Νίκος Μαχλάς: "Στο πρόσωπο του Σαββίδη βλέπω έναν άλλο Θόδωρο Βαρδινογιάννη"

Η καριέρα ενός ποδοσφαιριστή είναι ένα ψηφιδωτό από στιγμές. Μία λάθος απόφαση είναι ικανή να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Ένα γκολ μπορεί να σου προσφέρει ανεπανάληπτα συναισθήματα και να σε κάνει ήρωα, έστω και για μία ημέρα. Υπάρχει, όμως, κάτι που θα σε ακολουθεί για πάντα. Οι επιλογές σου. Και πιο συγκεκριμένα τα πρόσωπα που επηρέασαν τις επιλογές σου. Ειδικά, όταν αυτές συνδυάστηκαν με τίτλους και ένα "Χρυσό Παπούτσι".

Ο Νίκος Μαχλάς δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε, ούτε πού έφτασε. Δεν φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματά του για τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να γίνει ένας απ' τους σημαντικότερους επιθετικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάπου ανάμεσα στα γκολ και τις επιτυχίες υπάρχουν οι άνθρωποι και οι ομάδες. Ο Ευγένιος Γκέραρντ κι ο ΟΦΗ, ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης κι η αγάπη του για την Κρήτη, ο Λίο Μπενάκερ κι η Φίτεσε, ο Γιόχαν Κρόιφ κι ο Άγιαξ, ο Ότο Ρεχάγκελ και η Εθνική Ελλάδας.

Με μάτια βουρκωμένα από συγκίνηση, το κοπέλι, που ανάγκασε τους Ολλανδούς να χορεύουν συρτάκι για χάρη του, μίλησε στο Sport24.gr ανήμερα της επετείου των 20 χρόνων απ' την κατάκτηση του "Χρυσού Παπουτσιού", το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο στον κορυφαίο σκόρερ των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Με ειλικρίνεια, αγάπη και πάνω απ' όλα συναίσθημα, ο Νίκος Μαχλάς κάνει την αναδρομή του και αναφέρεται σε όλους όσοι καθόρισαν την καριέρα του, με φόντο την πλατεία Λιονταριών του Ηρακλείου της Κρήτης.

Μεγάλωσε κοντά στο γήπεδο του Ηροδότου, στην μικρασιατική πλευρά του Ηρακλείου. Παρ' όλα αυτά, δεν αγωνίστηκε ποτέ σ' αυτή την ομάδα, καθώς σε ηλικία 12 ετών έγινε μέλος των ακαδημιών του ΟΦΗ.

"Είμαι γέννημα-θρέμμα της ομάδας του ΟΦΗ", αποκρίνεται και περιγράφει τον εαυτό του ως ένα παιδί που ήθελε πάντα να διακρίνεται. Θεωρούσε πως έπρεπε να κάνει πράγματα για να βοηθάει την ομάδα του.

"Δεν ήμουν εγωιστής, αλλά με επηρέαζε αν δεν πετύχαινα γκολ λόγω θέσης. Για έναν επιθετικό, το γκολ είναι πολύ σημαντικό. Το ταλέντο είναι έμφυτο κι ευτυχώς μου έβγαινε στο γήπεδο. Από μικρό παιδί ήμουν πάντα μεταξύ των διακριθέντων, σημείωνα διαρκώς γκολ στις ακαδημίες και στα τουρνουά. Δεν με ενδιέφερε, όμως, μόνο να πετυχαίνω γκολ, αλλά και να δημιουργώ ευκαιρίες για τους συμπαίκτες μου.

Το ίδιο έκανα και τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής καριέρας μου. Όμως, όταν πήγα στη Φίτεσε το 1996, κατάλαβα πως πρέπει να κοιτάξω περισσότερο τον εαυτό μου και να αφοσιωθώ στα γκολ, αφού είχα την έφεση και την ικανότητα. Έπαιξε ρόλο, βέβαια, το γεγονός πως αγωνιζόμουν σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και χρειαζόταν σκληρή δουλειά κι αποφασιστικότητα για να διατηρήσω τη θέση μου".

Πριν απ' τη Φίτεσε, όμως, υπήρχε ένα πιο σημαντικό κεφάλαιο στην καριέρα του, απ' το 1990 έως το 1996. Ο ΟΦΗ. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ήταν το πεπρωμένο του.

"Από μικρό παιδί ήθελα να φορέσω τη φανέλα του ΟΦΗ, επειδή κι ο πατέρας μου, Γιώργος είχε πραγματοποιήσει αξιόλογη καριέρα με την ομάδα (σ.σ. ήταν μέλος της ομάδας που ανέβασε για πρώτη φορά τον ΟΦΗ στην Α' Εθνική το 1976). Σημαντικό ρόλο, βέβαια, έπαιξε ο πρώην παίκτης της ομάδας, Δημήτρης Παπαδόπουλος, που δημιούργησε τις ακαδημίες και μάζεψε τους καλύτερους νεαρούς ποδοσφαιριστές της Κρήτης. Εκείνη την εποχή ο ΟΦΗ βρισκόταν στην ελίτ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το 1985 ήρθε ο Ευγένιος Γκέραρντ που έφερε ενθουσιασμό στην ομάδα, ενώ υπήρχαν και πάρα πολλοί παίκτες με ποιότητα. Για τα μικρά παιδιά, ο ΟΦΗ αποτελούσε μία ομάδα πρότυπο".

Η αλήθεια είναι πως παράγοντες όπως ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης λείπουν απ' το ελληνικό ποδόσφαιρο

Αποτέλεσε μέλος του ΟΦΗ στην καλύτερο περίοδο της ιστορίας του. Τι ήταν, όμως, αυτό που έκανε ξεχωριστή εκείνη την ομάδα;

"Η ομάδα εκείνη την εποχή ήταν οικογένεια. Ο Γκέραρντ μάς δίδαξε πως μόνο αν είμαστε ενωμένοι θα καταφέρουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας. Παράλληλα, είχαμε την τύχη και τη χαρά να έχουμε στην ομάδα έναν παράγοντα όπως ήταν ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης. Ένας άνθρωπος που προσέφερε τεράστια βοήθεια σ' αυτή την ομάδα απ' τη θέση του ιδιοκτήτη. Ήταν ακούραστος. Ψαχνόταν διαρκώς, όπως κι ο Γκέραρντ.

Πήγαινε δεξιά, αριστερά, ανά την Ελλάδα και έψαχνε να βρει παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Δεν εφησύχαζε ποτέ. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι από εκείνη τη γενιά έκαναν σπουδαία καριέρα και αρκετοί εξ αυτών πουλήθηκαν με πολλά χρήματα για τα δεδομένα της εποχής".

Κάνει παύση. Τα μάτια του βουρκώνουν από συγκίνηση. Ο θάνατος του Θόδωρου Βαρδινογιάννη το 1996, σε ηλικία 54 ετών, από ανακοπή καρδιάς, είναι εμφανές πως τον συγκλόνισε.

"Η αλήθεια είναι πως παράγοντες όπως ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης λείπουν απ' το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μόνο στο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη βλέπω έναν άλλο Θόδωρο. Ο Θόδωρος ήταν αυτό που λέμε 'έξω καρδιά'. Αγαπούσε την Κρήτη, αγαπούσε την ομάδα κι ό,τι κι αν του ζητούσες ήταν εκεί για εσένα. Βλέπουμε πως πλέον έχουν αλλάξει οι εποχές.

Ο Παναθηναϊκός είναι εντελώς διαφορετικός, στον Ολυμπιακό ο Βαγγέλης Μαρινάκης δίνει αρκετά χρήματα, ενώ υπάρχει πολύς κόσμος στο πλευρό της ομάδας, το οποίο σημαίνει πως είναι δύσκολο να μείνει ακέφαλη διοικητικά. Είναι λιγοστοί οι παράγοντες που το κάνουν από αγάπη. Ο Θόδωρος το έκανε ξεκάθαρα επειδή αγαπούσε τον τόπο του, την Κρήτη.

Θυμάμαι, εκείνη την εποχή, ο ΟΦΗ προπλήρωνε τους ποδοσφαιριστές. Όποιον παίκτη κι αν ζητούσε ο Γκέραρντ, ο Βαρδινογιάννης θα έκανε τα πάντα για να τον φέρει στην ομάδα. Εντάξει, επρόκειτο για ανθρώπους με τεράστια προσωπικότητα και εκεί είναι η διαφορά. Στην προσωπικότητα και στην ηθική. Τόσο ο Θόδωρος όσο κι ο Γκέραρντ είχαν πάνω απ' όλα ηθική.

Να σου πω την αλήθεια, όταν μιλάω γι' αυτούς συγκινούμαι ιδιαίτερα επειδή εκείνη την εποχή μάς προσέφεραν τόσα πολλά. Λείπουν. Και πάντα, όταν τους σκέφτομαι, με πιάνει ένα παράπονο που δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας. Λέω: 'Ρε γαμώτο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι τώρα στο χώρο του ποδοσφαίρου'. Είναι κάτι που το έχω διαρκώς στο μυαλό μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσους ανθρώπους είχε βοηθήσει ο Θόδωρος".

Παρότι οι σχέσεις του ΟΦΗ - Παναθηναϊκού ήταν αδερφικές, προτίμησε να με δώσει στο εξωτερικό

Η λέξη "εκτίμηση" θα βγει πολλές φορές απ' το στόμα του κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. Κι όχι άδικα, αφού αισθάνεται πως η προσφορά του Θόδωρου Βαρδινογιάννη δεν εκτιμήθηκε αναλόγως απ' τους Έλληνες φιλάθλους.

"Δεν εκτιμήσαμε όσα προσέφερε ο Θόδωρος, επειδή γενικά στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε. Είμαστε άνθρωποι που όταν βλέπουμε κάτι καλό κοιτάζουμε πώς να το υποβαθμίσουμε και να το μειώσουμε. Θέλουμε να μειώσουμε τον διπλανό μας για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα. Είναι κάτι που με 'σκοτώνει' ακόμα και τώρα. Δεν εκτιμάμε κάποιες αξίες".

Ο Θόδωρος Βαρδιγιάννης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της καριέρας του. Ουσιαστικά, η σχέση τους ήταν πατέρα - υιού.

"Θυμάμαι πως με είχε φωνάξει στο γραφείο του, σε μία εποχή που φοβόμασταν να πούμε ακόμα και το όνομά του. Ήταν παντοδύναμος. Με φωνάζει, λοιπόν, και μου κάνει ένα πολύ ακριβό δώρο για τα ελληνικά δεδομένα. Μου ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να με κρατήσει στην ομάδα και πως όταν έρθει μία καλή πρόταση απ' το εξωτερικό θα με παραχωρήσει, επειδή πιστεύει σε εμένα και τις δυνατότητές μου. Έτσι κι έγινε. Παρότι οι σχέσεις του ΟΦΗ με τον Παναθηναϊκό εκείνη την εποχή ήταν αδερφικές, προτίμησε να με δώσει σε ομάδα του εξωτερικού. Ήταν κάτι που το χάρηκα ιδιαίτερα".

"Πιο έντονο ενδιαφέρον είχε εκφράσει ο Ολυμπιακός. Μου είχαν γίνει δύο κρούσεις, αλλά προτίμησα το εξωτερικό και θεωρώ πως δικαιώθηκα για την επιλογή μου. Εκτός απ' τη Φίτεσε, μου είχε γίνει πρόταση κι απ' τη Σαμπντόρια. Ο μάνατζέρ μου, μου είπε πως είναι καλύτερο να πάω στη Φίτεσε επειδή θα έχω περισσότερες ευκαιρίες να αναδειχθώ και να πάρω μία μυρωδιά απ' την Ευρώπη. Εκείνη την περίοδο η ομάδα έφτιαχνε νέο γήπεδο και είχε αποφασίσει να ρίξει αρκετά χρήματα για να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα πρωταγωνιστούσε στο ολλανδικό πρωτάθλημα, όπως και συνέβη".

Στον Ολυμπιακό ήξερα πως θα έβαζα τα γκολ, θα έπαιρνα το πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν θα με έκανε χαρούμενο

Η πρόταση του Ολυμπιακού είχε έρθει σε μία εποχή που οι "ερυθρόλευκοι" άρχισαν να "χτίζουν" την αυτοκρατορία τους, με μπροστάρη τον Σωκράτη Κόκκαλη. Για ένα παιδί 23 ετών, με όνειρα και φιλοδοξίες, η απόφαση να πάει σε μία μικρομεσαία ομάδα της Ευρώπης, σίγουρα δεν ήταν εύκολη, ακόμα κι αν υπήρχε το δέλεαρ του εξωτερικού.

"Ήμουν ένα άτομο που του άρεσε να ρισκάρει. Πίστευα στις δυνατότητές μου. Πίστευα ότι, όπου κι αν πάω, θα πετύχω τους στόχους μου. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Στον Ολυμπιακό ήξερα πως θα έβαζα τα γκολ, θα έπαιρνα το πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν θα με έκανε χαρούμενο. Θεωρούσα πως στο εξωτερικό θα ήταν τελείως διαφορετικά, γιατί το έβλεπα ως όνειρο. Στην αρχή δυσκολεύτηκα, αλλά είχα πεισμώσει τόσο πολύ για να πετύχω, που τα κατάφερα".

Μάλιστα, εκείνη την εποχή αρκετοί υποστήριξαν πως ο Γκέραρντ είχε συμβάλει στην απόφασή του να αποδεχθεί την πρόταση της Φίτεσε.

"Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Απλώς ο Γκέραρντ μου είπε τη γνώμη του για τη Φίτεσε, η οποία ήταν θετική. Όμως, δεν ήταν αυτός που προσπάθησε να με πάει εκεί. Ήρθαν έτσι οι συγκυρίες που έτυχε να πάω στην Ολλανδία. Μάλιστα, θυμάμαι πως έφυγα απ' το Αμβούργο, όπου κάναμε προετοιμασία με τον ΟΦΗ, για να πάω στις Βρυξέλλες και να υπογράψω το συμβόλαιό μου με τη Φίτεσε".

Η μεταγραφή του Μαχλά στη Φίτεσε ήταν απ' τις πρώτες Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό. Για τους ξένους, η εικόνα ενός Έλληνα παίκτη στο ολλανδικό πρωτάθλημα δεν ήταν οικεία. Ωστόσο, ο 23χρονος -τότε- επιθετικός δεν ήταν άγνωστος στο ποδοσφαιρικό κοινό.

"Είχα ένα background ως ποδοσφαιριστής λόγω της συμμετοχής μου στην Εθνική, αλλά και στη Μικτή Κόσμου. Προφανώς έπαιξαν ρόλο και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με τον ΟΦΗ. Όμως, το σημαντικότερο ήταν ένα φιλικό της Μικτής Κόσμου με τη Μίλαν, όπου πέτυχα δύο γκολ.

Εκεί με είδαν πολλοί και άρχισαν να ρωτούν για εμένα. Το συγκεκριμένο ματς έπαιξε ρόλο προκειμένου να με επιλέξει ένας τεράστιος προπονητής με σπουδαία καριέρα στον Άγιαξ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Λίο Μπενάκερ. Αυτός με είδε στο Μιλάνο και ζήτησε την απόκτησή μου".

Μέσω του ΟΦΗ κατάφερε να πάρει τη σπουδαία μεταγραφή, αλλά η βιτρίνα ήταν, δίχως αμφιβολία, η Εθνική. Ειδικά όταν σε ηλικία μόλις 20 ετών πέτυχε το "χρυσό" γκολ απέναντι στη Ρωσία κι έστειλε την Ελλάδα σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Όλα τα φώτα έπεσαν πάνω του. Μία κατάσταση δύσκολα διαχειρίσιμη.

"Δεν θα το πιστέψεις, αλλά δεν το έβλεπα έτσι. Δεν σκεφτόμουν πως ήμουν 20 χρονών. Αισθανόμουν πως δεν είχα κάτι να ζηλέψω ή να φοβηθώ. Έμπαινα μέσα στο γήπεδο με σκοπό να κάνω αυτό που γνωρίζω καλύτερα: Να βάλω γκολ και να βοηθήσω την ομάδα μου.

Σίγουρα όταν πετυχαίνεις ένα γκολ μπροστά σε 80.000 κόσμο, το οποίο στέλνει τη χώρα σου για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, είσαι πολύ χαρούμενος. Όμως, την αμέσως επόμενη ημέρα το είχα αφήσει πίσω. Το ίδιο συνέβη κι όταν πήρα το 'Χρυσό Παπούτσι'. Χάρηκα, αλλά ως εκεί. Ήθελα να προσπαθήσω στη συνέχεια ακόμη περισσότερο".

Γκολ μπροστά σε 80.000 θεατές. Το όνειρο κάθε παιδιού που αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο.

"Εκείνη την στιγμή η χαρά είναι απερίγραπτη, αλλά την ίδια ώρα αισθάνεσαι ένα κενό. Ένιωσα σαν να μας αγκάλιασε το Ολυμπιακό Στάδιο. Ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Όπως όταν κατακτήσαμε το Euro το 2004".

Έτσι ήταν γραφτό να συμβεί. Μάλωσα με τον Ρεχάγκελ, εκείνος πήρε τον Χαριστέα και κατακτήσαμε το Euro

Ωστόσο, η εικόνα της Εθνικής στην τελική φάση της διοργάνωσης ήταν αποκαρδιωτική. Πολλά έχουν ακουστεί για τη νοοτροπία, αλλά και τη σοβαρότητα που (δεν) επέδειξε εκείνη ομάδα. Η άποψη ενός εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας έχει ιδιαίτερη σημασία.

"Τα λάθη που κάναμε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μάς έγιναν μαθήματα τόσο σε ατομικό όσο και σε επίπεδο εθνικής ομάδας, προκειμένου να έρθουν στη συνέχεια οι επιτυχίες, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro. Θεωρώ πως πήγαμε πάρα πολύ νωρίς στις ΗΠΑ. Το είδαμε παραπάνω σοβαρά απ' ό,τι έπρεπε. Αναλωθήκαμε σε τουρνουά, φιλικά κι όλο αυτό μας κούρασε κυρίως ψυχολογικά. Είχαμε και την ατυχία να πέσουμε πάνω στην καλύτερη Βουλγαρία, την καλύτερη Νιγηρία και την καλύτερη Αργεντινή όλων των εποχών. Για εμένα, εκείνη η Αργεντινή είναι η καλύτερη ομάδα που έπαιξε ποτέ σε Μουντιάλ".

Δέκα χρόνια αργότερα θα μπορούσε να αποτελεί μέλος της "χρυσής φουρνιάς" που κατέκτησε το Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας, αλλά η κόντρα με τον Ότο Ρεχάγκελ του κόστισε ακριβά. Η διαφωνία με τον Γερμανό τεχνικό για τη θέση που θα παίζει είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί εκτός πλάνων, μετά από ένα φιλικό με την Κύπρο στις 15 Μαΐου του 2002. Λίγους μήνες νωρίτερα, ο Ρεχάγκελ είχε το πολυσυζητημένο επεισόδιο με τον Γρηγόρη Γεωργάτο, πριν απ' το ματς με τη Φινλανδία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002.

"Δεν μπορώ να πω ότι δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στην αποστολή. Θα είναι ψέματα. Όλοι είχαμε να κερδίσουμε κάτι. Εγώ ήμουν μέλος εκείνης της ομάδας, αλλά είχε υπάρξει ένα επεισόδιο τόσο με εμένα όσο και με τον Γρηγόρη Γεωργάτο. Ουσιαστικά, είχαμε μαλώσει με τον Ότο Ρεχάγκελ. Είχα ξεκαθαρίσει πως δεν θέλω να παίζω σε μία θέση που δεν μου αρέσει και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω (σ.σ. αγωνιζόταν ως δεύτερος επιθετικός ή εξτρέμ). Γι' αυτό το λόγο, πήρε στη θέση μου τον Άγγελο Χαριστέα".

Μια απόφαση που βγήκε 100% στον Ρεχάγκελ, αφού ο Χαριστέας σημείωσε πολλά και κρίσιμα γκολ κατά τη διάρκεια των προκριματικών αλλά και του τουρνουά, με αποκορύφωμα το τέρμα στον τελικό με την Πορτογαλία.

"Έτσι ήταν γραφτό να συμβεί. Ο καθένας απ' την πλευρά του βοήθησε προκειμένου η Εθνική να φτάσει στην κατάκτηση του Euro".

Ήταν στενάχωρη η κατάσταση στα ματς με την ΑΕΚ, μου πέταξαν καφέδες στο αεροδρόμιο, χωρίς να φταίω σε κάτι

Επιστροφή στη σεζόν 1997-98, όταν και κατέκτησε το "Χρυσό Παπούτσι", σημειώνοντας 34 γκολ σε 32 συμμετοχές με τη Φίτεσε. Όπως υποστηρίζει, σε κανένα σημείο της χρονιάς δεν σκέφτηκε πως θα κατακτήσει το βραβείο, ενώ η μάχη με τον Χακάν Σουκούρ που έκανε όργια με τη Γαλατασαράι (32 γκολ σε 34 ματς) είχε κορυφωθεί τις τελευταίες αγωνιστικές.

"Προσωπικά σκεφτόμουν πώς θα βοηθήσω την ομάδα μου να επιτύχει τους στόχους της. Ήθελα σε κάθε παιχνίδι να βάζω γκολ. Το 'Χρυσό Παπούτσι' ήταν η επιβράβευση των κόπων μου. Είμαι τυχερός που είμαι ο μοναδικός Έλληνας που έχει κατακτήσει, μέχρι στιγμής, το συγκεκριμένο βραβείο. Είναι πολύ σημαντικό που στο βιογραφικό μου υπάρχει αυτή η επιτυχία. Αποτελεί ένα παράσημο για την καριέρα μου".

"Σίγουρα βοήθησα κι εγώ απ' την πλευρά μου να πάρουν κι άλλοι Έλληνες μεταγραφή στο εξωτερικό, αλλά δεν μου αρέσει να βάζω τη λέξη 'εγώ'. Εκείνη την εποχή ήμουν εγώ, αλλά θα μπορούσε να είναι και κάποιος άλλος. Θεωρώ, όμως, πως η επιτυχία μου βοήθησε προκειμένου να ανοίξουν τα σύνορα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να μεταγραφούν στο εξωτερικό κι άλλοι αξιόλογοι παίκτες.

Πλέον, έχουμε δημιουργήσει μία παράδοση στους στόπερ και στα αμυντικό χαφ. Ο μόνος επιθετικός που έχει μείνει στο κορυφαίο επίπεδο είναι ο Κώστας Μήτρογλου. Πιστεύω, γενικά, πως οι Έλληνες έχουμε ταλέντο και μπορούσε να προσαρμοστούμε σε διαφορετικές καταστάσεις".

Μία διαφορετική κατάσταση ήταν κι οι αναμετρήσεις με την ΑΕΚ για το κύπελλο UEFA της σεζόν 1998-99. O Μαχλάς αποδείχθηκε δήμιος της Ένωσης, αφού σημείωσε τα τρία γκολ απέναντι στους "κιτρινόμαυρους", εκ των οποίων τα δύο στη Νέα Φιλαδέλφεια, βοηθώντας την ομάδα του να πάρει την πρόκριση για την επόμενη φάση της διοργάνωσης. Άραγε, πόσο δύσκολο είναι να πετυχαίνεις γκολ κόντρα σε μία ομάδα της χώρας σου;

"Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά όφειλα να κάνω τη δουλειά μου. Έτσι το είδα. Μάλιστα, εκείνη την εποχή είχε δημιουργηθεί ένα αλαλούμ στους αγώνες με την ΑΕΚ, επειδή κάποιοι θεώρησαν πως είπα μία λέξη στο πρώτο ματς, μετά το γκολ, την οποία όμως δεν είπα ποτέ. Ήταν στενάχωρη η κατάσταση, επειδή μου πέταξαν καφέδες στο αεροδρόμιο, χωρίς να φταίω σε κάτι. Παρ' όλα αυτά, δεν κατάφεραν τίποτα. Περισσότερο με πείσμωσαν, παρά με επηρέασαν. Το ευχάριστο, βέβαια, είναι πως μετά τη λήξη του αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια όλο το γήπεδο με χειροκρότησε και μου βγήκε όλη η πίεση".

Κατεβαίνει ο Κρόιφ, με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και μου λέει: 'Συνέχισε έτσι, μου αρέσεις πάρα πολύ'

Ύστερα από μία απόλυτα επιτυχημένη τριετία (1996-99) στη Φίτεσε με 66 γκολ και 14 ασίστ σε 101 παιχνίδια, είχε έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα στην καριέρα του.

"Είχα να επιλέξω μεταξύ της Μπάγερν Μονάχου και του Άγιαξ. Η πρώτη πρόταση που είχα ήταν απ' την Μπάγερν Μονάχου και προσωπικά απ' τον Ούλι Χένες, ο οποίος είχε έρθει να με συναντήσει στο αεροδρόμιο. Μία εβδομάδα αργότερα ήρθε κι η πρόταση του Άγιαξ. Προτίμησα τον Άγιαξ επειδή γνώριζα καλύτερα την ολλανδική νοοτροπία. Είχα κι άλλες προτάσεις, αλλά θεωρώ πως έπραξα το σωστό.

Εκεί την εποχή στην Μπάγερν έπαιζε ο Τζιοβάνι Έλμπερ και αναζητούσαν ακόμη έναν ποδοσφαιριστή που θα είχε έφεση στο σκοράρισμα. Μιλήσαμε, ήμουν πολύ χαρούμενος για το ενδιαφέρον, αλλά τελικά επέλεξα τον Άγιαξ γιατί πίστευα πως ταίριαζα περισσότερο στο στυλ παιχνιδιού. Δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση. Κερδίσαμε πρωταθλήματα, νταμπλ, απλά δεν τα καταφέραμε εξίσου καλά στην Ευρώπη".

Ο Άγιαξ είναι συνώνυμο του Γιόχαν Κρόιφ. Δεν υπήρχε, λοιπόν, πιθανότητα να μην τον ρωτήσουμε για τον Ολλανδό θρύλο που, για πολλούς, ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο.

"Είχαμε εξαιρετική σχέση! Δεν θα ξεχάσω έναν περιστατικό. Είχαμε παίξει έναν αγώνα στην 'Amsterdam Arena', είχαμε νικήσει κι είχα πραγματοποιήσει μία καλή εμφάνιση. Μετά το τέλος του παιχνιδιού, καθώς πήγαινα προς το πάρκινγκ για να πάρω το αμάξι μου, βλέπω ένα αυτοκίνητο με τα φώτα ανοιχτά να έρχεται προς το μέρος μου. Σταματάω για να περάσει, αλλά παραμένει ακίνητο. Δεν μπορούσα να διακρίνω ποιος ήταν.

Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα, κατεβαίνει ο Κρόιφ, με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και μου λέει: 'Συνέχισε έτσι, μου αρέσεις πάρα πολύ'. Δεν ξέρω, μου έκανε τεράστιο εντύπωση το συγκεκριμένο σκηνικό γιατί προσωπικά αισθανόμουν ασήμαντος μπροστά του. Ήταν πολύ απλός άνθρωπος. Τον αγαπούσαν πάρα πολύ οι Ολλανδοί και δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ. Θυμάμαι, είχαμε συζητήσει 2-3 φορές, ενώ τον είχε φέρει κι ο ΠΣΑΠ στην Ελλάδα για να τον βραβεύσει για την προσφορά του. Για εμένα, είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη ροή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Σ' αυτόν οφείλουμε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και προπονητές όπως ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Επρόκειτο για μία τεράστια προσωπικότητα και αισθάνομαι τυχερός που τον γνώρισα. Ήταν πολύ μπροστά απ' την εποχή του. Ο μοναδικός που πλησιάζει τα στάνταρ του και αποτελεί τον διάδοχό του είναι ο Γκουαρδιόλα. Είναι εντυπωσιακά όσα έχει πετύχει με Μπαρτσελόνα, Μπάγερν και Σίτι. Είναι, δίχως αμφιβολία, η εξέλιξη του Κρόιφ".

Ο Ζλάταν είναι ένα ιδιαίτερο παιδί

Εκτός απ' τον Κρόιφ, ο Μαχλάς συνυπήρξε στον Άγιαξ με ακόμα μία σημαντική προσωπικότητα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, ήταν συμπαίκτης με τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς τη σεζόν 2001-02, στα πρώτα βήματα του Σουηδού σούπερ σταρ.

"Με τον Ιμπραχίμοβιτς κάναμε παρέα στον Άγιαξ. Ο Ζλάταν είναι ο ίδιος, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Θεωρούσε πως έπρεπε να κερδίσει τους συμπαίκτες του στην προπόνηση, για να αισθανθεί πως είναι ο καλύτερος. Ήταν παιδί της ψυχολογίας. Αν η ψυχολογία του βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα, τότε παρουσίαζε και το ανάλογο πρόσωπο στους αγώνες. Δούλευε σκληρά στις προπονήσεις, αλλά δεν του έβγαιναν στα παιχνίδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο κόσμος να είναι εναντίον του.

Τελικά μετά από 6-8 μήνες είδε τις προσπάθειές του να αποδίδουν καρπούς και οι φίλαθλοι τον λάτρεψαν. Έτσι είναι ο Ζλάταν. Αν δεν αισθανθεί πως είναι ο καλύτερος στην ομάδα, δεν μπορεί να αποδώσει ανάλογα. Είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, που είναι δύσκολο να τον κάνεις παρέα. Παρ' όλα αυτά, εμείς ταιριάξαμε.

Ήταν εκκεντρικός και αυτό δεν άρεσε στους Ολλανδούς. Όμως, όταν απέκτησε αυτοπεποίθηση, κατάλαβε πως αυτός ορίζει τις καταστάσεις. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, πέτυχε τόσα σπουδαία πράγματα στην καριέρα του".

Αν έπρεπε, όμως, να ξεχωρίσει έναν συμπαίκτη, ποιος θα ήταν;

"Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο αδερφός του Μίκαελ Λάουντρουπ, ο Μπράιαν, με τον οποίο παίξαμε μαζί για μία σεζόν στον Άγιαξ. Δεν υπήρχαν αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο.

Επίσης, πολύ καλός παίκτης ήταν ο Ούγκο Ντελγκάδο, που είχαμε φέρει στον ΟΦΗ. Είχε απίστευτο ταλέντο αυτό το παιδί. Αν είχε το μυαλό στο κεφάλι του, θα έπρεπε να παίζει αλλού. Τεράστιος ποδοσφαιριστής".

Το 2003, ύστερα από επτά χρόνια στο εξωτερικό, αποφασίζει πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την επιστροφή στην Ελλάδα και τον Ηρακλή. Μία απόφαση που, όπως φαίνεται, δεν σκέφτηκε με το μυαλό, αλλά με την καρδιά.

Δεν έπρεπε να επιστρέψω, το έκανα για τον Γκέραρντ

"Πιστεύω πως μπορούσα να μείνω πολύ περισσότερο στο εξωτερικό. Ήταν λανθασμένη η απόφασή μου να επιστρέψω στην Ελλάδα. Το έκανα για τον Γκέραρντ, ο οποίος ήταν στον Ηρακλή και το είδα ως ανταπόδοση γι΄αυτά που προσέφερε στην καριέρα μου, αλλά ήταν λάθος. Έπρεπε να τον ευχαριστήσω με διαφορετικό τρόπο".

"Πάντα σκεφτόμουν πως ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον ΟΦΗ. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα, αλλά ευτυχώς αποσύρθηκα με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ. Και λέω ευτυχώς διότι ρε γαμώτο, δεν ξέρω πώς, αλλά αγάπησα πολύ αυτή την ομάδα, παρότι αγωνίστηκα μόλις δύο χρόνια. Τους θεωρώ κομμάτι μου. Κομμάτι της ζωής μου. Τους αγάπησα και με αγάπησαν. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, με τους οποίους κρατάω επαφές μέχρι και σήμερα. Είμαι πολύ ικανοποιημένος που έκλεισα την καριέρα μου στον ΑΠΟΕΛ".

Συγκινείται ξανά. Τα ματιά του βουρκώνουν. Δείχνει έναν άνθρωπος ιδιαίτερα συναισθηματικός.

"Δένομαι με κάποια πράγματα που έχουν αξία. Νωρίτερα, σκέφτηκα τον Θόδωρο και τον Γκέραρντ και συγκινήθηκα γιατί ήταν πολύ σημαντικοί τόσο για εμένα όσο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να τους αγνοείς. Είναι κομμάτι της ζωής σου.

Είναι σαν τον μπαμπά και τη μαμά σου. Όταν είσαι νέος δεν τους θέλεις, αλλά όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο εκτιμάς όσα έκαναν για εσένα".

Αποτελεί μία κλισέ ερώτηση, αλλά έχει πάντα νόημα. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια από τότε που αποχώρησε απ' τη δράση, πόσο εύκολο ήταν να αποβάλλει το μικρόβιο του ποδοσφαιριστή;

"Ήταν πολύ δύσκολο. Πρέπει να περάσουν χρόνια, να αρχίσεις να δραστηριοποιείσαι σε άλλα πράγματα και μόνο τότε μπορείς να προχωρήσεις μπροστά. Γενικά, είναι και θέμα χαρακτήρα. Όταν σταματήσεις το ποδόσφαιρο αρχίζεις να βλέπεις τους αγώνες με μία διαφορετική ματιά. Δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν έχεις συνδυάσει μία ολόκληρη ζωή με ένα άθλημα".

Έχασα πάρα πολλά χρήματα με τα διοικητικά του ΟΦΗ

Μπορεί να μην κατάφερε να κλείσει την καριέρα του στον ΟΦΗ, αλλά όταν η ομάδα χρειάστηκε τη βοήθειά του δήλωσε παρών, απ' τη θέση του παράγοντα αυτή τη φορά. Μία απόφαση που, όπως και στις περιπτώσεις των Ντέμη Νικολαΐδη και Θοδωρή Ζαγοράκη, του γύρισε μπούμερανγκ.

"Το σκέφτηκα με την καρδιά μου και μόνο με την καρδιά μου. Είναι λάθος, όμως, πολλές φορές να σκεφτόμαστε με την καρδιά μας όταν δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα. Ναι μεν ανεβάσαμε την ομάδα στη Super League, με τη βοήθεια του Νίκου Αναστόπουλου, αλλά υπήρχε ένα τεράστιο οικονομικό άνοιγμα. Δεν ήταν εύκολο να λυθεί. Μόνο αν έμπαιναν άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια, αφού η δική μου προσπάθεια είχε φτάσει στο 'αμήν'. Το ποδόσφαιρο δεν είναι εύκολο αν δεν υπάρχει το οικονομικό υπόβαθρο.

Αναφέρω ξανά τον ΠΑΟΚ, ο οποίος είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Με τον Ιβάν Σαββίδη στη διοίκηση, κατάφεραν να δημιουργήσουν μία τεράστια ομάδα, να ξεχρεώσουν και να οργανωθούν καλύτερα. Είδαμε πως ο Βρύζας κι ο Ζαγοράκης είχαν θέματα προηγουμένως. Το ίδιο κι ο Ντέμης με την ΑΕΚ, αλλά κι ο ΟΦΗ. Ο ΠΑΟΚ ήταν ο πιο τυχερός απ' όλους. Αν είχαμε λυμένο το οικονομικό κομμάτι, θα είχαμε κάνει κι οι τέσσερις τρελά πράγματα στις ομάδες μας, επειδή έχουμε σημαντικές γνώσεις απ' το ποδόσφαιρο".

"Έχασα πάρα πολλά χρήματα απ' την ενασχόλησή μου με τα διοικητικά του ΟΦΗ. Μην το σχολιάσουμε καλύτερα. Είναι ένα θέμα που με πονάει ακόμη και σήμερα, αλλά η ζωή συνεχίζεται".

Στην κηδεία δεν άντεξα, μπήκα μέσα στην εκκλησία και έφυγα με λυγμούς, δεν μπορούσα να το πιστέψω

Η συζήτηση επιστρέφει στον Ευγένιο Γκέραρντ. Άλλωστε, είναι ένα κεφάλαιο της ζωής του που δεν μπορεί να κλείσει τόσο εύκολα. Στις 2 Ιανουαρίου του 2018 έγινε γνωστός ο θάνατός του, ο οποίος σκόρπισε θλίψη σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

"Στην κηδεία του Γκέραρντ δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μπήκα μέσα στην εκκλησία και έφυγα με λυγμούς. Έκλαιγα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου ήρθαν όλες οι αναμνήσεις στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτός ο άνθρωπος έφυγε απ' τη ζωή. Ένας άνθρωπος που, όσοι τον ζήσαμε από κοντά, τον είχαμε σαν πατέρα μας.

Όποιον και να ρωτήσεις το ίδιο θα σου πει. Μας δίδαξε την ηθική, τη δουλειά και την προσπάθεια. Δεν επαναπαυόταν. Ήξερε πως μόνο με το ταλέντο δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Προσωπικά, σημάδεψε όλη την καριέρα μου. Θα είναι πάντα χαραγμένος μέσα στην καρδιά και το αίμα μου".

"Θυμάμαι μία τρομερή ιστορία με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Κάποια στιγμή, ενώ έπαιζα στον ΟΦΗ, γνώρισα μία κοπέλα και κάναμε σχέση. Στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος τα πήγα εξαιρετικά, έβαζα συνέχεια γκολ. Όμως, με την έναρξη του δεύτερου γύρου άρχισα να έχω μεταπτώσεις στην απόδοσή μου και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.

Το καταλαβαίνει ο Γκέραρντ και μου λέει: 'εσύ είσαι πολύ ερωτευμένος και πρέπει να δούμε τι θα γίνει'. Την Κυριακή παίζαμε ένα παιχνίδι εντός ή εκτός έδρας, θα σε γελάσω. Με φωνάζει την Παρασκευή στο γραφείο του και μου λέει: 'Είσαι εκτός αποστολής'. Δεν το πίστευα.

Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αφού μου λέει: 'Πήγαινε σ' αυτό το πρακτορείο, βγάλε εισιτήρια και πήγαινε μία εκδρομή με την κοπέλα. Δεν θέλω να βρίσκεσαι στο Ηράκλειο αυτές τις ημέρες. Θα επιστρέψεις τη Δευτέρα, αλλά με άλλα μυαλά'. Πήρα, λοιπόν, την κοπέλα μου και πήγαμε κάπου στα χιόνια. Επιστρέφω τη Δευτέρα στην προπόνηση, με καλωσορίζει κι από εκείνο το σημείο και ύστερα επέστρεψα στα στάνταρ μου. Ήταν ένας άνθρωπος που καταλάβαινε πώς αισθανόσουν. Σε 'μύριζε'.

Επίσης, έκανε και εφόδους στα σπίτια των παικτών, αν καταλάβαινε πως ξενυχτούν. Αν, μάλιστα, οι παίκτες είχαν κάνα ουισκάκι ή κρασί, καθόταν και έπινε μαζί τους (σ.σ. γέλια). Σε εμένα, βέβαια, δεν είχε έρθει ποτέ επειδή δεν συνήθιζα να βγαίνω και να ξενυχτάω".

"Το πιο στενάχωρο για εμάς ήταν η εικόνα του το τελευταίο διάστημα, λίγο πριν πεθάνει. Είχε περάσει ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Βέβαια, και άκουγε και καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω του. Σε μία συνέντευξη που είχαμε δώσει στη NOVA τού μιλούσα, μου έπιανε σφιχτά το χέρι και δάκρυζε. Απίστευτες στιγμές. Είμαι σίγουρος πως θα μείνει στην αιωνιότητα. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ".

Κλείνοντας και προκειμένου να αποφορτιστεί η κουβέντα, τον ρωτήσαμε για τα επόμενα σχέδιά του.

"Θα ήθελα να οργανώσω ένα πλήρες Αθλητικό Κέντρο με ακαδημίες και γήπεδα 8Χ8, στα πρότυπά μου. Αυτό είναι στα άμεσα σχέδιά μου κι αυτό σκοπεύω να κάνω. Είχα απομακρυνθεί απ' το ποδόσφαιρο για ένα διάστημα λόγω ενός προσωπικού θέματος, που δεν θα ήθελα να σχολιάσω, αλλά ο κόσμος με έχει μάθει στα γήπεδα κι εκεί θέλω να επιστρέψω, έστω και μέσω ενός διαφορετικού ρόλου".

Φωτογράφιση: Κώστας Μεταξάκης

Φωτογραφίες αρχείου: Eurokinissi