Λίγες ημέρες έμειναν πλέον για να μάθουμε αν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, ένας από τους – άθελά του- πιο πολυσυζητημένους παίκτες της τελευταίας 15ετίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα κρεμάσει τα παπούτσια του. Στα 34. «Μέσα» του, φαίνεται να το έχει αποφασίσει. Ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί μέχρι τη Δευτέρα όταν λήγει η μεταγραφική περίοδος. Μια πρόταση από την Τουρκία που έχει στα χέρια του, δεν φαίνεται να τον δελεάζει. Το εξωτερικό δεν τον "τρέλαινε" όταν ήταν… εργένης και νεότερος. Πώς να αφήσει τώρα την αγαπημένη του Ευαγγελία, τη Νεφέλη που άλλαξε τη ζωή του από τον Ιούλιο του 2013 και την αβάπτιστη ακόμη αδελφή της που δεν έχει «χρονίσει» ακόμη;

Άχαρο το τέλος – αν έρθει. Θα μπορούσε ο Φρανκ Αρνεσεν να του το έχει πει από τον Ιούλιο ή στις αρχές Αυγούστου. Όχι μόλις μία εβδομάδα πριν από τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου. Άχαρο, ίσως για τον μοναδικό Έλληνα παίκτη τέτοιου βεληνεκούς στη γενιά του, για τον οποίο δεν θα ακουστεί ποτέ παράπονο από όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Παίκτες, προπονητές, γυμναστές, φροντιστές, φυσιοθεραπευτές, εργαζόμενους στους συλλόγους όπου εργάστηκε ή στην εθνική Ελλάδας.

Η μοναδικότητα του παίκτη-οπαδού

Στην Ελλάδα της παράνοιας, ο μοναδικός παίκτης που αγωνίστηκε σε δύο "μεγάλες" ομάδες έχοντας δηλώσει ξεκάθαρα την οπαδική ταυτότητά του, δεν λατρεύτηκε στον σύλλογο όπου ανατράφηκε ποδοσφαιρικά. Να’ στε σίγουροι ότι θα έτριζαν από το χειροκρότημα τα τσιμέντα της Λεωφόρου αν έπαιζε ένα αποχαιρετιστήριο παιχνίδι με το Τριφύλλι στο στήθος. Θα έτριζαν όπως στο «αντίο» του Κριστόφ Βαζέχα ή σε ένα πιθανό μελλοντικό του Τζιμπρίλ Σισέ. Κι αν ο Γάλλος ήταν ο εκρηκτικός, ο σύντομος και εκτυφλωτικός έρωτας και ο Πολωνός η βαθιά, η παντοτινή αγάπη, για τον Σαλπιγγίδη ήταν το respect. Ακαταλαβίστικος σε πολλούς αυτός ο βαθύς σεβασμός του πράσινου οπαδού σε έναν παίκτη που δεν δήλωσε ποτέ «Παναθηναϊκάρα», αλλά έδινε πάντα τα πάντα στο χορτάρι.

Κερδισμένος σεβασμός λεπτό το λεπτό, ματς με ματς, σεζόν με σεζόν. Όπως και στην πλειονότητα των ΠΑΟΚτσήδων, μην γελιόμαστε. " Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον ΠΑΟΚ για όσα μου έχει προσφέρει στην καριέρα και τη ζωή μου, τον κύριο Σαββίδη, τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα αυτά τα χρόνια και φυσικά τον κόσμο για τη ειλικρινή στήριξη στο πρόσωπό μου ακόμα και στις δύσκολες στιγμές " γράφτηκε μεταξύ άλλων στην «καθωσπρέπει» τελευταία του κουβέντα στην ιστοσελίδα του ΠΑΟΚ. Αποθηκεύονται, άραγε, μόνο τα ωραία και τα ένδοξα; Τα γκολ, οι ασίστ, οι πανηγυρισμοί, τα αποδυτήρια, η αγωνία, οι χαρές, οι νίκες, οι προκρίσεις, οι παρέες, οι φίλοι; Πώς στοιβάζονται σε μια γωνιά του νου και της καρδιάς τα ντου, τα πανό, οι «προδοσίες», τα καρτέρια, τα δεκαχίλιαρα, οι απειλές για τα οικογενειακά του πρόσωπα, η στοχοποίηση; Η… απαγόρευση κυκλοφορίας στη Θεσσαλονίκη, το κρυφτό, το κυνηγητό, ο μουτζούρης και τα άλλα «παιχνίδια»;

Στην πραγματικότητα, δεν σβήνονται ποτέ. Καταχωνιάζονται και καλύπτονται από το «περασμένα – ξεχασμένα». Οσο περνά ο γιατρός χρόνος, επουλώνονται και οι πληγές. Και μένει η εκτίμηση των πολλών. Διότι οι πολλοί ΠΑΟΚτσήδες πάντα θα τον έχουν σε μια γωνιά της καρδιάς τους. Παρότι ο «Σάλπι» ουδέποτε ταυτίστηκε με μια σπουδαία επιτυχία της αγαπημένης ομάδας του κι αυτό έπαιξε το ρόλο του. Παρότι ήταν μόλις μια σεζόν μέλος του πιο αγαπησιάρικου ΠΑΟΚ της τελευταίας 15ετίας. Του Γκαρσία, του Κοντρέρας, του Βιεϊρίνια, του Βιτόλο, του Ιβιτς, του «Μούσλι», του Τσιρίλο, του Λίνο. Αυτού που έχτισε ο Φερνάντο Σάντος. Θα είναι στην καρδιά τους ως ένας ΠΑΟΚτσής και ένας «τίμιος» παίκτης. Όχι ως "σύμβολο". Όχι ως "λατρεία". Ούτε καν ως αρχηγός. Το πήρε το περιβραχιόνιο και στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό και στην εθνική Ελλάδας. Όμως δεν ήταν το ηγετικό στοιχείο αυτό που τον καθιστούσε ξεχωριστό. Ηταν παράδειγμα προς μίμηση για πολλά χωρίς να το «φωνάζει». Μόνο με τη δουλειά του. Όπως ο Βαζέχα, όπως ο Σαβέβσκι, όπως ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ή παλαιότερα ο Αλέξης Αλεξανδρής στον Ολυμπιακό. «Ηρεμη δύναμη». Όχι ηγέτης, όπως ο Καραγκούνης, ο Καραπιάλης, ο Νικολαϊδης.

Ο Ντέμης… Μοιάζουν λίγο οι ιστορίες τους εδώ που τα λέμε. Όταν έκλεισε η δική του κουρτίνα, άνοιγε του Σάλπι μια δεκαετία πίσω. "Προδότης" και εκείνος. Μα ο "Μήτσος" δεν θα κολυμπούσε ποτέ σε τόσο αχαρτογράφητα νερά έξω από τη δική του θάλασσα, που ήταν μόνο το γήπεδο. Πιο εσωστρεφής, πιο "κλειστός". Όχι τόσο "αντισυμβατικός", όπως ο Ντέμης. Σίγουρα όχι “επαναστατικός” και “μπροστάρης”. Αν και στα πρώτα βήματά του, πέρασε από πολύ πιο δύσβατα μονοπάτια. Δεν βρήκε θέση βασικού στα 17 και στα 18 του. Στα 23 του, όπως και ο Ντέμης, έγινε στέλεχος του “Δικέφαλου”. Τα' παμε: έχουν αρκετές ομοιότητες...

Ο πιτσιρικάς Σαλπιγγίδης ξεκίνησε ως παλαιστής. Ισως να κράτησε ορισμένα στοιχεία όταν εγγράφηκε στον Αστέρα Αμπελοκήπων και εν συνεχεία στην ποδοσφαιρική σχολή του Γιώργου Κούδα. Στην ισορροπία του, στη δύναμη της μέσης του, στην αντοχή και την κράση του. Ελάχιστοι οι τραυματισμοί στην καριέρα του. Από τους τυχερούς. Και από τους “δουλευταράδες” στην προπόνηση...

Ο πρώτος Ελληνας σκόρερ όλων των εποχών σε «ευρωπαϊκά» ματς (με 30 γκολ – έναντι 26 του Ντέμη) έκανε ντεμπούτο όχι σε παιχνίδι Κυπέλλου ή πρωταθλήματος. Σε «ευρωπαϊκό!». Αντικαθιστώντας τον… μετέπειτα προϊστάμενό του. Τον Ζήση Βρύζα. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1999. ΠΑΟΚ – Λοκομοτίβ Μόσχας 2-0. Ντεμπούτο με γκολ! Και Αρι Χάαν στον πάγκο. Δανεικός την ίδια χρονιά. Νεούδι, στη Λάρισα της Β΄ Εθνικής. Πάλι επιστροφή στην Τούμπα, πάλι δανεικός. Στην Καβάλα. Και την επόμενη σεζόν, στα 20 του, στα αλώνια της Γ’ Εθνικής! Με 20 γκολ σε 28 ματς, βάζει τέλος στο «αγροτικό». Τούμπα και πάλι. Στον ΠΑΟΚ του Αγγελου. Με Καφέ, Οκκά, Κούτση, Γ.Χ. Γεωργιάδη, Πουρλιοτόπουλο. Εκεί τέσσερα χρόνια. Από το 2002 έως το 2006: 1γκολ/2 ματς. Σημείο αναφοράς. Και μετά, η φυγή. Η “προδοσία”.

Εκείνο το καλοκαίρι έκανα προσφυγή, όχι για να φύγω, αλλά για να ενεργοποιήσω κάποιους ανθρώπους μέσα στην ομάδα. Ξεκινούσε η προετοιμασία και δεν είχε γίνει τίποτα, ήμασταν σε... νάρκωση. Λίγο πριν την έναρξη της προετοιμασίας μίλησα μ' έναν άνθρωπο, ο οποίος μου είπε ότι μαζεύτηκαν μερικοί επιχειρηματίες και συγκέντρωσαν ένα ποσό σε μετρητά για μένα και το υπόλοιπο της οφειλής θα μου δοθεί σε επιταγή. Απάντησα ότι δεν έκανα προσφυγή για να φύγω, αλλά για να μπει η ομάδα σ' έναν δρόμο

Όντως πληρώθηκα και απέσυρα την προσφυγή, εάν δεν δεχόμουν θα έμενα ελεύθερος. Πριν απ' αυτό υπήρχε πρόταση από την Άιντραχτ Φρανκφούρτης, όμως, δεν κρίθηκε ικανοποιητική οικονομικά από τον τότε πρόεδρο. Στη συνέχεια συμφώνησε με την Μέταλουργκ Ντόνετσκ, αλλά δεν ήθελα να πάω εγώ εκεί. Έμεινα και είχαμε πάρα πολλά οικονομικά προβλήματα. Ήταν η περίοδος που έγιναν συναυλίες και έστελνε μηνύματα ο κόσμος στα ηλεκτρονικά μέσα προς οικονομική ενίσχυση της ομάδας. Εδώ είναι η παραπλάνηση του κόσμου. Ελεγαν κάποιοι ότι μάζευαν τα λεφτά για να μείνω, ενώ τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα εγώ είχα πληρωθεί από τους επιχειρηματίες. Γυρίσαμε Αύγουστο από την προετοιμασία, τότε ήρθε σε συμφωνία ο κ. Γούμενος με τον Παναθηναϊκό και πληρώθηκαν από την μεταγραφή μου οι υπόλοιποι παίκτες, γιατί πολλοί λένε ότι δεν πληρώθηκαν και πήρε τα χρήματα ο ίδιος ο Γούμενος".

Οι επόμενες ερωταπαντήσεις είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες στην καριέρα του.

- Πώς αιτιολόγησε ο κ. Γούμενος την πώλησή σου;

"Μου είπε ότι η ομάδα δεν είναι βιώσιμη, αλλά εμένα θα με πληρώνει γιατί μπορεί να με πουλήσει και να πάρει χρήματα και όλοι οι άλλοι θα είναι απλήρωτοι. Ενώ εάν φύγω από την ομάδα, θα λειτουργήσει και θα είναι βιώσιμη η ΠΑΕ για τους επόμενους μήνες με τα χρήματα της πώλησής μου".

- Θα μπορούσες να του πεις "όχι, δεν φεύγω"

"Φυσικά, αλλά τότε δεν ένιωθα μόνο ποδοσφαιριστής, ένιωθα και πολλά άλλα, ήμουν πολύ πιεσμένος. Θα έμενα σε μία ομάδα στην οποία θα ήμουν μόνο εγώ πληρωμένος και όλοι οι άλλοι απλήρωτοι και αυτό δεν θα μπορούσα να το δεχτώ. Κανένας δεν μπορεί να είναι στον εργασιακό του χώρο ο μοναδικός πληρωμένος και να νιώθει όμορφα, είναι το χειρότερο".

- Στο αεροδρόμιο, την ημέρα που πετούσες για να πας στην Αθήνα και να ολοκληρωθεί η μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό, γιατί έφυγες από την πίσω πόρτα;

"Με πήρε τηλέφωνο ένας άνθρωπος και μου είπε ότι θα με απαγάγουν από το αεροδρόμιο, πρώτη φορά είχα μιλήσει μαζί του. Γι' αυτό τον λόγο, ήρθε κάποιο φιλικό μου πρόσωπο και με πήρε και έφυγα από την πίσω έξοδο".

- Ήταν φίλαθλος του ΠΑΟΚ και θα το έκανε για να μην πας στο Παναθηναϊκό;

"Προφανώς, ναι. Μου είπε το όνομά του, αλλά δεν το θυμάμαι. Σε όλη αυτή την ιστορία δεν θα σου πω ότι δεν έκανα λάθη, όλοι κάνουν, έτσι έκανα κι εγώ. Αλλά το μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι εκείνη την περίοδο δεν βγήκα να πω ακριβώς τα πράγματα όπως ήταν, γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα πουν τόσα πολλά ψέματα και θα πάρει τέτοια έκταση το θέμα μιας πώλησης ποδοσφαιριστή σε άλλη ομάδα, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Έλεγα ότι είναι μία φωτιά που θα σβήσει σε λίγο καιρό. Εάν ήξερα ότι θα έπαιρνε τέτοια έκταση, θα έβγαινα και θα μιλούσα τότε".

- Παρ' όλα αυτά, λίγους μήνες μετά, στο επίσημο περιοδικό της ΠΑΕ Παναθηναϊκός δήλωσες ότι είσαι ΠΑΟΚ...

"Το 90% των αθλητών από μικροί υποστήριζαν μία ομάδα. Ποτέ στην ζωή μου δεν είπα ψέματα. Πάντα ήμουν ειλικρινής. Λειτουργούσα όπως αισθανόμουν και πολλές φορές έκανα κακό στον εαυτό μου. Όπως με το περιβόητο 'σσσ' στην κερκίδα, που έκανα στον αγώνα με την Ξάνθη. Λειτούργησα αυθόρμητα. Έκανα κακό στον εαυτό μου. Δεν το έκανα για να πω να σωπάσει η Θύρα 4, όπως ήθελαν να περάσουν κάποιοι. Το έκανα για να σταματήσουν να μας βρίζουν, όσοι μας έβριζαν, μέχρι να βάλω το γκολ. Δεν το έκανα για να υποδείξω τίποτα στην Θύρα 4. Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιείς ότι όταν στην Ελλάδα τα βάζεις με μερίδα του κόσμου, ζημιωμένος βγαίνεις. Σήμερα που το συζητάμε σου λέω ότι αυτό ήταν λάθος. Έκανα κακό στον εαυτό μου. Όπως και το ότι δήλωσα στο περιοδικό του Παναθηναϊκού ότι είμαι ΠΑΟΚ, κι αυτό μπορεί να γύριζε μπούμερανγκ για την πορεία μου εκεί".

- Γιατί επέστρεψες το 2010 στον ΠΑΟΚ; Είχες πρόταση σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής με περισσότερα χρήματα για ανανέωση από τον Παναθηναϊκό

"Γιατί αυτό ήθελα, έτσι ένιωθα. Είναι απλά τα πράγματα. Ήθελα να γυρίσω στον ΠΑΟΚ. Όταν κάνεις νιώθεις αυτό που νιώθεις δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα. Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί θα ακουστούν ως λαϊκισμός και ποτέ δεν ήμουν λαϊκιστής. Ήθελα να γυρίσω στον ΠΑΟΚ. Είναι ξεκάθαρο".

- Το μετάνιωσες που γύρισες;

" Όχι".

- Παρότι συνεχίστηκε η βεντέτα από το 2006 και οι αποδοκιμασίες εναντίον σου από μερίδα του κόσμου;

"Δεν έχει σχέση αυτό. Είναι κάτι που υπάρχει και το αντιμετωπίζω. Πιστεύω ότι μετά από τόσα πολλά χρόνια το να συνεχίσει να συμβαίνει αυτό δεν έχει νόημα. Πάνω απ' όλα και απ' όλους είναι ο ΠΑΟΚ, πάνω από κάθε αθλητή. Το να ασχολείσαι με κάποιον με εμμονή δεν έχει νόημα. Πάνω απ' όλα είναι ο ΠΑΟΚ, όχι το τι θα κάνει ο κάθε Σαλπιγγίδης. Πάνω απ' όλα πρέπει να κερδίζει ο ΠΑΟΚ".

- Πώς το αντιμετωπίζεις;

"Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά έπειτα πρέπει να το αντιμετωπίσεις, μετά από πέντε χρόνια δεν έχει νόημα να το κουβεντιάζουμε, πάνω απ' όλα είναι ο ΠΑΟΚ, το να ασχολείσαι με τον κάθε Σαλπιγγίδη δεν έχει ουσία, το θέμα είναι να κερδίζει η ομάδα, γιατί ο ΠΑΟΚ είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα".

- Σκέφτηκες να φύγεις λόγω των αποδοκιμασιών;

"Στην αρχή μπορεί και να πέρασε τέτοια σκέψη από το μυαλό μου. Το ότι όμως η ομάδα με θέλει ακόμα, αυτό με τιμά και εξηγεί πολλά".

- Υπήρξε πρόταση παραχώρησής του σε ομάδα από τότε που επέστρεψες;

"Υπήρξε πρόταση από ευρωπαϊκή ομάδα την περίοδο που έφυγε Κoντρέρας και o Βιεϊρίνια και γι' αυτό δεν έφυγα κι εγώ. Προέκυψε και η περίπτωση να πάω μαζί με τον Στέλιο Μαλεζά στην Φορτούνα, αλλά δεν προχώρησε για διάφορους λόγους".

- Πώς νιώθεις με όλα αυτά;

"Τα αρνητικά ακούγονται και προκαλούν φασαρία. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ με αγαπάει πάρα πολύ. Μου το εκδηλώνει καθημερινά και πολύ έντονα, το εισπράττω και νιώθω πολύ όμορφα, δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να σου εκδηλώνει κάποιος την αγάπη του. Και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ εκδηλώνει την αγάπη του σε μένα, αυτό μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω. Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου του ΠΑΟΚ με έχει αγαπήσει, με τιμάει και μου δίνει δύναμη αυτό, όσα έχω καταφέρει τα οφείλω και σ' αυτούς".

- Τι είναι ο ΠΑΟΚ για σένα;

"Ο ΠΑΟΚ είναι τεράστιο κομμάτι της ζωής μου και της καριέρας μου. Χωρίς τον ΠΑΟΚ δεν θα είχε καμία σχέση η ζωή μου, με την ζωή που έχω σήμερα, με τις ανέσεις, τις εμπειρίες που έζησα και τους ανθρώπους που γνώρισα. Ο ΠΑΟΚ έχει μία τεράστια επιρροή σε μένα και μου καθόρισε την ζωή".

- Μα, αφού είσαι ΠΑΟΚ από μικρός...

"Πολλοί αμφισβητούν και το τι είμαι. Δεν με πειράζει. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, είμαι επαγγελματίας και παίκτης του ΠΑΟΚ και δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Το ότι από μικρός ήμουν ΠΑΟΚ, δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχω ευνοϊκότερη αντιμετώπιση".

Υπό την ιαχή "Σαλπιγγίδης οε-οε-οε" δεν πανηγυρίζει

Στον Παναθηναϊκό κοστίζει 1,8 εκατ. Ευρώ. Και τρεις παίκτες. Τόργκελε, Χαραλαμπίδης, Τσίγκας. Κάνει ονειρεμένο ντεμπούτο με 35 βαθμούς Κελσίου τον Αύγουστο του 2006 στο Αιγάλεω. Με χατ τρικ, υπό τις οδηγίες του Χανς Μπάκε, που έφυγε γρήγορα. Νέος, μαζί με Ίβανσιτς, Ρομέρο, Αντονσον, Μπόβιο, Βίκτορ Σάντσεθ, τον πρώην συνεργάτη του Μίτσελ και νυν προπονητή της Λα Κορούνια. Μετά ήρθε και έφυγε ο Βίκτορ Μουνιόθ. Η σεζόν του Σωτήρη Νίνη, των δύο νικών επί του Ολυμπιακού, του χαμένου τελικού με τη Λάρισα, στον οποίο είχε απουσιάσει λόγω τραυματισμού. Βάζει 17 γκολ σε 36 ματς. Ενα, υπέροχο, στο Λανς. Ένα αλησμόνητο. Εναντίον του ΠΑΟΚ. Οταν ζήτησε από τον “Παπ”, πήρε και σκόραρε το πέναλτι για το 2-0 στο 89'. Υπό την ιαχή "Σαλπιγγίδης – Σαλπιγγίδης οε-οε-οε" δεν πανηγυρίζει.

Την επόμενη σεζόν, ο Παναθηναϊκός του Πεσέιρο πάει... τρένο μέχρι την 25η αγωνιστική. Ο "Σάλπι"... πρωτοπόρος με 15 γκολ, τα δύο εξ αυτών στον ΠΑΟΚ, μέσα – έξω. Οι ήττες από Ξάνθη – ΟΦΗ και η ισοπαλία με τον Ηρακλή, τού στερούν τον τίτλο, αλλά ήδη από την “τεσσάρα” στο “Γ. Καραϊσκάκης” και την εμφάνιση της ΠΕΚ του Ανδρέα Βγενόπουλου, όλα έχουν αλλάξει. Αλλάζουν περισσότερα το καλοκαίρι του 2008. Για όλους. Και για τον Σάλπι, ο οποίος παίζει για πρώτη και τελευταία φορά σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ! Κύπρος, Βρέμη, Μιλάνο, Βιγιαρεάλ. Κακές και εκπληκτικές στιγμές. “Ου” και “όλε – όλε”. Ολες συναρπαστικές και αξέχαστες στο άλμπουμ του. Με Τεν Κάτε παίζει πλέον και δεξιός εξτρέμ. Με Λέτο αριστερά και Σισέ σέντερ φορ.

2009-2010: η σεζόν του νταμπλ. Και της τεράστιας χαμένης ευκαιρίας για προημιτελικό του Europa League, με αντίπαλο τη Σταντάρ Λιέγης του Γιοβάνοβιτς και του Μποκανί, αμέσως μετά το ρεσιτάλ του Σισέ και του Νίνη στη Ρώμη και το 3-2 της Αθήνας (με γκολ και ασίστ στον Γάλλο σταρ). Καθοριστικό το γκολ του στο Περιστέρι, αμέσως μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Το δεύτερο πιο καθοριστικό εκείνης της σεζόν για τους Πράσινους, μετά από εκείνο του κολλητού του, στην Τρίπολη. Εχτισε πολλές δυνατές σχέσεις στον Παναθηναϊκό ο Σαλπιγγίδης, αλλά με τον Λουκά είναι η πιο δυνατή. Με τον Βύντρα και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Θα είναι φίλοι μια ζωή ολόκληρη. Κι ας απέχει ο ένας εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον άλλο. Τα καλοκαίρια στην Πάρο, όπου τα σπίτια τους ανήκουν στο ίδιο συγκρότημα, μαζί θα πίνουν ούζα και μπύρες, βλέποντας τα πιτσιρίκια τους να μεγαλώνουν. Είναι αυτό ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τους τρεις τους. Σαν την καλοκαιρινή κατασκήνωση των παιδικών ετών. Οπου και να βρίσκονται τους χειμώνες, τα καλοκαίρια θα σμίγουν εκεί.

Ο «Σάλπι» αγαπήθηκε και μισήθηκε στον ΠΑΟΚ. Λατρεύτηκε στον Παναθηναϊκό. Εκτιμήθηκε και καταξιώθηκε, όμως, με τη γαλάζια φανέλα. Ογδοος, με 83 συμμετοχές. Δέκατος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας. Παρών σε όλα τα μεγάλα και σπουδαία μετά από το 2004. Ηταν 23 ετών τότε. Κλεισμένες οι θέσεις από τον Βρύζα, τον Χαριστέα, τον Ντέμη και τον «Παπ»: τον πρώτο σκόρερ εκείνης της σεζόν, τον μοναδικό που είχε «τρουπώσει» ως «new entry» στην αποστολή του Οτο Ρεχάγκελ, συγκριτικά με όλους όσοι είχαν μοχθήσει στα προκριματικά. Κλήθηκε τον αμέσως επόμενο χρόνο ο Σαλπιγγίδης στην εθνική. Το 2005, για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Την πρώτη πίκρα, του αποκλεισμού από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ακολούθησαν μόνο χαρές. Τα καλύτερά του χρόνια. Με την εθνική του «04’», με το πρώτο και το δεύτερο μεταβατικό κύμα νέων παικτών, με Ρεχάγκελ και με Σάντος.

Tο «καταστροφικό» Euro 2008 είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά του με την εθνική Ελλάδας. Μένει στον πάγκο στο 2-0 από τους Σουηδούς και στο 1-0 από τους Ρώσους, παίζει βασικός στην ήττα με 2-1 από τους Ισπανούς στο τελευταίο ματς του ομίλου, όταν πια η Ελλάδα είχε αποκλειστεί. Δεξιός εξτρέμ, με τον Γιάννη Αμανατίδη αριστερά και τον Αγγελο Χαριστέα σέντερ φορ.

Moυντιάλ 2010: Ο Σαλπιγγίδης ταξιδεύει στη Νότιο Αφρική όντας για πρώτη – πιθανότατα και για τελευταία φορά - πρωταθλητής και κυπελλούχος στην καριέρα του. Με την πράσινη φανέλα. Η γαλανόλευκη όμως, ήταν αυτή που αγάπησε περισσότερο. Και αυτή που τον καταξίωσε στη συνείδηση των οπαδών όλων των ομάδων. Παίζει 30 λεπτά στην απίστευτη εκκίνηση με τους Νοτιοκορεάτες, αλλά ο Θεός της μπάλας του κάνει το χατήρι στο επόμενο. Οι Νιγηριανοί προηγούνται από το 16’ με το μακρινό σέντρα - φάουλ του Καλού Ούτσε, παίζουν με παίκτη λιγότερο από το 33’ λόγω αποβολής του Καϊτά, αμύνονται. Χάνει την τεράστια ευκαιρία από το «τρίγωνο» Καραγκούνη – Κατσουράνη με σουτ πάνω στον Ενιεάμα, αλλά η τύχη τον βοηθά στο 44’. Η «τρύπα» με το καθαρό μυαλό του Τζιόλη, το «σερβίρισμα» του Κατσουράνη, το σουτ του «Σάλπι» στο… τακουνάκι του Αρούνα και στο «γάμμα» της εστίας. Η ιστορία γράφει τον πρώτο σκόρερ της Ελλάδας σε τελική φάση Μουντιάλ. Κι ας μην τα καταφέραμε με την παρέα του Μέσι στο φινάλε…

Στη Γερμανία το '12, με τον Φερνάντο Σάντος πια στο τιμόνι, είναι βασικός και στα τέσσερα ματς. Πετυχαίνει το γκολ της ισοφάρισης με τους Πολωνούς, βιώνει την ήττα από τους Τσέχους και τον θρίαμβο επί των Ρώσων, τα δίνει όλα (όπως όλοι) στο 4-2 από τους Γερμανούς. Ο Λαμ ακόμη τον κυνηγάει στη γραμμή προτού κάνει τη σέντρα προς τον Γιώργο Σαμαρά για την ισοφάριση. Ίσως το γκολ της εθνικής Ελλάδας που πανηγυρίστηκε περισσότερο με αυτόν που έκανε την ασίστ και… ήταν πιο κοντά στον πάγκο και στην ελληνική κερκίδα, παρά από τον σκόρερ: μέχρι να φτάσει ο Sam από τη μεγάλη περιοχή στον πάγκο, ο «Σάλπι» είχε εξαφανιστεί στις αγκαλιές του πάγκου και των συμπαικτών του. Το εύστοχο πέναλτι στο 89’ με αντίπαλο τον Νόιερ είναι η τελευταία πινελιά. Και η τελευταία στιγμή του σε τελική φάση Euro.

4/4: Ενας από τους λίγους που τα κατάφεραν από το 2006 ως το 2014. Παρών σε όλα τα σπουδαία μετά το «έπος» του 2004. Μόνο σε ένα ματς του τελευταίου Μουντιάλ παίζει και στα 93 λεπτά. Στο ιστορικό, με την Ακτή Ελεφαντοστού. Μανιάτης, «Κάρα», Κονέ – Σαλπιγγίδης, Λάζαρος, Σαμαράς. Λίγοι θυμούνται ότι ο σκόρερ Ανδρέας Σάμαρης μπαίνει στο 12’ αντί του τραυματία Κονέ και ότι από το 24’ η Ελλάδα έχει ξοδέψει και τις δυο αλλαγές της λόγω του τραυματισμού του Ορέστη Καρνέζη . Ο θρίαμβος πριν από την απογοήτευση με την Κόστα Ρίκα.

Τελευταίο του γκολ με την γαλάζια φανέλα πριν από έναν χρόνο. Στο φιλικό 2-1 με τη Βολιβία. Πρόλαβε να ζήσει και την αρχή της παρακμής, στις ήττες από τη Ρουμανία και τη Βόρειο Ιρλανδία επί Ρανιέρι. Τον Μαρκαριάν δεν τον πρόλαβε. Μα δεν έχει περάσει παίκτης και προπονητής που να έχει εκφράσει παράπονα για την προσπάθεια, τη συνέπεια, τη συμπεριφορά και το ήθος του «Σάλπι» στην εθνική Ελλάδας. Με τη φανέλα της δεν πέτυχε πολλά γκολ: 13. Μα τα περισσότερα ήταν «βαριά» γκολ. Μόνο 3 από τα 13 σε φιλικά ματς. Τα υπόλοιπα σε προκριματικές ή τελικές φάσεις μεγάλων τουρνουά. Ορισμένα αλησμόνητα. Όπως αυτό, στην Ουκρανία, τον Νοέμβριο του 2009. Το διαβατήριο για το Μουντιάλ. Από την ευφυέστερη έμπνευση στην καριέρα του Γιώργου Σαμαρά. Με το αριστερό ο «άτεχνος» Σάλπι. Ένα από τα λίγα του με το «κακό» πόδι. Όπως αυτό, με τους Σλοβάκους, όταν έτρεξε στον πάγκο να πανηγυρίσει με όλους. Πάλι από ασίστ του «Κάτσο». Η’ όπως αυτό με τους Ρουμάνους. Ενας «γκεστ σταρ» στο σόου του Κώστα Μήτρογλου

Ο Σαλπιγγίδης έχτισε από την εθνική Ελλάδας σταδιακά τη δημοφιλία του στο ευρύ κοινό. Ουδέποτε έδωσε δικαιώματα προς οπαδούς του Ολυμπιακού, του Αρη, της ΑΕΚ. Ουδέποτε επιδίωξε τη δημοφιλία ή την προβολή. Τυπικές και διακριτικές οι σχέσεις του με τους δημοσιογράφους. Ελάχιστη η επαφή του με τα social media. Απίστευτα όσα έχει δει στα αποδυτήρια, μα λέξη από το στόμα του για τα “εσωτερικά” δεν έπαιρνες. Αδιαμαρτύρητα έχει καθίσει στον πάγκο πολλάκις, αδιαμαρτύρητα “τελείωσε” εφέτος και από τον ΠΑΟΚ.

Ήταν πάντα "μια κάποια λύσις"

Είναι ο «Σάλπι» μαζί με τον Αντώνη Νικοπολίδη οι δυο παίκτες της «γενιάς του 04’» που δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα μας. Timing; Τρόπος σκέψης; Ατολμία; Συγκυρίες; Ετσι τα’ φερε η ζωή. Μπορεί να έχει μετανιώσει – οι προτάσεις δεν έλειψαν - αν και ποτέ δεν το «έψαξε». Ούτε πέντε, ούτε δέκα. Δεκατέσσερα χρόνια, από το 2002 στον ΠΑΟΚ, μέχρι και σήμερα. Όλα στην Α’ Εθνική. Εζησε και τα πολύ ωραία και τα πολύ άσχημα. Και προσωπικά και ομαδικά. Την ακμή και την παρακμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην περίοδο της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού.

Τίτλοι; Όχι πολλοί. Ένα Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ, το 2003, όταν ήταν ακόμη αναπληρωματικός. Και το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό το 2010. Ακόμη κι εκεί, όπως και στον ΠΑΟΚ, βίωσε την ομαδική απαξίωση, την αλλαγή της πολυμετοχικότητας, την κορύφωση. Όλα έντονα, όλα πολλά! Και τα καλά και τα στραβά! Αυτός, ο ήπιων τόνων ψηλότερος κοντός της γενιάς του. Πρόλαβε τα χειρότερα, αφού ένας – ένας οι καπετάνιοι των πράσινων ονείρων εγκατέλειπαν το πλοίο. Πέντε χρόνια στον αγαπημένο του ΠΑΟΚ, μέχρι προχθές. Και εκεί, μέσα στα κύματα των αλλαγών. Προπονητών, διοικήσεων, αφεντικού. Η προσωποποίηση των ευθυνών των παικτών, όταν στράβωνε το πράγμα. Ο πρώτος στόχος. Και ένας… απλός παίκτης όταν ο δρόμος ήταν ορθός και έρχονταν οι νίκες.

Ο «Σάλπι» ήταν πάντα μια κάποια λύσις. Για όλους. Κι αν αφήνει κάτι ως παρακαταθήκη και κληρονομιά για τους νεότερους, δεν είναι ούτε τα γκολ και οι επιδόσεις του, ούτε τα μικρά και μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά επιτεύγματά του. Είναι τα πρότυπα επαγγελματισμού, προσπάθειας για βελτίωση, ομαδικότητας, προσήλωσης στον κοινό στόχο. Με ψηλά το κεφάλι, χωρίς παγαποντιές και πλάγιους δρόμους. Με αρχές και αξίες που σπανίζουν στην Ελλάδα. Και είναι παντελώς εξαφανισμένες από το ελληνικό ποδόσφαιρο.