Η τρίτη ημέρα του Δεκεμβρίου καθιερώθηκε από το 1992 ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα άτομα με αναπηρία.

Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση δράσεων υποστήριξης των συγκεκριμένων συμπολιτών μας, αλλά και ενημέρωσης και αφύπνισης της κοινωνίας μας.

Πολλές πρωτοβουλίες έχουν αναπτυχθεί και προσπαθούν να συμβάλουν ώστε η ζωή αυτών των ανθρώπων να γίνει πιο εύκολη και η καθημερινότητά τους να βελτιωθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας εταιρείας αποτελεί η πρωτοβουλία της Κωτσόβολος που με αξιέπαινες πρωτοβουλίεςβάση ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα στοχεύει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να προσφέρει “τεχνολογία χωρίς εμπόδια”, να δημιουργήσει δηλαδή τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε τα άτομα με αναπηρία να έχουν ίση πρόσβαση στην τεχνολογία.

Με αυτή την αφορμή το Sport24.gr συνομίλησε με πέντε ανθρώπους. Ο λόγος για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, την Κατερίνα Πατρώνη, την Κέλλυ Λουφάκη, τον Βασίλη Ντούνη και τον Στέφανο Διαμαντή. Ο καθένας τους μας είπε την ιστορία του, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και της προετοιμασίας του, αλλά και στην καθημερινότητά τους.

Παράλληλα, μας παραδίδουν μάθημα ζωής και αισιοδοξίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές που έρχονται στο δρόμο μας και στέκονται στην έλλειψη παιδείας που υπάρχει στην κοινωνία μας.

Οι πρώτοι δύο που μιλήσαμε ήταν ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης και η Κατερίνα Πατρώνη. Δύο συνοδοιπόροι εντός και εκτός σταδίων οι οποίοι σύντομα θα σφραγίσουν τον έρωτά τους με τον ερχομό του πρώτου τους παιδιού.

Αμφότεροι δηλώνουν ανυπόμονοι για αυτή τη στιγμή και περιμένουν το ταξίδι των τριών τους στο Τόκιο. Επιπρόσθετα μιλούν για την κοινή τους πορεία, τη γνωριμίας, αλλά και τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της κουβέντας από την αρχή. Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης γεννήθηκε με νωτιαία μυϊκή ατροφία και μας περιγράφει τις δεδομένες δυσκολίες που αντιμετώπισε: "Ουσιαστικά ήξερα από μικρός ότι θα χρειαστεί να προσπαθώ σκληρά για όσα θέλω να πετύχω και για να ζήσω μία ευτυχισμένη ζωή. Παρότι ήξερα ότι έχω μία πολύ μειωμένη κινητική ικανότητα, δεν ένιωσα ποτέ ότι δεν θα μπορούσα να επιτύχω πράγματα στη ζωή μου. Από μικρός, είχα την πλήρη στήριξη των γονιών μου, που μου έδωσαν όλα τα εφόδια για να ζήσω μία κανονική ζωή".

Φυσικά, δεν ήταν όλα εύκολα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει σπουδάσει στις εγκαταστάσεις των ελληνικών κέντρων εκμάθησης κάτι που από μόνο του αποτελεί μεγάλο εμπόδιο. "Δυσκολία υπήρχε πάντα στην πρόσβαση των κτιρίων, καθώς και το δημοτικό και το γυμνάσιο και το λύκειο της περιοχής μου χρειάστηκαν ράμπες για να υπάρξει έστω μία αίθουσα προσβάσιμη και να μπορώ να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Στο πανεπιστήμιο (ΑΣΟΕΕ) βρήκα και τις ράμπες και τα αναβατόρια ήδη τοποθετημένα, καθώς λίγα χρόνια πριν, ένας φίλος μου, που έπασχε από μία παρόμοια αναπηρία με εμένα, είχε παλέψει για να κάνει το πανεπιστήμιο προσβάσιμο. Ήμουν τυχερός που και στο σχολείο αλλά και στο πανεπιστήμιο είχα πάρα πολύ καλούς φίλους με τους οποίους κάνω παρέα από τότε".

Πώς όμως προέκυψε το μπότσια στη ζωή του "Η συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ήταν ο μεγάλος μου στόχος και το κίνητρό μου για να ξεκινήσω τον αθλητισμό. Το να μπορέσεις να συμμετάσχεις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που γίνονται στην πόλη σου, αποτελεί ένα όνειρο. Το Μπότσια και συγκεκριμένα η κατηγορία BC3, είναι το μοναδικό άθλημα και η μοναδική κατηγορία στην οποία μπορώ να αγωνιστώ, βάσει των κινητικών μου ικανοτήτων. Ασφαλώς, μόλις ξεκίνησα τις προπονήσεις είδα πόσο συναρπαστικό είναι το Μπότσια και το ερωτεύτηκα".

Τα τελευταία οκτώ χρόνια σε αυτή την πορεία του έχει αποκτήσει και μία απαραίτητη βοήθεια. Αναφερόμαστε στην Κατερίνα Πατρώνη. Πως προέκυψε αυτή η γνωριμία και το κυριότερο πόσο δύσκολο να συνυπάρξουν εντός και εκτός γηπέδων;

Ο Γρηγόρης ήταν εκείνος που ανέλαβε να μας πει την ιστορία τους: "Με την Κατερίνα γνωρίστηκα αμέσως μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Από την πρώτη στιγμή που την είδα, ένιωσα ότι είναι ξεχωριστή και ότι είχαμε ένα μοναδικό δέσιμο με μία απίστευτη χημεία. Τίποτα δεν άργησε να έρθει, και από τις αρχές του 2013 ήμασταν ήδη όλο το 24ωρο μαζί. Ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένος που τόσο στο πρώτο Πανελλήνιο, όσο και στην πρώτη Διεθνή διοργάνωση που συμμετείχα με την Κατερίνα, κερδίσαμε Χρυσά! Με την Κατερίνα αγωνιζόμαστε μαζί, προπονούμαστε μαζί και ουσιαστικά περνάμε όλο το 24ωρο μαζί. Έχουμε πλέον δεθεί τόσο πολύ, που και στο άλλο δωμάτιο να είναι η Κατερίνα, εάν αργήσει να έρθει, την φωνάζω εγώ γιατί μου λείπει!"

Θέλουμε να πανηγυρίσουμε με το παιδί μας στο Τόκιο

Από την πλευρά της η Κατερίνα μας είπε: "Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα όλα κύλησαν μόνα τους, αβίαστα, γρήγορα και μας οδήγησαν να ζούμε μαζί πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Ήταν απίστευτο! Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όμως, ο Γρηγόρης με έκανε να ζήσω αυτό το απίστευτο συναίσθημα!"

Όταν ένας αθλητής έχει κατακτήσει όλους τους πιθανούς τίτλους τι είναι εκείνο που τους δίνει κίνητρο να συνεχίσουν; "Έχω κερδίσει τέσσερα Παραολυμπιακά μετάλλια (Χρυσό στο Λονδίνο το 2012, Ασημένιο στο Πεκίνο το 2008 και ένα Ασημένιο και ένα Χάλκινο στο Ρίο το 2016), καθώς και 34 μετάλλια σε επίσημους διεθνείς αγώνες (16 Χρυσά, 10 Ασημένια, 8 Χάλκινα). Αυτή τη στιγμή είμαι Παγκόσμιος Πρωταθλητής, Πρωταθλητής Ευρώπης και 1ος στην Παγκόσμια Κατάταξη. Το κίνητρό μας είναι να παραμένουμε στην κορυφή, κάτι που είναι δύσκολο, αλλά είναι και αυτό που μας δίνει ενέργεια" μας είπε ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης.

Το καλύτερο μετάλλιο τους θα έρθει όμως σε λίγους μήνες με την Κατερίνα να φέρνει στον κόσμο το πρώτο τους παιδάκι. Εκείνη ανέλαβε να μας μιλήσει για αυτό: "Το παιδί είναι κάτι που το είχαμε στο πρόγραμμα εδώ και πολλά χρόνια. Στόχος μας ήταν να κάνουμε το πρώτο μας παιδάκι μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο το 2020. Λόγω όμως της αναβολής που έγινε τόσο των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών, όσο και πλήθος άλλων Διεθνών διοργανώσεων, αποφασίσαμε να κερδίσουμε χρόνο και να το επιχειρήσουμε νωρίτερα. Δόξα το Θεό τα καταφέραμε και το κοριτσάκι μας θα γεννηθεί τον Απρίλιο. Η εγκυμοσύνη δεν μας απέτρεψε από το να συνεχίσουμε κανονικότατα την προετοιμασία μας. Ευτυχώς η εγκυμοσύνη μου είναι σχετικά εύκολη και εγώ δυνατή καθώς αθλούμαι σε όλη μου τη ζωή.

Φυσικά υπάρχουν και κάποιες μέρες που μπορεί να είναι πιο δύσκολες, εκείνες τις μέρες μπορεί να μειώσουμε λίγο τις ώρες και την ένταση της προπόνησής μας. Όσο για τη συνέχεια της προετοιμασίας μας μετά τη γέννηση της κόρης μας, το πλάνο είναι ότι θα μας ακολουθεί στην προπόνηση όσο το δυνατό περισσότερο και θα προσαρμοστεί στην γηπεδική και πολυταξιδεμένη ζωή μας.

Δεν σκοπεύουμε να αφήνουμε πίσω το παιδί μας από τίποτα, οπότε θα γίνει μέρος όλου αυτού του αθλητικού και αγωνιστικού μας δρόμου. Στόχος ούτως ή άλλως είναι να βρίσκεται μαζί μας στο Τόκυο στις κερκίδες του γηπέδου που θα αγωνιστούμε και θα τα δώσουμε όλα για να κερδίσουμε τους Αγώνες το 2021!"

Αμφότεροι έχουν ξεκάθαρους στόχους για τους Αγώνες: "Αυτό είναι και ο μεγάλος μας στόχος! Ουσιαστικά ο ερχομός του παιδιού μας λίγους μήνες πριν τους Αγώνες του Τόκιο είναι μία μεγάλη πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έχουμε κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες όπως και τον σχεδιασμό της προετοιμασίας μας".

Παρά το γεγονός ότι εκείνοι περιγράφουν με τόση θέρμη τα επόμενα σχέδια τους, για να τα καταφέρουν ζουν με απόλυτο προγραμματισμό: "Ξυπνάμε στις 6:30 το πρωί, για να καταφέρουμε να είμαστε στο γήπεδο στις 9:00. Οι διαδικασίες της πρωινής προετοιμασίας μου είναι πολλές και απαιτούν χρόνο. Όταν φτάσουμε στο γήπεδο, το πρώτο που κάνουμε είναι να σφουγγαρίσουμε με χλωρίνη όλο τον χώρο που θα προπονηθούμε. Κατόπιν απολυμαίνουμε πόδια και ρόδες και ξεκινάμε την προπόνηση. Η προπόνηση αποτελείται από συγκεκριμένες ασκήσεις και παιχνίδια που παίζω με αντίπαλο τον εαυτό μου. Τελειώνουμε την προπόνηση στις 15:00 και πάμε σπίτι για το μεσημεριανό μας, που ουσιαστικά αποτελεί και τον χρόνο ξεκούρασης καθώς τρώγοντας βλέπουμε και λίγο τηλεόραση. Τα απογεύματα ασχολούμαι με όλες τις υποχρεώσεις που έχω ως πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών.

Εύχομαι κάποτε να υπάρξει ο απαιτούμενος σεβασμός στα άτομα με αναπηρία

Εκείνος είναι τυχερός γιατί τουλάχιστον πλέον έχει λύσει το πρόβλημα με το χώρο των προπονήσεων, ωστόσο αυτό δεν μειώνει τα θέματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του.

"Από το 2001 που ξεκίνησα τις προπονήσεις μέχρι και το 2011, αντιμετώπιζα πολύ σοβαρό πρόβλημα, καθώς δεν είχα συγκεκριμένο χώρο προπόνησης. Από το 2011 χάρη στον δήμαρχο Περιστερίου, έχω διαθέσιμο γήπεδο για να μπορώ να κάνω την καθημερινή πολύωρη προπόνηση μου. Στην καθημερινότητά μας το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, είναι το πρόβλημα της πρόσβασης όταν πάμε σε μέρη στα οποία δεν τηρούνται οι προβλεπόμενες προδιαγραφές. Εύχομαι κάποια στιγμή και στην Ελλάδα να υπάρξει ο απαιτούμενος σεβασμός στα άτομα με αναπηρία για να έχουμε πρόσβαση παντού και ουσιαστικά η κατάσταση της αναπηρίας να μην αποτελεί πλέον εμπόδιο".

Ποια είναι όμως τα πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν: "Πρέπει να γίνουν όλες οι κατάλληλες προσαρμογές, για να υπάρχει προσβασιμότητα στα άτομα με αναπηρία και μετά είναι απαραίτητο να τηρείται η αυστηρότητα του νόμου έτσι ώστε όλα αυτά που θα έχουν υλοποιηθεί να είναι λειτουργικά. Δυστυχώς στην Ελλάδα παρατηρείται συχνά η μη λειτουργικότητα των ήδη υπαρχόντων υποδομών προσβασιμότητας, όπως για παράδειγμα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις ράμπες και τα περίπτερα στους διαδρόμους για τους τυφλούς".

Πέρα από τα αρνητικά υπάρχει όμως και θετική εξέλιξη. Ο Γρηγόρης ακολουθεί μία πρωτοποριακή φαρμακευτική αγωγή και τα αποτελέσματα είναι θετικά: "Τα Χριστούγεννα του 2016, εγκρίθηκε στην Αμερική, για πρώτη φορά ένα φάρμακο κατά της νωτιαίας μυϊκής ατροφίας. Η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που χορήγησε το 2017 το φάρμακο αυτό, κατά προτεραιότητα στα παιδιά που το είχαν περισσότερο ανάγκη. Τα επόμενα χρόνια άρχισε να χορηγείται και στους ενήλικες, οπότε έκανα και εγώ την πρώτη έγχυση τον Δεκέμβριο του 2019. Ήμουν πολύ αγχωμένος, γιατί η έγχυση γίνεται ενδοραχιαία, και υπήρχε μεγάλη ανησυχία μήπως δεν υπάρξει δίοδος στην σπονδυλική μου στήλη λόγω της σπονδυλοδεσίας μου.

Συγκεκριμένα, βάσει των ακτινογραφιών, οι γιατροί μου έλεγαν ότι μόνο με θαύμα θα βρεθεί δίοδος. Και πράγματι το θαύμα έγινε και βρέθηκε μία μόλις τρύπα σε όλη μου την σπονδυλική στήλη για να μπορεί να περάσει η βελόνα. Μέσω της τρύπας αυτής, και με τη βοήθεια του αξονικού τομογράφου κάνω κάθε τέσσερις μήνες την έγχυση του φαρμάκου. Το φάρμακο ουσιαστικά σταματάει την ατροφία των μυών, και ενδέχεται με το πέρασμα του χρόνου να παρατηρήσω κάποιες βελτιώσεις. Αυτό που έχω παρατηρήσει, είναι ότι έχω περισσότερη αντοχή και ενέργεια σε σχέση με το παρελθόν".

Για το τέλος έστειλε το μήνυμά του σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο ή ανάλογο πρόβλημα: "Θα έλεγα σε όλους τους ανθρώπους, ότι πρέπει να αγαπάμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους συνανθρώπους μας, να βρίσκουμε τις αδυναμίες μας και να προσπαθούμε σκληρά για να τις βελτιώσουμε, να μην αποκλείσουμε τίποτα στη ζωή μας αλλά να προσπαθούμε να βρούμε σε τι είμαστε καλοί και να το εξασκούμε. Δεν πρέπει να έχουμε τίποτα δεδομένο, ούτε πρέπει να περιμένουμε ότι θα πετύχουμε σπουδαία κατορθώματα χωρίς προσπάθεια.

Εάν θέλουμε να πετύχουμε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας, πρέπει να πιστέψουμε σε αυτό, να δουλέψουμε πολύ σκληρά και κάποια στιγμή αυτό θα πραγματοποιηθεί. Τόσο οι επιτυχίες, όσο και οι αποτυχίες, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Σκοπός μας είναι μέσα από τις αποτυχίες να μάθουμε και να βελτιωθούμε, και όταν έρθουν οι επιτυχίες να τις εκτιμήσουμε και να τις απολαύσουμε!"

Λουφάκη: "Απόλαυσε τη ζωή χωρίς γκρίνια και μιζέρια!"

Το επόμενο δίδυμο μας θα μπορούσε να αποτελεί μέλος των σωματοφυλάκων στη Γαλλία του 17^ου αιώνα. Αμφότεροι χειρίζονται τα σπαθιά τους με τρομερή επιδεξιότητα κάτι που μαρτυρούν και οι επιτυχίες τους. Ο λόγος για την Κέλλυ Λουφάκη και τον Βασίλη Ντούνη.

Η αρχή φυσικά θα γίνει από την κυρία της υπόθεσης. Η Κέλλυ Λουφάκη μεγάλωσε στη Νίκαια τι θυμάται όμως από εκείνα τα χρόνια: "Ήταν ανέμελα χρόνια στην γειτονιά, παίζαμε όλη μέρα με τα παιδιά. Αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν το κρυφτό και τα μήλα. Με την αθωότητα πάντα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μας χωρίς τον φόβο μην τυχόν μας συμβεί κάτι. Και φυσικά χέρια και πόδια γεμάτα γρατζουνιές!".

Μικρή ήθελε να γίνει ιατροδικαστής και διάβαζε βιβλία μυστηρίου. Ωστόσο, τελικά ακολούθησε μία διαφορετική πορεία: "Δεν ήμουν η άριστη μαθήτρια για να ακολουθήσω Ιατρική. Όποτε αποφάσισα να σπουδάσω ένα επάγγελμα που δεν θα ήταν ποτέ σε κορεσμό. Από την αρχή το λάτρεψα το επάγγελμα μου! Δεν έχω πάψει να διαβάζω βιβλία μυστηρίου, είναι τα αγαπημένα μου ! Γενικά το μυστήριο με εξιτάρει!'

Αν κάποιος τη συναντήσει θα διαπιστώσει ότι το χαμόγελο είναι ένα από τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητάς της. Η Κέλλυ καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από ένα ατύχημα στη Χίο από το οποίο θυμάται τα πάντα. "Η αναπηρία μου είναι επίκτητη. Πριν 8χρόνια είχα σοβαρό τροχαίο στην Χίο. Θυμάμαι τα πάντα , γιατί δεν είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Την στιγμή του ατυχήματος , της αεροδιακομιδής μου, μέχρι την ώρα που αντίκρισα τους γονείς μου και τον αδελφό μου ξανά στο νοσοκομείο".

Ο δυναμισμός του χαρακτήρα της φάνηκε αμέσως μετά το ατύχημα. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις υπήρξαν αρνητικές σκέψεις, αλλά τις έδιωξε γρήγορα μακριά: "Αρνητικές σκέψεις φυσικά! Όμως το δούλεψα πολύ γρήγορα με τον εαυτό μου και αποδέχτηκα την κατάσταση αυτή. Είπα: Κέλλυ η ζωή δεν τελειώνει με την αναπηρία , τα πόδια σου είναι το αμαξίδιο και συνεχίζεις! Και αυτό έκανα ! Όσο απλό και αν ακούγεται ! Όλα είναι στο μυαλό μας".

Η ενασχόλησή της με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με την ξιφασκία προέκυψε μετά από μία παρότρυνση: "Ήταν παρότρυνση του φυσικοθεραπευτή μου να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα. Και έτσι επέλεξα τυχαία την ξιφασκία. Πήγα παρακολούθησα μια προπόνηση και αυτό ήταν , με κέρδισε από την πρώτη φορά".

Το εύλογο ερώτημα που προέκυψε στη συνέχεια στην κουβέντα μας ήταν γιατί η ξιφασκία και τι ήταν εκείνο που την κέρδισε με την απάντηση να μην αφήνει πολλές δεύτερες σκέψεις: «Την ξιφασκία την αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Είναι άθλημα που ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Όταν ξεκίνησα , μόλις είχε ξεκινήσει η διαδικασία πρόκρισης για τους Παραολυμπιακούς στο Ρίο 2016. Ήταν λοιπόν για μένα μια πρόκληση! Με πίστη, αφοσίωση , πολλές ώρες προπόνησης και φυσικά την στήριξη του προπονητή μου κατάφερα τον στόχο μου! Την πρόκριση!"

Η έλλειψη παιδείας δημιουργεί τα εμπόδια

Έχει εκπροσωπήσει ήδη τη χώρα μας σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Πως αισθάνεται για αυτό: "Υψίστη τιμή για κάθε αθλητή να εκπροσωπεί την χώρα του σε Παραολυμπιακούς και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Νιώθω περήφανη κάθε φορά που φορώ το εθνόσημο".

Η Κέλλυ Λουφάκη πέρα από τον αθλητισμό εργάζεται τα πρωινά σε τράπεζα, οπότε οι ημέρες της είναι γεμάτες: "Εγώ είμαι από τους αθλητές που εργάζομαι κιόλας, όποτε τα πρωινά δουλεύω και μετά τα απογεύματα έχω τις προπονήσεις μου. Μια προπόνηση περιλαμβάνει φυσική κατάσταση για ζέσταμα , διάφορες ασκήσεις για παράδειγμα στόχος, μάθημα με τον προπονητή και μετά παιχνίδι με τους συναθλητές μου".

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν γίνονται με τις ιδανικές συνθήκες. "Δυστυχώς τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε τον δικό μας χώρο. Ένα χώρο που να είναι προσβάσιμος σε όλα τα επίπεδα. Συνήθως δεν είναι προσβάσιμο το μπάνιο ή δεν είναι εύκολος ο τρόπος στάθμευσης.

Τώρα όσον αφορά την καθημερινότητα λίγο πολύ είναι τα ίδια. Η έλλειψη παιδείας δημιουργεί τα προβλήματα ή τα εμπόδια καλύτερα. Μη προσβάσιμοι χώροι , ράμπες κλειστές και φυσικά πάρκινγκ ΑμεΑ πάντα «πιασμένα» από ανεγκέφαλους που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους".

Φυσικά, ως φύση αισιόδοξο άτομο θέλει να ελπίζει ότι μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν στη χώρας μας: «Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να το θελουμε και να έχουμε όραμα. Μια χώρα φιλική για όλους! Αυτό θα ήθελα, που με συζήτηση μπορεί να γίνει ! Μια μέρα με το αμαξίδιο μέσα στην Αθήνα αρκεί για να καταλάβουν οι αρμόδιοι ποσό άσχημο είναι να αισθανόμαστε «ανίκανοι» ενώ δεν είμαστε".

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μαζί της και αφού φυσικά της ευχηθούμε να κατακτήσει το μετάλλιο που τόσο ονειρεύεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο της ζητήσαμε να στείλει ένα μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα και μέσα σε μερικές λέξεις τα είπε όλα: "Τίποτα δεν κερδίζεται έτσι εύκολα αν δεν δώσεις την μάχη σου. Το πιο σημαντικό όμως είναι να πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό , στις δυνατότητες σου , να μην τα παρατάς και πάντα να έχεις στόχους. Η ζωή όσο όμορφη είναι άλλο τόσο είναι και μικρή για αυτό απόλαυσε την χωρίς γκρίνια και μιζέρια!".

Ντούνης: "Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα με τον δικό μας τρόπο"

Διαφορετική περίπτωση είναι αυτή του Βασίλη Ντούνη. Εκείνος έμαθε να ζει με το πρόβλημά του σχεδόν από όταν είδε το φως της ζωής. "Από 15μηνών έμαθα να ζω με την αναπηρία μου. Αυτό με βοήθησε γιατί μεγάλωσα με την αναπηρία μου και έμαθα να βρίσκω τρόπο να αντιμετωπίζω από μικρός τις δυσκολίες που έβγαιναν μπροστά μου και φυσικά αυτό ήρθε και με την βοήθεια και την στήριξη της οικογένειας μου που δεν με έκαναν πότε να νιώσω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Οι δυσκολίες θα μπορούσα να πω ήταν στα σχολικά χρόνια και επειδή δεν μπορούσα να είμαι τόσο καλός σε παιχνίδια όπως το ποδόσφαιρο λόγω της αναπηρίας μου, αλλά και με το πως αρκετά άτομα έβλεπαν την αναπηρία μου".

Όπως και η Κέλλυ έτσι κι εκείνος είναι άκρως θετικό άτομο. Πάντα προσπαθεί να δει τη θετική πλευρά των πραγμάτων, κάτι που έκανε από μικρός. "Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι ακόμα για εμένα και για την αναπηρία μου. Αυτό που είχα στο μυαλό μου όπως και τώρα είναι ότι δεν υπάρχουν όρια σε τίποτα. Όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε βέβαια ο καθένας με τον τρόπο του. Από μικρός είχα μια έλξη για τον αθλητισμό. Έκανα αρκετά αθλήματα μέχρι να καταλήξω στην ξιφασκία".

Βέβαια, αντιμετωπίζοντας το σχετικό πρόβλημα στο αριστερό του πόδι του δημιούργησε μεν εμπόδια στο σχολείο, αλλά παράλληλα τον βοήθησαν να ξεχωρίσει από μικρός τους ανθρώπους που άξιζε να έχει δίπλα του. "Θεωρώ πως λίγο πολύ όλοι έχουν περάσει έστω και μια δύσκολη στιγμή στο σχολείο από άλλα παιδιά. Ήμουν τυχερούς είχα πολύ καλούς φίλους οι οποίοι πότε δεν με έκαναν να νιώσω άβολα για την αναπηρία μου. Ότι δύσκολες στιγμές είχα από αλλά παιδιά τις έχω διαγράψει από το μυαλό μου γιατί ποτέ δεν πήρα σοβαρά αυτά που έλεγαν. Ήξερα και ξέρω ποιος είμαι. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου από μικρή ηλικία οπότε δεν θα με επηρέαζε να άκουγα κακή κριτική για μένα".

Ένα από τα πράγματα που τον βοήθησαν από μικρό να ξεφύγει ήταν ο αθλητισμός και η ξιφασκία ήταν εκείνη που τον κέρδισε: "Από μικρός είχα μια έλξη για τον αθλητισμό. Μου άρεσε να γυμνάζομαι, να δοκιμάζω αθλήματα αλλά και η αίσθηση του ανταγωνισμού που υπάρχει στον αθλητισμό.

Αρχικά ξεκίνησα την ξιφασκία δοκιμαστικά. Ήταν κάτι καινούργιο για μένα που με είχε εντυπωσιάσει. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ σε επίπεδο πρωταθλητισμού και εγώ άρπαξα την ευκαιρία γιατί η ξιφασκία είναι κάτι που λατρεύω".

Το να εκπροσωπεί την Ελλάδα στους αγώνες είναι για εκείνον μία μεγάλη τιμή και για αυτό εύχεται στο Τόκιο να καταφέρει να κάνει ότι δεν κατάφερε στο Ρίο.

"Είναι μεγάλη μου τιμή να φοράω την στολή με την γαλανόλευκη και να εκπροσωπώ την χώρα μου. Ο εθνικός ύμνος σίγουρα είναι το όνειρο κάθε αθλητή είμαι απίστευτα τυχερός που το έχω ζήσει αρκετές φορές τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε ομαδικό.

Το όνειρο μου είναι το χρυσό μετάλλιο σε παραολυμπιακους αγώνες και να ακούγεται ο εθνικός ύμνος. Δυστυχώς στο Ρίο το 2016 δεν κατάφερα να ανέβω στο βάθρο αλλά κατέκτησα την 4η θέση στην πρώτη μου παραολυμπιαδα. Θα βάλω τα δυνατά μου να κατακτήσω τον στόχο μου στους παραολυμπιακους στο Τόκιο".

Η καθημερινή ρουτίνα του συμπεριλαμβάνει πολλές ώρες προπονήσεων: "Στην αρχή κάνω λίγο σάκο του μποξ για ζέσταμα. Στην συνέχεια ξεκινάμε το μάθημα με τον προπονητή μου Δημήτρη Καζαγλή. Αφού τελειώσει και το μάθημα φοράω τα ρούχα μου και ξεκινάω να παίζω με τους συναθλητές μου. Μετά κάνω λίγο αποθεραπεία και έτσι τελειώνει η προπόνηση μου".

Ως άνθρωπος δεν του αρέσει να τονίζει τα αρνητικά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Στην περίπτωση του τα βασικά προβλήματα είναι δύο: "Είναι η πρόσβαση για άτομα με αμαξιδιο όσο και το θέμα parking» και για αυτό το λόγο θα ζητούσε κάτι ξεκάθαρο και απλό: "Να υπάρχει σε όλους τους αθλητικούς χώρους πρόσβαση".

Για το τέλος θέλησε να στείλει ένα μήνυμα σε όλους όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα: "Αυτό που θα έλεγα είναι να μην το βάζουν κάτω. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα με τον δικό μας τρόπο".

Διαμαντής: «Κάντε ό,τι σας κάνει χαρούμενους»

Το τέταρτο μέλος αυτής της εκλεκτής παρέας που δημιούργησε το Sport24.gr είναι ο Στέφανος Διαμαντής. Στην Ελλάδα όταν ακούμε για Έλληνες αθλητές τένις το μυαλό μας πηγαίνει στον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη. Υπάρχει όμως ακόμα ένας αθλητής που διαπρέπει στους… καροτσάτους όπως λέει και ο ίδιος.

Ο Στέφανος Διαμαντής διαπρέπει στο τένις με αμαξίδιο και μάλιστα έχει βρεθεί μέσα στην πρώτη εικοσάδα της παγκόσμιας κατάταξης (στο Νο17για την ακρίβεια). Σε αντίθεση με τους προηγούμενους σπουδαίους αθλητές, ο Στέφανος έχει προλάβει να ζήσει και τις δύο πλευρές του αθλήματός του αφού και πριν το ατύχημα έπαιζε και πάλι τένις.

Ας ξετυλίξουμε την πορεία του από τα πρώτα του βήματα στην Καρδίτσα. "Το τένις μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 8 χρονών, το 1995. Το μικρόβιο προέκυψε από τον πατέρα μου, που έπαιζε ερασιτεχνικά" μας είπε όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί την πρώτη του επαφή με το άθλημα. Μια επαφή που έμελλε να εξελιχθεί σε σχέση ζωής.

Τα πρώτα δειλά βήματα στην Καρδίτσα έφεραν τον Στέφανο μπροστά σε μύθους του τένις αφού βρέθηκε στο Λος Άντζελες και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει θρύλους του αθλήματος: "Το 1999 βρεθήκαμε για ένα μήνα στο Λος Άντζελες για προπονήσεις και τουρνουά. Εκεί κατάφερα να δω όσους θαύμαζα ως παιδί: Πιτ Σάμπρας, Φιλιππούση, Αγκασι. Η εμπειρία του να αντικρίζεις τα είδωλά σου είναι συγκλονιστική, πόσο μάλλον για ένα 12χρονο, που ήμουν εγώ τότε".

Όσοι τον ακολουθούν στα social media μπορούν εύκολα να καταλάβουν πως μία δόση τρέλας την έχει. Κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος: "Φυσικά και έχω δόσεις τρέλας, όπως όλοι μας άλλωστε. Και εκεί βρίσκεται και το νόημα. Στην ισορροπία. Σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και όλες οι τρέλες πια γίνονται με ασφάλεια και μέτρο. Από το τιμόνι μέχρι όποια άλλη τρέλα μπορεί να σκεφτεί ο καθένας μας".

Αυτό το τιμόνι ήταν που του χάρισε και το ‘μονοθέσιο’, όπως το αποκαλεί. Μάλιστα, για εκείνον η τρίτη φορά που ενεπλάκη σε ατύχημα ήταν και η… φαρμακερή. "Ένα το 2001, ένα το 2002 κι ένα τελευταίο το 2006, το μόνο στο οποίο έφταιγα. Πρωτοετής στο Πολιτικών Μηχανικών, πρώτο χρόνο φοιτητής"

Από την αρχή ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για την αλλαγή που θα ερχόταν στη ζωή του, με μια ταυτόχρονη αίσθηση ανακούφισης μέσα στο σκηνικό: "Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξανά κουνήσω τα πόδια μου είπα μία φράση: «Πακέτο φάγαμε». Και ο πληθυντικός είναι επειδή είχα στο αμάξι κι άλλους τρεις. Ευτυχώς την έπαθα μόνο εγώ που οδηγούσα".

Χάζευα τα πιτσιρίκια και ζήλευα

Μόλις κάθισε η σκόνη από αυτό που του είχε συμβεί ήρθε ένα ερώτημα στο μυαλό του. Και τώρα τι κάνουμε; Ο δρόμος τον οδήγησε ξανά σε γνώριμα για εκείνον μονοπάτια αφού το τένις με αμαξίδιο έγινε η διέξοδός του.

«Κάπου ενάμισι χρόνο μετά, με νέα καθημερινότητα, με προσέγγισαν για άλλα αθλήματα και έτσι σκέφτηκα το τένις. Μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα. Μάλιστα, όταν πήγαινα Καρδίτσα, περνώντας από τα γήπεδα που προπονούμουν παλιά, χάζευα τα πιτσιρίκια να παίζουν και ζήλευα. Κι έτσι ήρθε ξανά το τένις.» περιγράφει ο Στέφανος Διαμαντής.

Έκτοτε το τένις με αμαξίδιο είναι ο τρόπος του να επανέλθει στο αθλητικό προσκήνιο. Το να φτάσει ένας αθλητής στο Ν17 της Παγκόσμιας κατάταξης προϋποθέτει πολλά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η στήριξη. Μόνο που, όπως θα καταλάβετε στις αμέσως παρακάτω γραμμές, αυτή αγνοείται.

Τον ρωτήσαμε πως αισθάνεται όταν ακούει τον Εθνικό ύμνο και η απάντησή του ήταν απόλυτα ειλικρινής: "Για το εθνόσημο στη φανέλα αισθάνομαι σεβασμό και περηφάνια. Στην ουσία, όμως, είναι απλά περισσότερα ρούχα στην ντουλάπα μου. Κι αυτό γιατί αντίστοιχα νιώθει και η χώρα για εμένα. Τι εννοώ με αυτό; Ταξιδεύω σε πολλές χώρες, κάθε φορά διαπιστώνω ότι συναθλητές μου από χώρες άνευ τενιστικής παράδοσης, εγκαταστάσεων ΑμεΑ, υγιούς κρατικής οικονομίας έχουν αντικειμενικά καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και από τους συμπολίτες τους. Η υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι κάτι σχετικό σε μία χώρα που οι αθλητές είναι μόνοι. Ναι, έχω ακούσει τον Εθνικό Ύμνο. Ναι, έχει σηκωθεί η σημαία στο εξωτερικό. Ναι, έχω ανατριχιάσει, αλλά για εμένα προσωπικά".

Κι όλα αυτά τα λέει ένας αθλητής που ουσιαστικά αφιερώνει όλη του τη ζωή σε αυτό που κάνει και αγαπά. Διαβάστε την περιγραφή μιας συνηθισμένης ημέρας του και θα καταλάβετε: "Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά οργανωμένη. Αρχίζει νωρίς, πρωινό, 7 χιλιόμετρα τρέξιμο με το σκύλο μου, μετά σπίτι με δύο ώρες διάδρομο με νάρθηκες, ασκήσεις, βάρη, ενδυνάμωση, μεσημεριανό γεύμα, ξεκούραση και απόγευμα στο γήπεδο. Σε αριθμούς, είναι γεμάτες 5-6 ώρες προπόνησης τη μέρα, χωρίς τα πήγαινε-έλα. Το βράδυ αφιερώνω μία ακόμη ώρα στο σκύλο μου ανελλιπώς και έπειτα χαλαρώνουμε στο σπίτι (ναι, τότε καταφέρνουμε να ηρεμήσουμε με την κοπέλα μου)".

Σε όλη αυτή την καθημερινότητά του υπάρχουν φυσικά πολλά εμπόδια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις είναι ακατάλληλες για τα ΑμεΑ, τα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα για τα αμαξίδια, οδηγοί παρκάρουν πάνω στις ράμπες κλπ κλπ.

Όλα αυτά είναι μία ακόμα ημέρα στη «δουλειά» για τον Στέφανο ο οποίος τα βάζει όλα αυτά στην άκρη: "Τα προβλήματα στο δρόμο είναι τόσα πολλά που πλέον δε τα βλέπω καν! Μετά από 14 χρόνια έχω βρει τους δικούς μου τρόπους να τα αντιμετωπίζω. Πεζοδρόμια, μαγαζιά, υπηρεσίες, παρκαρίσματα, ράμπες. Το ’χω βρει.

Στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάνω 40 χλμ τη μέρα για το γήπεδο γιατί είναι από τα ελάχιστα με μερική πρόσβαση. Τουαλέτες, αποδυτήρια, είναι αστείο να τα συζητάω. Από το 2011 που ξεκίνησα είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε, οπότε έχω βρει τον τρόπο να παρακάμπτω τα αρνητικά και δε με ενοχλεί και τόσο πολύ. Αυτό ισχύει για εμένα, με τη συγκεκριμένη αναπηρία. Δε μπορούνε όλοι. Κι εκεί έρχεται ο εγκλεισμός των ΑμεΑ".

Όσα είπε παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θέλει επιτέλους να δει κάποια πράγματα να αλλάζουν στη χώρα μας. Όπως θα καταλάβετε και από τη συνέχεια της κουβέντας μας εστιάζει σε δύο τομείς, στην πολιτεία αλλά και στον τρόπο κατά τον οποίο οι οικογένειες στηρίζουν κάποιον με προβλήματα αναπηρίας.

Αν όσοι παίρνουν αποφάσεις ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά

Τι θα ήθελε να γίνει λοιπόν αν του ζητούσαν τη γνώμη του; "Μπορώ να σου μιλάω για ώρες για αυτό. Είναι σημαντικό να μπαίνει κάποιος στον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Όχι στον πρωταθλητισμό. Και για αυτό είμαι 100% σίγουρος γιατί ξεκίνησα τον αθλητισμό από 4-5 χρονών, ξέρω πως είναι και η μία πλευρά, δηλαδή των αρτιμελών, αλλά και η άλλη, δηλαδή των καροτσάτων. Και στις δύο πλευρές ξεκίνησα ως «παιδί».

Πρώτα απ’ όλα θα ζητούσα κάτι από τους γονείς ατόμων που γεννιούνται ή τους προκύπτει κάποια αναπηρία: να παροτρύνουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Να μη τον φοβούνται. Ο αθλητισμός δεν κάνει καλό μόνο στο σώμα, που είναι πολύ σημαντικό, αλλά και στο μυαλό, στην ελευθερία και στην εκτόνωση. Φυσικά, ο γονιός έχει να αντιμετωπίσει εκατό προβλήματα στην ανατροφή ενός ατόμου με αναπηρίες. Αλλά δε βοηθά οι γονείς να είναι υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά τους. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι το οποίο χρειάζεται δουλειά για να το συνειδητοποιήσουν και να το ξεπεράσουν ως ένστικτο.

Εκεί, έρχεται η πολιτεία. Θα της ζητούσα να εκσυγχρονίσει την παιδεία προς τα άτομα με αναπηρία, για να πάμε κάποια στιγμή στα παραπέρα ζητούμενα. Διαπραγματευόμαστε τα ίδια ζητούμενα επί δεκαετίες. Εφόσον θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, δε μπορούμε να είμαστε επιλεκτικά. Οι Ευρωπαϊκές χώρες είναι έτη φωτός μπροστά σε αυτό τον τομέα. Εδώ έχουμε Ειδικά Σχολεία χωρίς αθλήματα, χωρίς δημιουργικές διεξόδους, χωρίς ‘επόμενη μέρα’. Έχουμε το ΠΙΚΠΑ που οι εγκαταστάσεις του στη Βούλα είναι τουλάχιστον καταθλιπτικές. Έχουμε Κέντρο Αποκατάστασης που θυμίζει εγκαταλελειμμένο κτήριο από ταινία θρίλερ. Ποιος γονιός χαίρεται να βλέπει το παιδί του εκεί; Εγώ πάντως δεν έβλεπα τη μέρα να βγω τότε. Σκέψου, για ένα γονιό πώς είναι. Το λάθος της πολιτείας είναι πως δε ζητά ποτέ τη συμβολή των ‘παθόντων’ για την όποια βελτίωση επιχειρεί. Είναι άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη. Αν καθόμασταν σε ένα τραπέζι ή ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά".

Σε ανάλογο μήκος κύματος και οι συμβουλές που θα έδινε σε όσους αντιμετώπιζαν ανάλογο τραυματισμό. "Να προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι τους έκανε χαρούμενους και πριν. Εγώ το είχα σκοπό και το κατάφερα από τα πρώτα χρόνια. Και είμαι χαρούμενος και, αν θέλεις, περήφανος για αυτό. Όσα μου έδιναν ζωή και ευχαρίστηση πριν το καρότσι τα κάνω και τώρα: τένις, οδήγηση, ταξίδια, διασκέδαση. Τα κάνω και τώρα απλά με διαφορετικό τρόπο.

Φυσικά, συμβάλει και η οικογένεια στην προσαρμογή και στην ελευθερία. Εγώ έδιωξα τη μάνα μου από το σπίτι μου στους 8 μήνες, επειδή δεν με άφηνε να πάρω ένα ποτήρι νερό ή το μπουκάλι από το ψυγείο μόνος μου. Δεν υπάρχει γονιός που να το κάνει από κακία, είναι ένστικτο όπως είπα και πριν. Αλλά είναι καταστροφικό σε αυτό το στάδιο προσαρμογής το να τα έχουμε όλα έτοιμα. Η αυτονομία στην καθημερινότητα είναι το πρώτο στοίχημα. Εάν το κερδίσεις, πας παρακάτω. Όπως ονειρεύεται ο καθένας μας το παρακάτω".

Αφήνουμε τα προβλήματα και πάμε στο κομμάτι του τένις. Πως είναι το τένις στην Ελλάδα μέσα από τα δικά του μάτια; "Ειδικά στις μικρές ηλικίες έχουμε πολλούς και καλούς παίκτες. Στο επίπεδο του αθλητισμού το τένις έχει αρκετά καλή εικόνα στην Ελλάδα. Ο πρωταθλητισμός και το μεγάλο βήμα είναι άλλη υπόθεση. Πόσο μάλλον για τα καρότσια".

Να επιστρέψω εκεί που ήμουν πριν από δύο χρόνια

Εκείνος όμως τι στόχους έχει: "Δυστυχώς τραυματίστηκα σε ένα εξαιρετικό σημείο για την αθλητική πορεία μου. Είχα 5 ατομικά ρεκόρ σερί, είχα φτάσει στο Νο17 της παγκόσμιας κατάταξης. Μου στοίχισε γιατί είχα παλέψει με πολλούς ‘δαίμονες’ για να το φτάσω. Τώρα πάω παρακάτω ήδη: πριν δύο χρόνια ήμουνα στο Νο17, πριν ένα χρόνο έπεσα στο102 , φέτος ξαναπήγα ήδη στο Νο60 – με ελάχιστα τουρνουά λόγω πανδημίας.

Θέλω να ξαναμπώ σύντομα στην πρώτη 40άδα για να είμαι ασφαλής για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, που όλοι ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν. Ο δεύτερος στόχος μου είναι να επιστρέψω στην πρώτη 20αδα. Ο τρίτος είναι η πρώτη δεκάδα και φυσικά το Grand Slam".

Η χώρα μας έχει τρεις μεγάλους αθλητές στο τένις, δεν έχει όμως και τα ανάλογα τουρνουά. Πόσο εύκολο θα ήταν να δούμε αγώνες υψηλού επιπέδου στη χώρα μας: "Καταρχάς, εύχομαι και στη Μαρία και στον Στέφανο αλλά και σε μένα, να είμαστε υγιείς για να μπορέσουμε να πάρουμε μέρος σε πολλά τουρνουά τουλάχιστον το 2021. Αν και είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, ελπίζω να επιστρέψουμε σύντομα στην κανονικότητα παγκοσμίως.

Τώρα για το τουρνουά, παλαιότερα είχαμε περισσότερες διοργανώσεις και σε αρτιμελείς και σε καρότσια. Δεν είναι τυχαίο το ότι και η Μαρία και ο Στέφανος έχουν για πολλούς λόγους τη βάση τους εκτός Ελλάδος. Αυτό είναι θλιβερό για την εικόνα της χώρας. Υπάρχουν οι υποδομές για μεγάλες διοργανώσεις στην Ελλάδα. Το εγχείρημα όμως θα πρέπει να πλαισιωθεί από τους αρμόδιους φορείς αλλά και από ιδιώτες. Τεχνογνωσία έχουμε να προσφέρουμε στους φορείς. Οι φορείς δεν ανταποκρίνονται. Σε κανένα άθλημα, από όσο ξέρω".

Για το τέλος του ζητήσαμε να μας πει τον μεγάλο του στόχο ο οποίος είναι ξεκάθαρος: "Ο μεγαλύτερος στόχος για έναν τενίστα είναι τα Grand Slam. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό είναι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος και για μένα. Με τη διαφορά ότι στο Wheelchair Tennis αγωνίζονται οι πρώτοι 8 της κατάταξης και μόνον. Και αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα".

Photo Credits: Νικόλαος Κατσαρός

*Το περιεχόμενο του άρθρου αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).