Φερνάντο Ρεδόνδο, ο "πρίγκηπας" χαφ

Υπάρχουν αρκετοί παίκτες που πέρασαν από τη Ρεάλ Μαδρίτης και διεκδικούν τον τίτλο του αρτίστα. Ο συνδυασμός της κομψότητας και της χάρης, όταν αναφερόμαστε στους "μερένγκες", στο μυαλό των περισσότερων φιλάθλων αποδίδεται λογικά στον Ζιντάν. Όμως υπήρξε ένας άλλος ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη λευκή φανέλα των "μπλάνκος" στο παρελθόν, για τον οποίο μπορούμε άνετα να πούμε, ότι στέκεται δίπλα στον Γάλλο σε ό,τι αφορά στα παραπάνω χαρακτηριστικά. Το εντυπωσιακό δε, είναι πως ο παίκτης αυτός, είχε στην περιγραφή της θέσης του μέσα στο γήπεδο, τη λέξη "αμυντικό". Παρόλα αυτά όμως, ο Φερνάντο Ρεδόνδο (περί ου ο λόγος), όχι μόνο επαναπροσδιόρισε τον ρόλο του αμυντικού χαφ, αλλά το έκανε με τόσο εντυπωσιακό τρόπο, ώστε και να κερδίσει την προσωνυμία "πρίγκηπας" από τους "μαδριδίστας", αλλά και να μαγέψει με την απόδοσή του στο χορτάρι, "αποκαλύπτοντας" ουσιαστικά έναν ρόλο που δεν υπήρχε στα χαρτιά, ακριβώς επειδή ελάχιστοι ήταν (και είναι) εκείνοι που θα μπορούσαν να τον υπηρετήσουν, ανταποκρινόμενοι στις τεράστιες απαιτήσεις του.

Όταν ακούμε το όνομα του Ρεδόνδο, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό, είναι το αριστούργημά του μέσα στο "Θέατρο των ονείρων", απέναντι στον Μπεργκ, λίγο πριν ολοκληρώσει μια από τις πιο μαγικές κινήσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δίνοντας ασίστ στον Ραούλ. Όμως ο Αργεντίνος ήταν πολλά περισσότερα από το προσωπικό του highlight. Και σαφέστατα, πολλά περισσότερα από το "αμυντικό χαφ" που έγραφε το βιογραφικό του. Υπήρξε ο πρώτος box to box μέσος, εκείνος που "ανακάλυψε" τη θέση και πρόλαβε να την εξελίξει τόσο πολύ, ώστε να την τελειοποιήσει στο έπακρο. Μπορούσε να καλύψει όλον αυτόν τον τεράστιο χώρο από τη μια περιοχή μέχρι την άλλη, χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι αυτό που λέμε "μηχανάκι". Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το παιχνίδι του Ρεδόνδο, γιατί ακόμα και οι πιο "εύγλωττες" εκφράσεις, δεν μπορούν να αποδώσουν την πραγματική μεγαλοπρέπεια της παρουσίας του μέσα στο γήπεδο.

Με τον Μαραντόνα σε αγώνα της Τενερίφε με τη Σεβίγια (σεζόν 1992/93)

Ο πρίγκηπας μπορούσε να μετατρέψει κάθε κίνηση, πάσα ή ενέργεια, σε ένα υπέροχο κομμάτι τέχνης. Ήταν ένας δημιουργός σε βάθος, που μπορούσε να επιτεθεί με την ίδια ευκολία και αποτελεσματικότητα που το έκανε αμυνόμενος. Απίστευτα δυνατός όταν διεκδικούσε και κέρδιζε τη μπάλα, "προστατευτικός" και απαλός μαζί της όσο την είχε στην κατοχή του, αλάνθαστος όταν αυτή έφευγε από το σχεδόν τέλειο αριστερό του πόδι, όποιος και αν ήταν ο στόχος ή ο προορισμός. Η εξυπνάδα του μακριά από την μπάλα ήταν παροιμιώδης, παρά το γεγονός ότι δεν είχε αντοχές για να τρέχει συνεχώς στον χώρο. Όμως είχε ένα αγγελικό κοντρόλ και έναν εξίσου τέλειο τρόπο να ελέγχει τον ρυθμό του αγώνα, είτε προς τα πάνω με την εξαιρετική του επιτάχυνση, είτε προς τα κάτω με τον μοναδικό του τρόπο να προστατεύει τη μπάλα. Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούσε το σώμα του, αλλά και η δύναμη με την οποία κρατούσε μακριά τους αντίπαλους χρησιμοποιώντας τους αγκώνες του, δεν έχουν βρει ταίρι μέχρι σήμερα.

Ο Ρεδόνδο κινήθηκε στο μοτίβο παικτών όπως ο Νίλτον Σάντος και ο Τζατσίντο Φακέτι. Ο Βραζιλιάνος υπήρξε ο πρώτος full back στην ιστορία, ανεβαίνοντας συνεχώς την αριστερή πλευρά του γηπέδου, κάτι που εφάρμοσε και ο Ιταλός στην Ίντερ, παίρνοντας εντολή από τον Ελένιο Ερέρα να προωθείται στην επίθεση. Ανάλογα παραδείγματα είναι εκείνα του Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο οποίος ξεκινούσε από τη θέση του λίμπερο και έφτανε μέχρι την αντίπαλη περιοχή, φτιάχνοντας αλλά και "επιβλέποντας" το παιχνίδι της Μπάγερν (και της Δυτικής Γερμανίας) ή του Βέλιμιρ Ζάετς στον ρόλο-έκπληξη που είχε στο EURO του 1984, όταν είχε υποχωρήσει στην άμυνα, αλλά ήταν εκείνος που είχε και την ελευθερία να κινείται στον χώρο του κέντρου, μοιράζοντας παιχνίδι. Με τον Ρεδόνδο τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, γιατί εδώ είχαμε να κάνουμε με ένα αμυντικό χαφ, του οποίου η πρώτη δουλειά ήταν να ανακόπτει τις επιθετικές ενέργειες των αντιπάλων, γνωρίζοντας ότι είναι το τελευταίο "οχυρό" πριν την αμυντική γραμμή.

Σε clásico στο "Καμπ Νόου", ανάμεσα στους Σέρτζι και Αμπελάρδο (27/5/1995) AP Photo/Cesar Rangel

Στη Μαδρίτη θεωρείται ίσως το καλύτερο "5άρι" που φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ και η αλήθεια είναι πως οι "μερένγκες" της séptima και της octava χτίστηκαν γύρω από την κλάση και την τακτική αντίληψη του Ρεδόνδο. Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, ο Αργεντίνος δεν διέθετε τη "μηχανή" ενός τρεχαλατζή, αλλά η αίσθηση του για το τί και πώς θα συνέβαινε, πριν καν αυτό συμβεί, ήταν τόσο ανεπτυγμένη, ώστε τον καθιστούσε κυρίαρχο όχι μόνο στο κέντρο αλλά σε ολόκληρο το γήπεδο. Και αυτό ήταν κάτι που δεν το αμφισβήτησε κανείς στην εξαετία που παρέμεινε στους "μπλάνκος". Ο μόνος που είχε αμφιβολίες για τις αμυντικές του ικανότητες, ήταν ο Φάμπιο Καπέλο το 1996, όταν ανέλαβε τον πάγκο της Ρεάλ. Τον θεωρούσε πολύ "κομψό" και ανησυχούσε για την απόδοσή του στο ανασταλτικό κομμάτι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ιταλός έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων στον παίκτη του και του χάρισε το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που θα μπορούσε να βγει από το στόμα ενός προπονητή: "Είναι τέλειος τακτικά".

Κάτι που αποδείχτηκε - για πολλοστή φορά - με την εκπληκτική του εμφάνιση στον τελικό του Πρωταθλητριών τον Μάιο του 1998, όταν σταμάτησε μαεστρικά την "Αγία Τριάδα" του κέντρου της Γιούβε, Ντεσάν, Ντάβιντς και Ζιντάν. Τότε μπορεί να είχαν πέσει όλοι πάνω στον Πέτζα Μιγιάτοβιτς, σκόρερ του μοναδικού γκολ της συνάντησης, όμως ο τεχνικός των "μερένγκες", Γιουπ Χάινκες, είχε πει χαρακτηριστικά ότι "ο καθοριστικός μας παίκτης ήταν ο Ρεδόνδο, ήταν συνεχώς εκεί που έπρεπε, απέναντι σε αυτόν που έπρεπε". Ο αγγλικός Τύπος είχε γράψει για αυτόν: "Όταν επιτίθεται σου δίνει την αίσθηση ότι πετάει, όταν αμύνεται νομίζεις ότι είναι ο πιο άκαμπτος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, δεν τον μετακινείς με τίποτα". Αυτή η συνεχής εναλλαγή προφίλ μέσα σε κάθε αγώνα, ήταν που εντυπωσίασε τους φίλους της Ρεάλ, οι οποίοι τον ονόμασαν "príncipe", δηλαδή πρίγκηπα και τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπημένους τους παίκτες διαχρονικά. Είναι προφανές ότι στα χρόνια που ακολούθησαν την αναχώρησή του από την Ισπανία, δεν βρέθηκε ποτέ αντάξιος διάδοχός του.

Με το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Ρεάλ Μαδρίτης, σε φιλικό προετοιμασίας το καλοκαίρι του 2000, λίγες εβδομάδες πριν φύγει για τη Μίλαν

Αλλά και συνολικά αν το δούμε, οι ποδοσφαιριστές σήμερα με τα χαρακτηριστικά του Ρεδόνδο είναι σπάνιοι και πολύ δύσκολα στο δικό του επίπεδο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Σέρχιο Μπουσκέτς, ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, ο οποίος αρκετές φορές έχει εντυπωσιάσει με τις τελικές πάσες του αλλά και την σωστή αντίληψη του χώρου που διαθέτει. Ο Μπούσι όμως δεν χρειάζεται να εναλλάσσεται συνεχώς στους ρόλους, αφού έχοντας δίπλα του παίκτες όπως ο Τσάβι (παλιότερα), ο Ινιέστα και ο Μέσι, μπορεί να αφοσιώνεται αποκλειστικά στα αμυντικά του καθήκοντα. Ο Ρεδόνδο όμως στην εποχή του δεν είχε τέτοιες "πολυτέλειες" στη Ρεάλ. Το 4-3-3 που εφάρμοζαν τότε οι "μερένγκες", τοποθετούσε δίπλα του παίκτες όπως ο Καρεμπέ, ο Ζίντορφ, ο Γκέρεμι, ο Ελγκέρα κλπ, που δεν διακρίνονταν τόσο πολύ στον δημιουργικό τομέα. Η "καρδιά" όλης της ομάδας, ο κινητήριος μοχλός, ήταν ο "πρίγκηπας". Η ταυτότητα του παιχνιδιού των "μπλάνκος" ήταν ο δικός του έλεγχος, όχι τόσο διεισδυτικός, όσο - πολύ περισσότερο - κομψός, αλλά απόλυτα ζωτικός και φυσικά καθοριστικός, με εκείνη την φαντεζί μεθοδικότητα που χαρακτήριζε τις κινήσεις του στο χορτάρι.

Αν μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με κάποιον της εποχής του, αυτός δεν είναι άλλος από τον Πεπ Γουαρδιόλα, ένα ακόμα αμυντικό χαφ με δημιουργικές αρετές και μεγάλο χώρο δράσης. Όμως ο "πρίγκηπας" ήταν μοναδικός στο είδος του, αφού συνδύαζε τρομερή δύναμη και "δαντελένια" τεχνική. Νομίζω ότι ο Γκάρντιαν το έχει αποτυπώσει στη σωστή του διάσταση σε παλαιότερο άρθρο του: "Ο Ρεδόνδο ήταν ένα δεκάρι που έπαιζε μπροστά από την άμυνα". Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο πως όταν ήταν μικρός, στις ακαδημίες της Αρχεντίνος Τζούνιορς, το είδωλό του (όπως και του Μαραντόνα) ήταν ένας επιθετικός χαφ, ο Ρικάρδο Μποτσίνι, που συνήθιζε να τροφοδοτεί τους επιθετικούς του με μακριές, ψηλοκρεμαστές μπαλιές, τις περίφημες "pases bochinescas". Είναι σίγουρο ότι ο "πρίγκηπας" επηρεάστηκε πολύ στον τρόπο παιχνιδιού του, όταν συνεργάστηκε στην Τενερίφη με τον Χόρχε Βαλντάνο. Ο "ποιητής" προπονητής, της σχολής των "Μενοτίστας", ενθάρρυνε τον νεαρό Φερνάντο να αναπτύξει παράλληλα και τις δυο πλευρές του, τόσο την ανασταλτική όσο και τη δημιουργική.

Η μπάλα έχει χαθεί, ο Μαραντόνα έχει πετύχει το 3-0 επί της Ελλάδας (τελευταίο του γκολ με την Εθνική Αργεντινής) και ο Ρεδόνδο πανηγυρίζει μαζί με τον Θεό (21/6/1994) AP Photo/Charles Krupa

Ο "πρίγκηπας", πριν καν αναγορευθεί ως τέτοιος λίγα χρόνια αργότερα από το κοινό του "Μπερναμπέου", είχε όλα τα όπλα για να μεγαλουργήσει, δείχνοντας το αστείρευτο ταλέντο του στο "Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ" και στερώντας δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα από την μετέπειτα ομάδα του, Ρεάλ, αμφότερα στην τελευταία αγωνιστική, πρώτα του 1992/93 και κατόπιν του 1993/94! Η αργεντίνικη παροικία των Ντερτίσια, Καστίγιο και Λατόρε, αλλά και των Ισπανών Τσάνο, Κόντε, Πιέρ και Πινίγια, είχε ήδη τον μαέστρο της στο κέντρο του γηπέδου. Και όταν ο Βαλντάνο μετακόμισε το καλοκαίρι του 1994 στη Μαδρίτη, πήρε μαζί του τον πολυτιμότερο παίκτη του στο Αρχιπέλαγος. Εκεί ο Ρεδόνδο συνάντησε μια πλειάδα ποιοτικών χαφ, όπως ο Λάουντρουπ, ο Μίτσελ, ο Αμαβίσκα, ο Μαρτίν Βάθκεθ, ο Λουίς Ενρίκε, ο Μίγια. Η σειρά του Γύπα περιορίστηκε για πρώτη φορά σε δευτερεύοντα ρόλο και ο Βαλντάνο στηρίχτηκε πάνω στην εμπειρία του Λάουντρουπ, τον ενθουσιασμό του Αμαβίσκα, τη μαχητικότητα του Λούτσο και φυσικά την πολυσύνθετη ποιότητα του Ρεδόνδο.

Με επιθετικές αιχμές τους Σαμοράνο (28 τέρματα), Ραούλ (9) και Αμαβίσκα (10), οι "μερένγκες" σταμάτησαν το σερί της Μπαρτσελόνα και κατέκτησαν τον τίτλο μετά από την τετραετή κυριαρχία της Dream Team του Κρόιφ. Δυο χρόνια αργότερα ήρθε ένα ακόμα πρωτάθλημα, αυτή τη φορά με τον Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο. Και την αμέσως επόμενη χρονιά (1998), η Ρεάλ κατέκτησε την séptima, το έβδομο Κύπελλο Πρωταθλητριών, μετά από 32 ολόκληρα χρόνια αναμονής. Ο "πρίγκηπας" είχε καταφέρει να αποκαταστήσει την τάξη, ανεβάζοντας τη "βασίλισσα" στον θρόνο της Ευρώπης. Κάτι που επαναλήφθηκε το 2000 με την ισπανική μονομαχία απέναντι στη Βαλένθια, όταν πλέον ο Ρεδόνδο φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το πρώτο παιχνίδι των προημιτελικών στο "Μπερναμπέου" με την Μάντσεστερ, είχε λήξει 0-0. Οι "κόκκινοι διάβολοι", κάτοχοι του τίτλου έναν χρόνο πριν, στην αξέχαστη ανατροπή του "Καμπ Νόου", παρουσιάζονταν ως το μεγάλο φαβορί όχι μόνο για την πρόκριση στους "4", αλλά και για την κατάκτηση του τροπαίου.

Βίντεο: Ο Ρεδόνδο αποφεύγει μαεστρικά τους Κιν και Σκόουλς (19/4/2000)

Ήταν άλλωστε αήττητοι επί 16 ολόκληρους μήνες σε όλες τις διοργανώσεις και το κέντρο τους θεωρείτο το καλύτερο σε όλη την Ευρώπη. Ο Ντελ Μπόσκε κατέβασε την ομάδα του στο "Ολντ Τράφορντ" με ένα ασυνήθιστο 3-3-2-2 (που μετατρεπόταν σε 3-5-2), κάνοντας τους Ισπανούς δημοσιογράφους - όταν ενημερώθηκαν για την αρχική ενδεκάδα - να αναρωτιούνται αν είχε τρελαθεί τελείως! Υπήρχε μόνο ένας καθαρόαιμος χαφ, ο Ρεδόνδο, αφού ο μεν ΜακΜάναμαν βρισκόταν συνήθως πιο μπροστά και δεξιά, στον χώρο της επίθεσης, ενώ ο Σάβιο ήταν ένας καθαρόαιμος αριστερός εξτρέμ. Απέναντί τους είχε παραταχθεί η υπερηφάνεια της Γιουνάιτεντ, το εκπληκτικό της κέντρο με τους Σκόουλς, Κιν, Γκιγκς και Μπέκαμ, όλοι τους στην ποδοσφαιρική τους ακμή. Πώς δούλεψε τελικά αυτό το σχέδιο; Μια λέξη: Ρεδόνδο. Ο Αργεντίνος, ως κεντρικός μοχλός για τους υπόλοιπους δέκα συμπαίκτες του, μετέτρεψε την "τρέλα" του Ντελ Μπόσκε σε θρίαμβο. Ο "πρίγκηπας" πραγματοποίησε μια επική εμφάνιση και βρισκόταν συνεχώς εκεί που έπρεπε όταν έπρεπε, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την ευφυΐα του μέσα στο γήπεδο.

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους μετά το ματς: "Ο Ρεδόνδο πρέπει να έχει μαγνήτες στα παπούτσια του, ήταν φανταστικός, απίστευτος, όλα του έβγαιναν. Κάθε φορά που βρισκόμασταν στην επίθεση και φτάναμε έξω από την περιοχή τους, η μπάλα κατέληγε στα πόδια του. Κάθε φορά!" Ο "πρίγκηπας" ανάγκασε τους παίκτες της Γιουνάιτεντ να καταφύγουν στα άκρα, εκεί όπου η Ρεάλ είχε αριθμητική υπεροχή, με τους Σάβιο και "Μάκα" να υποχωρούν και να καλύπτουν κάθε κενό. Και στην επίθεση όμως, όλα ξεκινούσαν από το μαγικό αριστερό του Φερνάντο. Αποφεύγοντας κάθε πιθανό αντίπαλο, τροφοδοτούσε τους συμπαίκτες του, ανοίγοντας τις αντεπιθέσεις των "μερένγκες". Στο 52' το σκορ ήταν ήδη 0-2 με το αυτογκόλ του Ρόι Κιν (21') και το πλασέ του Ραούλ (50'). Ο Ρεδόνδο βρέθηκε προωθημένος με τη μπάλα στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και τον Χένινγκ Μπεργκ να τον επιτηρεί. Και τότε ήρθε το περίφημο taconazo, μια εξωπραγματική ντρίμπλα με τακουνάκι, συνδυασμένη με "ποδιά" ανάμεσα από τα πόδια του άτυχου Νορβηγού που μόνο από το ριπλέι πρέπει να κατάλαβε τί είχε συμβεί.

Ρεδόνδο και Ιέρο με το τρόπαιο του Champions League της σεζόν 1999/00

Ο "πρίγκηπας" πρόλαβε τη μπάλα στην γραμμή του άουτ και έστειλε συστημένη ασίστ στον Ραούλ, ο οποίος απλά την έστειλε στα δίχτυα του Βαν Ντερ Χάου, γράφοντας το 0-3. Ήταν ίσως η πιο μεγαλειώδης ατομική ενέργεια που έχουμε θαυμάσει ποτέ σε παιχνίδι Champions League. Μια κίνηση-απόδειξη της ποδοσφαιρικής ευφυΐας του Φερνάντο Ρεδόνδο σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Με άλλα λόγια, ένα έργο τέχνης, ένα πραγματικό αριστούργημα. Ο διαιτητής της συνάντησης, Πιερλουίτζι Κολίνα, είχε παραδεχτεί πως "δεν είχε ξαναδεί κάτι τόσο τέλειο στη διάρκεια της καριέρας του". Πέντε εβδομάδες αργότερα, ο "πρίγκηπας" σήκωνε στο "Σταντ ντε Φρανς" τη δεύτερη κούπα με τα μεγάλα αυτιά για τον ίδιο, την όγδοη για την ομάδα του. Ο Αργεντίνος βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του, όμως όλα θα άλλαζαν πολύ γρήγορα. Οι επερχόμενες εκλογές για την προεδρία των "μερένγκες" και το γεγονός ότι ο Ρεδόνδο υποστήριξε τον Λορένθο Σανθ, έκαναν τον τελικό νικητή, Φλορεντίνο Πέρεθ, να πουλήσει τον "πρίγκηπα" στη Μίλαν, παρά το ότι ούτε ο ίδιος ο παίκτης ήθελε να φύγει, αλλά ούτε και οι φίλαθλοι της Ρεάλ ήθελαν να ακούσουν το παραμικρό για πιθανή παραχώρηση ενός από τα μεγάλα τους είδωλα εκείνη την εποχή.

Ο Πέρεθ έφερε εκείνο το καλοκαίρι τους Φίγκο, Μακελελέ, Κονσεϊσάο και Σολάρι, ενώ "ξεφορτώθηκε" τους Ανελκά (Παρί) και Καρεμπέ (Μίντλεσμπρο). Στη συνέχεια διαπραγματεύτηκε μυστικά με την Μίλαν (χωρίς να το γνωρίζει ο Ρεδόνδο) και έκλεισε τη συμφωνία στα 17 εκ. ευρώ. Όταν το έμαθε ο Ντελ Μπόσκε, εξεδήλωσε την κάθετη διαφωνία του, ενώ η επίσημη ανακοίνωση για την πώληση του παίκτη, ανέφερε πως όλα είχαν γίνει μετά από την επιθυμία αλλά και την επιμονή του ίδιου του Ρεδόνδο να αλλάξει σύλλογο. Ο "πρίγκηπας" έγινε έξαλλος μόλις το διάβασε και συγκάλεσε συνέντευξη Τύπου, στην οποία ξεκαθάρισε πως όλα είχαν γίνει δίχως να ερωτηθεί εκείνος και πως ο ίδιος δεν ήθελε να φύγει, αλλά επιθυμούσε να παραμείνει στη Μαδρίτη. Οι φίλαθλοι της Ρεάλ εξέφρασαν ποικιλοτρόπως την οργή τους για την απώλεια του Ρεδόνδο, όμως ο Φλορεντίνο είχε αποφασίσει πως το συγκεκριμένο κεφάλαιο είχε κλείσει οριστικά. Αν όμως ο Αργεντίνος στεναχωρήθηκε για την πώλησή του από τους "μερένγκες", δυστυχώς τον περίμεναν πολύ χειρότερα.

Ρεδόνδο και Ριβάλντο μονομαχούν σε φιλικό της Βραζιλίας με την Αργεντινή στο Πόρτο Αλέγκρε (7/9/1999) AP Photo/Eraldo Peres

Σε μια προπόνηση της καλοκαιρινής προετοιμασίας με τους "ροσονέρι", ο Ρεδόνδο γύρισε το γόνατό του, αλλά αντί να σταματήσει, συνέχισε και έβγαλε όλο το πρόγραμμα. Αμέσως μετά, η ιατρική γνωμάτευση έδειξε ρήξη συνδέσμων και εξάμηνη απουσία από τα γήπεδα. Πολύ αργότερα έγινε γνωστό ότι χρειάστηκαν δυο ακόμα χειρουργικές επεμβάσεις στο γόνατο, για να αποκατασταθεί πλήρως η ζημιά. Το καλοκαίρι του 2001, πριν αναχωρήσει για τη Μαδρίτη, για να υποβληθεί στη δεύτερη εγχείριση, έπιασε τον Αντριάνο Γκαλιάνι (διευθύνοντα σύμβουλο της Μίλαν) και του ζήτησε να μην πληρωθεί όσα είχαν συμφωνηθεί στο συμβόλαιο, μέχρι να επανέλθει στην αγωνιστική δράση. Επίσης ζήτησε να πληρώνει ο ίδιος το σπίτι που διέμενε και να επιστρέψει το αυτοκίνητο που του είχε διαθέσει ο σύλλογος! Ο Γκαλιάνι αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας ύστερα από καιρό σε συνέντευξή του: "Ο Φερνάντο, εκτός από εκπληκτικός παίκτης, είναι και ένας απίστευτος άνθρωπος. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο σε όλη μου την καριέρα ως διευθυντής στη Μίλαν". Ο Ρεδόνδο έμεινε για πάνω από δυο χρόνια μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους.

Επέστρεψε από τον τραυματισμό του, την τρίτη του σεζόν στους "ροσονέρι", αλλά ποτέ δεν επέστρεψε στα προηγούμενα επίπεδα που τον είχαμε συνηθίσει. Στη Μίλαν, στα τέσσερα χρόνια που παρέμεινε, έπαιξε μόλις 2.049 λεπτά και στις 27 Νοεμβρίου του 2004, σαν σήμερα πριν 13 χρόνια, ανακοίνωσε ότι θα σταματούσε. Όταν έφυγε από τη Ρεάλ, δεν μπόρεσε να το κάνει όπως θα ήθελε τόσο ο ίδιος, όσο και οι "μερένγκες", μέσα δηλαδή στο "Μπερναμπέου". Όμως η μοίρα του επέστρεψε αυτό που του είχε στερήσει ο Φλορεντίνο Πέρεθ. Στις 12 Μαρτίου του 2003, η Μίλαν ταξίδεψε στη Μαδρίτη για να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ στα πλαίσια της δεύτερης φάσης των ομίλων του Champions League. Ο Κάρλο Αντσελότι τον ξεκίνησε βασικό και μόλις ο "πρίγκηπας" πραγματοποίησε την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, το "Σαντιάγο Μπερναμπέου" σείστηκε συθέμελα. Η αποθέωση από τους φίλους της Ρεάλ ήταν καθολική, με τον Φερνάντο να επιστρέφει συγκινημένος το χειροκρότημα. Το ίδιο επαναλήφθηκε στο 79' της συνάντησης, όταν ο Ρεδόνδο έγινε αλλαγή. Το όνομά του έγινε σύνθημα στις κερκίδες, στο καθυστερημένο για τρία χρόνια "αντίο" που του άξιζε.

Ο Ρεδόνδο γνωρίζει την αποθέωση στην επιστροφή του στο "Μπερναμπέου" (12/3/2003)

Αυτός ήταν ο - στη θεωρία - αμυντικός χαφ που επαναπροσδιόρισε τη θέση του, συνδυάζοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονταν για να γίνει ο Μέσος, με το "μ" κεφαλαίο. Ο Ρεδόνδο τελειοποίησε στον υπέρτατο βαθμό το φυσικό του χάρισμα και βρέθηκε πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του, τόσα πολλά ώστε ακόμα και σήμερα να μην έχει υπάρξει όχι εκείνος που θα τον ξεπεράσει, αλλά ούτε καν κάποιος που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του. Έβαλε τις βάσεις στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, αναδείχθηκε στην Τενερίφη, μάγεψε στη Ρεάλ Μαδρίτης, ατύχησε στη Μίλαν, αλλά και στην Εθνική Αργεντινής, πρώτα το 1994 με τον αποκλεισμό του Μαραντόνα και κατόπιν, το 1998 με τον "καμένο" Πασαρέλα, γέμισε το παλμαρέ του με πολλούς και σημαντικούς τίτλους, όμως πάνω απ' όλα χάρισε στο ποδόσφαιρο κάτι πρωτόγνωρο. Μπορεί οι παλαιότεροι να απόλαυσαν τους Σάντος, Φακέτι, και Μπέκενμπαουερ και οι νεώτεροι τους Ζάετς, Γουαρδιόλα και Μπουσκέτς, όμως δεύτερος Ρεδόνδο δεν υπήρξε ποτέ. Ο "πρίγκηπας", ένα κράμα δύναμης και ευφυΐας, οργανωτικής πληρότητας και τεχνικής κατάρτισης, κομψότητας και αποτελεσματικότητας, έβαλε τη σφραγίδα του όχι μόνο στην εποχή του, αλλά συνολικά στο άθλημα.

Πηγές: As, Marca, thesefootballtimes.co, bleacherreport.com, managingmadrid.com, laliga.es

Βίντεο: Το απόλυτο highlight στην καριέρα του Ρεδόνδο, η μαγική ντρίμπλα στον Μπεργκ και η ασίστ στον Ραούλ (19/4/2000)