Το ημερολόγιο έδειχνε την 30η Αυγούστου του 2010, όταν ο Χαβιέρ Μαστσεράνο παρουσιάστηκε επίσημα από την Μπαρτσελόνα στο "Καμπ Νόου" ως νέο απόκτημα των "μπλαουγκράνα", προερχόμενος από την Λίβερπουλ. Επτάμισι χρόνια μετά, ο "χεφεσίτο" αποτελεί πλέον παρελθόν από την ομάδα του Βαλβέρδε, έχοντας ως νέο προορισμό της καριέρας του την Κίνα και την Hebei China Fortune FC. Ο "Μάστσε" διέγραψε μια άκρως πετυχημένη πορεία στον καταλανικό σύλλογο, πρόσφερε τα μέγιστα μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, αγαπήθηκε από τους culés, κατέκτησε πολλούς τίτλους, έγινε ο τρίτος ξένος σε συμμετοχές στην ιστορία της Μπάρτσα (πίσω μόνο από τους Μέσι και Ντάνι Άλβες) και ξεχώρισε με την προσωπικότητά του, αποδεικνύοντας ότι μόνο τυχαίο δεν είναι το παρατσούκλι που τον ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια (κι ας μην αρέσει καθόλου στον ίδιο). Το σίγουρο είναι ότι είτε ως πρωταγωνιστής, είτε ως εναλλακτική λύση ακόμα και ανάγκης, είτε ως αρχηγός, τίμησε στο έπακρο τη φανέλα που φόρεσε από το 2010 μέχρι και πριν λίγες ώρες, δείχνοντας πως σε ένα σύνολο δεν είναι χρήσιμοι μόνο οι σταρ, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες που τους πλαισιώνουν, κυρίως δε εκείνοι που ξέρουν πώς να το κάνουν πραγματικά σωστά. Ο "μικρός αρχηγός" αφήνει πίσω του την Ευρώπη μετά από μια δωδεκαετή παρουσία σε Αγγλία και Ισπανία, για να αναζητήσει νέες προκλήσεις στην Ασία και το Sport24 θυμάται γεγονότα, ιστορίες, πρόσωπα και στιγμές που σημάδεψαν το πέρασμά του από τα γήπεδα.

Ο Μαστσεράνο, που γεννήθηκε το 1984 στο Σαν Λορένσο της Σάντα Φε, στην Αργεντινή, ξεκίνησε τη μπάλα από μικρή ηλικία σε τοπικές ομάδες της πόλης του (Cerámica San Lorenzo και Barrio Vila) και τον ανακάλυψε ο Χόρχε "Ίντιο" Σολάρι, παλιός παίκτης που είχε ενημερωθεί για "έναν πιτσιρικά με αρκετή δύναμη και καλά στοιχεία". Όταν τον είδε να παίζει σε μια αλάνα, πείστηκε για την αξία του και τον πήρε στην ομάδα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος στο Ροσάριο, την Renato Cesarini, η οποία διέθετε μια από τις καλύτερες ακαδημίες εκείνη την εποχή σε ολόκληρη τη χώρα. "Αμέσως κατάλαβα ότι ο μικρός θα ξεχώριζε", θυμάται ο Σολάρι, "ήταν μόλις 14 ετών, αλλά αναπτυσσόταν πανέξυπνα, δεν έχανε τη μπάλα στις διεκδικήσεις και έδινε σωστές πάσες. Είχε καλές προωθήσεις μέχρι την αντίπαλη περιοχή, ήταν πολύ ήρεμος και διέθετε προσωπικότητα. Δεν φώναζε, ήξερε πώς να επιβάλλεται με την εξυπνάδα του. Του ζητούσα να παίζει δίπλα στο δεκάρι ή να υποχωρεί μπροστά από τα στόπερ και με καταλάβαινε με τη μία, εφαρμόζοντας όσα του έλεγα". Ο Σολάρι έπεισε τον πατέρα του Χαβιέρ, Όσκαρ, ότι η Renato Cesarini ταίριαζε πολύ περισσότερο στον γιο του από την Newell's Old Boys (η οποία επίσης είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον) και έτσι ο νεαρός Χάβι ξεκίνησε να γυμνάζεται στο προπονητικό κέντρο του συλλόγου, στα περίχωρα της πόλης.

Ο Μαστσεράνο (δεξιά) με αντίπαλο τον Κλεμέντε Ροντρίγκες, σε superclásico του 2004 ανάμεσα στην Μπόκα Τζούνιορς και τη Ρίβερ Πλέιτ στην "Μπομπονέρα" (AP Photo/Natacha Pisarenko)

Η Renato Cesarini μπορεί να είναι μια "περίεργη" περίπτωση ως ομάδα, αφού σχεδόν ποτέ δεν έχει πάρει μέρος στα τοπικά πρωταθλήματα των μικρών κατηγοριών, όμως από τις ακαδημίες της έχουν βγει παίκτες όπως ο Μαστσεράνο, ο Μαρτίν Ντεμιτσέλις, ο Ρομπέρτο Σενσίνι και ο Σαντιάγο Σολάρι μεταξύ άλλων. "Ο ρόλος μας δεν είναι να κερδίζουμε τίτλους, αλλά να ετοιμάζουμε ποδοσφαιριστές", σύμφωνα με τον Ντιέγο Ρόχας, υπεύθυνο συντονισμού στον σύλλογο. Κάπως έτσι πήρε τις σωστές βάσεις ο Μάστσε, μπαίνοντας στην εφηβεία και αμέσως ξεχώρισε για τις ικανότητές του, όχι μόνο σαν παίκτης, αλλά και ως προσωπικότητα. Γρήγορα έγινε αρχηγός και τράβηξε την προσοχή του Ούγο Τοκάλι, εκλέκτορα στις μικρές εθνικές της Αργεντινής, ο οποίος τον κάλεσε για να τον δοκιμάσει. Δεν ήταν όμως ο μόνος που ενδιαφέρθηκε για τον νεαρό Χαβιέρ. Η Ρίβερ Πλέιτ, εντυπωσιασμένη από τις ικανότητές του, τον πήρε το 1999 από την Renato Cesarini, εντάσσοντάς τον στις ακαδημίες της. Δυο χρόνια αργότερα, ο Τοκάλι τον κάλεσε στο Μουντιάλ U17 που διεξήχθη στο Τρινιδάδ και Τομπάγκο. Εκεί ο Μαστσεράνο, με συμπαίκτες τους Κάρλος Τέβες, Πάμπλο Σαμπαλέτα και Μάξι Λόπες, έπαιξε βασικός σε όλα τα παιχνίδια, με την "αλμπισελέστε" να καταλαμβάνει τελικά την τέταρτη θέση.

Υπάρχει ένα γεγονός που προκαλεί μεγάλη εντύπωση, κάτι πραγματικά σπάνιο για ποδοσφαιριστή. Και αυτό είναι ότι ο Μάστσε πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Εθνική των Ανδρών, πριν καν παίξει έστω και ένα λεπτό με την πρώτη ομάδα της Ρίβερ Πλέιτ! Ήταν ο τότε εκλέκτορας της Αργεντινής, Μαρσέλο Μπιέλσα, εκείνος που κάλεσε τον Μαστσεράνο για ένα ματς της Εθνικής με αντίπαλο την Ουρουγουάη στις 16 Ιουλίου του 2003 στην πόλη της Λα Πλάτα. Ο "τρελός" Μπιέλσα είχε ιδία άποψη για τον 19χρονο πλέον Μάστσε, αφού τον είχε μαζί του έναν χρόνο νωρίτερα, στο Μουντιάλ του 2002, στην Κορέα και Ιαπωνία, ως μέλος της ομάδας "sparring", την οποία αντιμετώπιζε στις προπονήσεις η κανονική "αλμπισελέστε", η οποία τελικά απέτυχε παταγωδώς, αποκλειόμενη από τη φάση των ομίλων. Ενάμιση μήνα μετά το ντεμπούτο του με την Εθνική, πραγματοποίησε και την παρθενική του εμφάνιση στο πρωτάθλημα Αργεντινής με τους "millonarios". Κέρδισε γρήγορα φανέλα βασικού και στην πρώτη του σεζόν (2003/04) κατέκτησε το πρωτάθλημα "Clausura", ενώ μέσα στη χρονιά πήρε μέρος και στο Μουντιάλ Νέων στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Δεκέμβριος 2003), όπου η Αργεντινή έφτασε μέχρι τον ημιτελικό (αποκλείστηκε από την Βραζιλία), καταλαμβάνοντας τελικά την τέταρτη θέση. Εκείνη την εποχή, ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ντεπορτίβο, εξέφρασαν την επιθυμία τους να τον αποκτήσουν, όμως η Ρίβερ αρνήθηκε (όπως είχε κάνει και δυο χρόνια νωρίτερα με τον Άγιαξ), λέγοντας ότι οι προτάσεις που είχε, δεν την ικανοποιούσαν οικονομικά.

Ο Μαστσεράνο πανηγυρίζει το τέρμα του εναντίον της Έβερτον στο τοπικό ντέρμπι της πόλης του Λίβερπουλ (2009)

Η δεύτερη σεζόν του Μάστσε στην Ρίβερ δεν ήταν πετυχημένη, αφού η ομάδα τερμάτισε τρίτη στην Apertura και μόλις δέκατη στην Clausura. Έτσι, το καλοκαίρι του 2005, πωλήθηκε στην βραζιλιάνικη Κορίνθιανς έναντι του ποσού των 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκεί βρήκε τον συμπαίκτη του στις Εθνικές ομάδες, Κάρλος Τέβες, όμως ένας τραυματισμός στο αριστερό του πόδι (κάταγμα κοπώσεως), τον κράτησε εκτός γηπέδων για έξι μήνες. Η "timão" μπορεί να κέρδισε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Βραζιλίας το 2005, όμως η έλευση του Έμερσον Λεάο (τερματοφύλακα της "σελεσάο" στο Μουντιάλ του 1970) στον πάγκο της ομάδας, δημιούργησε μεγάλες τριβές με τους Μαστσεράνο και Τέβες, αφού ήταν γνωστό πως ο συγκεκριμένος τεχνικός δεν συμπαθούσε καθόλου τους παίκτες από την Αργεντινή. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η άρνηση του Λεάο να επιτρέψει στους δυο Αργεντίνους να ταξιδέψουν στο Λονδίνο για ένα φιλικό της "αλμπισελέστε" με τη Βραζιλία και έτσι Μάστσε και Τέβες αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα να ψάξουν για καινούργια ομάδα. Παρά το γεγονός ότι και πάλι ακούστηκαν ονόματα μεγάλων συλλόγων (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους) που ενδιαφέρονταν για τον παίκτη, τελικά η Κορίνθιανς παραχώρησε τους Μαστσεράνο και Τέβες στην Γουέστ Χαμ, έναντι ενός ποσού που ξεπέρασε τα 50 εκατομμύρια δολάρια και προκάλεσε ένα άνευ προηγουμένου μπέρδεμα, αφού ποτέ δεν έγινε σαφές ποιοι πλήρωσαν και πού κατέληξαν τα χρήματα.

Κανείς δεν γνώριζε πού πραγματικά ανήκαν τα δικαιώματα του παίκτη, η δικαιοσύνη στη Βραζιλία μίλησε για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, διάφορες εταιρείες - υπαρκτές και ανύπαρκτες - παρουσιάζονταν μέσα στην "εξίσωση", το θέμα είναι πάντως ότι ο Μάστσε παρέμεινε στα "σφυριά" μόνο για έξι μήνες, έχοντας μόλις πέντε συμμετοχές και τον Ιανουάριο του 2007 μετακινήθηκε στη Λίβερπουλ, σε μια ακόμη περιπετειώδη μεταγραφή, αφού οι κανονισμοί της FIFA απαγόρευαν σε έναν παίκτη να αγωνιστεί σε περισσότερες από δυο ομάδες μέσα στην ίδια σεζόν (ο Μαστσεράνο το είχε κάνει ήδη με την Κορίνθιανς και την Γουέστ Χαμ). Τελικά η άδεια δόθηκε από τη διεθνή ομοσπονδία, η Premier League αποδέχτηκε την μετακίνηση και τον Φεβρουάριο ο Μάστσε φόρεσε και επίσημα την κόκκινη φανέλα. Ο Ράφα Μπενίτεθ δεν σταμάτησε να εκθειάζει το νέο απόκτημα της ομάδας του, το ίδιο και ο εμβληματικός αρχηγός, Στίβεν Τζέραρντ. Ο Αργεντίνος ήταν το είδος του παίκτη που χρειαζόταν ο Ισπανός κόουτς στο κέντρο του γηπέδου. Η σταθερότητα του Μαστσεράνο στην απόδοσή του, ήταν μοναδική. Αν δεχτούμε ότι μέσα στο γήπεδο, η προσωπικότητα ενός ποδοσφαιριστή αντανακλά τον χαρακτήρα του στον τρόπο που παίζει, τότε ο Μαστσεράνο επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα στον απόλυτο βαθμό: πρόκειται για μια "μηχανή" ρυθμισμένη σε μια σταθερή ταχύτητα. Δεν αλλάζει ρυθμό, αλλά ούτε και εξαντλείται, είναι συνεχώς εκεί που χρειάζεται, όταν χρειάζεται.

Μαζί με τον Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 2010 (AP Photo/Frank Augstein)

Στη Λίβερπουλ ο Μάστσε έγινε βασικός και αναντικατάστατος στη θέση του αμυντικού χαφ. Ώριμος και έμπειρος πλέον, παρά τα μόλις 23 του χρόνια, όταν πήγε στους "reds", ξεχώρισε για την μαχητικότητά του, τις πανέξυπνες τοποθετήσεις του, τα συνεχόμενα κλεψίματα της μπάλας και την σταθερότητα, συνέπεια και συνέχεια στην απόδοσή του. Όμως, πέρα από τα αγωνιστικά, ξεχώρισε και για τον χαρακτήρα του και τις ηγετικές του ικανότητες. Ήδη από το πέρασμά του από την Ρίβερ Πλέιτ, είχε το παρατσούκλι "jefecito" (μικρός αρχηγός), προς τιμήν του προκατόχου του στην θέση του αμυντικού χαφ στους "millonarios", Λεονάρδο Αστράδα, τον οποίον φώναζαν "el Jefe". Ο Μαστσεράνο, ακόμα και όταν στις ομάδες του δεν φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ήταν ο φυσικός ηγέτης. Γνώριζε πώς να ηρεμεί ή να ξεσηκώνει τους συμπαίκτες του, πώς να "αντιμετωπίζει" τα ΜΜΕ, πώς να δίνει τις σωστές απαντήσεις στις πιο δύσκολες ερωτήσεις, πώς να βοηθάει ψυχολογικά τους νεαρούς παίκτες, πώς να μεταφέρει την "ενέργεια" και τις εντολές του προπονητή του στους υπόλοιπους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και όλα αυτά, πάντα ψύχραιμα, σοβαρά, με ευγένεια, χωρίς εντάσεις και υπερβολές, σε σημείο που αρκετοί τον κατηγορούσαν για "απάθεια". Ο Μάστσε ήταν ο παίκτης που μπορούσε να εμπνεύσει σεβασμό στους πάντες. Ήταν ο "μεγάλος αδερφός" μέσα στα αποδυτήρια και ο αρχηγός μέσα στο γήπεδο.

Ο Μπενίτεθ τον είχε χαρακτηρίσει "παιχταρά", ενώ ο Τσάμπι Αλόνσο είχε πει χαρακτηριστικά: "Είναι το ήρεμο μυαλό μέσα στο γήπεδο. Αναλύει και σκέφτεται το παιχνίδι σε κάθε στιγμή". Ο Μαστσεράνο παρέμεινε τριάμισι χρόνια στο Λίβερπουλ, αγαπήθηκε από τους φίλαθλους των "reds", οι οποίοι μάλιστα αρκετές φορές τραγούδησαν το όνομά του στο "Anfield" στον σκοπό του "Seven nation army" των White Stripes (ακριβώς όπως και οι του Ολυμπιακού αυτό του Ερνέστο Βαλβέρδε) και παρά το γεγονός ότι κατά την παραμονή του η ομάδα δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, ο ίδιος αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον σύλλογο, ενώ φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τον είδαμε και στον τελικό του Champions League το 2007, εδώ στην Αθήνα, όταν οι "κόκκινοι" ηττήθηκαν 2-1 από τη Μίλαν. Όπως ήταν πάντως αναμενόμενο, οι πολύ καλές του εμφανίσεις σε συνδυασμό με την σταθερότητα στην απόδοσή του, αλλά και το νεαρό της ηλικίας του, δεν άργησαν να φέρουν και πάλι προτάσεις από μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Παρά το γεγονός ότι τον Φεβρουάριο του 2008, ο Μάστσε είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του με τη Λίβερπουλ για τέσσερα ακόμη χρόνια, τον Ιανουάριο του 2009 η Μπαρτσελόνα φρόντισε να κάνει σαφείς τις προθέσεις της. Ο Πεπ Γουαρδιόλα τον ήθελε στην ομάδα του. Η υπόθεση δεν προχώρησε τότε, αλλά επανήλθε έξι μήνες αργότερα στο προσκήνιο. Ο "χεφεσίτο" ήταν πλέον έτοιμος να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του και η απομάκρυνση του Μπενίτεθ από τον πάγκο, επέσπευσε τις εξελίξεις.

Ο Πεπ Γουαρδιόλα μετέτρεψε τον Μαστσεράνο από αμυντικό χαφ σε στόπερ (AP Photo/Emilio Morenatti)

Ο Μαστσεράνο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Μουντιάλ του 2010, διαμήνυσε στον καινούργιο προπονητή των "reds", Ρόι Χόντσον, ότι ήθελε να φύγει. Ο Χόντσον είχε δηλώσει τότε στους δημοσιογράφους, ότι είχε τηλεφωνήσει πολλές φορές στον παίκτη για να μιλήσουν και ότι όλες του οι κλήσεις δεν είχαν απαντηθεί, όπως και τα μηνύματα που είχε αφήσει. Η Λίβερπουλ προσπάθησε να τον κρατήσει στο ρόστερ της, αλλά όταν οι άνθρωποι του συλλόγου συνειδητοποίησαν πως αυτό δεν ήταν εφικτό, συμφώνησαν για την μετακίνησή του στην Μπαρτσελόνα, έναντι του ποσού των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Μάστσε υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές στα 5.5 εκ. ευρώ. Η άφιξή του στη Βαρκελώνη συνοδεύτηκε από τους γνωστούς "χαμηλούς τόνους": "Ήρθα εδώ για να διδαχτώ και να ενσωματωθώ σε μια μεγάλη ομάδα, κάτι που αποτελεί στοίχημα για μένα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ χαρούμενος, πρόκειται για όνειρο". Η πρώτη του συνάντηση με τον Γουαρδιόλα ήταν αξέχαστη για τον ίδιο, ιδού πώς την περιγράφει σε παλιότερη συνέντευξή του στο περιοδικό "El Gráfico": "Ο Πεπ με υποδέχτηκε στο γραφείο του με κλασική μουσική και με μια φράση που μου έμεινε αξέχαστη. Γνωρίζεις ότι ήρθες εδώ για να μην παίζεις, σωστά; Μην σε απασχολεί, μαζί μου δεν θα έχεις το παραμικρό πρόβλημα. Στα δυο χρόνια που τον είχα προπονητή, μιλήσαμε πολύ μαζί για ποδόσφαιρο. Με ρωτούσε για τον Μπιέλσα και για την Πρέμιερ, ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή ήθελε να εργαστεί στην Αγγλία. Ο Πεπ είναι πάντα ανήσυχος, συνεχώς ρωτάει για να μαθαίνει πράγματα".

Ο Μάστσε έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2010, στην ήττα με 0-2 απέναντι στην νεοφώτιστη Έρκουλες μέσα στο "Καμπ Νόου" (πρώτη ήττα των culés μέσα στο "φέουδό" τους μετά από 16 μήνες) και τρεις μέρες αργότερα πήρε το βάπτισμα του πυρός στο Champions League με την νέα του ομάδα, στο θριαμβευτικό 5-1 της Μπαρτσελόνα επί του Παναθηναϊκού. Στο ξεκίνημά του πήρε ευκαιρίες παίζοντας στο κέντρο του γηπέδου, συνήθως ως αλλαγή, αφού η τριάδα εκεί των Τσάβι, Ινιέστα και Μπουσκέτς, ήταν αμετακίνητη. Κάποια στιγμή όμως, στο μέσο της σεζόν, οι "μπλαουγκράνα" είχαν σημαντικές απουσίες παικτών της άμυνας (Πουγιόλ, Αμπιντάλ) λόγω τραυματισμών κλπ., κάτι που ανάγκασε τον Γουαρδιόλα να δοκιμάσει αρχικά στη θέση του στόπερ τον Μπούσι. Βλέποντας όμως ότι δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελε, χάνοντας παράλληλα από τα χαφ τον καλύτερό του "εργάτη", αποφάσισε να γυρίσει στα μετόπισθεν τον Μαστσεράνο. Ο Αργεντίνος ανταποκρίθηκε στα καθήκοντά του με απόλυτη επιτυχία και καθιερώθηκε τελικά σε εκείνη τη θέση. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή πολλοί φίλοι της Μπάρτσα είχαν αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να βρεθεί ρόλος στην ομάδα για τον "χεφεσίτο". Είχε αποκτηθεί μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι του συλλόγου δεν είχαν καταφέρει να πάρουν τον Φάμπρεγας από την Άρσεναλ. Και το πρώτο του ματς (με την Έρκουλες) ήταν σχεδόν καταστροφικό. Φαινόταν να πελαγοδρομεί, από δικό του λάθος είχε ξεκινήσει ένα από τα γκολ των φιλοξενούμενων, είχε γλυτώσει στο τσακ την αποβολή και στο ημίχρονο έγινε αλλαγή από τον Πεπ.

Ο Μαστσεράνο κατέκτησε 17 τίτλους με την Μπαρτσελόνα, μεταξύ των οποίων και δυο Champions League. Εδώ με τον συμπατριώτη του, Μέσι και το τρόπαιο του 2011 (AP Photo/Matt Dunham)

Λίγοι ήταν εκείνοι που αμφισβητούσαν το ότι ήταν καλός παίκτης, πολλοί όμως αμφέβαλλαν αν ήταν ο σωστός παίκτης. Άλλοι πάλι περίμεναν να δουν για πόσο καιρό θα άντεχε σε έναν δευτερεύοντα ρόλο, αυτός που ήταν αρχηγός στην Εθνική Αργεντινής. Και σε τελική ανάλυση, ήταν 26 ετών και όχι κανένας πιτσιρικάς με όλο το μέλλον μπροστά του. Οι απαντήσεις ήρθαν από τον ίδιο: "Θα ήμουν ηλίθιος αν πίστευα ότι θα έχω προτεραιότητα στην ενδεκάδα έναντι των Τσάβι και Ινιέστα. Όσο για τον Μπουσκέτς, είναι ο τέλειος παίκτης. Το να βρίσκομαι εδώ, είναι ευλογία. Παρακολουθώ τον Μπουσκέτς και μαθαίνω. Θα ήθελα σαν τρελός να μπορώ να παίξω σαν τον Τσάβι, τον Αντρές και τον Σέρχιο, αλλά δεν μπορώ". Ο Μάστσε μπορεί να μην κέρδισε αμέσως θέση βασικού, αλλά κέρδισε σίγουρα τους φιλάθλους με την συμπεριφορά του. Έδινε τα πάντα όποτε έμπαινε μέσα και ήταν πάντοτε ήσυχος όταν έμενε έξω. Αντί να γκρινιάζει, παρακολουθούσε: "Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου κάτι ανάλογο της Μπαρτσελόνα. Δεν είναι το ότι κερδίζουν, είναι ο τρόπος με τον οποίο κερδίζουν. Τώρα πλέον ξέρω ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος για να σκέπτεσαι το ποδόσφαιρο", έλεγε με θαυμασμό. "Έχω έρθει εδώ για να απολαύσω και να μάθω", επέμενε. "Ο Πεπ πάντα θα σε εκπλήξει με κάποια λεπτομέρεια, που φαίνεται τόσο λογική, αλλά που ποτέ δεν την έχεις σκεφτεί", συμπληρώνει. Και το πρώτο μεγάλο μάθημα τακτικής, άλλαξε όλο τον τρόπο παιξίματος του "χεφεσίτο".

Ο Μαστσεράνο ήταν μαθημένος να "ακολουθεί" τις πάσες του. Ο Γουαρδιόλα του έμαθε πως όταν κάνει πάσα, πρέπει είτε να απομακρύνεται από τον παίκτη στον οποίο έδωσε τη μπάλα, είτε να παραμείνει στη θέση του, για να ανοίξει καινούργιους διάδρομους για πάσες. "Με αυτόν τον τρόπο", παραδέχεται ο ίδιος, "άρχισα να τρέχω λιγότερο, αλλά ήμουν πιο κοντά στο παιχνίδι. Η σωστή τοποθέτηση εδώ, είναι ζωτικής σημασίας". Μαζί με τις τοποθετήσεις του όμως, άλλαξε και η θέση του μέσα στο γήπεδο. Γιατί όσο και αν βελτιώθηκε στη θέση του αμυντικού χαφ, ο Μπούσι είχε πάρει - απόλυτα δίκαια - τη φανέλα του βασικού σπίτι του. Ο Πεπ λοιπόν τον γύρισε πίσω, τοποθετώντας τον αρχικά δίπλα στον Πικέ (όταν ο Πουγιόλ ήταν απών λόγω τραυματισμού), αλλά και ως τρίτο στόπερ δίπλα στους δυο "Διόσκουρους", κυρίως επειδή ο Άλβες βρισκόταν σχεδόν πάντα μπροστά, οπότε έπρεπε να καλύπτονται τα κενά που άφηνε (όταν δηλαδή το 4-3-3 γινόταν 3-4-3), ενώ ο Αμπιντάλ είχε συχνές απουσίες λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Η εξυπνάδα του, αλλά και η εμπειρία του, μαζί με τη διάθεση να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν καλύτερα σε όσα του ζητούσε ο προπονητής του, τον έκαναν πολύτιμο στην Μπαρτσελόνα. Ήταν ο παίκτης με τα περισσότερα κλεψίματα μπάλας στην ασφυκτική πίεση που απαιτούσε ο Πεπ μέσα στο γήπεδο, αυτός που εφάρμοζε τόσο πιστά - και αξιόπιστα - τον νόμο των "τριών δευτερολέπτων".

Ο Μαστσεράνο με αντίπαλο τον Μαρσέλο, ενώ ο Μέσι παρακολουθεί την εξέλιξη, σε clásico στο "Καμπ Νόου" (3/12/2016)

Όταν πριν κάποια χρόνια, είχε ερωτηθεί ο Ντάνι Άλβες, ποιος από τους συμπαίκτες του πίστευε πως θα μπορούσε να γίνει καλός προπονητής, ο Βραζιλιάνος είχε απαντήσει ως εξής: "Οπωσδήποτε ο Μαστσεράνο. Διαθέτει μια εντυπωσιακή οπτική και αντίληψη του ποδοσφαίρου. Κάθε φορά που του μιλάω, μου λέει κάτι καινούργιο. Καταλαβαίνει πράγματα μέσα στο παιχνίδι, που οι υπόλοιποι αδυνατούμε. Κατανοεί όσο λίγοι το ποδόσφαιρο". Όμως ο μεγαλύτερος έπαινος για τον "χεφεσίτο" είχε έρθει από τα χείλη του ίδιου του Γουαρδιόλα, τον Απρίλιο του 2012, λίγο πριν ολοκληρώσει τη θητεία του στον πάγκο των "μπλαουγκράνα": "Δεν θα τον έδινα ποτέ, μα ποτέ και δεν τον ανταλλάσσω με κανέναν άλλο παίκτη. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα μας πρόσφερε τόσα πολλά. Η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι εκπληκτικός τόσο ως παίκτης, όσο και ως άνθρωπος. Ο Χαβιέρ Μαστσεράνο είναι η κορυφαία μεταγραφή που πραγματοποίησε αυτός ο σύλλογος τα τέσσερα τελευταία χρόνια"! Όπως και να το κάνουμε, είναι πραγματικός τίτλος τιμής να εκφράζεται για σένα με αυτά τα λόγια ο κορυφαίος ίσως προπονητής στον κόσμο την τελευταία δεκαετία. Ο "χεφεσίτο", στην πορεία αυτή των επτάμισι χρόνων στην Μπαρτσελόνα, ανανέωσε αρκετές φορές το συμβόλαιό του, αφού όλοι οι προπονητές που ήρθαν μετά τον Γουαρδιόλα, εκτίμησαν το ίδιο την προσφορά και την χρησιμότητα της παρουσίας του στο ρόστερ.

Τον Αύγουστο του 2015 ήρθε μια ακόμα στιγμή αναγνώρισης για τον Μαστσεράνο, αυτή τη φορά από τους ίδιους τους συμπαίκτες του. Στις εσωτερικές εκλογές που έγιναν για την ανάδειξη των τεσσάρων αρχηγών, ο "χεφεσίτο" κέρδισε την τέταρτη θέση από τον Πικέ και πήρε εκείνος το περιβραχιόνιο, πίσω φυσικά από τους δεδομένους Ινιέστα, Μέσι και Μπουσκέτς. Οι συμπαίκτες του αποφάσισαν ότι ο Αργεντίνος έπρεπε να καλύψει το κενό στην τετράδα των αρχηγών, μετά την αποχώρηση του Τσάβι. Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ο Λουίς Ενρίκε είχε δηλώσει σχετικά: "Υπάρχουν αρκετοί παίκτες, όχι μόνο αυτοί οι τέσσερις, που έχουν ειδικό βάρος στην ομάδα. Αλλά αποφάσισαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, όπως μου αρέσει. Χαίρομαι ιδιαίτερα για τον Μαστσεράνο". Είχε προηγηθεί μερικούς μήνες πριν, στο ξεκίνημα του 2015, η μεγάλη κόντρα ανάμεσα στον Λούτσο και τον Μέσι, που λίγο έλειψε να στοιχίσει τη θέση του, στον τεχνικό της Μπάρτσα. Τότε ήταν δυο οι παίκτες που είχαν μεσολαβήσει ώστε να αποκατασταθεί η ηρεμία στα αποδυτήρια, ο Τσάβι και ο Μάστσε, αμφότεροι πραγματικοί ηγέτες. Παρά το "κράξιμο" που είχε ακούσει ο Αργεντινός από τον Λουίς Ενρίκε κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τη λήξη του περσινού προημιτελικού αγώνα του Champions League στο Τορίνο, με την ήττα με 3-0 απέναντι στη Γιουβέντους, ο προκάτοχος του Βαλβέρδε είχε επίσης σε μεγάλη εκτίμηση τον "χεφεσίτο". Όμως η άφιξη του Ουμτιτί και η καθιέρωσή του στα στόπερ δίπλα στον Πικέ, στέρησαν στη διάρκεια της περσινής σεζόν από τον Μαστσεράνο αρκετές συμμετοχές, κάτι που φάνηκε ακόμα περισσότερο στη σεζόν που διανύουμε.

Η ενδεκάδα της Εθνικής Αργεντινής πριν τον τελικό του Μουντιάλ του 2014. Ο "χεφεσίτο" πίσω δεξιά (AP Photo/Natacha Pisarenko)

Ο Αργεντίνος, γνωρίζοντας πλέον ότι οι ευκαιρίες του θα ήταν ελάχιστες και με το Μουντιάλ της Ρωσίας να βρίσκεται προ των πυλών, πήρε τον περασμένο Δεκέμβριο τη μεγάλη απόφαση. Ο Μανουέλ Πελεγκρίνι, πρώτος προπονητής του στην Ρίβερ Πλέιτ το μακρινό 2003, του πρόσφερε μια θέση στην ομάδα που κοουτσάρει τώρα στην Κίνα, την Hebei China Fortune, κάτι που θα του εξασφαλίσει παιχνίδια και αγωνιστικά λεπτά, έτσι ώστε να είναι έτοιμος για την τελευταία μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του, το τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο θέλει να πάρει μέρος. Η Μπαρτσελόνα θα τον αποχαιρετήσει σήμερα (24/1) σε μια εκδήλωση όπου θα δώσουν το παρών ο πρόεδρος, οι προπονητές και όλοι οι συμπαίκτες του, ενώ ο ίδιος θα αποχαιρετήσει αύριο το "Καμπ Νόου", πριν τον επαναληπτικό αγώνα του Κυπέλλου με την Εσπανιόλ. Μετά από 7,5 χρόνια, 333 επίσημα παιχνίδια, 1 γκολ (στο περσινό 7-1 επί της Οσασούνα με εκτέλεση πέναλτι μετά από καθολική "απαίτηση" της κερκίδας) και 17 τίτλους (2 Champions League, 4 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα Ισπανίας, 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης και 2 Μουντιάλ Συλλόγων, ο "χεφεσίτο" θα αφήσει τους "μπλαουγκράνα", με την ελπίδα να επιστρέψει κάποια μέρα ως προπονητής τους. Εκτός από όλα εκείνα που προσέφερε στον καταλανικό σύλλογο, φεύγει και ως ο τρίτος ξένος με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία των culés, πίσω μόνο από Μέσι και Ντάνι Άλβες. Το μοναδικό που λείπει από την μεγάλη καριέρα του, είναι ένας τίτλος με την "αλμπισελέστε", κάτι που θα προσπαθήσει να πετύχει το καλοκαίρι στη Ρωσία.

Μπορεί να έχει κατακτήσει δυο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (το 2004 στην Αθήνα με αντίπαλο την Παραγουάη και το 2008 στο Πεκίνο με αντίπαλο τη Νιγηρία), αλλά υπάρχουν τρία ονόματα που έχουν "στοιχειώσει" την διεθνή του καριέρα. Τα πρώτα δυο είναι η Βραζιλία και η Χιλή, αφού απέναντί τους έχασε τέσσερις τελικούς του Κόπα Αμέρικα (το 2004 και το 2007 από την "σελεσάο", το 2015 και το 2016 από την "ρόχα"), όμως το πιο "βαρύ" είναι εκείνο της Γερμανίας, αφού στα τρία Μουντιάλ που αγωνίστηκε, ήταν οι Τεύτονες εκείνοι που στάθηκαν αξεπέραστο εμπόδιο στις φιλοδοξίες του ίδιου και της Αργεντινής για την κατάκτηση ενός τρίτου τροπαίου. Το 2006 και το 2010, ισάριθμοι αποκλεισμοί στην προημιτελική φάση και το 2014 ήττα στον τελικό της διοργάνωσης. Το καλοκαίρι θα μάθουμε αν θα καταφέρει να προσθέσει στη μεγάλη συλλογή του έναν ακόμα - τον σημαντικότερο - τίτλο. Πάντως, χρειάζεται μόνο δυο παιχνίδια για να φτάσει τον Χαβιέρ Ζανέτι ως ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Εθνικής Αργεντινής (μέχρι σήμερα έχει 141) και τρία για να τον ξεπεράσει. Αυτή ήταν με λίγα λόγια η μέχρι σήμερα πορεία του Χαβιέρ Μαστσεράνο στο ποδόσφαιρο. Σε αυτά τα 15 χρόνια που αγωνίζεται, απέδειξε όχι μόνο ότι είναι παίκτης της ομάδας, αλλά και ότι η ταπεινότητά του είναι το πολυτιμότερο χαρακτηριστικό του. Στάθηκε πάντα όρθιος απέναντι στις δυσκολίες, υπερασπίστηκε τους συμπαίκτες του, τίμησε τις φανέλες που φόρεσε και κέρδισε τον σεβασμό και την αναγνώριση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, όντας ένας πραγματικός αρχηγός. Hasta la próxima Jefecito!

Πηγές: As, Marca, mundodeportivo.com, sport.es, elmundo.es, soccerladuma.co.za, lanacion.com.ar, theguardian.com, laliga.es, wiki

* Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Francisco Seco

Βίντεο: Highlights από την παρουσία του Χαβιέρ Μαστσεράνο στην Μπαρτσελόνα