Παπάγος, Νέα Σμύρνη, Φάληρο, ξανά Νέα Σμύρνη, Ιταλία, Ισπανία, Ρωσία, Ρόδος, Μαρούσι, Κύπρος, Ελβετία, ξανά Κύπρος, Λευκάδα, τρίτη φορά Νέα Σμύρνη, δεύτερη φορά Παπάγος, Ερμιόνη. Και έπεται και συνέχεια...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΑΚΡΗ

Το μπασκετικό ταξίδι του Γιώργου Διαμαντόπουλου είναι γεμάτο τρελές ιστορίες, χιλιάδες καλάθια και κάμποσες ατομικές διακρίσεις, αλλά και μια τεράστια ταμπέλα που γράφει με κεφαλαία γράμματα "ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΥ". Γιατί δεν το ακούμπησε; Καλή ερώτηση. Ατυχίες; Ίσως. Κακές επιλογές; Σίγουρα. Λάθη; Αρκετά, αλλά ποιος δεν έχει κάνει στη ζωή του; Στα 37 του πλέον, το "Κιτσάκι" συνεχίζει να υπηρετεί το άθλημα που τον έκανε διάσημο, όμως πλέον απολαμβάνει την κάθε μέρα ξεχωριστά έχοντας κλείσει αρκετούς κύκλους που του άφησαν σημάδια, πικρία, αλλά και αμέτρητες όμορφες εικόνες και στιγμές.

Ο Διαμαντόπουλος δεν ήταν ποτέ ο τυπικός μπασκετμπολίστας. Δεν έμπαινε σε καλούπι και μάλλον δεν έπρεπε να μπει σε καλούπι. Το ταλέντο του το είχαν ελάχιστοι Έλληνες, την επαφή του με το καλάθι ακόμη λιγότεροι. Στα πιο παραγωγικά του χρόνια έβλεπε τα γήπεδα να γεμίζουν για χάρη του και τον κόσμο των αντίπαλων ομάδων συχνά πυκνά να τον αποθεώνει. Πολλοί πήγαιναν στο κλειστό της οδού Αρτάκης για να δουν από κοντά αυτόν τον τύπο που την περίοδο 2002-2003 έφτασε να μετρά 26.5 πόντους ανά αγώνα, τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων που έχει πιάσει Έλληνας τα τελευταία 25 χρόνια! Ήταν η χρονιά που σε 24 αγώνες δεν έγραψε ματς με μονοψήφιο αριθμό πόντων και έβαλε μόλις δυο φορές λιγότερους από 20.

Αν είσαι γύρω στα 30, σίγουρα θυμάσαι το φαινόμενο ''Διαμαντόπουλος''. Ενας από τους τελευταίους μεγάλους σκόρερ του ελληνικού μπάσκετ, ίσως ο τελευταίος πραγματικός "εκτελεστής" μαζί με τον Παναγιώτη Λιαδέλη και τον Βασίλη Σπανούλη που και αυτός δεν το βάζει κάτω. Στη Νέα Σμύρνη ήταν κάτι σαν Βασιλιάς. Στον Ολυμπιακό πήγε στη χειρότερη σεζόν στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας και μάλιστα από... σπόντα. Στη Ρωσία κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο, πριν πάρει "μυρωδιά" και από το ΝΒΑ. Τώρα, το 2017, απολαμβάνει το άθλημα στην πιο αγνή και "ζόρικη" μορφή του.

Θέλαμε να τον συναντήσουμε, να ακούσουμε πως βλέπει ο ίδιος την πορεία του στο μπάσκετ. Ταξιδέψαμε στην Ερμιόνη, στην οποία ζει τους τελευταίους μήνες. Παίζει στην ομάδα της κωμόπολης της Αργολίδας και έχει βρει το ησυχαστήριό του. Παλεύει με τον προπονητή Άκη Καλαϊτζάκη στη ζόρικη από κάθε άποψη Γ' Εθνική, ζει κάτι πρωτόγνωρο για τα δικά του δεδομένα, όμως απολαμβάνει την αποστολή του. Κίνητρα ψάχνει σε αυτή τη φάση της καριέρας του και παραδέχεται πως θέλει να παίζει μέχρι τα 40, αρκεί το σώμα του να συνεχίσει να τον ακούει.

Επαγγελματίας εδώ και 24 χρόνια όπως μας είπε, ο Διαμαντόπουλος δεν βάζει "φίλτρα" όταν κάνει flashback στην καριέρα του. Δεν υπάρχει λόγος να φιλτράρει της αναμνήσεις του. Πρώτος κάνει την αυτοκριτική του και παραδέχεται πως δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Θεωρεί πως έκανε λάθη, θεωρεί όμως πως ήταν και άτυχος. Παραδέχεται πως έχει μετανιώσει για κάμποσα πράγματα, μιλά για το απωθημένο του στο μπάσκετ, δεν θέλει να ακούει τα ονόματα ''Σάκοτα'' και ''Μπαρτζώκας'' και δηλώνει οπαδός του Άρη. Ναι, οπαδός του Άρη κι όχι του Παναθηναϊκού όπως πάντα θεωρούσε ο κόσμος.

Στη UNIQUE συζήτησή του με το Sport24.gr θυμήθηκε πόσες φορές έκανε το χατήρι των ανθρώπων του Πανιωνίου, εξήγησε πως και πότε βρέθηκε μια ανάσα μακριά από την Ταουγκρές του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, την Κίντερ Μπολόνια του Σέρτζιο Σκαριόλο και τη Μπαρτσελόνα του Σβέτισλαβ Πέσιτς, μίλησε για τη θητεία του στον Ολυμπιακό, τον ευρωπαϊκό τίτλο που κατέκτησε με τη Σαμάρα, την εμπειρία του στους Indiana Pacers, ανέλυσε γιατί η Εθνική του Γιάννη Ιωαννίδη ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, προβληματίστηκε για την τωρινή εθνική ομάδα του σούπερ σταρ Αντετοκούνμπο, σχολίασε τους κύκλους που έκλεισαν οριστικά σε Παπάγο και Πανιώνιο και στάθηκε στην ομάδα της Νέας Σμύρνης που του άφησε "πληγές" οι οποίες θα αργήσουν να κλείσουν.

Από τις μονομαχίες με τον Ναβάρο (στις οποίες κυριολεκτικά κυριαρχούσε) και τα μετάλλια με τις μικρές εθνικές, από τον Παπάγο και την Indianapolis, μέχρι τον "άρρωστο Ολυμπιακό του Σάκοτα" και το επεισόδιο με τον Μπαρτζώκα στο Μαρούσι. Ελάτε μαζί μας για μια βόλτα στο παρελθόν με έναν αυθεντικό σούπερ-σκόρερ που πλέον παραδίδει μαθήματα στη σκληρή Γ' Εθνική.

Ο ΠΑΠΑΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΑΝΟΔΟΥ

Στον Παπάγο ο Διαμαντόπουλος έκανε τα πρώτα βήματα της επαγγελματικής του καριέρας. Από το 1995 μέχρι το 1999 έπαιξε εκεί, έκανε δυο σπουδαίες χρονιές έχοντας μάλιστα 14.9 πόντους μέσο όρο την σεζόν 1998-1999 σε ηλικία 18 ετών σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά Πρωταθλήματα της όλων των εποχών και εκείνο το καλοκαίρι πήρε μεταγραφή για τον Πανιώνιο. Πέρυσι γύρισε στο ιστορικό "Σαλούν" μετά από 17 χρόνια για να κάνει πρωταθλητισμό στη Β' Εθνική, όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε υπολογίσει (η ομάδα τερμάτισε έβδομη με ρεκόρ 15-15) και στο τέλος της περιόδου ένας σημαντικός κύκλος της ζωής του έκλεισε μια για πάντα, όπως παραδέχεται και ο ίδιος.

"Γύρισα με στόχο να ανεβάσουμε την ομάδα. Είχαμε καλό ρόστερ, αλλά δεν τα καταφέραμε. Όταν ήρθε ο Καραγιάννης στην τεχνική ηγεσία η ομάδα βρήκε ρυθμό και πήγαινε για ψηλά, όμως ξαφνικά εκείνος έφυγε για να πάει στο Περιστέρι και ουσιαστικά εκεί διαλύθηκαν όλα. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ότι σηκώθηκε και έφυγε έτσι. Δεν έγινε κάτι, δεν έγινε κάποια φασαρία, δεν ήταν απλήρωτος. Δεν είναι δυνατόν όταν συμφωνείς με μια ομάδα να σηκώνεσαι και να φεύγεις όποτε θέλεις. Για εμένα, πάντως, ήταν μια καλή εμπειρία. Έχω ζήσει τον Παπάγο στις πολύ καλές στιγμές του. Είδα ανθρώπους να επιστρέφουν στο γήπεδο μετά από πολλά χρόνια, όχι μόνο για εμένα, αλλά και για τα άλλα παιδιά και για τον Μιχάλη τον Υφαντή που ήταν μια ζωή στην ομάδα. Είδαν πως γινόταν μια καλή προσπάθεια, όμως το καλοκαίρι θεώρησα πως ήταν καλύτερο να φύγω. Έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος. Οριστικά. Εντάξει, γύρισα, έπαιξα όμως πλέον ψάχνω άλλα κίνητρα. Στην Ερμιονίδα έχω το κίνητρο να σώσω μια ομάδα κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Αν δεν έχω τραυματισμούς, θέλω να παίξω ακόμη δυο χρόνια, αντέχω σε αυτούς τους ρυθμούς. Θέλω να παραμένω σε αυτό το επίπεδο, θέλω δηλαδή να μπορώ να παίζω καλά. Διαφορετικά θα σταματήσω".

ΟΙ ΣΠΟΥΑΙΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΝ "ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ" ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΑΝ

Ο Διαμαντόπουλος των μικρών Εθνικών ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Και οι Ισπανοί που ακόμη και σήμερα μεγαλουργούν (Ναβάρο, Καλδερόν, Γκασόλ, Ρέγιες) είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ξεχάσει τις αναμετρήσεις μαζί του. Πως τις θυμάται ο Γιώργος; Με νοσταλγία, ενώ περιγράφει μια όμορφη ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς του Παναγιώτη Μαντζάνα.

"Οι Ισπανοί φαίνονταν από τότε... Ο Γκασόλ για παράδειγμα έπαιζε λίγο. Παρακαλούσαν να μην πέσουν πάνω στην Ελλάδα. Στο Παγκόσμιο Εφήβων (σ.σ το 1999 στην Πορτογαλία) τους ρίξαμε 20 πόντους και στο επόμενο ματς έκαναν έρμπολ στις βολές απέναντι στους Αυστραλούς για να μη διασταυρωθούν μαζί μας, για να μας αφήσουν εκτός ημιτελικών. Θυμάμαι είχε πάει ο πατέρας του Φώτση πίσω από τον πάγκο και έριχνε μπινελίκια. Εβλεπες τον Γκασόλ να κάνει έρμπολ. Φοβερά πράγματα.

Θυμάμαι επίσης τον Μικρό Τελικό του Ευρωμπάσκετ Εφήβων του 1998 με τη Λετονία. Όποιος κέρδιζε έπαιρνε το χάλκινο μετάλλιο και αυτό σήμαινε ότι εμείς θα μπαίναμε και σε όποια σχολή θέλαμε. Ο Παναγιώτης ο Μαντζάνας ήταν ταλέντο σοβαρό τότε, οι γονείς του ήταν μες στο άγχος, τελειώνει το ματς, έχω βάλει 40 πόντους, έχουμε κερδίσει και τους βλέπω να μπαίνουν στο γήπεδο και να με φιλάνε! Έτσι μπήκε στην Ιατρική. Ήταν καλό ταλέντο, δυο μέτρα πλέι μέικερ, αλλά αυτός ήθελε να γίνει γιατρός. Είχαμε καλούς αντιπάλους γενικά. Στον ημιτελικό είχαμε χάσει από την Ισπανία 89-88, με καλάθι του Ραούλ Λόπεθ στην εκπνοή. Είχα βάλει 34 πόντους, είχε 24 ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και σε αυτούς έπαιζαν ο Λόπεθ, ο Ναβάρο, ο Καμπέθας, ο Καλντερόν, ο Ροντρίγκεθ, ο Ρέγιες, ο Γκάμπριελ. Σε ποιον να πεις ότι τους κέρδιζες τότε... Θα σε κοροϊδεύουν. Τους Σλοβένους τους είχαμε κερδίσει 88-69, με Μπετσίροβιτς, με Νάχμπαρ, με Μπρέζετς. Τρομερό τριάρι τότε ο Νάχμπαρ. Τους Γάλλους του Tony Parker τους κερδίσαμε 15, τους Ρώσους του Kirilenko τους κερδίσαμε 103-94".

Ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΙ Ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ "ΣΗΜΑΔΕΨΕ"

Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας Διαμαντόπουλος σήμαινε Πανιώνιος και Πανιώνιος σήμαινε Διαμαντόπουλος. Ήταν ο Βασιλιάς της Νέας Σμύρνης. Το κλειστό της οδού Αρτάκης γέμιζε για χάρη του, το δέσιμο με τον κόσμο ήταν μοναδικό, όμως το φινάλε της συνεργασίας των δυο πλευρών άφησε σημάδια στον 37χρονο πλέον σκόρερ. Και σημάδια που αν σβήσουν, θα σβήσουν μετά από πολλά χρόνια. Έτσι είναι, λένε, οι μεγάλες αγάπες. Αφήνουν πόνο.

"Την τελευταία φορά που πήγα στον Πανιώνιο (σ.σ τη σεζόν 2014-2015) το μετάνιωσα. Ήταν μια χρονιά καταστροφική για την ομάδα. Είχα να αντιμετωπίσω ανθρώπους στη διοίκηση που ήταν αστείοι. Ήταν επικίνδυνοι για τον Πανιώνιο, επικίνδυνοι για το άθλημα. Το μετάνιωσα γιατί ήμουν ανεπιθύμητος από τους συγκεκριμένους, από τον Σταμούλη τον Πρόεδρο που έχει εξαφανιστεί και κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκεται, μέχρι τον τελευταίο εκείνου του team. Δεν ήθελαν να υπάρχω. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρόβλημά τους, θα σας πω όμως πως γύρισα στον Πανιώνιο.

Βρέθηκε ένας οπαδός που παλαιότερα ήταν στον Ερασιτέχνη, ο Θεοδωρίδης, ο οποίος είχε δώσει και στο παρελθόν χρήματα για εμένα. Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να με ξαναδεί στον Πανιώνιο και ουσιαστικά τους έδωσε και λεφτά, τους πλήρωσε για να πάω. Φυσικά δεν με άφησαν να παίξω, αν και το ζητούσαν και οι ίδιοι οι συμπαίκτες μου. Όταν μάλιστα έμαθαν ότι ο Ερασιτέχνης μου ζήτησε να βοηθήσω με τις ακαδημίες, με τελείωσαν οριστικά. Για εμένα ήταν πολύ δύσκολη αυτή η καθημερινότητα. Είχα μάθει να πρωταγωνιστώ στον Πανιώνιο. Έκανα υπομονή επειδή η ομάδα προσπαθούσε να σωθεί και δεν ήθελα να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Διαμαντόπουλος τα έκανε λίμπα. Τα κρατούσα μέσα μου. Τελικά αποδείχθηκε τι έκαναν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Διέλυσαν την ομάδα, την πήγαν στη Β' Εθνική. Στον Πανιώνιο πέρασα φοβερά χρόνια, ευτυχώς υπάρχει ο κόσμος που αναγνωρίζει, όμως υπάρχουν κι αυτοί που έχουν ξεχάσει.

Προσωπικά θεωρώ πως τελικά ο Πανιώνιος δεν μου φέρθηκε καλά συγκριτικά με όσα εγώ του προσέφερα. Θυσίασα όλη μου την καριέρα γι' αυτή την ομάδα, στην πρώτη μου θητεία άφησα 300 χιλιάδες στον σύλλογο για να μην πέσει κατηγορία, έφυγα από τον Ολυμπιακό πάλι για να τον σώσω, ξαναγύρισα για να μην υποβιβαστεί. Δεν μπορώ να πω ότι μου έχει αφήσει καλές αναμνήσεις. Σίγουρα πάντως έχω κρατήσει τις στιγμές με τον κόσμο. Υπάρχει πολύς κόσμος που θυμάται όσα έκανα γι' αυτή την ομάδα. Αλλά τι να λέμε, έφυγε ο Γκάλης από τον Άρη και όταν γύρισε τον αποδοκίμασε όλο το γήπεδο. Ποιον; Τον Γκάλη! Υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση στην αχαριστία. Δεν μου αρέσει το παραγοντιλίκι, δεν το έχω στο μυαλό μου, αυτή τη στιγμή μπορώ να πω ότι δεν θα ήθελα να γυρίσω στον Πανιώνιο. Είμαι "παγωμένος", από πράγματα και συμπεριφορές στην τελευταία θητεία μου. Φυσικά την ομάδα την αγαπώ, έζησα εκεί τα καλύτερά μου χρόνια. Η τελευταία μου φορά ήταν τόσο άσχημη που μου άφησε σημάδι. Και στη ζωή μου έχω μετανιώσει για λίγα πράγματα".

Η ΠΙΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΣΕΖΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ

Περίοδος 2000-2001, αυτή με το καλύτερο μπάσκετ στην καριέρα του Διαμαντόπουλου. Έχει να λέει για εκείνο τον Πανιώνιο, έχει να λέει για τις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό την περίοδο 2004-2005 με τους Οικονόμου-Σιγάλα, αλλά έχει και παράπονο για το γεγονός ότι το εκπληκτικό δίδυμο με τον Παπαλουκά δεν δοκιμάστηκε ποτέ σε επίπεδο εθνικής ομάδας.

"Αγωνιστικά, η χρονιά στον Πανιώνιο με τον Παπαλουκά και τον Ζντοβτς ήταν η καλύτερη της καριέρας μου. Παίζαμε εκπληκτικό μπάσκετ. Ρίξαμε 25 πόντους στον Παναθηναϊκό που πήρε μετά το Ευρωπαϊκό. Παίζαμε ωραίο μπάσκετ, ερχόταν στη Νέα Σμύρνη κόσμος από κάθε ομάδα για να μας δει. Με τον Παπαλουκά τα βρίσκαμε καλά στο γήπεδο, αλλά στην Εθνική δεν μας άφησαν να παίξουμε μαζί. Λίγο μόνο με τον Πετρόπουλο. Δεν δοκιμάστηκε ποτέ αυτό το δίδυμο ενώ όλοι το φώναζαν. Ο Ιωαννίδης προτίμησε άλλους παίκτες. Ήταν καλή χρονιά και η περίοδος που είχαμε στον Πανιώνιο τον Οικονόμου και τον Σιγάλα. Ο Οικονόμου ήταν σε τρομερή κατάσταση. Ο Σιγάλας ήταν ηγέτης και στα γύρω γύρω και μέσα στο παρκέ. Φοβερό εκείνο το ρόστερ. Ήμασταν η μόνη ομάδα που πήγε τον Παναθηναϊκό στα πέντε παιχνίδια σε ημιτελική σειρά του πρωταθλήματος. 3-2 χάσαμε. Είχε πολύ μπάσκετ μέσα της εκείνη η ομάδα, αν κρατούσε ο Λιανός τον κορμό, με μια-δυο προσθήκες την επόμενη χρονιά θα μπορούσε να κάνει πολλά, θα μπορούσε να κάνει και πρωταθλητισμό. Κι ενώ έπρεπε να κρατήσει τον κορμό, τον διέλυσε".

Ο ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ, Ο ΡΑΤΖΑ ΚΙ Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ

Ο Διαμαντόπουλος αγάπησε τον Πανιώνιο με όλη του την καρδιά κι ας είναι πλέον ''παγωμένα'' τα συναισθήματά του. Δεν ξεχνά όσα έζησε, δεν ξεχνά ούτε την περίοδο που η ομάδα έχασε τη μεγάλη της ευκαιρία και περιγράφει έναν αστικό μύθο που ακόμη κι αν δεν ισχύει, καταδεικνύει την φιλοσοφία που έχουμε ως λαός σε αρκετές πτυχές της καθημερινότητάς μας.

"Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε την εποχή που εμφανίστηκε ο Χατζηιωάννου (σ.σ το καλοκαίρι του 2001). Εκείνη τη χρονιά με τον Παπαλουκά, μπορούσαμε πραγματικά να εκτοξευθούμε, γιατί εκείνος ο άνθρωπος είχε τρομερά σχέδια, ήθελε να φτιάξει και γήπεδο, αλλά το σημαντικότερο είναι πως ήθελε να φέρει στην ομάδα τον Ντίνο Ράτζα! Το ξέρω γιατί τότε ήταν να ανανεώσω, με είχε φωνάξει στο γραφείο του, μου είχε δείξει και τη μακέτα του γηπέδου που ονειρευόταν. Είχε τρομερή όρεξη και ήθελε να επενδύσει χρήματα. Τελικά έφυγε γιατί ήθελαν να κάνουν άλλοι κουμάντο με τα λεφτά του. Εκεί χάθηκε για τον Πανιώνιο η ευκαιρία. Με νέο γήπεδο, με τον Ντίνο Ράτζα, θα άλλαζαν όλα. Εδώ βέβαια έχω ακούσει μια άλλη ιστορία, δεν ξέρω βέβαια αν ισχύει. Πήγε λέει να αγοράσει την ποδοσφαιρική ομάδα ο Ωνάσης και δεν σηκώθηκε κανείς να του προσφέρει τη θέση του. Δηλαδή τώρα τι να λέμε... Τον Τσακίρη που έδινε στον Ρεκόμπα δυο εκατομμύρια ευρώ, τον έβριζαν. Εδώ άλλοι βρίζουν τους Αγγελόπουλους. Τι να συζητάμε".

ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑΟΥΓΚΡΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΤΕΡ, Ο ΑΡΗΣ ΚΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ο Διαμαντόπουλος τελειώνει τη σεζόν 2000-2001 με 19.9 πόντους, είναι 21 ετών και αρχίζει να ωριμάζει ως παίκτης και ως χαρακτήρας. Ο Παπαλουκάς φεύγει από τον Πανιώνιο για τον Ολυμπιακό και η Ταουγκρές θέλει να πάρει τον δεύτερο καλύτερο παίκτη των "κυανέρυθρων". Ο Γιώργος ήθελε να παίξει για τον Ιβάνοβιτς, όμως...

"Όπως είπα, δεν έχω μετανιώσει για πολλά στη ζωή μου, έχω κάνει όμως λάθη. Ένα από αυτά και πολύ σημαντικό μάλιστα, είναι που δεν πήγα στην Τουγκρές αφού με είχε ήδη πουλήσει ο Γερασιμίδης. Μπορούσα να φύγω επειδή ήμουν απλήρωτος, αλλά... Ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος που έκανα. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς με ήθελε, όμως είχε ήδη φύγει ο Παπαλουκάς από τον Πανιώνιο και την έπεσαν όλοι σε εμένα. Μου έλεγαν "θα φύγεις κι εσύ, θα μας πλακώσει ο κόσμος, θα πέσουμε κατηγορία". Δεν με ένοιαζε η σκληρή προπόνηση με τον Ιβάνοβιτς, καθόλου. 21 ήμουν, τι πρόβλημα να έχω; Με ήθελε πολύ, πίστευε στις δυνατότητές μου και τελικά όταν αρνήθηκα, πήρε τον Μασιγιάουσκας. Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι και έφτιαχνα τα πράγματά μου, θυμάμαι και ότι ο Πανιώνιος θα έπαιρνε πολλά λεφτά για τη μεταγραφή, όμως τους έπιασε πανικός. Ήταν η εποχή που ο κόσμος ενδιαφερόταν για την ομάδα και το μπάσκετ. Στη Νέα Σμύρνη περπατούσες και έβγαιναν από τα μαγαζιά. Όχι μόνο δεν πήγα, αλλά έκοψα και λεφτά από το συμβόλαιό μου που ήταν 340 χιλιάδες για να πάρουν καλύτερους ξένους. Φυσικά δεν πήραν καλύτερους Αμερικανούς".

Δύο χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2003, ο Διαμαντόπουλος έφτασε κυριολεκτικά μια ανάσα από το να γίνει ο αντικαταστάτης του Μανού Τζινόμπιλι στην Κίντερ Μπολόγια. Η ομάδα διαλύθηκε τελικά λόγω χρεών προς τον Σάνι Μπετσίροβιτς και ο 23χρονος τότε σκόρερ βρέθηκε στο Λιμάνι για να μείνει με την απορία "πως είναι δυνατόν οι κόσμος να γούσταρε τόσο πολύ εκείνο τον Ολυμπιακό". Το πως κατέληξε στον Ολυμπιακό μετά την πιο ΕΠΙΚΗ χρονιά της καριέρας του (26.5 πόντοι με 56% στα δίποντα, 35% στα τρίποντα και 80% στις βολές ανά 36.4 λεπτά συμμετοχής την σεζόν 2002-2003), θα το μάθετε σήμερα. Το πως έζησε τη θητεία του στην ομάδα, το ίδιο.

"Η αλήθεια είναι πως είχα βρεθεί κοντά στον Άρη, είχα συναντηθεί με τον Σβι Σερφ και εκεί ήταν να με πουλήσει ο Παπάγος (σ.σ το καλοκαίρι του 1999). Μετά πήγε να με πουλήσει στον ΠΑΟΚ. Τη χρονιά που βγήκα πρώτος σκόρερ με πήρε ο Δαμιανίδης, το σκεφτόμουν, αλλά από την άλλη είχα την Κίντερ Μπολόνια. Μόλις είχε φύγει ο Τζινόμπιλι για το ΝΒΑ, με πίεζε ο Σκαριόλο, ήταν τεράστια η ομάδα και η ευκαιρία για εμένα. Θα πήγαινα εκεί για να πρωταγωνιστήσουμε στην Ευρωλίγκα, το ιταλικό στιλ μπάσκετ μου ταίριαζε. Τότε, μόλις τελείωσε η σεζόν στην Ελλάδα, ήρθε στον Πανιώνιο ο Λιανός. Δεν μου έκανε ποτέ πρόταση. Ποτέ όμως. Και ήμουν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.Με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου, μου είπε ότι του τηλεφώνησε ο Σκαριόλο και του εξήγησε πως με ήθελε στη θέση του Μανού. Τα λεφτά ήταν πάρα πολλά, σε τετραετές συμβόλαιο μάλιστα, η ομάδα είχε κόσμο, θα έπαιζε μπάσκετ πάνω-κάτω, ό,τι ακριβώς μου ταίριαζε και ξαφνικά έμεινα ξεκρέμαστος. Είχα κλείσει το καλοκαίρι και η ομάδα έπεσε τον Αύγουστο του 2003 λόγω οικονομικών προβλημάτων και των οφειλών στον Μπετσίροβιτς.Είχα και πάλι προτάσεις, με ήθελε η Βαρέζε και τότε ήρθε ο Ολυμπιακός στο προσκήνιο. Ήξερα μέσα μου πως οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, όμως έπαιζε στην Ευρωλίγκα η ομάδα. Έβλεπα βέβαια την κατάσταση και αναρωτιόμουν πως θα ταιριάξουμε όλοι μαζί, αφού είχαμε μαζευτεί πολλοί παίκτες με ίδιο στυλ παιχνιδιού (σ.σ Λιαδέλης, Διαμαντόπουλος, Γκόρενς). Χαμός. Ήθελες 50 μπάλες. Το φοβερό ήταν ότι ο κόσμος την γούσταρε εκείνη την ομάδα, κάναμε αστείες ήττες και όλο το γήπεδο μας χειροκροτούσε! Τι έβρισκαν σε αυτή την ομάδα, πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Ήθελαν οι άνθρωποι να πιαστούν από κάποια πρόσωπα, είχαν τρομερή ανάγκη. Δεν τους ένοιαζε το αποτέλεσμα. Ήμασταν ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο".

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ, Ο ΣΑΚΟΤΑ ΚΑΙ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Ο Διαμαντόπουλος εξηγεί τι βρήκε στον Ολυμπιακό, ποια ήταν η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του τμήματος να ορθοποδήσει, αλλά και τι έγινε με τον Ντράγκαν Σάκοτα τον οποίο αποδοκίμαζε με τρομερή ένταση ο κόσμος.

"Άλλο ένα λάθος μου ήταν που έφυγα από τον Ολυμπιακό. Ημουν ο μόνος με κλειστό διετές συμβόλαιο και από τον Ολυμπιακό δεν φεύγεις ποτέ. Ήταν άσχημα τα πράγματα τότε στο τμήμα. Γύρισα στον Πανιώνιο την επόμενη χρονιά, βγήκαμε τρίτοι και εκείνοι τερμάτισαν όγδοοι. Ήταν μια μεταβατική περίοδος για τον σύλλογο τότε, ήταν στα τελευταία χρόνια του Σωκράτη Κόκκαλη και εκτός από το γεγονός ότι έρχονταν και έφευγαν συνεχώς ξένοι, είχα πρόβλημα με τον Σάκοτα. Ήταν ξεκάθαρο. Δεν περνούσα καλά, μας είχε κάνει άνω κάτω. Για εμένα, τότε, ήταν ό,τι χειρότερο είχα δει προπονητικά. Και σαν άνθρωπος το ίδιο. Ερχόταν σε εμένα, έλεγε για τον Λιαδέλη. Πήγαινε στον Λιαδέλη, έλεγε για κάποιον άλλο. Ήταν ένα μπάχαλο. Η χημεία εκείνου του Ολυμπιακού ήταν πολύ κακή, το καταλάβαινε ακόμη και ο τελευταίος φίλαθλος. Παρόλα αυτά, το κλίμα ανάμεσα στους παίκτες ήταν πολύ καλό και δεν είχαμε προβλήματα ούτε εγώ με τον Λιαδέλη, ούτε ο Λιαδέλης με εμένα, ούτε κάποιος με τον Γκόρενς. Απλώς όλο αυτό δεν μπορούσε να ταιριάξει μπασκετικά, δεν γινόταν”.

Παρά τα προβλήματα, ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι τον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Εκεί αντιμετώπισε τον Άρη του Σμους Πάρκερ και του Νέστορα Κόμματου, σε ένα επεισοδικό παιχνίδι, το οποίο διακόπηκε για πάνω από μία ώρα προκειμένου να εκκενωθεί το γήπεδο έπειτα από κάποιες κροτίδες που πέταξαν οι φίλοι του Ολυμπιακού με την ομάδα τους στο +10. Η διακοπή αυτή έβγαλε από τον ρυθμό της την ομάδα, το Κύπελλο χάθηκε και μαζί χάθηκε και η ευκαιρία να ζεσταθεί ο κόσμος: "Είμαι σίγουρος ότι στο Final Four της Λαμίας θα είχε αλλάξει η ιστορία της ομάδας αν δεν είχε γίνει εκείνη η βλακεία που σταμάτησαν οι ίδιοι οι οπαδοί τον Τελικό ενώ είχαμε προβάδισμα δέκα πόντων. Είχε τελειώσει, είχε κριθεί ο αγώνας, είχαμε αρχίσει να φεύγουμε, είχαμε το momentum. Υπήρχε μεγάλη πείνα για τίτλους κι αν είχαμε πάρει το Κύπελλο θα άλλαζε η διάθεση του Κόκκαλη και του κόσμου. Η αποτυχία ήρθε, στην Ευρώπη δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά. Έβλεπες ότι κερδίζαμε στη Βαλένθια και χάναμε στην έδρα μας από τη Βιλερμπάν. Ή μπορεί να κέρδιζες τον Παναθηναϊκό 20 πόντους και να έχανες από τον Μακεδονικό. Ήταν η μοίρα εκείνης της ομάδας. Είχαμε πρόβλημα. Από τον Ολυμπιακό πάντως δεν φεύγεις ποτέ. Κι εγώ έφυγα. Γιατί; Έπεσαν πάνω μου οι Πανιώνιοι, μου ζητούσαν να γυρίσω, ήταν και ο Ολυμπιακός σε περίεργη κατάσταση και το έκανα".

Πώς βίωνε αλήθεια όμως η ομάδα την κατάσταση με τον τότε προπονητή της ομάδας, Ντράγκαν Σάκοτα; "Ήταν τραγική η επιλογή του Σάκοτα στην τεχνική ηγεσία. Και ήταν τραγική για πολλούς λόγους. Ακόμη και για το γεγονός ότι ο γιος του (Ντούσαν Σάκοτα) έπαιζε τότε στον Παναθηναϊκό. Η κερκίδα γκρίνιαζε και τον έβριζε σε κάθε παιχνίδι. Είχε φύγει ο Σούμποτιτς για τους λόγους που είχε φύγει και πήραν τον Σάκοτα. Έπρεπε να βρουν κάποιον που θα έδινε περισσότερα πράγματα, η ομάδα ήθελε προπονητή που δεν θα είχε τον γιο του στον Παναθηναϊκό. Δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Βγαίναμε από τη φυσούνα και υπήρχε ένταση σε όλο το γήπεδο. Τον έβριζε όλη η εξέδρα από το ζέσταμα κιόλας κι εκείνος καθόταν. Φυσικά θα καθόταν".

Στα μέσα της πρώτης και μοναδικής τελικά σεζόν του στον Ολυμπιακό, ο ατζέντης του ενημερώνεται από τη Μπαρτσελόνα πως ο Ρότζερ Γκριμάου έσπασε το πόδι του σε αγώνα με τη Μούρθια. Καλά καταλάβατε, ο Πέσιτς ήθελε να τον αντικαταστήσει με τον Έλληνα σκόρερ, εκείνος ήταν έτοιμος να πάει με τα πόδια στην Ισπανία, όμως αυτό δεν έγινε εξαιτίας του Φέμερλινγκ και των παραγόντων του Ολυμπιακού.

"Χρειάζεται να έχεις και τύχη στην καριέρα σου. Να, για παράδειγμα ήμουν στον Ολυμπιακό, όταν με πήρε ο μάνατζέρ μου και μου είπε πως του τηλεφώνησε ο Πέσιτς για να πάω στη Μπαρτσελόνα. Είχε σπάσει το πόδι του ο Γκριμάου και μου έδιναν δυόμιση χρόνια συμβόλαιο. "Ταξιδεύεις αύριο" μου είπε και έδιναν και καλά λεφτά στον Ολυμπιακό. Εγώ μόλις άκουσα Μπαρτσελόνα, είχα ήδη φύγει στο μυαλό μου, θα πήγαινα και με τα πόδια γιατί είναι και η αγαπημένη μου ομάδα. Και όμως η δουλειά χάλασε. Είχαν πάρει τον Φέμερλινγκ από τον Ολυμπιακό λίγο καιρό πριν και είχαν ταλαιπωρηθεί μέχρι να τελειώσει η δουλειά. Ο Πέσιτς τελευταία στιγμή φοβήθηκε και δεν έκλεισε το deal".

ΑΡΗΣ: Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ

Ο κόσμος έχει την εντύπωση πως ο Διαμαντόπουλος είναι Παναθηναϊκός, όπως ο πατέρας του. Κάτι που δεν ισχύει. Ο Άρης είναι η ομάδα που πάντα υποστήριζε και την εποχή των Γκάλη - Γιαννάκη και μετά, αλλά και το απωθημένο της καριέρας του.

"Άλλο ένα πράγμα για το οποίο έχω μετανιώσει, είναι που δεν πήγα στον Άρη. Και είχα τρεις ευκαιρίες. Η μία ήταν τότε, το 2003, όταν έμεινα ξεκρέμαστος μετά τον υποβιβασμό της Κίντερ Μπολόνια. Θα ήθελα πααάρα πολύ να έχω παίξει στον Άρη. Αυτό που γίνεται στο Αλεξάνδρειο δεν υπάρχει σε κανένα γήπεδο, πουθενά στην Ευρώπη. Το έχω ζήσει ως αντίπαλος και το λέω. Εχω μεγαλώσει με τον Άρη, μέχρι να μεγαλώσω και να γίνω επαγγελματίας, στο σπίτι γίνονταν επικές μάχες. Άρης εγώ, Παναθηναϊκός οι υπόλοιποι, ξύλο έπεφτε στην κυριολεξία. Συνέχισα να στηρίζω αυτή την ομάδα ακόμη κι όταν έφυγαν ο Γκάλης με τον Γιαννάκη. Την γούσταρα και ακόμη την γουστάρω. Με χίλια! Στον Τελικό του Κυπέλλου φέτος ήμουν με τον Άρη, ο πατέρας μου με τον Παναθηναϊκό, για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Μου είναι απωθημένο, στενοχωριέμαι που δεν έπαιξα εκεί. Είναι το μοναδικό απωθημένο της καριέρας μου. Πιστεύω πως θα ταίριαζα σε αυτόν τον σύλλογο. Μου ταίριαζε, αγαπούσα την ομάδα από παιδί, φυσικά έχω μετανιώσει που δεν πήγα. Στην οικογένειά μου είναι πραγματικά άρρωστοι Παναθηναϊκοί, έβλεπα πάρα πολλά παιχνίδια της ομάδας και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, οπότε ο κόσμος πίστευε ότι θα πάω εκεί να παίξω. Πήγαινα να δω αγώνες του Ολυμπιακού γιατί ήταν γυμναστής ο Ντάκουλας, έλεγαν ότι θα πάρω μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Έτσι είναι αυτά".

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ, Ο ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΠΑΣ

Σκόρερ από τη φύση του, ο Διαμαντόπουλος διακρίνει πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα στην Εθνική Ελλάδας. Εξηγεί πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα την εκτόξευε αν υπήρχαν ακόμη ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης και προσπαθεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν να μη χωράει σε αυτό το σύνολο ο Νίκος Παππάς.

"Υπάρχει πρόβλημα. Μετά την αποχώρηση του Σπανούλη δεν υπάρχει ο παίκτης που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Ο Γιάννης είναι σούπερ σταρ στο ΝΒΑ, εντάξει δεν χρειάζεται να το πω εγώ αυτό, όμως το επίπεδο των εθνικών ομάδων είναι τελείως διαφορετικό από το αμερικανικό μπάσκετ. Είναι άλλο μπάσκετ, τελείως άλλο μπάσκετ. Πιστεύω πως έχουμε πρόβλημα. Είναι δύσκολο να βρούμε παίκτες που θα μπορούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό του Αντετοκούνμπο, δεν γίνεται να παίξει η Εθνική έτσι, ποτέ δεν έπαιξε έτσι. Αν υπήρχαν ακόμη ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, θα βλέπαμε μια σούπερ ομάδα διότι ο Γιάννης μπορεί να κάνει χίλια πράγματα. Τώρα είμαστε σε μια μεταβατική φάση, πρέπει να δούμε τι υπάρχει, τι έρχεται από πίσω τα επόμενα χρόνια. Δεν μπορώ για παράδειγμα να διανοηθώ ότι ο Νίκος Παππάς δεν έχει θέση στην Εθνική. Δεν γίνεται να μην έχει θέση σε αυτή την Εθνική. Βλέπεις τον φετινό Παππά, δεν άλλαξε σε μια μέρα, τον έκανε ο προπονητής του να παίξει έτσι. Κι αυτή είναι η μαγκιά του προπονητή, να μπορεί να πάρει το καλύτερο από κάθε παίκτη που έχει στη διάθεσή του. Αυτή τη στιγμή έχουμε το πλεονέκτημα να υπάρχει στην ομάδα μας ένας σούπερ σταρ του ΝΒΑ, οπότε πρέπει να προσαρμόσουμε το παιχνίδι μας όσο περισσοτερο γίνεται γύρω από αυτόν".

ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ, Ο ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ

Τα "καλά" χρόνια του Διαμαντόπουλου δεν συνδυάστηκαν με την πιο οργανωμένη Εθνική της σύγχρονης ιστορίας. Με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο και με τον Ιάκωβο Τσακαλίδη να παίρνει όλη τη λάμψη, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως όλοι περίμεναν.

''Το 2003 είχαμε τον Ιωαννίδη που ήθελε να παίξει η Εθνική όπως έπαιζαν οι ομάδες του. Δεν γινόταν όμως αυτό. Είχαμε αποσυντονιστεί τελείως από τον ερχομό του Τσακαλίδη, είχαμε μπει σε ένα τρυπάκι ότι έρχεται ο... Σακίλ Ο' Νιλ. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ήταν σε όλη την προετοιμασία δέκα φορές καλύτερος από τον Τσακαλίδη και τελικά κόπηκε. Έπρεπε σώνει και καλά να παίξει ο Τσακαλίδης, ήταν ένα από αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα. Η Εθνική άρχισε να λειτουργεί σωστά από το 2004 κι έπειτα, με τον Γιαννάκη και εκείνη την καλή "φουρνιά" παικτών. Και η δική μας πολύ καλή "φουρνιά" ήταν, όμως δεν λειτουργούσε σωστά. Με τον Πετρόπουλο δουλέψαμε, ήταν ο προπονητής που με πήρε και με είχε βασικό στην προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ του 2001. Η δική μου ατυχία ήταν η φυγή του Πετρόπουλου και η μετάβαση στον Ιωαννίδη που είχε ένα τελείως διαφορετικό στυλ. Ήταν όλα γύρω από τον Τσακαλίδη τότε. Και φυσικά απέτυχε, όπως είδαμε όλοι. Έγιναν σημαντικά λάθη, όμως το θετικό είναι πως με τον Γιαννάκη είχαμε επιτυχίες και σημαντικές διακρίσεις. Και το Ευρωμπάσκετ και η νίκη επί των Αμερικάνων, αλλά και το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2009''.

Η ΣΑΜΑΡΑ, ΟΙ PACERS ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ DRAFT ΤΟΥ ΝΒΑ

Σεζόν 2006-2007. Ο Διαμαντόπουλος παίζει στη Ρωσία με τη Σαμάρα και κάνει δυο εκπληκτικές εμφανίσεις (18 και 22 πόντοι) στους Τελικούς του EuroChallenge απέναντι στον Κεραυνό Στροβόλου. Παίρνει το τρόπαιο και στη συνέχεια αποδέχεται την πρόταση των Indiana Pacers για να συμμετάσχει στις προπονήσεις τους. Άλλα, βέβαια, περίμενε και άλλα συναντησε εκεί.

"Στη Σαμάρα ήταν όμορφα γιατί πήραμε το EuroChallenge, έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Ήταν μια κουραστική σεζόν, με μεγάλα ταξίδια και πολλές ώρες στον δρόμο. Με παρακολουθούσαν οι άνθρωποι και αφού κατέκτησα το ευρωπαϊκό τρόπαιο, αφού είδαν τους Τελικούς, μου έστειλαν πρόσκληση για να πάω εκεί. Ταξίδεψα σχεδόν κατευθείαν, ταλαιπωρημένος από μια δύσκολη χρονιά, ξεκίνησα τις προπονήσεις, αλλά είδα γρήγορα πως ήταν μια διαδικασία που δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Ουσιαστικά υπήρχαν 15 παίκτες, από τους οποίους θα κρατούσαν δυο. Δυο θέσεις ήταν ανοιχτές στο ρόστερ. Εγώ δεν το είχα έτσι στο μυαλό μου. Νόμιζα πως με είχαν καλέσει για να τους δείξω τι μπορώ να κάνω. Δεν ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση για να είμαι ειλικρινής, ένιωθα πολύ κουρασμένος, δεν είχα κάτσει λεπτό και ξέρεις πως είναι εκεί τα πράγματα. Σε σκοτώνουν. Πηγαίνεις για λέι-απ και σου παίρνουν το κεφάλι για να πάρουν τη δουλειά.

Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Κάναμε για παράδειγμα κάποιες ασκήσεις στην προπόνηση και ερχόταν ο άλλος και σου έπαιρνε τη σειρά! Δεν το παράτησα, απλά δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή. Έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία περίεργη, με τα Summer League, με το training camp κτλ. και μιλάμε για σκοτωμό στην προπόνηση. Ήταν και ο Μαρκί Πέρι που πέρασε από τον Ολυμπιακό, ήταν και ο Κασίμπ Πάουελ που έπαιξε στον ΠΑΟΚ. Υπήρχαν καλές περιπτώσεις δηλαδή και είχε και παίκτες από την κανονική ομάδα που είτε ήταν μικροί, είτε δεν έπαιζαν πολύ. Πήγαινες να κάνεις λέι-απ και ερχόταν ο άλλος από πίσω και σου έπαιρνε το κεφάλι και δεν έτρεχε τίποτα, έπρεπε να συνεχίσεις. Ποιο φάουλ; Εντάξει, ήταν καλή εμπειρία.

Και επειδή μιλούσαμε για λάθη… Τη σεζόν 2002-2003 ήμουν αυτόματα διαθέσιμος για το Draft. Τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί Ευρωπαίος στον πρώτο γύρο, δεν γινόταν, τόσο απλά. Οι πληροφορίες τότε έλεγαν ότι υπήρχε περίπτωση να βρεθώ ψηλά και η αλήθεια είναι πως κι εγώ γούσταρα την προοπτική. Είχαν έρθει ομάδες για να με δουν από κοντά, είχαν έρθει για παράδειγμα οι Σικάγο Μπουλς, όμως η βλακεία είναι πως εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να μη μπω σε αυτή τη διαδικασία. Είχα ήδη μάθει για το ενδιαφέρον της Κίντερ Μπολόνια, είπα να μην το ρισκάρω, να μην προκύψει κάποιος τραυματισμός που θα μου κοστίσει. Δεν ξέρεις ποτέ πως μπορούσε να εξελιχθεί αν είχα αποφασίσει διαφορετικά. Μια επιλογή στον πρώτο γύρο θα είχε αλλάξει τα πάντα".

ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ, Ο ΣΟΥΛΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΥΓΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ

Η θητεία του στο Μαρούσι ήταν ουσιαστικά οι τελευταίες παραστάσεις του σε υψηλό επίπεδο. Ο Διαμαντόπουλος αποθεώνει τον Σούλη Μαρκόπουλο με τον οποίο συνεργάστηκε άψογα, δεν θέλει όμως να ακούει το όνομα του Γιώργου Μπαρτζώκα που τον κράτησε μεν στην ομάδα, αλλά δεν τον χρησιμοποιούσε και τελικά τον έθεσε εκτός Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

"Στο Μαρούσι πέρασα μια φανταστική χρονιά με τον Σούλη Μαρκόπουλο. Βγήκαμε Ευρωλίγκα με φοβερό ρόστερ, πήραμε την πρόκριση στο Αλεξάνδρειο απέναντι στον Άρη σε μια τρομερή σειρά. Είχα την τύχη να παίξω με καλούς συμπαίκτες που έκαναν καριέρα. Ήταν ο Βωβός στα καλά του, ο Παπαντωνίου ήταν τρομερός μάνατζερ και ο Μαρκόπουλος ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Η επόμενη σεζόν, ήταν μία από τις χειρότερές μου. Δεν θέλω να την θυμάμαι γιατί με τσαντίζει κάθε φορά που την σκέφτομαι. Στο τέλος της προηγούμενης περιόδου είχα την επιλογή να πάω στην Ισπανία. Ο Μπαρτζώκας με ήθελε, ο Μανωλόπουλος με ήξερε όπως και ο Λινάρδος, μου είπαν μείνε, σε υπολογίζουμε και μόλις ξεκίνησαν οι αγώνες δεν έπαιζα! Εντάξει, ψιλογκρίνιαζα και Παραμονή Πρωτοχρονιάς μου λέει θέλω να μείνεις εκτός ομάδας. Ε, εκεί γίναμε ροντέο. Υπήρχε λόγος που έγινε αυτό, έπρεπε να παίζει κάποιος άλλος".

Η ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ, Η Γ' ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ

Εδώ και μερικούς μήνες, ο Διαμαντόπουλος ζει και εργάζεται στην Ερμιονίδα. Μια κωμόπολη 2500 κατοίκων στην Αργολίδα, ήσυχη και "ανθρώπινη" αν θέλεις να μείνεις μακριά από την φασαρία των μεγαλουπόλεων. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που περίμενε να συναντήσει, η συνεργασία του με τον νεαρό προπονητή Άκη Καλαϊτζάκη και τους συμπαίκτες του είναι άψογη και ο στόχος της παραμονής στην κατηγορία θα ισοδυναμεί με άθλο.

"Η κατηγορία έχει πραγματικά πολύ καλούς παίκτες. Οι ειδικοί λένε πως είναι το καλύτερο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Βλέπεις αθλητές που έχουν περάσει από καλές κατηγορίες του ελληνικού μπάσκετ όπως ο Βούλγαρης, ο Σκλάβος και πολλοί άλλοι. Μην αρχίζω να λέω και ξεχάσω κάποιον, θα είναι κρίμα. Έχει καλές ομάδες. Από τον δικό μας όμιλο, για παράδειγμα, πάνω από τις μισές θα πρωταγωνιστούσαν στη Β' Εθνική και το λέω δίχως ίχνος υπερβολής. Φαίνεται και από τις νίκες αυτό. Βλέπεις ότι φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς και δεν φτάνουν οι 10 και οι 11 νίκες για να σωθείς. Παλιά έμεναν στην κατηγορία ομάδες με επτά-οκτώ νίκες. Υπάρχουν ομάδες με ιστορία στον χώρο, υπάρχουν ομάδες που ξοδεύουν χρήματα για να πρωταγωνιστήσουν, είναι ωραία κατηγορία. Θεωρώ πως είναι πολύ πιο δυνατή από την περσινή Β' Εθνική, την οποία έζησα ως παίκτης του Παπάγου.

Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει η κατηγορία που θα παίζω. Στην ηλικία μου αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ευχαριστιέμαι το άθλημα, να βρίσκομαι κάπου που υπάρχουν καλές συνθήκες, να περνάω καλά. Β' Εθνική, Γ' Εθνική, Α2, στα δικά μου μάτια είναι το ίδιο πράγμα. Όταν ήρθα στην Ερμιόνη, δεν περίμενα ποτέ ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν τόσο καλά. Είμαι 24 χρόνια επαγγελματίας, δεν είχα ποτέ στη ζωή και την καριέρα μου τόσο καλούς συμπαίκτες. Δεν έχω δει ΠΟΤΕ στην προπόνηση κάποιο περίεργο περιστατικό, που στην τελική είναι και φυσιολογικό να πλακωθούν δυο άτομα στη διάρκεια μιας χρονιάς. Δεν έχω δει ποτέ παίκτη να αντιμιλάει στον προπονητή ή να γκρινιάζει επειδή του φώναξε ή επειδή τον έκανε αλλαγή. Η κατάσταση είναι τρομερά υγιής και δεν ευθύνομαι εγώ γι' αυτό. Έτσι τους βρήκα, σε αυτή την κατάσταση και ήρθα και "κούμπωσα" μαζί τους. Οι άνθρωποι είναι μαζί πολλά χρόνια, έχουν φτάσει την ομάδα από τις χαμηλές κατηγορίες σε ένα εθνικό πρωτάθλημα, με τον προπονητή, τον Άκη Καλαϊτζάκη ήταν συμπαίκτες και υπάρχει ένα φοβερό δέσιμο μεταξύ τους. Ο άνθρωπος δουλεύει όλη μέρα για να μας ανεβάσει επίπεδο, είναι ακόμη νεαρός, αλλά θα δείτε πως θα πάει μπροστά. Σε αυτό το σύνολο προστέθηκα κι εγώ και στην πρώτη της σεζόν στη Γ' Εθνική η Ερμιονίδα πραγματοποιεί μια αξιόλογη πορεία. Κάναμε καλή δουλειά, όμως είναι τραγικό να παλεύεις τόσο καιρό και να μη γνωρίζουμε πόσοι θα υποβιβαστούν. Τέλος πάντων...

Για εμένα είναι σημαντικό να περνάω καλά. Ούτως ή άλλως τα λεφτά είναι συγκεκριμένα, δεν ήρθα εδώ επειδή βρήκα μια τρελή πρόταση. Οι άνθρωποι είναι απίστευτα τυπικοί στις υποχρεώσεις τους, πράγμα που δεν συναντάς εύκολα. Πρέπει να πληρωθείς στις 30 του μήνα; Θα σε πληρώσουν στις 29. Οι άνθρωποι της διοίκησης είναι επιχειρηματίες του τόπου, ο Πρόεδρος είναι γνωστός σε όλη την Ελλάδα, είναι σοβαροί άνθρωποι και δεν τους ενδιαφέρει να κερδίζουμε με κάθε κόστος. Είναι κοντά μας, τρώμε όλοι μαζί μετά τους αγώνες και αυτό γίνεται ακόμη και στις ακαδημίες! Έτσι όπως είναι τα πράγματα στην καθημερινότητα και στο μπάσκετ, τέτοιες ομάδες θέλεις στον χώρο".

Στα 37 του πλέον, απολαμβάνει το παιχνίδι. Πάλεψε σκληρά για να κρατήσει την Ερμιονίδα στη Γ' Εθνική, όμως τα πράγματα, αλλά...

"Δυο βολές σουτάρω σε κάθε παιχνίδι. Αυτά που γίνονται, πρέπει να τα δεις, δεν εξηγούνται με λόγια. Ο τρόπος με τον οποίο σε αντιμετωπίζουν είναι τραγικός. Λες και έχεις κατέβει από άλλη χώρα. Γι' αυτό λέω ότι η πορεία της Ερμιονίδας είναι εντυπωσιακή. Δε νομίζω πως είναι θέμα ασχετοσύνης. Από το πρώτο λεπτό βλέπεις ότι έχουν νεύρα οι άνθρωποι, σε προκαλούν. Παίζουμε στη Δάφνη Δαφνίου, μου κάνουν αντιαθλητικό φάουλ, μου ρίχνουν και μία από πίσω και σφυρίζει από μία τεχνική ποινή! Τρώω τάπα, σφυρίζει φάουλ, μπαίνει όλος ο πάγκος των αντιπάλων μέσα, του λέω ''ΟΚ δεν ήταν φάουλ'' και αλλάζει την απόφαση. Λίγο μετά, σουτάρει συμπαίκτης μου βολές. Έρχεται λοιπόν ο διαιτητής και μου λέει "να ξέρεις διάβασα αυτό που έγραψες στο Facebook, δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ευχαριστώ που παραδέχθηκες ότι ήταν τάπα". Φάσεις αργότερα με απέβαλλε".

Τον ρωτήσαμε ποιο θεωρεί πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ. Σε δυο πράγματα στάθηκε. Στην έλλειψη παραγόντων και στην απαράδεκτη νοοτροπία που υπάρχει στις ακαδημίες: "Καταρχήν είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πλέον μπασκετικοί παράγοντες, άνθρωποι που να ξέρουν το άθλημα. Δεύτερον, οι υποδομές έχουν χάσει το νόημα και τον σκοπό που πρέπει να εξυπηρετούν. Βλέπεις μεταγραφές στα παιδικοεφηβικά, συστήματα στα μίνι, ασχολούνται τόσο πολύ με το αποτέλεσμα και δεν μαθαίνουν στα παιδιά τα βασικά του μπάσκετ. Δεν τους μαθαίνουν να παίζουν ένας εναντίον ενός, έχει χαθεί το νόημα γιατί τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν έρχονται καλές "φουρνιές", σίγουρα δεν είναι και εύκολο να βγουν κάθε μέρα Διαμαντίδης και Σπανούλης, όμως δεν ξέρω και πόσο εύκολο είναι όταν έχεις πέντε Αμερικανούς στο πρωτάθλημα. Πως θα πάρουν οι μικροί χρόνο; Εμείς, στα δικά μου χρόνια, είχαμε δυο Αμερικανούς και δυο κοινοτικούς. Τώρα βλέπεις πέντε Αμερικανούς και πρέπει να παίξουν κιόλας 30 λεπτά. Ε πως θα βγουν νέοι Έλληνες έτσι; Για παράδειγμα, έβαλα προχθές να δω Α1 μετά από πάρα πολύ καιρό, διότι προτιμώ να βλέπω Α2 που είναι πιο ανταγωνιστική. Ε, αυτό το μπάσκετ δεν βλέπεται. Δεν βλέπεται, πραγματικά. Αμερικανοί δεύτερης και τρίτης διαλογής, απαίσιο μπάσκετ, το άλλαξα σε χρόνο ρεκόρ".

"ΠΩΣ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ; ΚΑΛΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ;"

Στο φινάλε τον ρωτήσαμε πως αισθάνεται για όσα πέτυχε ή δεν πέτυχε στην καριέρα του. Φάνηκε συνειδητοποιημένος. Και πως να μην είναι συνειδητοποιημένος στα 37 του; Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, ο Διαμαντόπουλος κυριαρχούσε στο ελληνικό μπάσκετ χάρη στο ασύλληπτο ταλέντο του στο σκοράρισμα, διέλυε τους συνομήλικούς του σε όλη την Ευρώπη, αλλά δεν έφτασε εκεί που έφτασαν εκείνοι και δεν απόλαυσε τη θέα από το υψηλότερο σημείο του κόσμου: "Πως να αισθάνομαι, καλά να αισθάνομαι; Δεν γίνεται... Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Όπως είπα όμως, στην καριέρα σου χρειάζεσαι και τύχη. Πρέπει να κάνεις καλές επιλογές. Αν πήγαινα στον Ολυμπιακό έναν χρόνο αργότερα, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όλα είναι θέμα επιλογών. Έκανα κι εγώ τα λάθη μου, φταίω".

Ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν δεν μεγαλούργησε στην Ευρωλίγκα, ακόμη κι αν δεν έπαιξε στο ΝΒΑ, θα είναι πάντα ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, ένας από τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κι αν σας βγάλει ο δρόμος προς την Αργολίδα, ίσως τον δείτε και του χρόνου εκεί, καθώς όπως λέει προτεραιότητά του είναι να μιλήσει με τους ανθρώπους της ομάδας που τον αγκάλιασε και του επέτρεψε να απολαύσει το μπάσκετ στην πιο αγνή του μορφή.