Μπορείς να βρεις τον Damir Canadi στο Facebook ( @damir.canadi.official). Μπορείς να τον βρεις και στα ματς του Ατρόμητου. Είναι ο τύπος που πριν προλάβει να καθίσει σε πάγκο επίσημου αγώνα, είχε ήδη “κατακρεουργηθεί” από τους πάντα βιαστικούς Έλληνες.

Είχε χάσει βλέπεις, με μεγάλα σκορ (είχε υποστεί τις κοινώς λεγόμενες "βαριές ήττες") σε δυο φιλικά προετοιμασίας -που αντιλαμβάνεσαι πως γίνονται, στο πλαίσιο της προετοιμασίας. Η ομάδα του είχε 12 καινούργιους παίκτες, αλλά ποιος μετράει;

Η διοίκηση του Ατρόμητου έκανε την έκπληξη και εν αντιθέσει με επτά άλλες ομάδες της Super League ΣΟΥΡΩΤΗ που προέβησαν σε αλλαγή προπονητή, νωρίς, νωρίς, τον κράτησε στη θέση του. Κάπως έτσι, ήλθε το ρεκόρ των 5 νικών και 4 ισοπαλιών, έως την 9η αγωνιστική και η παρουσία της ομάδας στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, για δεύτερη συναπτή εβδομάδα.

Κάτι που αν ρωτούσες τον Canadi, τότε που τον... έβριζες, θα μπορούσε να στο έχει πει. Βλέπεις, πρόκειται για άνθρωπο που έχει μάθει να βάζει στόχους και να τους υλοποιεί. Αυτό το σύστημα το διδάχθηκε όταν είχε πιστέψει πως τα ήξερε όλα και προς μεγάλη του έκπληξη, είχε αποτελέσματα.

Κάπου μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού, στο "Γ. Καραϊσκάκης", την 1η του Οκτώβρη, είπε πως “το πιο σημαντικό ήταν πως αναλύσαμε πολύ καλά την προετοιμασία μας, μετά τις βαριές ήττες των φιλικών. Ήταν το κλειδί για να βελτιώσουμε την εικόνα μας. Μιλήσαμε πολλή ώρα με το τιμ και τη διοίκηση και βρήκαμε τις λύσεις. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία και αυτό είναι κάτι που κρατάω”.

Η φιλοσοφία του είναι "να είμαι ανοιχτός και να αντιμετωπίζω το όποιο πρόβλημα, με την εμφάνιση του. Τα δίνω όλα και προσπαθώ να χρησιμοποιήσω όσα έχω μάθει -τα οποία μπορείτε όλοι να βρείτε στο Internet. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όλα εξαρτώνται τι κάνει ο κάθε κόουτς με τα στοιχεία που έχει στα χέρια του". Πάμε να δούμε από τι είναι φτιαγμένος ο Damir Canadi;

Πρόσφυγας από τη Γιουγκοσλαβία

H οικογένεια του εγκατέλειψε τη Γιουγκοσλαβία "τρία χρόνια πριν γεννηθώ" και μετοίκησε στη Βιέννη, το 1967. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογενείας (έχει ένα μεγαλύτερο αδελφό) και όπως είπε στο News.at "θυμάμαι ότι μέναμε στο Kaisermühlen, σε διαμέρισμα 55 τετραγωνικών μέτρων, που δεν είχε την πολυτέλεια του ζεστού νερού. Μάλλον για αυτό τώρα εκτιμώ τις ανέσεις που απολαμβάνω πια".

Ο πατέρας του εργαζόταν για 35 χρόνια σε εργοστάσιο χαλυβουργικής (Waagner-Biro), που εκ των υστέρων απέκτησε εταιρίες εφαρμοσμένης μηχανικής και πια διαθέτει 1000 υπαλλήλους, σε 14 σημεία της Ευρώπης, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Η μητέρα του δούλευε σε φαρμακευτική εταιρία (Immuno). "Προσπάθησαν να μας δώσουν όση περισσότερη αγάπη μπορούσαν, αλλά ήταν στο πόδι, σχεδόν κάθε μέρα, από τις 6 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι και γενικά οι ζωές τους αφορούσαν κυρίως τις δουλειές τους. Εμείς ήμασταν μόνοι μας, γεγονός που μας έμαθε να είμαστε αυτάρκεις".

Βάζαμε τα κορίτσια να μας κάνουν τις εργασίες

Πήγαιναν σχολείο "αλλά δεν είχαμε και τεράστιο ενδιαφέρον για τα μαθήματα και για αυτό... βάζαμε τα κορίτσια να κάνουν τις εργασίες μας". Μετά τα μαθήματα, συναντούσαν φίλους στο πάρκο εκκλησίας που υπήρχε στην περιοχή Schüttaustraße. "Υπήρχε ένας κουρέας, ο Otto ο οποίος οργάνωνε αγώνες ποδοσφαίρου για παιδιά, κάθε Σάββατο. Με το τέλος των παιχνιδιών μας πήγαινε όλους να πιούμε ένα αναψυκτικό και να φάμε ένα χοντ ντογκ. Ήταν ένας πραγματικός θρύλος, ο οποίος φρόντιζε τα παιδιά που ήταν στο δρόμο".

Θα διαβλέπεις πως η ζωή του είχε μια κανονικότητα, στο πλαίσιο που ορίζει την κανονικότητα για τα μικρά αγόρια, σε πόλεις που έχουν δρόμους και χώρους για παιχνίδι. Ήλθε λοιπόν, η ώρα να σου πω ότι το παρατσούκλι του στο πάρκο της εκκλησίας που περνούσε αρκετές ώρες κάθε μέρα, παρέα με μια μπάλα ποδοσφαίρου, ήταν "Tschusch" (η κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης που προφέρεται ως "τσους" είναι "Σλάβος", αλλά οι Αυστριακοί το χρησιμοποιούσαν ως προσβολή, προς Βαλκάνιους εργάτες).

"Γενικά, χρησιμοποιούσαν πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα τότε. Γύρω στα 10, σε παιχνίδι με τους φίλους κάποιος με αποκάλεσε "Tschusch". Έγινα έξαλλος και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι. Μόλις άνοιξα την πόρτα, είχα την επιθυμία να γυρίσω στο πάρκο και να τσακωθώ με όλους. Η μητέρα μου με σταμάτησε και μου είπε "δεν θα 'χει νόημα".

SK Rapid Wien

Όλα αυτά του τα θύμισαν, όταν ήταν πια προπονητής στη Rapid και μετά το ντεμπούτο εναντίον της Salzburg, είχε δηλώσει “οι λεγεωνάριοι πρέπει να δίνουν 20% περισσότερο από ό,τι οι Αυστριακοί, διαφορετικά δεν θα παίζουν”.

Τι εννοούσε ακριβώς ο ποιητής; “Έχουμε δικές μας ακαδημίες και εκεί υπάρχουν πολλά ταλέντα. Οπότε ένα πρόβλημα είναι πως δεν στηρίζουμε τα ταλέντα μας. Για αυτό και είπα ότι ένας ξένος παίκτης θα πρέπει να είναι πολύ πιο δυνατός από ένα ταλέντο της Αυστρίας, για να παίξει. Και όταν ένας Αυστριακός φεύγει εκτός συνόρων, χωρίς να βάλουμε cent στα ταμεία μας, εκνευρίζομαι. Όπως εκνευρίζομαι όταν ακούω πως η αυστριακή λίγκα είναι άνετη για έναν λεγεωνάριο. Στο μυαλό μου, πρέπει να είναι δύσκολη για να ξεχωρίσει”. Όχι, γενικά δεν έχει την τάση να χαρίζεται.

Η ταπεινότητα είναι το ίδιο σημαντική με το ταλέντο

Στα δώδεκα χρόνια που διήρκεσε η καριέρα του, ως παίκτη, αγωνίστηκε... σε ισάριθμους συλλόγους. Δεν θα έλεγες ότι έκανε θραύση. Έμαθε όμως, πολλά που αποδείχθηκαν "χρυσάφι", όταν ήλθε η ώρα να καθίσει σε πάγκους. Για παράδειγμα, έμαθε πως “το να είσαι ταπεινός είναι το ίδιο σημαντικό με το να έχεις ταλέντο. Και πιστέψτε με, ως παίκτης δεν ήμουν ταπεινός. Κάθε άλλο. Δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ με τον παίκτη Canadi. Δεν εκμεταλλεύτηκα το ταλέντο μου, αλλά δεν μετανιώνω, γιατί τελικά δεν είχε καμία σημασία.

Σίγουρα όμως, δεν έκανα όσα μπορούσα, ίσως γιατί όταν είσαι νέος και “βγάζεις” περισσότερα από τους γονείς σου, μπαίνεις στο star system και μπορείς να αποκτήσει ό,τι υλικό έχεις ονειρευτεί, είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Όταν τελείωσε η καριέρα μου και έπρεπε να δουλέψω, κατάλαβα όσα έκανα λάθος. Κυρίως, ότι δεν μου ανήκει ο κόσμος”.

Credit: APA/Herbert Pfarrhofer

Κατάλαβε πως θα ήταν χρήσιμο να συμπεριφέρεται διαφορετικά. “Κατάλαβα ότι αν συνεχίσω να μεταφέρω σε άλλους τις ευθύνες των πράξεων μου -στους συμπαίκτες, τους διαιτητές, τον προπονητή-, όπως έκανα μικρός, δεν θα δω προκοπή. Δεν θα βελτιωθώ, δεν θα γίνω καλύτερος, ως άνθρωπος”.

Βοήθησε και μια κατάσταση προς την κατεύθυνση της αυτογνωσίας. “Είχα φύγει από την περιφερειακή λίγκα, όπου δούλευα ως κόουτς και ως επιστάτης και πήγα στη Ρωσία. Ξαφνικά βρέθηκα εν μέσω εκατομμυριούχων. Υπήρχαν παίκτες που έπαιρναν μεταξύ 1.5 και 3 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο και έρχονταν στο γήπεδο με Porsche. Σε αυτόν τον κόσμο χρειάζεσαι 6000 ευρώ, για ένα δείπνο τεσσάρων. Δεν μπορούσα να τα καταλάβω όλα αυτά και δεν πήγαινα σε εστιατόρια της Μόσχας, γιατί δεν ανταποκρίνονταν στο σύστημα ηθικών αξιών που είχα”.

SCR Altach
Ήταν 27 και είχε ζήσει το δικό του μερίδιο στην αποτυχία. “Υπήρξα προπονητής σε ομάδες που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, για μήνες, τους παίκτες. Είχα υπαρξιακά που προέκυψαν από το γεγονός ότι σπαταλούσα τα χρήματα μου, το δευτερόλεπτο που τα έπαιρνα. Όταν η σύζυγος μου με ενημέρωσε πως θα αποκτήσουμε παιδί, έπαθα σοκ. Αναζήτησα μια δουλειά, για να προσφέρω ασφάλεια στην οικογένεια μου. Είχα γνωρίσει παίκτες που επειδή ήταν απλήρωτοι δεν είχαν χρήματα να ταΐσουν τα παιδιά τους -πόσω μάλλον να πληρώσουν λογαριασμούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο δύσκολο ήταν να είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής -παρ' ότι όλοι, όταν ακούμε αυτήν την ιδιότητα έχουμε στο μυαλό μας εκατομμυριούχους”.

Στη δεύτερη κατηγορία της Αυστρίας, ένας μέσος μισθός ήταν 1200 ευρώ, μεικτά και στις ομάδες της Bundesliga τα 4000 ευρώ. Είχε κάνει επέμβαση για να διορθώσει πρόβλημα στο γοφό και μετά έγινε επιστάτης στην εταιρία Sozialbau AG (βλ. ασφαλιστική). “Ακόμα τους ευγνωμονώ για την ευκαιρία που μου έδωσαν. Έπαιρνα 14 μισθούς”. Αυτό κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο. Επέστρεψε στους πάγκους.

Δεν τον ενόχλησε ποτέ το γεγονός ότι έπρεπε να διαχειρίζεται πολλές, διαφορετικές προσωπικότητες. “Πάντα τα πήγαινα καλά με τους ανθρώπους, πάντα μου άρεσε η επικοινωνία. Ήθελα και να προσφέρω στους παίκτες μου, κάποιες από τις εμπειρίες που είχα στη ζωή μου”.

Δεν θα δούλευα ποτέ με τον παίκτη Damir Canadi

Σκέψου πως δεν ήθελε να γίνει προπονητής. “Σκεφτόμουν πως αν οι ποδοσφαιριστές είναι όπως ήμουν εγώ στα νιάτα μου, δεν θα μπορώ να τους ανεχτώ”. Εκεί έκανε μια κίνηση η μοίρα, η οποία αποδείχθηκε ματ. “Στην τελευταία ομάδα με την οποία αγωνίστηκα (2001-02), τη Leopoldsdorf απέκτησα σοβαρό τραυματισμό στο γοφό. Έπαιζα μόνο με φάρμακα η ζωή μου δεν είχε την παραμικρή ποιότητα. Ο πρόεδρος με έπεισε να μείνω ως παίκτης-προπονητής, με την υποχρέωση να είμαι στους αγώνες, αν μου το επέτρεπε η κατάσταση μου.

Ως νέος κόουτς, έχασα τα πρώτα έξι ματς, γεγονός που με έκανε έξαλλο. Ήθελα να περάσω τις ιδέες που είχα, ως ποδοσφαιριστής, αυτές που κράτησα από προπονητές με τους οποίους είχα συνεργαστεί. Προφανώς, δεν ήταν η καλύτερη ιδέα που θα μπορούσα να έχω. Πού απέτυχα; Στο ότι δεν είχα πλάνο, ως προς το πώς θα ήμουν ως προπονητής. Τότε αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά. Πήρα δίπλωμα Β κατηγορίας και δούλεψα με μια ψυχολόγο. Η ανάγκη μου να μάθω, να γίνω καλύτερος προέκυψε από την επιθυμία μου να βγάλω από πάνω μου την ντροπή των έξι σερί ηττών. Από τα επτά τελευταία παιχνίδια με τη Leopoldsdorf, κερδίσαμε τα πέντε. Όχι από σύμπτωση, γιατί δεν υπάρχουν συμπτώσεις”.

Η ψυχολόγος που άλλαξε την καριέρα του

Την εποχή που έπαιζε στο Wiener Sportclub, στην Regionalliga "μια φίλη μου, η Silvia Moser, ψυχολόγος στο επάγγελμα ήλθε και μου είπε "Damir δώσε μου την ευκαιρία να δουλέψω μαζί σου". Τη ρώτησα... αν μου απευθύνθηκε από λάθος, γιατί πίστευα πως τα ήξερα όλα και ότι δεν υπήρχε κάτι που ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να μου εξηγήσει καλύτερα".

Από περιέργεια δέχθηκε την πρόκληση. "Μου ζήτησε να θέσω τρεις στόχους. Στην αρχή... δεν μπορούσα να βρω έστω έναν. Έως τότε στο μυαλό μου ένας αγώνας ήταν... ένας αγώνας και όλα συμπτωματικά. Χρειάστηκα χρόνο για να βρω τρεις στόχους. Ήθελα λοιπόν, πρώτον να γίνω ο καλύτερος παίκτης του ερχόμενου παιχνιδιού με το φαβορί της λίγκας, Casino Salzburg (είχαν φτάσει σε ευρωπαϊκό τελικό). Μετά, ήθελα να δεχθώ μια πρόταση από ομάδα της Bundesliga και τρίτον, να είμαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση".

Αυτό που έγινε ήταν να χάσει η ομάδα του από τα φαβορί (1-0), με εκείνον να είναι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, όπως έγραψε και η "Krone". Την επομένη, δέχθηκε πρόταση από τη GAK, ομάδα τότε της Bundesliga "και ένιωθα σε εξαιρετική κατάσταση. Κάποια στιγμή, μέσα στην ημέρα, σκέφτηκα ότι είχα υλοποιήσει τους στόχους μου. Έμεινα με την απορία του τι έπρεπε να κάνω. Σύντομα διαπίστωσα πως οφείλουμε να επικεντρώνουμε την ενέργεια μας και την προσοχή μας κάθε μέρα, κάπου. Σε ατομικούς και ομαδικούς στόχους".

Συνάδελφοι με ρωτούσαν "ποιος νομίζεις ότι είσαι

Το 2004 είχε πει ότι ήθελε να κάνει σιγά σιγά τα βήματα και ότι ο απώτερος στόχος ήταν να φτάσει στη Bundesliga, στα 40 του. Αυτό και έγινε. "Έκανα ό,τι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Δούλεψα για τους στόχους μου κατά τρόπο που να τους υλοποιήσω". Ευχαρίστησε τη Moser "που μου έδειξω πώς μπορώ να προετοιμάσω την καριέρα μου. Ως νέος παίκτης δεν ήμουν ιδιαίτερα έξυπνος. Η Silvia ήταν εκείνη που με βοήθησε να αλλάξω νοοτροπία και τελικά καριέρα", όταν σκεφτόταν να τα παρατήσει.

"Στο διάστημα μεταξύ του 2005 και του 2008 πέρασα δύσκολα. Δεν είχα λύσει τα θέματα μου και "κέρδιζα" αρνητικούς τίτλους. Πρέπει όμως, να περάσεις από δυσκολίες, για να καταλάβεις αν υπάρχει κάτι που δεν "δουλεύει" και να το φτιάξεις, ώστε να είσαι έτοιμος όταν έλθει η ώρα".

Το 2007, η "Kronen Zeitung" τον είχε ρωτήσει αν θα ήθελε να γίνει προπονητής της Bundesliga. "Είχα απαντήσει "φυσικά" και μόλις δημοσιεύτηκε το άρθρο πολλοί προπονητές μου τηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν... ποιος νομίζω ότι είμαι". Τι απάντησε; Τότε τίποτα. Τώρα θα σου πει ότι "βλέπω τον εαυτό μου ως μέρος της επιτυχίας, όχι ως σούπερ ήρωα και είμαι όσο καλή είναι η ομάδα που κοουτσάρω. Αυτό ισχύει και τούμπαλιν".

Ομολόγησε πως "με εξαίρεση μια σεζόν, δεν είχα αποτυχίες ως κόουτς και αυτό μου άνοιξε την όρεξη. Ήθελα να πετύχω, να περνώ καλά και να προσπαθώ να καταλάβω ποιος θα ήταν ο επόμενος στόχος, να οραματίζομαι και να δουλεύω πάνω σε ένα πλάνο. Ως παίκτης δεν είχα την καριέρα που θα μου επέτρεπε να γυρίσω πίσω, να την κοιτώ και να αισθάνομαι υπερήφανος. Είχα μια επιλογή: να δουλέψω σκληρά και σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανος για τον εαυτό μου".

Σε συνέντευξη που είχε δώσει το 2014, είχε πει πως στόχος του ήταν "να εξελιχθώ και να δουλέψω εκτός συνόρων, αφού πρώτα καθιερωθώ στην Αυστρία. Θέλω να δουλέψω σε μια από τις κορυφαίες λίγκες".

ΤΑ SOS ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΚΟΟΥΤΣ

Η τρίτη θέση της SC Rheindorf Altach, στην Bundesliga, τη σεζόν 2014-15 μόνο τυχαία δεν ήταν. Όταν έφυγε για τη Rapid (11/11 του 2016, ενώ είχε συμβόλαιο σε ισχύ) η εκπρόσωπος της Vorarlberg (κωμόπολη 6000 κατοίκων) ήταν στη δεύτερη θέση του πίνακα. Ούτε αυτό ήταν τυχαίο.

Όπως λέει ο ίδιος "δεν υπάρχει καλή και κακή τύχη. Εμείς καθορίζουμε το μέλλον μας, το πόσο σκληρά δουλεύουμε". Πάντα είναι χρήσιμο να αντιλαμβάνεσαι πως μέσα στο "παιχνίδι" είναι η νίκη και η ήττα. "Έχει να κάνει με την αυτονομία του νευρικού συστήματος και την ανατομία μας, στην άνω κοιλιακή χώρα".

Nαι, το έχει ψάξει τόσο πολύ. "Κατά βάση, όλοι θέλουν να νικούν. Μόνο που ο καθένας μας μαθαίνει να νικά, με διαφορετικό τρόπο. Αυτοί που είχαν φτωχά παιδικά χρόνια και δυσκολίες στο σπίτι έχουν άλλες παραστάσεις και κίνητρα από εκείνους που είχαν πατέρα αρχιτέκτονα, που οδηγούσε Porsche. Πρόκειται για άρδην διαφορετικούς κόσμους, όπου όλοι δίνουν τη μάχη τους για ένα στόχο. Η τέχνη του προπονητή είναι να βρει ένα δρόμο που θα γίνει κοινός για όλους -να ενώσει τα μονοπάτια. Μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις κάτι".

To 70% στο ποδόσφαιρο είναι θέμα μυαλού

Πάντα βοηθά, εν τω μεταξύ "να ξεκινάς από λίγκα που τα λάθη σου δεν κοστίζουν ακριβά και δεν τα βλέπουν όλοι. Τα χρόνια εμπειρίας που "μάζεψα" σε ερασιτεχνικά και μικρά πρωταθλήματα, με βοήθησαν να αναγνωρίσω συγκεκριμένους μηχανισμούς καλύτερα και να μπορώ να παίρνω καλύτερες αποφάσεις -που μπορούν να είναι χρήσιμες παντού".

Μια άλλη πληροφορία που αποδείχθηκε χρήσιμη ήταν ότι "αν κάνεις καλή προπόνηση, δεν σημαίνει πως έχεις καλή ομάδα. Το 70% στο ποδόσφαιρο είναι θέμα του μυαλού. Θέμα συμπεριφοράς, πειθαρχίας και θέλησης να νικήσεις. Το ταλέντο σε "βάζει" σε μια ακαδημία. Άπαξ και φτάσεις εκεί, όλα εξαρτώνται από τη συμπεριφορά και την πειθαρχία". Κάτι που ισχύει και για τους προπονητές.

Οι παίκτες πρέπει να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους

Τον ρώτησαν ποια ποιότητα εκτιμά περισσότερο σε έναν παίκτη. "Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Η όποια ομάδα χρειάζεται μείγμα χαρακτήρων. Είναι σημαντικό ο καθένας να 'χει προσωπικότητα. Και επίσης σημαντικό είναι να βλέπω γυαλάδα στο βλέμμα τους. Οι προσωπικές κουβέντες που κάνω με παίκτες είναι εξόχως σημαντικές για εμένα. Οι ποδοσφαιρικές ικανότητες είναι σχετικές. Το σημαντικό είναι οι αθλητές να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και να θέλουν να βελτιωθούν".

Το 2016, όταν ζούσε ιστορικές στιγμές με την SC Rheindorf Altach, είχε πει στο laola1.at πως "βρίσκομαι εδώ που θέλω να είμαι. Είμαι το ζωντανό παράδειγμα του πώς μπορείς να τα καταφέρεις, χωρίς να είσαι μεγάλο όνομα".

Πώς; Κυρίως "πατώντας" σε ό,τι καλύτερο έχουν να σου δώσουν οι ακαδημίες και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Όταν πήγε στη Rapid βρέθηκαν πολλοί να πουν ότι δεν ήταν έτοιμος. “Η εξέλιξη μου ήταν τέτοια που είχε ως συνέπεια αυτήν την πρόταση συνεργασίες. Εν αντιθέσει με όσους εξαντλούν την αυστηρή κριτική πάνω μου, η Rapid δεν είναι μεγαλύτερη των δυνατοτήτων μου. Αυτό που έκανε ήταν να περιμένει να εξελιχθώ τόσο, ώστε να ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις της και τότε με ζήτησε”. Αυτή η σχέση δεν κράτησε για πολύ -δεν υπήρχε υπομονή.

Η μια φορά που έγινε αυταρχικός πατέρας

O γιος του, Marcel πήγε στα 16 από την ακαδημία της Vorarlberg, σε αυτήν της Borussia Mönchengladbach. Ως πατέρας δεν θεωρεί ότι “...θυσίασε τα παιδικά του χρόνια για το ποδόσφαιρο; Ναι, το έκανε. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να είμαι δίπλα του, ως πατέρας, τη στιγμή που είχε ανάγκη μια συμβουλή. Δεν θέλησα ποτέ να επηρεάσω αποφάσεις, όπως συμβαίνει στην Αυστρία όπου απαγορεύεται να σκέφτεσαι κάτι μεγαλεπήβολο. Δεν υπήρξα αυστηρός, αυταρχικός... Εκτός μιας φοράς, τότε που έπρεπε να του διδάξω κάποιες αξίες. Ήμασταν στη Μόσχα και την πρώτη φορά που “έβγαλε” καλά χρήματα, αγόρασε ένα jacket της εταιρίας Armani, το οποίο ήθελε πολύ καιρό. Παρατήρησα πως όταν πήγε στο σχολείο, φορώντας το, είχε το ύφος του “ο πατέρας μου βγάζει πολλά λεφτά στη Ρωσία, κοιτάξτε, είμαστε πλούσιοι”. Τι έκανε; “Του έβγαλα το μπουφάν, το έσκισα μπροστά στα μάτια του και του είπα ότι αυτό δεν θα το ξανακάνει ποτέ”.

Official Facebook page

Κάθε φορά που μιλά για το γιο του, δακρύζει. “Είναι απίστευτα όσα έχει περάσει από τα 16 έως τα 19, πόσο έχει ωριμάσει ως άνθρωπος. Πόσο έχει εξελιχθεί ως παίκτης. Χωρίς να τον βοηθήσει κανέναν, έφτασε στoυς καλύτερους της χώρας κάτω των 23 χρόνων. Τελείωσε και το σχολείο, αλλά θέλω να επιστρέψω στη διάρκιση του, γιατί είναι απίστευτα δύσκολο να σε δεχθούν ως ξένο. Έπρεπε να είναι δυο και τρεις φορές καλύτερος από τους γηγενείς. Πολλές φορές οι συμμαθητές του δεν τον ξυπνούσαν το πρωί, για να χάσει μαθήματα και... ενδεχομένως την εκτίμηση των καθηγητών και των προπονητών. Πίστευα πως θα μετανιώσει για την απόφαση του να μετακομίσει στη Γερμανία. Με τη γυναίκα μου τον περιμέναμε πίσω σε λίγους μήνες, γιατί ήξερε το διεθνές ποδόσφαιρο κυρίως από την τηλεόραση και από ό,τι του έλεγαν. Παρ' όλα αυτά τα κατάφερε και του βγάζω το καπέλο”.

Θα μπορούσε να συμβεί παντού

Για να επιστρέψουμε στους μικρούς στόχους που φυσικά, άπαξ και ξεκίνησε να θέτει δεν σταμάτησε ποτέ, αυτός που είχε την ημέρα που υπέγραψε στον Ατρόμητο ήταν να μην απολυθεί πρώτος, από τη φετινή Super League ΣΟΥΡΩΤΗ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε στην Ελλάδα ήταν να απαρνηθεί τον τίτλο του “δασκάλου” (“είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, που μιλάει τη γλώσσα του ποδοσφαίρου” έχει πει). Μια από τις εμπειρίες που έχει ζήσει στη χώρα μας και μάλλον δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του, ήταν η εισβολή ληστών στο σπίτι του.

Έχει ομολογήσει πως από εκείνη την ημέρα, η μικρή κόρη δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Οι ληστές μπήκαν σε όλα τα δωμάτια, ψέκασαν με υπνωτικό σπρέι τον ίδιο, τη σύζυγο του και το παιδί του και... μέχρι που ήπιαν κρασί στην κουζίνα τους. Παρ' όλα αυτά, δηλώνει πως νιώθει ασφαλής στην Ελλάδα, εξηγώντας ότι “αυτό θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε αλλού στον κόσμο”. Πες μου. Δεν εντυπωσιάζεσαι από τη λογική του;