Ο Νaim Süleymanoğlu έκανε τη μεγάλη έξοδο το Σάββατο 18/11 και το Sport24.gr ενημέρωσε τους νέους και θύμισε στους παλαιούς, κάποια από τα στοιχεία που τον εξέλιξαν σε μύθο του παγκόσμιου αθλητισμού .

Σήμερα θα διαβάσετε για έναν από τους πιο συγκλονιστικούς (αν όχι τον πιο συγκλονιστικό) αγώνα άρσης βαρών που έχει διεξαχθεί στην ιστορία του σπορ. Αυτόν μεταξύ του Süleymanoğlu και του Βαλέριου Λεωνίδη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Atlanta, το 1996. Προηγουμένως, βέβαια θα αναφέρουμε 2-3 πράγματα που έχουν μια σημασία, ως προς την εξέλιξη του αγώνα του '96 σε επική συνάντηση γιγάντων.

Είχε τρία ονόματα, διέπρεψε και με τα τρία

Γεννήθηκε, το 1967, ως Naim Suleimanov (Наим Сюлеймано), στο ορεινό χωριό Ptichar της κοινότητας Momchilgrad, νότια της Βουλγαρίας. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν τουρκικές ρίζες. Με δυο σπορ ασχολήθηκε ως παιδί: το ποδόσφαιρο και την άρση βαρών. Το σώμα του αποφάσισε για εκείνον -και έκανε μονόδρομο την άρση βαρών. Ως Suleimanov πανηγύρισε την πρώτη διεθνή διάκριση, στα 14 (1981), στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, του Sao Paulo. Το 1983, στη Philadelphia έσπασε για πρώτη φορά παγκόσμιο ρεκόρ. Με το ίδιο όνομα -και την ίδια εθνικότητα- έκανε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ, στα 15.

Οι τουρκικές ρίζες έγιναν πρόβλημα, στα μέσα της δεκαετίας του '80 (1985), οπότε η κομμουνιστική αρχή της χώρας υποχρέωσε την τουρκική μειονότητα να υιοθετήσει βουλγαρικά ονόματα. Έγινε Naum Shalamanov (Наум Шаламанов). Το 1984 λοιπόν, πήγε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, για πρώτη φορά ως επαγγελματίας, με το όνομα Shalamanov. Mετείχε στα 56 κιλά και έγινε ο δεύτερος άνθρωπος στην ιστορία του σπορ, που σήκωσε τουλάχιστον τρεις φορές το βάρος του (168 κιλά). Ο πρώτος που τα κατάφερε, ήταν ο Βούλγαρος Stefan Topurov.

*Για την ιστορία, ο τελευταίος που σήκωσε 3 φορές το βάρος του στο ζετέ, είναι ο Βορειοκορεάτης Yun-Chol Om, ο οποίος διαγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, στα 56 κιλά και η μπάρα του είχε 168 κιλά.

Στο Παγκόσμιο του Σεράγεβο, στην τότε Γιουγκοσλαβία (1984), ο 17χρονος “έσπασε” πέντε παγκόσμια ρεκόρ, στην κατηγορία του, το ίδιο βράδυ.

Λογικά, όλοι περίμεναν πως θα περισυλλέξει το πρώτο Ολυμπιακό χρυσό, το 1984 στους Αγώνες του Los Angeles. Το μποϊκοτάζ των Σοβιετικών, στους Ολυμπιακούς των Αμερικανών, δεν τον άφησαν, με τη Βουλγαρία να γίνεται μάλιστα, η πρώτη χώρα της ανατολικής Ευρώπης που μετείχε στο κίνημα.

Ενάμιση χρόνο σχεδίαζε να αυτομολήσει

Συνέχισε να προπονείται ως μέλος της εθνικής Βουλγαρίας, τουλάχιστον έως ότου η ομοσπονδία της χώρας άλλαξε πάλι, τους κανόνες. Συνέπλευσε με την πολιτική του Todor Zhivkov εναντίον των κατοίκων που είχαν μεταναστεύσει από την Τουρκία (το 20% του συνολικού πληθυσμού). Τους απαγόρευαν να μιλούν τουρκικά και να ακολουθούν τη θρησκεία τους και να τιμούν τις παραδόσεις τους “υπό το φόβο τανκ, όπλων και στρατιωτών, αλλά και ποινών που αφορούσαν και φυλακίσεις”. Οι καταδιώξεις είχαν ως συνέπεια, τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων από τη χώρα.

To 1986, ενώ ο Shalamanov αγωνιζόταν ως Βούλγαρος, στο Παγκόσμιο της Μελβούρνης, εξαφανίστηκε από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε η αποστολή. Οι εφημερίδες έγραφαν πως “υπάρχουν υποψίες πως ο 19χρονος Παγκόσμιος πρωταθλητής, ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα “έσπασε” το παγκόσμιο ρεκόρ, αυτομόλησε”. Την επομένη ο κόσμος ενημερώθηκε ότι είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο από την Τουρκία, προκλήθηκε ένας διπλωματικός πόλεμος που έληξε όταν η Τουρκία έδωσε 1.000.000 δολάρια στη Βουλγαρία, για να τον διαγράψει από τα αρχεία της.

Δεν ήξερα αν θα ξαναδώ την οικογένεια μου

Σε εκείνον έδωσε διαβατήριο και το όνομα Νaim Süleymanoğlu. Χρόνια μετά αποκάλυψε ότι σκεφτόταν και οργάνωνε επί ενάμιση χρόνο την αποσκίρτηση “αλλά δεν το είχα πει πουθενά. Ούτε στους γονείς μου, μηδέ στα δυο αδέλφια του. Δεν ήξερα αν θα τους ξαναδώ ποτέ”. Πίστευε πως αν διακρινόταν στους Αγώνες της Seoul, θα μπορούσε να πιέσει καταστάσεις και να τους πάρει κοντά του. Αυτό και έγινε. Τα αδέλφια του, με τις συζύγους και τα παιδιά τους, αλλά και οι γονείς του ταξίψεψαν στην Άγκυρα. Αρχικά, έμεναν όλοι μαζί σε ένα διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων.

Πίσω στη μέρα της μεγάλης εξόδου, όπως έτρωγε με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής, σηκώθηκε και είπε πως πάει στην τουαλέτα. Μόλις έφυγε από το πεδίο των υπολοίπων, περπάτησε ήρεμα προς την έξοδο του εστιατορίου, μπήκε σε αυτοκίνητο γνωστού και εξαφανίστηκε. “Αυτή τη μέρα δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Είναι το ίδιο σημαντική με τα γενέθλια μου”.

Αρχικά τον πήγαν σε μια τουρκική καφετέρια. Μετά σε ένα τζαμί και με το τέλος της προσευχής, τον μετέφεραν σε ένα σπίτι, όπως ειδοποιούσαν την τουρκική πρεσβεία για τις εξελίξεις. Η Πρεσβεία ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό Özal και εκείνος έδωσε την εντολή του άμεσου ταξιδιού στην Τουρκία. Πρώτα προσγειώθηκε στο Λονδίνο, μετά στην Κωνσταντινούπολη και τελικά, στην Άγκυρα, με ιδιωτικό αεροπλάνο.

Έπειτα από 4 ημέρες που πέρασε κρυμμένος, πήγε στο προξενείο της Τουρκίας και ζήτησε άσυλο. “Η πρώτη φορά που πήγα στην Τουρκία ήταν με ελικόπτερο. Προσγειωθήκαμε στην κεντρική πλατεία. Είχα δίπλα μου άμεσο συνεργάτη του Πρωθυπουργού, έναν μυώδη, ψηλό τύπο που μπορούσες να τον περάσεις για αρσιβαρίστα”. Εξ ου και το μπέρδεμα με την αποθέωση του λαού στον πρώτο που κατέβηκε από το ελικόπτερο... και δεν ήταν ο Süleymanoğlu. “Είμαι σίγουρος ότι περίμεναν έναν τεράστιο τύπο... και τελικά είδαν εμένα”.

Δεν διαγωνίζονται οι αθλητές, αλλά οι γιατροί

Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, έχασε το Ευρωπαϊκό του 1987. Ήταν ο πρωταθλητής του 1984, του 1985 και του 1986. Ήταν και ο πρωταθλητής κόσμου (του 1985 και του 1986). Ξαναπάτησε στην κορυφή της Ευρώπης, το 1988. Πριν "κλείσει" το 21 έτος της ηλικίας του (1988), είχε αλλάξει 32 φορές τα παγκόσμια ρεκόρ. Προφανώς και όταν πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, το 1988, ήταν το απόλυτο φαβορί. Δικαίωσε τις προσδοκίες, με εκατομμύρια κόσμου να τον περιμένει στην επιστροφή του στην Τουρκία, ώστε να τον αποθεώσει. Οι αρχές ανακήρυξαν την ημέρα σε “εθνική εορτή”. Βλέπεις, ήταν το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της χώρας, μετά 20 χρόνια και αυτό που έγινε ήταν ο μεγαλύτερος εορτασμός, στην ιστορίας.

Eπέστρεψε στην Αμερική, συνάντησε τη Nancy Reagan, παρακολούθησε την πρεμιέρα της ταινίας “Twins” και έβγαλε φωτογραφία δίπλα στους πρωταγωνιστές -απήλαυσε το ότι έβλεπε τον Danny DeVito στα μάτια. Πήγε στη Philadelphia, όπου είδε αγώνα hockey και μίλησε σε δημοσιογράφους για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη Βουλγαρία. Κατακεραύνωσε τα στεροειδή, των οποίων τότε η χρήση θεωρούταν τόσο ανεξέλεγκτη που ο αντιπρόεδρος της ΔΟΕ, Richard Pound είχε προτείνει τον αποκλεισμό του σπορ, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είχε τονίσει ότι “στεροειδή χρησιμοποιούν και σε άλλα σπορ. Αν παίρνει ο Ben Johnson και τον πιάσουν, δεν σημαίνει πως παίρνουν όλοι οι αθλητές του στίβου. Οφείλω ωστόσο, να πω ότι δεν είναι οι αθλητές που διαγωνίζονται πια, αλλά οι γιατροί. Παρ' όλα αυτά τις τιμωρίες τις “τρώνε” οι αθλητές και αυτό είναι λάθος. Τα στεροειδή σε φτάνουν πιο γρήγορα στον προορισμό, αλλά δεν τα χρειάζεσαι. Εγώ δεν τα χρειάστηκα ποτέ”.

Το 1989 πήρε πίσω το παγκόσμιο στέμμα, το οποίο κράτησε και το 1991. Σου λείπει το '90. Είχε μείνει εκτός. Ήταν η πρώτη φορά που είχε πει πως αποσύρεται. Δεν το έκανε και το 1992, στους Αγώνες της Βαρκελώνης έκανε δυο τα Ολυμπιακά χρυσά μετάλλια. Τα έκανε και τρία, το 1996, στην Atlanta. Ο τελικός αυτών των Ολυμπιακών Αγώνων πέρασε στην ιστορία ως "η πιο μεγαλειώδης, στην ιστορία του σπορ", όπως είπε ο εκφωνητής Lynn Jones. Ο λόγος ήταν ο Βαλέριος Λεωνίδης.

Τη Δευτέρα 22 Ιουλίου του 1996, η αρένα με τους 5000 θεατές, είχε χωριστεί στα δυο. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι είχαν γεμίσει τις εξέδρες, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ο Süleymanoğlu δεν είχε χάσει το χρυσό, σε διοργάνωση που είχε πάρει μέρος, από το 1983. Αν νικούσε στην Atlanta θα γινόταν ο πρώτος αρσιβαρίστας -στην ιστορία- με 3 back to back χρυσά.

Ήταν ο κυρίαρχος στο σύνολο των κιλών. Είχε χάσει όμως, μια κατηγορία (στο ζετέ) από τον Λεωνίδη, που είχε σηκώσει τα ίδια κιλά στο Παγκόσμιο του 1985. Έχασε όμως, το χρυσό διότι ζύγισε κάποια λίγα γραμμάρια περισσότερα από τον αντίπαλο του -ο ίδιος αποκάλυψε χρόνια μετά πως είχε πιει ένα αναψυκτικό πριν μπει για τον αγώνα. Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας είχε πάρει τα μέτρα του, πριν την Atlanta. Όταν έφτασε εκεί, η ζυγαριά έδειχνε 63 κιλά, 450 γραμμάρια λιγότερα από την ένδειξη όταν ανέβηκε ο Süleymanoğlu σε αυτήν.

Ο Λεωνίδης ήταν αποφασισμένος

Σαν να μην έφτανε η αγωνία των αθλητών για όσα περνούσαν από τα χέρια τους, υπήρχε και το δράμα της πολιτικής διένεξης μεταξύ των χωρών που εκπροσωπούσαν. Είχαν περάσει μόλις έξι μήνες, από την κρίση στα Ίμια.

Τρεις μήνες πριν τους Αγώνες, ο Süleymanoğlu είχε ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για την προετοιμασία του και η New York Times τον ρώτησαν “ποιος θα είναι ο κύριος αντίπαλος σου;”. Είπε ένα όνομα: “Ο Βαλέριος”. Είχε δίκιο.

O Λεωνίδης είχε διευκρινίσει, σε συνέντευξη που έδωσε στο Ολυμπιακό κανάλι, πως "η σχέση μου με τον Naim δεν αφορά διαγωνισμό μεταξύ των χωρών, αλλά διαγωνισμό αθλητικής υπερηφάνειας ευγενούς άμιλλας. Πιστεύω ότι οι συμπατριώτες μου αγαπούν τον Naim. Eίναι αθλητής-φαινόμενο. Για εμένα και μόνο το γεγονός ότι διεκδικώ τη διάκριση εναντίον του και έχω πιθανότητες να νικήσω, είναι επίτευγμα”.

Για οκτώ χρόνια δεν είχα ανταγωνισμό

Ο Süleymanoğlu είχε εξηγήσει με τη σειρά του πως “για πολλά χρόνια στην καριέρα μου, ειδικά την τελευταία οκταετία, δεν είχα αντιπάλους ή σοβαρό ανταγωνισμό. Αυτό ίσχυε μέχρι να εμφανιστεί στο διάβα μου ο Λεωνίδης. Τότε έγιναν τα πράγματα δύσκολα για εμένα. Στο τελευταίο παγκόσμιο κέρδισα, γιατί ζύγιζα λιγότερο. Μετά τον αγώνα, βρεθήκαμε και μιλήσαμε. Είναι πολύ προσγειωμένος. Έχει τις πραγματικές ποιότητες ενός σπουδαίου αθλητή”.

Ανήμερα του αγώνα, 36 αθλητές εμφανίστηκαν στην εκκίνηση του αρασέ, στην κατηγορία των 64 κιλών. Με συνοπτικές διαδικασίες αποχώρησαν οι περισσότεροι και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο Λεωνίδης μπήκε στον αγώνα, στα 140 κιλά και άρχισαν τα παιχνίδια μυαλού, με τον Süleymanoğlu να ζητά αρχικά 2.5 κιλά παραπάνω, πριν καταλήξει στο ότι η προσπάθεια του θα γινόταν στα 145κ. Έκανε το χρέος του. Ακολούθησε ο Wang Guohua, παγκόσμιος ρέκορντμαν στο αρασέ, με 150 κιλά. Ζήτησε 145 κιλά. Δεν τα σήκωσε σε κάποια από τις τρεις προσπάθειες και τέθηκε εκτός. Κάπως έτσι έμειναν οι δυο τους.

Το "μπορείς να τα καταφέρεις" του Ιακώβου

Ο Λεωνίδης πέρασε από πάνω του τα 145 κιλά και περίμενε να δει την επόμενη πρόκληση του αντιπάλου του που είχε άλλες δυο προσπάθειες -ενώ ο Έλληνας αρσιβαρίστας είχε μόνο μία. Ο Τούρκος ζήτησε 147.5 κιλά. Δεν κατάφερε να τα σηκώσει, στην πρώτη προσπάθεια. Του έμεινε μία. Το ίδιο και στον Λεωνίδη που φάνηκε να τα καταφέρνει, αλλά η μπάρα έφυγε πίσω από το κεφάλι του. Ο Süleymanoğlu πήρε μια ανάσα, έβγαλε μια κραυγή, σήκωσε την μπάρα, μπήκε από κάτω, χαμογέλασε και πήρε προβάδισμα 2.5 κιλών, έναντι του Βαλέριου.

Πριν περάσουν στον τελικό, έγιναν συσκέψεις στις ομάδες. Βλέπεις, αν ζητούσαν λίγα κιλά οι αθλητές, θα έχαναν τζάμπα και βερεσέ μια προσπάθεια. Αν έβαζαν πολλά, ρίσκαραν να τεθούν εκτός. Μεταξύ τους υπήρχαν 2.5 κιλά και τρεις προσπάθειες.

“Ξέραμε πόσο δύσκολο θα ήταν να νικήσουμε τον Naim. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα έλεγα στον Βαλέριο πως “μπορείς να τα καταφέρεις”. Δεν του φέρθηκα διαφορετικά από οποιονδήποτε άλλον εκ των αθλητών μου. Αυτή ήταν η δουλειά μου. Να “φτιάχνω” τους αθλητές, να τους δίνω κουράγιο. Η φράση που επαναλάμβανα στον Λεωνίδη ξανά και ξανά ήταν “να προσέχεις την τεχνική σου”. Και συνήθως τελείωνα με το “νίκα τον Naim”.

Ο Süleymanoğlu ξεκίνησε το ζετέ από τα 180 κιλά -μόλις 3 κιλά κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ του Λεωνίδη. Με εντυπωσιακή αποφασιστικότητα, έκανε το... 1-0, υπό τις ιαχές “Naim, Naim” του πλήθους. Ο Ιακώβου συνόδευε τον Λεωνίδη, επισημαίνοντας του τα της τεχνικής (“πήγαινε αργά και σωστά”), όπως εκείνος είχε ακουμπήσει τα χέρια του στην μπάρα. Συγκεντρώθηκε για κάποια δευτερόλεπτα και “ισοφάρισε” τον αντίπαλο του. Η διαφορά που τους χώριζε, παρέμενε στα 2.5 κιλά. Οι προσπάθειες είχαν γίνει δύο.

Ο Süleymanoğlu αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να αυξήσει κατακόρυφα την πίεση του Βαλέριου, ζητώντας 185 κιλά. Δηλαδή, +2 από το παγκόσμιο ρεκόρ του Λεωνίδη. Η προσπάθεια ήταν επιτυχημένη. Έμενε να δούμε πώς θα απαντήσει ο Έλληνας αθλητής. Αν θα ισοφάριζε το νέο παγκόσμιο ρεκόρ (στο ζετέ και στο σύνολο), καλύπτοντας τα 7.5 κιλά της διαφοράς: το ισοφάρισε.

Ήξερα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, αν δεν ολοκληρώσει την προσπάθεια ο Naim

“Δεν ήμουν χαρούμενος, αλλά φυσικά, δεν το έδειξα. Αποφασίσαμε με τον προπονητή, να κάνουμε προσπάθεια υπερήρωα. Του είπα πως πρέπει να φτάσουμε στα 187.5 κιλά”. Η επιθυμία του έγινε σεβαστή και ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ, πραγματικότητα.

“Ήξερα πως δεν έχει τελειώσει κάτι, μέχρι να ολοκληρώσει την προσπάθεια του ο Naim. Με οποιονδήποτε άλλον, θα αισθανόμουν πιο ασφαλής. Όχι όμως, με εκείνον, γιατί ήξερα πως πάντα βρίσκει τη λύση” εξήγησε ο Λεωνίδης που πια είχε καλύψει τη διαφορά και είχε το προβάδισμα, λόγω μικρότερου σωματικού βάρους.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΡΕΚΟΡ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΛΕΠΤΟ

Σε διάστημα μικρότερο του ενός λεπτού, είχαν δημιουργηθεί τρία νέα παγκόσμια ρεκόρ. Η ιστορία είχε φτάσει στην τελευταία προσπάθεια. “Οφείλω να ομολογήσω πως μετά την άρση των 185 κιλών, πίστεψα ότι είχα νικήσει. Μετά, ο Βαλέριος σήκωσε βάρος που πίστευα πως δεν θα καταφέρει να σηκώσει. Στην άρση βαρών, πρέπει να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να νικήσεις. Και το έκανε. Στην τελευταία προσπάθεια έπρεπε να κάνω ό,τι ήταν απαραίτητο, ώστε να πάρω εγώ το χρυσό”.

Δοκίμασε τα 187.5 κιλά. Αν τα σήκωνε, θα έπαιρνε ξανά προβάδισμα 2.5 κιλών. Άλλο ένα ρεκόρ προστέθηκε στη λίστα, για το συνολικό βάρος. Ο αδελφός του Süleymanoğlu πίστεψε πως όλα έχουν τελειώσει. Όχι ο Naim. “Αρχικά σκέφτηκα να δω την τελευταία προσπάθεια του Βαλέριου. Η ομάδα μου όμως, με έπεισε πως θα ήταν χρήσιμο να μην το κάνω. Πήγα λοιπόν, στα backstage και περίμενα το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ακόμα και όταν δεν παρακολουθείς, ξέρεις τι γίνεται. Νωρίτερα, άκουγα τις φωνές των Ελλήνων σε κάθε επιτυχημένη προσπάθεια του Λεωνίδη. Οπότε σε κάθε περίπτωση θα ήξερα τι έχει συμβεί”.

Πίστεψα πως μπορούσα να σηκώσω 190 κιλά

Ο Έλληνας πήγε στα 190 κιλά “επτά περισσότερα από το παγκόσμιο ρεκόρ με το οποίο είχα πάει στους Αγώνες. Ήταν ο μόνος τρόπος που είχα για να νικήσω. Πίστεψα πως είχα τη δυνατότητα να τα καταφέρω”. Αν τα σήκωνε, θα έπαιρνε το χρυσό, ισοφαρίζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ για το συνολικό βάρος. Ο Süleymanoğlu δεν αισθανόταν ιδιαίτερα άνετα, γνωρίζοντας πως δεν εξαρτάται από εκείνον το αποτέλεσμα. Έφτασε το βάρος μέχρι τους ώμους, έβγαλε μια κραυγή και η μπάρα έπεσε στο έδαφος. Ο Süleymanoğlu είχε γράψει ιστορία. “Πριν την τελετή απονομής, του είπα “είσαι ο καλύτερος”. Μου απάντησε “όχι φίλε, είμαστε οι καλύτεροι” θυμάται ο Λεωνίδης.

Φεύγοντας από την Ατλάντα, ο Süleymanoğlu είχε κάνει 46 τα παγκόσμια ρεκόρ που είχε ανανεώσει και 232 τα χρυσά μετάλλια που είχε φορέσει, συνολικά από την πρώτη του διοργάνωση. Τον είχαν ρωτήσει αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Απάντησε “δεν είμαι εγώ αυτός που κρίνει, αλλά ο κόσμος”. Ουσιαστικά, δεν υπήρχε κάποιο δίλημμα.

Η σχέση που οικοδομήθηκε στον αλληλοσεβασμό συνεχίστηκε και όταν πια, είχαν αποσυρθεί οι δυο άνδρες από τα αθλητικά δρώμενα. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Λεωνίδης στη Millyet, μετά το θάνατο του φίλου του, είχε εξηγήσει πως "μετά τα άσχημα νέα ομολογώ ότι δεν αισθάνομαι καλά. Λυπάμαι πολύ. Ο Naim ήταν αντίπαλος μου, αλλά και φίλος. Κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί ήταν πολύτιμη, ιδιαίτερη. Δεν ξέχασα ποτέ την Αtlanta, ούτε το "και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι" του αείμνηστου".

Τον είχαν ρωτήσει αν θα παραστεί στην κηδεία. Είχε αποκαλύψει ότι "θέλω να έλθω, αλλά δεν είμαι σε καλή οικονομική κατάσταση, οπότε θα μου είναι δύσκολο. Θέλω όμως, να πω το ύστατο χαίρε στον Naim", πριν τονίσει ότι "ο θάνατος του δεν είναι απώλεια μόνο για την Τουρκία, αλλά για όλον τον κόσμο".

Ο Υπουργός Νεολαίας και Άθλησης της Τουρκίας, Osman Askin Bak διάβασε τις δηλώσεις του Έλληνας θρύλου και αποφάσισε να τον καλέσει στην κηδεία, καλύπτοντας τα έξοδα. Και κάπως έτσι προέκυψε αυτό.

Ο Λεωνίδης φίλησε το φέρετρο του Süleymanoğlu, το οποίο ήταν τυλιγμένο με την τουρκική σημαία, αποτίοντας μ' αυτό τον τρόπο φόρο τιμής στον μεγάλο αντίπαλό του. Λίγο αργότερα ευχαρίστησε τον Τούρκο Υπουργό που του έδωσε την ευκαιρία να είναι παρών, στο "αντίο" του φίλου του. Σε δηλώσεις στο Skorer TV είπε χαρακτηριστικά ότι "ήταν φίλος μου, όχι μόνο αντίπαλος μου. Η απώλεια του προκαλεί θλίψη όχι μόνο στους δικούς του ανθρώπους και τους φίλους του, αλλά σε όλη την αθλητική κοινότητα. Ήταν ο μεγαλύτερος αρσιβαρίτσας της χιλιετίας. Ήταν θρύλος και για εμένα.

Ειλικρινά δεν πίστεψα ποτέ πως θα έλθει η μέρα που θα καταφέρω να τον ανταγωνιστώ σε σημείο που να διεκδικούμε επί ίσοις όροις Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο. Υπήρξα πολύ τυχερός που είχα τη δυνατότητα να διαγωνιστώ στα ίδια events με τον Naim. Με έκανε καλύτερο αθλητή, γιατί είχα έναν τεράστιο στόχο να υλοποιήσω: να κοιτάξω στα μάτια τον αρσιβαρίστα που ήταν για όλους μας πολύ πιο μπροστά, πολύ πιο ψηλά. Πιστεύω πως δεν θα ξαναβγεί αρσιβαρίστας σαν και αυτόν".

Credits: AP Photo/Olympic