Τι δουλειά έχουν ο Ρονάλντο με τον Τζέιμς στο ίδιο κείμενο; Τι κοινό μπορεί να έχουν οι δύο σούπερ σταρ δύο διαφορετικών αθλημάτων και τι μπορεί να έχει διδαχθεί ο Κριστιάνο από τον ΛεΜπρόν; Το βασικό κοινό των δύο είναι αυτό που έρχεται πρώτο στο μυαλό του κόσμου όταν τους σκέφτεται. Συγκλονιστικοί αθλητές, με σωματικές ικανότητες στα όρια του τρομακτικού.

O Ρονάλντο έγινε 34, ο Τζέιμς το έκανε πριν περίπου ένα μήνα, αμφότεροι αψηφούν ηλικία και κούραση λες και είναι ρομπότ, λες και πρόκειται για μηχανές που κατασκευάστηκαν σε κάποιο κρυφό εργαστήριο.

Όμως, το άλλο στοιχείο που τους ενώνει είναι η μάχη που δίνουν για να φέρουν τον εαυτό τους στο στάτους που επιθυμούν. Μια καριέρα χτισμένη με κόπο και ιδρώτα, με έναν και μοναδικό στόχο, το GOAT status. ΛεΜπρόν και Κριστιάνο δεν θέλουν απλώς νίκες και χρήματα, δεν τους αρκούν ούτε οι τίτλοι και τα βραβεία.

Όλα αυτά είναι μέσα για έναν σκοπό και αυτός είναι ένας. Να θεμελιώσουν την άποψη πως είναι οι καλύτεροι όλων των εποχών.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΤΟΥ ΤΖΟΡΝΤΑΝ, ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΙ

Για τον ΛεΜπρόν το εμπόδιο είναι στο παρελθόν. Ο Τζόρνταν έκανε ο,τι έκανε και η καριέρα του είναι τελειωμένη, τακτοποιημένη σε ράφι, με τα βιβλία των επιτευγμάτων του και τα dvd με το αποδεικτικό υλικό. Ο Τζέιμς ξεκίνησε το μπάσκετ γνωρίζοντας ακριβώς που βρίσκεται ο πήχης.

Για τον Ρονάλντο το πράγμα είναι αρκετά πιο περίπλοκο. Το εμπόδιο είναι σύγχρονο. Η πορεία του Μέσι ήταν και είναι ακόμα παράλληλη με αυτήν του Κριστιάνο. Ο πήχης για τον Πορτογάλο δεν ήταν σεταρισμένος από πριν, εξελίχθηκε ταυτόχρονα με εκείνον και εξακολουθεί να το κάνει.

Ο ΛεΜπρόν έπρεπε να ξεπεράσει/φτάσει τον αδιαμφισβήτητο GOAT Μάικλ Τζόρνταν, αλλά τουλάχιστον είχε ένα μαξιλάρι. Μπορούσε πρώτα να γίνει ο αδιαμφισβήτητος κορυφαίος της εποχής του. Να εδραιώσει αυτό το σπουδαίο στάτους και μετά να δει τι μπορεί να πιάσει στη σύγκριση με τον Τζόρνταν, που θα γινόταν με το κλασικό πρίσμα: “δεν είναι εύκολο να συγκρίνεις παίκτες από διαφορετικές εποχές, ίσως αρκεί που ο καθένας ήταν ο κορυφαίος της εποχής του”.

Αυτό ήταν και είναι ακόμα το μεγάλο εμπόδιο του Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος κάποια στιγμή αποφάσισε πως θέλει να κυνηγήσει το GOAT status, αλλά το πρόβλημα ήταν και είναι πως δεν μπορεί πρώτα να αποδείξει πως είναι ο κορυφαίος της εποχής του, γιατί είχε την ατυχία να αγωνίζεται στην ίδια εποχή με τον Μέσι.

Προφανώς κανείς απ’τους δύο δεν ήταν διατεθειμένος να σταματήσει να προσπαθεί. Το θέμα είναι ο τρόπος που προσπάθησαν και προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

ΛΕΜΠΡΟΝ, Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ

Ο ΛεΜπρόν είναι ο πρωτοπόρος, ο καθηγητής του προσωπικού αφηγήματος. Ο υπεραθλητής αυτός δεν φρόντισε μόνο να γίνει ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που μπορεί. Ταυτόχρονα αποφάσισε να πάρει στα δικά του χέρια όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και τον τρόπο που θα γραφτεί και θα γίνει αποδεκτός από τον κόσμο ο προσωπικός του μύθος. Ας θυμηθούμε.

Το αντίο στο Κλίβελαντ το 2010 δεν ήταν κάτι ξεχωριστό. Προφανώς ήταν ιστορικός ο τρόπος που ανακοινώθηκε “Η Απόφαση”, όπως και το γεγονός πως χρόνια πριν είχαν συμφωνήσει με τον Γουέιντ και τον Μπος πως θα ενώσουν τις δυνάμεις τους το 2010 όταν και οι τρεις θα ήταν ταυτόχρονα free-agents.

Όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που ένας σταρ φεύγει για να πάει σε “καλύτερη” ομάδα με την ελπίδα πως εκεί θα κερδίσει τους τίτλους που του λείπουν. Ο Τζέιμς αγνόησε το στόρι που τον ήθελε να πετυχαίνει με την πρώτη του ομάδα όπως ο Τζόρνταν, έκανε πάμπολλους εχθρούς που τον κριτίκαραν που δεν μένει για να πετύχει “όπως πρέπει”, αλλά έκανε αυτό που έπρεπε.

Η ενδιαφέρουσα και διαφορετική επιλογή ήρθε μετά. Το Μαϊάμι του έδωσε τα δαχτυλίδια που τόσο ήθελε, αλλά βέβαια αυτά δεν ήταν “πέντε, έξι, επτά” όπως με περίσσια αλαζονεία μετρούσε ο ΛεΜπρόν την ημέρα της επίσημης παρουσίασης.

ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΟ ΚΛΙΒΕΛΑΝΤ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΑΤΖΕΝΤΑ

Η στιγμή που ο ΛεΜπρόν σόκαρε και πήρε το αφήγημα στα χέρια του ήταν όταν αποφάσισε να επιστρέψει στο Κλίβελαντ. Άφηνε πίσω του την ομάδα με την οποία είχε παίξει τέσσερις συνεχόμενους τελικούς (και είχε πάρει τους δύο), άφηνε τους σούπερ-σταρ για να επιστρέψει στην αρχή, στα δύσκολα.

Άφηνε την επιτυχία για να παλέψει ξανά από το μηδέν, εκεί που πρόδωσε και τον μίσησαν. Εννοείται πως αυτή του η επιλογή έστρεψε όλο το κλίμα υπέρ του. Όμως, το σημαντικότερο ήταν πως σε μια μέρα, ο ΛεΜπρον άλλαξε το αφήγημα.

Σταμάτησε να κυνηγάει τον δρόμο του Τζόρνταν, έπαψε να ψάχνει την ποσότητα των τίτλων, τη δυναστεία, τα three-peat, τα δαχτυλίδια που δεν χωράνε μόνο σε ένα χέρι. Είπε εμφατικά σε όλον τον κόσμο πως δεν θα πιάσει τον Τζόρνταν πετυχαίνοντας όσα πέτυχε ο MJ, αλλά με το να σκαρφαλώσει σε μια άλλη, δικιά του κορυφή.

Και εννοείται πως ο κόσμος πείστηκε. Η ατζέντα άλλαξε, το θέμα πια δεν ήταν οι έξι τίτλοι ή οι ατομικές διακρίσεις, αλλά αρκούσε ένας, μόνο ένας τίτλος με το Κλίβελαντ. Ο ΛεΜπρόν πέτυχε στο να φτιάξει την κουβέντα όπως ήθελε εκείνος. Και μετά πέτυχε και στο να γράψει τον μύθο. Πρώτος τίτλος της πόλης σε όλα τα σπορ, ενώ ήταν 1-3 στους τελικούς, απέναντι στην ομάδα με το κορυφαίο ρεκόρ, δύο σερί 40άρες, η τάπα στον Ιγκουοντάλα. Μύθος.

Κι άλλοι παιχταράδες έχουν κατακτήσει τίτλους που “άξιζαν” περισσότερο, που ήρθαν με δυσκολία, ως αουτσάιντερ. Μην πάτε μακριά, σκεφτείτε μόνο πόσο μετράνε στην ποδοσφαιρική μυθολογία οι τίτλοι που πήρε ο Μαραντόνα με τη Νάπολι. Δεκάδες σταρ έχουν πολύ περισσότερους τίτλους, αλλά του Ντιέγκο “ήταν με τη Νάπολι".

Η μεγάλη διαφορά με ιστορίες σαν του Μαραντόνα είναι πως ο Τζέιμς το επεδίωξε. Δεν έχτισε τον μύθο γιατί εκεί τον έστειλε η ζωή, αλλά επειδή ο ίδιος το σχεδίασε για να γίνει έτσι. Αυτό σημαίνει “παίρνω το αφήγημα στα χέρια μου”.

Ο ΛεΜπρόν το πήρε στα δικά του με απόλυτη επιτυχία και μετά το σφράγισε και στο παρκέ. Θα σταματούσε εκεί; Με τίποτα. Έκλεισε το κεφάλαιο Κλίβελαντ και στα 33 άλλαξε ξανά το αφήγημα. Πήγε στους Λέικερς, στη μεγάλη ομάδα πια, στην ιστορική, στο νέο πρότζεκτ που λέγεται “τίτλος μετά τα 34 στην ομάδα του Τζαμπάρ, του Μάτζικ, του Σακίλ και του Κόμπε”.

Η ΨΥΧΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΟ ΜΕ ΤΟ CHAMPIONS LEAGUE ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΡΥΣΕΣ ΜΠΑΛΕΣ

Πάμε και στον Κριστιάνο. Ο Πορτογάλος κάποια στιγμή κατάλαβε πως ο Μέσι δεν νικιέται ποδοσφαιρικά. Ο,τι κι αν έκανε ο Ρονάλντο, το πακέτο του Αργεντινού δεν έχει προηγούμενο στο άθλημα. Στην αρχή οι δυο τους “έμοιαζαν”, με ταχύτητα και ντρίμπλες στα άκρα του γηπέδου, αλλά όταν ο Μέσι πάτησε γκάζι η σύγκριση έγινε άδικη.

Ο Ρονάλντο άφησε πίσω όλες τις άλλες δουλειές στο γήπεδο για να ασχοληθεί μόνο με το γκολ και άρχισε να τα βάζει με το τσουβάλι, να τρελαίνει κόσμο. Όμως, τελικά ο Μέσι κατάφερε να σκοράρει όσο ο Πορτογάλος και ταυτόχρονα να ντριμπλάρει πολύ περισσότερο, να δημιουργεί πολύ περισσότερο και να είναι και πιο εύστοχος μπροστά από το τέρμα. Εξωγήινα πράγματα.

Ο Κριστιάνο γρήγορα στράφηκε στο αφήγημα. Στα βραβεία και στους τίτλους. Αν δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος παίκτης, μπορείς να προσπαθήσεις να κάνεις καλύτερη καριέρα. Ξέρουμε πια πως το 2012 ήρθε σε σοβαρή ρήξη με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η κατηγορία του προς τη διοίκηση ήταν πως ο σύλλογος δεν χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να τον στηρίξει στις ψηφοφορίες της Χρυσής Μπάλας, την οποία ο Μέσι είχε πάρει τέσσερις φορές σερί.

Ένα χρόνο αργότερα ο Ρονάλντο κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα του 2013: ούτε αυτός ούτε ο Μέσι είχαν πάρει το Champions League, ο Αργεντινός είχε κάνει καλύτερη χρονιά ατομικά και η Μπαρτσελόνα είχε πάρει το πρωτάθλημα. Αλλά η ψηφοφορία παρατάθηκε για συμπεριλάβει και τα μπαράζ για το Μουντιάλ της Βραζιλίας, εκεί που η Πορτογαλία αντιμετώπιζε τη Σουηδία. Club power σε συνδυασμό με τη δύναμη του αφηγήματος.

Η Χρυσή Μπάλα έγινε εμμονή για τον Κριστιάνο (το διαπιστώνει εύκολα κανείς στην ταινία του), που έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να φουσκώσει η κουβέντα γύρω απ’αυτήν και τη σημασία της. Ταυτόχρονα, το Champions League έγινε ο απόλυτος στόχος. Ο Ρονάλντο πέρασε τα 30, σταμάτησε να σκίζεται για τα γκολ σε κάθε ματς και σε κάθε φάση και επικεντρώθηκε σ’αυτό που ήξερε πως επηρεάζει περισσότερο απ’οτιδήποτε άλλο την ποδοσφαιρική κοινή γνώμη: τα νοκ-άουτ του Champions League.

Κάπως έτσι η Ρεάλ και ο Κριστιάνο είχαν μόνο ένα πρωτάθλημα Ισπανίας, αλλά δύο Champions League στις πρώτες επτά σεζόν του Πορτογάλου στη Μαδρίτη. Κι όταν τελικά ήρθε το εκπληκτικό νταμπλ με πρωτάθλημα και Champions League το 2018, ο Ρονάλντο ξεκουραζόταν την άνοιξη και δεν ταξίδευε καν με την ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια μετά την 1η Μαρτίου.

Ο Ρονάλντο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας πέτυχε όσα ήθελε. Ο στόχος ήταν να φτιάξει μια καριέρα καλύτερη απ’αυτήν του Μέσι και αυτό έγινε όταν ο Έντερ βρήκε δίχτυα στο Σταντ ντε Φρανς το 2016 και όταν πέρυσι τον Ιούνιο ο Κριστιάνο κρατούσε με το ένα χέρι το τρόπαιο του Champions League και με το άλλο έδειχνε τα πέντε δάχτυλα. Three-peat δεν έχει κάνει ούτε ο ΛεΜπρόν.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΜΠΡΟΝ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ

Όμως, ο Πορτογάλος δεν είχε σκοπό να σταματήσει το αφήγημα. Φάνηκε από την τελετή της Χρυσής Μπάλας στην αρχή του 2019 όταν την ημέρα που ισοφάρισε την επίδοση του Μέσι αποφάσισε να δηλώσει από μόνος του πως είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ο,τι πιο “εγώ θα φτιάξω την ιστορία και την ατζέντα” έχουμε δει ποτέ.

Πρώτα βγήκε και υπέδειξε στον κόσμο τι να συζητάει για εκείνον και μετά έπρεπε να γράψει το σενάριο. Κι έτσι το καλοκαίρι ήρθε η ώρα να “κάνει ΛεΜπρόν”. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η επιλογή να αφήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης για να πάει στη Γιουβέντους.

Δεν τον έδιωξε η Ρεάλ, ούτε τα χάλασαν στην ανανέωση του συμβολαίου. Έφυγε μόνος του, σχεδόν με όρους NBA, αφού σε ανύποπτη στιγμή είχε αποσπάσει από τον Πέρεθ τον λόγο του πως θα μπορούσε να φύγει αν μια ομάδα έδινε 100 εκατομμύρια ευρώ.

Ακριβώς όπως ο ΛεΜπρόν, ο Ρονάλντο πήρε μια απόλυτα συνειδητή απόφαση, 100% δικιά του, χωρίς να πιέζεται από τίποτα, χωρίς να οδηγείται εκεί από κανέναν άλλον παρά την ίδια του τη φιλοδοξία. Άφησε πίσω του την ομάδα που του έδωσε τους τίτλους και τα βραβεία που τόσο ήθελε. Άφησε τον ορισμό της comfort zone για να βαδίσει στο άγνωστο στα 33. Γιατί; Γιατί κατάλαβε πως δεν μετράει μόνο το τι, αλλά και το πως.

Ο Ρονάλντο είχε ήδη την ποσότητα. Πέντε Champions League, ισάριθμες Χρυσές Μπάλες και ένα ιστορικό Euro με την Πορτογαλία. Αυτό που ήθελε να προσθέσει είναι η ποιότητα, το διαφορετικό. Το αφήγημα που θα λέει πως πήρε τίτλους και σε τρίτο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης, αλλά και πως με αυτόν η Γιουβέντους πήρε επιτέλους το Champions League που ανεπιτυχώς κυνηγάει από τότε που επέστρεψε στο προσκήνιο.

Τίτλοι που ίσως θα είναι σημαντικότεροι απ’όσους μπορεί ο Μέσι να κατακτήσει στο ίδιο διάστημα. Γιατί θα είναι “διαφορετικοί”, γιατί θα αρκεί μία και μόνο φορά, όπως αρκούσε στον ΛεΜπρόν για να είναι μυθικό το δεύτερο πέρασμά του από το Κλίβελαντ.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΑΠΟΛΙ;

Νομίζετε πως είναι υπερβολικά όλα αυτά; OK, ας σκεφτούμε κάτι ακόμα. Δεν είναι φήμη, είναι πραγματικότητα: η πρώτη επιλογή του Ρονάλντο για το νέο κεφάλαιο της καριέρας του ήταν η Νάπολι. Οι άνθρωποί της ήταν οι πρώτοι που έμαθαν πως θέλει να φύγει από τη Ρεάλ και πως έχει τον τρόπο να το κάνει.

Σοκαρίστηκαν που τους διάλεξε, τα έβαλαν κάτω και με μεγάλη λύπη διαπίστωσαν πως δεν είχαν τη δυνατότητα να τον πάρουν και να καλύψουν τις απαιτήσεις του. Η πόρτα άνοιξε για τη Γιουβέντους, με την πρώτη επαφή να γίνεται την εποχή των προημιτελικών του Champions League. Τόσο νωρίς.

Σκεφτείτε το. Εντάξει το να θες να φύγεις από τη Ρεάλ μετά από εννιά σεζόν στις οποίες έχεις κατακτήσει τα πάντα. Όμως, με ποιον τρόπο σκέφτεσαι αν η πρώτη σου επιλογή από όλες τις ομάδες του κόσμου είναι η Νάπολι; Ποια μπορεί να είναι η πράξη στο μυαλό που το πρώτο της αποτέλεσμα είναι η Νάπολι;

Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να γυρίσετε πιο πάνω στο κείμενο για να θυμηθείτε πότε και γιατί αναφέραμε τη Νάπολι. Δεν είναι μια απλή ομάδα. Η Νάπολι ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο συνώνυμο των “ξεχωριστών τίτλων”. Είναι η πρώτη ομάδα που έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι για επιτυχίες που ήταν μοναδικές.

Το ποδόσφαιρο έχει “πήρε δύο Πρωταθλητριών με τη Νότιγχαμ Φόρεστ”, έχει “πήρε Champions League με την Πόρτο και την Ίντερ” και πάνω απ’όλα είναι το “δύο πρωταθλήματα και ένα UEFA με τη Νάπολι”.

Η ομάδα που από τότε δεν έχει πατήσει σε κορυφή, ο λαός που για δεκαετίες ζει και αναπνέει με την προσμονή τον Μεσσία που θα της φέρει ξανά έναν τίτλο. Θυμάστε τι έγινε πέρσι μετά το γκολ του Κουλιμπαλί στο Τορίνο, ε;

Κυριολεκτικά δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να επιλέξεις τη Νάπολι εναντίον άλλης ομάδας. Δεν έχει κάτι να σου δώσει που να τη φέρει 1η στη λίστα των επιλογών. Πρώτη τη διαλέγεις μόνο όταν ψάχνεις το ξεχωριστό αφήγημα. Το μέρος που ένας, μόνο ένας τίτλος θα είναι αρκετός για να γράψεις έναν μύθο, όπως ήταν αυτός των Καβαλίερς.

Υπάρχει και κάτι ακόμα, πιο σατανικό. Ο ΛεΜπρόν έχει τον Τζόρνταν, ο Ρονάλντο έχει τον Μέσι, ο Μέσι ποιον έχει; Τον Μαραντόνα. Αυτόν που πέτυχε με την Αργεντινή και με την, πως την έλεγαν να δεις, α ναι, ΜΕ ΤΗ ΝΑΠΟΛΙ. Ακόμα αμφιβάλλετε πως ο Ρονάλντο τη διάλεξε για να πετύχει την τέλεια αφήγηση, το σατανικό "εσύ δεν πέτυχες με την Αργεντινή και εγώ πήγα και πέτυχα ΜΕ ΤΗ ΝΑΠΟΛΙ ΟΠΩΣ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ".

Δεν του έκατσε, αλλά και η Γιουβέντους του κάνει. Η διαφορά είναι πως με τη Νάπολι ο Ρονάλντο θα έπρεπε να πάρει ένα πρωτάθλημα, αυτό θα ήταν ο στόχος. Η Γιουβέντους του δίνει την πολυτέλεια να έχει σχεδόν εξασφαλισμένο το πρωτάθλημα, ένα εύκολο τσεκ στο "πήρε τίτλους όπου κι αν πήγε, σε τρία μεγάλα πρωταθλήματα". Άνεση μέσα στη σεζόν, καμία πίεση για γκολ και φόρμα, ιδανικές συνθήκες για να είναι φρέσκος και"φονικός" όταν θέλει, δηλαδή στα νοκ-άουτ του Champions League. Στο φινάλε, πιο εύκολα παίρνεις την κούπα με τα μεγάλα αυτιά με τη Γιουβέντους, παρά το πρωτάθλημα με τη Νάπολι.

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ

Ας κλείσουμε και με μια τελευταία ομοιότητα στις δύο επιλογές καριέρας/αφηγήματος που έκαναν ΛεΜπρόν και Ρονάλντο. Όταν άφησαν Χιτ και Ρεάλ για Καβαλίερς και Γιουβέντους ο κόσμος σοκαρίστηκε γιατί άφηναν τα ψηλά για να πάνε στα χαμηλά. Είναι όμως έτσι;

Πέρυσι τον Φεβρουάριο ο Μπιλ Σίμονς έγραψε ένα εκπληκτικό κείμενο για το πως ο ΛεΜπρόν μπορεί να ξεπεράσει τον Τζόρνταν, στο οποίο στην ουσία προέβλεπε πως το καλοκαίρι θα αφήσει τους Καβαλίερς και εξέταζε ποιες μπορεί να είναι οι επιλογές του. Μέσα σε αυτό τόνιζε πως η απόφαση του 2014 για επιστροφή στο Κλίβελαντ μπορεί να σόκαρε, αλλά στην πραγματικότητα ήταν λογική.

Το Μαϊάμι είχε πάψει να δίνει στον ΛεΜπρόν τις καλύτερες πιθανότητες για τίτλο: το Κλίβελαντ μπορεί να έμοιαζε επιστροφή στα χαμηλά, όμως έδινε στον ΛεΜπρόν μεγαλύτερη τύχη και καλύτερες αγωνιστικές συνθήκες. Αν αποτύγχανε, όλοι θα θαύμαζαν την προσπάθειά του να παλεύει "μόνος του". Αν τα κατάφερνε έστω μία φορά, θρύλος.

Πάμε και στον Πορτογάλο; Ναι μεγαλύτερη όλων η Ρεάλ, ναι απίστευτο το three-peat του Champions League. Αλλά έδινε στον Ρονάλντο καλύτερες συνθήκες από τη Γιουβέντους για το επόμενο διάστημα μετά τα 33; Πιο γερασμένη, πιο κορεσμένη, με πολύ μεγαλύτερη ανάγκη για ανανέωση, άρα και χρόνο, σε πολύ πιο απαιτητικό πρωτάθλημα, με πολύ πιο ισχυρό εγχώριο αντίπαλο. Η Γιουβέντους έχει την ανοδική πορεία, τη δίψα, τις πιο γερές αγωνιστικές βάσεις, ακόμα και το ρόστερ είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του: καλοί παίκτες, κανένας πραγματικός σταρ να μπαίνει δίπλα του.

Αυτό σημαίνει "ορίζω την ατζέντα". Να έχεις πάει σε καλύτερη δουλειά και όλοι να θεωρούν πως πήγες στα πιο δύσκολα. Η ιστορία λέει πως ο Ρονάλντο άφησε τη μεγάλη και σίγουρη Ρεάλ για μια νέα πρόκληση, αλλά στην πραγματικότητα η επιλογή του δίνει πολύ καλύτερες συνθήκες για να συνεχίσει να πετυχαίνει τους στόχους του. Στα καλύτερα πήγε.

ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ

Η αφορμή για το κείμενο ήταν τα χθεσινά γενέθλια του Κριστιάνο. Ο Φεβρουάριος είναι ο αγαπημένος του μήνας, έχει τα γενέθλιά του, αλλά και την έναρξη της μοναδικής διοργάνωσης που τον ενδιαφέρει. Ξεκινούν τα νοκ-άουτ του Champions League. Στους ομίλους ο Πορτογάλος έβαλε μόνο ένα γκολ. Ποιος νοιάζεται. Το 2016-17 είχε βάλει μόνο δύο και στα νοκ-άουτ έβαλε δέκα, οδηγώντας τη Ρεάλ στο back-to-back.

Έρχεται η πρώτη προσπάθεια του Ρονάλντο να κάνει ΛεΜπρόν. Πήρε την επιλογή ακριβώς στα βήματα του Τζέιμς, τώρα πρέπει να πετύχει στο χορτάρι. Αυτό θα δώσει τις απαντήσεις, αλλά μέχρι τότε θα πόνταρα υπέρ του και όχι εναντίον του. Ο Πορτογάλος θα το πετύχει κι αυτό, θα πάρει κι από τη Γιουβέντους αυτά που θέλει στο χτίσιμο του προσωπικού του μύθου. Ανανεώνουμε το ραντεβού για το φινάλε κι αυτού του κεφαλαίου, όταν θα δούμε ποιοι θα είναι οι Λέικερς που θα διαλέξει ο Ρονάλντο στα 37.

Δεν πιστεύω να έχετε την αίσθηση πως θα σταματήσει νωρίτερα.