Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά. Στη θεωρία τουλάχιστον. Γιατί στην πράξη συμβαίνει αυτό που αναρωτήθηκε και ο Γιάννης Αγγελάκας, ζητώντας να του πουν "τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά που αν και γεννιούνται κανονικά, δεν μεγαλώνουν, δεν ονειρεύονται, δεν ερωτεύονται κανονικά".

Ο Ηλίας Αναστασιάδης γεννήθηκε κανονικά. Και μεγάλωσε κανονικά. Έπαιζε μπάσκετ σε ανοιχτά γήπεδα, διάβαζε μανιακά εφημερίδες και έβλεπε όλα τα αθλητικά που έδειχνε η τηλεόραση. Όλα. Κάθε βδομάδα έπαιρνε την Ραδιοτηλεόραση και κύκλωνε τις μεταδόσεις. Σταδιακά σταμάτησε να παίζει μπάσκετ. Έγινε φοιτητής. Έπιασε δουλειά σε περιοδικά και site. Λάτρευε τις Παρασκευές. Όλα κανονικά. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν για τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός από τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους. Μέχρι να γράψει Το Άρθρο. Ζώντας εξαρτημένος από τον τζόγο. Βάλε εισαγωγικά στο "ζώντας" και κάντο βιβλίο . Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια και πάνω από 300 ημέρες καθαρός για να ξημερώσει η "Δευτέρα" και να κυκλοφορήσει (την περασμένη Δευτέρα -λογικό) από την KEY BOOKS

Η ζωή στον τζόγο, η ζωή στο πρόγραμμα, η ζωή γράφοντας. Μια ασυνήθιστη ιστορία ενός κανονικού ανθρώπου. Η συνέντευξη εκ προοιμίου άβολη. Εκείνος έχει συνηθίσει να παίρνει και όχι να δίνει και εγώ δεν συνηθίζω να σημαδεύω με ερωτήσεις άτομα που κάθονται στο διπλανό γραφείο. Οπότε συμφωνούμε ότι αυτή δεν είναι μια "κανονική" συνέντευξη.

Όλοι μπορούμε να κολλήσουμε, απλά εγώ δεν είχα φρένα

Ποια είναι τώρα η σχέση σου με τον τζόγο. Βάλε μου σε μια πρόταση τις λέξεις "Ηλίας" και "τζόγος".

Υπήρξα παθολογικός παίκτης.

Ισχύει και στην περίπτωση του τζόγου αυτό που λένε για τους αλκοολικούς; Ότι παραμένεις για πάντα εν δυνάμει αλκοολικός;

Φοβάμαι ότι ισχύει. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με μια τάση εξάρτησης μεγαλύτερη από τους άλλους - νομίζω όλοι. Έχω δει ανθρώπους να παίζουν για ένα μήνα, χωρίς να έχουν παίξει πριν και να καταλαβαίνουν ότι κάτι συμβαίνει και να σταματούν. Όλοι μπορεί να κολλήσουμε. Τα φρένα είναι διαφορετικά. Τα δικά μου φρένα δεν υπήρχαν. Έπαιζα μετά από ένα διάστημα χωρίς καν να το ευχαριστιέμαι.

Επομένως οι περισσότεροι έχουν μια τάση εξάρτησης. Εσύ γιατί έμπλεξες με τον τζόγο;

Μεγάλωσα και ήμουν κολλημένος με τα αθλητικά. Σκοτωνόμουν με τον αδερφό μου συνεχώς, επειδή εκείνος ήθελε να βλέπει ταινίες και σειρές. Ήμουν αυτός που έπαιρνε την Ραδιοτηλεόραση και κύκλωνε όλες τις μεταδόσεις της εβδομάδας, ζωντανές ή μαγνητοσκοπημένες. Είχα ένα απόλυτο πάθος να υποστηρίξω κάποιον. Ακόμη κι αν δεν έπαιζε η ομάδα μου. Πάντα διάλεγα την μια ομάδα. Και παθιαζόμουν. Στενοχωριόμουν αν έχανε, χαιρόμουν αν κέρδιζε. Και μετά σε όλο αυτό μπήκε στα 16-17 και το στοίχημα στα πρακτορεία. Ήξερα ως 18χρονος πολλά περισσότερα από τον μέσο 18χρονο για μπάλα. Μιλάμε για μια εποχή που το ίντερνετ δεν είχε σκάσει ακόμη πολύ. Για να κάνεις chat για παράδειγμα έμπαινες στο ελληνικό δωμάτιο του Yahoo.

Εγώ όμως ήξερα πολλά. Διάβαζα συνεχώς αθλητικές εφημερίδες από τα 10 μου χρόνια. Η ψιλοκατζού ρωτούσε την μάνα μου αν όντως τις διαβάζω εγώ ή τις αγοράζω για κάποιον άλλον. Νόμιζα ότι ξέρω και μου άρεσε αυτό το παιχνιδάκι: κοίτα τώρα που ξέρω, θα το προβλέψω κιόλας. Για αυτό κόλλησα με το Στοίχημα και όχι με το καζίνο, ή τα χαρτιά. Λόγω των αθλητικών.Έχω πάει στο Καζίνο, αλλά σαν τουρίστας. Δεν ήθελα για παράδειγμα το άλλο πρωί να ξαναπάω. Είχα κολλήσει λίγο με το πόκερ, γιατί ένιωθα ότι είναι περισσότερο στο χέρι σου. Περισσότερο στρατηγικό. Αλλά είμαι παθολογικός παίκτης, οπότε δεν μπορούσα να κρατήσω τέτοιες φόρμες. Έπαιζα, αλλά δεν μου έκανε.

Κέρδιζες;

Φυσικά και έχανα.

Αν το στοίχημα είχε βρεθεί στο διάβα σου στα 30, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;

Θα ήταν πολύ χειρότερη η εξέλιξη. Θα κατέστρεφα την καριέρα μου. Αυτά τα χρόνια είναι κομβικά και δημιουργικά. Το καλό μες στην κακή αυτή φάση ήταν ότι έφαγα επί της ουσίας τα φοιτητικά μου χρόνια, τις πρώτες δουλειές. Ήταν η εποχή που έμενα με τους γονείς μου. Ότι και να γινόταν θα έτρωγα ένα φαγητό, θα είχα ένα κρεβάτι να κοιμηθώ. Αν την πατούσα τώρα, θα έμοιαζα με τους ανθρώπους που ήμουν στην ομάδα, που είχαν διαζύγια, διατροφές, χρέη, τράπεζες, δικαστήρια, τα πάντα.

Έχασα 10.000 σ' ένα μήνα. Τότε είπα στα 35 μου δεν θα παίζω. Και πήρα τηλέφωνο

Η μεγαλύτερη σου νίκη;

Έπαιζα πολύ live. Οπότε η μπάζα χτιζόταν. Δεν έπαιζα παρολί. Ήθελα να παίζω κάθε λεπτό. Οπότε είναι πάρα πάρα πάρα πολύ δύσκολο να πιάσεις λεφτά από αυτό. Όταν το κάνεις όμως αυτό σημαίνει ότι έχεις κερδίσει για έξι ώρες το 70%, οι επαγγελματίες τζογαδόροι ζουν κερδίζοντας το 52% των στοιχημάτων που παίζουν. Οπότε ήταν μια Κυριακή που είχα ξεκινήσει με 15 ευρώ και τα είχα κάνει 1.600. Λιθαράκι - λιθαράκι. Με 11 ώρες παιχνίδι. Είχα τραβήξει τα 500 και σε τρεις ημέρες είχα χάσει τα υπόλοιπα.

Και η νύχτα που έπιασες πάτο;

Σιχάθηκα τον εαυτό μου όταν έχασα 10.000 ευρώ σε ένα μήνα. Όταν είχε κλείσει το περιοδικό που δούλευα και είχα μείνει προσωρινά χωρίς δουλειά. Έχασα αποζημίωση και λεφτά από μια κάρτα που είχα βγάλει, σε μια περίοδο που δεν είχα καμία εικόνα για το μέλλον μου επαγγελματικά. Εκεί είπα ότι στα 35 μου δεν θα παίζω με τίποτα. Και εκεί πήρα τηλέφωνο τρομαγμένος από το πόσα χρήματα είχα χάσει και το πως πέταξα τα χρήματα σε πανικό χωρίς να έχω ιδέα για το μέλλον μου, ενώ θα μπορούσα να ήμουν πολύ άνετος. Εκεί είπα φτάνει. Ξαναέπαιξα μέχρι να με πάρουν στο πρόγραμμα, γιατί υπάρχει μια λίστα αναμονής. αλλά τότε είχα βρει δουλειά, οπότε είχα χρήματα για να χάνω.

Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Το παιχνίδι που θυμάμαι πιο πολύ από όλα ήταν στις πολλές αρχές του εθισμού μου, τότε που δεν είχα καταλάβει ότι έχω πρόβλημα. Εποχές πρακτορείων, ούτε καν ίντερνετ. Είχα παίξει τέσσερα ισπανικά. είχα πιάσει τα τρία και περίμενα τη Θέλτα για να κλείσω. Δεν θυμάμαι με ποιον έπαιζε. Είχα παίξει άσο και ήταν 1-0 στις καθυστερήσεις. Τότε να θυμίσω το ίντερνετ δεν ήταν στα ντουζένια του. Έπαιρνα ένα πολύ καλό ποσό, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα σπάσει. Και ακούω τον τύπο στο ραδιόφωνο να λέει ότι ισοφαρίστηκε η Θέλτα. Άρχισα να κοπιανιέμαι και να χτυπάω ότι βρίσκω μπροστά μου. Ήταν η πρώτη φορά που είπα "τι έγινε; γιατί το έχασες τόσο;" είχα και φίλους μπροστά και καθρεφτίστηκε όλο αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που έχασα τον έλεγχο.

Πως αντιμετωπίζεις τις συζητήσεις των γύρω σου για το στοίχημα;

Καταλαβαίνω σε εκατοστά του δευτερολέπτου αν έχει πρόβλημα ή όχι. Το βλέπω στη φάτσα του. Άνθρωποι που έχουν την τάση να αναλύουν πολύ τι έπαιξαν, τι σκέφτηκαν, τι έπιασαν, τι έχασαν και να μιλούν συνέχεια για αυτό, έχουν πρόβλημα. Οπότε δεν μπορώ να τους πω εγώ τι έχω τραβήξει, τραβούν και αυτοί το αντίστοιχο. Στα πρώτα χρόνια όταν άκουγα συνέχεια για στοίχημα - όβερ 3 1/2 στο ημίχρονο- με ενοχλούσε πολύ. Μου τα έσκαγε όλο αυτό. Ότι είστε όλοι αξιοθρήνητοι που παίζετε, κτλ.Όταν έπαιζα σκεφτόμουν ότι δεν έχουν ιδέα. Έχω παίξει τα πάντα, με όλους τους τρόπους και όλους τους συνδυασμούς. Όλα τα αθλήματα και όλες τις χώρες. Ειδικά αν άκουγα σήμερα έχει Τσάμπιονς Λιγκ, γέλαγα.

Τώρα που έχεις αποφοιτήσει από το πρόγραμμα;

Ξεχωρίζω ποιος έχει πρόβλημα. Δεν με νοιάζει καθόλου. Εδώ και ένα χρόνο μπορώ να βλέπω αθλητικά χωρίς πρόβλημα. Μου αρέσει πολύ. Μπορώ και το ευχαριστιέμαι. Αλλά ξέρω ότι υπάρχει ένα όριο που δεν πρέπει να ξεπεράσω. Δεν μπορώ για παράδειγμα να αναλάβω την Primera Division στο Sport24.gr , γιατί θα το κάνω μανιακά , θα μάθω και τις οικογένειες των παικτών και σε ένα μήνα θα έχω ξαναπαίξει.

Όταν παίζεις κλείνουν όλα τριγύρω σου. Αυτό ψάχνει ο τζογαδόρος

Σου λείπει ο τζόγος;

Πολλές φορές βλέπουμε μπάλα με φίλους και θα ήθελα να παίξω κάτι έτσι για την παρέα. Όλοι θέλουν να παίζουν έτσι χωρίς πρόβλημα, αλλά οι έρευνες λένε ότι μόνο το 12% τα καταφέρνει. Το έχω δοκιμάσει και δεν γίνεται.

Ποια στιγμή της όλης διαδικασίας ξεχώριζες; Ποια ήταν για σένα η πιο σημαντική και επομένως εθιστική;

Με το που πατάς το κουμπί και ποντάρεις θωρακίζεσαι. Κλείνει το τριγύρω, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αυτό το κλείσιμο ψάχνει ο τζογαδόρος. Βόμβες να πέφτουν γύρω, αυτός είναι εκεί για 90 λεπτά. Αυτό το είχα προφανώς πολλή ανάγκη για να ξεφύγω από προβλήματα. Οι στιγμές που πατάς ειδικά σπίτι σου, μόνος σου, έπαιζα και εκτός σπιτιού το οποίο είναι αγχωτικό γιατί πρέπει να δείχνεις alert ενώ δεν είσαι. Αλλά σαββατοκύριακα που να δείχνει τα ματς και η τηλεόραση είναι ευτυχία. 48ωρη ευτυχία. Λεφτά να έχουμε, να χάνουμε.

Δηλαδή, ισχύει αυτό που λέει ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ ότι "δεν έχω πρόβλημα με τον τζόγο, γιατί έχω πολλά λεφτά για να χάσω".

Ισχύει. Αλλά έχει και αυτός πρόβλημα, μεταξύ μας.

Τζογαδόρος παίζει για να χάσει;

Είναι βαθιά ψυχαναλυτικό τώρα... Τίποτα δεν πωρώνει ή δεν κάνει τον τζογαδόρο να επιστρέψει για το επόμενο στοίχημα , με περισσότερη όρεξη, πείσμα και καύλα απο μια χοντρή ήττα. Με μια νίκη μπορεί να χαρείς, να αγοράσεις , να κάτσεις λίγο πιο πίσω και να σκεφτείς την επόμενη κίνηση. Μετά από μια χοντρή ήττα όμως μπορεί να περπατήσεις δύο ώρες για να πας να ρίξεις ένα κουπόνι.

Το βιβλίο απευθύνεται σε οποιονδήποτε είπε έχω αυτό το πρόβλημα και κάτι πρέπει να κάνω

Γιατί βιβλίο;

Γεννήθηκε μια ιδέα από μια ιδέα ενός συναδέλφου, του Κωνσταντίνου Καμάρα, που διάβασε ένα κείμενο σχετικό που είχα γράψει στο Oneman όταν ήμουν στο πρόγραμμα και μου είπε "ξέρεις αυτό είναι βιβλίο". Τι βιβλίο, του απάντησα; Δεν γίνεται. Και μου λέει "όχι είναι βιβλίο. Κάθε πρόταση μπορεί να είναι ένα κεφάλαιο". Και έτσι τσούκου-τσούκου ξεκίνησα. Βιβλίο γιατί θέλω να γράφω βιβλία, παρά για να πω ότι πάρτε την ιστορία μου, μάθετε τα εσώψυχα μου. Με ρωτούν πως νιώθεις με τόση έκθεση, γιατί έχει υπερβολική έκθεση το βιβλίο. Δεν ξυπνάω το πρωί σκεπτόμενος ότι έχω ξεβρακωθεί, ξυπνάω το πρωί σκεπτόμενος ότι έχω ένα βιβλίο εκεί έξω . Αυτό. Δεν είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να τα πω. Θεωρώ ότι είναι το πρώτο μου βιβλίο από τα κάμποσα που θα ακολουθήσουν.

Στόχος σου είναι περισσότερο να στείλεις ένα μήνυμα ή να απλά να αφήσει ένα καλό βιβλίο εκεί έξω;

Το δεύτερο. Το πρώτο το έκανα ξεκάθαρα με το άρθρο. Ήταν βασικός σκοπός μου τότε, γιατί ήμουν σε διαδικασία απεξάρτησης και είχε φωτίσει το κεφάλι μου και ήμουν χαρούμενος. Ήθελα να δείξω ότι γίνεται κάποιος να ξεκόψει, γιατί ως τότε δεν το πίστευα. Ήταν κάτι που έβλεπα από τον εαυτό μου. Για αυτό και το έγραψα. Εννοείται θέλω να βοηθήσει και πιστεύω ότι θα βοηθήσει . Δεν χρειάζεται να είσαι παίκτης για να πάρεις αυτό το βιβλίο. Όλοι έχουν έναν άνθρωπο που έχει πρόβλημα, ο πατέρας μας, ένας φίλος μας, ένας θείος μας. Όσοι διάβασαν το βιβλίο πριν βγει, δεν είχε κανείς θέμα με τον τζόγο, αλλά όλοι πιάστηκαν από κάπου, στα προβλήματα, τα αδιέξοδα και βρήκαν ένα δικό τους πρόγραμμα. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν με κάτι. Δεν το αφήνεις, αυτό είναι το καλύτερο που μου έχουν πει.

Σε ποιον απευθύνετε η "Δευτέρα"; Μόνο στους τζογαδόρους;

Απευθύνεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο έστω μια φορά στη ζωή του, έκατσε μόνος του και είπε "έχω αυτό το πρόβλημα και κάτι πρέπει να κάνω". Είτε το έλυσε, είτε το χειροτέρεψε, είτε το ξέχασε, αν είπε έστω και μια φορά "κάτι γίνεται, κάτι πρέπει να κάνω" θα κερδίσουν από αυτό το βιβλίο.

Πως σε αντιμετώπιζαν τα μέλη της ομάδας μόλις έγραψες το άρθρο;

Δεν έχω πολλές επαφές πλέον με την ομάδα. Δεν νομίζω ότι είμαι από τα πιο αγαπημένα παιδιά στο πρόγραμμα. Υπήρξα, αλλά τώρα δεν είμαι. Γιατί χάθηκα. Έκλεισε ένας κύκλος. Όταν βγήκε το άρθρο έβλεπα ανθρώπους ταυτισμένους να κλαίνε και να με περιμένουν να μου το πουν, αλλά έπεσε ένα ωραίο ψυχαναλυτικό χέρι από τη θεραπεύτρια, ότι δεν έπρεπε να το γράψεις κτλ κτλ Ήμουν πολύ φανατικός εκείνη την ώρα, μα τι μου λέτε και γνώρισα ανθρώπους που πήγαν στο πρόγραμμα από το άρθρο. Αλλά δεν είχα τελειώσει από την απεξάρτηση και τους έκαναν να νιώσουν μια μεγάλη προσπάθεια για επιβεβαίωση, για κάλυψη ανασφάλειας. Και είχαν δίκιο.

Γνωρίζεις κάποιον, μια κοπέλα ας πούμε, στα πόσα ραντεβού της λες την ιστορία σου με τον τζόγο;

Τώρα; Τώρα, σίγουρα όχι στο πρώτο. Ούτε καν στο δεύτερο. Την περίοδο του προγράμματος το έλεγα πριν το ραντεβού. Τι ώρα θα βρεθούμε; ΟΚ, εκεί, αλλά να ξέρεις υπάρχει και αυτό.

Γιατί;

Ανθρώπινη αδυναμία. Είναι τόσο άμεση η τάση να το πουλήσεις όλο αυτό. Ειδικά όταν κάνεις μια προσπάθεια και χτυπιέσαι για αυτό. Είναι η θεωρία που λέει και ο Βασίλης με τις ουλές. Ότι οι ουλές στο πρόσωπο ενός άνδρα είναι γοητεία για τις γυναίκες. Ή όπως έχει ο Τατσόπουλος, που έλεγε πως "όταν μάθαιναν ότι είμαι υιοθετημένος, κοιμόμασταν αμέσως μαζί". Υπάρχει αυτός ο μηχανισμός της σωτηρίας. Το πουλούσα όλο αυτό. Γιατί όταν ήμουν στο πρόγραμμα δεν είχα ιδέα, ούτε τη σιγουριά ότι όλο αυτό θα τέλειωνε εκεί. Το δούλεψα όμως.

Η Δευτέρα, η ημέρα από μόνη της έχει μια μουντάδα, την οποία στον τζόγο την βρίσκεις άπλετη

Πως προέκυψε το "Δευτέρα";

Κυρίως γιατί οι ομαδικές συνεδρίες γινόντουσαν Δευτέρες. Για μένα ήταν 18.00 - 20.00 Και για τους συνειρμούς που φέρνει το Δευτέρα , όπως η δεύτερη ευκαιρία, η δευτέρα παρουσία. Η ζωή εντός τζόγου και αυτή εκτός τζόγου είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η Δευτέρα, η ημέρα από μόνη της έχει μια μουντάδα, την οποία στον τζόγο την βρίσκεις άπλετη.

Το καλύτερο που έχεις διαβάσει/ακούσει/δει για τον τζόγο;

Το πιο αντιπροσωπευτικό ήταν μια φοβερή ατάκα στην "Τυφλή Ζαριά του Νταν Μαχόνεϊ" με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Ο τύπος είναι πολύ αγαπημένος με την γυναίκα του, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα, καταχράστηκε μεγάλα ποσά για να χτίσει μέσω του τζόγου μια καλύτερη ζωή για την οικογένεια του. Σε μια σκηνή στο τέλος τον ρωτούν "πόσο θα βαθμολογούσες την έξαψη που αισθάνεσαι όταν τζογάρεις. Από το 1 στο 100". Κι εκείνος απαντά "100". "Και πόσο βαθμολογείς τη μεγαλύτερη έξαψη που έχεις αισθανθεί εκτός τζόγου". Κι απαντά "20". Είναι τρομακτικό.

Ποιο είναι το καλύτερο που έγραψες για τον τζόγο στο βιβλίο; Η καλύτερη πρόταση του βιβλίου;

Αυτό που μου έρχεται τώρα είναι ότι με είχε βάλει η θεραπεύτρια στο πρόγραμμα να γράψω 10 πράγματα που φοβάμαι. Τα έγραψα και προσέθεσα ένα ακόμη: "φοβάμαι να ζήσω μια φυσιολογική ζωή".

Η σχέση σου με τα βιβλία;

Διαβάζω πάρα πολύ, αλλά μπλεγμένα. Δέκα βιβλία ταυτόχρονα, ξέρω ότι δεν είναι πολύ σοβαρό εκ μέρους μου. Έχω μπει σε ένα τριπ ότι θέλω να γράφω βιβλία, οπότε διαβάζω ψυχαναγκαστικά. Οπότε κοιτάω περισσότερο την τεχνική και λιγότερο το νόημα. Ένα αγαπημένο μου βιβλίο και κοντά στο δικό μου - θα ήθελα- τουλάχιστον μοιάζουν σαν κοψιές , λέγεται "Κριστιάνε Φ., 13, πόρνη και τοξικομανής". Μιλάει για την εξάρτιση της και είναι τα ακριβή της λόγια στους ανακριτές. Δεν έχει λογοτεχνική αξία, αλλά είναι ένα χαστούκι συνεχόμενο, από την πρώτη σελίδα ως το τέλος. Θα μ' άρεσε να μου πουν ότι προκαλεί το ίδιο και το δικό μου.

Αν μπορούσες να τους πει κάτι σε ένα tweet τι θα ήταν αυτό;

Να πάρουν αμέσως τηλέφωνο στο πρόγραμμα (210 9246029)

Ποια είναι η αγαπημένη σου μέρα;

Η Παρασκευή. Από τις 23.00 ως τις 03.00 . Αν και συνήθως κοιμάμαι δεν κάνω τίποτα. Είναι το τέλειο off από την καθημερινότητα. Έρχεται Σαββατοκύριακο, μπορεί να βγω, ή να έχω βγει, μπορεί απλά να κάτσω να δω ΝΒΑ. Αυτό το μπρέικ το βραδινό είναι ό,τι πιο κοντινό στο απυρόβλητο έχουμε μες στη βδομάδα. Δεν σε ψάχνει κανείς.

***

Χωρίς την Δευτέρα, όμως, δεν υπάρχει Παρασκευή. Χωρίς το πρόγραμμα, δεν υπάρχει απεξάρτηση. Χωρίς το κανονικό, δεν υπάρχει το διαφορετικό. Μέσα από τις δεκάδες χιλιάδες λέξεις με τις οποίες αποτύπωσε τα εσώψυχα του και τα ονόμασε "βιβλίο", ξεχώρισε μια. Κατά τη διάρκεια ψυχοθεραπείας. Του ζήτησαν να γράψει δέκα πράγματα που φοβάται. Το τελευταίο που έγραψε ήταν "φοβάμαι να ζήσω μια φυσιολογική ζωή". Την κανονική που τραγούδησε ο Αγγελάκας. Αυτή που ζήτησαν από τον ΜακΓκρέγκορ να διαλέξει στο Trainspotting, μαζί με καριέρα, τηλεόραση και ψυγείο. Είκοσι χρόνια πέρασαν και στην πρώτη σελίδα είναι τα ίδια (εσωτερικά) ερωτήματα για τις ασυμβίβαστες γενιές. Πάντα επίκαιρα. Και για αυτά μιλάει η "Δευτέρα". Και για εθισμούς και για εικόνες και για την εποχή μας. Για παιδιά που γεννήθηκαν κανονικά και μεγάλωσαν ή δεν μεγάλωσαν κανονικά. Που ερωτεύτηκαν ή δεν ερωτεύτηκαν κανονικά. Που ονειρεύτηκαν κανονικά. Όπως ο Ηλίας. Που ονειρεύτηκε στα 35 να σταματήσει να παίζει. Που ονειρεύτηκε να γίνει συγγραφέας. Και έγινε.

Η Δευτέρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.