Η Dream Team του Κρόιφ στο Γουέμπλεϊ

Οι Καταλανοί έχουν κατακτήσει τέσσερις φορές το Πρωταθλητριών (1992, 2006, 2009 & 2011), τέσσερις φορές το Κυπελλούχων (1979, 1982, 1989 & 1997) και τρεις φορές το ΟΥΕΦΑ (1958, 1960 & 1966), αριθμούν δηλαδή συνολικά 11 κούπες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κρατώντας μάλιστα ένα απίστευτο ρεκόρ που κανένας άλλος σύλλογος της ηπείρου μας δεν θα μπορέσει να σπάσει. Πρόκειται για τη μοναδική ομάδα που δεν έχει χάσει ούτε μια συμμετοχή στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, από το 1955 μέχρι και σήμερα. Αν υπάρχει όμως μια ημερομηνία, η οποία σημάδεψε την ιστορία των "μπλαουγκράνα" και ολοκλήρωσε την αίγλη ενός συλλόγου που αποτελεί το απόλυτο σύμβολο των Καταλανών, αυτή δεν είναι άλλη από την 20η Μαΐου του 1992, τη βραδιά δηλαδή που ο αρχηγός της, Αλεσάνκο, σήκωσε στον ουρανό του Γουέμπλεϊ το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναγκάζοντας ολόκληρο το ποδοσφαιρικό στερέωμα να υποκλιθεί στη μεγαλοσύνη της "dream team" του Γιόχαν Κρόιφ.

Το Sport24.gr παρουσιάζει σήμερα ένα μικρό αφιέρωμα στη δημιουργία και τη μεγάλη πορεία εκείνης της Μπαρτσελόνα που έκανε ολόκληρη την Καταλονία να σειστεί από το σύνθημα "Ja la tenim aqui" (πλέον την έχουμε εδώ). Θα ξεκινήσουμε από τον χαμένο τελικό του 1986 απέναντι στη Στεάουα και στη συνέχεια θα περάσουμε από την ανταρσία του Εσπέρια, την απομάκρυνση των μελών της, την πρόσληψη του Κρόιφ και τους παίκτες που πλαισίωσαν την "Αγία Τριάδα", για να καταλήξουμε στην πορεία του 1991/92 και στον τελικό με την Σαμπντόρια.

1. META TON NTOYKANTAM

Η διετία 1986-88 υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολη για την Μπαρτσελόνα σε όλα τα επίπεδα. Ο σύλλογος είχε βυθιστεί σε μια μεγάλη κρίση, αγωνιστική και διοικητική. Τα προβλήματα είχαν εμφανιστεί πιο πριν, όμως ο χαμένος τελικός απέναντι στην Στεάουα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στη Σεβίλλη και το "Σάντσεθ Πιθχουάν" οι Καταλανοί κατέβηκαν στις 7 Μαΐου του 1986 ως το απόλυτο φαβορί για να κατακτήσουν επιτέλους το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από την συλλογή τους. Οι φίλαθλοί τους είχαν φτιάξει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, όμως οι παίκτες ήταν χωρισμένοι σε τρία "στρατόπεδα", κάτι που φάνηκε και μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Από τη μία οι "εκλεκτοί" του Βέναμπλς, από την άλλη οι Ισπανοί που ένιωθαν αδικημένοι από τις επιλογές του Άγγλου και μια "κατηγορία" μόνος του ο απείθαρχος Σούστερ που έκανε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι ή ότι αποφάσιζε η σύζυγός του, Γκάμπι.

Ο Λουίς Αραγονές διαδέχτηκε τον Σεπτέμβριο του 1987 τον Τέρι Βέναμπλς στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Εδώ με τον Λόμπο Καράσκο (αριστερά) και τον Ρομπέρτ (πίσω)

Μετά το χαμένο Κύπελλο εκείνης της σεζόν απέναντι στη Σαραγόσα και τους 11 βαθμούς που την χώρισαν στη βαθμολογία της Πριμέρα Ντιβισιόν από την πρώτη Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα υπέκυψε τελικά απέναντι και στη Στεάουα, με τον Ντουκαντάμ να αποκρούει όλα τα πέναλτι των "μπλαουγκράνα". Ο πρόεδρος Νούνιεθ κράτησε τον Βέναμπλς, όμως ούτε η επόμενη χρονιά έφερε επιτυχίες. Η Ρεάλ ξαναπήρε το πρωτάθλημα, στο Κύπελλο ήρθε ο οδυνηρός αποκλεισμός από την Οσασούνα στη φάση των "16" και στο Κύπελλο UEFA η Μπάρτσα αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την Νταντί Γιουνάιτεντ, χάνοντας μέσα-έξω. Η σεζόν 1987/88 ξεκίνησε επίσης με τον χειρότερο τρόπο. Με τρεις συνεχόμενες ήττες στις 4 πρώτες αγωνιστικές της Λίγκας, ο Νούνιεθ αναγκάστηκε να απομακρύνει τον αγαπητό στους φιλάθλους Βέναμπλς και να τον αντικαταστήσει με τον Λουίς Αραγονές. Ο "σοφός της Ορταλέθα" κατέκτησε το Κύπελλο απέναντι στη Ρεάλ Σοθιεδάδ, όμως η πορεία στο πρωτάθλημα ήταν τελείως απογοητευτική (6η θέση, 23 ολόκληρους βαθμούς πίσω από τη Ρεάλ που έπαιρνε τον τίτλο για τρίτη σερί χρονιά).

2. Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ "ΕΣΠΕΡΙΑ"

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος Απριλίου του 1988, η κρίση χτύπησε κόκκινο, ξεφεύγοντας τελείως από κάθε έλεγχο. Πριν φτάσουμε όμως στην περίφημη "Ανταρσία του Εσπέρια", θα ξαναγυρίσουμε πίσω, στον χαμένο τελικό του Πρωταθλητριών με τη Στεάουα. Σε εκείνο το ματς, στο 85', ο Τέρι Βέναμπλς έκανε αλλαγή τον Σούστερ, που ήταν γενικότερα εκτός τόπου και χρόνου. Ο Γερμανός, αντί να μείνει στο γήπεδο, αποφάσισε μαζί με την Γκάμπι να πάνε στην γειτονική Καρμόνα για μπύρες. Το γεγονός προφανώς και δεν πέρασε απαρατήρητο από τη διοίκηση των "μπλαουγκράνα". Ο πρόεδρος Νούνιεθ, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά του Σούστερ, αποφάσισε να πάει το πράγμα στα άκρα, καταφεύγοντας στα δικαστήρια όπου ζήτησε την ακύρωση του συμβολαίου του παίκτη. Αυτή η ιστορία διήρκεσε πολλούς μήνες, αφού λίγο αργότερα και ο Γερμανός μήνυσε την Μπαρτσελόνα για παράνομη αθέτηση συμβολαίου!

Σε ένα από τα "κεφάλαια" αυτής της δικαστικής διαμάχης (στη διάρκεια της οποίας ο Σούστερ ναι μεν ανήκε στους "μπλαουγκράνα" αλλά δεν αγωνιζόταν με την ομάδα), ο δικηγόρος του Γερμανού, Χαθίντ Σολέρ Παδρό, διέρρευσε στην εφημερίδα "La Vanguardia", το ιδιωτικό συμφωνητικό που είχε υπογράψει ο πελάτης του με την Μπαρτσελόνα για τα δικαιώματα εικόνας. Η Vanguardia το δημοσίευσε και κάπου εκεί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τα συμβόλαια για τα δικαιώματα εικόνας των παικτών ήταν συνηθισμένος - και νόμιμος - τρόπος πληρωμής των παικτών σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ισπανία όμως δεν υπήρχε σχετική νομοθεσία, άρα οι ομάδες που υπέγραφαν τέτοια ιδιωτικά συμφωνητικά-συμβόλαια με τους παίκτες τους, το έκαναν κρυφά και στην ουσία παρανομούσαν, αφού με αυτόν τον τρόπο δεν πλήρωναν φόρο στο κράτος για τα συγκεκριμένα ποσά.

Η ανταρσία του Εσπέρια. Από αριστερά, Αραγονές, Βίκτορ Μουνιόθ, Αλεσάνκο, Καλντερέ και Κλος (28/4/1988)

Μόλις λοιπόν έγινε γνωστό ότι η Μπαρτσελόνα είχε συνάψει τέτοιου είδους συμφωνία με τον Σούστερ, η Εφορία ξεκίνησε αμέσως ελέγχους όχι μόνο στον καταλανικό σύλλογο, αλλά σε όλες τις ομάδες της χώρας! Όπως αποδείχτηκε από τους ελέγχους, σχεδόν όλοι χρησιμοποιούσαν την συγκεκριμένη τακτική για να γλυτώνουν τη φορολογία στο μεγαλύτερο μέρος των αμοιβών των παικτών, αφού εκτός των άλλων, η παντελής έλλειψη νομοθεσίας, δεν επέβαλλε κάποιο ποσοστιαίο όριο επί της συνολικής αμοιβής, πάνω από το οποίο δεν θα επιτρεπόταν σύναψη της σχετικής συμφωνίας (πάντα για τα συμβόλαια δικαιωμάτων εικόνας). Όπως καταλαβαίνετε, η Εφορία, όταν συνειδητοποίησε το μέγεθος από τα διαφυγόντα κέρδη πολλών χρόνων, πήρε πραγματικές ανάποδες και άρχισε να "ξεψαχνίζει" τους πάντες και τα πάντα. Παράλληλα, λίγο καιρό αργότερα, το κράτος κατέθεσε προς ψήφιση σχέδιο νόμου, το οποίο προέβλεπε ότι τα συγκεκριμένα συμβόλαια θα έπρεπε πλέον να είναι φανερά και έθεσε το ανώτατο όριο των δικαιωμάτων εικόνας στο 15% του συνολικού συμβολαίου, με ποσοστό φόρου στο 35%!

Η όλη κατάσταση προκάλεσε έναν πανικό στις διοικήσεις των ομάδων, οι οποίες όχι μόνο δεν μπορούσαν πλέον να κρύψουν μέρος των αμοιβών των παικτών, αλλά ήταν και υποχρεωμένες να πληρώνουν φόρο για το 100% των συμβολαίων που υπέγραφαν. Η διοίκηση της Μπαρτσελόνα ήρθε πολύ γρήγορα σε συνεννόηση με τους αθλητές των τμημάτων του μπάσκετ, του χάντμπολ και του χόκεϊ με πατίνια, συμφωνώντας να μοιραστούν οι δυο πλευρές (διοίκηση & αθλητές) στα ίσια τα επιπλέον ποσά που θα προέκυπταν από την καινούργια φορολογία, να πληρώσει δηλαδή κάθε πλευρά το 50%. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι απαίτησαν από τη διοίκηση να επωμιστεί εκείνη το 100% της πληρωμής του φόρου. Ο Λουίς Αραγονές τάχθηκε αμέσως με το μέρος των παικτών. Στο μεταξύ, η Εφορία συνέχισε τους ελέγχους, προβαίνοντας σε συνεχόμενες κλήσεις των παικτών, κατά τις οποίες στην ουσία τους περνούσε από ανάκριση, γεγονός που μεγάλωνε και την νευρικότητα στα αποδυτήρια. Η κρίση συνέχισε να μεγαλώνει και δεν άργησε να έρθει η κορύφωσή της.

Στις 24 Απριλίου του 1988, ο Αλεσάνκο και ο Χούλιο Αλμπέρτο έκλεισαν την αίθουσα τελετών στο ξενοδοχείο "Εσπέρια" της Βαρκελώνης. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 28, και ενώ είχαν κληθεί οι εκπρόσωποι του Τύπου, σύσσωμη η ομάδα της Μπαρτσελόνα, συνοδευόμενη από τον Αραγονές, έφτασε στο ξενοδοχείο και όλοι μαζί οι ποδοσφαιριστές συνέταξαν το κοινό ανακοινωθέν. Από τους ποδοσφαιριστές απουσίαζαν μόνο τρεις: ο Λίνεκερ, που δεν είχε επιστρέψει στη Βαρκελώνη μετά από αγώνα της Εθνικής του, ο Φρανθίσκο Λόπεθ που ανάρρωνε μετά από μια χειρουργική επέμβαση και ο Σούστερ, για τον οποίο κανείς δεν έμαθε τους λόγους που τον κράτησαν μακριά από τη συγκέντρωση. Οι αρχηγοί Αλεσάνκο, Βίκτορ Μουνιόθ και Χεράρδο, κάθισαν στο τραπέζι του προεδρείου μαζί με τον Αραγονές και τους Κλος και Καλντερέ. Ο Χοσέ Ραμόν Αλεσάνκο ήταν εκείνος που πήρε τον λόγο και διάβασε στους δημοσιογράφους το κείμενο. Οι παίκτες ζητούσαν την παραίτηση του Νούνιεθ, αν και δεν γινόταν αναφορά στον πραγματικό λόγο της σύγκρουσης, δηλαδή την πληρωμή των φόρων.

Η πρώτη κούπα της εποχής Γιόχαν Κρόιφ. Ο Λίνεκερ πανηγυρίζει με το Κύπελλο Κυπελλούχων μετά τη νίκη των "μπλαουγκράνα" με 2-0 επί της Σαμπντόρια (10/5/1989)

Μόνο στο τέλος αναφερόταν το εξής: "Θέλουμε να επανακτήσουμε έναν σύλλογο σοβαρό, ο οποίος θα μπορεί να βρίσκει λύσεις στα προσωπικά, στα επαγγελματικά και στα οικονομικά προβλήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν". Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, πριν καταφύγουν στην "ανταρσία του Εσπέρια", θεωρούσαν ότι η κατάκτηση του Κυπέλλου έναν μήνα νωρίτερα, θα έκανε τη διοίκηση να παρουσιαστεί πιο υποχωρητική. Όμως ο Νούνιεθ ήταν αμετακίνητος και θεωρούσε ότι η πρότασή του, να μοιραστούν οι δυο πλευρές τον φόρο, ήταν η μοναδική δίκαιη: "Στην Μπάρτσα δεν διαχειρίζομαι τα δικά μου χρήματα, αλλά εκείνα των μελών, που είναι ιερά", έλεγε στον Τύπο. Η παρουσία των παικτών στην Εσπέρια και το κείμενο που διάβασε ο Αλεσάνκο, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις, όχι μόνο εντός της διοίκησης, αλλά - πολύ περισσότερο - ανάμεσα στους φιλάθλους. Δυο μέρες μετά τη συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο, το "Καμπ Νόου" μετατράπηκε σε λαϊκό δικαστήριο. Οι "μπλαουγκράνα" αντιμετώπιζαν την και μαθηματικά πρωταθλήτρια, Ρεάλ Μαδρίτης.

Οι κερκίδες έβραζαν φωνάζοντας συνθήματα κατά των παικτών, ενώ πολλοί από τους θεατές απευθύνονταν στο προεδρικό πάλκο καλώντας τον Νούνιεθ να τους διώξει όλους! Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν οι παίκτες της Μπάρτσα σχημάτισαν το "pasillo" για να τιμήσουν τους παίκτες της Ρεάλ για τον τίτλο που είχαν κατακτήσει. Το ξεφώνημα και στους 22 ήταν άνευ προηγουμένου. Ο Λόμπο Καράσκο κατάφερε κάπως να ηρεμήσει τα πνεύματα ανοίγοντας το σκορ μόλις στο πρώτο λεπτό και όταν στο 70' ο Λίνεκερ πέτυχε το τελικό 2-0, επήλθε μια σχετική "συμφιλίωση". Όμως η διοίκηση είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις της. Οι "αντάρτες" θα έφευγαν από την ομάδα στο τέλος της σεζόν. Το ίδιο και ο Λουίς Αραγονές που τους είχε υποστηρίξει. Ο Νούνιεθ είχε αρχίσει να αναθεωρεί και την αρχική του ιδέα να προσλάβει τον Χαβιέρ Κλέμέντε, με τον οποίο μάλιστα είχε υπογράψει προσύμφωνο συνεργασίας. Η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν τον καλύτερο για να μπορέσει επιτέλους να βγει από την κρίση. Η ολική αναδιοργάνωση και η ριζική αλλαγή, ήταν οι μόνες λύσεις. Και ο ιδανικός για να φέρει αυτό το δύσκολο έργο σε πέρας με επιτυχία, δεν ήταν άλλος από τον Γιόχαν Κρόιφ.

3. ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΧΤΙΣΙΜΟ

Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, η αλλαγή εκείνη του Σούστερ στο 85' του τελικού του 1986, ήταν η "υπεύθυνη" για ένα εντυπωσιακό ντόμινο που ακολούθησε, φέρνοντας την μια ανατροπή μετά την άλλη στην Μπαρτσελόνα. Αν δεν είχε βγει ο Γερμανός, δεν θα είχε φύγει με την Γκάμπι. Αν δεν είχε φύγει από το γήπεδο, δεν θα τον είχε πάει στα δικαστήρια ο Νούνιεθ. Αν δεν τον είχε πάει στα δικαστήρια ο Νούνιεθ, δεν θα είχε διαρρεύσει το ιδιωτικό του συμφωνητικό. Αν δεν είχε διαρρεύσει το ιδιωτικό του συμφωνητικό, δεν θα είχε επιβάλλει καινούργιους φόρους η Εφορία. Και αν δεν το είχε κάνει αυτό η Εφορία, δεν θα είχαν οδηγηθεί στην ολοκληρωτική σύγκρουση παίκτες και Νούνιεθ. Και αν δεν είχε συμβεί η ανταρσία της Εσπέρια, ο Νούνιεθ δεν θα είχε διώξει τη μισή ομάδα. Και αν ο Νούνιεθ δεν είχε διώξει τη μισή ομάδα, πιθανότατα δεν θα είχε φύγει ούτε ο Αραγονές και η Μπαρτσελόνα θα είχε συνεχίσει με τον ίδιο κορμό και κάποιες μικρές αλλαγές. Όμως τα πάντα "συνωμότησαν" ώστε να συμβούν όλα τα παραπάνω. Και η κορύφωση της κρίσης που φαινόταν να οδηγεί τους "μπλαουγκράνα" σε ακόμα πιο δύσκολα μονοπάτια, αποδείχθηκε τελικά το πρώτο βήμα προς την δημιουργία της μεγάλης dream team του Κρόιφ. Πριν δούμε όπως πώς χτίστηκε αυτή η ομάδα, ας δούμε πρώτα πώς "γκρεμίστηκε" η προηγούμενη.

Καλοκαίρι του 1988. Ο Κρόιφ φωτογραφίζεται μαζί με τα νέα αποκτήματα της Μπαρτσελόνα. Πίσω, από αριστερά, Λουίς Λόπεθ Ρεκάρτε, Χούλιο Σαλίνας, Γιόχαν Κρόιφ, Μικέλ Σολέρ, Μανόλο Ιέρο, Ρικάρδο Σέρνα. Μπροστά, από αριστερά, Χοσέ Μάρι Μπακέρο, Ερνέστο Βαλβέρδε, Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, Εουσέμπιο Σακριστάν, Τσίκι Μπεγκιριστάιν

Μετά την ανταρσία του Εσπέρια, ο Νούνιεθ είχε πάρει, όπως είπαμε ήδη, τις αποφάσεις του. Αρνήθηκε να συναντήσει οποιονδήποτε από τους παίκτες, παρά το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς είχαν μετανιώσει και ήθελαν να του ζητήσουν συγνώμη. Επειδή δεν γινόταν να διώξει μαζί τόσους ποδοσφαιριστές που είχαν συμβόλαια σε ισχύ, έφτιαξε ένα μίνι πρόγραμμα "εθελουσίας εξόδου" που σημαίνει ότι συμφώνησε με τους μάνατζερ των υπό διωγμό παικτών για να τους αποζημιώσει και στη συνέχεια επισημοποιήθηκε το ξεσκαρτάρισμα. Έτσι λοιπόν, οι Χεράρδο, Μορατάγια, Βίκτορ Μουνιόθ, Σούστερ, Ουρούτι, Καλντερέ, Κλος, Κοβέλο, Πεδράθα, Λόπεθ, Αμαρίγια και Ναγίμ έφυγαν μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν. Τους ακολούθησε και ο Λουίς Αραγονές, ενώ ο Νούνιεθ, που είχε ήδη υπογράψει προσύμφωνο με τον Χαβιέρ Κλεμέντε, άρχισε και τις μεταγραφές. Οι εισηγήσεις του Κλεμέντε έφεραν στη Βαρκελώνη παίκτες όπως οι Χοσέ Μάρι Μπακέρο, Χούλιο Σαλίνας, Ερνέστο Βαλβέρδε και Τσίκι Μπεγκιριστάιν. Όμως στην πορεία ο Νούνιεθ άλλαξε γνώμη και στράφηκε προς τη λύση του Κρόιφ. Ο Ολλανδός έκανε πολλές και μαραθώνιες συζητήσεις με τον πρόεδρο της Μπάρτσα και αφού έγιναν δεκτές όλες του οι απαιτήσεις, έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο, κερδίζοντας και το πρώτο "μπρα ντε φερ" με τη διοίκηση των "μπλαουγκράνα".

Ο Νούνιεθ, μαζί με όλους τους υπόλοιπους παίκτες που ξαπόστειλε, ήθελε να διώξει και τον Αλεσάνκο, τον αρχηγό της ομάδας και "πρώτο βιολί" στην ανταρσία. Όμως ο Κρόιφ έθεσε βέτο, γιατί ήθελε να κρατήσει τον Αλεσάνκο, όχι μόνο λόγω της αξίας του αλλά και για την εμπειρία και την προσωπικότητά του. Ο Νούνιεθ υποχώρησε στο αίτημα του Γιόχαν και έτσι ο αρχηγός συνέχισε στην Μπάρτσα. Εκτός από τους παίκτες-εισηγήσεις του Κλεμέντε, εκείνο το καλοκαίρι ήρθαν στη Βαρκελώνη οι Εουσέμπιο, Μανόλο Ιέρο (αδερφός του Φερνάντο), Λόπεθ Ρεκάρτε, Ουνθουέ (ο σημερινός βοηθός του Λουίς Ενρίκε), Σέρνα, Σολέρ, Αλοίσιο και Ρομερίτο, ενώ προωθήθηκαν από τη δεύτερη στην πρώτη ομάδα οι Αμόρ, Ρόουρα, Λουίς Μίγια και Σέρτζι Λόπεθ. Η Μπαρτσελόνα, πριν το ξεκίνημα της σεζόν 1988/89, είχε αλλάξει σχεδόν κατά τα 2/3! Όλοι πλέον περίμεναν την αγωνιστική μεταμόρφωση των "μπλαουγκράνα" και την επιστροφή στην κορυφή της Πριμέρα Ντιβισιόν ώστε να διακοπεί η κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο απλά. Και πριν η dream team προλάβει να γράψει τη δική της ιστορία, ο Γιόχαν Κρόιφ βρέθηκε πολύ κοντά στην πόρτα της εξόδου. Πριν όμως δούμε πώς ξεκίνησε η θητεία του Γιόχαν στη Βαρκελώνη, ας πούμε πρώτα δυο λόγια για τον Νούνιεθ και άλλα τόσα για τον Κρόιφ.

4. ΤΖΟΥΣΕΠ ΓΙΟΥΙΣ ΝΟΥΝΙΕΘ & ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΪΦ

Το 1978, τη χρονιά που ο Κρόιφ εγκατέλειψε τη Βαρκελώνη, ανέλαβε πρόεδρος ο Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ, ο οποίος έθεσε ως βασικούς στόχους του συλλόγου, τόσο την καταξίωση στην παγκόσμια αθλητική ελίτ, όσο και την οικονομική σταθερότητα και ευμάρεια. Ο Νούνιεθ έμεινε στην προεδρία για 22 χρόνια και θεωρείται ο αναμορφωτής της Μπαρτσελόνα, αφού επί των ημερών του κατακτήθηκαν 176 τίτλοι σε όλα τα τμήματα του συλλόγου, εκμοντερνίστηκε το "Καμπ Νόου" (μεγαλώνοντας παράλληλα τη χωρητικότητά του κατά 30.000 περίπου θέσεις, από 78.000 σε 106.000), αυξήθηκαν οι σύνδεσμοι φιλάθλων από 96 στην Ισπανία σε 1300 διεθνώς, κατασκευάστηκε το Mini Estadi (το 1982), το "Palau Blaugrana" έφτασε τις 8.500 θέσεις, δημιουργήθηκε το "FC Barcelona Museu" (το 1984) και χτίστηκε η "Masia" (το 1979), η ακαδημία και εστία των νέων παικτών.

Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα πανηγυρίζουν με το Copa del Rey του 1990, μετά τη νίκη τους στον τελικό με 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Αριστερά από το Κύπελλο, ο Ερνέστο Βαλβέρδε (5/4/1990)

Ο Γιόχαν Κρόιφ από την άλλη, πριν διαδεχτεί τον Λουίς Αραγονές στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, είχε ήδη συνδέσει το όνομά του με τους "μπλαουγκράνα", αφού είχε αγωνιστεί για μια πενταετία (1973-1978) με τη φανέλα του συλλόγου ως παίκτης, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα (1974) και ένα Κύπελλο (1978). Η κορυφαία στιγμή του "Νουρέγιεφ" ήταν το μαγικό 0-5 μέσα στο "Μπερναμπέου" επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά στην Ισπανία, το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου του 1974, καθοδήγησε μαεστρικά τους συμπαίκτες του, σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους τους "μερένγκες" και δημιούργησε ένα φοβερό ρεκόρ στα "clásicos" της Ισπανίας, ξεπλένοντας για πάντα τη ντροπή του 1-5 από τη γενιά των Πούσκας, Χέντο και Ντι Στέφανο. Εκείνη τη νύχτα η Καταλούνια λάτρεψε τον "ιπτάμενο Ολλανδό" και τον "υιοθέτησε" ως ένα από τα αξιότερα τέκνα της.

5. Η DREAM TEAM ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ

Επανερχόμαστε στα αγωνιστικά και συνεχίζουμε με τη σεζόν 1988/89, την πρώτη του Κρόιφ στον πάγκο της Μπάρτσα. Οι "μπλαουγκράνα" αποκλείστηκαν στο Κύπελλο στη φάση των "8" με ένα βαρύ 4-0 από την Ατλέτικο. Στο πρωτάθλημα η Ρεάλ Μαδρίτης της "σειράς του Γύπα" πήρε τον τέταρτο σερί τίτλο, αφήνοντας πίσω της στη δεύτερη θέση, την Μπαρτσελόνα. Το μόνο που απέμενε ήταν το Κύπελλο Κυπελλούχων. Εκεί ήρθε η πρώτη κούπα για τους Καταλανούς επί εποχής Κρόιφ, στον κερδισμένο τελικό με αντίπαλο την Σαμπντόρια, στην οποία παρεμπιπτόντως αγωνιζόταν πλέον ο Βίκτορ Μουνιόθ. Τα γκολ των Σαλίνας και Ρεκάρτε έκριναν το αποτέλεσμα και έδωσαν στην Μπαρτσελόνα τον τρίτο τίτλο της στη διοργάνωση. Όμως εκείνη η ευρωπαϊκή επιτυχία δεν έφτανε στον κόσμο της ομάδας. Οι "culés" ήθελαν τη Λίγκα, πρώτα για να βάλουν τέλος στην κυριαρχία της Ρεάλ και μετά για να επιστρέψουν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, η αλλαγή του Σούστερ στο 85' του τελικού του 1986 με την Στεάουα, προκάλεσε ένα εντυπωσιακό ντόμινο συμπτώσεων και γεγονότων που οδήγησαν στην δημιουργία της Dream Team

Παρόλα αυτά, το Κύπελλο Κυπελλούχων "αγόρασε" χρόνο για τον Κρόιφ και του επέτρεψε να συνεχίσει το έργο του. Στον ημιτελικό εκείνης της διοργάνωσης, η Μπαρτσελόνα απέκλεισε την Σρέντετς Σόφιας και ο Ολλανδός με τον βοηθό του, Κάρλες Ρεσάκ, "ανακάλυψαν" τον Χρίστο Στόιτσκοφ, τον οποίο απέκτησαν οι "μπλαουγκράνα" ένα χρόνο αργότερα. Μπορεί εκείνη η κούπα να μην ενθουσίασε απόλυτα τους φιλάθλους της ομάδας, όμως έδιωξε παλιά "φαντάσματα". Οι παίκτες την κατέκτησαν φορώντας ακριβώς τις ίδιες μπλε εμφανίσεις που είχαν φορεθεί και στον χαμένο τελικό με την Στεάουα, ενώ ο αγώνας διεξήχθη στο "Wankdorf Stadion", εκεί όπου το 1961 η Μπάρτσα είχε χάσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών από την Μπενφίκα. Και σε τελική ανάλυση, ήταν ο πρώτος τίτλος μιας ομάδας που μόλις ξεκινούσε τον κύκλο της και που τα επόμενα χρόνια θα έκανε τους πάντες, σε Ισπανία και Ευρώπη, να υποκλιθούν στο μεγαλείο της.

Όλα αυτά όμως, παραλίγο να μην συμβούν εξαιτίας της επόμενης περιόδου, 1989/90. Η Μπαρτσελόνα, παρότι είχε ενισχυθεί με δυο μεταγραφές παγκόσμιας εμβέλειας (τους Λάουντρουπ και Κούμαν) αποκλείστηκε πολύ γρήγορα στο Κύπελλο Κυπελλούχων, μόλις στον δεύτερο γύρο. Η Άντερλεχτ πήρε προβάδισμα πρόκρισης με το 2-0 του πρώτου αγώνα (Γιάνκοβιτς και Ντεγκρίζ οι σκόρερ), αλλά οι "μπλαουγκράνα" ισοφάρισαν το αποτέλεσμα στον επαναληπτικό με τα τέρματα των Σαλίνας και Μπεγκιριστάιν. Το ματς πήγε στην παράταση και οι Βέλγοι μείωσαν σε 2-1 με τον Βαν Ντερ Λίντεν, αφήνοντας εκτός συνέχειας τους Καταλανούς. Τα πράγματα χειροτέρεψαν στο πρωτάθλημα, εκεί όπου η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε τον πέμπτο συνεχόμενο τίτλο της, αφήνοντας την ομάδα του Κρόιφ στην τρίτη θέση, 11 βαθμούς πίσω.

Οι γκρίνιες είχαν ξεκινήσει και ο Νούνιεθ δεχόταν πολλές πιέσεις για αντικατάσταση του Κρόιφ. Ένα "χαρτί" είχε μόνο στα χέρια του ο Ολλανδός για να ανατρέψει το εναντίον του κλίμα. Τον τελικό του ισπανικού Κυπέλλου απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Και δεν λάθεψε. Στις 5 Απριλίου του 1990, στο "Μεστάγια", η Μπαρτσελόνα κέρδισε 2-0 τους "μπλάνκος" με τα γκολ των Αμόρ και Σαλίνας και κατέκτησε την Copa del Rey, η οποία φυσικά είχε ξεχωριστή σημασία για τους φίλαθλους της ομάδας, λόγω της παρουσίας της "αιώνιας" αντιπάλου στον τελικό. Εκείνη η κούπα γιορτάστηκε περισσότερο από το Κυπελλούχων του 1989 και κράτησε τον Κρόιφ στη θέση του. Το καλοκαίρι του 1990 η Μπάρτσα απέκτησε τον Στόιτσκοφ και έτσι συμπληρώθηκε η "Αγία Τριάδα" των ξένων. Με τον Κούμαν να δεσπόζει στην άμυνα και τον Λάουντρουπ να μαγεύει στο κέντρο, η προσθήκη του Βούλγαρου πρόσθεσε ουσία και θέαμα στην επίθεση.

Το παζλ συμπληρώθηκε με τον Πεπ Γουαρδιόλα, έναν παίκτη που προερχόταν από τα "σπλάχνα" του συλλόγου και οι "μπλαουγκράνα" ήταν πλέον έτοιμοι να επιστρέψουν στην κορυφή. Στη σεζόν 1990/91, η ποδοσφαιρική Ισπανία άρχισε να ανακαλύπτει το ταλέντο, την ομαδικότητα και την εργατικότητα των παικτών της Μπάρτσα μέσα στον αγωνιστικό χώρο με εμφανίσεις που θύμιζαν το total football του μεγάλου Άγιαξ της δεκαετίας του ’70. Οι Καταλανοί κέρδισαν τελικά το πρωτάθλημα μετά από 6 χρόνια (θα ακολουθούσαν τρία συνεχόμενα ακόμα), βάζοντας τέλος στο σερί των "μερένγκες". Τερμάτισαν πρώτοι με δέκα βαθμούς διαφορά από την Ατλέτικο και έντεκα από τη Ρεάλ. Ο τίτλος γιορτάστηκε με ενθουσιασμό, ο Νούνιεθ ένιωσε δικαιωμένος που κράτησε τον Κρόιφ και όλα ήταν έτοιμα πλέον για τον μεγάλο στόχο. Την άνοδο στην κορυφή της Ευρώπης, αφού η πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα επέστρεφε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

6. THE ROAD TO WEMBLEY

Η σεζόν 1991/92 ήταν η τελευταία πριν μετονομαστεί ο θεσμός σε Τσάμπιονς Λιγκ και η UEFA δοκίμαζε για πρώτη φορά τις φάσεις των ομίλων. Στον πρώτο γύρο οι "μπλαουγκράνα" απέκλεισαν εύκολα τη γερμανική Χάνσα Ροστόκ με συνολικό σκορ 3-1. Στον δεύτερο γύρο, με αντίπαλο την Καϊζερσλάουτερν, κέρδισαν στο πρώτο ματς 2-0 με τέρματα του Μπεγκιριστάιν, όμως στον επαναληπτικό βρέθηκαν μια ανάσα από τον αποκλεισμό. Οι Γερμανοί προηγήθηκαν 3-0 παίρνοντας σκορ πρόκρισης, μέχρι το 90', όταν ο Χοσέ Μάρι Μπακέρο μείωσε σωτήρια σε 1-3 και η Μπάρτσα βρέθηκε στην επόμενη φάση, αυτή των ομίλων. Εκεί οι Καταλανοί κληρώθηκαν μαζί με τις Μπενφίκα, Σπάρτα Πράγας και Δυναμό Κιέβου. Υπήρχαν δυο γκρουπ με τέσσερις ομάδες το κάθε ένα και το σύστημα ήταν απλό. Οι πρώτοι κάθε ομίλου (με βαθμολογία 2-1-0) θα έπαιζαν στον τελικό. Στο πρώτο ματς οι "μπλαουγκράνα" υποδέχτηκαν στο "Καμπ Νόου" την Σπάρτα Πράγας και επιβλήθηκαν 3-2 (σκόραραν οι Αμόρ, Λάουντρουπ και Μπακέρο).

Η αναμνηστική φωτογραφία των Πρωταθλητών Ευρώπης μετά τον τελικό (20/5/1992)

Αφού απέσπασαν λευκή ισοπαλία στο "Ντα Λουζ" απέναντι στην Μπενφίκα, πήραν πολύτιμο "διπλό" στο Κίεβο, νικώντας 0-2 την Ντιναμό με τέρματα των Στόιτσκοφ και Χούλιο Σαλίνας. Δυο εβδομάδες αργότερα, η Μπάρτσα διπλασίασε τις νίκες της, κερδίζοντας τους Ουκρανούς 3-0 στη Βαρκελώνη (δυο γκολ του Στόιτσκοφ και ένα του Χούλιο Σαλίνας). Στην Πράγα η Μπαρτσελόνα γνώρισε τη μοναδική της ήττα με 1-0 από την Σπάρτα, συνέχισε όμως να βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου με 7 βαθμούς έναντι 6 των Τσέχων και η πρόκρισή της στον τελικό της 20ης Μαΐου εξαρτιόταν από την ίδια. Έφτανε η νίκη στην τελευταία αγωνιστική απέναντι στην αδιάφορη Μπενφίκα. Το βράδυ της 15ης Απριλίου, οι 85.000 που βρέθηκαν στις κερκίδες του "Καμπ Νόου", αποθέωσαν την ομάδα τους και τον αρχιτέκτονα της πρόκρισης, Γιόχαν Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα νίκησε 2-1 τους Πορτογάλους με γκολ του Στόιτσκοφ και του Μπακέρο, κλείνοντας τη μια θέση για το Γουέμπλεϊ. Αντίπαλός της - για μια ακόμα φορά - η ιταλική Σαμπντόρια που έψαχνε ρεβάνς για το χαμένο Κυπελλούχων τρία χρόνια πριν.

7. Η ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΑ ΤΟΥ ΤΕΝ ΤΕΝ

Καταλανοί και Ιταλοί είχαν δημιουργήσει το αδιαχώρητο στο κατάμεστο από 71.000 θεατές Γουέμπλεϊ. Ο αντιπρόεδρος, Τζουάν Γκασπάρ, είχε υποσχεθεί δημόσια πως αν η Μπαρτσελόνα κέρδιζε το τρόπαιο, θα κολυμπούσε στον Τάμεση! Ο Κρόιφ, που ήδη είχε κερδίσει ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών 21 χρόνια πριν στο ίδιο γήπεδο ως παίκτης του Άγιαξ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, είχε ζητήσει από τους παίκτες του "να δείξουν γενναιότητα και να διώξουν μακριά τα κόμπλεξ". Ο ίδιος είχε σχεδιάσει μια σύνθετη άμυνα από τρεις παίκτες για να μπορέσει να περιορίσει τον Λομπάρντο, τον παίκτη της Σαμπντόρια που θεωρούσε ως τον πιο επικίνδυνο. Είχε ζητήσει να υπάρχει συνεχής πίεση, ώστε η Μπαρτσελόνα να έχει όσο το δυνατόν περισσότερη κατοχή. Και είχε αποφασίσει να ξεκινήσει με βασικούς στην επίθεση τους Σαλίνας και Στόιτσκοφ. Την παραμονή του αγώνα, ο Κούμαν δήλωσε στους ξένους δημοσιογράφους: "Πρέπει να μένεις στη Βαρκελώνη για να συνειδητοποιήσεις την σημασία που έχει αυτός ο τίτλος. Πρέπει να τον κερδίσουμε για τον κόσμο αυτής της ομάδας".

Το βράδυ της 20ης Μαΐου οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν ως εξής στη σέντρα του κατάμεστου από 71.000 θεατές Γουέμπλεϊ, μπροστά στον Γερμανό διαιτητή Άρον Σμίντχουμπερ.

FC Barcelona (Γιόχαν Κρόιφ): Θουμπιθαρέτα, Νάντο, Φερέρ, Κούμαν, Χουάν Κάρλος, Μπακέρο, Σαλίνας (65' Γκοϊκοετσέα), Στόιτσκοφ, Λάουντρουπ, Γουαρδιόλα (112' Αλεσάνκο), Εουσέμπιο.

UC Sampdoria (Βουγιαντίν Μπόσκοφ): Παλιούκα, Μανίνι, Κάτανετς, Πάρι, Βιέρκοβουντ, Λάνα, Λομπάρντο, Σερέζο, Βιάλι (100' Μπούζο), Μαντσίνι, Μπονέτι (73' Ινβερνίτσι).

Το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο είχε ελάχιστες ευκαιρίες. Πρώτη απείλησε η Σαμπντόρια με τον Λομπάρντο, όμως "καθάρισε" ο Θούμπι. Αμέσως απάντησε η Μπάρτσα με μια κεφαλιά του Στόιτσκοφ μετά από σέντρα του Εουσέμπιο και ήταν η σειρά του Παλιούκα να διώξει τον κίνδυνο. Στα μαρκαρίσματα, ο Χουάν Κάρλος ήταν πάνω στον Λομπάρντο, ο Νάντο στον Βιάλι και ο Τσάπι Φερέρ στον Μαντσίνι. Οι "μπλαουγκράνα" στέκονταν σωστά μέσα στο γήπεδο, όμως στην επανάληψη ανέβασαν ακόμα περισσότερο την απόδοσή τους, ξεσηκώνοντας τους φιλάθλους τους στις κερκίδες. Δυο συνεχόμενες ευκαιρίες, ένα σουτ του Σαλίνας και ένα του Εουσέμπιο, σταμάτησαν πάνω στον κορυφαίο της "Σαμπ", Παλιούκα. Στο 61' είχαμε την μεγαλύτερη στιγμή για τους Καταλανούς. Σε μια αντεπίθεση, ο Λάουντρουπ έδωσε μαγικά μια κάθετη μπαλιά στον κενό χώρο για τον Στόιτσκοφ, εκείνος πλάσαρε υποδειγματικά, αλλά η μπάλα σταμάτησε στο δεξί κάθετο δοκάρι των Ιταλών, τη στιγμή που η μισή εξέδρα φώναζε 'γκολ"! Το ισόπαλο 0-0 δεν άλλαξε μέχρι το 90' και έτσι το ματς οδηγήθηκε στην παράταση.

Το είχε υποσχεθεί και το έκανε! Ο αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζουάν Γκασπάρ (μπροστά, στο κέντρο), βγαίνοντας από τον Τάμεση, λίγες ώρες μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (20/5/1992)

Στο πρώτο τέταρτο του έξτρα ημιώρου, η κούραση και στις δυο ομάδες ήταν φανερή και μόνο ο Μπακέρο απείλησε με ένα σουτ που απέκρουσε ο Παλιούκα. Και στο δεύτερο μέρος της παράτασης, ενώ όλοι έκαναν πλέον προγνωστικά για την διαδικασία των πέναλτι, ήρθε η φάση που καθόρισε το αποτέλεσμα και τον πρωταθλητή. Ήταν το 111' όταν ο Μαντσίνι έκανε φάουλ πάνω στον Εουσέμπιο λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή των Ιταλών. Η μπάλα στήθηκε, ο Στόιτσκοφ την έδωσε δίπλα του στον Μπακέρο, εκείνος την πάτησε και ο επερχόμενος Κούμαν εξαπέλυσε την φωτοβολίδα του τελικού, στέλνοντάς την στην δεξιά γωνία του Παλιούκα. Ο Ολλανδός είχε ανοίξει το σκορ, ο Κρόιφ καβάλησε τα κάγκελα και μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, οι παίκτες της Μπαρτσελόνα έγιναν ένα κουβάρι και την ίδια στιγμή στις εξέδρες ξεκίνησε το πάρτι. Στιγμές έκστασης για τους Καταλανούς που δεν απειλήθηκαν στα εναπομείναντα λεπτά και μόλις ο Σμίντχουμπερ σφύριξε τη λήξη, όλοι φώναξαν το σύνθημα που περίμενε να ακουστεί δεκαετίες ολόκληρες: "Ja la tenim", πλέον την έχουμε!

Ντελίριο σε ολόκληρη την Καταλονία που βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το τελευταίο, το σημαντικότερο ποδοσφαιρικό οχυρό που είχε επιτέλους κατακτηθεί, το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μοναδικές στιγμές, όταν οι παίκτες, που στο μεταξύ είχαν βγάλει τις πορτοκαλί φανέλες φορώντας τις μπλαουγκράνα, ανέβηκαν τα 29 σκαλοπάτια μέχρι το πάλκο των επισήμων, κάτω από τις επευφημίες των οπαδών τους: "Visca el Barca! Visca Catalunya"! Και τη στιγμή που ο μεγάλος αρχηγός, Χοσέ Ραμόν Αλεσάνκο, σήκωσε το τρόπαιο στον ουρανό του Λονδίνου (το οποίο είχε προλάβει να στολίσει ο Γκασπάρ με δυο μπλαουγκράνα κορδέλες), με 30.000 περίπου Καταλανούς να τραγουδούν εκστασιασμένοι τον ύμνο της ομάδας, όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη υποκλίθηκε στη μεγάλη dream team του Γιόχαν Κρόιφ, που γινόταν ο τρίτος που κατακτούσε το Πρωταθλητριών ως παίκτης και ως προπονητής μετά τους Μιγκέλ Μουνιόθ και Τζιοβάνι Τραπατόνι.

Η μεγάλη αυτή ομάδα κατέκτησε συνολικά ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, 4 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 3 ισπανικά Σούπερ Καπ, 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων. Έγραψε την δική της ιστορία στο ισπανικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, έβαλε τον σύλλογο της Μπαρτσελόνα στην ποδοσφαιρική ελίτ και συνδύασε θέαμα και ουσία. Το 1994 αγωνίστηκε σε έναν ακόμα τελικό, αυτή τη φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου έχασε 4-0 από την Μίλαν στο ΟΑΚΑ. Εκεί ξεκίνησε η παρακμή της dream team, όμως η περίοδος της ακμής της μνημονεύεται μέχρι σήμερα από τους ποδοσφαιρόφιλους όλου του κόσμου.

Πηγές: Mundo Deportivo, As, Marca, uefa.com

Βίντεο: Highlights από τον τελικό ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και την Σαμπντόρια (20/5/1992)