Ο Ολυμπιακός προς την Α2: Οκτώ απόψεις για την απόφαση των Αγγελόπουλων

Ο Ολυμπιακός δεν έμεινε στα λόγια. Τη Δευτέρα το απόγευμα έκανε πράξη όσα είχε προαναγγήλει και δεν κατέβηκε να αγωνιστεί κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αποκλείστηκε αυτομάτως από τα play offs και οδεύει προς την Α2.Βέβαια εκκρεμεί ο ΑΣΕΑΔ, όμως αυτό δεν αλλάζει κάτι ως προς την κίνηση. Οι ερυθρόλευκοι αποφάσισαν να φτάσουν ως το τέλος στις απειλές τους να τινάξουν στον αέρα το οικοδόμημα της Basket League, δίχως να νοιάζονται για τις συνέπειες.

Το Sport24.gr, λοιπόν, δεν περιμένει τις δικαστικές αποφάσεις, αλλά μπαίνει στην ουσία του θέματος. Ο Μάνος Μίχαλος, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, ο Παντελής Διαμαντόπουλος, ο Παντελής Βλαχόπουλος, ο Σπύρος Καβαλιεράτος, ο Γιάννης Φιλέρης, ο Θέμης Καίσαρης και ο Χάρης Σταύρου παίρνουν θέση και σχολιάζουν την απόφαση του Ολυμπιακού να φτάσει στα άκρα.

Τι τον οδήγησε εκεί, γιατί το μπάσκετ στην Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, γιατί υπάρχει κίνδυνος υποβιβασμού στην Α2. Μια σύνθεση απόψεων, η κάθε μία αλλιώτικη, που δείχνει και πόσο διαφορετικά βλέπει ο καθένας και συνολικά η κοινή γνώμη, όλες τις κινήσεις του Ολυμπιακού από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι και τώρα.

Από το κλειστό του Κορυδαλλού στης Δάφνης Δαφνίου

Γράφει ο Μάνος Μίχαλος

Το #MexriTelous ήταν μια εξαιρετικά συμφέρουσα επικοινωνιακή πολιτική και στρατηγική απόφαση για την ΚΑΕ Ολυμπιακός, έστω και καθυστερημένη ως αντίδραση στις διαιτητικές παλινωδίες που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός τα τελευταία 10-15 χρόνια εντός συνόρων. Το συγκεκριμένο μήνυμα μίλησε απευθείας στην καρδιά των αν μη τι άλλο πάντα έντονων στα συναισθήματα τους φιλάθλων του Ολυμπιακού. Οργανωμένοι και μη, μικροί και μεγαλύτεροι, ήπιοι και σκληροί στις αντιδράσεις τους, σχεδόν όλοι έγιναν ένα στηρίζοντας την απόφαση των Αγγελόπουλων. Πιθανότατα να είναι η πρώτη φορά στα 15 χρόνια της θητείας τους, που τα δύο αδέρφια να έχουν τόσο μεγάλη αποδοχή στις τάξεις του κόσμου, ο οποίος ζητούσε χρόνια μια αντίδραση, αν και περισσότερο από όλα ζητούσε τη λύση στο πρόβλημα της συνήθως δεύτερης θέσης που περιοριζόταν ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα.

Όμως, η εξέλιξη της υπόθεσης δεν πήγε ακριβώς όπως θα ήθελαν, αφού το "φεύγουμε από την Ελλάδα, πάμε στην Αδριατική", μετατράπηκε σε "δεν κάνουμε βήμα πίσω, θα πέσουμε στην Α2". Ο υποβιβασμός, ωστόσο, του Ολυμπιακού στην Α2 δεν είναι μια ευχάριστη, και σε καμία περίπτωση ταιριαστή στο μέγεθος του Ολυμπιακού έκβαση. Ο λαοφιλέστερος σύλλογος της χώρας αποφασίζει να ρίξει την ομάδα στη δεύτερη και επί της ουσίας ερασιτεχνική κατηγορία. Τελευταία φορά, το 1964, είχε υποβιβαστεί όντας τότε τελευταίος στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής, έκατσε τρία χρόνια στη Β' Εθνική και στη συνέχεια επέστρεψε μόνιμα στη μεγάλη λίγκα. Τώρα, η ενδεχόμενη κάθοδος στο υπόγειο του ελληνικού μπάσκετ, μπορεί να μοιάζει με επανάσταση, αλλά δεν είναι. Περισσότερο θυμίζει "παραδοχή ήττας" και "αποχώρηση από το ρινγκ".

Σίγουρα, βέβαια, η αναστάτωση σε όλο το οικοδόμημα του μπάσκετ είναι μεγάλη και αυτή έχει τις ρίζες της στη στάση του Ολυμπιακού όλο αυτό το διάστημα και από τη στιγμή που έφυγε στο ημίχρονο του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, αλλά όσοι θέλουμε να σκεφτόμαστε ακόμα εν ψυχρώ και όχι εν θερμώ, δεν βλέπουμε το φως στο τούνελ στο οποίο μπήκε το άθλημα, ούτε και τους ανθρώπους που μπορούν να το βγάλουν από το λαβύρινθο.

Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού την ώρα που βγάζει μια ήρεμη ανακοίνωση αμέσως μετά θα βγάλει και ένα story που προκαλεί, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού του λένε "παίξε μόνος σου" και κάνουν προτάσεις κεντρικής διαχείρισης τηλεοπτικών δικαιωμάτων λίγα μόλις χρόνια μετά τη δική τους αποχώρηση από τη NOVA, οι υπόλοιπες ομάδες πάνε όπου φυσάει ο άνεμος ή το συμφέρον τους, ενώ στην περίπτωση του Γιώργου Βασιλακόπουλου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ είναι ξεκάθαρα εκτός αγώνα, μάλλον λόγω ηλικίας και απλώς περιμένει να πέσει ο Ολυμπιακός για να μιλήσει (και χαμογελάσει), όπως οι παππούδες περιμένουν τα εγγόνια τους το καλοκαίρι για να πάρουν λίγη "ζωή".

Ναι, ξέρω, θα μου πείτε (οι ολυμπιακοί) ότι "έτσι θέλουμε τους προέδρους μας", μάχιμους δηλαδή και μάγκες. Δεκτή η επιθυμία, αλλά όπως τόνισε πρόσφατα και ο Βαγγέλης Μαρινάκης σε μια συνέντευξη του, οι καλύτεροι πρόεδροι είναι αυτοί που χτίζουν τη συνέχεια του συλλόγου και δεν αφήνουν μια ομάδα χειρότερα από ό,τι τη βρήκαν. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν αυτός που έκανε τον Ολυμπιακό τη μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη τη δεκαετία του '90 και αυτός που την έστειλε να παίζει στον Κορυδαλλό.

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν περίμενα (και ακόμα δεν το περιμένω) ότι οι Αγγελόπουλοι θα έστελναν τον Ολυμπιακό να παίξει στο κλειστό της Δάφνης Δαφνίου που μόλις ανέβηκε στην Α2. Θυμάμαι κάτι ωραία ματς που παίζαμε εκεί με με την ομάδα του εφηβικού του Ολυμπιακού στα πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ. Και αν η Ευρωλίγκα λέει "οκ, ας παίζει όπου θέλει η κάθε ομάδα, αρκεί να έχει συμβόλαιο", τότε μπορεί να υπάρχει ελπίδα και για όλες τις ομάδες του Basketaki, κάποια στιγμή να φτάσουν σε ένα Euroleague Final Four.

Η γοητεία της “επανάστασης” και η πραγματικότητα

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Το οποιοδήποτε “δίπολο” δημιουργείται πάντα στην ιστορία και σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής νομοτελειακά φέρνει συγκρούσεις. Οι οποίες μάλιστα κλιμακώνονται σταδιακά και εν τέλει μπορούν να φέρουν και την καταστροφή. Στο ελληνικό μπάσκετ ζούμε δεκαετίες σε αυτή τη λογική, έχουμε βιώσει και άλλες φορές αποχωρήσεις από αγώνες, ενώ είναι πάντα ζωντανή η αίσθηση ότι ένα σύστημα παίζει το δικό του παιχνίδι και στο χώρο της διαιτησίας. Του οποίου τα αποτελέσματα μας απασχολούν μόνο όταν αφορούν τους “μεγάλους” ή όταν αυτοί αντιδρούν βιώνοντας την αδικία (ή τουλάχιστον αυτό που οι ίδιοι ορίζουν ως αδικία).

Αυτή είναι η αλήθεια καθαρά και ξάστερα. Αν ζούσαμε την κόντρα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, ανάμεσα στην Κύμη και το Λαύριο (τυχαία παραδείγματα) ελάχιστοι θα είχαν ασχοληθεί. Ούτε διαιτητές θα είχαν κρυφτεί από την ΚΕΔ σε μια...ντουλάπα για να μην οριστούν σε κάποια ματς, ούτε θα τους όριζαν μετά ξαφνικά σε συνεχόμενα παιχνίδια μιας ομάδας που δεν θα τους ήθελε. Οι “μικροί” μπορεί να μην είναι εντελώς άμοιροι ευθυνών για αυτά που συμβαίνουν (αφού η “χρήση” του συστήματος κατεβαίνει και χαμηλότερα), αλλά δεν μπορούν να κρατήσουν αιχμάλωτο όλο το άθλημα. Όποιος έχει (ή βρίσκει) “στρατό”, άρα και θράσος να το κάνει του φοράει χειροπέδες μέσα σε μια ημέρα.

Το πράγμα είναι απλό. Υπάρχουν κανονισμοί και νόρμες. Τόσο όσον αφορά το τι συμβαίνει αν κάποιος δεν μπαίνει στο γήπεδο να παίξει ή αποχωρεί, όσο (όμως) και στο πως αναδεικνύονται, εξελίσσονται, ορίζονται και κρίνονται οι διαιτητές. Υπάρχουν, αλλά δεν τηρούνται. Σε μεγάλο βαθμό το κομμάτι της διαιτησίας (και) του μπάσκετ στην Ελλάδα είναι ανεξέλεγκτο. Δεν παρακολουθείται (όπως πρέπει) και δεν κρίνεται σωστά. Αν ήθελαν οι μεγάλοι αυτοί πρώτα θα είχαν καθαρίσει τη μπουγάδα. Όχι μόνο για τα μεταξύ τους παιχνίδια αλλά και όταν παίζουν με τους “τρίτους”. Αλλά εστιάζουν μόνο στη μάχη των υπερδυνάμεων και δεν τους νοιάζει καθόλου (ή ελάχιστα) τι γίνεται με τα “βατράχια”. Μόνο που η λίμνη τους έχεις όλους. Αλλιώς δεν θα υπήρχε.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και όσοι φίλοι του Ολυμπιακού στηρίζουν τις κινήσεις που, πιθανότατα, θα οδηγήσουν την ομάδα στην Α2 μπορούν μια χαρά να ζήσουν με αυτό. Το αποφάσισαν και το στηρίζουν. Ούτως ή άλλως ακόμα και αυτός ο τίτλος στην Α1 πέρα από το να δούμε ποιος “κατουράει” μακρύτερα εδώ και και χρόνια δεν σημαίνει τίποτα πρακτικά. Ενδέχεται να βιώσουμε λοιπόν και μια καινούργια εμπειρία με ένα υβριδικό μοντέλο Ολυμπιακού στην Α2.

Τι θα έχει αλλάξει τελικά στο ελληνικό μπάσκετ; Θα βγαίνουν καλύτεροι διαιτητές, θα παρακολουθεί κάποιος πως σφυρίζουν (όχι μόνο στην Α1 αλλά και πολύ πιο χαμηλά) ώστε να αναδειχθούν τα ταλέντα και όχι όσοι (μόνο) κάνουν χάρες; Επίσης θα αλλάξει κάτι όσον αφορά την εμπορικότητα του αθλήματος σε κεντρικό επίπεδο (και όχι σε ότι κάνουν από μόνοι τους ο Προμηθέας, ο Ηφαιστος ή το Περιστέρι και ο Ιωνικός) και την ανάδειξη των υποδομών του;

Η κρίση που έχει δημιουργηθεί αναδεικνύει βέβαια και πόσο σαθρό και άβουλο είναι σε επίπεδο ηγεσίας το ελληνικό μπάσκετ. Δεν τολμάει κανένας να συγκρουστεί, να πάρει δραστικές αποφάσεις. Όχι τώρα αλλά πολύ νωρίτερα ώστε να μη φτάσουμε εδώ. Είναι ελληνική παθογένεια. Η νόμοι υπάρχουν αλλά δεν τηρούνται ή δεν τηρούνται για όλους.

Η αλήθεια είναι ότι οι επαναστάσεις ασκούν μια γοητεία. Το ερώτημα είναι αν, ακόμα και όταν είναι επιτυχημένες, το αποτέλεσμα τους αφορά την συνολική ευημερία. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ο Ολυμπιακός λοιπόν καλά κάνει και ψάχνει το δίκιο του και παίρνει το όποιο ρίσκο τραβώντας το σκοινί. Δεν μπορώ να πειστώ όμως πως ό,τι κάνει αφορά ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Οι οπαδοί των μεγάλων βλέπουν μόνο της κορυφή των δικών τους παγόβουνων. Υπάρχει πολύς κόσμος όμως που μένει παγερά αδιάφορος και αμέτοχος σε αυτή την κουραστική και πολλές φορές παιδιάστικη σύγκρουση.

Κούγκι και Μανιάκι...

Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Είναι δεδομένο πως ο καθένας λέει ό,τι τον συμφέρει. Ο καθένας γράφει ό,τι αυτός θεωρεί σωστό ή ό,τι του ζητάνε να θεωρήσει σωστό. Όλοι έχουν από μια άποψη και το συμπέρασμα είναι πως το μπάσκετ διαλύεται. Αποτελεί τεράστια είδηση για κάποιους η πιθανότητα να πάει Α2 ο Ολυμπιακός. Ναι, αλλά θα έπρεπε να προσθέτουν και το γιατί συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν ένοχοι βέβαια, που μαζεύονται κάθε τρεις και λίγο και λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Υπάρχουν ένοχοι που σήκωσαν τα χέρια ψηλά και άλλοι που ζουν στην δική τους κοσμάρα.

Το πιο εύκολο είναι να «σταυρωθούν» ο Γιαννακόπουλος που βγάζει ανακοίνωση- προτροπή και την ίδια ώρα πανηγυρίζει. Ή οι Αγγελόπουλοι που εκεί που έλεγαν όλοι «βρε που είναι αυτοί;» ξαφνικά τους είδαν με τους οργανωμένους. Με όποιον και να μιλήσετε όλοι δίκιο έχουν. Η αλήθεια είναι μια και μοναδική: Πεισματικά συντηρείται μια Επιτροπή που προκαλεί τους πάντες και τα πάντα. Συντηρείται από την Ομοσπονδία, από την Πολιτεία και από όλους τους τριγύρω. Δε γράφω κάτι παραπάνω, είναι περιττό. Η γνώμη μου είναι κατατεθειμένη εδώ και χρόνια.

Ο Ολυμπιακός από την στιγμή που παρουσιάζεται για πρώτη φορά τόσο ενωμένος και δυνατός ως οργανισμός, καλά κάνει και παίρνει τις αποφάσεις για την πάρτη του. Κανείς δεν θα του πει τι θα κάνει. Κανείς δεν θα τον συμβουλέψει, κανείς δεν μπορεί να πει «κιχ» για όλα όσα έχουν γίνει τόσα χρόνια. Η ιστορία γράφεται με πράξεις. Και ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι ήξερε ότι θα σκοτωθεί και παρ' όλα αυτά πήγε, περίμενε τον Ιμπραήμ και έμεινε στην ιστορία. Και ο Λεωνίδας 300 είχε, προδόθηκε, προλάβαινε να την ...κάνει γυριστή, αλλά έμεινε.

Και αν στο λιμάνι κατηγορούνται ότι κλείστηκαν στο Κούγκι και τα τινάζουν στον αέρα , ε μπορεί και να βαρέθηκαν κάθε φορά τις ίδιες ιστορίες και να είπαν να το κάνουν τώρα. Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Θα μπορούσαν να το 'χαν κάνει παλαιότερα ή σε λίγους μήνες. Τι να κάνουμε τώρα; Στη χώρα της κωλοτούμπας, φαίνεται περίεργο ότι κάποιος δεν κάνει, οκ το καταλαβαίνω. Θα γράψω πολλά περισσότερα, όταν όλα τελειώσουν. Για όλους και για όλα.

Βαριέμαι εξάλλου να λέμε και να γράφουμε τα ίδια. Και μετά να τα παίρνουν στο ίντερνετ κάποιοι «βαλτοί», «στημένοι» και ανόητοι όλων των χρωμάτων και να καθυβρίζουν. Έχει πολύ πλάκα που τελικά κόπτονται για τον Ολυμπιακό πολλοί, περισσότεροι από τους ίδιους τους Ολυμπιακούς. Απλά κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Αυτή είναι η άποψή μου, ως απλού ανθρώπου που ασχολείται με τον αθλητισμό. Όχι ως επαγγελματία, γιατί αν έγραφα ως επαγγελματίας, θα έπρεπε να αραδιάσω εκατό πράγματα για την ανικανότητα της Πολιτείας να μαζέψει τους φορείς. και των φορέων να μαζέψουν τους παράγοντες. Και δεν θα γράψω κάτι άλλο, αν δεν ολοκληρωθεί η ιστορία. Να δούμε μετά τα δικαστήρια, πως θα έχει η κατάσταση και μιλάμε. Και πολλά ήταν...

Τους έσωσε ο Γιαννακόπουλος

Γράφει ο Παντελής Βλαχόπουλος

Ο Ολυμπιακός βίωσε την περίοδο 2018/2019 μία από τις χειρότερες χρονιές του. Θύμισε εποχές Κορυδαλλού. Μετάβαση σε ένα ημιτελές μοντέλο, "τρύπια" αποδυτήρια, ηχητικό Πρίντεζη, καθυστερήσεις στους μισθούς των παικτών, υπόθεση Ρόμπερτς, αποχώρηση από το ΟΑΚΑ και αποκλεισμός με κάκιστο μπάσκετ από τους "8' της Euroleague. Ομάδα, προπονητής, παίκτες και διοίκηση ήταν κολλημένοι στα σχοινιά. Οι φίλαθλοι άρχισαν να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα. Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος προτίμησαν τον δρόμο της σιωπής και την ταύτιση με τους οργανωμένους οπαδούς. Ένας οργανισμός έτοιμος να εκραγεί.

Όλα αυτά "σβήστηκαν" μετά τις 13/02/2019. Η μεγάλη κόντρα του Ολυμπιακού με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για τη διαιτησία, αφενός έστρεψε τους οπαδούς στο #mexritelous και αφετέρου έκρυψε όλα τα προβλήματα της ομάδας κάτω από το χαλί. Ουσιαστικά αυτή η "διαμάχη" με τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, "έσωσε" τους προέδρους την ΚΑΕ από την σκληρή κριτική μέσα από τον πυρήνα της ομάδας και επί της ουσίας τους έδωσε extra χρόνο για να σκεφτούν την επόμενη χρονιά και τις κινήσεις τους.

Προφανώς και το θέμα της διαιτησίας είναι διαχρονικό για τους διοικητικούς ηγέτες του Ολυμπιακού, ωστόσο η εφετινή απογοητευτική χρονιά δεν προέρχεται ούτε από τα "κακά" σφυρίγματα ούτε από το παρασκήνιο. Η ΚΕΔ όντως λειτουργεί μ' ένα δικό της απαρχαιωμένο σύστημα, πάνω στο οποίο δίνει δικαιώματα στον καθένα να σκεφτεί αρνητικά. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν μπορεί και δεν πρέπει να σηκώνει το λάβαρο της επικοινωνιακής επανάστασης, χωρίς να έχει πλάνο για την επόμενη ημέρα-χρονιά.

Το χαρτί της Α2 το "έπαιξε" και αρχικά το κέρδισε όσον αφορά στη στήριξη των οπαδών. Όμως ποιος φίλαθλος του Ολυμπιακού γνωρίζει πραγματικά τι θα κάνει του χρόνου η ομάδα του;

Το νομικό επιτελείο της ΚΑΕ "παλεύει" κάθε ημέρα να βγάλει άκυρη τη διαδικασία της κλήρωσης των διαιτητών -όντως υπάρχουν σκιές- και να κάνει άνω κάτω εκ νέου το πρωτάθλημα. Οι παίκτες δεν έχουν ενημερωθεί ακόμη για το μέλλον τους, εκκρεμεί ραντεβού με τον Μπλατ και τη διοίκηση για την παραμονή του, υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις για παίκτες και μεταγραφές. Η ασφάλεια της συμμετοχής στη Euroleague με το εγγυημένο συμβόλαιο, δίνει στους "ερυθρόλευκους" μια άνεση κινήσεων.

Ο Ολυμπιακός όμως χρειάζεται "χτίσιμο" από την αρχή. Και μπορεί οι εσωτερικές κόντρες να κρύβουν τα προβλήματα στο μονοπωλιακό πρωτάθλημα της Basket League, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Ολυμπιακός έχει μείνει πίσω. Βρίσκεται πίσω σε προγραμματισμό, δομές, ρεαλισμό, μπάτζετ, συνέπεια. Το "πυροτέχνημα" της Α2 δεν θα του δώσει πρωταθλήματα και τίτλους. Και όσο οι Αγγελόπουλοι μένουν στο δόγμα διαιτησία και Γιαννακόπουλος, τόσο θα χάνουν το τρένο της ανάπτυξης.

Το κακό άρχισε στις 11 Φλεβάρη

Γράφει ο Σπύρος Καβαλιεράτος

Η Basket League είναι ένα τόσο απαξιωμένο πρωτάθλημα, που η κρατική τηλεόραση δίνει περισσότερα χρήματα στην SuperLeague 2 για τα δικαιώματα. Δηλαδή για ομάδες δίχως εμπορική αξία και λαϊκή βάση, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Είναι υποκριτικό να λέμε ότι διαλύεται η Basket League, όταν στην πραγματικότητα είναι ένα κακό προϊόν. Θέλετε να ψάξουμε να βρούμε τι καλό προέκυψε από το φετινό πρωτάθλημα; Η εξαιρετική παρουσία τριών νεοφώτιστων ομάδων, δηλαδή του Περιστερίου, του Ηφαιστου και του Χολαργού, συν την σταθερά ανοδική πορεία του Προμηθέα. Μπήκε στην μπασκετική ζωή η νέα αγορά της Λήμνου, η Πάτρα αποτελεί σταθερή αξία, το δυνατό όνομα του Περιστερίου είναι πάλι εδώ. Πρόκειται για ομάδες που ξεχώρισαν διότι συνδύασαν διοικητική σταθερότητα, οργάνωση, ωραίο μπάσκετ, με σωστή προπονητική φιλοσοφία, αλλά αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Με τη Λήμνο να έχει 13 sold out σε ισάριθμα ματς.

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, ο ΠΑΟΚ και ο Αρης βρίσκονται κάτω από το επίπεδο που τους αρμόζει, το ίδιο και ο Πανιώνιος. Η Κύμη, ο Κολοσσός και το Ρέθυμνο δείχνουν να μην αντέχουν στο χρόνο, το Λαύριο έκανε όσα λάθη δεν είχε κάνει τόσα χρόνια.

Σε ξεχωριστή κατηγορία μπαίνει μόνο η ΑΕΚ, που έχει και μεγάλο όνομα και καλή ομάδα και θέτει βάσεις για το μέλλον με το νέο της γήπεδο στα Ανω Λιόσια.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν διαλύει κανένα μπάσκετ στην Ελλάδα. Το ελληνικό μπάσκετ θα ζήσει για πάντα, είναι βαθιά ριζωμένο στην καρδιά του Έλληνα και δεν μπορεί να το βγάλει κανείς. Αν θα ζήσει βλέποντας Εθνικές ομάδες, μόνο ΝΒΑ ή ευρωπαϊκούς αγώνες ή ακόμα και τις υπόλοιπες Εθνικές κατηγορίες είναι ένα άλλο θέμα.

Αντίθετα ίσως με όλα αυτά που θα συμβούν, κάτι να ταρακουνήσει σε όλους τους εμπλεκόμενους και τελικά το αποτέλεσμα να είναι αντίθετο από το προφανές. Μπροστά στο γκρεμό ίσως να κάνουν βήματα πίσω, που είναι και απαραίτητα όταν θέλεις να πάρεις φόρας και να πας μπροστά.

Προς το παρόν το να κατηγορείται μόνο η αντίδραση και να μην γίνεται λόγος για τη δράση, είναι το παράλογο της ιστορίας. Αλλά εξαρτάται και από τον καθένα η οπτική του γωνία και το πού τοποθετεί τη δράση. Αλλοι θεωρούν την αρχή του κακού την αποχώρηση του Ολυμπιακού από το ματς Κυπέλλου, άλλοι τον ορισμό των διαιτητών μόλις δύο μέρες πριν.

Δηλαδή στις 11 Φεβρουαρίου. Οταν στην πραγματικότητα κάποιοι αποφάσισαν να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και δεν άκουγαν τις φωνές όσων προέβλεπαν τι θα επακολουθήσει.

Η υποχρέωση του Ολυμπιακού κι οι ευθύνες των άλλων

Γράφει ο Γιάννης Φιλέρης

Προφανώς δεν είναι ευχάριστο. Ούτε μπορεί κανείς να πανηγυρίζει, ακόμη κι αν είναι ο φανατικότερος οπαδός. Αλλά δεν είναι και τόσο απλή η κατάσταση, καθώς θα πρέπει να λάβουμε υπόψη σημαντικές παραμέτρους.

Πρώτη: Ο Ολυμπιακός έχει προσφύγει στο ΑΣΕΑΔ εις διπλούν. Μια για την παράνομη, όπως υποστηρίζει, διαδικασία της 3ης Μαΐου, όταν ορίστηκε ο Αναστόπουλος στον αγώνα Ολυμπιακού-Προμηθέα κι άλλη μία κατά της επικύρωσης της βαθμολογίας δηλαδή επί της ουσίας κατά του κύρους του πρωταθλήματος. Το έγγραφο που δημοσιοποίησε η “ερυθρόλευκη” ΚΑΕ με τις δυο υπογραφές της πενταμελούς (που έγινε τριμελής... με το έτσι θέλω) ΚΕΔ, είναι κατά την άποψή της η επιβεβαίωση για το δίκαιο της πρώτης προσφυγής. Στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι θα δικαιωθούν στο ΑΣΕΑΔ και ως εκ τούτου θα ακυρώσουν, δια της δικαστικής οδού, το “πραξικόπημα” όπως χαρακτήρισαν την απόφαση του ΕΣΑΚΕ για έναρξη των πλέι-οφ, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι.

Δεύτερη: Ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός δεν δικαιωθεί στο ΑΣΕΑΔ έχει καταφέρει να ανοίξει μια συζήτηση για τη γενικότερη κατάσταση στο μπάσκετ, με τον ΕΣΑΚΕ να είναι υποχρεωμένος πλέον σε δραστικές αποφάσεις, από το καλοκαίρι και μετά. Πιθανή ... αμνησία, άρα και στασιμότητα στις όποιες αλλαγές, θα θεωρηθεί ύποπτη μετά από το σημείο μηδέν στο οποίο, ήδη έχουμε φτάσει.

Τρίτη: Η όλη κατάσταση έχει αναδείξει την απαράδεκτη ακινησία της ΕΟΚ, τα αντανακλαστικά της οποίας ευαισθητοποιήθηκαν μόλις δυο φορές το τελευταίο δίμηνο, όταν δηλαδή έκαναν δηλώσεις κατά Βασιλακόπουλου, ο Γιώργος Βασιλειάδης και ο Τζόρντι Μπερτομέου.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του, οφείλει μετά από την συγκεκριμένη απόφαση να οχυρώσει όσο το δυνατόν περισσότερο την ομάδα του. Έχοντας αναλάβει το κόστος ενός πιθανού υποβιβασμού, αλλά επειδή σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένει στην ελίτ (σχήμα οξύμωρο μεν, πραγματικότητα δε) υποχρεούται να παρουσιάσει μια ομάδα αρκούντως ανταγωνιστική. Κάτι τέτοιο σημαίνει, πρώτα και κύρια, οικονομική υπέρβαση αφού ο Ολυμπιακός στην εγχώρια Α2 χάνει ένα σημαντικό κομμάτι των εσόδων του. Αν προκύψει και η Αδριατική Λίγκα, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο σύνθετα, γιατί τότε θα μιλάμε για συμμετοχή σε τρεις διοργανώσεις.

Στο πλευρό του θα πρέπει να βρεθεί και ο κόσμος του, που στη θεωρία τουλάχιστον συντάσσεται με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της συγκεκριμένης απόφασης των Αγγελόπουλων.

Την απόφαση του Ολυμπιακού θα την κρίνει ο χρόνος και η ιστορία. Προς το παρόν, ας μου επιτρέψετε να κάνω δυο ερωτήσεις.

Η μία στον ίδιο τον Ολυμπιακό. Ας υποθέσουμε ότι ηγ ομάδα υποβιβάζεται στην Α2, χάνει τις υποθέσεις στο ΑΣΕΑΔ, παίζει και κερδίζει την άνοδό της ξανά για την Basket League. Εν τω μεταξύ τίποτε δεν έχει αλλάξει στο ελληνικό μπάσκετ (δεν είναι απίθανο) με τα ίδια και τα ίδιους να εξακολουθούν να τα ταλαιπωρούν. Τι θα έχει κερδίσει;

Κι η άλλη στους υπόλοιπους, που ελαφρά τη καρδία λένε “ας πέσει”. Είναι σίγουροι ότι του χρόνου το όποιο πρωτάθλημα θα έχει την ίδια εμπορική αξία, τα ίσια έσοδα και την ίδια δημοφιλία;

Υπάρχει ζωή και εκτός Α1

Γράφει ο Χάρης Σταύρου

Τσακώνονται τα βουβάλια και την πληρώνουν τα βατράχια. Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί με δυο λέξεις αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες στο μπάσκετ της χώρας. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός σε πόλεμο μέχρι τελικής πτώσης, σε έναν πόλεμο που οδηγεί τους Πειραιώτες στον υποβιβασμό στην Α2, αλλά θα έχει ακόμη αρκετές μάχες μέχρι να ολοκληρωθεί. Οι σκληροπυρηνικοί των δύο δημοφιλέστερων συλλόγων της Ελλάδας επιμένουν πως δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς πρασινοκόκκινους και δυστυχώς έτσι συμπεριφέρονται και οι διοικήσεις τους. Κάποιες φορές αντιδρούν σαν κακομαθημένα παιδιά, κάποιες άλλες σαν εκδικητές, σπάνια αποφασίζουν με ψυχραιμία, ακόμη πιο σπάνια κάνουν κινήσεις καλής θέλησης.

Η παράνοια που ζούμε τα τελευταία χρόνια, η κόντρα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με τους αδελφούς Αγγελόπουλους, δεν πιστεύαμε ότι θα φτάσει σ’ αυτό το εξωφρενικό σημείο. Στρινγκ και κοτόπουλα στους πάγκους, ατάκες πεζοδρομίου στις συσκέψεις του ΕΣΑΚΕ, μπροστά στους παράγοντες όλων των ομάδων της πρώτης κατηγορίας, διαδικτυακός πόλεμος υποστηρικτών των μεν και των δε, πόλωση, επισκέψεις και μολότοφ σε σπίτια διαιτητών, τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μπάσκετ; Τι σχέση έχουν με την ιστορία των δύο συλλόγων; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας υγιής φίλαθλος/οπαδός με αυτή την κατάσταση και γιατί να πληρώσει ένα σάπιο προϊόν;

Στην Ελλάδα όλοι θέλουν να κερδίζουν. Με θεμιτά και με αθέμιτα μέσα. Ουδείς αντέχει την ήττα, ουδείς ενδιαφέρεται για το μέλλον, ουδείς μπορεί να συμβιβαστεί με μια κακή σεζόν. Όλοι θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο. Το αποτέλεσμα; Το βλέπετε, το ζείτε. Ουδείς ασχολείται με την Basket League, ουδείς νιώθει ευχάριστα που αποτελεί μέλος του. Από τους παράγοντες και τους προπονητές, μέχρι τους παίκτες και τους οπαδούς/φιλάθλους. Το προϊόν βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του και με τον Ολυμπιακό στην Α2 την περίοδο 2019/20 θα υποτιμηθεί ακόμη περισσότερο. Κι αν δούμε και 16 ομάδες (που δεν θα δούμε) αντί για 14; Εκεί θα υπάρξει πανηγύρι που όμοιό του δεν θα έχουμε δει ποτέ ξανά.

Υπάρχει γυρισμός από αυτή την κατάσταση; Η απάντηση είναι απλή: όχι, δεν υπάρχει, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Η συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων κοιτάζει το παρόν και πώς θα κερδίσει τώρα, ελάχιστες ομάδες είναι υγιείς οικονομικά, έχουν υποδομές, χτίζουν το μέλλον τους επενδύοντας σε εγκαταστάσεις και ακαδημίες. Η κουλτούρα του Έλληνα είναι να κερδίσει το επόμενο παιχνίδι, με κάθε τρόπο, όχι να δημιουργήσει κάτι που θα έχει συνέχεια, συνέπεια, κάτι που θα αντέξει στον χρόνο. Ποια επαγγελματική ΚΕΔ, ποιοι κανονισμοί, ποιος ΕΣΑΚΕ, ποιοι μισθοί, ποια εφορία, τι είναι marketing και τι κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων; Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις…

Στον Ολυμπιακό είχαν αποφασίσει εδώ και τρεις μήνες ότι δεν θα κατέβουν σε ματς που θα σφυρίξει ο Παναγιώτης Αναστόπουλος. Είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό με Έλληνες διαιτητές. Σωστή ή λάθος νοοτροπία, αυτή ήταν η απόφαση του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου και δεν άλλαξε μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας (20/5) όταν οι Πειραιώτες δεν πήγαν στο ΟΑΚΑ για το ντέρμπι των playoffs με τον Παναθηναϊκό. Αφουγκράστηκαν τον κόσμο, έπρεπε να το κάνουν (όπως το έκανε κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πέρυσι όταν ανακοίνωσε δημοψήφισμα για αποχώρηση από την EuroLeague) γιατί κάθε ομάδα είναι ο κόσμος της και έχει υποχρέωση να ακούει τη γνώμη του και επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο που τους στέλνει στο σκληρό πρωτάθλημα της Α2.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτή η Basket League δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό μπάσκετ. Ελληνικό μπάσκετ είναι οι μικρότερες κατηγορίες, ελληνικό μπάσκετ είναι ο Παπάγος της Β’ Εθνικής που στο ματς με τον Οίακα Ναυπλίου τίμησε τους αντιπάλους Πελεκάνο - Κουμπούρα και την κριτή Τάνια Μερίκα στο τελευταίο ματς της καριέρας της. Ελληνικό μπάσκετ δεν είναι ο παράγοντας της Α1 που διαμαρτύρεται για διαιτησία, στοιχηματισμό, μηδαμινά έσοδα, αλλά δεν κάνει ούτε το ελάχιστο για να γκρεμιστεί αυτό το έκτρωμα και να χτιστεί από την αρχή. Ελληνικό μπάσκετ είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Κώστας Σλούκας. Ελληνικό μπάσκετ δεν είναι τα στρινγκ, τα πανό για νεκρούς, τα κοτόπουλα και τα full-face.

Τουλάχιστον όχι στα δικά μου μάτια…

Καθυστερημένο cash-out, έπρεπε να φύγουν το 2015

Γράφει ο Θέμης Καίσαρης

Παρακολουθώ το μπάσκετ πολύ πιο μακριά από τους υπόλοιπους, η δική τους ματιά είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα προέρχεται από πολύ μεγαλύτερη γνώση των πραγμάτων.

Στο δικό μου πλάνο που είναι πολύ πιο μακρινό και γενικό, ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια εχθρούς εντός και εκτός των τειχών. Έξω από τα τείχη, οι εχθροί ήταν ο Παναθηναϊκός ως μεγάλος αγωνιστικός αντίπαλος, ο Γιαννακόπουλος ως μεγάλος παραγοντικός αντίπαλος και ένα σύστημα κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενο.

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να αντιμετωπίσει μια πολύ καλή ομάδα, έναν παράγοντα διατεθειμένο να παίξει μπάλα με τον πρωτοφανή κανόνα του "δεν υπάρχουν κανόνες" και να τα κάνει όλα αυτά με τους ντίλερ να τον κοντράρουν.

Φτάσαμε στον Μάιο του 2019 για να δούμε τον Ολυμπιακό να αποχωρεί από το τραπέζι. Το έκανε λέγοντας "ή αλλάζουν οι ντίλερ ή δεν παίζουμε άλλο". Δεν το ζήτησε για την επόμενη φορά, ήθελε αλλαγή εδώ και τώρα, κατά τη διάρκεια της βραδιάς, με τις μάρκες πάνω στο τραπέζι. Δεν το πέτυχε και αποχώρησε.

Θα μπορούσε να το κάνει πριν από τέσσερα χρόνια. Αρχές Μαϊου του 2015 ήταν όταν ο Ολυμπιακός δημοσίευσε στον δικό του λογαριασμό στο YouTube εκείνο το βίντεο. Έξω από τα αποδύτηρια του ΟΑΚΑ, ένα βίντεο με ασήμαντη εικόνα, αλλά αξέχαστο ήχο. Ξέρετε, εκείνα τα λόγια για τα παιδιά στον τάφο.

Την ίδια μέρα που οι Αγγελόπουλοι ανέβασαν αυτό το βίντεο στον επίσημο λογαριασμό της ομάδας θα μπορούσαν να πουν "ευχαριστούμε πολύ, δεν παίζουμε άλλο". Χωρίς να ζητήσουν κάτι. Γιατί στο φινάλε, ακόμα και με ντίλερ που σε κοντράρει, έχει νόημα να συνεχίσεις να παίζεις, να προσπαθήσεις για τη νίκη με αντίξοες συνθήκες, να το κάνεις έστω για τη χαρά του παιχνιδιού και της προσπάθειας.

Όμως δεν υπάρχει χαρά του παιχνιδιού όταν ο αντίπαλος φέρεται έτσι στο τραπέζι. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις να παίζεις, να ετεροκαθορίζεσαι από τη συμπεριφορά του αντιπάλου. Γιατί συμβαίνει κι αυτό: ο,τι κάνει ο αντίπαλος δεν χαρακτηρίζει μόνο εκείνον, σε βάθος χρόνου χαρακτηρίζει έμμεσα κι εσένα, που συνεχίζεις να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι μαζί του.

Ο Ολυμπιακός συνέχισε και έτσι τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τους τελικούς του 2016, αυτή τη σπάνια στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, αυτό τον φεγγίτη που έφερε φως στο υπόγειο που ζούμε.

Οι ερυθρόλευκοι τελικά αποχώρησαν τώρα. Ζήτησαν cash-out και σηκώθηκαν από το τραπέζι. Ένα τραπέζι που τώρα που το κοιτάνε, πρέπει να τους φαίνεται και λίγο αστείο. Χωρίς σπουδαίο διακύβευμα, με χρήματα που δεν φτάνουν για να παρουσιάσεις κέρδος, με παίκτες χαμένους στην τελική σούμα, μια αιώνια παρτίδα που τελικά το μόνο που προσέφερε στον νικητή ήταν το δικαίωμα στο πείραγμα. Ένα πείραγμα μάλιστα που δεν ήταν ποτέ φιλικό.

Δεν τους ξέχασα τους εσωτερικούς εχθρούς που ανέφερα στην αρχή. Εντός των τειχών οι Αγγελόπουλοι είχαν απέναντί τους τα καλόπαιδα της εξέδρας. Το κρίμα είναι πως η οριστική ρήξη με τους εξωτερικούς εχθρούς έρχεται ταυτόχρονα με ένα σφιχταγκάλιασμα με τα παιδιά που ήταν ένα τεράστιο αγκάθι στα πλευρά του Ολυμπιακού αυτήν τη δεκαετία.