Ο αθλητικός συντάκτης που έγινε είδηση

To πρωί της Παρασκευής (8/5) ο Bill Simmons θα μάθαινε πως η 15ετης σχέση του με το ESPN είχε φτάσει στο τέλος του. Την είδηση (που έμελλε να γίνει πρωτοσέλιδο στους New York Times) θα αποκάλυπτε ο πρόεδρος του αμερικανικού κολοσσού στα media, John Skipper, στον μάνατζερ του δημοσιογράφου, James Dixon. Τον ενημέρωσε πως το συμβόλαιο του εκ των πιο δημοφιλών αθλητικών συντακτών στην ιστορία... της αθλητικής σύνταξης δεν επρόκειτο να ανανεωθεί -παρεμπιπτόντως, λήγει τον προσεχή Σεπτέμβριο. Αν ήταν έκπληξη; Κάθε άλλο...

Όταν το μαντάτο "βγήκε" στον αέρα, ο Skipper κάλεσε στο τηλέφωνο και τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Η αντανακλαστική αντίδραση των 3.7 εκατομμυρίων followers που έχει στο Twitter ο Simmons, ήταν να αναζητήσουν εκεί το σχόλιο του. Μετά τεράστιας έκπληξης τους, διαπίστωσαν πως δεν είχε γράψει τίποτα. Ούτε μια λέξη. Πράγμα απίστευτο για τον τύπο που είχε προκαλέσει πολλάκις την αντίδραση των εργοδοτών του -και όχι μόνο-, με τις τοποθετήσεις του στα social networks, χωρίς να τον νοιάζει αν κάποιος θα παρεξηγούνταν. Επικέντρωνε στο ότι είχε άποψη, που δεν δίσταζε να εκφράσει (στο Grantland, όπου τελούσε χρέη διευθυντή, στην τηλεόραση ως αναλυτής και στο "30 for 30", του οποίου υπήρξε εμπνευστής). Πίστευε πως εφόσον παρέθετε τα απαραίτητα τεκμήρια, που δικαιολογούσαν την όποια πεποίθηση του, ήταν ΟΚ. Και σε όποιον άρεσε.

Κάπως έτσι, είχε δομήσει μια ιστορία που τον έκανε μεγαλύτερο από το μέσο, στο οποίο εργαζόταν.

Όλα αυτά, όμως μέχρι χθες, οπότε ο Skipper εξέδωσε την ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται ότι "α ποφάσισα πως δεν πρόκειται να ανανεώσω τη συνεργασία με τον Simmons. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε στην ίδια "σελίδα". Οπότε ήταν χρήσιμο να επικεντρωθούμε στην επόμενη μέρα. Η σχέση του ESPN με τον Bill ήταν επικερδής και για τους δυο. Παρήγαγε εκπληκτικά πράγματα για πολλά χρόνια και το ESPN του έδωσε πολλές ευκαιρίες να ανοίξει το φτερά του. Του ευχόμαστε καλή τύχη στο επόμενο κεφάλαιο".

Διευκρίνισε ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να ενημερώσει σχετικά ένα από τα ηγετικά στελέχη του ESPN, τον John A. Walsh, ο οποίος πρόσφατα βγήκε στην σύνταξη και υπήρξε από τους μεγαλύτερους οπαδούς του Simmons. " Μιλήσαμε με τον πρόεδρο για τον Bill, αλλά όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, επ ουδενί πίστεψαν πως όταν θα ξυπνούσα, θα μάθαινα αυτό που έμαθε όλος ο κόσμος", σχολίασε σχετικά ο Walsh. Προφανώς δεν περίμενε αυτήν την εξέλιξη, γιατί οι σχέσεις του Simmons με την εργοδοσία, είχε φτάσει πολλές φορές στο "και μη παρέκει", αλλά πάντα επιβίωνε.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, ήταν αυτή του περασμένου Νοεμβρίου, οπότε το ESPN τον είχε τιμωρήσει με τρεις εβδομάδες, χωρίς μεροκάματα, για σχόλια που έκανε στο podcast που είχε στον οργανισμό και αφορούσαν τον κομισάριο του NFL, Roger Goodell. Τι είχε πει; Πως ο Goodell είναι ψεύτης, εξηγώντας πως ήταν υποκριτικός ο τρόπος που χειρίστηκε το περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας με θύτη τον Ray Rice -running back των Baltimore Ravens- και θύμα την αρραβωνιαστικιά του.

Ο Simmons είχε ρωτήσει τον Goodell για το... μάρμαρο, με τον τελευταίο να λέει πως δεν είχε δει το ντοκουμέντο. Ακολούθησε το " χειρίστηκε το θέμα " φτωχά". Ψεύδεται. Το λέω ευθαρσώς. Είναι ψεύτης. Βάλτε τον σε ανιχνευτή ψεύδους και θα το δείτε πως λέει ψέματα. Δεν είχε σθεναρά γεννητικά όργανα να κάνει κάτι, έως ότου μέτρησε τις αντιδράσεις του κοινού" και η... ποινή αποκλεισμού -καθώς το NFL είχε δώσει 15.2 δισεκατομμύρια δολάρια σε συμβόλαια με το ESPN). Η αντίδραση του δημοσιογράφου ήταν η ανάρτηση της ακόλουθης φωτογραφίας στο Twitter:

Φυσικά, αυτό δεν ήταν το μόνο περιστατικό που... ανέβασε την πίεση των ιθυνόντων του παγκόσμιου αθλητικού κολοσσού. Από την άλλη, βέβαια το ESPN ήξερε πολύ καλά τι έπαιρνε, όταν το 2001 διεκδικούσε με ό,τι μέσα διέθετε τον Simmons.

Το άρθρο που έπεισε τον κολοσσό πως ο Simmons ήταν ο άνθρωπος του, ήταν αυτό για τα βραβεία του ESPN. Μια από τις ατάκες που έγραψε ήταν "χτυπώ το κεφάλι μου στο τραπεζάκι, για 30''".

Ο γεννημένος στις 25/11 του 1969 William J. Simmons, ο τρίτος, στο Marlborough της Μασαχουσέτης, είχε την ευλογία να μεγαλώσει σε σπίτι που το ζητούμενο των γονέων για τα παιδιά τους, ήταν να αναπτύξουν τη δική τους προσωπικότητα, όπως αναγνώριζαν τη σημασία της μελέτης. Ένα από τα αγαπημένα του αναγνώσματα, ήταν το "Breaks of the Game", από τον David Halberstam, το οποίο είχε χαρακτηρίσει ως αυτό που διαμόρφωσε την καριέρα του στην αθλητική δημοσιογραφία. Ως φοιτητής στο College of the Holly Cross, όπου πήρε πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες (1992, με πρώτο δίπλωμα τα όσα συνέβαιναν στη Μέση Ανατολή), πέρασε από τη θεωρία στην πράξη, με άρθρα στη σχολική εφημερίδα, ενώ δεν άργησε να γίνει άμεσος συνεργάτης. Το 1994, ενώ ζούσε στη Μασαχουσέτη, φοίτησε στο Boston University, απ' όπου έφυγε με πτυχίο στην έντυπη δημοσιογραφία (1994). Η πρακτική του έγινε στην Boston Herald " όπου κυρίως, απαντούσα στα τηλέφωνα, έπαιρνα παραγγελίες για τα φαγητά και έγραφα τα σκορ στο football, κάθε Κυριακή". Τρία χρόνια μετά, ήταν freelancer στην Boston Phoenix. Το πρωί. Γιατί το βράδυ ήταν μπάρμαν -για να ζήσει.

Αν ήξερε να κάνει κάτι, ήταν να εκφράζεται σωστά -και δη γραπτώς. Ήταν από τους πρώτους που "έπλεξαν" τις γνώσεις επί των αθλητικών, με την ανάλυση, τις αναφορές στην λαϊκή κουλτούρα και στη ζωή. Δεν ήταν δηλαδή, αποστειρωμένος. Και αυτό άρεσε. Κάποιες φορές δε, έγραφε ως οπαδός και αυτό ήταν κάτι με το οποίο ταυτίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, εκεί έξω. Αλλά ας επιστρέψουμε στη... γραμμή εκκίνησης.

Είχε καταφέρει να γίνει viral, μέσω του blog που είχε ανεβάσει στο AOL, τον Νοέμβριο του 1998 " για να γράφω ό,τι απολαμβάνουν οι φίλοι μου, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν πως οι αθλητικοί συντάκτες λένε ότι δεν νοιάζονται για καμία ομάδα, στο όνομα της δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας". Όταν ξεκίνησε την καταγραφή των απόψεων του επί θεμάτων που έκρινε πως είχαν ενδιαφέρον (1997), τον διάβαζαν κυριολεκτικά οι συγγενείς και φίλοι, στους οποίους έστελνε τα πονήματα με emails.

Το 1998 έκανε το blog -έγινε γνωστός ως Boston Sports Guy- και το 2001 οι αναγνώστες του είχαν γίνει 10.000, ενώ τα ημερήσια "clicks" είχαν εκτοξευθεί στα 45.000. Δεν άλλαξε τακτική. Συνέχισε να γράφει ό,τι γούσταρε, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν κάποιος θα παρεξηγηθεί. Και αυτό ήταν που άρεσε στο ESPN (άρεσε και στον ίδιο, αλλά και στον κόσμο, όπως φάνηκε από την ανάδειξη του στον 12ο άνθρωπο των online sports με τη μεγαλύτερη επιρροή, το 2007), μέχρι που έφτασε η ημέρα που δεν μπορούσε να το "αντέξει".

Αρχικά, του έδωσαν το ρόλο του guest, με δυο στήλες (των 800 λέξεων έκαστη) την εβδομάδα, στην ιστοσελίδα της εταιρίας. Πολύ σύντομα θα του ανέθεταν την Page2, στο ESPN the magazine των 1.4 εκάτ. pageviews, το 2009. Την ίδια περίοδο, θα συμπλήρωνε δυο χρόνια ζωής το podcast που μετρούσε πια 25.4 εκατομμύρια downloads. Τον Ιούνιο του 2001 έγινε διευθυντής στο Grantland, ενώ του έδωσαν και θέση σχολιαστή στο NBA Countdown.

Η σχέση δεν ήταν 100% αρμονική, ήταν όμως κερδοφόρα. Για όλους.

Στα highlights του ήταν μια... φάση του 2008. Το δίκτυο είχε ακυρώσει τη μετάδοση συνέντευξης με τον τότε υποψήφιο για την προεδρία, Barak Obama, την τελευταία στιγμή. Επισήμως γιατί το ESPN είχε την τακτική να παίρνει συνεντεύξεις από τους υποψηφίους (ο Πλανητάρχης δεν είχε νικήσει ακόμα τη Hillary Clinton -για το χρίσμα των Δημοκρατικών). Οι καθ' ύλην αρμόδιοι, θύμισαν πως το δίκτυο απέφευγε γενικά τις πολιτικές τοποθετήσεις. Ο Simmons θα έμενε σιωπηλός για δυο εβδομάδες. Θα... έσπαγε τη σιωπή του, μετά τη σχετική ερώτηση του Deadspin.com, όπου θα έλεγε " γράφω λιγότερο, γιατί απολαμβάνω να γράφω τη στήλη μου. Πίστευα έχω έλθει σε συμφωνία με το ESPN, επί των δημιουργικών γραμμών, των κανονισμών που διέπουν την κριτική στα media και της προώθησης της στήλης, στο ευρύτερο πλαίσιο του ΕSPN.com, αλλά μέσα σε λίγους μήνες όλα άλλαξαν και οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν". Μια χαρά; Πάμε στην επόμενη καλύτερη στιγμή.

Προς τα τέλη του 2008, οι ιθύνοντες του ESPN του ζήτησαν να σβήσει τον Christian, πρωταγωνιστή σε ταινίες για ενήλικους, από την ιδιωτική fantasy league που είχε στο μπάσκετ, πράγμα που αποκάλυψε στο podcast του (B.S. Report ήταν ο τίτλος της εκπομπής). Μόνο που το "κομμάτι" αυτό θα εξαφανιζόταν στο editing πριν "βγει" στον αέρα η εκπομπή -χωρίς φυσικά να τον ρωτήσει κάποιος. Επέστρεψε δριμύτερος, με νέα τοποθέτηση (κατά των αφεντικών, που κατηγόρησε πως "έπαιζαν" με τη δουλειά του) και συνάντηση με τα "κεφάλια" της εταιρίας -μήπως και ηρεμήσουν τα πνεύματα. Αμ δε.

Το 2009, τιμωρήθηκε με δύο εβδομάδες... αποκλεισμό από το Twitter (η συμφωνία εξαιρούσε τα "τιτιβίσματα" που ήταν σχετικά με το βιβλίο που είχε εκδώσει και έγινε No1 στα bestsellers των New York Times, με τίτλο The book of basketball), γιατί κατέκρινε εκπομπή ραδιοφωνικού σταθμού της Βοστώνης. Η ίδια ποινή θα επιβαλλόταν εκ νέου, τον Μάρτιο του 2013, όταν τα έβαλε με εκπομπή του δικτύου (First Take).

Πάλι, δεν... άνοιξε μύτη. Πάλι δεν απολύθηκε. Πώς λοιπόν, μετά να μην πιστεύει ο λαός πως είχε γίνει μεγαλύτερος από το μέσο στο οποίο εργαζόταν;

Η 7η Νοεμβρίου του 2014 θα ήταν η αρχή του τέλους. Στη ραδιοφωνική εκπομπή του ESPN, Mike and Mike, οι παρουσιαστές είχαν την ατυχή έμπνευση να σχολιάσουν tweet του Simmons, που αφορούσε τον ΛεΜπρον Τζέιμς (έγραψε πως "δεν δείχνει ο ίδιος", αυτός που ήταν στην προηγούμενη θητεία του στο Κλίβελαντ, με την επιστροφή του). Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησαν από τον Simmons να απολογηθεί. Η αλήθεια είναι πως αντέδρασε. Όχι ακριβώς έτσι. Έγραψε στο Twitter πως " αυτό που έγινε σήμερα στο Mike and Mike ήταν ένα απόλυτο σκουπίδι. Θα έλεγα πως έχασα το σεβασμό μου για αυτό το show, αλλά... δεν έτρεφα και κανέναν. Όταν εκπομπή του ESPN Radio παίρνει μέρος συνέντευξης άλλης της ιδίας συχνότητας και μετά να κάνει μαθήματα ηθικής, είναι κάτι το αηδιαστικό. Έχε τα... balls να με πάρεις τηλέφωνο και να συζητήσουμε, την ώρα της εκπομπής σου. Μην επιλέγεις σημεία μιας άλλης συνέντευξης, γιατί χρειάζεσαι τροφή για σχόλια. Είναι αξιολύπητο"!

Ακολούθησε τηλεφωνική επικοινωνία με τους Mike and Mike, η παρέμβαση των ιδιοκτητών και ένας νέος έντιμος συμβιβασμός, μέχρι που αποχώρησε ο εκ των κύριων υποστηρικτών του και εκ των ιδιοκτητών (John A. Walsh), την πιο κακή στιγμή: πάνω που τελείωνε το συμβόλαιο του Simmons με το ESPN. Όχι ότι ο αθλητικός συντάκτης ήταν άμοιρος ευθυνών. Κάθε άλλο. Δεν σταμάτησε ποτέ να προκαλεί το NFL, δεν δέχθηκε καν να βάλει λίγο (δυο στάλες) νερό στο κρασί του και πλήρωσε τις συνέπειες. Η ειδοποιός διαφορά με άλλες παρόμοιες ιστορίες που πιθανόν να 'χετε διαβάσει, είναι πως ο ίδιος γνώριζε πως οι πράξεις του ενδεχομένως να 'χουν συνέπειες. Και ήταν έτοιμος να τις αναλάβει...