Παρίσι, 10 Ιουλίου 2016, "Σταντ ντε Φρανς". Τελικός του EURO, ανάμεσα σε Γαλλία και Πορτογαλία. Η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν αντιμετωπίζει τους Ίβηρες του Φερνάντο Σάντος μέσα στο "σπίτι" της και είναι το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Δυόμισι ώρες αργότερα, οι "τρικολόρ" βλέπουν τους αντιπάλους τους να ανεβαίνουν στην εξέδρα για να παραλάβουν το τρόπαιο, το οποίο έχουν κερδίσει με το γκολ του Έντερ στην παράταση. Η καλύτερη επίθεση του τουρνουά δεν έχει καταφέρει να σκοράρει στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, υποκύπτοντας στην παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο. Δυο χρόνια και πέντε μέρες αργότερα, έρχεται η δικαίωση μιας από τις πιο χαρισματικές γενιές ποδοσφαιριστών που ανέδειξε ποτέ η Γαλλία. Αυτή τη φορά είναι ο Ντιντιέ Ντεσάν και οι παίκτες του που πανηγυρίζουν, έχοντας φτάσει για δεύτερη φορά στην ιστορία τους στην κορυφή του κόσμου. Η εικόνα των πρωταθλητών Κόσμου να κάνουν το παραδοσιακό - ισπανικό - "manteo" στον προπονητή τους, πετώντας τον στον αέρα, είναι πλέον από τις πιο χαρακτηριστικές της διοργάνωσης. Πρόκειται για την καθολική αναγνώριση μιας ολόκληρης Εθνικής ομάδας προς τον άνθρωπο που καθόρισε την πορεία και τις τύχες των "τρικολόρ" την τελευταία εξαετία, οδηγώντας τους προς την κατάκτηση ενός Μουντιάλ, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη φορά, τότε που ο Ντεσάν ήταν εκείνος που σήκωνε το τρόπαιο στον παριζιάνικο ουρανό, σφραγίζοντας με πανηγυρικό τρόπο τη μεγαλύτερη στιγμή του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Ο μεγάλος αρχηγός του 1998, υπήρξε τελικά και ο μεγάλος αρχηγός του 2018, από διαφορετικό πόστο μεν, αλλά πάντα με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αρμόζει σε μια πολύ ξεχωριστή ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Οι τρεις τρομερές γενιές της Γαλλίας μπορεί να έχουν μείνει γνωστές ως οι ομάδες του Πλατινί, του Ζιντάν και των Γκριεζμάν και Μπαπέ, όμως ο ρόλος του Ντεσάν στις δυο τελευταίες ήταν κάτι περισσότερο από καθοριστικός. Το 1998 ήταν ο "βράχος" στο κέντρο, το πιο ουσιαστικό αμυντικό χαφ του τουρνουά, ο και επονομαζόμενος "νεροκουβαλητής" (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Καντονά), εκείνος δηλαδή που έκανε όλη τη "βρώμικη" δουλειά, ένα είδος χαμάλη πολυτελείας. Φέτος ήταν ο "στρατηγός", αυτός που καθοδήγησε τους παίκτες του με πλάνο, σοβαρότητα, πίστη, αποτελεσματικότητα και άψογη διαχείριση. Αυτός που ενέπνευσε τους παίκτες του, που ήξερε πότε να τους βάλει "χαλινάρι' και πότε να τους "απελευθερώσει", πότε να τους βάλει τις φωνές και πότε να τους επαινέσει για τις προσπάθειές τους. Ένας προπονητής με τη δική του φιλοσοφία, η οποία δικαιώθηκε με δυο τελικούς την τελευταία διετία και με το μεγαλύτερο τρόπαιο που θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα του.

Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΝΤΕΣΑΝ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Οι Γάλλοι παίκτες αποθεώνουν τον προπονητή τους μετά την κατάκτηση του φετινού Μουντιάλ (AP Ph/Francisco Seco)

Γυρνώντας το χρόνο πίσω, θα πάμε στον Οκτώβριο του 1968 και την Μπαγιόν, πόλη της Νοτιοδυτικής Γαλλίας, ακριβώς δίπλα στα σύνορα με την Ισπανία και τη Χώρα των Βάσκων, μια πόλη-καταφύγιο για δεκαετίες των Βάσκων αυτονομιστών της ΕΤΑ μετά από χτυπήματα στο ισπανικό έδαφος. Μια πόλη, τέλος, που ανήκει στην Euskal Herria (ευρύτερη Χώρα των Βάσκων) και πιο συγκεκριμένα στο "Ιπαράλδε" (γαλλική Χώρα των Βάσκων). Εκεί γεννήθηκε ο Ντιντιέ Κλοντ Ντεσάν και από μικρός έδειξε πρώτα το ενδιαφέρον του για το ράγκμπι. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Biarritz Olympique (σύλλογος του ράγκμπι), άλλαξε κατεύθυνση και στράφηκε προς το ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 8 ετών γράφτηκε στις ακαδημίες της ερασιτεχνικής Aviron Bayonnais, όπου λίγα χρόνια αργότερα τον είδαν οι σκάουτ της Ναντ και τον πήραν στην ομάδα τους. Από τα 15 μέχρι τα 17 του, ο Ντεσάν αγωνίστηκε στους Νέους των "καναριών" και τον Σεπτέμβρη του 1985 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο γαλλικό πρωτάθλημα με την πρώτη ομάδα. Το 1989 πήρε μεταγραφή στη Μαρσέιγ και έναν χρόνο αργότερα δόθηκε δανεικός στη Μπορντό. Με την επιστροφή του στους "Φωκαείς", το καλοκαίρι του 1991, έγινε βασικός και αναντικατάστατος, ενώ πήρε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε ηλικία μόλις 23 ετών.

Μετά το πρωτάθλημα του 1992 ακολούθησε η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο συλλόγων. Η Μαρσέιγ του Ρεμόν Γκούταλς, με αστέρια όπως οι Μπαρτέζ, Ανγκλομά, Ντι Μεκό, Μπολί, Ντεσαγί, Μπόκσιτς, Φέλερ, Πελέ και φυσικά τον Ντεσάν, μετά από μια ξέφρενη πορεία στο Champions League της σεζόν 1992/93, έφτασε αήττητη στον τελικό του Μονάχου και κέρδισε το τρόπαιο νικώντας 1-0 (Μπολί) τη Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο και των Ολλανδών. Ήταν το πρώτο - και μοναδικό μέχρι σήμερα - Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατακτούσε γαλλική ομάδα και ο Ντεσάν έγινε ο μικρότερος σε ηλικία αρχηγός (25 ετών) που σήκωσε ποτέ την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Το σκάνδαλο με τις οικονομικές ατασθαλίες και τα στημένα παιχνίδια του Μπερνάρ Ταπί, που οδήγησαν στον υποβιβασμό της ομάδας, έφερε τον Ντεσάν στην Ιταλία και τη Γιουβέντους. Εκεί παρέμεινε για μια πενταετία (1994-1999), πάντα βασικός και αναντικατάστατος και κατέκτησε τα πάντα: τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και δυο Σούπερ Καπ Ιταλίας, μαζί με ένα ακόμα Champions League, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο. Η μεγαλύτερη στιγμή του στη Γιούβε ήταν φυσικά ο τελικός του ChL του 1996 απέναντι στον Άγιαξ.

Το 1996, μαζί με τον Ζινεντίν Ζιντάν στη Γιουβέντους (AP Photo/Mauro Pilone)

Με προπονητή τον Μαρσέλο Λίπι και συμπαίκτες τους Περούτσι, Φεράρα, Πεσότο, Τοριτσέλι, Βιέρκοβουντ, Πάουλο Σόουζα, Κόντε, Βιάλι, Ντελ Πιέρο και Ραβανέλι, ο Ντεσάν αντιμετώπισε στον τελικό του "Ολίμπικο" στη Ρώμη, τον κάτοχο του τίτλου, Άγιαξ, του Φαν Χάαλ και των Φαν ντερ Σαρ, Μπλιντ, Μπογκάρντε, Φρανκ και Ρόναλντ ντε Μπουρ, Φίνιντι, Ντάβιντς, Κανού, Λιτμάνεν και Κλάιφερτ, σε ένα ματς που κρίθηκε στα πέναλτι μετά το 1-1 του 90λεπτου και της παράτασης. Οι "μπιανκονέρι" επιβλήθηκαν 4-2 στη "ρώσικη ρουλέτα" και πρόσθεσαν το δεύτερο τρόπαιο στη συλλογή τους, το ίδιο και ο Ντεσάν μετά από εκείνο με τη Μαρσέιγ. Αμέσως μετά, το καλοκαίρι του 1996, η Γιουβέντους απέκτησε τον Ζινεντίν Ζιντάν και οι δυο Γάλλοι συνυπήρξαν για μια τριετία, μέχρι το 1999, όταν ο Ντεσάν έφυγε από την Ιταλία και μετακινήθηκε στην Αγγλία και την Τσέλσι. Οι δυο Γάλλοι πάντως πρόλαβαν να παίξουν σε δυο ακόμα τελικούς Champions League, όμως τους έχασαν διαδοχικά, πρώτα το 1997 από την Μπορούσια Ντόρτμουντ (1-3) και μετά, το 1998 από τη Ρεάλ Μαδρίτης (-01). Στην Τσέλσι, ο Ντεσάν βρήκε ξανά συμπατριώτες του, τους Λεμπέφ και Ντεσαγί και υπό τις οδηγίες του Βιάλι, έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας (1-0 την Άστον Βίλα).

Αλλά και στην Ευρώπη, οι "blues" πραγματοποίησαν μια πολύ καλή πορεία, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης, όπου νίκησαν 3-1 τη Μπαρτσελόνα στο Λονδίνο, αλλά έχασαν 5-1 στην παράταση και αποκλείστηκαν. Μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν, ο Ντεσάν αναχώρησε για την Ισπανία, όπου υπέγραψε συμβόλαιο με τη Βαλένθια του Έκτορ Ραούλ Κούπερ, η οποία είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του ChL, χάνοντας τον τίτλο από τη Ρεάλ Μαδρίτης (3-0). Και εκεί ο Γάλλος βρήκε συμπατριώτες του (Ανγκλομά και Ρος), αλλά και μια εκπληκτική ομάδα με αστέρια όπως οι Κανιθάρες, Πελεγρίνο, Καρμπόνι, Αγιάλα, Ντζούκιτς, Μεντιέτα, Κίλι Γκονσάλες, Μπαράχα, Αϊμάρ, Ζάχοβιτς, Κάριου και Ίλιε. Οι "νυχτερίδες" μπορεί να μην τα πήγαν ιδιαίτερα καλά στο πρωτάθλημα (5η θέση), όμως εντυπωσίασαν για δεύτερη σερί χρονιά στην Ευρώπη, φτάνοντας σε έναν ακόμα τελικό, αυτή τη φορά με αντίπαλο τη Μπάγερν Μονάχου. Ο Ντεσάν δεν αγωνίστηκε στο παιχνίδι (ήταν στον πάγκο) και οι Γερμανοί πήραν το τρόπαιο στη διαδικασία των πέναλτι (1-1, 5-4 π.). Να πούμε ότι ο Γάλλος δεν χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα από τον Κούπερ στη διάρκεια της σεζόν (13 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, 1 στο Κύπελλο και 7 στην Ευρώπη) και όταν ολοκληρώθηκε η αγωνιστική περίοδος, ανακοίνωσε ότι είχε έρθει η ώρα να κρεμάσει τα παπούτσια του, σε ηλικία 33 ετών.

Ο ΝΤΙΝΤΙΕ ΝΤΕΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΓΑΛΛΙΑΣ

Η Εθνική Γαλλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1998, λίγο πριν τον μεγάλο τελικό με τη Βραζιλία. Πίσω, από αριστερά: Ζιντάν, Ντεσαγί, Λεμπέφ, Τουράμ, Γκιβάρς, Πετί. Μπροστά, από αριστερά: Καρεμπέ, Τζορκαέφ, Ντεσάν, Μπαρτέζ, Λιζαραζού (AP Photo/Michel Euler)

Ο Ντεσάν ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα από την Εθνική Γαλλίας U21, όταν κλήθηκε για πρώτη φορά από τον ομοσπονδιακό τεχνικό της U21, Μαρκ Μπουριέ, αμέσως μετά το Πανευρωπαϊκό U21 του 1988, εκεί όπου η Γαλλία είχε πάρει τον τίτλο, νικώντας 3-0 την Ελλάδα. Έναν χρόνο αργότερα, ο τότε εκλέκτορας των "τρικολόρ", Μισέλ Πλατινί, τον κάλεσε για πρώτη φορά στην Εθνική Ανδρών, για ένα παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία. Το πρώτα χρόνια του Ντεσάν στην Εθνική, συνοδεύτηκαν από συνεχόμενες αποτυχίες, αφού οι τρικολόρ δεν μπόρεσαν να προκριθούν σε δυο συνεχόμενα Μουντιάλ (1990 & 1994), ενώ αποκλείστηκαν από τη φάση των ομίλων στο EURO του 1992. Η μεταβατική περίοδος μετά τις δυο εκπληκτικές ομάδες των Γάλλων το 1982 και το 1986 (αμφότερες είχαν φτάσει μέχρι τα ημιτελικά), είχε αποδειχτεί επώδυνη, ενώ ο διάδοχος του Πλατινί, Ζεράρ Ουγιέ, δεν είχε καταφέρει να αναστρέψει την κατάσταση. Το 1993 ανέλαβε ομοσπονδιακός ο Αϊμέ Ζακέ και προσπάθησε να ανανεώσει την Εθνική, δίνοντας το χρίσμα του αρχηγού στον Ερίκ Καντονά. Μετά όμως το επεισόδιο του "King Eric" τον Γενάρη του 1995 στο ματς της Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας και την τιμωρία-αποκλεισμό του για αρκετούς μήνες, ο Ζακέ υποχρεώθηκε να αναπροσαρμόσει δραστικά τα σχέδιά του.

Οι "βετεράνοι" Καντονά, Παπέν, Ζινολά και άλλοι, έμειναν εκτός κλήσεων του Ζακέ, ενώ τις θέσεις τους άρχισαν να καταλαμβάνουν οι "νέοι", όπως ο Ζιντάν, ο Τουράμ, ο Μπαρτέζ, ο Καρεμπέ και ο Λιζαραζού. Ο Ζακέ έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Ντεσάν για πρώτη φορά σε ένα φιλικό παιχνίδι της Γαλλίας με τη Γερμανία, πριν το EURO του 1996. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στην Αγγλία, οι "τρικολόρ" αποκλείστηκαν αήττητοι από τη διοργάνωση, χάνοντας στον ημιτελικό από την Τσεχία 6-5 στη διαδικασία των πέναλτι. Ήταν φανερό πως κάτι καλό άρχιζε ξανά για τους "bleus", δέκα χρόνια μετά την 3η θέση στο Μουντιάλ του 1986. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, το οποίο διοργάνωσε η Γαλλία. Ο Ζακέ και οι παίκτες του πέρασαν πρώτοι από τον όμιλο με τρεις νίκες επί της Δανίας, της Νότιας Αφρικής και της Σαουδικής Αραβίας. Στα νοκ άουτ οι "τρικολόρ" δυσκολεύτηκαν αρκετά, ξεπερνώντας την Παραγουάη στους "16" με σκορ 1-0, στα προημιτελικά την Ιταλία στα πέναλτι (0-0 & 4-3 π.) και στον ημιτελικό τη μεγάλη Κροατία των Σούκερ, Μπόμπαν, Προσινέτσκι, Βλάοβιτς, Ασάνοβιτς και Γιάρνι, ανατρέποντας το αρχικό 0-1 στο τελικό 2-1. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την πρώτη κατάκτηση ενός Μουντιάλ από τους Γάλλους, απέναντι όμως περίμενε η Βραζιλία, που στα νοκ άουτ είχε αποκλείσει κατά σειρά τη Χιλή (4-1), τη Δανία (3-2) και την Ολλανδία (1-1 & 4-2 π.).

Ο Ντεσάν με το τρόπαιο του Μουντιάλ 1998. Μαζί του οι Ανρί, Μπλαν, Ντιομεντέ και Ντεσαγί (AP Ph/Michel Lipchitz)

Στις 12 Ιουλίου του 1998, στο κατάμεστο από 80.000 θεατές "Σταντ ντε Φρανς", ο Ντεσάν μπήκε πρώτος στον αγωνιστικό χώρο ως αρχηγός, ακολουθούμενος από τη "χρυσή γενιά" των Γάλλων, δηλαδή τους Μπαρτέζ, Τουράμ, Λεμπέφ, Ντεσαγί, Λιζαραζού, Καρεμπέ, Πετί, Ζιντάν, Τζορκαέφ και Γκιβάρς. Η "σελεσάο" του Μάριο Ζαγκάλο, είχε παραταχθεί με τους Ταφαρέλ, Καφού, Αλνταΐρ, Ζούνιορ Μπαϊάνο, Ρομπέρτο Κάρλος, Σαμπάιο, Ντούνγκα, Ριβάλντο, Λεονάρντο, Μπεμπέτο και Ρονάλντο. Τελικά το παιχνίδι εξελίχθηκε σε "περίπατο" για τους "τρικολόρ", οι οποίοι έκλεισαν το πρώτο ημίχρονο προηγούμενοι 2-0 με ισάριθμα γκολ του Ζιντάν και ολοκλήρωσαν τον θρίαμβό τους με ένα ακόμα γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα από τον Πετί. Ήταν το περίφημο ματς με το "μυστήριο" γύρω από το πρόβλημα υγείας που είχε αντιμετωπίσει ο Ρονάλντο το βράδυ της παραμονής του τελικού, όμως αυτό σίγουρα δεν αφαιρεί το παραμικρό από την μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Γαλλίας και την απόλυτη κυριαρχία της επί των αντιπάλων της. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι "bleus" είχαν ανέβει στην κορυφή του κόσμου και ήταν ο Ντιντιέ Ντεσάν που σήκωσε το Κύπελλο ψηλά, μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού των Γάλλων φιλάθλων. Οι Ντούνγκα και Έντγκαρ Ντάβιντς μπορεί να ψηφίστηκαν στην All-Star ομάδα της διοργάνωσης ως τα κορυφαία αμυντικά χαφ, όμως η συνεισφορά του Ντεσάν στην πορεία της Εθνικής του, ήταν σίγουρα ανεκτίμητη.

Οι επιτυχίες όμως για τους "τρικολόρ" δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά συνεχίστηκαν δυο χρόνια αργότερα, στο EURO του 2000 που διοργάνωσαν από κοινού Βέλγιο και Ολλανδία. Με νέο εκλέκτορα τον Ροζέρ Λεμέρ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Ζακέ αμέσως μετά το Μουντιάλ του 1998, η Γαλλία παρουσιάστηκε αρκετά ανανεωμένη, συνδυάζοντας έμπειρους παίκτες (Ντεσάν, Ζιντάν, Πετί, Λεμπέφ, Καρεμπέ, Λαμά, Λιζαραζού, Μπλαν, Τζορκαέφ, Ντεσαγί, Τουράμ) με νέους και φιλόδοξους, όπως οι Βιεϊρά, Ανελκά, Πιρές, Ανρί, Βιλτόρ και Τρεζεγκέ. Οι πρωταθλητές κόσμου ήταν φυσικά ένα από τα μεγάλα φαβορί του τουρνουά, πέρασαν ως δεύτεροι από τον όμιλο, χάνοντας στο ντέρμπι για την πρώτη θέση από την Ολλανδία σε ένα φοβερό ματς με τελικό σκορ 3-2 και μπήκαν στις οκτώ καλύτερες ομάδες. Στο πρώτο νοκ άουτ απέκλεισαν τους Ισπανούς (2-1), ενώ στον ημιτελικό ξεπέρασαν το εμπόδιο της Πορτογαλίας με το πέναλτι του Ζιντάν στο 117' της παράτασης, με τελικό σκορ το 2-1. Στον μεγάλο τελικό τους περίμεναν οι Ιταλοί, που είχαν τρεις νίκες στον όμιλο και είχαν αποκλείσει στους "8" τη Ρουμανία (2-0) και στους "4" την Ολλανδία στα πέναλτι (0-0 & 3-1 π.). Έτσι λοιπόν, ο πάντα αρχηγός των "bleus", Ντεσάν, στα 31 του πλέον, οδήγησε την Εθνική Γαλλίας σε ένα ακόμα μεγάλο ραντεβού, στις 2 Ιουλίου του 2000, στο στάδιο "De Kuip" του Ρότερνταμ. Ένα ραντεβού το οποίο θα αποδεικνυόταν απίστευτα δραματικό στην εξέλιξή του.

Ο Ντεσάν με το τρόπαιο του EURO 2000 πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του μετά τον δραματικό τελικό του Ρότερνταμ και το 2-1 επί της Ιταλίας (AP Photo/Luca Bruno)

Ο Λεμέρ παρέταξε τους Μπαρτέζ, Τουράμ, Ντεσαγί, Μπλαν, Λιζαραζού, Βιεϊρά, Τζορκαέφ, Ζιντάν, Ανρί, Ντουγκαρί και Ντεσάν, ενώ ο Ιταλός ομόλογός του, Ντίνο Τζοφ, επέλεξε τους Τόλντο, Καναβάρο, Νέστα, Ιουλιάνο, Πεσότο, Μαλντίνι, Αλμπερτίνι, Ντι Μπιάτζιο, Φιόρε, Τότι και Ντελβέκιο. Σε ένα ισορροπημένο, πολύ ωραίο παιχνίδι, με συνεχόμενες φάσεις και ευκαιρίες και από τις δυο ομάδες, η "σκουάντρα ατσούρα" κατάφερε να πάρει προβάδισμα στο 55' με ένα γκολ του Ντελβέκιο και όλα έδειχναν ότι θα έφτανε στη δεύτερη κατάκτηση της ιστορίας της, 32 χρόνια μετά το 1968 και το EURO που είχε κερδίσει μέσα στην Ιταλία, νικώντας 2-0 τη Γιουγκοσλαβία στον τελικό. Το παιχνίδι βρισκόταν στις καθυστερήσεις, παιζόταν η τελευταία φάση και ο Βιλτόρ κατάφερε να ισοφαρίσει με δυνατό διαγώνιο σουτ μέσα από την περιοχή. Οι Γάλλοι, που βρίσκονταν ένα βήμα από την "κόλαση", πήραν μια τεράστια ανάσα ζωής και λίγο μετά, θα ανέβαιναν και μέχρι τον "παράδεισο"! Ήταν το 104' της παράτασης, όταν ο Πιρές έκανε μια κούρσα από τα αριστερά, έβγαλε σέντρα στην περιοχή και ο Τρεζεγκέ έπιασε ένα άπιαστο βολέ, το οποίο έστειλε τη μπάλα στο "παραθυράκι" του Τόλντο, γράφοντας το 2-1 για τη Γαλλία, με τον τελικό να λήγει αμέσως, αφού τότε ίσχυε το "χρυσό γκολ". Οι "τρικολόρ" ήταν πλέον, εκτός από πρωταθλητές κόσμου, και πρωταθλητές Ευρώπης, κάτι που συνέβαινε για δεύτερη φορά στην ιστορία, μετά τη Δυτική Γερμανία (EURO 1972 & Μουντιάλ 1974).

Ο Ντεσάν, μετά το τρόπαιο του Μουντιάλ, ήταν αυτός που σήκωσε ψηλά και εκείνο του EURO, το δεύτερο μετά από το 1984 και την ομαδάρα του Μισέλ Πλατινί. Ο "Ντιντί" είχε κατακτήσει πλέον όλα τα μεγάλα τρόπαια στην καριέρα του (Μουντιάλ, EURO, Champions League), φορώντας πάντα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Αμέσως μετά τον θρίαμβο του Ρότερνταμ, ανακοίνωσε ότι είχε έρθει η ώρα να αποσυρθεί από την Εθνική. Αγωνίστηκε σε δυο ακόμα παιχνίδια, αμφότερα αποχαιρετιστήρια, το πρώτο εναντίον μιας μικτής της FIFA και το δεύτερο απέναντι στην Αγγλία. Μετά από παρουσία 11 χρόνων, ο Ντεσάν σταμάτησε έχοντας συμπληρώσει 103 επίσημες συμμετοχές με τη φανέλα των "τρικολόρ" (4 γκολ), αριθμός που τότε αποτελούσε ρεκόρ για παίκτη της Εθνικής Γαλλίας (τον ξεπέρασαν τα επόμενα χρόνια οι Τουράμ, Ανρί, Ντεσαγί, Ζιντάν, Βιεϊρά και Γιορίς). Όπως γράψαμε παραπάνω, έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 2001, ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα, μετά το πέρασμά του από τη Βαλένθια και τον πέμπτο τελικό Champions League στην καριέρα του. Αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση έχοντας κατακτήσει 14 τίτλους σε επίπεδο συλλόγων (σε Γαλλία, Ιταλία και Αγγλία) και 2 με την Εθνική. Υπήρξε ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ της εποχής του, αλλά το αγωνιστικό του στιλ και το κατά πόσο επηρέασε και την προπονητική του φιλοσοφία, θα τα δούμε στην ενότητα που ακολουθεί.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΤΙΛ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ντεσάν και Ριβάλντο, φάση από τον τελικό του Μουντιάλ του 1998 (AP Photo/Ricardo Mazalan)

Ο Ντιντιέ Ντεσάν υπήρξε, όπως είπαμε, ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ της εποχής του. Συνδύασε στη διάρκεια της καριέρας του όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονταν ώστε να μην είναι απλά ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά και ένας κυριολεκτικά μεγάλος αρχηγός. Γνώριζε και ανέλυε άριστα την τακτική προσέγγιση του κάθε αγώνα, γνωρίζοντας πότε να κοντρολάρει και πότε να αλλάξει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Η ευστροφία του ήταν τέτοια, που του έδινε πάντα καίριες τοποθετήσεις μέσα στο γήπεδο, ενώ ήταν ασυναγώνιστος στα τάκλιν, αλλά και στην πίεση πάνω στον αντίπαλο. Ο "Ντιντί", τόσο στις ομάδες του όσο και στην Εθνική, ήταν ο συνδετικός κρίκος της άμυνας με τους δημιουργικούς χαφ και την επίθεση. Σταματώντας τις αντίπαλες επιθέσεις, ήταν αυτός που ξεκινούσε την ανάπτυξη, μοιράζοντας τη μπάλα εκεί που έπρεπε. "Νεροκουβαλητή" τον είχε χαρακτηρίσει ο Καντονά, ακριβώς γιατί "καθάριζε" τη βρώμικη δουλειά και πέρα από την ασφάλεια που έδινε στην ομάδα του, πρόσφερε την ψυχραιμία του και τις λύσεις σε δύσκολες στιγμές. Τον διέκριναν η σκληρή δουλειά σε όλη την καριέρα του, η ικανότητά του να διατηρείται συνεχώς σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, οι αντοχές του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, η εξυπνάδα του να "διαβάζει" το παιχνίδι και βέβαια η τεχνική του, σαφώς ανώτερη από τον μέσο όρο των υπόλοιπων αμυντικών χαφ.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, μαζί φυσικά με τις ηγετικές του ικανότητες, επηρέασαν σαφώς και την προπονητική του φιλοσοφία στη συνέχεια της καριέρας του. Ακόμα περισσότερο όμως, επηρεάστηκε από δυο προπονητές του, τον Μαρσέλο Λίπι στη Γιουβέντους και τον Αϊμέ Ζακέ στην Εθνική Γαλλίας. Από αυτούς τους δυο πήρε πολλά στοιχεία. Ο Ντεσάν "κληρονόμησε" από τον Ιταλό τη σημασία που έδινε στο πνεύμα ενότητας και ομαδικότητας μέσα στα αποδυτήρια. Η έννοια της "παρέας" ακολουθεί από τότε τον Ντεσάν, που την εφάρμοσε σε όλες του τις ομάδες. Επίσης το γεγονός ότι κάθε παίκτης πρέπει να ακολουθεί το πλάνο της ομάδας και να βάζει το προσωπικό του "εγώ" στην υπηρεσία των πολλών. Ο Λίπι θεωρούσε ότι οι καλύτεροι παίκτες δεν φτιάχνουν απαραίτητα και την καλύτερη ομάδα, ενώ έλεγε πως η σωστή εφαρμογή της τακτικής είναι εκείνη που επιτρέπει στον κάθε παίκτη να φανεί όσο πιο χρήσιμος γίνεται στους συμπαίκτες του και να αναπτύξει όσο το δυνατόν περισσότερο τις προσωπικές του αρετές. Η ψυχολογία επίσης έπαιζε τεράστιο ρόλο για τον Ιταλό. Η επικοινωνία του με τους παίκτες, η ικανότητα να τους εμπνέει, αλλά και να τους μεταδίδει τις ιδέες του, το γενικότερο και το ειδικότερο πλάνο. Όλα αυτά, ο Ντεσάν τα υιοθέτησε και τα εφάρμοσε ο ίδιος ως προπονητής. Επίσης, την πενταετία που βρέθηκε στη Γιούβε, είδε τον γενικότερο τρόπο λειτουργίας του ιταλικού ποδοσφαίρου και κράτησε και από αυτό κάποια πράγματα.

Καρίμ Μπενζεμά και Ντιντιέ Ντεσάν. Ο δεύτερος δε δίστασε να αφήσει εκτός Εθνικής τον πρώτο, βάζοντας πάνω απ' όλα την ηρεμία της Εθνικής (AP Photo/Daniel Ochoa de Olza)

Είχε βέβαια και την παράλληλη επιρροή από τον Ζακέ, ο οποίος όταν προετοίμαζε την Εθνική του 1998, είχε σχεδιάσει μια απόλυτα αμυντικογενή στρατηγική, θέλοντας να "φρενάρει" τους ποιοτικούς του παίκτες και να μην τους αφήσει να παρασυρθούν βγαίνοντας μπροστά. Ο γαλλικός Τύπος είχε αποκαλέσει τότε τον Ζακέ "παλαιολιθικό", ασκώντας του δριμεία κριτική, αλλά εκείνος δεν άλλαξε την τακτική του. Έτσι λοιπόν, παρουσίασε μια ομάδα, που μπορεί να μην ενθουσίασε (εκτός από τον τελικό), όμως λειτούργησε σαν μια άψογα ρυθμισμένη μηχανή, που δεν σταμάτησε να αποδίδει όπως έπρεπε στη διάρκεια ολόκληρου του τουρνουά. Σας θυμίζει κάτι; Είμαι σίγουρος πως ναι. Μαζεύοντας λοιπόν στοιχεία από τους Λίπι και Ζακέ, ο Ντεσάν έφτιαξε τη δική του προπονητική σκέψη, την οποία φρόντισε να κάνει πράξη όπου και αν εργάστηκε, με μια θαυμαστή συνέπεια στις ιδέες του και μια ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία στα αποτελέσματα. Ο "Ντιντί" αποδείχτηκε το ίδιο καλός και ως προπονητής, "συμμάζεψε" τις ομάδες του, βρήκε τις σωστές ισορροπίες στα ρόστερ που διαχειρίστηκε και εφάρμοσε τις τακτικές του μεθοδικά και προσεκτικά. Ως πρώην παίκτης και μάλιστα υψηλού επιπέδου, είχε το πλεονέκτημα να μπορεί να καταλαβαίνει τους παίκτες του και να εντοπίζει πιθανά προβλήματα, πριν αυτά καν εκδηλωθούν.

Η συνέπειά του φάνηκε συχνά και στα δύσκολα, σε αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρει, ακόμα και αν απέναντί του είχε σταρ παγκόσμιας εμβέλειας ή τον ίδιο τον Τύπο. Κλασικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Καρίμ Μπενζεμά. Σε αυτή την εξόχως "ενοχλητική" υπόθεση, δεν δίστασε, αλλά έβγαλε ο ίδιος το φίδι από την τρύπα. Έβαλε πάνω απ' όλα το καλό κλίμα και την ηρεμία της Εθνικής και απέκλεισε τον παίκτη της Ρεάλ, παίρνοντας στη θέση του τον Ζιρού ως βασικό σέντερ φορ, έναν παίκτη που σε δυο μεγάλες διοργανώσεις και 13 συνολικά παιχνίδια (6 στο EURO και 7 στο Μουντιάλ), πέτυχε μόλις 3 γκολ (όλα στο EURO). Και όμως, με μηδέν γκολ από τον φορ του, ίσως και μηδέν ευκαιρίες σε ολόκληρο το Παγκόσμιο Κύπελλο αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ο Ντεσάν έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου, ακριβώς επειδή ακόμα και από τον Ζιρού πήρε πράγματα, που μπορεί να μην φαίνονταν στον απλό θεατή, αλλά ήταν εξίσου σημαντικά. Θυμηθείτε επίσης το "χέρι" που έβαλε στον Μπαπέ, μετά το θέατρο που έκανε στο ματς με την Ουρουγουάη και ενώ το σκορ ήταν ήδη 2-0 υπέρ των Γάλλων. Ο Ντεσάν τον φώναξε στον πάγκο και του είπε: "Κιλιάν, άκουσέ με, σταμάτα να κάνεις μαλακίες. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τέτοια πράγματα, μην το επαναλάβεις". Απλές κινήσεις που όμως μιλάνε από μόνες τους για το ποιόν του Ντεσάν ως προπονητή. Ενός προπονητή που έμαθε από τους δικούς του, αφομοίωσε όσα θετικά πίστεψε ότι θα του είναι χρήσιμα και τα έβαλε στο δικό του καλούπι και στη σύγχρονη πραγματικότητα του ποδοσφαίρου με απόλυτη επιτυχία.

Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΤΙΕ ΝΤΕΣΑΝ

Παρηγορώντας τον Άκη Ζήκο μετά τον χαμένο τελικό του ChL του 2004 με τη Μονακό απέναντι στην Πόρτο (AP Photo/Martin Meissner)

Με το που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο Ντεσάν ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα, αναλαμβάνοντας το καλοκαίρι του 2001 τον πάγκο της Μονακό. Η πρώτη χρονιά δεν πήγε καθόλου καλά, αφού η ομάδα τερμάτισε 15η στο πρωτάθλημα, μόλις έξι βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Στη δεύτερη σεζόν του όμως στο πριγκιπάτο, κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο ως τεχνικός, το γαλλικό Λιγκ Καπ, νικώντας στον τελικό 4-1 τη Σοσό και έχασε το πρωτάθλημα για έναν μόλις βαθμό από την Λιόν, κερδίζοντας όμως το εισιτήριο για τους ομίλους του επόμενου Champions League. Μεταμορφωμένη πλέον η Μονακό, σταθεροποιήθηκε στις υψηλές θέσεις της γαλλικής λίγκας, τερματίζοντας την περίοδο 1993/94 στην τρίτη θέση (75 β.), πίσω από Λιόν (79) και Παρί Σεν Ζερμέν (76). Η μεγάλη επιτυχία όμως του Ντεσάν εκείνη τη χρονιά, ήταν η μεγάλη πορεία στο Champions League, που την έφερε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης. Οι Μονεγάσκοι, με παίκτες στο ρόστερ τους όπως οι Εβρά, Σκιλασί, Ζουλί, Μοριέντες, Πρσο, Ροτέν, Αντεμπαγιόρ και βέβαια ο δικός μας Άκης Ζήκος, ήρθαν πρώτοι στον όμιλο (με Ντεπορτίβο, Αϊντχόφεν και ΑΕΚ), πετυχαίνοντας και εκείνο το εκπληκτικό 8-3 επί της Ντέπορ. Στη συνέχεια, στη φάση των "16" απέκλεισαν τη Λοκομοτίβ Μόσχας (2-1 και 1-0, με το εκτός έδρας γκολ) και στους "8" έπεσαν πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης, από την οποία έχασαν 4-2 στο "Μπερναμπέου".

Στον επαναληπτικό όμως του "Louis II", πέτυχαν μια επική ανατροπή, επιβλήθηκαν 3-1 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον δανεικό από τους "μερένγκες", Μοριέντες και πέρασαν στα ημιτελικά. Εκεί κληρώθηκαν με την Τσέλσι, νίκησαν στο Μονακό 3-1 και πήραν ένα ηρωικό 2-2 στο Λονδίνο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία τους στον τελικό της διοργάνωσης, όπου τους περίμενε η Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο. Στην "AufSchalke Arena" του Γκέλζενκιρχεν, η ομάδα του Ντεσάν με βασικό τον Ζήκο, έφτιαξε ευκαιρίες στο ξεκίνημα του αγώνα, όμως ο τραυματισμός και η αλλαγή του Ζουλί σε συνδυασμό με την ευστοχία των Πορτογάλων, έγειραν την πλάστιγγα προς το μέρος της Πόρτο, που νίκησε με το καθαρό 3-0. Την επόμενη σεζόν, η Μονακό τερμάτισε και πάλι στην 3η θέση του γαλλικού πρωταθλήματος, ενώ αποκλείστηκε από το Champions League στη φάση των "16" από την Αϊντχόφεν (στον όμιλο είχε πέσει με τον Ολυμπιακό, τον οποίο νίκησε 2-1 στο πριγκιπάτο και από τον οποίο έχασε 1-0 στο Φάληρο). Μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα την περίοδο 2005/06, αλλά και διαφωνίες με τη διοίκηση του συλλόγου, ο Ντεσάν παραιτήθηκε από το πόστο του προπονητή, κλείνοντας τον κύκλο του στη Μονακό. Επόμενος σταθμός του ήταν η Γιουβέντους, σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της, αμέσως μετά τον υποβιβασμό της για το σκάνδαλο του "Calciopoli".

Ο Ντεσάν γνωρίζει την αποθέωση από τους τιφόζι της Γιούβε, μετά τη μαθηματική εξασφάλιση της ανόδου στη Serie A με το εκτός έδρας 1-5 επί της Αρέτσο (AP Photo/Massimo Pinca)

Στο Τορίνο ο Ντεσάν διαδέχτηκε τον Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος είχε παραιτηθεί μόλις είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο των στημένων παιχνιδιών. Η ομάδα έχασε πολλούς βασικούς παίκτες της (Τουράμ, Καναβάρο, Έμερσον, Ζαμπρότα, Μούτου, Βιεϊρά και Ιμπραχίμοβιτς), αλλά διατήρησε στις τάξεις της τους Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Νέντβεντ, Τρεζεγκέ, Σαλαγιέτα και Καμορανέζι. Μετά από έναν μαραθώνιο 42 παιχνιδιών στη Serie B, η Γιούβε αναδείχθηκε πρωταθλήτρια (πάνω από τις Νάπολι και Τζένοα) και επανήλθε στη φυσική της θέση, την πρώτη κατηγορία. Στο εκτός έδρας ματς με την Αρέτσο, εκεί όπου οι "μπιανκονέρι" εξασφάλισαν και μαθηματικά την επάνοδό τους στη Serie A, ο Ντεσάν αποθεώθηκε από τους τιφόζι της Γιούβε, που είχαν ταξιδέψει για να πανηγυρίσουν μαζί με την αποστολή της ομάδας τους. Λίγες μέρες αργότερα, κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Ντεσάν είχε παραιτηθεί λόγω διαφωνιών του με τη διοίκηση του συλλόγου. Παρά την άμεση διάψευση από τη διοίκηση, το ίδιο βράδυ, μετά το ματς με την Μάντοβα, όπου εξασφαλίστηκε και ο τίτλος της πρωταθλήτριας για τη Γιούβε, ο Ντεσάν επιβεβαίωσε τις φήμες, ανακοινώνοντας και επίσημα την παραίτησή του. Ακολούθησαν δυο χρόνια, στα οποία ο Γάλλος τεχνικός δεν εργάστηκε σε κανέναν σύλλογο, μέχρι τον Μάιο του 2009, όταν ανέλαβε μια ακόμα ομάδα στην οποία είχε αγωνιστεί ως παίκτης, τη Μαρσέιγ.

Ο Ντεσάν έμεινε στη Μασσαλία τρία χρόνια (2009-2012) και ξεκίνησε με τον πιο ιδανικό τρόπο, αφού στην πρώτη του σεζόν κατέκτησε το γαλλικό πρωτάθλημα, το πρώτο στην ιστορία του συλλόγου μετά από 18 ολόκληρα χρόνια. Το καλοκαίρι του 2010, η διοίκηση του συλλόγου έσπευσε να του ανανεώσει το συμβόλαιο για δυο ακόμα χρόνια, ενώ η Γιουβέντους του είχε κάνει πρόταση να επιστρέψει στο Τορίνο, κάτι που ο ίδιος απέρριψε. Η δεύτερη σεζόν ξεκίνησε με την κατάκτηση του γαλλικού Σούπερ Καπ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν και ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του Λιγκ Καπ με το 1-0 επί της Μονπελιέ στον τελικό. Στο πρωτάθλημα, η Μαρσέιγ κατετάγη 2η, οκτώ βαθμούς πίσω από τη Λιλ, ενώ στο Champions League έφτασε μέχρι τη φάση των "16", όπου αποκλείστηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (0-0 και 2-1). Η περίοδος 2011/12, η τρίτη του Ντεσάν στον πάγκο της Ολιμπίκ, έφερε ξανά τα ίδια δυο τρόπαια, το γαλλικό Σούπερ Καπ (5-4 επί της Λιλ) και το Λιγκ Καπ (1-0 απέναντι στι Λιόν στην παράταση). Η πορεία στο Champions League ήταν αρκετά πετυχημένη, αφού η ομάδα έφτασε μέχρι τα προημιτελικά για πρώτη φορά μετά το 1993 (όταν είχε πάρει το τρόπαιο με αρχηγό τον Ντεσάν), αποκλείοντας στους "16" την Ίντερ, αλλά υπέκυψε στους "8" απέναντι στη Μπάγερν, χάνοντας μέσα-έξω με το ίδιο σκορ (0-2 & 2-0). Παρόλα αυτά, η δέκατη θέση στο πρωτάθλημα, 34 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρώτη Μονπελιέ, οδήγησε στο συναινετικό διαζύγιο και έτσι ο Ντεσάν έμεινε ελεύθερος στις 2 Ιουλίου του 2012.

Ντιντιέ Ντεσάν και Φερνάντο Σάντος στον τελικό του EURO 2016 (AP Photo/Petr David Josek)

Έξι μέρες αργότερα, ο Ντεσάν υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γαλλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και διαδέχτηκε τον Λοράν Μπλαν στον πάγκο των "τρικολόρ". Στην προκριματική φάση για το Μουντιάλ του 2014, η Γαλλία τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από την Ισπανία και έπαιξε την παρουσία της στα γήπεδα της Βραζιλίας σε διπλό μπαράζ με την Ουκρανία. Οι "bleus" ηττήθηκαν 2-0 στο Κίεβο, αλλά επικράτησαν 3-0 στο Παρίσι και έτσι πήραν το πολύτιμο εισιτήριο. Στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είχαν μια αξιοπρεπή παρουσία, έφτασαν μέχρι τους "8" και εκεί αποκλείστηκαν από την μετέπειτα κάτοχο Γερμανία (1-0). Ακολούθησε το EURO του 2016, το οποίο φιλοξενήθηκε στη Γαλλία. Απαλλαγμένος από το άγχος των προκριματικών, ο Ντεσάν άρχισε να στήνει μια νέα ομάδα, προορισμένη να πρωταγωνιστήσει. Ξεπερνώντας τον "σκόπελο" του Μπενζεμά, διατήρησε το καλό κλίμα στην Εθνική και εφάρμοσε για πρώτη φορά σε όλη του την έκταση το αγωνιστικό του πλάνο, με μια ομάδα που πρώτα θα έπρεπε να μάθει να αμύνεται και μετά να ξεδιπλώνει τις επιθετικές της αρετές. Παρά τις γκρίνιες του Τύπου και των φιλάθλων, η Γαλλία προχώρησε πρώτη από τον όμιλο, δυσκολεύτηκε στους "16" απέναντι στην Ιρλανδία (2-1), ξέσπασε πάνω στην Ισλανδία στα προημιτελικά (5-2), πήρε την άτυπη ρεβάνς από τη Γερμανία στον ημιτελικό (2-0) και κάπως έτσι έφτασε αήττητη στον τελικό, όπου την περίμεναν ο Φερνάντο Σάντος και ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Έχοντας βρει τον καινούργιο ήρωά τους στο πρόσωπο του Αντουάν Γκριεζμάν (6 γκολ), οι Γάλλοι ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Όμως η Πορτογαλία έβαλε δύσκολα στους "τρικολόρ" στο "Σταντ ντε Φρανς", ο Σάντος έπαιξε το γνωστό του σύστημα "κλείνουμε όλους τους χώρους και περιμένουμε μια ευκαιρία για να σκοράρουμε", οι Ίβηρες δεν το πέτυχαν στο 90λεπτο, αλλά το κατάφεραν στην παράταση με τον Έντερ (109'), απέναντι σε μια Γαλλία που είχε "πνιγεί" από το διαρκές πρέσινγκ των αντιπάλων της, ανίκανη να δημιουργήσει και να επιβάλλει τον δικό της ρυθμό. Το 1-0 υπέρ των "φιλοξενούμενων" έμεινε μέχρι το τέλος και η γιορτή που ονειρεύονταν οι "bleus", μετατράπηκε σε απογοήτευση για την απώλεια του τίτλου. Παρόλα αυτά, η Ομοσπονδία, ικανοποιημένη από τη δουλειά του Ντεσάν, του ανανέωσε το συμβόλαιο μέχρι το 2020. Η ήττα από την Πορτογαλία και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, ήταν ένα μεγάλο όσο και χρήσιμο μάθημα για τον Γάλλο εκλέκτορα. Η νέα γενιά των παικτών που πλέον χτυπούσαν την πόρτα της Εθνικής, έδωσε την ευκαιρία στον "Ντιντί" να χτίσει κάτι καινούργιο, παρουσιάζοντας την πιο νεανική ομάδα ολόκληρου του Μουντιάλ στη Ρωσία. Παβάρ, Βαράν, Ουμτιτί, Πογκμπά, Μπαπέ, Ντεμπελέ, Τολισό, Ερναντέζ, Μεντί, όλοι τους κάτω των 25 ετών, όχι μόνο φιλόδοξοι και ενθουσιώδεις, αλλά και ιδανικό "υλικό" προς τακτική διαμόρφωση από τον Ντεσάν.

Η κορυφαία στιγμή στην προπονητική καριέρα του Ντιντιέ Ντεσάν (AP Photo/Martin Meissner)

Ο Γάλλος ομοσπονδιακός απέκλεισε για μια ακόμα φορά τον Μπενζεμά, κάλεσε και πάλι τον Ζιρού, αλλά αποδείχτηκε πως αυτό που τον έκαιγε, δεν ήταν τόσο η επίθεση όσο το κέντρο. Ο Ντεσάν στηρίχτηκε στα τρία χαφ του, Πογκμπά, Ματουιντί και Καντέ, για να ξεδιπλώσει μέσα από αυτή την τριάδα όλη την τακτική του προσέγγιση στα παιχνίδια του Μουντιάλ. Ο Καντέ, ένα είδος "alter ego" του ίδιου του Ντεσάν μέσα στο γήπεδο, ο παίκτης που κρατούσε τη σκυτάλη του αρχηγού του 1998, μαζί με τους άλλους δυο, υπήρξε το "α" και το "ω" της γαλλικής λογικής στην αντίληψη του παιχνιδιού. Για μια ακόμα φορά, ο Ντεσάν επικρίθηκε σκληρά από τον γαλλικό Τύπο, αλλά δεν έδειξε να ενοχλείται στο παραμικρό. Ο σκοπός του ήταν να βάλει "χαλινάρι" στον άκρατο ενθουσιασμό των μικρών, να μην τους αφήσει να "αλωνίζουν" στον αγωνιστικό χώρο, αλλά να τους κάνει να λειτουργήσουν το ίδιο καλά, τόσο επιθετικά, όσο και - κυρίως - ανασταλτικά. Η Γαλλία του 2018 έπρεπε να είναι μια σαφώς βελτιωμένη έκδοση της Πορτογαλίας του 2016. Δεν αφήνουμε κανένα κενό στα μετόπισθεν και όταν εξασφαλιστεί αυτό, τότε το ταλέντο, η τεχνική και η ταχύτητα περισσεύουν για να σκοράρουμε. Όταν το πετύχουμε, δεν πρέπει να παρασυρθούμε, αλλά επιστρέφουμε στα βασικά μας καθήκοντα. Τρέξιμο, πίεση, αλληλοκάλυψη, κλείσιμο χώρων, συγκέντρωση, κατοχή, σοβαρότητα.

Η Γαλλία του Ντεσάν μπορεί κάποιες φορές να φάνηκε "βαρετή" ή ακόμα και "προβλέψιμη", αλλά τα αποτελέσματα τη δικαίωσαν απόλυτα. Όποτε χρειάστηκε να τρέξει και να δημιουργήσει, χάζεψε το σύμπαν. Αρκεί να θυμηθούμε την αντίδρασή της μετά το 2-1 της Αργεντινής ή το δεύτερο ημίχρονο του τελικού απέναντι στην Κροατία. Οι "τρικολόρ" της Ρωσίας είχαν μέσα τους 100% το DNA του Ντεσάν, δεν παρασύρθηκαν από καμία αντίπαλο, αλλά όταν έπρεπε, παρέσυραν τους πάντες στο πέρασμά τους. Ελεγχόμενη ενέργεια, συμπαγείς γραμμές, ομαδικό πνεύμα και πραγματική "καταιγίδα" στις αντεπιθέσεις. Και φυσικά, απόλυτη υπακοή στον προπονητή και το πλάνο του. Μηδέν γκολ από τον βασικό σέντερ φορ και όμως, 14 γκολ σε επτά αγώνες! Το κέντρο μια πραγματική "γραμμή Μαζινό", η οποία σχεδόν αχρήστευσε κάθε οργανωτή των αντιπάλων. Και βέβαια, τέσσερα γκολ στον τελικό, κάτι που είχε να συμβεί από το 1970 και τη μεγάλη Βραζιλία των Πελέ, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο και Τοστάο. Ο Ντεσάν, μόλις ο τρίτος στην ιστορία που έχει κατακτήσει Μουντιάλ τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής (μετά τους Ζαγκάλο και Μπέκενμπαουερ), δικαιώθηκε ως προς τις επιλογές του και μαζί δικαίωσε και τα ποδοσφαιρικά όνειρα των Γάλλων, που είδαν ότι ο δρόμος προς την κορυφή είχε πολλά "ατού", αλλά το μεγαλύτερο εξ αυτών ήταν ο ίδιος ο προπονητής τους. Ο Ντιντιέ Ντεσάν, που πλέον πέρασε στο Πάνθεο του γαλλικού, αλλά και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

* Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Martin Meissner

Πηγές: as.com, marca.com, juanfutbol.com, theguardian.com, latina.pe, mundodeportivo.com, excelsior.com, wiki