Ηλίας Ηλιάδης, ο τζουντόκα που του υποκλίθηκαν και οι Ιάπωνες

Οι τίτλοι τέλους για έναν από τους σπουδαιότερους αθλητές σε παγκόσμιο επίπεδο στο τζούντο έπεσαν στις 10/8 στο Ρίο. Ένα τέλος το οποίο δεν ήρθε όπως θα ήθελε ο ίδιος, αλλά τα πολλά προβλήματα τραυματισμών δεν του επέτρεψαν να πετύχει το στόχο του, που ήταν η κατάκτηση ενός ακόμα μεταλλίου.

Ο Ηλίας Ηλιάδης ήθελε να αποχαιρετήσει τα τατάμι έτσι ακριβώς όπως είχε μάθει σε όλη του τη ζωή. Όντας δηλαδή πάνω στην τετράδα του βάθρου.

Η τύχη όμως τα έφερε έτσι που ο Έλληνας τζουντόκα αποκλείστηκε στους "32" από τον Κινέζο Σουνζχάο Τσενγκ. Ήττα σε 43 δευτερόλεπτα και μάλιστα με ippon, για τον "Mr. Ippon" όπως ήταν το παρατσούκλι του. Αυτό το τέλος όμως δεν μπορεί να διαγράψει σε καμία περίπτωση μία τεράστια πορεία πρωταθλητισμού οι οποία κράτησε 12 χρόνια.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη Γεωργία και η υιοθεσία

Δεν ήταν όλα όμως ρόδινα για τον σπουδαίο αυτόν αθλητή. Γεννήθηκε στη Γεωργία στις 10 Νοεμβρίου του 1986, στην πόλη Αχμέτα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κωμόπολη η οποία μετρά κάτι παραπάνω από 40.000 κατοίκους Βορειοανατολικά της Τιφλίδας.

Το τζούντο είναι άθλημα με τεράστια παράδοση στη Γεωργία και εκείνος μεγάλωσε σε μια οικογένεια η οποία μετρούσε αρκετούς αθλητές όπως θα δούμε και παρακάτω. Το όνομα με το οποίο γεννήθηκε στην Γεωργία είναι το "Τζάρτζι Ζβιαντάουρι", ωστόσο αυτό είναι ένα από τα λίγα πράγματα που έχουν γίνει γνωστά για το παρελθόν του και την ιστορία της ζωής του μέχρι να έρθει στη χώρα μας.

Μεγάλωσε δίπλα σε ένα γυμναστήριο όπου έκαναν προπόνηση πολλοί αθλητές τζούντο και κάπως έτσι βρήκε το κίνητρο για να ασχοληθεί και εκείνος με το συγκεκριμένο άθλημα. Από μικρός έδειξε ότι είχε πολλές δυνατότητες. Γρήγορα εντάχθηκε στην εθνική ομάδα της Γεωργίας την οποία και εκπροσώπησε στο Ευρωπαϊκό Κ17 το 2000 (Οραντέα) όπου και κατέκτησε την έβδομη θέση, ενώ στις Ευρωπαϊκές Ολυμπιακές μέρες νέων στη Μούρθια της Ισπανίας το 2001 ήταν πρώτος.

Στο πρόσωπο του Τζάρτζι Ζβιαντάουρι είδε έναν μεγάλο αθλητή και έτσι ξεκίνησε τις επαφές για να τον φέρει στη χώρα μας. Το 2002 τα καταφέρνει αλλά ο χρόνος δεν ήταν αρκετός ώστε ο Ηλιάδης να μπορέσει να αγωνιστεί ως Έλληνας στους Αγώνες της Αθήνας αφού η νομοθεσία τόνιζε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον τρία χρόνια για να τα καταφέρει. Κάπως έτσι επιλέχθηκε η λύση της υιοθεσίας με τον Νίκο Ηλιάδη να υιοθετεί τον Τζάρτζι Ζβιαντάουρι και εκείνος να γίνεται... Ηλίας Ηλιάδης.

Μία απόφαση που άλλαξε τη ζωή του. Τους λόγους που έπεισαν τους γονείς του να τον στείλουν στη χώρα μας και εκείνον σε ηλικία μόλις 16 ετών να ξενιτευτεί δεν μπορούμε να τους γνωρίζουμε. Ούτε μπορούμε να βάλουμε και το χέρι μας στη φωτιά ότι ο Ηλίας Ηλιάδης θα είχε αυτή την εξέλιξη αν έμενε στη Γεωργία. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά τα οποία βγαίνουν μέσα από την τεράστια σχολή που διαθέτει η χώρα, ενώ και η κατάσταση στην Ομοσπονδία του τζούντο δεν ήταν ποτέ ιδανική με τα προβλήματα να υπάρχουν ακόμα και σήμερα.

Who is Iliadis

Τον Νοέμβριο του 2002 εκπροσωπεί τη χώρα μας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ20 (Ρότερνταμ) όπου και στην κατηγορία -73 κιλών καταφέρνει να πάρει το χάλκινο μετάλλιο. Μερικούς όμως μήνες αργότερα θα ανέβει υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των Κ23 στο Ιερεβάν, ενώ ακολούθησε η πορεία μέχρι τους "16" στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Κάπως έτσι ο Ηλίας Ηλιάδης συστήθηκε καλύτερα στο ευρωπαϊκό κοινό του τζούντο. Το ελληνικό κοινό αλλά και η πλειονότητα του Τύπου χρειάστηκε να περάσουν άλλοι 15 μήνες για να τον γνωρίσουν καλύτερα. Στο κλειστό γυμναστήριο στα Λιόσια όπου διεξήχθη το άθλημα του τζούντο, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον θα αναρωτιόταν "Who is this Iliadis?" αλλά η απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν ανάλογη με εκείνη που πήρε ο σπουδαίος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον Γιούρκα Σεϊταρίδη.

Ένα δυνατό παιδί το οποίο δεν είχε κλείσει καλά καλά τα 18 του χρόνια άρχισε να "δέρνει" κόσμο. Πρώτο του θύμα ήταν ο Μόργκαν Ντέιβιτς στους "32" για να ακολουθήσει στο επόμενο γύρο ο Αριέλ Σγκάνγκα. Στους οκτώ απέκλεισε τον Γκβον από την Κορέα και έδωσε την πρώτη του μάχη για το μετάλλιο απέναντι στον Ντμίρι Νοσόβ από τη Ρωσία.

Το αποτέλεσμα ήταν και αυτό νικηφόρο και η πρόκριση στον τελικό ήρθε μέσα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Απέναντι του βρήκε τον αξιόλογο Ουκρανό Χόντιουκ (ο οποίος κατέκτησε και το 2008 μετάλλιο στο Πεκίνο). Ο Ηλίας Ηλιάδης ωστόσο ήταν αποφασισμένος να πάρει το χρυσό και το έκανε γράφοντας ιστορία αφού έγινε ο νεότερος τζουντόκα που κατακτά χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλιστα, ο μύθος θέλει τον πατέρα του Ηλία Ηλιάδη να βρίσκεται στο κλειστό των Λιοσίων και να ζει από κοντά τη μεγάλη στιγμή του γιου του.

Κάπου εκεί ήταν που άρχισε ο κόσμος και τα media να ασχολούνται με την περίπτωσή του με την αφορμή να δίνεται από το γεγονός ότι δεν μιλούσε ελληνικά. Κάπως έτσι άρχισε να αποκαλύπτεται το μυστικό ότι ο Ηλίας Ηλιάδης δεν ήταν Έλληνας όταν και άρχισε να του γίνεται σκληρή κριτική τόσο σε εκείνον όσο και σε όσους συνέβαλαν στην ελληνοποίηση του. Έτσι, ο Ηλίας Ηλιάδης από ήρωας παραλίγο να γίνει δακτυλοδεικτούμενος.

Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως αντίστοιχη συμπεριφορά είχε και από την πλευρά των Γεωργιανών οι οποίοι από την μία πανηγύριζαν λέγοντας ότι είναι δικό τους το μετάλλιο και από την άλλη χαρακτήριζαν τον Ηλιάδη ως προδότη! Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είχε δηλώσει τότε ο ξάδερφος του, Ζουράντ Ζβιαντάουρι. Ο ίδιος σε εκείνους τους αγώνες κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των -90 κιλών και αμέσως μετά στη συνέντευξη Τύπου τόνισε: "Ο Ηλιάδης είναι Γεωργιανός και θέλω να τον συγχαρώ για τη νίκη του, έστω και αν αγωνίστηκε για την Ελλάδα".

Αυτή ήταν και η πιο... φυσιολογική δήλωση που έκανε έκτοτε για τον Ηλία Ηλιάδη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2013 σε συνέντευξη που παραχώρησε έχοντας πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση και όντας υποψήφιος βουλευτής σε ερώτηση που του έγινε απάντησε: "Δεν θέλω να μιλάω για εκείνον. Δεν είναι πια ξάδερφος μου. Για μένα είναι νεκρός".

Η γυναίκα που του άλλαξε τη ζωή και οι διαδοχικές διακρίσεις

Παρά τον πόλεμο που δέχτηκε εκείνος κατάφερε να παραμείνει συγκεντρωμένος δείχνοντας ότι εκτός από μεγάλος αθλητής είχε και το πνεύμα του μαχητή μέσα του. Φυσικά στεναχωρήθηκε, αλλά μέχρι και σήμερα δεν έχει πει τίποτα για το συγκεκριμένο θέμα.

Όπως έχει πει αρκετές φορές όμως, εκείνη την περίοδο τον στήριξαν ο προπονητής του και θετός του πατέρας, οι φίλοι του και η σύζυγος του, Λία Ηλιάδη. Για όσους δεν το γνωρίζουν, στις 17 Αυγούστου 2004 και πριν καλά καλά κλείσει τα 18 του, ο Ηλίας Ηλίαδης αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Αθήνα έκανε πρόταση γάμου στην εκλεκτή της καρδιάς του Ναταλία Γρηγοριάδη, η οποία και εκείνη ήταν αθλήτρια.

Εκείνος όπως ήταν φυσικό δεν ήθελε γιατί ήταν πολύ μικρή και ήμασταν μόλις επτά μήνες μαζί. «Αν δεν έρθει δεν πρόκειται να αγωνιστώ!» του ξεκαθάρισα αλλά επειδή με είχε γνωρίσει- και αγαπάει κι εκείνος πολύ τον αθλητισμό- την άφησε. Το ίδιο βράδυ που κέρδισα το χρυσό μετάλλιο, της έκανα πρόταση γάμου. Εκείνη βέβαια είχε κάποιους ενδοιασμούς γιατί πίστευε ότι η οικογένειά της θα είχε αντίρρηση λόγω της ηλικίας μας αλλά επέμενα τόσο πολύ που δεν υπήρχε περίπτωση να μην παντρευτούμε". Αναφερόμενος στο πως γνώρισε την εκλεκτή της καρδιάς του, είπε: "Με την Ναταλία γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2003 στην Χαλκιδική. Είχε τύχει να πάω τότε διακοπές εκεί και γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού μας φίλου, του Γιάννη Αζοΐδη, γιατί είναι και εκείνη αθλήτρια και μάλιστα και Πρωταθλήτρια εφήβων στο τένις. Όταν όμως πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε, της είπα: «Δεν χωράνε δυο αθλητές σε μια οικογένεια. Πρέπει να διαλέξουμε ποιος από τους δυο θα συνεχίσει".

Επιστρέφοντας στο αθλητικό κομμάτι της καριέρας του λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου ο Ηλίας Ηλιάδης αναδεικνύεται κορυφαίος τζουντόκα της Ευρώπης από την EJU. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου (22/8) ο Ηλίας Ηλιάδης γίνεται και πατέρας αφού η σύζυγος του φέρνει στον κόσμο την Μαρία. Λίγες μέρες αργότερα ο κορυφαίος Έλληνας τζουντόκα κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών στο Κάιρο στην κατηγορία των -90κ.

Η συνέχεια είναι άκρως εντυπωσιακή αφού παρά τα προβλήματα τραυματισμού τον Μάιο του 2007 κατακτά την κορυφή στο Παγκόσμιο Κύπελλο Super A της Μόσχας, ενώ τον Σεπτέμβριο του για δεύτερη φορά φτάνει μέχρι τη δεύτερη θέση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος αυτή τη φορά στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το 2007 έκλεισε ιδανικά για τον "Mr Ippon" αφού ανάγκασε ακόμα και τους Ιάπωνες να υποκλιθούν στο ταλέντο του με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Jigoro Kano.

Σημαιοφόρος, αλλά χωρίς μετάλλιο

Ο επόμενος μεγάλος σταθμός της καριέρας του ήταν φυσικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνο. Εκεί όπου του έγινε η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να γίνει σε έναν αθλητή. Παρά τις αντιδράσεις, η ΕΟΕ τον έχρισε σημαιοφόρο της ελληνικής ομάδας και ο Ηλίας Ηλιάδης μπήκε πρώτος στη "Φωλιά του Πουλιού".

Το αγωνιστικό αποτέλεσμα όμως δεν ήταν αυτό που περίμενε ο ίδιος. Τα προβλήματα τραυματισμού που αντιμετώπισε κατά την προετοιμασία του τον επηρέασαν σημαντικά. "Αν μετά τον τραυματισμό μου το 2008 –λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου- δεν υπήρχε η Ναταλία στην ζωή μου (η σύζυγός του), θα σταματούσα. Πολλοί τότε είχαν πει ότι ο Ηλιάδης πέθανε, ξόφλησε… Μόνο ένας άνθρωπος υπήρχε που πίστευε ότι μπορούσα να ξεπεράσω τα προβλήματα που είχα και αυτή ήταν η Ναταλία.

Γυρνούσα στο σπίτι μου και έκλαιγα. Αλλά εκείνη μαζί με τον προπονητή μου με εμψύχωναν. Ακόμα και όταν αναγκάστηκα να κάνω κάποιες επεμβάσεις και άκουγα κάποιους συναθλητές μου να λένε ότι δεν θα μπορέσω να αγωνιστώ ξανά, εκείνη μου έλεγε: «Πού είναι ο Ηλίας που ξέρω; Πρέπει να ξυπνήσεις και να μην τα παρατάς!" θα παραδεχτεί αρκετά χρόνια αργότερα.

Ο αποκλεισμός από τον Ολλανδό, Μαρκ Χούιζινγκα, στον πρώτο κιόλας γύρο ήταν ένα σοκαριστικό αποτέλεσμα για εκείνον. Φυσικά, ο Ολλανδός μόνο τυχαίος αθλητής δεν ήταν αφού είχε ήδη στη συλλογή του τρία Ολυμπιακά μετάλλια (χρυσό στο Σίδνεϊ και χάλκινα σε Ατλάντα και Αθήνα), ωστόσο ήταν ένας αντίπαλος ο οποίος ήταν στα μέτρα του.

Τραυματισμοί και ισχυρός χαρακτήρας

Τα προβλήματα τραυματισμού στο γόνατο θα συνοδεύσουν τον Ηλιάδη και για τον επόμενο ένα χρόνι. Εκείνος όμως δεν το βάζει κάτω και στις 24 Απριλίου 2009 φτάνει στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βιέννης.

Ένας νέος γύρος τραυματισμών τον κρατά καιρό μακριά από τα τατάμι εκείνος επιστρέφει κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο σε Μεσογειακούς Αγώνες. Ο Ηλίας Ηλιάδης έψαχνε τη μεγάλη επιστροφή. Πάλευε με τον εαυτό του και με τα προβλήματα τραυματισμών για να αποδείξει ότι δεν είχε τελειώσει.

Την καλύτερη απάντηση σε όλους την έδωσε στις 10 Σεπτεμβρίου 2010 όταν για πρώτη φορά στην καριέρα του έφτασε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και μάλιστα με δύο νίκες επί αθλητών της Ιαπωνίας. Η συγκεκριμένη επιτυχία του χάρισε τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή στην Ευρώπη για δεύτερη φορά στην καριέρα του μετά το 2004.

Το τραίνο έχει μπει και πάλι στις ράγες με τον Ηλιάδη για τον επόμενο ένα χρόνο να είναι πραγματικά ασταμάτητος. Στις αρχές του 2011 κατέκτησε το δεύτερο χρυσό Ευρωπαϊκό μετάλλιο της καριέρας του, στην κατηγορία των ανδρών, στη διοργάνωση της Κωνσταντινούπολης, ενώ τον Αύγουστο πήρε το δεύτερο χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο της καριέρας του, στη διοργάνωση του Παρισιού.

Ωστόσο, το καλύτερο δώρο θα του έρθει το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Μετά την κόρη απέκτησε και ένα γιο και φρόντισε να του δώσει ένα όνομα καθόλου τυχαίο. Ο Ηρακλής Ηλιάδης είχε έρθει στη ζωή.

Τα δάκρυα που έφεραν χαμόγελο στο Λονδίνο

Το επόμενο διάστημα τον βρήκε να προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου Η προετοιμασία του ξεκίνησε με τον τίτλο της κορυφαίας αθλητικής προσωπικότητας του τζούντο για το 2011 από την EJU.

Φτάνοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ήξερε ότι θα έχει δύο επιπλέον μάτια να τον παρακολουθούν. Αυτά της μικρής Μαρίας η οποία του είχε θέσει εξαρχής έναν ξεκάθαρο στόχο. "Μπαμπά άντε πάρε το μετάλλιο να πάμε διακοπές" του είχε πει. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με τη θέληση της μικρής Μαρίας, όμως στα προημιτελικά η ήττα από τον Ρώσο Ντενίσοβ έστελνε τον Ηλιάδη στα ρεπεσάζ.

Παράλληλα, όμως έφερε και δάκρυα στο πρόσωπο της μικρής του κόρης. Αυτή η εικόνα πείσμωσε τον Ηλίαδη και ο πρώτος που πλήρωσε τη... νύφη ήταν ο Αυστραλός, Μάρκ Άντονι, που με συνοπτικές διαδικασίες ηττήθηκε από Έλληνα τζουντόκα. Στη συνέχεια βρήκε απέναντι του τον Τιάγκο Καμίλο στη μάχη για το χάλκινο μετάλλιο.

Την υπόσχεση που είχε δώσει δεν μπορούσε να μην την κρατήσει και έτσι πήρε μια σπουδαία νίκη χαρίζοντας στη χώρα μας το χάλκινο μετάλλιο. Η μικρή Μαρία ήταν και η πρώτη που έτρεξε στην αγκαλιά του αμέσως με την ολοκλήρωση του αγώνα με τον Βραζιλιάνο. Κοντά και η γυναίκα του Λία, αλλά και οι αδελφές και ξαδέλφες του, που καθ` όλη τη διάρκεια των αγωνιστικών υποχρεώσεων του Ηλία, ήταν εκεί, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του...

Το τέλος που δεν του άξιζε...

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο φάνταζαν ένας μακρινός στόχος τότε. Τα προβλήματα τραυματισμού και η καταπόνηση στο σώμα του ήταν τέτοια που δεν του επέτρεπαν να πει με σιγουριά ότι θα είναι στους τέταρτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του.

Όσοι ήταν κοντά του ήξεραν πως μέσα του υπήρχε πάντοτε η σκέψη να κλείσει την καριέρα του με ένα ακόμα Ολυμπιακό μετάλλιο. Στις 30 Αυγούστου 2013 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ρίο ντε Τζανέιρο, ενώ ένα χρόνο αργότερα πρόσθεσε το έκτο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και το τρίτο του χρυσό μετά το Τόκιο και το Παρίσι.

Η τελευταία του μεγάλη επιτυχία ήταν το χάλκινο μετάλλιο στους 1ους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του Μπακού στην κατηγορία των -90 κιλών πριν από περίπου ένα χρόνο. Επόμενος στόχος ήταν ξεκάθαρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο. Εκεί όπου ήθελε να δείξει σε όλους ποιος είναι ο Ηλιάδης.

Τελικά, ο Κινέζος Σουνζχάο Τσενγκ αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο με τον Έλληνα τζουντόκα να ανακοινώνει μετά το τέλος του αγώνα την απόσυρσή του από την ενεργό δράση.

Το ευχαριστώ που ΠΡΕΠΕΙ να ακούσει

Η ελπίδα όλων μας είναι να πάρει πίσω την απόφαση του και να συνεχίσει αφού δεν τον πήραν τα χρόνια, όντας ακόμα 30 ετών. Η επιλογή όμως είναι καθαρά δική του και εμείς δεν έχουμε παρά να τον ευχαριστήσουμε για την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια.

Όσοι δεν παρακολουθούν από κοντά τα δρώμενα στο τζούντο δεν μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος του θρύλου του Ηλία Ηλιάδη ο οποίος έχει αναγκάσει ακόμα και τους Ιάπωνες να υποκλιθούν στο τεράστιο ταλέντο του. Ίσως αυτή να είναι και μία ελπίδα μας για να επιστρέψει στα τατάμι αφού η παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020, τη χώρα που γέννησε το τζούντο, ίσως του δώσει το έξτρα κίνητρο που χρειάζεται.

Αν τελικά αυτό δεν συμβεί, ελπίζουμε τουλάχιστον να ακούσει το "ευχαριστώ" που του πρέπει για την προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό. Τώρα ειδικά μετά από την αποτυχία του στο Ρίο και την ώρα που οι προβολείς έχουν πέσει σε άλλους αθλητές λόγω των επιτυχιών τους αυτό το "ευχαριστώ" έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία.

Μπορεί να μη γεννήθηκε Έλληνας, αλλά έγινε περισσότερο Έλληνας από πολλούς στην πορεία. Σε κάθε ευκαιρία ευχαριστεί την Ελλάδα για όσα του έχει δώσει και στο Λονδίνο το έκανε δείχνοντας την ελληνική σημαία.

Παράλληλα, έγινε αφορμή ώστε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με τζούντο και με κάθε ευκαιρία βρίσκεται κοντά τους για να τους μεταδώσει τις εμπειρίες του. Πάντως για την κόρη του έχει επιλέξει άλλο δρόμο: " Να γίνει μια σπουδαία τενίστρια και σε λίγα χρόνια από τώρα να τη δω να κατακτά το Γκραν Σλαμ του Γουίμπλεντον. Θα μου πεις όνειρο μακρινό και δύσκολο, όμως τα όνειρα είναι για τους ανθρώπους και αυτά τους ζωντανεύουν τη ζωή.

Γιατί, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν από 20 χρόνια, ότι κάποια στιγμή θα γινόμουν Ολυμπιονίκης και μάλιστα ο μικρότερος στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων; Με βεβαιότητα σου λέω πως όχι. Γιατί λοιπόν να μην ονειρεύομαι ότι κάποια ημέρα, από τις κερκίδες ενός σταδίου, θα βλέπω την κόρη μου νικήτρια στο Γουίμπλεντον;".

Όσο για το μάθημα που πήρε από τη ζωή του μέχρι τώρα; "Αυτά τα λίγα, τα οποία τα έχεις κερδίσει με τον ιδρώτα και τον κόπο σου, μπορείς να τα εκτιμήσεις και περισσότερο. Έτσι έχω μάθει στη ζωή μου και αυτό προσπαθώ να διδάξω και στα παιδιά μου".