Τελευταία ημέρα του Ιουλίου. Οι Παξοί δεν θυμίζουν σε τίποτα το κοσμοπολίτικο νησί των προηγούμενων ετών. Ο κορονοϊός έχει απλώσει το μαύρο πέπλο του πάνω από το νησί του Ιονίου, με αποτέλεσμα ο τουρισμός να έχει επηρεαστεί σημαντικά και οι επισκέπτες να είναι ελάχιστοι σε σχέση με το παρελθόν. Καθώς σουρουπώνει στον Γάιο, το κεντρικό λιμάνι και μεγαλύτερο οικισμό των Παξών, μία γνωστή φιγούρα περπατάει στο λιμανάκι και πλησιάζει με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Σήμα κατατεθέν του. Προσιτός και ντροπαλός την ίδια στιγμή.

Ο Γιώργος Τουρσουνίδης, με τη σαλονικιώτικη αύρα και το βορειοελλαδίτικο ταπεραμέντο, ζει τον τελευταίο χρόνο στους Παξούς. Ποδοσφαιρικός... μετανάστης, θα λέγαμε, αφού έχει αναλάβει την τεχνική ηγεσία της τοπικής ομάδας, του ΑΟ Παξών. Ύστερα από μία ζωή στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε σπουδαίες στιγμές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, θέλησε να γνωρίσει μία νέα ποδοσφαιρική εμπειρία. Ή για να το πούμε πιο σωστά μία εμπειρία ζωής, καθώς η διαμονή σε ένα νησί, ειδικά τους χειμερινούς μήνες, δεν θυμίζει σε τίποτα τη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Συνέντευξη στον Ηλία Καλλονά

Ωστόσο, ο ίδιος πάντα λειτουργούσε με το ένστικτο, με την καρδιά. Κάποιες φορές του βγήκε σε καλό, κάποιες άλλες όχι. Παραδέχεται πως είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα συναισθηματικός που επηρεάστηκε/επηρεάζεται από συμπεριφορές και καταστάσεις. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, δεν διστάζει να (παρα)δεχθεί τα λάθη του και να δηλώσει ότι μετάνιωσε με κάποιες αποφάσεις του. Δεν το κάνουν όλοι. Τουλάχιστον φανερά.

Ο Γιώργος Τουρσουνίδης, στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο Sport24.gr, βγάζει μία διαφορετική πλευρά του εαυτού του. Πάντα με τον ΠΑΟΚ σε πρώτο πλάνο. Δεν γινόταν και διαφορετικά. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια απ' όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ο Δικέφαλος παραμένει η ζωή του, το δεύτερο σπίτι του, όπως λέει. Και το καταλάβαμε πολλές φορές μέσα στη συζήτηση. Όταν μιλούσαμε για τον ΠΑΟΚ γαλήνευε η ψυχή του, έκανε σα μικρό παιδί, όπως τότε που πανηγύριζε στις εξέδρες της Τούμπας και ονειρευόταν να φορέσει τη φανέλα με τον δικέφαλο.

Για τους νεότερους, το όνομά του μπορεί να μην λέει πολλά. Στους παλαιότερους, όμως, θυμίζει ξεχωριστές στιγμές. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο Γιώργος Τουρσουνίδης κράτησε όρθιο τον ΠΑΟΚ πολλές φορές τη δύσκολη δεκαετία του '90, αποτελώντας μία αρχηγική παρουσία στα αποδυτήρια της ομάδας, αλλά και μέσα στο γήπεδο, συνεπικουρούμενος από σημαντικούς παίκτες όπως ο Σπύρος Μαραγκός, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Γιώργος Σκαρτάδος, ο Ζήσης Βρύζας και ο Κώστας Φραντζέσκος.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΞΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΑΛΕΝΤΑ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ

Ας αρχίσουμε, όμως, την ιστορία από το τέλος (της). Πώς, λοιπόν, ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει στο προσκήνιο, σε μία μεγάλη πόλη, αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω και να μετακομίσει σε ένα νησί όπως είναι οι Παξοί;

"Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ το περίμενα. Ήταν πολύ ξαφνικό. Η επαφή με τον ΑΟ Παξών έγινε μέσω ενός κοινού γνωστού, του παλαίμαχου παίκτη του ΠΑΟΚ, Γιάννη Αντωνόπουλου, ο οποίος γνώριζε τον πρόεδρο της ομάδας, Σωτήρη Σαρκαβάζη.

Είπε ο Γιάννης ότι είμαστε φίλοι και ο πρόεδρος ζήτησε το τηλέφωνό μου. Με την προοπτική να συζητήσουμε μία πιθανή συνεργασία. Για να σου πω την αλήθεια, στην αρχή ξαφνιάστηκα και απέρριψα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Όμως, μετά από τη συζήτηση που είχα με τον πρόεδρο, αποφάσισα να επισκεφθώ το νησί για ένα τριήμερο για να δω τις εγκαταστάσεις, αλλά και να γνωρίσω τους ανθρώπους της ομάδας. Δεν σου κρύβω ότι ενθουσιάστηκα τόσο απ’ το νησί, όσο κι απ’ το περιβάλλον. Εκεί μου έγινε το 'κλικ' παρότι αρχικά ήμουν διστακτικός έως αρνητικός.

Δεν το πολυσκέφτηκα και απάντησα θετικά. Αναζητούσα ούτως ή άλλως μία αλλαγή. Ήθελα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη και να γνωρίσω κάτι καινούργιο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Περισσότερο σε θέμα ηρεμίας, παρά ποδοσφαιρικής προοπτικής".

Ο Γιώργος Τουρσουνίδης στην παρουσίασή του από τον ΑΟ Παξών

Όταν ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική καριέρα του, ασχολήθηκε ενεργά με τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Γνωρίζει, λοιπόν, από πρώτο χέρι το ταλέντο που υπάρχει στους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα νεαρά παιδιά που ζουν στην επαρχία και τα οποία δεν έχουν ίσες ευκαιρίες.

"Μου είπαν ότι υπάρχουν αξιόλογα παιδιά στις Ακαδημίες και όντως το διαπίστωσα κι εγώ. Οπότε, από κοινού με τον πρόεδρο, αποφασίσαμε να αξιοποιήσουμε και τις Ακαδημίες. Προς το παρόν, δεν υπάρχει η συμμετοχή που θα θέλαμε από παιδιά. Το θετικό, όμως, είναι πως στην πρώτη ομάδα βρίσκονται 7-8 νεαρά παιδιά που προέρχονται από τα σπλάχνα του συλλόγου. Επομένως, στόχος μας είναι να βγάλουμε μία αντίστοιχη φουρνιά στο μέλλον. Θα είναι καλό και για το νησί και για τα ίδια τα παιδιά".

"Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ειδικά σε ένα νησί όπως οι Παξοί που η πρόσβαση δεν είναι εύκολη. Υπάρχει η θάλασσα, επομένως γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Είναι στενάχωρη αυτή η κατάσταση, καθώς υπάρχουν αξιόλογα παιδιά που δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με συνομηλίκους τους από άλλα μέρη της Ελλάδας.

Για παράδειγμα, το προηγούμενο διάστημα έστειλα δύο παιδιά από τον ΑΟ Παξών για δοκιμή στις Ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Τον 16χρονο Χρήστο Βερονίκη και τον 18χρονο Σπύρο Ρούσση. Ειδικά ο Σπύρος είναι εξαιρετική περίπτωση. Γεννήθηκε για να παίξει ποδόσφαιρο. Μου το είπαν, άλλωστε, κι οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ. Ότι αν ήταν στις Ακαδημίες της ομάδας απ’ τα 13-14, τότε θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα όσον αφορά στην εξέλιξή του. Τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα εδώ. Τόσο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ζωής".

Σε μία αποστροφή του λόγου του, ο Γιώργος Τουρσουνίδης είπε για τον Σπύρο Ρούσση ότι "γεννήθηκε για να παίξει ποδόσφαιρο". Άραγε, ο ίδιος γεννήθηκε για να παίξει ποδόσφαιρο; Πάντως, απ' όσο θυμάται τον εαυτό του, αλλά κι απ' όσα του είχαν πει οι γονείς του, δεν έκανε τίποτα άλλο.

Ακόμα πηγαίνω στο γήπεδο και πωρώνομαι για να νικήσει ο ΠΑΟΚ. Πηγαίνω εκδρομές. Έχω τρέλα με την ομάδα

"Ήμουν με μία μπάλα στα πόδια και ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο και τον ΠΑΟΚ. Ήταν πολύ διαφορετικά χρόνια. Μέναμε στην περιοχή της Τούμπας, είχαμε τις αλάνες και περνούσαμε ξέγνοιαστα το χρόνο μας. Προσωπικά, το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο ποδόσφαιρο. Ήμουν τυχερός που έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έκανα μία καλή σταδιοδρομία".

Όταν είσαι πιτσιρικάς έχεις ως όνειρο να φορέσεις τη φανέλα της αγαπημένης σου ομάδας, να σκοράρεις ένα κρίσιμο γκολ, να χαρίσεις μία μεγάλη νίκη. Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, το ποδόσφαιρο να έχει γίνει απόλυτα επαγγελματικό, αλλά τα όνειρα παραμένουν... ερασιτεχνικά. Ωστόσο, με βάση όσα βίωσε ο ίδιος, το να αγωνιστείς στην ομάδα της καρδιάς σου είναι τελικά ευχή ή κατάρα;

"Είναι και τα δύο μαζί. Όσα έζησα με τον ΠΑΟΚ, που αγαπούσα από μικρός, είναι βαθιά χαραγμένα μέσα μου. Μου έχουν αφήσει ένα όμορφο συναίσθημα. Από εκεί που ήμουν στις κερκίδες ως πιτσιρικάς και φώναζα για τον ΠΑΟΚ, ξαφνικά βρέθηκα στο γήπεδο με το περιβραχιόνιο του αρχηγού και γνώριζα την αποθέωση από τον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, όταν είσαι από μικρό παιδί σε μία ομάδα, οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες, τα βέλη στρέφονται εναντίον σου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει μία φθορά στη σχέση μεταξύ των δύο πλευρών. Αν και προσωπικά, δεν αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα. Δόξα τω Θεώ αγαπήθηκα πάρα πολύ από τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Δεν πούλησα ποτέ οπαδιλίκι. Μεγάλωσα μέσα στην Τούμπα και δεν σου κρύβω ότι ακόμη και σήμερα, στα 50 μου, πηγαίνω στο γήπεδο και πωρώνομαι για να νικήσει ο ΠΑΟΚ. Πηγαίνω εκδρομές. Έχω τρέλα μ’ αυτή την ομάδα. Είναι το δεύτερο σπίτι μου".

O 20χρονος Τουρσουνίδης με αντίπαλο τον Σάββα Κωφίδη σε Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ

Για να φτάσει, όμως, να αποθεωθεί στην Τούμπα, να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, έπρεπε κάποιος προπονητής να του δώσει την ευκαιρία. Αυτός ήταν ο Νίκος Αλέφαντος, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο σε ηλικία 81 ετών. Ο Τουρσουνίδης έκανε ντεμπούτο στις 2 Απριλίου του 1989, σε ηλικία 18,5 ετών, αγωνιζόμενος ως δεξιός χαφ-εξτρέμ. Πέρασε ως αλλαγή στο 86ο λεπτό του αγώνα με τον Λεβαδειακό στην Τούμπα.

"Ο Αλέφαντος ήταν αυτός που έβλεπε ο κόσμος στην τηλεόραση, σε λίγο πιο έντονο βαθμό όταν τον ζεις από κοντά (σ.σ. γέλια). Έτσι ήταν πάντα ο κύριος Νίκος. Πολύ αυθόρμητος. Εγώ τότε ήμουν πιτσιρικάς, 17 ετών. Με ανέβαζαν στην πρώτη ομάδα και έκανα προπονήσεις. Μετά με έκαναν ημι-επαγγελματία.

Κάποια στιγμή ο Αλέφαντος με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε: ‘Κοίταξε μικρέ, εγώ θα σε βάλω να παίξεις. Είσαι έτοιμος;’. Ψαρωμένος εγώ, του απάντησα διστακτικά ‘ναι’. Μου ξαναλέει: ‘Ρε ακούς τι σου λέω; Θα σε βάλω να παίξεις’. ‘Βάλε με’, του λέω. Κι έτσι έγινε".

Το τρένο είχε μπει πλέον στις ράγες. Μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, πραγματοποίησε άλλη μία συμμετοχή με τον Διαγόρα και πάλι στην Τούμπα, ως βασικός και από την επόμενη σεζόν (1989/90) ήρθε η καθιέρωση με τον Ρομπ Γιάκομπς στο τιμόνι της ομάδας. Ο Ολλανδός τεχνικός θα του εμπιστευτεί θέση βασικού και ο Τουρσουνίδης θα τον δικαιώσει, πετυχαίνοντας τρία γκολ σε 23 αγώνες. Ωστόσο η γενικότερη παρουσία του ήταν εκείνη που έκανε τη διαφορά.

Παρεξηγήθηκα με κάποιες καταστάσεις στην Εθνική και αποφάσισα να σταματήσω στα 25 μου. Το μετανιώνω

Σε σημείο πριν καν συμπληρώσει τα 20 του χρόνια, να κληθεί στην Εθνική Ανδρών. Σε μία περίοδο που πρωταγωνιστούσαν παίκτες όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο Βασίλης Καραπιάλης και ο Βασίλης Δημητριάδης. Σπουδαίο κατόρθωμα για την εποχή.

"Το θυμάμαι σαν τώρα. Παίζαμε με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός έκανε φιέστα, καθώς πανηγύριζε το πρωτάθλημα της σεζόν 1989/90. Την επόμενη ημέρα θα ταξιδεύαμε με την Ελπίδων στην Ιταλία, όπου έπαιζε αγώνα κι η Ανδρών. Ήταν φιλικό προετοιμασίας για την εθνική Ιταλίας ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του ’90.

Τελειώνει το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό και έρχεται στα αποδυτήρια ο υπεύθυνος της ομάδας και μού λέει: 'Μικρέ, δεν θα πας με την Ελπίδων. Σε κάλεσε ο Αντώνης Γεωργιάδης στην Ανδρών'. Παγώνω. Δεν ήξερα τι να πω. Ήταν, βέβαια, ωραίο το συναίσθημα. Υπήρχε προφανώς άγχος, αλλά ήταν ωραία. Μάλιστα, ο Γεωργιάδης με έβαλε βασικό κόντρα στην Ιταλία. Σκέψου, έπαιζα απέναντι στον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος θεωρείτο τότε ανερχόμενο αστέρι στην Ιταλία. Ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι".

Ο Τουρσουνίδης στο ντεμπούτο με την Εθνική Ανδρών με αντίπαλο τον Σαλβατόρε Σκιλάτσι

Στην Εθνική Ανδρών έπαιξε περίπου πέντε χρόνια, απ' το 1990 έως το 1995, μετρώντας 22 συμμετοχές και ένα γκολ. Δεν ήταν στην αποστολή της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, αλλά είχε πολλές συμμετοχές με το εθνόσημο, φορώντας σε αρκετά παιχνίδια το Νο.10 στην πλάτη. Ωστόσο, εξαιτίας κάποιων θεμάτων εντός της ομάδας, αποφάσισε να αποχωρήσει σε ηλικία μόλις 25 ετών. Το συναισθηματικό κομμάτι επηρέασε γι' ακόμη μία φορά την κρίση του.

"Παρεξηγήθηκα με κάποιες καταστάσεις. Τότε, προπονητής ήταν ο Κώστας Πολυχρονίου και γίνονταν πράγματα στην ομάδα που δεν μου άρεσαν. Ήμουν και σε μία ηλικία που έβραζε το αίμα μου, οπότε αποφάσισα να σταματήσω. Λάθος μου, βέβαια. Το μετάνιωσα διότι εκείνη η κατάσταση ήταν παροδική.

Εκείνη η Εθνική είχε σπουδαίες προσωπικότητες. Ήταν ο Σαραβάκος, ο Μανωλάς, ο Σαργκάνης, ο Αποστολάκης. Είχε πλούσιο ταλέντο, αλλά δεν υπήρχε η αντίστοιχη οργάνωση και χημεία στην ομάδα. Μπορεί να υπερτερούσε σε ταλέντο από την Εθνική του 2004 που κατέκτησε το Euro, αλλά δεν βάλαμε ποτέ το 'εγώ' μας κάτω από το 'εμείς'. Δεν ήταν προτεραιότητα η Εθνική".

Αν εξαιρέσεις την εν βρασμώ απόφασή του να αποχωρήσει από την Εθνική, η καριέρα του με τον ΠΑΟΚ κυλούσε ονειρικά. Δεν ήταν, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που τον παρομοίαζαν με τον μεγάλο Γιώργο Κούδα. Η λογική της σύγκρισης είναι πολύ έντονη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν και τον ίδιο δεν τον βρίσκουν σύμφωνο τέτοιες συζητήσεις.

"Ο Κούδας ήταν ο μεγαλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ, οπότε ήταν λογικό να γίνονται συγκρίσεις. Εμένα με συνέδεσαν αρκετές φορές μαζί του. Τιμή μου, αλλά θεωρώ πως ο καθένας κάνει την πορεία και την σταδιοδρομία του. Είναι λάθος να βάζεις έναν αθλητή σε ένα τέτοιο τρυπάκι διότι τον αγχώνεις και του δημιουργείς πίεση. Προσωπικά δεν αισθάνθηκα πίεση, αλλά υπάρχουν άλλοι παίκτες που επηρεάζονται. Δεν συμφωνώ πάντως να γίνονται συγκρίσεις. Ο καθένας έχει την αξία και την ιστορία του".

Δεν χρειάζεται οι παίκτες να ασχολούνται τόσο έντονα με τα social media. Πολύ φρου-φρου και αρώματα

Κι αφού αναφέρθηκε στο θέμα της πίεσης, δεν γινόταν να μην τον ρωτήσουμε αν ο ίδιος αισθάνθηκε ποτέ πιεσμένος ή αδύναμος να διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις.

"Κοίταξε να δεις. Η πίεση είναι λογικό να υπάρχει όταν παίζεις σε μία μεγάλη ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ. Να σου πω την αλήθεια, ένας παίκτης, αν θέλει να παίξει σε μία τέτοια ομάδα, θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται στην πίεση. Αλλιώς ας πάει κάπου αλλού. Όταν θες να είσαι μεγάλος παίκτης, πρέπει να ανταπεξέλθεις σε τέτοιες καταστάσεις. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό, προφανώς κι υπάρχει πίεση από τον κόσμο.

Από εκεί και πέρα, είναι θέμα χαρακτήρα αν μπορείς να το αντέξεις ή όχι. Πλέον, τα πράγματα είναι πιο χαλαρά σε σχέση με την εποχή μου. Δεν θα έλεγα πως οι παίκτες είναι πιο καλομαθημένοι, αλλά σίγουρα η πίεση δεν έχει καμία σχέση. Πλέον, όλα γίνονται στα social media.

Προσωπικά διαφωνώ με αυτή τη λογική. Ίσως είμαι παλαιάς κοπής. Δεν χρειάζεται οι παίκτες να ανεβάζουν φωτογραφίες, να ασχολούνται τόσο έντονα με τα social media. Πολύ φρου-φρου και αρώματα. Έχεις μία δουλίτσα, την κάνεις κι ως εκεί. Από εκεί και πέρα, τα προσωπικά σου ασ' τα για το σπίτι σου. Δεν χρειάζεται να τα ανεβάζεις στο ίντερνετ".

Δεν ήθελα να πάω στον Παναθηναϊκό, ήμουν στα ντουζένια μου και ήθελα πολύ… ΠΑΟΚ

Το βέβαιο είναι πως αν υπήρχαν social media στην εποχή του, η συζήτηση για το ταλέντο του θα ήταν πολύ έντονη. Άλλωστε, καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 τόσο ο Παναθηναϊκός όσο κι ο Ολυμπιακός εξέταζαν ζεστά την περίπτωσή του. Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει, λίγο πριν από την έναρξη της σεζόν 1990/91 βρέθηκε μία "ανάσα" από το Τριφύλλι που ήταν παντοδύναμο, με μπροστάρη και διοικητικό ηγέτη τον Γιώργο Βαρδινογιάννη.

"Δεν είχα λόγο στη μεταγραφή μου. Εκείνη την εποχή ο παίκτης ήταν δεσμευμένος με συμβόλαιο και δεν είχε συμμετοχή στις συζητήσεις. Για παράδειγμα, εγώ στον ΠΑΟΚ είχε υπογράψει αρχικά ως ημι-επαγγελματίας για δύο χρόνια και στη συνέχεια η ομάδα με έκανε επαγγελματία, υπογράφοντας συμβόλαιο πέντε ετών. Οπότε, για εφτά χρόνια ήσουν δεσμευμένος χωρίς να έχεις λόγο. Σε έκανε ό,τι ήθελε η ομάδα και οικονομικά, αλλά και ποδοσφαιρικά.

Τότε, λοιπόν, που ήταν να πάω στον Παναθηναϊκό, οι διοικήσεις διαπραγματεύονταν τη μεταγραφή. Εμένα απλά μου είχαν πει ότι μάλλον θα πάω στον Παναθηναϊκό. Το αστείο είναι πως τα νέα για τη μεταγραφή μου τα μάθαινα από την Αθήνα και όχι από τη Θεσσαλονίκη. Είχα προσωπική επαφή με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Σε έπαιρνε τηλέφωνο ο παράγοντας και σου έλεγε 'έλα να μιλήσουμε'. Χωρίς μάνατζερ και παρατρεχάμενους.

Προσωπικά, δεν ήθελα να πάω στον Παναθηναϊκό γιατί ήμουν στα ντουζένια μου και ήθελα πολύ… ΠΑΟΚ. Ήμουν τρελαμένος. Ήμουν στα καλύτερά μου με τον ΠΑΟΚ. Παρ’ όλα αυτά, βρέθηκα πολύ κοντά στον Παναθηναϊκό. Ουσιαστικά, η μεταγραφή χάλασε επειδή αντέδρασε έντονα ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Ξεσηκώθηκαν οι οπαδοί και οι διοικούντες την ομάδα αποφάσισαν να μην ολοκληρώσουν τη συμφωνία".

Ο Τουρσουνίδης, σε ηλικία 21 ετών, σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ

Η αντίδραση του κόσμου κράτησε τον Τουρσουνίδη στη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ. Τα πράγματα -τουλάχιστον όσον αφορά στους τίτλους- θα είχαν εξελιχθεί σίγουρα διαφορετικά, αφού ο Παναθηναϊκός εκείνη την εποχή πρωταγωνιστούσε στην Ελλάδα, έπαιρνε πρωταθλήματα και έκανε σπουδαίες πορείες στην Ευρώπη. Όμως, ο ίδιος δεν μετανιώνει.

"Δεν το είδα ποτέ έτσι. Έπαιξε ρόλο το συναισθηματικό κομμάτι. Ήμουν καλά στην ομάδα. Ήθελα πολύ ΠΑΟΚ. Ήμουν τόσο χαρούμενος και ικανοποιημένος που δεν με ένοιαζε η μεταγραφή. Εγώ στον ΠΑΟΚ τότε δεν πληρωνόμουν, πέρα από τους μισθούς και κάποια πριμ. Αντίθετα, η προσφορά του Παναθηναϊκού ήταν εξωπραγματική για τα δεδομένα της εποχής. Αλλά δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία, γιατί με ένοιαζε μόνο ο ΠΑΟΚ".

Μου λέει ο Βαρδινογιάννης: 'Μη τυχόν και μιλήσεις με τους άλλους', εννοώντας τον Ολυμπιακό

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, παρά την επιθυμία του να μείνει στον ΠΑΟΚ, κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να τον πείσει να κατηφορίσει στην Αθήνα και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό.

"Ο Καπετάνιος με αγαπούσε πάρα πολύ. Με ήθελε στον Παναθηναϊκό και έκανε μεγάλη προσπάθεια για να με φέρει στην ομάδα. Από το 1990 έως το 1992, για δύο χρόνια έδινε μάχη για να με κατεβάσει στην Αθήνα. Το 1990 ήταν πολύ έντονη η θέλησή του. Θυμάμαι, είχα πάει σπίτι του να συζητήσουμε για να μην μας πάρουν χαμπάρι. Μου λέει: 'Μικρέ, θέλεις να έρθεις στον Παναθηναϊκό'; Σκέψου τότε φοβόμουν να τον κοιτάξω, όχι να του απαντήσω θετικά ή αρνητικά. Καθώς μιλούσαμε, μου λέει: 'Ένα πράγμα θα σου πω. Μη τυχόν και μιλήσεις με τους άλλους', εννοώντας τον Ολυμπιακό (σ.σ. γέλια).

Τρομερές εμπειρίες για ένα παιδί 20-21 ετών. Εκείνη την περίοδο υπήρχε όντως ενδιαφέρον κι από τον Ολυμπιακό, όχι τόσο έντονο όσο του Παναθηναϊκού. Θεωρώ πως έπαιξε ρόλο ότι ακουγόταν έντονα ότι θα συνεχίσω στον Παναθηναϊκό, επομένως δεν μπήκαν στη διαδικασία συζήτησης μαζί μου. Απλώς κάποια στιγμή μου εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους. Έως εκεί".

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΧΑΪΜΠΟΥΡΙ, Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΙΑ

Η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό δεν ολοκληρώθηκε, ο Τουρσουνίδης έμεινε στον ΠΑΟΚ και έζησε μία από τις μεγαλύτερες προκρίσεις ελληνικής ομάδας στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1997, ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει την Άρσεναλ στο θρυλικό Χάιμπουρι για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA.

Ο πρώτος αγώνας στη Θεσσαλονίκη έχει λήξει με 1-0 υπέρ της ελληνικής ομάδας χάρη σε γκολ του Κώστα Φραντζέσκου. Οι "κανονιέρηδες" είχαν προηγηθεί στην Αγγλία, πίεζαν για το δεύτερο γκολ που θα τους έδινε την πρόκριση, αλλά στο 87ο λεπτό ο πιτσιρικάς Ζήσης Βρύζας με μία εξαιρετική προσπάθεια έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και τον Δικέφαλο στον επόμενο γύρο.

Πολλές φορές αξίζαμε να κατακτήσουμε έναν τίτλο, αλλά δεν μας άφηναν να τον πάρουμε

"Η πρόκριση επί της Άρσεναλ ήταν η καλύτερη στιγμή, με διαφορά. Μία σπουδαία επιτυχία για το σύλλογο γενικότερα, καθώς η Άρσεναλ ήταν υπερδύναμη τότε. Γενικά, είχαμε αρκετές ευρωπαϊκές επιτυχίες εκείνη την περίοδο. Το μόνο στενάχωρο σε μία πορεία 13-14 ετών με τον ΠΑΟΚ ήταν πως δεν πήραμε έναν τίτλο. Είτε πρωτάθλημα είτε Κύπελλο. Ήθελα να γευτώ μία τέτοια χαρά.

Πολλές φορές αξίζαμε να κατακτήσουμε έναν τίτλο, αλλά δεν μας άφηναν να τον πάρουμε. Ο ΠΑΟΚ είχε πολύ καλή ομάδα. Έβγαινε στην Ευρώπη, διεκδικούσε το πρωτάθλημα, αλλά υπήρχαν στιγμές που δεν μας άφηναν να το κυνηγήσουμε μέχρι τέλους. Είχαμε εξαιρετική φουρνιά Ελλήνων παικτών και μόλις 2-3 ξένους".

O Toυρσουνίδης πανηγυρίζει μέσα στο Χάιμπουρι μαζί με Ζαγοράκη (αριστερά), Φραντζέσκο και Κολομπούρδα

Προπονητής εκείνη τη μαγική βραδιά στην Αγγλία ήταν ο Άγγελος Αναστασιάδης. Ένας άνθρωπος που έχει αποφασίσει να βαδίσει με τις δικές του αρχές και αξίες, δεχόμενος πολλές φορές έντονη κριτική για τις πρακτικές του που θυμίζουν ποδόσφαιρο μίας άλλης εποχής.

"Ο Άγγελος έχει τις αξίες του. Δεν παρεκκλίνει. Έχει ένα τρόπο σκέψης και με βάση αυτόν κινείται στη ζωή και την καριέρα του. Είναι καλός προπονητής. Προσέφερε πολλά στον ΠΑΟΚ. Τον είχα προπονητή και εκείνα τα χρόνια έπαιξε καλό ποδόσφαιρο ο ΠΑΟΚ. Θα έλεγα, απλά, ότι είναι παλαιάς κοπής. Είναι αυθόρμητος, λέει την άποψή του και την στηρίζει μέχρι τέλους. Είναι ειλικρινής. Είτε είναι κακό είτε καλό, θα στο πει. Δεν υπεκφεύγει".

Το σχόλιο "πολλές φορές αξίζαμε να κατακτήσουμε έναν τίτλο, αλλά δεν μας άφηναν να τον πάρουμε" αποτέλεσε μία καλή ευκαιρία να συζητήσουμε για το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου που τις περισσότερες φορές γίνεται... προσκήνιο και δεν επιτρέπει στους ποδοσφαιριστές να είναι εκείνοι οι πρωταγωνιστές.

Ο διαιτητής μάς έλεγε: 'Όσα ημίχρονα και να παίξετε, δεν θα κερδίσετε. Δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα'

"Και σε 20 χρόνια να το συζητάμε, πάλι τα ίδια θα λέμε. Δεν θα αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα. Ναι, προφανώς και υπήρχαν ομάδες που κυριαρχούσαν. Ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη, για ένα μικρό διάστημα η ΑΕΚ και μετά ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη. Ξεκάθαρα πράγματα.

Όταν έπαιζα εγώ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έκαναν κουμάντο ο Παναθηναϊκός κι ο Βαρδινογιάννης. Μετά λίγο η ΑΕΚ, αλλά είχε και πολύ καλή ομάδα. Θεωρώ πως ήταν από τις καλύτερες ομάδες που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Ήταν δημιούργημα του Μπάγεβιτς. Στη συνέχεια ήρθε ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη και έγινε κυρίαρχος.

Να ξέρεις ότι 50-50 δεν θα υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα. Είναι έτσι δομημένος ο αθλητισμός και κατ’ επέκταση το ποδόσφαιρο, που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Τώρα ακούγεται πως ο ΠΑΟΚ έχει τα ηνία λόγω του Σαββίδη. Θα στο πω απλά, είναι στενάχωρο και λυπηρό. Δεν μιλάμε για τους πρωταγωνιστές του ποδοσφαίρου που είναι οι παίκτες, αλλά για τους γύρω-γύρω.

Ο Τουρσουνίδης ως αρχηγός σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα

Βέβαια, και για τον ποδοσφαιριστή είναι στενάχωρο να μοχθεί, να προσπαθεί και να μην δικαιώνονται οι κόποι του. Δηλαδή, να παίζεις 30 ημίχρονα και να μην κερδίζεις ποτέ. Εγώ έχω βιώσει κατάσταση που ο διαιτητής μας έλεγε ότι όσο και να παίζουμε δεν θα νικήσουμε. Ξεκάθαρα. Την ώρα του παιχνιδιού. Μας έλεγε: 'Όσα ημίχρονα και να παίξετε, δεν θα κερδίσετε. Δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα'. Ο παίκτης τη βλέπει την αδικία, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι.

Θεωρώ, μάλιστα, ότι ο κόσμος αντιδρά και κάνει επεισόδια επειδή έχει κουραστεί απ’ όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά το περιβάλλον παραμένει ιδιαίτερα τοξικό. Δεν θα χαρούμε ποτέ πραγματικό ποδόσφαιρο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο. Πρωταγωνιστές είναι άλλοι, όχι οι ποδοσφαιριστές".

Όταν είπα ’θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο’ δεν αναφερόμουν στο κοινωνικοπολιτικό κομμάτι

Το αίσθημα αδικίας που ένιωθε απέναντι στον ΠΑΟΚ τόσο ως παίκτης και στη συνέχεια ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ομάδας, τον οδήγησε σε μία ατυχέστατη δήλωση τον Απρίλιο του 2018. Στο πλαίσιο του συλλαλητηρίου του ΠΑΟΚ για τις ποινές που είχαν επιβληθεί στην ομάδα για τους αγώνες με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ στην Τούμπα, ο Τουρσουνίδης πήρε το μικρόφωνο και μεταξύ άλλων ανέφερε πως "ο ΠΑΟΚ είναι δυνατός και ισχυρός και με αρωγό τον κόσμο, εσάς, θα στείλουμε μήνυμα ότι θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο". Μία ατάκα που προκάλεσε δικαιολογημένα έντονες αντιδράσεις, καθώς δημιουργούσε ένα κλίμα πόλωσης.

"Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά εκείνη την στιγμή. Η αλήθεια είναι πως δέχθηκα ανελέητο πόλεμο για εκείνη τη δήλωση. Όταν είπα ’θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο’ δεν αναφερόμουν στο κοινωνικοπολιτικό κομμάτι, αλλά στην ποδοσφαιρική αδικία. Όταν έχεις βιώσει πολλές δύσκολες καταστάσεις, κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο να πεις ότι δεν αξίζει τον κόπο. Ας πάμε εμείς από εδώ, να πάτε εσείς από εκεί. Ποδοσφαιρικά πάντα. Όχι να γίνει πόλεμος. Μιλάω για το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά. Δεν ήταν μπηχτή για κάποια κυβέρνηση. Δεν με απασχολούν αυτά".

Ο Τουρσουνίδης στο συλλαλητήριο των οπαδών του ΠΑΟΚ το 2018

Η ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΟΚ, ΤΟ ΛΑΘΟΣ, Ο ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΦΝΙΚΟ "ΤΕΛΟΣ"

Όπως προείπαμε, το γεγονός πως λειτουργεί πολλές φορές με το συναίσθημα και όχι με τη λογική, του έκανε κακό και στην ποδοσφαιρική καριέρα του. Τον Ιανουάριο του 2000, λοιπόν, ύστερα από μία δωδεκαετία στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Την ομάδα είχε αναλάβει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και ο 29χρονος -τότε- Τουρσουνίδης δεν βρισκόταν στα πλάνα του. Μετά από 287 συμμετοχές και 37 γκολ, ο "Τούρσου" αποτελεί παρελθόν.

"Όταν ήρθε ο Μπάγεβιτς στον ΠΑΟΚ, ενημέρωσε εμένα και 2-3 πιο μεγάλους σε ηλικία παίκτες, ότι καλό θα ήταν να αποχωρήσουμε, καθώς δεν ήμασταν στα πλάνα του. Ήθελε να κάνει ανανέωση και να στηριχθεί σε δικούς του παίκτες. Ξέρεις, πολλές φορές όταν θέλουν να περάσουν κάτι το λένε… ανανέωση. Ακούγεται πιο όμορφο στ’ αυτιά (σ.σ. γέλια).

Η αλήθεια είναι πως στεναχωρήθηκα και πικράθηκα με αυτή την εξέλιξη. Θα μπορούσα να μείνω και να του αποδείξω ότι αξίζω μία θέση στο ρόστερ. Όμως, μου γύρισε… ανάποδα και αποφάσισα να φύγω και να πάω στην Ξάνθη. Εκεί έμεινα για 1,5 χρόνο. Ήταν λάθος μου. Δεν έπρεπε να αποχωρήσω. Όταν, λοιπόν, ολοκλήρωσα το συμβόλαιό μου με την Ξάνθη, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη. Ο νταλκάς μου ήταν ο ΠΑΟΚ. Ήμουν 31 στα 32. Προπονητής στην ομάδα ήταν ακόμα ο Μπάγεβιτς και πρόεδρος ο Μπατατούδης.

Κάνω κάποιες επαφές με τους ανθρώπους της ομάδας και τους ενημερώνω πως θέλω να επιστρέψω. Αλλά πώς θα επιστρέψω με τον Μπάγεβιτς; Αφού εκείνος ήταν που με είχε διώξει. Κανονίζω, λοιπόν, ραντεβού μαζί του στο γραφείο του. Του εξηγώ πώς έχει η κατάσταση και τον ενημερώνω πως θέλω να κλείσω την καριέρα μου στον ΠΑΟΚ.

Δεν γούσταρα να πάω κάπου αλλού. Ήθελα να σταματήσω ως παίκτης του ΠΑΟΚ. Πάλι λάθος μου

'Αν θα με βάλεις ή όχι να παίξω είναι δικαίωμά σου. Εγώ θέλω απλά να είμαι στον ΠΑΟΚ. Δεν κολλάω στο τι συνέβη πριν από δύο χρόνια', του λέω. Οπότε γυρίζει και μου λέει: 'Γιώργο, από εμένα έχεις το ΟΚ. Μίλα με τον πρόεδρο κι αν τα βρείτε μπορείς να επιστρέψεις στην ομάδα'.

Επέστρεψα, λοιπόν, αλλά λίγους μήνες αργότερα αποχώρησε ο Μπάγεβιτς και ήρθε ο Αναστασιάδης στη θέση του. Τότε έγιναν κάποια σκηνικά που δεν μου άρεσαν. Αισθάνθηκα ότι δεν με ήθελαν τόσο πολύ στην ομάδα και μου το έλεγαν με πλάγιο τρόπο. Τρελάθηκα και αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Δεν γούσταρα να πάω κάπου αλλού. Ήθελα να σταματήσω ως παίκτης του ΠΑΟΚ. Πάλι λάθος μου. Διότι θα μπορούσα να παίξω άνετα μία γεμάτη τριετία σε μία άλλη ομάδα.

Είχα προτάσεις, αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω. Είμαι πολύ συναισθηματικός και μου γυρνάει μπούμερανγκ. Σκέψου, τότε δεν γνώριζε κανένας ότι έχω σκοπό να αποσυρθώ. Ούτε η οικογένειά μου. Το σκεφτόμουν αρκετό διάστημα. Πήγα, λοιπόν, στα γραφεία της ομάδας και τους λέω: ‘Θέλω να κάνω μία συνέντευξη Τύπου. Καλέστε τους δημοσιογράφους’. Δεν γνώριζε κανείς τίποτα. Κι έρχονται οι δημοσιογράφοι και τους ανακοινώνω ότι σταματάω το ποδόσφαιρο".

O Toυρσουνίδης με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, Πέτρο Καλαφάτη μετά την επιστροφή του στην ομάδα

Κι αφού το κεφάλαιο "ποδοσφαιριστής" έκλεισε, έστω και με επεισοδιακό τρόπο, η κουβέντα μεταφέρθηκε στο σήμερα. Άραγε πώς είδε τον ΠΑΟΚ τη φετινή σεζόν, ύστερα από την περσινή εντυπωσιακή χρονιά που είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση του νταμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας;

"Φέτος ο ΠΑΟΚ ήταν κακός. Ήταν η δυσάρεστη έκπληξη του πρωταθλήματος. Ενώ πέρυσι έκανε μία εξαιρετική πορεία, την οποία χαρήκαμε αφάνταστα, με αποκορύφωμα το νταμπλ, φέτος τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ιδανικά. Δεν περίμενε κανείς ότι θα παρουσιάσει αυτή την εικόνα η ομάδα.

Έπαιξε, προφανώς, ρόλο η αλλαγή του προπονητή. Κάποιες φορές επηρεάζει αρνητικά, κάποιες θετικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επέδρασε αρνητικά στην ομάδα. Μιλώντας με κάποιους ανθρώπους και κρίνοντας από την εικόνα που βγάζει προς τα έξω, θεωρώ πως ο Αμπέλ Φερέιρα δεν έχει βρει την κατάλληλη χημεία με την ομάδα. Τα ‘χει λίγο χαμένα. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τους παίκτες και τον οργανισμό ΠΑΟΚ.

Βέβαια και τον Λουτσέσκου ο κόσμος του ΠΑΟΚ τον πρώτο χρόνο δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά του. Τον έβριζε. Ωστόσο, στηρίχθηκε από τη διοίκηση και δικαιώθηκε για τη δουλειά του. Είναι ελληνικό φαινόμενο η έλλειψη υπομονής. Εδώ θέλουμε να διώξουμε τον προπονητή στην πρώτη στραβή. Είτε είναι καλός είτε όχι".

Η ΑΕΚ επωφελήθηκε από την κόντρα του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό και πήρε το πρωτάθλημα

Γι' ακόμα μία χρονιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γινόταν να μην υπάρχει εξωαγωνιστική συζήτηση. Η απόφαση της ΕΕΑ να αφαιρέσει επτά βαθμούς από τον ΠΑΟΚ για την υπόθεση της πολυιδιοκτήσιας με την Ξάνθη ήρθε σε μία περίοδο που ο Δικέφαλος βρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Τελικά μέσω CAS οι βαθμοί επιστράφηκαν στον ΠΑΟΚ, έως ότου γίνει η δίκη, αλλά πολλοί στο στρατόπεδο της ομάδας θεωρούν πως οι παίκτες επηρεάστηκαν από την απόφαση, κάτι που έπαιξε ρόλο στην κακή πορεία στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος.

"Κοίτα, η πορεία του ΠΑΟΚ ήταν κακή. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην επηρεάστηκε η ομάδα από την απόφαση της ΕΕΑ. Όταν είσαι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και ξαφνικά σου αφαιρούν επτά βαθμούς, προφανώς και επηρεάζεσαι ως οργανισμός. Ήρθε κι ο κορονοϊός και τα… ισοπέδωσε όλα.

Δεν παραβλέπουμε, όμως, ότι απ’ την αρχή της χρονιάς η ομάδα είχε αρκετές μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Ήταν ένα πισωγύρισμα η φετινή σεζόν για τον ΠΑΟΚ. Ειδικά αυτό που συνέβη με τα δελτία στον αγώνα με την ΑΕΚ ήταν τραγικό".

Η φάση του γκολ του Βαρέλα στο πολυσυζητημένο ΠΑΟΚ - ΑΕΚ τη σεζόν 2017/18

Η απόφαση της ΑΕΚ να μην υποβάλει ένσταση για τα ληγμένα δελτία των παικτών του ΠΑΟΚ προκάλεσε συζητήσεις. Κάποιοι φίλοι του Δικεφάλου τάχθηκαν υπέρ, κάποιοι άλλοι κατά, υποστηρίζοντας πως η Ένωση είχε... τύψεις για τον τρόπο που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2018.

"Δεν ξέρω γιατί πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση η ΑΕΚ ή αν ήθελε να καλύψει κάτι. Όμως, συνεχίζω να πιστεύω πως είναι μεγάλη αδικία που ο ΠΑΟΚ δεν πήρε το πρωτάθλημα το 2018. Προφανώς, η είσοδος του Σαββίδη ήταν ένα άσχημο περιστατικό. Βέβαια, όλα άρχισαν από το ρολό στον αγώνα με τον Ολυμπιακό.

Ουσιαστικά, η ΑΕΚ επωφελήθηκε από την κόντρα του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό και πήρε το πρωτάθλημα. Αδικήθηκε ο ΠΑΟΚ. Δεν είχε γίνει τίποτα με τον Ολυμπιακό. Πετάχτηκε -κακώς- ένα ρολό στον αγωνιστικό χώρο και έγινε όλο αυτό το σκηνικό. Εδώ πετιούνται άλλα κι άλλα στον αγωνιστικό χώρο".

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ζητήσαμε να ξεχωρίσει έναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Εκείνον που τον γουστάρει πρώτα ως φίλαθλος και θέλει να τον βλέπει να φοράει τον δικέφαλο στο στήθος.

Εύχομαι να αλλάξει η απόφαση και να μείνει ο Βιεϊρίνια στον ΠΑΟΚ. Τον γουστάρω πάρα πολύ

"Γουστάρω πάρα πολύ τον Βιεϊρίνια. Τον έχω τρομερή αδυναμία. Ως αθλητή, ως προσωπικότητα, ως αρχηγό. Θεωρώ πως είναι κορυφαίος. Φαίνεται πως δεν θα συνεχίσει στην ομάδα. Είναι λυπηρό. Εύχομαι και πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει η απόφαση και να μείνει στην ομάδα. Διότι κάθε ομάδα χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους".

Ο ΠΑΟΚ μπαίνει σε μία νέα εποχή, επιλέγοντας να επενδύσει αρκετά στις Ακαδημίες της ομάδας και να δώσει ευκαιρίες σε νεαρά παιδιά να αγωνιστούν σε επαγγελματικό επίπεδο. Φάνηκε, άλλωστε, κι από τη χρησιμοποίηση παικτών όπως ο Τζόλης και ο Μιχαηλίδης κατά τη διάρκεια των playoffs.

"Ο ΠΑΟΚ έχει τις καλύτερες Ακαδημίες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, θα πρέπει αυτά τα παιδιά να στηριχθούν, να τους δοθεί πίστωση χρόνου και να πάρουν συνεχόμενες ευκαιρίες για να δείξουν την αξία τους. Έχουν όλα τα εχέγγυα. Χρειάζεται υπομονή. Για να παίξεις σε μία μεγάλη ομάδα δεν χρειάζεται να είσαι μόνος καλός παίκτης. Πρέπει να διαθέτεις προσωπικότητα, να διαχειριστείς διάφορες καταστάσεις. Πρέπει να μπαίνεις στην Τούμπα και να έχεις το κεφάλι σου ψηλά. Όχι κατεβασμένο. Να είσαι ταπεινός, αλλά να έχεις και τσαμπουκά".

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, τον ρωτήσαμε πώς βλέπει την προπονητική καριέρα του τα επόμενα χρόνια. Έχοντας "κλείσει" τα 50, είναι δεδομένο πως έχει δει λίγο διαφορετικά τη ζωή του.

"Από την στιγμή που σταμάτησα, για 3-4 χρόνια, δεν ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια δούλεψα στις Ακαδημίες του ΠΑΟΚ με νεαρά παιδιά. Δεν το είδα ποτέ επαγγελματικά το θέμα του προπονητή. Μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία με τις Ακαδημίες, αλλά και το πιο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Μ’ αρέσει αυτή η τριβή. Γι’ αυτό δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Πήρα τα διπλώματα της UEFA, αλλά ως εκεί. Θέλω να το κρατήσω λίγο ρομαντικό μέσα μου".

*Ευχαριστούμε το " Paxos Magic Holidays" για τη βοήθεια στην υλοποίηση της συνέντευξης.

Κεντρική φωτογραφία: 24MEDIA Creative Team

Φωτογραφίες αρχείου: Eurokinissi