Η τακτική του Ρανιέρι. Εντός και εκτός τερέν. Οι στιγμές που σημάδεψαν την ομάδα. Ο ιδιόρρυθμος πρόεδρος. Ο Ιταλός προπονητής που έχασε από τα Φερόες και έγινε βασιλιάς στη θέση του βασιλιά (Ριχάρδου). Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την ομάδα που συζητά όλος ο κόσμος.

Football Analysis

Το παραδοσιακό 4-4-2 του "αποτυχημένου"

Του Δημήτρη Ξουρή

"Πιστεύω ότι ο Ρανιέρι έχει κάνει τρομερή δουλειά και το αξίζει. Άποψη μου είναι ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν παραμύθια, αλλά σκληρή δουλειά. Και αυτό που έκανε η Λέστερ, είναι επιβράβευση όλης της δουλειάς που έχει κάνει σε ολόκληρη τη σεζόν για να φτάσει στην κορυφή" σχολίασε πρόσφατα ο Ζινεντίν Ζιντάν.

Όλα ξεκίνησαν δέκα μήνες πριν. Στις 13 Ιουλίου συγκεκριμένα η Leicester City, ανακοινώνει την συμφωνία της με τον 63χρονο Ιταλό τεχνικό κ. Κλάουντιο Ρανιέρι. Ένας προπονητής που λίγους μήνες νωρίτερα, είχε φύγει ως "αποτυχημένος" από το πάγκο της Εθνικής Ελλάδος. Ο στόχος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την παραμονή της ομάδας στην Premier League.

Αρχικά, εφάρμοσε ένα στυλ παιχνιδιού επηρεασμένο από τον κορυφαίο Ιταλό προπονητή της Μίλαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 Αρίγκο Σάκι. Ένα στυλ παιχνιδιού που ταίριαζε απόλυτα στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του. Κρατώντας τον βασικό κορμό της προηγούμενης περιόδου και με την προσθήκη τριών ποδοσφαιριστών (Φουχς, Καντέ, Οκαζάκι) η Λέστερ έγινε σύντομα ένα πειθαρχημένο σύνολο με ομαδικό πνεύμα και καλή αμυντική λειτουργία.

Αγωνιστικό στυλ

Ο κ. Ρανιέρι χρησιμοποίησε ένα κλασικό 1-4-4-2 σε ευθεία. Κάτω από τα δοκάρια ο Σμάιχελ, στο δεξί άκρο της άμυνας ο ταχύτατος Σίμπσον (αναπληρωματικός την περασμένη σεζόν) και στο αριστερό άκρο ο έμπειρος Φουχς. Στο κέντρο της άμυνας οι Μόργκαν και Χουτ ποδοσφαιριστές υψηλόσωμοι και πολύ δυνατοί στις προσωπικές μονομαχίες. Κεντρικοί μέσοι οι Ντρινκγουότερ και Καντέ με ασταμάτητα τρεξίματα έκαναν τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο καθώς: έκοβαν, κάλυπταν και δημιουργούσαν. Ο πρώτος, έμπαινε ως αλλαγή την προηγούμενη χρονιά και ο δεύτερος δύο χρόνια πριν αγωνιζόταν στην Ligue 2. Στις πτέρυγες αγωνίστηκαν δύο ποδοσφαιριστές γρήγοροι και ικανότατοι στο ένας εναντίον ενός οι Μαχρέζ (δεξιά) και Ολμπράιτον (αριστερά) παίζοντας με “ανάποδα” πόδια. Στην κορυφή της επίθεσης βρίσκονταν οι Οκαζάκι (σε ρόλο περιφερειακού επιθετικού) και ο Βάρντι (πρώτος σκόρερ της ομάδας με 24 τέρματα).

Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας ήταν η οργανωμένη άμυνα που στόχο είχε να "χτυπήσει" τον αντίπαλο στην αντεπίθεση εκμεταλλευόμενη την ταχύτητα των παικτών της Βάρντι, Μαχρέζ , Ολμπράιτον και Οκαζάκι. Δημιουργικά προσπάθησε να «χτίσει» τις επιθέσεις της είτε με μακρινές μεταβιβάσεις από τον Σμάιχελ ή τους κεντρικούς αμυντικούς Μόργκαν και Χουτ με στόχο τον Βάρντι, είτε με την μπάλα κάτω παίζοντας από τις πτέρυγες.

Το passing game της δεν ήταν καλό στο επιθετικό μισό όπως φαίνεται και στις επιτυχημένες πάσες που ήταν 70,2% μ.ο. ανά παιχνίδι. Κατέχει την 4η θέση στις μακρινές μεταβιβάσεις (72 μ.ο.) συγκριτικά με τις υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας. Διακρίθηκε για την αποτελεσματικότητά της στο σκοράρισμα: 1γκολ/ 4,7σουτ με την 3η καλύτερη επίθεση στην Αγγλία με 67 τέρματα και την 3η καλύτερη άμυνα, καθώς δέχθηκε μόλις 35 τέρματα.

Αμυντική λειτουργία

Στη φάση της άμυνας ξεκινούσαν την πίεση στη μπάλα σε πρώτο χρόνο οι δύο φορ λίγο πάνω από την σέντρα (2/3) και στη συνέχεια οργανωμένα στο μισό (1/2) τους γήπεδο. Υπήρχε μια διπλή άμυνας ζώνης, με τον Οκαζάκι να προστίθεται στην ζώνη της μεσαίας γραμμής και τον Βάρντι να μένει ψηλά διατηρώντας το επιθετικό βάθος στην κορυφή της επίθεσης.

Ένα μειονέκτημα της τοποθέτησης των αμυντικών και των μέσων σε δύο ευθείες, θα μπορούσε να είναι το γεγονός πως καταργείται η βασική αρχή του αμυντικού βάθους. Ωστόσο, ο Ιταλός τεχνικός είχε την λύση τοποθετώντας έναν από τους δύο κεντρικούς μέσους (Ντρινκγουότερ , Καντέ) στο μεσοδιάστημα, μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς για να κρατάει το αμυντικό βάθος την στιγμή που ο άλλος κεντρικός μέσος θα πίεζε. Ακόμη, πάντα υπήρχε κάλυψη στον παίκτη που πίεζε τον κάτοχο της μπάλας.

Η δημιουργία υπεραριθμίας στις πτέρυγες με την επιστροφή του ακραίου μέσου και του εσωτερικού μέσου στην πλευρά που πίεζε το μπακ ήταν από τα κύρια χαρακτηριστικά της αμυντικής λειτουργίας των "αλεπούδων".

Η τοποθέτηση των Ντρινκγουότερ και Καντέ ήταν καταλυτική στο να κλείνουν καλά οι χώροι στον άξονα , οδηγώντας τον αντίπαλο να παίξει από τα πλάγια. Η παρουσία τους κοντά στους κεντρικούς αμυντικούς τους επέτρεψαν να κερδίσουν τα αμυντικά rebound και να βγάλουν την ομάδα γρήγορα στην επίθεση με μακρινές πάσες προς τον Βάρντι (κυρίως από τον Ντρινκγουότερ ). Επιπλέον, στις περιπτώσεις που ο αντίπαλος έπαιζε με δύο επιθετικούς βρίσκονταν στο κέντρο της άμυνας για να μην αφήσουν εκτεθειμένους τους στόπερ 2ν2.

Κατά την "αρνητική μετάβαση" τη στιγμή δηλαδή που χανόταν η μπάλα, υπήρχε pressing στην μπάλα από τους κοντινότερους παίκτες με στόχο την αντιμετώπιση του αιφνιδιασμού από τον αντίπαλο και την γρήγορη επανάκτηση της μπάλας.

Τέλος, στόχος των παικτών της Λέστερ ήταν να μην αφήσουν τον αντίπαλο να αναπτυχθεί με προϋποθέσεις και με την μπάλα κάτω από πίσω, αλλά να τον οδηγήσουν σε διεκδικήσιμες μπαλιές, πιέζοντας με τους δύο φορ τους στόπερ του αντιπάλου χωρίς όμως να μετακινείται ψηλά και η μεσαία ζώνη.

Επιθετική λειτουργία

Στη φάση της επίθεσης η ομάδα του κ. Ρανιέρι χρησιμοποίησε σύνθετη επιθετική ανάπτυξη με κοντινές και μακρινές μεταβιβάσεις. Στην πρώτη περίπτωση , θέλησε να παίξει με την μπάλα κάτω κυρίως από τις πτέρυγες προσπαθώντας να δημιουργήσει σωστή υποστήριξη και υπεραριθμία στο χώρο που βρισκόταν η μπάλα. Στην εικόνα κάτω παρατηρούμε τον Φουχς να έχει την μπάλα και τους Ολμπράιτον, Καντέ και Οκαζάκι να βοηθούν στην διατήρηση της κατοχής της μπάλας.

Το παιχνίδι από τα πλάγια (κυρίως από τα αριστερά) είχε ένα στόχο: να τραβήξουν τον αντίπαλο στην πλευρά στην οποία θα ήταν η μπάλα και με μία σέντρα στην “αδύναμη πλευρά” να υπήρχε χώρος για να εκμεταλλευτούν την ικανότητα του Μαχρέζ στο ένας εναντίον ενός.

Στην επίθεση συμμετείχαν οι πλάγιοι αμυντικοί και οι κεντρικοί μέσοι χωρίς όμως να κάνουν ταυτόχρονες προωθήσεις και οι δύο στην ίδια πτέρυγα. Οι ακραίοι μέσοι έπαιζαν με ανάποδα πόδια, έκλειναν προς τον άξονα και έκαναν σέντρα με στόχο τον Βάρντι που βρισκόταν ανάμεσα στον στόπερ και τον ακραίο μπακ της απέναντι πλευράς. Ο Οκαζάκι έκανε κίνηση στα πλάγια τραβώντας μαζί του τον στόπερ και δημιουργώντας κενό χώρο για να κινηθεί ο Βάρντι στην αντίπαλη περιοχή.

Στην άλλη περίπτωση, που επέλεγαν να παίξουν με μακρινές μεταβιβάσεις από πίσω, υπήρχε σχέδιο καθώς σημάδευαν τον Βάρντι και κοντά του βρίσκονταν πάντα οι Οκαζάκι και ένας ακραίος μέσος ανάλογα την πλευρά για να πάρουν το επιθετικό rebound.

Υπερόπλο: Το επιθετικό transition

Το επιθετικό transition ήταν το δυνατό σημείο για την ομάδα της Λέστερ τη φετινή σεζόν. Η εκμετάλλευση της ταχύτητας που διαθέτουν οι ποδοσφαιριστές της Βάρντι , Οκαζάκι , Μαχρέζ και Ολμπράιτον μέσω των γρήγορων αντεπιθέσεων με σόλο ενέργειες είτε με μακρινές μεταβιβάσεις στην πλάτη των αμυντικών προς τον Βάρντι έδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην ομάδα του κ.Ρανιέρι έναντι των αντιπάλων του.

Όταν ο αντίπαλος κατάφερνε να περιορίσει τους επιθετικούς και τους πλάγιους μέσους της Λέστερ, η λύση ερχόταν από τους στόπερ. Στις στατικές φάσεις (επιθετικά κόρνερ και φάουλ) εκμεταλλεύτηκαν την ικανότητα των παικτών τους στο ψηλό παιχνίδι. Στα επιθετικά κόρνερ ο Φουχς με το αριστερό πόδι και ο Ντρινκγουότερ με το δεξί πόδι στα επιθετικά φάουλ σημάδευαν στο 2ο δοκάρι όπου έκαναν κίνηση οι υψηλόσωμοι κεντρικοί αμυντικοί (Μόργκαν , Χουτ ). Οχτώ πολύτιμα τέρματα σημειώθηκαν από κόρνερ, φάουλ και άλλα δέκα από πέναλτι.

Ομάδα με προσωπικότητα

Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν ο κ. Ρανιέρι κρατούσε χαμηλούς τόνους και υποστήριζε πως στόχος ήταν η άνετη παραμονή. Αντιμετωπίζοντας όλα τα παιχνίδια με την ίδια σοβαρότητα και αγωνιστική πειθαρχία η ομάδα του έφτασε στην κορυφή κερδίζοντας τα «εύκολα» θεωρητικά ματς. Οι ποδοσφαιριστές με την εμπειρία τους (28 ετών ο μ.ο. ηλικίας της ενδεκάδας) ήταν πάντα ψύχραιμοι και διαχειρίστηκαν σωστά τις επιτυχίες τους παίζοντας πάντα με μοναδικό στόχο την νίκη.

Με όπλο την ομαδικότητα κατάφερε να διατηρήσει σε υψηλό ρυθμό το παιχνίδι της και στα 90 λεπτά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ακόμη, και εάν είχε πετύχει ένα ή δύο τέρματα , ο ρυθμός δεν άλλαζε. Αυτό την έκανε να είναι μία ομάδα με προσωπικότητα που αποφεύγει το καταστροφικό παιχνίδι, τις σκοπιμότητες και συνεχίζει με επιθετικό πνεύμα στον αγωνιστικό χώρο.

Σε μία εποχή, λοιπόν, που όλοι μάθαμε το passing game , το “False Nine” και το “transition” ήρθε η Λέστερ, η οποία με “παραδοσιακό” 4-4-2 μας δίδαξε πως οι αρετές της προσπάθειας, της θέλησης και της "δίψας" για διάκριση ίσως είναι πιο ισχυρές από ονόματα και τακτικές.

* Ο Δημήτρης Ξουρής είναι Αναλυτής Αγώνων Ποδοσφαίρου

Italian Job: Το μπλουζάκι των footshirts για το επίτευγμα της Λέστερ

Λέστερ: Μια πόλη αμιγώς πολυπολιτισμική

του Νίκου Συριώδη

Το θαύμα της Λέστερ έχει προκαλέσει παγκόσμιο αντίκτυπο, με αποτέλεσμα να έχει γίνει γνωστή μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια γύρω από την ομάδα, τους παίκτες της και την ιστορία της. Αυτό που κατάφερε ο Κλάουντιο Ρανιέρι και οι ποδοσφαιριστές του, θεωρείται (και είναι) ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ποδοσφαιρικής ιστορίας και όχι άδικα. Από 'κει και πέρα, ξέρουμε λίγα πράγματα για την πόλη του Λέστερ, η οποία δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι από τους πιο γνωστούς και διάσημους βρετανικούς προορισμούς. Αν δεν υπήρχε το φετινό πρωτάθλημα που κατέκτησαν οι "αλεπούδες", θα παρέμενε το ίδιο άγνωστη σε όλους. Η αμέσως προηγούμενη καλύτερη επίδοσή της Λέστερ, ήταν το… 1929, όταν κατέκτησε τη δεύτερη θέση του Football League.

Η πόλη του Λέστερ έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, το δικό της στυλ και τον δικό της ξεχωριστό τρόπο ζωής. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου και αυτή την περίοδο βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Ποιος δεν είδε άλλωστε τις εικόνες 100.000 φίλων των "αλεπούδων" να έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, προκειμένου να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος την ημέρα που το πούλμαν της ομάδας έκανε την περιφορά του τροπαίου σε όλη την πόλη.

Το Λέστερ είναι η πιο πολυφυλετική πόλη της Μεγάλης Βρετανίας, μετά το Λονδίνο, καθώς μόλις ένας στους δύο από τους περίπου 330.000 κατοίκους της είναι "λευκός Βρετανός" σύμφωνα με την τελευταία απογραφή που έλαβε χώρα το 2011. Πολλές διαφορετικές φυλές συνυπάρχουν στην πόλη και όλοι τους ζουν αρμονικά. Έτσι έχει δομηθεί, αυτή είναι η κουλτούρα της και όλοι έχουν μάθει να ζουν μεταξύ τους, χωρίς να δημιουργούνται ιδιαίτερα προβλήματα. Ασιάτες, Αφρικανοί, άνθρωποι από την Καραϊβική έχουν βρει τον δικό τους χώρο στο Λέστερ και κανείς δεν ενοχλείται από τον διπλανό του. Τα ρατσιστικά κρούσματα δεν είναι τόσα πολλά, την στιγμή που σε ολόκληρη την Ευρώπη αποτελούν μάστιγα.

Αν πας στο Λέστερ, δύσκολα θα σου μείνει χαραγμένη στο μυαλό του. Αρχιτεκτονικά και ιστορικά, δεν έχει τα στοιχεία εκείνα που θα την κάνουν τόσο ξεχωριστή, ώστε να θέλεις να επιστρέψεις. Αν είσαι επισκέπτης, το πιθανότερο είναι να μην ξαναπάς. Όχι ότι είναι άσχημη πόλη, απλά δεν σε "κρατάει", δεν σου προσφέρει αυτό το "κάτι" που έχουν άλλες βρετανικές πόλεις. Ίσως είναι και ένας από τους λόγους που δεν έχει ασχοληθεί πολύς κόσμος μαζί της και δεν είναι διάσημος τουριστικός προορισμός. Εκείνο που θα κάνει εντύπωση σε κάθε επισκέπτη της πόλης, είναι το "χρώμα" των κατοίκων της. Μαύροι, λευκοί, κίτρινοι, όλοι βρίσκουν τον τρόπο να ζουν Λέστερ και καμία φυλή δεν έχει την πλειοψηφία, διότι πολύ απλά είναι πολλές, όπως έχουν αποδείξει πάρα πολλές έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί.

Κοιτάζοντας λίγο το παρελθόν της πόλης και απαντώντας στο "γιατί το Λέστερ είναι πολυπολιτισμικό;", βλέπουμε ότι οι πρώτοι μετανάστες έφτασαν μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν από κάθε γωνία της. Ευρωπαίοι, Ινδοί, Πακιστανοί και στην δεκαετία του '70 πήγαν στο Λέστερ και οι πρώτοι Αφρικανοί. Σιγά σιγά άρχισαν να αφομοιώνονται, έγιναν "ένα" με τους υπόλοιπους κατοίκους, γι' αυτό και είναι στην κουλτούρα της πόλης να δέχεται και να μην "αποβάλει" τους ξένους που φτάνουν εκεί, προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που πήγαν πάμφτωχοι και σε λίγα χρόνια, γέμισαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Έδωσε ευκαιρίες για δουλειές και για κοινωνική ανέλιξη και ευημερία.

"Δεν είναι λίγες οι ασιατικές οικογένειες που έφτασαν πάμφτωχες στην πόλη του Λέστερ και μέσα σε 2-3 χρόνια έγιναν εκατομμυριούχοι!", είπε ο Σάιμον Γούλεϊ, κάτοικος της πόλης του Λέστερ με καταγωγή από την Καραϊβική. Ο ίδιος πήγαινε στο γήπεδο για να δει την αγαπημένη του ομάδα, αλλά "δεν αισθανόμουν καλά, αλλά δεν σταμάτησα να πηγαίνω στο γήπεδο να παρακολουθώ τη Λέστερ", θέλοντας να δείξει ότι υπήρξαν και περιπτώσεις που ο ρατσισμός υπήρξε ακόμα και εκεί, κατά κύριο λόγο από τους λευκούς Βρετανούς. Πάντως, όπως προείπαμε, τα κρούσματα είναι σαφώς λιγότερα σε σχέση με άλλες πόλεις, κυρίως λόγω του πώς δομήθηκε η πόλη και της νοοτροπίας που έχει περάσει στους πολίτες της.

Παράλληλα, ο Άρλο Γουάιτ, ο οποίος καλύπτει την Premier League για το τηλεοπτικό δίκτυο NBC, ανέφερε πως "η ποδοσφαιρική Λέστερ τα τελευταία χρόνια άρχισε να αποκτά ολοένα και περισσότερους φιλάθλους, ανεξαρτήτου εθνικότητας, με ταχύτατους ρυθμούς". Η πόλη ήταν κυρίως γνωστή για το ράγκμπι, και μετά για το ποδόσφαιρο, ενώ διαθέτει πολύ καλές ομάδες μπάσκετ και κρίκετ.

Το Λέστερ για πολλά χρόνια ζούσε στην... σκιά του Μπέρμιγχαμ και πολλοί κοινωνιολόγοι τονίζουν πως οι άνθρωποι δεν ξέρουν που να τοποθετήσουν την πόλη. Εκείνοι από το Νότο, θεωρούν ότι το Λέστερ βρίσκεται στον Βορρά, ενώ εκείνοι από τον Βορρά λένε ότι ανήκει στο Νότο. Δεν είναι μια πόλη με πολιτιστική ταυτότητα, δεν υπάρχει τέτοια, ούτε είναι μια πόλη με συγκεκριμένο χαρακτήρα. "Κανείς δεν θα πει πως είναι περήφανος που ζει ή κατάγεται από το Λέστερ. Ας είμαστε ειλικρινείς…", έχει πει ο 50χρονος καθηγητής της αγγλικής γλώσσας στο Λέστερ, με καταγωγή από την Ασία, Ρίαζ Καν, ο οποίος είναι πολύ φανατικός με το ποδόσφαιρο και τις "αλεπούδες". Βέβαια, αυτή είναι και η... επιτυχία της πόλης, όπου οι περισσότεροι ευημερούν. Έχει την διαφορετικότητά της, είναι πολυφυλετική και οι διαφορετικές φυλές της ζουν αρμονικά...

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί πως ο δήμαρχος του Λέστερ, Πίτερ Σοουλσμπάι (έχει αναλάβει από τις 5/5/2011), έχει δηλώσει πως σκοπεύει να τιμήσει τους παίκτες και τον προπονητή της ομάδας, Κλάουντιο Ρανιέρι, δίνοντάς τα ονόματά τους σε πολλούς δρόμους της πόλης. "Η πόλη του Λέστερ έχει τιμήσει τα αστέρια του αθλητισμού, στο παρελθόν. Υπάρχει μια ζώνη που έχει πάρει το όνομα αρκετών αθλητών γκολφ κι έχουμε ένα δρόμο προς τιμή του Γκάρι Λίνεκερ: Lineker road. Είναι μια αλήθεια συλλογική προσπάθεια και γι' αυτό χρειαζόμαστε μια Λεωφόρο Βάρντι, ένα δρόμο Σμάιχελ, ή μια οδό Ρανιέρι", υποστήριξε ο 67χρονος Σοουλσμπάι, ο οποίος μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι δήμαρχος μιας από τις πιο γνωστές πόλεις του κόσμου αυτή την περίοδο.

The Vardy Story

Του Φώντα Σέμπρου

Ο Τζέιμι Βάρντι το 2011, σε ηλικία 24 ετών, έπαιζε με την φανέλα της Χάλιφαξ στην National League North, δηλαδή στην 6η κατηγορία της Αγγλίας. Τώρα πια είναι πρωταθλητής Αγγλίας με την Λέστερ, κάτοχος ενός σπουδαίου ρεκόρ στην Premier League και μέλος της εθνικής ομάδας εν όψει Euro 2016.

Η ζωή του Τζέιμι Βάρντι θα γίνει ταινία, αυτό είναι επίσημο και απολύτως λογικό. Αν δεν γίνει ταινία η ιστορία αυτού του ποδοσφαιριστή τότε δεν μπορεί να γίνει κανενός, τουλάχιστον στην σύγχρονη ιστορία του αθλήματος. Δεν είναι μόνο η εντυπωσιακή εξέλιξη στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, αλλά και η προσωπική του ζωή, η... πολύπλοκη οικογενειακή του κατάσταση από τότε που γεννήθηκε μέχρι σήμερα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν... από την αρχή και από εδώ και πέρα τα ονόματα θα γράφονται με λατινικούς χαρακτήρες.

Ο Jamie Vardy γεννήθηκε στο Sheffield (South Yorkshire) στις 11 Ιανουάριου 1987. Η μητέρα του ονομάζεται Lisa Clewes και ο πατέρας του ονομάζεται Richard Gill, με το ζευγάρι να μην παντρεύεται ποτέ. Ήρθε η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και ο νεαρός εργάτης μετακόμισε στο σπίτι της Lisa, έμενε δηλαδή το ζευγάρι μαζί τους γονείς της. Εκτός από την εγκυμοσύνη, ανεπιθύμητος ήταν στο σπίτι και ο Richard, ο οποίος μερικούς μήνες μετά την γέννηση του Jamie δημιούργησε μια παράνομη σχέση, με τη νέα του φιλενάδα να μένει έγκυος, έτσι μοιραία επήλθε ο χωρισμός των γονιών του μικρού Jamie.

H Lisa Clewes αργότερα παντρεύτηκε τον Phil Vardy, ο οποίος μεγάλωσε τον Jamie φυσικά σαν να είναι δικό του παιδί και του έδωσε και το επίθετό του, όπως γίνεται αντιληπτό, ενώ τον στήριξε και πάρα πολύ στο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Ο Jamie Vardy ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο το 2002 στις ακαδημίες της Sheffield Wednesday, η οποία όμως τον αποδέσμευσε το 2003, όταν ήταν 16 ετών και ο λόγος που τον απέρριψαν ήταν η σωματοδομή του, έκριναν πως ήταν μικρόσωμος και δεν έχει την δύναμη που απαιτείται για να αντεπεξέλθει σε υψηλό επίπεδο. "Όταν με απέρριψε η Sheffield Wednesday, η ομάδα που υποστήριζα σε όλη μου την ζωή, ήταν πραγματικά μία τεράστια απογοήτευση και με έκανε να σκεφτώ πως το ποδόσφαιρο δεν είναι για μένα", αποκαλύπτει ο Jamie Vardy, ο οποίος ήταν για 8 μήνες εν συνεχεία εκτός ποδοσφαίρου και πήρε αρκετά κιλά. "Ήμουν όντως μικρόσωμος, αλλά ακολούθησε μία... έκρηξη ανάπτυξης, πήρα 20 πόντους! Έμεινα όμως εκτός ποδοσφαίρου για 8 μήνες και πήρα και αρκετά κιλά, αλλά ευτυχώς μέσω ενός φίλου μου πήγα στην Stocksbridge Park Steels".

Συνέχισε λοιπόν στις ακαδημίες της Stocksbridge Park Steels, όπου αγωνίστηκε 4 χρόνια (ακαδημίες και δεύτερη ομάδα / reserve team) και το 2007, σε ηλικία 20 ετών δηλαδή, ανέβηκε στην πρώτη ομάδα, ενώ μέχρι τότε δεν πληρωνόταν. Με προπονητή τον Gary Marrow έκανε το ντεμπούτο του, ενώ ο πρόεδρος της ομάδας, εξηγεί: "Ο Jamie έπαιξε σε μας αρκετό καιρό. Ήταν στην reserve team για 3 χρόνια και κλήθηκε στην πρώτη ομάδα. Έχασε μάλιστα την πρώτη προπόνηση γιατί ήταν φοβισμένος. Ήρθε όμως στην δεύτερη προπόνηση και ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχω δει σε αυτό το επίπεδο". Όταν πήγε στην πρώτη ομάδα πήρε τα πρώτα του χρήματα από το ποδόσφαιρο, αρχικά λάμβανε 30 λίρες την εβδομάδα και ο πρόεδρος τονίζει: "Δεν έπαιρνε καθόλου χρήματα όταν έπαιζε στην reserve team. Είχε απλά την ευκαιρία να παίζει ποδόσφαιρο με τους συμπαίκτες του. Όταν έπαιζε στην πρώτη ομάδα, το περισσότερο που πληρώθηκε ήταν 100 λίρες την εβδομάδα".

Στην Stocksbridge Park Steels από το φοβισμένο 20άχρονο παιδί έγινε το αστέρι της ομάδας, αν και εν μέσω πολλών δυσκολιών. "Δούλευα πολλές ώρες και μετά έπαιζα ποδόσφαιρο το βράδυ. Ήμουν τεχνικός σε εργοστάσιο παραγωγής ανθρακονημάτων. Έφτιαχνα νάρθηκες για άτομα με ειδικές ανάγκες", αναφέρει ο Vardy που είχε ανάγκη τα χρήματα και συνεχίζει: "Σηκώναμε βαριά πράγματα και τα βάζαμε σε ζεστούς φούρνους 100άδες φορές την ημέρα, κάτι που έκανε ζημιά στην πλάτη μου. Αυτό όμως δεν με έκανε να μην παίζω ποδόσφαιρο, μάλιστα κάποια πρωινά τους έπαιρνα τηλέφωνο στην δουλειά και τους έλεγα πως δεν μπορώ να πάω διότι είχα τραυματιστεί το προηγούμενο βράδυ στην προπόνηση, έτσι ξεκουραζόμουν".

Δεν ήταν μόνο η σκληρή δουλειά που δεν τον άφηνε να απολαμβάνει 100% το ποδόσφαιρο στην Stocksbridge Park Steels, καθώς λόγω ενός καυγά σε ένα μπαρ (pub) για έξι μήνες έκανε προπόνηση και έπαιζε στα ματς φορώντας ένα μικρό μηχάνημα με μικροτσίπ (από την αστυνομία προφανώς) και έπρεπε να έχει γυρίσει σπίτι πριν νυχτώσει! Δεν ξεκίνησε αυτός τον καυγά, αλλά αυτός τον τελείωσε! "Αν τα εκτός έδρας ματς ήταν πολύ μακριά έπρεπε να παίζω συνήθως μόνο για μία ώρα και μετά με έβγαζαν. Ήλπιζα απλά πως θα νικήσουμε, πηδούσα τον φράχτη και έμπαινα στο αυτοκίνητο των γονιών μου για να πάμε γρήγορα σπίτι. Αυτό γινόταν για έξι μήνες. Το φορούσες αυτό το... ταμπελάκι στον αστράγαλο. Δεν μπορούσες να το σπάσεις, ακόμη και κλοτσιά να έτρωγες. Και με σφυρί να το χτύπαγες δεν έβγαινε. Ήμουν έξω με έναν φίλο που φορούσε ακουστικό και δύο τύποι θεώρησαν πως θα ήταν αστείο να τον κοροϊδέψουν και να του επιτεθούν. Δεν είμαι υπερήφανος για αυτό που έκανα, αλλά τον υπερασπίστηκα, κάτι που πάντα θα έκανα για έναν φίλο μου, κάτι που βέβαια με έβαλε σε μπελάδες. Είναι ένα από τα πράγματα που με έκαναν το άτομο που είμαι. Ήταν δύσκολο, έχει επίπτωση στην οικογένειά σου. Όλοι μου οι φίλοι ήταν έξω και διασκέδαζαν και εγώ ήμουν κλειδωμένος στο σπίτι. Ευτυχώς είχα μεγάλη συλλογή από DVD".

Έπαιξε τρία χρόνια στην Stocksbridge Park Steels και με 19 γκολ στην τρίτη του σεζόν την βοήθησε να κερδίσει άνοδο για πρώτη φορά στην Northern Premier League Division, η οποία είναι στο 6ο επίπεδο κατηγοριών της Αγγλίας. Στο έκτο επίπεδο ήταν και η Halifax Town, η επόμενη ομάδα του στην οποία ίσως μην είχε πάει αν δεν είχε ανάγκη τα χρήματα και αυτός και η Stocksbridge Park Steels, η οποία για την παραχώρησή του πήρε 15.000 λίρες, ενώ ενδιαφερόντουσαν ομάδες και υψηλότερων κατηγοριών. Συνέχισε να δουλεύει στο εργοστάσιο, σκόραρε στο ντεμπούτο του (γκολ-νίκης), αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας με 26 γκολ και ψηφίστηκε κορυφαίος από τους συμπαίκτες του. Λίγο έλειψε μάλιστα να κάνει χατ-τρικ στα χατ-τρικ! Πέτυχε δηλαδή χατ-τρικ σε δύο σερί ματς, αλλά στο τρίτο σκόραρε μόνο δύο φορές! Ξεκίνησε και την επόμενη σεζόν στην Halifax Town, πέτυχε 3 γκολ στα πρώτα 4 ματς και πήρε μεταγραφή στην Fleetwood Town, η οποία έπαιζε στην National League, στο 5ο επίπεδο δηλαδή των κατηγοριών στην Αγγλία. Λίγο μετά την έναρξη της δεύτερης χρονιάς του στην Halifax Town αποφάσισε να σταματήσει την δουλειά στο εργοστάσιο, η πλάτη του είχε πρόβλημα και αποφάσισε να ζει από τα λίγα χρήματα που έπαιρνε από το ποδόσφαιρο. "Ευτυχώς 3 μέρες μετά την απόφασή μου να σταματήσω από το εργοστάσιο υπέγραψα στην Fleetwood Town, όπου τα χρήματα ήταν κανονικά (full time)".

Υπέγραψε 26 Αυγούστου 2011 (24 ετών), στα πρώτα 3 ματς δεν σκόραρε, αλλά στα 3 επόμενα έβαλε από δύο τέρματα, μετά έκανε ένα μήνα να βάλει γκολ, όμως 18/10 έκανε το πρώτο του χατ-τρικ. Το Νοέμβρη ψηφίστηκε παίκτης του μήνα, ενώ τον Ιανουάριο η Fleetwood Town αποκλείστηκε στο FA Cup από την Blackpool, η οποία αμέσως μετά έκανε πρόταση ύψους 750.000 λιρών για τον Jamie Vardy, αλλά η Fleetwood Town την απέρριψε, καθώς ήθελε 1.000.000 λίρες και να μείνει στην ομάδα δανεικός μέχρι το καλοκαίρι. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 34 γκολ και οδήγησε την ομάδα του στην πρώτη της άνοδο στην ιστορία της στην Football League (καθαρά επαγγελματικό ποδόσφαιρο / η Football League Two είναι η 4η κατηγορία της χώρας). Στις 17 Μαΐου 2012 η Leicester ανακοίνωσε την απόκτησή του. Έδωσε 1.000.000 λίρες στην Fleetwood Town, ποσό ρεκόρ για ομάδα που δεν έπαιζε στην Football League (τρεις καθαρά επαγγελματικές κατηγορίες πριν την Premier League), ενώ με τα μπόνους το κόστος θα έφτανε τα 1.700.000 λίρες.

Στην πρώτη του χρονιά στην Leicester (στην Championship) πέτυχε 5 γκολ, ξεκίνησε καλά την σεζόν, αλλά έχασε την φόρμα του και λόγω της έντονης κριτικής που δέχτηκε μέσω twitter σκέφτηκε ακόμη και να παρατήσει το ποδόσφαιρο. Όταν πάντως υπέγραψε στη Λέστερ... έχασε λίγο την μπάλα, καθώς για πρώτη φορά έπιασε στα χέρια του σοβαρά λεφτά! Πρόσφατα μάλιστα ο αντιπρόεδρος της Leicester, Aiyawatt Srivaddhanaprabha, ήταν αποκαλυπτικός: "Τότε, νομίζω πως ο Vardy δεν είχε αυτό που χρειαζόταν για να παίξει στην Premier League. Την ημέρα που τον αγοράσαμε, ήρθε στο γραφείο μου και με ευχαρίστησε που του άλλαξα την ζωή. Δεν είχε ποτέ τόσα λεφτά, έτσι ήταν ήδη... εκστασιασμένος. Πήγε απευθείας από τον πάτο στην Championship, κάτι που του επέτρεψε να ξεκινήσει να πίνει ποτά κάθε μέρα! Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Εγώ αρχικά δεν είχα ιδέα, μέχρι που ήρθε κάποιος και με ενημέρωσε πως ο Vardy ήρθε μεθυσμένος στην προπόνηση. Πήγα λοιπόν και του μίλησα. Τον ρώτησα: 'Θέλεις να τελειώσεις έτσι την καριέρα σου; Θες να παραμείνεις εδώ με αυτόν τον τρόπο (μεθυσμένος); Θα αφήσουμε το συμβόλαιό σου να τελειώσει και μετά θα μείνεις ελεύθερος. Μην περιμένεις καλύτερο μονοπάτι για την καριέρα σου' Μου είπε λοιπόν πως δεν ήξερε τι να κάνει στην ζωή του. Δεν είχε πάρει ποτέ τόσα λεφτά. Έτσι τον ρώτησα: 'Ποιο είναι το όνειρό σου; Πως νομίζεις πως πρέπει να είναι η ζωή σου; Απλά σκέψου προσεκτικά τι θα έκανες για τον σύλλογο. Εγώ επένδυσα σε σένα, δεν πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι ως αντάλλαγμα;' Μετά από αυτό, απλά σταμάτησε να πίνει και ξεκίνησε να δουλεύει σκληρά στην προπόνηση. Η φυσική του κατάσταση δεν ήταν όσο καλή είναι τώρα. Ξέραμε ότι είχε εκρηκτική επιτάχυνση, αλλά δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι τόσο καλός. Προσαρμόστηκε, δούλεψε στην φυσική κατάσταση και έγινε... άλλος άνθρωπος. Και αυτό είναι καλύτερο".

Στην δεύτερη σεζόν του (2013-14) πέτυχε 16 γκολ και οδήγησε τις "αλεπούδες" στην κατάκτηση του τίτλου και φυσικά στην άνοδο στην Premier League, ενώ βραβεύτηκε και ως κορυφαίος παίκτης της ομάδας. Στις 19 Αυγούστου 2014 υπέγραψε νέο συμβόλαιο μέχρι το 2018, έχασε τα δύο πρώτα ματς λόγω τραυματισμού και έκανε ντεμπούτο στην Premier League ως αλλαγή κόντρα στην Arsenal στις 31 Αυγούστου. Η πρώτη μεγάλη στιγμή στην μεγάλη κατηγορία ήρθε στις 21 Σεπτεμβρίου, όταν πέτυχε το πρώτο του γκολ κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και είχε συμμετοχή και στα υπόλοιπα 4, στην σπουδαία νίκη της ομάδας του με 5-3, αν και έχανε με 1-3 από τους "κόκκινους διαβόλους". Βραβεύτηκε ως ο κορυφαίος του αγώνα!

Συνολικά στις 34 συμμετοχές του πέτυχε 5 γκολ, ενώ στις 11 Απριλίου 2015 πέτυχε (στο 90') το νικητήριο τέρμα επί της West Bromwich Albion, όπως και στις 25 Απριλίου με την Burnley και ήταν υποψήφιος για παίκτης του μήνα στην Αγγλία. Από τις 4 Απρίλη και έπειτα οι "αλεπούδες" πήραν 22 βαθμούς και... κέρδισαν άνετα την παραμονή (14η θέση). Ο Vardy πέτυχε το πρώτο γκολ από τα 5 στο 5-1 επί της ΚΠΡ στην τελευταία αγωνιστική (24/5) και το εντυπωσιακό του φινάλε έφερε την πρώτη του κλήση στην εθνική Αγγλίας. Τρεις μήνες πριν δήλωνε πως δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα έπαιζε στην επίθεση της εθνικής μαζί με τον Wayne Rooney και τελικά στις 7 Ιουνίου έκανε το διεθνές του ντεμπούτο μπαίνοντας αλλαγή στο φιλικό με την Ιρλανδία στο Δουβλίνο, στην θέση του Rooney...

Ο Claudio Ranieri ανέλαβε την τεχνική ηγεσία, αντικαθιστώντας τον Nigel Pearson και η Leicester ξεκίνησε την φετινή χρονιά όπως τελείωσε την περσινή, αρκετά καλά δηλαδή. Ματς με το ματς η ομάδα γινόταν όλο και καλύτερη, με τον Jamie Vardy να εντυπωσιάζει. Ανέβηκε στην κορυφή του πίνακα των σκόρερς και έγινε γνωστός σε όλο τον πλανήτη κυνηγώντας ένα ιστορικό ρεκόρ. Τελικά έγραψε ιστορία. Στις 28 Νοεμβρίου σκόραρε για 11η σερί αγωνιστική, το έκανε αυτό στο "Old Trafford" κόντρα στην Manchester United, με τον Ruud van Nistelrooy να είναι στην κερκίδα να βλέπει τον Vardy να του σπάει το ρεκόρ (10 σερί αγωνιστικές με γκολ). Τελικά τερμάτισε την χρονιά με 24 γκολ, όσα και ο Sergio Agüero της Manchester City, ενώ στην κορυφή του πίνακα των σκόρερς τερμάτισε ο Harry Kane της Tottenham με 25 τέρματα (ο Vardy βέβαια πήρε το πρωτάθλημα). Οι δύο τους αναμένεται να είναι το δίδυμο στην επίθεση της Εθνικής Αγγλίας στο Euro 2016, με τον Wayne Rooney να παίζει πίσω τους. Στις 22 Μαρτίου η Αγγλία νίκησε με 2-1 την Τουρκία στο φιλικό ματς του Μάντσεστερ, με τον Vardy να πετυχαίνει το νικητήριο τέρμα στο 83'. Αυτό ήταν το τρίτο του γκολ με τα "3 λιοντάρια" (The Three Lions είναι το nickname της εθνικής Αγγλίας) και μάλιστα σκόραρε σε τρίτο σερί ματς. Το παρθενικό του διεθνές τέρμα το είχε πετύχει στη νίκη με 3-2 στη Γερμανία (26/3) και το δεύτερο στην ήττα με 1-2 από την Ολλανδία (29/3).

Την Τετάρτη 25 Μαΐου (σήμερα δηλαδή) ο Jamie Vardy παντρεύεται την εκλεκτή της καρδιάς του, την Becky Nicholson, παίρνοντας ειδική άδεια από την εθνική Αγγλίας, η οποία δύο μέρες μετά παίζει φιλικό με την Αυστραλία στο Σάντερλαντ (Παρασκευή 27 Μαΐου). Ο γάμος ήταν προγραμματισμένος αρχές Ιουνίου, όταν προγραμματίστηκε δεν πίστευε ο ποδοσφαιριστής πως μπορεί να παίξει στο Euro 2016, αλλά τελικά χρειάστηκε να... μεταφέρει την τελετή 25 Μαΐου και υποσχέθηκε στους ανθρώπους της εθνικής Αγγλίας πως δεν ακολουθήσει πάρτι! Αναφέραμε αρχικά πως πέραν του ποδοσφαιρικού κομματικού τα πράγματα στην ζωή του Jamie Vardy δεν είναι απλά και συνηθισμένα. Επιστρέφουμε λοιπόν στην προσωπική του ζωή. Jamie Vardy και Becky Nicholson έχουν ήδη μία κόρη, την Sophia, που διανύει το δεύτερο έτος της ζωής της (18 μηνών). Ο διεθνής άσος όμως έχει άλλη μία κόρη, την Ella, η οποία είναι 5 ετών και η μητέρα της, η 27άχρονη Emma Daggett, κατηγορεί τον Jamie πως δεν αφιερώνει χρόνο στην κόρη τους, τονίζοντας μάλιστα πως κυρίως φέτος με την μεγάλη πορεία της Leicester και τις προετοιμασίες του γάμου του την βλέπει μόνο μία φορά το μήνα, ενώ και παλαιότερα δεν την έβλεπε αρκετά, αφού είχε φύγει για να παίξει σε Halifax, Fleetwood και βέβαια μετά την Leicester. Η μικρή Sophia δεν είναι το πρώτο παιδί ούτε για την Becky Nicholson, η οποία είναι 34 ετών, δηλαδή 5 χρόνια μεγαλύτερη από τον σύντροφό της. Είναι το τρίτο της παιδί, καθώς έχει έναν 5άχρονο γιο με τον ποδοσφαιριστή, Luke Foster (ημιεπαγγελματίας) και μία 10άχρονη κόρη από παλιότερη σχέση της, ενώ νωρίτερα είχε κάνει και τον πρώτο της γάμο με τον ηλεκτρολόγο, Mark Godden. Ο γάμος αυτός κράτησε λίγους μήνες, με την Becky να... ξελογιάζεται και να πηγαίνει ένα ταξιδάκι με τον γνωστό τραγουδιστή Peter Andre.

Στον γάμο δεν θα πάνε οι γονείς του Jamie Vardy, οι οποίοι δεν του μιλάνε εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο! Όταν λέμε γονείς, εννοούμε τον πατριό του, Phil Vardy και την φυσικά την μητέρα του, Lisa Clewes και ο λόγος της ρήξης είναι η Becky Nicholson, η οποία δούλευε ως υποδοχή σε κλαμπ και έχει κάνει και διάφορες αποκαλυπτικές φωτογραφήσεις. "Δεν μιλάμε στον Jamie. Έδωσα 22 χρόνια από την ζωή μου για να τον φτάσω εκεί που είναι τώρα και μου ήρθαν όλα πίσω στην μούρη. Δεν θα πάμε στον γάμο. Αυτό (το ότι δεν μιλάνε δηλαδή) συμβαίνει πάνω από έναν χρόνο τώρα, από τότε δηλαδή που εμφανίστηκε αυτή", τονίζει ο Phil Vardy και συνεχίζει: "Όταν ο Jamie ήταν σε μπελάδες, εγώ ήμουν αυτός που γύριζα όλη την χώρα για να τον φέρνω εγκαίρως σπίτι. Είναι κρίμα και λυπηρό. Έδωσα 22 χρόνια από την ζωή μου, έφτασε ψηλά η καριέρα του και δεν μπορώ να το απολαύσω. Δεν έχουμε καμία επαφή πλέον και πραγματικά με στεναχωρεί αυτό". Ο παππούς του ποδοσφαιριστή, Gerald Clewes (ο 74άχρονος πατέρας της μητέρας του), αναφέρει: "Για όλα φταίει αυτή η γυναίκα που έχει. Όσον αφορά στο ποδόσφαιρο είμαστε πολύ περήφανοι για τον Jamie. Είναι όμως περίεργο, καθώς δεν τον βλέπουμε πια. Είναι κρίμα. Δεν πάω στα ματς του πλέον. Δεν έχω πάει ποτέ στο Leicester". Όταν ρωτήθηκε αν ο Jamie βλέπει την μητέρα του, ο παππούς απάντησε: "Όχι, όχι πια. Πρέπει να δεις την γυναίκα που έχει". Στον γάμο δεν θα πάει ούτε η πρώτη κόρη του Vardy, καθώς δεν την αφήνει η μητέρα της!

Δεν τελειώσαμε με την προσωπική ζωή του Jamie Vardy, καθώς υπάρχει και ο πατέρας του, ο βιολογικός του πατέρας, ο Richard Gill. Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη ένας δημοσιογράφος επικοινώνησε μαζί του, τον ρώτησε πως του φαίνεται η εξαιρετική πορεία του στην φετινή Premier League. O 52άχρονος εργάτης, ο οποίος θυμίζουμε είχε αφήσει την οικογένειά του όταν ο γιος του ήταν λίγων μηνών, δεν είχε ιδέα για τι πράγμα του μιλάει ο δημοσιογράφος. Μία εβδομάδα μετά έδωσε συνέντευξη: "Σοκαρίστηκα όταν έμαθα πόσο δημοφιλής είναι ο γιος μου. Μέχρι πριν από μία εβδομάδα δεν είχα ακούσει για τον Jamie Vardy, δεν ήξερα ποιος είναι ο γιος μου. Δεν με ενδιαφέρει στην πραγματικότητα το ποδόσφαιρο. Τώρα όμως θα παρακολουθώ τα αποτελέσματα πιο κοντά και θα ακολουθώ την καριέρα του". Ο Richard Gill στις 5 Δεκέμβρη πήγε στο γήπεδο και είδε τον γιο του να παίζει κόντρα στην Σουόνσι. "Είναι κρίμα που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν διαφορετικά. Η μητέρα του και εγώ όμως ήμασταν πολύ νέοι και χάσαμε κάθε επαφή όταν χωρίσαμε. Θα ήθελα πολύ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, αλλά δεν είναι εφικτό. Αν θα ήθελε να με δει, αυτό θα ήταν σπουδαίο, αλλά καταλαβαίνω πως δεν θέλει να θέλει να έχει καμία σχέση μαζί μου. Όπως και να έχει, ήταν φανταστικό που τον είδα να παίζει. Θα το θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής μου".

Η Λέστερ πριν το... θαύμα του Ρανιέρι

Του Βαγγέλη Σταματόπουλου

Η ποδοσφαιρική Λέστερ ιδρύθηκε το 1884 από ένα γκρουπ πρώην μαθητών του κολεγίου Wyggeston ως Leicester Fosse (καθώς έπαιζε αρχικά σε ένα γήπεδο κοντά στην οδό Fosse) και έξι χρόνια αργότερα έγινε μέλος της Αγγλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Πριν μετακομίσει στο "Filbert Street" το 1891 (το οποίο έμελε να αποτελέσει το σπίτι της για 111 χρόνια) ο σύλλογος έπαιξε σε πέντε διαφορετικές περιοχές, μεταξύ των οποίων στο Victoria Park νοτιοανατολικά από το κέντρο της πόλης καθώς επίσης στο Belgrave Road Cricket & Bicycle Grounds.

To 1891 εντάχτηκε στην Midland League και το 1894 επιλέχτηκε για τη Δεύτερη Κατηγορία της Football League (Second Division) έχοντας τερματίσει στην 2η θέση. Το πρώτο παιχνίδι στην ιστορία της Λέστερ στην Football League ήταν απέναντι στην Γκρίμσμπι όπου γνώρισε την ήττα με 4-3 ενώ η πρώτη της νίκη ήρθε μία εβδομάδα αργότερα, με αντίπαλο την Ρόδεραμ Γιουνάιτεντ στο "Filbert Street". Την ίδια σεζόν επιβλήθηκε 13-0 της Νοτς Ολίμπικ για τα προκριματικά του FA Cup πετυχαίνοντας τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της μέχρι σήμερα και το 1907-08 τερμάτισε δεύτερη εξασφαλίζοντας έτσι την άνοδο στην Πρώτη Κατηγορία (First Division), στο υψηλότερο δηλαδή επίπεδο του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Δεν μπόρεσε όμως να στεριώσει εκεί, με τον σύλλογο να υποβιβάζεται μετά από μία μόλις σεζόν έχοντας υποστεί μέσα σε αυτήν την πιο βαριά ήττα στην ιστορία του, 12-0 από την Νότιγχαμ Φόρεστ. Το 1919, όταν ξανάρχισε η ποδοσφαιρική Λίγκα μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Leicester Fosse σταμάτησε τις δραστηριότητές της λόγω οικονομικών δυσχερειών και ο σύλλογος πήρε την (σημερινή του) ονομασία Leicester City Football Club, με την περιφέρεια του Λέστερ να αναγνωρίζεται πλέον ως πόλη.

Η σεζόν 1924-25 βρήκε την Λέστερ να κατακτάει τον τίτλο στη Δεύτερη Κατηγορία έχοντας στο ρόστερ της τον αρχισκόρερ Άρθουρ Τσάντλερ (κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της με 273 γκολ σε 12 σεζόν) και προπονητή τον Πίτερ Χοτζ ενώ τη σεζόν 1928-29 τερμάτισε δεύτερη στη μεγάλη κατηγορία με έναν βαθμό λιγότερο από την πρωταθλήτρια Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Η επόμενη δεκαετία, αυτή του '30, ήταν "δύσκολη" για τους φανς των "αλεπούδων" αφού είδαν την ομάδα τους να υποβιβάζεται δύο φορές στη Δεύτερη Κατηγορία.

Το 1949 έφτασε για πρώτη φορά σε τελικό FA Cup όπου έχασε 3-1 από τη Γουλβς ενώ σεζόν-ορόσημο ήταν το 1956-57 όπου ανέβηκε στην Πρώτη Κατηγορία με τον Άρθουρ Ρόουλεϊ να πετυχαίνει 44 γκολ, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του συλλόγου. Στην κατηγορία των μεγάλων η Λέστερ έμεινε μέχρι το 1969 και μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια (το μεγαλύτερο διάστημα παρουσίας της εκεί) είχε πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές.

Ήταν φιναλίστ τρεις φορές σε τελικό FA Cup (το 1961 έχασε 2-0 από την Τότεναμ που πανηγύρισε το νταμπλ, το 1963 με 3-1 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το 1969 με 1-0 από την Μάντσεστερ Σίτι), έπαιξε για πρώτη φορά στην Ευρώπη τη σεζόν 1961-62 αγωνιζόμενη στο Κύπελλο Κυπελλούχων (απέκλεισε την Γκλέναβον της Βόρειας Ιρλανδίας στα προκριματικά και αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από την Ατλέτικο Μαδρίτης), ενώ το 1964 κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία της νικώντας σε διπλό τελικό League Cup με 4-3 την Στόουκ.

Το 1971 κατέκτησε το μοναδικό της Sharity Shield παίζοντας από... σπόντα στον τελικό (ως πρωταθλήτρια της Δεύτερης Κατηγορίας πήρε τη θέση της Άρσεναλ λόγω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων των Λονδρέζων και επικράτησε 1-0 της φιναλίστ του FA Cup της περασμένης σεζόν, Λίβερπουλ) ενώ τα επόμενα χρόνια είχε μόνο να επιδείξει την παρουσία της σε ημιτελικά FA Cup τις σεζόν 1973-74 και 1981-82. Η Λέστερ είχε την τιμή να είναι η ομάδα που "έβγαλε" έναν από τους μεγαλύτερους επιθετικούς των αγγλικών γηπέδων, τον Γκάρι Λίνεκερ, ο οποίος ως γέννημα-θρέμμα της πόλης του Λέστερ έπαιξε στην πρώτη ομάδα των "αλεπούδων" για επτά ολόκληρα χρόνια (216 συμμετοχές - 103 γκολ) όμως το 1985 πουλήθηκε στην Έβερτον και δύο χρόνια αργότερα ο σύλλογος υποβιβάστηκε στην Δεύτερη Κατηγορία από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να βρει άξιο αντικαταστάτη του στη γραμμή κρούσης.

Το 1991 βρέθηκε ξανά στο χείλος του γκρεμού (βλ.τρίτη κατηγορία) αλλά σώθηκε στο... τσακ, το 1994 κέρδισε για πρώτη φορά το εισιτήριο της ανόδου για την λαμπερή Premier League ενώ έναν χρόνο αργότερα ήπιε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού τερματίζοντας 21η. Τον Δεκέμβριο του 1995 ανέλαβε τα ηνία ο Μάρτιν Ο'Νιλ και στα πέντε χρόνια που έμεινε στο "Filbert Street" ο Ιρλανδός κατάφερε να βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην αναγέννηση της Λέστερ. Αφού πανηγύρισε αμέσως την επιστροφή στην Premier League (νίκησε 2-1 την Κρίσταλ Πάλας στον τελικό των play offs ανόδου) στη συνέχεια τερμάτισε τέσσερις διαδοχικές σεζόν (1996-2000) στο Top-10 της βαθμολογίας, διάστημα στο οποίο κατέκτησε δύο League Cup: το 1997 με το 1-0 επί της Μίντλεσμπρο και το 2000 με το 2-1 επί της Τρανμίρ (έχασε ενδιάμεσα και τον τελικό του 1999 από την Τότεναμ).

Οι "αλεπούδες" επέστρεψαν επίσης στην Ευρώπη μετά από δεκαετίες απουσίας αντιμετωπίζοντας Ατλέτικο Μαδρίτης (1997-98) και Ερυθρό Αστέρα (2000-01) ενώ εκείνη την εποχή ο Θοδωρής Ζαγοράκης έγινε ένας από τους πρώτους Έλληνες που έπαιξαν στην Premier League και ο πρώτος Έλληνας που φόρεσε τη φανέλα της Λέστερ (1998-2000, 68 συμμετοχές - 3 γκολ, τον ακολούθησε ο Νίκος Νταμπίζας που έπαιξε για μία σεζόν στη Λέστερ μετά την κατάκτηση του Euro 2004 με την Εθνική Ελλάδας).

Δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του αναμορφωτή της, η Λέστερ αποχαιρέτησε την Premier League και ταυτόχρονα το ιστορικό "Filbert Street", με το νέο και σύγχρονο "Walkers Stadium" (χωρητικότητας 32.500 θέσεων) να γίνεται το νέο της σπίτι από τη σεζόν 2002-03, αλλά τα επόμενα χρόνια δεν επεφύλαξαν πολλές συγκινήσεις για τους οπαδούς της. Ναι μεν επέστρεψε στην Premier League (2003) όμως υποβιβάστηκε την αμέσως επόμενη σεζόν και η συνέχεια την βρήκε να κολυμπάει μέσα σε διοικητική (και οικονομική) αβεβαιότητα, να αλλάζει συχνά προπονητές και να πέφτει τελικά ακόμα πιο χαμηλά, στην τρίτη κατηγορία (για πρώτη φορά στην ιστορία της) το 2008! Η Λέστερ είχε φτάσει στο ναδίρ αλλά τότε τράβηξε μία κόκκινη γραμμή και δεν κοίταξε ποτέ πίσω παρά μόνο μπροστά: το 2009 πανηγύρισε την επιστροφή στην Championship με τον Νάιτζελ Πίρσον στον πάγκο ενώ έναν χρόνο αργότερα έγινε το σημαντικότερο -όπως αποδείχτηκε- βήμα για να αλλάξει επίπεδο καθώς πέρασε στα χέρια του Ταϊλανδού κροίσου Βισάι Στριβανταναμπράβχα.

Οι Πάουλο Σόουζα και Σβεν-Γκόραν Έρικσον αποτέλεσαν μία μικρή προπονητική παρένθεση πριν επιστρέψει στο "King Power Stadium" (η ονομασία του γηπέδου από το 2011) ο Πίρσον, ο οποίος το 2014 έφερε την ομάδα στα μεγάλα σαλόνια μέσω της κατάκτησης του τίτλου στη δεύτερη κατηγορία για 7η φορά στην ιστορία της. Η πόλη του Λέστερ έστησε τότε τρελό χορό για την επιστροφή στην Premier League μετά από 10 χρόνια απουσίας αλλά ούτε που μπορούσαν να ονειρευτούν αυτό που θα συνέβαινε τη φετινή σεζόν. Από την Λέστερ του Ρανιέρι, του Βάρντι, του Μαχρέζ, του Καντέ, του Σμάιχελ, του Μόργκαν, του Χουτ, του Σίμπσον, του Φουχς, του Ντρινκγουότερ, του Ολμπράιτον, του Οκαζάκι και των άλλων παιδιών...

Οι άνθρωποι πίσω από την επιτυχία της Λέστερ

Του Βαγγέλη Σταματόπουλου

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι έχει καρπωθεί -όπως είναι λογικό- το μεγαλύτερο μερίδιο της δόξας καθώς διαδέχτηκε τον Νάιτζελ Πίρσον το περασμένο καλοκαίρι και ενώ έβαλε στόχο την παραμονή την οδήγησε στον τίτλο, και η τριάδα Βάρντι-Μαχρέζ-Καντέ "πετούσε φλόγες" όλη τη σεζόν, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτοί που αξίζουν της προσοχής μας. Πίσω από τον "βασιλιά" Κλάουντιο Ρανιέρι και τους πιστούς στρατιώτες του υπάρχει ένα άκρως αξιόλογο τιμ που στηρίζει τις "αλεπούδες" όλη τη σεζόν από διάφορα πόστα και η Daily Mail τους παρουσίασε στο φίλαθλο κοινό την επομένη της κατάκτησης του τίτλου.

Δείτε τους ανθρώπους που (υπο)στήριξαν με μοναδικό τρόπο το φετινό "θαύμα" της Λέστερ.

Κρεγκ Σέξπιρ

Πάολο Μπενέτι - Αντρέα Ατσάλιν

Στιβ Γουόλς

Ντέιβ Ρένι

Ματ Ριβς

Πολ Μπάλσομ

Πίτερ Κλαρκ - Άντι Μπλέικ

Κεν Γουέι

Βισάι Στριβανταναμπράβχα: Η αλεπού από την Ταϊλάνδη

Της Νίκης Μπάκουλη

Όταν αγόρασε τη Leicester City, ήταν στη δεύτερη κατηγορία. Εκείνος είπε πως θα την οδηγήσει στο πρωτάθλημα της Premier League. Το 2014 διευκρίνισε ότι αυτό θα γίνει στην προσεχή τριετία. Ο Βισάι Στριβανταναμπράβχα ήταν κύριος και μάλιστα, σε πολύ οικονομικές τιμές. Αυτή δε, είναι μόνο η αρχή.

Πηγαίνει στο γήπεδο με το προσωπικό του ελικόπτερο. Από το 2013 έως σήμερα, μεταφέρει με το ιδιωτικό του jet μοναχούς Βουδιστές από ναό της Bangkok στην πόλη Leicester, για να "φτιάξουν" το karma της ομάδας. Πες, πες, η δουλειά έγινε. Απ' όταν ανέλαβε τη Leicester City έως σήμερα, ο Vichai Srivaddhanaprabha είδε την ομάδα του και την επιχείρηση του να θριαμβεύουν. Από το βράδυ της δεύτερης ημέρας του Μαΐου του 2016 είναι και ο υπεύθυνος για ένα από τα μεγαλύτερα "θαύματα" του παγκοσμίου αθλητισμού. Δεν το λέω εγώ. Ο Gary Lineker το είπε, πρόσφατα. Τι; Πως "αν πάρει το πρωτάθλημα η Leicester θα πρόκειται για τον πιο απροσδόκητο θρίαμβο, στην ιστορία των ομαδικών σπορ".

Ο ίδιος βέβαια, είχε αμφισβητήσει την πρόσληψη του Ranieri (με δηλώσεις, με τιτιβίσματα, με... τα πάντα), πριν αναγνωρίσει πως άνθρωπος είναι και αυτός, άρα κάνει τα λαθάκια του. Αν δεν ήταν ο Srivaddhanaprabha (για τους φίλους Vichai) τίποτα από αυτά δεν είχε συμβεί, με την επένδυση που είχε κάνει το 2010 να είναι 1000% επικερδής και επιτυχημένη. Και να σκεφτείς ότι είναι ακόμα στην αρχή.

Η αλήθεια είναι πως το όνομα του ήταν... κομματάκι πιο απλό έως τον Δεκέμβριο του 2012, οπότε η βασιλική οικογένεια της πατρίδας του αποφάσισε να αποδώσει κάποιου είδους τιμή στην οικογένεια του, για όσα είχε κάνει για την Ταϊλάνδη. Στο πλαίσιο αυτής της απόφασης, ο -παλαιότερος μονάρχης του κόσμου- Βασιλιάς Bhumibol μετονόμασε την οικογένεια (είναι παντρεμένος με την Tippy και έχουν τέσσερα παιδιά) από Raksriaksorn σε Srivaddhanaprabha ("το φως του προοδευτικού μεγαλείου"), γεγονός που δημοσιεύτηκε και στην "Royal Thai Government Gazette". Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας φυσικά και δήλωσε ότι επρόκειτο για τεράστια τιμή. Αυτομάτως προέκυψαν διευκρινίσεις επί του πώς προφέρεται αυτό το Srivaddhanaprabha. Η ουσία βέβαια, δεν άλλαξε. Μόνο τα χαρτιά του ανθρώπου μας χρειάστηκαν κάποιες μεταποιήσεις, ενώ τοποθετήθηκε μπροστά στα "αρχηγεία" της επιχείρησης του, το άγαλμα ενός Garuda, για να ξέρουν όλοι την τιμή που έχει αποδοθεί. Τι είναι όμως, το Garuda. Μυθικό ανθρωπόμορφο πουλί που εμφανίζεται ως θεότητα στον Ινδουισμό και το Βουδισμό και αποτελεί το εθνικό σύμβολο του έθνους. Μια μορφή του αποτελεί το οικόσημο της βασιλικής οικογένειας. Πόσο πιο σοφός αισθάνεσαι τώρα; Ας γυρίσουμε στο θέμα μας.

Ο Srivaddhanaprabha είναι ο υπ' αριθμόν 612 πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, με... καθαρή αξία που φτάνει τα 2.9 δισεκατομμύρια δολάρια -σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του Forbes, αυτή που έγινε για το 2016. Ο 58χρονος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης, πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής του "King Power International Group" (ναι, θα τον έλεγες συγκεντρωτικό), είναι ο "βασιλιάς" στο χώρο του duty free! Ξεκίνησε με ένα κατάστημα, στη Mahatun Plaza, στο κέντρο του Bangkok το 1989. Πουλούσε ταϊλανδέζικες χειροτεχνίες. Ακολούθησε δεύτερο κατάστημα, στο μοναδικό τότε διεθνές αεροδρόμιο της χώρας, το Don Muang, για να καλύψει τις ανάγκες των πελατών που δεν είχαν χρόνο. Τα δυο καταστήματα έγιναν τρία, τέσσερα και τώρα πια έχει χάσει το λογαριασμό. Στο μεσοδιάστημα, πριν ιδρύσει την King Power, δεν τον ήξερε άνθρωπος στον επιχειρηματικό και πολιτικό κόσμο, με τα κέρδη του να φτάνουν τα 1.300 ευρώ το μήνα. Αυτό άλλαξε άρδην το 2001, με την άνοδο του Thaksin Shinawatra στην εξουσία.

Ο Κροίσος στον τομέα των τηλεπικοινωνιών ήταν που αποφάσισε να δημιουργηθεί δεύτερο αεροδρόμιο στο έθνος, το Suvarnabhumi. Έκανε εγκαίνια το 2006. Ο Shinawatra έμελλε να είναι η γνωριμία που άλλαξε τη ζωή του Srivaddhanaprabha. Πώς; Του έδωσε το μονοπώλιο στα καταστήματα του νέου αεροδρομίου. Ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε, πριν ανατραπεί το 2007 από στρατιωτικό πραξικόπημα. Εκείνη την περίοδο, ο νυν ιδιοκτήτης της Leicester City ήταν στο Νο21 με τους πλουσιότερους Ταϊλανδούς, με την περιουσία του να εκτιμάται στα 220 εκατ. ευρώ. Είχε ήδη συνάψει σχέσεις με τη βασιλική οικογένεια της χώρας του και έδινε εκατομμύρια σε φιλανθρωπικές ενέργειες που διαχειριζόταν ο Βασιλιάς. Για αυτό και επιβίωσε μετά την ανατροπή του Shinawatra. Είχε... κάνει την αλλαγή, εγκαίρως. Μετά, πήρε το μονοπώλιο και στο άλλο αεροδρόμιο και πλέον είναι ο τέταρτος πλουσιότερος κάτοικος της Ταϊλάνδης (σε σύγκριση με το 2015 "ανέβηκε" 102 θέσεις στο συνολικό πίνακα).

Αν σου θυμίζει κάτι το όνομα "Shinawatra" θα γίνει γιατί πρόκειται για τον τύπο που είχε αγοράσει τη Manchester City το 2007, μετά την εκδίωξη του από την πατρίδα του (δεν ήταν ακριβώς οπαδός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), για να την πουλήσει ένα χρόνο αργότερα. Και επειδή κάνω αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, να σου πω ότι ο πρώτος Ταϊλανδός που επένδυσε στο αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εταιρίας ζυθοποιίας στη χώρα (Chang), ο οποίος σύναψε χορηγική συνεργασία με την Everton, για πρώτη φορά το 2004. Μετά τον Srivaddhanaprabha, η μεγαλύτερη παραγωγός εταιρία κονσερβοποιημένου τόνου στην Ταϊλάνδη (Thai Union Group) αγόρασε τη Sheffield Wednesday, ενώ μια άλλη κοινοπραξία, της οποίας ηγήθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρία επεξεργασμένων θαλασσινών, επένδυσε στη Reading FC. Θα μου πεις "και τι κατάλαβαν;". Δώσε μου ένα λεπτό να σου εξηγήσω κάποια άλλα πράγματα και θα φτάσω και εκεί.

Για να καταλάβεις πώς ο Srivaddhanaprabha βρίσκεται στους πιο πλούσιους κατοίκους του πλανήτη, θα χρειαστεί να σου πω ότι το Suvarnabhumi Airport είναι το δωδέκατο πιο... πολυάσχολο στον κόσμο (στην κατηγορία "Ασία" βρίσκεται στο #6). Το 2015 διαχειρίστηκε 53 εκατομμύρια επιβάτες, άνοδος της τάξης του 13.96% από το 2014 και εξυπηρετεί 95 αεροπορικές εταιρίες. Δημιουργήθηκε το 2010, οπότε παρατηρήθηκε αδυναμία ικανοποίησης των αναγκών από το Don Muang, ένα από τα πιο παλιά διεθνή αεροδρόμια του πλανήτη και το πιο παλιό στην Ασία (άνοιξε το 1914). Το 2015 πέρασαν από εκεί 21 εκατ. επιβάτες για εσωτερικές πτήσεις και 9.170.681 για διεθνείς, με την άνοδο σε σύγκριση με το 2014, να φτάνει το 29.76%. Τα νούμερα αυξήθηκαν κατακόρυφα, χάριν των Κινέζων τουριστών. Κοντολογίς, ένα μπουκάλι νερό να αγόραζαν μόνο όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ο Srivaddhanaprabha και πάλι θα ήταν πλούσιος. Αλλά δεν ασχολείται μόνο με αυτά.

Έχει και τρία εμπορικά κέντρα στην Bangkok (ένα είναι 12.000 τετραγωνικά μέτρα), των 9 εκατ. κατοίκων. Πόλη που ανήκει στους πιο δημοφιλείς προορισμούς, παγκοσμίως, με περισσότερους από 15 εκατ. επισκέπτες. Βάσει των χρημάτων που ξόδεψαν οι τουρίστες, η Bangkok έγινε το 2013 η τέταρτη πιο επικερδής πόλη -σε αυτόν τον τομέα-, μετά τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι -χάρη στη διακίνηση 14.3 δισεκατομμύρια ευρώ. Με αυτά και με αυτά, αντιλαμβάνεσαι ότι ο Srivaddhanaprabha είχε την οικονομική δύναμη να ηγηθεί της κοινοπραξίας που ενδιαφέρθηκε για την αγορά της Leicester FC, τον Αύγουστο του 2015. Πού την ήξερε τη Leicester City;

Άκου: πέραν του polo, σπορ που λατρεύει και ασχολείται επισταμένως (έχει παίξει στην ίδια ομάδα με τους Πρίγκιπες Κάρολο και Ουίλιαμ), είχε από μικρός μια ειλικρινή αγάπη για το ποδόσφαιρο. Λάτρευε να παρακολουθεί τα ματς της Manchester United στην τηλεόραση και ήξερε όλους τους παίκτες. Ώσπου... ανακάλυψε τη Leicester, όταν παρακολούθησε τον τελικό του League Cup, στο Wembley (και τη νίκη επί της Middlesbrough) και δεν δίσταζε να ξυπνά το χάραμα για να παρακολουθήσει το νέο του έρωτα. Όταν λοιπόν, προέκυψε η δυνατότητα να τον κάνει δικό του (τον έρωτα), δεν την προσπέρασε. Και όπως εξελίσσονταν οι "Foxes" από ομάδα δεύτερης κατηγορίας σε διεκδικητές του τίτλου, εξελισσόταν και αυτός ως επιχειρηματίας.

Ο τότε ιδιοκτήτης, Milan Mandarić, ο οποίος είχε κατηγορηθεί και για διαφθορά στο ποδόσφαιρο, χωρίς όμως να καταδικαστεί, αναζητούσε χέρια να δώσει την ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, αφού δεν έφταναν χρήματα στα δικά του χέρια. Η τιμή πώλησης έφτασε τα 51 εκατ. ευρώ, με τον Vichai Raksriaksorn και τον γιο του, Aiyawatt να είναι τα νέα αφεντικά (ως υπεύθυνοι της κοινοπραξίας Asian Football Investments). Ο Σέρβος διατήρησε μια θέση στο ΔΣ. Για την ακρίβεια, παρέμεινε στους μετόχους και επανατοποθετήθηκε στη θέση του προέδρου, από την οποία αποχώρησε τον Νοέμβριο του 2011 για να πάει στη Sheffield Wednesday. Βέβαια, πριν ανακοινωθεί η πώληση ήταν εκείνος που την είχε διαψεύσει μετά βδελυγμίας. Εν πάση περιπτώσει, πέραν των 51 εκατ. ευρώ που έδωσε ο Ταϊλανδός για την αγορά, στα χρόνια που ακολούθησαν έως σήμερα έχει επενδύσει άλλα 180 εκατ. ευρώ. Το φετινό ρόστερ άξιζε 47 εκατ. ευρώ. Είναι το τρίτο μικρότερο της λίγκας. Της λίστας ηγείται η Manchester United (272 εκατ. ευρώ).

Να σου πω ωστόσο, ότι μετά την περυσινή "σωτηρία" και έως τώρα, τα έσοδα έχουν φτάσει στα 132 εκατ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένων των 91 εκατ. ευρώ που προέκυψαν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Εκκρεμεί βέβαια, η καταμέτρηση αυτών που θα πάρουν για την κατάκτηση -πέρυσι η Chelsea είχε λάβει 125 εκατ. ευρώ. Και δεν θέλω να σου πω τι θα γίνει με τη συμμετοχή στο Champions League ή το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο της Premier League, έτσι; Θα αρκεστώ στο ότι ο ιδιοκτήτης όχι μόνο δεν βάζει, αλλά "βγάζει" από αυτήν την ιστορία.

Όσοι τον είχαν πει "τρελό" το 2010, οπότε ενημέρωσε πως "στόχος μας είναι το πρωτάθλημα", προφανώς και τώρα δεν έχουν πολλά να προσθέσουν. Σε αυτό το γκρουπ άνηκε και ο γιος του, Aiyawatt, πράγμα που ομολόγησε στο Channel 3 της Ταϊλάνδης. "Δεν το πίστευα, γιατί υπάρχουν πολλές παράμετροι. Δεν εξαρτώνται δηλαδή, όλα από όσα γίνονται στο γήπεδο. Βέβαια, τα καταφέραμε και είμαι χαρούμενος". Όχι, δεν είπε αν ο πατέρας του θα αλλάξει τακτική φέτος και θα ξοδέψει περισσότερα χρήματα για να κρατήσει τους παίκτες-κλειδιά, αλλά και για να προσθέσει φρέσκο ταλέντο. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Vichai δεν εμφανίζεται ποτέ να κάνει κάποιο σχόλιο και δίνει σπάνια συνεντεύξεις. Αυτό το ρόλο τον έχει αφήσει στον κανακάρη του, ο οποίος διευκρίνισε ότι "η Leicester δεν είναι ομάδα που πουλάει παίκτες, για να αγοράσει άλλους. Θέλουμε να δημιουργήσουμε το δικό μας κορμό".

Μια εβδομάδα πριν την εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 2014-15, ο Srivaddhanaprabha πήρε στο προσωπικό του jet (αυτό που αγόρασε από τη γυναίκα του Bernie Ecclestone, για 55 εκατ. ευρώ) μοναχούς Βουδιστές από το Bangkok (για την ακρίβεια, από το ναό Phra Maha Mondop) στην Leicester. Στο πρόγραμμα των εργασιών προβλεπόταν να παρακολουθήσουν την προπόνηση της ομάδας και να κάνουν τελετές, με σκοπό να μεταδώσουν θετικό karma. Έδωσαν την ευλογία τους στα χώματα των "Foxes" που στη συνέχεια της φάσης, δεν έχασαν στην έδρα τους, το King Power Stadium, από τους Everton, Arsenal και Manchester United. Παρεμπιπτόντως, οι παίκτες ξεκίνησαν με το 5-3 επί της United, με τους David Nugent και Jamie Vardy να φορούν περιδέραια που τους άφησαν οι μοναχοί, μετά το ματς. Δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό το ταξίδι. Από το 2013 ανέπτυξε ο ιδιοκτήτης τη συνήθεια να καλεί μοναχούς Βουδιστές στην αγγλική πόλη (περί τους δέκα ήταν φέτος σε όλα τα εντός έδρας ματς), για να... φτιάξουν το karma. Διαδικασία που δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, σωστά;

Μετά τη ρελάνς που έκανε πέρυσι η Leicester City, προκειμένου να αποφύγει τον υποβιβασμό, ο Jamie Vardy εξήγησε στην Telegraph ότι "το μυστικό αυτής της ιστορίας είναι η μοναχοί που μας επισκέφτηκαν στα αποδυτήρια. Ο ιδιοκτήτης μας τους έφερε από την Ταϊλάνδη για να μας ευλογήσουν. Εμφανίστηκαν, ενώ βάζαμε τα ρούχα της δουλειάς, για το ματς με τη United. Είχαν στα χέρια τους κλαδιά, τα οποία έβαλαν σε άγιο νερό και μετά μας... μαστίγωσαν στα πόδια και τις πατούσες. Δεν το έκαναν με δύναμη, αλλά ήταν... σαν να είχαμε βγει από το ντους. Είχαμε νερά παντού. Αυτή είναι η κουλτούρα στην Ταϊλάνδη και τους ευχαριστούμε για ό,τι μας έδωσαν". Ενόσω είναι οι Βουδιστές μοναχοί στην περιοχή, δεν επιτρέπονται οι γυναικείες παρουσίες "για να μην μπουν σε πειρασμό".

Ένας εκ των μοναχών, ο Phra Prommangkalachan είχε επισημάνει στην Telegraph ότι "το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι πνευματική στήριξη, που πιστεύουμε ότι βοηθά τους παίκτες να 'χουν καλή υγεία, να αποφεύγουν τους τραυματισμούς και να είναι συγκεντρωμένοι. Ανεξάρτητα από ό,τι κάνουμε εμείς, εκείνοι πρέπει να αποδίδουν καλά, για να κερδίζουν". Δεν παρακολουθούν τα παιχνίδια (έχουν δουλειά στα αποδυτήρια, να προσεύχονται) και πλέον, όταν περπατούν στην πόλη όλοι ζητούν την ευχή τους. "Στην αρχή, ούτε ο κόσμος, μηδέ οι παίκτες ήταν σίγουροι για το ρόλο μας. Μετά, μας συνήθισαν και τώρα πιστεύω πως εκτιμούν τη συνεισφορά μας. Συγκεντρωνόμαστε όλοι σε μια θετική δύναμη και έχουμε δει ότι "δουλεύει".

Διαβεβαίωσε ότι ο "Khun Vichai είναι αφοσιωμένος Βουδιστής και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Αυτή τον βοήθησε να συγκεντρώσει τη στήριξη που έγινε η δύναμη της ομάδας. Η Leicester City επωφελήθηκε από το καλό karma. Είναι επίσης, πολύ έξυπνος άνθρωπος και ξέρει πώς να διοικεί την ομάδα, πώς να είναι όλοι ενωμένοι. Τα αποτελέσματα είναι η επιτυχία τους". Ένα από τα παραδείγματα της ευφυούς προσέγγισης που έχει στα πράγματα, είναι ότι η μεταφορά στα εκτός έδρας ματς, δεν στοιχίζει πάνω από 15 ευρώ. Όσοι δε, κλείνουν θέση, παίρνουν δώρο μια φανέλα και ένα κασκόλ της ομάδας. Η αύξηση των εισιτηρίων ήταν η ελάχιστη, όταν προκρίθηκαν οι "Foxes" στην Premier League, ενώ σεβάστηκε την παράδοση του συλλόγου στο έπακρο. Έδειξε ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο να επιτύχει η ομάδα, από το να εκμεταλλευτεί τον κόσμο της.

Όσοι τώρα, διαταράσσουν τις ισορροπίες που προσπαθούν να δημιουργήσουν, απομακρύνονται. Χαρακτηριστική ήταν η απόλυση των τριών παικτών James Pearson, Tom Hopper και Adam Smith, οι οποίοι είχαν την έμπνευση να καταγράψουν τον Μάιο του 2015 σε video τις ερωτικές περιπτύξεις με κυρίες που παρέχουν έρωτα επί πληρωμή στην Bangkok, όπου είχε μεταβεί η ομάδα στο πλαίσιο συνεργασίας με την τουριστική αρχή της Ταϊλάνδης, για να "ανοίξει" το κοινό της. Αυτό το video με κάποιο τρόπο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (η Daily Mail έγραψε πως οι ίδιοι οι παίκτες το έστειλαν σε φίλους τους), περιείχε και ρατσιστικά σχόλια και το τέλος της συνεργασίας ήταν αναπόφευκτο.

Το αυτό ίσχυσε και για το συμβόλαιο του προπονητή, Nigel Pearson, τύπος που στις 29/4 του 2015 είχε αποκαλέσει δημοσιογράφο "στρουθοκάμηλο", "ηλίθιο" και "ανόητο", μετά την ήττα από την Chelsea. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε τέτοια συμπεριφορά. Στη σχετική λίστα, υπήρχε και το "άντε γαμ... και πέθανε" σε άλλον ρεπόρτερ. Ήταν όμως, η τελευταία. Στις 30/6 απολύθηκε, με την επίσημη ανακοίνωση να αναφέρει ότι "η επαγγελματική σχέση μεταξύ του Pearson και του διοικητικού συμβουλίου, δεν είναι πια βιώσιμη". Και ναι, το "τετέλεσθαι" είχε να κάνει και με το γιο του, εκ των πρωταγωνιστών του sex video. Για αντικαταστάτης του, επελέγη ο Claudio Ranieri. Ήταν ο τέταρτος προπονητής, επί των ημερών του Vichai.

Επί σειρά ετών ήταν άλλες οι ομάδες που είχαν κάνει τις επενδύσεις τους στις ασιατικές χώρες. Που πήγαιναν εκεί για φιλικά προετοιμασίας, που έκαναν πλήθος άλλων ενεργειών για να αυξήσουν τη βάση των φιλάθλων -και μαζί τα έσοδα από τις πωλήσεις των προϊόντων με το logo τους. Πρώτες και καλύτερες σε αυτό το παιχνίδι, ήταν η Manchester United, η Arsenal (έχει ακαδημία στο Bangkok) και η Liverpool και απήλαυσαν τους καρπούς προσπάθειας δεκαετιών... μέχρι πέρυσι. Τον τελευταίο χρόνο, ο ανταγωνισμός έγινε μεγαλύτερος και πλήθος οπαδών "αλλαξοπίστησαν". Η Wall Street Journal και το BBC κατέγραψαν αυτήν την... αλλαγή κατεύθυνσης, σε ρεπορτάζ που δημοσίευσαν τις τελευταίες ημέρες και φιλοξενούσαν φωτογραφίες και videos, με κατοίκους της Ταϊλάνδης που ομολογούσαν ότι απήλαυσαν τη διαδρομή από τη μάχη για την παραμονή στην κατηγορία, την περασμένη σεζόν έως την κατάκτηση του τίτλου.

Δεν σου είπα όμως, τι έκανε όταν έχανε η ομάδα του πέρυσι. Εξαφανιζόταν στους διαδρόμους του γηπέδου και ο Alex Hylton (stand up κωμικός και αθλητικός συντάκτης, που εργάστηκε για εννέα μήνες -έως τον Μάρτιο του 2015- ως προσωπικός βοηθός του αφεντικού) έψαχνε να τον βρει. Τις καλές ημέρες, στις νίκες, ξόδευε χιλιάδες ευρώ για να αγοράσει την ακριβότερη σαμπάνια για τους καλεσμένους του. Στην τελευταία άνοδο, κέρασε δείπνο όλη την ομάδα στο πιο ακριβό εστιατόριο του δυτικού Λονδίνου και έδωσε στον καθένα από 1500 λίρες, για να παίξει σε ιδιωτική λέσχη. "Οι συμπατριώτες του υποκλίνονται όταν τον βλέπουν. Πέφτουν στα γόνατα. Είναι λίγο σουρεαλιστικό, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως στη χώρα του έχει ξεπεράσει το ανθρώπινο status. Είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και κάποιοι εκ των συνεργατών του, τον έχουν χαρακτηρίσει ως αγενή". Κάτι άλλο που λένε όσοι τον ξέρουν, είναι πως το γεγονός ότι δεν έχει πολιτικές βλέψεις είναι το σημαντικότερο, ως προς τη διασφάλιση των κεκτημένων.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, στο φετινό οίστρο της Leicester City ο λαός της Ταϊλάνδης ανταποκρίθηκε στο βαθμό που... άδειαζαν οι δρόμοι της πόλης, στις ώρες των ματς. Φίλαθλοι που ήταν δηλωμένοι ως οπαδοί των Manchester United, Chelsea και Liverpool, έβαζαν την μπλε φανέλα (οι πωλήσεις εκτοξεύθηκαν στα ύψη, με την King Power να προτείνει τις online παραγγελίες από τη Μεγάλη Βρετανία) και μαζεύονταν στα σημεία όπου μπορούσαν να απολαύσουν το ματς. Ένα από αυτά, ήταν στα αρχηγεία της King Power. Oι "Foxes" έγιναν η σταχτοπούτα που όλοι ήθελαν να δουν να γίνεται βασίλισσα και φυσικά, το γεγονός ότι ο Srivaddhanaprabha είναι Ταϊλανδός, έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτήν την... αλλαγή. Αυτός ο Ταϊλανδός φρόντισε από την αρχή να επενδύσει και στις υποδομές του συλλόγου, ενώ από το τέλος του 2015 δημιουργήθηκαν τα ποδοσφαιρικά καμπ, που αφορούσαν τα ταξίδια προπονητών σε ομάδες της ασιατικής χώρας, για να τους διδάξουν τα μυστικά του σπορ. Οι καλύτεροι νέοι, ταξίδευαν στη Μεγάλη Βρετανία, για σεμινάρια.

Ιδού οι 11 στρατιώτες του Ρανιέρι

Του Βαγγέλη Σταματόπουλου

Η φετινή εκ-πλη-κτι-κή πορεία της Λέστερ απέδειξε περίτρανα πως την ευτυχία στο ποδόσφαιρο δεν την φέρνουν πάντα τα (πολλά) χρήματα. Διαβάστε την ιστορία των ιπποτών του "βασιλιά" Ρανιέρι και πόσο κόστισε στις "αλεπούδες" να τους αποκτησουν.

Η Τσέλσι χρειάστηκε να βρει τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς ο οποίος άνοιξε την κάνουλα των εκατομμυρίων ευρώ για να πάρει το 2005 το πρώτο της πρωτάθλημα μετα από 50 χρόνια, η Μάντσεστερ Σίτι ήταν τυχερή που έπεσε στα χέρια των σεΐχηδων και την έφεραν στην κορυφή μετά από δεκαετίες ανομβριας, όμως η Λέστερ ακολούθησε εντελώς διαφορετικό μονοπάτι στο δρόμο προς την καταξίωση.

Το καλοκαιρι του 2014 επέστρεψε στην κορυφαία κατηγορία μετά από 10 χρόνια απουσίας και δύο χρόνια αργότερα ολοκληρώσε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, ούσα η πιο απρόβλεπτη πρωταθλήτρια στην ιστορία της Premier League.

Γιατί απρόβλεπτη; Γιατί πέρυσι τέτοια εποχή έδινε μάχη για να αποφύγει τον υποβιβασμό, γιατί όταν ο Κλάουντιο Ρανιέρι πήρε τη σκυτάλη από τον Νάιτζελ Πίρσον όλοι την έδιναν πρώτο φαβορί για να επιστρέψει στην Championship θεωρώντας πως ο Ιταλός είχε πάει για τα τελευταία προπονητικά του ένσημα (προερχόταν μάλιστα από την παταγώδη αποτυχία του με την Εθνική Ελλάδας) αλλά και γιατί δεν είχε ούτε ΕΝΑ "βαρύ" όνομα στο ρόστερ της.

Και όμως, η Λέστερ ανέτρεψε κάθε λογική και σκαρφάλωσε σε μία φαινομενικά απάτητη κορυφή, με το πιο εντυπωσιακό στοιχείο που την συνοδεύει να είναι το γεγονός πως για κανέναν από τους παίκτες που αποτελούν την λεγόμενη "ραχοκοκκαλιά" της δεν ξόδεψε πακτωλό χρημάτων.

Θέλετε παραδείγματα; Ο αρχηγός της Γουές Μόργκαν δεν της στοίχισε πάνω από 1 εκ.λίρες, ο "μπόμπερ" Βάρντι κόστισε μόλις 1 εκ.λίρες, ενώ οι Μαχρέζ και Καντέ που είναι πλέον περιζήτητοι σε όλη την Ευρώπη αποκτήθηκαν έναντι 375.000 και 5.600.000 λιρών αντίστοιχα.

Την ίδια ώρα η ακριβότερη μεταγραφή της το περασμένο καλοκαίρι ήταν ο Οκαζάκι με 7 εκ.λίρες ενώ ο αρχιτέκτονας της ομάδας, Κλάουντιο Ρανιέρι, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας μέχρι το 2018, με τις ετήσιες απολαβές του να είναι κάτι λιγότερο από 1.500.000 λίρες!

Ναι, η Λέστερ επιβεβαιώνει 100% το προσωνύμιο "αλεπούδες" που την συνοδεύει καθώς πλήρωσε συνολικά 21.810.000 λίρες για να αποκτήσει τους 11 παίκτες που συνθέτουν αυτή τη στιγμή την βασική της ενδεκάδα, με την αξία μερικών εξ αυτών να έχει τώρα εκτοξευτεί στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.

Τερματοφύλακας

✔ Κάσπερ Σμάιχελ

1.260.000 λιρών και το ποσό αυτό μοιάζει πολύ μικρό βάσει της πολύ σημαντικής προσφοράς του στις "αλεπούδες".

Αμυντικοί

✔ Ντάνι Σίμπσον

2.000.000 λιρών.

✔ Γουές Μόργκαν

900.000 λιρών για χατήρι του...

✔ Ρόμπερτ Χουτ

3.000.000 λίρες για να τον αποκτήσει με κανονική μεταγραφή (τριετές συμβόλαιο). Εξαιρετικό το deal για τις "αλεπούδες" μιας που ο Γερμανός έχει συνέθεσε ένα εξαιρετικό δίδυμο στην καρδιά της άμυνας με τον εξίσου σκληροτράχηλο Μόργκαν.

✔ Κρίστιαν Φουχς

έμεινε ελεύθερος το περασμένο καλοκαίρι από τη Σάλκε και η Λέστερ κινήθηκε γρήγορα για την απόκτησή του, υπογράφοντας μαζί του τριετές συμβόλαιο συνεργασίας. Μέτρησε συνολικά 32 συμμετοχές στη φετινή Premier League και ο Κλάουνιο Ρανιέρι τον εμπιστεύτηκε περισσότερο από κάθε άλλον στο αριστερό άκρο της άμυνάς του.

Μέσοι

✔ Ντάνι Ντρίνκγουοτερ

675.000 λίρες το κόστος) και μόνο ζημιωμένη δεν βγήκε: τη σεζόν 2013-14 που η Λέστερ πήρε το εισιτήριο της ανόδου για την Premier League (μετά από 10 χρόνια αναμονής) ήταν μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας της Championship μαζί με τους συμπαίκτες του Σμάιχελ και Μόργκαν, ενώ φέτος δεν κούνησε... ρούπι από την ενδεκάδα μετρώντας 35 ματς στην Premier League. Η επιβράβευση για αυτόν ήρθε και με την πρώτη του κλήση στην εθνική Αγγλίας, με τον 26χρονο να κάνει ντεμπούτο στην πρόσφατη φιλική ήττα με 2-1 από την Ολλανδία στο "Wembley".-

✔ Ν'Γκολό Καντέ

5.600.000 λιρών και μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι "έκλεψαν εκκλησία" με την κίνηση αυτή, αν αναλογιστούμε πως ο Καντέ έκανε "πράματα και θάματα" με την μπλε φανέλα. Ήταν ο κορυφαίος όχι μόνο στη μεσαία γραμμή της πρωτοπόρου αλλά πιθανόν όλης της Premier League και οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης θα πρέπει να "χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο" που τον αγνόησαν επιδεικτικά το περασμένο καλοκαίρι αν και τους είχε προταθεί. Η αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο έχει εκτοξευτεί ενώ τον περασμένο Μάρτιο φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της εθνικής Γαλλίας, στα διεθνή φιλικά με Ολλανδία και Ρωσία. Η ρήτρα αποδεσμευσής του είναι 20.000.000 λίρες και υπάρχει φοβος πως ο Γάλλος άσος θα αποχωρήσει καθώς αρκετοί μνηστήρες είναι... πρόθυμοι να καλύψουν αυτό το ποσό, με την Άρσεναλ να εμφανίζεται επικεφαλής στην κούρσα της απόκτησής του.

✔ Ριγιάντ Μαχρέζ

375.000 λίρες για να αγοράσει τον Ριγιάντ Μαχρέζ από την Χάβρη της Ligue 2 και δύο χρόνια αργότερα ο παίκτης αυτός βρίσκεται στο μεταγραφικό στόχαστρο της Μπαρτσελόνα, με τους "μπλαουγκράνα" να φέρονται διατεθειμένοι να δώσουν και 40.000.000 λίρες για να τον αποκτήσουν. Όλα αυτά μοιάζουν πάντως φυσιολογικά από τη στιγμή που ο Αλγερινός διεθνής winger είναι πλέον παίκτης τοπ επιπέδου, ολοκληρώνοντας μία μαγική σεζόν για τον ίδιο και την Λέστερ με απολογισμό 17 γκολ και 11 ασίστ στα 37 ματς πρωταθλήματος (από τα 38 συνολικά) που αγωνίστηκε. Χωρίς αυτόν όχι μόνο δεν θα έφτανε στην κορυφή η Λέστερ αλλά πολύ δύσκολα θα διεκδικούσε και την συμμετοχή της στο νέο Champions League.

✔ Μαρκ Ολμπράιτον

υπέγραψε ως ελεύθερος στην Λέστερ, η οποία λίγους μήνες αργότερα θα ξεκινούσε ως νεοφώτιστη την παρουσία της στην Premier League. "Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που έρχομαι στη Λέστερ", δήλωνε κατά την παρουσίασή του ο Ολμπράιτον ο οποίος άφηνε πίσω του 16 ολόκληρα χρόνια παρουσίας με την Άστον Βίλα.

Επιθετικοί

✔ Σίνζι Οκαζάκι

7.000.000 λίρες. Ο 29χρονος Ιάπωνας στράικερ, ο οποίος αποτέλεσε την ακριβότερη μεταγραφή το περασμένο καλοκαίρι για τις "αλεπούδες", δεν είχε πρόβλημα να "κολλήσει" και στην Premier League και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι αγωνίστηκε στα 36 από τα 38 ματς που έδωσε η Λέστερ, με τα 5 γκολ που πέτυχε εκείνος να χαρίζουν βαθμούς χρυσάφι στην πορεία της προς την κορυφή.

✔ Τζέιμι Βάρντι

1.000.000 λίρες για να τον αποκτήσει από τη Φλίτγουντ Τάουν. Το ποσό εκείνο αποτελούσε ρεκόρ πώλησης για μη επαγγελματική ομάδα όμως η πραγματικά μεγάλη κερδισμένη της υπόθεσης ήταν η ομάδα του Ρανιέρι...

Ο αυθεντικός Tinkerman άλλαξε μυαλά

Της Νίκης Μπάκουλη

Ο Claudio Ranieri της Leicester City δεν είναι ο Claudio Ranieri της Chelsea. Ή της Εθνικής Ελλάδας. Μεταξύ μας, δεν είναι αυτός που ήταν στις σε κάποια από τις 14 προηγούμενες ομάδες του. Ως προπονητής. Γιατί ως άνθρωπος, παραμένει πάντα ο ίδιος.

Από Tinkerman (στην Chelsea) έγινε El General (στη Valencia) και Il Mister (στην Ιταλία), πριν καταντήσει Dead Man Walking (στη Juventus) και τελικά, δικαιώσει τον τίτλο της βιογραφίας του (Proud Man Walking, του οποίου τα έσοδα διατέθηκαν σε νοσοκομείο παιδιών) στο έπακρο, ως προπονητής της Leicester. Ομάδα που πήρε το ρίσκο να δώσει δουλειά στον Claudio Ranieri (την 15η, σε 28 χρόνια καριέρας), μετά την επικά αποτυχημένη παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος και τώρα θα περάσει το πιο όμορφο καλοκαίρι της ιστορίας της με τις δάφνες από την κατάκτηση του πρώτου τίτλου στην 132χρονη ιστορία της. Γεγονός που αποδεικνύει πως ο Ιταλός τελικά δεν ήταν και τόσο "ξοφλημένος", όσο προσπάθησαν να μας πείσουν κάποιοι πως ήταν.

Ο Φώντας Σέμπρος σας έχει εξηγήσει πώς ο Ranieri έδειξε στη Leicester το δρόμο για την κορυφή στην Premier League . Εδώ, θα ασχοληθούμε με άλλα, επί μέρους στοιχεία της ζωής του γεννημένου στις 20 Οκτωβρίου του 1951, στην εργατική συνοικία Testaccio, στις όχθες του Τίβερη, στη Ρώμη. Τότε η περιοχή ήταν γεμάτη σφαγεία -τώρα ο δρόμος έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο- και τα αγόρια της οικογένειας είχαν ως προορισμό να αναλάβουν το κρεοπωλείο του πατέρα τους. Εκείνος, που από πολύ νωρίς κυκλοφορούσε στην πόλη ως Ragazzaccio (παλικάρι), έκανε την επανάσταση του, πήγε στις ακαδημίες της Roma και άρχισε το δικό του ταξίδι. Αρχικά ως παίκτης και στα 35, ως προπονητής της Campania Puteolana, ενός μικρού συλλόγου στο Pozzuoli. Εκεί ήταν που διαπίστωσε ότι " η ομάδα είναι σαν παιδί. Αν το παιδί σου κάνει ένα λάθος και το αγχώσεις, δεν θα μπορέσει να ωριμάσει, δεν θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση". Η προπονητική εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη λατρεία της ζωής του, με χαρακτηριστική την ατάκα " θέλω να κοουτσάρω και στη μετά θάνατον ζωή, στην οποία πιστεύω". Έως τότε, πιστεύει στη δυνατότητα που έχει να κάνει αυτή τη δουλειά. Ό,τι και αν έχουν πει κατά καιρούς άλλοι. Με πρώτο και καλύτερο τον Jose Mourinho -σιγά μην και δεν.

Από το "είναι πολύ γέρος και ανίκανος να αλλάξει" στο "πάντα τον σεβόμουν"... μια δεκαετία δρόμος

Ο Ranieri ήταν στον πάγκο της Chelsea, όταν εμφανίστηκε στην πόλη ο Roman Abramovich -τον Ιούλιο του 2003, οπότε έδωσε 193.000.000 σημερινά ευρώ. Όπως είπε πρόσφατα ο Ιταλός " έπαιξα μεγάλο ρόλο, ως προς την απόφαση του Abramovich να αγοράσει το σύλλογο". Για την ακρίβεια, είπε ότι " εγώ ξεκίνησα την επιτυχία της ομάδας, ενώ εγώ είχα ζητήσει τρεις παίκτες (Didier Drogba, Arjen Robben και Petr Cech) που τελικά πήρε ο Mourinho και μετά πήρε και το πρωτάθλημα", για να ξεκινήσει η νέα εποχή του συλλόγου.

" Έχω την αίσθηση πως στην τρίτη μου σεζόν, διαγράψαμε πολύ καλή πορεία. Χωρίς να υπογράψουμε παίκτες, είχαμε τερματίσει τέταρτοι. Ό,τι κάναμε στο Champions League, ήταν ο λόγος που ο Abramovich αγόρασε την ομάδα. Μετά, ήλθαμε δεύτεροι στη λίγκα, πίσω από την Arsenal που ήταν ανίκητη και φτάσαμε στα ημιτελικά του Champions League και ζήτησα τους Per Cech και Robben. Επίσης, είχα μιλήσει στον ιδιοκτήτη για τον Drogba, όταν με ρώτησε "ποιον επιθετικό θες, αν μείνεις;". Την προηγούμενη σεζόν ήθελα τον Samuel Eto'o, αλλά δεν κατέστη δυνατό να τον πάρουμε, οπότε επέλεξα τον Didier, αλλά όταν ήλθε εγώ είχα ήδη φύγει". Ουσιαστικά, είχε αποχωρήσει μετά το "Χ" με τη Monaco (2-2), στον πρώτο ημιτελικό του Champions League στο Λονδίνο (πριν το δεύτερο ματς είχε πει σε ιταλική εφημερίδα "γεια σας καρχαρίες μου, καλωσήλθατε στην κηδεία μου"). Τυπικά, έγινε στις 15/5 του 2004 έπειτα από το εντός έδρας παιχνίδι με τη Leeds.

Εξήγησε πως εξεπλάγη από την απόφαση του Abramovich να τον κρατήσει ένα χρόνο, αφότου ανέλαβε. "Θεωρούσα δεδομένο ότι θα με απολύσει, μόλις έγινε ο ιδιοκτήτης. Μάλιστα, όταν μου είπε τα νέα ο Trevor Birch (chief executive), ήμουν στο αυτοκίνητο και με κατεύθυνση το Λονδίνο, όπου επρόκειτο να σχεδιάσουμε την περίοδο προετοιμασίας. Του είπα "εσύ και εγώ θα είμαστε οι πρώτοι που θα φύγουμε" γιατί λογικά ο νέος ιδιοκτήτης θα ήθελε να βάλει τους δικούς του ανθρώπους. Οι προπονητές είναι σαν τους δικηγόρους. Αρέσει στον κόσμο να τους αλλάζει.

Τον Ιούλιο, ο νέος ιδιοκτήτης αποπειράθηκε να φέρει τον Sven Goran Eriksson, ο οποίος ήταν στην εθνική Αγγλίας, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήλθε λοιπόν, και μου είπε "ΟΚ, εσύ ξεκινάς και θα δούμε ποιον μπορούμε να αγοράσουμε". Ήταν όμως, δύσκολο να βρούμε τους κατάλληλους παίκτες, ενώ είχε φτάσει ο Ιούλιος και ένα μήνα μετά ξεκινούσε το Champions League. Πήραμε ωστόσο, κάποιες καλές περιπτώσεις και ομολογουμένως θα ήθελα να έχουμε κερδίσει κάτι". Αλλά δεν κέρδισε.

Για εκείνον, που είχε πάει στη Chelsea τον Frank Lampard από τη West Ham United το 2001, είναι σημαντικό πως " παρ' ότι δεν είμαστε φίλοι με τον Roman, κάθε φορά που θέλω να δω ένα ματς μου λέει "εδώ είναι το σπίτι σου" και αυτό για εμένα είναι σημαντικό", πριν καταλήξει στο ότι ενώ αυτός είχε θέσει τις βάσεις για την άμεση επιτυχία που απόλαυσε ο Mourinho " ποτέ δεν μου είπε ένα ευχαριστώ". Η αλήθεια είναι πως ο Πορτογάλος είπε πολλά. Τα πάντα, εκτός του "ευχαριστώ".

Πέραν της αγαπημένης συνήθειας που έχει ο Mourinho να "ταπεινώνει" όποιον έχει μπροστά του -ή πίσω του-, τα... ξύλα για να ανάψει η φωτιά, τα είχε βάλει ο Ranieri, όταν είπε στη συνέντευξη Τύπου της αποχώρησης του από το Stamford Bridge πως " ο Mourinho δεν θα επιβιώσει ως προπονητής στην Premier League". Σε σχετική ερώτηση, ο Special One απάντησε πως " ναι, ενημερώθηκα για το σχόλιο του και θα πρότεινα αν κάποιος από εσάς είναι φίλος με τον κ. Ranieri ή έχει το τηλέφωνο του, να τον καλέσει και να του εξηγήσει ότι για να πάρει μια ομάδα το European Cup πρέπει να νικήσει πολλές ομάδες, από πολλές χώρες. Δεν πήρα το τρόπαιο, επικρατώντας 20 πορτογαλικών ομάδων. Έπαιξα και νίκησα συλλόγους από τη χώρα του, από τη χώρα σας, αλλά και αυτή στην οποία δούλευε στην Αγγλία".

Εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Ιταλός αρνήθηκε πεισματικά να συνεχίσει το πινγκ πονγκ δηλώσεων. Το 2008 ωστόσο, θα έλεγε " δεν είμαι σαν τον Mourinho. Δεν πρέπει να κερδίσω πράγματα, για να βεβαιωθώ για τον εαυτό μου". Εξυπακούεται πως η απάντηση της άλλης πλευράς ήλθε σε μηδενικό χρόνο. Και ήταν πληρωμένη. "Υποθέτω πως έχει δίκιο σε αυτό που θέλει. Είμαι πολύ απαιτητικός με τον εαυτό μου και πρέπει να κερδίζω για να είμαι σίγουρος για τα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος που έχω πάρει τόσα τρόπαια στην καριέρα μου. Ο Ranieri από την άλλη, έχει τη νοοτροπία κάποιου που δεν χρειάζεται να νικά. Είναι περίπου 70 χρόνων και έχει πάρει ένα Super Cup και κάποιο άλλο μικρό τρόπαιο. Είναι πολύ γέρος για να αλλάξει νοοτροπία. Είναι γέρος και δεν έχει κερδίσει τίποτα. Μελέτησα ιταλικά πέντε ώρες την ημέρα, για πολλούς μήνες, ώστε να είμαι σίγουρος πως μπορώ να επικοινωνήσω με τους παίκτες, τα ΜΜΕ και τους φιλάθλους. Ο Ranieri είναι στην Αγγλία πέντε χρόνια και ακόμα παλεύει να πει "καλημέρα" και "καλό απόγευμα". Για την ιστορία, ο Ranieri ήταν τότε 57 χρόνων.

Ξαναβρέθηκαν στην Ιταλία, το 2010, οπότε ο μεν ήταν στην Inter και ο δε στη Roma, με τους Μιλανέζους να επικρατούν στον τελικό του Coppa Italia 1-0 και τη Roma να προηγείται με τέσσερις βαθμούς της Inter στη λίγκα, στην τελική ευθεία. Τότε ήταν που ο Mourinho συνέστησε στους ανταγωνιστές, να τάξουν μπόνους στη Siena για να κόψει από τη δική του ομάδα βαθμούς. Ο Ranieri θα σχολίαζε " αυτό δεν είναι το είδος του ποδοσφαίρου που μου αρέσει. Θέλω να σέβομαι και να με σέβονται. Είναι εύκολο να δίνεις κίνητρο σε ομάδα, νιώθοντας πως όλοι είναι εναντίον σου. Ο αθλητισμός είναι ένα σημαντικό όχημα της ιταλικής κοινωνίας. Τέτοιες συμπεριφορές πυροδοτούν "βόμβες". Είμαι άνθρωπος του αθλητισμού και μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είναι ο Mourinho φαινόμενο; Είναι τα ΜΜΕ που του δίνουν αυτήν την αύρα. Για εμένα είναι ένας καλός προπονητής και δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο".

Σημείωση: στο μυαλό του Ιταλού κίνητρο για τους παίκτες του ήταν μια πίτσα (ειρήσθω εν παρόδω, φέτος κερνούσε πίτσες τους παίκτες του, έπειτα από κάθε ματς στο οποίο δεν δέχονταν γκολ) ή να δουν όλοι μαζί το Gladiator. Επ' αυτού, ο Mourinho είχε πει (φευ) πως " πριν τον τελικό του κυπέλλου, είχα δει έξι ματς της Roma, για να βρω τις αδυναμίες της. "Έφαγα" τρεις ώρες σε κάθε παιχνίδι. Φυσικά, είναι πιο εύκολο να παρακολουθείς μια ταινία. Αλλά ο Ranieri ξεχνά πως οι παίκτες του είναι πρωταθλητές. Δεν είναι παιδιά. Αν έκανα κάτι παρόμοιο, οι παίκτες μου θα πέθαιναν στα γέλια ή θα καλούσαν το γιατρό για να ρωτήσουν αν είμαι άρρωστος". Η κορύφωση της επίθεσης αφορούσε την Chelsea, με τον Πορτογάλο να λέει " σίγουρα δεν είναι δικό μου λάθος αν το 2004, οπότε τον αντικατέστησα, είχα πει πως η ομάδα ήθελε να νικήσει και με εκείνον αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν είναι δικό μου το λάθος που τον θεωρούσαν loser". Όπως αποκαλύφθηκε τον περασμένο Ιούλιο, οπότε η Leicester προσέλαβε τον Ranieri, η αλήθεια ήταν κάπως διαφορετική.

" Όταν επέστρεψα στην Ιταλία, το 2011, για την Inter ο Mourinho ήταν ο πρώτος που μου έστειλε μήνυμα για να με καλωσορίσει. Βρεθήκαμε στην Ιταλία και αυτό ήταν κάτι καλό για όλους. Όταν ήμουν στην Inter, κάθε εβδομάδα μου έστελνε μήνυμα. Είναι καλό παιδί". Πριν δυο μήνες, ο Ιταλός ξεκαθάρισε ότι η όποια αψιμαχία τους ανήκει στο παρελθόν (" είναι αρχαία ιστορία"), με τον Πορτογάλο επίσης,... να θάβει πρόσφατα το τσεκούρι, λέγοντας " όταν ήμουν στην Inter την πρώτη σεζόν, ήταν στη Juventus και την επόμενη χρονιά στη Roma, με την οποία παλέψαμε έως το τέλος για τον τίτλο. Όταν είσαι σε τέτοιο ανταγωνισμό, δεν μπορείς να είσαι φίλος. Θα ανταλλάξεις μια δυο κουβέντες. Όταν πήγα στη Μαδρίτη εκείνος πήγε κάπου αλλού -δεν θυμάμαι πού-, αλλά όταν προσελήφθη από την Inter, ένιωσα ό,τι νιώθω πάντα. Γιατί πάντα θέλω να νικά η Inter, ανεξάρτητα από το ποιος είναι προπονητής. Το τηλέφωνο που του έκανα για να του ευχηθώ καλή τύχη ήταν η στιγμή που άλλαξε η σχέση μας". Μετά, το τερμάτισε, λέγοντας " πάντα τον σεβόμουν"!

Το " έναν χρόνο πριν η Λέστερ ήταν στον πάτο. Έναν χρόνο πριν ο Ranieri είχε απολυθεί από την Εθνική Ελλάδας μετά την ήττα από τα Νησιά Φερόε και αυτή τη στιγμή η Λέστερ είναι πρώτη και εκείνος είναι ο κορυφαίος προπονητής στην Premier League", του Mourinho, την ημέρα που ανακοινώθηκε στην Αγγλία πως ο Ιταλός αναδείχθηκε "καλύτερος προπονητής του μήνα", στην Premier League θα λέγατε πως ήταν μια... κακή (έως και ασήμαντη) παρένθεση. Το δεδομένο είναι πως η χειρότερη σεζόν στην καριέρα του Mourinho έτυχε να έχει πέσει πάνω στην καλύτερη του Ranieri. Μια χρονιά μετά την πρώτη θέση της Chelsea και τη 14η της Leicester η Leicester τερμάτισε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας με 81 πόντους και η Chelsea στην 10η, με 31 πόντους λιγότερους (50)!

The joke is on you

Θα θέλαμε για λίγο, να σας πάρουμε μαζί μας στον Ιούλιο του 2014. Για την ακρίβεια, στις 25 εκείνου του μήνα οπότε ανακοινώθηκε πως η Εθνική Ελλάδος είχε αποκτήσει νέο προπονητή και το όνομα αυτού ήταν ο Claudio Ranieri. Μάλιστα, η Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, του είχε δώσει να υπογράψει "κλειστό" διετές συμβόλαιο (με option ανανέωσης για άλλα δυο) και ως στόχος είχε οριοθετηθεί η πρόκριση στο Euro 2016 της Γαλλίας. Όπου δεν θα πάμε ως έθνος και προφανώς ο λόγος δεν είναι ο Ranieri. Ή για την ακρίβεια, δεν είναι μόνο αυτός. Ομολογουμένως, στα 63 του, ο διάδοχος του Fernando Santos θα ήταν τουλάχιστον ηλίθιος να μην αποδεχθεί την πρόταση για 800.000 ευρώ, το χρόνο, με bonus 200.000 ευρώ σε περίπτωση υλοποίησης στόχου. Τελικά, η διαδρομή ολοκληρώθηκε σε 14 προπονήσεις και τέσσερα παιχνίδια, με την εντός έδρας ήττα από τα νησιά Φερόε (0-1) να είναι το "τετέλεσθαι". Όταν ήλθε το τέλος, δεν είπε κάτι. Είπε λίγους μήνες μετά, σε συνέντευξη στην Corriere Della Sera, όπου ομολόγησε πως " ήταν λάθος μου που πήγα στην Ελλάδα ".

Στις τρυφερές λεπτομέρειες που μοιράστηκε με τον κόσμο, ήτα και ότι " πιστεύω ότι και εγώ να μην ήμουν στον πάγκο, πάλι θα έχαναν από τα Φερόε. Το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ, αλλά όλο το έθνος που αντιμετωπίζει ουκ ολίγα προβλήματα. Και όπως ξέρουμε όλοι, το ποδόσφαιρο αντανακλά τη ζωή. Επίσης, στην Ελλάδα ήθελα να χτίσω κάτι, αλλά είναι αδύνατο να χτίσεις στην άμμο. Έπαιξα τέσσερα ματς και μπορούσα να τους προπονήσω πάνω κάτω τρεις ημέρες. Σύνολο 12 ημέρες. Δεν είμαι μάγος. Έπρεπε να αλλάξουν πολλά. Δεν είμαι ο Χριστός". Παρεμπιπτόντως, επισήμανε ότι " στη Leicester απέδειξα πως δεν ήμουν τελειωμένος", στην κουβέντα που έγινε μετά την 13η αγωνιστική της Premier League και ενώ εκείνος και η παρέα του ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας. Ναι, αλλά δεν σας είπαμε τι έγινε όταν οι "αλεπούδες" αποφάσισαν να του κάνουν πρόταση επιστροφής στην Αγγλία, έπειτα από 1 χρόνια.

Στις 15 Νοεμβρίου του 2014 το "ζητούμε συγγνώμη για την πλέον ατυχή επιλογή προπονητή, για την οποία αναλαμβάνουμε την πλήρη ευθύνη" του τότε προέδρου της ΕΠΟ, Γιώργου Σαρρή, ο Ιταλός εξαφανίστηκε. Η επόμενη φορά που ακούστηκε το όνομα του, ήταν στις 13 Ιουλίου του 2015. Και πάλι αφορούσε ανακοίνωση Τύπου. Της Leicester, που ενημέρωνε ότι αυτός είναι ο νέος προπονητής της, μαζί και πως υπέγραψε συμβόλαιο τριετούς διάρκειας. Δεν θα λέγατε πως η είδηση προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού. Οι φίλαθλοι της ομάδας διχάστηκαν (ο Gary Lineker έγραψε στο Twitter "Claudio Ranier? Really?", πριν συναντηθούν και πει ο Ranieri πως "η ζωή είναι πολύ μικρή για διχόνοιες. Μου αρέσει η κριτική. Και είχε δίκιο"), ενώ έγιναν ατελείωτα αφιερώματα επί του πόσο παρωχημένος μπορεί να είναι, με έμφαση στα λάθη που είχε κάνει στην Ελλάδα. Ένα από αυτά, ήταν η αδυναμία του να συνδεθεί με τους παίκτες ή... τα μέλη της ΕΠΟ, με τη λεπτομέρεια ότι δεν ζούσε στην Ελλάδα να παίζει το ρόλο της. Μετά βέβαια, θίχτηκε το θέμα του tinkering. Τι είναι όμως, το tinkering;

Εγώ είμαι ο αυθεντικός Tinkerman και όλοι πια με αντιγράφουν -ακόμα και ο Pep Guardiola

Η πρώτη φορά που τον αποκάλεσαν "Tinkerman" ήταν όταν ήταν στην Chelsea (2000-04) και το παρατσούκλι τότε τουλάχιστον, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτιμητικό. Ήταν ο πιο σύντομος τρόπος για να περιγράψουν τη συνήθεια που είχε να αλλάζει τους παίκτες στην ενδεκάδα, ακόμα και αν η τελευταία version ήταν επιτυχημένη. Εκείνος επέμενε τότε πως " θα συνεχίσω να κάνω αλλαγές, όταν πρέπει να τις κάνω. Αυτή είναι η υποχρέωση μου, ως προπονητή ο οποίος έχει πολλούς καλούς παίκτες και μπορεί να κάνει αλλαγές, όταν νιώθει πως έχει δίκιο να τις κάνει. Θέλω να παίξω το ποδόσφαιρο του μέλλοντος και για όλους εμάς που κάνουμε αυτή τη δουλειά, είναι η ώρα της αλλαγής".

Η συνήθεια αυτή που είχε αναπτύξει από όταν ήταν στην Cagliari, στις αρχές της δεκαετίας του '90, να αλλάζει διατάξεις εν ώρα αγώνα "είχε να κάνει με την προσπάθεια μου να μπερδέψω τους αντιπάλους. Στις πρώτες φορές, ο κόσμος με ρωτούσε "γιατί αλλάζεις το σύστημα;". Αλλά έσωσα την Cagliari, όταν άρχισα να κάνω τις αλλαγές". Όχι μόνο την έσωσε, αλλά υλοποίησε στο συντομότερο διάστημα το στόχο της επιστροφής στη SerieA από την τρίτη κατηγορία. Η διαδρομή ολοκληρώθηκε το 1991, για να ακολουθήσει η Napoli (και η τέταρτη θέση, πριν απολυθεί από τον Corrado Ferlaino, που μετά συνελήφθη), η Fiorentina και η άνοδος στη SerieA, μαζί με την κατάκτηση του κυπέλλου και του Super Cup το 1996, η Valencia (την πήρε από τον πάτο της βαθμολογίας και την έφτασε στην κατάκτηση του κυπέλλου και την πρόκριση στο Champions League, τo 1999) και μετά η Atletico που όταν τον πήρε, είχε μπει σε καθεστώς εκκαθάρισης και πάλευε για την παραμονή, πριν υποβάλει την παραίτηση του -ώστε να προλάβει τον Jesus Gil από το να τον απολύσει. Έπειτα, ήλθε η Chelsea.

" Όταν ξεκίνησα να αλλάζω τα συστήματα, δεν υπήρχαν άλλοι που να κάνουν το ίδιο στην Premier League. Ήμουν ο πρώτος τότε, ενώ τώρα υπάρχουν πολλοί, παντού. Είναι πια αρκετοί αυτοί που ακολουθούν πια το παράδειγμα μου. Όλη η Ιταλία, όλη η Αγγλία. Υπάρχει βέβαια, και ο Guardiola. Όταν παίζεις με την ομάδα του, δεν ξέρεις ποιον είναι αμυντικός, ποιος "τριάρι", ποιος "τεσσάρι". Και είναι πάντα δύσκολο να αντιμετωπίζεις ομάδα που... δεν ξέρεις πώς θα παίξει".

Στα κιτάπια της Premier League υπάρχει η πληροφορία πως ο Ranieri είχε χρησιμοποιήσει 52 παίκτες, στα τέσσερα χρόνια στο Stamford Bridge. Από το 2011 έως το 2015 έντεκα ομάδες έχουν χρησιμοποιήσει περισσότερους. Συμπεριλαμβανομένης της Chelsea. Ιδού η λίστα: Queens Park Rangers (71), Sunderland (66), Fulham (60), Tottenham Hotspur (60), Aston Villa (59), Chelsea (57), Arsenal (56), Liverpool (55), Swansea City (55), West Bromwich Albion (55), Manchester United (54). Τώρα ωστόσο, που 'χουν περάσει τα χρόνια, παραδέχεται ότι στον ημιτελικό του Champions League, το 2004 με τη Monaco θα μπορούσε να κάνει λιγότερες αλλαγές " για να μη φάμε δυο γκολ στο τέλος του αγώνα στο Stamford Bridge. Έκανα λάθος, όταν άρχισα τις αλλαγές στο 1-1. Εκείνο το βράδυ, ο Roman με κάλεσε στο σκάφος του. Του είπα πως είμαι κουρασμένος και δεν πήγα".

Ομάδα	Σεζόν	Πόντοι	Πόντοι/αγώνας
Cagliari	1988-91	34	1.03
Napoli	1991-93	69	1.48
Fiorentina	1993-97	105	1.48
Valencia	1997-99	50	1.62
Atletico	1999-2000	33	1.39
Chelsea	2000-04	173	1.79
Valencia	2004-05	35	1.54
Parma	2007	17	1.53
Juventus	2007-09	93	1.83
Roma	2009-11	84	1.87
Inter	2011-12	35	1.60
Monaco	2012-14	86	2.06
Εθνική Ελλάδος	2014	4	0.25
Leicester	2015-...	35	2.2

Όταν τον κάλεσε στο τηλέφωνο ο Vichai Srivaddhanaprabha, ιδιοκτήτης της Leicester προφανώς και ήξερε τι είχε γίνει με την Ελλάδα, όπως ήξερε και ότι ο προπονητής του ενδιαφέροντος του είχε αλλάξει επτά δουλειές, μετά το 2004 και την Chelsea (Valencia, Parma, Juventus, Roma, Internazionale, Monaco και την εθνική μας) και αν μας ρωτάτε τι είχε κάνει, να σας πούμε πως στη Valencia, όπου είχε βρεθεί και τις σεζόν 1997-99, απέτυχε και δεν εξάντλησε το συμβόλαιο του. " Αυτή είναι η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Όχι ό,τι έγινε με την Εθνική Ελλάδος. Τους είχα πει πως θα χρειαστεί χρόνος για να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα. Με διαβεβαίωσαν πως υπάρχει χρόνος και με απέλυσαν τον Μάρτιο", θυμάται.

Στην Parma έκανε επιτυχία, μια χρονιά που δεν υπήρχαν προσδοκίες ή ελπίδες, στη Juventus πήγε με την επιστροφή από τη SerieB (για το σκάνδαλο με τα "στημένα" παιχνίδια) και την έφτασε στην τρίτη θέση, παίρνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε να πάρει από τον Alessandro Del Piero. Έμεινε ένα ακόμα χρόνο και απογοήτευσε (με το 4-4-2 να δέχεται δριμεία κριτική, όπως και οι δυο μήνες χωρίς νίκη), πριν ολοκληρώσει η Vecchia Signora, ως τρίτη την αγωνιστική περίοδο -και αποκλειστεί από την Chelsea στο Champions League.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και στη Roma (ήταν πετυχημένος στην πρώτη σεζόν και έφτασε προ του τίτλου -με την Inter του Mourinho να "κλέβει" το στέμμα- και μετά ήλθε η πτώση και η απόλυση), στην Inter άντεξε μόνο έξι μήνες -μολονότι η εκκίνηση ήταν πολλά υποσχόμενη- και στο Monaco σε γενικές γραμμές, έκανε καλή δουλειά (" μου είχαν ζητήσει να βγούμε τρίτοι. Τερματίσαμε δεύτεροι. Παρ' όλα αυτά, ήθελαν να με αλλάξουν. Τι να κάνω;"). Γενικά, το βιογραφικό του δεν ήταν κακό. Δεν ήταν όμως, και σούπερ. Επίσης ξεκάθαρο ήταν πως δεν κράτησε δουλειά πάνω από δυο χρόνια, μετά την Chelsea. Και για αυτό σχολιάστηκε δυσμενώς η απόφαση της Leicester να τον βάλει να υπογράψει τριετή συνεργασία. Θα λέγατε πως οι διοικούντες την ομάδα πήραν ένα ρίσκο, αλλά από την άλλη δεν είχαν και κάτι να χάσουν.

Είναι ο τύπος που δεν θα βρίσει παίκτη, ενώ παιχνίδι είναι σε εξέλιξη, που δεν θα επιτεθεί σε δημοσιογράφους και δεν θα βρίσει οπαδούς -ό,τι και αν του πουν. Είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που κυκλοφορούν στο σπορ και εκεί επικέντρωσε η Guardian, σε αφιέρωμα για την πρόσληψη του, το οποίο κατέληγε στο " αν η Leicester ήθελε κάποιον καλό, πήρε το σωστό άνθρωπο. Αν όμως, ήθελε κάποιον να την κρατήσει στην Premier League, μάλλον επέλεξαν τον λάθος άνθρωπο". Εξυπακούεται πως τώρα... τα άρθρα έχουν αλλάξει.

Με την επιστροφή του στην Αγγλία (έντεκα χρόνια αργότερα) ο Ranieri είπε να εκπλήξει τον κόσμο, όπως άλλαζε τη βασική αρχή του: το tinkering. Έδωσε σταθερές θέσεις στην ενδεκάδα της Leicester σε επτά παίκτες, εκ των οποίων οι πέντε (Kasper Schmeichel, Wes Morgan, Robert Huth, Danny Drinkwater και Jamie Vardy) ξεκίνησαν όλα τα ματς πλην εκείνων που ήταν τιμωρημένοι. Ο Μarc Albrighton ξεκίνησε τα 15 (και έγινε αλλαγή στο ημίχρονο του 2-2 με τη Stoke City, τον Σεπτέμβριο), ενώ ένα μόνο ματς έχασε και ο Riyad Mahrez. Όπως αποκάλυψε η Daily Mail, ο μισθός του Ranieri για τη φετινή σεζόν στη Leicester, μπορεί να φτάσει και τα 2.300.000 ευρώ , εφόσον η ομάδα του τερματίσει στην πρώτη θέση, με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου. Για κάθε θέση εν τω μεταξύ, πιο πάνω από την 18η, θα πάρει από 140.000 ευρώ! " Το ποδόσφαιρο είναι σαν κάθε άλλο κομμάτι της ζωής. Πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και να είσαι υπερήφανος. Ναι, τα χρήματα είναι σημαντικά για τον καθένα, αλλά υπάρχει κάτι άλλο, κάτι πιο σημαντικό" που για εκείνον είναι η υπερηφάνεια του.

" Είμαι παλιός προπονητής και για εμένα, αυτό που νιώθω είναι το πιο σημαντικό. Αυτό που μοιράζομαι με το σύλλογο, με τον ιδιοκτήτη, τους παίκτες και τους φαν. Εδώ στο Leicester όλα με κάνουν να νιώθω καλά. Ελπίζω πως αυτή θα είναι η τελευταία μου δουλειά. Έχω υπογράψει για τρία χρόνια και είμαι 63". Για την ακρίβεια, 64 και φέτος για πρώτη φορά στην καριέρα του, έβαλε τις φωτογραφίες των άλλων 19 προπονητών της Premier League, στο γραφείο του, στο γήπεδο. Γιατί; "Για να τους καλωσορίσω. Είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Μετά τα παιχνίδια, τους καλώ εδώ για να πιούμε ένα ποτό, να φάμε κάτι. Είναι καλό για εκείνους, να βλέπουν τις φωτογραφίες".

Δεν χρειάζεται καμιά συγγνώμη στον Ρανιέρι

Του Νίκου Συριώδη

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι πέτυχε κάτι μοναδικό, ανεπανάληπτο και είναι άξιος συγχαρητηρίων για το επίτευγμά του με τη Λέστερ. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα ότι το πέρασμά του από τον πάγκο της Εθνικής ήταν αποτυχημένο και δεν χρειάζεται καμία συγγνώμη.

Με την επιτυχία δεν έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο, ούτε γνωρίζουμε κάποιον που είναι αλάνθαστος με ό,τι καταπιάνεται. Μπορεί σε μια δουλειά του να πετύχει σε απόλυτο βαθμό και σε μια προηγούμενη ή μια επόμενη να αποτύχει. Ανθρώπινο είναι και έχει συμβεί στους περισσότερους. Άλλωστε, όπως λέει ένα γνωστό και πολυφορεμένο γνωμικό που ταιριάζει γάντι σε τέτοιες περιπτώσεις "λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα". Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε παρακάτω.

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι, είναι η Νο1 αθλητική φυσιογνωμία από το βράδυ της 2ης Μαΐου του 2015, όταν και η Λέστερ σφράγισε μαθηματικά το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, πετυχαίνοντας ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά θαύματα όλων των εποχών. Προφανώς και στον ίδιο πιστώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι του θριάμβου των "αλεπούδων" και είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, διότι πέτυχε κάτι που στο μυαλό των περισσοτέρων έμοιαζε (και ήταν) αδιανόητο.

Όπως ένας προπονητής ακούει τα εξ αμάξης σε μια αποτυχία και συνήθως είναι το εύκολο θύμα για να την πληρώσει πρώτος, έτσι θα πρέπει να ακούει καλά λόγια όταν πετυχαίνει. Στην Ελλάδα μόνο δίνουμε άφεση αμαρτιών για ένα αποτυχημένο πέρασμα, επειδή στην επόμενη δουλειά κατάφερε το... ακατόρθωτο. Με μια μπακαλίστικη, επιδερμική και αεριτζίδικη προσέγγιση, πρέπει σώνει και καλά να βγουν σκάρτοι όλοι οι υπόλοιποι και για κανένα λόγο ο Ιταλός προπονητής για το διάστημα που βρέθηκε στον πάγκο της Εθνικής μας ομάδας.

"Δεν έκανε ο Ρανιέρι...", "Ζητήστε επιτέλους μια συγγνώμη από τον Ρανιέρι....", "Που είστε κρυμμένοι όλοι εσείς που κράζατε τον Ρανιέρι και τον στήνατε στον τοίχο;", "Εσείς οι ΑΡΔ και οι τουρίστες της Μυκόνου με τους μανατζαραίους φάγατε τον Ρανιέρι" και πολλά άλλα σχετικά σχόλια κοσμούν οποιαδήποτε αναφορά στην φετινή επιτυχία του με τη Λέστερ. Πάση θυσία να βιάσουμε τη λογική και το προφανές. Ξαφνικά όλοι ήθελαν να μείνει ο Ρανιέρι στην Εθνική και "εγώ τα 'λεγα από τότε...".

Όπως το ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα, που όλοι το κράζουν και ουδείς το ψήφιζε από το 1981 και έπειτα. Λες και έβγαινε μόνο του, χωρίς εκλογές. Έτσι και με τον Ρανιέρι, που οι πάντες ζητούσαν την καρατόμησή του μετά το ανεκδιήγητο ξεκίνημα στα προκριματικά του EURO (τρεις εντός έδρας ήττες και μια ισοπαλία σε τέσσερα επίσημα ματς) και μετά λες και δεν υπήρχε κανένας που ζητούσε να απομακρυνθεί. Οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν κωλοτούμπα στην άποψή τους, να προτάσσουν το δάχτυλο και να κράζουν όποιον έκρινε το έργο του στην "γαλανόλευκη", λες και θα έπρεπε να είναι στο απυρόβλητο.

Ναι, ο Κλάουντιο Ρανιέρι απέτυχε παταγωδώς στην Εθνική ομάδα και αυτό δεν αλλάζει επειδή πήρε πρωτάθλημα με τη Λέστερ. Ακόμα και να το ξαναπάρει, πάλι δεν έκανε καλή δουλειά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, διότι πολύ απλά η δουλειά του εκλέκτορα διαφέρει τελείως απ' αυτή σε σύλλογο, όπου υπάρχει καθημερινή τριβή με την ομάδα. Με τον ίδιο στον πάγκο, η Εθνική βγήκε εκτός στόχων πολύ γρήγορα, άρα είχε ήδη αποτύχει για το λόγο που προσλήφθηκε, που δεν ήταν άλλος από το να στείλει την ομάδα στο EURO της Γαλλίας από έναν εύκολο όμιλο που περνούσαν δυο και ο τρίτος πήγαινε μπαράζ.

Δεν δούλεψε καθόλου την ομάδα, δεν ήξερε τους παίκτες που καλούσε, καλά καλά δεν γνώριζε ούτε τις θέσεις που έπαιζαν κάποιοι. Έκανε κοντά στις 40 κλήσεις σε τέσσερα παιχνίδια, άλλαζε σχήματα και 11άδες σαν τα πουκάμισα και η ομάδα ήταν χωρίς καμία αγωνιστική ταυτότητα. Μέχρι και σύστημα "4-2-4" είδαμε (με τέσσερις επιθετικούς) στο εντός έδρας 0-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία, για να μην πούμε για την ήττα από τα Νησιά Φερόε στο Φάληρο. Αγωνιστικά ευθύνεται ο ίδιος για την εικόνα μέχρι την στιγμή που απολύθηκε. Προτίμησε να ξεκινήσει τα προκριματικά χωρίς έστω ένα φιλικό παιχνίδι, ώστε να δοκιμάσει κάποια πράγματα σε μια περίοδο μεταβατική για την "γαλανόλευκη" μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, με τις συνέπειες να φαίνονται στο γήπεδο. Αντίθετα, με ένα μικρό rotation στη Λέστερ και με ελάχιστες αλλαγές, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή.

Κάποιοι λένε για τις ευθύνες στην ΕΠΟ και για το γενικότερο μπάχαλο στην Εθνική. Λες και λειτουργούσε πολύ διαφορετικά η Ομοσπονδία πριν ή τα στελέχη της ήταν άλλα από την περίοδο που κατακτούσαμε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και φτάναμε στη μια επιτυχία μετά την άλλη. Ας θυμίσουμε ότι πήραμε EURO και όλο το Καλλιμάρμαρο γιούχαρε τον Βασίλη Γκαγκάτση στην αποθέωση της επιστροφής, ενώ βρεθήκαμε μια ανάσα από την 8άδα του Moυντιάλ με πρόεδρο τον Γιώργο Σαρρή, τον άνθρωπο που έφερε στην συνέχεια τον Κλάουντιο Ρανιέρι, τον επονομαζόμενο και ως "αποζημιωσάκια", μιας και ήταν γνωστός για τα εξαιρετικά συμβόλαια που είχε ως προπονητής.

Έχει μεγάλες ευθύνες η ΕΠΟ, θα είναι εκτός πραγματικότητας όποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Τεράστια ευθύνη έχουν και οι παίκτες, οι οποίοι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων σε όλα τα προκριματικά. Είναι δεδομένα τα προβλήματα που είχε η Εθνική την τελευταία διετία και δεν λύθηκαν μετά την απόλυση του Ρανιέρι. Πολύ απλά όμως, υπήρξε και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, αφού παρέλαβε την ομάδα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο για να της αλλάξει προφίλ και να την οδηγήσει στη "νέα εποχή", κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην πράξη. Λάθη έγιναν απ' όλους, μηδενός εξαιρουμένου.

Ο φετινός άθλος του με τη Λέστερ είναι συγκλονιστικός και αξίζει κάθε χειροκρότημα, κάθε καλό λόγο, την οποιαδήποτε υπόκλιση στο έργο του. Αυτό όμως πώς σχετίζεται με την Εθνική; Για ποιο λόγο θα πρέπει να δοθεί συγχωροχάρτι στον Ιταλό προπονητή για μια προηγούμενη αποτυχία του και να απαιτείται μάλιστα "συγγνώμη"; Η "συγγνώμη" για ποιο λόγο; Που δεν φαντάστηκαν οι επικριτές του ότι θα έπαιρνε πρωτάθλημα με τη Λέστερ ένα χρόνο μετά; Ας διαχωριστούν οι δυο περιπτώσεις, δεν είναι δα τόσο δύσκολο. Στην Εθνική μας δεν τα κατάφερε, ενώ με τις "αλεπούδες" πέτυχε ένα έπος, ίσως μεγαλύτερο και από εκείνο του Ότο Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία το 2004. Μπορούν να συμβούν και τα δυο ταυτόχρονα, δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Τόσο απλά...

Οι 18 τρελές στιγμές της Λέστερ στο δρόμο προς τον τίτλο

Του Βαγγέλη Σταματόπουλου

Η Λέστερ δεν τρέλανε τους ποδοσφαιρόφιλους μόνο με τα κατορθώματά της εντός αλλά και εκτός γηπέδων. Διαβάστε για τα 18 γεγονότα που σημάδεψαν την απίστευτη εκτόξευση της ομάδας του Κλάουντιο Ρανιέρι προς τον τίτλο της Premier League!

Το απόγευμα της 7ης Μαΐου, η ομάδα του Ρανιέρι νίκησε 3-1 την Έβερτον στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της για φέτος και κατόπιν οι παίκτες της σήκωσαν το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα σε αποθέωση και πλέον οι "αλεπούδες" συνιστούν ένα από τα ομορφότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Το εντυπωσιακό είναι μάλιστα ότι πέρα από τον άθλο που πέτυχαν πάνω στο χορτάρι κατάφεραν να κλέψουν την παράσταση όλη τη σεζόν με απίστευτα γεγονότα που τους συνόδευσαν έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Από τα απολαυστικά tweets του Γκάρι Λίνεκερ και τις πίτσες του Ρανιέρι, μέχρι την αυγομαχία των Φουχς-Βάρντι και τον σεισμό (κυριολεκτικά!)που προκάλεσαν οι οπαδοί της και πολλά ακόμα.

ΙΟΥΛΙΟΣ

1. Το tweet του Γκάρι Λίνεκερ

"Κλάουντιο Ρανιέρι; Αλήθεια;", έγραψε στη σελίδα του στο Twitter.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

2. Η έμπνευση από τους Κασάμπιαν

➔ Μετά το νικηφόρο ξεκίνημα της Λέστερ στην Premier League (4-2 επί της Σάντερλαντ), ο Κλάουντιο Ρανιέρι υποστήριξε πως η ροκ μπάντα των Kasabian πρέπει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την ομάδα του . "Είπα στους παίκτες μου "όταν βγαίνεις στο γήπεδο και ακούς το τραγούδι Fire από τους Κασάμπιαν, αυτό σημαίνει πως θέλουν πολεμιστές". Νομίζω μάλιστα ότι ο κιθαρίστας τους, ο Σέρτζε, είναι Ιταλός". Όπως αναμενόταν, τα μέλη του συγκροτήματος αποθέωσαν τον Ρανιέρι με δηλώσεις του.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

3. Η πρόταση για πίτσα

θα βγάλει τους παίκτες του για πίτσα όταν καταφέρουν να κρατήσουν το "μηδέν" σε κάποιο ματς . "Είπα πως όταν δεν δεχτούμε γκολ σε κάποιο ματς θα αγοράσω σε όλους πίτσα αλλά οι παίκτες μου δεν θέλουν πίτσα, δεν αγαπούν την πίτσα. Πιστεύω ότι θα περιμένουν μέχρι να βελτιώσω την προσφορά μου, προσφέροντας εκτός από την πίτσα και χοτ-ντογκ".

4. Η Λέστερ "ριγμένη" στα videoπαιχνίδια

➔ Στην τελευταία έκδοση του videogame "FIFA 16" η Λέστερ δεν ήταν και στα πολύ... πάνω της. Στην αξιολόγηση που γινόταν, βρισκόταν πιο κάτω από τις Νόριτς και Σάντερλαντ ενώ ο Τζέιμι Βάρντι ήταν πιο κάτω και από τον Στιούαρτ Ντάουνινγκ της Μίντλεσμπρο που αγωνίζεται στην Championship.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

5. Ώρα για πίτσα

➔ Χρειάστηκε να φτάσουμε στην 10η αγωνιστική της Premier League για να ολοκληρωθεί ματς της Λέστερ χωρίς να δεχτεί γκολ και αυτό συνέβη απέναντι στην Κρίσταλ Πάλας στις 24 Οκτωβρίου (1-0), με τον Ρανιέρι να αποδεικνύει πως είναι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του και να βγάζει έξω τους παίκτες του για πίτσα. "Αξίζουν την πίτσα και σήμερα θα φάνε. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την πίτσα. Το σημαντικότερο συστατικό είναι το ομαδικό πνεύμα και το δεύτερο ότι απολαμβάνουν τις προπονήσεις. Αυτό είναι σημαντικό. Η τύχη είναι επίσης σημαντική στο ποδόσφαιρο και είναι σαν το αλάτι στην πίτσα. Οι οπαδοί είναι η ντομάτα. Χωρίς ντομάτα, δεν έχουμε πίτσα".

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

6. Το ανάρμοστο νέο επώνυμο του Φουχς

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

7. Κερασμένες οι μπύρες...

➔ Για να γιορταστεί το άκρως επιτυχημένο 2015 για την Λέστερ (το διπλό θαύμα με την παραμονή στην κατηγορία στο πρώτο μισό της χρονιάς και με το εντυπωσιακό ξεκίνημα στο δεύτερο μισό), ο ιδιοκτήτης των "αλεπούδων" Βισάι Στριβανταναμπράβχα προσέφερε 30.000 δωρεάν μπουκάλια μπύρας στους οπαδούς στο πλαίσιο του εντός έδρας αγώνα με την Μάντσεστερ Σίτι .

8. Και δώρο τα πατατάκια

το γιόρτασε με 32.000 συλλεκτικά σακουλάκια με πατατάκια προς τιμήν του Άγγλου άσου , με την ονομασία "Vardy Salted", τα οποία μοιράστηκαν δωρεάν στο εντός έδρας παιχνίδι με την Τσέλσι. Για συμβολικούς λόγους, ένα σακουλάκι κρατήθηκε και ανέβηκε προς πώληση στο eBay έναντι 1.000.000 λιρών, το ποσό με το οποίο αγοράστηκε ο Βάρντι το 2012 από την Φλίτγουντ Τάουν.

9. Το δεύτερο tweet του Λίνεκερ

➔ Ο Γκάρι Λίνεκερ αποφάσισε να "χοντρύνει" το παιχνίδι βλέποντας την εκπληκτικη πορεία της Λέστερ και υποσχέθηκε πως σε περίπτωση που η ομάδα του Ρανιέρι έπαιρνε τον τίτλο θα έβγαινε στην τηλεοπτική του εκπομπή (Match of the Day), την πρώτη της νέας σεζόν, φορώντας μόνο το εσώρουχό του . Αναμένουν όλοι την αποκαλύπτική εμφάνισή του...

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

10. Η Λέστερ ξέρει και από NFL

➔ H ομάδα της Λέστερ ανέπτυξε φιλία με τους Carolina Panthers του NFL και αφού έστειλε μερικές εμφανίσεις της στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, λίγο καιρό αργότερα έλαβε αντίστοιχο δώρο από την ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου με έδρα τη Βόρεια Καρολίνα. Οι Τζέιμι Βάρντι, Κάσπερ Σμάιχελ, Γουές Μόργκαν και Κρίστιαν Φουχς φόρεσαν τις εμφανίσεις και δοκίμασαν τις δυνάμεις τους στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, αποδεικνύοντας πως είναι άκρως σκληροτράχηλη ομάδα.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

11. Ο Βάρντι τρέχει με... Bendley

➔ Εσείς πώς θα γιορτάζατε αν εξασφαλίζατε ένα νέο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο ως επιβράβευση για τις σούπερ εμφανίσεις σας πάνω στο χορτάρι; Ο Τζέιμι Βάρντι πάντως δεν το σκέφτηκε και πολύ μετά το νέο συμβόλαιο που υπέγραψε με την Λέστερ μεσούσης της σεζόν και αγόρασε μία καινούρια Bentley Continental, αξίας 168.000 λιρών, με την οποία έκανε μάλιστα την εμφάνισή του και σε προπόνηση των "αλεπούδων" για να τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα.

12. Με τις ευλογίες του βασιλιά

ΜΑΡΤΙΟΣ

13. Σεισμός, σεισμός, της Λέστερ ο λαός

➔ Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, οι πανηγυρισμοί των οπαδών της μετά το νικητήριο γκολ του Λεονάρντο Ουγιόα στο 89ο λεπτό της αναμέτρησης με την Νόριτς, προκάλεσαν σεισμό μεγέθους 0.3 ρίχτερ σύμφωνα με έρευνα του Hazel Community Primary School.

14. Σπάσε τα αυγά

15. Έχω ένα μυστικό...

➔ Δεν είναι μόνο οι παίκτες, δεν είναι μόνο οι τακτικές, δεν είναι μόνο ο Ρανιέρι. Σε αυτό το θαύμα συνέβαλαν και μοναχοί βουδιστές που - κατόπιν επιθυμίας του προέδρου της Λέστερ- επισκέφτηκαν τα αποδυτήρια της Λέστερ για να ευλογήσουν την ομάδα. "Κρέμασα μερικά φυλαχτά στους λαιμούς των παικτών και τους έδωσα και μερικά υφασμάτινα φυλακτά. Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβαν τι τους εξήγησα αλλά ήξεραν ότι θα τους έφερναν τύχη", δήλωσε ο μοναχός Phra Prommangkalachan.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

16 Happy birthday Mr President

➔ Ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Λέστερ Βισάι Στριβανταναμπράβχα θέλησε να μοιραστεί τη χαρά για τα γενέθλιά του με τους οπαδούς της Λέστερ, προσφέροντας σε εντός έδρας αγώνα της ομάδας του δωρέαν μπύρα και ντόνατ. Την ίδια ώρα η Λέστερ του ευχήθηκε "χρόνια πολλά" μέσω μηνύματος που έκανε την εμφάνισή του πάνω από το "King Power Stadium".

17. Η Λέστερ πάει Χόλιγουντ

➔ Για την ακρίβεια ο Τζέιμι Βάρντι ενδέχεται να κάνει το υπερατλαντικό άλμα, καθώς φουντώνουν οι φήμες που θέλουν να γυρίζεται ταινία στην Αμερική βασισμένη στην παραμυθένια πορεία του Τζέιμι Βάρντι τα τελευταία χρόνια. Ο πρώην άσος των αγγλικών γηπέδων Βίνι Τζόουνς προτάθηκε μάλιστα για να παίξει το ρόλο του προκατόχου του Ρανιέρι στον πάγκο της Λέστερ, Νάιτζελ Πίρσον.

ΜΑΙΟΣ

18. Πάρτι πάρτι, στην έπαυλη του Βάρντι

➔ Για να θυμόμαστε όμορφα μία ιστορία θα πρέπει να έχει και αντίστοιχο φινάλε και η Λέστερ φρόντισε να πανηγυρίσει τον τίτλο με στιλ. Ναι μεν εξασφάλισε μαθηματικά την Premier League χωρίς να αγωνιστεί όμως όλοι θα θυμούνται την συγκέντρωση των παικτών των "αλεπούδων" στην οικεία Βάρντι όπου μετά το τελευταίο σφύριγμα στο Τσέλσι-Τότεναμ (2-2) ξέσπασαν ! Λογικά οι φωνές τους έφτασαν μέχρι το... Λονδίνο.