Η πολυδιαφημισμένη τιτανομαχία της με την εξωπραγματική Μπαρτσελόνα φαντάζει κατά πολλούς ως το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία που έκλεισε για τις 6 Ιουνίου η Γιουβέντους, ωστόσο η... πραγματική αλήθεια είναι πως η ιστορία γράφτηκε λίγο νωρίτερα, την 13η Μαΐου στο "Santiago Bernabeu".

Σε μία βραδιά που η "βέκια σινιόρα" δεν έδειξε τον παραμικρό ποδοσφαιρικό "σεβασμό" προς την "βασίλισσα" Ρεάλ και την πέταξε εκτός τελικού Champions League που θα ήταν ο δεύτερος συνεχόμενος για αυτή, σε μία βραδιά που μιμήθηκε το κατόρθωμα του 2003 όταν είχε αποκλείσει και πάλι τους Μαδριλένους για να βρεθεί στον τελευταίο της τελικό μέχρι φέτος, σε μία βραδιά που ισοφάρισε τη Μπάγερν Μονάχου όσον αφορά στις περισσότερες παρουσίες σε τελικό στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση την τελευταία 20ετία (5), σε μία βραδιά που έμοιαζε με απόλυτη μετενσάρκωση της grande Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι η οποία πρωταγωνιστούσε στα ευρωπαϊκά γήπεδα στα μέσα της δεκαετίας του '90.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτά που έδωσαν παραμυθένιες διαστάσεις στο επίτευγμα της "βέκια σινιόρα" αλλά το γεγονός ότι με την πρόκρισή της απέναντι στην ομάδα του Κάρλο Αντσελότι (του προπονητή που δεν της επέτρεψε να ξεδιψάσει όταν έφτασε κάτω από την πηγή πριν από 12 χρόνια στο Μάντσεστερ) έκλεισε θέση για το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, έναν τόπο που εμπνέει ίσως περισσότερο από κάθε άλλον την Γιούβε.

Το πόσο καρμικό είναι το γεγονός πως η Γιουβέντους θα παλέψει να ανέβει στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ σε έναν τελικό μέσα στο Βερολίνο αποτυπώνεται άλλωστε από το tweet που πρόλαβε να ανεβάσει στον λογαριασμό του ο Τζανλουίτζι Μπουφόν ( στο 5.20 να μην δεχθεί γκολ η Γιουβέντους) πάνω στη στιγμή της ατελείωτης μέθης και της ανείπωτης ευτυχίας.

"Από το Βερολίνο στη Β'... από τη Β' στο Βερολίνο!!!!!... έτσι είναι η ζωή", έγραψε ο παίκτης που αντιπροσωπεύει τη Γιουβέντους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Πόσο δίκαιο είχε και πόσο εύγλωττα περιέγραψε μία πορεία εννέα χρόνων με 14 λέξεις!

Το 2006 άγγιξε τον ουρανό όταν αναδείχτηκε πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία νικώντας στα πέναλτι τη Γαλλία στον μεγάλο τελικό του Βερολίνου (βγήκε μάλιστα δεύτερος στην ψηφοφορία για την απονομή της Χρυσής Μπάλας πίσω από τον συμπαίκτη του στη "σκουάντρα ατζούρα" Φάμπιο Καναβάρο) όμως λίγες ημέρες αργότερα επέστρεφε στην πατρίδα για να προσγειωθεί σε χρόνο dt στην σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα που έβρισκε την αγαπημένη του Γιούβε στα τάρταρα της Serie B και με τη "ρετσινιά" της εμπλοκής της μέχρι τα... μπούνια στο σκάνδαλο Calciopoli.

Το 2015 και σε ηλικία πλέον 37 ετών ο Μπουφόν ( στο 4.25 να βγει κόκκινη στο ματς), αφού διένυσε μία απίστευτα μεγάλη διαδρομή (που οι περισσότεροι δεν θα είχαν το κουράγιο να το επιχειρήσουν) που τον βρήκε να περνάει μέσα απα χίλια κύματα δαμάζοντάς τα με μεγαλοπρέπεια, θα είναι πάλι εκεί: στο αγαπημένο του Βερολίνο των αναμνήσεων, των συγκινήσεων και των χιλιάδων συναισθημάτων, για να κυνηγήσει ένα τρόπαιο που του λείπει τόσο πολύ και που το θέλει απελπισμένα για να βάλει το "κερασάκι στην τούρτα" σε μία καριέρα που ο χαρακτηρισμός θρυλική μοιάζει υπερβολικά μετριοπαθής...

Πώς όμως έφτασε ο Τζανλουίτζι Μπουφόν και η Γιουβέντους να βρεθούν από την απόλυτη απαξίωση του 2006 στην υπέρτατη καταξίωση του 2015; Το Sport24.gr γυρίζει προς τα πίσω το χρόνο, αναλύει το σκάνδαλο Calciopoli και τον αντίκτυπο που είχε αυτό στη Γιουβέντους και σε όλο το ιταλικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα και παρουσιάζει τους λόγους που όχι μόνο έκαναν ανθεκτική στις αντιξοότητες την... "λαβωμένη κυρία" από το Τορίνο αλλά που την έκαναν να αντλήσει δύναμη και να αναρριχηθεί εκ νέου στην κορυφή.

Το πρώτο κομμάτι που χρειάζεται κανείς για να συναρμολογήσει το γιουβεντίνικο παζλ της τελευταίας 9ετίας βρίσκεται στο Ολυμπιακό Σταδίο του Βερολίνου και φτιάχτηκε στις 9 Ιουλίου 2006. Τότε που γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα στο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας του calcio με την εθνική Ιταλίας να επικρατεί με 5-3 στα πέναλτι της Γαλλίας (στον τελικό που έμεινε στη μνήμη όλων ελέω του πολυθρύλητου επεισοδίου του Ζιντάν με τον Ματεράτσι) μετά το 1-1 με το οποίο έληξε η κανονική διάρκεια και η παράταση και να αναδεικνύεται πρωταθλήτρια κόσμου 24 χρόνια μετά τον θρίαμβό της στα ισπανικά γήπεδα.

Σε εκείνη τη χρυσή φουρνιά της "σκουάντρα ατζούρα" βρίσκονταν πέντε ποδοσφαιριστές της Γιουβέντους: ο τεράστιος αρχηγός Φάμπιο Καναβάρο, ο εμβληματικός γκολκίπερ Τζανλουίτζι Μπουφόν, ο θρύλος Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο καθώς επίσης και οι Μάουρο Καμορανέσι και Τζανλούκα Τζαμπρότα. Όλοι τους γεύτηκαν το νέκταρ του ανείπωτου θριάμβου και σε σύγκριση με τους άλλους 18 παίκτες που απάρτιζαν την αποστολή του Μαρτσέλο Λίπι ήταν και αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο καθώς λίγα 24ωρα νωρίτερα ένας κεραυνός είχε πέσει πάνω από τα κεφάλια τους.

Ήταν βλέπετε η απόφαση της ιταλικής αθλητικής δικαιοσύνης που ήταν καταδικαστική και συνάμα εξοντωτική για τη Γιουβέντους. Η "βέκια σινιόρα" κρίθηκε ένοχη για την εμπλοκή της στο τεράστιο σκάνδαλο Calciopoli που συγκλόνισε τον κόσμο του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπως και οι Μίλαν, Φιορεντίνα, Λάτσιο και Ρετζίνα (όλες τους κατηγορήθηκαν πως συμμετείχαν στη χειραγώγηση αγώνων μέσω επιλογής διαιτητών της αρεσκείας τους), όμως σε αντίθεση με τις άλλες τέσσερις ομάδες που τιμωρήθηκαν τελικά μόνο με αφαίρεση βαθμών για εκείνη η απόφαση παρέμεινε "κόλαφος": αποβολή από τη Serie A και υποβιβασμός στη Serie B!

Στη Serie B η Γιούβε, στα μαλάκά Μίλαν, Λάτσιο, Φιορεντίνα

Η απόφαση του ποδοσφαιρικού εισαγγελέα, Στέφανο Παλάτσι, ήταν για υποβιβασμό τόσο της Γιουβέντους όσο και των Φιορεντίνα Λάτσιο όμως μετά από τις εφέσεις που ασκήθηκαν η μόνη που δεν μπόρεσε να αποφύγει το... μοιραίο ήταν η ομάδα του Τορίνου. Από τη Μίλαν αφαιρέθηκαν 30 πόντοι από την "αμαρτωλή" σεζόν 2005-06 και ξεκίνησε το 2006-07 με -8 πόντους, η Φιορεντίνα στερήθηκε την έξοδο στο Champions League και ξεκίνησε τη σεζόν 2006-07 με -15 πόντους, η Λάτσιο έχασε την έξοδο στο Κύπελλο UEFA και άρχισε το νέο πρωτάθλημα με -3 πόντους ενώ από τη Ρετζίνα αφαιρέθηκαν 11 πόντοι στη Serie A της σεζόν 2006-07.

Αντίθετα με όλες αυτές η Γιουβέντους εξοστρακίστηκε στη Serie B καθώς θεωρήθηκε πως οι δύο γενικοί διευθυντές του συλλόγου Λουτσιάνο Μότζι και Αντόνιο Τζιράουντο είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή πάνω στους διαιτητές σε σύγκριση με όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές ενός "σκοτεινού" παρασκηνίου.

"Το κλίμα εκείνη την εποχή ήταν σουρεάλ. Ένα σκάνδαλο που φαινόταν πως ήταν τεραστίων διαστάσεων και το οποίο συγκρινόταν μόνο με εκείνο στις αρχές της δεκαετίας του '80, σάρωνε ολόκληρο το ιταλικό ποδόσφαιρο. Σε αυτό ήταν μπλεγμένες μεγάλες ομάδες όπως η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Λάτσιο, η Φιορεντίνα και την ίδια ώρα η Ιταλία του Λίπι, καθοδηγούμενη από ένα γκρουπ παικτών της Γιουβέντους που αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά της ομάδας, διακρινόταν στο Μουντιάλ.

Ουδείς πίστευε σε εκείνη την ομάδα, λαμβάνοντας υπόψη τις περιστάσεις και το κλίμα, όπως συνέβη και το 1982. Και όμως ήταν αυτή ακριβώς η κριτική και η δυσπιστία εις βάρος της που έδωσε κίνητρα και δύναμη σε αυτό το γκρουπ παικτών να κατακτήσουν το Μουντιάλ, κόντρα σε όλους και σε όλα.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Μπλάτερ επέλεξε να μην δώσει εκείνος στους ατζούρι το τρόπαιο", μας αναφέρει χαρακτηριστικά για εκείνη την εποχή ο δημοσιογράφος της "Gazzetta dello Sport" και του "FIFA Weekly", Emanuele Giulilanelli, ο οποίος περιγράφει για λογαριασμό του Sport24.gr ποια ήταν τα "δεδομένα" για τη διαιτησία μέχρι εκείνη την εποχή στη γειτονική χώρα. Τα λόγια του είναι άκρως... διαφωτιστικά:

"Για να συνοψίσουμε τα πράγματα: η Γιουβέντους είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους σε εθνικό επίπεδο και εκείνη με το μεγαλύτερο αριθμό οπαδών. Επιπλέον ήταν ιδιοκτησίας της οικογένειας Ανιέλι από τη δεκαετία του '20 τον προηγούμενο αιώνα. Οι Ανιέλι ήταν οι ιδρυτές της FIAT, του μεγαλύτερου ιταλικού εργοστασίου αυτοκινήτων και θεωρούνταν ως η απόλυτη έκφραση του καπιταλισμού στην Ιταλία. Στο μυαλό του περισσοτέρου απλού κόσμου η συγκεκριμένη εταιρία και η συγκεκριμένη οικογένεια είχαν ταυτιστεί με δύναμη που επηρεάζε και πολιτικές αποφάσεις και οι οποίες με τη σειρά τους καθόριζαν τη ζωή ενός ολόκληρου έθνους.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί το εξής: το γεγονός ότι η Ιταλία δεν είχε μία σιδηροδρομική ανάπτυξη κυρίως στον τομέα της εμπορευματικής κίνησης οφειλόταν στις πολιτικές που υϊοθετούσαν μέσα στο πέρασμα των χρόνων οι κυβερνήσεις και που ήταν ευνοϊκές για τη FIAT: στην Ιταλία κατασκευάζονταν πάντα δρόμοι και αυτοκινητόδρομοι για να επιτρέπουν στη FIAT να πουλάει αυτοκίνητα και φορτηγά με λίγα λόγια... Και η FIAT ήταν πάντα στο επίκεντρο όταν γινόταν λόγος για απαιτήσεις των συνδικαλιστικών συντεχνιών: ο εργάτης της FIAT θεωρούταν, για τους κομμουνιστές στα χρόνια της ταξικής πάλης,το απόλυτο σύμβολο της εκμετάλλευσης των εργοδοτών.

Ο ισχυρός δεσμός που είχε λοιπόν με την πολύ πλούσια και πολύ ισχυρή οικογένεια Ανιέλι είχε τροφοδοτήσει πολλούς οπαδούς με αντιπάθεια προς τη Γιουβέντους, και έτσι όσοι δεν ήταν Γιουβεντίνοι γίνονταν ταυτόχρονα αντι-Γιουβεντίνοι. Ανέκαθεν ακουγόταν πως η σχέση της Γιουβέντους με την εξουσία δεν εκφραζόταν μόνο στο βιομηχανικό τομέα αλλά και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, υπό την έννοια ότι η FIAT και η οικογένεια Ανιέλι ήταν σε θέση (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς) να επηρεάζει ακόμα και την εξέλιξη αγώνων. Πώς; Με ευνοϊκές συμπεριφορές απέναντι στους άρχοντες των αγώνων. Ο θρύλος μιλούσε για πολλούς διαιτητές που πήγαιναν να σφυρίξουν παιχνίδια της Γιουβέντους ταξιδεύοντας με τρένο και επέστρεφαν στο σπίτι με αυτοκίνητο.

Δεν είναι σαφές πόσα από αυτά που λέγονταν/γράφονταν/ακούγονταν/ψιθυρίζονταν ήταν προϊόντα αλήθειας, φαντασίας ή μίσους. Το γεγονός είναι πως πάντα υπήρχε κάποια κάποια ψυχολογική υποταγή από πλευράς διαιτητών απέναντι στη Γιουβέντους: όπως συμβαίνει σε κάθε μέρος της Ευρώπης, οι πιο σημαντικές ομάδες δέχονται πάντα προνομιακή μεταχείριση από αυτούς που σφυρίζουν, είτε ακούσια είτε εκούσια. Αυτό συμβαίνει παντού είτε μας αρέσει είτε όχι.

Το ότι θα υπήρχε όμως από πίσω ένα σχέδιο, ένα σύστημα για να χειραγωγεί αποτελέσματα αγώνων μέσα από συγκεκριμένους ορισμούς διαιτητών αυτό ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Η πραγματικότητα φάνηκε να ξεπερνάει τη φαντασία ενώ ήρθε να δικαιώσει τους απανταχού συνωμοσιολόγους που βρήκαν την ευκαιρία να πουν "εγώ τα ήξερα, πάντα τα έλεγα".

Η Μίλαν έπαιξε στην Ευρώπη και κατέκτησε το... Champions League

Ο Ιταλός συνάδελφος όμως δεν μένει όμως μόνο στο background αλλά επιχειρεί να ψηλαφίσει την απόφαση της ιταλικής αθλητικής δικαιοσύνης απέναντι στη Γιουβέντους και στις υπόλοιπες εμπλεκόμενες και στο κατά πόσο αυτή ικανοποίησε το λαϊκό αίσθημα για απονομή δικαιοσύνης ή επηρεάστηκε τελικά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα όσα ακούγονταν επί σειρά ετών στο χώρο του calcio. Αυτή είναι η άποψή του περί της ορθότητας της απόφασης:

"Το θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό. Στον πρώτο βαθμό της αθλητικής δικαιοσύνης, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο απεφάνθη: η Γιουβέντους έχανε δύο πρωταθλήματα, υποβιβαζόταν στη Serie B και της αφαιρούνταν 30 βαθμοί από τη σεζόν που θα ξεκινούσε, η Λάτσιο και η Φιορεντίνα υποβιβάζονταν στη Serie B έχοντας και βαθμούς ποινής, η Μίλαν παρέμενε μεν στη Serie A αλλά ξεκινούσε με 15 βαθμούς μείον και αποκλειόταν από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Μετά την παρέμβαση όμως της CONI (Ιταλική Ολυμπιακή Επιτροπή) οι ποινές τροποποιήθηκαν και ήταν σαν να πέρασε από πάνω τους σφουγγάρι όπως λέει μία ιταλική έκφραση: η Γιουβέντους έπεσε στη Serie B με ποινή αφαίρεσης 17 βαθμών (που έγιναν τελικά 9), η Φιορεντίνα και η Λάτσιο έμειναν στη μεγάλη κατηγορία έχοντας μόνο αφαίρεση βαθμών, η Μίλαν διατήρησε τη θέση της στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Χάρη μάλιστα σε αυτή την απόφαση η Μίλαν όχι μόνο μπόρεσε να πάρει μέρος στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν άρεσε ιδιαίτερα στην UEFA, αλλά στο τέλος της σεζόν 2006-07 κατέκτησε το Champions League! Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η αχίλλειος πτέρνα, το αδύνατο σημείο στο σκάνδαλο Calciopoli.

Ουδείς αμφισβητεί πως η Γιουβέντους ήταν ένοχη για αυτό που έγινε αλλά στο τέλος εμφανίστηκε να είναι εκείνη η μοναδική υπεύθυνη βάση των αποφάσεων που πάρθηκαν. Για μην μιλήσουμε για τις κάκιστες σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ της Ίντερ και της Γιουβέντους: οι νερατζούρι κέρδισαν στα χαρτιά το ένα από τα δύο πρωταθλήματα που αφαιρέθηκαν από τη Γιουβέντους και αυτό προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση των Γιουβεντίνων, όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Το σκάνδαλο Calciopoli στοιχειοθετήθηκε σε μεγάλο βαθμό σε τηλεφωνικές υποκλοπές και εκείνη την εποχή στην Ιταλία υπήρχε σχεδόν μονοπώλιο στην τηλεφωνία καθώς βρισκόταν στα χέρια της Telecom Italia. Το αφεντικό της Telecom Italia ήταν ο Μάρκο Τρονκέτι Προβέρα, υποστηρικτής της Ίντερ και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του μιλανέζικου συλλόγου.

Από την πλευρά των Γιουβεντίνων υπήρχε λοιπόν πάντα η υποψία πως ο λόγος που η Ίντερ δεν ήταν αναμεμειγμένη στο σκάνδαλο ήταν λόγω των καλών υπηρεσιών του Τρονκέτι Προβέρα προς την ομάδα που υποστήριζε. Ακόμα και σήμερα το θέμα αυτό παραμένει φλέγον και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση και ανακωχή.

Οι οπαδοί της Γιουβέντους θεωρούν άδικη την απόφαση και για το λόγο αυτό μετρούν τα πρωταθλήματα υπολογίζοντας και τα δύο που τους έχουν αφαιρέσει: έτσι λένε φέτος πως έχουν κατακτήσει 33 μέσα στο γήπεδο και όχι 31 όπως μαρτυρούν οι δικαστικές αποφάσεις. Στο "Juventus Stadium" βρίσκονται τα σύμβολα όλων των σκουντέτι που θεωρούν πως έχουν κατακτήσει παρά την απόφαση για αφαίρεση των τίτλων του 2005 και του 2006, και το γεγονός αυτό δεν βοηθάει για την άμβλυνση των διαφορών.

Οι οπαδοί των άλλων ομάδων από την πλευρά τους ενοχλούνται από αυτή τη στάση και κατηγορούν τους Τορινέζους για περιφρόνηση των θεσμών και αλαζονεία απέναντι στις αρχές. Την ίδια ώρα οι Γιουβεντίνοι αισθάνονται θύματα του συστήματος που έχω ήδη περιγράψει, μίας δικαιοσύνης που καθοδηγήθηκε μαεστρικά για να χτυπήσει μόνο τη -μισητή για όλους- Γιουβέντους", είναι το χαρακτηριστικό σχόλιό του.

Με τον πέλεκυ της ιταλικής ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης να έχει πέσει λοιπόν βαρύς και... ασήκωτος η Γιουβέντους περνούσε σε μία νέα φάση της ιστορίας της, σε μία νέα εποχή που φάνταζε απολύτως "ξένη" με το dna της. Από πανίσχυρη μέχρι εκείνη τη στιγμή εντός των συνόρων έγινε μέσα σε έναν μήνα ανίσχυρη και οι οπαδοί της έβλεπαν ένα-ένα όλα τα μεγάλα ονόματα να πηδούν από το... καράβι έχοντας στα χέρια τους προτάσεις από άλλους ευρωπαϊκούς συλλόγους που έπεσαν σαν τα... κοράκια για να λεηλατήσουν τις σάρκες της λαβωμένης "κυρίας".

Δεν επέλεξαν όμως όλοι το δρόμο της φυγής για να αποφύγουν τον έναν χρόνο της "ταλαιπωρίας" καθώς υπήρχαν και εκείνοι που αποφάσισαν να μείνουν και να... υπομείνουν έχοντας έναν και μοναδικο σκοπό: να επαναφέρουν την "βέκια σινιόρα" στη φυσική της θέση: τη Serie A.

H Γιουβέντους είχε τους δικούς της σωματοφύλακες

"Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα, η Γιουβέντους φαινόταν να βρίσκεται σε σύγχυση. Εκτός από τους πάρα πολλούς παίκτες που έφυγαν (Έμερσον, Ιμπραχίμοβιτς, Καναβάρο, Τουράμ, Βιεϊρά, Τζαμπρότα κτλ) υπήρχε και πρόβλημα όσον αφορά στο management του συλλόγου: η παλιά διοίκηση ήταν εντελώς μπλεγμένη στο σκάνδαλο και είχε καταδικαστεί (Μότζι, Μπέτεγκα, Τζιράουντ), οπότε έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν.

Επιπλέον οι χορηγοί, με επικεφαλής την Tamoil είχαν εγκαταλείψει το σύλλογο υπό τον φόβο των αρνητικών επιπτώσεων που θα είχε για αυτούς μία τόσο ντροπιαστική απόφαση. Το θετικό όμως είναι πως οι οπαδοί της Γιουβέντους δεν έκατσαν να χύνουν δάκρυα για εκείνους που έφυγαν καθώς θεώρησαν αναπόφευκτες τις αποχωρήσεις τους αλλά επικεντρώθηκαν σε εκείνους που, παρά τις πολλές και σημαντικές προσφορές που είχαν, αποφάσισαν να παραμείνουν στη Serie B και να υπερασπιστούν αυτή τη φανέλα.

Αναφέρομαι στον Μπουφόν, στον Καμορανέσι, στον Τρεζεγκέ, στον Νέντβεντ και, κυρίως, στον αρχηγό των μπιανκονέρι Άλεξ Ντελ Πιέρο. Αυτό συνέβαλε στο να σφυρηλατηθούν οι δεσμοί των οπαδών με αυτούς τους παίκτες που στα μάτια τους πλέον ήταν σύμβολα, ήρωες. Ιδού πως ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, γκολκίπερ της πρωταθλήτριας κόσμου και περιζήτητος από ομάδες εκείνο το καλοκαίρι, διηγείται την επιλογή του να παραμείνει στη Γιουβέντους παρά τον υποβιβασμό της:

"Ήταν ενστικτώδης η απόφασή μου να παραμείνω, δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ. Ήταν μία στιγμή δυσκολίας για το σύλλογο και ήταν αδιανόητο να τον παρατήσω. Το όφειλα στον κόσμο. Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να φύγω εκείνη τη στιγμή, όμως πιστεύω ότι από την απόφασή μου να παραμείνω ήρθε η ώθηση για την αναγέννηση της Γιούβε", αναφέρει ο Emanuele Giulilanelli ο οποίος θυμάται έντονα την περιπέτεια των "μπιανκονέρι" στη δεύτερη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος και μας εξιστορεί τα σημαντικότερα σημεία εκείνης της σεζόν:

"Η προσαρμογή της Γιουβέντους στη Serie B δεν ήταν εύκολη σε καμία περίπτωση: δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος να πηγαίνει να δίνει μάχες στα γήπεδα της επαρχίας, απέναντι σε ομάδες που παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια. Εξάλλου κάθε αντίπαλος, όταν αντιμετώπιζε τη Γιουβέντους, έδινε το 120% και ήθελε να τα πάει καλά γιατί έτσι θα ακουγόταν το όνομά του. Ήταν στιγμές μοναδικές για τους παίκτες της Ρίμινι ή της Φροζινόνε για παράδειγμα να αντιμετωπίζουν την πιο φημισμένη ομάδα της Ιταλίας, τη "βέκια σινιόρα".

Το πρώτο ματς ήταν... καταστροφή για τη Γιουβέντους καθώς αναδείχτηκε ισόπαλη 1-1 με τη Ρίμινι όμως τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους από τη δεύτερη κιόλας αγωνιστική με το 2-1 επί της Βιτσέντσα. Εκείνο το πρωτάθλημα της Serie B ήταν πολύ ιδιαίτερο και πιο σωστό θα ήταν να το ονομάζαμε A2 κατηγορία καθώς πέρα από τους μπιανκονέρι υπήρχαν επίσης η Τζένοα και η Νάπολι. Σε κάθε παιχνίδι της τα στάδια ήταν γεμάτα καθώς η Γιουβέντους έχει τιφόζι σε κάθε μέρος της Ιταλίας: για πολλούς από αυτούς ήταν μία μοναδική ευκαιριά να δουν τους ήρωές τους να παίζουν στο στάδιο της πόλης τους.

Ας μην ξεχνάμε πως, πέρα από τις δυσκολίες να παίρνεις μέρος σε ένα πρωτάθλημα άγνωστο για σένα και να πηγαίνεις σε γήπεδα όπου ο αντίπαλος κάνει το παιχνίδι της ζωής του, η Γιουβέντους είχε και την αφαίρεση 17 βαθμών (έπειτα έγιναν 9) με την οποία ξεκίνησε το πρωτάθλημα".

Άνοδος με Άλεξ, Νταβίντ και Πάβελ

Παρότι όμως τα εμπόδια ήταν πολλά, κανένα από αυτά δεν στάθηκε ανυπέρβλητο για την ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάμπ (είχε πάρει τη σκυτάλη μετά την αποχώρηση του Φάμπιο Καπέλο που είχε μετακομίσει στη Μαδρίτη για λογαριασμό της Ρεάλ), η οποία με μπροστάρηδες τις "παλιές καραβάνες" αλλά και με την συνδρομή της "νέας φουρνιάς" (Κλάουντιο Μαρκίζιο και Σεμπάστιαν Τζοβίνκο προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα στο ξεκίνημα της σεζόν μαζί με άλλους παίκτες της Primavera που είχαν αναδειχτεί πρωταθλητές την προηγούμενη σεζόν) έδειξε αντανακλαστικά μεγάλης ομάδας και πέτυχαν τον πολυπόθητο στόχο της ανόδου.

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο με 20 γκολ (αρχικανονιέρης εκείνη της σεζόν στη Serie B), ο "διόσκουρός" του Νταβίντ Τρεζεγκέ με 15 και ο Πάβελ Νέντβεντ με 11 "τράβηξαν το κουπί" στην επίθεση στην πιο ιδιαίτερη σεζόν στην υπεραιωνόβια ιστορία του συλλόγου και η γλυκιά ανταμοιβή ήρθε στις 19 Μαΐου 2007. Τότε, οι "μπιανκονέρι" επιβλήθηκαν 5-1 εκτός έδρας της Αρέτσο και εξασφάλισαν μαθηματικά την άνοδο στη Serie A τρεις αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, με το φινάλε εκείνου του αγώνα να βρίσκει τους άσους των Τορινέζων να το γιορτάζουν με την ψυχή τους μέσα στο γήπεδο φορώντας και τα συλλεκτικά μπλουζάκια που έγραφαν "B... asta"! (με το B που παρέπεμπε στη Serie B να είναι σβημένο και τη λεξη να σημαίνει "Φτάνει").

"Υπάρχει βαθιά πίκρα και απογοήτευση, σέβομαι απεριόριστα τους οπαδούς της Γιουβέντους αλλά έχω ελάχιστο σεβασμό για την ομάδα", δήλωνε τότε ο Αντόνιο Κόντε! Η νέα διοικητική τριανδρία της Γιουβέντους από το 2006 την οποία συνέθεταν ο Τζοβάνι Κόμπολι Τζίλι (πρόεδρος), ο Ζαν-Κλοντ Μπλανκ (γενικός διευθυντής) και ο Αλέσιο Σέκο (αθλητικός διευθυντής) είχαν βάλει το πρώτο λιθαράκι με την επιστροφή της ομάδας στη μεγάλη κατηγορία όμως ήξεραν πολύ καλά πως είχαν πολλή δουλειά ακόμα καθώς από εκείνο το σημείο και έπειτα άρχιζαν τα... δύσκολα.

Πάντως, στην πρώτη της σεζόν στη Serie A μετά τον εφιάλτη του σκανδάλου Calciopoli τα πήγε καλύτερα συγκριτικά με τις αρχικές εκτιμήσεις. Ο Κλάουντιο Ρανιέρι που πήρε τη σκυτάλη από τον παραιτηθέντα Ντιντιέ Ντεσάμπ (ο ίδιος παραδέχτηκε λίγα χρόνια αργότερα ότι το διαζύγιο επήλθε λόγω διαφωνιών που είχε με τους διοικούντες ως προς της στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει η ομάδα στις μεταγραφές το καλοκαίρι του 2007) οδήγησε τους Τορινέζους στην καθόλα αξιοπρόσεκτη 3η θέση, 13 πόντους πίσω από την πρωτοπόρο Ίντερ και 10 από τη 2η Ρόμα αλλά ταυτόχρονα μπροστά από τις Φιορεντίνα (4η) και Μίλαν (5η).

Με αυτό το πλασάρισμα η "βέκια σινιόρα" είχε το δικαίωμα να αγωνιστεί στον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League το καλοκαίρι του 2008 και παράλληλα τη δυνατότητα να ονειρεύεται να κουνήσει... σεντόνι μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια και τον αγώνα με την Άρσεναλ στο "Χάιμπουρι" (5 Απριλίου 2006) για τα προημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Πέρα πάντως από την ικανοποίηση για την 3η θέση και το εισιτήριο για τα πλέι οφ του CL αυτό που "έφτιαξε" τους οπαδούς της ήταν το πνεύμα του νικητή το οποίο δεν είχε χαθεί ούτε για μία στιγμή από τους Τορινέζους. Τα αποτελέσματα άλλωστε μεσα στη σεζόν ήταν προς επίρρωση αυτής της διαπίστωσης: 1 νίκη (και μάλιστα μέσα στο "Τζουζέπε Μεάτσα" με 2-1) και 1 ισοπαλία επί της πρωταθλήτριας Ίντερ του Ρομπέρτο Μαντσίνι, 1 νίκη και 1 ισοπαλία κόντρα στη δεύτερη Ρόμα, 1 νίκη και 1 ισοπαλία απέναντι στη Μίλαν, δύο νίκες (με συνολικά σκορ 8-4) επί της Λάτσιο! Η Γιούβε είχε "γυρίσει για τα καλά" και σιγά σιγά ύφαινε τον ιστό της για να παγιδέψει μέσα σε αυτόν τις (πολλές) ανταγωνίστριές της στη μάχη του σκουντέτο...

Την επόμενη σεζόν, 2008-09, έγινε ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός. Από την 3η θέση ανέβηκε στη 2η έχοντας διαφορά δέκα πόντων από την πολύ δυνατή Ίντερ (του Ζοζέ Μουρίνιο) που δεν είχε αντίπαλο εντός συνόρων από το 2006 και μετά, ενώ ταυτόχρονα έδειξε και την ευρωπαϊκή της στόφα στους ομίλους του Champions League και συγκεκριμένα στα δύο ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Σε αμφότερα τα ματς είχε την ετικέτα του αουτσάιντερ όμως πέτυχε ισάριθμες νίκες, με τη δεύτερη μάλιστα μέσα στο "Santiago Bernabéu" να προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού από τους "ουδέτερους", σε μία βραδιά που ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο υποχρέωσε το κοινό της Ρεάλ να του αφιέρωσει ένα standing ovation τη στιγμή της αλλαγής του.

Υπήρχαν βέβαια και οι άσχημες στιγμές: στην Ευρώπη το όνειρο σταμάτησε στη φάση των "16" από την Τσέλσι, στο Coppa Italia ήρθε αποκλεισμός στα ημιτελικά από τη Λάτσιο και χάθηκε έτσι η ευκαιρία για ένα τρόπαιο που έμοιαζε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα ενώ το αρνητικό σερί 7 αγώνων χωρίς νίκη στο πρωτάθλημα (από τις 5 Απριλίου του 2019 μέχρι τις 17 Μαΐου!) κόστισε τη θέση στον Ρανιέρι ο οποίος απολύθηκε δύο αγωνιστικές πριν το τέλος. Τη θέση του ως υπηρεσιακός πήρε ο παλιός άσος της ομάδας και πρώην διευθυντής στις Ακαδημίες των "μπιανκονέρι", Τσίρο Φεράρα, ο οποίος έκανε το "2 στα 2", έβγαλε την ομάδα απευθείας στους ομίλους του Champions League και εξασφάλισε έτσι διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τους "μπιανκονέρι".

Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι πως η Γιουβέντους είχε καταφέρει να ξαναμπεί στο "κλαμπ των μεγάλων" και να είναι ανταγωνιστική χωρίς να έχει ξοδέψει σε καμία περίπτωση πακτωλό χρημάτων, αντίθετα οι κινήσεις της διοίκησης ήταν μετρημένες και προσεκτικές. Το 2007 δόθηκε διψήφιο νούμερο εκατομμυρίων ευρώ μόνο για τους Ιακουίντα, Αντράντε και Τιάγκο Μέντες, ενώ το καλοκαίρι του 2008 η μοναδική δαπανηρή μεταγραφή της ήταν ο Αμαουρί (22,6 εκ.ευρώ στην Παλέρμο) και ο Πόουλσεν (9,7 εκ.ευρώ στη Σεβίλλη).

Μετά όμως από τα σταθερά βήματα τα δύο προηγούμενα χρόνια με τα οποία φαινόταν πως έκλεινε σιγά σιγά η ψαλίδα από την Ίντερ (που το Μάιο του 2009 πανηγύριζε το τέταρτο σερί σκουντέτο έχοντας γίνει πλέον χαλίφης στη θέση του χαλίφη) ήρθε το πισωγύρισμα της σεζόν 2009-2010... Οι "μπιανκονέρι" δεν μπόρεσαν να περάσουν τη φάση των ομίλων του Champions League και αποκλείστηκαν από το Coppa Italia, με την 6η θέση στη βαθμολογία τον Ιανουάριο του 2010 να οδηγεί τη διοίκηση στην απόφαση να απομακρύνει τον -πρωτάρη και άπειρο στη Serie A- Τσίρο Φεράρα και να φέρει στο πόστο του ως υπηρεσιακό τον Αλμπέρτο Τζακερόνι.

Ούτε όμως ο έμπειρος τεχνικός, πρωταθλητής Ιταλίας με τη Μίλαν το 1999, κατάφερε να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη, με τη σεζόν να ολοκληρώνεται με τον πλέον επώδυνο τρόπο για τους Τορινέζους. Στο Champions League απέτυχαν να περάσουν τη φάση των ομίλων, στο Europa League γνώρισαν ταπεινωτικό αποκλεισμό στους "16" από τη Φούλαμ (είχαν νικήσει με 3-1 στο Τορίνο αλλά ηττήθηκαν με 4-1 στο Λονδίνο!) και στο πρωτάθλημα κατρακύλησαν στην 7η θέση που τους άφησε εκτός Ευρώπης. Το εντυπωσιακό είναι πως οι δύο παίκτες για τους οποίους δαπανήθηκαν σχεδόν 50 εκ.ευρώ το καλοκαίρι του 2009, οι Βραζιλιάνοι Ντιέγκο και Φελίπε Μέλο, ήταν και οι μεγάλες απογοητεύσεις και πολύ σύντομα αποχαιρέτησαν το Πιεμόντε.

Μαράζωσε το 2006, άνθισε το 2010

Το χαστούκι εκείνη της σεζόν αποδείχτηκε πάντως ευεργετικό για την μετέπειτα πορεία των Τορινέζων καθώς την άνοιξη του 2010 αποφάσισαν να κάνουν... restart με τον Ζαν-Κλοντ Μπλανκ να αποχωρεί από την προεδρία και να τον διαδέχεται επίσημα στις 19 Μαΐου ο Αντρέα Ανιέλι, ο οποίος έγινε το τέταρτο μέλος της φημισμένης οικογένειας που ανέλαβε το τιμόνι της Γιουβέντους μετά τον παππού του Εντοάρντο, τον θείο του Τζάνι και τον πατέρα του Ουμπέρτο (o τελευταίος άφησε το πόστο αυτό το 1962).

Μία από τις πρώτες του ενέργειες ήταν να αναθέσει το πόστο του γενικού διευθυντή στον -εξαιρετικά πετυχημένο στην Σαμπντόρια για περίπου μία δεκαετία- Τζουζέπε Μαρότα, ο οποίος με τη σειρά του έφερε μαζί του από τη Γένοβα τον Φάμπιο Παρατίτσι για να αναλάβει επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ της Γιουβέντους αλλά και τον Λουίτζι Ντελ Νέρι για τη θέση του προπονητή μετά από μία σούπερ για αυτόν σεζόν όπου είχε οδηγήσει τη Σαμπντόρια στα προκριματικά του Champions League μέσω της 4ης θέσης στο πρωτάθλημα.

Μεσούσης εκείνης της σεζόν ο Αντρέα Ανιέλι ανανέωσε για έναν ακόμα χρόνο το συμβόλαιο του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και έφερε στο Τορίνο τους Αλεσάντρο Μάτρι και Αντρέα Μπαρτσάλι ενώ το καλοκαίρι του 2011 όχι μόνο δεν επηρεάστηκε από τις "κραυγές" των τιφόζι που απαιτούσαν την κεφαλή του Μαρότα επί πίνακι αλλά "βγήκε μπροστά", ξεκαθάρισε ότι εκείνος είναι το απόλυτο αφεντικό και έστειλε το μήνυμα πως "δεν αγγίζεται ο Μαρότα".

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2011 το οποίο έμελε να φέρει κοσμογονικές αλλαγές στη Γιουβέντους αλλά και στο στάτους κβο του ιταλικού ποδοσφαίρου. Είναι το καλοκαίρι που ντύθηκαν μπιανκονέρι ο Αντρέα Πίρλο (που έμεινε ελεύθερος από τη Μίλαν και σύμφωνα με μερίδα κόσμου ήταν "τελειωμένος" ποδοσφαιρικά), ο Αρτούρο Βιδάλ, ο Μίρκο Βούτσινιτς, ο Στέφαν Λίχτσταϊνερ και ο Εμανουέλε Τζακερίνι ενώ οι Τορινέζοι απέκτησαν και νέο αφεντικό στα αποδυτήρια που ήταν 100% επιλογή του Ανιέλι: τον Αντόνιο Κόντε.

Έναν άνθρωπο που είχε ζήσει μεγάλες στιγμές ως παίκτης της Γιουβέντους για 13 ολόκληρα χρόνια (1991-2004) και ο οποίος είχε προλάβει μέσα σε μία πενταετία να δείξει τα διαπιστευτήριά του ως πρώτος προπονητής έχοντας δύο ανόδους στη Serie A με τις Μπάρι και Σιένα! Οι αλλαγές στη Γιουβέντους δεν περιορίστηκαν όμως αποκλειστικά στα πρόσωπα καθώς στις 8 Σεπτεμβρίου 2011 ο πρόεδρος εγκαινίασε το "Juventus Stadium", χωρητικότητας 41.000 θεατών.

Ο λόγος φυσικά για το νέο υπερσύγχρονο στολίδι της ομάδας το οποίο κόστισε συνολικά 100.000.000 ευρώ (τα έργα κατασκευής του ξεκίνησαν το 2008 και η ανέγερσή του έγινε στο μέρος όπου βρισκόταν το παλιό "Delle Alpi") και είναι μόλις το ένα από τα τρία ιδιόκτητα ποδοσφαιρικά γήπεδα στη Serie A μαζί με το "Stadio Friuli" της Ουντινέζε και το "Mapei Stadium" της Σασουόλο.

Πρώτα βήματα εμπρός, μετά άλματα ψηλά

Περιττό να ειπωθεί πως με την ανέγερση του δικού τους παλατιού που παραπέμπει σε αγγλικό και όχι ιταλικό γήπεδο (πριν αποφασίσουν να προχωρήσουν, επισκέφτηκαν το "Emirates" της Άρσεναλ για να πάρουν ιδέες) οι Τορινέζοι άρχισαν σταδιακά να αποκτούν ένα τεράστιο οικονομικό πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες ομάδες της Serie A και δη έναντι των άμεσων ανταγωνιστών τους για τα εγχώρια πρωτεία, Μίλαν, Ίντερ και Ρόμα.

"Με το νέο στάδιο πλησιάζουμε τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές μας. Η μοναδική σύνδεση με το παρελθόν όσον αφορά στο γήπεδο παραμένει ο αρχηγός μας Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο που ήθελε να παραμείνει μία τελευταία χρονιά στη Γιουβέντους και στον οποίο αφιέρωνουμε ένα μεγάλο χειροκρότημα", δήλωσε σε ομιλία του σε μετόχους του συλλόγου ο Αντρέα Ανιέλι προαναγγέλοντας ουσιαστικά το επικείμενο τέλος της συνεργασίας με τον 37χρονο τότε "Πιντουρίκιο" μετά από 19 ολόκληρα χρόνια.

Σύμφωνα με αυτά, στις 5,5 αγωνιστικές σεζόν που πέρασαν μετά τις ποινές του καλοκαιριού του 2006, τον υποβιβασμό της Γιουβέντους και την αφαίρεση δύο πρωταθλημάτων από αυτήν, η ομάδα του Τορίνου είδε να σφυρίζονται 26 πέναλτι υπέρ της και 25 κατά, με τον συντελεστή να είναι στο +1. Το εντυπωσιακό είναι πως από τις υπόλοιπες 12 ομάδες με τις οποίες έκανε τη σύγκριση, καμία δεν είχε κερδίσει λιγότερα πέναλτι.

Μετά τη Γιουβέντους υπήρχαν οι Λάτσιο και οι Φιορεντίνα (29 πέναλτι υπέρ) που και αυτές είχαν τιμωρηθεί ελέω του Calciopoli, ενώ στη συνέχεια της λίστας βρίσκονταν κατά σειρά τα ονόματα των Κάλιαρι (32 πέναλτι υπέρ), Κατάνια (33), Παλέρμο (34), Ουντινέζε (35), Ίντερ (38), Νάπολι (39), Τζένοα (42), Ρόμα (51) και Μίλαν (52). Η Γιουβέντους στάθηκε επίσης στο γεγονός πως ενώ εκείνη βρισκόταν στο +1 όσον αφορά στη συσχέτιση πέναλτι υπέρ-κατά ενώ η Μίλαν απολάμβανε τον αριθμό ρεκόρ του +34, η Ρόμα το +21 και η Ίντερ το +10.

Στα παράπονα που εξέφρασε η Γιουβέντους έκανε ειδική μνεία και στη σεζόν 2006-07 που την βρήκε στη Serie B, με τα νούμερα να εντυπωσιάζουν! Αν και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια εκείνη τη σεζόν με 94 βαθμούς έχοντας μάλιστα την καλύτερη επίθεση της κατηγορίας με 83 γκολ, η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάμπ ήταν η ομάδα που "ανταμείφθηκε" λιγότερο από τους διαιτητές. Μόλις 3 φορές έστησαν τη μπάλα στην άσπρη βούλα ο Ντελ Πιέρο και οι συμπαίκτες του σε σύνολο 42 αγώνων, όσες δηλαδή η Κροτόνε και η Βερόνα, την ώρα που η Αρέτσο (η οποία τελικά υποβιβάστηκε...) είχε εκτελέσει 12 πέναλτι, η Μάντοβα 11 και η Αλμπινολέφε 10!

Ήταν φανερό πως πολλά είχαν αλλάξει στη σχέση μεταξύ των διαιτητών και της Γιουβέντους αν αναλογιστεί κανείς πως στα πέντε χρόνια που είχαν προηγηθεί του σκανδάλου Calciopoli (από το 2001-02 μέχρι το 2005-06) ο ασπρόμαυρος απολογισμός ήταν εντελώς διαφορετικός: 36 πέναλτι υπέρ και 19 κατά σε αυτό το διάστημα. Στις ενστάσεις μάλιστα που προέβαλε ο Αντρέα Ανιέλι και σύσσωμη η διοίκηση της Γιουβέντους για την αντιμετώπιση της ομάδας του από την διαιτησία μετά το Calciopoli δεν έλειψαν και οι δηκτικές αναφορές για ένα ματς που ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της "βέκια σινιόρα" είχαν παραδεχτεί πως υπήρχε αλλοίωση αποτελέσματος .

Ήταν το παιχνίδι της 27ης Οκτωβρίου 2007 στο "San Paolo" κόντρα στη Νάπολι (9η αγωνιστική της σεζόν 2007-08, πρώτης για τη Γιουβέντους μετά την επάνοδό της στη μεγάλη κατηγορία) όπου είχε πρωταγωνιστήσει ο διαιτητής Μπεργκόντσι προσφέροντας τη νίκη με 3-1 στους γηπεδούχους χάρη σε δύο ανύπαρκτα πέναλτι εις βάρος της Γιουβέντους...

Οι καταγγελίες πάντως αυτές από πλευράς Γιουβεντίνων και η ολομέτωπη επίθεση κατά της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα για τον απλούστατο λόγο ότι η ομάδα του Αντόνιο Κόντε πήγαινε... τρένο και ουδείς μπορούσε να την σταματήσει.

Το αποτέλεσμα στο φινάλε της σεζόν ήταν ονειρεμένο για τον Ανιέλι και τους συνεργάτες του καθώς η ομάδα στην οποία συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό στο στήσιμό της όχι μόνο επέστρεφε στους τίτλους μετά από έξι χρόνια κυριαρχίας των Μιλανέζων (5 για την Ίντερ και 1 για τη Μίλαν) αλλά το έκανε με απόλυτα εμφατικό τρόπο. Πήρε πρωτάθλημα αήττητη με τον απίστευτο απολογισμό των 23 νικών και 15 ισοπαλιών, έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου που έπαιρνε το σκουντέτο χωρίς ούτε μία ήττα σε μαραθώνιο 38 αγωνιστικών, ενώ είδε 20 διαφορετικούς παίκτες της να μοιράζονται τα 68 γκολ που είχε στο ενεργητικό της στη Serie A.

Σημειώνεται πως η μεγάλη αντίπαλος της Γιούβε στο δρόμο προς την επιστροφή στην κορυφή ήταν η πρωταθλήτρια Μίλαν του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, η οποία όμως παρέδωσε τα σκήπτρα της μία αγωνιστική πριν το φινάλε με την ήττα από την Ίντερ στο Derby della Madonnina. Μόνο το Κύπελλο της... ξέφυγε καθώς εκεί ηττήθηκε στον τελικό από τη Νάπολι (0-2 με τα γκολ των Καβάνι και Χάμσικ), στον τελευταίο αγώνα του καπιτάνο Ντελ Πιέρο με την ασπρόμαυρη φανέλα.

Μετά το πρώτο ποδοσφαιρικό θαύμα του Κόντε ο Αντρέα Ανιέλι έφερε στην ομάδα το καλοκαίρι του 2012 Τζοβίνκο, Ασαμόσα και Ίσλα, ωστόσο ο παίκτης που αποδείχτηκε λίρα εκατό για τη Γιουβέντους ήταν ο Πολ Πογκμπά ο οποίος αποκτήθηκε έναντι μόλις 300.000 ευρώ καθώς είχε μείνει ελεύθερος από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανε ποτέ στην προπονητική καριέρα του ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήταν που δεν του έδωσε ιδιαίτερη προσοχή όπως μαρτυρούν οι μόλις 3 συμμετοχές του σε ματς Premier League!) και μέσα σε λίγους μήνες πήρε την ασπρόμαυρη φανέλα σπίτι του...

Η Ίντερ έγραψε ιστορία στις 3 Νοεμβρίου 2012 καθώς έγινε η πρώτη ομάδα που νικούσε τη Γιουβέντους μέσα στο νέο της σπίτι, δίνοντας μάλιστα τέλος στο εκπληκτικό αήττητο 49 αγώνων που μετρούσαν οι Τορινέζοι στο πρωτάθλημα, ωστόσο το φινάλε της σεζόν βρήκε τον Κόντε και την "κυρία" να πανηγυρίζουν το δεύτερο συνεχόμενο σκουντέτο. Αρκετά ικανοποιητική ήταν η παρουσία της και στο Champions League όπου την σταμάτησε στα προημιτελικά η -μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης- Μπάγερν Μονάχου ενώ στο Κύπελλο Ιταλίας έφτασε ως τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε από την Λάτσιο που κατέκτησε εν συνεχεία το τρόπαιο.

Αργεντινός και Ισπανός έκαναν θραύση με το καλημέρα

Το καλοκαίρι του 2013 αποκτήθηκαν μόνο τέσσερις παίκτες, οι Τέβες, Γιορέντε, Οσβάλντο και Ογκμπόνα, με τους δύο πρώτους όμως να κάνουν τη διαφορά. Ο Κάρλος Τέβες έφυγε με πολύ άσχημο τρόπο από τη Μάντσεστερ Σίτι κουβαλώντας μαζί του την ταμπέλα του "προβληματικού χαρακτήρα" όμως στη Γιούβεντους αναστήθηκε ως ποδοσφαιρικός... Λάζαρος, με τον Αντρέα Ανιέλι να του παραδίδει τη φανέλα με το Νο 10 του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και τον "Απάτσε" να κάνει σούπερ σεζόν με 19 γκολ στη Serie A.

Από κοντά και ο Φερνάντο Γιορέντε ο οποίος ξεπέρασε τους πρώτους δύσκολους μήνες προσαρμογής και ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα με 16 γκολ, με τα 35 γκολ στο σύνολο να κάνουν τους δύο παίκτες το πιο παραγωγικό δίδυμο του Καμπιονάτο μαζί με τους Ιμόμπιλε και Τσέρτσι της Τορίνο. Το θρι-πιτ ήταν αναμενόμενο στο φινάλε της σεζόν και η ατάκα του Αντόνιο Κόντε "Θα μιλούν για πολύ καιρό για αυτή τη Γιούβε" ήταν ενδεικτικής της ποιοτικής υπεροχής της καθόλη τη διάρκεια του μαραθωνίου.

"Υπάρχουν αυτοί που διαβάζουν ιστορία..." έγραφαν στο μπροστινό μέρος ενώ πίσω έγραφαν "Και αυτοί που τη γράφουν".

Φυσικά επειδή δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια υπήρχε στον αντίποδα η απογοήτευση από τον αποκλεισμό στους ομίλους του Champions League από τη Γαλατάσαραϊ αλλά και από τον χαμένο ημιτελικό του Europa League απέναντι στη Μπενφίκα που στέρησε από τους Τορινέζους την ευκαιρία να διεκδικήσουν το τρόπαιο στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση σε έναν τελικό που θα γινόταν στο σπίτι τους.

Οι άνθρωποι της Γιουβέντους είχαν το κεφάλι τους ήσυχο για μία τριετία με τον Κόντε όμως το περασμένο καλοκαίρι ήρθε το ξαφνικό διαζύγιο μεταξύ των δύο πλευρών λίγες μόλις ημέρες πριν την έναρξη της προετοιμασίας (ο Κόντε φέρεται να δυσαρεστήθηκε με την αποτυχία της διοίκησης να πραγματοποίησει τη μεταγραφή είτε του Αλέξις Σάντσες είτε του Κουαδράδο) και τα πάντα ανατράπηκαν. Τη (κατάλληλη) λύση την έδωσε όμως και πάλι ο Αντρέα Ανιέλι ο οποίος έκανε κατά πολλούς την έκπληξη επιλέγοντας τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο οποίος προερχόταν από 3,5 σεζόν στον πάγκο της Μίλαν και ο οποίος είχε απολυθεί από τους "ροσονέρι" τον Ιανουάριο του 2014.

Οι τιφόζι της Γιουβέντους που λάτρευαν σε υπερθετικό βαθμό τον Κόντε τα έβαλαν με τη διοίκηση τόσο για τη φυγή ενός προπονητή τον οποίο θεωρούσαν "δικό τους άνθρωπο" όσο και για την πρόσληψη του Αλέγκρι (τον υποδέχτηκαν μάλιστα με υβριστικά συνθήματα στην πρώτη του ημέρα στο Βίνοβο αρνούμενοι να του συγχωρήσουν το ροσονέρο παρελθόν του και τις ανά καιρούς δηλώσεις του με στόχο τους Τορινέζους) όμως το αφεντικό των "μπιανκονέρι" αγνόησε τις αντιδράσεις, ύψωσε τείχος προστασίας γύρω από τον νέο προπονητή και αφού έκανε μελετημένες προσθήκες σε ένα ήδη δυνατό ρόστερ (αποκτήθηκαν μεταξύ άλλων οι Μοράτα, Εβρά, Περέιρα και Κομάν) δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Ο Αλέγκρι κατέκτησε το τέταρτο σερί σκουντέτο για τη Γιουβέντους και μάλιστα το εξασφάλισε μαθηματικά νωρίτερα από τα τρία προηγούμενα του Κόντε, χάρισε στη Γιουβέντους το πρώτο της Κύπελλο και νταμπλ μετά από 20 ολόκληρα χρόνια (2-1 στον τελικό του "Olympico" τη Λάτσιο) ενώ στην Ευρώπη κατάφερε με τη... μία αυτό που αποτελούσε τον μεγάλο καημό και μαράζι του προκατόχου του: να κάνει το άλμα και πέρα από τα εθνικά σύνορα.

Ο Αλέγκρι βελτίωσε το μοντέλο του Κόντε

Ο Λιβορνέζος τεχνικός διατήρησε πολλά από τα χαρακτηριστικάτης ομάδας που ήταν τα κλειδιά της επιτυχίας της για τρία ολόκληρα χρόνια όμως κατάφερε να περάσει και στοιχεία της δικής του φιλοσοφίας, έμαθε τους παίκτες του να λειτουργούν το ίδιο ικανοποιητικά είτε εφαρμόζοντας σύστημα 3-5-2 (τρεις στην άμυνα που ήταν το σήμα-κατατεθέν του Κόντε) είτε το παραδοσιακό 4-4-2, έδωσε σε αρκετούς παίκτες περισσότερες πρωτοβουλίες και ελευθερίες σε σύγκριση με τον προκάτοχό του ενώ δούλεψε υποδειγματικά το rotation κρατώντας σε εγρήγορση και σε πολύ καλή φόρμα ακόμα και παίκτες που ήταν θεωρητικά ρεζέρβες.

"Quando ti siedi in un ristorante da 100 euro, non puoi pensare di pagare con 10 euro" ("Δεν μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο των 100 ευρώ έχοντας μόλις 10 ευρώ στην τσέπη σου...") ήταν η ατάκα που είχε χρησιμοποιήσει λίγο πριν το τέλος της θητείας του ο Αντόνιο Κόντε για να τονίσει την απόσταση μεταξύ της Γιουβέντους και των ξένων ανταγωνιστών της στο Champions League, με την ατάκα τελικά αυτή να γίνεται το καλύτερο κίνητρο για τον Μαξ Αλέγκρι και τους "πολεμιστές" του τη φετινή σεζόν.

"Η αλλαγή του προπονητή έδωσε κάτι παραπάνω στη Γιουβέντους, επειδή στους δύο πρώτους μήνες της σεζόν θέλαμε όλοι να αποδείξουμε ότι εξακολουθούσαμε να είμαστε οι καλύτεροι. Είμαστε ευγνώμονες στον Κόντε και αναγνωρίζουμε ό,τι έχει κάνει εδώ όμως θέλουμε να αποδείξουμε σε όλους και, πάνω απ'όλα στους εαυτούς μας, ότι είμαστε μία σπουδαία ομάδα", ήταν μερικά από τα λόγια που ειπώθηκαν μετά την θριαμβευτική πρόκριση επί της Ντόρτμουντ από τον Τζόρτζιο Κιελίνι, ενός παίκτη που ωρίμασε απίστευτα επί Κόντε και που μαζί με τους Μπονούτσι και Μπαρτσάλι δημιούργησαν μία από τις πιο συμπαγείς και αδιαπέραστες αμυντικές τριπλέτες την τελευταία 15ετία στο calcio.

"Τα κλειδιά της επιστροφής στους θριάμβους είναι δύο κατά τη γνώμη μου. Το πρώτο είναι η επιλογή του Κόντε, πρώην αρχηγός της Γιουβέντους, αυστηρός λοχαγός και άνθρωπος που γνώριζε το περιβάλλον σαν τον κήπο του σπιτιού του, αποφασισμένος και νικητής. Το δεύτερο, το οποίο στη συνέχεια γέννησε το πρώτο, ήταν η επιστροφή σε ηγετικό ρόλο, το 2010, ενός μέλους της οικογένειας Ανιέλι, του Αντρέα, ο οποίος έδωσε ξανά στη Γιουβέντους την εικόνα μίας φιλόδοξης ομάδας που ήθελε και θέλει να νικάει", συνοψίζει ο δημοσιογράφος της "Gazzetta dello Sport" Emanuele Giulilanelli αναφορικά με τα άτομα που πρέπει να πάρουν τα περισσότερα credits για την αξιοζήλευτη αναγέννηση της Γιούβε μέσα από τις στάχτες της, και αυτή την άποψη την προσυπογράφουν και οι περισσότεροι που έχουν ζήσει από σχετικά κοντινή απόσταση το 9χρονο ταξίδι των Τορινέζων από το Ρίμινι (εκεί που στις 9 Σεπτεμβρίου 2006 αντιμετώπισαν την ομώνυμη ομάδα στην πρεμιέρα τους στη Serie B) στο Βερολίνο (εκεί όπου θα διεκδικήσουν το 3ο Πρωταθλητριών στην ιστορία τους απέναντι στη Μπαρτσελόνα στην όγδοη συνολικά παρουσία τους σε τελικό).

Και αν η συνεισφορά του Κόντε είναι λίγο-πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό από τη στιγμή που το χορτάρι είναι ο καλύτερος καθρέφτης για αυτόν, καλό θα ήταν να τονιστεί και αυτή του Αντρέα Ανιέλι ο οποίος χωρίς να έχει πατήσει ακόμα το 40ο έτος της ηλικίας του μπορεί να θεωρεί δικαίως τον εαυτό του ως τον πιο επιτυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του calcio στα πρώτα πέντε χρόνια παρουσίας του, μαζί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (αμφότεροι έχουν από 7 τρόπαια). Τι άλλο έχει κάνει από το 2010 και έπειτα εκτός από το να σηκώνει κούπες; Έκτόξευσε τον ετήσιο τζίρο του συλλόγου από τα 154 εκ.ευρώ το 2011 στα 280 εκ.ευρώ το 2014 (το ποσό αυτό αναμένεται να φτάσει στα 320 εκ.ευρώ φέτος), εκμηδένισε τα ελλείματα (από τα -95 εκ.ευρώ που παρέλαβε τα έφτασε μόλις σε -6,7 εκ.ευρώ), πολλαπλασίασε τα έσοδα από την εκμετάλλευση του "Juventus Stadium" ενώ έκλεισε σούπερ συμφωνία με νέο χορηγό, την Adidas, από την οποία ο σύλλογος θα βάζει ετησίως στα ταμεία του από τη νέα σεζόν 23 εκ.ευρώ.

Αυτό που τον έχει κάνει πάντως ακόμα πιο αγαπητό στην τιφοζερία της Γιουβέντους είναι πως έχει ξεκινήσει δικαστικό αγώνα για να της επιστραφούν οι δύο τίτλοι που της αφαιρέθηκαν ελέω Calciopoli μέσα από τον οποίο μάλιστα αξιώνει και αποζημίωση 443 εκ.ευρώ από την ιταλική ομοσπονδία για τις οικονομικές ζημιές που υπέστη ο σύλλογος από τον υποβιβασμό στη Serie B...

να κατακτάει το τέταρτο σερί πρωτάθλημα και το πρώτο της νταμπλ μετά από 20 χρόνια και να βρίσκεται απέναντι σε μία τεράστια πρόκληση, να νικήσει τη υπερηχητική Μπαρτσελόνα των Μέσι-Σουάρες-Νεϊμάρ (και οι τρεις μαζί έχουν πετύχει φέτος 120 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις) και να πανηγυρίσει ένα ασύλληπτο τρεμπλ, πέντε μόλις χρόνια μετά από αυτό της "μισητής" Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο. Οι πιθανότητες δεν είναι σίγουρα με το μέρος της δεδομένου του αντιπάλου και της τρομερής φόρμας στην οποία βρίσκονται οι Καταλανοί όμως πώς μπορείς να ξεγράψεις μία ομάδα που έχει βιώσει τα ΠΑΝΤΑ μέσα σε εννέα χρόνια και που έχει κάνει σημαία της το μότο "σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς;

Πώς μπορείς άλλωστε να την υποτιμήσεις από τη στιγμή που ο τελικός διεξάγεται στο Βερολίνο που φέρνει τόσες γλυκές θύμησες στους Ιταλούς και όπου θα θέλει μάλιστα να δώσει happy end στον πιο παραμυθένιο κύκλο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου; Τον δικό της...