Ο Ερίκ Αμπιντάλ έπαιξε χθες το τελευταίο παιχνίδι του ως ποδοσφαιριστής. Αύριο (19/12) θα ανακοινώσει και τυπικά σε συνέντευξη Τύπου το τέλος της μεγάλης καριέρας του. Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι που ο Γάλλος ολοκλήρωσε τον κύκλο του ως παίκτης φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Όταν είχε ανακοινωθεί το καλοκαίρι η απόκτηση του Ερίκ, είχα γράψει ότι η ζωή έδωσε στον Αμπιντάλ μια καινούργια ευκαιρία. Και αυτός με τη σειρά του, έδωσε στο ποδόσφαιρο ένα πραγματικό θαύμα. Ένα θαύμα που το κοινό του "Καραϊσκάκης" είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά. Αυτό είναι τύχη και προνόμιο. Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν.

Ο Ερίκ Αμπιντάλ γεννήθηκε πριν 35 χρόνια στο Σαν Ζενί Λαβάλ, μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Λυών. Γιός ενός διαιτολόγου και μιας νοσοκόμας που μετανάστευσαν στη Γαλλία από την Μαρτινίκα, έμαθε από μικρός να σέβεται την εργασία και τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Όταν ακόμα βρισκόταν στην εφηβεία, του κόλλησαν το παρατσούκλι που τον συντροφεύει μέχρι και σήμερα: ο "Κενυάτης". Επειδή ήταν ψιλόλιγνος και πολύ γρήγορος, θύμιζε τους δρομείς από την Κένυα. Τον ίδιο, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Γαλλία και δεν υπήρξε μετανάστης, πάντα τον χαρακτήριζε η ταπεινότητα. "Αν δεν είχα εργαστεί όσο περισσότερο μπορούσα, όταν ήμουν μικρός, δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν σήμερα. Το πιο πιθανό είναι να ζούσα ακόμα στη γειτονιά που γεννήθηκα, δουλεύοντας σαν μεροκαματιάρης ή κάτι παρόμοιο".

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερίκ ένιωθε πάντοτε έναν πηγαίο σεβασμό για όλους τους εργάτες. Όταν έβλεπε για παράδειγμα, έναν μπογιατζή στο δρόμο, έλεγε "αυτός που βάφει τους τοίχους θα μπορούσα να είμαι εγώ". Είχε δηλώσει παλαιότερα σε μια συνέντευξή του: "Έχω εργαστεί για πολλά χρόνια. Εμένα κανείς δεν μπορεί να μου μάθει τίποτα για τις γυψοσανίδες και τα πατώματα, έβγαζα το ψωμί μου τοποθετώντας μοκέτες και κάνοντας μερεμέτια όπου έβρισκα. Έχοντας περάσει λοιπόν από εκεί, δεν ξεχνώ ποτέ ότι το ποδόσφαιρο μού άνοιξε την πόρτα σε μια ζωή που δεν είχα μπορέσει ποτέ ούτε καν να ονειρευτώ". Και μια απόδειξη αυτής του της νοοτροπίας, είναι και η ιστορία με το εστιατόριο "Grand Cafe des Negociants".

Η ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΡΕΒΑΝΣ

Πρόκειται όχι για μια πράξη ενός νεόπλουτου, αλλά καθαρά για μια μικρή "εκδίκηση", όχι ταξική, αλλά αντιρατσιστική που τον τιμά απόλυτα. Το εν λόγω εστιατόριο ιδρύθηκε το 1864 και είναι μέχρι σήμερα το πιο φινετσάτο, κυριλέ και ακριβό εστιατόριο της Λυών. Μια μέρα, ο νεαρός Ερίκ πήγε εκεί για να φάει με τους φίλους του. Όμως οι άνθρωποι της ασφάλειας του απαγόρευσαν την είσοδο επειδή ήταν μαύρος. Μπορεί αυτός και οι φίλοι του - επίσης μαύροι - να είχαν τα χρήματα για να πληρώσουν, αλλά εκεί γνώρισαν από πρώτο χέρι τον ρατσισμό. Εκείνη ήταν μια προσβολή που ο Αμπιντάλ δεν ξέχασε ποτέ. Και δεν την άφησε να περάσει έτσι. Χρειάστηκε απλά να περιμένει. Και όταν πέρασαν μερικά χρόνια και η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο τον έκανε να κερδίσει πολλά χρήματα, αγόρασε το εστιατόριο, το οποίο του ανήκει μέχρι και σήμερα, καταργώντας οποιαδήποτε απαγόρευση είχε να κάνει με φυλετικές διακρίσεις.

Όλη η ομορφιά του ποδοσφαίρου, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, σε μια φωτογραφία...

Η ανοχή και ο σεβασμός σε οποιαδήποτε διαφορετικότητα είναι αξίες που ο Αμπιντάλ ακολούθησε πάντοτε στη ζωή του. Συνηθισμένος από πολύ μικρός να συναναστρέφεται στη γειτονιά του άλλους πιτσιρικάδες, παιδιά μεταναστών, ενίοτε παράνομων, κυρίως από το Μαγκρέμπ (βόρεια & βορειοδυτική Αφρική), έμαθε ότι η αλληλεγγύη είναι ένα από τα σημαντικότερα εφόδια στη ζωή. Και η ανοχή αυτή βρήκε την εφαρμογή της, όταν γνώρισε την Χαγιέτ, μια κοπέλα από την Αλγερία, την οποία παντρεύτηκε και έκανε μαζί της τρεις κόρες. Έγινε μουσουλμάνος όχι επειδή του το ζήτησε η Χαγιέτ, αλλά "επειδή το ζήτησα εγώ και η συνείδησή μου". Πάντοτε όμως εκφραζόμενος υπέρ ενός ισλαμισμού ανοιχτού και ανεκτικού: "Για μένα η θρησκεία ήταν πάντοτε πολύ σημαντική. Γιατί όταν ήμουν μικρός, τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε εύκολα, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να μάθω να προσεύχομαι".

Αλλά ήταν και οι οικογενειακές διδαχές: "Οι γονείς μου, μου μιλούσαν όχι μόνο για τη μπάλα, αλλά και για τη ζωή. Και επέμεναν ότι το πιο σημαντικό είναι να βοηθάς τους άλλους. Αν δω κάποιον στο δρόμο που δεν είναι καλά και μπορώ να τον βοηθήσω, θα το κάνω". Κάπως έτσι "χτίστηκε" ένας πραγματικός νικητής, ένας χαρακτήρας φτιαγμένος να αντέχει και να υπακούει σε συγκεκριμένες αρχές. Διηγείται ο ίδιος: "Έχω τη νοοτροπία του νικητή μέσα μου. Μικρός έπαιζα επιθετικός. Με το πέρασμα των χρόνων γύρισα στην άμυνα. Δεν βάζω γκολ, δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, αλλά συνεχίζω να έχω την ίδια νοοτροπία. Ο στόχος μου είναι να μη χάσω, να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα και να βοηθάω. Να βοηθάω τους συμπαίκτες μου. Είναι πράγματα που χρησιμεύουν και στη ζωή, όχι μόνο στον αθλητισμό. Αυτά έμαθα από τους γονείς μου, από τους φίλους μου στη γειτονιά, από το σχολείο".

Δεν είπα ποτέ "γιατί εγώ;" Θα ήμουν ανέντιμος. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα πεθάνω, δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου ως τον χαμένο σε αυτή τη μάχη

Το σχολείο, το οποίο δεν του άρεσε ιδιαίτερα, πάντα προτιμούσε να παίζει μπάλα, αλλά ποτέ δεν το άφησε. "Για μένα", λέει, "η μπάλα ήταν πάντοτε ένα παιχνίδι, ακόμα και στην εφηβεία μου. Μέχρι τα 19 μου, ποτέ, ποτέ, δεν σκέφτηκα ότι θα γινόμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής". Τότε άλλαξε η ζωή του, αλλά στη συνέχεια άλλαξε και πάλι. Ήταν εκείνη η 15η Μαρτίου του 2011 που μέσω της ανακοίνωσης της Μπαρτσελόνα, πάγωσε όλος ο κόσμος του αθλητισμού. "Στον παίκτη Ερίκ Αμπιντάλ διαγνώστηκε όγκος στο συκώτι, ο οποίος θα αφαιρεθεί χειρουργικά την επόμενη Παρασκευή στην κλινική Barna Clínic Grup Hospital της Βαρκελώνης από τον δόκτορα Josep Fuster Obregón. Μετά από παράκληση του παίκτη, ο σύλλογος ζητάει τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό στο δικαίωμα της ιδιωτικής του ζωής". Ο ίδιος ο Ερίκ είχε ενημερωθεί για την κατάστασή του νωρίτερα την ίδια μέρα, ύστερα από ιατρικές εξετάσεις ρουτίνας στις οποίες είχε υποβληθεί.

ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

Την επόμενη μέρα ο Άμπι επισκέφθηκε τους συμπαίκτες του στην προπόνηση και ήταν ο ίδιος που τους έδωσε κουράγιο, αφού όλοι έχουν σοκαριστεί από την είδηση. "Είμαι τυχερός", τους είχε πει, "το βρήκαν νωρίς". Η στάση του εντυπωσίασε τους πάντες, ακόμα και τους πιο βετεράνους της ομάδας όπως ο Τσάβι που αργότερα δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι "αυτό είναι το πιο σκληρό χτύπημα της καριέρας μου". Αλλά ο Ερίκ δεν το έβαλε κάτω. Όπως δεν το είχε βάλει κάτω όταν τον δοκίμαζαν στην Λυών. Πέρασε πολλά δοκιμαστικά, αλλά όλα με το ίδιο αποτέλεσμα. Πήγαινε κάθε μέρα στην προπόνηση, με ενθουσιασμό, με όνειρα. Αλλά κάθε φορά, όταν άνοιγε το γραμματοκιβώτιο και έβρισκε μέσα το γράμμα από τον σύλλογο, η απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: όχι κατάλληλος. Οι υπεύθυνοι των ακαδημιών δεν δέχονταν τον ψηλόλιγνο έφηβο που έτρεχε στην πλάγια γραμμή. Ο ίδιος, χρόνια αργότερα, είχε πει στην L'Equipe ότι δεν έκλαιγε όταν διάβαζε τα γράμματα.

Λίγο πριν περάσει στον αγωνιστικό χώρο στην επιστροφή του μετά την πρώτη επέμβαση, προσεύχεται...

Δεν απογοητευόταν. Το κάθε "όχι" ήταν μια ακόμα πρόκληση για να θριαμβεύσει. Κάθε μέρα έπαιρνε το λεωφορείο από τη γειτονιά του στο κέντρο, κυνηγώντας το όνειρό του. Κάποιες φορές γυρνούσε με τα πόδια τα 10 χιλιόμετρα της επιστροφής στο σπίτι, με τη σκέψη ότι όλα είχαν τελειώσει. Υπήρξε μια στιγμή, στα 16 του, που έφτασε πολύ κοντά να τα παρατήσει, μετά από ένα κάταγμα κνήμης - περόνης. Ξεπέρασε τον τραυματισμό του και μεταξύ 18 και 20, όταν τα ταλέντα είναι πλέον αστέρια και διεθνείς, αυτός αγωνιζόταν ακόμα σε μια μικρή ομάδα της πόλης, την La Duchere, και συναντούσε στους δρόμους της γειτονιάς την Χαγιέτ, στην οποία δεν τολμούσε να πει λέξη. Η αλήθεια είναι ότι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε. Ο πατέρας της Χαγιέτ δεν της επέτρεπε να μιλάει με άντρες. Ήταν οι κανόνες της γειτονιάς που έπρεπε να σέβεται ο Ερίκ.

Ο οποίος έφυγε από τη Λυών επειδή η τοπική ομάδα δεν τον ήθελε και επέστρεψε 4 χρόνια αργότερα, όταν ο σύλλογος της ζωής του πλήρωσε 8.5 εκατομμύρια ευρώ στην Λιλ για να τον "επαναπατρίσει". Σε αυτή την τετραετία είχαν αλλάξει πολλά. Ο ψηλόλιγνος Ερίκ είχε μετατραπεί σε μια πραγματική δύναμη της φύσης. Το παρατσούκλι του ήταν "ο νέος Τουράμ". Και συναντήθηκε με τον "παλιό" Τουράμ το 2007 στη Μπαρτσελόνα. "Δεν θέλω να επιδεικνύομαι. Ανακρίνω συνεχώς τον εαυτό μου, θέλω να ανακαλύπτω τα λάθη μου. Τώρα πλέον ξέρω ποια πράγματα είναι σημαντικά στη ζωή μου και ποια όχι. Γι' αυτό πούλησα όλα μου τα αυτοκίνητα, δεν χρησίμευαν σε τίποτα. Όταν θριαμβεύεις στο ποδόσφαιρο, μπορείς να αγοράσεις αυτά και πολλά άλλα, αλλά όταν σου συμβεί κάτι κακό, βλέπεις ότι τίποτα από αυτά δε σου χρησιμεύει, δεν σε παρηγορεί. Η ζωή μου έχει πια διαφορετικό νόημα", ήταν τα λόγια του μετά την μεταμόσχευση ήπατος.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ακόμα κι αν έχεις 1% να τα καταφέρεις, πρέπει να προσπαθείς

Και δεν δίστασε να χαρίσει το ρολόι του, ένα Rolex Daytona αξίας 10.000 ευρώ, σε έναν 15χρονο που πάλευε όπως και ο ίδιος με τον καρκίνο. "Τα χρήματα δεν αξίζουν τίποτα, πίστεψέ με", είχε πει στον μικρό. "Το ρολόι για μένα δεν έχει καμία αξία, αυτό που θέλω είναι να σε δω να χαμογελάς". Σαν το χαμόγελο του ίδιου του Αμπιντάλ, όταν ο Πουγιόλ τον πλησίασε στο Γουέμπλεϊ και του είπε: "Άμπι, αυτό το κύπελλο είναι δικό σου, πήγαινε να το πάρεις". Ήταν εκείνη η πιο μαγική στιγμή στην ποδοσφαιρική ζωή του Γάλλου. Η πιο συγκινητική στιγμή στην ιστορία ολόκληρου του Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως, έτσι κι αλλιώς, η ζωή του Ερίκ ήταν γεμάτη από στιγμές συγκλονιστικές, που ακόμα και σήμερα τις διαβάζεις και ανατριχιάζεις.

15 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΜΙΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ

Στιγμές που συνδέθηκαν περισσότερο με εκείνη την "παγωμένη" ημερομηνία σε ένα απίστευτο καπρίτσιο της μοίρας. Την 15η Μαρτίου. Πρώτα αυτή του 2011, όταν για πρώτη φορά διαγνώστηκε με τον καρκίνο και μετά εκείνη του 2012, όταν έγινε γνωστή η υποτροπή. Και τις δυο φορές ο κόσμος του ποδοσφαίρου σε παγκόσμια κλίμακα στάθηκε δίπλα στον Γάλλο. Τα μηνύματα στήριξης ήταν πραγματικά ατελείωτα. Με πιο συγκινητική τη χειρονομία της "αιώνιας" αντιπάλου μέσα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου", όταν, παρά την απαράδεκτη απαγόρευση της ΟΥΕΦΑ, η διοίκηση των "μερένγκες" έδωσε εντολή να προβληθεί στα μάτριξ του γηπέδου πριν την έναρξη του αγώνα ένα μήνυμα συμπαράστασης προς τον Αμπιντάλ, ενώ μετά τη λήξη, οι ποδοσφαιριστές της Ρεάλ και της Λιόν φόρεσαν φανέλες πάνω στις οποίες αναγραφόταν το "Animo Abidal", δηλαδή "κουράγιο Αμπιντάλ", τη στιγμή που οι 80.000 θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι.

Το μάτριξ του "Σαντιάγο Μπερναμπέου" μετά την ανακοίνωση του προβλήματος υγείας του Ερίκ Αμπιντάλ. Η ζωή ενώνει...

Αν όμως η "πρώτη" 15η Μαρτίου σκόρπισε θλίψη σε όλο τον κόσμο, η "δεύτερη" σόκαρε πραγματικά. Η σιγουριά πλέον ότι η μάχη θα ήταν κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου στην πιο ακραία της μορφή, ο φόβος και η αγωνία κυρίευσαν τους πάντες. Γιατί εκείνη η 15η Μαρτίου του 2012 μπορεί να έμοιαζε μια ακόμα ημέρα ρουτίνας για την ομάδα της Μπαρτσελόνα, η οποία προετοιμαζόταν για τον αγώνα της με τη Σεβίγια, εξελίχθηκε όμως σε μια δραματική δοκιμασία για όλους. Στην αίθουσα συνεντεύξεων Τύπου του προπονητικού κέντρου των "μπαλουγκράνα", οι δημοσιογράφοι περίμεναν τον Κάρλες Πουγιόλ για να συζητήσουν τα τελευταία αγωνιστικά νέα και να σχολιάσουν την επικείμενη κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η αναμονή διακόπηκε όταν ένας εργαζόμενος του συλλόγου, μοίρασε στους παριστάμενους το ιατρικό ανακοινωθέν, το οποίο ενημέρωνε για την υποτροπή του Αμπιντάλ. Η εφιαλτική είδηση πάγωσε τους Καταλανούς ρεπόρτερ που αμέσως άρχισαν να ενημερώνουν τα μέσα τους, ενώ κάποιοι από αυτούς συνειδητοποίησαν ότι συμπληρωνόταν ακριβώς ένας χρόνος από την πρώτη ανακοίνωση για την ασθένεια του Γάλλου παίκτη. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πουγιόλ έκανε την εμφάνισή του στην αίθουσα Τύπου για να μεταφέρει τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα των σοκαρισμένων από τις εξελίξεις συμπαικτών του. Ο αρχηγός περιέγραψε το πώς ο Γουαρδιόλα πληροφόρησε τους παίκτες πριν ξεκινήσει η προπόνηση για τα άσχημα νέα, παρουσία του ίδιου του Αμπιντάλ.

Ο τεχνικός των "μπλαουγκράνα" μάζεψε την ομάδα και έχοντας δίπλα του τον Ερίκ, παρουσίασε στους παίκτες τα νέα δεδομένα, εξηγώντας τους την αναγκαιότητα της νέας επέμβασης. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς - κυρίως οι βετεράνοι - γνώριζαν ήδη τα καθέκαστα, η συνολική αντίδραση των παριστάμενων μπορεί να συνοψιστεί με τρεις λέξεις: αγκαλιές, σεβασμός και σιωπή. Για μια ακόμα φορά, όπως και δώδεκα μήνες πριν, ήταν ο ίδιος ο Αμπιντάλ που ανέλαβε να δώσει θάρρος, ελπίδες και κουράγιο στους συμπαίκτες του. Όμως η στεναχώρια που επικρατούσε ήταν πιο μεγάλη και διάχυτη από αυτή του 2011, κυρίως επειδή υπήρχε η γενικευμένη αίσθηση ότι το δυσάρεστο αυτό κεφάλαιο είχε λάβει οριστικά τέλος.

Πάντα ευαίσθητος στον ανθρώπινο πόνο

Ο Αμπιντάλ γνώριζε για την υποτροπή από τον Φεβρουάριο, το ίδιο και οι Γουαρδιόλα και Βιλανόβα. Στο ματς της Μπαρτσελόνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης (26-2-2012), όπου ο Γάλλος αγωνίστηκε, είχε ήδη ενημερωθεί για τη σοβαρότητα της διάγνωσης, όμως θέλησε να φορέσει την "μπλαουγκράνα" φανέλα για μια ακόμα φορά σε επίσημο παιχνίδι. Το ίδιο έκανε τρεις μέρες αργότερα, όταν πήρε μέρος στο φιλικό της Εθνικής Γαλλίας με τη Γερμανία, φορώντας την "τρικολόρ". Μετά την επιστροφή του στη Βαρκελώνη, η επίσημη ενημέρωση για την αποχή του ήταν οι ενοχλήσεις στους προσαγωγούς. Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ο παίκτης που είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του στις 3 Φεβρουαρίου και είχε αγωνιστεί σε 43 ματς από τις 3 Μαΐου του 2011, τότε που επανήλθε μετά την πρώτη επέμβαση, είχε πλέον ως στόχο να νικήσει τελειωτικά τον καρκίνο και να μπορέσει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΡΟΠΗ

Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η υποτροπή της ασθένειας του Αμπιντάλ, απλοί, ανώνυμοι φίλαθλοι, αλλά και γνωστοί παίκτες, προπονητές και γενικότερα άνθρωποι του ποδοσφαίρου, εξέφρασαν με διάφορους τρόπους την αγάπη τους προς τον Γάλλο, την πίστη τους ότι όλα θα πάνε καλά και την ευχή τους να (ξανα)βγει νικητής από την καινούργια μάχη που τον περίμενε. Εκτός από τους συμπαίκτες του στην Μπαρτσελόνα, ο Αμπιντάλ δέχτηκε συνεχώς την στήριξη από ποδοσφαιριστές ολόκληρης της υφηλίου. Ανάμεσα σε αυτούς που του ευχήθηκαν καλή επιτυχία στην μεταμόσχευση και γρήγορη ανάρρωση, ήταν οι Ζιντάν, Κασίγιας, Σέρχιο Ράμος, Μουρίνιο, Ράφα Ναδάλ, Ρίκι Ρούμπιο, Τζουάν Λαπόρτα, Γκούτι, Χοακίν Καπαρός, Νταβίδ Ντε Χέα, Μπόγιαν, Καναβάρο, Πάου Γκασόλ, Ρούνεϊ και εκατοντάδες ακόμα παίκτες και προπονητές από όλο τον κόσμο, ενώ ανάλογες επιστολές του έστειλαν και δεκάδες ποδοσφαιρικοί σύλλογοι.

Όταν ο Ντάνι Άλβες έμαθε ότι η μεταμόσχευση ήπατος ήταν απαραίτητη, προσφέρθηκε να γίνει δότης. "Ήθελε να το κάνει γιατί έχουμε την ίδια ομάδα αίματος, αλλά δεν ήθελα να τον βάλω σε αυτή την διαδικασία γιατί τον αγαπώ πολύ και θα έθετε σε κίνδυνο την καριέρα του" αποκάλυψε αργότερα ο ίδιος ο Αμπιντάλ για τον Βραζιλιάνο. Τελικά ήταν ο Ζεράρ, ξάδερφος του Ερίκ, αυτός που πρόσφερε το μόσχευμα της ζωής για τον Γάλλο. Λίγα 24ωρα πριν την επέμβαση, ο Ερίκ είχε την ψυχική δύναμη να διοργανώσει ένα πάρτι στο σπίτι του με καλεσμένους όλους τους συμπαίκτες του. Ο ίδιος ανέλαβε να φτιάξει το κέφι των φίλων του, να τους κάνει ενέσεις ηθικού, ελπίδας και αισιοδοξίας, κρατώντας τα δύσκολα μόνο για τον εαυτό του.

Πολλοί θα είχαν καταρρεύσει ψυχολογικά στο άκουσμα της υποτροπής. Όχι ο Αμπιντάλ. Ο οποίος στη διάρκεια της μεταμόσχευσης υπέφερε αφάνταστα. "Ρωτούσα τους γιατρούς αν μπορούν να με θέσουν σε κωματώδη κατάσταση γιατί δεν άντεχα τον πόνο. Μιλάμε για μια μεταμόσχευση, αλλά συνολικά έγιναν τέσσερις - πέντε εγχειρήσεις σε πολύ σύντομο διάστημα" αποκάλυψε ο Γάλλος ο οποίος ένα χρόνο νωρίτερα, μετά την πρώτη, σαφώς πιο απλή επέμβαση, ξύπνησε και είδε το χαμόγελο του γιατρού που τον εγχείρησε, Τζουσέπ Φουστέρ. "Αγαπητέ Ερίκ, τώρα σε φαντάζομαι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Γουέμπλεϊ». Αν πάω να δω το ματς, ξέρω ότι θα σε συναντήσω εκεί".

Οι συμπαίκτες του τον πετάνε στον αέρα μετά την πρώτη του επιστροφή

Μόλις 73 ημέρες μετά, ο Άμπι ήταν βασικός στον τελικό και, μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ο αρχηγός Κάρλες Πουγιόλ του έδινε το περιβραχιόνιο για σηκώσει πρώτος το τρόπαιο. "Άμπι, αυτή η κούπα είναι δική σου, πήγαινε να την πάρεις", του είπε ο "Ταρζάν", ο οποίος έχει χαρακτηρίσει αυτή την στιγμή ως την κορυφαία της καριέρας του. "Αυτό είναι ένα θαύμα. Στο χειρουργείο προσπαθούσαμε να του σώσουμε την ζωή και κανείς δεν σκεφτόταν ότι θα επέστρεφε στα γήπεδα" παραδέχθηκε ο Χουάν Κάρλος Γαρθία Βαλδεκάσας, μέλος του ιατρικού τιμ που τον εγχείρησε. Ας θυμηθούμε όμως τις σημαντικότερες ημερομηνίες στην πιο δύσκολη χρονιά της ζωής του Αμπιντάλ, που την οριοθέτησαν η "πρώτη" και η "δεύτερη" 15η Μαρτίου.

ΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

15 Μαρτίου 2011 - Λίγο μετά τις 10 το βράδυ, η FC Barcelona εκδίδει ένα ανακοινωθέν που παγώνει τον κόσμο του αθλητισμού: "Στον παίκτη Ερίκ Αμπιντάλ διαγνώστηκε όγκος στο συκώτι, ο οποίος θα αφαιρεθεί χειρουργικά την επόμενη Παρασκευή στην κλινική Barna Clínic Grup Hospital της Βαρκελώνης από τον δόκτορα Josep Fuster Obregón. Μετά από παράκληση του παίκτη, ο σύλλογος ζητάει τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό στο δικαίωμα της ιδιωτικής του ζωής". Ο Αμπιντάλ είχε ενημερωθεί για την κατάστασή του νωρίτερα την ίδια μέρα, ύστερα από ιατρικές εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί.

16 Μαρτίου 2011 - Ο Αμπιντάλ επισκέπτεται τους συμπαίκτες του στην προπόνηση και είναι ο ίδιος που τους δίνει κουράγιο, αφού όλοι έχουν σοκαριστεί από την είδηση. Κάνει πλάκα και με τους πιτσιρικάδες: "Δώστε μου το συκώτι σας, θα το χρειαστώ!"

17 Μαρτίου 2011 - Ο Αμπιντάλ χειρουργείται από την ομάδα του δόκτορα Josep Fuster Obregón επί τρεις ώρες. Στις 9.30 το βράδυ η Μπαρτσελόνα εκδίδει νέο ανακοινωθέν, με το οποίο ενημερώνει ότι "ο όγκος αφαιρέθηκε λαπαροσκοπικά με επιτυχία και χωρίς επιπλοκές". Ο παίκτης σύμφωνα με τις ιατρικές προβλέψεις θα έπαιρνε εξιτήριο από την κλινική μετά από μια περίπου εβδομάδα.

19 Μαρτίου 2011 - Το "Καμπ Νόου" αφιερώνει την πιο ζεστή του standing ovation στον Αμπιντάλ, χειροκροτώντας πριν την έναρξη του παιχνιδιού επί τρία λεπτά, αλλά και στο 22ο λεπτό της συνάντησης (το 22 ήταν ο αριθμός της φανέλας του). Πανό και πλακάτ κάθε τύπου έχουν κατακλύσει τις κερκίδες, ενώ ένα από αυτά γράφει "η ανάρρωσή σου θα είναι η δική μας νίκη", εκφράζοντας το γενικό αίσθημα.

1 Απριλίου 2011 - Ο Αμπιντάλ επισκέπτεται τους συμπαίκτες του στο "Καμπ Νόου" πριν τον αγώνα των "μπλαουγκράνα" με τη Βιγιαρεάλ, γεμίζοντας τους πάντες με αισιοδοξία.

2 Μαΐου 2011 - Για πρώτη φορά προπονείται μαζί με την υπόλοιπη ομάδα μετά την επέμβαση και επιλέγεται στην 18άδα της Μπαρτσελόνα που θα αντιμετωπίσει τη Ρεάλ στον επαναληπτικό ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

3 Μαΐου 2011 - Αντικαθιστά τον Πουγιόλ στο 90’ του ημιτελικού και έτσι αγωνίζεται για πρώτη φορά ενάμιση μήνα μετά το χειρουργείο. Αποθεώνεται από ολόκληρο το γήπεδο, ενώ μετά τη λήξη του παιχνιδιού, οι συμπαίκτες του τον πετούν στον αέρα!

11 Μαΐου 2011 - Για πρώτη φορά μετά την επέμβαση, αγωνίζεται βασικός σε αγώνα της Μπαρτσελόνα. Αντίπαλος είναι η Λεβάντε και οι "μπλαουγκράνα" κατακτούν και μαθηματικά το πρωτάθλημα.

18 Μαΐου 2011 - Στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου μετά την εγχείρηση, ο Αμπιντάλ ανοίγει την καρδιά του. "Βλέπω διαφορετικά τη ζωή. Υπάρχουν πράγματα που νομίζεις ότι σου χρειάζονται, όμως δεν είναι έτσι. Πούλησα όλα μου τα αυτοκίνητα, αφού είναι προτιμότερο να επενδύσω αυτά τα χρήματα για να βοηθήσω τα μικρά παιδιά".

Αποχαιρετώντας συγκινημένος τους συμπαίκτες του στη Μπαρτσελόνα (30/5/2013)

28 Μαΐου 2011 - Σηκώνει μέσα στο "Γουέμπλεϊ" το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι αρχηγοί τού παραχωρούν το προνόμιο, ενώ ο Πουγιόλ τού περνάει το περιβραχιόνιο στο μπράτσο. Αναμφίβολα η κορυφαία – και πιο συγκινητική – στιγμή του Τσάμπιονς Λιγκ.

3 Αυγούστου 2011 - Φωτογραφίζεται για το εξώφυλλο του περιοδικού "GQ" δείχνοντας την ουλή από την εγχείρηση. "Έπαιξα το παιχνίδι της ζωής μου και νίκησα την αρρώστια. Όμως ούτε ο όγκος δεν είναι ένα παιχνίδι μοναχικό, αλλά ομαδικό. Χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας, της ομάδας, των άλλων ασθενών και των φίλων, δεν κερδίζεται".

15 Ιανουαρίου 2012 - Ένας αναγνώστης στέλνει μια επιστολή στην εφημερίδα "La Vanguardia", εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για την τρυφερότητα με την οποία φέρθηκε ο Αμπιντάλ στο άρρωστο παιδί του, στη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης επίσκεψης των παικτών στα νοσοκομεία.

3 Φεβρουαρίου 2012 - Μετά από αρκετές εβδομάδες περιπετειώδους διαπραγμάτευσης, ο Αμπιντάλ υπογράφει το νέο του συμβόλαιο μέχρι το 2013 και με τη δυνατότητα ανανέωσης για ακόμα δυο χρόνια (2015).

29 Φεβρουαρίου 2012 - Ο Αμπιντάλ παίζει και τα 90 λεπτά στη φιλική νίκη της Εθνικής Γαλλίας με αντίπαλο τη Γερμανία. Επιστρέφει στη Βαρκελώνη, αλλά δεν αγωνίζεται εναντίον της Σπόρτινγκ λόγω ενοχλήσεων στους προσαγωγούς.

15 Μαρτίου 2012 - Η Μπαρτσελόνα ανακοινώνει ότι ο Αμπιντάλ θα υποβληθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες σε μεταμόσχευση ήπατος.

10 Απριλίου 2012 - Υποβάλλεται στην μεταμόσχευση μέρους του ήπατος με δότη τον ξάδερφό του, Ζεράρ. Μετά την επέμβαση, ανακοινώνεται ότι θα μπορέσει να έχει μια φυσιολογική ζωή, αλλά πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να παίξει ξανά ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο.

8 Ιουνίου 2012 - Εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την επέμβαση στο προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα. Είναι πολύ αδυνατισμένος, έχει χάσει συνολικά 19 κιλά.

9 Οκτωβρίου 2012 - Συνεχίζει την εντυπωσιακή αποθεραπεία του με τον φυσιοθεραπευτή Εμίλι Ρικάρτ στα Πυρηναία.

31 Νοεμβρίου 2012 - Δίνει για πρώτη φορά το παρών στην προπόνηση της Μπαρτσελόνα, δουλεύοντας σε χαλαρούς ρυθμούς.

18 Δεκεμβρίου 2012 - Παίρνει το "πράσινο φως" των γιατρών για να επιστρέψει στην ενεργό δράση.

6 Απριλίου 2013 - Μπαίνει ως αλλαγή του Ζεράρ Πικέ στο 70' του αγώνα πρωταθλήματος με την Μαγιόρκα. Ο Άμπι έχει επιστρέψει. Για δεύτερη φορά.

ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Ο Ερίκ Αμπιντάλ ολοκλήρωσε χθες (17/12/2014) μια μεγάλη ποδοσφαιρική καριέρα. Πριν, είχε προλάβει να παλέψει δυο φορές με τον καρκίνο και να τον νικήσει, κερδίζοντας το δικαίωμα στη ζωή. Ο Γάλλος είναι ένα ζωντανό σύμβολο θέλησης, δύναμης και γενναιότητας. Αφήνει τον Ολυμπιακό για να επιστρέψει στην μεγάλη του αγάπη, την Μπαρτσελόνα και να την υπηρετήσει από διαφορετικό πόστο, προετοιμάζοντας τους μικρούς για να ζήσουν το όνειρο που έζησε ο ίδιος. Η φωτογραφία που μαζί με τον Τίτο Βιλανόβα σηκώνουν ψηλά το τρόπαιο του πρωταθλήματος του 2013 αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής στις δυο όψεις του νομίσματος.

Οι δυο μαχητές της ζωής, Βιλανόβα και Αμπιντάλ (19/5/2013)

Και οι δυο διεκδίκησαν την προοπτική της ζωής, πάλεψαν γι' αυτή, υπέφεραν, ο αγώνας τους ήταν γενναίος και συγκίνησε τους πάντες. Ο Τίτο δεν τα κατάφερε, δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Ο Άμπι κατέκτησε το θαύμα. Όχι μόνο βγήκε νικητής από την άνιση μάχη, αλλά συνέχισε να προσφέρει τα μαθήματα ζωής μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Επέλεξε ως τελευταίο σταθμό της καριέρας του τον Ολυμπιακό. Και αυτό ήταν μέγιστη τιμή όχι μόνο για τους "ερυθρόλευκους", αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσοι μπόρεσαν να τον δουν από κοντά μέσα σε κάποιο γήπεδο αυτούς τους πέντε μήνες που έμεινε στη χώρα μας, θα πρέπει να το κρατήσουν μέσα τους ως μια υπέροχη ποδοσφαιρική ανάμνηση.

Προσπερνώ τελείως όσους προσπάθησαν με αγωνιστικές αναλύσεις να μας πείσουν ότι η απόδοσή του δεν ήταν αυτή που περίμενε ο Ολυμπιακός. Το βρίσκω τελείως αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς, μετά από λίγα χρόνια θα έχει ξεχαστεί το τί έκανε στο "λιμάνι" ο Αμπιντάλ. Αυτό όμως που θα μείνει χωρίς να ξεθωριάσει ποτέ, θα είναι το πέρασμα από το "Καραϊσκάκης" ενός από τους ζωντανούς θρύλους του ποδοσφαίρου. Και κάποιες φορές, αυτό είναι πιο σημαντικό από τα υπόλοιπα. Ιδίως όταν αυτός ο "κάποιος" που φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα είναι ένας μαχητής με το "Μ" κεφαλαίο, ένας νικητής με το "Ν" κεφαλαίο, ένας πρεσβευτής της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της σημασίας που έχει να πολεμάς γι' αυτή με θάρρος, πείσμα και αξιοπρέπεια.

Αμπιντάλ σε ευχαριστούμε. Éric, au revoir!