O δεύτερος τελικός του ισπανικού Σούπερ Καπ βρισκόταν στις καθυστερήσεις στο Καμπ Νόου τον Αύγουστο του 2011. Ο Μέσι στο 88’ είχε κάνει το 3-2, η Μπαρτσελόνα είχε καλύτερο σκορ από το 2-2 του πρώτου αγώνα στη Μαδρίτη και η ομάδα του Γκουαρδιόλα ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει μια ακόμα νίκη επικράτηση επί της Ρεάλ.

Ο Φάμπρεγας υποδέχθηκε την μπάλα στην πλάγια γραμμή, στη σέντρα, ακριβώς μπροστά στους πάγκους. Ο Μαρσέλο ήρθε με φόρα και τον “ψαλίδισε” από πίσω. Ένας ακόμα καυγάς των παικτών ξέσπασε, με τους αναπληρωματικούς να μπαίνουν μέσα.

Ο Βραζιλιάνος είδε την απευθείας κόκκινη και μέσα στον κακό χαμό εμφανίστηκε ο Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος πλησίασε αργά από πίσω τον Βιλανόβα, τον βοηθό του Γκουαρδιόλα, και εντελώς ψυχρά και υπολογισμένα, λες κι ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, έβαλε το δάχτυλό του στο μάτι του Ισπανού. Απομακρύνθηκε το ίδιο αργά και ψυχρά, χαμογελώντας από μακριά σχεδόν με duck face στους έξαλλους ανθρώπους των Καταλανών.

Επιμέλεια: Θέμης Καίσαρης

Ήταν ίσως η κορύφωση του πολέμου, ήταν σίγουρα η πιο what the f? στιγμή, ακόμα και για τα extreme δεδομένα του Πορτογάλου. Ο Μουρίνιο έμεινε τρεις σεζόν στη Μαδρίτη και για δύο χρόνια ο ποδοσφαιρικός πλανήτης έζησε μια κόντρα χωρίς προηγούμενο. Γκουαρδιόλα εναντίον Μουρίνιο, Μπαρτσελόνα εναντίον Ρεάλ, πρωτοβουλία εναντίον αντίδρασης.

Το clasico ήταν το κέντρο του κόσμου, ο πόλεμος είχε κάτι για άλλους. Είχε μονομαχία δύο φιλοσοφιών για τους λάτρεις της τακτικής, είχε world class ποδοσφαιριστές για αυτούς που ψοφάνε για θέαμα, είχε αμέτρητα ντέρμπι με ένταση για όσους θέλουν δράμα, είχε διαιτησία, γκρίνια και δηλητήριο για αυτούς που επιθυμούν την ίντριγκα, είχε ανθρώπους που δίνουν τα χέρια χωρίς να κοιτάζονται στα μάτια.

Σήμερα εκείνη η ευθεία κόντρα στην Ισπανία μοιάζει πια μακρινό παρελθόν. Οι δυο τους άλλωστε συναντήθηκαν ξανά και μάλιστα το έκαναν στην ίδια πόλη, όταν ο ένας ανέλαβε τη Σίτι και ο άλλος τη Γιουνάιτεντ, ενώ τώρα βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι στην Premier Leage, αφού ο Μουρίνιο επέστρεψε από την τηλεόραση για να αναλάβει την Τότεναμ.

Όμως τότε, στις αρχές της δεκαετίας, ήταν η πρώτη φορά που Γκουαρδιόλα και Μουρίνιο ήρθαν ευθέως αντιμέτωποι σε ένα πρωτάθλημα κι αυτός ο πόλεμος, που κράτησε δύο χρόνια που έμοιασαν είκοσι, ήταν εκείνος που καθόρισε τα πάντα. Η δική τους μονομαχία δεν έκρινε μόνο την La Liga ή το Champions League εκείνων των σεζόν, δεν έκρινε μόνο ντέρμπι και τίτλους, αλλά καθόρισε τις καριέρες τους και ταυτόχρονα χάραξε τον δρόμο για το ποδόσφαιρο που παρακολουθούμε σήμερα.

Στο τέλος η ψυχρή ανάγνωση των επιτευγμάτων λέει τα εξής. Σ’αυτά τα δέκα χρόνια Μουρίνιο και Γκουαρδιόλα κέρδισαν από ένα Champions League, στον μοναδικό τελικό που πήγαν. Και για τους δύο ήταν πορείες και τελικοί ορόσημα, σήματα κατατεθέντα.

Ο Μουρίνιο στην ομάδα του "ποτέ"

Για τον Μουρίνιο η Ίντερ του 2010 είναι η πορεία του Ανίβα πάνω από τις Άλπεις. Για να πετύχει στην ομάδα του “ποτέ” έπρεπε ή να βρει τον δρόμο ή να τον φτιάξει μόνος του. Το πέτυχε, πέρασε απ’όλες τις δυσκολίες, οδήγησε την Ίντερ σε ένα ιστορικό, ανεπανάληπτο τρέμπλ. Το σημαντικότερο: το κατάφερε αφού πρώτα απέκλεισε την Μπαρτσελόνα. Την ομάδα που στην πρώτη σεζόν του Γκουαρδιόλα έκανε το τρεμπλ, ενώ κατάφερε να πάρει κι άλλους τρεις τίτλους πριν τελειώσει το 2009, προσθέτοντας το Ισπανικό Σούπερ Καπ, το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Συλλόγων.

Έξι τίτλοι, που λες και δεν ήταν από μόνοι τους αρκετοί είχαν και έναν τεράστιο αστερίσκο δίπλα τους: είχαν έρθει με ένα εκπληκτικό ποδόσφαιρο, που όμοιό του δεν υπήρχε πουθενά στον πλανήτη, με μια εικόνα που έκανε τον κόσμο να θαυμάζει με ανοιχτό το στόμα και τον Τύπο να χάνει τα λόγια του. Έμοιαζαν ανίκητοι για μία σεζόν κι όλοι είχαν την απορία για το αν και πως μπορούν να αντιμετωπιστούν. Κανείς δεν ήταν καταλληλότερος για την αποστολή από τον Μουρίνιο. Δεν είχε μόνο την ικανότητα ή τη φήμη, είχε και το έξτρα κίνητρο.

Κάνεις το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου

Μέσα του είχε θεριέψε το μίσος για την Μπαρτσελόνα. Ήταν το καλοκαίρι του 2008 όταν οι Καταλανοί έψαχναν τον αντικαταστάτη του Ράικαρντ και ο Μουρίνιο ήθελε σαν τρελός τη δουλειά στην ομάδα από την οποία είχε περάσει στο πλευρό του Ρόμπσον.

Έκανε τα πάντα για να την πάρει, για να συνεχίσει στη Βαρκελώνη την καριέρα του μετά την Τσέλσι. Η απάντηση που πήρε τον σόκαρε. Δεν ήταν μόνο η άρνηση, αλλά κι η τελική επιλογή. Η Μπαρτσελόνα τον ενημέρωσε πως ο Γκουαρδιόλα θα έπαιρνε τη δουλειά. “Κάνεις το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου”, είπε στον Λαπόρτα και έβαλε στόχο να του το αποδείξει. Ενάμιση χρόνο αργότερα ήταν ήδη δεδομένο πως ο Λαπόρτα δεν είχε κάνει λάθος, η Μπαρτσελόνα είχε σαρώσει τα πάντα και ήταν έτοιμη να το κάνει ξανά. Εμπόδιο η Ίντερ στον ημιτελικό του Champions League.

ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΑΝ ΜΑΓΙΚΟ ΞΟΡΚΙ

Ο πρώτος αγώνας ήταν στο Μιλάνο και οι θεοί ήταν με το μέρος του Μουρίνιο. Η λέξη Eyjafjallajökull ακούστηκε σαν μαγικό ξόρκι. Αυτό ήταν το όνομα του ηφαιστείου που είχε εκραγεί στην Ισλανδία. Είχε γεμίσει με σκόνη και στάχτη τους ουρανούς πάνω από την Ευρώπη, είχε καθηλώσει τα αεροπλάνα στα αεροδρόμια.

Η Μπαρτσελόνα ήταν αναγκασμένη να ταξιδέψει από τη Βαρκελώνη στο Μιλάνο με το λεωφορείο της ομάδας, πάνω από χίλια χιλιόμετρα στο δρόμο. Οι Καταλανοί ξεκίνησαν στις τρεις το μεσημέρι της Δευτέρας, διανυκτέρευσαν στις Κάννες, ξεκίνησαν ξανά το επόμενο πρωί και στις τρεις το μεσημέρι της Τρίτης έφτασαν στο Μιλάνο για τον αγώνα της Τετάρτης. Το πόσο επηρεάστηκαν κανείς δεν μπορεί να το εκτιμήσει. Το σίγουρο είναι πως εκείνος ο ημιτελικός σόκαρε τον πλανήτη.

Γιατί όταν η Μπαρτσελόνα προηγήθηκε με τον Πέδρο, οι περισσότεροι σκέφτηκαν πως οι Καταλανοί έχουν το πάνω χέρι. Η Ίντερ όμως είχε το μαχαίρι στα δόντια. Όχι μόνο “έπνιξε” τη δημιουργία της ομάδας της Μπαρτσελόνα, αλλά έφευγε με λύσσα στις αντεπιθέσεις. Το ημίχρονο ήταν 1-1 και ο Μουρίνιο στα αποδυτήρια είπε στους παίκτες του πως αν συνεχίσουν έτσι θα νικήσουν 4-1 ή 5-1.

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Το τελικό 3-1 ήταν θρίαμβος, αλλά κανείς δεν περίμενε εύκολη ρεβάνς. Στη συνέντευξη Τύπου ο Μουρίνιο ήταν σαφής: “1-0 αύριο”. Ήξερε πως δύσκολα δεν θα έχανε, αλλά πίστευε πως θα είχε το σκορ που θα του έδινε την πρόκριση. Η αποβολή του Μότα άφησε νωρίς την Ίντερ με δέκα, αλλά η επική προσπάθεια των παικτών του κράτησε το 1-0 μέχρι το τέλος.

Το σφύριγμα της λήξης έφερε το δεύτερο διάσημο σπριντ του Μουρίνιο. Το 2004 στο Ολντ Τράφορντ είχε τρέξει παράλληλα με τη γραμμή για να πάει στο κόρνερ και να πανηγυρίσει την πρόκριση της Πόρτο. Αυτή τη φορά μπήκε μέσα, με το χέρι υψωμένο, σαν πολιτικός ηγέτης, τρέχοντας προς το σημείο που θα τον έβλεπαν οι οπαδοί της Ίντερ. Η Μπαρτσελόνα φέρθηκε με μικροπρέπεια κι άνοιξε τα ποτιστήρια, ο Βαλντές πήγε στον Μουρίνιο για να τον σταματήσει, λες και ο Πορτογάλος έκανε κάτι κακό. Το αριστούργημα του Μουρίνιο είχε ολοκληρωθεί, είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα που σκορπούσε φόβο σε όλους εκτός από εκείνον και το έδειχνε σε όλον τον πλανήτη, μέσα στην έδρα της.

H Marca τις επόμενες μέρες έγραψε πως ο Μουρίνιο πέρασε το τεστ για να γίνει ο επόμενος προπονητής της Ρεάλ.Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Πορτογάλος πήγε στη Μαδρίτη και πήρε μέσα στο Μπερναμπέου το Champions League με την Ίντερ, ολοκλήρωσε το δικό του τρεμπλ. Είχε πλέον δύο κατακτήσεις της Κούπας με τα μεγάλα αυτιά και το είχε πετύχει με την Πόρτο και την Ίντερ. Ήταν ο special one, το ποδόσφαιρό του ήταν ζωντανό και εξακολουθούσε να αποτελεί συνταγή επιτυχίας.

Ήταν ο Νο1 εκπρόσωπος της αντίδρασης στη δράση του tiki-taka, ήταν ο απόλυτος εκφραστής του αμυντικού σχεδίου και των αντεπιθέσεων απέναντι στις επιθετικές μηχανές, ακόμα κι αν αυτές είχαν φτάσει στο επίπεδο της Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα.

Κι αν ήταν όλα αυτά με την Ίντερ, την ομάδα του “ποτέ”, και τον Μιλίτο, τι θα πετύχαινε στην Ίντερ με τον Ρονάλντο και τα λεφτά της Ρεάλ; Πριν καν καθίσει στον πάγκο των μερένγκες, η μονομαχία με την Μπαρτσελόνα και τον Γκουαρδιόλα είχε γίνει sold-out. O ποδοσφαιρικός κόσμος είχε ψηθεί από τα τρέιλερ των προηγούμενων μονομαχιών, ήταν ήδη καθηλωμένος μπροστά στις οθόνες και περίμενε με ανυπομονησία.

Η Καπέλα Σιξτίνα του Γκουαρδιόλα

Ο Μουρίνιο τότε δεν ήξερε πως είχε πίσω του του το αριστούργημά του, ο Γκουαρδιόλα δεν ήξερε πως το είχε μπροστά του. Γιατί η Μπαρτσελόνα του 2011 είναι μέχρι και σήμερα η Καπέλα Σιξτίνα του Πεπ.

Το 2009 ήταν η πρώτη χρονιά, ακόμα και η ίδια η Μπαρτσελόνα δεν είχα ακόμα μορφοποιήσει στο 100% το ποδόσφαιρό της. Το 2010 ο Πεπ ήθελε μια αλλαγή, γιατί παρά την άποψή του κόσμου για τις εμμονές του, ο Γκουαρδιόλα πάντα θέλει το διαφορετικό για την επόμενη μέρα, πάντα αναζητεί την εξέλιξη του σχεδίου, γιατί απεχθάνεται τη μονιμότητα.

Για τη δεύτερη σεζόν του έφερε στη Βαρκελώνη τον Ιμπραχίμοβιτς ως σημείο αναφοράς στην επίθεση, αλλά ο γάμος ήταν απλή ασυμφωνία χαρακτήρων. Το 2011 ήρθε ο Βίγια και, το σημαντικότερο, ο Μέσι έκανε δική του τη θέση στην κορυφή της επίθεσης. Δεν θα ήταν πλέον ένα πείραμα, μια έκπληξη στον αντίπαλο, όπως στον τελικό της Ρώμης το 2009, αλλά μια μόνιμη κατάσταση.

Η MΑΝΙΤΑ ΤΟΥ ΠΙΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΟ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ

Η Μπαρτσελόνα νίκησε με 5-0, ο Μουρίνιο γνώρισε την πιο βαριά ήττα της προπονητικής του καριέρας, ο Πικέ μας σύστησε τη manita, όταν άνοιξε την παλάμη του για να δείξει τα πέντε δάχτυλα προς τους οπαδούς της Ρεάλ.

Όπως αρέσει στον κόσμο να συμβαίνει, το ζήτημα θα λυνόταν ξανά στο Champions League, ξανά στον ημιτελικό. Πριν έρθουν οι δύο αναμετρήσεις, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ είχαν βρεθεί στο πρωτάθλημα, αλλά και στον τελικό Κυπέλλου, που τότε είχε γίνει τον Απρίλιο.

Εκείνο το βράδυ στο Μεστάγια η Ρεάλ έριξε το ξύλο του αιώνα. Όχι μόνο με κλωτσιές ή δολοφονικά πατήματα σαν αυτό του Πέπε στον αστράγαλο του Μέσι, αλλά κυρίως μακριά από την μπάλα. Εντελώς συντονισμένα, όλοι οι παίκτες της Ρεάλ "τράκαραν" και κρατούσαν τους αντιπάλους όταν έκαναν κίνηση στην πλάτη της άμυνας. Ο Μουρίνιο ήξερε πως δεν αρκεί να πιέσει στην μπάλα όταν έχει τέτοια ομάδα απέναντί του. Έπρεπε να σταματήσει τις συνεργασίες και για να το πετύχει αυτό απλώς δεν άφηνε τους παίκτες χωρίς μπάλα να τρέξουν στον χώρο και να βγουν στην πλάτη της άμυνάς του.

Η Ρεάλ εκτέλεσε τέλεια το σχέδιο, η Μπαρτσελόνα ίδρωνε για να βρει ελεύθερα τετραγωνικά μέτρα. Στην παράταση η σέντρα του Ντι Μαρία από αριστερά στο 103' βρήκε τον Ρονάλντο να ίπταται στο δεύτερο δοκάρι, να νικάει εύκολα τον Αντριάνο και να βάζει το γκολ που έδωσε το Κύπελλο στη Ρεάλ. Ο Μουρίνιο είχε τον πρώτο του τίτλο στην Ισπανία και μαζί είχε και το πρώτο χτύπημα στο πρόσωπο της Μπαρτσελόνα, την είχε κάνει για πρώτη φορά να ματώσει. "If it bleeds, we can kill it".

Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΟ ΜΠΕΡΝΑΜΠΕΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ

Μια εβδομάδα αργότερα το Μπερναμπέου υποδέχθηκε την Μπαρτσελόνα. Ο Μουρίνιο δεν είχε λόγο να αλλάξει, αυτός που έπρεπε να σκεφτεί κάτι ήταν ο Γκουαρδιόλα. Η αλλαγή του Πεπ ήταν στην τακτική και ήταν ευφυέστατη. Ο Ισπανός έδωσε εντολή σε Πέδρο και Βίγια να παίξουν στη γραμμή. Χωρίς καμία υπερβολή, οι δύο ακραίοι της Μπαρτσελόνα πατούσαν πάνω στις πλαϊνές γραμμές του γηπέδου όταν οι Καταλανοί είχαν την μπάλα.

Ο Γκουαρδιόλα είδε το ναρκοπέδιο που είχε στήσει ο Μουρίνιο στο χώρο του κέντρου κι αποφάσισε να πάει πάσο. Δεν θα έπαιζε κάθετα, δεν θα έφερνε παίκτες κοντά, δεν θα πήγαινε στην ίδια μάχη των συνεργασιών σε μικρό χώρο, δεν θα έφερνε όλους τους παίκτες του έξω από τη μεγάλη περιοχή. Άνοιξε το γήπεδο, "τέντωσε" την αμυντική γραμμή της Ρεάλ, μεγάλωσε όσο μπορούσε τους χώρους και περίμενε.

Η Ρεάλ έδωσε το ίδιο “ξύλο”, αλλά η καρατιά του Πέπε στον Άλβες δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Η κόκκινη κάρτα άφησε τη Ρέαλ με δέκα κι έστειλε τον Μουρίνιο στην εξέδρα μετά τις διαμαρτυρίες.

Η Μπαρτσελόνα είχε το πλεονέκτημα, αλλά δεν ήταν διατεθειμένη να αλλάξει πλάνο. Δεν χρειαζόταν να φέρει κι άλλους παίκτες μπροστά, της αρκούσε ο Μέσι. Όταν ο Αφελάι έβγαλε τη σέντρα από δεξιά, ο Μέσι ήταν ο μοναδικός παίκτης της Μπαρτσελόνα στην περιοχή, την ώρα που η Ρεάλ είχε έξι δικούς της στο κουτί. Ο Αργεντικός πετάχτηκε πρώτος για το 0-1 στο 77’. Δέκα λεπτά αργότερα δεν χρειαζόταν καν σέντρα ή ασίστ. Πήρε την μπάλα στο κέντρο και τα έβαλε μόνος του με την άμυνα της Ρεάλ, τους άφησε όλους πίσω του για το πλασέ με το δεξί και το 0-2.

He’s the fu….ing man, δεν μπορώ να τον ανταγωνιστώ

Μετά τον αγώνα ο Μουρίνιο έβγαλε τον περίφημο λόγο του με τα why?, τις ρητορικές ερωτήσεις που έκανε για ματς και φάσεις που η Μπαρτσελόνα είχε πάντα τη διαιτησία μαζί της, σύμφωνα με τον ίδιο. Ο Γκουαρδιόλα είχε φανερώσει τη δική του ψυχολογία στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς στο Μπερναμπέου, όταν πήρε θέση για τον επικοινωνιακό πόλεμο.

“Σ’αυτό το δωμάτιο, στις συνεντεύξεις, αυτός είναι ο αρχηγός, he’s the fu….ing man κι εγώ δεν μπορώ να τον ανταγωνιστώ. Αν η Μπαρτσελόνα θέλει κάποιον να τον ανταγωνιστεί, τότε πρέπει να ψάξει για άλλον προπονητή. Αλλά, εγώ ως άνθρωπος δεν θα το κάνω αυτό”.

Η ρεβάνς ήταν σχεδόν διαδικαστική, η Μπαρτσελόνα πήρε ένα απλό και βαρετό 1-1 και το εισιτήριο για το Γουέμπλεϊ. Εκεί την περίμενε ξανά η Γιουνάιτεντ, όπως και στη Ρώμη. Πιο σοφή από την πρώτη φορά και τον τελικό του 2009, χωρίς τον Ρονάλντο πια, αλλά με την έδρα του τελικού σε αγγλικό έδαφος.

Η παράσταση της Μπαρτσελόνα ήταν εκπληκτική. Το τελικό 3-1 κολακεύει τη Γιουνάιτεντ, που δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα να φανεί ανταγωνιστική. Ο Φέρντιναντ πρόσφατα σχολίασε τον τελικό και τα είπε όλα σε λίγες προτάσεις.

“Ήταν η πιο ντροπιαστική νύχτα της καριέρας μου. Χάναμε και κοιταζόμασταν με τον Βίντιτς, γιατί δεν είχαμε ακουμπήσει κανέναν. Όταν είσαι αμυντικός θες να είσαι κοντά στους αντιπάλους και να έχεις την μπάλα. Εμείς δεν είχαμε ούτε την μπάλα, αλλά δεν μπορούσαμε καν να δώσουμε μάχη με τον αντίπαλο παίκτη”.

Η απάντηση της Μπαρτσελόνα στον ερχομό του Μουρίνιο στη Μαδρίτη ήταν απολύτως εμφατική. “Εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς”. Και το “εδώ” δεν αφορούσε μόνο την Ισπανία, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Πορτογάλος ήταν να σταματήσει ένα δεύτερο τρεμπλ μέσα σε τρία χρόνια.

Η σεζόν που τους διέλυσε και τους δύο

Ο Μουρίνιο δεν επρόκειτο να καθίσει με τα χέρια σταυρωμένα, ούτε να κρύψει τον εκνευρισμό του. Έσβησε τις κόκκινες γραμμές, για εκείνον πια δεν υπήρχε κανένα όριο. Πριν καν μπούμε στη δεύτερη σεζόν του, έστειλε σε όλους το μήνυμα με την απίστευτη επίθεση στο μάτι του Βιλανόβα στο ισπανικό Σούπερ Καπ.

Η ένταση πια ήταν σε πρωτόγνωρο επίπεδο. Και δεν ήταν εμφανές με την πρώτη ματιά, αλλά διέλυε σιγά-σιγά και τους δύο. Και τον συνηθισμένο στις μάχες Μουρίνιο και τον άμαθο ακόμα Γκουαρδιόλα. Και οι δύο πάτησαν το γκάζι, ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση. Ο Πορτογάλος έγινε πιο βιτριολικός από ποτέ, ο Γκουαρδιόλα βυθίστηκε στις τακτικές ιδέες, ψάχνοντας τη νέα πρωτοπορία.

Η Ρεάλ μπήκε στη σεζόν 2011-12 με τον Μουρίνιο να τα βάζει με όλους, να έχει πείσει το σύμπαν πως η Βασίλισσα είναι η αδικημένη που γύρω της έχει μόνο εχθρούς. Η Μπαρτσελόνα μπήκε με τον Γκουαρδιόλα να θέλει να επαναφέρει την άμυνα με τρεις που έπαιζαν οι Καταλανοί με τον Κρόιφ στον πάγκο και τον ίδιο στο γήπεδο. Ο Πεπ ήθελε να ακολουθήσει μέχρι τέλους τις διδαχές του Μπιέλσα, ήθελε το 3-1-3-1, ήθελε το 3-3-4, είχε πάει αλλού το μυαλό του, με την επιστροφή του Φάμπρεγας στη Βαρκελώνη.

Η πρώτη τους κόντρα στο Μπερναμπέου μετά το επεισοδιακό Σούπερ Καπ ήταν σε τεντωμένο σχοινί. Οι ultras της Ρεάλ ανέβασαν πανό που έγραφε “Μου, το δάχτυλό σου μας δείχνει τον δρόμο”, το οποίο κατέβηκε πριν τη σέντρα μετά από απαίτηση της Μπαρτσελόνα. H Ρεάλ προηγήθηκε, ο Γκουαρδιόλα στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου έκανε 3-4-3 το 4-3-3, η τακτικη προσαρμογή ήταν εκπληκτική, η Μπαρτσελόνα νίκησε ξανά τη Ρεάλ, αυτή τη φορά με ανατροπή.

Όμως, ο χρόνος δούλευε υπέρ του Μουρίνιο. Οι αντεπιθέσεις της Ρεάλ ήταν καλύτερες από ποτέ, τα γκολ ήταν αμέτρητα. Όταν ήρθε το ματς του δεύτερου γύρου στη Βαρκελώνη, ήταν η σειρά της Βασίλισσας να περάσει νικηφόρα από το Καμπ Νόου, ήταν η σειρά του Γκουαρδιόλα να συγχαρεί τη Ρεάλ για την επερχόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος, που ήρθε με πολλά ρεκόρ για τους Μερένγκες.

Στο Champions League ο κόσμος περίμενε να τους δει αυτή τη φορά να μάχονται στον τελικό. Όμως η Ρεάλ αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Μπάγερν, ενώ η Μπαρτσελόνα δεν είχε απαντήσεις απέναντι στην Τσέλσι, που είχε μιλήσει με τον θεό του ποδοσφαίρου για να πάρει μαζεμένα όλα τα χρωστούμενα των προηγούμενων χρόνων.

Ο Μουρίνιο είχε το πρωτάθλημα που αποδείκνυε πως μπορεί να τα βάλει με τη μηχανή της Μπαρτσελόνα και να τη νικήσει σε μαραθώνιο 38 αγωνιστικών. Και εκεί, ο Γκουαρδιόλα μάζεψε τις μάρκες του, πέταξε τα φύλλα του και σηκώθηκε από το τραπέζι, ανακοινώνοντας πως αποχωρεί από τη Βαρκελώνη στο τέλος της σεζόν. Ο Μουρίνιο φαινόταν ο νικητής, αυτός που κούρασε τον Πεπ, τον εξάντλησε, του πήρε τα εγχώρια σκήπτρα, τον οδήγησε στο να βγει από το παιχνίδι. Χωρίς τον Γκουαρδιόλα, ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός για τον Πορτογάλο για να κρατήσει τη Ρεάλ στην κορυφή της Ισπανίας.

Ακριβώς έτσι σκέφτηκαν και στη Ρεάλ, οπότε του ανανέωσαν το συμβόλαιο μέχρι το 2016. Μόνο που ο πόλεμος είχε ήδη κάνει κάτι περισσότερο από το να καταβάλει την Μπαρτσελόνα και τον Γκουαρδιόλα. Είχε διαλύσει τη Ρεάλ κι αυτό δεν το άλλαζε το γεγονός πως είχε πάρει το πρωτάθλημα. Οι παίκτες χωρίστηκαν σε στρατόπεδο, ο Μουρίνιο τσακώθηκε με Κασίγιας και Ράμος, οι οπαδοί χωρίστηκαν σε Mourinhistas και Madridistas. Η Ρεάλ μύριζε ίντριγκα και σήψη, την ώρα που ο Μέσι οδηγούσε την Μπαρτσελόνα προς τον τίτλο, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του Βιλανόβα, που είχε διαδεχθεί τον Γκουαρδιόλα.

Μόνη διέξοδος το Champions League, αλλά αυτή τη φορά ο Μουρίνιο δεν μπορούσε να τα βάλει ούτε με τη διαιτησία, ούτε με την τύχη. Η Ρεάλ γνώρισε σοκαριστική ήττα 4-1 στη Γερμανία, αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την Ντόρτμουντ, που είχε στον πάγκο έναν περίεργο τρελό, με μεγάλα δόντια.

Ο κύκλος της τοξικότητας και το ποδόσφαιρο που νίκησε

H Ρεάλ ήταν πλέον διαλυμένη και έχασε ακόμα και το τελευταίο ματς της σεζόν, τον τελικό Κυπέλλου από την Ατλέτικο μέσα στο Μπερναμπέου. Μετά τον αγώνα ο Μουρίνιο είπε πως ήταν η χειρότερη σεζόν της ζωής του κι αποχώρησε από τη Ρεάλ. Είχε άδικο. Το πρότυπο θα επαναλαμβανόταν, δεν ήταν εκείνη η χειρότερη σεζόν του. Στις δύο επόμενες δουλειές του σε Τσέλσι και Γιουνάιτεντ, ο Μουρίνιο θα συνέχιζε να κατακτά τίτλους, αλλά ταυτόχρονα οι ομάδες του θα συνέχισαν να διαλύονται από την τοξικότητα που ο ίδιος λατρεύει.

Από την Τσέλσι έφυγε την 3η σεζόν, στις 17 Δεκεμβρίου, με εννέα ήττες στις πρώτες 16 αγωνιστικές της Premier League. Από την Γιουνάιτεντ έφυγε την 3η σεζόν, στις 18 Δεκεμβρίου, με μόλις επτά νίκες στις πρώτες 17 αγωνιστικές της Premier League. Όσο συνεπής είναι στα ραντεβού με τους τίτλους ή στο ρεκόρ του να μη χάνει τελικούς, άλλο τόσο συνεπής είναι στην ημερομηνία λήξης και στον τρόπο που έρχεται αυτή: χάος, ίντριγκα, μονάδες και όχι ομάδα, δηλητήριο και όχι υγεία, σφιγμένα χείλη και όχι χαμόγελα.

Ο Γκουαρδιόλα βρήκε τον τρόπο να συνέλθει από εκείνη τη διετία που τον ώθησε στα όριά του. Ναι, ο Πεπ ακόμα προσπαθεί να πάει σε τελικό Champions League με ομάδα που δεν είναι η Μπαρτσελόνα, όμως παρέμεινε στο ίδιο επίπεδο, παίρνει πάντα high profile δουλειές, προσπαθεί να παίξει το ίδιο ποδόσφαιρο, άσχετα αν πάντα είναι έτοιμος να παρουσιάσει ιδέες που θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε.

Στο τέλος της δεκαετίας, η κόντρα έχει νικητή κι αυτός είναι ο Γκουαρδιόλα. O Ισπανός δεν νίκησε τον Μουρίνιο επειδή κάνει καλύτερη καριέρα από το 2012 και μετά ή επειδή δεν έχει απολυθεί τρεις φορές την τρίτη σεζόν όπως ο Πορτογάλος. Ο Πεπ νίκησε γιατί το δικό του ποδόσφαιρο είναι αυτό που επικράτησε. Περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία, ζούμε την εποχή της επίθεσης, της πρωτοβουλίας. Στα τέλη των 00's και στις αρχές των 10's η μάχη ήταν αμφίρροπη, τα αποτελέσματα μοιρασμένα. Πότε νικούσε η επιθετική πρωτοβουλία, πότε η αμυντική οργάνωση, μια ταλάντευση που καθρεφτίστηκε και στο Champions League τις τριετίας 09-11: Πεπ, Ζοζέ, Πεπ.

Τα χρόνια πέρασαν και η πρωτοβουλία κυριάρχησε. Οι ιδέες του Γκουαρδιόλα ήταν αυτές που βρήκαν παντού μιμητές, όχι αυτές του Μουρίνιο. Η άμυνα προφανώς και δεν χάθηκε, ίσα-ίσα ο Σιμεόνε αναδείχθηκε ως ο καλύτερος εκφραστής του ποδοσφαίρου πίσω από την μπάλα. Αλλά το στιλ αυτό είναι πια μειονότητα γιατί δεν δουλεύει πλέον όσο καλά δούλευε στα 00s, δεν αποτελεί πια συνταγή επιτυχίας.

Όχι γιατί χάθηκε η τέχνη της άμυνας, αλλά γιατί τελειοποιήθηκε η τέχνη της επίθεσης. Δεν έγιναν όλες οι ομάδες Μπαρτσελόνα, Μπάγερν ή Σίτι, αλλά έγιναν πολλοί οι προπονητές που είδαν τον τρόπο της καλύτερης επίθεσης. Κάθε σεζόν που περνάει μικραίνει ολοένα η απόσταση από την εστία που εκτελούν κατά μέσο όρο οι επιθετικοί: κάθε χρόνο βρίσκεται ο τρόπος για τις ομάδες που έχουν την μπάλα να φτάνουν ολοένα και πιο κοντά στο τέρμα. Αν κάτι αλλάζει σταδιακά σε όλα τα πρωταθλήματα, τότε δεν οφείλεται σε έναν προπονητή και σε μια ομάδα, τότε προφανώς υπάρχουν αμέτρητοι μιμητές, τότε μιλάμε για καθολική επικράτηση μιας φιλοσοφίας.

Οι ομάδες πια ψάχνουν προπονητές που να έχουν το επιθετικό know-how, ο Τύπος πια επιδοκιμάζει το επιθετικό θάρρος με τον ίδιο ενθουσιασμό που κάποτε μιλούσε για "αμυντικά τείχη, αυταπάρνηση, τακτικό ρεσιτάλ, κτλ". Πλέον τα ρεσιτάλ που υμνούνται είναι επιθετικά, στο επίκεντρο είναι ο ρυθμός με τον οποίο γίνονται οι συνεχόμενες φάσεις, οι συνδυασμοί που τις φέρνουν.

Σκεφτείτε απλώς τους παίκτες και τα χαρακτηριστικά τους. Πόσοι ήταν οι στόπερ που ήξεραν μπάλα πριν δέκα χρόνια και πόσοι είναι αυτοί που παίζουν βασικοί σήμερα; Πόσους Πέπε, πόσους Κεντίρα βλέπετε πια στο κέντρο των μεγάλων ομάδων; Πόσο ισχυρή είναι η αμφιβολία στο μυαλό σας για την ισχύ του επιθετικού ποδοσφαίρου, πόσο αφελείς θεωρείτε τις ομάδες που θέλουν να είναι τα αφεντικά του αγώνα;

Ακόμα κι οι ομάδες που αφήνουν την πρωτοβουλία στον αντίπαλο, ακόμα κι αυτές που προτιμούν τις αντεπιθέσεις, γνωρίζουν πλέον καλά πως δεν μπορούν να βάλουν το πούλμαν μπροστά στην εστία. Θα αμυνθούν ψηλότερα στο γήπεδο, θα πιέσουν πιο πάνω, θα έχουν ως στόχο να κρατήσουν τον αντίπαλο μακριά από την περιοχή τους, όχι να τη γεμίσουν με όλους τους παίκτες και να κρεμαστούν στα δοκάρια.

Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τα Champions League και τα πρωταθλήματα, τα ρεκόρ και τα αποτελέσματα. Η μάχη του Γκουαρδιόλα με τον Μουρίνιο είχε νικητή τον Ισπανό γιατί η δική του επιτυχία έφτιαξε το ποδόσφαιρο του σήμερα. Κι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ σ'αυτήν την πάγια κατάσταση, είναι ο Πορτογάλος να βγει από το σκοτάδι στο οποίο εχει βυθιστεί, να βρει ξανά το θάρρος με το οποίο νικούσε κάποτε 3-1 την Μπαρτσελόνα.

Έλα, Ζοζέ, γύρνα πίσω.

Photo Credits: AP Images