Ένα θαύμα της φύσης 50 ετών!

Στη Ζαλγκίριο Αρένα του Κάουνας, σήμερα λίγο πριν από το τζάμπολ του αγώνα Ζαλγκίρις-Καζάν, ο Άρβιντας Σαμπόνις θα σταθεί στο κέντρο του γηπέδου. Οι δυο ομάδες, ο Τζόρντι Μπερτομέου που θα παρακολουθήσει τον αγώνα, 15.000 κόσμος στις εξέδρες και άλλοι 3.5 εκατομμύρια Λιθουανοί, θα ευχηθούν χρόνια πολλά στον καλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, που γίνεται 50 ετών!

Εντάξει, η άποψη είναι προσωπική. Ο καθένας μπορεί να υποβάλλει τις ενστάσεις του, δεκτές όλες. Δεν θα αλλάξω γνώμη. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, αυτός ο Λιθουανός των 221 εκατοστών που συμπληρώνει μισό αιώνα ζωής ήταν ο κορυφαίος παίκτης που είδα. Και είναι αμφίβολο αν θα ξαναδώ, έναν σαν αυτόν.

Θα με ρωτήσετε μήπως ξανάδες Γκάλη, ή Ντράζεν, ή Κούκοτς ή Γιαννάκη;. Θα ξαναδείς Γκασόλ, Νοβίτσκι, Πάρκερ, Διαμαντίδη και Σπανούλη; Όχι. Ο καθένας από τους μεγάλους του παρελθόντος και του παρόντος, προφανώς και του μέλλοντος έχει τη ... μοναδικότητά του. Αλλιώς δεν θα ήταν μεγάλοι. Παρόλα αυτά, σε μια υποθετική ψηφοφορία, για το ποιος ήταν ο καλύτερος, ο υποφαινόμενος θα έριχνε "Σάμπας δαγκωτό".

Ο Γκάλης ήταν ένα φαινόμενο είτε είχε την μπάλα, είτε όχι, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πως θα βάλει το καλάθι και στεκόταν για ώρες στον αέρα. Ο Ντράζεν μπορούσε να σουτάρει ασταμάτητα εύστοχα τρίποντα. Ο Κούκοτς μπορούσε να μαρκάρει κοντό, να παίξει κοντά στο καλάθι αλλά και να κατεβάσει την μπάλα. Δεν διαφωνώ.

Ο Σαμπόνις, όμως, δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε φανταστεί έναν παίκτη με αυτό το ύψος, με αυτά τα προσόντα να παίζει ... έτσι. Να έχει αυτή την αίσθηση του γηπέδου, λες και είχε μάτια στην πλάτη, πέντε χέρια και μπορούσε να βρίσκεται έξω από την γραμμή του τρίποντου. Ο Σαμπόνις νίκησε τους πάντες. Ακόμη και τις δυο εγχειρήσεις στους αχίλλειους τένοντες, τα προβλήματα στο γόνατο και στη μέση. Ο γιατρός του Πόρτλαντ όταν ήταν να πάει στο ΝΒΑ, εξέτασε τα πόδια του και είπε "δεν θα παίξει". Τον διέψευσε κι αυτόν. Όχι μόνο πήγε στην Αμερική, αλλά έκανε και σπουδαία καριέρα. Έπαιξε μπάσκετ μέχρι τα ... 40 του.

Κάποτε, ο Ζέλικο Οπράντοβιτς σε μια προπόνηση της Ρεάλ τον έπιασε από κοντά και τον παρακάλεσε να παίζει πιο ...απλά. Είχε κομπλεξάρει τους ίδιους τους συμπαίκτες του, με τον τρόπο που έπαιζε και κυρίως πάσαρε την μπάλα.

Προφανώς κάποιοι θα διαφωνήσουν. Να συμφωνήσουμε ωστόσο ότι αυτός ήταν ο κορυφαίος σέντερ που πέρασε ποτέ από τα ευρωπαϊκά γήπεδα; Ωραία. Πάμε παρακάτω.

Οι Έλληνες μπασκετόφιλοι, πάντως, μια ... ιδέα την είχαν καθώς στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίδων του 1981 που είχε γίνει σε Κατερίνη και Θεσσαλονίκη, ο Σαμπόνις ήταν στα μέρη μας και με μέσο όρο 17π ανά αγώνα, οδηγούσε την Σ.Ένωση στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

Ήδη από τα 15 του έπαιζε στην πρώτη ομάδα της Ζαλκγίρις και πριν καν γίνει δεκαοκτώ, ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι τον έπαιρνε μαζί του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κολομβίας. Ενώ οι συνομήλικοί του, Μαρτσουλιόνις, Τιχονένκο, Μπιριούκοφ και λοιποί έπαιζαν στις μικρές εθνικές ομάδες, αυτός έπαιζε τους άνδρες στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Μαζί με Ταρακάνοφ, Βάλτερς, Τκατσένκο, Μπελοστένι, Μίσκιν, Γιοβάισα, Χόμιτσους, έφταναν ως τον τελικό εναντίον των ΗΠΑ (σκορ 95-94) με τον Σάμπας να αυτοσυστήνεται στο διεθνές μπασκετικό κοινό και τους δημοσιογράφους να γράφουν: "Ιδού, το θαύμα της φύσης..."

Ένας νεαρός που μόλις έβγαζε μουστάκι, άρχισε σιγά-σιγά να βάζει στα καλάθια τους άνδρες αντίπαλούς του. Στο πρώτο του κιόλας μεγάλο τουρνουά είχε μ.ο 9.6π, ενώ εναντίον της Κολομβίας σταμάτησε στους 28. Ο μύθος του, μόλις, ξεκινούσε. Στις 12 διοργανώσεις που θα ακολουθούσαν, μέχρι το 1999, θα είχε μέσο όρο, πάνω από 15π.

Μια συνέντευξη 30 χρόνια πριν...

Τριάντα χρόνια πίσω (το 1984) ήταν ήδη γνωστός. Νεαρός ρεπόρτερ στο ΦΩΣ, δεν έχασα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του, καθώς η αποστολή της Ζαλκγίρις για τον πρώτο αγώνα του Κυπέλλου Κυπελλούχων, με τον ΠΑΟΚ διανυκτέρευε στην Αθήνα. Χρειάστηκε μεν μια νυχτερινή έφοδος με τον Βασίλη Σκουντή και η "δωροδοκία" του παράγοντα της Ζαλκγίρις Τοκέρ Σεμιόν Σεμιόνοβιτς (με ... κόκα-κόλα, μη πάει ο νους σας στο πονηρό) και μια θρασύτατη έφοδος στο δωμάτιο του Σάμπας, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Μας άνοιξε την πόρτα, ο νυσταλέος συγκάτοικός του, Ραϊμούντας Τσίβιλις μια βιβλική μορφή (σαν τον Σανικίτζε, αλλά ... λίγο ψηλότερος από 2.10) και ο έκπληκτος Σαμπόνις, ανακάθισε στο κρεβάτι του και δέχθηκε να μας μιλήσει. Το σκέφτομαι, τώρα 30 χρόνια μετά, και απορώ με το θράσος μας. Δεν ήταν και από τους πιο "εύκολους" ανθρώπους, ο Σάμπας. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έδινε. Μια χαρά παιδί ήταν, απλά δεν πολυσυμπαθούσε τα πολλά μπλα-μπλα.

Και μια ερώτηση πρόκληση. Ο Σαμπόνις γελάει με την καρδιά του πριν ...απαντήσει αν θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Σοβαρεύεται, όμως, και λέει: "Η ερώτηση είναι ουτοπική. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να μην απαντήσω".

- Από το ελληνικό μπάσκετ τι ξέρεις;

" Λιγα πράγματα. Θυμάμαι πάντως τον Γκάλη από το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γαλλίας (σ.σ το 1983, όταν ο Νικ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης). Υπάρχει κι ένας άλλος, ψηλός. Φορούσε το νο 13 και ήξταν τρομερός στα κοψίματα"

- Λέγεται ... Φασούλας

"Ναι και απ΄ό,τι ξέρω θα παίξει αύριο (σήμερα) με τον ΠΑΟΚ".

Το ΝΒΑ, βέβαια, δεν ήταν ουτοπία. Μπορεί εκείνη την εποχή, ο 18χρονος Σάμπας, πολίτης ακόμη της Σ.Ένωσης να μη μπορούε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να παίξει στην Αμερική (μήπως μπορούσε να φανταστεί ότι θα διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση;) παρόλα αυτά ακόμη και σε ... προχωρημένη ηλικία ο Άρβιντας διέπρεψε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

"Σα να βλέπαμε ένα παίκτη από το μέλλον"

Όσο για τον Φασούλα, είναι ενδεχομένως ένας από τους καταλληλότερους ανθρώπους να μιλήσουν για το πως ήταν ο Σαμπόνις μέσα στο γήπεδο. Ένα χρόνο μεγαλύτερος ο "Πάνυ", τον έβρισκε αρκετές φορές στον δρόμο του.

" Για τον Σαμπόνις; Ε ... δεν ήταν πολύ βολικό να τον έχεις αντίπαλο" ήταν το πρώτο σχόλιό του. Και η συνέχεια: "Ήταν ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε και προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει στα γήπεδα. Παρότι 2.21, είχε μια τρομερή αίσθηση και διαχείριση του σώματός του, λες και ήταν 1.85. Είχε μια πλήρη αρμονία στις κινήσεις, αλλά και μια σωματοδομή, που του είχε χαρίσει η φύση, χωρίς προηγούμενο. Ήταν σα να βλέπαμε ένα παίκτη από το μέλλον. Τριάντα χρόνια μπροστά από την εποχή του".

- Τι σου είχε κάνει εντύπωση απ' όταν τον έβλεπες μέσα στο γήπεδο

" Ήταν τεράστιος. Και το παιχνίδι του δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει, αλλά και μας μαθαίνανε τότε σε εμάς τους ψηλούς. Να έχεις ψηλά τα χέρια, να μη κινείσαι, να είσαι κάτω από τη ρακέτα χωρίς να ακουμπάμε την μπάλα στο παρκέ. Αυτός έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Έβγαινε και σούταρε τρίποντα, έκανε ντρίπλες με την μπάλα και πάσες πίσω από την πλάτη. Επίσης είχε ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό, το οποίο όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν ένα δεδομένο, κατά τη γνώμη μου"

- Ποιο είναι αυτό;

Λίγοι παίκτες είχαν τη δυνατότητα να κάνουν τους συμπαίκτες τους καλύτερους. Πόσο μάλλον ψηλοί. Εγώ έχω δει μόνο τον Ντίβατς και τον Τάρπλεϊ. Ο Σαμπόνις ήταν ο πρώτος που το έκανε...

- Λένε πως θα ήταν ακόμη καλύτερος αν δεν είχε τους τραυματισμούς

"Σϊγουρα, αλλά ακόμη κι όταν τραυματίστηκε, χρησιμοποίησε την ευφυΐα του, για να παίξει στο ίδιο επίπεδο. Δεν μπορούσε κανείς να τοιν αντιμετωπίσει, εφόσον ο Σαμπόνις ήθελε να παίξει. Δεν υπήρχε κάποιος που να τον εμποδίζει, ούτε καν στο ΝΒΑ. Μόνο σε περίπτωση που δεν είχε δυνάμεις, έχανε μέσα στο παρκέ..."

- Όπως στον τελικό της Σαραγόσα, το 1995;

"Ναι, όπως τότε. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά το ότι είχε ... κυριαρχήσει απόλυτα, έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου"

- Και τι τύπος είναι;

" Σπουδαίος. Τον γνώρισα το 1984, μετά το παιχνίδι στο Κάουνας. Είχε εμφανιστεί με ένα Lada και μέσα στον πάγο, μας πήγε στο εντευκτήριο της Ζαλγκίρις για ένα ωραίο πάρτι. Ακόμη το θυμάμαι με νοσταλγία..."

Έχοντας στα χέρια τους ένα τέτοιο λαβράκι, οι Σοβιετικοί δεν ήταν δυνατό να τον αφήσουν ... αναξιοποίητο. Ο Σαμπόνις μπορεί να μη πήγε ποτέ στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας (η Ζαλγκίρις τον έστειλε στη Γεωπονική Σχολή, ώστε να πάρει αναβολή στράτευσης) όπως πρόσταζε η μοίρα όλων των μπασκετμπολιστών που κάποια στιγμή στρατεύονταν στην Σ.Ένωση, δεν σταμάτησε όμως να παίζει με την Εθνική Ομάδα. Ο ίδιος θεωρεί ότι η υπερβολική χρησιμοποίησή του στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τους μετέπειτα σοβαρούς τραυματισμούς.

Τι θα γινόταν αν πήγαινε στο ΝΒΑ νωρίτερα;

Η πρώτη σοβαρή επέμβαση, άλλωστε, ήρθε το 1986 μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας. Εκεί που πρωταγωνίστησε σε ένα ανεπανάληπτο καμ-μπακ (στον αξέχαστο ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία και την ισοφάριση πρώτα του -9 σε λιγότερο από ένα λεπτό και εν συνεχεία τη νίκη στην παράταση).

Πώς θα έπαιζε ο Σαμπόνις αν δεν ξάπλωνε στα κρεβάτια των χειρουργών για να κάνουν καλά τα τεράστια πόδια του; Κανείς δεν το ξέρει. Μόνο να το φανταστεί μπορεί, σκεφτόμενος πως έπαιζε ...πριν χτυπήσει. Το 1985 ξεφυσούσε μέσα στο παρκέ, κόβοντας, σουτάροντας, πασάροντας και οδηγώντας την ΕΣΣΔ στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ. Κι ήταν μόλις 21 ετών. Αν τον άφηναν τότε να φύγει στο ΝΒΑ, θα έκανε παππάδες. Το 1988 -όταν άνοιξαν τα σύνορα- είχε ήδη κάνει δυο εγχειρήσεις. Αντί για το ΝΒΑ, ο Σάμπας διάλεξε την ισπανική Φόρουμ Βαγιαδολίδ του τρελού (αλλά και εκατομμυριούχου) πρόεδρου Γκονζαλό Γκονζαλό!

Ο Μπομ Γουίτσιτ τζένεραλ μάνατζερ των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς δηλώνει απερίφραστα ότι "αν Σαμπόνις ερχόταν στο ΝΒΑ νωρίτερα και πριν τραυματιστεί, θα είχε επιρροή στο παιχνίδι σαν αυτή του Μάικλ Τζόρνταν". Μεγάλη κουβέντα ε;

Όταν τον πρωτοείδα μου έπεσε το σαγόνι. Θα έπρεπε να αλλάξουν οι κανονισμοί του μπάσκετ για να αλλάξουν το ταλέντο του

Ο Μπιλ Γουόλτον, ένας από τους θρύλους του Πόρτλαντ και μεγάλος θαυμαστής του Σάμπας έχει πει: "Όταν τον πρωτοείδα ήταν 19 ετών και έπαιζε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τη Σ.Ένωση (σ.σ μάλλον εννοεί το 1983 και το Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας) και νομίζω ότι είχε κάνει κουντράμπλ-νταμπλ από το πρώτο ημίχρονο. Να φανταστείτε ότι ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι δεν τον ξεκίνησε καν στο δεύτερο ημίχρονο. Μας είχε πέσει το σαγόνι. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και είπα: Μάλλον πρέπει να ξαναγράψουμε τους κανονισμούς του μπάσκετ, αν ξαναδούμε το πρώτο του ημίχρονο. Σας θυμίζω ότι οι κανονισμοί του μπάσκετ άλλαξαν, ώστε να γίνει πιο δύσκολο εξ αιτίας τριών παικτών: Ράσελ, Τσάμπερλεϊν και Καρίμ. Όλοι οι υπόλοιποι κανονισμοί άλλαξαν για να γίνει πιο εύκολο.

Μπορούσε να κάνει τα πάντα. Είχε τις ικανότητες του Λάρι Μπερντ και του Πιτ Μάραβιτς. Είχε την αθλητικότητα του Καρίμ και μπορούσε να σκοράρει για τρεις πόντους. Μπορούσε να πασάρει, να τρέξει το γήπεδο, να ντιπλάρει. Έπρεπε να ακολουθήσουμε το σχέδιο μας στις αρχές της δεκαετίας του 80,όταν θέλαμε να τον ...απαγάγουημε και να τον φέρουμε κατευθείαν στο Πόρτλαντ.

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι δημιουργίας, φαντασίας και έκφρασης. Όταν παίζεις στο υψηλότερο επίπεδο, δείχνει ανάγλυφα κιαι το ποιος είσαι. Έχει να κάνει και με τα γονίδιά σου. Ο Σαμπόνις τα είχε όλα, εκτός από μακροπρόθεσμη υγεία".

Ο Γουόλτον ήταν έτοιμος να ορμήξει στον ...Ρασίντ Γουάλας, όταν στα πλέι-οφ του 2002, ο ιδιόρρυθμος Ρασίντ Γουάλας, είχε πετάξει μια πετσέτα στο πρόσωπο του Άρβιντας, εκνευρισμένος: "Αν δεν μετέδιδα, θα ορμούσα και θα του έριχνα μια μπουνιά" έχει εξομολογηθεί.

Για πολλούς ο Σαμπόνις ήταν η αιτία που οι Αμερικανοί επίσπευσαν την δημιουργία της Ντριμ Τιμ. Η επικράτηση της Σ.Ένωσης στη Σεούλ, με τον Σαμπόνις να έχει επιστρέψει από 18μηνη απουσία, ήταν καταλυτική.

"Με ρώτησαν ποιον θα έπαιρνα για να πάρουμε το πρωτάθλημα ξανά με τη Ρεάλ; Απάντησα τον Σαμπόνις. Ήταμ ο πιο δύσκολος παίκτης για να τον αντιμετωπίσω. Όταν έρχονταν οι σκάουτ του ΝΒΑ για να δουν τον Κούκοτς και τον Σαμπόνις, τους έλεγα ακριβώς το ίδιο πράγμα: Ο Κούκοτς είναι σπουδαίος. Είναι παίκτης ΝΒΑ, αλλά ο καλύτερος που μπορούν να δουν είναι ο Σαμπόνις".

Με τους μόνιμους πόνους στα πόδια, με μια σπουδαία καριέρα πίσω του, έχοντας στεφθεί και πρωταθλητής Ευρώπης (στη Σαραγόσα, εναντίον του Ολυμπιακού) αν και ήταν 30 χρονών, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι: "Αν δεν πήγαιναν τώρα, δεν θα πήγαινα ποτέ. Θέλω να δω πως είναι το ΝΒΑ. Είναι η ...τελευταία σφαίρα, ξέρετε" δήλωνε το 1995 ο Σάμπας.

Μια σφαίρα που κράτησε έξι συν ένα χρόνια, με τον Σάμπας στα 31 του να ανακηρύσσεται ρούκι της σεζόν, να γράφει τη δική του ιστορία με τις κόντρες του κόντρα στον Σακίλ Ο΄Νιλ, τους έχοντας εν τέλει στο ενεργητικό του 5.629π (12), 3.436 ριμπάουντ (7.3) και 964 ασίστ (2.1)

Το αριστουργηματικό ευρωπαϊκό αντίο

Αλλά ο Σαμπόνις, πάνω απ'όλα ήταν ένας ... Λιθουανός. Αν κατέβαινε για πρωθυπουργός θα έβγαινε με ποσοστά Στάλιν. Λατρεύεται όσο κανείς άλλος. Παρότι έμοιαζε να "βαριέται" μέσα στο γήπεδο, αγαπούσε το μπάσκετ. Και έγινε σημαιοφόρος της επιστροφής της Ζαλγκίρις Κάουνας στην Ευρωλίγκα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να απειλήσει την Μακάμπι Τελ Αβίβ, που ήθελε να προκριθεί στο φάιναλ-φορ του Τελ Αβίβ.

Αυτή η τελευταία σεζόν του Άρβιντας Σαμπόνις ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα. Στα 40 του, ο μεγάλος Λιθουανός, έμοιαζε καλύτερος από ποτέ. Ήταν MVP της κανονικής περιόδου (των 14 αγωνιστικών) με 15.9π (64.3% δ, 21,7%τρμ 71,4%β, 10,3ρμ 2,2 ασ)

Στο ξεκίνημα (εναντίον μάλιστα του Παναθηναϊκού) είχε 15π και 9ρ για να ακολουθήσουν ... τέσσερα συνεχόμενα νταμπλ-νταμπλ (!) με τον Σάμπας να θυμίζει τα νιάτα του, όταν στον τελικό του 1986, είχε φτάσει μια ανάσα πριν από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, αλλα η σπρωξιά στον Μίχοβιλ Νάκιτς, τον έστειλε πρόωρα στον πάγκο με υπόδειξη του Κώστα Ρήγα.

Το βλέμμα του Σαμπόνις τα έλεγε όλα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε χάσει ένα ματς, στο οποίο είχε σκοράρει 29 πόντους με 6/7 δίποντα, 4/6τρίποντα, 5/8 βολές, 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 1 κόψιμο και... κανένα λάθος σε 30 λεπτά συμμετοχής. Στο ευρωπαϊκό του αντίο, ο ... 40χρονος Σάμπας, ήταν καλύτερος από ποτέ.

Γι αυτό σας λέω, σαν αυτόν δεν υπήρξε άλλος!

• Η ταυτότητά του:
• Γεννήθηκε: 19/12/1964
• Ύψος: 2.21
• Ομάδες: Ζαλγκίρις Κάουνας (1981-89, 2001-02, 2003-04), Φόρουμ Βαγιαδολίδ (1989-92), Ρεάλ Μαδρίτης (1992-95), Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς (1995-2001, 2002-03)
• Τίτλοι: Ευρωλίγκα (1995), 3 πρωταθλήματα Σ.Ένωσης (1985-87), 2 πρωταθλήματος Ισπανίας (1993,94), 1 Κύπελλο Ισπανίας (1993), 1 πρωτάθλημα Λιθουανίας (2004), 1 διηπειρωτικό κύπελλο (1986)
• Με τις εθνικές Ομάδες: Ολυμπιακοί Αγώνες: 1 χρυσό μετάλλιο, με την Σ.Ένωση το 1988), 2 χάλκινα με την Λιθουανία (1992, 1996), Παγκόσμιο Κύπελλο: 1 χρυσό (με την Σ.Ένωση το 1982), 1 αργυρό (με τη Σ.Ένωση το 1986) Ευρωμπάσκετ: 1 χρυσό (1985), 2 χάλκινα (1983, 1989) με τη Σ.Ένωση και 1 αργυρό με την Λιθουανία (1995)
• Διακρίσεις: 6 φορές καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας (1984, 1985, 1988, 1995, 1997, 1999), 4 φορές καλύτερος αθλητής στη Λιθουανία (1984, 1985 1986, 1996), MVP Ευρωμπάσκετ (1985), MVP Euroleague (1995), ΜVP ACB League (1994, 95), MVP Euroleague κανονική περίοδος (2004), ΝΒΑ All Rokie Πρώτη ομάδα: 1996, FIBA Hall Of fame: 2010, Hall of Fame: 2011

Αυτό το βίντεο νομίζω ότι είναι ενδεικτικό του τι έκανε ο Άρβιντας Σαμπόνις. Με φωτογραφίες μάλιστα απ' όταν ήταν ... μωρό!

Σήμερα, τέλος, στη Λιθουανία κάνει πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ του Ρικμίντας Γκεκαβίτσιους με τίτλο "Άρβιντας Σαμπόνις 11, η ζωή μου". Σαράντα άνθρωποι από την Ευρώπη και το ΝΒΑ, ανάμεσά τους ο Ντέιβιντ Στερν, αλλά και οι Σέρβοι ... αιώνιοι αντίπαλοί του, Σάσα Τζόρτζεβιτς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Βλάντε Ντίβατς. Θυμάστε το Ευρωμπάσκετ 95; Τότε που στον τελικό Λιθουανίας-Γιουγκοσλαβίας, ο Σάμπας (20π) είχε αποβληθεί με δυο τεχνικές ποινές, όλο το γήπεδο φώναζε "Λιετούβα-Λιετούβα" και ο Τζόρτζεβιτς ολοκλήρωνε με ... 9/12 τρίποντα και 41π!

Ιδού η επίσημη σελίδα του ντοκιμαντέρ, που βγαίνει ανήμερα των πεντηκοστών γενεθλίων του μεγάλου μπασκετμπολίστα, που πριν από 3 χρόνια είχε πρόβλημα με την καρδιά του, αλλά ως συνήθως αυτός ο γίγαντας δεν το έβαλε κάτω. Σηκώθηκε στα πόδια του και σήμερα όλοι θα του ευχηθούν...su gimtadieniu, όπως είναι τα χαρούμενα γενέθλια στα λιθουανικά.

Πηγές: Gratland.com, ΦΩΣ των Σπορ