Ο Ρότζερ Φέντερερ είχε πίστη πως θα ξανακερδίσει

Όταν παίζει, θέλει να το απολαμβάνει. Πάνε οι εποχές που ήθελε να "βγάλει" ό,τι περισσότερο μπορούσε από κάθε τουρνουά. "Διάλεγα αυτά που είχα τις περισσότερες πιθανότητες να διακριθώ", ομολογεί τώρα που στο Wimbledon και πέρασε θαυμάσια και έγινε recordman. "Πλέον δεν έχω κάτι να χάσω", τονίζει. Ο Roger Federer λέει επίσης, πως "δεν μπορώ να πιστέψω πόσο μεγάλος, σε ηλικία, είμαι, αλλά είμαι μια χαρά"... και ξεκάθαρα αυτό βγαίνει προς τα έξω. Για τύπος που ως παιδί βαριόταν να κάνει προπόνηση ή να παίξει τένις για 45 λεπτά "χωρίς να διασκεδάζω", που έχανε από όποιον "έπαιζε" με το μυαλό του, που έβριζε και που εκτόξευε ρακέτες μια χαρά θα έλεγες ότι τα έχει καταφέρει.

"Βοήθησαν κάποιες ήττες που με έκαναν να σκεφτώ "τι θες από τη ζωή σου;". Τότε αποφάσισα ότι δεν θα χάσω άλλες προπονήσεις. Πως θα γίνω επαγγελματίας". Όχι, ούτε ο ίδιος πίστευε ότι θα γίνει ο καλύτερος τενίστας που πάτησε ποτέ το πόδι του στη γη -όπως μπορείς να διαβάσεις σε ουκ ολίγα διεθνή media από την Κυριακή 16/7. Δες και ένα... δείγμα του "γιατί".

Είναι από αυτούς που θέλουν πάντα κόσμο δίπλα τους (ο προπονητής και ο φυσικοθεραπευτής του έχουν κλειδί του δωματίου του, στις διοργανώσεις) και το moto του είναι "είναι καλό να είσαι σημαντικός, αλλά είναι πιο σημαντικό να είσαι καλός". Φοβάται τα τρενάκια στα λούνα παρκ, το αγαπημένο του ζώο είναι το λιοντάρι "γιατί είμαι Λέων στο ζώδιο... και γιατί αράζει στη ζούγκλα, κάτι που δεν κάνω εγώ", δουλεύει με 277.000 παιδιά σε όλον τον κόσμο (προσφέρει ποιοτική εκπαίδευση, μέσω του Roger Federer Foundation), του αρέσει η σύγχρονη τέχνη, "να ακούω τα κύματα στις διακοπές μου", μα πάνω από όλα "μου αρέσει το ασύλληπτο ταξίδι που μου έχει προσφέρει το τένις", όπως αποκάλυψε στο Sports Illustrated. Εκεί είπε και ότι θα ήθελε να υπάρχουν περισσότερα... τζαρτζαρίσματα στο τένις "αρκεί να παίζουμε βάσει των κανόνων". Συγγνώμη, αλλά όλο αυτό σου κάνει για νορμάλ; Γιατί όπως διάβαζα συνεντεύξεις και θέματα για τον Federer ανακάλυψα πως πρόκειται για έναν κλόουν (ο ίδιο χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη), για έναν τύπο που ζει για να κάνει πλάκες και που τελικά, δεν ήταν τόσο εύκολο για εκείνον να γίνει ό,τι είναι σήμερα.

Ό,τι κάνω, είναι μόνο θέμα ταλέντου

Μόλις είχε προκριθεί στον τελικό του 2012 Wimbledon Final όταν ο παρουσιαστής του γηπέδου τον ρώτησε.... ποια είναι η φάση του. Γέλασε και είπε πως "ό,τι κάνω είναι θέμα ταλέντου. Δεν δουλεύω, το μόνο που κάνω είναι να είμαι σε έναν καναπέ". Ο κόσμος ξέσπασε σε γέλια και εκείνος συνέχισε... ακάθεκτος, προσθέτοντας "πίστευες πως θα σου πω για όσα έκαναν τη γενιά μου να δουλεύει σκληρά, σωστά; Αυτό δεν ισχύει με εμένα. Το μόνο που κάνω είναι να φροντίζω τα παιδιά μου (γελάει)".

Στον τελικό, εν όψει της 13ης νίκης του σε Grand Slam (ισοφάρισε το ρεκόρ) θα αντιμετώπιζε τον Andy Murrey, τον πρώτο Βρετανό που εμφανιζόταν στο ματς που δίνει τίτλο στο εκ των ιστορικότερων Grands Slam, μετά τον Fred Perry, το 1936. Αυτό το παιχνίδι ήταν πολυαναμενόμενο, καθώς ο Ελβετός δεν είχε πάρει τίτλο σε Grand Slam για 29 μήνες. Το μεγαλύτερο δηλαδή, διάστημα που έμεινε χωρίς τρόπαιο, από το 2003 και την πρώτη του νίκη -στο Wimbledon.

Ο Ελβετός ρωτήθηκε για τον αντίπαλο του και απάντησε "αν ο Andy αποφασίσει πως ο Roger είναι ένας ωραίος τύπος, ένας πατέρας και θέλει να μου δώσει έναν τελικό, δεν θα πω όχι. Αλλά ξέρω πως θέλει να κερδίσει τον πρώτο τίτλο του βρετανικού τένις, τα τελευταία 50000 χρόνια (γελάει)". Ο Federer ήταν ο νικητής στα τέσσερα σετ και έκανε 7 τα συγκεκριμένα τρόπαια και 17 τα συνολικά. Ανανέωσε και το ρεκόρ του "πιο επιτυχημένου τενίστα", ενώ επέστρεψε και στο Νο1 για πρώτη φορά μετά τον Ιούνιο του 2010. Έριξε από εκεί τον Pete Sampras, ο οποίος καθόταν στην κορυφή για 286 εβδομάδες-επίδοση που ήταν ρεκόρ.

Το ερώτημα ήταν αν το "είχα" στο μυαλό μου

Λίγους μήνες μετά, δημοσιογράφος στις ΗΠΑ τον ρώτησε πώς συνεχίζει να κάνει αυτά που κάνει, χρόνο με το χρόνο, Grand Slam με το Grand Slam και -κυρίως- πώς το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο. Έδειξε να ακούει την ερώτηση με τεράστιο ενδιαφέρον και σοβαρός είπε "δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Είμαι, δίχως αμφιβολία, ένας πολύ ταλαντούχος παίκτης (γελάει)". Μετά, ήλθε η στιγμή της απόλυτης αλήθειας: "Πάντα ήξερα πως έχω κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν ήξερα ότι πρόκειται για κάτι τόσο τρελό. Η αλήθεια είναι πως έχω δουλέψει πολύ σκληρά, για να μπορώ να διαλέγω τη σωστή αντίδραση, στο σωστό χρόνο. Δηλαδή, να κάνω drop shot σε match point. Πρέπει να είσαι λίγο τρελός για να το κάνεις αυτό. Πάντα ήξερα τι είχα στα χέρια μου. Το ερώτημα ήταν αν το είχα και στο μυαλό μου". Τώρα ενδεχομένως να αμφισβητείς τα λεγόμενα του. Αν όμως, τον είχε παρακολουθήσει από παιδί, θα ήξερες ότι είχε ένα θέμα με τη διαχείριση του εαυτού του. Πάμε να δούμε πώς από οργισμένο νιάτο εξελίχθηκε στο απόλυτο αθλητή-πρότυπο;

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΣΑΝΤΙΣΜΕΝΟΣ

Όσοι τον έζησαν (σπίτι ή στα courts) από παιδί, συμφωνούν πως από μωρό είχε προσωπικότητα. Διεκδικούσε ό,τι ήθελε και δεν δεχόταν το "όχι" για απάντηση. Επίσης, δεν μπορούσε να δεχθεί την ήττα. Όπως έγραψε η Telegraph το 2005 "στο Old Boys Tennis Club της Βασιλείας ήταν που πήρε τα πρώτα μαθήματα για το πώς να θέτει το ρυθμό και να χτυπά την μπάλα. Στα χωμάτινα γήπεδα του συγκεκριμένου club ήταν που έκλαψε για πρώτη φορά". Η Madeleine Barlocher, μια από τις πρώτες προπονήτριες του θυμήθηκε πως "όταν ήταν μικρός και έχανε ματς, προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από την καρέκλα του umpire και ξεσπούσε σε κλάματα. Χρειαζόταν τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο, για να συνέλθει". Το αυτό έκανε όταν έχανε σε ματς ποδοσφαίρου ή μπάσκετ ή όποιου άλλου σπορ -γιατί ήταν και αεικίνητος.

Εν τω μεταξύ, τότε συνήθιζε να εκτοξεύει αντικείμενα, να κλωτσάει τις ρακέτες του, να ουρλιάζει και να βρίζει. "Οι γονείς του τον έβλεπαν από την εξέδρα και του έλεγαν να ηρεμήσει. Συνήθως, τους απαντούσε με ουρλιαχτά και ατάκες του τύπου "δεν πάτε για κανένα ποτό να με αφήσετε στην ησυχία μου;". Στην επιστροφή για το σπίτι ήταν όλοι μουγκοί.

Η μητέρα του, Lynette αναγνωρίζει πια πως όλο αυτό ήταν μέρος της διαδικασίας που τον οδήγησε στο να ωριμάσει. "Δεν σταματήσαμε ποτέ να του επισημαίνουμε ότι έχει κακή συμπεριφορά, κάθε φορά που είχε εκρήξεις. Του λέγαμε να συνέλθει και να μάθει να φέρεται, θυμίζοντας πως δεν είναι καταστροφή να χάνει και έναν αγώνα. Τα δάκρυα του μάλλον έδειχναν πόσο φιλόδοξος ήταν".

Credits: rogerfedererthechamp.blogspot.gr

Ο γεννημένος στις 8 Αυγούστου του 1981, Roger Federer μεγάλωσε στο προάστιο Münchenstein των 12.160 κατοίκων, όπου ο χρόνος κυλά αργά και η ηρεμία είναι στο DNA των πολιτών. Ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται. Το σπίτι της οικογενείας ήταν κοντά στα γήπεδα του τένις και του ποδοσφαίρου. Εκεί πήγαιναν κάθε απόγευμα ο Robert και η Lynette, για να ξεσκάσουν. Μαζί τους είχαν και τα παιδιά τους, το γιο τους, Roger και την κόρη τους Diana. Σε μια από τις επισκέψεις στο Ciba Tennis Club, στο οποίο είχαν δικαίωμα στην κάρτα μέλους μόνο οι εργαζόμενοι στη φαρμακευτική εταιρία, στην οποία δούλευε το ζεύγος), ο Roger έπιασε μια ρακέτα και άρχισε να παίζει. "Φαινόταν τόσο φυσικό για εκείνον, ασχέτως από το αν ακόμα δεν είχε ιδέα τι κάνει".

Στα χρόνια που ακολούθησαν, παρακολουθούσε ό,τι αγώνα έβρισκε στην τηλεόραση και από νωρίς κατέληξε στο ότι ο Boris Becker ήταν το είδωλο του. Προσπαθούσε να κοπιάρει τις κινήσεις του, έχοντας απέναντι του... την πόρτα του γκαράζ, στο σπίτι. Το ίδιο έκανε και με τον Stefan Edberg (μετέπειτα προπονητή του), που ήταν επίσης, ίνδαλμα του. Αμφότεροι βέβαια, ήταν ταπεινοί. "Ακόμα και ο Michael Jordan έδειχνε σικάτος, είτε έχανε, είτε κέρδιζε. Ήθελα να γίνω σαν και αυτόν... κάποια μέρα". Αυτή η ημέρα θα αργούσε κάπως.

Πίσω στο τένις... με τη γκαραζόπορτα "κάποια στιγμή, η μητέρα μου έφτασε στα όρια της με τη φασαρία που έκανα όλη μέρα και με πήγε στο Old Boys Club". Ήταν 8 χρόνων. Τα πρώτα ατομικά μαθήματα τα έκανε με τον Seppli Kacovsky, έναν Τσέχο προπονητή που θυμάται από εκείνη την εποχή ότι "ο Roger δεν ήταν πάντα συγκεντρωμένος στις προπονήσεις μας. Κάποιες φορές, μετά κάποια χτυπήματα ούρλιαζε "wow, φοβερό! Με αυτό θα πάρω το Wimbledon". Αρκετές από τις προσπάθειες του κατέληγαν στον φράκτη -αλλά μικρή σημασία είχε. "Από τότε μου έλεγε πως μια ημέρα θα γίνει Νο1. Ομολογώ ότι είναι πολλά τα παιδιά που το λένε αυτό, αλλά στην περίπτωση του ήταν σαν να είχε γεννηθεί με μια ρακέτα στα χέρια. Ήμουν προπονητής για περισσότερα από 40 χρόνια και ο Roger ήταν το παιδί με το μεγαλύτερο ταλέντο, εξ όσων συνάντησα ποτέ. Του έδειχνα μια φορά μια κίνηση και την "έπιανε" αμέσως. τα άλλα παιδιά χρειάζονταν κάποιες ώρες. Όχι αυτός". Κάπως έτσι, στα 11 βρέθηκε στο ΤΟΡ3 της Ελβετίας, στην κατηγορία του.

Μάθαμε από περιοδικό ότι φεύγει από το σπίτι

Παράλληλα, στο σχολείο του, το Schulhaus Neue Welt ξεχώριζε ως μπασκετμπολίστας, αλλά και ως επιθετικός στο ποδόσφαιρο. 'Του άρεσαν όλα τα αθλήματα, το να βρίσκεται εκτός σπιτιού και να κάνει πράγματα. Έχω την αίσθηση πως μικρός απολάμβανε το τένις το ίδιο με το ποδόσφαιρο", θυμάται η μητέρα του. Ώσπου στα 12 ένιωσε μια κάποια εξόντωση και κατάλαβε πως είχε έλθει η ώρα να επιλέξει. Δεν χρειάζεται να σου πω τι έκανε, έτσι;

Συνήθιζε να τελεί και χρέη ball boy στο Old Boys Club και υπάρχει ντοκουμέντο με εκείνον να μαζεύει τις μπάλες της Martina Higgins. Στα 14 αποφάσισε πως είχε τελειώσει με τη χορτοφαγία, έπαιζε σε τουλάχιστον δύο τουρνουά κάθε εβδομάδα, έκανε έξι ώρες προπόνηση την εβδομάδα, συν τρεις ώρες φυσική κατάσταση και οι γονείς του έμαθαν από ένα περιοδικό πως ο γιος τους επρόκειτο να τους εγκαταλείψει. Θα μετακόμιζε στο Ecublens -γαλλόφωνη περιοχή της Ελβετίας, κοντά στη Λοζάνη-, προκειμένου να γίνει μέλος του εθνικού κέντρου τένις της χώρας. Η έκπληξη τους είχε να κάνει με το γεγονός πως γνώριζαν ότι δεν του αρέσει να μένει μακριά από την οικογένεια του, αλλά και ότι δεν γνώριζε γαλλικά. "Δεν τον πιέσαμε για τίποτα" εξηγεί η Lynette, "τον αφήσαμε να αποφασίσει για τη ζωή του. Να αναλάβει τις ευθύνες του. Έχω την αίσθηση ότι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του είναι πως από μικρός είχε μάθει να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις και να είναι ανεξάρτητος".

Στο Ecublens ήταν η πρώτη φορά που δεν τον λάτρεψαν όλοι. Είχε θέμα στην επικοινωνία (έως τότε μιλούσε μόνο γερμανικά) και πολλά από τα παιδιά "ήταν κακά μαζί μου". Συχνά εκτόνωνε τον εκνευρισμό του με κακές συμπεριφορές. Προκαλούσε φθορές -και μετά πλήρωνε το τίμημα- και γενικά, είχε νεύρα. "Ωρίμασε όμως, γρήγορα" λέει η μητέρα του, "γιατί πήρε ένα πολύ καλό μάθημα: πως στη ζωή δεν πηγαίνουν πάντα όλα όπως τα θες. Ούτε μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, απλά και μόνο με το ταλέντο σου. Κατάλαβε ότι έπρεπε να δουλέψει σκληρά. Δεν ήταν πάντα χαρούμενος, αλλά οι δυσκολίες που πέρασε του έκαναν καλό". Το 1996 μπήκε στις λίστες της International Tennis Federation και από τον Ιούλιο εκείνου του έτους, ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε circuit.

Credits: rogerfedererthechamp.blogspot.gr

Ο Τaylor Dent, αντίπαλος του Federer το 1996 θυμάται πως "τότε είχε δυσκολία να συνδυάσει το απίστευτο ταλέντο του με τον αυτοέλεγχο". Ο Lleyton Hewitt γύρισε πίσω στις 11/9 του 1996 και την πρώτη φορά που βρήκε απέναντι του τον Ελβετό, στο Freizeitanlage Guggach της Ζυρίχης. "Οι ρακέτες έφευγαν βροχή" ήταν το σχόλιο που είχε να κάνει ο Hewitt, πριν τονίσει "αν τον δείτε στα παιχνίδια που έδωσε ως έφηβος, θα καταλάβετε ότι άφηνε τα συναισθήματα του να κυριαρχούν, με αρνητικό τρόπο".

Ο Federer συνήθιζε να κάνει και κάποια άλλα πράγματα, εκείνη την εποχή: είχε αποκλειστεί οσάκις από την εφηβική ομάδα που εκπροσωπούσε τη χώρα σε διοργανώσεις, λίγο πριν το σαββατοκύριακο "για να μπορώ να πάω στο σπίτι μου, νωρίτερα". Επίσης, γκρίνιαζε για τις αποφάσεις του umpire, για... τον αέρα και τσακωνόταν σε κάθε ματς με τον πατέρα του. "Όχι, δεν ήταν το πρότυπο που είναι σήμερα", εξήγησε ο Marco Chiudinelli, με τον οποίον έπαιζε ο Roger από όταν ήταν και οι δύο 6 χρόνων. "Η αλήθεια βέβαια, είναι πως δεν ήμασταν εύκολα παιδιά, για να μας διδάξει κάποιος".

Στα 16 ενημέρωσε πως θα παρατούσε το σχολείο, διότι ήθελε να αφοσιωθεί στο τένις. Τότε απέκτησε και τον πρώτο του χορηγό. Ένα χρόνο μετά (1998, λίγο πριν γίνει επαγγελματίας), πήρε το Junior Wimbledon και το Orange Bowl (ένα εκ των πέντε τουρνουά εφήβων που έχουν βαθμολογηθεί από την ITF με "α"), επικρατώντας του Guillermo Coria. Έβαλε έξω από την πόρτα του μια λωρίδα ταινίας, στην οποία είχε γράψει "το Νο1 ζει εδώ".

Είχε ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία να ελέγχει τον εαυτό του ("είχα μεγάλες δυσκολίες, ως προς το να συμπεριφέρομαι σωστά στο γήπεδο. Ήταν όμως, μεγάλη υπόθεση για εμένα" είπε το 2009 στους New York Times) και τότε ήταν που ξεκίνησε να κατακτά και τίτλους. "Παραδέχομαι ότι δεν είχα πάντα, πνεύμα πολεμιστή. Ως νέος, δεν μπορούσα να γυρίσω τα ματς. Ήμουν soft". Αυτό άλλαξε, με τον πλέον επίπονο τρόπο. Πριν φτάσω εκεί, να σου πω ότι το μόνο που έμεινε να θυμίζει το ατίθασο του χαρακτήρα του ήταν... τα πειράματα που έκανε με τα μαλλιά του. Τα άφηνε μακριά, τα έκοβε κοντά, τα έβαφε ξανθά. Γενικά, πρόσφερε θέαμα, με ό,τι μέσο διέθετε.

Πώς όμως, από ατίθασο νιάτο έγινε... μικρός Βούδας;

Στο ελβετικό εθνικό κέντρο τένις συνεργάστηκε με τον Peter Carter, έναν Αυστραλό προπονητή που είχε πρωτογνωρίσει στο Old Boys Τennis Club. Εκείνος του έμαθε να ελέγχει τα νεύρα του. Βασικά, του έμαθε να ελέγχει το πώς ξοδεύει την ενέργεια του, ώστε να κατακτά αυτό που επιθυμεί: τίτλους. Ο Carter δεν πρόλαβε να δει τον Federer να κατακτά το πρώτο Grand Slam (2003, Wimbledon, για να γίνει ο πρώτος Ελβετός που έφτανε σε κάτι τόσο σημαντικό, στο τένις), καθώς πέθανε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, το 2002.

"Στο τέλος της ημέρας, κατάλαβα πως όλα εξαρτώνται από εμένα. Όλοι μου έλεγαν να είμαι συγκροτημένος, σοβαρός, αλλά εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να βρω τον τρόπο να διατηρώ τη ψυχραιμία μου στο γήπεδο. Τα πρώτα χρόνια ήμουν ασταθής. Όλοι ήξεραν πως αν άντεχαν δυο ώρες, θα με κέρδιζαν γιατί έμενα από ενέργεια. Η πνευματική δύναμη δεν ήταν κάτι εύκολο ή φυσικό για εμένα. Δούλεψα πολύ πάνω σε αυτή. Χρειάστηκα χρόνια για να με βλέπουν οι αντίπαλοι και να ξέρουν πως δεν θα παραδοθώ εύκολα, σωματικά ή πνευματικά".

Έμενε να τακτοποιήσει κάποια τεχνικά ζητήματα. Για παράδειγμα, το backhand. Οι αντίπαλοι του ήξεραν πως έχει αδυναμία σε αυτό το κομμάτι και ότι αυτός ήταν ο πιο απλός τρόπος, για να τον νικήσουν. Αυτό που δεν κατάλαβαν ήταν πως μια, δυο, τρεις... ένα εκατομμύριο φορές, ο Federer έμαθε τον τρόπο που τον βοήθησε να εξελίξει την αδυναμία, σε λεπτομέρεια. "Τον θυμάμαι να προσπαθεί να ενώσει τις γνώσεις του. "Είχε" όλα τα χτυπήματα, αλλά φαινόταν να μπερδεύεται στο πότε πρέπει να κάνει τι. Ήταν σαν να είχε μπροστά του ένα τεράστιο jigsaw puzzle και ποτέ δεν ήσουν σίγουρος ότι θα καταφέρει να το φτιάξει" είχε δηλώσει ο πρώην πρωταθλητής Jim Courier στους New York Times, πριν καταλήξει "όσο περνούσαν τα χρόνια, όχι μόνο έφτιαξε το παζλ, αλλά έβαλε και σούπερ κόλα".

Credits: (Daniel Leal-Olivas/Pool Photo via AP)

Το 2000 εκπροσώπησε τη χώρα του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Δεν πήρε κάτι. Εννοώ που να αφορά το τένις. Γιατί εκεί γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του. Η Mirka Vavrinec, επίσης εκπροσωπούσε την Ελβετία. Ερωτεύτηκαν, έκαναν σχέση, έκαναν γάμο και μετά τέσσερα παιδιά (δυο ζεύγη διδύμων, μέσα σε πέντε χρόνια και για την ακρίβεια τους Myla Rose, Charlene Riva, Leo και Lennart). Για την ιστορία, η Mirka εγκατέλειψε το σπορ το 2002, έπειτα από τραυματισμό στο πόδι. Και ναι, τα παιδιά άλλαξαν άρδην τη ζωή του Roger. "Μου λείπει η οικογένεια μου, όταν δεν είναι μαζί μου. Αλλά την ίδια ώρα, ξέρω πως δεν μπορώ πάντα να είμαι εκεί. Χαίρομαι που δεν με κράτησαν τα παιδιά μου μακριά από το τένις. Ήταν έκπληξη ότι κατάφερα να εξελίξω το πρόγραμμα μου έτσι ώστε να χωρούν όλα".

Στο Wimbledon του 2001 έκανε αισθητή την παρουσία του, όταν άφησε εκτός διοργάνωσης τον Pete Sampras, για να βρεθεί εκείνος στα προημιτελικά. Νωρίτερα, με την Martina Hingins (της οποίας τις μπάλες μάζευε, ως παιδί), κατέκτησαν το Hopman Cup. Σε ό,τι αφορά τώρα, τον πρώτο επαγγελματικό του τίτλο σε μονό, ήταν στο Μιλάνο, όπου νίκησε τους Goran Ivanisevic, Yevgeny Kafelnikov και Julien Boutter. Το μετά, το γνωρίζεις. Αλλά σε περίπτωση που έχεις κενά, δες τον Roger Federer σε αριθμούς, όπως τον παρουσίασε το Forbes τη Δευτέρα 17/7.

8 φορές έχει κατακτήσει το Wimbledon και είναι ρεκόρ, στην κατηγορία ανδρών. Άφησε πίσω του τον Pete Sampras (7).

9 τίτλους Wimbledon είχε κατακτήσει η Martina Navratilova -και είναι η καλύτερη επίδοση, ανεξαρτήτως φύλου.

11 είναι οι τελικοί που 'χει δώσει στο All England Club, οι περισσότεροι σε ένα Grand Slam, στην κατηγορία ανδρών. Ακολουθεί ο Rafael Nadal, με 10 (French Open).

0 σετ που "έδωσε" και στα επτά ματς του φετινού Wimbledon. Πλέον κάνει παρέα στον Bjorn Borg, στη λίστα με τους παίκτες που δεν έχουν χάσει σετ στην ιστορία του συγκεκριμένου Grand Slam. Ο Borg το έκανε το 1976.

2 Ολυμπιακά μετάλλια που έχει κερδίσει. Ένα χρυσό σε διπλό (2008, με τον Stan Wawrinka) και ένα ασημένιο στο μονό (2012).

4 είναι η θέση που έχει στη λίστα με τους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές (με κέρδη 56 εκατ. ευρώ).

2.5 εκατομμύρια ευρώ πήρε μαζί με το τρόπαιο στο Wimbledon.

547 εκατ. ευρώ έχει "βγάλει", συνολικά στην καριέρα του, από το 1998 που έγινε επαγγελματίας.

5 είναι η θέση του στην παγκόσμια κατάταξη.

10 είναι οι διαδοχικές χρονιές που έχει υπάρξει ο πιο ακριβοπληρωμένος τενίστας.

11 είναι οι χορηγοί του.

19 είναι τα κερδισμένα Grands Slam, σε μονό. Και είναι ρεκόρ.

29 είναι οι τελικοί Grands Slam στους οποίους έχει πάρει μέρος. Επίσης, πρόκειται για ρεκόρ.

3 είναι οι χρονιές που παρουσιάστηκε στους τελικούς όλων των Grands Slam (2006, 2007, 2009).

70 είναι τα τουρνουά Grand Slam στα οποία έχει παραβρεθεί.

320 είναι οι νίκες που 'χει πάρει σε Grands Slam.

35 είναι τα χρόνια του και τον κάνουν τον γηραιότερο αθλητή που έχει κατακτήσει το Australian Open, σε 40 χρόνια. Είναι και ο γηραιότερος που πήρε το Wimbledon (35 και 342 ημερών, με τον Arthur Ashe να "πέφτει" στο Νο2, καθώς στη νίκη του 1975 ήταν 31 χρόνων και 360 ημερών).

93 είναι οι τίτλοι που έχει κατακτήσει, συνολικά στην καριέρα του. Είναι τρίτος στη λίστα όλων των εποχών. Προηγούνται οι Jimmy Connors (109) και Lendl (94).

302 είναι οι εβδομάδες που έχει καθίσει στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. 2012 τον Νοέμβριο, ήταν η τελευταία φορά που εμφανίστηκε στο Νο1.

Τι έγινε έκτοτε; Μια στιγμή και θα σου τα πω όλα.

Το 2013 αποχώρησε από το Wimbledon, προς έκπληξη όλων, όταν τον απέκλεισε στο δεύτερο γύρο ο Sergiy Stakhovsky, Νο116 στον κόσμο -τότε. Ο Federer είχε προβλήματα και στο US Open, πριν παραδοθεί στον Tommy Robredo, στον τέταρτο γύρο, χάνοντας τρία διαδοχικά σετ. Η αυτοπεποίθηση του φαινόταν να 'χει δεχθεί ισχυρό χτύπημα, όπως εξηγούσε "πώς έχασα πάρα πολλές ευκαιρίες και δεν κατάφερα ποτέ να βρω ρυθμό". Το 2014 έδωσε τη μάχη του με τον Djokovic, στον τελικό του Wimbledon, για να δει τον Σέρβο να κάνει την άρση τροπαίου και έχασε στον ημιτελικό του US Open, από τον Marin Čilić, που κατέκτησε τον τίτλο. Το 2015 πάλι αποχώρησε νωρίς (στον τρίτο γύρο) από τον Ιταλό Andreas Seppi, στο Australian Open και ένα μήνα μετά, στο Dubai νίκησε τον Djokovic για να αποδείξει πως δεν είχε τελειώσει. Τα όνειρα για ένα δεύτερο στέμμα στο French Open "γκρεμίστηκαν" από τον Wawrinka. Το αυτό συνέβη στο Wimbledon, αλλά και στο US Open, με τον Djokovic να περνά από πάνω του, για να τερματίσει πρώτος.

Τον Ιούλιο του 2016 ο Milos Raonic του στέρησε το Wimbledon, ο Djokovic του είχε ήδη "πάρει" το Australian Open και πριν προλάβει να τα διαχειριστεί όλα αυτά, τραυματίστηκε στο γόνατο. Δεν πρόλαβε να συνηθίσει την επιστροφή του και απέκτησε πρόβλημα στη μέση. Ήταν τέτοιο που τον ανάγκασε να αποσυρθεί από το French Open. Πέρασε τους έξι επόμενους μήνες με θεραπείες και στην επιστροφή του στα courts, στο Australian Open νίκησε τον Nadal, για να κάνει επιτέλους 18 τους τίτλους σε Grands Slam. 'Ηταν ο πρώτος, έπειτα από 4 1/2 χρόνια.

Στο time.com ενημέρωσε ότι "θέλω να ξεχάσω όσα έγιναν πέρυσι. Αν και έμαθα πολλά. Στη συνέντευξη Τύπου μετά το πρώτο ματς στη Μελβούρνη, είχα πει ότι "θα ήμουν χαρούμενος να χάσω αν ένιωθα καλά το σώμα μου". Για αυτό πήγα στην Αυστραλία, για να δω σε τι κατάσταση είμαι. Στις προπονήσεις έβλεπα πως τα πάω καλά, αλλά τα παιχνίδια είναι μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Και δεν πίστευα ποτέ ότι θα νικήσω". Θύμισε ότι "για όσους με βλέπουν, για όσους βλέπουν την τεχνική μου, αυτό που κάνει έρχεται φυσικά και μου είναι πολύ εύκολο. Για εμένα όμως, ήταν πρόκληση να πάρω τις σωστές αποφάσεις και να ξεπεράσω τους τραυματισμούς που είχα". Κατ' αρχάς, έκανε διατροφή "γιατί δεν ήθελα να βαρύνω, δεδομένου ότι δεν μπορούσα να κάνω όσες ώρες προπόνηση ήθελα. Το γόνατο μου ούρλιαζε να το αφήσω στην ησυχία του και έτσι πήρα τη σκληρή απόφαση να αποχωρήσω, μεσούσης της περιόδου. Έκανα πολλή και προσεχτική δουλειά, ώστε να μπορώ να αντέξω και τελικά να ξαναπαίξω τένις".

Το μυαλό και το σώμα μου χρειάστηκαν ένα διάλειμμα

Ο Andre Agassi είχε πει πως "κάθε φορά που ήμουν μακριά από το παιχνίδι, ήταν θέμα μάχης με το μυαλό μου και όχι με το σώμα μου, να επιστρέψω". Ίσχυε για εκείνον; "Το να διαχειριστώ το πνεύμα μου ήταν η εύκολη δουλειά, γιατί στη ζωή μου μου αρέσει να κάνω εγώ τις επιλογές. Και έχω επιλέξει να είμαι υγιής, ως άνθρωπος για εμένα και την οικογένεια μου. Το Νο2 είναι το τένις, με το οποίο ασχολούνται 20 χρόνια. Αλλά κατάλαβα πως κάποια στιγμή το πνεύμα και το σώμα μου, άξιζαν ένα διάλειμμα. Οι γιατροί μου είπαν πως έπρεπε να ξεκουραστώ. Με τη γυναίκα μου συμφωνήσαμε πως για έξι μήνες θα έκανα ακριβώς αυτό. Τις πρώτες ημέρες είχα... θέματα, μετά όμως, συμβιβάστηκα με το να μην παίζω. Βρέθηκα με φίλους, πήγα σε επιδείξεις μόδας στο Παρίσι, για διακοπές με τα παιδιά στην Ελλάδα. Είχα τόσο πολύ χρόνο και τόσα πράγματα να κάνω. Έως τότε δεν ήξερα τι είναι το "πάμε την τετάρτη στις 14.00, για γεύμα".

Και κάπως έτσι, επέστρεψε πιο "πεινασμένος" και πιο έτοιμος από ποτέ. "Η νίκη στην Αυστραλία έκανε πιο εύκολη τη συνέχεια. Μου έδωσε μια τελείως διαφορετική οπτική. Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να το παρακάνω. Είχα ένα μήνα να ξεκουραστώ, να πάρω το χρόνο μου ώστε όταν έχω παιχνίδια, να το διασκεδάζω". Ποια αλλαγή ήταν αυτή που έκανε την ειδοποιό διαφορά στην καριέρα του; "Η πνευματική δύναμη ήταν πάντα στη σκιά του ταλέντου μου. Για αυτό και όταν χάνω, ο κόσμος λέει 'δεν έπαιξε καλά" και όταν κερδίζω, όλα φαίνονται τόσο εύκολα. Από όταν ήμουν μικρός, μου έλεγαν "γιατί δεν προσπαθείς πιο σκληρά;". Ειλικρινά, δοκίμασα τα πάντα. Επειδή δεν ιδρώνω σαν τρελός, δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθώ. Επειδή δεν κάνω γκριμάτσες πόνου, δεν σημαίνει ότι είμαι μια χαρά. Αυτός όμως, είναι ο τρόπος που παίζω. Συγγνώμη"! Συγχωρεμένος.