Είναι γεγονός πως το ρόστερ της Manchester City είναι το πιο ακριβό στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αξίζει 878 εκατομμύρια ευρώ. Επίσης γεγονός είναι πως ο Cristiano Ronaldo έχει εξελιχθεί σε “ανθρώπινη πινακίδα για παγκόσμιο χαρτοφυλάκιο χορηγών”, με την αξία του να φτάνει στα 260 εκατομμύρια ευρώ.

Και ναι, είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής του πλανήτη. Δεν είναι όμως, ο πιο πλούσιος. Αυτός ο τίτλος πάει αλλού. Κάπου που επουδενί πάει το μυαλό σας: στον Mathieu Flamini. Qui est-ce?

Σε ένα μικρό βιογραφικό θα διάβαζες πως γεννήθηκε πριν 33 χρόνια στη Marseille, της Γαλλίας. Εκεί άρχισε να ασχολείται και με το σπορ που λέγεται “ποδόσφαιρο”. Έφυγε το 2004 για την Arsenal, από εκεί κίνησε το 2008 για τη Milan (πήρε πρωτάθλημα το 2011, όταν πήρε και το SuperCoppa), πριν επιστρέψει στους “Gunners” το 2013 (κατέκτησε το FA Cup δυο σεζόν και έφτασε), ενώ τρία χρόνια μετά πήγε στην Crystal Palace, όπου έμεινε μόλις μια σεζόν. Και μετά και μετά; Υπέγραψε τον περασμένο μήνα με την Getafe, για 18 μήνες, ως ελεύθερος. Κλήθηκε για πρώτη φορά στους “τρικολόρ” τον Φλεβάρη του 2007, τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου έκανε το ντεμπούτο του σε φιλικό με το Morocco -ως αλλαγή- και ολοκλήρωσε τις εμφανίσεις με το εθνόσημο -στην ανδρική ομάδα- με 3 συμμετοχές.

Αυτή είναι η μισή αλήθεια για τον Γάλλο μέσο, ο οποίος σύμφωνα με τον Arsène Wenger “είναι μαχητικός, ενεργητικός και επιθετικός μέσος, δουλευταράς στις προπονήσεις, καλός στο να διεκδικεί και να κερδίζει την μπάλα και μπορεί να παίξει παντού στο κέντρο του γηπέδου”. Είναι η μισή αλήθεια, γιατί είναι η μισή ζωή του. Πάμε στην άλλη μισή που τον κατατάσσει σε μια μοναδική λίστα -πιο ιδιαίτερη από αυτή των ποδοσφαιριστών και πιο ξεχωριστή από εκείνη των απανταχού επιχειρηματιών. Ο Flamini έχει πατεντάρει προϊόν βιομηχανίας, της οποίας η αξία εκτιμάται πως θα φτάσει στα 30 δισεκατομμύρια δολάρια, στο τέλος της δεκαετίας.

Νόμισαν πως του έχουν πάρει τα μυαλά οι γυναίκες

Την πρώτη φορά που εμφανίστηκε σε προπόνηση της Arsenal, με κοστούμι, έγινε στόχος της καζούρας των συμπαικτών του. Κυρίως τον ρωτούσαν αν μπερδεύτηκε. Πολλοί πίστεψαν πως του 'χουν πάρει τα μυαλά οι γυναίκες. “Με ρωτούσαν “πού πηγαίνεις; Το ματς είναι το σαββατοκύριακο”, είχε πει στους Financial Times τον Μάιο του 2016. Δεν διάβασες λάθος. Όντως το μεγάλο οικονομικό μέσο τον προσέγγισε και είχε έναν πολύ καλό λόγο: ο Flamini είχε αποκαλύψει την εμπλοκή του με εταιρία που μπορεί να περιορίσει τη ζημιά που έχει κάνει η ανθρωπότητα στο περιβάλλον.

Επί επτά συναπτά έτη έκρυβε -από όλους- τι κάνει τα βράδια. Οι συμπαίκτες του δεν είχαν ιδέα, μηδέ η οικογένεια του. Ενόσω λοιπόν, η πλειοψηφία των συναδέλφων του -στο ποδόσφαιρο- αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο που έχει σε video games και στα social media (ομολογουμένως αρκετοί έχουν entourage, στο οποίο εμπιστεύονται τις επενδύσεις τους -που συνήθως αγοράζουν pubs ή μετοχές), ο Γάλλος “τράβηξε” σε άλλον άρδην διαφορετικό δρόμο. Για την ακρίβεια, δημιούργησε ένα δρόμο "γιατί ήξερα πως το ποδόσφαιρο έχει σκαμπανεβάσματα και ήθελα να διέξοδο διαφυγής που "καθάρισε" το μυαλό μου και με έκανε να σκέφτομαι κάτι διαφορετικό από το άθλημα μου. Είχα μια διανοητική πρόκληση". Θέλησε να δοκιμαστεί σε πεδίο, στο οποίο πολλοί άλλοι είχαν αποτύχει. "Ναι, στην αρχή αναρωτήθηκα "γιατί να πετύχω εγώ;", αλλά κατέληξα στο ότι άξιζε το ρίσκο. Πίστεψα στο όραμα που είχα. Δεν είμαι χημικός, αλλά έχω διαβάσει χημεία. Παρεμπιπτόντως, είχα μπει και στη νομική, αλλά την παράτησα για χάρη του ποδοσφαίρου".

Το ποδόσφαιρο μου έμαθε να ρισκάρω

Το 2008, όταν πήρε μεταγραφή στη Milan, γνώρισε τον Pasquale Granata, νεαρό επιχειρηματία από την Caserta. “Ανέκαθεν ήμουν κοντά στη φύση και είχα ανησυχίες για τα περιβαλλοντικά θέματα. Ίδιες ανησυχίες είχε και ο Pasquale. Από την αρχή μιλήσαμε για τη βιοοικονομία, έναν τομέα με τεράστιες δυνατότητες που αφορά τους αγρότες, δημιουργεί θέσεις εργασίας και βοηθά την τοπική οικονομία”. Η εταιρία των Flamini και Granata ηγείται του χώρου. “Ήταν ένα τεράστιο ρίσκο, αλλά αν δεν ρισκάρεις, δεν πετυχαίνεις” λέει πια ο Flamini, για το καμάρι του, “χρειάστηκε να πάρω τεράστιο ρίσκο όταν άρχισα την καριέρα μου στο ποδόσφαιρο. Αλλά πλέον πιστεύω πως δεν υπάρχει επιτυχημένη ιστορία, που να μην έχει ως βασικό στοιχείο το ρίσκο”.

Οι δυο άνδρες δημιούργησαν την GF Biochemicals (το GF αφορά τα αρχικά των επιθέτων τους) που παράγει την ουσία levulinic acid. Το λεβουλινικό οξύ είναι συνθετικό υποκατάστατο του πετρελαίου -παράγεται από ξύλα και καλαμπόκια- και πρώτη ύλη για φάρμακα και καλλυντικά, για προϊόντα προσωπικής φροντίδας, γεύσεις, αρώματα κλπ, κλπ. Από το 2004 έχει προσδιοριστεί από το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ, ως ένα από τα 12 υλικά που έχουν τη δυνατότητα να αντικαταστήσουν τη βενζίνη, σε όλες τις μορφές της. Η GF Biochemicals έγινε η πρώτη του είδους της. Η ιστορία της πρώτης εταιρίας στον κόσμο που παράγει βιομηχανικά λεβουλινικό οξύ άρχισε το 2008. Από το 2013 προστέθηκαν και άλλοι επενδυτές “με τους οποίους μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα”.

Επειδή βάζω έως και στοίχημα πως έχεις σκεφτεί ήδη ότι ο Granata είχε την ιδέα και ο Flamini έβαλε τα λεφτά, διάβασε πως “αμφότεροι είχαμε προβληματιστεί με τις κλιματολογικές αλλαγές και θέλαμε να κάνουμε κάτι για αυτές. Αρχίσαμε με το να συναντούμε επιστήμονες από το Πολυτεχνείο του Μιλάνου και μετά βάλαμε μπροστά τις έρευνες για την ανάπτυξη της τεχνολογίας”. Εξυπακούεται πως πλήρωσαν για να γίνουν οι έρευνες.

Παράγει ουσία που θα κοστίζει 1 δολάριο το κιλό -αντί των 5 κάθε κιλού παράγωγου πετρελαίου

Δεν ξέρω αν κατάλαβες, αλλά αυτό που διαχειρίζονται τώρα δεν υπήρχε. Το έφτιαξαν (ώστε να λειτουργεί), μέσω συνεργασίας με ομάδα εμπειρογνωμόνων βιολογικών χημικών, ώστε να βρουν βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις για τα πετρελαϊκά προϊόντα, σε διάφορους τομείς της αγοράς. Ακολούθως αποτάθηκαν και στο Πανεπιστήμιο της Πίζας και άλλαξαν σε εργοστάσιο στην Caserta όλες τις τεχνολογίες μετατροπής, ανάκτησης και καθαρισμού -περιττό να πω ότι πλήρωσαν και για αυτά. Εκεί πια παράγονται 10.000 τόνοι levulinic acid κάθε χρόνο. Ξεκίνησαν από 2.000 τόνους το 2015. Θα φτάσουν τους 50.000 τόνους, το 2019.

Οι 10 τόνοι είναι ωστόσο, ήδη η μεγαλύτερη ποσότητα που παράγεται οπουδήποτε στον κόσμο, της συγκεκριμένης ουσίας, η οποία θα κοστίζει 1 δολάριο το κιλό -και όχι 5 δολάρια που αξίζει το ένα κιλό προϊόντος από πετρέλαιο. “Έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε λεβουλινικό οξύ σε χαμηλότερες τιμές από τον ανταγωνισμό” λέει ο Flamini. Α, φυσικά και έχει προκύψει ανταγωνισμός.

Για επτά χρόνια δρούσε μυστικά “γιατί δεν ήθελα να πω κάτι πριν είμαι 100% σίγουρος για την επιτυχία της εταιρίας. Δεν ήθελα να τρομάξω κάποιον, ειδικά την οικογένεια μου. Όταν τους το είπα, ανησύχησαν. Τώρα είναι όλοι υπερήφανοι”. Όταν η επιτυχία ήλθε (2015) αποκάλυψε το project με συνέντευξη του στην Sun on Sunday. Ένα χρόνο αργότερα, η GF Biochemicals είχε γραφεία στην Ιταλία, την Ολλανδία και τις ΗΠΑ. Πέρυσι ο Flamini και ο συνεργάτης του προχώρησαν σε μια ακόμα μεγάλη κίνηση: αγόρασαν την Segetis, αμερικανική εταιρία που χρησιμοποιούσε το προϊόν που παρήγαγε η GF και το μετέτρεπε σε ουσίες που βρίσκεις σε σειρά προϊόντων οικιακής χρήσης και όχι μόνο (από αρώματα έως καθαριστικά). “Έχουμε επενδύσει πάρα πολλά λεφτά. Δεν θα σας πω πόσα. Όπως δεν θα σας πω τι “βγάζει” πια η εταιρία, πέραν του ότι από πέρυσι έχουμε κέρδη”.

Ο Wenger με προετοίμασε για την επιχειρηματική μου δραστηριότητα

Δυο φορές έχει υπογράψει στην Arsenal, κατόπιν σχετικής οδηγίας του Arsène Wenger, ο οποίος κατά τον Flamini “με προετοίμασε για το επιχειρείν. Στην αρχή δεν του είχα πει κουβέντα για τη δραστηριότητα μου. Το έμαθε όταν το έμαθαν και όλοι οι άλλοι. Αλλά μπορώ να πω ότι λειτούργησε για εμένα σαν μέντορας. Είναι ένας άνθρωπος που διατηρεί πάντα τη ψυχραιμία του και μου έμαθε να μην παίρνω αποφάσεις εν θερμώ”. Ο Γάλλος παραδέχθηκε βέβαια, πως στη νέα του καριέρα δεν θα χρειάζεται να συγκρατεί τα νεύρα του, όσο το έκανε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, όπου “όταν μπαίνεις υπάρχει πάθος και αδρεναλίνη. Είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος εντός και εκτός γηπέδων. Θεωρώ πως οι παίκτες είναι μονομάχοι και όταν μπαίνουν στο γήπεδο ισχύει το “ή εσύ ή εγώ”. Πάντα προτιμούσα... το εγώ”. Αυτό το ανταγωνιστικό πνεύμα το έχει και στις συσκέψεις της εταιρίας του. “Όταν ξεκινήσαμε ήμασταν τρεις νοματαίοι. Τώρα έχουμε γραφεία σε τρεις χώρες και όλο αυτό είναι για εμένα αδρεναλίνη, κίνητρο να προσπαθήσω περισσότερο, να πάω πιο μακριά”.

Στα χρόνια που ασχολείται με τη βιοοικονομία έχει αλλάξει πολλά πράγματα, στη ζωή του. Ασχολείται περισσότερο με την ανακύκλωση, ενώ έχει γίνει vegeterian. Σε κάθε ευκαιρία ξεκαθαρίζει ότι “το να βοηθάς το περιβάλλον, δεν σημαίνει να ζεις χειρότερη ποιότητα ζωής. Το ζητούμενο είναι να κρατήσουμε ψηλά την ποιότητα. Μια ιδέα λοιπόν, είναι να 'χουμε όλοι τα αυτοκίνητα που έχουμε -και δη οι ποδοσφαιριστές των οποίων το lifestyle δεν συμβαδίζει με το καλό του περιβάλλοντος- και το καύσιμο που χρησιμοποιούμε να είναι βιοκαύσιμο”.

Οι άλλοι πρωτοπόροι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου

O Ryan Bertrand, διεθνής αριστερός μπακ, ο οποίος είχε υπογράψει το 2006 με την Chelsea, συμβόλαιο που διήρκεσε έως το 2015, αλλά τελικά δεν έπαιξε ποτέ στους “μπλε” και πλέον θα τον βρεις στην Southampton, είναι ιδιοκτήτης fintech εταιρίας (προκύπτει από το Financial Technology) και λέγεται Silicon Markets. Μια στιγμή να σου πω και τι είναι αυτό: στα ελληνικά μεταφράζεται ως χρηματοοικονομική τεχνολογία και περιλαμβάνει όλες τις εταιρείες που χρησιμοποιούν το Internet, τα smart phones, το cloud και λογισμικό ανοιχτού κώδικα για την αποτελεσματική και εύχρηστη παροχή τραπεζικών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.

“Ήθελα να πάω εναντίον του ρεύματος των ποδοσφαιριστών που φτάνουν στα 30 κάτι, σταματούν την καριέρα τους και σκέφτονται “τώρα τι κάνω;”, εξήγησε ο ίδιος στο Business Wire. Η εν λόγω επένδυση στοίχισε 1.2 εκατ. ευρώ. Έκανε και κάτι άλλο: μαζί με τον John Terry έφτιαξαν τα Footiemoji που έχουν ως στόχο να γίνουν ό,τι ήταν τα stickers για παλαιότερες γενιές. Επιτρέπει στους κατόχους smart phones να αγοράζουν emoji με θέμα το ποδόσφαιρο.

Ο Asamoah Gyan, διεθνής επιθετικός από την Ghana, ηλικίας 32 χρόνων που φέτος παίζει στην τουρκική Kayserispor, αλλά προηγήθηκαν θητείες στις Udinese, Rennes, Sunderland, Al Ain, Shanghai SIPG (μόνο εκεί έπαιρνε 230.000 ευρώ κάθε εβδομάδα), έχει επιλέξει για τις επενδύσεις του τις οδικές μεταφορές. Η εταιρία που έχει δημιουργήσει στη γενέτειρα του προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες μεταφοράς επί της εθνικής οδού Accra-Kumasi (250 χλμ). Παράλληλα, διαθέτει εταιρία που προωθεί διοργανώσεις πυγμαχίας.

ΥΓ: Όπως επισήμανε ένας άνθρωπος του χώρου, με ευρύτερη άποψη για τη ζωή, την κοινωνία και όλα τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν μια υγιή προσωπικότητα "για κάθε Flamini, υπάρχουν 99 που απέτυχαν να γίνουν Flamini". Ας το έχουμε και αυτό υπ' όψιν μας: πως πολλοί δοκιμάζουν, ελάχιστοι τα καταφέρνουν.