Η συνέντευξη με έναν αθλητή που επιλέγει να μην μιλάει συχνά αποτελεί μία πρόκληση. Ειδικά, όταν πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που έχει καταγράψει πάνω από 150 συμμετοχές στο εξωτερικό και έχει μία συνεπή παρουσία για πάνω από μία δεκαετία. Ο Σάββας Γκέντσογλου, περί ου ο λόγος, είναι μία ξεχωριστή και συνάμα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.

Σε πολύ νεαρή ηλικία είδε τα φώτα της δημοσιότητας να στρέφονται πάνω του. Όλοι μιλούσαν για ένα αυθεντικό ταλέντο, το οποίο θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα και στη συνέχεια να πάρει μεταγραφή για το εξωτερικό. Προτού προλάβει να ονειρευτεί όσα ονειρεύεται ένας έφηβος, τα ζούσε στην πραγματικότητα. Είδε την ΑΕΚ, την αγαπημένη του ομάδα, να τον αποκτά πριν καν συμπληρώσει τα 15.

Συνέντευξη στον Ηλία Καλλονά

Από ένα χωριό της Καβάλας 600-700 κατοίκων βρέθηκε ξαφνικά στην κοσμοπολίτικη Αθήνα. Κι από ένας άσημος πιτσιρικάς έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να αναγκαστείς να ωριμάσεις απότομα και να αποδείξεις πως αξίζεις να βρίσκεσαι στο κορυφαίο επίπεδο. Πολλά συνέβησαν, όπως αποκαλύπτει, στα σχεδόν 15 χρόνια της επαγγελματικής καριέρας του.

Έδωσε μάχη με τον εαυτό του, γνώρισε την αμφισβήτηση, πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά με έναν μαγικό τρόπο κατάφερε να τα ξεπεράσει όλα. "Πέρασα δύσκολα, αλλά ζούσα το όνειρο στην ΑΕΚ", αναφέρει σε μία αποστροφή του λόγου του. Για τον πιτσιρικά Σάββα οι δυσκολίες που πέρασε στην ΑΕΚ δεν ήταν τίποτα μπροστά στη χαρά που ένιωθε επειδή φορούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα. Αν θέλουμε, όμως, να κάνουμε ένα γρήγορο fast forward, η αλήθεια είναι πως ο Γκέντσογλου του 2020 δεν θυμίζει σε πολλά εκείνον τον μελαψό, ντροπαλό πιτσιρίκο του 2005.

Πιο ώριμος από ποτέ, με αυτογνωσία και ειλικρίνεια μιλάει στο Sport24.gr για τους σταθμούς της καριέρας του. Τα δύσκολα πρώτα χρόνια, η συνύπαρξη με σπουδαίους ποδοσφαιριστές, οι προπονητές που τον σημάδεψαν, η καριέρα στο εξωτερικό, το παράπονο για την Εθνική, ο υπέροχος γιος του και το μέλλον που βλέπει με αισιοδοξία. Όλα είναι εδώ.

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ, ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΚΙ Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Ωστόσο, θα ήταν παράλειψη να μην αρχίσουμε τη συζήτησή μας με μία ερώτηση για το πώς βιώνει την πρωτόγνωρη κατάσταση με την πανδημία του κορονοϊού. Όπως υποστηρίζει, στην αρχή δεν το πήρε ιδιαίτερα ζεστά, αλλά στάθηκε τυχερός, καθώς έφυγε απ' τη Σαουδική Αραβία όπου αγωνιζόταν με τη φανέλα της Al Adalah, λίγες ημέρες πριν από το lockdown και το κλείσιμο των συνόρων.

"Πίστευα ότι θα καθίσουμε 1-1,5 μήνα μέσα και μετά θα τα ξεπεράσουμε όλα. Όμως, στην πορεία παρατηρώ ότι τα προβλήματα άρχισαν μετά την καραντίνα και όχι κατά τη διάρκειά της (γέλια). Τώρα, ουσιαστικά υπάρχει ένα άγχος για το πού θα πάω και τι θα γίνει, διότι ουσιαστικά είμαι χωρίς συμβόλαιο. Έχω την προοπτική της Al Adalah, αλλά κοιτάζω να πάω κάπου καλύτερα. Για εμένα, τώρα είναι η δύσκολη περίοδος.

Για να είμαι ειλικρινής, ευχαριστήθηκα την καραντίνα γιατί ηρέμησα, είδα τον γιο μου και πέρασα τέλεια. Εκτός από το καλοκαίρι που γεννήθηκε και ήμουν πάλι αρκετό καιρό μαζί του αλλά ήταν μωρό, τώρα τον απόλαυσα πραγματικά".

Πολλοί λένε πως η περίοδος της καραντίνας ήταν ιδανική για ενδοσκόπηση. Ωστόσο, στην περίπτωση του Σάββα Γκέντσογλου δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς "έχω περάσει αντίστοιχες περιόδους διότι από 14-15 ετών μένω μόνος μου. Οπότε, εμένα όλη η ζωή μου είναι ένα τεστ με τον εαυτό μου. Πότε τα βρίσκουμε, πότε μαλώνουμε, αλλά στο τέλος όλα καλά.

Το 2013 είχα ένα ατύχημα με αεροπλάνο στη Ρώμη. Ουσιαστικά έπεσε, βγήκε από τον διάδρομο προσγείωσης, αλλά σωθήκαμε. Τραυματίστηκαν σοβαρά δύο άτομα. Από τότε, έχω δει λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Προσπαθώ, επειδή είμαι αγχώδης ως άνθρωπος, να μην αγχώνομαι τόσο πολύ, να μην πιέζω τον εαυτό μου, να μην σκέφτομαι 100 φορές το ίδιο πράγμα. Το χειρότερο είναι να υπεραναλύεις καταστάσεις. Μόνο κακό θα σου κάνουν. Επομένως, η καραντίνα, στο θέμα της ενδοσκόπησης, δεν ήταν κάτι διαφορετικό για εμένα".

Υπήρχαν ημέρες που μαζί με τον Μιχάλη Παυλή μαζεύαμε 20λεπτα για να φάμε μία τυρόπιτα

Αφού κάναμε τις... συστάσεις, ήταν μία καλή ευκαιρία να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να συζητήσουμε για την περίοδο στην ΑΕΚ. Το 2005 ο -τότε- αρχισκάουτ της Ένωσης, Τόνι Σαβέβσκι ξεχωρίζει τον 15χρονο Σάββα Γκέντσογλου και εισηγείται την απόκτησή του.

"Για εμένα η ΑΕΚ δεν ήταν απλά ένα όνειρο ζωής. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ. Δεν ήταν εύκολο, όμως, για τους γονείς μου να με αφήσουν να φύγω και να έρθω στην Αθήνα. Διότι, ως οικογένεια, έχουμε χάσει ένα κοριτσάκι πριν γεννηθώ. Ουσιαστικά, οι γονείς μου έκαναν εμένα για να αναπληρώσουν το κενό. Και ξαφνικά, στα 15, έρχεται η πρόταση της ΑΕΚ. Δεν τους ήταν καθόλου εύκολο, αλλά ευτυχώς με βοήθησε ο αδερφός μου που τους έπεισε να πουν το 'ναι'.

Ερχόμενος στην Αθήνα είχα πάρα πολλά προβλήματα, αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος και τόσο ενθουσιασμένος που θα κάνω πράγματα που δεν είχα προλάβει καν να ονειρευτώ. Για παράδειγμα, ένα παιδί από ένα χωριό 600-700 κατοίκων, είχε ξαφνικά τη δυνατότητα να μιλάει τετ α τετ με τον Ντέμη Νικολαΐδη. Ή να κάνει προπόνηση με παίκτες όπως ο Ριβάλντο, ο Λυμπερόπουλος, ο Δέλλας, ο Καφές.

Ναι μεν ήταν ένα τεράστιο βήμα για εμένα, αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένος που δεν κατάλαβα τις δυσκολίες. Πέρασα, όντως, πάρα πολύ δύσκολα. Οι γονείς μου δεν είναι πλούσιοι. Θυμάμαι, υπήρχαν ημέρες που μαζί με τον Μιχάλη Παυλή μαζεύαμε 20λεπτα για να φάμε μία τυρόπιτα. Περάσαμε δύσκολα, άλλα ήταν η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου. Ζούσα το όνειρο στην ΑΕΚ".

O Γκέντσογλου σε προπόνηση της ΑΕΚ με τον Μιχάλη Παυλή

Πολλοί αναρωτιούνται, με βάση την εξέλιξη που είχε η σχέση Γκέντσογλου-ΑΕΚ, αν το όνειρο έγινε... εφιάλτης κάποια στιγμή. Ο ίδιος, πάντως, δεν το είδε ποτέ έτσι.

"Η περίοδος στην ΑΕΚ έχει πολλές ευχάριστες αναμνήσεις. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, υπάρχουν οι καλές και οι κακές στιγμές. Όμως, ειδικά τα πρώτα χρόνια, που ήμουν ένα παιδί που προσπαθούσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, ήταν όντως πάρα πολύ όμορφα. Ξαναλέω, υπήρχαν δυσκολίες, αλλά εκείνη την στιγμή δεν το καταλάβαινα".

Στην ΑΕΚ ήρθε την περίοδο που διοικητικός ηγέτης ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης. Ένας άνθρωπος που είχε αφίσα στο δωμάτιό του και θαύμαζε ιδιαίτερα. Ξαφνικά, είχε τη δυνατότητα να μιλάει μαζί του και να ακούει τις συμβουλές του.

"Ο Ντέμης, εκείνη την εποχή ένιωθε ακόμα παίκτης, απλά στα πρακτικά ήταν πρόεδρος της ΑΕΚ. Δεν είχε κατασταλάξει. Ναι μεν είχε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις ενός προέδρου, αλλά θεωρώ πως πολλές φορές σκεφτόταν και σαν παίκτης. Ήταν περίεργο γιατί, όταν πήγαινες να κάνεις μία συζήτηση μαζί του, προσπαθούσε να σου μιλήσει ως πρόεδρος, αλλά ουσιαστικά δεν είχε φύγει το 'μικρόβιο' του ποδοσφαιριστή από μέσα του.

Θυμάμαι, τις πρώτες φορές που συναντηθήκαμε, κατέβαζα το κεφάλι από ντροπή, αλλά έβρισκε πάντα τρόπους να σε χαλαρώνει και να νιώθεις άνετα. Κι όντως ηρεμούσες επειδή είχες απέναντί σου έναν άνθρωπο που ήταν 'ένας από εμάς'. Προσωπικά, ό,τι κι αν πουν για τον Ντέμη, από το ένα αυτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει. Πραγματικά σου μιλάω. Εγώ τον αγαπάω κι ως άνθρωπο, αλλά και γι' αυτό που ήταν ως παίκτης. Τον έχω γνωρίσει, επομένως μου είναι αδιάφορο οτιδήποτε κι αν λέγεται για εκείνον. Έχω τη δική μου γνώμη και δεν αλλάζει.

Ο κόσμος πολλές φορές κρίνει με βάση όσα του λένε οι άλλοι, αλλά δεν είναι σωστό. Διότι για εμένα μπορεί να είσαι καλός άνθρωπος, αλλά για κάποιον άλλον να είσαι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης. Τα πάντα είναι σχετικά".

Ο Ριβάλντο ως προσωπικότητα δεν μου άφησε τίποτα, ως ποδοσφαιριστής ήταν εξαιρετικός

Ο Γκέντσογλου δεν έζησε ως πρωταγωνιστής τη σεζόν 2007/08, όπου η ΑΕΚ έχασε το πρωτάθλημα εξαιτίας της υπόθεσης Βάλνερ, καθώς το δεύτερο μισό του πρωταθλήματος δόθηκε δανεικός στη Νέα Ιωνία προκειμένου να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και να επιστρέψει δριμύτερος. Παρ' όλα αυτά, έχει εικόνα για το τι συνέβη, αλλά και γενικότερα για το πώς λειτουργούσε ως οργανισμός η ΑΕΚ.

"Εκείνη την περίοδο η ομάδα στηρίχτηκε τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά. Ο μακροπρόθεσμος στόχος, όταν ανέλαβε ο Ντέμης την ΑΕΚ, ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αν δεν είχε προκύψει η υπόθεση Βάλνερ, θεωρώ πως η ΑΕΚ θα είχε αλλάξει επίπεδο και μπορεί τίποτα απ' όσα ακολούθησαν να μην είχε συμβεί. Οι γνωστές ιστορίες, δηλαδή, με τα χιλιάδες προβλήματα στην ομάδα. Αλλά έγινε ό,τι έγινε. Δεν είμαστε υπεύθυνοι να κρίνουμε τι συνέβη με τον Ολυμπιακό. Για εμένα, η ΑΕΚ είχε την καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα εκείνη τη σεζόν. Όμως, δεν το πήραμε και ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει".

Απ' το 2006 έως το 2012 που αποχώρησε από την ομάδα, είχε την τύχη και τη χαρά να συνυπάρξει στα ίδια αποδυτήρια με σπουδαίες προσωπικότητες τόσο του ελληνικού όσο και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Προφανώς, ο Ριβάλντο ήταν μία κατηγορία μόνος του.

"Για να είμαι ειλικρινής, ο Ριβάλντο ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα δεν μου άφησε τίποτα. Ως ποδοσφαιριστής, δεν το συζητάμε, ήταν εξαιρετικός. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων. Έμπαινε στα αποδυτήρια, έλεγε 'καλημέρα' και τον έβλεπες πάλι την επόμενη ημέρα.

Σε θέμα προσωπικοτήτων, ξεχώριζαν ο Δέλλας, ο Ζήκος, ο Λυμπερόπουλος. Ακόμα κι ο Παπασταθόπουλος, ο οποίος παρότι ήταν πιτσιρικάς, φαινόταν πως είχε ηγετικά χαρακτηριστικά. Τέτοιοι άνθρωποι σου αφήνουν πράγματα. Δεν το λέω υποτιμητικά για τον Ριβάλντο, απλά εμένα προσωπικά δεν του άφησε κάτι. Ήταν 100% επαγγελματίας. Ερχόταν, έκανε τη δουλειά του και έφευγε.

Από την άλλη πλευρά, ο Δέλλας, ο 'Λύμπε', ο Καφές προσπαθούσαν να βοηθήσουν τα νεότερα παιδιά. Προσωπικά, επειδή ανέφερα τον Καφέ, θεωρώ πως είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους παίκτες στην Ελλάδα τα τελευταία 15-20 χρόνια. Διότι τόσο ως παίκτης όσο κι ως άνθρωπος είναι πανέξυπνος. Όμως, δεν τυγχάνει της αναγνώρισης που έχουν άλλοι ποδοσφαιριστές. Κανείς δεν πρόκειται να βάλει τον Καφέ στα πέντε κορυφαία αμυντικά χαφ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο, για εμένα είναι σε αυτή την κατηγορία.

Επίσης, πέρα από τους Έλληνες, υπήρχε κι ο Μαϊστόροβιτς που σου έδινε πράγματα. Ήταν ηγέτης".

Παρουσιάστηκα ως top ταλέντο, αλλά δεν ήμουν ποτέ

"Στο κομμάτι της ποδοσφαιρικής εξέλιξής μου, ήμουν πολύ τυχερός διότι εκείνη την περίοδο η ΑΕΚ είχε ένα top player σε κάθε θέση. Πίσω, για παράδειγμα, υπήρχε ο Δέλλας που δεν είχε ταχύτητα ή αλτικότητα, αλλά ήταν τρομερά έξυπνος παίκτης. Ήταν ιδιοφυής αμυντικός. Πήρα πάρα πολλά πράγματα από εκείνον.

Άλλος ένας υποτιμημένος παίκτης ήταν ο Ζήκος. Έκανε μία τεράστια καριέρα, αλλά είχε ελάχιστες συμμετοχές στην Εθνική. Ακόμα κι από τον Λυμπερόπουλο μπορούσα να πάρω στοιχεία από το παιχνίδι του.

Θυμάμαι, εκείνη την περίοδο, γινόταν συζήτηση για το ποια είναι η θέση μου. Είμαι αμυντικό χαφ ή στόπερ; Δεν σου κρύβω ότι με εκνεύριζε όλο αυτό διότι εμένα μου άρεσε να παίζω στο κέντρο. Κι ήθελα να παίζω στο κέντρο, αλλά στην πορεία της καριέρας μου με βοήθησε το γεγονός ότι μπορούσα να παίζω παραπάνω από μία θέσεις. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, οι ομάδες θέλουν παίκτες που να παίζουν σε πολλές θέσεις.

Βέβαια, ο ντόρος που είχε γίνει τότε γύρω από το όνομά μου δεν με βοήθησε καθόλου. Περίμεναν περισσότερα πράγματα απ' αυτά που μπορούσα να δώσω. Ναι μεν είμαι ένας καλός παίκτης, έχω κάποια καλά στοιχεία, αλλά δεν ήμουν αυτό που με παρουσίασαν τότε.

Αν ήμασταν στη δεκαετία του '90, θα σου έλεγα πως με τα προσόντα που έχω, θα ήμουν ο top αμυντικός χαφ. Έξυπνος, καλός τακτικά, ικανός με την μπάλα στα πόδια, έπαιζα κάθετα, αλλά ήμουν αργός. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, στα κορυφαία πρωταθλήματα, δεν υπάρχει παίκτης που να είναι αργός.

Οι 9,5 στους 10 είναι γρήγοροι. Για να είσαι το 0,5 στους 10, πρέπει να είσαι super talent και να σου τύχει κιόλας. Παρουσιάστηκα ως top ταλέντο, αλλά δεν ήμουν ποτέ στην πραγματικότητα. Προσωπικά, θεωρώ πως έκανα την καριέρα που μου αναλογούσε. Ίσως έκανα και περισσότερα ή και λιγότερα. Πάντως, με παρουσίαζαν ως κάτι που δεν ήμουν στην πραγματικότητα".

ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΕΝΟΓΛΟΥ, Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΕΚ ΚΙ Ο ΜΙΧΑΪΛΟΒΙΤΣ

Για τον Σάββα Γκέντσογλου πολλές φορές παίζει ρόλο το τάιμινγκ και η τύχη στη ζωή και ειδικά σε μία ποδοσφαιρική καριέρα.

"Όταν ξεκίνησα να παίζω βασικός στη Σαμπντόρια, στα 22 μου, κι άρχισαν να μιλάνε για εμένα, ήρθε ως προπονητής ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς που δεν ήθελε να με βλέπει μπροστά του. Ήμουν στις βασικές επιλογές του Ντέλιο Ρόσι μέχρι τον Νοέμβριο, αλλά τον Δεκέμβριο απολύθηκε και άλλαξαν όλα. Εκεί που είχα συμφωνήσει προφορικά για ανανέωση του συμβολαίου μου, τέθηκα ξαφνικά εκτός πλάνων. Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στο ποδόσφαιρο.

Για παράδειγμα, όταν έπαιζα εγώ βασικός, δεν αγωνίζονταν ποδοσφαιριστές όπως ο Μαρέσκα, που πέρασε κι από τον Ολυμπιακό και ο Παλόμπο, που ήταν παίκτης-θρύλος της ομάδας. Τότε, ο Ντέλιο Ρόσι τους είχε κάνει πέρα και έπαιζα εγώ, ο Κρίστισιτς της ΑΕΚ και ο Πέδρο Ομπιάνγκ. Ξαφνικά, έρχεται ο Μιχαΐλοβιτς και επειδή η ομάδα δεν πήγαινε καλά, ήθελε να στηριχτεί σε ονόματα. Επομένως, άλλαξαν τα πάντα.

Αν, για παράδειγμα, είχε καθυστερήσει η απόλυση του Ντέλιο Ρόσι 2-3 μήνες και εγώ συνέχιζα να τα πηγαίνω καλά, μετά δεν θα μπορούσε κανένας να με κουνήσει από την ενδεκάδα. Και μπορεί να είχα κάνει όντως καριέρα. Να έπαιζα στη Ρόμα ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί στην Ιταλία δεν χρειάζονται και πολλά. Ήμουν 22 ετών, βασικός και ήταν δεδομένο πως με κοιτούσαν μεγαλύτερες ομάδες".

Για να φτάσουμε, όμως, στη Σαμπντόρια θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κλείσουμε το κεφάλαιο "ΑΕΚ". Κι η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών δεν ήταν κι ο καλύτερος δυνατός και σίγουρα όχι εκείνος που θα επιθυμούσε ο Γκέντσογλου. Τα οικονομικά προβλήματα είχαν κάνει έντονα την εμφάνισή τους στην ομάδα, ενώ κι οι σχέσεις του ίδιου με τον προπονητή, Νίκο Κωστένογλου είχαν διαταραχθεί, όπως αποκαλύπτει. Βέβαια, δεν μετάνιωσε για την απόφασή του να αποχωρήσει, όσο κι αν αγαπούσε την Ένωση.

"Εκατό φορές να μου δινόταν η ευκαιρία, εκατό φορές θα έπαιρνα την ίδια απόφαση. Ήμουν μέσα σε μία πολύ αρρωστημένη κατάσταση. Το οικονομικό κομμάτι ήταν το τελευταίο, παρότι εκείνη την περίοδο δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώσω ούτε το ενοίκιο μου. Την ίδια στιγμή, έβλεπα άλλους παίκτες στην ομάδα να πληρώνονται κανονικά. Μπορεί να μην τα έπαιρναν όλα, αλλά σίγουρα έπαιρναν ένα ποσοστό απ' τα οφειλόμενα.

Τα έβλεπα και γενικότερα δεν μπορώ να κάνω τον μ@λ@κ@ στη ζωή μου. Αν δω κάτι που με ενοχλεί, θα το πω. Είτε ήμουν 15 είτε 30 ετών. Κι αυτό, τότε, παρεξηγήθηκε. Διότι, μπορεί να ήμουν μόλις 19 ετών, αλλά είχα το θάρρος της γνώμης μου. Αν κάτι δεν μου άρεσε, δεν έσκυβα το κεφάλι. Μιλούσα.

Ο Κωστένογλου με στοχοποιούσε, είχαμε διαρκώς τριβές. Ήθελε να καθαρίσω τα παπούτσια του Καφέ και μαλώσαμε

Φεύγοντας από την ΑΕΚ, βγήκα πως εγώ ήμουν ο κακός της υπόθεσης. Εκείνοι που ήταν στην ομάδα τότε, γνωρίζουν καλά τι έγινε και τι δεν έγινε. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα, έχασα πάρα πολλά λεφτά, τα οποία δεν μου περίσσευαν προφανώς. Όμως, σίγουρα, το οικονομικό κομμάτι ήταν το τελευταίο.

Για να φύγω από την ΑΕΚ τον Δεκέμβριο του 2011, έγιναν πάρα πολλά πράγματα. Ένα απ' τα λάθη που είχα κάνει τότε ήταν πως, παρότι δεν είχα χρήματα, είχα πάρει ένα πολύ ακριβό αμάξι από τον Χρήστο Πατσατζόγλου, το οποίο δεν είχα πληρώσει. Μου το είχε δώσει ο Χρήστος και μου είχε πει ότι θα του δίνω τις δόσεις όποτε έχω τη δυνατότητα. Στην Ελλάδα, όταν είδαν ένα παιδί 18-19 χρονών, να έχει ένα ακριβό αμάξι, δεν τους κάθισε καλά. Που δεν είχα Ferrari ή Lamborghini, αλλά μια BMW.

Ο Γκέντσογλου αγκαλιάζεται με τον Κώστα Μανωλά

Τότε, προπονητής ήταν ο Κωστένογλου, με τον οποίο είχα διαρκώς τριβές πάνω σ' αυτό το κομμάτι. Δηλαδή, μπαίναμε στα αποδυτήρια, με κοιτούσε στα μάτια και έλεγε 'ορισμένοι νομίζετε ότι είστε παίκτες της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Έχετε έπαρση'. Δεν ξέρω αν τα έκανε επίτηδες ή αν απλά του έβγαιναν. Με στοχοποιούσε και εμένα με επηρέαζε πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Διότι δεν έπαιζα και παράλληλα ήμουν απλήρωτος.

Το ένα έφερε το άλλο. Κάποια στιγμή μαλώσαμε. Κι η αλήθεια είναι πως το περιστατικό είναι αστείο. Φωνάζει εμένα και τον Μανωλά και μας λέει πως θα καθαρίσουμε τα παπούτσια του Δέλλα και του Καφέ. Του απαντάω ότι δεν έχω να καθαρίσω κανενός τα παπούτσια. Όχι επειδή είχα έπαρση. Αν ερχόταν ο Καφές και μου έλεγε 'θέλω να μου τα καθαρίσεις', θα το έκανα.

Όμως, ο Κωστένογλου ήρθε ως προπονητής να μου πει τι; Ότι αν καθαρίσω τα παπούτσια του Καφέ, του Δέλλα ή οποιουδήποτε, θα τον σέβομαι περισσότερο; Τα παιδιά γνώριζαν πόσο τους σεβόμουν. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή είχα BMW αυτοκίνητο; Μετά απ' αυτό το σκηνικό, τέθηκα εκτός πλάνων και είχε έρθει η στιγμή να φύγω".

Ο Φερέρ ήταν κανονικός δικτάτορας. Θεωρούσε πως έκανε κουμάντο σε όλη την Ελλάδα

Το διαζύγιο ήρθε συναινετικά, με τον Γκέντσογλου να χαρίζει ένα μέρος των οφειλομένων και στη συνέχεια να μετακομίζει στη Σαμπντόρια, η οποία εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στη Serie B. Η αλήθεια είναι πως στα χρόνια που φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα, το όνομά του συνδέθηκε και με άλλες ιταλικές ομάδες, όπως η Παλέρμο κι η Τζένοα, αλλά και βελγικές όπως η Γάνδη και η Γκενκ.

Ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2011, πέρα από τη Σαμπντόρια, υπήρξαν συζητήσεις και με την Πάρμα που έπαιζε στη Serie A "αλλά προτίμησα τη Σαμπντόρια επειδή ήταν μία ιστορική ομάδα και είχε βλέψεις ανόδου και καθιέρωσης πάλι στην πρώτη κατηγορία. Η ΑΕΚ μού χρωστούσε τότε 300.000 ευρώ. Χάρισα 100.000 για να με αφήσουν να φύγω. Άσχετα αν δεν πήρα ποτέ ούτε τα υπόλοιπα 200 χιλιάρικα.

Η ΑΕΚ είχε οικονομικά προβλήματα, ήθελε να πουλήσει παίκτες, αλλά μία με έβαζαν να παίξω και δέκα με είχαν εκτός ομάδας. Ναι μεν η ομάδα είχε θέματα, αλλά έφερνε για παράδειγμα τον Πάπα Μπούμπα Ντιοπ με 700.000 ευρώ ή τον Γκούντγιονσεν. Δεν το συζητάμε, ήταν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, αλλά δεν γινόταν η ομάδα να παίρνει παίκτες με τέτοια συμβόλαια κι από την άλλη πλευρά να μην είναι σωστή στις υποχρεώσεις της.

Εννοείται πως όλα αυτά δημιουργούσαν αρνητικό κλίμα και εντός της ομάδας. Εγώ ήμουν 18 χρονών και τα έβλεπα. Σκέψου ο Δέλλας, ο Λυμπερόπουλος ή ο Καφές που τους κορόιδευαν μέσα στα μούτρα τους".

Η πορεία στην ΑΕΚ ολοκληρώθηκε με τον Νίκο Κωστένογλου στον πάγκο και άρχισε με τον Λορένθο Σέρα Φερέρ, ο οποίος είχε τη φήμη ενός προπονητή που δίνει ευκαιρίες σε νεαρά παιδιά. Η πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Γκέντσογλου, ήταν αρκετά διαφορετική.

"Ο Φερέρ ήταν κανονικός δικτάτορας. Θα βοηθούσε νεαρά παιδιά αν ήταν στην Ακαδημία, αλλά ως προπονητής της πρώτης ομάδας, με τις αρμοδιότητες που του έδωσαν, νομίζω πως έχασε την μπάλα και θεωρούσε πως έκανε κουμάντο σε όλη την Ελλάδα. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση. Εννοείται πως ασχολιόταν με τους πιτσιρικάδες, αλλά ο προπονητής που με βοήθησε πραγματικά ήταν ο Μπάγεβιτς. Τον αγαπώ πολύ κι αυτόν, παρά τα όσα λέγονται".

Ο Ικάρντι είναι καταπληκτικός παίκτης, αλλά ως άνθρωπος… μηδέν

Το πρώτο εξάμηνο στη Σαμπντόρια είχε τη λογική της προσαρμογής σε ένα νέο περιβάλλον. Ειδικά για τους ξένους ποδοσφαιριστές που δεν γνωρίζουν ιταλικά είναι ιδιαίτερα δύσκολη η κατάσταση.

"Το καλοκαίρι του 2012 πάμε στην προετοιμασία, είναι προπονητής ο Τσίρο Φεράρα και βλέπω πως δεν έχω καμία τύχη να παίξω, επομένως ζητάω να δοθώ δανεικός. Πάω στη Λιβόρνο δανεικός και κάνω μία καταπληκτική χρονιά. Με τον Μουστάφι, εκείνο το καλοκαίρι, ήμασταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Δεν υπολογιζόταν. Παρ' όλα αυτά, αποφάσισε να μείνει στην ομάδα. Μάλιστα, μετά τον Νοέμβριο άρχισε να παίζει κιόλας. Τραυματίστηκαν 2-3 παίκτες και πήρε την ευκαιρία του.

Δες τώρα που είναι ο Μουστάφι (σ.σ. στην Άρσεναλ). Είναι, λοιπόν, και θέμα συγκυριών. Η Λιβόρνο τότε ήθελε και τον Μουστάφι, αλλά εκείνος δεν ψηνόταν. Αντίθετα, εγώ ήμουν πάντα της άποψης ότι θέλω να πηγαίνω σε μία ομάδα που θα παίζω. Βέβαια, αν έμενα στη Σαμπντόρια, μπορεί να έπαιζα κι εγώ κάποια στιγμή. Όμως, με τα 'αν' δεν γράφεται ιστορία".

O Γκέντσογλου με τη φανέλα της Σαμπντόρια σε αγώνα με την Αταλάντα

Στη Σαμπντόρια έπαιξε στο πλευρό εκκολαπτόμενων αστέρων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως ο Μάουρο Ικάρντι, αλλά και αξιόλογων παικτών όπως ο Σέρχιο Ρομέρο που αγωνίζεται πλέον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Μανόλο Γκαμπιαντίνι, ο Έντερ και οι "Έλληνες", Έντσο Μαρέσκα και Νέναντ Κρίστισιτς.

"Ο Ικάρντι είναι καταπληκτικός παίκτης, εντυπωσιακός μέσα στη μεγάλη περιοχή, αλλά ως άνθρωπος… μηδέν. Προσωπικά, έκανα παρέα με τον Ομπιάνγκ, τον Μουστάφι και τον Κρίστισιτς. Καλό παιδί ο Κρίστισιτς. Είναι το τρανό παράδειγμα ότι στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους.

Ήρθε στη χώρα μας, χωρίς να έχει εμπειρία από το πρωτάθλημά μας, δεν άρχισε καλά και έπεσαν να τον φάνε. Δεν παίζει, δεν κάνει κλπ. Τώρα έκανε κάποια καλά παιχνίδια και έγινε θεός. Είναι όντως καλός παίκτης και καλό παιδί. Απλά, στην Ελλάδα δεν δίνουμε χρόνο. Τον βγάλαμε άσχετο στο πρώτο πεντάμηνο. Δεν υπάρχει καμία ισορροπία".

Τον Ιανουάριο του '15 με ήθελε ο ΠΑΟΚ, αλλά δεν προχώρησε η μεταγραφή

Το καλοκαίρι του 2014, μετά από 2,5 χρόνια στη Σαμπντόρια, με δύο δανεισμούς σε Λιβόρνο και Σπέτσια, πήρε την απόφαση να αποχωρήσει ως ελεύθερος.

"Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ. Ήθελα απεγνωσμένα να επιστρέψω στην Ελλάδα επειδή ήταν έγκυος κι η Αγγελική (σ.σ. Ηλιάδη). Τελευταίες ημέρες της μεταγραφικής περιόδου, προκύπτει το ενδιαφέρον του Εργοτέλη.

Οι επιλογές ήταν δύο. Θα έμενα στη Σαμπντόρια και δεν θα υπολογιζόμουν ή θα ερχόμουν στην Ελλάδα για τον Εργοτέλη. Αποφάσισα με το συναίσθημα επειδή ήθελα να βρίσκομαι κοντά στην οικογένειά μου.

Με τον Εργοτέλη κάνω μία εξαιρετική σεζόν και τον Ιανουάριο με θέλει ο ΠΑΟΚ, στον οποίο ήταν προπονητής ο Άγγελος Αναστασιάδης. Πήγαινε πολύ καλά ο ΠΑΟΚ τότε, είχε νικήσει και τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ήταν πρωτοπόρος αλλά στη συνέχεια άρχισε η πτώση. Ωστόσο, δεν προχώρησε η μεταγραφή για κάποιους λόγους".

Στη Χάιντουκ ήμουν αρχηγός και με γιούχαρε όλο το γήπεδο. Πήγαινα σπίτι με αστυνομική συνοδεία

"Το επόμενο καλοκαίρι, παρά την πολύ καλή σεζόν που έκανα, δεν είχα προτάσεις στα χέρια μου. Παρότι δεν ήθελα να επιστρέψω στην Ιταλία, το μοναδικό ενδιαφέρον ήταν από την Μπάρι. Δεν είχα άλλη επιλογή και πήγα στη Serie B. Ευτυχώς ήταν κι ο Αντώνης Πετρόπουλος στην ομάδα και είχα παρέα".

Ύστερα από μία σεζόν στην Μπάρι, έρχεται πρόταση δανεισμού από την κροατική Χάιντουκ Σπλιτ. Ο Γκέντσογλου είναι αρχικά αρνητικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά τελικά πείθεται και δικαιώνεται για την επιλογή του.

"Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να πάω με τίποτα στη Χάιντουκ. Βέβαια, αν είχα την ευκαιρία στα 20 μου να πάω εκεί, με το μυαλό που έχω τώρα, θα πήγαινα… κολυμπώντας. Γιατί είναι ένα πρωτάθλημα και μία ομάδα που παρακολουθούν σκάουτ από όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Τη διετία που αγωνίστηκα στη Χάιντουκ πήγα καλά και σε ατομικό επίπεδο, αλλά και ομαδικά, αλλά υπήρχαν αρκετά εξωαγωνιστικά ζητήματα. Οι οπαδοί δεν θέλουν τους ξένους παίκτες. Φαντάσου, σε ένα παιχνίδι μού έδωσαν το περιβραχιόνιο, γιατί ήμουν μεταξύ των τεσσάρων αρχηγών, και με γιούχαρε όλο το γήπεδο επειδή η ομάδα δεν είχε ποτέ ξένο αρχηγό στην ιστορία της.

Πέρασα πολύ δύσκολα. Πήγαινα πολλές φορές στο σπίτι μου με συνοδεία αστυνομίας γιατί οι οπαδοί κυνηγούσαν τους ξένους παίκτες. Σκέψου, στα επεισόδια που κάνουν Κροάτες οπαδοί στα Μουντιάλ και τα Euro, πρωτοστατούν εκείνοι της Χάιντουκ".

Η ΜΗ ΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΕΛ ΚΑΙ Η AL ADALAH

Με τη Χάιντουκ θα κάνει δύο γεμάτες σεζόν με 62 συμμετοχές συνολικά, θα κάνει τη διαφορά για την ομάδα του, αλλά και πάλι δεν θα έρθει η κλήση στην Εθνική, παρά το γεγονός πως αγωνίζεται σε μία θέση που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι φανερό πως αντιμετωπίσει πρόβλημα. Ο Γκέντσογλου ήταν βασικός σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες και αρχηγός στην Εθνική Ελπίδων, αλλά τη φανέλα της Ανδρών δεν έχει καταφέρει να τη φορέσει, μέχρι σήμερα.

"Τι να σου πω… Έχω σιχαθεί όλο το σύστημα. Για παράδειγμα, όταν έπαιζα τρομερά στη Λιβόρνο, μου έλεγαν πως όντως τα πήγαινα καλά, αλλά ήμουν σε ομάδα Β' Εθνικής. Παρ' όλα αυτά, στη συνέχεια έβλεπα να καλούνται παίκτες στην Εθνική από Β' Γερμανίας κλπ. Με τη Χάιντουκ, έκανα καλές εμφανίσεις, αλλά μου έλεγαν πως δεν ήταν top το πρωτάθλημα. Πάντα κάτι υπήρχε, το οποίο δεν γνωρίζω και δεν με νοιάζει για να σου πω την αλήθεια. Για εμένα, θα έπρεπε έστω μία φορά να έχω κληθεί στην Εθνική. Δεν σου είπα να πηγαίνω συνέχεια, αλλά μία φορά θα έπρεπε να έχω φορέσει το εθνόσημο.

Δεν μου έχει λείψει, ούτε αισθάνομαι πικρία. Με κάνει και γελάω. Γιατί έχουν πάει άλλοι κι άλλοι στην Εθνική. Αν έβλεπα πως πήγαιναν μόνο παίκτες καλύτεροι από εμένα θα σου έλεγα 'συγγνώμη, δεν μπορώ να πω τίποτα'. Αλλά έχουν πάει πάρα πολλοί. Έχω κληθεί μόνο σε μία προεπιλογή του κ. Φαν Σιπ το καλοκαίρι του 2019, όταν πήγαμε καλά στα προκριματικά του Champions League με τον ΑΠΟΕΛ".

O Γκέντσογλου μαρκάρει τον Φαν ντε Μπέεκ σε αγώνα ΑΠΟΕΛ - Άγιαξ για τα προκριματικά του Champions League

Κι αφού αναφέρθηκε στον ΑΠΟΕΛ, ήταν μία καλή ευκαιρία να μας πει τι "μαγικό" έχει αυτή η ομάδα και καταφέρνει να απογειώνει καριέρες -ειδικά- Ελλήνων παικτών.

"Ο ΑΠΟΕΛ είναι μία ελληνοποιημένη ομάδα. Για παράδειγμα, όποιος Έλληνας πάει στην Ομόνοια, υποφέρει. Αντίθετα, στον ΑΠΟΕΛ είναι τελείως διαφορετικά γιατί αγαπούν τους Έλληνες. Αντικειμενικά, όλα τα παιδιά που πήγαν στον ΑΠΟΕΛ, έκαναν καλές σεζόν. Π.χ. ο Χιώτης, ο Κόντης, ο Βούρος.

Με τον ΑΠΟΕΛ πήρα και το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας μου. Υπήρχε πίεση, αλλά ήταν πολύ ωραία. Το απόλαυσα. Απλά κι εκεί έγιναν διάφορα πράγματα για να φύγω. Άρχισα βασικός τη σεζόν, πήγαινα καλά και ξαφνικά τον Νοέμβριο τέθηκα εκτός ομάδας. Είχα παίξει σε όλα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά στο πρωτάθλημα δεν με έβαζαν. Πολύ περίεργη κατάσταση. Ενώ πίστευα ότι θα ανανεώσω, βγήκα εκτός πλάνων.

Τις πρώτες 10 ημέρες στη Σαουδική Αραβία ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να τα παρατήσω όλα

Βέβαια, προέκυψε το ενδιαφέρον της Al Adalah κι αν δεν είχε συμβεί η πανδημία του κορονοϊού, θα ήμουν πολύ καλά από οικονομικής άποψης. Ήταν 100% μία απόφαση που στηρίχτηκε στο οικονομικό. Καταρχάς, δεν έχω βγάλει εκατομμύρια από το ποδόσφαιρο. Δεύτερον, έχασα πολλά λεφτά που αν τα είχα, θα ήμουν καλύτερα. Οπότε, στα 29-30, έρχεται ξαφνικά μία πρόταση που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Και την αποδέχεσαι.

Παρά το γεγονός πως η ζωή στη Σαουδική Αραβία είναι ανυπόφορη. Τις πρώτες 10 ημέρες ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να τα παρατήσω όλα. Όμως, σκέφτηκα το μέλλον. Διότι ποδοσφαιριστές είμαστε μέχρι τα 35. Μετά τι θα κάνουμε; Υπάρχουν πολλά παραδείγματα παικτών που αποσύρθηκαν και στη συνέχεια έχασαν την περιουσία τους ή το δρόμο τους".

Κλείνοντας την κουβέντα, δεν γινόταν να μην τον ρωτήσουμε για τον πεντάχρονο γιο του, ο οποίος του έχει αλλάξει τη ζωή, αλλά και για τα σχέδια που κάνει για το μέλλον.

"Ο γιος μου με ωρίμασε πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα, αλλά να ξέρεις πως όντως τα παιδιά είναι ευλογία. Απ' την στιγμή που κάνεις παιδί, είναι σαν να σου πηγαίνουν όλα δεξιά. Το καλύτερο είναι πως μεγαλώνουμε παρέα. Διότι, για παράδειγμα, εγώ με τους γονείς μου έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας. Αντίθετα, σε λίγα χρόνια με τον γιο μου θα είμαστε σαν φιλαράκια (γέλια)".

Σε επαγγελματικό επίπεδο, θα κοιτάξω να μείνω σε μία ομάδα στη Σαουδική Αραβία και τη νέα σεζόν. Παράλληλα, όμως, επειδή έφτασα πλέον στα 30, έχω αρχίσει να κάνω κάποια πράγματα κι εκτός ποδοσφαίρου. Θέλω όταν σταματήσω να έχω με κάτι να ασχολούμαι. Γιατί, μέσα στην καραντίνα ένιωσα, επειδή δεν είχα κάτι να κάνω, ότι ήμουν για το τρελάδικο".

*Ευχαριστούμε το all day coffee-bar-restaurant " ΑRK" για τη φιλοξενία.

Photo Credits: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson / Εurokinissi, AP Photo

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ισμαέλ Μπλάνκο στο Sport24.gr: "Το όνειρο της Αγιάς Σοφιάς, το θολωμένο μυαλό και το επεισόδιο Σκόκο - Τζεμπούρ"