Εικοσιτέσσερα χρόνια επαγγελματικής καριέρας με 157 νίκες και 87 νοκ άουτ σε 179 αγώνες. Ένας ζωντανός θρύλος του kick boxing. Ο Μιχάλης Ζαμπίδης είναι μία ξεχωριστή περίπτωση (πρωτ)αθλητή. Δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες που έχουν καταφέρει να κερδίσουν την καθολική αποδοχή του κόσμου τόσο εντός όσο κι εκτός συνόρων. Για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα μαχητικά αθλήματα, ο "Iron Mike" είναι ένας απ' τους κορυφαίους kickboxer όλων των εποχών. Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.

"Τις απαντήσεις τις δίνεις μέσα στο ρινγκ", υποστηρίζει σε μία αποστροφή του λόγου του, κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο Μιχάλης Ζαμπίδης όταν άρχισε το kick boxing είχε τους πάντες, πέρα απ' τον δάσκαλό του, απέναντί του. Πολλές φορές σκέφτηκε να τα παρατήσει, αλλά πάντα έδινε μία δεύτερη ευκαιρία στο αγαπημένο του άθλημα. Η "φλόγα" κάθε πρωί, παρά τις αντιξοότητες, ξανάναβε κι ο ίδιος ήταν έτοιμος να ριχτεί σε μία ακόμα σπουδαία μάχη μέχρι την δικαίωση.

Όσα πέρασε μέχρι να φτάσει στην κορυφή, αλλά και τα κατορθώματά του εντός ρινγκ, θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα ένα best seller βιβλίο. Σίγουρα, θα το έχει σκεφτεί κι ίδιος. Εμείς, ως Sport24.gr, αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο βήμα και να τον επισκεφθούμε στο "σπίτι" του, τo Zambidis Club στη Γλυφάδα, όπου για περισσότερες από δύο ώρες μας παρουσίασε κάθε πτυχή της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του. Μία "ήρεμη δύναμη" μέσα στο σώμα ενός πραγματικού μαχητή.

Απ' τις απίστευτες μάχες με τους Τούρκους kickboxer και τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του μέχρι τη μετάβαση από αθλητής σε προπονητής και την απόφαση να πάει στο "Nomads". Ο 17 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής μίλησε για όλα δίχως υπεκφυγές. Άλλωστε, όπως ανέφερε κι ίδιος "δεν φοβάμαι να 'τσαλακωθώ' γιατί δεν έχω και τίποτα να κρύψω". Όπως και να έχει, ένα είναι το σίγουρο: Ο Μιχάλης Ζαμπίδης γεννήθηκε για να γίνει ο "Iron Mike".

Όταν έλεγα ότι ασχολούμαι με το kick boxing με κοιτούσαν στραβά και αναρωτιούνταν πού έχω μπλέξει

- Θέλω να πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή, απ' τα παιδικά σου χρόνια. Πώς αποφασίζει ένα παιδί να ασχοληθεί με το kick boxing;

"Όταν άρχισα, το 1992, το kick boxing δεν υπήρχε καν στο χάρτη στην Ελλάδα. Υπήρχαν όλα κι όλα 4-5 γυμναστήρια που είχαν ως επιλογή το συγκεκριμένο άθλημα, αλλά χωρίς εξειδίκευση. Όταν έλεγα στους φίλους μου ότι ασχολούμαι με το kick boxing με κοιτούσαν στραβά και αναρωτιούνταν πού έχω μπλέξει (σ.σ. γέλια). Ωστόσο, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και το έβλεπα ρομαντικά. Κάθε ημέρα πήγαινα στην προπόνηση για να πετύχω τον επόμενο στόχο, που εκείνη την εποχή ήταν η κατάκτηση μίας ζώνης. Θυμάμαι, λίγες ημέρες αφότου είχα αρχίσει, ο δάσκαλός μου μού είπε να κατέβουμε σε αγώνα. Τότε, δημιουργήθηκε ένας νέος πιο εντυπωσιακός κόσμος. Οι αγώνες μου έδιναν κίνητρο να γίνομαι ημέρα με την ημέρα όλο και καλύτερος. Άκουγα πολλούς να μου λένε πως το kick boxing δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Χαμογελούσα και έλεγα από μέσα μου 'για εσάς ισχύει κάτι τέτοιο, όχι για εμένα'. Και δικαιώθηκα".

- Είναι αλήθεια πως έβγαλες το πρώτο δελτίο kick boxing στην Ελλάδα;

"Ναι, είναι αλήθεια. Θυμάμαι πως πηγαίναμε με τον δάσκαλό μου σε διάφορα γυμναστήρια και κάναμε επίδειξη kick boxing προκειμένου να πείσουμε κι άλλα παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα. Θέλαμε να δημιουργήσουμε μία μεγάλη παρέα, όπου θα έβλεπε πρώτα απ' όλα με ρομαντικό τρόπο το άθλημα".

Αντιμετώπισα ζητήματα διαχείρισης άγχους, μου είχαν γίνει εμμονή τα νοκ άουτ

-Στα 16 σου χρόνια προτάθηκες για το ρεκόρ γκίνες, αφού το ένα νοκ άουτ διαδεχόταν το άλλο. Συγκεκριμένα, είχες πετύχει 48 νοκ άουτ σε 60 αγώνες. Εκείνη την περίοδο αισθάνθηκες άγχος, υπό την έννοια πως έπρεπε να δικαιώσεις τις προσδοκίες που υπήρχαν προς το πρόσωπό σου;

"Εκείνη την περίοδο, επειδή είχα πετύχει σημαντικά πράγματα, παρότι ήμουν νεαρός, είναι αλήθεια πως αντιμετώπισα κάποια ζητήματα διαχείρισης άγχους. Μου ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ όλο αυτό, αγχωνόμουν και έμπαινα στο ρινγκ με μοναδικό στόχο να πετύχω ακόμα ένα νοκ άουτ. Μου είχε γίνει εμμονή. Μου πήρε αρκετό καιρό και πολλούς αγώνες για να καταφέρω να αποβάλλω το άγχος και να το μετατρέψω σε κάτι δημιουργικό που θα με βοηθούσε αγωνιστικά".

- Πόσο δύσκολο είναι να παραμένεις στην κορυφή τόσα χρόνια; Γιατί φαντάζομαι πως θα υπήρξε κι αμφισβήτηση προς το πρόσωπό σου.

"Τις απαντήσεις τις δίνεις μέσα στο ρινγκ. Εκεί φαίνονται όλα. Το θέμα είναι οι πράξεις κι όχι τα λόγια. Είμαστε οι πράξεις μας. Μπαίνοντας στα μεγαλύτερα σαλόνια του kick boxing, όπως είναι αυτά της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας, κατάλαβα πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να διατηρείς το κίνητρό σου. Διότι ανάλογα με το κίνητρο αποδυναμώνεται και η θυσία. Όλα αυτά τα χρόνια χρειάστηκε να κάνω ανασύνταξη κινήτρων και δεδομένων προκειμένου να μην επαναπαυθώ στις δάφνες του παρελθόντος. Όπως έχω πει πολλές φορές χαριτολογώντας 'μέσα στο ρινγκ, αν σηκωθεί η μύτη, σηκώνεται και το σαγόνι', επομένως είναι θέμα χρόνου να πέσεις. Οπότε, κοίταζα ψηλά με το κεφάλι χαμηλά. Πάντα αγωνιζόμουν για τις αξίες μου κι αυτές αποτελούσαν, ουσιαστικά, κίνητρο προκειμένου να δουλεύω σκληρά στην προπόνηση και να γίνομαι διαρκώς καλύτερος. Να ξέρεις πως το ρινγκ δεν συγχωρεί λάθη".

Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω

- Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Επειδή στην Ελλάδα ένα άθλημα, όπως το δικό σου, δεν έχει την στήριξη που θα έπρεπε βάσει και των επιτυχιών.

"Εννοείται πως απογοητεύτηκα αμέτρητες φορές. Υπήρξαν στιγμές, ειδικά τα πρώτα χρόνια, που ήμουν τόσο κουρασμένος, τόσο χτυπημένος μετά από αγώνες που σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Έβλεπα πρωταθλητές σε άλλες χώρες να έχουν την υποστήριξη του κράτους και των χορηγών κι εγώ, αντίθετα έπρεπε να πηγαίνω σε γυμναστήρια για να κάνω μαθήματα προκειμένου να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Ωστόσο, κάθε βράδυ έπεφτα για ύπνο και το πρωί είχε ανάψει πάλι μέσα μου η φλόγα και η θέληση να συνεχίσω το kick boxing, παρά τις αντιξοότητες. Πολλές φορές μου προτάθηκε να φύγω απ' τη χώρα μου και να πάω να αγωνιστώ στο εξωτερικό, αλλά το σκεφτόμουν πάντα ρομαντικά. Αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα και να παλέψω με όλες τις δυνάμεις μου. Χρειάστηκε ιδρώτας και αίμα, αλλά τελικά κατάφερα να δημιουργήσω κι εγώ μία δυνατή ομάδα, που κοιτούσε στα μάτια αντίστοιχες του εξωτερικού".

- Είσαι ένα φαινόμενο του kick boxing κι εκτός Ελλάδας. Πώς σε υποδέχεται ο κόσμος; Διότι η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες αθλητές που να έχουν κερδίσει την καθολική αποδοχή.

"Η εκτίμηση του κόσμου είναι ένα τεράστιο ηθικό τρόπαιο. Πολλές φορές, ειδικά τα πρώτα χρόνια, πήγαινα στην Αυστραλία ή την Ιαπωνία και με υποδέχονταν στο αεροδρόμιο, ενώ γέμιζαν και τα στάδια για να με δουν από κοντά. Αντίθετα, όταν επέστρεφα δεν υπήρχε κανείς να με υποδεχθεί και προσγειωνόμουν απότομα στην ελληνική πραγματικότητα. Η αγάπη του κόσμου αποτελεί ένα κίνητρο για να αφιερώσεις τη ζωή σου σε ένα άθλημα ή έναν σκοπό. Στην Ιαπωνία, που τα πρότυπα είναι οι μαχητές κι οι σαμουράι, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ταυτίστηκαν μαζί μου επειδή ήμουν κι εγώ μικρόσωμος και τα έβαζα με... θηρία. Σ' αυτές τις χώρες, η δημοτικότητα και ο κόσμος σού δίνει τα συμβόλαια κι όχι οι νίκες. Δεν τους ενδιαφέρει να κερδίζεις. Θέλουν να είσαι μαχητής".

Όταν οι μύες και τα οστά αρχίζουν να σε παρατούν, τότε μιλάει το μεγαλείο της ψυχής

- Έχεις αντιμετωπίσεις σπουδαίους αθλητές όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζεις;

"Έχω την τύχη και την τιμή να έχω αγωνιστεί με όλα τα μεγαθήρια του kick boxing στην κατηγορία μου. Μέσα στο ρινγκ, εκτιμούσα ιδιαίτερα τους αθλητές που έφταναν μέχρι τέλους και ουσιαστικά ο αγώνας κρινόταν στη δύναμη της ψυχής. Μετά από κάθε τέτοιο παιχνίδι, αισθανόμουν πως είχα βγει απ' τον εαυτό μου και μετενσάρκωνα έναν άλλο ρόλο. Θεωρώ πως μόνο όταν φτάσεις σε τέτοια επίπεδα, μπορείς να καταλάβεις πόσο αξίζεις. Δηλαδή, για να δεις τι έχεις στην ταράτσα, πρέπει να φτάσεις στην ταράτσα. Θεωρώ πως μόνο έτσι καταλαβαίνεις πόσο πολυμήχανο είναι το μυαλό σε τέτοιες υπερβάσεις. Όταν οι μύες και τα οστά αρχίζουν να σε παρατούν, τότε μιλάει το μεγαλείο της ψυχής. Αισθάνομαι πως έχω πάρει πολλές νίκες με αυτό τον τρόπο".

- Έχεις δώσει πολλές μάχες με Τούρκους kickboxers. Σου έδιναν μεγαλύτερο κίνητρο αυτοί οι αγώνες;

"Έδινα 15 χρόνια μάχες με Τούρκους kickboxers, αλλά ποτέ δεν αγωνίστηκα στην Τουρκία. Ωστόσο, έπαιξα πολλές φορές μπροστά σε φανατικούς Τούρκους στη Μελβούρνη. Η Μελβούρνη έχει πάρα πολλούς Έλληνες, αλλά ακόμα περισσότερους Τούρκους. Εκεί ο φανατισμός μεταξύ των δύο πλευρών είναι ακόμα πιο έντονος. Έχω αγωνιστεί σε στάδια που ήταν μοιρασμένα στα δύο. Έξι χιλιάδες Τούρκοι απ' τη μία πλευρά, έξι χιλιάδες Έλληνες απ' την άλλη και στη μέση 600 σεκιούριτι, αφού τα πράγματα, μετά το τέλος των αγώνων, ξέφευγαν απ' τον έλεγχο. Κατά καιρούς έχουν γίνει πολύ σοβαρά επεισόδια λόγω της κόντρας των δύο πλευρών.

Όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι, υπήρξαν αγώνες που αντιμετώπισα αθλητές ακόμα και 10 κιλά βαρύτερους, με τον διαιτητή να είναι απλά διακοσμητικό στοιχείο. Σε τέτοια παιχνίδια γνωρίζεις πως θα πας μέχρι τελικής πτώσεως. Εκεί σου χτυπούν την πόρτα ο φόβος, ο πόνος, η ανασφάλεια και το άγχος. Απ' την πλευρά σου, έχεις δύο επιλογές: να τα παρατήσεις ή να γίνεις ήρωας. Θα πρέπει να ξέρεις πως κι ο γενναίος και ο δειλός φοβούνται το ίδιο. Απλά ο δειλός το βάζει στα πόδια, ενώ ο γενναίος βρίσκει τρόπους να επενδύσει στον φόβο του. Επομένως, όταν έχεις μπροστά σου μία τέτοια πρόκληση, έναν τέτοιο αγώνα, βρίσκεις τρόπους και κίνητρα για να κάνεις την υπέρβαση. Οφείλεις όλα τα συναισθήματα που σε διακατέχουν εκείνη την στιγμή να τα μετατρέψεις σε αδρεναλίνη. Όσο έβλεπα κόσμο να είναι εναντίον μου, όπως συνέβαινε στη Μελβούρνη, τόσο υψηλότερη ήταν η αδρεναλίνη μου".

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ OZKAN ΚΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΣΕΦ

- Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που ξεχωρίζεις; Που σου έχει μείνει αξέχαστο;

"Σίγουρα αυτό απέναντι στον Gürkan Özkan. Ήταν το 'βαρύ πυροβολικό' των Τούρκων και +10 κιλά βαρύτερος σε σχέση με εμένα. Φαντάσου, αγωνιζόταν στα βαρέα βάρη κόντρα στον δικό μας, Στέλιο Λογγινίδη, τον οποίο είχε βγάλει νοκ άουτ στον ένατο γύρο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου έγινε η πρόταση να τον αντιμετωπίσω απ' τον Τούρκο διοργανωτή αγώνων, Τάρικ Σόλακ. Μου λέει: 'ο κόσμος θέλει να δει Zambidis vs Özkan, τι λες;'. Αποδέχθηκα την πρόταση, αλλά του είπα πως θέλω να παίξουμε όσους περισσότερους γύρους γίνεται. Μου απαντάει: 'Εσύ ή πολύ τρελός είσαι ή πολύ γενναίος'.

Επιστρέφω στην Ελλάδα, το λέω στην ομάδα μου, η οποία έπαθε σοκ. Δεν ήθελε κανείς να γίνει ο αγώνας. Τελικά πέρασε το δικό μου. Θυμάμαι, έρχονταν Έλληνες της Μελβούρνης και μου έλεγαν 'νίκησε τον για να μπορούμε να κυκλοφορήσουμε αύριο'.

Ο αγώνας έγινε στην κατάμεστη Vodafone Arena της Μελβούρνης. Στόχος ήταν να μην κινδυνεύσω στους πρώτους τέσσερις γύρους, όπως και συνέβη. Έτσι, κατάφερα και τον έβγαλα νοκ άουτ στον 12ο. Μάλιστα, ήταν το πρώτο νοκ άουτ της καριέρας του. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός πως μετά το νοκ άουτ το μισό στάδιο είχε σιωπήσει, λες κι είχε δεχθεί ο κόσμος το δεξί κροσέ.

Ουσιαστικά, αυτός ο αγώνας ήταν κι ο λόγος για να με μάθουν στην Ελλάδα, αφού ο Özkan κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου πριν απ' τον αγώνα μου επιτέθηκε φραστικά, ενώ μου πέταξε και νερό στο πρόσωπο. Το βίντεο έκανε το γύρο του κόσμου, με αποτέλεσμα να το παίξουν και τα ελληνικά κανάλια. Θυμάμαι, την επόμενη ημέρα, στους δρόμους που ζούσαν Έλληνες είχε στηθεί ένα μικρό γλέντι, ενώ αντίθετα σε αυτούς των Τούρκων δεν υπήρχε ψυχή.

Το εντυπωσιακό είναι πως όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, επειδή είχε γίνει ντόρος λόγω του επεισοδίου αλλά και της νίκης μου, υπήρχε πλέον κόσμος που με αναγνώριζε. Κατεβαίνοντας απ' το αεροπλάνο άκουγα διαρκώς 'μπράβο Mike' και δεν το πίστευα. Ήταν πρωτόγνωρο. Μάλιστα, όταν πέρασα την πόρτα των αφίξεων είδα μπροστά μου πλήθος κόσμου να με περιμένει για να με αποθεώσει. Δεν το πίστευα. Ήταν κάτι μαγικό".

Μου περνάει απ' το μυαλό να επιστρέψω στα ρινγκ

- Θέλω να μου περιγράψεις πώς ένιωσες στον τελευταίο αγώνα της καριέρας σου, στο ΣΕΦ, απέναντι στον Αυστραλό, Στιβ Μόξον.

"Ήταν μία σπουδαία εμπειρία, κάτι ιδιαίτερο. Το κοντέρ έγραψε 179 αγώνες σε 24 χρόνια, με 157 νίκες, 87 νοκ άουτ και 17 παγκόσμιους τίτλους. Πριν τον αγώνα, δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Μου έλεγαν όλοι πώς αισθάνομαι που είναι ο τελευταίος αγώνας της καριέρας μου, αλλά εγώ, προσωπικά, δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμα. Δεν το πίστευα.

Μάλιστα, εκείνη η ημέρα ήταν λίγο ιδιαίτερη για τη χώρα μας, αφού μπήκαν σε εφαρμογή τα capital controls. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος βρέθηκε στο ΣΕΦ και με στήριξε έμπρακτα. Την απονομή για τον τελευταίο μου αγώνα την έκανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και είχε ξεχωριστή σημασία για εμένα καθώς στο ίδιο στάδιο είχε κατακτήσει το Ευρωμπάσκετ το 1987.

Επελέξα να παίξω στον τελευταίο αγώνα με τον Στιβ Μόξον κι ο λόγος ήταν πως πρώτον με είχε προκαλέσει και μάλιστα μέσα στην ίδια μου την χώρα, για να μου πάρει τον Παγκόσμιο Τίτλο της King of the Ring στα 71 kg και δεύτερον εκείνη την περίοδο ο Μόξον ήταν ο πιο φορμαρισμένος kickboxer παγκοσμίως στα 71 κιλά και είχε αγωνιστεί απέναντι στους κορυφαίους της κατηγορίας μας. Για εμένα, καλός kickboxer δεν είναι αυτός που κερδίζει μόνο, αλλά αυτός που βγαίνει πάντα αξιοπρεπώς απ' το ρινγκ ενώ έχει αγωνιστεί με τους καλύτερους.

Σκεφτόμουν πως αν τον κέρδιζα θα μου έμενε μία γλυκιά γεύση για όλη μου την ζωή μιας κι ηταν ο τελευταίος μου αγώνας, ενώ εάν έχανα, θα είχα χάσει από έναν από τους κορυφαίους και τους πιο φορμαρισμένους αθλητές στον κόσμο εκείνης της περιόδου. Προετοιμάστηκα ένα χρόνο, κατάφερα να τον αποκωδικοποιήσω και όταν ήρθε η ώρα του αγώνα, ήμουν έτοιμος να πάρω τη νίκη, όπως και συνέβη".

- Πώς είναι η μετάβαση από αθλητής σε προπονητής;

"Το σωστό είναι η μετάβαση από αθλητής σε... άνθρωπος (σ.σ. γέλια). Όταν ήμουν αθλητής ζούσα 80% ως Iron Mike και μόλις 20% ως κανονικός άνθρωπος. Ξαφνικά, όταν σταματάς τον αθλητισμό, αυτό αλλάζει. Πρέπει να συνεχίσεις να γυμνάζεσαι, αλλά παράλληλα να βρεις και τον άνθρωπο μέσα σου. Είχα ακούσει πολλούς φίλους και συναθλητές να λένε πως τους πήρε πολύ καιρό για να βρουν τον εαυτό τους. Κάποιοι απέκτησαν κακές συνήθειες, άλλοι δεν τα κατάφεραν ποτέ. Εγώ έλεγα: 'σιγά, θα ισορροπήσω εύκολα'. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν διαφορετική.

Τρεις-τέσσερις μήνες αφότου σταμάτησα, το σώμα μου κατάλαβε πως κάτι έχει αλλάξει και αποφάσισε να... ξεβράσει κούραση 24 χρόνων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ψυχοσωματικά να έχω τεράστιες διακυμάνσεις. Αντιμετώπισα και κάποια θέματα με το φαγητό. Μου πήρε δύο χρόνια για να ισορροπήσω στη νέα μου ζωή. Το σώμα μου έβγαζε συνεχώς στοιχεία κούρασης. Γι' αυτό το λόγο πήγα να κάνω εξετάσεις γιατί νόμιζα πως αρρώστησα. Έλεγα 'αυτό ήταν, πάει τελείωσε'. Ένιωθα πως κουβαλούσα άλλα 70 κιλά πάνω μου".

- Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις στα ρινγκ; Υπάρχει κάτι που μπορεί να σου δώσει κίνητρο;

"Ναι, περνάει απ' το μυαλό μου. Ωστόσο, είναι δύσκολο γιατί μου πήρε δύο χρόνια για να συνέλθω απ' όλο αυτό. Όταν είσαι αθλητής, το σώμα σου ουσιαστικά είναι μία μηχανή με "on-off". Δεν πονάς, δεν αισθάνεσαι και δεν χαίρεσαι. Απ' τη μία δεν μου είναι εύκολο να ξαναβάλω τον εαυτό μου σε μία διαδικασία διαρκών υπερβάσεων, αλλά απ' την άλλη όταν γυμνάζομαι και νιώθω καλά, σκέφτομαι πώς θα ήταν να βρίσκομαι ξανά μέσα στο ρινγκ".

ΤΟ ZAMBIDIS CLUB ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΩΝ

- Σε βρίσκουμε στο χώρο σου, στο Zambidis Club στη Γλυφάδα. Πες μας λίγα λόγια για το συγκεκριμένο εγχείρημα.

"Το Zambidis Club στη Γλυφάδα δημιουργήθηκε το 2010 και είναι ένα απ' τα πέντε συνολικά 'παιδιά' μου. Θεωρώ πως οι πιο σημαντικές αποστολές της ψυχής είναι η εξέλιξη και η προσφορά. Είναι σημαντικό, για εμένα, να προσφέρω στο μέγιστο ωραία πράγματα. Και τι πιο ωραίο απ' τον αθλητισμό... Είχα βάλει ως στόχο ζωής να δημιουργήσω ένα πολυτελές underground fightclub, όπου το kick boxing θα είναι για όλους. Βλέπω ανθρώπους στο γυμναστήριο που έρχονται να μάθουν αυτοάμυνα, να εκτονωθούν ψυχοσωματικά, να ανεβάσουν την αυτοπεποίθησή τους, να αδυνατήσουν και να φτιάξουν το σώμα τους. Έχω δει απίστευτες μεταμορφώσεις τόσο μεγάλων ανθρώπων όσο και παιδιών. Το πιο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι έρχονται οικογένειες για να γυμναστούν και να περάσουν ωραία. Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια και εγώ απ' την πλευρά μου θέλω όσο γίνεται να εξελιχθώ και να δημιουργήσω νέα Zambidis Club προκειμένου όλοι να έχουν πρόσβαση στον αθλητισμό και δη στο kick boxing.

- Τα παιδιά πως βλέπουν τον Iron Mike; Υπάρχει ενδιαφέρον για το kick boxing;

"Έχουμε στρατιές πιτσιρικάδων που ασχολούνται, πλέον, με το kick boxing (σ.σ. γέλια). Τα παιδικά είναι τα πιο δημοφιλή τμήματα. Ουσιαστικά, τα παιδιά με βλέπουν ως super ήρωα. Ο batman, o superman, o spiderman και ο... Iron Mike. Βέβαια, είναι σημαντικό απ' την πλευρά μας να διαχειριστούμε σωστά το κομμάτι της ψυχολογίας τους. Θέλουμε να τους περάσουμε στοιχεία όπως το ευ αγωνίζεσθαι και η ευγενής άμιλλα. Με όλους τους δασκάλους έχουν κοινή γραμμή, γιατί μέσω το Zambidis Club το παιδί μαθαίνει να έχει όραμα, υπομονή, επιμονή, πειθαρχία και πίστη στις δυνατότητές του. Μαθαίνουν να σκέφτονται υπό πίεση και να βελτιώνονται μέσα από σκληρή δουλειά. Είναι τεράστιο σχολείο το ρινγκ. Στους γονείς κάνει εντύπωση ότι τα παιδιά τους αποκτούν μία ψυχοσωματική ηρεμία μέσω της εκτόνωσης και αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό τρόπο συμπεριφοράς προς το καλύτερο. Πολλοί λένε, μετά το τέταρτο-πέμπτο μάθημα πως δεν είναι δικό τους το παιδί (σ.σ γέλια). Για εμένα υπάρχει μία τεράστια ηθική ανταμοιβή".

- Εκτός ρινγκ, πώς είσαι ως άνθρωπος;

"Όπως σου προείπα, όταν ζεις στη γυάλα του πρωταθλητισμού, αφιερώνεις το 80% της καθημερινότητάς σου στον αθλητή και μόλις το 20% στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει πως δεν ξέρεις πραγματικά τον εαυτό σου. Για παράδειγμα, μέχρι τα 27 πίστευα πως είμαι λαίμαργος, ότι δηλαδή μ' αρέσει να τρώω πολύ. Κάποια στιγμή είχα έναν τραυματισμό και χρειάστηκε να μείνω εκτός δράσης για περισσότερες από 20 ημέρες. Την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη ημέρα έτρωγα λαίμαργα. Όταν έφτασα στην 15η ημέρα ήρθε ο κορεσμός. Σταμάτησα να τρώω πολύ και προτιμούσα μικρά γεύματα. Τότε κατάλαβα πως δεν είμαι λαίμαργος. Απλά η στέρηση σου δημιουργεί αυτές τις αντιδράσεις. Αισθάνθηκα τεράστια χαρά όταν το συνειδητοποίησα, γιατί δεν ήθελα να γίνω 100 κιλά (σ.σ. γέλια).

Στην προσωπική ζωή μου είμαι ήρεμος και... ειρηνικός. Μ' αρέσει να βρίσκομαι σε ένα πρόγραμμα, παρά το γεγονός πως σταμάτησα τον πρωταθλητισμό. Έχω κρατήσει το 'οπλικό σύστημα' μεθοδολογίας του πρωταθλητισμού και το ακολουθώ πιστά για να πετυχαίνω μικρούς στόχους της ζωής. Σαφέστατα έχω μικρότερο άγχος σε σχέση με πριν και ζω μία φυσιολογική ζωή".

- Πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

"Μ' αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω σινεμά. Σου αποκαλύπτω, βέβαια, πως δεν συνηθίζω να βλέπω ταινίες δράσης γιατί μπαίνω στο... mood της δουλειάς και μου φαίνονται όλα ψεύτικα (σ.σ. γέλια). Ξέρω τι σημαίνει να δεχθείς μία γροθιά στο κεφάλι χωρίς γάντι, οπότε μου φαίνεται αστείο.

Λατρεύω, επίσης, τα γρήγορα αυτοκίνητα. Μ' αρέσει να πηγαίνω ταξίδια με το αυτοκίνητο. Είναι το αγχολυτικό μου. Ξεκλέβω μία ώρα την ημέρα, παίρνω το αμάξι και πηγαίνω μία βόλτα μέχρι τη θάλασσα για να ηρεμήσω και να αφήσω πίσω τις όποιες σκοτούρες.

Γενικά, πάντως, είμαι σπιτόγατος. Επειδή έχω ταξιδέψει πολύ και σε δύσκολες περιοχές, λόγω των αγώνων, μου έχει λείψει η ησυχία και η ηρεμία του σπιτιού. Ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει να ξενυχτάω και να βγαίνω έξω".

Δεν φοβάμαι να 'τσαλακωθώ' γιατί δεν έχω να κρύψω τίποτα

- Πόσο σημαντική είναι η πίστη στη ζωή σου;

"Η πίστη με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην καριέρα μου. Όταν χρειάζεται να κάνεις μία υπέρβαση, ξεφεύγεις απ' το λογικό και προσπαθείς να αντλήσεις δύναμη απ' το πνευματικό κομμάτι. Υπήρξαν στιγμές, πριν από σημαντικούς αγώνες που γονάτισα και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Ήμουν μόνος μου για 6-7 δευτερόλεπτα, παρότι γύρω μου υπήρχε 20.000 κόσμος. Συγκεντρώθηκα, προσευχήθηκα, άνοιξα τα μάτια και πήγα να δώσω μάχες μέχρι τελικής πτώσης.

Πολλές φορές ακούω ανθρώπους να συνδέουν την πίστη με την εκκλησία. Δεν μπαίνω σε μία τέτοια διαδικασία. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί γιατροί, καλοί και κακοί δικηγόροι, έτσι υπάρχουν καλοί και κακοί παπάδες.

Προσωπικά, κάθε πρωί που ξυπνάω, είμαι ευγνώμων για όσα έχω πετύχει στη ζωή μου".

- Θα ήθελες κάποια στιγμή να κάνεις οικογένεια;

"Ναι, βέβαια. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια και να αποκτήσω 1-2 παιδιά. Αυτό είναι ένα ξεχωριστό σχολείο, που θυμίζει τον... πρωταθλητισμό. Είναι πολύ όμορφο να φέρεις μία-δύο ψυχούλες σ' αυτό τον κόσμο και να τους μεταλαμπαδεύσεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες σου".

- Σε είδαμε παλαιότερα να συμμετέχεις στο Dancing with the Stars. Πόσο δύσκολη ήταν μία τέτοια απόφαση; Υπό την έννοια πως, λόγω αθλήματος, βγάζεις μία σκληράδα που δεν ταίριαζε, θεωρητικά, σε ένα τέτοιο κόνσεπτ. Σκέφτηκες ότι θα σε κρίνουν αρνητικά;

"Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα πάρα πολύ προτού αποφασίσω να πω το 'ναι'. Όταν μου έκαναν την πρόταση, τους είπα 'ΟΚ, αλλά εγώ τι πρέπει να κάνω;' (σ.σ. γέλια). Μ' αρέσουν οι προκλήσεις και το γεγονός πως επρόκειτο να μαζευτούν χρήματα για φιλανθρωπικό λόγο, έκανε πιο εύκολη την απόφαση να αποδεχθώ την πρόταση. Δεν φοβάμαι να 'τσαλακωθώ' γιατί δεν έχω και τίποτα να κρύψω. Όσο πιο κόντρα είναι ένας ρόλος, τότε πιο πολύ με ιντριγκάρει. Ήμουν απλά ο εαυτός μου.

Θυμάμαι, ήμουν στο Μιλάνο για έναν αγώνα και γύρισα τρεις ημέρες πριν απ' την έναρξη του show. Είχα λίγο χρόνο, αλλά με τη βοήθεια της δασκάλας μου, κατάφερα να φέρω εις πέρας την αποστολή. Σου αποκαλύπτω, βέβαια, πως όταν βγήκαμε στην σκηνή, έπαθα... σεντόνι και χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να βρω τα βήματα στο τάνγκο. Όμως, έστω και με περιπετειώδες τρόπο, τα κατάφερα. Θεωρώ πως, παρά την υπερέκθεση σε κάποιες περιπτώσεις, έχω καταφέρει να βγω... άφθαρτος".

Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ SURVIVOR ΚΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ NOMADS

- Εφτά χρόνια αργότερα, έρχεται η πρόταση του ANT1 για το "Nomads". Ένα εντελώς διαφορετικό κόνσεπτ, πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία σου. Τι σκέφτηκες αυτή τη φορά;

"Πέρυσι, τέτοια εποχή, μου είχαν κάνει πρόταση να πάω στο Survivor, αλλά αρνήθηκα για διάφορους λόγους. Στην περίπτωση του Nomads, μου ήρθε ένα μήνυμα πολύ νωρίς το καλοκαίρι απ' τους ιθύνοντες του ΑΝΤ1 ότι πρέπει να κάνουμε ένα ραντεβού... χθες. Εκεί με ενημέρωσαν για την πρόταση και μου ανέλυσαν τις σκέψεις τους. Αρχικά, έπαθα ένα σοκ γιατί η υπερέκθεση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μεγάλη. Απ' την πλευρά μου, το πρώτο πράγμα που ρώτησα δεν ήταν ούτε πόσα χρήματα θα πάρω, ούτε πόσο καιρό διαρκεί το παιχνίδι, αλλά ποιοι άλλοι θα συμμετέχουν.

Γιατί είναι σημαντικό να ταιριάζεις και να είναι συμβατός με τους υπόλοιπους παίκτες. Πέρασε ένα διάστημα συζητήσεων, αλλά τελικά δώσαμε τα χέρια. Προφανώς και στην αρχή ήμουν αγχωμένος γιατί ήξερα ότι κάποιες φορές η συμμετοχή σε ένα τέτοιο ριάλιτι μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ. Υπήρξαν άτομα που μου είπαν πως ήταν ρίσκο, αλλά εγώ σκέφτηκα όπως και στο Dancing with the Stars. Θα είμαι ο εαυτός μου κι ό,τι γίνει. Ούτως ή άλλως, την πείνα και τις κακουχίες είχα μάθει να τις διαχειρίζομαι ως αθλητής.

Κάθισα εννιά εβδομάδες και αν κρίνω απ' τις αντιδράσεις του κόσμου δεν μπλέχτηκα κάπου άσχημα. Προσπάθησα να έχω μία καλή παρουσία, να μην μπλέκομαι σε περίεργες καταστάσεις και να επιστρέψω με όμορφες αναμνήσεις στην Ελλάδα".

Στο Nomads είδα να αλλοιώνονται χαρακτήρες, υπήρχαν άτομα που είχαν στρατηγική

- Η αλήθεια είναι πως, παρότι είσαι ένας δυναμικός χαρακτήρας, σε πολλές περιπτώσεις είχες αναλάβει το ρόλο του... ειρηνοποιού μεταξύ των συμπαικτών σου.

"Για εμένα, το πιο σημαντικό είναι ο σεβασμός στο συνάνθρωπο. Ήθελα να υπάρχει ειρήνη μεταξύ μας. Υπήρχαν στιγμές που η κατάσταση μύριζε... μπαρούτι, υπήρχε ένταση, αλλά είχα αποφασίσει πως δεν ήθελα να μπλεχτώ σε κάτι τέτοιο. Υπάρχει λόγος; Κανένας. Σκεφτόμουν πως αν είχα μία ήρεμη παρουσία, ακόμα κι αν κάποιος επιχειρούσε να μου ρίξει 'βέλη', θα κατάφερνα να τα αποφύγω. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα στοχοποιούσαν αυτόν κι όχι εμένα. Προσωπικά, ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Έπαθα μολύνσεις, είχα γι' αρκετές ημέρες γαστρεντερίτιδα, αλλά παρ' όλα αυτά κοίταζα να είμαι εγώ καλά. Αν ήθελε κάποιος να τσακωθεί, ας τσακωνόταν μόνος του (σ.σ. γέλια). Απλά είχα άγχος να μην χρεωθώ κάτι κακό. Τα παιδιά θα πρέπει να μιμούνται και να οικειοποιούνται ωραίες συμπεριφορές κι όχι εντάσεις και κόντρες".

- Ήταν φανερό πως εσύ δεν πήγες στο παιχνίδι με κάποια στρατηγική. Θεωρείς, ωστόσο, πως υπήρξαν συμπαίκτες σου που είχαν κάποιο σχέδιο;

"Ναι, είδα να αλλοιώνονται χαρακτήρες. Υπήρχαν παίκτες που ήταν αλλιώς μπροστά στην κάμερα και αλλιώς στην καθημερινή συμβίωση. Από νωρίς κατάλαβα πως τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται και υπήρχαν άτομα που είχαν στρατηγική. Όταν πας να ζήσεις μία εμπειρία με το 'σπαθί' σου, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν και κάποιοι που δεν θα έχουν σπαθί και θα προσπαθήσουν με άλλους τρόπους να διαβάλλουν την εικόνα σου. Για να σου πω την αλήθεια, νομίζω πως έχω δει μόλις των 30% πραγμάτων και συμπεριφορών μέσα στο παιχνίδι. Δεν ήθελα να ασχοληθώ περαιτέρω".

- Με ποιον παίκτη ήρθες πιο κοντά; Είδαμε, για παράδειγμα, πως είχες καλή χημεία με τη Βασιλική Μιλλούση. Της έδειξες και κάποιες κινήσεις του kick boxing.

"Ναι, γενικά σέβομαι απεριόριστα τους ανθρώπους που έχουν προσφέρει στη χώρα μας και παλεύουν για τα ελληνικά χρώματα. Ακόμη περισσότερο εκτιμώ όσους έχουν πετύχει και πράγματα εκτός συνόρων. Από εκεί και πέρα, αρκετή παρέα έκανα με την Όλγα (σ.σ. Πιλιάκη) και τον Γιώργο Κατσινόπουλο. Ο Γιώργος είναι μια χαρά παιδί, κάνει κι αυτός πρωταθλητισμό στο Brazilian Jiu Jitsu. Είμαστε κοντά σε θέμα νοοτροπίας. Βλέπαμε τα ίδια πράγματα και μπορούσαμε να προβλέψουμε καταστάσεις. Μην φανταστείς, βέβαια, πως είχαμε πολύ χρόνο για συζητήσεις. Το πρόγραμμα ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό και μας έπαιρναν πολλές ώρες τα γυρίσματα. Είχες διαρκώς μία κάμερα πάνω απ' το κεφάλι σου (σ.σ. γέλια). Γενικά, με όλα τα παιδιά είχα καλές σχέσεις. Δεν είχα πρόβλημα με κάποιον".

Ο Μαυρίδης μού είπε πως είχε περάσει δύσκολα στους νομάδες της φωτιάς

- Έκανε τεράστια εντύπωση στον κόσμο πως η Αποστολία Ζώη, η οποία εν τέλει κέρδισε και το παιχνίδι, ήταν τόσο καλή στα αθλήματα. Το περίμενες;

"Γι' αυτό το λόγο τη φωνάζαμε και νίντζα! Θεωρώ πως η Αποστολία είναι πολυμήχανη, βρίσκει τρόπους και προσαρμόζεται σε καταστάσεις. Έχει ασχοληθεί με αρκετά αθλήματα και μπορούσε να ανταπεξέλθει πιο εύκολα από εμένα, για παράδειγμα, που είχα επικεντρωθεί στο kick boxing. Βρέθηκε άξια εκεί που βρέθηκε".

- Για τον Γιώργο Μαυρίδη, ποια είναι η άποψή σου; Επειδή είχε αρκετές προστριβές με πολλούς παίκτες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

"Τον Γιώργο δεν πρόλαβα να τον ζήσω πολύ. Έβλεπα, ωστόσο, πως υπήρχαν σύννεφα στις σχέσεις με τους υπόλοιπους παίκτες και δεν θα αργούσε να ξεσπάσει... καταιγίδα. Φαινόταν και στα αγωνίσματα πως είναι πιο μοναχικός. Όσο τον έζησα, ήταν φανερό πως κουβαλούσε θυμό απ' το διάστημα που συνυπήρξε με τους νομάδες της φωτιάς. Μου είπε κάποια πράγματα και του απάντησα 'προφανώς, πρέπει να πέρασες δύσκολα'. Μου λέει 'ναι, πέρασα πολύ δύσκολα'. Δεν πρόλαβα να τον δω στα χαρούμενά του γιατί στη συνέχεια αποχώρησα απ' το παιχνίδι".

- Σε είδαμε στο Dancing with the Stars και στο Nomads. Το Iron Challenge, που είναι δική σου διοργάνωση μαχητικών αθλημάτων, πότε θα επιστρέψει;

"Πολύ σύντομα! Τόσο εγώ όσο κι η ομάδα μου ετοιμάζουμε όμορφα πράγματα για το άμεσο μέλλον. Κοιτάζουμε ήδη πολύ μεγάλους αθλητές και συνεργασίες με δυνατά 'όπλα' του εξωτερικού. Βρισκόμαστε στο κομμάτι του προγραμματισμού και σύντομα θα υπάρξουν ανακοινώσεις. Γενικά, έχω πολλές ιδέες, δεν κάθομαι ήσυχος (σ.σ. γέλια). Επίσης, έχω θέσει ως στόχο να επεκτείνω τo Zambidis Club και σε άλλες περιοχές. Αυτή την στιγμή υπάρχουν γυμναστήρια στη Γλυφάδα, στο Παλαιό Φάληρο, στο Κερατσίνι, στη Νέα Ιωνία και τα Βριλήσσια. Κάποια απ' αυτά είναι σε συνεργασία με τα γυμναστήρια PLANET".

Photo Credits: Παντελής Ζερβός