Ελλάδα-ΗΠΑ: 101-95! Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ

Το ημερολόγιο δείχνει 1 Σεπτεμβρίου 2006. Η Ελλάδα δεν ήταν συνηθισμένη να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα αγώνες μπάσκετ νωρίς το μεσημέρι. Ο κόσμος δεν ήταν συνηθισμένος στο να βλέπει μια ομάδα να παραδίδει μαθήματα μπάσκετ στους Αμερικάνους. Για την ακρίβεια θα το έβλεπε για τελευταία φορά. Η απόλυτη παράσταση του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού: 101-95!

Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που η Εθνική μας ομάδα πήρε το πρώτο της μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, επικρατώντας κατά κράτος στο δεύτερο ημίχρονο της παρέας του ΛεΜπρόν Τζέιμς, του Καρμέλο Άντονι και του Ντουέιν Ουέιντ. Ήταν ο απόλυτος θρίαμβος. Ο χρόνος πέρασε, αλλά η επιτυχία δεν ξέφτισε. Ούτε θάμπωσε όπως οι παλιές φωτογραφίες. Συνεχίζει να λάμπει έντονα. Σαν φάρος.

Στο αφιερώματα του για τα 10 χρόνια από τον άθλο της Σαϊτάμα ζήτησε από τον Παναγιώτη Γιαννάκη να αποκαλύψει τα μυστικά του σε podcast, από τους παίκτες να μοιραστούν τις αναμνήσεις τους, από τον πρώτο σκόρερ του τελικού, τον Βασίλη Σπανούλη, να καταθέσει την ψυχή του. Ο Γιάννης Φιλέρης υποκλίνεται σε εκείνη την ομάδα, ο Σπύρος Καβαλιεράτος περιγράφει την πιο ξεχωριστή αποστολή της καριέρας του και το Sport24.gr ξεθάβει από το συρτάρι κείμενα και πρωτοσέλιδα του μακρινού 2006, αλλά και το προφητικό blog του "Kill Bill" που το είχε πει ξεκάθαρα: "δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο".

Χρόνια μας πολλά!

Τα μυστικά του "Δράκου"

Τι σημαίνει "δεν φοβάμαι να χάσω"; Πως καταλαβαίνει ένας προπονητής ότι η ομάδα του θα νικήσει; Πόσους ανθρώπους μπορεί να επηρεάσει ένα αποτελέσματα; Και τελικά πως μπορεί μια ομάδα να νικήσει τους αστέρες του ΝΒΑ; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο "αρχιτέκτονας" αυτής της επιτυχίας, δίνει τις απαντήσεις στο Pick-n-Pop κια στον Στέφανο Τριαντάφυλλο, πρωταγωνιστώντας στο καινούργιο podcast του Sport24.gr που είναι αφιερωμένο στο θρίαμβο του 2006. Παράλληλα ο "Δράκος" παραδίδει μαθήματα, όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά και για το πως πρέπει να σκεφτόμαστε.

Είναι η μεγαλύτερη νίκη του ελληνικού μπάσκετ; Είναι η σπουδαιότερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού; Τι ακριβώς συνέβη και τι ακολουθήσει στη συνέχεια; Η συζήτηση παίρνει φωτιά με τους Γιάννη Φιλέρη και Γιώργο Συρίγο να "ζυγίζουν" με το δικό τους τρόπο το προ 10ετίας παιχνίδι στη Σαϊτάμα και να θυμούνται ανέκδοτες ιστορίες.

Ακούστε το Pick-n-Pop με τους Παναγιώτη Γιαννάκη, Στέφανο Τριαντάφυλλο, Γιάννη Φιλέρη και Γιώργο Συρίγο.

10 χρόνια μετά!

Του Γιάννη Σταυρουλάκη

Αξέχαστος θρίαμβος. Αξέχαστες στιγμές. Αξέχαστη ομάδα. Οι παίκτες της Εθνικής που το 2006 έγιναν οι Θεοί του Ολύμπου, καταγράφουν τις αναμνήσεις τους. Ο Νίκος Ζήσης αποκαλύπτει τα "πηγαδάκια" των αντιπάλων, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος θυμάται την κορδέλα του και τον... Αντώνη Φώτση, ο Θοδωρής Παπαλουκάς αναφέρεται στο "τέλειο παιχνίδι". Ο λόγος στους πρωταγωνιστές.

Θεέ μου, μην γίνει κάτι άλλο!

Κώστας Τσαρτσαρής

Ενώ κυλούσαν τα λεπτά και φτάναμε στο τέλος, ήμασταν όλο και πιο κοντά στο θαύμα. Εκείνη τη στιγμή λες "Θεέ μου, μην γίνει κάτι άλλο!". Η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική αν χάναμε έστω έναν πόντο ή με ένα καλάθι από το κέντρο. Ο κόουτς Γιαννάκης είχε απόλυτο δίκιο υπενθυμίζοντάς μας ότι πέντε είναι και οι Αμερικανοί, πως δεν χρειάζεται να νιώσουμε υποτιμητικά απέναντί τους! Ο προπονητής μας πίστευε πολύ σε εμάς, μάς κράτησε ενωμένους και μάς τόνωσε ψυχολογικά με αποτέλεσμα μετά το τέλος του ματς να καθόμαστε μπροστά στα ντουλαπάκια, στα αποδυτήρια και ο καθένας να μονολογεί! "Τι κάναμε; Τι κάναμε!". Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε, άνθρωποι της ΕΟΚ, δημοσιογράφοι όμως εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Σε 10, σε 20 ή σε 50 χρόνια.

Αν υπάρχει το τέλειο παιχνίδι, το κάναμε εκείνο το βράδυ!

Θοδωρής Παπαλουκάς

Το πρώτο καλάθι και η κόντρα με τον Φώτση

Λάζαρος Παπαδόπουλος

Ο κόουτς, λοιπόν, είχε ζητήσει μεγάλες επιθέσεις, κλειστές άμυνες και επέμεινε αρκετά στην άμυνα ζώνης. Εντάξει, παρασυρθήκαμε λίγο στον ρυθμό, κάναμε κι εμείς κόντρα επιθέσεις όμως στο τέλος μας "βγήκε". Ήταν μια νίκη καριέρας, από αυτές που δίνουν credits στο βιογραφικό σου και στο ελληνικό μπάσκετ. Από την άλλη πλευρά, ήταν… δίκοπο μαχαίρι. Είχαμε κερδίσει την καλύτερη ομάδα στον κόσμο, οι παλμοί μας ήταν στο κόκκινο, στην Ελλάδα γινόταν χαμός ενώ έπρεπε να μείνουμε συγκεντρωμένοι γιατί σε δυο μέρες παίζαμε για το χρυσό. Δυστυχώς, δεν το κάναμε. Ο πήχης ανέβηκε πολύ με εκείνες τις επιτυχίες και σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να τον κρατήσεις ψηλά ή έστω να προσπαθήσεις να το κάνεις. Κάτι τέτοιο δεν έγινε τα επόμενα χρόνια αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Παρεμπιπτόντως, κάναμε πλάκα με τον Φώτση για τα gadgets! Μια κόντρα για το ποιος θα έχει κινητό με μεγαλύτερη μπαταρία, καλύτερη κάμερα! Ήμασταν στην Ιαπωνία, βλέπεις (γέλια). Έχει περάσει μια δεκαετία, έχουμε μεγαλώσει όμως εκείνη η επιτυχία ήταν μια στιγμή ζωής".

Το Νο1 της καριέρας μου

Δήμος Ντικούδης

Το σημείο-κλειδί στο ματς ήταν ότι δεν πανικοβληθήκαμε στο σημείο που η διαφορά ξέφυγε υπέρ τους. Δεν είχαν υπομονή να παίξουν άμυνα για μεγάλο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα να σκοράρουμε εύκολα. Το παιχνίδι κυλούσε, εμείς δείξαμε πως είμαστε ικανοί να κερδίσουμε και οι Αμερικανοί αγχώθηκαν! Ίσως να μην το περίμεναν... Εκείνη η φουρνιά δεν είχε να φοβηθεί κανέναν! Το λέω και το εννοώ. Στα τελευταία λεπτά κι ενώ το παιχνίδι τελείωνε, εμείς νιώθαμε πιο δυνατοί, πιστέψαμε ότι μπορούμε! Βρίσκαμε λύσεις, είχαμε την ικανότητα και παίξαμε έξυπνα. Μπήκαμε άνετοι στο ματς, με μηδέν άγχος. Είπαμε μεταξύ μας ότι «απόψε θα περάσουμε ωραία!». Έγινε, λοιπόν, αυτός ο χαμός και μετά αδειάσαμε στον τελικό. Ήταν ο βασικός λόγος που χάσαμε από τους Ισπανούς. Κερδίσαμε τους Αμερικανούς και πιστέψαμε ότι είχαμε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Σαν να τελείωσαν όλα εκεί... Πείραξε το μυαλό μας, μάθαμε ότι δεν θα έπαιζε και ο Γκασόλ. Ε, αδειάσαμε... Πέρασαν, λοιπόν, 10 χρόνια. Το ίδιο λέγαμε και πέρσι, στην επέτειο από το Ευρωμπάσκετ. Δύσκολο να το πιστέψεις... Ευτυχώς πετύχαμε σπουδαία πράγματα και τα αναπολούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο μέλλον θα δω τον ημιτελικό μαζί με τα παιδιά μου.

Οι φωνές του Συρίγου και οι αριθμοί στις φανέλες

Νίκος Ζήσης

Εκείνη η ήττα των Αμερικανών άλλαξε τη νοοτροπία και τον τρόπο που προσεγγίζουν το παιχνίδι, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα ακαταμάχητο σύνολο τα επόμενα 10 χρόνια. Σίγουρα έχουν τεράστιο ατομικό ταλέντο και αθλητικά προσόντα όμως πλέον σέβονται τον αντίπαλό τους και παρουσιάζονται προετοιμασμένοι στις διεθνείς διοργανώσεις. Θυμάμαι, επίσης, τον κόουτς Σιζέφσκι να μιλάει για εμάς και να εξηγεί, για παράδειγμα, ότι «το Νο4 και το Νο.11 μας έκαναν τη ζημιά». Αυτό άλλαξε τα επόμενα χρόνια και μπορώ να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα.

Δεν θα ξεχάσω την τρομερή συγκέντρωση και το κίνητρο που είχαν απέναντί μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, δυο χρόνια μετά από τη Σαϊτάμα. Κέρδιζαν με 30 πόντους στο ημίχρονο κι ενώ κατευθυνόμασταν στα αποδυτήρια, τους άκουγες να φωνάζουν: "Χωρίς έλεος! Θυμηθείτε τι μας έκαναν δυο χρόνια πριν! Ως το τέλος!.

Ένα άλλο απίθανο περιστατικό συνέβη στο Ολυμπιακό Χωριό, το 2008. Ήμασταν, λοιπόν, μαζί με τον Διαμαντίδη και τον Βασιλόπουλο όταν ο Κόμπι Μπράιαντ ήλθε προς το μέρος μας, απευθύνθηκε στον Δημήτρη και του είπε: «Σε ξέρω εσένα! Είσαι φοβερός αμυντικός!». Είναι η στιγμή που μένεις με ανοιχτό το στόμα! Έπειτα από λίγες ημέρες, είδαμε ξανά τον Κόμπι μαζί με τον Χάουαρντ, στο εστιατόριο. Γύρισε, λοιπόν, προς τον Παπαλουκά λέγοντάς του: «Σε ξέρω, είσαι ο Έλληνας πασέρ!». Ήξεραν τα πάντα. Πλέον γι' αυτούς δεν ήμασταν… νούμερα στις φανέλες. Ήταν πανέτοιμοι να μας αντιμετωπίσουν. Επίσης, μου έκανε εντύπωση η στάση του Σέιν Μπατίερ, ο οποίος ήλθε στα αποδυτήριά μας μετά τον ημιτελικό για να συγχαρεί τον Παναγιώτη Γιαννάκη ενώ μίλησε και με τον Σπανούλη! Ο Βασίλης ετοιμαζόταν για να παίξει στο ΝΒΑ και ο Μπατίερ έδειξε την κλάση του σαν άνθρωπος έπειτα από μια τέτοια ήττα. Είχαμε πάθε πλάκα!

Δεν θέλω να υποτιμήσω καμία εθνική ομάδα, ούτε αυτή του ποδοσφαίρου, ούτε του πόλο που παρουσιάζει συνέπεια και διάρκεια στο πιο υψηλό επίπεδο όμως εκείνη η νίκη ήταν από τις μεγαλύτερες που έχει πετύχει οποιαδήποτε Εθνική! Κάναμε το τέλειο παιχνίδι απέναντι στους NBAers, μια νίκη που συζητιέται έπειτα από 10 χρόνια, κάτι πραγματικά μεγάλο και σπουδαίο! Ήταν ο λόγος που Αμερικανοί άλλαξαν τη φιλοσοφία τους, άφησαν τα... τριήμερα και ξεκίνησαν να κάνουν προετοιμασία 20-25 ημερών.

Οι Αμερικανοί ήταν αλαζόνες από το… ζέσταμα

Παναγιώτης Βασιλόπουλος

Το καλό, λοιπόν, με εκείνη την Εθνική είναι ότι είχαμε έναν στόχο. Δεν μας ένοιαζε αν ο Σπανούλης θα βάλει 30 πόντους ή ο Παπαλουκάς 50! Παίζαμε στο κόκκινο και έπειτα από 10 χρόνια, καταφέραμε να συζητάμε ακόμα για εκείνο το παιχνίδι. ΟΚ, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν είχαμε κερδίσει και την Ισπανία. Είχαμε χαλαρώσει, ήταν καθαρά δικό μας λάθος. Η νίκη επί των ΗΠΑ και ο τραυματισμός του Πάου Γκασόλ μας πείραξαν το μυαλό! Είχαμε κερδίσει τους καλύτερους στον κόσμο κι εν συνεχεία πιστέψαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε τους πάντες. Ήταν η μεγάλη χαμένη ευκαιρία μας. Έστω κι έτσι, εκείνη η νίκη ήταν από αυτές που σημαδεύουν τη ζωή και την καριέρα σου".

Μια Εθνική που ξεπέρασε τον εαυτό της

Νίκος Χατζηβρέττας

Το "μην κοιτάτε το σκορ" είχε γίνει... δεύτερη φύση της Εθνικής. Πίστευε πολύ πως αν είσαι στο γήπεδο αυτός που είσαι στην προπόνηση, δεν έχεις να φοβηθείς κανέναν! Προσπαθήσαμε να μείνουμε κοντά στο σκορ και να μην τους αφήσουμε να ξεφύγουν. Μετά ήταν δύσκολο για αυτούς να διαχειριστούν την πίεση! Το έβλεπες στις αντιδράσεις τους, στον τρόπο που προσπάθησαν να γυρίσουν το παιχνίδι. Εκείνο το αποτέλεσμα ήταν ένα σημάδι για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό... Μια μεγάλη στιγμή που έμεινε στα χρόνια και σημάδεψε τις καριέρες μας. Μια ιστορική νίκη μιας ομάδας με τρομερή χημεία, αλτρουισμό και εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ των παικτών. Μιας ομάδας που έκανε το απίθανο.

Ξεχωριστό κομμάτι στην καριέρα μου

Αντώνης Φώτσης

Η νίκη που μας πήρε τα μυαλά

Δημήτρης Διαμαντίδης

Τα 10 χρόνια πέρασαν σαν μια ανάσα

Μιχάλης Κακιούζης

*Η επικοινωνία με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη δεν κατέστη δυνατή

Του Γιάννη Φιλέρη

Ναι, ήταν οι καλύτεροι ever

Ο Γιαννάκης, η δημιουργία, τα ρίσκα και η κληρονομιά της... Ο Γιάννης Φιλέρης εξηγεί γιατί, κατά τη γνώμη του, η Εθνική Ομάδα του 2006 ήταν η κορυφαία όλων των εποχών.

Η πτήση από το Τόκιο στην Αθήνα, με το ειδικό τσάρτερ που μετέφερε την Εθνική μπάσκετ, κράτησε περίπου 13 ώρες. Θα την ξανάκανα ευχαρίστως, όχι μία, αλλά εκατόν μία φορές. Κι ας ήταν ατέλειωτη όσο και κουραστική. Για μας που είχαμε ζήσει σα νεαροί ρεπόρτερ την έκρηξη του 1987 και το απολαυστικό μετάλλιο του 1989 στο Ζάγκρεμπ, εκείνη η τρελή διετία (2005-06) έμοιαζε με ένα τρελό όνειρο. Δεν ξέρω ποιος το είχε ... δει πρώτος, ο Γιαννάκης, οι παίκτες,ο Κολοκυθάς, δεν έχει σημασία. Δέκα χρόνια μετά, γυρίζοντας το χρόνο πίσω και με αυτή τη γενιά να έχει σχεδόν ολοκληρώσει την εθνική της καριέρα, θα θυμηθώ μια κουβέντα που είχα στο αεροπλάνο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. "Τελικά, τα κατάφερες. Να βγάλεις μια ομάδα ... καλύτερη κι από τη δικιά σας" τον ρώτησα. Κι η απάντηση του;

Αυτό με ικανοποιεί ακόμη περισσότερο. Να βλέπω τα παιδιά να μας ξεπερνάνε. Είναι η πιο μεγάλη δικαίωση ενός προπονητή

Δέκα χρόνια πριν, ακριβώς, λοιπόν. Το ελληνικό μπάσκετ πανηγυρίζει μια από τις μεγαλύτερες νίκες όλων των εποχών. Στον ημιτελικό της Σαϊτάμα, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, η Εθνική όχι μόνο δεν “κωλώνει” απέναντι στους Αμερικανούς, αλλά κερδίζοντας με 101-95 παίρνει αυτή το εισιτήριο για τον τελικό.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω συναισθήματα και στιγμές. Ένα χρόνο πριν αγκαλιαζόμασταν στην Μπεογκράτσκα Αρένα καθώς η Εθνική μετά από 17 χρόνια, ερχόταν με ...φόρα για να αναδειχθεί, σχεδόν από το πουθενά, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και σχεδόν 12 μήνες, μετά πετύχαινε ένα θαύμα, που κανείς δεν πίστευε. Ακόμη και πρακτορεία ειδήσεων, επιφυλάχθηκαν να μεταδώσουν την είδηση, γιατί αμφέβαλλαν αν το σκορ ήταν αληθινό. Αν η Ελλάδα είχε νικήσει πράγματι τους Αμερικανούς. Μια αμερικάνικη ομάδα, όχι όποια κι όποια. Με τον Μάικ Σιζέφσκι στον πάγκο, τους ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος, Κρις Πολ, Ντουάιτ Χάουαρντ και ... δεν συμμαζεύεται, στο παρκέ.

Η τελευταία ήττα των Αμερικανών σε διεθνές τουρνουά. Τους ταρακούνησε τόσο πολύ, που από τότε σαν από πείσμα, σαν από υποχρέωση, έχουν κερδίσει όλους τους αγώνες που έδωσαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα, τα οποία κέρδισαν χωρίς να χάσουν.

Τότε, όμως, είχαν χάσει. Και ανεξάρτητα αν μια μέρα μετά, η Ελλάδα κατέρρευσε απέναντι στην Ισπανία, χάνοντας την ευκαιρία να αναδειχθεί πρωταθλήτρια κόσμου, αυτή η ιστορία που έγραψε την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 δεν έχει προηγούμενο. Και αποδείχθηκε, μέχρι φέτος, ότι δεν... είχε και επόμενο.

Ξέρετε κάτι, όμως. Δεν έτυχε. Πέτυχε! Ναι, αυτό ακριβώς συνέβη εκείνη τη χρυσή διετία, που είδαμε στα ντουζένια της την κατά τη γνώμη μου, καλύτερη Εθνική Ομάδα όλων των εποχών. Ακόμη καλύτερη κι από εκείνη του 1987. Εντάξει, δεν πρόκειται κανείς να αποκαθηλώσει τα ιερά και τα όσια, να ρίξει τις εικόνες του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Φάνη του τίμιου γίγαντα Καμπούρη και των άλλων χρυσών παιδιών της Αθήνας.

Τηρουμένων των αναλογιών, ωστόσο, η ομάδα στο Βελιγράδι και στο Τόκιο, ήταν καλύτερη. Προφανώς αν δεν υπήρχε αυτή του 87 να την εμπνεύσει, μπορεί και να μη τη βλέπαμε να θριαμβεύει. Έτσι δεν είναι όμως το σωστό. Η μία γενιά να εμπνέει την επόμενη. Τα παιδιά του 2006 μεγάλωσαν, με τους ήρωες του 1987 πάνω από το κεφάλι τους. Και ένας εξ' αυτών είχε αναλάβει να τους καθοδηγήσει από τον πάγκο.

“Ξέρεις κάτι. Η προετοιμασία του 2004 μου έχει μείνει αξέχαστη. Η μάχη που δίναμε τότε, για μια θέση στη δωδεκάδα δεν έχει προηγούμενο. Κανονική μάχη, όχι αστεία” μου εξομολογήθηκε λίγο πριν από το Ευρωμπάσκετ 2015, ο Νίκος Ζήσης. Λίγο πριν από το τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, διεθνές τουρνουά της καριέρας του, ο αρχηγός, παραδεχόταν ότι εκείνο το καλοκαίρι στην προολυμπιακή Αθήνα, μπήκαν οι βάσεις. Έπεσε η σπίθα, για να ανάψει ξανά η φωτιά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έγιναν όλα με βάση κάποιο πρόγραμμα. Το 2004, ήταν μια περίεργη χρονιά για το ελληνικό μπάσκετ. Η Εθνική μετά το Ευρωμπάσκετ του 2003, αναζητούσε προπονητή, καθώς ο Γιάννης Ιωαννίδης έχοντας μετακομίσει οριστικά στην πολιτική έπεφτε πάνω στο “ασυμβίβαστο”.

Το ρίσκο του 2004 και η ήττα που άλλαξε τα πάντα

Κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να πάρει το ρίσκο και να αναλάβει την Εθνική, με την πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων μπροστά, την ομοσπονδία σε θέση μάχης με την ... διοργάνωση της Αθήνας και ένα σωρό προβλήματα συσσωρευμένα από την όχι και τόσο επιτυχημένη πορεία των τελευταίων διοργανώσεων. Το 1999 και το 2001 το ελληνικό συγκρότημα είχε αποτύχει παταγωδώς στο Ευρωμπάσκετ, ενώ το 2003 η 5η θέση στη Σουηδία έμοιαζε άχρωμη και άοσμη, κυρίως λόγω του μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα. Μακριά από την πραγματικότητα, που σιγά-σιγά άλλαζε σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Εκεί ήταν που βρήκε το τάιμινγκ ο δαιμόνιος Γιώργος Κολοκυθάς, να πείσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ότι στον Παναγιώτη Γιαννάκη, έπρεπε να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Σαν ρούκι προπονητής, άλλωστε, ο “δράκος” είχε οδηγήσει την Εθνική στην 4η θέση του Ευρωμπάσκετ 97 και στην αντίστοιχη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ένα χρόνο αργότερα στην Αθήνα. Η ήττα του στον ημιτελικό στις λεπτομέρειες, απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, θεωρήθηκε αποτυχία, αλλά δεν ήταν. Έξι χρόνια μετά ο Γιαννάκης επέστρεφε. Πιο ώριμος. Και αποφασισμένος.

Παίρνοντας την απόλυτη ευθύνη, ο νέος κόουτς, προχώρησε σε κινήσεις που λίγοι θα τολμούσαν. Ο Γιαννάκης, ήξερε ότι μπορεί να έπαιζε και το κεφάλι του. Είχε όμως τον τρόπο και το κύρος, να επιβάλλει την προοπτική του. Το σχέδιο του ήταν απλό. Η Εθνική Ομάδα έπρεπε να αφεθεί στα χέρια των παικτών που είχαν γεννηθεί λίγο πριν και λίγο μετά το 1980 και κυρίως να εκμεταλλευτεί μια μοναδική συγκυρία. Την ύπαρξη τεσσάρων χαρισματικών γκαρντ, που είχε την τύχη να τους κοουτσάρει και να δει από πρώτο χέρι ... τι σόι θησαυρό είχε στα χέρια του. Ο Γιαννάκης έκλεισε τα αυτιά του στην κακοήθεια ότι προωθούσε τον Σπανούλη, γιατί έπαιζε στο Μαρούσι. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Δέκα πέντε χρόνια μετά αν κανείς ανοίξει τους πίνακες στατιστικής και πατήσει all seasons, assist leaders θα διαβάσει στις τρεις πρώτες θέσεις τα ονόματα των τριών παικτών: Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης. Και στη δέκατη θέση θα δει και τον τέταρτο: Ζήσης.

Ο Γιαννάκης, όντας ο ίδιος ένας έξοχος πλέι-μέικερ, δεν ήταν στραβός να μη δει όλο αυτό το ταλέντο συσσωρευμένο σε μια απίστευτη τετράδα περιφερειακών, που πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε όχι στην Ελλάδα, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Ίσως η πιο “επαναστατική” του σκέψη ήταν που αποφάσισε να αψηφίσει την κυριαρχούσα, εκείνη την εποχή, άποψη ότι δεν χωρούσαν μαζί Διαμαντίδης και Παπαλουκάς γιατί ουσιαστικά έμοιαζαν μεταξύ τους. Ο Γιαννάκης, που κάποτε ο ίδιος άκουγε ότι “δεν χωρούσε στην ίδια ομάδα με τον Γκάλη” είχε εντελώς διαφορετική άποψη.

Η σχέση του με την ΕΟΚ δοκιμάστηκε στον αγώνα με το Π.Ρίκο, γιατί η ελληνική ομάδα με τη νίκη και τη διαφορά που πέτυχε, έπεσε πάνω στην Αργεντινή. Ο Γιαννάκης, ωστόσο, και οι συνεργάτες του, είχαν αποφασίσει να βάλουν κάποιες βασικές αρχές στην ομάδα. Μπορεί η Εθνική να έχασε την ευκαιρία της πρόκρισης στην 4άδα, γνωρίζοντας τελικά την ήττα από τους Αργεντίνους, είχε προλάβει, όμως, να σφυρηλατήσει χαρακτήρα.

Ο τρόπος με τον οποίο έφτασε στο χρυσό μετάλλιο, ένα χρόνο αργότερα στο Βελιγράδι, δικαίωνε και την στρατηγική-φιλοσοφία του κόουτς Γιαννάκη: “Πάμε βήμα-βήμα, μπάλα-μπάλα, φάση-φάση”. Στην ομάδα είχε μεταγγιστεί πλήρως το νέο αίμα του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά ερχόταν μια μοναδική συγκυρία που ο προπονητής δεν μπορούσε να την αφήσει ανεκμετάλλευτη. Παιδιά, όπως ο Παπαλουκάς (ΜVP στο φάιναλ-φορ του 2006), ο Ζήσης, ο Κακιούζης, ο Ντικούδης, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος διέπρεπαν στο εξωτερικό και η Εθνική Ομάδα εξαργύρωνε την παρουσία και την εμπειρία τους στο υψηλότερο επίπεδο. Δίπλα τους έβαλε βασικά στελέχη του κορμού του Παναθηναϊκού (Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Χαζηβρέττας, Φώτσης, που αργότερα συνάντησαν και τον Σπανούλη) αλλά και τα νέα παιδιά που δοκίμαζε τότε ο Ολυμπιακός (Μπουρούσης, Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης).

Η χημεία βρέθηκε αμέσως. Οι ρόλοι επίσης. Όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Η εμβληματική φιγούρα του Γιώργου Κολοκυθά, δέσποζε πάνω από την ομάδα. Αρκεί να σας πούμε ότι εκπρόσωπος Τύπου , σε αυτή την ομάδα, ήταν ο Φίλιππος Συρίγος!

Μπορεί να κράτησε λίγο. Να θέλαμε περισσότερο. Να τους βλέπαμε όλους αυτούς σαν μια γροθιά, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να μεγαλουργούν. Μια ομάδα που πάλευε, που δεν έλεγε ποτέ “παραδίνομαι” που ανέτρεψε καταστάσεις και θα μπορούσε σίγουρα να έχει ένα μετάλλιο, είτε στο Ευρωμπάσκετ 2007, είτε ένα χρόνο αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Ναι, ήταν η καλύτερη ομάδα. Γιατί, εκτός των άλλων επηρέασε και το μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα. Και προπονητικά (ο Γιαννάκης έγινε οδηγός για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι επέβαλλαν εν τέλει τη σχολή τους στην Ευρώπη, απόδειξη ότι στη φετινή Ευρωλίγκα των 16 ομάδων, υπάρχουν τέσσερις συμπατριώτες μας κόουτς) και αγωνιστικά σε ό,τι αφορά στο διάβασμα, την τακτική και την προσήλωση στον στόχο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε αυτή τη δεκαετία το ελληνικό μπάσκετ πανηγύρισε πέντε Ευρωλίγκες (τρεις ο ΠΑΟ και δυο ο Ολυμπιακός). Είπαμε. Δεν έτυχε. Πέτυχε!

Συνέντευξη στον Νότη Ψιλόπουλο

"Για κάτι τέτοια; Χαλάλι όλα"

Περήφανος και ευλογημένος. Αυτές ήταν η δύο από τις τρεις λέξεις που βγήκαν περισσότερες φορές από το στόμα του Βασίλη Σπανούλη. Η τρίτη ήταν η "ομάδα". Από την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 έχουν περάσει 10 χρόνια. Έχουν μεσολαβήσει γάμος και τέσσερα παιδιά, χαμένα μαλλιά, κερδισμένοι τίτλοι, πέρασμα από το ΝΒΑ. Μοιάζει με χθες όμως. Στα 34 του πλέον γυρνάω το χρόνο πίσω και θυμάται για τη νύχτα που το ελληνικό μπάσκετ δεν φοβήθηκε, υπογραμμίζοντας ότι για τέτοιες βραδιές αξίζουν όλες οι στενοχώριες του αθλητισμού και όλες οι θυσίες του πρωταθλητισμού.

Ο Βασίλης Σπανούλης, ο πρώτος σκόρερ εκείνου του ημιτελικού, θυμάται για λογαριασμό του Sport24.gr:

-Πως είχατε προετοιμαστεί σαν ομάδα, τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά, πριν τον ημιτελικό κόντρα στις ΗΠΑ;

Ξέραμε ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης, μία υπερδύναμη, η οποία διέθετε μεγάλο ατομικό ταλέντο, προσωπικότητες και σπουδαίους παίκτες που ήδη πρωταγωνιστούσαν στο ΝΒΑ, οι οποίοι και μέχρι σήμερα κάνουν τεράστια καριέρα στο πρωτάθλημα τους. Γνωρίζαμε πως θα είχαμε δύσκολο έργο, αλλά ήμασταν ήρεμοι. Ήμασταν ήδη στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου, είχαμε φτάσει στα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ και ήμασταν ήδη πετυχημένοι. Είχαμε μεγάλο κίνητρο και κανένα άγχος. Ήταν ένα ματς πρόκληση για όλους μας, θα αντιμετωπίζαμε πολυδιαφημισμένους παίκτες, από τους καλύτερους στον κόσμο και θέλαμε τουλάχιστον να παρουσιαστούμε ανταγωνιστικοί.

Δεν υπήρχε φόβος και πιστεύαμε πως μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλό, αν παίζαμε μπάσκετ βάσει των δυνατοτήτων μας. Ξέραμε πως αντιμετωπίζαμε έναν ισχυρό αντίπαλο, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε τις λιγοστές πιθανότητες που είχαμε για να πάρουμε την νίκη. Η νίκη υπήρχε στο μυαλό μας, ναι μεν σαν κάτι μακρινό, αλλά και σαν κάτι εφικτό. Θυμάμαι πως ο κάθε παίκτης προσπαθούσε ξεχωριστά να συγκεντρωθεί για εκείνο το μεγάλο παιχνίδι και να δώσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Είχαμε ετοιμάσει το πλάνο μας, είχαμε βάλει στόχους μέσα στο παιχνίδι και από ψυχολογικής πλευράς ήμασταν αποφασισμένοι και είχαμε αυτοπεποίθηση.

-Διαβάζοντας το blog που είχες στο Sport24.gr, πριν ακριβώς 10 χρόνια, λίγο πριν το ματς με τις ΗΠΑ, φαινόταν ξεκάθαρα πως δεν υπήρχε φόβος που θα παίζατε κόντρα στις ΗΠΑ. Είχες αναφέρει συγκεκριμένα "δεν μας τρομάζει το όνομα του αντιπάλου. Κάντε υπομονή λίγες ακόμη ώρες και μακάρι όλοι μαζί να πανηγυρίσουμε. Δεν είναι εύκολο, ούτε ακατόρθωτο". Από που πήγαζε αυτή η αυτοπεποίθηση;

Πραγματικά δεν υπήρχε κανένας φόβος, ούτε ανησυχία, ούτε απογοήτευση που θα τους αντιμετωπίζαμε στον ημιτελικό. Δεν υπήρχε καμία ηττοπάθεια, ούτε είχαμε την άποψη πως θα χάναμε σίγουρα. Υπήρχε μεγάλος σεβασμός για τις ΗΠΑ και ξέραμε πως θα αντιμετωπίσουμε μία δυνατή ομάδα με μπόλικο ταλέντο, με σπουδαίους παίκτες, με ικανότητες και αθλητικά προσόντα. Μην ξεχνάς πως τότε ήμασταν Πρωταθλητές Ευρώπης και είχαμε ήδη φτάσει στα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ, έχοντας σημειώσει νωρίτερα μεγάλες νίκες, με ανατροπές, παίζοντας και εξαιρετικό μπάσκετ.

Είχαμε συνοχή, ομοιογένεια, καλό κλίμα μεταξύ μας, ήμασταν σε καλή ηλικία οι περισσότεροι, είχαμε υψηλό κίνητρο και μέσα από τις νίκες και το καλό μπάσκετ που είχαμε παίξει, είναι λογικό να έχεις μία υψηλή αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητες σου. Δεν υπήρχε αλαζονεία, ούτε τα... μυαλά μας είχαν πάρει αέρα. Είχαμε όμως μία θετική αύρα, παίζαμε ο ένας για τον άλλον, και νιώθαμε πως αν παίξουμε μπάσκετ βάσει της δυναμικής μας, θα μπορέσουμε να παρουσιαστούμε ανταγωνιστικοί, να τους δημιουργήσουμε προβλήματα και να διεκδικήσουμε την νίκη, κάτι που στο τέλος το καταφέραμε.

-Ποιο ήταν το "κλειδί' για να φτάσετε σε μία τόσο μεγάλη νίκη. Ήταν η τακτική; Το γεγονός πως μπήκαν μεγάλα σουτ; Ήταν η άμυνα;

Νομίζω πως το σημαντικότερο ήταν πως είχαμε μία σπουδαία ομάδα με νοοτροπία νικητή. Είχαμε μία εξαιρετική χημεία στο παιχνίδι μας, μία ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους. Είχαμε μεγάλη ισορροπία σε άμυνα και επίθεση, κάτι που δεν το συναντάς εύκολα. Σίγουρα τους δημιουργήσαμε πρόβλημα με τις πολλές συνεργασίες πικ-εν-ρολ που βγάλαμε στο παρκέ. Το πράξαμε σωστά και γρήγορα και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν, δεν μπορούσαν να μας ακολουθήσουν. Είχαμε καλή κυκλοφορία της μπάλας, παίξαμε ένα ομαδικό παιχνίδι και ο καθένας έβαζε το "εμείς" πάνω από το "εγώ". Ο καθένας έπαιζε πρώτα για την ομάδα και μετά για τον εαυτό του. Ήμασταν μαχητικοί σε κάθε φάση. Είχαμε όλοι μεγάλο κίνητρο και πάθος.

Σίγουρα βάλαμε και ορισμένα μεγάλα και κρίσιμα σουτ όποτε χρειάστηκε, αλλά γενικά πιστεύω πως είχαμε λύση σε κάθε πράγμα που δοκίμαζαν με αποτέλεσμα να τους προβληματίσουμε και να τους αγχώσουμε. Παράλληλα τους βάλαμε δύσκολα μέσα στο παρκέ, με αποτέλεσμα να τους χαλάσουμε το μυαλό και να λειτουργούν περισσότερο ατομικά. Βγάλαμε μπόλικη ενέργεια στο παρκέ, τα δώσαμε όλα σε άμυνα και επίθεση και μπορέσαμε να αντεπεξέλθουμε και σε ένα πιο γρήγορο παιχνίδι, σε ένα ματς με πολλές κατοχές, σε ένα παιχνίδι που έφτασε στους 100 πόντους. Είναι εντυπωσιακό όχι μόνο πως τους νικήσαμε, αλλά και πως επικρατήσαμε βάζοντας τους 101 πόντους. Πριν το ματς είχαμε πει να πάμε σε ένα πιο σετ-παιχνίδι, αλλά ήταν τέτοιο το πάθος και το κίνητρο που αρκετές φορές πατήσαμε... γκάζι και τρέχαμε στον αιφνιδιασμό, ολοκληρώνοντας τους συνήθως με επιτυχία. Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που έζησα σε αυτή την γενιά παικτών που καταφέραμε τόσα πολλά μεγάλα πράγματα.

Εκείνη η τάπα άλλαξε την ψυχολογία μας

-Υπήρξε κάποια χαρακτηριστική φάση στο ματς που θυμάσαι που είπες "τους έχουμε, μπορούμε να τους κερδίσουμε", που λειτούργησε θετικά τόσο για σένα, όσο και για τους συμπαίκτες σου ώστε να φτάσετε στην νίκη;

Ναι υπήρξε μία χαρακτηριστική φάση που λειτούργησε θετικά σε όλους μας. Μία φάση που άλλαξε τελείως την ψυχολογία μας, ήταν μία τάπα του Δημήτρη (Διαμαντίδη) στον αιφνιδιασμό πάνω στον Κρις Πολ. Χάναμε τότε 33-23 και από εκείνη την φάση και μετά όχι μόνο μειώσαμε σχετικά γρήγορα την διαφορά, αλλά ακολούθως πήραμε και το προβάδισμα στο σκορ, ελέγχοντας τον ρυθμό του παιχνιδιού. Ήταν μία φάση που έβγαλε μία αυταπάρνηση, που έδειξε πως μπορούμε να αντισταθούμε. Στην συνέχεια όλοι ανεβάσαμε την απόδοση μας, πήραμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και από την στιγμή που πήραμε το προβάδισμα στο σκορ το κρατήσαμε μέχρι το τέλος. Μετά από εκείνο το κόψιμο θυμάμαι πως ανέβηκε όλη η ψυχολογία μας, αρχίσαμε να βάζουμε μεγάλα σουτ, να βγάζουμε περισσότερες συνεργασίες πικ-εν-ρολ και κάπου εκεί τους είδες να αγχώνονται.

-Τους αισθανθήκατε κατά την διάρκεια του αγώνα να... τρομάζουν από την εξέλιξη του παιχνιδιού, να προβληματίζονται και να αγχώνονται;

Δεν θα έλεγα πως μας φοβήθηκαν. Ίσως να είχαν την αίσθηση πως θα κέρδιζαν σίγουρα εύκολα ή δύσκολα. Αυτό που θυμάμαι καλά από τις αντιδράσεις τους μέσα στο παρκέ ήταν πως από ένα σημείο και μετά τους βγήκε ένα άγχος και ένας προβληματισμός. Σαν να αντιλήφθηκαν και να είπαν "αυτοί είναι καλοί, δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα", με αποτέλεσμα να τους βγαίνει νευρικότητα και βιασύνη μέσα στο γήπεδο, λειτουργώντας περισσότερο ατομικά. Τους έβγαινε εκνευρισμός που δεν μπορούσαν να μας σταματήσουν, που τους κερδίζαμε σε πολλές φάσεις σε άμυνα και επίθεση. Θυμάμαι που κοιτιόντουσαν με απορία μεταξύ τους.

Έβλεπες την αγωνία στα μάτια των αντιπάλων. Τους είχαμε βάλει δύσκολα και τους έβγαινε μία απογοήτευση. Παράλληλα, όσο εμείς είχαμε το προβάδισμα, αποκτώντας και διαφορά στο σκορ, πιστεύαμε όλο και περισσότερο στην νίκη, παίζοντας μπάσκετ με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αλλά και με αυξημένη σιγουριά για τις δυνατότητες μας. Όσο παίζαμε καλά και ήμασταν μπροστά στο σκορ, βλέποντας τους να αδυνατούν να αντιδράσουν, τόσο περισσότερο πιστεύαμε πως μπορούμε να τους νικήσουμε. Όπως ανέφερα, είχαμε νοοτροπία νικητή σαν ομάδα.

Δεν είχα φόβο

-Ήσουν ο πρώτος σκόρερ της αναμέτρησης με 22 πόντους κόντρα στις ΗΠΑ, πραγματοποιώντας μία καταπληκτική εμφάνιση. Είχες και ένα έξτρα κίνητρο σε εκείνο το ματς επειδή μόλις είχες συμφωνήσει να συνεχίσεις την καριέρα σου στο ΝΒΑ και στους Χιούστον Ρόκετς;

Σίγουρα ήταν ένα έξτρα κίνητρο για εμένα, γιατί αντιμετωπίζοντας τους καλύτερους Αμερικανούς παίκτες, ήθελα να αποδείξω πως μπορούσα να τους ανταγωνιστώ, να τους κοντράρω και να τους νικήσω. Ήταν όμως μία ομαδική νίκη και όχι ατομική. Ο καθένας συνείσφερε και προσέφερε ώστε να φτάσουμε σε αυτή την τεράστια και ιστορική νίκη. Άλλος με πόντους, άλλος με μεγάλα σουτ, άλλος με πολλές ασίστ, άλλος με άμυνες, άλλος με ριμπάουντ, άλλος με το καθαρό μυαλό του, άλλος με το κορμί του, άλλος συνεισφέροντας σε όλους τους τομείς. Ήμασταν πραγματικά ενωμένοι και παίξαμε ομαδικό μπάσκετ. Έτσι φτάσαμε στην νίκη. Κανείς δεν νοιαζόταν για τα στατιστικά του, ο καθένας κοίταξε να κερδίσει η ομάδα, η Ελλάδα. Ο καθένας προσπάθησε να κάνει το καλύτερο που μπορούσε.

Προσωπικά προσπάθησα να αντεπεξέλθω στον ρόλο που μου είχε αναθέσει ο κόουτς Γιαννάκης. Μου είχε δώσει έναν πιο ελεύθερο ρόλο και επειχείρησα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό με την βοήθεια των συμπαικτών μου. Πήρα πρωτοβουλίες, ανέλαβα ευθύνες και έπαιξα με τόλμη και αυτοπεποίθηση όπως κάνω πάντα στην καριέρα μου. Ένιωθα καλά, είχαν ψυχολογία, πίστευα στις δυνατότητες μου και επιθετικά ευτυχώς μου μπήκαν και τα σουτ. Δεν είχα φόβο επειδή έπαιζα με τόσο σπουδαίους παίκτες. Αντιθέτως, το μέγεθος του αντιπάλου σου δίνει έξτρα κίνητρο να δείξεις το πόσο καλός είσαι. Στόχος ήταν ο κάθε παίκτης να δώσει το δικό του κομμάτι, από τον ρόλο του, ώστε στο τέλος να τα ενώσουμε και να βγει κάτι καλό, όπως και συνέβη.

-Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο είχες πάρει... φωτιά, βάζοντας σημαντικά τρίποντα, τελειώνοντας τις φάσεις με κρίσιμα ντράιβ, δείχνοντας ασταμάτητος. Τι εντολές σου είχε δώσει ο κόουτς;

Μου είπε κάποια πράγματα ο κόουτς, μου ανέθεσε έναν ρόλο και προσπάθησα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις. Ο κόουτς Γιαννάκης πάντα πίστευσε σε εμένα και μου είχε μεγάλη εμπιστοσύνη. Επαναλαμβάνω όμως πως ήταν μία ομαδική και συνολική νίκη και όχι ατομική. Ήταν η αποθέωση της ομαδικότητας εκείνη η ομάδα γιατί βασιζόταν και πόνταρε στο σύνολο. Φτάσαμε στην νίκη επειδή όλοι συνείσφεραν και προσέφεραν, ο καθένας από το πόστο του, έχοντας τον ρόλο του και συγκεκριμένες αρμοδιότητες.

Σίγουρα, στο δεύτερο ημίχρονο, και όσο ο χρόνος πέρναγε, πάταγα καλύτερα στο παρκέ, η αυτοπεποίθηση μεγάλωνε όσο έμπαιναν και τα σουτ και η ψυχολογία μου βελτιωνόταν, γιατί λειτουργούσαμε και εξαιρετικά σαν σύνολο, σαν ομάδα. Βλέποντας την ομάδα να παίζει τόσο καλά, έχοντας και το προβάδισμα στο σκορ, αυτομάτως ανεβαίνει και η ψυχολογία σου. Ο ένας έδινε καλή ψυχολογία στον άλλο με τα καλά και σωστά πράγματα που έκανε στο παρκέ. Εγώ επιθετικά προσπαθούσα να μπαίνω με αποφασιστικότητα στο αντίπαλο καλάθι, τα ντράιβ είναι από τους αγαπημένους μου τρόπους να τελειώνω τις φάσεις και όταν έβρισκα χώρο για τρίποντα σούταρα με αυτοπεποίθηση. Όπως είπα δεν είχαμε φόβο, ούτε εγώ, ούτε και οι συμπαίκτες μου.

-Τι θυμάσαι όταν τελείωσε ο αγώνας και η Εθνική είχε νικήσει τις ΗΠΑ με σκορ 101-95, σημειώνοντας μία ιστορική νίκη. Μπορούσατε να συνειδητοποιήσατε το μέγεθος του επιτεύγματος;

Αυτό που θυμάμαι είναι πως όλοι μας είχαμε ένα μεγάλο ψυχολογικό άδειασμα. Τα είχαμε δώσει όλα και μας είχε βγει μεγάλη κούραση. Ένα άδειασμα το οποίο αν δεν το νιώσεις δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες νίκες που έχει σημειώσει ελληνική εθνική ομάδα σε όλα τα σπορ στην χώρα μας, αν όχι η μεγαλύτερη. Νιώθαμε μία τεράστια περηφάνια! Έβλεπες παντού χαμόγελα, υπήρχε συγκίνηση, αλλά και μεγάλη κούραση. Το πανηγυρίσαμε, το χαρήκαμε, αλλά θυμάμαι πως κυριαρχούσε αυτό το ψυχολογικό άδειασμα. Είχαμε κάνει κατάθεση ψυχής όλα τα παιδιά. Ήταν μία μεγάλη δικαίωση για την δουλειά και τους κόπους μας, γιατί είχαμε δουλέψει σκληρά. Ήμασταν στον τελικό, είχαμε εξασφαλίσει για πρώτη φορά στην ιστορία μας ένα μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ και είχαμε νικήσει την εθνική ομάδα των ΗΠΑ.

-Μετά το τέλος του αγώνα, ήρθαν οι Αμερικανοί να σας συγχαρούν; Θυμάσαι να σας είπαν κάτι χαρακτηριστικό;

Κοίτα, η αλήθεια είναι πως ήταν σοκαρισμένοι από την ήττα τους. Το έβλεπες στα πρόσωπα τους. Δεν μπορούσαν εύκολα να συνειδητοποιήσουν πως η Ελλάδα τους είχε νικήσει και μάλιστα δίκαια, άξια και καθαρά. Ήταν απογοητευμένοι και δεν ήταν εύκολο να μιλήσουν. Σε εκείνη την ομάδα ήταν και ο Σέιν Μπατίρ, με τον οποίο θα ήμασταν και συμπαίκτες στους Χιούστον Ρόκετς την ερχόμενη σεζόν. Θυμάμαι πως ήρθε στα αποδυτήρια, μου μίλησε και έδωσε σε όλους τους παίκτες της Εθνικής συγχαρητήρια. Μίλησε με όλα τα παιδιά και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μας είπε τα εξής: "Συγχαρητήρια για την νίκη σας, μας κερδίσατε δίκαια, ήσασταν καλύτεροι, το αξίζατε, παίξαμε εξαιρετικά και σας αξίζουν τα εύσημα". Μεγάλο πράγμα να έρχεται παίκτης της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ και να σου λέει αυτά τα λόγια.

-Η νίκη σας αποκτά μεγαλύτερη αξία αν συνυπολογίσεις την καριέρα που έκαναν στην συνέχεια παίκτες εκείνης της ομάδας, όπως οι Λεμπρόν, Ουέιντ, Πολ, Άντονι, Χάουαρντ και Μπος;

Σίγουρα! Ήταν πολύ ισχυρή εκείνη η ομάδα των ΗΠΑ. Ναι μεν ήταν σε σχετικά νεαρή ηλικία, περίπου συνομήλικοι μου, αλλά ο καθένας τους ήδη πρωταγωνιστούσε με τις ομάδες τους στο ΝΒΑ. Ο Λεμπρόν ενδεχομένως και να είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας στον κόσμο τα τελευταία χρόνια, ο Ουέιντ είναι από τους καλύτερους γκαρντ που έχει αναδείξει ποτέ η Λίγκα τους, ο Μπος από τους καλύτερους ψηλούς της δεκαετίας και μαζί οι τρεις τους έγραψαν ιστορία στους Χιτ κατακτώντας πρωταθλήματα, παίζοντας συνεχόμενους τελικούς.

Ο Άντονι διαθέτει τεράστιο επιθετικό ταλέντο, είναι από τους πρώτους σκόρερ του πρωταθλήματος, ο Πολ είναι ένας σπουδαίος γκαρντ, ενώ και ο Χάουαρντ είναι από τους κορυφαίους σέντερ στο ΝΒΑ. Και οι υπόλοιποι παίκτες όμως διέθεταν ταλέντο και μεγάλες δυνατότητες. Το μεγαλείο εκείνης της νίκης μας όλο και αυξάνεται τόσο από την στιγμή που οι ΗΠΑ έχουν να χάσουν από τότε, με αποτέλεσμα να έχει γίνει σημείο αναφοράς στην ιστορία τους, όσο και από το γεγονός πως από τότε άλλαξαν την φιλοσοφία και την νοοτροπία τους στην εθνική τους ομάδας.

Ήταν μια ευλογημένη γενιά παικτών

-Ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της ομάδας για να φτάσετε σε τόσο μεγάλες επιτυχίες;

Στην ομάδα υπήρχαν πολλοί μεγάλοι και σπουδαίοι παίκτες οι οποίοι θυσίαζαν το "εγώ" τους και έβαζαν την ομάδα και το σύνολο πάνω από όλους. Υπήρχε υψηλός βαθμός χημείας και ομοιογένειας, υπήρχε ένα εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια, ο καθένας είχε τον ρόλο του και ήμασταν ενωμένοι. Παίζαμε πρώτα για την ομάδα και μετά για τους εαυτούς μας. Ήμασταν "δεμένοι" σαν ομάδα, λειτουργούσαμε εξαιρετικά μαζί και ταυτόχρονα είχαμε παίκτες με προσωπικότητα που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά όποτε χρειαζόταν. Σε κάθε ματς ξεχώριζε και ένας διαφορετικός παίκτης. Όποιος ένιωθε καλύτερα τον εμπιστευόμασταν και η μπάλα πήγαινε σε εκείνον. Υπήρχε μία φοβερή διάθεση απ' όλους να θυσιαστεί ο καθένας για το καλό της ομάδας, κάτι που δεν το συναντάς εύκολα σε μία ομάδα. Ήμασταν μία παρέα.

Ήταν μία ομάδα που διέθετε υψηλή ποιότητα και ατομικό ταλέντο. Όλοι οι παίκτες έκαναν μεγάλη καριέρα και σε συλλογικό επίπεδο και αρκετοί από αυτούς χαρακτηρίζονται πλέον ως θρύλοι τόσο του ελληνικού, όσο και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ήταν μία ευλογημένη γενιά παικτών. Ήταν "κλειδί" το γεγονός πως σε εκείνη την Εθνική όλοι μα όλοι οι παίκτες κάναμε ένα βήμα πίσω για να προσφέρουμε και να φτιάξουμε την χημεία της ομάδας. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να βρούμε τον τρόπο να νικήσουμε και όχι ποιος θα παίξει καλύτερα.

Έτυχε και να ταιριάξουν όλα τα κομμάτια. Είχαμε καλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις, ο καθένας ήταν συνεπής στον ρόλο του και ταίριαξαν οι χαρακτήρες μας. Είναι και θέμα φουρνιάς, θέμα τύχης. Ήταν ευλογία να ζήσουμε εκείνη την πενταετία (2004-2009) όλοι μαζί. Γιατί πήραμε το Ευρωπαϊκό το 2005, το 2006 βγήκαμε δεύτεροι στον κόσμο, το 2007 βγήκαμε τέταρτοι στο Ευρωμπάσκετ, το 2008 ήμασταν πέμπτοι στην Ολυμπιάδα και το 2009 κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Είχαμε διάρκεια και απολαμβάναμε το γεγονός πως παίζαμε για την εθνική μας ομάδα.

-Έχοντας περάσει 10 χρόνια από τότε, τι συναισθήματα δημιουργούνται στον Βασίλη Σπανούλη σκεπτόμενος την μεγαλειώδη νίκη σας επί των ΗΠΑ το 2006 στην Ιαπωνία;

Καταρχάς (γέλια) το πόσο γρήγορα πέρασαν από τότε τα δέκα χρόνια... Αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά που συζητώ ή σκέφτομαι εκείνο το παιχνίδι, είναι μία τεράστια περηφάνια! Μία σπουδαία νίκη που έχει μείνει στην ιστορία. Νιώθω περηφάνια που είμαι Έλληνας και που έζησα αυτές τις μεγάλες στιγμές ως Έλληνας. Αισθάνομαι ευλογημένος που βρέθηκα σε αυτή την σπουδαία φουρνιά Ελλήνων παικτών, με αποτέλεσμα να κατορθώσουμε μαζί και ενωμένοι όλα αυτά τα μεγάλα επιτεύγματα. Νιώσαμε και συνεχίζουμε να νιώθουμε χαρά που δώσαμε χαρά εκείνη την ημέρα σε όλους τους Έλληνες. Στον αθλητισμό υπάρχουν χαρές και πολλές λύπες. Άλλες φορές πετυχαίνεις και άλλες όχι. Θα βιώσεις και στεναχώριες στον αθλητισμό, θα στερηθείς πράγματα, θα δουλέψεις σκληρά θυσιάζοντας πράγματα, αλλά εκείνες οι στιγμές, όπως η νίκη μας επί των ΗΠΑ, λες χαλάλι όλα. Επιτυχίες σαν και εκείνη σε ανταμείβουν ηθικά και ψυχολογικά. Αισθάνεσαι δικαίωση και περηφάνια.

Usa, not, today

Του Σπύρου Καβαλιεράτου

Δέκα χρόνια πίσω. Το ταξίδι προς τη 2η θέση στον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Η προφητεία του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, που προς το παρόν αποδεικνύεται 100% σωστή.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις... Ήταν πρωί, πολύ πρωί, δεν είχε καν ξημερώσει όταν άρχισε το ταξίδι. Οχι προς την Ιθάκη, αλλά προς την Χαμαμάτσου... Η αποστολή της Εθνικής - πρωταθλήτριας Ευρώπης πλέον - ήταν ήδη εκεί, πήγε απευθείας από την Κίνα και ήρθε η δική μας σειρά για να φτάσουμε στον προορισμό. Μια βιομηχανική - επαρχιακή πόλη - της Ιαπωνίας. Εκεί που η Ελλάδα θα άρχιζε την προσπάθειά της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2006.

Το ταξίδι (μας), λοιπόν, ξεκίνησε. Οχι όμως όπως ακριβώς ήταν προγραμματισμένο. Η καθυστέρηση της αναχώρησης της πτήσης της Alitalia από την Αθήνα προς τη Ρώμη, άλλαξε όλα τα δεδομένα. Το Αθήνα - Ρώμη και αμέσως Ρώμη - Τόκιο δεν έγινε ποτέ, διότι όταν φτάσαμε στην Ιταλία, η ανταπόκριση είχε ήδη φύγει. Αλλαγή δεδομένων και ταλαιπωρία. Χωρίς να το ευχηθεί κανείς, ο δρόμος έγινε μακρύς. Αλλά ακολούθησαν και περιπέτειες και γνώσεις. Και μεγάλες χαρές. Αυτό δεν είναι του Καβάφη.

Κάπου 7-8 ώρες αναμονή στο Φιουμιτσίνο γιατί η μόνη πτήση που βρέθηκε ως εναλλακτική ήταν της Japan Airlines. Και πού είναι το κακό θα πείτε; Πέρα από το ότι την ώρα που θα αναχωρούσαμε θα έπρεπε κανονικά να φτάνουμε στον προορισμό μας (ήταν απευθείας η πτήση), το πρόβλημα ήταν άλλο. Τα αεροπλάνα ήταν φτιαγμένα μόνο για Ιάπωνες. Με άλλα λόγια το ταξίδι 10 ωρών - μέσω Ντουμπάι - θα έπρεπε να γίνει με το μίνιμουμ της άνεσης, δίχως καλά, καλά να χωρούν τα πόδια. Αφήστε που οι ταινίες που θα μπορούσαν να σε ψυχαγωγήσουν ήταν μεταγλωτισμένες.

Ποτέ δεν λες όχι στο τρένο...

Η περιπέτεια όμως δεν σταμάτησε εκεί. Μετά από σχεδόν ένα 24ωρο αϋπνίας (ποιος μπορεί να κοιμηθεί με τέτοιες συνθήκες) φτάσαμε Τόκιο και ήρθε η ώρα του δικού μας λάθους "Να πάμε με τρένο ή να νοικιάσουμε πούλμαν για να πάμε Χαμαμάτσου;", ήταν το ερώτημα που τέθηκε προς τους απεσταλμένους ελληνικών μέσων. Κανονικά αν είχαμε φτάσει έστω και λίγο διαβασμένοι στην Ιαπωνία, θα επιλέγαμε το τρένο. Θα φτάναμε σε 2 ώρες στον προορισμό, απλά θα χρειαζόταν λίγο περισσότερη ταλαιπωρία στην μεταφορά των αποσκευών. "Πάμε με πούλμαν να βάλουμε και τις βαλίτσες. Πόσο να κάνουμε; 300 χιλιόμετρα είναι", αποφασίσαμε με μια φωνή και στην πορεία καταλάβαμε το λάθος. Κάναμε κάπου 6 ώρες να φτάσουμε, σε δρόμους γεμάτους στροφές. Στην Ιαπωνία δεν λες ποτέ όχι στο τρένο. Στην Ιαπωνία.

Ήταν μαθηματικά, βέβαιο, πάντως ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε εκεί που θέλαμε. Πέρασαν κάπου 30 ώρες, αλλά τα καταφέραμε. Μην νομίζετε φυσικά ότι θα έφτανε και η ώρα της ανάπαυσης. Στην Ελλάδα δεν ήταν βράδυ, ήταν ώρα αιχμής. Κι εμείς έπρεπε να στείλουμε ανταπόκριση. Η εφημερίδα "Goal" περίμενε με ανυπομονησία το ρεπορτάζ κι έτσι χρειάστηκε άλλο ένα τρίωρο στις επάλξεις. Γκρίνια, κούραση, αλλά επί της ουσίας παράπονο κανένα. Το επόμενο πρωί άρχισε η πραγματική περιπέτεια. Μπαίναμε σε ρυθμούς Μουντομπάσκετ.

Πρωί της 18ης Αυγούστου πλέον στην Χαμαμάτσου και η δουλειά άρχιζε. Συνέντευξη Τύπου από Γιαννάκη και Ζήση, όμως μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο, ήρθε ένα μικρό σοκ... Υγρασία και ζέστη που δεν παλεύεται. "Μην βγαίνετε έξω. Να μπαίνετε απευθείας στο αυτοκίνητο", μας ενημερώνουν από την ρεσεψιόν, οι μόνοι άνθρωποι που γνωριζαν κάτι λίγα από αγγλικά. Στην Ιαπωνία τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα νομίζουν οι περισσότεροι, για να συνεννοηθείς χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα τους ή παντομίμα. Εν τέλει προτιμήσαμε - δεν είχαμε άλλη επιλογή - την παντομίμα κι αυτό μας ακολούθησε ως το τέλος της διοργάνωσης.

Αrigato gozaimasu

Σιγά, σιγά άρχισε η προσαρμογή και στο κλίμα και στον τρόπο συνεννόησης. Μάθαμε και το arigato gozaimasu, που διαβάζετε αριγκάτο γκοτζαϊμάς και σημαίνει ευχαριστώ πάρα πολύ... Και συνοδευόταν και από μία υπόκλιση, που ήταν μέσα στην κουλτούρα των ευγενικών και φιλόξενων Γιαπονέζων, αλλά εμείς οι Ελληνες δεν το... αφήσαμε να πέσει κάτω. Το είδαμε και σαν παιχνίδι κι έτσι κάθε φορά που κάποιος έκανε υπόκλιση, ο Ιάπωνας ήταν υποχρεωμένος βάσει παράδοσης να ανταποδώσει. Μας πήραν χαμπάρι από ένα σημείο και μετά και άρχισαν να γελούν κι αυτοί, αλλά η υπόκλιση-υπόκλιση. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι αγώνες κι αφού περάσαμε με λίγο άγχος το Κατάρ (η κατάρα της πρεμιέρας δεν μας κτύπησε), ήρθε το ματς με την Λιθουανία. Ο Αρβιντας Ματσιγιάουσκας - παίκτης του Ολυμπιακού - ήταν το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων και παρότι τα έσπασε, το ματς πήγε στην παράταση. Η Εθνική νίκησε με 81-76 αλλά με αυτό τον τρόπο άρχισε να κτίζει την ψυχολογία της. Ενιωθε άτρωτη και το καταλάβαμε ακόμα καλύτερα στις 22 Αυγούστου... Στο ματς με την Αυστραλία του 22χρονου τότε Αντριου Μπόγκουτ. Η Ελλάδα έμοιαζε καταδικασμένη, αλλά ο Φώτσης με τρίποντο έκανε το 69-69 και αμέσως μετά ο Ζήσης έγραψε το 72-69. Δύο τρίποντα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και τούμπα το παιχνίδι. Η νίκη πανηγυρίστηκε, μόνο που ο φωτογράφος μιας έπιασε να είμαστε όρθιοι με σηκωμένοι τις γροθιές στα δημοσιογραφικά και αυτό δεν άρεσε πίσω στην Αθήνα, στα γραφεία της εφημερίδας... Εγινε δριμύτατη παρατήρηση διότι πανηγυρίσαμε σαν οπαδοί την ανατροπή. "Η Εθνική είναι ρε παιδιά", απολογηθήκαμε. "Αυτό που σας είπαμε", μας απάντησαν.

Με την ψυχολογία στα ύψη η Βραζιλία δεν έμοιαζε υψηλό εμπόδιο και μάλλον κανείς δεν θα θυμόταν το ματς, αν ο Βαρεχάο δεν έριχνε νοκ άουτ τον Νίκο Ζήση. Στην αρχή ουδείς αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά λίγες ώρες μετά - όταν πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο - έφτασε η είδηση. "Τέλος το Παγκόσμιο για τον Νίκο". Στην αρχή πιστέψαμε ότι έγινε λάθος στη μεταφορά της διάγνωσης, αλλά λίγο μετά επιβεβαιώθηκε το τέλος. Εκνευρισμός απ' όλους, όχι μόνο για τον Βραζιάνο που δεν ζήτησε συγνώμη και δεν δήλωσε μετανιωμένος, αλλά και για τους διαιτητές, που δεν έδωσαν καν φάουλ... Η δε FIBA, ούτε που σκέφτηκε να τιμωρήσει τον Βραζιλιάνο.

Έστω κι έτσι η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να συνεχίσει - με 11 παίκτες πλέον - και απέναντι στην Τουρκία ήρθε το 5 στα 5. Αήττητη αποχαιρέτησε την Χαμαμάτσου η Εθνική που είχε μπροστά της την Ιαπωνία του Γιάο Μινγκ στους "16" και στο βάθος έβλεπε ημιτελικό με τις ΗΠΑ...

Το αποπνικτικό Χαμαμάτσου θα περνούσε στην ιστορία και το ταξίδι θα συνεχιζόταν στο Τόκιο... Οι αποστολές μπήκαν στα τρένα και έφτασαν σε λίγες ώρες στην πρωτευούσα της Ιαπωνίας, εμείς προτιμήσαμε και πάλι το πούλμαν. Αλλες έξι ώρες στο δρόμο για να μην... κουβαλάμε βαλίτσες και μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε στο Τόκιο. Σοκ... Τελικά έτσι είναι η Ιαπωνία. Δεν είναι όπως η Χαμαμάτσου... Απίστευτη κίνηση, τεράστια κτήρια, αλλά απίστευτα μικρά σπίτια. Σε μία από τις πιο πλούσιες χώρες της γης, έβλεπες τους ανθρώπους να μένουν σε σπίτια 30 και 40 τετραγωνικών. Μέχρι που πάθαμε κι εμείς και μάθαμε. Στο δικό μας ξενοδοχείο στο κέντρο του Τόκιο - που έβλεπαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να πηγαινο-έρχονται και ζαλιζόσουν, το δίκλεινο δωμάτιο χωρούσε με το ζόρι έναν άνθρωπο. Το δε μονόκλινο, είχε χώρο μόνο για το κρεβάτι...Μην γελάτε.

Ευτυχώς ήταν έτσι το πρόγραμμα, που στο ξενοδοχείο ελάχιστα μέναμε. Το γήπεδο ήταν στην Σαϊτάμα, ένα προάστειο του Τόκιο και χρειαζόταν καμιά ώρα για να φτάσεις ως εκεί... Η μέρα περνούσε κυρίως στο εντυπωσιακό κλειστό του φιλοξενούσε την τελική φάση, αλλά μέχρι να φτάσει κανείς εκεί χρειαζόταν να περάσει άλλη μια περιπέτεια. Δίχως κανείς να μιλάει αγγλικά, έπρεπε να βρεις μόνος τη λύση. Για καλή μου τύχη ο Γιάννης Φιλέρης το είχε εύκολα το μετρό... Κι επειδή αν τον έχανα δεν θα έφτανα ποτε στον προορισμό μου, με είχε δέσει με ένα... λάσο και ακολουθήσα. Κι έτσι ποτέ δεν χάθηκα. Να φανταστείτε μια μέρα που με πήρε ο ύπνος και κανείς δεν με περίμενε, πήρα ταξί... Πόσο πλήρωσα; Κάπου 80 ευρώ!!! Με το μετρό το... ταξίδι κόστιζε 2 ευρώ!!! Για να καταλάβετε διαφορά.

Ποιος νοιάζεται όμως; Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ βρισκόμαστε. Πρώτο ματς της τελικής φάσης με την Ιαπωνία του Γιάο Μινγκ. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι στον Κινέζο σούπερ σταρ, ουδείς ασχολείται με τους Ελληνες. Οι Ιάπωνες στις εξέδρες φωνάζουν υπέρ των γειτόνων τους, το ματς ξεκινάει στραβά για την Ελλάδα, αλλά τότε άρχισε η πίεση σε όλο το γήπεδο. Οι Κινέζοι έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια, ο Μινγκ δεν έπαιρνε την μπάλα, ο Σόφο έκανε πάρτι. Μεγάλη νίκη κι πρόκριση στους "8". Αντίπαλος η Γαλλία, που ήταν ήδη... σοκαρισμένη από την ήττα στο Βελιγράδι και δεν είχε Πάρκερ. Εύκολη νίκη και η Εθνική στα ημιτελικά.

Το τι ακριβώς έχει γίνει στο ματς με τις ΗΠΑ, δεν χρειάζεται να το γράψουμε. Είναι το ματς που όλοι έχετε δει πάρα πολλές φορές. Είναι το ματς που έχετε διαβάσει κάθε λεπτομέρεια. Ε, για μας τους Ελληνες δημοσιογράφους ήταν και η στιγμή που γίναμε θέμα στις ΗΠΑ. Βλέπετε ορισμένοι από εμάς το ζήσαμε το παιχνίδι με λίγη περισσότερη ένταση, σε κάθε καλάθι ακούγονταν φωνές, μόνο συνθήματα δεν λέγαμε. Ε, όταν ήρθε και η νίκη κάποιοι ανέβηκαν στα τραπέζια και οι Αμερικανοί ρεπόρτερ εκνευρίστηκαν. Ηταν και η ήττα, ήταν και η ασυνήθιστη συμπεριφορά. Και αντί να γράφουν για τον Γιαννάκη, τον Σόφο, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Κακιούζη και όλλο το ελληνικό μπάσκετ, αντί να κράζουν ΛεΜπρον και σία, τα έβαλαν με τους Ελληνες δημοσιογράφους... Κάτι σαν χούλιγκανς μας περιέγραψνε, αλλά δεν μας χάλασαν τη διαγωγή. Δεν υπήρχαν και φωτογραφίες, οπότε δεν μας είπαν και τίποτα από την Αθήνα.

Εμειναν και με το παράπονο οι Ιάπωνες στις εξέδρες, που έβγαλαν τα λαρύγγια τους για τις ΗΠΑ. Ναι, για τις ΗΠΑ... Το είπαμε σε αγγλικό-ελληνικο-ιαπωνικά μια μέρα μετά σε μια Γιαπωνέζα γιαγιά στην αγορά του Τόκιο και μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα... "Τους Αμερικανούς υποστήριζαν; Κρίμα".

Δεν θα ξαναχάσουν ποτέ...

Πάμε όμως πίσω. Τελείωσε ο αγώνας, θρίαμβος, πανηγυρισμοί. Στο ξενοδοχείο είχε στηθεί μικρό πάρτι, οι "Πελαργοί" το γλεντούσαν. Ο Σχορτσανίτης ήταν το κεντρικό πρόσωπο, οι σταρ του ΝΒΑ του έλεγαν να φύγει από την Ευρώπη. Ο ίδιος σε μια πρόβλεψη που δεν διαψεύστηκε ποτέ - ως τώρα - λέει αυτό που τώρα λένε όλοι οι άλλοι. "Με το πρόγραμμα που έχουν για την Εθνική τους, δεν θα ξαναχάσουν ποτέ. Είμαστε τυχεροί γιατί τους βρήκαμε στο ξεκίνημα και μας υποτίμησαν. Δεν θα χάσουν ποτέ ξανά", προέβλεψε ο Σόφο που δεν τα έλεγε στην τύχη όλα αυτά. Ηξερε.

Στην Ελλάδα μαθαίναμε ότι ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους, οι εφημερίδες ξεπούλησαν. "USA no Today", έγραφε το Goal στον πιο πετυχημένο τίτλο... Κι ας χρειαζόταν κι ένα n που ξεχάστηκε... Ποιος νοιάζεται για μια λεπτομέρεια. Η ιστορία έγραψε. Και όπως είπε και ο Σοφο τότε. "Ας το χαρούμε γιατί είναι μοναδικό".

Εντάξει, ο επίλογος δεν ήταν ιδανικός. Αλλά ποιος νοιάζεται. Το ταξίδι άξιζε από την αρχή ως το τέλος. Τουλάχιστον δεν γυρίσαμε με Japan Airline, αλλά με τεράστιο τσάρτερ, μαζί με τους θριαμβευτές. Τότε όλοι ήταν και ήμασταν στεναχωρημένοι για την ήττα από την Ισπανία. Δέκα χρόνια μετά, η περηφάνια περισσεύει... USA, not that

Του Στέφανου Τριαντάφυλλου

Η ελληνική Dream Team

Όλυμπος και Έβερεστ μαζί. Το τέλειο 10άρι. Η Ελλάδα ισοπεδώνει τους Αμερικάνους, κάνει το τέλειο παιχνίδι και πετυχαίνει την κορυφαία νίκη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Φαντάσου τον χρόνο σαν μια γραμμή. Αν πιέσεις τα μάτια, όπως κάνουν όσοι θέλουν να επικεντρώσουν το βλέμμα τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θα δεις όλες εκείνες τις μεγάλες στιγμές, αυτές που κάνουν τη γραμμή να εκτινάσσεται προς τα πάνω και να δημιουργεί μια κορυφή.

Θυμήσου: ήταν μεσημέρι και είχε ζέστη. Δεν το περίμενες. Δεν το είχες πιστέψει. Ούτε καν από την ομάδα που είχε κάνει την επική ανατροπή στον ημιτελικό του Βελιγραδίου απέναντι στη Γαλλία (η εξίσου επική αντεπίθεση κόντρα στη Σλοβενία θα γινόταν ένα χρόνο μετά) και είχε δείξει στον κόσμο πως τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει. Η ομάδα μπάσκετ του Παναγιώτη Γιαννάκη είχε καταφέρει να αλλάξει το DNA του πιο παρορμητικού και υπερβολικού λαού στον κόσμο. Αν δεν το είχε κάνει τότε η αποστολή θα έπρεπε να έχει γυρίσει από τη Χαμαμάτσου κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκαλέπτου του πρώτου αγώνα, τότε που το Κατάρ κέρδιζε με διψήφια διαφορά. Τίποτα, όμως, δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει.

Ήταν σαν το 10άρι της Κομανέτσι

Θυμήσου λίγο καλύτερα... Η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν μπήκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με φόρα. Ούτε με την αυτοπεποίθηση σαν στροφόμετρο που νιώθει το πετάλι να πατάει το πάτωμα. Η Ελλάδα έχανε από το αδύναμο Κατάρ αλλά κέρδισε τελικά με άνεση (84-64), επικράτησε ασθμαίνοντας τη Λιθουανία (81-76) και χρειάστηκε να βγάλει από τον κόρφο της άλλο ένα come-back απέναντι στην Αυστραλία, για να κερδίσει τελικά με τρίποντο του Νίκου Ζήση. Ναι, του μεγάλου άτυχου που στο επόμενο παιχνίδι -με τη Βραζιλία- δέχτηκε ένα ύπουλο χτύπημα από τον Άντερσον Βαρεζάο και κατέληξε στο νοσοκομείο. Η Εθνική νίκησε βέβαια (91-80) και έκανε εντέλει το 5/5 απέναντι στην Τουρκία με 76-69. Σαν σε περίπατο στους "16" πέρασε το εμπόδιο της Κίνας (95-64) και στους "8" τη Γαλλία (73-56), για να φτάσει να αναζητά μια θέση στο βάθρο παίζοντας στον ημιτελικό απέναντι στην εθνική των ΗΠΑ.

Δες και πάλι το ρόστερ τους: Τζο Τζόνσον, Κερκ Χάινριχ, Αντόν Τζέιμσον, Σέιν Μπατίερ, Μπραντ Μίλερ, Έλτον Μπραντ, καθώς και Κρις Πολ, Ντουέιν Ουέιντ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Καρμέλο Άντονι και ΛεΜπρόν Τζέιμς. Και στον πάγκο ο Μάικ Σιζέφσκι, ο θρύλος του μπάσκετ, ο άνθρωπος που σήμερα μετράει τέσσερις κολεγιακούς τίτλους, τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις και τις περισσότερες νίκες από οποιονδήποτε άλλον προπονητή σε επίπεδο κολεγίων.

Βάλε σε replay τον αγώνα. Η Ελλάδα ξεκινά το παιχνίδι καλά με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να κάνει ζημιά μες στη ρακέτα. Οι Αμερικάνοι, όμως, που έχουν στόχο να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο, προς στιγμήν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Παίζοντας καλή άμυνα υποχρεώνουν την Ελλάδα να ντριμπλάρει περισσότερο και να σουτάρει λιγότερο. Κάπως έτσι έφτασαν να προηγούνται με διψήφια διαφορά και να ξεχύνονται στον αιφνιδιασμό για ένα ακόμη θεαματικό καλάθι. Ένα χέρι, όμως, αλλάζει το momentum του αγώνα. Τάπα του Διαμαντίδη στον αιφνιδιασμό και τρεις βολές του Σπανούλη μετά από φάουλ στο τρίποντο και να το πρώτο κλικ στην γραμμή της Ελλάδας. Η πρώτη καλή στιγμή, το πρώτο σημάδι ζωής. Η διαφορά δεν πήγε ποτέ στους 12, αλλά εντέλει κατέληξε στο ημίχρονο να είναι στο +4 για την ομάδα με τα άσπρα.

Μάντεψε; Η Ελλάδα δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ούτε όταν οι Αμερικάνοι άρχισαν να βάζουν το ένα τρίποντο μετά το άλλο, να πηγαίνουν με δύναμη στο καλάθι με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και τον Ντουέιν Ουέιντ και να μειώνουν τη διαφορά στους 4 πόντους. Ο Δαυίδ δεν ήταν πια Δαυίδ. Είχε αφήσει κατάχαμα τη σφεντόνα και είχε κολλήσει τον Γολιάθ στην γωνία του ρινγκ. Και τον σφυροκοπούσε. Τον είχε βάλει στα σχοινιά.

Ξέχνα τον κλεφτοπόλεμο. Η Ελλάδα δεν ρίσκαρε, ούτε περίμενε τους Αμερικάνους να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους. Εκείνη την ημέρα η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν ήταν οι 300, ήταν οι Πέρσες. Διείσδυση ο Παπαλουκάς; Πιο ψηλά από όλους. Σουτ ο Κακιούζης; Μόνο δίχτυ. Low-post ο Ντικούδης; Μέσα κι αυτό. Τρίποντο ο Σπανούλης; Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά που θα έλεγε και ο Φίλιππος Συρίγος. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε βρει την πτέρνα του Αχιλλέα και φρόντιζε να κρατάει φρέσκια την ομάδα του, ανακατεύοντας τα πρόσωπα στην περιφέρεια (Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά) και να αλλάζει κάθε λίγα λεπτά τον πολιορκητικό κριό, δηλαδή τον ψηλό που ρόλαρε με φόρα στο καλάθι. Πότε ο Σχορτσιανίτης, πότε ο Ντικούδης, πότε ο Τσαρτσαρής. Και ξαφνικά το pick-n-roll έγινε εθνικό προϊόν και μάλιστα ΠΟΠ.

Μέτρα! 101 πόντοι. Το τέλειο παιχνίδι. Οι NBAers ήπιαν το δικό τους δηλητήριο. Σε ποδοσφαιρικούς όρους θα ήταν σαν η εθνική Ελλάδος να κέρδιζε τη Βραζιλία με 4-3 και να σκοράρει το τελευταίο γκολ με ψαλιδάκι έξω από την περιοχή. Και μετά; Χορός στο κέντρο του γηπέδου. Ακόμη και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που όσο εκφραστικός ήταν ως παίκτης, τόσο ανέκφραστος είναι ως προπονητής. Ακόμη και ο Νίκος Ζήσης, παρακούοντας τις εντολές των γιατρών. Όλοι αγκαλιασμένοι με κλειστές φωνές και δάκρυα να στεγνώνουν στα μάγουλα.

Θαύμασε τους. Όπως έκανε ο ίδιος ο "αρχιτέκτονας" αυτής της ομάδας, ο Παναγιώτης Γιαννάκης. "Αν κυνηγάς τα όνειρα σου, θα τα πιάσεις. Αυτοί οι παίκτες έχουν φοβερό χαρακτήρα. Βάζουν το εγώ τους κάτω από την ομάδα καθημερινά. Αισθάνομαι θαυμασμό για αυτούς. Ξεπέρασαν τη δική μας Εθνική, αυτή του 1987". Ο Μιχάλης Κακιούζης συμφώνησε: "Είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ" , ενώ ο Δήμος Ντικούδης δεν μίλησε, αλλά έγραψε στον λευκό πίνακα στα αποδυτήρια. "Έχουμε μεγάλα αρχ..."

Ξεπεράσαν την Εθνική του '87

Αναλογίσου... Πόσο συχνά βλέπεις το τέλειο παιχνίδι; Πόσο συχνά τα άστρα ευθυγραμμίζονται, οι άνεμοι είναι ούριοι και οι οιωνοί θετικοί; Πόσο συχνά βλέπεις τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Παπαλουκά με την ίδια φανέλα. Τον 26χρονο Διαμαντίδη να πιέζει τον Κρις Πολ σε όλο το γήπεδο και να τρέχει σαν αστραπή, τον 24χρονο Βασίλη Σπανούλη - με αχτένιστα μαλλιά - να καταρρίπτει τον μύθο του Λούκι-Λουκ για τον άνθρωπο που είναι πιο γρήγορος από τη σκιά του και τον 29χρονο Θοδωρή Παπαλουκά να μοιράζει 12 ασίστ πάνω από τα κεφάλια, κάτω από τις μύτες και ανάμεσα στα πόδια των Αμερικανών, σαν τον Έλληνα Πιτ Μάραβιτς;

Υπολόγισε: Ο Διαμαντίδης είχε 12 πόντους, 5 ασίστ, 3 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 1 κόψιμο, ο Παπαλουκάς 8 πόντους, 5 ριμπάουντ και 12 ασίστ και ο Σπανούλης 22 πόντους, 3 ριμπάουντ και 1 ασίστ. Συνολικά 42 πόντοι, 11 ριμπάουντ και 18 ασίστ. Τρεις σολίστες στην ίδια σκηνή. Στην καλύτερη ηλικία τους. Τρεις παίκτες που έγραψαν ιστορία στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αγγίζοντας τα όρια του θρύλου στην Euroleague με 8 τρόπαια, 8 συμμετοχές στις καλύτερες πεντάδες, 2 βραβεία MVP, 6 βραβεία MVP του φάιναλ-φορ, 4 φορές "κορυφαίοι παίκτες της Ευρώπης" και δεκάδες άλλες ατομικές διακρίσεις.

Χαμογέλα! Δεν είναι όνειρο. Συνέβη στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και τα ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν. Τα πανηγυρικά "κεντρικά" του Sport24.gr, τα εορταστικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τα χιουμοριστικά post του Φρέντου (που είχε δώσει ρεσιτάλ), το μεγάλο παπούτσι στο στόμα του Σκότι Πίπεν που το 1996 -μετά την νίκη της Αμερικής με 66 πόντους διαφορά- είχε πει "οι Έλληνες έχουν 66 πράγματα να μάθουν ακόμα" και μια φωνή από την μακρινή Ελλάδα που φώναζε: "μάθαμε Σκότι".

Σύγκρινε με τις άλλες μεγάλες στιγμές. Η 14η Ιουνίου 1987 είναι ημερομηνία ορόσημο, η αρχή μιας εποχής, η βραδιά που ξεκίνησαν όλα. Το μπασκετικό Big Bang, που η σημασία του έχει να κάνει περισσότερο με το "μετά".Αλλά εδώ δεν ζυγίζονται ούτε η υστεροφημία, ούτε η βαρύτητα στις εξελίξεις. Εδώ κρίνονται οι στιγμές, τα βουνά και οι χαράδρες που έλεγε ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του αθλήματος, ο Τζον Γούντεν. Η 4η Ιουλίου ήταν το happy end του πιο γλυκού παραμυθιού, της μεγαλύτερης έκπληξης που έγινε στην ιστορία των ομαδικών σπορ και μάλιστα σε αυτό με τη μεγαλύτερη βάση φιλάθλων παγκοσμίως. Απίστευτο, εξωπραγματικό, μοναδικό, αλλά αν έπρεπε να κατακερματίσουμε το ταξίδι στην Πορτογαλία ο τελικός έχει ξανά τη βαρύνουσα σημασία, αλλά ίσως η κορυφαία στιγμή να ήταν το ματς με τη Γαλλία, με την ντρίμπλα του Ζαγοράκη και την κεφαλιά του Χαριστέα. Ήταν όμως το τέλειο παιχνίδι; To Euro είναι το μεγαλύτερο limit-up του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά δεν μοιάζει με την κατάκτηση της κορυφής. Μοιάζει περισσότερο με μια βουτιά στα πιο γαλάζια νερά, που ξεπροβάλλουν εντελώς ξαφνικά μπροστά σου, με αυτό το συναίσθημα του κορμιού να συναντάει το νερό και να αιωρείται.

Σκέψου ποιος ήταν αντίπαλος σε εκείνο τον αγώνα. Ο ΛεΜπρόν και οι NBAers, η Αμερική που δεν έχει χάσει ξανά από τότε και μετράει 54 συνεχόμενες νίκες.

Διάλεξε μια μόνο στιγμή, ένα μόνο παιχνίδι, μια μόνο βραδιά, ένα κλικ στην γραμμή της ιστορίας. Δεν θα ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 2006, τότε που η κορυφή έγινε Όλυμπος και Έβερεστ μαζί; Τότε που τίποτα - μα τίποτα- δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Δεν θα ήταν η ημέρα που η Ελλάδα έκανε το τέλειο παιχνίδι;

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 1/9/2014

Ο προφήτης Σπανούλης

Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε ακατόρθωτο. Αυτός ήταν ο επίλογος του Βασίλη Σπανούλη. Ο 24χρονος (τότε) γκαρντ της Εθνικής μας ομάδας, το καλοκαίρι που ετοιμαζόταν να κάνει το άλμα για το ΝΒΑ, ήταν ο πρώτος αθλητής-blogger στο ελληνικό διαδίκτυο. Έγραφε από την Ιαπωνία και ενημέρωνε τους αναγνώστες για όλα όσα συνέβαιναν στο Μουντομπάσκετ. Στις 31 Αυγούστου 2006 είχε αποτυπώσει τις σκέψεις του για τον ημιτελικό κόντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με προφητικό μάλιστα τρόπο όπως αποδείχτηκε. Ο τίτλος το; "Όχι κι ακατόρθωτο". Δεν είχε άδικο.

Εδώ μπορείτε να βρείτε το ψηφιακό αρχείο του blog του Βασίλη Σπανούλη.

Ο Σπανούλης το είχε πιστέψει. Το κακό ημίχρονο των Αμερικάνων απέναντι στη Γερμανία είχε δώσει θάρρος στους διεθνείς. Την αυτοπεποίθηση την είχαν, καθώς είχαν ταξιδέψει στην Ιαπωνία ως πρωταθλητές Ευρώπης. Παράλληλα είναι ξεκάθαρο όπως περιγράφεται το εξαιρετικό κλίμα της ομάδας, αλλά και ο ιδανικός συνδυασμός κινήτρου, διάθεσης και ηρεμίας. Μια ημέρα μετά ήρθε η δικαίωση. Αν και αργήσαμε λίγο να το συνειδητοποιήσουμε.

Ίσως να κοιμόματε, ίσως να ονειρεύομαστε, αλλά μάλλον το πιθανότερο είναι να βρισκόμαστε στον παράδεισο. Η Ελλάδα είναι στον τελικό του Μουντομπάσκετ. 101-95 τις ΗΠΑ. Να ήταν η άμυνα; Να ήταν η ζώνη; Να ήταν τα ριμπάουντ; Όχι! Ήταν η καρδιά. Μόνο αυτή μπορεί, μόνο αυτή.

Αυτές ήταν η πρώτες γραμμές που συνόδευσαν την ανασκόπηση του ιστορικού εκείνου αγώνα . Ο απεσταλμένος μας,. Γιάννης Φιλέρης έγραφε από την άλλη άκρη του κόσμου με τον μοναδικό του τρόπο και συνόδευε τις λέξεις του με φωτογραφίες που τραβούσε ο ίδιος., σε μια εποχή που τα social media ήταν έννοια άγνωστη. Πίσω στην Ελλάδα εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής το Sport24.gr έκανε ρεκόρ επισκεψιμότητας.

Ο κόσμος ξεχείλιζε στους δρόμους. Εμείς το απολαμβάναμε. Ένα μεγάλο πάρτι!

Τα πρωτοσέλιδα που βάλαμε:

Και τα πρωτοσέλιδα που ήθελε ο Freddos να βάλουμε:

΅Η παρακάτω φωτογραφία ενέπνευσε τον τίτλο "Basket... Balls". Ηθικός αυτουργός; Ο Δήμος Ντικούδης!

Το πάρτι συνεχίστηκε και μετά τον τελικό. Πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά;

Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε...