Ο Εμίλ Μπόου κάνει λάθος κοντρόλ σε πάσα του Ροζέ Μιλά και ο Σέρχιο Μπατίστα προλαβαίνει να σηκώσει το πόδι του και να απομακρύνει την μπάλα, πριν δημιουργηθεί νέος κίνδυνος. Ο Κλάουντιο Κανίγια ήταν εκεί για να τη μαζέψει. Ήταν η τελευταία ευκαιρία του, ήταν η ύστατη στιγμή για να αποφευχθεί ένα κάζο για τους παγκόσμιους πρωταθλητές.

Ο Κανίγια τα χάνει. Μόλις 23 ετών, ένιωθε τον χρόνο να κυλάει αντίστροφα και το άγχος να τον καταπλακώνει. Βρισκόταν έξω από την περιοχή της "αλμπισελέστε" κι έπρεπε να κάνει ακόμα ένα από αυτά τα ξακουστά σπριντ του, για να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή. Δεν είχε να διανύσει πλέον 50-60 μέτρα. Η απόσταση έμοιαζε όση και τα ατελείωτα λιβάδια του Έντερσον, της γενέτειράς του, το ένα μετά από το άλλο.

Έπρεπε να βιαστεί, το παιχνίδι ήταν στο 89' και η Αργεντινή έχανε 1-0 από το Καμερούν στην πρεμιέρα και του "δικού" του Μουντιάλ. Μπορεί ο Ντιέγο Μαραντόνα να έκλεβε την παράσταση ως παίκτης της Νάπολι, ωστόσο το Italia90 ήταν υπόθεση άλλων έξι παικτών της 22μελούς αποστολής που έβγαζαν το ψωμί τους στην Ιταλία. Ο Κανίγια της Αταλάντα ήταν ο μικρότερος από τους Αμπέλ Μπάλμπο (Ουντινέζε), Γκουστάβο Ντεσότι (Κρεμονέζε), Νέστορ Λορένσο (Μπάρι), Νέστορ Σενσίνι (Ουντινέζε) και Πέδρο Τρόγλιο (Λάτσιο), αλλά κουβαλούσε πλέον όλο το φορτίο στους ώμους του.

Λύγισε. Η βιασύνη του ήταν τέτοια που επιχείρησε την εκκίνηση χωρίς την μπάλα, σαν έναν σπρίντερ τόσο συγκεντρωμένο στην κούρσα του, που αψηφά το πιστόλι του αλυτάρχη και ξεχύνεται για να κατακτήσει το χρυσό. Για καλή τύχη, κανείς Καμερουνέζος δεν είναι γύρω του για να του κλέψει την μπάλα και αυτήν τη φορά τη μαζεύει και κάνει κοντρόλ.

Δεύτερη εκκίνηση. Ο πιο γρήγορος ποδοσφαιριστής του κόσμου αρχίζει τον αγώνα του. Τα καστανόξανθα μαλλιά αρχίζουν να σχίζουν τον αέρα, οι ώμοι ξεκινούν τη συγχρονισμένη κίνηση, τα πόδια χορεύουν σαν να αιωρείται πάνω από το γρασίδι.

Το πρώτο εμπόδιο ονομάζεται Εμανουέλ Κουντέ, ένας στόπερ με μικρή προϋπηρεσία στη Γαλλία, που είχε ανέβει ψηλά για την προηγούμενη επίθεση. Μετά από 20 λεπτά με συμπαίκτη λιγότερο λόγω της αποβολής του Αντρέ Κανά Μπιγίκ, τα 33 χρόνια του Κουντέ πλημμύρισαν με αμφιβολίες τη σκέψη του. Προσπάθησε να φοβίσει τον Κανίγια, αλλά δεν τα κατάφερε, χωρίς να κάνει ούτε τάκλιν. Ο Αργεντινός, σχεδόν περιπαιχτικά, πέρασε πάνω από τα πόδια του και συνέχισε ακάθεκτος την πορεία.

Η σκυτάλη δόθηκε στον Τομάς Λιμπί, ο οποίος είχε περάσει αλλαγή στο 66' και ήταν μερικούς μήνες μικρότερος του Κανίγια. Τα πνευμόνια του ήταν φρέσκα σαν ολάνθιστη αζαλέα τον Μάρτη, τα πόδια του ισχυρά σαν πιστόνια σε κινητήρα Formula 1. Βλέποντας την αποτυχημένη απόπειρα του συμπαίκτη του, είχε προλάβει να βρεθεί μπροστά από τον Κανίγια, αποκρύπτοντάς του το οπτικό πεδίο. Φευ. Ένα απότομο τίναγμα του δεξιού κουντεπιέ έδωσε κατεύθυνση στην μπάλα διαφορετική από αυτήν που περίμενε ο Λιμπί. Πλέον, η μόνη λύση ήταν η καθυστερημένη προβολή.

Βρίσκει λίγο τον Κανίγια, αλλά όχι αρκετά για να τον σταματήσει. Η κούρσα του επιθετικού της Αργεντινής δεν θα σταματούσε τόσο εύκολα. Οκτώ βήματα κράτησε η προσπάθεια του Κανίγια να σταθεί όρθιος, κάθε βήμα και ακόμα μεγαλύτερος κόπος. Πλησιάζοντας την αντίπαλη περιοχή, έπρεπε να κάνει κι άλλες σκέψεις και η κούραση αυξανόταν με γεωμετρική ακρίβεια. Η μπάλα έπαιρνε κατεύθυνση προς το πλάγιο, μετά από το προηγούμενο άγγιγμά της για να αποφύγει το τάκλιν του Λιμπί. Έπρεπε να την προλάβει, όμως, γιατί δεν είχε ξεμπλέξει ακόμα. Ο Μπενζαμίν Μασίνγκ δεν είχε σκοπό να υποστεί την ίδια ταπείνωση με τους συμπαίκτες του.

Ο 27χρονος αμυντικός της Κρετέιγ ακολουθούσε την κίνηση του Μαραντόνα, αλλά είχε στραμμένο το κεφάλι του στην μπάλα, όταν είδε τον Κανίγια να προσπερνάει και τον Λιμπί. Η απόφαση λήφθηκε εν ριπή οφθαλμού και η αλλαγή κατεύθυνσης ήταν τόσο βίαιη όσο ενός αυτοκινήτου που ο αποκοιμισμένος οδηγός το σώζει προτού μπει στο αντίθετο ρεύμα.

Την ώρα που ο Κανίγια έδινε μάχη με τη βαρύτητα και έπαιζε με τη στάση του σώματός του για να κρατηθεί όρθιος, ο Μασίνγκ έκανε ακριβώς τα ίδια βήματα, με τελείως διαφορετικό σκοπό. Αυτός έγινε ορατός όταν πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τον αντίπαλό του, χωρίς να διανοηθεί να μειώσει ταχύτητα. Όταν οι τάπες άγγιξαν για όγδοη φορά το χορτάρι του "Τζιουζέπε Μεάτσα", έβαλε όλη την κινητική δύναμη από τη φόρα στο αριστερό πόδι, ώστε να εκτοξευθεί προς τον Κανίγια. Δεν χρησιμοποίησε ούτε εκφοβισμό ούτε τάκλιν, όπως οι συμπαίκτες του. Χρησιμοποίησε τον δεξιό γοφό, ώστε να μην υπάρξει περίπτωση διαφυγής του Κανίγια.

Το όγδοο βήμα του Κανίγια ήταν αυτό που κλότσησε την μπάλα μακριά, ίσως από διαίσθηση γι' αυτό που θα γινόταν. Ο εμβολισμός ήταν αναπόφευκτος από την αμαξοστοιχία που ονομαζόταν Μασίνγκ. Οποιαδήποτε αντίσταση θα ήταν περιττή. Μία τούμπα στον αέρα και τρεις στροφές στον αγωνιστικό χώρο μετά, ο Κανίγια είχε σταματήσει την κούρσα του και σφάδαζε στο έδαφος. Σαν αναβάτης μηχανής που τρακάρει σε πεζούλι, εκσφεντονίστηκε πάνω από το εμπόδιο, αλλά δεν είχε κράνος να τον προστατεύσει.

Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που βγήκε ακόμα και το δεξί παπούτσι του Μασίνγκ. Ο Καμερουνέζος αμυντικός δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί στον διαιτητή Μισέλ Βοτρό και απλά έδειχνε το παπούτσι του. Χόρχε Μπουρουσάγα, Μαραντόνα και Μπατίστα που πλησίασαν το σημείο για να υπερασπιστούν τον συμπαίκτη τους, περικύκλωσαν εξαγριωμένοι τον διαιτητή. Ο Μασίνγκ, αφού προσπάθησε να κλοτσήσει τον Μπουρουσάγα που τον έσπρωξε, έβαλε το παπούτσι και περίμενε στωικά το ντεμπούτο του σε Μουντιάλ να τελειώσει άδοξα.

Ένας σπρίντερ που τον κέρδισε η μπάλα

Η κούρσα του Κανίγια χαράχθηκε ανεξίτηλα στους τόμους της μουντιαλικής ιστορίας, έστω κι αν βραχυπρόθεσμα δεν είχε αντίκρισμα. Η Αργεντινή δεν απέφυγε την ντροπιαστική ήττα, ωστόσο ο Κανίγια συστήθηκε στο ευρύ κοινό για πρώτη φορά με τέτοια εμβέλεια. Έπεισε, μάλιστα, τον Κάρλος Μπιλάρδο να μην χρησιμοποιήσει ξανά τον Μπάλμπο δίπλα στον Μαραντόνα. Ο παρτενέρ στην επίθεση του κορυφαίου ποδοσφαιριστή στον κόσμο θα ήταν αυτός ο βραχύσωμος ποδοσφαιριστής με τη χαρακτηριστική χαίτη, ο οποίος από μικρός το μόνο που ήθελε είναι να τρέχει.

Δεν είναι τυχαίο που ήταν αθλητής στα 100μ., 200μ., 400μ. και άλμα εις μήκος, όσο μεγάλωνε στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Μάλιστα, θρυλείται ότι σε επαρχιακούς αγώνες είχε διανύσει το κατοστάρι σε 10,70, αλλά τον κέρδισε το ποδόσφαιρο και σε ηλικία 15 ετών έκανε ντεμπούτο στις ακαδημίες της Ρίβερ Πλέιτ.

Ήταν η περίοδος που οι "εκατομμυριούχοι" προσπαθούσαν να απαντήσουν στη Μπόκα του Μαραντόνα και που μετά από ένα πρωτάθλημα το 1981, τερμάτισαν στην 18η θέση μεταξύ 19 ομάδων το 1983. Απέφυγαν τον υποβιβασμό λόγω... συμπτωματικής αναδιάρθρωσης του πρωταθλήματος, αλλά ακολούθησε η δεύτερη θέση του 1984 και την επόμενη σεζόν, δόθηκε η ευκαιρία στον Κανίγια να δείξει ψήγματα του ταλέντου του.

Στην πιο επιτυχημένη σεζόν στη μέχρι τότε ιστορία της Ρίβερ, η οποία περιελάμβανε πρωτάθλημα Αργεντινής, το πρώτο Copa Libertadores στην ιστορία της και το Διηπειρωτικό κόντρα στην Στεάουα, ο "πάχαρο" ("πουλί" λόγω της ντρίμπλας του, όπως ήταν το πρώτο παρατσούκλι που απέκτησε) είχε να επιδείξει μία συμμετοχή, το "βάπτισμα του πυρός", σε εκτός έδρας παιχνίδι με την Ουνιόν Σάντα Φε.

Την επόμενη σεζόν πήρε 28 ευκαιρίες σε όλες τις διοργανώσεις και σημείωσε τρία γκολ, τα δύο πρώτα του, σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στην Τέμπερλεϊ τον Φεβρουάριο του 1987 κι ενώ η Ρίβερ ήταν 2-0 πίσω στο σκορ. Το 1987-1988, με τον Ένσο Φραντσέσκολι να έχει αποχωρήσει για την Ιταλία, ο ρόλος του Κανίγια στην ενδεκάδα διογκώθηκε.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Κάπου εκεί, τον Ιούνιο του 1987, ήρθε η στιγμή που θα άλλαζε πολλά στην καριέρα και στη ζωή του. Η στιγμή που γνώρισε για πρώτη φορά τον Μαραντόνα. "Στη Ζυρίχη, σε ένα Ιταλία - Αργεντινή 3-1", θυμάται σε συνέντευξή του στο " Bergamonews.it". Ήταν ένα φιλικό παιχνίδι των πρωταθλητών κόσμου με τους διοργανωτές του επόμενου Μουντιάλ, με τον Μπιλάρδο να κάνει δοκιμές προσώπων και συστημάτων.

"Στα αποδυτήρια, βρίσκω μπροστά μου τον Μαραντόνα, που μόλις είχε κατακτήσει το Μουντιάλ στο Μεξικό. Είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου και μέχρι εκείνη τη στιγμή τον έβλεπα μόνο στην τηλεόραση", εξιστορεί και θυμάται ακριβώς τα λόγια του Μαραντόνα: "'Κλάουντιο, αδερφέ μου, μου έχουν μιλήσει με ωραία λόγια για σένα'. Φαντάζεστε τα συναισθήματα. Από εκείνη τη στιγμή, γίναμε σπουδαίοι φίλοι".

Ο Μαραντόνα δεν έλεγε ψέματα. Όντως γνώριζε για τον Κανίγια από τον αδερφό του, Ούγκο, με τον οποίο ήταν μαζί στην Αργεντινή κ-20, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων που διεξήχθη στη Χιλή το 1987. Η "αλμπισελέστε" μπορεί να μην προκρίθηκε, ωστόσο Κανίγια θα είχε στη συνέχεια την ευκαιρία να πάρει μία γεύση από τελική φάση σπουδαίου τουρνουά εθνικών ομάδων.

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΤΩΝ "ΧΡΥΣΩΝ" ΧΡΟΝΩΝ

Προηγείτο η διασυλλογική καριέρα του, η οποία είχε πυροδοτηθεί με μεγάλες προσδοκίες. Η Βερόνα, η ομάδα που είχε τερματίσει δέκατη την προηγούμενη σεζόν στη Serie A (και έφτασε στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA), τέταρτη αμέσως πιο πριν και πρωταθλήτρια το 1985, δαπάνησε 3.000.000.000 λιρέτες για να κάνει δικό της τον... επόμενο Αργεντινό σούπερ σταρ.

Η παρουσία του στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου δεν ήταν αρκετή, αφού επισκιαζόταν εκτός του Μαραντόνα, από αστέρια όπως ο Μάρκο φαν Μπάστεν, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο Λόταρ Ματέους, ο Ρουντ Γκούλιτ, ο Γίργκεν Κλίνσμαν, ο Ρούντι Φέλερ και άλλοι.

Στη Βερόνα άρχισαν να διαφαίνονται και τα πρώτα ανησυχιτικά σημάδια για την προσωπικότητά του. Η κοπέλα που γνώρισε ως παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ και με την οποία βγήκαν πρώτο ραντεβού μερικούς μήνες αργότερα στο ίδιο μέρος, η Μαριάνα Νανίς, έγινε η σύζυγός του έναν χρόνο μετά, το 1987. Αρχικά ταξίδεψε κι αυτή στην Ιταλία, αλλά γρήγορα γύρισε πίσω στην Αργεντινή και χρόνια αργότερα θα δήλωνε: "Η φήμη μου αφορά στο ότι δεν ακολούθησα τον άντρα μου σαν σκυλάκι και στο ότι φοράω Versace".

Χωρίς τη Νανίς στο πλευρό του και με ένα κάταγμα στο πόδι που στοίχησε τη μισή σεζόν, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, όταν ο Κανίγια γνώρισε το κέντρο αισθητικής που διατηρούσε ο Λέλε Μόρα, στο κέντρο της πόλης. Ο Ιταλός καταδικάστηκε μερικά χρόνια αργότερα για διάφορα αδικήματα, μεταξύ των οποίων τη διακίνηση ναρκωτικών, με συνέπεια το όνομα του Κανίγια να εμπλακεί με τα ναρκωτικά, έστω και ως φημολογία, για πρώτη φορά εκείνη την περίοδο.

Η Βερόνα αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και αναγκάστηκε να πουλήσει τον Κανίγια για να διασωθεί. Η 11η θέση την άφηνε εκτός Ευρώπης ξανά και η πρόταση της Αταλάντα ήρθε σαν "μάννα εξ ουρανού". Ο Αργεντινός μετακόμιζε στο κοντινό Μπέργκαμο, για να φορέσει τη φανέλα της Αταλάντα.

Εκεί βρήκε τον Εβαΐρ στην κορυφή του σχήματος που επέλεγε ο Εμιλιάνο Μοντόνικο, με τον Κανίγια να καλείται να "εργαστεί" με τα τρεξίματά του γύρω από τον Βραζιλιάνο "φουνταριστό". Οι δυο τους σχημάτισαν ένα εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο, που σε εκείνη την απίστευτα ανταγωνιστική και γεμάτη αστέρες Serie A, οδήγησαν την Αταλάντα στην 7η θέση. Την ίδια σεζόν, η Βερόνα έπεφτε κατηγορία...

Από τις 29 συμμετοχές και 7 γκολ στην πρώτη σεζόν του στην Ιταλία, ο Κανίγια ανέβασε τους δείκτες σε 36 και 10 στην Αταλάντα. Η χρονιά αυτή τον οδήγησε στην αποστολή της Αργεντινής για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, εκεί όπου "έλαμψε" το άστρο του.

Η εποποιία του Μουντιάλ στην Ιταλία

Μετά από την αξέχαστη παρουσία του στο 2ο ημίχρονο κόντρα στο Καμερούν, πήρε φανέλα βασικού για τον δεύτερο αγώνα της πρώτης φάσης ομίλων με αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση. Στο 57ο λεπτό κι ενώ το σκορ είναι 1-0 για τους Αργεντινούς (2-0 τελικό σκορ), ο Κανίγια δέχεται κίτρινη κάρτα, σε μία φάση που έμελε να "στοιχειώσει" τη χώρα, έστω κι αν δεν το γνώριζε εκείνη τη στιγμή.

Στον επόμενο αγώνα με τη Ρουμανία, ο Κανίγια είναι ξανά βασικός. Η Αργεντινή μένει στο 1-1, τερματίζει τρίτη στον όμιλο, αλλά προκρίνεται ως μία από τις καλύτερες τρίτες. Το πρώτο παιχνίδι βρίσκει τον Κανίγια στην απόλυτη δοκιμασία με το εθνόσημο στο στήθος: νοκ άουτ απέναντι στη Βραζιλία. Ο Μαραντόνα δεν είχε πιάσει ακόμα ισχυρά στάνταρ απόδοσης, αλλά ούτε οι Βραζιλιάνοι, με τον αριστερό μπακ Μπράνκο να καταγγέλλει χρόνια αργότερα δολιοφθορά στα νερά.

Ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας των Αργεντινών, Σέρχιο Γκοϊκοτσέα, ο οποίος είχε πάρει τη θέση του τραυματία Νέρι Πουμπίδο στην αρχή του τουρνουά, εξελισσόταν σε πρωταγωνιστή του Μουντιάλ με τις επεμβάσεις του, οι οποίες έσωσαν την "αλμπισελέστε" στον αγώνα με τη "σελεσάο". Ήταν ο MVP του αγώνα μέχρι το 80ό λεπτό. Ήταν σε εκείνο το σημείο όταν ο Μαραντόνα πήρε την μπάλα λίγο πιο πίσω από τη σέντρα, περικυκλωμένος από τέσσερις αντιπάλους. Η κούρσα ξεκίνησε με δύο εξ αυτών να... κρέμονται πίσω από τον Αργεντινό, ο οποίος έφτασε έξω από την περιοχή του Κλάουντιο Ταφαρέλ έχοντας άλλους τέσσερις αντιπάλους μπροστά του. Ένας εξ αυτών, ο Ρικάρντο Ρότσα, μη θέλοντας να προστεθεί στη λίστα που περιελάμβανε Άγγλους και Βέλγους αμυνομένους που έγιναν περίγελος από τον Μαραντόνα, αποφάσισε να τον μαρκάρει με διαφορετικό τρόπο, πιέζοντάς τον στον ώμο για να πέσει.

Όντως τα κατάφερε, αφού όμως ο Κανίγια είχε κάνει κίνηση να ανοιχτεί πέρα από τους τέσσερις Βραζιλιάνους, οι οποίοι ασχολούνταν αποκλειστικά με την εφόρμηση του Μαραντόνα και είχαν ξεχάσει τον ξανθομάλλη επιθετικό. Ο Μαραντόνα βρήκε τον τρόπο να περάσει την μπάλα στον συμπαίκτη του με τάκλιν και πλέον τα πάντα θα έκρινε η μονομαχία Κανίγια - Ταφαρέλ. Ο Αργεντινός αξιοποίησε για ακόμα μία φορά την ευλυγισία του και με ένα σπάσιμο μέσης, ανάγκασε τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα να τον κυνηγάει μισοπεσμένος στο έδαφος και με υπερπροσπάθεια να σταθεί στα πόδια του, στηριζόμενος με το ένα χέρι στο γρασίδι. Η μάχη ήταν χαμένη κατά κράτος και ο Κανίγια σημείωνε το πρώτο τέρμα σε μεγάλη διοργάνωση για τη χώρα του και αυτομάτως γινόταν εθνικός ήρωας.

Τα επινίκια δεν κράτησαν πολύ, αφού ακολούθησε ο προημιτελικός κόντρα στη σπουδαία Γιουγκοσλαβία στην τελευταία ενωμένη εμφάνισή της, από την οποία έναν χρόνο αργότερα θα πήγαζε ο πρωταθλητής Ευρώπης Ερυθρός Αστέρας. Ακόμα μία κακή εμφάνιση της Αργεντινής, παρότι η ομάδα του Ίβιτσα Όσιμ έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 31', λόγω δεύτερης κίτρινης κάρτας του παίκτη που είχε πάρει man to man τον Μαραντόνα, Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς. Το παιχνίδι έμεινε στο 0-0 μετά από 120 λεπτά και στα πέναλτι, παρότι ο Μαραντόνα απέτυχε να σκοράρει, η Αργεντινή νίκησε με 3-2 και πέρασε στα ημιτελικά.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΚΙ Η ΝΑΠΟΛΗ

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο αγώνας του "Σαν Πάολο" δεν ήταν μία αναμέτρηση εθνικών ομάδων, αλλά μία εσωτερική πάλη μιας ολόκληρης πόλης. Οι κάτοικοι της Νάπολης κλήθηκαν να απαρνηθούν τον Θεό τους για χάρη μιας πατρίδας που τους είχε αφήσει στο έλεος της φτώχειας και της Μαφίας. Αρκετοί ήταν αυτοί που δεν το έκαναν και στενοχωρήθηκαν όταν ο Τότο Σκιλάτσι άνοιξε το σκορ για τη "σκουάντρα ατζούρα" στο 17'. Στο 67', ο Κανίγια επενέβη ξανά και τους έδωσε τροφή για πανηγυρισμούς. Ο Χούλιο Ολαρτικοετσέα ζύγισε καλά μια σέντρα από αριστερά, ο Κανίγια έπιασε μια κεφαλιά προς τα πίσω, εκμεταλλευόμενος την άστοχη έξοδο του Βάλτερ Τζένγκα και ισοφάρισε σε 1-1, με την Ιταλία να δέχεται γκολ μετά από 517 σε αγώνες Μουντιάλ και να καταρρίπτει το σχετικό ρεκόρ.

Ο χρόνος κυλούσε και στο 82ο λεπτό, ο διαιτητής Βοτρό που σφύριζε και στο συγκεκριμένο παιχνίδι, εφευρίσκει εσκεμμένο χέρι του Κανίγια στο κέντρο του γηπέδου και του δείχνει κίτρινη κάρτα. Δεύτερη μαζί με εκείνη κόντρα στη Σοβιετική Ένωση στους ομίλους και αυτό σήμαινε, με τους κανονισμούς της εποχής, ότι ο Κανίγια δεν μπορούσε να συμμετάσχει στον τελικό, εάν προκρινόταν η Αργεντινή.

"Όταν τελείωσε ο αγώνας, ήταν πολύ δύσκολο. Όταν πήγα στα αποδυτήρια, όλοι απολάμβαναν τη στιγμή, αλλά όχι εγώ, επειδή ήμουν πολύ αναστατωμένος φυσικά. Δεν μου άρεσε καθόλου. Ήμουν πολύ εξαγριωμένος και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα έπαιζα στον τελικό. Όμως όχι, δεν είχα δάκρυα. Δεν υπήρξαν δάκρυα", θυμάται σε συνέντευξή του στον " Scotsman", κάνοντας εμμέσως τη σύγκριση με τον συνομήλικό και εξίσου ενθουσιώδη Πολ Γκασκόιν, ο οποίος έβαλε τα κλάματα εν ώρα αγώνα όταν αντίκρισε την κάρτα που θα τον άφηνε εκτός τελικού, εάν η Αγγλία απέκλειε τη Γερμανία στον έτερο ημιτελικό.

Ο Κανίγια όχι μόνο δεν επηρεάστηκε στον αγώνα του μετά από την κίτρινη κάρτα, αλλά ήταν αυτός που θα εκτελούσε το πέμπτο πέναλτι της Αργεντινής στη σχετική διαδικασία. "Έπρεπε να χτυπήσω το τελευταίο, το πέμπτο. Περίμενα, αλλά έχασαν τα δικά τους, οπότε ήμουν ΟΚ", δήλωσε. Ο Μαραντόνα ευστόχησε στο τέταρτο πέναλτι της Αργεντινής, την ώρα που Ρομπέρτο Ντοναντόνι και Άλντο Σερένα δεν κατάφεραν να σκοράρουν με τα δικά τους. Η Αργεντινή έφτασε για δεύτερη σερί φορά στον τελικό και ο Μαραντόνα ζούσε το δικό του παραμύθι. Δεν ήταν ο μόνος, όμως.

“Vola, Caniggia vola, elimina l’Italia, e portaci in Europa, col sachelì de coca" (="Πέτα, Κανίγια πέτα, απόκλεισε την Ιταλία και βγάλε μας στην Ευρώπη, με ένα σακί κόκα"), ήταν το σύνθημα που έφτιαξαν στα γρήγορα οι φίλοι της Αταλάντα για να συνοδεύουν τον δικό τους ήρωα που... απέκλεισε τη χώρα τους. "Αυτή η πόλη ήταν πάντα μαζί μου. Πιστεύω ότι οι κάτοικοι του Μπέργκαμο και οι κάτοικοι της Νάπολης ήταν οι μόνοι που γιόρταζαν αν και η Ιταλία αποκλείστηκε", δήλωνε ο Κανίγια.

Στον τελικό, ο Κανίγια ήθελε να βιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα συναισθήματα των συμπαικτών του, αν και ο ίδιος δεν θα αγωνιζόταν. "Στον τελικό καθόμουν με τις αλλαγές στον πάγκο, ήθελα να ήμουν μία από αυτές. Κάθισα στον πάγκο και φορούσα τη φόρμα. Ήθελα να αισθάνομαι σαν μέρος του όλου σκηνικού". Η Αργεντινή ηττήθηκε 1-0 από το πέναλτι του Αντρέας Μπρέμε στο 86', με τον Μαραντόνα, όπως επέμεινε να συμπεριληφθεί στην αποστολή της Αργεντινής ο Κανίγια ειδάλλως δεν θα κατέβαινε στο Μουντιάλ, να πιστεύει μέχρι σήμερα ότι εάν αγωνιζόταν ο φίλος του, τότε η ιστορία θα γραφόταν με διαφορετικό τρόπο.

Το αλησμόνητο καλοκαίρι του '90 ολοκληρώθηκε και ο Κανίγια επέστρεψε στο Μπέργκαμο ως βασιλιάς. Η Αταλάντα, όμως, δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του, έστω κι αν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, όπου αποκλείστηκε από την Ίντερ των Γερμανών (Ματέους, Μπρέμε, Κλίνσμαν), η οποία κατέκτησε το τρόπαιο στον "εμφύλιο" με τη Ρόμα. Τα 10 γκολ σε 23 αγώνες στη Serie A βοήθησαν ώστε οι "νερατζούρι" να τερματίσουν στη 10η θέση της βαθμολογίας.

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ITALIA90

Το καλοκαίρι του 1991 βρήκε τον Κανίγια ξανά σε αποστολή... νίκης με την εθνική Αργεντινής, στη Χιλή αυτήν τη φορά για το Copa America. Δίπλα του, αυτήν τη φορά, δεν ήταν ο Μαραντόνα, ο οποίος ήταν τιμωρημένος με 15 μήνες αποκλεισμού για χρήση κοκαΐνης. Παρτενέρ του Κανίγια στην επίθεση ένας από τους κορυφαίους σέντερ φορ στην ιστορία της χώρας, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα.

Στον πρώτο αγώνα του τουρνουά, ο "Μπατιγκόλ" σημείωσε δύο γκολ και ο Κανίγια πρόσθεσε ακόμα ένα στη νίκη 3-0 επί της Βενεζουέλας, δίνοντας το στίγμα αυτής της συνεργασίας. Το τέλος του τουρνουά βρήκε τον Κανίγια να πανηγυρίζει το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του και πρώτη της Αργεντινής μετά από τρεις δεκαετίες, ενώ οι επιτυχίες έγιναν δύο τον επόμενο χρόνο, όταν η χώρα του κατέκτησε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών.

Η τελευταία σεζόν με την Αταλάντα τον βρήκε να αγωνίζεται σε 32 αγώνες πρωταθλήματος και κυπέλλου και να σημειώνει 9 γκολ. Μπορεί η ομάδα του Μπέργκαμο να μην ξεχώριζε στη Serie A, ωστόσο η ταχύτητα του Κανίγια αποτελούσε σημείο αναφοράς. Τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου, όπως θυμάται κι ίδιος.

"Θυμάμαι στην Αταλάντα, ο προπονητής Μοντόνικο μας έκανε το πρωί της Δευτέρας δυνατή προπόνηση και μετά μας έδινε ρεπό την Τρίτη κι εγώ το εκμεταλλευόμουν, περνώντας δύο ημέρες στο Μόντε Κάρλο. Το πρωί της Τετάρτης ξυπνούσα στις 6:30 το πρωί και έφευγα. Έκανα το Πριγκιπάτο - Μπέργκαμο σε 2,5 ώρες, με την Porsche στα 240χλμ/ώ. Με σταματούσαν συχνά αστυνομικοί. Άλλες φορές μου έκοβαν πρόστιμο και άλλες μου έλεγαν: 'Είσαι ο Κανίγια; Φύγε, αλλά πρώτα δώσμου ένα αυτόγραφο'. Ο Μοντόνικο δεν ήταν σύμφωνος, αλλά δεν το καταλάβαινε, αφού έκανα καλές προπονήσεις, αν και είχα κοιμηθεί λίγο. Κάποιες φορές που έφτανα αργά, του έλεγα ότι βρήκα κίνηση στην πόλη".

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗ ΡΟΜΑ ΚΑΙ Η ΚΟΚΑΙΝΗ

Το καλοκαίρι του 1992 έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Η Ρόμα αποφάσισε να πουλήσει τον Ρούντι Φέλερ μετά από μία πενταετία και να τον αντικαταστήσει με τον Κανίγια. Η πορεία των "τζιαλορόσι" είναι απογοητευτική, ενώ ο Κανίγια σε 15 αγώνες πρωταθλήματος σημειώνει μόλις τέσσερα γκολ, μέχρι τις 15 Μαρτίου 1993, όταν ανακοινώνεται ότι σε έλεγχο ντόπινγκ έχει βρεθεί θετικός σε κοκαΐνη και τιμωρείται με αποκλεισμό 13 μηνών, χάνοντας μεταξύ άλλων και την κατάκτηση του Copa America 1993.

"Λάθος μου. Έσφαλα και το πλήρωσα. Η ποινή των 13 μηνών είναι υπερβολική. Ο κανονισμός είναι γελοίος, επειδή η κοκαΐνη δεν βελτιώνει την απόδοση του παιχνιδιού. Είναι μόνο ένα προσωπικό ελάττωμα, όπως το αλκοόλ", θα υποστήριζε μετά από χρόνια.

Η τιμωρία προκάλεσε ακόμη περισσότερα αγωνιστικά προβλήματα στον Βούγιαντιν Μπόσκοβ, με την ομάδα να βρίσκεται ήδη χαμηλά στη βαθμολογία. Ο Σέρβος τεχνικός, μάλιστα, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει έναν 16χρονο επιθετικό, ονόματι Φραντσέσκο Τότι, ψάχνοντας λύση στο κενό του Αργεντινού.

Η Ρόμα τερμάτισε στη 10η θέση και μόλις τρεις πόντους πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ο Μπόσκοβ αποχώρησε, ο Κάρλο Ματσόνε στήριξε την επιλογή Τότι. Ο Κανίγια είχε αντιληφθεί ότι η κατάσταση στην "αιώνια πόλη" ήταν δύσκολη γι' αυτόν. Η σύζυγός του και τα παιδιά του έμεναν στην Αργεντινή κι αυτός καλούταν να ξεπεράσει τα πάντα και να βρει την ψυχολογική δύναμη να προετοιμαστεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ!

Η ατυχία στο Μουντιάλ του 1994

Ο Άλφιο Μπασίλε τον ήθελε στην αποστολή της "αλμπισελέστε", αρκεί να βρισκόταν σε καλή φυσική κατάσταση την ώρα του τουρνουά. Ο Κανίγια τα κατάφερε και συμπεριλήφθηκε στην αποστολή, όπως και ο Μαραντόνα, ο οποίος επίσης είχε εκτίσει ποινή αποκλεισμού λόγω κοκαΐνης και έκανε ειδική προπόνηση επί τέσσερις μήνες για να ξαναβρει την αγωνιστική φόρμα του.

Ο πρώτος αγώνας στη φάση των ομίλων τους βρίσκει αμφότερους στη βασική ενδεκάδα. Απέναντί τους, η Εθνική Ελλάδας, η οποία πέφτει θύμα του Μπατιστούτα, που σημείωσε χατ τρικ. Ο Μαραντόνα ολοκλήρωσε μία καταπληκτική ομαδική ενέργεια στο 60ό λεπτό, σε ένα γκολ που αποδείχθηκε το 34ο και τελευταίο με το εθνόσημο στο στήθος.

Λίγες ημέρες αργότερα, η Αργεντινή αντιμετώπισε την ενθουσιώδη Νιγηρία. Ο Σάμσον Σιάσια με "σκάψιμο" στο 8' επιχείρησε να σοκάρει τους Αργεντινούς, αλλά ο Κανίγια διατήρησε την ψυχραιμία του, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και με δύο γκολ έκανε την ανατροπή. Πρώτα ισοφάρισε από κοντά με ριμπάουντ σε σουτ του Μπατιστούτα μετά από κομπίνα σε φάουλ και στο 28', την ώρα που ο Μαραντόνα ετοιμαζόταν να εκτελέσει νέο φάουλ με γέμισμα στην περιοχή, είδε τον αμαρκάριστο Κανίγια να του φωνάζει για συρτή πάσα, του έδωσε την μπάλα και το 2-1 ήταν γεγονός.

Η αποχώρησή τους αγκαλιασμένοι από το "Φόξμπορο" ήταν η τελευταία φορά για πολύ καιρό που οι δυο τους θα ήταν χαρούμενοι. Αμέσως μετά από τον αγώνα με τη Νιγηρία, ο Μαραντόνα εντοπίζεται θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ και ολοκληρώνει άδοξα τη διεθνή καριέρα του. Στον τελευταιο αγώνα του ομίλου, απέναντι στη Βουλγαρία, ο Κανίγια τραυματίζεται στο 1ο ημίχρονο, η Αργεντινή ηττάται με 2-0 και προκρίνεται ως τρίτη από το γκρυπ. Απέναντί της η εκπληκτική Ρουμανία του Γκέοργκε Χάτζι, η οποία νίκησε με 3-2 μία Αργεντινή δίχως τον τραυματία Κανίγια και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.

ΤΟΝ ΕΔΙΩΞΕ Η ΡΟΜΑ

Ο Κανίγια επέστρεψε στη Ρώμη, αλλά όχι για να μείνει. Ο σύλλογος δεν ήθελε να συνεχίσει τη συνεργασία μαζί του μετά από το τέλος της τιμωρίας και τον έδωσε στην Μπενφίκα. Προβλήματα αντιμετώπισε και με την εθνική Αργεντινής, αφού τα "ηνία" ανέλαβε ο αυστηρός Ντανιέλ Πασαρέλα, ο οποίος στις... προγραμματικές δηλώσεις απαγόρεψε μεταξύ άλλων τους ομοφυλόφιλους και τα μακριά μαλλιά. Κι αν για τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δεν κατάφερε να κάνει κάτι, ο αποκλεισμός από τις κλήσεις του Κανίγια και του Φερνάντο Ρεδόνδο μόνο σε αγωνιστικά κριτήρια δεν μπορούσε να αποδοθεί.

Στη Λισαβόνα βρήκε παίκτες όπως ο Πάουλο Μπέντο, ο Μισέλ Πρεντόμ, ο Αμπέλ Σαβιέρ και ο... Ντάνιελ Κένεντι (μετέπειτα του Εργοτέλη, της Καλλιθέας, του Αίαντα Σαλαμίνα και του Περαμαϊκού), ενώ σχημάτισε καλό επιθετικό δίδυμο με τον Βραζιλιάνο Εντίλσον. Στην πιο παραγωγική χρονιά της καριέρας του, σημείωσε 16 γκολ σε 34 αγώνες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει τον τερματισμό πίσω από Πόρτο και Σπόρτινγκ.

Οι εμφανίσεις του δεν συγκίνησαν τον Πασαρέλα, ο οποίος εξακολουθούσε να μην καλεί τον Κανίγια στις υποχρεώσεις της Αργεντινής. "Είναι γελοίο. Δεν συμφωνώ με αυτές τις απαιτήσεις", επέμενε ο Κανίγια, όσον αφορά στα μαλλιά του.

Η μεταγραφή με τον Μαραντόνα στην Μπόκα

Το καλοκαίρι του 1995 είναι περίοδος εξελίξεων. Ο επιχειρηματίας Εντουάρντο Εουρνεκιάν αποφασίσει να χρηματοδοτήσει την επιστροφή των δύο "ασώτων" του αργεντίνικου ποδοσφαίρου πίσω στην πατρίδα τους, με αντάλλαγμα τα δικαιώματα προβολής 16 φιλικών αγώνων της Μπόκα Τζούνιορς και τα εμπορικά δικαιώματα του Μαραντόνα.

Ο "πίμπε ντ' όρο" επιστρέφει στο "Μπομπονέρα", εκεί όπου ο Κανίγια... καθυβριζόταν όσο ανήκε στη Ρίβερ. Η μετακίνησή του τον κατέστησε persona non grata στο... μισό Μπουένος Άιρες, με τον ίδιο να προσπαθεί να είναι συμβιβαστικός για την επιλογή του σε μεταγενέστερες δηλώσεις: "Είμαι και με τις δύο ομάδες. Η Ρίβερ είναι καλύτερο σχολείο και απαιτεί ελκυστικό ποδόσφαιρο. Στη Μπόκα, οι οπαδοί ζητοκραυγάζουν ακόμα κι αν χάνεις".

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ

11 Σεπτεμβρίου 1996. Ο ατζέντης του Κανίγια, Σετίμιο Αλοΐσιο, τον καλεί στο τηλέφωνο. Ο Αργεντινός επιθετικός βρίσκεται στην Ιταλία μετά από την πρώτη χρονιά του στην Μπόκα, που ολοκληρώθηκε με 12 γκολ σε 29 αγώνες στο πλευρό του Μαραντόνα. Ο Κανίγια δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που άκουγε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού. Η Νελίντα Τομάσα Ιγκλέσιας, η μητέρα του Νέλντι, είχε πηδήξει από το μπαλκόνι του σπιτιού τους στον πέμπτο όροφο πολυκατοικίας στη γειτονιά του Μπελγράνο και είχε βάλει τέλος στη ζωή της.

Η 60χρονη περίμενε να φύγουν από το σπίτι ο σύζυγός της, Ούγκο, και τα δύο παιδιά τους που έμεναν μαζί, ο Ντιέγο και ο Μαρσέλο, και φορώντας μία απλή μπεζ μπλούζα και μία καφέ φούστα, ανέβηκε στα κάγκελα και από την άκρη του μπαλκονιού, πήδηξε στο κενό. Ο πατέρας του Κανίγια την είδε στην άσφαλτο γυρίζοντας από τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η πολυαγαπημένη Νέλντι του θα έφτανε σε τέτοιο σημείο.

Ήταν οικογενειακό μυστικό ότι έπασχε από κάποιας μορφής κατάθλιψη, ωστόσο το απονενοημένο ήταν πολύ μακριά από τη φαντασία των στενών συγγενών της. Η αιτία γι' αυτήν την απόφαση έγινε αντικείμενο ακατάσχετης φημολογίας αμέσως μετά από τη γνωστοποίηση των νέων. Η πιο δυνατή φήμη, αυτή που ήθελε τη μητέρα του Κανίγια να βρίσκεται στα μαχαίρια με τη σύζυγο του παίκτη, με συνέπεια να μην την αφήνει να βλέπει τα εγγόνια της.

ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΚΟΝΤΡΑ

Αν και στη διαθήκη της είχε δώσει εντολή στον δικηγόρο να κινηθεί νομικά σε όποιον αφήσει υποψίες ότι ο γιος της φέρει ευθύνη γι' αυτήν την πράξη, ο Κανίγια δεν κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ και έμεινε για μία σεζόν μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους, προσπαθώντας να νικήσει τους δαίμονές του.

Η σεζόν 1997-1998 τον βρήκε πίσω στους αγωνιστικούς χώρους, με μόλις πέντε γκολ σε 26 αγώνες για λογαριασμό της Μπόκα. Αν και τα έχει βρει με τον Πασαρέλα μετά από μία ιδιωτική κουβέντα που είχαν οι δυο τους κι έχει επιστρέψει στις υποχρεώσεις της εθνικής, το όνειρο της συμμετοχής στο Μουντιάλ της Γαλλίας δεν γίνεται πραγματικότητα, αφού τραυματίζεται λίγο πριν από τη διοργάνωση και δεν προλαβαίνει να αποθεραπευτεί.

Το τέλος της σεζόν τον βρίσκει στα "μαχαίρια" με τη διοίκηση του νυν πρωθυπουργού της Αργεντινής, Μαουρίσιο Μάκρι, σχετικά με την ανανέωσή του. Βάζει όλα τα μέσα, μεταξύ των οποίων και ο Εουρνεκιάν, ώστε να πάρει μεταγραφή στην Ιντεπεντιέντε, αλλά δεν καταφέρνει να βρει άκρη και φεύγει για την Αταλάντα, η οποία αγωνιζόταν στη Serie B.

Η επιστροφή σε Ευρώπη και εθνική

Το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι ό,τι καλύτερο. "Δεν ήμουν παίκτης επιπέδου Serie B. Έπαιζα και σκεφτόμουν 'τι κάνω εδώ;'". Μετά από 20 αγώνες και μόλις δύο γκολ, προλαβαίνει να τσακωθεί με τον προπονητή Τζιοβάνι Βαβασόρι και αποχωρεί το καλοκαίρι του 2000. Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά, αλλά αυτήν τη φορά για θετικό λόγο. Ο πρώην συμπαίκτης του στην πρώτη θητεία στην Αταλάντα, Ιβάνο Μπονέτι, είναι παίκτης προπονητής στην Νταντί και πείθει τον Κανίγια να κάνει αυτό το περίεργο βήμα.

Ο Αργεντινός πηγαίνει ως σούπερ σταρ στη Σκοτία και σκοράρει στο ντεμπούτο του το νικητήριο γκολ στο "Πίτοντρι" της Αμπερντίν. Η διοίκηση τον καλεί γρήγορα για νέο συμβόλαιο ύψους 1.500.000 λιρών, το οποίο αποδείχθηκε αργότερα ότι δεν άντεχε οικονομικά (όπως και άλλες μεταγραφικές κινήσεις, πχ. Τιμούρ Κετσπάγια), με συνέπεια να οδηγηθεί σε καθεστώς διαχείρισης. Το καλοκαίρι του 2001, η Ρέιντζερς αποφασίσει να ποντάρει στον Αργεντινό, ο οποίος με 8 γκολ σε 25 εμφανίσεις, απέδειξε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει παρά τα 34 χρόνια του.

Οι "Διαμαρτυρόμενοι" επιστρέφουν στους τίτλους και μάλιστα κάνουν το νταμπλ εις βάρος της Σέλτικ (41 αγώνες, 9 γκολ ο Κανίγια), νικώντας την στον τελικό του κυπέλλου με 3-2. Ο Κανίγια γίνεται αλλαγή στο 22' λόγω σκληρού μαρκαρίσματος από τον Κρις Σάτον, το οποίο δεν ξέχασε ποτέ και είχε σημαντικό λόγο. "Έπαιξε στην άμυνα σε εκείνο το παιχνίδι, δεν ξέρω γιατί. Ο (σ.σ. τεχνικός της Σέλτικ) Μάρτιν Ο' Νιλ τον έβαλε εκεί για κάποιον λόγο. Τον πέρασα και με έριξε κάτω, τραυματίζοντάς με στο γόνατο".

ΘΑ ΗΤΑΝ ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΤΟΥ 2002!

Όπως αποκάλυψε στον "Scotsman" ο Κανίγια, αυτός ο τραυματισμός άλλαξε όλον τον σχεδιασμό της... εθνικής Αργεντινής για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002! "Ήμουν αναστατωμένος που τραυματίστηκα στο τελευταίο παιχνίδι μου, επειδή ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση. Ήμουν έτοιμος να παίξω στο Μουντιάλ και θα ήμουν βασικός. Ο προπονητής μου το είχε πει!"

Ο Μαρσέλο Μπιέλσα είχε προκαλέσει πολλά ερωτήματα, συμπεριλαμβάνοντας στην αποστολή τον Κανίγια, αφού κανείς δεν περίμενε ότι ο Αργεντινός επιθετικός μπορούσε να βοηθήσει αγωνιστικά. Παρ' όλα αυτά, ο εκκεντρικός τεχνικός φαίνεται πως είχε διαφορετική άποψη. "Με ήθελε να αγωνιστώ στη δεξιά πτέρυγα, γι' αυτό με κάλεσε. Ήθελε να παίξει με τρεις μπροστά και με ήθελε να παίζω από την αρχή. Επειδή ήμουν τραυματία, ο Αριέλ Ορτέγα έπαιξε δεξιά αντί για εμένα".

Το όνομα του Κανίγια γράφτηκε στα κατάστιχα της ιστορίας για έναν αρνητικό λόγο. Μπορεί να μην αγωνίστηκε ούτε λεπτό στην καταστροφική παρουσία της Αργεντινής στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, ωστόσο έγινε ο πρώτος παίκτης που αποβάλλεται όντας στον πάγκο σε αγώνα Μουντιάλ, λόγω των διαμαρτυριών του στο τελευταίο ματς του ομίλου κόντρα στη Σουηδία.

Το τέλος της καριέρας του Κανίγια πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς. Η τελευταία σεζόν του στο "Άιμπροξ" (36 ματς/12 γκολ) ολοκληρώθηκε επίσης με νταμπλ, αλλά και διαμάχη με τον Άλεξ Μακλίς για το συμβόλαιό του, αφού ο τεχνικός της Ρέιντζερς φέρεται να τον ξεγέλασε για να παραμείνει στη Γλασκόβη, στερώντας του διετές συμβόλαιο με τη Μονακό.

Το καλοκαίρι του 2003 έφυγε από τη Σκοτία και κατέληξε στο Κατάρ, στην πρώτη... απόβαση από την Ευρώπη, με παίκτες όπως ο Μπατιστούτα, ο Πεπ Γκουαρδιόλα και ο Στέφαν Έφενμπεργκ. Κάπου εκεί, η καριέρα του Αργεντινού επιθετικού που έκανε φετίχ το ξανθό, ατημέλητο μακρύ μαλλί και που διήρκεσε σχεδόν 19 χρόνια (με δύο κενές σεζόν), έλαβε τέλος.

Ο φίλος του Μαραντόνα κι ο γιος του ανέμου

Ο Κλάουντιο Κανίγια είχε την τύχη και συνάμα ατυχία να συνυπάρξει σχεδόν με τον Ντιέγο Μαραντόνα. Οι δυο τους έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι, ήταν δύο αδέρφια από διαφορετικούς γονείς, που με κάθε ευκαιρία φρόντιζε ο ένας για τον άλλον. Το piquito, το φιλί στο στόμα που αντάλλαξαν μετά από ένα γκολ στο superclasico κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ, ενδεικτικό της σχέσης τους. Ομοίως, η ξανθιά... λωρίδα που είχε βάψει στο μαλλί του ο Μαραντόνα το 1995, ως συμπαράσταση στον συμπαίκτη του για τον αποκλεισμό του από την εθνική λόγω της κόμμωσής του, ήταν ακόμα ένα στοιχείο της αμοιβαίας αγάπης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα, ο Κανίγια ωρύεται ότι οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν το όνομα του Μαραντόνα το 1994. "Τέσσερις μήνες πριν από το Μουντιάλ, οι διοργανωτές κάλεσαν τον Ντιέγο. 'Πρέπει να έρθεις στο Μουντιάλ, σε χρειαζόμαστε'. Στόχος ήταν να έχουν ένα αστέρι όπως αυτός για να βοηθήσουν την εκκίνηση του πρωταθλήματός τους. Ο Ντιέγο είναι περίπλοκος. Απάντησε ότι δεν είναι έτοιμος, δεν ήθελε να παίζει θέατρο και ότι απείχε καιρό από τις προπονήσεις. Επέμεναν: 'Κάνε ό,τι μπορείς και ό,τι χρειάζεται για να είσαι σε φόρμα'. Του έδωσαν να καταλάβει ότι εκεί θα τον αφήσουν στην ησυχία του, χωρίς ελέγχους και ότι δεν θα τον άγγιζαν. Δούλεψε σκληρά, αλλά σε μόλις τέσσερις μήνες είναι αδύνατο να προπονηθείς και να επιστρέψεις σε καλή φυσική κατάσταση. Έψαξε βοήθεια σε διάφορες ουσίες, πιθανόν συμπληρώματα".

Όσο για την περιπέτεια με τα ναρκωτικά και γενικότερα τον χαρακτήρα του Μαραντόνα, ο Κανίγια δεν τον πρόδωσε ποτέ: "Είναι υπόδειγμα για όλους, ένας ηγέτης με θάρρος, που ποτέ δεν επηρέασε τις επιλογές του προπονητή. Και μετά, ένα παιδί με χρυσή καρδιά, έτοιμο να βοηθήσει τους φίλους του. Είναι εύκολο να μιλάμε χωρίς να γνωρίζουμε. Πρέπει να βρεθούμε πρώτα στη θέση του. Δεν κατόρθωσε ποτέ να ζήσει μία φυσιολογική ζωή, ήταν πάντα υπό πίεση. Παρ' όλα αυτά, ως άνθρωπος είναι πολύ καλύτερος από πολλούς που τον κριτικάρουν".

ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΝΙΑΤΩΝ ΜΑΣ

Η λάμψη του Μαραντόνα αναγκαστικά επισκίαζε τον Κανίγια, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν είχε τα ίδια χαρίσματα με τον συμπατριώτη του. Το μοναδικό... κοινό ήταν η έλλειψη ακριβούς θέσης, με συνέπεια πότε να αγωνίζεται ως εξτρέμ και πότε ως επιθετικός μέσος ή δεύτερος επιθετικός. Οι ασίστ του ήταν περισσότερες από τα γκολ στις περισσότερες σεζόν που αγωνίστηκε, παρότι με την ταχύτητά του ήταν πιο εύκολο εκείνος να είναι ο εκτελεστής, παρά ο δημιουργός.

Το "ταβάνι" του ίσως να μην το είδαμε ποτέ. Αυτές οι δύο "κενές" σεζόν σε ηλικία 27 και 30 ετών μοιάζει αδύνατο να μην στοίχησαν στη συνολική εικόνα του. Ομοίως, στα μεγάλα ραντεβού η ατυχία τον συντρόφευε πάντα. Τόσο με την απουσία του από τον τελικό του Μουντιάλ 1990, όσο και με τους τραυματισμούς στα επόμενα τρία Παγκόσμια Κύπελλα, στα οποία θα μπορούσε να φανεί τουλάχιστον χρήσιμος.

Τα γρήγορα πόδια του ήταν κάτι αδιανόητο σε μία εποχή όπου ακόμα μεσουρανούσαν οι ποδοσφαιριστές και όχι οι αθλητές. Ο ίδιος, αν και το αντιλαμβανόταν, συμπεριφερόταν απλά ως μύστης της ταχύτητας, σε κάθε έκφανσή της. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που ο ίδιος αποκάλυψε, όταν στη δεύτερη θητεία του στην Αταλάντα, είχε μία... κόντρα με τον Κριστιάνο Ντόνι, πηγαίνοντας με τα αυτοκίνητά τους στην προπόνηση.

"Ένα πρωί πήγαινα στο προπονητικό κέντρο και δύο χιλιόμετρα πριν φτάσω, με προσπερνάει ο Κριστιάνο. Πατάω την κόρνα. 'Πού πας; Εάν επιταχύνω, θα τα κάνεις πάνω σου!' Και άρχισε ο αγώνας. Εγώ είχα μια Mercedes 290, εκείνος δεν θυμάμαι. Προσπερνάω, με ξαναπερνάει, φρένο, τον πλησιάζω και φτάνουμε στην Τζινγκόνια. Τον προσπερνάω για τα καλά και μπαίνω στο προπονητήριο πρώτος, με φουλ ταχύτητα. Παρκάρω δίπλα στον Βαβασόρι, που μόλις είχε φτάσει με τον Fiat Panda του. Ανοίγω την πόρτα και ακούω τον κόουτς να ουρλιάζει σαν τρελός: 'Όχιιιιιι!' Τα χάνω, βλέπω τον Ντόνι που είναι κόκκινος, σχεδόν μοβ από την ντροπή. 'Συγγνώμη κόουτς, συγγνώμη, συγγνώμη, δεν το είδα'. Ο Κριστιάνο, φτάνοντας μετά από μένα, χτύπησε τον σκύλο του Βαβασόρι! Τίποτα το σοβαρό, του είχε αγγίξει λίγο το πόδι και τη μουσούδα με το σασί. Αλλά ο κόουτς ήταν έξω φρενών, είχε τρελαθεί. Μας χαιρέτησε όλους. 'Την προπόνηση να την κάνετε μόνοι σας, εγώ πάω στον κτηνίατρο'. Εξαφανίστηκε μέχρι την επόμενη μέρα".

Αυτός ο αλέγκρος Αργεντινός, ο οποίος ακόμα και σήμερα αρνείται να κόψει τα μαλλιά του, αυτός ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, που πλέον δηλώνει εισοδηματίας από τα πέντε σπίτια που έχει στην Αργεντινή, τα δύο στις ΗΠΑ και τις τρεις σουίτες στο Μαϊάμι, αυτός ο φλογερός άντρας, που ακόμα και τώρα η σύζυγό του βάσει ιδιωτικούς ντετέκτιβ να ερευνήσουν εάν την απατάει και συχνά πυκνά περσόνες από την Αργεντινή υποστηρίζουν ότι είχαν σχέση μαζί του ακόμα και μπροστά στα παιδιά του, αυτή η νεανική ψυχή που στηρίζει με κάθε δύναμη τα τρία παιδιά του, εκ των οποίων τα μικρότερα (δίδυμα), πρωταγωνιστούν σε διάφορα trash show της τηλεόρασης (με τη Σάρλοτ να γίνεται σταρ χάρη στην υπερβολική πλαστική στήθους), είναι ένας ποδοσφαιριστής βγαλμένος μέσα από το '80 και το '90 που είχε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παρατσούκλια: "hijo del viento", ο "γιος του ανέμου".

Για μένα ο Κάνι είναι σαν αδερφή ψυχή. Τον αγαπάω σαν αδερφό. Με αντικατέστησε στην καρδιά του κόσμου

Ντιέγο Μαραντόνα