Η επιστροφή του "Μichael Jordan του UFC"
H Ronda Rousey έχασε την πρώτη της μάχη, αλλά φυσικά και δεν σκοπεύει να χάσει κάτι περισσότερο από αυτό. Γιατί δεν μεγάλωσε έτσι. Πώς μεγάλωσε; Πολύ πιο σκληρά.
O Εminem την έχει αποκαλέσει "slaughterhouse in a blouse" (σφαγείο σε μια μπλούζα). Ο Mark Wahlberg (ηθοποιός και παραγωγός -πρώην μοντέλο και ράπερ) "Michael Jordan του αθλήματος της". Στη λίστα με τους φαν της είναι η πλειοψηφία της αμερικανικής showbiz (από τον Sylvester Stallone έως την Jada Pinkett Smith). Και εκείνη τους ευχαριστεί, εξηγώντας " δεν προετοιμάζομαι. Μένω έτοιμη, γιατί είμαι η καλύτερη στον κόσμο".
Το βέβαιο είναι πως άλλαξε το χώρο του UFC " όπως επέκτεινε την ιδέα της γυναίκας" για τον αθλητικό οργανισμό που μετέχει και... γενικότερα. Aπό την Κυριακή (15/11) η Ronda Rousey δεν είναι η καλύτερη στο είδος της. Είναι στο Νο2. Αλλά δεν σκοπεύει να μείνει εκεί για πολύ.
Πριν συναντήσει την Ηolly Holm και ζήσει την πρώτη ήττα της επαγγελματικής της καριέρας (στη μεγαλύτερη έκπληξη των αθλημάτων μάχης), είχε εκθέσει όλες τις αντιπάλους της. Είχε μετρήσει νίκες σε 14'', ενώ κατά μέσο όρο χρειαζόταν 1.04''. Σε 12 αγώνες, είχε χρειαστεί μόνο μια φορά το δεύτερο γύρο. Ήταν η σούπερ ηρωίδα σε έναν κόσμο θνητών. Ή τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Η δυναμική της ήττα τέτοια που δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία συναθλήτρια της. Για αυτό και την συνέκριναν με άνδρες. Παρένθεση: οι ιδιοκτήτες του UFC είχαν πει κάποτε πως " οι γυναίκες δεν θα παλέψουν ποτέ σε οκτάγωνο. Μα ποτέ". Προφανώς και ίσχυσε το "ποτέ μη λες ποτέ", με τη Rousey να είναι η αιτία της αναθεώρησης -δεδομένου και ότι ήταν η πρώτη γυναίκα μέλος του UFC, όταν υπέγραψε το 2012. Ένα χρόνο δηλαδή, αφότου έγινε επαγγελματίας.
Μετά τη συντριβή της το απόγευμα της 15ης Νοεμβρίου, έμαθε πως θα χρειαστεί να απέχει για τουλάχιστον έξι μήνες. Αυτό επιτάσσουν τα τραύματα που απέκτησε, με τη Holm να νικά κατά κράτος σε αυτό που κυκλοφόρησε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε όλον τον κυβερνοχώρο ως "σοκ" -και σχολιάστηκε από εκατομμύρια χρήστες ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Οι γιατροί την τοποθέτησαν στην -ας πούμε- λίστα με τους τραυματίες της UFC, ενημερώνοντας ότι θα ήταν χρήσιμο να μείνει για 45 ημέρες κάθε επαφή και 60 από όποιο ρινγκ. Έπειτα από 180 ημέρες, θα κάνει νέο εγκεφαλογράφημα και αν βγει "καθαρό", οι ειδικοί θα επανατοποθετηθούν.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλησαν για "τέλος εποχής". Το αφεντικό του UFC, Dana White (που στο παρελθόν έχει πει ότι η Rousey είναι το μεγαλύτερο αστέρι της διοργάνωσης του), θέλησε να θυμίσει πως " ήταν εργασιομανής και μανιακή όταν ήταν πρωταθλήτρια. Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι τώρα που έχασε;". Ο προπονητής της, από όταν ήταν 11 χρόνων, Justin Flores είπε ότι " πρώτα πρέπει να πέσει η σκόνη και μετά θα είναι χρήσιμο να βρει κίνητρο. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Δεν την έχω ξαναδεί να χάνει και όταν αυτό συνέβη, ο κόσμος της διαλύθηκε. Όλα άλλαξαν. Η μέρα έγινε νύχτα, το άσπρο έγινε μαύρο και τίποτα δεν είχε λογική. Η ήττα είναι ήττα, με όποιον τρόπο και αν έρχεται. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα επιστρέψει". Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία; Ελάτε μαζί μας.
Έφαγα πολλά σκατά, μέχρι να φτάσω εδώ που έφτασα
Η Ronda Jean Rousey ήλθε στον κόσμο (1/2/1987), στη Riverside County, της Califοrnia και από τις πρώτες ώρες της ζωής της ήταν ξεκάθαρο πως... έχει μοιάσει στη μάνα της. H ΑnnMaria De Mars (Waddell, το πατρικό), ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα judo (1984) και κάτοχος έκτου βαθμού μαύρης ζώνης. Αυτό το μαχητικό πνεύμα ήταν που κράτησε ζωντανή την τρίτη κόρη της οικογενείας, όταν ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί γύρω από το λαιμό της -στη γέννα- και όταν είδε το πρώτο φως ήταν μπλε. Είχε περάσει ώρα που δεν έφτανε οξυγόνο στον εγκέφαλο της και οι γιατροί απορούσαν με το πώς κατάφεραν να την επαναφέρουν. Υπήρξαν συνέπειες. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει κατανοητές προτάσεις, πριν γίνει 6 χρόνων. "Τότε απέκτησε συνοχή ό,τι έλεγα, τότε μπορούσα να γίνω κατανοητή. Οι γιατροί μου είπαν πως όταν είσαι παιδί, ο εγκέφαλος μπορεί και επαναδιοργανώνεται". Ο πατέρας της, Ron Rousey δεν σταμάτησε ποτέ να της λέει πως " είσαι έξυπνη, θα τα καταφέρεις". Ήταν εκείνος που της πήρε την πρώτη της κούκλα: ήταν ο Hulk Hogan. Κοιμόταν μαζί της κάθε βράδυ, δεν την άφηνε στιγμή από τα χέρια της.
Περίπου την ίδια περίοδο ήταν που σε οικογενειακό ταξίδι, στο βουνό, σε κατάβαση με έλκηθρο, παρέα με τις κόρες του, ο Ron έπαθε κάταγμα στη μέση και μια δυσλειτουργία στο αίμα, δεν επέτρεψε την πλήρη ίαση. Του είπαν πως σύντομα θα ζούσε ως παραπληγικός. Οι έντονοι πόνοι και η μαύρη προοπτική τον οδήγησαν στην αυτοκτονία -προκάλεσε στον εαυτό του ασφυξία. " Κανείς μας δεν ήταν ίδιος, μετά από αυτό", ομολόγησε πολλά χρόνια μετά η Rousey που όταν "έχασε" τον πατέρα της ήταν 8 χρόνων. Σε μια από τις... ανασκαφές που έκανε στο σπίτι -την ίδια χρονιά- βρήκε μια φωτογραφία της μητέρας της, με μετάλλιο. "Δεν είχα ιδέα για το παρελθόν της. Έως τότε κοιτούσα τον πατέρα μου ως μεγαλόσωμο, δυνατό, άτρωτο και η μαμά μου ήταν εκείνη που μας φρόντιζε. Δεν ήξερα ότι μπορούσε να... ρίξει κλωτσιά στον κώλο του μπαμπά".
Είχε άρχισε να παρουσιάζει πρόβλημα συγκέντρωσης στο σχολείο, μαζί και επιθετικής συμπεριφοράς. Η μητέρα της επέλεξε την κατ' οίκον διδασκαλία, αναγνωρίζοντας πως η μικρή είχε περάσει πολλά. Έκανε και κάτι ακόμα: της έμαθε τα βασικά του judo, για να 'χει κάτι να ξεδίνει. Το armbar (μονό ή διπλό "κλείδωμα" με υπερέκταση στην άρθρωση του αγκώνα ή/και στην άρθρωση του ώμου) έγινε η αγαπημένη της συνήθεια, ευθύς εξ αρχής. Διασκέδαζε τόσο που αποφάσισε να κρατήσει το χόμπι. Μια τυπική συνομιλία τους, αυτήν την πρώτη περίοδο ήταν " χτύπησα δάχτυλο του ποδιού μου. Νομίζω ότι το έσπασα". Μου απαντούσε "ένα δάχτυλο είναι, πώς κάνεις έτσι;". Της έλεγα "μα πονώ. Μπορείς να μου δώσει ένα μαξιλάρι να ακουμπήσω το πόδι μου;". Εκνευριζόταν και με έστελνε να τρέξω γύρο από το σπίτι". Έκτοτε ό,τι και αν πάθαινε (αχίλλειο, κάταγμα σε χέρι, σε πόδι, στο πρόσωπο, αποκόλληση ώμου κλπ), ήξερε πως μπορεί να συνεχίσει.
Στα 15 της έγινε μέλος της εθνικής ομάδας judo. " Όταν το πρώτο διεθνές βραβείο, είπε "μπαμπά, θα σου άρεσε πολύ αυτό που έγινε". Κάθε φορά που της συμβαίνει κάτι καλό, απευθύνεται στον πατέρα της. Είναι κάτι που της λείπει κάθε μέρα", είχε ενημερώσει η μητέρα της. Στα 16 ήταν η μικρότερη σε ηλικία Αμερικανίδα, που έφτασε στο Νο1 της κατάταξης, στην κατηγορία "μεσαίων βαρών". Παράτησε το σχολείο (η καθηγήτρια των ισπανικών, στο Santa Monica High, δήλωσε τη δυσαρέσκεια της που θα έχανε μαθήματα, για να έλθει στην Αθήνα και εκείνη ενημέρωσε πως εγκαταλείπει), άφησε και την οικογένεια της και πήγε στη Βοστώνη για να προετοιμαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. " Έως τότε είχα μάθει να συνδέω στο 100% τα συναισθήματα με την ενοχή, γιατί κανείς δεν σου έδινε συμβουλές για τίποτα. Μόνο φώναζαν".
Στα 17 της, προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έγινε μάλιστα, η μικρότερη σε ηλικία judoka που επρόκειτο να εμφανιστεί σε Αγώνες. Ήταν και η χρονιά που πήρε το χρυσό, στο Παγκόσμιο Εφήβων της Βουδαπέστης, ενώ στους Αγώνες αρκέστηκε στη χαρά της συμμετοχής. Με την επιστροφή της στο σπίτι, η μητέρα της της εξήγησε πως θα μπορούσε να μείνει στο πατρικό της, εφόσον έβρισκε μια δουλειά. Ήταν 18 και άρα έπρεπε να αρχίσει να συμμετέχει στα έξοδα. Προτίμησε να μείνει με ένα γυμναστή, που της έκλεψε τα λιγοστά χρήματα που είχε. Από εκεί, πήγε σε έναν παλιό φίλο της που έμενε στο υπόγειο του πατρικού του. Ούτε εκεί στέριωσε. Την απατούσε κάθε μέρα και τις έλεγε πως από την άποψη της φυσικής κατάστασης, είναι στο 6. Έμεινε στο αυτοκίνητο της (ένα Honda Accord) και απασχολήθηκε part time ως δασκάλα judo, ενώ έκανε τη γραμματειακή υποστήριξη σε έναν κτηνίατρο. " Φυσικά και φοβόμουν. Ένιωθα πως έχω αποτύχει στη ζωή μου" ομολόγησε χρόνια μετά, "ήταν πολύς ο καιρός που δεν ένιωθα καμία ασφάλεια, σε επίπεδο δουλειάς. Που δεν είχα προοπτική, γιατί δεν είχα και την κατάλληλη εκπαίδευση. Είχα όμως, αποφασίσει να αφήσω το σχολείο για να αφοσιωθώ στο judo και σκέφτηκα πως δεν είχα άλλη επιλογή. Άρα, ό,τι και αν συνέβαινε, έπρεπε να επιμείνω και να τα καταφέρω".
Τον Απρίλιο του 2006, στο Παγκόσμιο του Birmingham, έγινε η πρώτη Αμερικανίδα judoka -σε σχεδόν μια δεκαετία- που πήρε το χρυσό σε πρωτοκλασάτο τουρνουά, αήττητη και λίγους μήνες μετά, φόρεσε το χάλκινο στο Παγκόσμιο Εφήβων. Τον Φεβρουάριο του 2007, "ανέβηκε" στα 70 κιλά και στις διοργανώσεις που ακολούθησαν (Παγκόσμιο και Παναμερικανικό), πρόσθεσε άλλα δυο μετάλλια στη συλλογή της, μολονότι είχε μερική ρήξη μηνίσκου, πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και εκεί (στο Πεκίνο) απέκτησε και Ολυμπιακό μετάλλιο (ασημένιο), όπου έφτασε μέσω repechage (προκριματικός αγώνας που δίνει την ευκαιρία σε αποτυχόντες των προηγούμενων γύρων να προκριθούν στην επόμενη φάση). Μόλις κατέβηκε από το βάθρο, αποφάσισε πως θα αποσυρθεί. Έκρινε πως είχε φτάσει στο όριο της. Είχε και 10.000 δολάρια στην τσέπη, οπότε όλα καλά.
Η δουλειά στα μπαρ και ο νέος... προσανατολισμός
Ήταν 21 όταν έβλεπε τη ζωή της και σκεφτόταν πως θα δουλεύει για πάντα σε μπαρ, ως bartender. Ώσπου είδε στην τηλεόραση έναν αγώνα Gina Carano και Julie Kedzie, στις mixed martian arts. " Σκέφτηκα "σιγά τι κάνουν; Αυτά μπορώ να τα κάνω και εγώ". Δεν πέρασε αμέσως από τα λόγια στην πράξη. Η πρώτη αλλαγή που έκανε ήταν να πιάσει δουλειά σε εστιατόρια του Los Angeles, όπου είχε μετακομίσει. Επειδή δεν είχε προτέρα εμπειρία, έπαιρνε το ελάχιστο και τις χειρότερες βάρδιες. Μπορούσε όμως, να ζει. Οπότε δεν μιλούσε. Της άρεσε και κάτι ακόμα: "Ήταν σαν να παρτάρω κάθε μέρα". Άρχισε να καπνίζει και να πίνει. Συχνά, μόλις άνοιγε τα μάτια της άναβε τσιγάρο και "κατέβαζε" ένα ποτήρι vodka, ενώ λίγο μετά έπαιρνε το πρώτο αναλγητικό χάπι. Τα χρήματα της δεν της επέτρεπαν να μείνει κάπου αλλού, από ένα μικροσκοπικό σπίτι " στο οποίο τα είδη υγιεινής ξεχείλιζαν. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι μπορούσα να πέσω πιο χαμηλά". Παρ' όλα αυτά, διασκέδαζε.
Τι δεν της άρεσε; " Να έχω αφεντικά και να πρέπει να είμαι σε συγκεκριμένα μέρη, συγκεκριμένες ώρες". Εγκατέλειψε, όταν μια μέρα που ήταν άρρωστη -με πυρετό- ο εργοδότης της, της ζήτησε χαρτί γιατρού. Και τότε είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να κάνει αυτό που είχε δει στην τηλεόραση. Βοήθησε και κάτι άλλο: το χείριστο γούστο της στους άνδρες. και για να μπορεί να προπονείται, αλλά και να πλένεται πήρε τη βραδινή βάρδια σε ένα γυμναστήριο, όπου παραλλήλως είχε τη δυνατότητα να κάνει και μπάνιο. Γνώρισε έναν άνδρα, ο οποίος ήταν στην απεξάρτηση από ηρωίνη, αλλά... ξανακύλησε και κάπως έτσι τελείωσε και η σχέση. Ο ίδιος της έκλεψε και το αυτοκίνητο.
" Αναρωτήθηκα γιατί έχω τόσο κακό γούστο. Ειλικρινά δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Οι φίλοι μου, ακόμα και σήμερα μου λένε "είσαι κακομαθημένη σκύλα. Έχεις μια απίστευτη καριέρα, είσαι κούκλα, έχεις ένα απίστευτο σπίτι δίπλα στην παραλία και θες και σύντροφο; Γιατί να τα έχεις όλα;". Η αλήθεια είναι πως προτιμώ να έχω την καριέρα που έχω και να μην μπορώ να βρω έναν νορμάλ φίλο". Λογικό. Η μητέρα της, πάντως έχει αναπτύξει τη συνήθεια να αποκαλεί όλους τους φίλους των τεσσάρων κοριτσιών της, Bob. Γιατί; " Ποιος είναι ο λόγος να αποστηθίζω ονόματα, αφού δεν θα μείνει για πολύ καιρό κάπου εδώ κοντά;". Έχει ενημερώσει πως θα ασχοληθεί με όνομα, μόνο σε περίπτωση γάμου. Έως τότε, αλλάζει αριθμούς. Ο τελευταίος φίλος της Ronda, ήταν ο "Bob 7".
Πίσω στο 2010, το Glendale Fighting Club ενδιαφέρθηκε να την αναλάβει και τον Αύγουστο του ίδιου έτους, έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Νίκησε σε 23''... με armbar. " Ένιωσα χαρά που δεν είχα ξαναζήσει στη ζωή μου", θυμάται. Ανάλογος ήταν και ο χρόνος που χρειάστηκε για να "πάρει" τους δυο επόμενους αγώνες -σε 57'' και σε 24'' αντίστοιχα. Συνέχισε να δουλεύει τρεις δουλειές και να ζει σε αχούρι, αλλά ήξερε πως η ζωή της επρόκειτο να αλλάξει. Έγινε επαγγελματίας αμέσως και μετά το 2-0, δέχθηκε πρόταση από το Strikeforce, που τότε ήταν ο κορυφαίος οργανισμός ΜΜΑ, με γυναικεία λίγκα. Για την ιστορία, ξεκίνησε με νίκη που πανηγύρισε σε 25'' -και ναι, αφορούσε armbar. Το 2012, ο Dana White -πρόεδρος του Ultimate Fighting Championship- την κάλεσε στο τηλέφωνο. Είχε να της κάνει μια πρόταση: ήταν έτοιμος να δημιουργήσει το πρώτο γυναικείο πρωτάθλημα και ήθελε να το δομήσει πάνω της. Φυσικά και είπε "ναι". Τον Μάρτιο του 2012 έγινε η πρωταθλήτρια στην κατηγορία 51-54 κιλών, επικρατώντας της Miesha Tate στον τελικό, σε 4.27''. Της επιτυχίας διαδέχθηκε εξώφυλλο στο ESPN The Magazine, στο Body Issue. Πέραν των επιδόσεων, είχε και την εμφάνιση να υποστηρίξει το εξώφυλλο.
Έγινε η πρώτη πρωταθλήτρια γυναικών, στην κατηγορία bantamweight του UFC (τα κιλά που λέγαμε), αυτή που... σύστησε το trash talking στο γυναικείο MMA, ενώ... ακόμα και τώρα αυτή είναι στο Νο1 της λίστας. Τον Ιούλιο του 2014 πήρε τη ζώνη της πρωταθλήτριας, έπειτα από αγώνα που διήρκεσε 16'' (με την Alexis Davis). Και ναι, είναι ρεκόρ. Είναι αήττητη, με εννέα νίκες και 2 ισοπαλίες. Οι νίκες ήταν προϊόν της κίνησης που είχε γίνει ήδη σήμα κατατεθέν της. "Σε κάθε αγώνα, μάχεται σαν να εξαρτάται από το αποτέλεσμα η ζωή της μικρής της αδελφής", έχουν γράψει οι ειδικοί. Παρένθεση: η μικρή της αδελφή, Julia, επίσης ασχολείται με το σπορ. Όταν λοιπόν, η Ronda νίκησε σε τέσσερα δευτερόλεπτα, ρώτησε εύλογα τη μητέρα τους, AnnMaria " δηλαδή, τι καλύτερο από αυτό μπορώ να επιτύχω;". Η απάντηση ήταν σύντομη και περιεκτική: " 3 δευτερόλεπτα".
Στο ξεκίνημα έπαιρνε 400 δολάρια σε κάθε αγώνα. Σήμερα, έχει λαμβάνειν ποσό μεγαλύτερο του 1.000.000 δολ., σε event που μεταδίδεται pay-per-view. Δεν είναι όσα παίρνουν οι άνδρες, αλλά δεν παραπονιέται. Ξέρει επίσης, πως έχει πολλούς που δεν τη συμπαθούν. Αλλά δεν τη νοιάζει. Όπως δεν την ενδιαφέρει να τη σχολιάζουν για την εμφάνιση της. " Η όμορφη εμφάνιση κάνει τους ανθρώπους να σου ρίχνουν ένα βλέμμα, αλλά επουδενί σε φτάνουν εδώ που είμαι εγώ. Για αυτό και ήταν σημαντικό να σπρώχνω σε άλλα επίπεδα τις αντιπάλους μου, στην αρχή". Επίσης, δεν είναι παρτάκιας. Νοιάζεται για όλες τις γυναίκες που είναι στο άθλημα της. " Αν ήξεραν πόσο πραγματικά ανησυχώ για εκείνος και τις καριέρες τους, θα ήταν όλα υπέροχα. Είμαστε όλοι μέλη ενός συμβοιωτικού συστήματος. Το χρειάζομαι αυτό για το μέλλον του αθλήματος. Χρειάζομαι να τους ξυπνώ κάθε μέρα, με την επιθυμία να με σκοτώσουν".
Όπως λένε, κάποιες φορές είναι χρήσιμο να σκέφτεσαι τι εύχεσαι.
Από το 2010 έως τώρα, έχει κάνει και άλλα εξώφυλλα... ιδιαίτερης αισθητικής, ενώ έκανε και δυο "περάσματα" από κινηματογραφικές ταινίες (Expendables 3 και Fast & Furious 7) και έχει γράψει τη βιογραφία της. Σε αυτή ομολόγησε ότι δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου, ιδίως τις δυο εβδομάδες που προηγούνται κάθε αγώνα. Μπορεί να εκνευριστεί, γιατί κάποιος... την κοιτά " είναι η περίοδος που το σώμα μου είναι διαλυμένο και νιώθω μόνιμο εκνευρισμό", γράφει. Την ώρα του αγώνα " έχω βαρεθεί να έχω νεύρα και το απολαμβάνω". Δεν βλέπει τα όσα κάνει ως θυσίες " γιατί είμαι χαρούμενη για αυτό που κάνω. Κάνω ό,τι λατρεύω. Ό,τι θυσία ήταν να κάνω, την έκανα πολλά χρόνια πριν και για αυτό έφτασα εκεί που έφτασα". Στο μυαλό της "το άθλημα μου είναι ανθρώπινο, γιατί είναι στη φύση του καθενός μας να θέλει να παλέψει. Όλοι έχουν ένα λόγο να θέλουν να παλέψουν. Η όποια πάλη ωστόσο, θέλει προσωπικότητα. Και αυτό δεν είναι κάτι που αποκτάς. Ή το έχεις ή δεν το έχεις".
Όταν δεν έχει αγώνες " τρώω ό,τι θέλω και κάνω πράγματα που δεν έχω την ευκαιρία να κάνω, όταν υπάρχουν υποχρεώσεις. Φτάνω ωστόσο, σε τέτοια σημεία που μετά παρακαλάω να επιστρέψω στο πειθαρχημένο πρόγραμμα". Σε ό,τι αφορά τη δόξα της " προτιμώ να μη τη σκέφτομαι, γιατί φοβάμαι πως θα χάσω την επαφή μου με την πραγματικότητα. Ότι θα χάσω την πνευματική μου υγεία". Στους αγώνες της, δεν την νοιάζει αν την αποδοκιμάζουν " γιατί δεν χρειάζομαι κοινό που να είναι μαζί μου, αλλά κοινό που να 'χει πάθος". Τότε λειτουργεί καλύτερα. " Αυτό που κάνω είναι τέχνη και η τέχνη δεν πρέπει να είναι όμορφη ή να αρέσει σε όλους. Αυτό που με νοιάζει είναι να κάνω όποιον είναι στο στάδιο, στους αγώνες μου, να νιώσει κάτι".
Στα 28 της, είναι στη λίστα του Forbes, με τις πλουσιότερες αθλήτριες, στην κατηγορία "30 αθλήτριες κάτω των 30 χρόνων", που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή. Φέτος, αποφάσισε να κάνει κάτι για να συγκεντρωθούν χρήματα, που θα διατεθούν στο ίδρυμα Blackjaguarwhitetiger, για τη διάσωση των αιλουροειδών από τους ζωολογικούς κήπους και το τσίρκο. Αυτή δεν είναι η μόνη φιλανθρωπική δράση που έχει. Από τότε που έπαψε να προβληματίζεται για τη διαβίωση της, δεν ξέχασε όσους χρήζουν βοηθείας, εκείνους που δεν είχαν ακριβώς... όλη την τύχη του κόσμου, με το μέρος τους. Πόσα "βγάζει"; "Είμαι πολύ, μα πολύ ικανοποιημένη με τα κέρδη μου" ομολόγησε πρόσφατα, "ε πίσης, αυτό είναι ένα πάρα πολύ προσωπικό θέμα. Δεν ξέρω να ξέρει ο κόσμος ποια είναι τα έσοδα μου. Το μόνο που έχω να πω επί του θέματος, είναι ότι είμαι μια χαρά και έχω φροντίσει για το μέλλον μου. Είμαι στην κορυφή και εκεί θέλω να μείνω. Δεν έχει να πάω κάπου πιο ψηλά". Τώρα, προφανώς και έχει: να διεκδικήσει και να ξανακακτήσει την κορυφή που από τις 15/11 δεν της ανήκει. Mάλιστα, όπως είπε η Holm σε συνέντευξη της στο ραδιόφωνο του ESPN, είναι "ανοιχτή" στην προοπτική του rematch. " Αν το θέλει και μπορούν να το διοργανώσουν, ας γίνει. Πάντα πρέπει να δίνεις ένα rematch. Έτσι είναι τα πράγματα. Έχω βρεθεί στην άλλη πλευρά και μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ρεφάρω για ήττα. Όταν δε, είσαι πραγματικός πρωταθλητής οφείλεις να δέχεσαι αυτήν την πρόκληση". Ως εκ τούτου, ετοιμαστείτε.
