Δημήτρης Μελισσανίδης: Eye of the tiger

Η αφήγηση μιας ιστορίας εκκινώντας (σχεδόν) από το τέλος, θα ήταν ικανή να διαλύσει το στοιχείο της έκπληξης. Εν προκειμένω όμως, δεν υφίσταται τέτοια. Η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια Ελλάδας, άπαντες το γνωρίζετε. Οπότε ξετυλίγοντας το κουβάρι από το πρωινό της 5ης Φεβρουαρίου 2018, με μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι, βρισκόμαστε πίσω από δύο οθόνες.

Στη μία παίζουν οι δηλώσεις ενός προσώπου που λοιδορεί την ποδοσφαιρική ιστορία της ΑΕΚ. Στην άλλη, ο ίδιος άνθρωπος, με διαφορά 2,5 ετών, προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια της ομάδας του, μετά το νέο κακό που τον βρήκε από την ΑΕΚ.

Μπροστά στις οθόνες, ένα XL πούρο Partagas, Montecristo ή Cohiba γεμίζει το απέραντο γραφείο με καπνό. Δυνατές τζούρες και όλος ο καπνός μέσα, «έτσι τα φουμάρουμε αυτά εμείς από την Κοκκινιά». Δεν είναι στιγμές αυταρέσκειας, αλλά σίγουρα τις γουστάρει. Ελάχιστα λεπτά χαλάρωσης πριν την εισαγωγή στο λαβύρινθο των αναρίθμητων υποχρεώσεων που απαιτούν καίριες αποφάσεις. Στιγμές που απαγορεύονται τα λάθη, ενώ διακυβεύεται η τύχη εκατοντάδων εκατ. ευρώ. Ένας εφοπλιστικός Κολοσσός περιμένει το δικό του «στροφάρισμα».

«Εγώ κάποια στιγμή θα παραμερίσω, δεν θα είμαι για πάντα ενεργός στην ΑΕΚ» μονολογεί σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, όταν η κούραση τον καταβάλει. Δεν είναι παιδάκι πια. Πέντε λεπτά μετά, θα σηκώσει το τηλέφωνο για να θυμώσει με τα ροζ παπούτσια του (αποχωρήσαντος) Πατίτο Ροντρίγκεζ, να μάθει αν οι νέοι φοριαμοί στα γραφεία της ΠΑΕ, έχουν συρτάρια με κιτρινόμαυρο πόμολο, να γκρινιάξει για ένα δημοσίευμα που θεωρεί αναληθές ή άδικο. Υπερβολές θα πείτε...

Κι όμως, ο άνθρωπος που πέτυχε από το βολάν της σχολής οδηγών να «οικοδομήσει» μια αυτοκρατορία αξίας 6 δισ. δολαρίων, με στόλο που ξεπερνά τα 70 δεξαμενόπλοια, σταθμούς ανεφοδιασμού πλοίων με καύσιμα από την Καραϊβική μέχρι το Γιβραλτάρ, την Aegean Oil με τα 600 πρατήρια βενζίνης στην ελληνική επικράτεια, έχει μέρος του εγκεφάλου του μόνιμα συνδεδεμένο με την ΑΕΚ. Από τη στιγμή που ξυπνά, μέχρι εκείνη που θα κοιμηθεί. Ενίοτε, τη βλέπει και στον ύπνο του...

Η ΙΔΕΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Πίσω, στο 2013. Στις 14 Απριλίου, θυμίζει τον Πόντιο Πιλάτο. Καθήμενος στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, με βλέμμα παγωμένο και απόλυτα συνειδητοποιημένο, παρακολουθεί από τα VIP τον επερχόμενο θάνατο της ΑΕΚ. Όλοι ξέρουν ότι είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι. Όμως εκείνος δεν θα αναλάβει τα σπασμένα των άλλων, δεν θα γίνει ο σωτήρας καλοπληρωτής των υπέρογκων χρεών που άφησαν πίσω τους οι περίφημοι «αμέτοχοι». Δεν είναι κορόιδο κανενός. Υπάρχει κι άλλος δρόμος από τη στιγμή που εκείνοι αρνούνται να αναλάβουν τις ζημιές τους. Η Ένωση θα πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Την απόφαση την έχει ήδη πάρει για την εμπλοκή του, εφόσον οι προϋποθέσεις συνθηκολογήσουν. Αυτός θα γίνει η επόμενη μέρα, αλλά με τον δικό του τρόπο: τον «Μελισσανίδιειο».

Ο αστικός μύθος εξιστορεί ότι η συνάντησή του με την τριάδα Δέλλα - Ζήκου - Λυμπερόπουλου στο σκάφος Vera, είχε δρομολογηθεί πριν από το παιχνίδι με τον Πανθρακικό. Ακόμα κι έτσι να ήταν, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη προοπτική για την ομάδα. Εκεί, τους είχε αναπτύξει το πλάνο σωτηρίας της ΑΕΚ, μέσω της επανεκκίνησης από τη χαμηλότερη κατηγορία και της κατασκευής γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πάντοτε υπό την αίρεση ότι δεν θα εμφανιζόταν κάποιος να πάρει την ομάδα πληρώνοντας τα δυσβάσταχτα χρέη της. Αλλά και ποιος θα βρισκόταν;

Άλλωστε το επεξεργαζόταν στο μυαλό του για πολλούς μήνες. Η εξυγίανση ήταν απαραίτητη και παράλληλα ο μοναδικός δρόμος για ένα restart τίτλων. «Σε 4-5 χρόνια, θα είμαστε πίσω και πρωταθλητές» τους είχε πει. Κι όταν απέναντί του, σε εκείνο το «Gala - επιτάφιο» της Βαρυμπόμπης, αντίκρισε πρόσωπα προβληματισμένα για το ψυχολογικό πλάκωμα της Γ’ Εθνικής, είπε κυνικά και απερίφραστα: «δεν θα κλαίμε τώρα τον νεκρό, τα αφήνουμε πίσω αυτά, ερχόμαστε».

Η ΟΜΑΔΑ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ

Για αρκετό διάστημα πριν από την επίσημη τοποθέτηση της 10ης Ιουλίου, η ιδέα της δημιουργίας ενός συνόλου που θα προσέλκυε το ταλαντούχο ελληνικό στοιχείο προκειμένου να τοποθετηθούν νωρίς οι βάσεις για την ομάδα του μέλλοντος, συναντούσε ογκώδη προβλήματα. Αφενός διότι ο ίδιος ο Μελισσανίδης δεν είχε ακόμα ανοίξει δημόσια τα χαρτιά του, οπότε εκείνοι που (από πολύ νωρίτερα) μιλούσαν εξ ονόματός του δεν έπειθαν, αφετέρου η συζήτηση περί «Γ’ Εθνικής», έπεφτε βαριά και ασήκωτη σε πολλούς.

Οποιος δεν θέλει σήμερα, του χρόνου θα παρακαλάει

Ο πρώτος τεχνικός διευθυντής της νέας εποχής, έβλεπε τις πόρτες που χτυπούσε, να κλείνουν μία πίσω από την άλλη. Είναι αλήθεια ότι περίπου 50 ποδοσφαιριστές, ανάμεσά τους και παίκτες από το ρόστερ που έπεσε κατηγορία τη σεζόν 2012-13 (π.χ. Αραμπατζής, Μητρόπουλος, Κουτρουμπής κ.α.) «έκαψαν» την προοπτική της Ένωσης. Οι μισοί ζητούσαν εγγυήσεις του ίδιου του «Τίγρη» και οι άλλοι μισοί δεν το συζητούσαν καν να παίξουν σε αυτή την κατηγορία. Άλλοι αξίωναν τα χρήματα που έχασαν λόγω της εταιρικής πτώχευσης. Σε γενικότερο πλαίσιο, η ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής περισσότερο φόβιζε παρά έπειθε.

«Ρε γ.... τους. Οποιος θέλει ας έρθει. Οποιος δεν θέλει σήμερα, του χρόνου θα παρακαλάει». Ο διακόπτης γύρισε, η ΑΕΚ εισήλθε στη διαδικασία δημιουργίας ομάδας «μίας χρήσης». Ο στόχος ήταν να επιτευχθεί άμεσα η άνοδος στη Β’ Εθνική. «Εγώ να μπω και να παίξω, θα ανέβουμε, τι είναι αυτά που με ρωτάτε;» είχε απαντήσει νευριασμένα όταν τέθηκε θέμα να περάσει η Ένωση, αυτά που αργότερα βίωσαν ο Αρης και ο ΟΦΗ. Παρόλο που στις 11 Δεκέμβρη 2013, έστω για μία ημέρα, ο Αστέρας Βάρης την εκθρόνισε από την κορυφή του ομίλου της στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, η διαδρομή μέχρι την προαγωγή, αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση.

Το καλοκαίρι του 2014, τα θυμωμένα λόγια του Μελισσανίδη αποδείχθηκαν προφητικά. Με εγγυητή εκείνον, οι αντιστάσεις κάμφθηκαν. «Δεν θα δώσεις αλλού τον Μάνταλο, θα με περιμένεις» ήταν το μήνυμα προς τον Πανόπουλο, σε μια περίοδο που σημαντική μερίδα τα Μ.Μ.Ε. παρουσίαζε τον νυν αρχηγό της ΑΕΚ ως παίκτη του Ολυμπιακού. Επάνω του πήρε και το θέμα του Μπακάκη, όταν το παιχνίδι έμοιαζε χαμένο. «Αύριο σε περιμένω στην Aegean», είπε στον Κωστούλα. Δεν χάνει ποτέ παίκτη εκεί μέσα...

Έτσι, αθόρυβα και μεθοδικά, η ΑΕΚ της Β’ Εθνικής, απέκτησε (ή διέθετε) το καλοκαίρι του 2014 Έλληνες ποδοσφαιριστές που σήμερα είναι εν ενεργεία διεθνείς (Λαμπρόπουλος, Μάνταλος, Μπακάκης) και άλλους (Αραβίδης, Ανέστης, Τζανετόπουλος, Πλατέλλας) που πέρασαν το κατώφλι της Εθνικής, αγωνιζόμενοι με τα κιτρινόμαυρα. Ωστόσο οι εντός της ομάδας οργανικές δομές δεν ήταν εξίσου στέρεες. Ο Λυμπερόπουλος ήταν εγκλωβισμένος στον υπερσυγκεντρωτισμό του Μπάγεβιτς, ο Ζήκος έβλεπε τις ιδέες του για την οργάνωση των Ακαδημιών να αντιμετωπίζονται ως μη εκτελέσιμες, ενώ ο Δέλλας δεχόταν ανηλεή πόλεμο από τα Μ.Μ.Ε., σε βαθμό που κλόνισε και τον Μελισσανίδη: «Εγώ Τραϊανός είμαι, αλλά πόσο μπορεί η ΑΕΚ να τον περιμένει;».

Επέδειξε υπομονή. Ήθελε πολύ να εξελιχθεί στον «δικό μας Γκουαρντιόλα» και η πορεία της ΑΕΚ στο Κύπελλο Ελλάδας, ήταν το πάτημα για να ενισχύσει την πίστη του σε εκείνον. Η ομάδα κοίταξε στα μάτια τον Ολυμπιακό, αποκλείστηκε με ένα αμφισβητούμενο γκολ στα ημιτελικά του θεσμού και εξασφάλισε με σχετική ευκολία την επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία. Το «ερχόμαστε» έγινε «ήρθαμε», όμως το σχέδιο με τους τρεις σωματοφύλακες είχε απεμποληθεί.

Οι Λυμπερόπουλος και Ζήκος αποχώρησαν, ενώ όσοι κινούνταν εντός και γύρω από την ομάδα, καταλάβαιναν ότι ο Δέλλας είχε ημερομηνία λήξης. Το αντιμετώπισε στωικά. «Οποιος νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για το ποδόσφαιρο, είναι βλάκας. Εγώ είμαι 40 χρόνια παράγοντας και ακόμα μαθαίνω». Οποιος πιστεύει ότι ο Μελισσανίδης είναι δογματικός ή ότι δεν γνωρίζει πως να ελίσσεται και να προσαρμόζεται στην κάθε εποχή, απλώς δεν τον ξέρει καθόλου, θα προσθέσουμε εμείς.

Η «ΟΜΑΔΑ ΑΠΑΤΗ» ΚΑΙ Ο ΠΟΓΕΤ

Όσα φέρνει μια στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ήταν θυμωμένος μετά την ήττα με 0-4 στο «Γ. Καραϊσκάκης» γιατί «η ΑΕΚ με μένα δεν γίνεται να χάνει έτσι, είναι πολύ βαρύ αυτό που έγινε», ωστόσο αγανάκτησε όταν άκουσε τον Βαγγέλη Μαρινάκη να χαρακτηρίζει την ΑΕΚ ως «μεγάλη απάτη». Ήταν ένα κομβικό σημείο για την αλλαγή στρατηγικής στο θέμα του προπονητή. Απαίτησε την εύρεση ενός έμπειρου και μαχητικού κόουτς και ο Γκουστάβο Πογέτ ήταν ιδανική περίπτωση προσωπικότητας, ικανής να τινάξει τα λιμνάζοντα νερά.

Με τον Ουρουγουανό στο τιμόνι της, η Ένωση άρχισε να εξελίσσεται σε ομάδα που μάθαινε να νικά. Ειδικά στα μεγάλα ματς με αποκορύφωμα τον αγώνα που «έσπασε» το αήττητο του Ολυμπιακού. Τον «ερωτεύτηκε», του άρεσε να μιλά μαζί του για το ποδόσφαιρο, ήθελε να τον κρατήσει στον πάγκο της ΑΕΚ. Ωστόσο όταν η συζήτηση έφτασε στα χρήματα, ο Πογέτ έγειρε απαιτήσεις για εκείνον και την ομάδα, τις οποίες ο Μελισσανίδης δεν ήταν ούτε έτοιμος, αλλά ούτε και διατεθειμένος να εξυπηρετήσει. Η ΑΕΚ δεν είχε φτάσει ακόμα σε αυτό το μέγεθος. Το σοκ έγινε μεγαλύτερο, όταν ο προπονητής άφησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού, υποβάλλοντας παραίτηση, με έναν τελικό Κυπέλλου να περιμένει μπροστά.

Με το αίμα μας να ορκιστούμε ότι θα το πάρουμε. Εγώ πρώτος. Φέρτε να κάνω χαρακίρι πρώτος εγώ, μετά εσείς

«Δεν θα φέρω τώρα άλλον προπονητή. Θα το πάρει επάνω του ο Στέλιος. Έχει πάρει πρωταθλήματα και Κύπελλα, ξέρει τι να πει στους παίκτες». Ηταν η απάντηση στις πιέσεις - συστάσεις του κιτρινόμαυρους περιβάλλοντος για μια άμεση κίνηση με έμπειρο τεχνικό. Ως παλιά παραγοντική καραβάνα, ήξερε να σταθμίζει ψύχραιμα τέτοιες καταστάσεις. Έπιασε τον Μανωλά και μίλησαν, άφησαν πίσω παλαιές έχθρες και παρεξηγήσεις, σε αυτή τη φάση επιθυμούσαν και οι δύο το ίδιο. Και το ήθελαν σφόδρα. Η ΑΕΚ πάνω από όλους! Εν τω μεταξύ, είχε στείλει τα μηνύματά του στις «γκρανκάσες», είχε μεριμνήσει για διαιτητή κοινής αποδοχής, δημιούργησε συνθήκες καθαρότητας για τον τελικό. Κι όταν ήλθε η στιγμή, έστειλε τους παίκτες του στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια:

«Για να νικήσετε ένα πράγμα χρειάζεται. Ψυχή! Μπορείτε. Αρκεί να το πιστέψετε. Μόνο ψυχή θέλω να δω. Τίποτε άλλο. Όλοι ρε. Να ορκιστούμε εδώ όλοι μαζί. Ότι θα το πάρουμε. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε χαρακίρι ρε. Με το αίμα μας ρε να ορκιστούμε. Εγώ, εγώ πρώτος. Φέρτε να κάνω χαρακίρι πρώτος εγώ και μετά εσείς. Να ορκιστούμε ρε ότι δεν τελειώνει ο αγώνας αν δεν νικήσουμε. Φέρε ρε. Χαρακίρι όλοι. Πρώτος εγώ. Πάμε. Πάμε να το πάρουμε». Βούρκωσε, όλοι το είδαν. Η φωνή τρεμόπαιξε, όλοι το κατάλαβαν. Χειροκρότησαν και βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο, ήταν ήδη νικητές. Διότι μετά από αυτό, δεν μπορούσαν να χάσουν...

ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ: "ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ"

Ο «τσιγκούνης», ο «καβούριας», ο «τζάμπας ζει». Όταν είσαι ταλαιπωρημένος, ξεγελασμένος αλλά και βαθιά προσβεβλημένος από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν κάτι που λατρεύεις, αδυνατείς να αντιληφθείς και να μετρήσεις σωστά τα οράματα των άλλων. Ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει στην κοροϊδία, όταν αυτά είναι πολύ σπουδαία, αρνείσαι να τα πιστέψεις. Τα λοιδορείς. Στις δύσκολες αγωνιστικές στιγμές της ομάδας, το πρότζεκτ της «Αγιά Σοφιάς» παρουσιαζόταν από τους δύσπιστους, ως το ανάχωμα του Μελισσανίδη προκειμένου να αντιμετωπίζει τα όποια άσχημα αποτέλεσμα προέκυπταν. Ήταν το μεγαλύτερο ψέμα της τελευταίας πενταετίας και δεν ήταν του «Τίγρη» αλλά του απλού μέσου οπαδού, ο οποίος έκανε βουτιά στην καχυποψία, κρατώντας εκεί μέσα για χρόνια την αναπνοή του.

Καμία ομάδα δικαιούται να λέει ότι είναι μεγάλη (αγωνιστικά και πρακτικά μιλώντας, όχι ασφαλώς ιδεολογικά) δίχως το δικό της σπίτι, την ιδιόκτητη στέγη της. Και αυτός ήταν μόνιμα ο πρώτος και ξεκάθαρος στόχος της νέας τάξης πραγμάτων. Σαφώς και η δημιουργία ομάδας ανταγωνιστικής (η οποία άλλωστε με την πάροδο των ετών εξελίχθηκε σε τέτοια), αποτελεί μονόδρομο όταν αναφερόμαστε στην ΑΕΚ των ολοένα και αυξανόμενων εσόδων, της σωστής διαχείρισης και πρωτίστως στην απαλλαγμένη από χρέη εταιρική υπόστασή της. Το γήπεδο όμως πάντοτε αποτελούσε τον καημό του και στόχο πρωταρχικό. Επιστέγασμα ονείρων, δημιούργημα προοπτικής, εφαλτήριο εκτόξευσης...

«Μαζί θα το φτιάξουμε, εγώ θα είμαι ο εγγυητής» είχε πει τότε. Είναι ωστόσο πολλά περισσότερα από ένας απλός εμπνευστής ή εγγυητής. Αν δεν ήταν αυτός, η ξεσπιτωμένη από την προσφυγική γειτονιά της ΑΕΚ, θα παρέμενε τσιγγάνα. Ισως και αιώνια. Δεν αρκούν η δύναμη και το χρήμα. Απαιτούνται η θέληση, η καπατσοσύνη και η υπομονή. Γνωρίσματα και χαρακτηριστικά που ο Μελισσανίδης επέδειξε σε όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης πορείας, βαλλόμενος ακόμα και εκ των έσω.

Στην πορεία της καλπάζουσας επιστροφής, προέκυψαν πολλοί αδαείς, ημιμαθείς, συμπλεγματικοί, πρώην ανεπάγγελτοι και κακόβουλοι άνθρωποι για να φράξουν το δρόμο. Εμφανίστηκε ως καβαλάρης της δήθεν ανατρεπτικής και φιλολαϊκής προοπτικής ένας πολέμιος δήμαρχος, ένας άνθρωπος ορκισμένος να αποτρέψει την εκκίνηση του έργου, πατώντας σε οτιδήποτε υπήρχε διαθέσιμο προκειμένου να κρατήσει την ΑΕΚ μακριά από την "πόλη του". Στο τέλος ηττήθηκε. Και του απέμεινε να θυμάται ότι στο τέλος, το δίκαιο υπερέχει. Όσο κι αν το ζορίσεις ή το καθυστερήσεις.

Τα εμπόδια, η γραφειοκρατία, ο αναίτιος πόλεμος του Δήμου, οι αργές διαδικασίες λόγω των διαδοχικών πολιτικών εξελίξεων και αλλαγών μέχρι να υπάρξει σταθερότητα, έφεραν καθυστέρηση αλλά ποτέ δεν έβαλαν μπλόκο στην προσπάθειά του. Το έργο πλέον υλοποιείται διότι αυτό είναι το δίκαιο και το σύννομο. Πρωτίστως όμως διότι ο ίδιος ο εμπνευστής του δεν έκανε ποτέ πίσω. Και πάνω από όλα διότι ουδέποτε έπαψε να πιστεύει ότι είναι το πλέον σημαντικό. «Η ΑΕΚ να έχει το σπίτι της. Εκεί μέσα θα τα πάρει όλα. Ομάδα σήμερα έχεις, αύριο δεν έχεις. Σπίτι πρέπει να έχεις πάντα».

ΤΙΜΟΥΡ, ΜΟΡΑΪΣ: ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΖΕΜΕΝΑ

Την εποχή που με μια μικρή μπάριζα, άρχισε να δραστηριοποιείται στο χώρο των πετρελαιοειδών και των καυσίμων, τα χαστούκια των ισχυρών του χώρου, τον έστελναν πίσω στην αφετηρία. Σαν να τραβούσε την ίδια κάρτα στη Monopoly. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει ότι «χτυπήθηκα επτά φορές, για να σηκωθώ οκτώ». Η άρνηση παραίτησης έγινε δεύτερη φύση του, τον έκανε πιο σκληρό και απαιτητικό από τον εαυτό του. Αργότερα και από τους γύρω του. Όχι όμως επηρμένο και αλαζόνα όταν έπιασε την καλή. Τα λάθη του αποτελούσαν τον οδηγό του. Επέλεξε να μαθαίνει από δαύτα, όχι να τα προσπερνάει. Ξέρει να τα αναγνωρίζει. Όπως το καλοκαίρι του 2016, όταν τα έκανε μαζεμένα, χωρίς στην πορεία να αναζητήσει ξένες πλάτες για να τα φορτώσει. Δικά του ήταν και τα πήρε όλα επάνω του.

Ήταν η περίοδος που η ΑΕΚ όφειλε να ανοίξει τα φτερά της, να ξεφύγει από μοντέλο των αναχρονιστικών ιδεών, να ενεργοποιήσει νέα πρόσωπα. Ο Μελισσανίδης, τύπος που στηρίζει μέχρι εκεί που δεν παίρνει τους ανθρώπους που εμπιστεύεται, άφησε το καλοκαίρι της οικοδόμησης πάνω στην κατάκτηση του πρώτου τροπαίου από την ημέρα του restart, σε μη προοδευτικά χέρια. Οι εν λευκώ χειρισμοί στο θέμα του προπονητή, από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, προκάλεσαν το φιάσκο με τον Γάλλο Μοντανιέ και την αδυναμία να πειστεί οποιοσδήποτε άλλος ξένος κόουτς με καλό βιογραφικό στο εξωτερικό. Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και κάλυψε την αδυναμία του καλού φίλου του. Προκειμένου να μην τον εκθέσει συναίνεσε με την επιλογή του Τιμούρ Κετσπάγια, αν και ήταν πολλές οι αντίθετες φωνές που τον συμβούλευαν να μην το πράξει. Εντός κι εκτός ομάδας...

Στο φινάλε, αν είναι τρελός, ένας τρελός θα μας σώσει

Αυτή ήταν επί της ουσίας και η τελευταία αποστολή υψηλής επικινδυνότητας που ανέλαβε ο Μπάγεβιτς, καθώς έκτοτε ξεκίνησε η αργή αλλά εμφανής διαδικασία απόσυρσής του από τα κέντρα αποφάσεων της ΑΕΚ. Την περίοδο εκείνη δε, το όνομα του Μανόλο Χιμένεθ είχε κάνει ένα πέρασμα από τις λίστες των τεχνικών που είχαν προταθεί. Στον Μελισσανίδη έφταναν αρνητικές πληροφορίες ακριβώς επειδή ρωτούσε τους ανθρώπους που δεν είχαν μετρήσει σωστά τον Ισπανό: «είναι νευρικός, δεν δουλεύει καλά, έφυγε ως αποτυχημένος». Έτσι, όταν συνειδητοποίησε ότι η επιλογή Κετσπάγια ήταν ένα ξεκάθαρο λάθος, προσπάθησε να το διορθώσει με ένα δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο.

«Τον Τιμούρ τον αγαπώ και τον σέβομαι. Είναι παιδί της ΑΕΚ. Είναι τίμιος και αρσενικός, αλλά δεν μου κάνει. Εγώ θέλω η ΑΕΚ να παίζει μπαλάρα και αυτό δεν το κατάφερε». Καθαρή εξήγηση η οποία συνοδεύτηκε από μια παράδοξη ανακολουθία. Ενώ ο Χιμένεθ ήταν ακόμα διαθέσιμος, ο Μελισσανίδης «ψήθηκε» από τον τότε τεχνικό διευθυντή Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς να δώσει μια ευκαιρία στον Ζοζέ Μοράις. Οραματιστής και φιλόδοξος, έβλεπε (ή μάλλον ήθελε να δει) πίσω από τον Πορτογάλο ένα κρυμμένο μεγάλο κόλπο. «Πάντοτε ήθελα να επιλέγω την καινοτομία, μ’ άρεσαν αυτό που λέμε οι μπροστινές κινήσεις. Η δημιουργία, η πρωτοπορία, να σκεφθείς και να εφαρμόσεις κάτι καινοτόμο και πρωτοποριακό πριν από τον άλλον, είναι μερικά από τα στοιχεία, από τα λεγόμενα μυστικά της επιτυχίας. Πάντα στη ζωή μου προσπαθούσα να κάνω εκείνο που δεν είχαν κάνει οι άλλοι».

Δεν του βγήκε... Ο άλλοτε βοηθός του Ζοζέ Μουρίνιο, καλοσυνάτος, ευγενέστατος και (σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αποδυτηρίων) δουλευταράς, αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και στην πίεση των αποτελεσμάτων. Δεν διέθετα προσωπικότητα και μεταδοτικότητα. Όσο κι αν ο Μελισσανίδης ήθελε να υποστηρίξει αυτή την επιλογή, ο κίνδυνος να μείνει η ΑΕΚ εκτός Ευρώπης, δεν επέτρεπε επιπλέον αναστολές. «Εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά η τύχη δεν του χαρίζει ούτε τον πυρετό της» απεφάνθη και προχώρησε στο επόμενο βήμα. Αυτή τη φορά, πράττοντας το σωστό. Άκουσε το ένστικτό του, παραμέρισε τις υποκριτικές ανοησίες ανθρώπων που δεν είχαν το υπόβαθρο να μετρήσουν σωστά τον Χιμένεθ κι έφερε πίσω τον Ισπανό. «Στο φινάλε, αν είναι τρελός όπως λένε, ένας τρελός θα μας σώσει».

Με τον Μανόλο στον πάγκο της, η ομάδα βρήκε το ένα και μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσε να την ανασύρει από το βούρκο της αναποτελεσματικότητας. Όταν δεν μπορείς να νικήσεις τον πόλεμο, κοιτάς να τραβήξεις για καιρό τις μάχες. Με τον τρόπο αυτό, η ΑΕΚ άρχισε να δίνει στον ποδοσφαιρικό οργανισμό της περισσότερο οξυγόνο. Εβδομάδα με την εβδομάδα, αγώνα με τον αγώνα. Ο Μελισσανίδης παρατηρούσε τον τρόπο λειτουργίας του Χιμένεθ και σκεφτόταν ήδη την επόμενη ημέρα. «Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο έχει αλλάξει την ομάδα ο Μανόλο, δεν γνωρίζει από ποδόσφαιρο». Είχε βρει αυτόν που έψαχνε για να πορευτεί σε βάθος ετών. Άλλωστε ήταν ο άνθρωπος που έδωσε όλες τις απαντήσεις στα δικά του λάθη.

Η κατάκτηση της πρωτιάς στα πλέι-οφς και η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου, από πολλούς εκλήφθηκαν ως αυτονόητες καταστάσεις, πίσω από το αφελές δόγμα «ΑΕΚ είσαι». Λησμονούσαν το που η ΑΕΚ βρισκόταν, μόλις τέσσερις σεζόν πριν. Για τον Μελισσανίδη και βάσει των όσων είχαν προηγηθεί, επρόκειτο για διαδοχικές υπερβάσεις μιας παρανοϊκής αλλά συνάμα και διδακτικής σεζόν. Ασφαλώς και για τον ίδιο! Ήταν ένα καλό μάθημα και για τις (λυκο)φιλίες.

Τον ενόχλησε αφάνταστα ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε το Κύπελλο. Πέραν εκείνης της πρώτης αντίδρασης μετά το παιχνίδι, όταν αποκάλεσε «στημένο» τον βοηθό Καλφόγλου, επέλεξε το δρόμο της δημόσιας σιωπής. Του χρέωσαν αδυναμία. Ακόμα και συμμετοχή στο «έγκλημα»! Όμως «αν αυτοί, οι χθεσινοί στο ποδόσφαιρο, νομίζουν ότι μπορούν να φερθούν στην ΑΕΚ και σε μένα έτσι, προφανώς δεν έχουν καταλάβει και με ποιον έχουν να κάνουν. Το όνομά μου έχει μέλι, έχει όμως και σανίδα. Εξαρτάται από το τι θέλει ο καθένας με εμένα».

Η ΣΕΖΟΝ ΤΗΣ ΕΚΤΟΞΕΥΣΗΣ

Αναλογιζόμενος όλα όσα συνέβησαν την περίεργη ποδοσφαιρική χρονιά που ολοκληρώθηκε με το πρόσημο της διπλής ευκαιρίας για συμμετοχή σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ο «Τίγρης» συνειδητοποίησε ότι η καθημερινότητα της ΑΕΚ τον ήθελε περισσότερο κοντά της. Συμπέρανε ότι πέρασε μία σεζόν που δεν ήταν τόσο φανερά ενεργός όσο υπήρξε παλαιότερα και αυτό έπρεπε να αλλάξει. Ασφαλώς υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες ο φόρτος εργασίας και οι απαιτήσεις του επιχειρησιακού Κολοσσού που διαφεντεύει, καθιστούσαν ανέφικτη την παρουσία του ανά τακτά διαστήματα. Ωστόσο «ακόμα και στις μεγάλες φουρτούνες και κρίσεις, η αγάπη για την ΑΕΚ και η ενασχόληση μαζί της, είναι το καλύτερο αγχολυτικό».

Αποφάσισε ότι η βαριά σκιά του, θα έκανε συχνότερη την επιβλητικότητά της πάνω από την ομάδα. Συμπέρανε ότι το είχε ανάγκη και ο Χιμένεθ, άλλωστε αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που έφερε πίσω τον Λυμπερόπουλο. Επί της ουσίας, η ΑΕΚ δεν είχε ανάγκη από τεχνικό διευθυντή, άλλωστε άλλοι παίρνουν κατά κύριο λόγο τις μεταγραφικές αποφάσεις. Πρωτίστως ο ίδιος! Άνθρωπο δίπλα στον προπονητή ήθελε, συνδετικό κρίκο και «απορροφητή» των κραδασμών. Παράλληλα, ο ίδιος φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να αφήνει το στίγμα του. Ημέρα με την ημέρα, ο κιτρινόμαυρος οργανισμός ένιωθε όλο και πιο ενεργή την παρεμβατικότητά του, έραβε στο πετσί του τη συνειδητοποίηση ότι αυτή θα είναι μια διαφορετική σεζόν. Μια χρονιά πρωταθλητισμού.

Ήταν εκεί για να βρει λύσεις σε όλες τις δυσλειτουργίες, να δράσει προληπτικά όταν η εμπειρία του τον βοηθούσε να διαβάσει επερχόμενες κρίσεις, να κρατήσει την ομάδα ενωμένη στις αναποδιές. Οι μαρτυρίες των ποδοσφαιριστών καταγράφουν πως «φέτος νιώθαμε ότι ο Μελισσανίδης είναι κάθε στιγμή από πάνω μας. Ακόμα και όταν δεν τον βλέπαμε, αισθανόμασταν σαν να είναι κρυμμένος πίσω από μία πόρτα, παρακολουθώντας τα πάντα, έτοιμος να παρέμβει». Απαιτείται ταλέντο, χαρακτήρας και προσωπικότητα για να δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση και να παγιωθεί ως κλίμα, όταν συνολικά, εμφανίζεσαι ενώπιον τους 15-20 φορές μέσα σε έναν χρόνο. Σαφώς ήταν σημαντικά περισσότερες από άλλες σεζόν. Σημασία ωστόσο έχει το να αντιλαμβάνεσαι πότε πρέπει να είσαι εκεί. Στα καλά και στα άσχημα.

Παράλληλα, στη "μάχη" για τα εγχώρια πρωτεία, διαπίστωνε τα λάθη των άλλων και τα άφηνε να λειτουργούν υπέρ της ΑΕΚ. Η επιλογή των χαμηλών τόνων, της μη εμπλοκής σε διαιτητολαγνείες, της αποφυγής πολέμου μέσω ανακοινώσεων, της ταπεινής και αμιγώς αθλητικής χρήσης των Social Media, της επικέντρωσης στα ποδοσφαιρικά δρώμενα, διατήρησαν την ομάδα ήρεμη και συγκεντρωμένη στο στόχο. Είχε δίπλα του, τα κατάλληλα στελέχη για να τον ηρεμούν στις εξάρσεις. Ξέρει να ακούει και να αποδέχεται, δεν είναι ατομιστής. Άλλωστε και αυτοί, αποτελούν δικές του επιλογές. Ήταν μια πανέξυπνη στρατηγική που εκτός των άλλων, συσπείρωσε τους οπαδούς της ομάδας γύρω από την κεντρική ιδέα «δεν κάνουμε κακό στην ΑΕΚ, την προστατεύουμε, γινόμαστε ασπίδα γύρω της».

Ήταν η πρώτη χρονιά μετά από τουλάχιστον μια δεκαετία (αν και, ούτε η παρέα του 2008 είχε να επιδείξει τέτοια ομοιογένεια και ομοψυχία εντός κι εκτός γηπέδων) που η Ένωση βρήκε το αντίδοτο στην εσωστρέφεια και χτύπησε μαζεμένες ενέσεις μέχρι να ισοπεδώσει τον ιό. Ήταν η πελώρια σκιά του αυτή που δεν άφηνε ακάλυπτη ούτε πιθαμή πάνω από οποιαδήποτε δραστηριότητα της ομάδας. Οι τραυματισμοί των Μάνταλου - Γιόχανσον, η μη επιτυχής κάλυψη των κενών τους τον Γενάρη, τα διαδοχικά παραπτώματα του Βράνιες, οι αγώνες στους οποίους χάθηκε έδαφος στη μάχη του τίτλου, οι δικαστικές μάχες με τον ΠΑΟΚ, ο πικρός αποκλεισμός στο Γιουρόπα Λιγκ. Δεν λύγισε ποτέ! Όλες οι στραβές και ανάποδες στιγμές, αντιμετωπίστηκαν υποδειγματικά. Κι όπως το ψάρι «βρωμούσε» από το κεφάλι ένα χρόνο πριν, έτσι σκορπά ευωδιά από τη φρεσκάδα του, αυτή που ολοκληρώνεται.

Ποιος είναι ο Μελισσανίδης; Ένας άνθρωπος ισχυρός, άρα και απόλυτος στις κόκκινες γραμμές του. Επιτυχημένος εκκινώντας από χαμηλά, άρα σκληρός διαπραγματευτής τώρα που πάτησε το Έβερεστ. Όμως, μπροστά στην ΑΕΚ, ριγεί, στεναχωριέται, συγκινείται, δακρύζει. Στα αποδυτήρια της ομάδας. Σε παρέες όταν μιλάει γι αυτήν. Σε φίλους που μαρτυρούν ότι τον έχουν δει βουρκωμένο. Είναι αυτός που της ξαναέδωσε υπόσταση. Που την έκανε να μη φοβάται. Να νικά και να νιώθει περήφανη. Αυτός που της έδωσε όραμα και ζωντανό μέλλον. Είναι ένας αληθινός ηγέτης.