Καρεμπέ, 10 χρόνια "απόμαχος"

Το Sport24.gr φιλοξενεί σήμερα μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα, τον Κριστιάν Καρεμπέ. Ο "τρελός σκύλος", όπως ήταν το παρατσούκλι του μέσα στο γήπεδο ή αν προτιμάτε, ο "φιλόσοφος", όπως τον αποκαλούν εκτός γηπέδων, εγκατέλειψε σαν σήμερα (13/10), πριν 10 χρόνια, την αγωνιστική δράση και με αφορμή αυτό το γεγονός, παρουσιάζουμε την τεράστια καριέρα του. Ο σύμβουλος στρατηγικής της διοίκησης του Ολυμπιακού τα τελευταία δυόμισι περίπου χρόνια, μίλησε στο Sport24.gr και μοιράστηκε μαζί μας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στιγμές από το παρελθόν του, αλλά και σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον, όλες μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, με την γνωστή ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για σαφώς πιο σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή των ανθρώπων σε όλη τη γη.

Ο Κριστιάν Καρεμπέ γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1970 στο Λιφού του αρχιπελάγους της Νέας Καληδονίας, μιας υπερπόντιας γαλλικής νησιωτικής κτήσης στον Ειρηνικό Ωκεανό, περίπου 1200 χιλιόμετρα ανατολικά της Αυστραλίας. Ο Κριστιάν μεγάλωσε σε αυτή την ξεχασμένη γωνιά της Ωκεανίας με πληθυσμό περίπου 230.000 κατοίκους (στην οποία τα επόμενα χρόνια αναμένεται να αποφασιστεί με δημοψήφισμα η ανεξαρτησία ή όχι από την Γαλλία).Οι γονείς του, ο ίδιος και τα 17 αδέρφια του! Εκεί τον ανακάλυψαν οι Γάλλοι και τον έφεραν στην Ευρώπη. Όμως πολύ πριν, η οικογένεια Καρεμπέ είχε μια τραγική ιστορία, σχετική με την ήπειρό μας. Παλιά, στο τέλος του 19ου, αλλά και στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα, σε μια Ευρώπη που συνέχιζε να διοικεί εκατοντάδες αποικίες σε όλο τον κόσμο, ήταν πολύ συχνό φαινόμενο η διοργάνωση "Εκθέσεων" στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες παρουσιάζονταν προϊόντα, πλούτη, συνήθειες και εξωτικές παρουσίες από όλα τα μέρη της γης, έτσι ώστε οι "πολιτισμένοι" να έρθουν σε επαφή με τους σκλάβους και τις χώρες τις οποίες διαφέντευαν.

Αυτόχθονες από όλες τις αποικίες "εκθέτονταν" μέσα σε κλουβιά, δίπλα σε αιχμαλωτισμένα ζώα της ζούγκλας και συνοδεύονταν από ταμπέλες, στις οποίες αναγράφονταν οι προϊστορικές τους συνήθειες, δημιουργώντας έτσι ένα "κοντράστ" ανάμεσα στους "βάρβαρους" ξένους και τους καθώς πρέπει Ευρωπαίους. Στην Έκθεση του 1931 στο Παρίσι υπήρχαν ατελείωτα περίπτερα με κλουβιά που "φιλοξενούσαν" Ασιάτες, Ινδιάνους, Άραβες, Ωκεάνιους κλπ. Υπολογίζεται ότι στους έξι μήνες που διήρκεσε, την επισκέφθηκαν περισσότερα από 30 εκατομμύρια άτομα, αριθμός αστρονομικός για την εποχή. Ανάμεσα στους αυτόχθονες που είχαν "ταξιδέψει" στην πόλη του φωτός, ήταν και ο Γουίλι Καρεμπέ, παππούς του Κριστιάν, τον οποίο παρουσίαζαν ως κανίβαλο, βίαιο και αστοιχείωτο. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, αλλά αυτό ελάχιστα απασχολούσε το "φιλοθέαμον" κοινό. Τα μικρά είχαν κάποιον να φοβούνται, οι μεγάλοι να καυχώνται για την ανωτερότητα των Ευρωπαίων και η κυβέρνηση να δικαιολογεί το στάτους που επέβαλλε στις αποικίες.

Ο 17χρονος Κριστιάν μαζί με τους γονείς του, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία, αναζητώντας το ποδοσφαιρικό του πεπρωμένο

Ο Γαλλο-Βέλγος συγγραφέας, Didier Daeninckx, εξιστορεί την ιστορία του παππού του Καρεμπέ στο βιβλίο του, "Κανίβαλος". Ο ίδιος ο Γουίλι ποτέ δεν ξεπέρασε τον εξάμηνο εφιάλτη που πέρασε κλεισμένος μέσα στο κλουβί. Η εικόνα των "πολιτισμένων" που τον παρατηρούσαν, τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Περίπου επτά δεκαετίες αργότερα, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον χώρο της έκθεσης, ο εγγονός του γνώριζε την αποθέωση από τους Γάλλους, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του ποδοσφαίρου. Έτσι είναι η ιστορία, ξέρει πώς να "ειρωνεύεται", χαρίζοντας μικρές εκδικήσεις σε πολιτισμένους και μη. Ο Γουίλι "πήρε πίσω το αίμα του", όταν μια μέρα ο νεαρός Κριστιάν έπαιζε μπάλα ξυπόλητος στο γυμνάσιο. Διηγείται ο ίδιος: " Ήταν μια ιστορία λίγο περίεργη. Με ανακάλυψε ένας τεχνικός της γαλλικής ομοσπονδίας που με είδε να παίζω χωρίς παπούτσια στην αυλή του σχολείου. Είχα έναν ξάδελφο που του άρεσε πολύ η μπάλα. Μαζί με τον αδερφό μου προσπαθούσαν να πλαστογραφήσουν ένα δελτίο για να μπορέσω να παίξω σε έναν τοπικό σύλλογο. Με είχαν πάρει σε ένα φιλικό ματς ανάμεσα σε δυο ομάδες. Έλειπε ένας παίκτης. Εγώ πίστευα ότι δεν μπορούσα να αγωνιστώ, αφού δεν είχα δελτίο. Όμως με φώναξαν να κατέβω από την εξέδρα για να παίξω. Κερδίσαμε τον αγώνα και ο ίδιος τεχνικός που με είχε δει στο Γυμνάσιο, με συνέστησε στην ομάδα της Ναντ. Έτσι ξεκίνησαν όλα".

Και συνεχίστηκαν σε μια πορεία που τα είχε όλα. Ο Καρεμπέ αγωνίστηκε στα τέσσερα από τα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, κατά σειρά στη Γαλλία (Ναντ), στην Ιταλία (Σαμπντόρια), στην Ισπανία (Ρεάλ Μαδρίτης) και στην Αγγλία (Μίντλεσμπρο). Μετά ήρθε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (2001-2004) και ολοκλήρωσε την καριέρα του επιστρέφοντας στη Γαλλία (Μπαστιά), αφού πέρασε από την ελβετική Σερβέτ. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αγωνίστηκε και στην Εθνική Γαλλίας, κατακτώντας τα πάντα: ένα Μουντιάλ (1998), ένα EURO (2000) και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών (2001). Φυσικά και πολλούς τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, όπου ξεχωρίζουν τα δυο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ (1998 & 2000), το Διηπειρωτικό με τους "μερένγκες" (1998) αλλά και τα πρωταθλήματα σε Γαλλία (το 1995 με την Ναντ) και Ελλάδα (το 2002 και το 2003 με τον Ολυμπιακό). Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ακριβώς πριν δέκα χρόνια, είχε συμπληρώσει 495 επίσημα παιχνίδια έχοντας πετύχει 24 τέρματα, ενώ ανακηρύχθηκε δυο φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ωκεανίας (1995 & 1998). Τί είναι όμως αυτό που του άφησε τελικά το ποδόσφαιρο; Και τί είναι σε τελική ανάλυση το ποδόσφαιρο για τον ίδιο; Ιδού τί μας απάντησε:

Κριστιάν Καρεμπέ, Ρομπέρτο Μαντσίνι και Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, συμπαίκτες στη Σαμπντόρια, φωτογραφημένοι ως Ινδιάνοι το 1996

" Το ποδόσφαιρο για μένα είναι πάθος. Είναι όλη εκείνη η ενέργεια που ξυπνάει μέσα σου και σε οδηγεί στο να πετύχεις τους στόχους σου. Το πάθος σε κάνει να ονειρεύεσαι τίτλους, το πάθος σε κάνει να τους κατακτάς. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα, χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ολοκληρωθείς σαν παίκτης. Η δουλειά, ο επαγγελματισμός. Αν δεν εργάζεσαι σκληρά, αν δεν μάθεις να ξεπερνάς εμπόδια, δύσκολες στιγμές, ατυχίες, τότε, όσο πάθος και αν έχεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι αρκετό. Ο σωστός συνδυασμός αυτών των δυο, είναι κατά τη γνώμη μου ότι πιο σημαντικό χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής. Στο άθλημα τώρα. Το ποδόσφαιρο είναι μαγικό. Είναι υπέροχο. Είμαι προνομιούχος που είχα την τύχη να αγωνιστώ σε αυτό και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι εμπειρίες, είναι διασκέδαση, είναι πλούτος. Πέρασα από πολλές ομάδες, έμαθα τα διαφορετικά αγωνιστικά στιλ, είδα τις διαφορές στο στήσιμο, στις τακτικές, στην προπόνηση. Αγωνίστηκα σε μεγάλα πρωταθλήματα, αλλά παράλληλα γνώρισα άλλους λαούς, άλλες κουλτούρες, άλλες συνήθειες, άλλους πολιτισμούς".

Ο Καρεμπέ μιλάει για το ποδόσφαιρο με έναν σεβασμό σπάνιο για ποδοσφαιριστή, έστω πρώην. Σε πολλές παλαιότερες συνεντεύξεις του έχει κάνει λόγο για τον "διεθνισμό" του αθλήματος, για την ουσία του. Και στη δική μας συζήτηση, συνεχίζει στην ίδια γραμμή: " Όλοι μιλάνε για τα χρήματα που διακινεί το ποδόσφαιρο και δυστυχώς πολλοί είναι που σταματούν εκεί, αρνούμενοι να μελετήσουν όλα αυτά που μπορεί να προσφέρει μια από τις δημοφιλέστερες ασχολίες στον κόσμο, είτε σε επαγγελματικό, είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο, είτε απλά σαν παιχνίδι που συγκινεί οποιαδήποτε ηλικία. Κάθε διαφορετικότητα γίνεται αποδεκτή μέσα σε ένα γήπεδο. Ρίχνεις μια μπάλα σε ανθρώπους με διαφορετική προέλευση, θρησκεία, γλώσσα, φιλοσοφία και όλα αυτά εξαφανίζονται μεμιάς. Μένει μόνο η μπάλα που ενώνει. Στο οργανωμένο ποδόσφαιρο, το μάρκετινγκ, τα χρήματα, οι χορηγοί, όλα αυτά μένουν πίσω. Και όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο το άθλημα. Πιστεύω ότι αυτή θα είναι η φυσιολογική εξέλιξη του ποδοσφαίρου και θα πρέπει να μάθουμε από αυτήν. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα κεφάλαια που κινεί το άθλημα για να οργανώσουμε υποδειγματικά τους συλλόγους, αλλά και για να δημιουργήσουμε υποδομές που θα έχουν ως αποδέκτη τον άνθρωπο, τον θεατή, τον πιτσιρικά στις ακαδημίες, τον ερασιτέχνη, τον οποιονδήποτε αγαπάει το ποδόσφαιρο".

Σε ισπανικό clásico με αντίπαλο τον Ριβάλντο (1998)

Ο Κριστιάν από πολύ μικρός βρέθηκε μέσα στον αθλητισμό. Πριν φορέσει τα ποδοσφαιρικά, ασχολήθηκε με το τένις, τον στίβο και το χάντμπολ. Αυτό, όπως λέει ο ίδιος, του χάρισε σιγουριά. Πάντα είχε μέσα στο μυαλό του ότι μπορούσε να κερδίσει τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό άθλημα και αυτό ήταν κάτι που τον βοήθησε να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. " Είμαι αυτό που είναι η δύναμή μου. Είμαι ανοιχτός στη ζωή, ποτέ δεν κλείστηκα στον εαυτό μου, ποτέ δεν ένιωσα μόνος. Η αμφιβολία δεν υπάρχει για μένα, όσο και αν αυτό ακούγεται τρομακτικό", υποστηρίζει. Στα 17 του, όπως είπαμε, έφυγε από την Νέα Καληδονία για τη Γαλλία, όπου κέρδισε μια υποτροφία για να συνεχίσει το σχολείο και παράλληλα να παίξει στις ακαδημίες της Ναντ. Σε ηλικία 20 ετών πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Ligue 1 και παρέμεινε στα "καναρίνια" για μια πενταετία (1990-1995). Στην τελευταία του χρονιά κατέκτησε το γαλλικό πρωτάθλημα μαζί με τους Λοκό και Μακελελέ και αμέσως μετά μετακινήθηκε στο Καμπιονάτο, φορώντας τη φανέλα της Σαμπντόρια του Σβεν Γκόραν Έρικσον, με συμπαίκτες τους Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, Κλάρενς Ζίντορφ, Ρομπέρτο Μαντσίνι και Ενρίκο Κιέζα. Την πρώτη του χρονιά η ομάδα τερμάτισε στην 8η θέση, ενώ τη δεύτερη, με την προσθήκη του Βερόν, ανέβηκε μέχρι την 6η, κερδίζοντας ευρωπαϊκό εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA.

Η ώρα για το μεγάλο βήμα είχε φτάσει. Ο Καρεμπέ στα 27 του χρόνια, ώριμος ποδοσφαιρικά πλέον και καταξιωμένος ως ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ της Ευρώπης, γρήγορος, δυνατός, μαχητής, τρεχαλατζής και πάντα ουσιώδης, μετακινήθηκε το καλοκαίρι του 1997 στη Ρεάλ Μαδρίτης, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο με συνολική αμοιβή 741 εκατομμύρια πεσέτες (περίπου 4.5 εκ. ευρώ). Ήταν μια νίκη της "βασίλισσας", όχι μόνο στον αγωνιστικό σχεδιασμό της, αλλά και στην αιώνια κόντρα της με την Μπαρτσελόνα, αφού για αρκετούς μήνες πριν την μεταγραφή, τον διεκδίκησαν και οι "μπλαουγκράνα". Οι "μερένγκες" ξεκινούσαν για μια ακόμη σεζόν με μεγάλο όνειρο την επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης και την κατάκτηση της "séptima", του έβδομου δηλαδή Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Είχαν ήδη συμπληρωθεί τρεις δεκαετίες χωρίς το κορυφαίο τρόπαιο που στο ξεκίνημα του θεσμού είχε γίνει αποκλειστική υπόθεση της ομάδας του Τσαμαρτίν. Η Ρεάλ του Γιουπ Χάινκες ήταν μια υπερομάδα. Κανιθάρες, Ρομπέρτο Κάρλος, Ιέρο, Σαντσίς, Ρεδόνδο, Ραούλ, Σούκερ, Μιγιάτοβιτς, Ζίντορφ, Αμαβίσκα, Γκούτι, Μοριέντες, Πανούτσι! Η προσθήκη του Καρεμπέ αποδείχθηκε καταλυτική. Οι "μπλάνκος" με μια ξέφρενη πορεία έφτασαν μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και το κατέκτησαν κερδίζοντας 1-0 την Γιουβέντους στην "Amsterdam Arena" με το γκολ του Μιγιάτοβιτς.

Ανελκά και Καρεμπέ, οι δυο Γάλλοι της Ρεάλ, πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 1999/2000 στο "Σταντ ντε Φρανς" της γαλλικής πρωτεύουσας

Ο Κριστιάν, παρών σε όλο το 90λεπτο, είχε κατακτήσει τον πρώτο πολύ μεγάλο τίτλο της καριέρας του. Μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, εκτός από το σημαντικότερο τρόπαιο σε επίπεδο συλλόγων, θα "ανέβαινε" και στην κορυφή του κόσμου, κερδίζοντας με την εθνική ομάδα της Γαλλίας το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι "τρικολόρ", με τον Καρεμπέ παρόντα στα τρία τελευταία ματς της διοργάνωσης (προημιτελικό με Ιταλία, ημιτελικό με Κροατία και τελικό με Βραζιλία), έφτασαν μέχρι τον τελικό, εκεί όπου διέλυσαν με 3-0 την "πληγωμένη" από την επιληπτική κρίση του Ρονάλντο την παραμονή του αγώνα, "σελεσάο". Ο Καρεμπέ και οι συμπαίκτες του, η μεγάλη φουρνιά των Ζιντάν, Μπαρτέζ, Ντεσαγί, Ντεσάμ, Λιζαραζού, Πετί, Βιεϊρά, Τζορκαέφ κλπ, χάρισαν στη διοργανώτρια το πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας της. Η ερώτησή μας στον Κριστιάν προφανής. Πώς ένιωσες κατακτώντας μέσα σε δυο μήνες Τσάμπιονς Λιγκ και Παγκόσμιο Κύπελλο; Η απάντηση ανάλογη της φιλοσοφίας του: " Όταν πήραμε το Champions League με τη Ρεάλ, ένιωσα πιο Ευρωπαίος από κάθε άλλη φορά. Όταν πήραμε το Μουντιάλ με τη Γαλλία, ένιωσα πιο πολίτης του κόσμου από κάθε άλλη φορά". Γάλλος ένιωσες καθόλου; η επόμενη ερώτησή μας. " Είμαι από την Νέα Καληδονία, αυτή είναι η πατρίδα μου. Ήταν τιμή μου που φόρεσα τη φανέλα της Εθνικής Γαλλίας, την υπερασπίστηκα και την τίμησα με όλη μου τη δύναμη. Όμως, όταν κερδίσαμε το Μουντιάλ, ένιωσα περισσότερο άνθρωπος όλου του κόσμου, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς".

Σαν να υπήρχε κάποια αόρατη συνωμοσία συμπτώσεων, ο Καρεμπέ κατέκτησε δυο ακόμα μεγάλους τίτλους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως το 1998. Ήταν το 2000, όταν ο Κριστιάν πήρε το δεύτερό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ και στη συνέχεια, λίγες εβδομάδες αργότερα, κατέκτησε με την Εθνική Γαλλίας το άλλο μεγάλο τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή του, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Ολλανδία. Εδώ όμως, σε αντίθεση με το 1998, δεν αγωνίστηκε ούτε στον έναν, ούτε στον άλλο τελικό, παρακολουθώντας αμφότερους από τον πάγκο. Οι "μερένγκες" σκόρπισαν εύκολα 3-0 τη Βαλένθια μέσα στο "Σταντ ντε Φρανς", το οποίο είχε σταθεί για μια ακόμα φορά γούρικο για τον Καρεμπέ. Αμέσως μετά, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία, ταξίδεψε στις Κάτω Χώρες και πραγματοποίησε μια επική ανατροπή στον τελικό, απέναντι στην Ιταλία, ισοφαρίζοντας το 0-1 στις καθυστερήσεις του αγώνα με το γκολ του Βιλτόρ, για να πάρει τη νίκη και το τρόπαιο με την ονειρεμένη βολίδα του Τρεζεγκέ στην παράταση. Ο Καρεμπέ αγωνίστηκε μόλις σε ένα ματς στη διοργάνωση, στην ήττα με 2-3 από την Ολλανδία στον όμιλο. Όμως δεν είχε χορτάσει τίτλους. Βλέποντας ότι είχε χάση τη θέση του στην ενδεκάδα της Ρεάλ, αποφάσισε να αναζητήσει καινούργιο προορισμό. Οι "μερένγκες" τον παραχώρησαν στην αγγλική Μίντλεσμπρο για 2.1 εκατομμύρια λίρες στερλίνες (κάτι λιγότερο από 3 εκ. ευρώ).

Μαζί με το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 στο "Σταντ ντε Φρανς"

Στην Αγγλία ο Καρεμπέ έμεινε μόνο μια σεζόν (2000/01) και στη συνέχεια δέχτηκε μια πολύ μεγάλη πρόταση από τον Ολυμπιακό. Η Μίντλεσμπρο πήρε κοντά στο ένα δις δραχμές και ο Γάλλος υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τους "ερυθρόλευκους". Ο Κριστιάν κατέκτησε δυο πρωταθλήματα Ελλάδας με την ομάδα του Πειραιά, πριν επιστρέψει στη Γαλλία για να ολοκληρώσει την καριέρα του στη Μπαστιά, αφού πρώτα είχε κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την ελβετική Σερβέτ. Τον ρωτήσαμε για την τριετία του στον Ολυμπιακό και μας είπε: " Θα απαντήσω πηγαίνοντας πιο πίσω. Κάθε ομάδα στην οποία αγωνίστηκα, ήταν για μένα ένας καινούργιος κόσμος. Στην Ναντ, στην Σαμπντόρια, στη Ρεάλ, στην Μίντλεσμπρο. Μαζί με κάθε μία, μάθαινα πέρα από το ποδόσφαιρο και άλλα πράγματα. Αυτό είναι ένα από τα δώρα που κερδίζει ο κάθε ποδοσφαιριστής όταν φεύγει από τη χώρα του. Το ίδιο συνέβη και με τον Ολυμπιακό. Πέρα από τα τρία υπέροχα χρόνια που πέρασα σε ότι αφορά το αγωνιστικό μέρος, ένιωσα τον τρόπο που αισθάνεται το ποδόσφαιρο ο Έλληνας και κατ' επέκταση την ίδια του τη ζωή. Συνάντησα πάθος, καρδιά, ένταση, ρυθμό. Και το ίδιο συνεχίζω να νιώθω και τώρα που βρίσκομαι ξανά στον Ολυμπιακό. Η Ελλάδα, θέλω να προσθέσω, είναι κεντρικό θέμα στην Ευρώπη και τον κόσμο λόγω της κρίσης. Ο Έλληνας πρέπει να σηκώσει κεφάλι, να εμπνευστεί από την ιστορία και την παράδοσή του, να βγάλει στην επιφάνεια την υπερηφάνεια του και να αναπτύξει δημιουργικές ιδέες. Η Ελλάδα έφτιαξε τη δημοκρατία, τους Ολυμπιακούς αγώνες, το θέατρο. Δεν γίνεται να παραμείνει στο τέλμα. Πρέπει και μπορεί να ξαναγεννηθεί".

Μοιραία η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με ένα ζήτημα που απασχολεί την Ελλάδα και την Ευρώπη σε τεράστιο βαθμό, αυτό των προσφύγων. Κριστιάν, τον ρωτάμε, οι αυτόχθονες της πατρίδας σου έχουν νιώσει στο πετσί τους τί σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Ποια η άποψή σου για το θέμα; " Νομίζω ότι πρώτα απ' όλα, πρέπει να αποδεχθούμε ότι όλοι είναι, είμαστε άνθρωποι. Αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής και είναι αρκετός για να κατανοήσουμε το πρόβλημα. Ο πλανήτης είναι για όλους, για εμάς, για τους γείτονές μας, για όσους έχουν ανάγκη, για όσους υποφέρουν, για όσους μας χρειάζονται. Πρέπει να μάθουμε ότι ο σεβασμός στις όποιες διαφορετικότητες, είναι υποχρέωσή μας. Δεν μπορεί να διώκεται κάποιος λόγω του χρώματός του, της θρησκείας του, της φυλής του, της φτώχειας του. Αν δεν δεχθούμε τον άλλο, απαλλαγμένοι από δεύτερες και τρίτες σκέψεις, αν δεν τον αγκαλιάσουμε και δεν τον βοηθήσουμε, τότε η κοινωνία μας δεν θα είναι ανθρώπινη. Επιμένω στον άνθρωπο, είναι το συνολικό και μοναδικό κριτήριο. Τα οργανωμένα κράτη πρέπει να διευκολύνουν όσο περισσότερο γίνεται τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, αυτούς που ξεριζώθηκαν λόγω του πολέμου και ψάχνουν απεγνωσμένα μια καινούργια ζωή, μια ευκαιρία για τους ίδιους και τα παιδιά τους".

Ο Κριστιάν Καρεμπέ φτάνει στην Ελλάδα. Πίσω δεξιά, ο Γιώργος Λούβαρης (2001)

Η ευαισθησία του Καρεμπέ για θέματα που αφορούν την κοινωνία, είναι δεδομένη. Ο ίδιος συνδυάζει τα επαγγελματικά του με δράσεις που στόχο έχουν να βοηθήσουν τους αδύναμους. Οι σχέσεις του με την FIFA, η συμμετοχή του σε προγράμματα που προωθούν το ποδόσφαιρο σε χώρες του τρίτου κόσμου, η συνεργασία του με φορείς, συλλόγους και παράγοντες στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, όλα αυτά είναι τα δικά του "όπλα" στην προσπάθειά του να εφαρμόσει σε κάθε ευκαιρία αυτό που ο ίδιος ονομάζει "διεθνισμό" του ποδοσφαίρου. Ο Κριστιάν Καρεμπέ είναι αναμφίβολα μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Αλλά είναι και κάτι παραπέρα από αυτό. Είναι ένας πρέσβης του αθλητισμού και της ευγενούς άμιλλας, ένας ακούραστος "εργάτης" που υπηρετεί τα δικά του πιστεύω και ιδανικά. Ο "φιλόσοφος" συνεχίζει, ως "απόμαχος" πλέον, να νιώθει το ίδιο πάθος που τον έκανε να αγαπήσει το ποδόσφαιρο και να διαγράψει μια πολύ μεγάλη πορεία, κερδίζοντας τρόπαια, τα οποία σίγουρα ζηλεύουν παίκτες όπως ο Μέσι ή ο Κριστιάνο. Η μεγαλύτερη κατάκτησή του όμως, δεν έχει να κάνει με τους τίτλους, αλλά με τον σεβασμό του στην ανθρώπινη ύπαρξη και την προσπάθεια που καταβάλλει ώστε να υπάρχει ένα καλύτερο αύριο για όλους. Οι καταβολές από την Νέα Καληδονία είναι ριζωμένες πολύ βαθιά μέσα του και το χρήμα και η δόξα δεν τις επηρέασαν.

Σήμερα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την ημέρα που έπαιξε το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι, σταματώντας την αγωνιστική δράση, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ήταν τιμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο το ότι πέρασε από τη χώρα μας φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πολύ σημαντικό είναι επίσης το ότι συνεχίζει να βρίσκεται στην Ελλάδα ως σύμβουλος στρατηγικής της διοίκησης των "ερυθρόλευκων". Η ευγένεια, το ήθος, η απλότητα, η διάθεση, όλα αυτά τον χαρακτηρίζουν. Χωρίς να είμαι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, είχα την τύχη να τον συναντήσω αρκετές φορές στη μικτή ζώνη του "Καραϊσκάκης" και νομίζω ότι θα συμφωνήσουν και οι συνάδελφοι πως πρόκειται για την προσωποποίηση της προθυμίας. Πιθανότατα να είναι αρκετοί αυτοί που δεν γνωρίζουν την συνεισφορά του για την καταπολέμηση του Locked in Syndrome (LIS), μιας ασθένειας που οδηγεί σε ολική παράλυση. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής, θα ήθελε να εργάζεται σε κάποιον ανθρωπιστικό τομέα, γιατί " το να υπηρετείς τους άλλους, είναι σαν να υπηρετείς τον εαυτό σου. Πρόκειται για θεμελιώδη αξία"...

Πηγές: as.com, elmundo.es, 20minutos.es, marca.com, es.uefa.com, futbolypasionespoliticas.com