Κάθισε όπου θεωρείς εσύ αναπαυτικά και κατάλληλα για να σκεφτείς για λίγο και φαντάσου να υπήρχε άλλος ένας Εσύ εκεί έξω. Φαντάσου να είχες έναν κλώνο, έναν άνθρωπο με πανομοιότυπο DNA με το δικό σου

Σκέψου, σκέψου, δε βιαζόμαστε.

Φαντάσου να μεγαλώνεις σε μια τάξη που η δασκάλα σε μπερδεύει συνέχεια με κάποιον άλλον και τα κορίτσια της τάξης είναι ερωτευμένα και με εσένα και με με αυτόν, γιατί δεν μπορούν να σας ξεχωρίσουν και γιατί είναι έτσι κι αλλιώς φανταστικό να έχεις στην τάξη σου δύο μονοζυγωτικούς διδύμους.

Φαντάσου να υπήρχε άλλος ένας Εσύ εκεί έξω

Ο Bob Bryan γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1978 και παίζει τένις με το αριστερό. Ο Mike Bryan γεννήθηκε δύο λεπτά νωρίτερα και παίζει τένις με το δεξί. Τους αποκαλούν The Michael Jordans του ανδρικού διπλού στο τένις και με τον προ ημερών θρίαμβό τους στο US OPEN, έφτασαν τους 100 τίτλους ως δίδυμο (#diplis). Κανένα αντίστοιχο δίδυμο δεν αναμένεται να ξεπεράσει αυτό το ρεκόρ. Ποτέ.

Αυτή είναι η ιστορία τους. (Κρίνω σκόπιμο να αποφύγω το 'ιδιαίτερη' πριν το 'ιστορία', γιατί μόνο ιδιαίτερη θα μπορούσε να είναι).

Δεν ξέρω από βιολογία. Και δεν διάβασα και ποτέ. Θυμάμαι ότι είχα γράψει 9.5 στις Πανελλήνιες, γιατί έβαλαν τη Βιολογία τελευταίο μάθημα και προτίμησα να πάω για μπάνιο με τους συμμαθητές μου. Σιχαίνομαι τη θάλασσα, άρα σκέψου πόσο σιχαινόμουν τη Βιολογία. Τέλος πάντων, τότε με έσωσαν τα Αρχαία κατεύθυνσης, τώρα με σώζει το ίντερνετ.

Ψάχνοντας σε κάτι απίθανα sites για διδύμους (απίθανα, αλλά με επιστημονικό υπόβαθρο και παραπομπές, όχι αγχωτικά μπλογκ καταπιεστικών μανάδων), μαθαίνω ότι η διαφορά των μονοζυγωτικών διδύμων απ' τους 'συμβατικούς' είναι ότι οι πρώτοι προέρχονται απ' το ίδιο ζυγωτό, το οποίο λόγω κάποια δυσλειτουργίας, διασπάται στην πορεία και χωρίζεται σε δύο έμβρυα. Οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι 3 στις 1000. Αν συμβεί, τα δίδυμα θα είναι απαραίτητα δύο αγόρια ή δύο κορίτσια. Οι πιθανότητες τα δίδυμα να είναι διζυγωτικά είναι 29 στις 1000.

Το πόσο πιθανό είναι να κάνεις μονοζυγωτικά δίδυμα και να γίνουν οι κορυφαίοι όλων των εποχών στο διπλό του τένις μάλλον τείνει προς κάποιο κλάσμα τύπου 1/100.000.000. Εκτός αν ως περήφανος πατέρας τους, το βάλεις στόχο της ζωής σου (τους). Αυτό δηλαδή που έκανε ο Wayne Bryan, πατέρας του Bob και του Mike.

Σε ένα αφιέρωμα του ESPN για το φαινόμενο 'Bryan Brothers', ο Wayne, συνταξιούχος δικηγόρος με έφεση στην κιθάρα, αλλά και καλός προπονητής τένις, έλεγε και ξανάλεγε: “Ήμουν βέβαιος ότι το παιδί μου θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στο τένις. Όταν έμαθα ότι είναι δίδυμα, απλά άλλαξα τον αριθμό. Ήμουν βέβαιος ότι τα παιδιά μου θα γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές του τένις”.

Ήμουν βέβαιος ότι το παιδί μου θα γίνει πρωταθλητής στο τένις. Όταν έμαθα ότι είναι δίδυμα ήμουν βέβαιος ότι θα γίνουν και τα δύο παγκόσμιοι πρωταθλητές

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Stephen King για να φανταστείς τις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν, ειδικά δε αν συνυπολογίσεις ότι το μικρόβιο του τένις είχε καταλάβει απ' τα θεμέλια το σπίτι τους στο Oxnard της California. Η μητέρα τους, Kathy Bryan, είχε φτάσει μέχρι τα προημιτελικά του Wimbledon το 1965, ενώ το 1989 μπήκε στο βιβλίο Γκίνες για τη συμμετοχή στο ματς με τα περισσότερα ματς στην ιστορία του γυναικείου επαγγελματικού τένις (62 games απέναντι στην Elena Subirates).

Οι Bryan θα γίνονταν τενίστες. Αν δεν τα κατάφερναν, αυτό θα σήμαινε ότι προηγουμένως είχαν πάει στράφι ολόκληρα ντοσιέ με πλάνα και στρατηγικές. Ευτυχώς για όλους και για το περιβάλλον, δεν χρειάστηκε πολύ χαρτί για να τα καταφέρουν, παρότι οι δίδυμοι ήταν υποχρεωμένοι να κολλάνε στο ψυγείο τους στόχους κάθε εβδομάδας. Κάθε εβδομάδα.

Να πάρουμε Α στα Μαθηματικά, να βγάλουμε το τάδε δύσκολο τραγούδι στην κιθάρα, να κερδίσουμε το δείνα junior τουρνουά. Στόχοι 'καρφιτσωμένοι' στο ψυγείο. Κάθε εβδομάδα.

Το πρόγραμμα τους είχε 4 ώρες τένις, 1 ώρα κιθάρα και καμία τηλεόραση. Στο σπίτι δεν υπήρχε καν τηλεόραση

Η μία όψη του νομίσματος ήταν ότι τα αδέρφια κέρδισαν το πρώτο τους junior τουρνουά ως ζευγάρι μόλις στα 6 τους. Η άλλη όψη ήταν ότι το καθημερινό τους πρόγραμμα είχε 4 ώρες τένις, 1 ώρα κιθάρα και καμία ώρα τηλεόραση. Στο σπίτι δεν υπήρχε καν τηλεόραση.

Μια από τις πιο γλαφυρές ιστορίες που θυμούνται μέχρι σήμερα και γελούν οι 100άρηδες Bryan είναι με την πρώτη κονσόλα Nintendo που έφτασε στο σπίτι, μαζί -προφανώς- με μία τηλεόραση. Είμαι σίγουρος ότι τα γέλια πριν 20 χρόνια ήταν λιγότερα.

Ενθουσιασμένος ο πατέρας Bryan με τις επιδόσεις των γιων του στα κορτ, αποφάσισε να τους αγοράσει ένα Super NES με τον απαράβατο όρο ότι θα επιτρέπεται να παίζουν μόνο μια ώρα την εβδομάδα. Πάμε πάλι, μία(!) ώρα την εβδομάδα, Παρασκευή απόγευμα απ' τις 19.00 ως τις 20.00.

Ο Bob και ο Mike συμμορφώθηκαν αρχικά, αλλά πολύ γρήγορα άρχισαν να ψάχνουν τρόπους για να αυξήσουν τον 'καθαρό χρόνο' παιχνιδιού. Αποφάσισαν να ξυπνάνε δυο ώρες νωρίτερα απ' το κανονικό εγερτήριο για το σχολείο. Το έκαναν για δέκα μέρες χωρίς να τους καταλάβει κανείς.

Τα ξημερώματα της ενδέκατης άκουσαν βήματα στη σκάλα που ένωνε το σαλόνι με το δωμάτιό τους. Πανικόβλητοι έκλεισαν την κονσόλα, αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν τους κοιμισμένους. Ο αμείλικτος Wayne Bryan τους έπιασε στα πράσα και ξερίζωσε την κονσόλα από το ρεύμα. Οι εμβρόνητοι γιοι τον είδαν να διασχίζει τον κήπο, να βγαίνει απ' την εξώπορτα και να ρίχνει το Nintendo στον γκρεμό.

“ Νομίζω ότι τα παιδιά σοκαρίστηκαν όταν άκουσαν το μπαμ που έκανε η κονσόλα όταν έπεσε στα βράχια. Τρόμαξα κι εγώ για να 'μαι ειλικρινής”, έχει δηλώσει ξεκαρδισμένος στα γέλια ο Wayne.

Τρόμαξα κι εγώ από το μπαμ της κονσόλας στα βράχια

Ο τόπος είναι γεμάτος θεωρίες για αυτό που περιγράφεται στα αγγλικά ως 'identical twins'. Στο πρώτο επεισόδιο του 'Les revenants', βλέπουμε μια από τις δύο μονοζυγωτικές έφηβες αδερφές να νιώθει τον πόνο της άλλης, παρότι η μία βρίσκεται σ' ένα λεωφορείο και η άλλη στο δωμάτιό της.

Ακόμη κι αν δεν σ' αρέσουν οι σειρές, υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες σχετικά με τη λεγόμενη 'τηλεπάθεια των διδύμων'. Υπάρχουν ιστορίες για ανθρώπους που ένιωσαν έντονο πόνο στο στήθος τη στιγμή που ο δίδυμος αδερφός του πάθαινε καρδιακό επεισόδιο.

Η εξελικτική ψυχολόγος, Nancy Segal, με πολλές δημοσιεύσεις και βιβλία πάνω στη Συμπεριφοριστική των διδύμων, έχει τοποθετηθεί στο βιβλίο της 'Entwined Lives' κάπως απογοητευτικά για τους λάτρεις των μεταφυσικών. “Καμία τηλεπάθεια ή πνευματική επικοινωνία δεν μπορεί να μετρηθεί σε επιστημονικό περιβάλλον και άρα να γίνει αποδεκτή απ' την επιστημονική κοινότητα”.

Και τότε πώς εξηγείται ότι οι Bryan κάνουν τα πάντα συγχρονισμένοι; Όταν σερβίρει ο ένας, ο άλλος χοροπηδάει ακριβώς στον ίδιο ρυθμό και το ίδιο πόδι με τον άλλο, παρότι τον έχει πλάτη. Όταν τους ρωτάνε κάτι και δεν ξέρουν την απάντηση, σηκώνουν ταυτόχρονα τους ώμους και κουνάνε το κεφάλι μαζί. Παραδέχονται ότι είναι κάπως 'τρομακτικό' το πόσο τυφλά συγχρονισμένες είναι οι κινήσεις τους. Έχουν κερδίσει μαζί 100 τίτλους, εκ των οποίων οι 16 είναι σε Γκραν Σλαμ.

Ειδικά αυτό το τελευταίο εξηγεί πολλά και καταργεί το μύθο ότι δύο identical twins θα ήταν καλύτερα να μην παίζουν στην ίδια ομάδα ή να μην ασχολούνται με το ίδιο άθλημα, με το φόβο μιας πιθανής έκρηξης αντιπαλότητας.

Ο δρόμος που διάλεξε η οικογένεια Bryan ήταν να μην βάλει τα αδέρφια απέναντι. Η πρώτη φορά που χρειάστηκε να παίξει ο ένας εναντίον του άλλου ήταν το 1993, όταν έκλεισαν τα 15 και έγιναν μέλη της junior Εθνικής των Η.Π.Α.

Σε ένα τουρνουά στο Φοίνιξ, οι Bryan τέθηκαν αντιμέτωποι στον τελικό και ο Bob κέρδισε 2-0. Μια εβδομάδα μετά, στο Tucson, ο τελικός ήταν ο ίδιος, αλλά το αποτέλεσμα ακριβώς το ανάποδο. 2-0 ο Mike. Δύο χρόνια μετά, το ρεκόρ των μεταξύ τους ματς ήταν 8-8. Προφανώς το τελικό σκορ ήταν 'στημένο'.

Έπρεπε να αλλάξουν προπονητή, δηλαδή να απολύσουν τον πατέρα τους

Στα 16 τους, έχαναν περίπου 100 μέρες σχολείου το χρόνο, διάβαζαν τα μαθήματά τους από ξενοδοχεία στο Λονδίνο ή το Τόκιο και δεν είχαν πάει ούτε σε ένα σχολικό πάρτι.

Μια όχι μικρή λεπτομέρεια για την οικονομία του άρθρου είναι ότι οι Bryan είναι μαθημένοι στις κατοστάρες, αφού στα juniors είχαν επίσης κερδίσει 100+ τουρνουά. Παρ' όλ' αυτά, για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο ως επαγγελματίες, έπρεπε να αλλάξουν προπονητή, δηλαδή να απολύσουν τον πατέρα τους, αφού οι τίτλοι, τουλάχιστον στην αρχή, έρχονταν με το σταγονόμετρο.

Σαφώς μιλάμε για μια πολύ λεπτή και δύσκολη απόφαση, αλλά αν αγαπάνε κάποιον περισσότερο απ' τον πατέρα (ή τη μητέρα τους) σ' αυτόν τον κόσμο οι δίδυμοι Bryan, είναι ο ένας τον άλλον. Κοίταξαν το συμφέρον τους και ο Wayne Bryan δέχτηκε στωικά την απόφαση. Δικαιώθηκαν όλοι.

Οι μεγάλες αποφάσεις είναι τα σκαλοπάτια πριν τις μεγάλες κατακτήσεις και ο ένας από τους δυο τους Bryan, ο Bob, έπρεπε να πάρει μια εξίσου δύσκολη απόφαση και γρήγορα. Ο Bob ήταν το 116 της παγκόσμιας κατάταξης στα singles το 2001 και ο Mike το 246.

Σύμφωνα με τον Pat McEnroe, αδερφό του John και προπονητή των διδύμων στην ομάδα του Davis Cup, ο Bob θα μπορούσε να μπει στο top50, αλλά αυτό δεν θα το μαθαίναμε ποτέ. Ο Mike ζήτησε από τον αδερφό του να θυσιάσει την καριέρα του στα singles και να αφοσιωθεί στο διπλό τους. Ο Bob δέχτηκε. Οι δυο τους θα κέρδιζαν το πρώτο τους τουρνουά του ATP Tour μια εβδομάδα αργότερα στο Memphis.

Μαζί είμαστε ένας κανονικός, ολοκληρωμένος παίκτης

Υπάρχει ένας κουμπί εξόδου από το κείμενο και παρότι μοιάζει δελεαστικό για ευαίσθητους με τη στατιστική τύπους σαν εμένα, δεν σκέφτομαι να το πατήσω. Το κουμπί αυτό είναι η αναφορά στους πιο μεγάλους απ' τους 100 τίτλους που κατέκτησαν.

Θα αρκεστώ στο πρώτο Γκραν Σλαμ που κατέκτησαν και μάλιστα στην πρώτη παρουσία τους σε τέτοιο τελικό, στο Ρολάν Γκαρός του 2003.

Οι Bryan κέρδισαν τους Haarhuis-Kafelnikov και κατέκτησαν το πρώτο τους Ρολάν Γκαρός χωρίς να χάσουν σετ σε όλο το τουρνουά. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν κερδίσει άλλο ένα Ρολάν Γκαρός, έξι Αυστραλιανά Όπεν, πέντε US OPEN, τρία Wimbledon και ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Λονδίνο το 2012.

“ Μαζί, είμαστε ένας κανονικός, ολοκληρωμένος παίκτης”, δήλωνε όταν το κοντέρ έγραφε 62 major τίτλους ο Bob Bryan. Αναλύοντας τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, προκύπτει ότι αυτή η μεταξύ σοβαρού κι αστείου θέση του Bob είναι αληθής.

Το γεγονός ότι ο ένας είναι δεξιόχειρας και ο άλλος αριστερόχειρας εξασφαλίζει ότι το αντίπαλο δίδυμο θα κατακλύζεται από εναλλάξ σερβίς από διαφορετικές γωνίες και ότι το δίδυμο με τα 'δύο χέρια' δεν θα χρειαστεί να σερβίρει ποτέ με τον ήλιο στα μάτια. Επιπλέον, ο Bob διακρίνεται στο σερβίς, ενώ ο Mike στις επιστροφές και τη στρατηγική.

Η Martina Navratilova, με την οποία ο Bob κέρδισε ένα US OPEN στο μικτό διπλό, έχει να λέει για τα δυνατά του χτυπήματα, ενώ η Lisa Raymond, που κέρδισε ένα Ρολάν Γκαρός στο μικτό διπλό με τον Mike, επιμένει ότι ο 'μεγάλος' αδελφός κάνει πολύ λιγότερα λάθη.

Από όποια γωνία και να το δεις, αυτό που κάνουν οι Bryan στο κορτ -από την πανομοιότυπη στολή και τις συγχρονισμένες κινήσεις όταν πίνουν νερό μέχρι τα διαφορετικά δυνατά τους σημεία και την τέλεια, χωρίς μάτια συνεννόηση στο παιχνίδι- δεν μπορεί να είναι ανθρώπινο.

Από όλους τους αθλητές, οι πρώτοι που δεν θα μας σόκαρε αν ήταν όντως ρομπότ, είναι οι αδερφοί Bryan. Σίγουρα θα το έχουν ακούσει κάπου και σίγουρα το διασκεδάζουν με την ψυχή τους.

“ Δεν το κάνουμε επίτηδες. Όταν βλέπουμε τις κασέτες με τα παιχνίδια μας, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε”.

Έμεναν μαζί, έτρωγαν πρωινό μαζί, έβγαιναν μαζί, στην ανάγκη χρησιμοποιούσαν και την ίδια οδοντόβουρτσα

Οι Bryan μέχρι το 2010 είχαν το σύνδρομο του αιώνιου έφηβου και σχεδόν του αιώνιου εργένη. Λογικό εν μέρει, αν αναλογιστεί κανείς τις θυσίες που επιφέρει ένα πρόγραμμα που σε φέρνει σε πάνω από 50 τουρνουά το χρόνο σε κάθε πιθανή ήπειρο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Bryan διάλεξαν μέχρι τα 32 τους να τα κάνουν όλα μαζί. Όλα, όλα.

Το όνειρο της ζωής τους ήταν να αγοράσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο σπίτι για να μένουν μαζί μαζί με τις οικογένειές τους, όταν παντρευτούν. Ελαφρώς τρομακτικό.

Ο Bob και ο Mike τα έκαναν όλα μαζί από την κοιλιά της μητέρας τους, αλλά, το όνειρο για το σπίτι 'δύο οικογενειών' έμεινε απατηλό. Ο Bob παντρεύτηκε και 'έφυγε' από το σπίτι, ενώ απέκτησε σύντομα και την πρώτη του κόρη με τη Michelle. Ο Mike έμεινε πίσω στο σπίτι που έμεναν με τον αδερφό του, εξαγόρασε το μισό που άνηκε στον Bob και ζει πια εκεί με τη δική του σύζυγο, δικηγόρο Lucille Williams.

Έρχομαι πια τρίτος στη ζωή του, αλλά όλα αυτό είναι κουλ

Σχολιάζοντας αυτήν την αλλαγή ζωής, ο Mike έδειχνε πολύ πιο κουλ απ' ό,τι θα περίμενες έχοντας διαβάσει το κείμενο ως τώρα. “Οι προτεραιότητες του Bob έχουν αλλάξει και έρχομαι τρίτος πια στη ζωή του. Είναι πολύ κουλ όλο αυτό, μου αρέσει πολύ που το ζω. Παίζω το κομμάτι του θείου όσο πιο συχνά μπορώ”.

Μπορεί οι δρόμοι τους να χωρίστηκαν στα της καθημερινότητας, μπορεί για ένα φεγγάρι να έκαναν ακόμη και τις προπονήσεις τους χωριστά, αλλά μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ.

Οι πρώτες 2.000 φωτογραφίες της μικρής Micael δια χειρός Bob στάλθηκαν άμεσα στον θείο Mike. Όλες. Και οι 2.000.

Ίσως η πιο γλυκιά ήττα για τους Bryan να συνέβη το απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου του 2012. Στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν απέναντι στους Paes και Stepanek, οι Bryan δεν είχαν το μυαλό τους στο κορτ. Δεν μπορούσαν να το έχουν. Η γυναίκα του Bob θα γεννούσε από στιγμή σε στιγμή και αυτό ήταν υπερβολικά δύσκολο να το διαχειριστούν. Όλες τις μέρες πριν τον τελικό, ο Bob ήταν στο Facetime με τη σύντροφό του. Οι Bryan έχασαν.

“ Με το που τέλειωσε το ματς, επέστρεψα στο baby mode και ανυπομονούσα να δω την κόρη μου. Σίγουρα, αυτή η σκέψη απάλυνε τον πόνο της ήττας. Το μυαλό μου ήταν πίσω στο σπίτι με το που βγήκα απ' το κορτ”, θυμάται ο Bob.

Αν ξεχάσαμε να σημειώσουμε κάτι τόση ώρα, αυτό είναι ότι τα αδέρφια Bryan σιχαίνονται όσο τίποτε την ήττα.

Χωρίς τους Bryans το doubles tour δεν θα υπήρχε πια

Δεν ξέρουν πολλοί τους αδερφούς Bryan, γιατί ελάχιστοι νοιάζονται για το διπλό ανδρών ή γυναικών ή το μικτό διπλό. Ακόμη και συνάδελφοι που θα αφιερώσουν χρόνο για να δουν τα μεγαλύτερα ματς τένις της χρονιάς, δηλαδή οποιοδήποτε ματς στο οποίο εμπλέκονται δύο εκ των Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Μάρεϊ και Φέντερερ, με κοιτούσαν λίγο περίεργα όσο έγραφα γι' αυτούς.

Αυτό -δυστυχώς για το τένις- δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Η αίγλη του διπλού συρρικνώνεται, τα ματς γίνονται με πολύ λίγους θεατές και θα χρειαστεί να φτάσεις σε τελικούς Γκραν Σλαμ για να δεις γεμάτα γήπεδα σε αγώνα διπλού. Κι αυτό όχι πάντα.

Οι νούμερο 1 του διπλού, Bob και Mike Bryan, παίρνουν ψίχουλα μπροστά στα νούμερο 1 της κατάταξης ανδρών και γυναικών στα singles, αλλά κάπου εδώ γυρνάμε στη γενναιότητα (ή/και αναγκαιότητα) της απόφασης των διδύμων να διακόψουν τις καριέρες τους στα singles.

Η κατάσταση γίνεται χειρότερη με το πέρασμα των χρόνων και την απόφαση όλο και περισσότερων μεγάλων σταρ του τένις να σνομπάρουν το διπλό. Κάποτε, το αυτονόητο ήταν πως ο ίδιος τενίστας θα κατέβει στα singles, τα doubles και τα mixed doubles. Σήμερα, το αυτονόητο είναι να κυνηγήσει τη μεγάλη καριέρα στα singles.

Το 2005, το μέλλον του διπλού έφτασε το πιο οριακό του σημείο. Πολλοί διοργανωτές μεγάλων τουρνουά άρχισαν να συσκέπτονται με στόχο την κατάργηση του διπλού απ' το πρόγραμμα των τουρνουά τους ή την αλλαγή αυτών που ίσχυαν για κάθε ματς. Οι διοργανωτές ήθελαν να μειώσουν τα περιττά έξοδα, όπως το τουρνουά του διπλού που δεν επέστρεφε χρήματα στα ταμεία.

Η οικογένεια Bryan ανέλαβε δράση. Με μπροστάρη τον πατέρα Wayne και την βοήθεια των βετεράνων του διπλού Mark Knowles και Mahesh Bhupathi, οι Bryans μάζεψαν άλλους 100 τενίστες, έτρεξαν μια σειρά από 'Save Doubles' events και κατέθεσαν τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς στους διοργανωτές του US OPEN ένα σχέδιο δράσης με 17 προτάσεις που θα βοηθούσαν το παιχνίδι να γίνει πιο ελκυστικό.

Όπως σημειώνει ο Burkhard Bilger σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το 2009 στον New Yorker, “χωρίς τους Bryans το doubles tour δεν θα υπήρχε πια”.

21 συνεχόμενα βράδια. Στο ίδιο κινέζικο. Που ήταν επιεικώς άθλιο

Κάθε αθλητής που γυρνάει για έντεκα μήνες τον κόσμο θα έχει για πάντα ιστορίες να διηγείται. Είναι φυσικό πως όταν οι δίδυμοι Bryans μπαίνουν στον εκθέτη, οι ιστορίες γίνονται άμεσα πιο ενδιαφέρουσες.

Σε μια από τις πρώτες τους επισκέψεις στο Παρίσι για ένα Ρολάν Γκαρός, οι Bryans έκαναν ένα αλησμόνητο ρεκόρ 'προκατάληψης'. “Επειδή τα πράγματα πήγαιναν καλά και νικούσαμε συνέχεια”, έχει πει ο Mike, “θεωρήσαμε ότι μας φέρνει γούρι το κινέζικο που πήγαμε το πρώτο βράδυ”.

Οι δίδυμοι πήγαν για 21 συνεχόμενα βράδια στο ίδιο κινέζικο, παρότι όπως παραδέχτηκαν και οι δύο, το φαγητό εκεί ήταν επιεικώς άθλιο. “Πηγαίναμε από ένα σημείο και μετά και δεν ακουμπούσαμε αυτά που είχαμε παραγγείλει”. Φανταστικοί.

Σε άλλες μικρές-μικρές, αλλά επικές ιστορίες τους, ο Bob και ο Mike ανήκουν στην ίδια μπάντα, τους Bryan Bros. Band, οι οποίοι με τη βοήθεια του David Baron (γιατί κάποιος έπρεπε να τραγουδάει), έβγαλαν και δίσκο, το 'Let it Rip' του 2009.

Bob στα πλήκτρα, Mike στην κιθάρα και τα ντραμς (εξαρτάται το τραγούδι) και David Baron στη φωνή. Α, σε μερικά τραγούδια τραγουδάνε και οι Τζόκοβιτς, Μάρεϊ. Το καλό είναι πολλά από τα live τους έγιναν για καλό σκοπό.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι στο τένις τα πηγαίνουν καλύτερα. Όλοι τους. Μπορεί και ο David Baron.

"Έχουν αυτή την τηλεπάθεια. Έχουν ένα άδικο πλεονέκτημα"

H πιο λογική αντίδραση όταν χάνεις είναι να αρχίσεις να γκρινιάζεις. Μπες στη θέση των απανταχού 'πελατών' των αδερφών Bryan όλη αυτή τη δεκαετία της απόλυτης υπεροχής. Οι άνθρωποι έχουν περάσει 380 εβδομάδες στην κορυφή της κατάταξης του διπλού. 380 εβδομάδες!

Ένας από τους βασικούς τους αντιπάλους αυτά τα χρόνια, ο Daniel Nestor, έχει δηλώσει απηυδισμένος, “Οι Bryans έχουν ένα άδικο πλεονέκτημα. Έχουν αυτή την τηλεπάθεια κάθε φορά που παίζουν”. Το είπαμε και νωρίτερα. Επιστημονικά, οι 'κατηγορίες' δεν ευσταθούν.

Είτε συμβαίνει κάτι μεταφυσικό κατά τη διάρκεια των αγώνων τους είτε όχι, αυτό το ατού της φημολογούμενης τηλεπάθειας μπορεί από μόνο να επηρεάσει τον αντίπαλο. Το μόνο που κάνουν σταθερά οι Bryans για να επαληθεύσουν -άθελά τους- τις φήμες είναι να μην μιλούν ποτέ κατά τη διάρκεια ενός game (σ.σ. απείρως συνήθης τακτική στους αγώνες του διπλού μεταξύ συμπαικτών) και σχεδόν να μην κοιτιούνται.

“ Ξέρω πού θα πάει το μπαλάκι σε κάθε χτύπημα του Mike”, δηλώνει ο Bob και είναι βέβαιο ότι το ίδιο συμβαίνει και αντιστρόφως.

Κατανοώντας τον πόνο του Daniel Nestor και των υπόλοιπων ηττημένων αντιπάλων των Bryans, μεταφέρουμε ένα 'αντι-επιστημονικό', αλλά αναμφισβήτητο παράδειγμα αυτής της μυστήριας τηλεπάθειας μεταξύ διδύμων.

Σε μια από τις δεκάδες σχετικές της έρευνες, η ψυχολόγος Nancy Segal που επικαλεστήκαμε και νωρίτερα στο κείμενο, είχε ανακαλύψει ένα ζευγάρι identical twins, οι οποίοι είχαν χωριστεί μετά τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους και ξανάσμιξαν στα 39.

Ο Jim Lewis και ο Jim Springer, γνωστοί και ως 'Jim twins' σε ολόκληρη την Αμερική (σ.σ. προφανώς η περίπτωσή τους διαδόθηκε από τα μέσα σε όλη την επικράτεια), άφησαν άφωνους τους ερευνητές όταν διαπίστωσαν ότι χωρίς να έχουν την παραμικρή επαφή για 39 χρόνια.

Έτρωγαν και οι δύο τα νύχια τους, είχαν πονοκεφάλους το ίδιο συχνά, κάπνιζαν την ίδια μάρκα τσιγάρων, οδηγούσαν ακριβώς το ίδιο μοντέλο αυτοκινήτου και πήγαιναν για μπάνιο στην ίδια παραλία του Μαϊάμι.

Κάποια πράγματα είναι γραφτό να συμβούν, έτσι δεν είναι;

Οι αδερφοί Bryan είναι μια εικόνα βγαλμένη από οποιαδήποτε ταινία ασχολήθηκε ποτέ με την παραγωγή κλώνων

Οι αδερφοί Bryan είναι μια εικόνα βγαλμένη από το ρομποτικό The Stepford Wives ή από οποιαδήποτε ταινία ασχολήθηκε ποτέ με την παραγωγή κλώνων. Αυτό το αμήχανο που συνομολογείται κάθε φορά που παίζουν ή μιλούν ή απλά τους βλέπεις να κινούνται μέσα ή έξω απ' το κορτ δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν υπάρχει.

Κράτησα επίτηδες για το τέλος τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό τους. Μετά από μερικούς μεγάλους πόντους ή στο τέλος των νικηφόρων ματς, τα δύο αδέρφια παίρνουν φόρα, πηδάνε και ακουμπάνε τα στήθη τους ψηλά στον αέρα. Με δυο λέξεις, όλο αυτό λέγεται chest-bumping στα αγγλικά.

Η πρεμούρα για τους 100 τίτλους άρχισε να τους καταλαμβάνει αμέσως μετά τη νίκη τους στο Όπεν του Σινσινάτι στις 17 Αυγούστου. Το σενάριο ξεδιπλωνόταν κινηματογραφικό μπροστά τους. 100ός τίτλος στο US OPEN, δηλαδή μπροστά στην οικογένεια και το κοινό τους. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πιο επικό επιστέγασμα στην πορεία τους ως συμπαίκτες στα κορτ;

“ Άρχισα να βλέπω στιγμές από όλη την καριέρα μου προς το τέλος του ματς. Ήταν πολύ περίεργο. Σκεφτόμουν παιχνίδια από την εποχή μας στα juniors”, είπε ο Bob αμέσως μετά τον τίτλο νούμερο 100.

Η φετινή χρονιά ήταν από τις πιο περίεργες της πορείας τους. Κινδύνευσαν για πρώτη φορά μετά το 2004 να μείνουν χωρίς τίτλο σε Γκραν Σλαμ. Το US OPEΝ ήταν η τελευταία τους ευκαιρία πριν φύγει η χρονιά χωρίς κορυφαίο τίτλο.

There is no exit strategy

Οι Bryans κέρδισαν τους Ισπανούς Granollers και Lopez στα δύο σετ και αφού ευχαρίστησαν τον κόσμο που γέμισε το Arthur Ashe Stadium, υποσχέθηκαν ή μάλλον απείλησαν ότι το να κρεμάσουν τις ρακέτες δεν έχει θέση στους άμεσους στόχους τους.

“ There is no exit strategy”, είπε χαρακτηριστικά ο Mike. Εξάλλου, θεωρείται βέβαιο ότι οι Bryans θα ταξιδέψουν μαζί μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο για να διεκδικήσουν το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, το 2016.

Αν κάτι πήγε λάθος το απόγευμα της Κυριακής (7/9), αυτό ήταν το chest-bumping που δε συνέβη ποτέ. Ο Mike πήδηξε πιο ψηλά απ' όσο θα έπρεπε κι ο Bob δεν έπιασε και τον σήκωσε ακόμη πιο ψηλά. Σαν να χόρευαν τη Λίμνη των Κύκνων. Η 'χορογραφία' ήταν λίγο κωμική, κάτι που παραδέχτηκαν και οι ίδιοι.

Ένας σημειολόγος θα υποστήριζε ότι το σήκωμα του Mike από τον Bob ήταν το 'ευχαριστώ' για τότε που ο Mike τον πίεσε να παρατήσει την καριέρα στα singles και να παίζουν μόνο μαζί. Αν δεν το είχε κάνει, οι Bryans δεν θα πλησίαζαν κανένα φράγμα των 100. Ξέχασα να αναφέρω πόσο λατρεύω τη σημειολογία.