Είναι ο τύπος που φυλάει τη βέρα, έπειτα από κάθε γκολ, που σε 16 χρόνια στη Real Madrid δεν αποβλήθηκε ποτέ, που το αγαπημένο του ποτό είναι το νερό, που όταν δεν είναι στο γήπεδο, είναι με τα παιδιά του. Είναι από αυτούς που δεν έχουν φαντεζί αυτοκίνητα ή λουσάτο τρόπο ζωής. Εκείνους που λατρεύουν να δίνουν αυτόγραφα, ενώ δεν δίνουν δικαιώματα. Από αυτούς που αναγνωρίζουν ότι ήταν ευλογημένοι και δίνουν πολλά σε φιλανθρωπικούς σκοπούς " γιατί θέλω να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος, για όλους". Θα μπορούσες να τον πεις και βαρετό. Όταν βέβαια, μάθαινες πως είναι ο Raúl González Blanco θα σκεφτόσουν πως τελικά όλοι έχουν δικαίωμα... στις απλές χαρές της ζωής, σωστά;

Οι φτωχές καταβολές του προσδιορίζονται ως ο λόγος που εκ των προτεραιοτήτων του ήταν ανέκαθεν η ισορροπία στη ζωή του. Γεννήθηκε (στις 27/6 του 1977) σε ένα εργατικό προάστιο της Μαδρίτης, το San Cristobal de los Angeles, σε ένα μικροσκοπικό σπίτι που μοιραζόταν με τους γονείς του και τα δυο του αδέλφια. Ο πατέρας του, Pedro ήταν ηλεκτρολόγος -και οπαδός της Atlético- και η μητέρα του, Maria Luisa φρόντιζε το νοικοκυριό. Είχαν τα απαραίτητα. Ό,τι άλλο, ήταν πολυτέλεια. Για παράδειγμα, το πρώτο του ποδήλατο. Ή τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας. Εκείνο το βράδυ δεν κατάφερε να κοιμηθεί από τον ενθουσιασμό του. Απ' όταν θυμόταν τον εαυτό του (ή τον θυμούνταν οι άλλοι) είχε μια μπάλα στα πόδια. Όπου και αν βρισκόταν.

Δεν τον ήθελαν, γιατί ήταν αδύνατος και μικρόσωμος

Ονειρευόταν να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής -όχι απλά να ασχοληθεί με το σπορ. Λάτρευε να βλέπει τον Maradona και αφιέρωνε ατελείωτες ώρες στο να προσπαθεί να μιμηθεί αυτά που έκανε το είδωλο του. Ζήτησε από τους γονείς του να τον γράψουν σε μια ακαδημία. Ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν. Δεν είχα τα χρήματα. Πήρε την επόμενη επιλογή: πήγε για δοκιμαστικά σε παιδική ομάδα. Μολονότι ήταν πολύ γρήγορος και είχε πολύ καλή ντρίμπλα, τον απέρριψαν, γιατί ήταν μικρόσωμος και πολύ αδύνατος. Τότε υποσχέθηκε στον εαυτό του πως θα έκανε ό,τι χρειαζόταν, για να πάρει κιλά -δεδομένου ότι οι γονείς του δεν ήταν σε θέση να του δώσουν περισσότερο φαγητό. Η μητέρα του είχε αποκαλύψει χρόνια αργότερα ότι "ξαφνικά, μια μέρα ο γιος μου ξύπνησε και είχε τεράστια όρεξη. Με ρωτούσε διαρκώς πόσες θερμίδες έχει το κάθε τι που τρώει".

Έως τα 10 πάλευε, γραμμάριο δεν έπαιρνε, οπότε αποδέχθηκε την πραγματικότητα και κοίταξε πώς να την κάνει πλεονέκτημα, όπως προσπαθούσε να βρει -επιτέλους- μια ομάδα να παίξει. Αυτή ήταν η San Cristobal. Πρώτα (1987-88) έγινε μέλος του παιδικού τμήματος και πολύ σύντομα (σε μια σεζόν) μετακόμισε στους εφήβους. Έγινε... ένα μαγείρεμα στα χαρτιά του, γιατί ήταν μικρός για να παίξει. Έμεινε εκεί ένα ακόμα χρόνο. Τι έγινε μετά; Τον είδε ο σκάουτ Emilio Mauri, να παίζει με το 10 στην πλάτη. " Ήταν 13 και ήδη ξεχώριζε" είχε εξηγήσει. Αμέσως, πήγε στην Atlético και... σχεδόν απαίτησε να τον πάρουν. Πες, πες, έπεισε τον προπονητή της ομάδας παίδων, Francisco de Paula να κάνει την κίνηση. Μόλις αντίκρισε τον νεαρό, ήξερε πως είχε βρει αρχηγό.

Εμφανίστηκε λοιπόν, στο σπίτι της οικογενείας ο πρόεδρος της Atlético, Jesus Gil y Gil, με μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Αν δεχόταν ο πατέρας του να μεταγράψει το παιδί του στο σύλλογο, εκείνος υποσχέθηκε πως θα πλήρωνε τα δίδακτρα για το πανεπιστήμιο. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Τι έγινε; Πριν σας πούμε, θα κάνουμε ένα.. διάλειμμα για να σας ενημερώσουμε ότι όταν το 2012 η San Cristobal εξέπεμψε σήμα κινδύνου, εκείνος ανταποκρίθηκε και έδωσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να πληρώσει όσα χρωστούσε και να επιβιώσει.

Ο Raúl ήταν το μεγαλύτερο λάθος στην ιστορία της Atlético

Στην Atlético, ο Raúl σκόραρε 55 γκολ (από τα 264 της ομάδας του), στην πρώτη του χρονιά και η Atlético πήρε -αήττητη- το πρωτάθλημα της κατηγορίας."Ήταν αρχηγός όνομα και πράγμα, ήταν ηγέτης" θυμάται ο de Paula. Ο μικρός, ο οποίος δήλωνε φίλαθλος της Atlético (ελέω μπαμπά, βεβαίως), προωθήθηκε αμέσως στην ομάδα Νέων, όντας έναν χρόνο μικρότερος από όλους. Ε και; Συνέχισε να είναι ηγέτης στη νέα κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τον τελικό να διεξάγεται στην Τενερίφη. Εκείνο το σαββατοκύριακο, η πρώτη ομάδα του συλλόγου είχε νικήσει τη Real Madrid στον τελικό του κυπέλλου (2-0) και το διήμερο εξελίχθηκε σε γιορτή. Παρεμπιπτόντως, ήταν ο πρώτος τίτλος του σωματείου, σε εθνικό επίπεδο για τα φυτώρια.

Και τότε (1992) ήταν για τον Gil η κατάλληλη στιγμή για να διαλύσει το τμήμα. Είπε πως το έκανε για να σώσει την πρώτη ομάδα. Υπήρχαν οικονομικά προβλήματα και από κάπου έπρεπε... να "κόψει". Αυτή θα καταγραφόταν ως "η μεγαλύτερη γκάφα του Gil" ή αλλιώς "το μεγαλύτερο λάθος της Atlético". Οι φαν της ακόμα εκνευρίζονται όταν σκέφτονται πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί η ιστορία αν ο Raúl έμενε κοντά τους. Αν δεν πήγαινε... σε αυτούς. Τους άλλους. Τους μισητούς. Βλέπετε, η Real CF έκανε το προφανές και κάλεσε τον ταλαντούχο νέο -που την είχε κάνει... κομμάτια. Σε μια κίνηση απελπισίας (πια) ο Gil του έδωσε επαγγελματικό συμβόλαιο, για να παίξει με την ανδρική ομάδα. Το παιδί (ήταν 15 χρόνων) δεν τον εμπιστεύτηκε και διάλεξε να φύγει. Έγινε μέλος της "Fábrica".Όχι όποιας κι όποιας, αλλά της LA Fábrica (όπως έχουν ονομάσει οι Μαδριλένοι την ακαδημία ποδοσφαίρου της Real).

Ο Valdano τον ενημέρωσε για το ντεμπούτο, μην τυχόν και λιποθυμήσει

Στα επτά πρώτα ματς που έπαιξε με τη νέα του ομάδα (1992-93), μέτρησε 13 γκολ. Το πρώτο ήταν με την Alcala, στις 19/9 του 1992. Η ομάδα του νίκησε 5-0 και εκείνος σκόραρε το πρώτο γκολ. Εκείνος δεν θυμάται την ημέρα. Τη θυμάται όμως, ο προπονητής του Antonio Quirogi. " Φάνηκε από την αρχή της παρουσίας του στη Real, ότι είχε την τάση μαζί και όσα χρειάζονταν, για να γίνει αρχηγός. Φαινόταν από τότε πως έχει τις δυνατότητες να γίνει εξαιρετικός παίκτης. Εν τω μεταξύ, μολονότι ήταν πολύ καλύτερος από τους άλλους παίκτες, δεν καυχήθηκε ποτέ. Ποτέ δεν είχε ύφος. Ήταν ο πιο ταπεινός και πάντα είχε τεράστιες απαιτήσεις από τον εαυτό του. Ζούσε για να παίζει ποδόσφαιρο. Είχε εμμονή". Την επόμενη χρονιά, πήρε προαγωγή για την Juvenil C (U16) πριν ολοκληρωθεί η σεζόν ήταν ήδη στη Juvenil A (U19). Και όλα αυτά συνέβαιναν, ενώ ξυπνούσε το χάραμα, για να πάρει το πρώτο τρένο, μετά το metro και έπειτα ένα λεωφορείο, μέχρι να φτάσει στο γήπεδο για προπόνηση.

Εξυπακούεται πως όλα αυτά είχαν υποπέσει στην αντίληψη του Jorge Valdano, που τον κάλεσε στην πρώτη ομάδα. Αρχικά για προπονήσεις. Και στις 29/10 του 1994, στο "Romareda", στο ματς με την Real Zaragoza τον σήκωσε από τον πάγκο, για να περάσει στη θέση του Emilio Butragueño -ενός εκ των παιδικών του ηρώων και κάτοχο της φανέλας με το Νο7. Την παραμονή του αγώνα, τον ενημέρωσε για το πώς θα εξελισσόταν η ιστορία, αφήνοντας για το τέλος το σχόλιο " προσπάθησε να μη λιποθυμήσεις". Ο Valdano περίμενε ότι το παιδί θα 'χει ένα άγχος, ένα στρες, μια αγωνία. Δεν είδε τίποτα από αυτά. Τον άκουσε να λέει " αν θες να νικήσεις, να με βάλεις". Εξυπακούεται πως δεν είχε ιδέα ότι ο νεαρός είχε αποκοιμηθεί στο λεωφορείο που μετέφερε την ομάδα στο γήπεδο!

Ήταν 17 χρόνων και 4 μηνών. Έγινε ο νεαρότερος σε ηλικία παίκτης, που είχε παίξει με τη "βασίλισσα" σε επίσημο ματς, στην ιστορία του οργανισμού. Η Real έχασε (3-2) και ο βοηθός του Valdano, Angel Cappa είχε την έμπνευση να πλησιάσει τον μικρό, να του δώσει κουράγιο. Του είπε "έκανες ό,τι μπορούσες". " Με κοίταξε σαν να μου έλεγε "τι μου λες τώρα; Ξέρω τι γίνεται. Ειλικρινά, εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι είμαι πολύ ηλίθιος. Ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Από τότε έθετε υπεράνθρωπους στόχους". Στη δεύτερη συμμετοχή βρήκε το δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα (η μοίρα το θέλησε να είναι στο ντέρμπι με την Atlético, στις 5/11, στο Santiago Bernabeu), έδωσε μια ασίστ και κέρδισε πέναλτι. Έως το τέλος της περιόδου, είχε 7 γκολ σε 29 εμφανίσεις. Η ομάδα του είχε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος από το 1990 (για το Champions League δεν γινόταν καν λόγος -η τελευταία άρση ήταν αυτή του 1966). Το έκανε την άνοιξη του 1995. Αυτή ήταν μόνο η αρχή της ιστορίας που... έκανε video η Real Madrid, την ημέρα που ο Raúl συμπλήρωσε μια εικοσαετία από το πρώτο του παιχνίδι, ως μέλος της.

Στο μεσοδιάστημα, είχε ζήσει -για την ακρίβεια είχε απολαύσει- συνθήκες που η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών ούτε καν έχει ονειρευτεί. Βέβαια, δεν είναι πολλοί εκείνοι που είχαν το ταλέντο του στο σκοράρισμα, την ικανότητα του στη δημιουργία ή τη συνέπεια του -ήταν στην κορυφή αυτής της λίστας, σε ό,τι αφορά τους εκπροσώπους της γενιάς του. Ήταν γρήγορος, εκτελούσε με το αριστερό, από όλα τα σημεία (δεν έκανε διακρίσεις), είχε τη δυνατότητα να παίζει σε όλες τις θέσεις, στην επίθεση, διέθετε τεράστια ικανότητα στο κοντρόλ (η τεχνική του ήταν απαράμιλλη), ενώ ήταν αποτελεσματικός στο ψηλό παιχνίδι, αλλά και με τα πόδια. Την ίδια ώρα, ήξερε πώς και πότε να κάνει τους συμπαίκτες του να φαίνονται καλύτεροι (μέσω των ασίστ ή δημιουργώντας για εκείνους) και ήταν η χαρά του προπονητή. Δεν διαμαρτυρόταν, ήταν ο θρίαμβος της πειθαρχίας και -σοκ- δεν είδε ποτέ την κόκκινη κάρτα. Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Fernando Hierro του είχε "κολλήσει" ως παρατσούκλι το "Ferrari". Αυτοί που έχουν γνώση, επιμένουν ότι αν δεν είχε βρεθεί η Mamen Sanz στο δρόμο του, ενδεχομένως εκείνος να 'χε χαθεί.

Όταν σώθηκε από μια γυναίκα

Γιατί την εκπληκτική αρχή, διαδέχθηκε μια περίοδος που σταμάτησε να σκοράρει, σταμάτησε να μιλά στα ΜΜΕ, να προσπαθεί στο 1000% και άρχισε να βγαίνει, να πίνει και να ζει ως παιδί της ηλικίας του -που δεν έχει υποχρεώσεις. Οι φήμες τον ήθελαν να 'χει κατάθλιψη. Είχε αποταθεί και σε ειδικό, αλλά δεν ένιωθε καλύτερα. Ώσπου έπεσε το βλέμμα του στη γυναίκα της ζωής του και ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση του, σε μια βραδιά. Μαζί και το γκολ.

H μόνη... παρέκκλιση από τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής που ακολούθησε γενικά στη ζωή του -τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένων των συνθηκών- ήταν ο γάμος του με την Mamen Sanz. Για την ακρίβεια, την María del Carmen Redondo Sanz. Πρώην Miss Madrid και μοντέλο στο επάγγελμα, με δουλειές για τον Armani, τη Lexus και άλλες εταιρίες. Γιατί από έναν τύπο σαν τον Raúl, θα περίμενες κάτι διαφορετικό.

Γνωρίστηκαν το 1997 (τη χρονιά που μετείχε στο Supermodel of the world και... τερμάτισε δεύτερη), στο cocktail bar, όπου εργαζόταν ως σερβιτόρα. Σημείωση: το κατάστημα άνηκε στον Raul. Αρχικά, τον ενημέρωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για σχέση, διότι ήθελε να αφοσιωθεί στην καριέρα της. Εκείνος σεβάστηκε την απόφαση. Επέστρεψε δριμύτερος, αφότου αναδείχθηκε Miss Madrid. Και τότε το κάστρο έπεσε. Ενόσω υπήρχε αντίσταση, ο άνδρας της υπόθεσης είχε αποκτήσεις τις παραστάσεις του, με κοπέλες που κινούνταν στο χώρο της μόδας (την Ιnes Sainz, Miss España '97, την Mar Flores, νικήτρια διαγωνισμού ομορφιάς το 1989 και διάφορα άλλα κορίτσια). Ντοκουμέντα δεν υπήρξαν. Αυτό θα άλλαζε. Οι κακοήθεις είχαν πει ότι η Real Madrid είχε λόγο και στην προσωπική ζωή των παικτών της. Όταν οι ιθύνοντες διαπίστωσαν πως ο Raul είναι πολύ κοντά στο να χάσει τον προορισμό του (έβγαινε καθημερινά με τον Jose Maria Gutierrez και είχαν αποκτήσει τη φήμη των party boys), πήραν τα μέτρα τους και... του θύμισαν τη Mamen.

Μόλις λοιπόν, μάθατε την πηγή έμπνευσης, για το "aguanís", το οποίο παρουσίασε σε εθνικό επίπεδο την 1 Δεκεμβρίου του 1998, οπότε η Real πήρε το πρώτο της Intercontinental, επικρατώντας 2-1 της Vasco de Gama. Όπως θα μάθαινε ο κόσμος αργότερα, ήταν play που είχε πρωτοδοκιμάσει όταν ήταν παιδί στην San Cristobal και αφορούσε προσποίηση στον τερματοφύλακα. Aguanis τώρα, είναι ο συνδυασμός νερού με το λικέρ anisette. Σημείωσε και ότι " πάντα αυτοσχεδιάζω, γιατί έχω ελάχιστα δευτερόλεπτα να αποφασίσω τι θα κάνω", πριν καταλήξει στο " τέτοιου είδους γκολ τα βάζεις, όταν το 'χεις μέσα σου. Αλλιώς, δεν πας καν για τη φάση".

Την 1η Ιουλίου του 1999 εισήλθαν εις γάμου κοινωνία. Ο πρωτότοκος (τον ονόμασε Jorge, από το θρύλο της Real, Jorge Valdano) ήταν καθ' οδόν και ο Raul 22 χρόνων. Εκείνη ήταν 24. Απέκτησαν έξι παιδιά, ενώ η Mamen άπαξ και έγινε κυρία Gonzalez Blanco αφοσιώθηκε σε αυτόν τον τίτλο -και άφησε όλα τα άλλα που την απασχολούσαν έως τότε. Aπέφευγε τα ΜΜΕ, έως το 2010, οπότε πήρε πτυχίο παιδαγωγού και υποχώρησε στο αίτημα του περιοδικού "ELLE". Εμφανίστηκε στο ραντεβού με τα πέντε παιδιά που είχε το ζεύγος, έως τότε, για να εστιάσει στην υπέροχη σχέση που όπως είπε, είχε τον επί έντεκα χρόνια σύζυγο της. " Έχω πλήρη επίγνωση του ότι έχω παντρευτεί έναν πολύ δημοφιλή άνθρωπο. Μεγαλώσαμε μαζί με τον Raúl, "χτίσαμε" τη σχέση που έχουμε", είχε πει. Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσε να πει; Πολλώ δε από τη στιγμή που ο σύζυγος της καθιέρωσε αυτήν την κίνηση:

Οι κακές γλώσσες ωστόσο, σχολίασαν και αυτήν την ενέργεια. Πώς; Είπαν ότι ο Raúl την έβαλε στο... μενού του, μετά κάθε γκολ που σκόραρε, όταν ο γάμος είχε πρόβλημα. Όταν είχε κάνει... κάτι και ήθελε με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσει τη συγχώρεση της γυναίκας του. Αλήθεια ή ψέματα, το βέβαιο είναι ότι το παγκόσμιο ποδόσφαιρο απέκτησε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς πανηγυρισμούς.

"Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα της νέας μου ζωής. Σας ευχαριστώ για όλα, από τα βάθη της ποδοσφαιρικής καρδιάς μου"

Ένα πρωινό Δευτέρας, είπε το "αντίο" στη Real Madrid. Ήταν 33 χρόνων και φορούσε τη φανέλα της, 16 χρόνια. Είχε "σπάσει" το ιστορικό ρεκόρ του Alfredo di Stefano -ο αείμνηστος θρύλος της "βασίλισσας" είχε σταματήσει στα 307 και ο Raúl έφτασε τα 323-, είχε γίνει ο αρχηγός της ομάδας και ένας από τους πιο εικονικούς παίκτες, του θρυλικού οργανισμού. Ομολόγησε πως λυπόταν που εγκατέλειπε την ομάδα, στην οποία είχε περάσει όλη του την καριέρα, αλλά ήθελε να πάει κάπου που να παίζει. Αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί πια στη "βασίλισσα", όπως είχε διαφανεί από την τελευταία περίοδο (2009-10, οπότε ο Cristiano Ronaldo έπαιζε δίπλα του και σεβόμενος το μεγαλείο του Raul αντί του Νο7 πήρε το Νο9). Αρχικά, ο Manuel Pellegrini τον είχε χαρακτηρίσει "αδιαμφισβήτητο starter". Η συνέχεια δεν ήταν ακριβώς αυτή. Ξεκίνησε μόνο 13 ματς και τα περισσότερα στην εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου. Στο τέλος της διαδρομής, η ομάδα του δεν είχε πατήσει σε κάποια κορυφή. Συμπτωματικά, το τελευταίο του παιχνίδι με τη Real ήταν εναντίον της ομάδας που είχε κάνει ντεμπούτο: της Zaragoza, στο Romareda. Aκολούθως, ο Jose Mourinho που αντικατέστησε τον Pellegrini, τον κάλεσε για πρωινό και εκεί τον ενημέρωσε ότι δεν επρόκειτο να τον χρησιμοποιήσει, ως πρώτη λύση.

Εκείνος ήθελε περισσότερα. Ο Πορτογάλος δεν κατάφερε να τον πείσει να μείνει και το τέλος ήταν αναπόφευκτο. " Το ποδόσφαιρο έχει υπάρξει η ζωή μου και η Real το σπίτι μου. Εδώ έζησα μοναδικά συναισθήματα. Μαζί ζήσαμε μοναδικές στιγμές. Νιώθω ακόμα ποδοσφαιριστής και θέλω να συνεχίσω να παίζω. Πάντα όμως, θα είμαι πιστός στη Real Madrid. Προσπάθησα να κάνω ό,τι μπορούσα, το διάστημα που ήμουν εδώ", είπε κατά την έξοδο του. Αυτό το "χαίρε" ήταν πολύ μοναχικό και άδικο, για έναν ποδοσφαιριστή σαν και του λόγου του. Πράγμα που αντιλήφθηκε η Real Madrd (έστω και με μια μικρή καθυστέρηση -στις 22/8 του 2013) και επανόρθωσε, όταν σε αγώνα με την Al Sadd, όπου πήγε το 2012 και έμεινε έως το 2014, στο κατάμεστο Santiago Bernabéu, φόρεσε και τις δυο φανέλες. Μια σε κάθε ημίχρονο. Και γνώρισε την αποθέωση που του άξιζε. Στο τέλος της βραδιάς, ενημέρωσε ότι " εδώ είναι το σπίτι μου και θα επιστρέψω όταν θα μπορώ να δώσω κάτι διαφορετικό".

Τι είχε επιτύχει όμως, με τη Real Madrid; Πάρτε στυλό και χαρτί (ή απλά συνεχίστε να διαβάζετε, αρκεί... να 'χετε λίγο χρόνο στη διάθεση σας). Εν ολίγοις, κατέκτησε ό,τι τρόπαιο κυκλοφορεί εκεί έξω, πέραν ενός: του Copa del Rey. Τέσσερα SuperCopa (1997, 2001, 2003, 2008), έξι πρωταθλήματα ( 1994–95, 1996–97, 2000–01, 2002–03, 2006–07, 2007–08), τρία Champions League (1997–98, 1999–2000, 2001–02), ένα Super Cup της UEFA (2002) και δύο Intercontinental (1998, 2002). Μια στιγμή. Λίγη υπομονή. Αναδείχθηκε πέντε φορές "καλύτερος παίκτης" στη La Liga (1996–97, 1998–99, 1999–2000, 2000–01, 2001–02), αριθμός που παρεμπιπτόντως είναι ρεκόρ. Η UEFA τον προτίμησε τρεις φορές (2000, 2001, 2002) για "καλύτερο επιθετικό", σύνολο που επίσης δεν έχει προηγούμενο. Το 1995 ήταν ο "παίκτης έκπληξη", ήταν ο νεαρότερος σε ηλικία που έφτασε τα 50 γκολ στη Liga (20 χρόνων), έχει βραβευτεί από όλα τα μέσα και τους φορείς και σε... συνολικότερο επίπεδο, είναι ο τρίτος σκόρερ των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, σε συλλογικό επίπεδο, με 125 γκολ και ο τρίτος σκόρερ όλων των εποχών, στο Champions League -πίσω από τους Lionel Messi και Cristiano Ronaldo. Έχει το ρεκόρ και των συμμετοχών σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (150), στη Liga με τη φανέλα της Real (550 ματς)... και συνολικά στη "βασίλισσα" (741). Ήταν αρχηγός της παρέας του (φευ) και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, με 323 γκολ, σε 740 ματς). Επίσης, έχει σκοράρει τα περισσότερα ματς στα clasico και σε ό,τι αφορά τον οργανισμό που εργαζόταν (15).Τώρα, μπορείτε να καταλάβετε γιατί κάποια εποχή οι φίλα προσκείμενοι στην ομάδα, την αποκαλούσαν "Raúl Madrid".

Και δεν σας είπαμε ακόμα, τι έκανε με την εθνική. Ευκαιρία είναι. Το εθνόσημο στο στήθος το πρωτοφόρεσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο U20, το 1995. Έδωσε τρία γκολ σε πέντε ματς. Η σούμα, με τις μικρές εθνικές ήταν 17 γκολ. Έκανε πρώτη εμφάνιση στην ανδρών, τον Οκτώβριο του 1996 -στα 19 του. Συνολικά, μετείχε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (1998, 2002, 2006), δύο Euro (2000, 2004), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (1996) και μέτρησε 44 γκολ, σε όλες αυτές τις διαδικασίες. Ή αν προτιμάτε, σε 102 συμμετοχές. Αυτή η επίδοση, ήταν ρεκόρ έως τις 25/3 του 2011, οπότε το "έσπασε" ο David Villa -σε αγώνα για τα προκριματικά του Euro 2012. Πίσω στον Raúl, το 1999 αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ του κόσμου, έχει μια θέση στους 100 μεγαλύτερους -ζώντες- παίκτες του 20υ αιώνα της FIFA, ήταν υποψήφιος για τη "Balon D' Or" 10 φορές και μπήκε έξι φορές στο ΤΟΡ10 για το "FIFA World Player".

Δεν επελέγη για το Euro2008 -αυτό που κατέκτησε η χώρα του. Η τελευταία συμμετοχή ήταν στην ήττα από τη Βόρειο Ιρλανδία, στο Belfast για τα προκριματικά εκείνου του πανευρωπαϊκού -τον Σεπτέμβριο του 2006. Σκεφτείτε δε, ότι στα 30 του είχε ζήσει την καλύτερη σεζόν της προηγούμενης επταετίες, σκοράροντας 18 φορές με την πρωταθλήτρια Real. Ο Luis Aragones τον άφησε εκτός (προτίμησε τους Fernando Torres και David Villa), γιατί όπως είπε " επικεντρώνομαι στους παίκτες, όχι στους συλλόγους. Υπάρχουν κάποιοι που σκόραραν περισσότερα γκολ από εκείνον, αναλογικά με τα λεπτά συμμετοχής τους, οι οποίοι επίσης είναι εκτός". Το περιβραχιόνιο του αρχηγού δεν πήγε μακριά. Πέρασε στον Iker Casillas, συγκάτοικο του Raúl.

Πήγα όπου μου έδειξαν ότι με ήθελαν περισσότερο

Μια από τις πιο δημοφιλείς ατάκες του, όταν ήταν παίκτης της Real Madrid, ήταν πως ήθελε να τελειώσει την καριέρα του, ως παίκτης της "βασίλισσας". Αυτό δεν κατέστη δυνατό. Οπότε -όπως έκανε από την αρχή της καριέρας του- πήγε στην αμέσως καλύτερη επόμενη λύση. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν, εκείνος διάλεξε την ομάδα που τον κυνήγησε περισσότερο. Ήταν η Schalke. " Έκαναν τα πιο πολλά, για να με κάνουν να νιώθω ότι με θέλουν", είχε πει. Ζήτησε τη συμβουλή αρκετών πρώην συμπαικτών του, στην εθνική. Όπως του Guardiola και του Hierro. Τύποι που είχαν ζήσει ό,τι και εκείνος και είχαν επιλέξει μικρότερες ομάδες, με λιγότερη πίεση και πιο ευτυχισμένη καθημερινότητα. Τους πρώτους μήνες " ένιωθα σαν μικρό παιδί. Τόσο πολύ απολάμβανα αυτό που μου συνέβαινε. Η Schalke έγινε για εμένα μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια, ήθελα να βιώσω νέες αισθήσεις". Η ειρωνεία της τύχης ήταν πως ενώ εκείνος ήταν μακριά, η Real υποχρεώθηκε να βρει παίκτη στη θέση του. Πήρε τον Emmanuel Adebayor, με δανεισμό και στο τέλος της σεζόν είχε κατακτήσει το μόνο τρόπαιο που είχε ξεφύγει από τον Raúl: το Copa del Rey.

Εκείνος ωστόσο, είχε άλλα θέματα να ασχοληθεί. Είχε υπογράψει διετές συμβόλαιο και το τίμησε (δεόντως), όπως η παρέα του κατακτούσε το DFB Pokal (2011) και το DFL Supercup (2011) και έφτανε στα ημιτελικά του Champions League. Σε 63 ματς στη Bundesliga, είχε σκοράρει 27 φορές. To 2011 ήταν και η χρονιά που ήταν φιναλίστ του "Χρυσού παπουτσιού". Είχε και μια συμμετοχή ως αρχηγός, στις 19/11 του ίδιου έτους, όταν ήταν τραυματίας ο Benedikt Höwedes. Σε αυτόν τον αγώνα, η Schalke νίκησε την FC Nürnberg 4-0. Εκείνος σκόραρε το δεύτερο γκολ, ενώ έδωσε τις ασίστ στο τελευταίο. Σε συνέντευξη Τύπου, στις 19/4 του 2012 και ενώ είχε τιμήσει αυτά που είχε υπογράψει με τους Γερμανούς, ενημέρωσε πως " το μέλλον μου δεν είναι στην Ευρώπη". Σε μια διετία ωστόσο, είχε καταφέρει να 'χει τέτοια επιρροή που του ετοίμασαν ειδικό event για να τον αποχαιρετήσουν (στις 28/4). Κρέμασαν και ένα τεράστιο πανό, με... ένα τεράστιο "ευχαριστώ". Συν αυτά, απέσυραν το Νο7. Δεν ήταν για πάντα, αφού το 2013 το έδωσαν στον Max Meyer. Η πρόθεση ωστόσο, μετράει. Μαζί και το δεδομένο ότι στη Γερμανία ήταν η πιο χαλαρή έκδοση του εαυτού του. Εκτός των αγωνιστικών χώρων. Εντός, έγινε ό,τι ήθελε να γίνει, όταν υπέγραψε στη Schalke. Πίεσε τον εαυτό του σε νέα όρια, εκτός της άνεσης, της βολής του.

Όταν είπε πως δεν θα συνεχίσει στην Ευρώπη, είχε πολύ ξεκάθαρο λόγο: την πρόταση της Al Sadd που του έδινε 51 εκατομμύρια ευρώ για μονοετές συμβόλαιο, προκειμένου να τον κάνει δικό της. Και κάπως έτσι μετακόμισε στη Doha του Qatar. Εδώ θα χρειαστεί να συμπληρώσουμε και ότι από τα πρώτα βήματα της επαγγελματικής του καριέρας, είχε συμβόλαιο με την Adidas που μέσα στα χρόνια έγινε υπερπολυτελές. Τα χρήματα του εν τω μεταξύ, τα επένδυε κυρίως σε αγορά σπιτιών. Τι έκανε όμως, στην Qatar Stars League; Τα συνηθισμένα. Πήρε το πρωτάθλημα, σκόραρε στην πρώτη εμφάνιση (5/8/2012, οπότε πήγε στην άσπρη βούλα και διαμόρφωσε το 2-0 επί της Mesaimeer, για το Sheikh Jassen Cup), φόρεσε το περιβραχιόνιο του κάπτεν, πήρε το βραβείο για το Fair Play και έφτασε τα 1000 παιχνίδια -ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τι άλλο μπορούσε να θέλει από την καριέρα του;

Μάλλον τίποτα. Όπως όμως, είπε όταν ανακοινώθηκε από την New York Cosmos (30/10/2014) " μου άρεσε το project. Ο προπονητής, Giovanni Savarese μου μετέφερε το πάθος του. Έπειτα από 20 χρόνια σε Ισπανία, Γερμανία και Κατάρ ένιωσα ότι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο μέρος, για να τελειώσω την καριέρα μου. Ήλθα για να παίξω ποδόσφαιρο, να βοηθήσω στις υποδομές, στη δημιουργία ακαδημίας, να δουλέψω με νέους παίκτες. Αυτό είναι κάτι που θέλω να κάνω στο μέλλον". Οι Αμερικανοί τον πλήρωσαν και για να είναι τεχνικός σύμβουλος, στις υποδομές. Ένα από τα πλεονεκτήματα της νέας του ομάδας, ήταν η πόλη στην οποία έδρευε " και είναι εκπληκτική ευκαιρία για την οικογένεια μου, από όλες τις απόψεις. Κυρίως, σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση των παιδιών μου". Όταν τον ρώτησαν τι ήθελε να επιτύχει, είπε " να διασκεδάσω παίζοντας ποδόσφαιρο, όπως βοηθώ τους νέους παίκτες να βελτιωθούν και καλώς εχόντων των πραγμάτων να πάρουμε τίτλους". Παραδοσιακά, σκόραρε στην πρώτη συμμετοχή (1-1 με την Indy Eleven) και έδωσε ό,τι είχε μέσα του, για να τιμήσει αυτά που είχε δεσμευτεί. Και όπως έκανε πάντα, ενημέρωσε εγκαίρως για τις προθέσεις του: με την ολοκλήρωση της σεζόν στο NASL θα ολοκληρώσει και τη θαυμαστή καριέρα του, ως παίκτης . Η Cosmos προστέθηκε στις ομάδες που τον θεωρούν μέλος της οικογένειας τους και σε αυτές που είπαν πως η πόρτα τους είναι ανοιχτή, όποτε θέλει να επιστρέψει με όποιο πόστο επιθυμεί. Αυτό είναι κάτι που επίσης, δεν έχει ζήσει η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών του επιπέδου του.