Οι πανηγυρισμοί στο ΝΒΑ είναι πιτσιλισμένοι από σαμπάνια, πολλές φορές μουσκεμένοι από δάκρυα χαράς και θα πρέπει να τους απλώσεις αρκετή ώρα στο μπαλκόνι για να αποβάλουν την μυρωδιά του πούρου. Μετά τον 5ο τελικό στο San Antonio επικρατούσε ένα παρόμοιο πανδαιμόνιο με high-five, με συγκίνηση, με λόγια ψιθυρισμένα στο αυτί.

Σκηνή πρώτη. Η κόρνα της λήξης. Ο σκηνοθέτης, αυτός που ξέρει να αναγνωρίζει καλά τα παιχνίδια της μοίρας όταν διαδραματίζονται μπροστά του, θα προσπερνούσε το ασπρόμαυρο κουβάρι, θα περνούσε φευγαλέα από τον ιδρωμένο Γκρεγκ Πόποβιτς και θα κέντραρε το κάδρο του στη μεγάλη αγκαλιά του Τόνι Πάρκερ και του Μπορίς Ντιαό.

Σκηνή δεύτερη. Το χτύπημα του κουδουνιού. Από το άσπρο και μαύρο των Σπερς σε μια ασπρόμαυρη εικόνα από το 1998 και τους κοιτώντες του INSEP, του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθλητισμού. Τότε που ο Τόνι Πάρκερ και ο Μπορίς Ντιάο καθόντουσαν στα δωμάτια τους, μιλούσαν με τις ώρες και έκαναν όνειρα για το ΝΒΑ.

Fade-out. Τα κατάφεραν.

Ανέβαιναν και οι δύο στο λεωφορείο "112". Κοιμόντουσαν σε γειτονικά δωμάτια. Έκαναν μαζί προπόνηση. Έτρωγαν στην ίδια τραπεζαρία. Καθόντουσαν στο ίδιο θρανίο. Έπαιζαν στην ίδια ομάδα και στην ίδια εθνική. Μαζί πανηγύριζαν τα μετάλλια με τις μικρές εθνικές της Γαλλίας (όπως το χρυσό του 2000), μαζί έσκυβαν το κεφάλι στον θρυλικό ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, μαζί κάθισαν στην κορυφή της Ευρώπης το 2013, μαζί εκθρόνισαν τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.

"Έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα μαζί, ζήσαμε πολλές περιπέτειες σε όλη αυτή τη διαδρομή και ελπίζω να συνεχιστεί" έλεγε με το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο χέρι ο Μπορίς Ντιαό, αναφερόμενος στη σχέση με τον Τόνι Πάρκερ.

Μπορίς Ντιαό: "Καθόμασταν στο δωμάτιο και ονειρευόμασταν το ΝΒΑ"

Ο Ουίλιαμ Σέξπιρ έγραφε: "Η μοίρα μας δεν ορίζεται από τα άστρα, αλλά από εμάς τους ίδιους". Ο Τόνι Πάρκερ από τη μεριά του δεν έγραφε, αλλά έλεγε στον Γκρεγκ Πόποβιτς ότι ο Μπορίς Ντιαό θα ταίριαζε απόλυτα στη φιλοσοφία των Σπερς. Ο coach-Pop τον άκουσε και οι δρόμοι των δύο έσμιξαν ξανά, όχι τόσο τυχαία όσο θα περίμενε κανείς. Τα "Σπιρούνια" πήραν τον "Bobo" (σ.σ το παιδικό παρατσούκλι του Ντιαό - λόγω των παραπανίσιων κιλών) από τους Μπόμπκατς και πρόσθεσαν στη μηχανή τους τον πληθωρικό φόργουορντ που τους έλειπε.

Και κάπως έτσι οι δύο Γάλλοι κατέληξαν συμπαίκτες στους πολυεθνικούς Σπερς με τους δύο Αυστραλούς (Μπέινς, Μιλς), τον έναν Αργεντίνο (Τζινόμπιλι), τον έναν Βραζιλιάνο (Σπλίτερ) και τον έναν Ιταλό (Μπελινέλι), αλλά και συγκάτοικοι. Ξανά. Στα 16 τους τα κρεβάτια τους στους κοιτώνες του INSEP χωριζόντουσαν από έναν διάδρομο, 16 χρόνια μετά χωριζόντουσαν από λίγα μέτρα και μερικές κλειστές πόρτες. Ακριβώς. Μέχρι πέρσι ο Ντιαό κοιμόταν στον ξενώνα του σπιτιού της έπαυλης του Πάρκερ, όπως περίπου έκανε και ο Τζέρεμι Λιν πριν την linsanity, όταν δηλαδή το κρεβάτι του ήταν ο καναπές του Λάντρι Φιλντς.

Ο "Bobo" δεν άργησε να γίνει ένα από τα πολύτιμα γρανάζια της μηχανής των Σπερς, κάνοντας σπουδαία παιχνίδια στα Playoffs. "Καθάρισε" με 26 πόντους τους Thunder, έφτασε να παίζει σταθερά πάνω από 32 λεπτά στους τελικούς (σ.σ βασικός στα τρία τελευταία ματς) και να κάνει πληθωρικές εμφανίσεις όπως αυτή στο 4ο ματς όπου έιχε 8 πόντους, 9 ριμπάουντ και 9 ασίστ. Τέλειωσε τη σειρά των τελικών ως ο 2ος ριμπάουντερ (46) και ο πρώτος πασέρ (29) των Σπερς. Θα συμφωνούσε κι ο Σέξπιρ, δηλαδή, ότι ο Ντιαό έβαλε σε μεγάλο βαθμό το χέρι του στο να κάνει το όνειρο ενός παιδικού δωματίου πραγματικότητα.

Ο Τόνι Πάρκερ γεννήθηκε στο Βέλγιο. Ο πατέρας του, ο Τόνι Πάρκερ ο πρεσβύτερος, έμαθε μπάσκετ στο Σικάγο εκεί όπου "έπρεπε να αποδείξεις ότι ξέρεις μπάσκετ, αλλιώς θα έβλεπες από την κερκίδα". Φοίτησε στο κολέγιο Λογιόλα, πριν πάρει την απόφαση να παίξει επαγγελματικά στην Ευρώπη, όπου εντέλει γνώρισε τη σύζυγο του -και μητέρα του άσου των Σπερς- την Ολλανδή Πάμελα Φάιρστοουν, πρώην τενίστρια και μοντέλο.

Παρά την βαριά κληρονομιά ο Τόνι Πάρκερ, δεν έλεγε από μικρός ότι ήθελε να γίνει μπασκετμπολίστας. Αντίθετα του άρεσε περισσότερο το ποδόσφαιρο. Τελικά, άλλαξε άποψη στα 13 του χρόνια όταν έβγαλε μια φωτογραφία με τον Μάικλ Τζόρνταν. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ο πατέρας του, ήταν να τον πάει σε ένα παιχνίδι των Μπουλς.

Όλα τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Ζαν Πιερ Στάλενς, ο μέντορας και νονός του μικρού Τόνι. Ο Στάλενς πριν γίνει προπονητής μπάσκετ ήταν θρύλος στο γαλλικό μπάσκετ, κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ πόντων σε έναν αγώνα με 71 (το 1967). Ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε την μπασκετική ανατροφή του Πάρκερ, παίζοντας και τον άτυπο ρόλο του ατζέντη του στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Πέθανε την Πρωτοχρονιά του 1999 κι ο "μαθητής" του τον τιμά έκτοτε φορώντας την ίδια φανέλα με εκείνον, αυτή με το Νο9.

"Θα παίξω στο ΝΒΑ" έλεγε ο Πάρκερ σε μια εποχή που το "Γάλλος παίκτης στο ΝΒΑ" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σύντομο ανέκδοτο. Ήταν κοντός και λεπτός και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γίνει ο νεαρότερος βασικός point guard ομάδας ΝΒΑ, μετά τον Μάτζικ Τζόνσον (!!)

"Δεν θα μπορούσε να ωριμάσει πιο γρήγορα. Έφυγε από το σπίτι του στα 14 και αναγκάστηκε να γίνει άντρας" όπως εξήγησε ο πατέρας του. Στα 18 του ο Πάρκερ δεν ήταν απλά ένα ανερχόμενο αστέρι του αγγλικού μπάσκετ, ήταν ο βασικός πλέι-μέικερ της Ρασίγκ Παρί έχοντας 14.7 πόντους και 5.6 ασίστ και ο πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική εφήβων της Γαλλίας.

Ο Πόποβιτς την πρώτη φορά που είδε τον Πάρκερ τον "έκοψε"

Εντυπωσιακό βιογραφικό αν μη τι άλλο, αλλά όχι αρκετό για να του χαρίσει μια θέση στο ΝΒΑ. Και η ιστορία θα είχε σίγουρα γραφτεί διαφορετικά αν δεν ήταν στη μέση ο Αρ Σι Μπιούφορντ. Αυτός ήταν που πιπιλούσε το μυαλό του Γκρεγκ Πόποβιτς να δώσει μια ευκαιρία στον Πάρκερ. Ο coach-Pop στην πρώτη δοκιμαστική προπόνηση είδε έναν μικρόσωμο γκαρντ, επηρεασμένο από το τζετ-λαγκ, να τα κάνει θάλασσα.

Διέκοψε την προπόνηση πριν το τέλος, θεωρώντας ότι έχει απέναντι του έναν ακόμη λεπτό γκαρντ που μπορεί να σκοράρει. Ο Μπιούφορντ, όμως, επέμενε. Έφτιαξε ένα βίντεο με τα highlights του Πάρκερ και του άφησε στο γραφείο του Πόποβιτς, ο οποίος αποφάσε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Κάπως έτσι ο 32χρονος πλέον γκαρντ επιλέχτηκε στο Νο28 και έγινε ο 3ος Γάλλος στο ΝΒΑ, μετά τον Ταρίκ Αμπντούλ Ουαχάντ και τον Τζερόμ Μουιζό.

Ο Ντιαό ήταν ο γιος της καλύτερης ενδεχομένως μπασκετμπολίστριας που έβγαλε η Γαλλία, της Ελιζαμπέτ Ριφιό. Δεν ήταν απλά η πρώτη γαλλίδα που έκανε τζαμπ-σουτ, αλλά έπαιξε 13 χρόνια στην εθνική Γαλλίας και είδε τη φανέλα της να αποσύρεται στο Hall-of-Fame του μπάσκετ στη Μασαχουσέτη.

Η Ριφιό ήταν κι εκείνη μαθήτρια στο INSEP. Εκεί γνώρισε τον πρωταθλητή του ύψους από τη Σενεγάλη, τον Ισά Ντιαό, προσθέτοντας στο εντυπωσιακό βιογραφικό της δίπλα από τη θέση του σέντερ και τη σημείωση "ανύπαντρη μητέρα". Μεγάλωσε μόνη της τον Μπορίς, καθώς ο Ισά Ντιαό όταν τέλειωσε τις σπουδές του επέστρεψε στην πατρίδα του, ασκώντας το επάγγελμα του δικηγόρου.

Ο "Bobo" είχε τα γονίδια, είχε και το υψηλό μπασκετικό IQ. Από μικρός λάτρευε να πασάρει, του άρεσε να είναι αλτρουιστής. Ήταν παράλληλα ηγετικός, ένας πρωταγωνιστής. Δεν είναι τυχαίο ότι παρότι δεν είναι ο καλύτερος παίκτης της εθνικής Γαλλίας, είναι ο vocal leader, αυτός που "μιλάει" όταν οι υπόλοιποι πρέπει να ακούσουν.

Ο Πάρκερ είχε για είδωλο τον Τζόρνταν και αυτός είχε τον Μάτζικ Τζόνσον. Ακολουθώντας τα χνάρια του παίκτη που θαύμαζε, αποτέλεσε την επιτομή του παίκτη ομάδας κι είναι χαρακτηριστικό ότι κέρδισε τον τίτλο του MVP του γαλλικού πρωταθλήματος, έχοντας μόλις 7 πόντους κατά μέσο όρο, τους οποίος είχε γαρνίρει με 5.2 ριμπάουντ και 4.1 ασίστ.

Δεύτερος σταθμός; Το Φοίνιξ, με τον Γάλλο φόργουορντ να ανθίζει σαν ρόδο της ερήμου, υπό τις οδηγίες του Μάικ Ντ' Αντόνι. Η ομαδικότητα, η οξυδέρκεια και η ικανότητα του να τραβά τους αντίπαλους ψηλούς μακριά από το καλάθι, ήταν στοιχεία που λάτρεψε ο προπονητής των Σανς, ο οποίος είχε ιεραρχίσει τον Ντιαό στο Νο2 της ομάδας, πίσω μόνο από τον Στιβ Νας. Τόσο σημαντικός ήταν για τη φιλοσοφία των "Ήλιων".

Αρχικά ο Ντ' Αντόνι που ανέπτυξε ολόκληρη τη φιλοσοφία του στο small-ball και στο πως η επίθεση θα νικήσει μια ανοργάνωτη άμυνα, προόριζε τον Ντιαό ως αναπληρωματικό point-guard. Τελικά, τον χρησιμοποίησε ως σέντερ, όταν τραυματίστηκαν ο Αμάρε Στούνταμαϊρ και ο Κερτ Τόμας, κάνοντας του και τη σχετική πλάκα καθώς συνήθιζε να του λέει ότι "είσαι ο δεύτερος καλύτερος σέντερ στην οικογένεια σου, μετά τη μάνα σου".

"Ακόμη και τώρα τον κοροϊδεύω, γιατί ξέρω ότι τον πειράζει. Μου λέει ότι αυτό το πρωτάθλημα ήταν δικό τους και εγώ απλά του λέω "όχι" εξηγεί ο Πάρκερ, ο οποίος στέφτηκε στη συνέχεια πρωταθλητής, "σκουπίζοντας" τους Καβαλιέρς του ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Μετά την αναγέννηση στο Φοίνιξ "μετακόμισε" στη Σάρλοτ, όπου η απόδοση του άρχισε και πάλι να φθίνει. Δεν ήταν ευχαριστημένος με τη φιλοσοφία της ομάδας και δεν μπορούσε να αποδώσει όταν του ζητούσαν να είναι πιο απειλητικός και να σκοράρει περισσότερους πόντους.

"Δεν θέλεις να γίνεις all-star" τον ρωτούσε ο Πολ Σάιλας, που πίστευε πολύ στις δυνατότητες του. "Όχι" ήταν η απάντηση του Ντιαό, που σύμφωνα με τον Ράτζα Μπελ είχε ένα καλό και ένα κακό. Α) Ξέρει πολύ μπάσκετ Β) Ξέρει ότι ξέρει πολύ μπάσκετ.

Ο Σάιλας του ζητούσε να χάσει βάρος, αλλά ο "Bobo" δεν ανταποκρίθηκε. Του εξήγησε πως κι ο ίδιος κατέκτησε πρωταθλήματα με τους Σέλτικς όταν τάχθηκε σε αυτόν τον σκοπό και έβγαλε από πάνω του τα παραπανίσια κιλά. Τζίφος. Ήταν δυσαρεστημένος. Ήταν στενοχωρημένος. Δεν μπορούσε να συνεχίσει στη Σάρλοτ. Τελικά βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, έχοντας δύο επιλογές: να πάει στους Σέλτικς του Ρέι Άλεν, του Ραζόν Ρόντο, του Πολ Πιρς και του Κέβιν Γκαρνέτ και στους Σπερς που έπαιζε ο κολλητός του, ο Τόνι Πάρκερ.

Το καλό του Ντιαό είναι πως ξέρει πολύ μπάσκετ. Το κακό είναι ότι ξέρει πως ξέρει πολύ μπάσκετ

Τελικά επέλεξε το ιδανικό μέρος, το μοναδικό μέρος που δεν θα του έλεγε κανείς ότι "πασάρεις πολύ", ή ότι "πρέπει να σκοράρεις περισσότερο". Όπως έγινε και στο Φοίνιξ, ο Μπορίς Ντιό έγινε το λιπαντικό στη μηχανή των Σπερς, σε σημείο που τσακωνόταν με τον Πάρκερ για το ποιος είναι ο καλύτερος πασέρ (σ.σ δύο σπουδαίοι πασέρ φυσικά θεωρούν ότι ο άλλος είναι καλύτερος...) ή υποχρέωνε τον ΛεΜπρόν Τζέιμς να παραδεχτεί ότι "με τον Ντιαό στο παρκέ οι Σπερς ήταν σαν να παίζουν με δύο point guard".

Η πληθωρικότητα του δεν αφορούσε μόνο την οξυδέρκεια του, ή το all-around παιχνίδι του, αλλά και το γεγονός ότι μπορούσε να μαρκάρει παίκτες διαφορετικού στυλ. Η άμυνα του ήταν αυτή που εντυπωσίασε για παράδειγμα τον άλλοτε assistant coach των Σπερς, Μάικ Μπούντενχολζερ, ακόμη και τον απαιτητικό Γκρεγκ Πόποβιτς που έλεγε "μπορεί να κουβαλάει παραπάνω φορτίο, αλλά είναι αποτελεσματικός, γιατί δουλεύει πριν τη φάση και φροντίζει να πάρει καλές θέσεις".

Ήταν συμμαθητές, συμπαίκτες στις εθνικές ομάδες της Γαλλίας, κολλητοί, πρωταθλητές στο ΝΒΑ, παιδιά αθλητών και όχι μόνο. Τα κοινά τους συνεχίζονται και εκτός των τεσσάρων γραμμών, έστω και στο περίπου. Αμφότεροι έχουν ως χόμπι την ενασχόληση με τα διοικητικά ομάδων της Γαλλίας. Ο Τόνι Πάρκερ στη Βιλερμπάν κι ο Μπορίς Ντιαό στη Μπορντό, την ομάδα της πατρίδας του. Ο "Bobo" μάλιστα είχε επιστρέψει να παίξει για λίγο κατά τη διάρκεια του λοκ-άουτ και αστειεύεται λέγοντας ότι εκεί θα κρεμμάσει τα παπούτσια του.

Κι όλα αυτά ξεκινώντας από έναν κοιτώνα στο INSEP και ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο στριμωχνόντουσαν ο Πάρκερ, ο Ντιαό, ο Ρόνι Τουριάφ (που έπαιξε επίσης στο ΝΒΑ) κι ο Μαμαντού Ντιαρά, ο άλλοτε παίκτης του ΠΑΟΚ. Τέσσερις συμμαθητές που συνέθεσαν τη χρυσή φουρνιά του "1982", την πιο χαρισματική στην ιστορία του γαλλικού μπάσκετ και το διαμάντι στην κορώνα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθλητισμού.

Εδρεύει στο δάσος Βινσενέ έξω από το παρίσι σε μια τεράστια έκταση, που φιλοξενεί κοιτώνες και αθλητικές εγκαταστάσεις. Ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια της Σχολής Γυμναστικής του Ζοινβίλ-λε-Ποντ που ιδρύθηκε το 1852.

Σε αυτό οι πιο ταλαντούχοι αθλητές της Γαλλίας σε αθλήματα όπως ο στίβος, η κωπηλασία, το μπάντμιντον, η πυγμαχία, το κανόε/καγιάκ, η ποδηλασία, η ξιφασκία, η γυμναστική, η άρση βαρών, το χόκεϊ επί χόρτου, το τζούντο, η συγχρονισμένη κολύμβηση, το πένταθλο, η κολύμβηση, οι καταδύσεις, το πατινάζ, το τένις, το πινκ-πονγκ και η σκοποβολή, χορηγούνται την υποτροφία και συνδυάζουν τις σπουδές υψηλού επιπέδου με την προπόνηση σε άκρως επαγγελματικό επίπεδο.

Το σύστημα του INSEP περιλαμβάνει τους σκάουτερ που εντοπίζουν τα ταλέντα, τους εκπαιδευτικούς, τους προπονητές, τους γιατρούς, τους φυσιοθεραπευτές ακόμη και ειδικούς σεφ, ενώ το πρόγραμμα περιλαμβάνει διπλές προπονήσεις και μάθημα, με τους αθλητές να γυμνάζονται καθημερινά από 3 ως 5 ώρες, ανάλογα με την ειδικότητα τους. Τα νούμερα ζαλίζουν: Το 50% των Ολυμπιονικών που κατέκτησαν μετάλλιο με τα χρώματα της Γαλλίας στους Ολυμπιακούς του 1996 φοίτησαν στο Ινστιτούτο.

Οι 98 από τους 322 αθλητές των της γαλλικής αποστολής που ταξίδεψε στο Πεκίνο προπονήθηκε στο δάσος του Βινσενέ, με τους 21 από τους 41 "τρικολόρ" που ανέβηκαν στο βάθρο να έχουν γραμμένο στο βιογραφικό τους τα ίδια πέντε γράμματα (INSEP). Αντίστοιχη επιτυχία και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, 19 απόφοιτοι από τους 34 που φόρεσαν μετάλλιο στο στήθος.

Η επιτυχία της γενιάς του "1982" στο πρόγραμμα του μπάσκετ, υποχρέωσε τους ανθρώπους του Ινστιτούτο να ασχοληθούν διεξοδικά και να θεσπίσουν το 2005 το project "extra tall". "Δεν ψάχνουμε για γίγαντες" λένε οι άνθρωποι του προγράμματος, που αναζητούν παιδιά με συγκεκριμένα σωματικά χαρακτηριστικά και προδιαγραφές να ξεπεράσουν το 2.10 (αγόρια) ή το 1.95 (κορίτσια). Κάπως έτσι ανακαλύφθηκε η Ιζαμπέλ Φιγιαλκόφσκι, που θεωρείται πλέον μια απο τις καλύτερες αθλήτριες στον κόσμο.

Η ομάδα των αγοριών του INSEP αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία της Γαλλίας (National 1), χωρίς να έχει δικαίωμα ανόδου ή πτώσης. Αντίθετα τα κορίτσια παίζουν ακόμη ψηλότερα, στη 2η κατηγορία. "Θέλω να ωριμάσουν πιο γρήγορα και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται από νωρίς ως επαγγελματίες αθλήτριες. Στόχος μας είναι δηλαδή αυτά τα δύο χρόνια να πλησιάσουν όσο μπορούν στο κορυφαίο επιπεδο".

Όλα αυτά κάτω από την ασπίδα της Γαλλικής Ομοσπονδίας που προστατεύει και υποστηρίζει αυτό το πρόγραμμα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ, οπότε η χημεία και το δέσιμο των παικτών είναι πολύ σημαντικό. Το γεγονός ότι από μικρή ηλικία συγκεκριμένοι αθλητές προπονούνται και ουσιαστικά μεγαλώνουν μαζί, αποτελεί την ιδανική αφετηρία για την επιτυχία.

Δεν είναι τυχαία δηλαδή η επιτυχία της εθνικής Γαλλίας, που έχει στηριχτεί σε μια συγκεκριμένη γενιά παικτών που γεννήθηκαν από το 1981 ως το 1983: Τόνι Πάρκερ, Μικαέλ Πιετρίς, Φλοράν Πιετρίς, Μπορίς Ντιαό, Μικαέλ Ζελαμπάλ, Ρόνι Τουριάφ.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Τόνι Πάρκερ θα μπορούσε να έχει αφήσει το INSEP. Αν δεν ήταν ο Αρ Σι Μπιούφορντ θα είχε "κοπεί" από τον Γκρεγκ Πόποβιτς και δεν θα έπαιζε ποτέ στους Σπερς. Ο Μπορίς Ντιαό παραλίγο να καταλήξει στους Σέλτικς. Ενδεχομένως να μην αποτελούσε ποτέ επιλογή του Σαν Αντόνιο αν δεν ήταν τόσο ομαδικός. Αν, μπορεί, πιθανόν... Καμία σχέση. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ή πεπρωμένο γραμμένο στ' άστρα. Τη μοίρα τη γράφουμε μόνοι μας, συνήθως χωρίς μελάνι. Μόνο με όνειρα και ψιθύρους σε ένα εφηβικό δωμάτιο.