Όταν στις 18 Ιουλίου έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου (RFEF), Άνχελ Μαρία Βιγιάρ συνελήφθη από την αστυνομία και λίγα 24ωρα αργότερα αποφασίστηκε η προφυλάκισή του, η αλήθεια είναι ότι στην Ισπανία τουλάχιστον, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έπεσαν από τα σύννεφα. Ο Βιγιάρ μπορεί να ήταν ο πανίσχυρος άνδρας του ισπανικού ποδοσφαίρου επί σχεδόν τρεις δεκαετίες, όμως τα στεγανά της θητείας του ήταν γεμάτα ρωγμές εδώ και πολλά χρόνια. Οι κατηγορίες που έχει αντιμετωπίσει από το 1988, όταν ανέλαβε την προεδρία, μέχρι και σήμερα, δεν έχουν τελειωμό. Όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και στην ενασχόλησή του με την FIFA και την UEFA, όπου επίσης είχε πολύ σημαντικά πόστα. Την πορεία αυτή, από την άνοδο μέχρι την πτώση, θα την δούμε αναλυτικά στη συνέχεια, όμως δεν παύει να προκαλεί αίσθηση το γεγονός ότι η περίπτωση του Βιγιάρ, θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του Χοσέ Λουίς Σάεθ, πρώην πλέον προέδρου της ισπανικής ομοσπονδίας μπάσκετ (FEB), ο οποίος πριν ακριβώς ένα χρόνο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το πόστο του μετά από επίσης ατελείωτες κατηγορίες κακοδιαχείρισης και διαφθοράς, για τις οποίες συνεχίζει να λογοδοτεί στα δικαστήρια.

Όπως καταλαβαίνετε, εδώ μιλάμε για δυο ανώτατους παράγοντες του ισπανικού αθλητισμού, που έχουν φέρει αμέτρητες επιτυχίες στην χώρα τους, στα δυο αθλήματα των οποίων ηγήθηκαν διοικητικά. Από τη μία, δυο EURO και ένα Μουντιάλ στο ποδόσφαιρο και από την άλλη, ένα Μουντομπάσκετ, δυο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια, τρία χρυσά σε Ευρωμπάσκετ (συν ένα ασημένιο και ένα χάλκινο) και ένα καράβι μετάλλια ακόμα από την εθνική γυναικών στο μπάσκετ. Αμφότεροι βρέθηκαν στη θέση του προέδρου στην λεγόμενη χρυσή εποχή του ισπανικού αθλητισμού, έδρεψαν καρπούς στο αγωνιστικό επίπεδο, αλλά όπως φαίνεται, έδρεψαν και πολλά περισσότερα, πέραν των αμιγώς αθλητικών. Στο σημερινό κείμενο θα παρακολουθήσουμε τον βίο και την πολιτεία τους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η διαφθορά δεν γνωρίζει σύνορα, αντίθετα γνωρίζεται με ιδιαίτερη ζέση με όσους "ηγούνται" και αποδεικνύεται τόσο δυνατή και ελκυστική, ώστε είναι ελάχιστοι τελικά εκείνοι που μπορούν να της αντισταθούν.

ΑΝΧΕΛ ΜΑΡΙΑ ΒΙΓΙΑΡ, ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ

Ο Βιγιάρ, όταν αγωνιζόταν στην Αθλέτικ τη δεκαετία του '70. Πάνω, από αριστερά, Ιρίμπαρ, Σάεθ, Ετσεμπαρία, Αρανγκούρεν, Ιγκαρτούα, Λαράουρι. Κάτω, από αριστερά, Ορτουόντο, Βιγιάρ, Αριέτα, Ουριάρτε, Ρόχο.

Θα ξεκινήσουμε με τον Βιγιάρ, όχι τόσο λόγω της μεγαλύτερης δημοφιλίας του ποδοσφαίρου, αλλά επειδή είναι ο πλέον πρόσφατος και βέβαια, ο μοναδικός από τους δυο που προφυλακίστηκε. Ο μέχρι πρότινος πρόεδρος της RFEF γεννήθηκε στο Μπιλμπάο και έπαιξε ποδόσφαιρο στην Αθλέτικ για μια δεκαετία (1971-1981), κατακτώντας ένα Κύπελλο Ισπανίας (1973) και χάνοντας από τη Γιουβέντους το Κύπελλο UEFA στον τελικό του 1977. Επίσης φόρεσε 21 φορές τη φανέλα της furia roja. Ιστορική έχει μείνει η γροθιά με την οποία έριξε νοκ-άουτ στο χορτάρι τον Γιόχαν Κρόιφ σε ένα ματς της Αθλέτικ με την Μπαρτσελόνα στο "Σαν Μαμές"! Παράλληλα με την ποδοσφαιρική του καριέρα, σπούδασε νομικά και όταν σταμάτησε την αγωνιστική δράση, έγινε δικηγόρος. Ήδη από το 1978 πάντως, είχε ξεκινήσει την συνδικαλιστική του δράση στον χώρο, όταν ίδρυσε την Ένωση των Ισπανών Ποδοσφαιριστών (Asociasión de Futbolistas Españoles, AFE), στην οποία έγινε αντιπρόεδρος.

Το 1986 ο Βιγιάρ εξελέγη πρόεδρος στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Μπιθκάγια (επαρχία της Χώρας των Βάσκων με πρωτεύουσα το Μπιλμπάο) και έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ισπανικής ομοσπονδίας με πρόεδρο τότε τον Χοσέ Λουίς Ρόκα. Το 1988 τον διαδέχτηκε και έκτοτε επανεξελέγη στη θέση του προέδρου επτά φορές (1992, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012 & 2017), εκ των οποίων στις έξι χωρίς αντίπαλο! Στις 22 του περασμένου Μαΐου, όταν δηλαδή εξελέγη για όγδοη φορά, έκανε την εξής δήλωση: "Το ποδόσφαιρο νίκησε σήμερα. Δεν είμαι ο ίδιος. Έχω διδαχτεί από όλους και διαθέτω μεγαλύτερη εμπειρία. Μπορώ ακόμα να προσφέρω πολλά στο ποδόσφαιρο". Ήταν λόγια που προκάλεσαν εύλογα ερωτηματικά. Τί εννοούσε ότι δεν είναι ο ίδιος; Ποιος ήταν δηλαδή πριν και τί ήταν αυτό που άλλαξε; Οι αντίπαλοί του σχολίασαν τη δήλωσή του με τη λατινική φράση "excusatio non petita, accusatio manifesta", που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση "αν δεν σου έχουν ζητήσει να πεις συγνώμη (και το κάνεις), τότε κατηγορείσαι από μόνος σου".

Πανηγυρίζοντας την όγδοη σερί εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, δυο μήνες πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο (22/5/2017)

Δεν ήταν ακριβώς προφητικά τα λόγια του, ο ίδιος γνώριζε ότι είχε χάσει την αξιοπιστία του σε τεράστιο ποσοστό και περίμενε το σκάνδαλο να ξεσπάσει από μέρα σε μέρα. Η περίοδος της κυριαρχίας του φάνταζε ανεξάντλητη. Από το 1988 και μετά, ο Βιγιάρ έφτιαξε ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων, οι οποίες τον διατήρησαν στο τιμόνι του ποδοσφαίρου χωρίς "μεγάλα κύματα", αλλά με πολλές υποψίες. Κατέχει το ρεκόρ της μακροβιότερης προεδρίας ανάμεσα στις ισπανικές ολυμπιακές ομοσπονδίες, αλλά και αυτό των περισσότερων συγκρούσεων με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οι καταγγελίες για κακή διαχείριση, οι υποψίες για απάτες και οι κάκιστες σχέσεις με οργανισμούς όπως η Λίγκα (LFP) και το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), χαρακτήρισαν αυτές τις τρεις δεκαετίες της προεδρίας του Βιγιάρ. Κάθε φορά πιο καχύποπτος, απόμακρος και εχθρικός, όταν διάφοροι φορείς προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τη διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση της ομοσπονδίας, ο αιώνιος άρχων και σχεδόν δικτάτορας του ισπανικού ποδοσφαίρου, κατάφερνε να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τη δύναμή του, κλείνοντας μυστικές συμφωνίες με τις τοπικές ενώσεις, συμφωνίες οι οποίες του εξασφάλιζαν την επανεκλογή και μάλιστα χωρίς αντίπαλο.

Αυτή η τακτική των παράνομων (πάντα κάτω από το τραπέζι ή πίσω από τις κουρτίνες) "επιχορηγήσεων" σε τοπικές ενώσεις και υπό-ομοσπονδίες των αυτόνομων διαμερισμάτων της Ισπανίας, οι οποίες με τη σειρά τους, του εξασφάλιζαν όλα όσα ήθελε σε κάθε γενική συνέλευση, ήταν τελικά εκείνη που οδήγησε στη σύλληψή του, δυο ημέρες πριν την διεξαγωγή μιας ακόμα γενικής συνέλευσης της Ομοσπονδίας, μετά την καταγγελία του Χόρχε Πέρεθ, μοναδικού αντιπάλου του στις πρόσφατες εκλογές του Μαΐου του 2017 - ο οποίος τελικά αποσύρθηκε -, σχετικά με "μαγείρεμα" στους μηχανισμούς ψηφοφορίας, άρα και παράτυπης εκλογής τόσο του διοικητικού συμβουλίου, όσο και ολόκληρης της γενικής συνέλευσης! Ο Πέρεθ μάλιστα είχε προσφύγει μέχρι και στο TAS (Ανώτατο δικαστήριο επίλυσης αθλητικών διαφορών) ζητώντας να αναβληθεί η εκλογική διαδικασία, αίτημα όμως που απορρίφθηκε. Πάντως η φετινή - και φαρμακερή όπως αποδείχτηκε - δεν ήταν η πρώτη φορά που η Υπηρεσία εναντίον της διαφθοράς ασχολήθηκε με τον Βιγιάρ.

Το ισπανικό κράτος κατηγορεί τον Βιγιάρ και τον γιο του για εγκλήματα απιστίας, πλαστογράφηση επίσημων εγγράφων, υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, κακοδιαχείριση, απάτη κατ' εξακολούθηση και διαφθορά

Το 2010, για παράδειγμα, είχε γίνει μεγάλη έρευνα για επιχορηγήσεις που είχε λάβει η ομοσπονδία και οι οποίες ποτέ δεν είχαν φτάσει στον αρχικό προορισμό τους. Η έρευνα αφορούσε το ποσό 1.2 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο θεωρητικά έπρεπε να μοιραστεί ως εξής: 460.000 ευρώ για την κατασκευή αθλητικών σχολείων στη Λιβύη, 250.000 ευρώ για τεχνική εκπαίδευση στη Λατινική Αμερική, 290.000 για δωρεές σε τριτοκοσμικές χώρες και 220.000 για την κατασκευή μιας σχολής ποδοσφαίρου στην Αϊτή. Την καταγγελία είχε κάνει ο Μιγκέλ Γκαλάν, αντίπαλος τότε του Βιγιάρ στις εκλογές και η δικαιοσύνη είχε καταλήξει ότι πράγματι η ομοσπονδία ουδέποτε είχε διαθέσει το εν λόγω ποσό για εκεί που είχε αποφασιστεί. Πώς έληξε το θέμα; Πολύ απλά, ο Βιγιάρ εκταμίευσε από την ομοσπονδία το ποσό του 1.2 εκ. ευρώ, πρόσθεσε και άλλες 300.000 για τόκους και τα επέστρεψε όλα μαζί στο κράτος, το οποίο στη συνέχεια έβαλε την υπόθεση στο αρχείο, χωρίς να επιβάλλει καθόλου κυρώσεις! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Βιγιάρ διέταξε να γίνει έρευνα στους κόλπους της ομοσπονδίας, της οποία το πόρισμα έλεγε ότι είχε πλαστογραφηθεί η υπογραφή του από αγνώστους!!!

Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας είχε κατηγορηθεί επίσης ότι δεν είχε διαχειριστεί σωστά το ποσό των 8 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία είχαν δοθεί στην RFEF από την Quiniela (το ισπανικό Προ-Πο), με σκοπό να διατεθούν για την κατασκευή γηπέδων στην επικράτεια, αλλά και αυτή η υπόθεση μπήκε γρήγορα στο αρχείο. Άλλη υπόθεση που απασχόλησε τη δικαιοσύνη, ήταν εκείνη που αφορούσε την παραμονή της Ρεκρεατίβο (Ουέλβα) και της Μαρίνο (Τενερίφη) στην Σεγούντα Β. Οι δυο ομάδες έπρεπε να υποβιβαστούν, επειδή χρωστούσαν χρήματα σε προπονητές και παίκτες, όμως σώθηκαν επειδή η Ομοσπονδία πλήρωσε από το ταμείο της τα χρέη τους! Το τελευταίο επεισόδιο - και ένας από τους λόγους που ο Εισαγγελέας Διαφθοράς της Ισπανίας ζήτησε την προφυλάκιση όχι μόνο του Βιγιάρ, αλλά και του γιου του, Γκόρκα - λέει ότι ο πρόεδρος έκανε συμφωνίες για τη διοργάνωση αγώνων της εθνικής ομάδας, από τις οποίες έπαιρνε χρηματικές προμήθειες, ενώ χρησιμοποιούσε τις επαγγελματικές του σχέσεις προς όφελος του γιου του, ο οποίος είναι επίσης δικηγόρος, ειδικευμένος στο αθλητικό δίκαιο.

Ο Βιγιάρ μαζί με τον Φλορεντίνο Πέρεθ, πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης και τον Ενρίκε Θερέθο, πρόεδρο της Ατλέτικο Μαδρίτης (25/8/2016)

Οι φιλοδοξίες του Βιγιάρ δεν σταμάτησαν στην RFEF, αλλά βγήκαν και εκτός συνόρων. Ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας υπήρξε για πολλά χρόνια το δεξί χέρι του Σεπ Μπλάτερ, φτάνοντας μέχρι το αξίωμα του αντιπροέδρου της FIFA. Όταν ο Ελβετός παραιτήθηκε από τη θέση του, τέσσερις μόλις μέρες μετά την επανεκλογή του το 2015, ο Βιγιάρ δεν έδειξε να πανικοβάλλεται. Στήριξε μέχρι την τελευταία στιγμή τον Μπλάτερ και του έδωσε την ψήφο του, αγνοώντας επιδεικτικά τις διαταγές του Πλατινί, τότε προέδρου της UEFA. Η ίδια η FIFA μάλιστα, τον πέρασε από πειθαρχικό έλεγχο, επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον εισαγγελέα που ερευνούσε την υπόθεση της ανάθεσης των Μουντιάλ του 2018 και του 2022 σε Ρωσία και Κατάρ αντίστοιχα. Μετά την παραίτηση Μπλάτερ, ο Βιγιάρ μπορεί να έμεινε μόνος και χωρίς συμμάχους, κατάφερε όμως να βγει αλώβητος από την δίνη του σκανδάλου και να βρει καινούργιο καταφύγιο, αυτή τη φορά στην UEFA. Κέρδισε τη φιλία του Πλατινί και έγινε ένας από τους πιο στενούς του συνεργάτες, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του, κάποια μέρα να τον διαδεχτεί.

Όταν το 2015 η Επιτροπή διαφάνειας της FIFA "τελείωσε" τον Γάλλο από το αξίωμά του, ο Βιγιάρ ανέλαβε τη θέση του υπηρεσιακού προεδρεύοντος της UEFA. Ο Ισπανός σκέφτηκε να θέσει υποψηφιότητα για τις επόμενες εκλογές, όμως η απουσία στήριξης από τις υπόλοιπες ομοσπονδίες, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την ιδέα. Απέναντι σε αντιπάλους όπως ο Ολλανδός Μίκαελ Φαν Πράαγκ και ο Σλοβένος Αλεξάντερ Τσεφέριν, κατάλαβε ότι δεν είχε ελπίδες, οπότε απέσυρε την υποψηφιότητά του. Του στοίχισε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο Πλατινί δεν προέβη σε δήλωσή στήριξης προς το πρόσωπό του, κάτι που ο Βιγιάρ θεωρούσε δεδομένο. Τελικά, πριν λίγα 24ωρα, ο προφυλακισμένος πλέον πρόεδρος της RFEF, παραιτήθηκε από όλα τα αξιώματά του στις δυο διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες. Ήταν αντιπρόεδρος τόσο στη FIFA όσο και στην UEFA, ενώ τα τελευταία 25 χρόνια υπήρξε και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της τελευταίας. Αυτός ήταν ο επίλογος στις φιλοδοξίες του Βιγιάρ, ο οποίος πλέον θα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα-καταγγελίες για τα πεπραγμένα του στην ισπανική ομοσπονδία και να δικαιολογήσει την τρύπα των 45 εκατομμυρίων ευρώ που έχει βρεθεί στα ταμεία της RFEF.

Πλατινί και Βιγιάρ. Φίλοι και συνεργάτες, έχασαν αμφότεροι τα αξιώματά τους στην UEFA (AP Photo/Ivan Sekretarev)

Όμως, πέρα από όλα αυτά, ο Βιγιάρ θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις και για την υπέρογκη περιουσία που έχει συγκεντρώσει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αρκετές φορές στο παρελθόν, έχουν ασχοληθεί με το θέμα, τόσο η εφορία όσο και η εισαγγελία (οι δυο τελευταίες ήταν το 2008 και το 2010). Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο Βιγιάρ και η σύζυγός του, Άνα Μπογιαΐν, έχουν στην κατοχή τους μια τεράστια ακίνητη περιουσία, η οποία αποτελείται από πολυτελή διαμερίσματα, σαλέ, οικόπεδα και γκαράζ, όλα αυτά στις ακριβότερες συνοικίες της Μαδρίτης, της Μάλαγας, του Μπιλμπάο, αλλά και στο διαμέρισμα της Λα Ριόχα. Η ακίνητη περιουσία του ζεύγους Βιγιάρ αποτιμάται στα 2.2 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ένα μόνο σαλέ (200 τ.μ., δυο όροφοι και πισίνα) στην περιοχή Manzanares el Real (στα περίχωρα της Μαδρίτης), αποτιμάται στις 450.000 ευρώ. Σύμφωνα με μια έκθεση της εφορίας το 2008, ο Βιγιάρ εισέπραττε 130.000 ευρώ μικτά κάθε χρόνο από την Ομοσπονδία, κάτι που σημαίνει ότι δεν διέθετε τα κεφάλαια για να αγοράζει όλα αυτά τα ακίνητα). Επίσης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που έδωσε η RFEF στη δημοσιότητα, μέσα στο 2014 ο Βιγιάρ και τα μεγάλα στελέχη της Ομοσπονδίας μοιράστηκαν 864.000 ευρώ, ενώ το 2015 το ποσό αυτό έφτασε το 1.09 εκατομμύριο. Αυτό που δεν αναφέρεται πουθενά, είναι ο αριθμός αυτών των στελεχών, ποιες είναι οι θέσεις τους και φυσικά ποιοι είναι!

Για να περνάει ευχάριστα τις διακοπές του, ο Βιγιάρ έχει αγοράσει ένα ντούπλεξ διαμέρισμα σε μια από τις πιο ακριβές ζώνες της Μαρμπέγια (το πιο ακριβό τουριστικό θέρετρο της Ισπανίας), το οποίο κόστισε 300.000 ευρώ. Υπάρχουν πολλά διαμερίσματα, τα οποία ανήκουν στην οικογένεια και νοικιάζονται με μυθικά ενοίκια, όμως οι εταιρείες διαχείρισης φαίνεται ότι είναι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγή από τα ποσά που εισπράττονται. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ακίνητη περιουσία του Βιγιάρ το 2009 είχε υπολογιστεί σε περισσότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ, όμως με το που ξεκίνησε η κρίση, πούλησε αρκετά από τα σπίτια και διαμερίσματα, με ένα ακόμα ερώτημα να παραμένει αναπάντητο: που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα. Αυτή τη στιγμή το ισπανικό κράτος κατηγορεί τον Βιγιάρ και τον γιο του για εγκλήματα απιστίας, πλαστογράφηση επίσημων εγγράφων, υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, κακοδιαχείριση, απάτη κατ' εξακολούθηση και διαφθορά. Οι κατηγορίες που στην πλειοψηφία τους αφορούν κακουργήματα, είναι τόσο πολλές και τόσο βαριές, ώστε ανάγκασαν τον εισαγγελέα να διατάξει την προφυλάκιση πατέρα και γιου, αποκλείοντας την περίπτωση να αφεθούν ελεύθεροι με χρηματική εγγύηση, ενώ το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), ανέστειλε την ιδιότητα του Βιγιάρ ως προέδρου της ισπανικής ομοσπονδίας. Η συνέχεια στο εδώλιο...

ΧΟΣΕ ΛΟΥΙΣ ΣΑΕΘ, "ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΠΑΤΑΛΗ

Χωρίς λεζάντα, η φωτογραφία μιλάει από μόνη της...

Συνεχίζουμε τώρα με τον πρώην πρόεδρο της FEB, της Ισπανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ, Χοσέ Λουίς Σάεθ, ο οποίος μπορεί να μην μπήκε (ακόμα τουλάχιστον) στη φυλακή, αλλά και αυτός έχασε τα αξιώματά του, αντιμετώπισε σοβαρές κατηγορίες και πλέον έχει απέναντί του τη δικαιοσύνη σε διάφορες δίκες που αφορούν όλα όσα θα διαβάσουμε στη συνέχεια. Ο Σάεθ γεννήθηκε στην Βαδαχόθ της Εξτρεμαδούρα, αλλά στα 11 χρόνια του μετακόμισε με την οικογένειά του στη Σεβίλλη, όπου στη συνέχεια σπούδασε (και αυτός) νομικά, για να γίνει (όπως και ο Βιγιάρ) δικηγόρος. Στα νιάτα του έπαιξε μπάσκετ, αλλά όχι σε υψηλό επίπεδο, προπόνησε και ερασιτεχνικά κάποιες μικρές τοπικές ομάδες, όμως η ενασχόλησή του με το άθλημα ξεκίνησε ουσιαστικά το 1985, όταν σε ηλικία μόλις 25 ετών, εξελέγη πρόεδρος της τοπικής ομοσπονδίας μπάσκετ της Σεβίλλης. Το 1987 έγινε μέλος τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της ισπανικής ομοσπονδίας μπάσκετ (FEB), όσο και σε εκείνο της Ένωσης Ισπανών προπονητών (AEEB). Ο ρυθμός με τον οποίο "έκαιγε" επίπεδα στην ανέλιξή του, ήταν πράγματι εντυπωσιακός. Την ίδια χρονιά (1987) υπήρξε από τους ιδρυτές της Caja San Fernando, της πρώτης επαγγελματικής ομάδας μπάσκετ στην ιστορία της πόλης της Σεβίλλης.

Για μια τετραετία, από το 1992 μέχρι και το 1996, έγινε πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ της Ανδαλουσίας και από εκείνο το πόστο αποφάσισε την επόμενη (και μεγαλύτερη) κίνησή του: την "κατάκτηση" της πρωτεύουσας και φυσικά τη θέση του προέδρου της ισπανικής ομοσπονδίας. Μπορεί βέβαια να έχασε τις εκλογές από τον Ερνέστο Σεγούρα δε Λούνα, κινήθηκε όμως πολύ μεθοδικά στη συνέχεια. Έχοντας, ως αντιπρόεδρος πλέον της FEB, υπό την "προστασία" του, τη χρυσή γενιά των παικτών που τότε με την εθνική Ισπανίας U19 κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U19 του 1999, κατάφερε να ταυτιστεί μαζί τους σε ό,τι αφορούσε τη δημόσια εικόνα του και να το εκμεταλλευτεί φυσικά προς όφελός του. Έτσι, το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο Σάεθ έγινε πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας και συνέχισε να "δουλεύει" την προβολή του προσωπικού του ίματζ, κάτι εύκολο για εκείνη την εποχή, αφού οι πολύ μεγάλες επιτυχίες των πιτισιρικάδων που πλέον είχαν γίνει άντρες και σάρωναν τα πάντα στο πέρασμά τους, ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ο πρόεδρος για τα σχέδιά του. Το Μουντιάλ του 2006, τα τρία χρυσά στο Ευρωμπάσκετ, τα δυο ασημένια στους Ολυμπιακούς, όλα αυτά τα τρόπαια, έκαναν τον Σάεθ τόσο δημοφιλή στην Ισπανία, όσο τον Γκασόλ και την παρέα του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το Μουντομπάσκετ του 2006 στην Ιαπωνία, ο Σάεθ δίνει επετειακές φανέλες στον Ναβάρο και τον Γκαρμπαχόσα για τις 100 συμμετοχές τους στην Εθνική Ισπανίας, ενώ παρακολουθούν οι Μουμπρού και Γκασόλ. Ο Γκαρμπαχόσα διαδέχτηκε πέρυσι τον Σάεθ στη θέση του προέδρου της FEB (AP Photo/Itsuo Inouye)

Όλα αυτά τα χρόνια, όλοι ήθελαν να βρεθούν στο ίδιο φωτογραφικό "κάδρο" με τον Σάεθ, αλλά και εκείνος δεν έχανε ευκαιρία να σταθεί δίπλα στους διεθνείς, δίπλα στους πολιτικούς, δίπλα στους ηγέτες του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο εκμοντερνισμός της Ομοσπονδίας και η άνοδος του πρεστίζ του ισπανικού μπάσκετ στους κόλπους της FIBA, προσέδιδαν στον πρόεδρο συνεχώς όλο και περισσότερο γόητρο. Τόσο, ώστε να φτάσει να κερδίζει 220.000 ευρώ (καθαρά) ετησίως, χρήματα περισσότερα και από εκείνα με τα οποία αμοιβόταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ισπανίας! Και φυσικά ήταν ο καλύτερα αμοιβόμενος πρόεδρος από όλες τις αθλητικές ομοσπονδίες της χώρας. Παρόλα αυτά όμως, ο Σάεθ αποδείχτηκε αχόρταγος, τόσο απέναντι στα χρήματα όσο και απέναντι στην εξουσία και αυτός ο συνδυασμός τον οδήγησε στην πτώση. Λένε ότι το πρώτο σημάδι ήρθε το 2008 με την απόλυση του Πέπου Ερνάντεθ από τη θέση του προπονητή της Εθνικής λίγες εβδομάδες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ο Πέπου είχε κατακτήσει το χρυσό στο Παγκόσμιο του 2006 και το ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ το 2007 και είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Σάεθ, επειδή ο πρόεδρος χρησιμοποιούσε τους παίκτες για ατελείωτους διαφημιστικούς σκοπούς, ώστε να γεμίζει τα ταμεία της ομοσπονδίας, ακόμα και στη διάρκεια των τουρνουά.

Αυτή ήταν μια "μάχη" από τις αμέτρητες που έδωσε ο Σάεθ, ανοίγοντας μέτωπα με τους πάντες, την ACB, την Ευρωλίγκα, το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (CSD), ακόμα και την ίδια τη FIBA, παρά το γεγονός ότι είχε (και συνεχίζει να έχει) καλές σχέσεις με την διεθνή ομοσπονδία. Ποιος ξεχνάει τις περσινές απειλές της FIBA για πλήρη αποκλεισμό της Εθνικής Ισπανίας από τις επίσημες διοργανώσεις; Αλλά ούτε με την Ισπανική Ολυμπιακή Επιτροπή τα πήγε καλά ο Σάεθ, ούτε φυσικά με τον πρόεδρό της, Αλεχάνδρο Μπλάνκο, στον οποίο εξαπέλυσε επανειλημμένα σκαιότατες επιθέσεις όλα αυτά τα χρόνια. Είναι προφανές ότι εκείνο το "πλαστικό" χαμόγελο που χάριζε πάντοτε στις κάμερες της τηλεόρασης και των φωτογράφων, δεν τον συνόδευε στις κατ' ιδίαν συναντήσεις με τους αντιπάλους του. Αλλά και η φήμη του για την συμπεριφορά του μέσα στο κτίριο της Ομοσπονδίας, ήταν χείριστη. Τον κατηγορούν για εγωκεντρισμό, για απειλές στους υπαλλήλους, για έναν συνεχή εκφοβισμό σε οποιονδήποτε τολμούσε να σκεφτεί να προβάλλει την παραμικρή αντίρρηση ή να εκφράσει διαφορετική γνώμη από τη δική του. Το δόγμα που επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια στην ομοσπονδία ήταν το "ή είσαι μαζί μου ή είσαι απέναντί μου". Και αυτό δεν αφορούσε μόνο τους ανθρώπους στα κεντρικά γραφεία, αλλά και όλη την αποκεντρωμένη οργάνωση, από τις τοπικές ενώσεις, μέχρι τις υπό-ομοσπονδίες των αυτόνομων διαμερισμάτων.

Ο Σάεθ αντιμετωπίζει κατηγορίες για οικονομικές ατασθαλίες, υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, παράνομες προμήθειες, απάτες και διαφθορά

Διηγούνται ότι αν έπεφτες στη δυσμένεια του Σάεθ, ένα δείπνο στο Txistu (πολυτελές βασκικό εστιατόριο στη Μαδρίτη) και μερικά ακριβά δώρα μπορούσαν να διώξουν την ένταση. Τόσο πολύ θεωρούσε ο πρόεδρος "τσιφλίκι" του την ομοσπονδία και τόσο πολύ είχε "υπνωτιστεί" από τη δύναμη της εξουσίας, ώστε άρχισε να χρησιμοποιεί τα χρήματα της FEB για λογαριασμό του: οικογενειακά ταξίδια με εισιτήρια και έξοδα, αγορά πανάκριβων πούρων, γεύματα, δείπνα, βραδινές έξοδοι, τηλεφωνικές συνδέσεις για τρίτους με αγορά πανάκριβων συσκευών, ενοικιάσεις πολυτελών αυτοκινήτων, ακόμα και εγγραφές στο Spotify! Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Πέπε (χαϊδευτικό του Σάεθ) ξόδεψε από το 2011 μέχρι το 2014 από τα ταμεία της ομοσπονδίας το ευτελές ποσό του ενός εκατομμυρίου διακοσίων χιλιάδων ευρώ (1.200.000) για προσωπικά του έξοδα! Όλα αυτά, μοιρασμένα σε τέσσερις πιστωτικές κάρτες, τις λεγόμενες "μαύρες" (black), οι οποίες δίνονται μόνο σε λίγους και εκλεκτούς, χωρίς φυσικά να υπολογίσουμε τα μπόνους που έπαιρνε ως πρόεδρος, το γεγονός ότι δεν πλήρωνε σχεδόν τίποτα, αφού όλα του τα έξοδα ήταν δικαιολογημένα από την ομοσπονδία, κάτι που σημαίνει ότι πέρα από το 1.2 εκ. ευρώ που καταχράστηκε, ξόδευε ("νόμιμα") περίπου άλλα 65.000 ευρώ το χρόνο! Όλα αυτά (και πολλά περισσότερα) έγιναν γνωστά από τον Οκτώβριο του 2015, όταν διεξήχθη έλεγχος στα οικονομικά της FEB από κλιμάκιο του υπουργείου αθλητισμού.

Το πόρισμα ήταν πραγματικός κεραυνός για τον πρόεδρο της ομοσπονδίας, όμως εκείνο που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κλιμάκιο είχε εκδώσει άλλα δυο πορίσματα στο παρελθόν, διαπιστώνοντας ανάλογες παρατυπίες. Αμφότερα όμως είχαν μπει στο αρχείο, χωρίς να αποδοθούν ευθύνες και χωρίς φυσικά το όλο θέμα να φτάσει ποτέ στον εισαγγελέα. Φαίνεται τελικά, ότι η τρίτη, ήταν και η φαρμακερή για τον Σάεθ. Όταν το πόρισμα άνοιξε, οι υπεύθυνοι του Ανώτατου Συμβουλίου Αθλητισμού, πρέπει να σοκαρίστηκαν κυριολεκτικά, αφού πέρα από όσα διαβάσετε πιο πάνω, η λίστα είχε πολύ περισσότερα: εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ακόμα, τα οποία είχαν ξοδευτεί σε μετακινήσεις με τρένα και αεροπλάνα του Σάεθ και των άμεσων συνεργατών του, πληρωμές ενοικίων θερινών κατοικιών για τον Σάεθ και την παρέα του και πολλά άλλα, που θα χρειαζόμασταν μερικές χιλιάδες λέξεις ακόμα, για να τα περιγράψουμε αναλυτικά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Σάεθ έπαιρνε και προμήθειες από τους υποψήφιους χορηγούς των εθνικών ομάδων. Μόνο από τέτοιες προμήθειες την πενταετία 2010-15, πρόσθεσε στα έσοδά του περισσότερα από 200.000 ευρώ. Και βέβαια, σε όλα αυτά που διαβάσατε, σε αυτόν τον χείμαρρο εξόδων, ο πρόεδρος δεν είχε πάρει ποτέ άδεια από κανέναν μέσα από την ομοσπονδία, ούτε φυσικά είχε ενημερώσει και κανέναν, πέραν των λίγων στενών συνεργατών του, που ήταν όλοι μέσα στο κόλπο, με το αζημίωτο φυσικά.

Ο Σάεθ, την εποχή ακόμα της παντοδυναμίας του, ποζάρει με τέσσερα τρόπαια που κατακτήθηκαν επί προεδρίας του. Από αριστερά, Ευρωμπάσκετ Ανδρών 2011, Ευρωμπάσκετ Γυναικών 2013, Μουντομπάσκετ Ανδρών 2006 και Ευρωμπάσκετ Ανδρών 2009.

Όταν τον Δεκέμβριο του 2015 έγινε γνωστό ότι το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού θα διενεργούσε γενικό έλεγχο στην οικονομική διαχείριση της Ομοσπονδίας από το 2004 μέχρι και το 2015, ο Σάεθ ανακοίνωσε ότι θα άφηνε την προεδρία για λίγο καιρό λόγω προβλημάτων υγείας, κάτι που φυσικά δεν πίστεψε κανένας. Εκείνο που τον καταδικάζει ακόμα περισσότερο στα μάτια των Ισπανών, είναι ότι στα δυο σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν από τον Οκτώβριο του 2015, όταν δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά το σκάνδαλο, ο Σάεθ δεν έχει προβεί μέχρι σήμερα σε καμία δημόσια δήλωση, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει, είναι βαρύτατες. Τον Φεβρουάριο του 2016 ανακοίνωσε ότι δεν θα κατέβαινε υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, εκεί όπου τον διαδέχτηκε ο πρώην διεθνής παίκτης, Χόρχε Γκαρμπαχόσα. Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Σάεθ συνεχίζει να είναι ο ισχυρός άνδρας της FEB, κινώντας τα νήματα από το παρασκήνιο. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό ότι ο ίδιος προώθησε τον Γκαρμπαχόσα πρώτα στην ομοσπονδία και κατόπιν στην υποψηφιότητα για την προεδρία. Το σίγουρο είναι ότι από τον Απρίλιο του 2016, που ο φάκελος της ελεγκτικής επιτροπής του CSD, έφτασε στα χέρια της εφορίας και του εισαγγελέα, ξεκίνησαν οι ανακρίσεις, οι οποίες δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, αν και ήδη έχουν απαγγελθεί κατηγορίες εναντίον του Σάεθ, κυρίως για οικονομικές ατασθαλίες, υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, απάτες και διαφθορά. Κάποιες δίκες έχουν ξεκινήσει, κάποιες άλλες θα ακολουθήσουν, κάτι που σημαίνει, ότι και εδώ, όπως και στην προηγούμενη ενότητα, η συνέχεια θα δοθεί στο εδώλιο...

Πηγές: abc.es, elpais.com, elimparcial.es, eleconomista.es, elindependiente.com, elespanol.com, elperiodico.com, As, Marca