" Εκεί ψηλά στο λόφο δίπλα στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, πιο κοντά στον ουρανό παρά στους ανθρώπους, η Βούλα έβλεπε τα σημάδια όλα. Ένιωθε πως ήταν θέλημα Θεού, πως μια ανεξιχνίαστη μοίρα την έσπρωχνε να κάνει τούτο ή το άλλο, πέρα από τη δική της δύναμη ή αδυναμία. Υπήρχε ένας αόρατος σχεδιασμός για τα μικρά και τα μεγάλα, σαν να ήταν έτοιμα, συντελεσμένα, πριν η ίδια τα βιώσει. Έτσι έβλεπε εκείνες τις μικρές συμπτώσεις, τις ασήμαντες που αρχικά φαίνονταν τυχαίες, μα δεν ήταν"*.

Η Βούλα Πατουλίδου προετοιμαζόταν μια ολόκληρη ζωή για τη "χρυσή" κούρσα στο Ολυμπιακό στάδιο της Βαρκελώνης. Η νίκη της στα 100 μέτρα εμπόδια στις 6 Αυγούστου του 1992, έπιασε την Ελλάδα απροετοίμαστη κι ας είχε προηγηθεί νωρίτερα η πρωτιά του Πύρρου Δήμα στην άρση βαρών. Μετά από αυτό το χρυσό μετάλλιο οι Έλληνες αθλητές έμαθαν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να έχουν επιμονή, υπομονή και πίστη στον εαυτό τους. Ακολούθησε η έκρηξη του ελληνικού αθλητισμού με όλα τα καλά και τα άσχημα.

Έντεκα χρόνια πέρασαν από την αποχώρηση της Βούλας Πατουλίδου από το στίβο. Αλήθεια πως καταφέρνει να ζει μακριά από τα στάδια; Ασχολείται με τα κοινά, δίνοντας πίσω στην ελληνική κοινωνία. Η νυν αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης και πρώην υποψήφια Δήμαρχος δέχεται σήμερα καταιγισμό ευχών. Γίνεται 50 ετών. Η δική μας ευχή θα ήταν να επιστρέψει στον αθλητισμό, γιατί η εποχή που ζούμε είναι ακριβώς η ίδια με τη δική της. Πρέπει κανείς να έχει μεγάλο κουράγιο για να κάνει πρωταθλητισμό σήμερα.

Η Βούλα Πατουλίδου γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1965 στο χωριό Τριπόταμος στη Φλώρινα. Αυτό αναφέρουν όλες οι βιογραφίες της, ακόμα και το επίσημο προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι όμως έχει δύο γενέθλια... Σήμερα και στις 23 Απριλίου, ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή ήρθε στον κόσμο για να συμπληρώσει την ευτυχία του Λάζαρου και της Αφροδίτης, τρία χρόνια μετά τον Χαράλαμπο, τον Μπάκη όπως τον αποκαλούσε η Βούλα.

Οι γονείς της, τη δήλωσαν στο ληξιαρχείο 26 μέρες πριν από την πραγματική της ημερομηνία γέννησης, στις 29 Μαρτίου αντί για τις 23 Απριλίου με... συνωμότη τον γραμματέα του χωριού. Ήθελαν το κορίτσι τους να κερδίσει χρονιά και κυρίως να μην είναι η μοναδική μαθήτρια στην τάξη. Αγρότες ήταν οι γονείς της, μόνο που εκείνα τα χρόνια η γη δεν μπορούσε να θρέψει την ελληνική οικογένεια. Χιλιάδες έφευγαν μετανάστες στην Αμερική, στην Αυστραλία όπου πήγαν οι θείοι της Πατουλίδου και τη Γερμανία. Εκεί πήγε και ο Λάζαρος Πατουλίδης για να μαζέψει χρήματα. Τρία χρόνια μετά τον ακολούθησε η γυναίκα του, η Αφροδίτη μετά από μια κακή σοδειά.

Η Βούλα και ο αδερφός της πήγαν να μείνουν στο χωριό Γόννοι κοντά στα Τέμπη με τους παππούδες, το καλοκαίρι το πέρασαν στα Γρεβενά. Σύντομα η γιαγιά σήκωσε τα χέρια ψηλά, δεν μπορούσε να μεγαλώσει τα δύο εγγόνια. Έτσι όταν οι γονείς επέστρεψαν το φθινόπωρο στη Γερμανία πήραν και τη Βούλα μαζί τους. Στην 3η Δημοτικού οι γονείς της άκουσαν από το δάσκαλο φυσικής αγωγής στο σχολείο της (σημερινής) πόλης Ερν που ζούσαν, πως το παιδί τους έχει μέλλον στον αθλητισμό και πρότειναν να τη γράψουν σε αθλητικό σχολείο. Τα όνειρα τους δεν ευοδώθηκαν.

Η Βούλα τελείωσε το δημοτικό στη Γερμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα. Μητέρα, κόρη και γιος μετακόμισαν στα Γρεβενά. Ο στίβος συνέχισε να τραβάει τη Βούλα, η οποία πήγαινε κρυφά στο στάδιο για να προπονείται μόνη της. Η μητέρα της ήθελε κάτι καλύτερο για τα παιδιά της και έτσι σύντομα η οικογένεια μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα επέστρεψε κοντά τους και ο πατέρας.

Στο λύκειο λοιπόν η Βούλα ασχολήθηκε σοβαρά με το στίβο. Το πρώτο της αγώνισμα ήταν το ύψος παρότι είχε ύψος 1,67μ. Δεν άργησε να απογοητευτεί από τη συμπεριφορά του προπονητή και στράφηκε στο μπάσκετ. Ξεκίνησε να παίζει στον Ηρακλή, η ομάδα έπαιζε στην Α1. Την πρώτη χρονιά στη γυμναστική ακαδημία προπονούνταν στην Αθήνα με την εθνική γυναικών και επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη για τους αγώνες. Είχε ακόμη τη "λαχτάρα" του στίβου και μια μέρα στον Πανελλήνιο, την έβαλαν να τρέξει ένα 100άρι. Ο προπονητής της είπε πως χαραμίζεται στο μπάσκετ, ο στίβος ήταν το άθλημα της.

Το 1984 ήταν μια σημαδιακή χρονιά στη ζωή της Βούλας Πατουλίδου. Γνώρισε το σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή της και το πρόσωπο που τη σήκωνε πάντοτε όταν έπεφτε, τον Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη. Ήταν 8ος Ολυμπιονίκης στη Μόσχα το 1980 και το Δεκέμβριο του 1987 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. Η Βούλα συνέχιζε να παίζει μπάσκετ και να προπονείται στο μήκος υπό τις οδηγίες του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τον Ιούλιο του 1986, ημερομηνία-ορόσημο για την ίδια και τον ελληνικό αθλητισμό, η Βούλα έγινε αθλήτρια στίβου. Έξι χρόνια μετά στη Βαρκελώνη οι ξένοι δημοσιογράφοι θα έμεναν με ανοιχτό το στόμα όταν θα άκουγαν πως είχε ξεκινήσει να κάνει στίβο στα 21 της χρόνια!

Με ατομικό ρεκόρ 6,01μ. στο μήκος κέρδισε μια θέση για τους Βαλκανικούς Αγώνες στη Λουμπλιάνα. Ήταν 5η με 6,04μ. στον πρώτο μεγάλο τελικό της καριέρας της. Καθώς ήταν πολύ γρήγορη, οι προπονητές την έβαζαν να τρέχει και στη σκυταλοδρομία 4χ100μ. Στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1987 στη Λατάκεια της Συρίας η ελληνική ομάδα στη σκυτάλη ήταν τρίτη και η Βούλα κέρδισε το πρώτο της μετάλλιο.

Η ταχύτητα της σε συνδυασμό με την επιβάρυνση που είχαν στο σώμα τα άλματα και τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών, οδήγησαν τη Βούλα στην απόφαση να αλλάξει αγώνισμα. Άλλωστε μετά τη λύση της συνεργασίας της με τον Ζαχαριάδη, κανένας προπονητής δεν θα ήθελε να αναλάβει μια αθλήτρια του μήκους. Έτσι αφοσιώθηκε στα 100 μέτρα και στη σκυταλοδρομία 4χ100μ. Στους Βαλκανικούς Αγώνες της Άγκυρας το 1988 η γυναικεία ομάδα στα 4χ100μ. με 44.41 δευτερόλεπτα βελτίωσε το πανελλήνιο ρεκόρ και πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ.

Η Βούλα θα έτρεχε και στα 100 μέτρα. Κατετάγη 15η, αλλά δεν ξέχασε ποτέ την εικόνα της ψύχραιμης Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ στο προθερμαντήριο. Η Αμερικανίδα σταρ κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 και στα 200μ, επιδόσεις που ισχύον ακόμη και έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή πριν από λίγα χρόνια με ανακοπή καρδιάς. Ούτε στα 4χ100μ. διακρίθηκε η ελληνική ομάδα.

Στην επιστροφή στην Ελλάδα όλη η προσοχή έπεσε στον Μπάμπη Χολίδη, τον "χάλκινο" Ολυμπιονίκη στην ελληνορωμαϊκή. Δεν έφταιγε φυσικά ο Χολίδης που όλοι έστρεψαν την προσοχή πάνω του, αυτό γίνεται μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να γίνεται, το ενδιαφέρον όλων βρίσκεται εκεί. Η Βούλα υποσχέθηκε στον εαυτό της πως αν ποτέ τα κατάφερνε, θα κρατούσε όλους τους αθλητές κοντά της.

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες να έχουν περάσει στο παρελθόν, ο προπονητής της έπεισε τη Βούλα να δοκιμάσει τα εμπόδια. Ήταν σίγουρος πως η ταχύτητα της θα της έδινε επιτυχίες, όμως τα εμπόδια απαιτούν μια άψογη τεχνική.

Το 1992 η Γκέιλ Ντίβερς, "η μαύρη που έπεσε και πήρε η Πατουλίδου το χρυσό", όπως επαναλαμβάνεται συχνά, η κορυφαία εμποδίστρια στον κόσμο είχε ομολογήσει πως στη Βαρκελώνη είχε κάνει λάθη σε όλες τις κούρσες, περίμενε να γίνει το λάθος και το έκανε στον τελικό. Τα μετάλλια δεν χαρίζονται, κερδίζονται.

Ήταν αποδεδειγμένα γρήγορη με δυνατά πόδια και σώμα από τη γυμναστική που έκανε και στο υπόγειο του "Παλαί ντε Σπορ" (Αλεξάνδρειο) πέτυχε ατομικό ρεκόρ με 7.36 δευτερόλεπτα στα 60μ. εμπόδια. Ήταν 11η στο παγκόσμιο κλειστού στίβου 7.47 στον ημιτελικό. Στο βαλκανικό πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στις Σέρρες το 1989 κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100μ. εμπόδια, ο χρόνος της ήταν 13.26, αν και απογοητεύτηκε που τερμάτισε στην τρίτη θέση.

Η μεγάλη επίδοση κάτω από τα 13 δευτερόλεπτα στα ψηλά εμπόδια δεν ερχόταν, ήρθε όμως στα 100 μέτρα στα Τρίκαλα. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κατέρριψε το ρεκόρ με 11.27 δευτερόλεπτα , ενώ αναδείχθηκε Βαλκανιονίκης στα 100 απλά και στα 100 εμπόδια στην Κωνσταντινούπολη. Στο ευρωπαϊκό του Σπλιτ έκανε πανελλήνιο ρεκόρ με 13.10 στα 100μ. εμπόδια, σφαδάζοντας από τον πόνο.

Το 1991, ένα χρόνο πριν από τη Βαρκελώνη, αναδείχθηκε κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου. Ήταν δύσκολος χειμώνας με ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Το καλοκαίρι επέστρεψε και έντονα φορτισμένη κατέκτησε στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στους Μεσογειακούς Αγώνες. Το γύρο του θριάμβου τον έκανε αγκαλιά με τον ανιψιό της. Στα 100μ. εμπόδια ήθελε το δεύτερο χρυσό, απογοητεύτηκε με τη δεύτερη θέση κι ας είχε "σπάσει" το φράγμα των 13 δευτερολέπτων με 12.96 για πρώτη φορά. Το 1991 δεν ήταν η χρονιά της, θα ήταν η επόμενη!

Αναζητούσε μεγάλες επιδόσεις στα 100μ. εμπόδια. Όσους αγώνες κι αν έκανε, το χρονόμετρο είχε κολλήσει εκεί, πάνω από τα 13.10. Στους βαλκανικούς αγώνες στη Σόφια βρισκόταν σε άψογη κατάσταση, πήγαινε για το μεγάλο ρεκόρ, αλλά έπεσε στο 10ο εμπόδιο. Ένιωσε κάτι να χτυπάει το χέρι της, έχασε την ισορροπία της, έπεσε κάτω και τερμάτισε στα τέσσερα. Την είχε χτυπήσει η Βουλγάρα αθλήτρια στον διπλανό διάδρομο, η οποία τώρα ζητούσε συγγνώμη από τη ζαλισμένη Ελληνίδα.

Λίγο πριν φύγει για τη Βαρκελώνη ανακοίνωσε στον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ πως είχε αποφασίσει να επιστρέψει στο μήκος μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχε βρει και προπονητή, τον Γιώργο Πομάσκι, κρυφά από όλους στο πανελλήνιο πρωτάθλημα είχε κάνει δοκιμές στο σκάμμα. Το δεύτερο της άλμα είχε μετρηθεί στα 6,65μ. δηλαδή ήταν πανελλήνιο ρεκόρ. Ούτε ένα χρυσό μετάλλιο δεν θα την ανάγκαζε να αλλάξει απόφαση.

Πριν από την κάθοδο στην Αθήνα για τις τελευταίες μέρες προετοιμασίας, επισκέφθηκε μαζί με τον άνδρα της, τον Δημήτρη το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Πανηγύρισε στους ξενώνες του Ολυμπιακού σταδίου το χρυσό μετάλλιο του Δήμα στην άρση βαρών, το πρώτο της Ελλάδας μετά το 1980 και τον Στέλιο Μυγιάκη στην ελληνορωμαϊκή πάλη. Όπως η δημόσια τηλεόραση έχασε το μετάλλιο του Ηλία Ηλιάδη στο Λονδίνο το 2012, έτσι έχασε και το χρυσό του Δήμα το 1992, αν και οι εποχές ήταν διαφορετικές. «Θεέ μου, στάσου πλάι μου. Αξίωσε με να ζήσω και εγώ κάτι ανάλογο», ευχήθηκε από μέσα της.

Στις 2 Αυγούστου η Βούλα αναχώρησε για τη Βαρκελώνη, στο ίδιο γκρουπ βρισκόταν και ο Κώστας Κουκοδήμος, φαβορί για την πρόκριση στον τελικό της 6ης Αυγούστου στο μήκος. Δίπλα της στο αεροπλάνο καθόταν ο Δημήτρης. Με τα πολλά κατάφερε και τρύπωσε στο Ολυμπιακό χωριό αν και δεν είχε διαπίστευση, έμεινε μαζί με τους αρσιβαρίστες.

Αυτό ήταν το πρώτο θετικό για τη Βούλα, το δεύτερο ήταν πως θα αγωνιζόταν με τον αριθμό 884. Το "8" ήταν ο τυχερός της αριθμός. Με χτυπημένα τα πόδια από τα τακούνια που φορούσαν οι αθλήτριες κατά την επίσημη αναχώρηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (σ.σ. ευτυχώς πλέον φορούν φόρμες και όχι την επίσημη εμφάνιση), έκανε κανονικά προπόνηση.

Την ημέρα του προκριματικού αναζήτησε τον άνδρα της στην κερκίδα. "Εδώ είμαι αθλητάρα μου! Αριστερά σου" και στη συνέχεια της φώναξε το σύνθημα τους "αξίζει ρε, να’ ρθω;".

Το κόστος του ταξιδιού ήταν πολύ μεγάλο για το ζευγάρι. Με τον άνθρωπο της κοντά πήρε την πρόκριση για τον προημιτελικό με 13.14, ισοφαρίζοντας την καλύτερη επίδοση εκείνη τη χρονιά. Το απόγευμα πήρε το εισιτήριο για τον ημιτελικό με την τρίτη θέση στη σειρά της και ρεκόρ 13.05.

Πονούσε ακόμα και δεν χάρηκε την πρόκριση της στις 16 καλύτερες αθλήτριες. Το επόμενο πρωινό ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Έκλαιγε στον ύπνο της. Η Άννα Βερούλη, με την οποία μοιράζονταν το μικροσκοπικό διαμέρισμα, της είπε «άντε Βουλάκι, γούρι είναι αυτό. Το κλάμα λένε είναι χαρά. Είναι ευτυχία. Να δεις που σήμερα θα πας το ίδιο καλά με χθες». Πριν πάει στο στάδιο ο γιατρός της εθνικής ομάδας της έκανε παυσίπονη ένεση στο γλουτό. Θα κρατούσε τον πόνο μακριά, για πέντε ή έξι ώρες. Μέχρι να έπαιρνε την πρόκριση στον τελικό.

Στον ημιτελικό έκανε πανελλήνιο ρεκόρ με 12.88. Νικήτρια ήταν η Βουλγάρα Ντόνκοβα με 12.87. Η Βούλα είχε τερματίσει τρίτη. ΕΙΧΕ ΠΡΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. Στις δηλώσεις της άφησε άφωνους τους δημοσιογράφους

"Αισθάνθηκα τα πόδια μου να βγάζουν φλόγες. Αν σας έλεγα χθες πως στοχεύω τον τελικό, θα με περνούσατε για τρελή. Τώρα τί έχετε να πείτε; Φιλάκια, θα σας δω μετά τον τελικό γιατί με περιμένει πολλή δουλειά ακόμα;".

Ο άνδρα της πήγε πιο μακριά " και τώρα κύριοι πάμε για μετάλλιο", δήλωσε όταν δεν τον άκουγε η Βούλα. Μέχρι τον τελικό κοιμήθηκε κιόλας. Περίπου 45 λεπτά πριν από τον τελικό στο προθερμαντήριο η Ντίβερς "τσάκιζε" με τη σιγουριά της την αυτοπεποίθηση των αντιπάλων της. Μόνο η Ελληνίδα δεν καταλάβαινε αυτό, αλλά η Ντίβερς βρισκόταν στο δικό της κόσμο. Όταν έφτασε η ώρα του τελικού και βγήκαν οι οκτώ φιναλίστ, η Βούλα έτρεξε μέσα στο μυαλό της την κούρσα. Περνούσε ένα ένα τα εμπόδια. Μετά την παρουσίαση η Ελληνίδα στον 5ο διάδρομο αναζήτησε με το βλέμμα της τον άνδρα της στην κερκίδα. Έκλαιγε ο χριστιανός. " Θα αγωνιστώ για την Ελλάδα", του φώναξε.

Δεν έκανε καλή εκκίνηση, από το έκτο εμπόδιο και μετά άρχισε να ανεβαίνει. Από το έβδομο και μετά πήγαινε για το μετάλλιο. " Σαν να είχαν φυτρώσει δύο φτερά στην πλάτη μου", δήλωσε αργότερα. Μετά και το 10ο εμπόδιο " ένιωσα να ξεκολλάει ο δεξιός δικέφαλος από τη ρίζα". Έριξε το σώμα της μπροστά, όταν διέσχισε τη γραμμή του τερματισμού, ένιωσε πως είχε κάτι γίνει στην πλευρά της Ντίβερς.

Έστρεψε το βλέμμα της προς τους Έλληνες δημοσιογράφους που είχαν ανέβει πάνω στους πάγκους. Το χρονόμετρο έδειχνε 12.64 δευτερόλεπτα. Ήξερε ότι τα είχε πάει καλά, δεν φανταζόταν πόσο καλά. Ανθρώπινα πήγε να σηκώσει τη Ντίβερς, η οποία είχε πέσει κάτω. Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα είδε πως ήταν ΠΡΩΤΗ! Δικό της το 12.64, το πανελλήνιο ρεκόρ και το χρυσό μετάλλιο.

Σαστισμένη και μέσα στον ενθουσιασμό ξεκίνησε να τρέχει προς την εκκίνηση. Αναζητούσε τον άνδρα της για να πανηγυρίσουν μαζί την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Ο άνθρωπος προφανώς έκλαιγε. Φυσικά οι Έλληνες επίσημοι έτρεξαν να πανηγυρίσουν μαζί της και ευτυχώς την απεγκλώβισαν οι πολίστες. Τη σήκωσαν στα χέρια. Με τα πολλά τους απομάκρυναν από τον αγωνιστικό χώρο, αφού βρίσκονταν σε εξέλιξη και οι άλλοι τελικοί, ανάμεσα τους και το μήκος με τον Κουκοδήμο.

Οι ξένοι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν όταν τους είπε πως ξεκίνησε να ασχολείται σοβαρά με τον στίβο και με τα εμπόδια μόλις τα τελευταία τέσσερα χρόνια! Λίγο πριν από την απονομή κατάφερε να βρει τον άνδρα της. Στην απονομή δεν μπορούσε να τον πάρει μαζί της, αλλά πήρε μαζί της ένα πολύτιμο αντικείμενο για την ίδια, το παιδικό της αρκουδάκι από τα χρόνια της Γερμανίας, το γούρι της όλα αυτά τα χρόνια.

Την απονομή έκανε ο Λάμπης Νικολάου, δανειζόμενος το σακάκι του έτερου μέλους της ΔΟΕ, του Νίκου Φιλάρετου. Ο τελευταίος είχε... καπαρώσει την απονομή στο μήκος, ελπίζοντας πως θα κρεμούσε ένα μετάλλιο σε ελληνικό στήθος.

Οι Έλληνες έκλαιγαν μπροστά στην τηλεόραση για το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο στίβο μετά το 1912. Στην υποδοχή της Ολυμπιακής ομάδας από τη Βαρκελώνη, άνθρωπος δεν έμεινε σπίτι του. Η Βούλα, ο Δήμας ήταν τα κεντρικά πρόσωπα και μαζί τους οι Έλληνες Ολυμπιονίκες που βοήθησαν στην "έκρηξη" του ελληνικού αθλητισμού. Από τις 6 Αυγούστου του 1992 πολλοί από εμάς υιοθετήσαμε την ιστορική φράση της Βούλας στη Βαρκελώνη: " Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο".

Πιστή στην υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της, η Βούλα άφησε (σχεδόν) για πάντα τα εμπόδια, ίσως γνωρίζοντας πως δεν θα μπορούσε να ξαναζήσει μια τέτοια στιγμή. Η πρόκριση της στον τελικό του μήκους στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και η 10η θέση, επιβεβαίωσαν πως η απόφαση της ήταν σωστή. Το 1995 νίκησε στο Μπρούνο Ζάουλι στα 100μ. εμπόδια και το 2000 επέστρεψε στα 100 μέτρα. Συμμετείχε για πέμπτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Αυτά τα δώδεκα χρόνια από το χρυσό στη Βαρκελώνη έζησε μεγάλες στιγμές. Βρισκόταν ανάμεσα στους τελευταίους λαμπαδηδρόμους στην Ατλάντα το 1996, στην επέτειο των 100 χρόνων από την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων και η σκηνή που φιλάει τη δάδα, θεωρείται μια από τις κορυφαίες στην τελετή έναρξης. Μοιράζεται πλέον τη ζωή της με τον Δημήτρη και το γιο που απέκτησαν.

Το Νοέμβριο του 2004 αποχώρησε από την ενεργό δράση. Ατυχώς δεν διεκδίκησε μια θέση στην ομοσπονδία του στίβου. Μπήκε στον πολιτικό στίβο και παρά τον "χρωματισμό" που έχουν οι εκλογές στην Ελλάδα, παραμένει η Βούλα όλων των Ελλήνων.

* Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της Βούλας Πατουλίδου, "Έκρηξη Ψυχής" των εκδόσεων Καστανιώτης