Έχει δηλώσει υπερήφανος που είναι μαύρος. Τι σημαίνει αυτό, για τον Charles Barkley; "Να προσπαθώ να κάνω το παρελθόν σημαντικό και ουσιαστικό. Να μην απογοητεύω τους ηγέτες που είχαμε. Στο μυαλό μου ή είσαι μέρος του προβλήματος ή είσαι μέρος της λύσης. Και ο ρατσισμός δεν μπορεί να είναι η λύση για τίποτα". Παρεμπιπτόντως, επέλεξε μια λευκή για σύζυγο του, όταν ήταν ακόμα στη Philadelphia "και δεν θα απολογηθώ για αυτό, ούτε γιατί θέλω να στηρίζω τους ανθρώπους μου. Θέλω οι μαύροι να είναι επιτυχημένοι". Θέλει και κάτι ακόμα: "να μην είμαστε εχθροί της φυλής μας". Τι έχει πάθει; Κατ' αρχάς μεγάλωσε (σήμερα έχει γενέθλια). Δεύτερον, όπως έχει πει ο Larry Platt, δημοσιογράφος από τη Philly και επί χρόνια φίλος του "Sir" "από τότε που τον γνώρισα έως σήμερα, είναι σε διαρκή διαδικασία εξέλιξης. Είναι αδύνατο να τον βάλεις σε μια κατηγορία" γιατί είναι μια κατηγορία μόνος του. Απολαύστε τον.

O Charles Wade Barkley ήλθε στον κόσμο, στο Leeds, αγροτική περιοχή λίγα μίλια μακριά από το Birmingham της Alabama (που τότε λεγόταν "Bombingham", ελέω ενός κύματος ανατινάξεων με στόχο ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων), πληθυσμού 10.000 ανθρώπων. Έχει σιδηροδρομικό σταθμό, με τις ράγες να συμβολίζουν το διαχωρισμό μεταξύ της πλευράς που μένουν οι μαύροι και εκείνοι των λευκών. Όταν είδε για πρώτη φορά το φως, τον Φεβρουάριο του 1963, ήταν 2 κιλά και 700 γραμμάρια και είχε αναιμία. Για την ιστορία, ήταν το πρώτο μαύρο παιδί που γεννήθηκε σε νοσοκομείο για λευκούς, γιατί ο παππούς του εργαζόταν εκεί ως επιστάτης. Ναι, και η γέννηση του ήταν... επανάσταση!

Στις έξι εβδομάδες ζωής, χρειάστηκε μετάγγιση αίματος για να επιβιώσει. Οι γονείς του ήταν πολύ μικροί όταν τον απέκτησαν και χώρισαν ενώ εκείνος ήταν μωρό. Τον μεγάλωσε η μητέρα του, η γιαγιά του και ο πατριός του, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα όταν ήταν στο δημοτικό. Ήταν το πρώτο συναισθηματικό σοκ της ζωής του. Η οικογένεια αντιμετώπισε πολλά οικονομικά προβλήματα, αλλά τίποτα δεν φαινόταν ικανό να τον... αναχαιτίσει, να περιορίσει τις τεράστιες φιλοδοξίες που είχε. Ακόμα και όταν η εικόνα του δεν... υποστήριζε τα όνειρα.

Δεν ήταν ο πιο δημοφιλής τύπος του σχολείου, αλλά φαινόταν να 'χει... ένα κάτι. "Στα 15 ήταν ένα παχουλό αγόρι, ύψους 1.78 που δεν κατάφερε καν να μπει στην ομάδα μπάσκετ -τα κατάφερε την τρίτη χρονιά στο γυμνάσιο, όταν έγινε ρεζέρβα. Και παρ' όλα αυτά, επέμενε πως θα παίξει στο ΝΒΑ. Κάθε βράδυ πήγαινε μόνος του και έκανε σουτ, επτά ημέρες την εβδομάδα. Για προθέρμανση, πηδούσε ένα φράχτη για δεκαπέντε λεπτά, για να βελτιώσει το άλμα του" είχε γράψει το 1991 ο δημοσιογράφος Jeff Coplon, στο New York Times Magazine. Τότε βέβαια "είχε φτάσει σε ένα στάδιο που είχε ξεπεράσει σε ταχύτητα, σε άλμα, σε δουλειά, σε εξυπνάδα και σε μύες όλους όσοι είχαν βρεθεί απέναντι του". Παράλληλα, έλεγε ό,τι σκεφτόταν. Ο Bill Lyon του Philadelphia Inquirer είχε κάνει έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό: "Ήταν ένα άγριο παιδί, ο οποίος έλεγε και έκανε ό,τι περνούσε από το τρελό μυαλό του. Αν ήταν επιθετικός; Ήταν σαν το φελλό της σαμπάνιας που πετάγεται και το ποτό χύνεται στο έδαφος, με τον αφρό να βγαίνει από το μπουκάλι για ώρα".

Σας έχουμε μεταφέρει σε μια εποχή, που οι superstars του σπορ συνήθιζαν να αποφεύγουν τα ΜΜΕ. Πολύ πριν μπουν 10 παράγραφοι στον κανονισμό, που τους υποχρέωναν να δίνουν κάτι πίσω στην κοινωνία. Εκείνος λοιπόν, έκανε το... ακατανόητο: είχε πάντα κάτι να πει μετά τα ματς. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πάντα είχε ένα σχόλιο: είτε ήταν για τον ίδιο, είτε για συμπαίκτη του, είτε... για τα πολιτικά δρώμενα. Κάποιες από τις ατάκες του ανέβασαν πιέσεις. Δεν απολογήθηκε ποτέ. Δεν επανατοποθετήθηκε ποτέ. Όπως έλεγε "το να είσαι πολιτικά ορθός, είναι υποχρέωση που έχουν οι πολιτικοί. Όχι οι μπασκετμπολίστες. Εγώ πιστεύω στο δικαίωμα του ανθρώπου να εκφράζει ό,τι νιώθει. Υπάρχουν πολλοί που κρατούν τα πάντα μέσα τους. Αυτοί οι τύποι είναι συνήθως εκείνοι που σκοτώνουν ολόκληρες οικογένειες".

Έχω κάνει ηλίθια πράγματα, αλλά τίποτα που να σταματά την εξέλιξη μου, ως ανθρώπου. Αυτό ήταν πάντα το κλειδί

Πού τα έμαθε όμως, εκείνος αυτά; Πώς είπε να γίνει η εξαίρεση ενός κανόνα, με βαθιές ρίζες; Ας είναι καλά η οικογένεια του. Διαφορετικά, η επανάσταση ενδεχομένως να περίμενε. Και δύσκολα θα τον ακούγαμε να λέει πως "δεν μπορείς να κάθεσαι στις γραμμές της ζωής. Και δεν μπορούν όλοι να αντέξουν τις επιθέσεις. Δεν προσπαθώ να πω σε όλους "μπείτε και διεκδικήστε τη ζωή σας" γιατί ξέρω πως κάποιες φορές δεν είναι εύκολο. Αλλά προσωπικά, έχω καταλάβει πώς λειτουργεί το πράγμα. Στον κόσμο αρέσει να ακούει την άποψη σου, εκτός και αν διαφωνείς μαζί του. Δεν πιστεύω ότι έχω πάντα δίκιο, αλλά πιστεύω πως έχω την υποχρέωση να είμαι δίκαιος με τον εαυτό μου και να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται. Έχω κάνει ηλίθια πράγματα στη ζωή μου, αλλά ποτέ δεν έκανα κάτι που να είπα στον εαυτό μου ότι δεν συνέχισα τη διαδικασία εξέλιξης μου, ως ανθρώπου. Αυτό ήταν πάντα το κλειδί".

Δεν ξύπνησε μια ωραία πρωία και είπε "τι ωραία που θα ήταν να λέω ό,τι σκέφτομαι". Όχι. Δεν ήταν προσωπική απόφαση να 'χει το θάρρος της γνώμης του. Ήταν αυτό που του πέρασαν οι γονείς του. "Μεγάλωσα ως φτωχός μαύρος στην Alabama, με τη μητέρα μου και δυο αδελφούς". Ο ένας "χάθηκε" στα 42, λόγω προβλημάτων υγείας που είχαν να κάνουν και με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ο πατέρας του, Frank είχε πει στη USA Today Sports πως "κάποιοι μου λένε πως το πήρε από εμένα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι από παιδί έλεγε ό,τι ήθελε να πει, ανεξάρτητα από το τι του έλεγα εγώ ή η γιαγιά του. Πάντα έλεγε ό,τι είχε στο μυαλό του". Αλλά έτσι ήταν και οι παππούδες του. "Ήταν αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Αν δεν τους άρεσε κάτι, στη δουλειά ή οπουδήποτε αλλού, το έλεγαν. Υποκινούσαν απεργίες, έκαναν πράγματα. Και μη ξεχνάτε, μιλάμε για τη δεκαετία του '50 και του '60, όταν οι μαύροι δεν είχαν καν δικαίωμα ψήφου στο Νότο". Το ίδιο ίσχυε και για τη μητέρα του. "Επειδή προερχόμασταν από το Νότο, δεν σημαίνει πως όλοι φοβόμασταν να μιλήσουμε" πρόσθεσε ο Frank Barkley, "είχα δουλέψει στο Veteran's Administration και άκουγα πολλές προσβολές. Πίστευαν πως δεν μπορούσα να πω την άποψη μου. Αλλά δεν με ένοιαζε".

Η μητέρα του, Charcey Mae Glenn έπαιξε τεράστιο ρόλο, ως προς την εξέλιξη του παιδιού της σε... ανθρώπινο μεγάφωνο. Για να συντηρεί την οικογένεια, καθάριζε σπίτια των λευκών, μαγείρευε για τα παιδιά τους και ανησυχούσε για τα δικά της. O Charles, για να την ξεκουράσει, καθάριζε το δικό τους διαμέρισμα και φρόντιζε τα δυο μικρότερα αδέλφια του και όταν επέστρεφε (μετά τη δεύτερη ή την τρίτη δουλειά της ημέρας), καθόταν στην άκρη του κρεβατιού που ξάπλωνε εκείνη και της μιλούσε. Τα πρώτα του χρήματα, τα έβγαλε καθαρίζοντας κήπους λευκών. Δεν ένιωθε οργή ή μίσος. Στο μυαλό του ήταν κάτι φυσιολογικό "γιατί έτσι είχαμε μεγαλώσει κι εμείς" είχε πει η μητέρα του, "ευχαριστώ τους λευκούς γιατί αν δεν μου έδιναν εκείνοι δουλειές, δεν θα έβρισκα τίποτα και δεν θα είχα χρήματα να θρέψω τα παιδιά μου".

Όταν άλλα παιδιά έπαιρναν νέα αυτοκίνητα, καινούργια ρούχα "ο Charles δεν είχε τίποτα. Αλλά δεν τον άκουσα ποτέ να παραπονιέται. Μου έλεγε "μαμά, μια μέρα θα σου αγοράσω ό,τι θες" και όταν τον ρωτούσα πώς θα το έκανε αυτό, μου εξηγούσε με τον πλέον φυσικό ύφος "από το μπάσκετ. Θα παίξω στο ΝΒΑ και δεν θα με σταματήσει τίποτα. Το εννοώ". Τα λόγια έγιναν πράξεις και όταν η Charcey μπορούσε να 'χει όποιο σπίτι ήθελε, στην επικράτεια, επέλεξε να μείνει στην περιοχή που είχε μεγαλώσει, εκεί όπου ένιωθε πως ανήκει. Η μόνη αλλαγή που δέχθηκε να κάνει, ήταν να αφήσει το διαμέρισμα που μεγάλωσε τα παιδιά, για ένα σπίτι... σε απόσταση βολής από την εκκλησία για την οποία έδωσε 160.000 δολάρια ο κανακάρης της -για επιδιορθώσεις- και η οποία βρίσκεται στο δρόμο που... έχει το όνομα του. Από το παράθυρο του σαλονιού, έβλεπε τα ανοιχτά γήπεδα που έπαιζε ο γιος της. Πλέον, στη γειτονιά μένουν και κάποιοι λευκοί. Το '60 δεν υπήρχε ένας "και όποιον καλούσα, μου έλεγε πως δεν θέλει να έλθει, γιατί φοβάται μην τον πυροβολήσουν", θυμάται ο Sir.

"Μιλούσε πάντα πολύ. Μιλούσε τόσο πολύ που τον φωνάζαμε Ali", είχε αποκαλύψει ο Travis Abernathy, πρώην συμπαίκτης του στο σχολείο, το Leeds High School της Alabama, "όταν ήταν 8-9 χρόνων, μας έλεγε "θα παίξω επαγγελματικά μπάσκετ". Εμείς συνηθίζαμε να γελάμε μαζί του, γιατί ήταν λίγο τσουπωτός, ως παιδί. Κάθε φορά που προέκυπτε ένα θέμα, εκείνος μιλούσε με ειλικρίνεια. Για παράδειγμα, δεν δίσταζε να πει σε κάποιον ότι πρέπει να κάνει μπάνιο, που ήταν γεγονός, αλλά όλοι οι άλλοι δεν λέγαμε κουβέντα".

Η γιαγιά του, Johnnie Mae Edwards επίσης έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της προσωπικότητας του. "Ήταν ο πιο εκπληκτικός άνθρωπος που είχα ποτέ στη ζωή μου και πάντα μου έλεγε πως "πολλοί σήκωσαν πάρα πολλά βάρη, για να έχεις ευκαιρία στη ζωή να γίνεις επιτυχημένος. Οπότε αν δεν θες να συμβεί ένα πράγματα, αυτό είναι να τα σκατώσεις". Στη μαύρη κοινότητα το μεγαλύτερο θέμα είναι οι πληγές που δημιουργούμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα της Alabama"!

Το παιδί είχε εμπνευστεί από τον Martin Luther King -ήταν το ίνδαλμα του "ένας πραγματικός ήρωας", αυτός που είχε πει "οι μαύροι δεν θα γίνουμε ποτέ επιτυχημένοι, όχι εξαιτίας των λευκών, αλλά... κάποιων μαύρων"-, ο Muhammad Ali "είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου" και τα πολιτικά δικαιώματα να σημαίνουν πάρα πολλά για εκείνον, απ' όταν ήταν παιδί, με τη γιαγιά του να είναι εκείνη που τον έκανε άνθρωπο με ουσιαστικές ανησυχίες., άνθρωπο που δεν αφιέρωνε παρά την άκρως απαραίτητη ώρα, στην επίλυση ηλίθιων προβλημάτων.

Μια από τις πρώτες εικόνες που έχει με τη γιαγιά του, στο πλευρό του ήταν όταν έγινε ένα από τα πρώτα μαύρα παιδιά που πήγε στο δημοτικό της περιοχής. Ένα γκρουπ οργισμένων λευκών μαζεύτηκε έξω από το κτίριο, για να διαμαρτυρηθεί. Η Johnie Mae συνόδευε το μικρό έως την πόρτα του σχολείου. Κρατούσε το χεράκι του στο ένα της χέρι και μια τσάντα -με ένα πιστόλι- στο άλλο.

Ο Abernathy θυμήθηκε μια μέρα που εκείνος και ένας ακόμα φίλος του Barkley, είχαν πάει στο σπίτι της Mae, χωρίς να 'χουν πάρει την άδεια τους. Μόλις την είδαν, έτρεξαν προς την έξοδο. "Με ένα γλυκό τόνο μας κάλεσε να πάμε κοντά της και μετά μας είπε "αν σας ξαναπιάσω στην πόρτα μου, θα σας πυροβολήσω στα οπίσθια". Η Mae ήταν και... η προπονήτρια του εγγονού της. "Με καλούσε έπειτα από κάθε ματς και αν είχα παίξει άσχημα, μου έλεγε "παιδί μου, ντροπιάζεις όλη την οικογένεια. Δεν μπορείς να επιτρέπεις στον κόσμο να σου λέει πως μπορεί να σε σταματήσει. Πρέπει να βγαίνεις εκεί έξω και να κλωτσάς κώλους". Έκανε πολλά περισσότερα -έγινε ο "Round Mound of Rebound", παρατσούκλι που αφορούσε τα, πάντα περισσότερα του κανονικού, κιλά του και τη δυνατότητα του να κατεβάζει "σκουπίδια".

Ο Jesse Washington είχε πάει στην πόλη του Barkley και ζήτησε από τους ανθρώπους που τον γνωρίζουν από μωρό, να τον παρουσιάσουν. Όταν μίλησε με τη μητέρα του (η γιαγιά του πέθανε το 2009 και η Charcey άφησε την τελευταία της πνοή στις 19/6 του 2015), του είπε "είναι πολλοί εκείνοι που έρχονται και μου λένε να πω στο παιδί, να προσέχει τι λέει για τους μαύρους. Τους απαντώ, πρώτον δεν είναι παιδί, είναι ολόκληρο γομάρι και δεύτερον καλά κάνει και μιλάει. Η άποψη μου είναι πως πρέπει να συνεχίσει να μιλάει. Έχει αυτό το δικαίωμα, δικαίωμα που δεν είχα εγώ και η γιαγιά μου". Προφανώς και ατάκες όπως "θέλω οι μαύροι να συνειδητοποιήσουν πως οι μαύρες ζωές έχουν πάντα σημασία. Σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, περισσότερο από ό,τι μας σκοτώνουν οι λευκοί αστυνομικοί. Δεν έχουμε σεβασμό ο ένας για τον άλλον". Αυτό το ξέσπασμα αφορούσε τις δολοφονίες στο Ferguson, του Missouri, όταν ήταν πολλοί εκείνοι που τον κατηγόρησαν πως έχει ξεχάσει από πού προέρχεται -μέχρι και ότι στηρίζει την αστυνομία για τα εγκλήματα της.

Μεταξύ άλλων, είχε αποκαλέσει όσους έκαιγαν κτίρια και προκάλεσαν αναταραχές "αποβράσματα" και είχε πει "οι μόνοι που δεν εμπιστεύονται τους αστυνομικούς, είναι οι εγκληματίες. Οι αστυνομικοί δεν βγαίνουν στους δρόμους, μόνο για να παρενοχλούν αθώους. ίσως κάποιες φορές το κάνουν και αυτό. Αλλά δεν υπάρχει εγγενής κατάσταση, σύμφωνα με την οποία οι αστυνομικοί επίτηδες παρενοχλούν ανθρώπους. Στο τέλος της ημέρας, όλα αφορούν την οικονομική κατάσταση. Όχι τη φυλή. Οι φτωχοί κρίνονται πιο αυστηρά από τους πλούσιους".

Πίσω στην εφηβεία και στην πρώτη ευκαιρία που του έδωσε η ομάδα του σχολείου του -γιατί επέμενε πολύ-, όταν ήταν junior, δεν υπήρχε ένας που να πιστεύει στα μάτια του όταν τον είδε να επιστρέφει από τις καλοκαιρινές διακοπές. Είχε πάρει 13 πόντους ύψος και από 99 κιλά, είχε φτάσει τα 109. Αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτή η εξέλιξη "θα είχα γαμ..." ομολογεί. Ως τελειόφοιτος, έγινε starter και σταρ, με 19.1 πόντους και 17.9 ριμπ. ανά αγώνα, οδηγώντας την παρέα του στο ρεκόρ 26-3 και στα ημιτελικά της πολιτείας. Παρ' όλα αυτά, είχε μόλις μια προσφορά για υποτροφία: από το Snead Junior College που δεν θα λέγατε ότι ήταν από τα καλύτερα προγράμματα των ΗΠΑ.

Στον ημιτελικό έγινε γνωστός σε όλη τη χώρα. Σκόραρε 26 πόντους και άρπαξε 20 ριμπάουντ, εναντίον του πιο γνωστού (αυτού που είχε την ταμπέλα του μεγαλύτερου prospect) παίκτη της Alabama: τον Bobby Lee Hurt. Ο τότε βοηθός προπονητή του Auburn University, Sonny Smith, ήταν στις εξέδρες και τηλεφώνησε αμέσως στο κολέγιο για να ενημερώσει 'για έναν χοντρό τύπο που παίζει σαν τον άνεμο", όπως αποκάλυψε χρόνια μετά στη Washington Post. Ο Barkley είχε ρίξει τέσσερις εντυπωσιακές τάπες, στα ισάριθμα πρώτα σουτ του Hurt. Δεν ήταν απλές περιπτώσεις κοψίματος. Έστειλε την μπάλα στις εξέδρες. Την επομένη, από το χάραμα, οι εκπρόσωποι του Auburn University ήταν στη βεράντα της γιαγιάς του. Σημείωση: πέρυσι ομολόγησε ότι δεν πήρε απολυτήριο λυκείου με την υπόλοιπη τάξη του, γιατί είχε "κοπεί" στα ισπανικά. "Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως τα λάθη πληρώνονται και αποφάσισα στο εξής θα ελέγχω εγώ το πεπρωμένο μου".

Εκεί, στο κολέγιο, έγινε μεν ο σταρ της παρέας, αλλά όταν δεν ήταν στο γήπεδο, όταν περπατούσε στο campus ήταν ξεκάθαρο πως οι μαύροι είχαν τα δικά τους μέρη. Η κοινωνική ζωή ήταν περιορισμένη, αφού κυριαρχούσαν οι λευκοί. Ο Barkley εμφανίστηκε το 1981 και ένα χρόνο αργότερα, τον συνάντησε ο Bo Jackson, αθλητής του football και του baseball. Οι δυο τους "έχτισαν", επί της ουσίας, το αθλητικό πρόγραμμα του κολεγίου, με τον Chuck Person να προστίθεται στην πορεία. Αν του έσωνε κάτι, εν συγκρίσει με τους μαύρους φοιτητές που δεν ήταν αθλητές, ήταν η πλήρης υποτροφία που είχαν. Ο Barkley, λόγω και του ύψους, ήταν μια κατηγορία μόνος του. "Το Auburn ήταν εκπληκτικό. Ποτέ δεν βίωσα το ρατσισμό" και υπήρχε λόγος: ως πρωτοετής κάρφωνε στη μούρη όλων, χειριζόταν την μπάλα ως point guard και έριχνε τάπες... όποτε το ένιωθε. Έκανε πράγματα που κανείς δεν είχε ξαναδεί, από παίκτη του ύψους του.

Όταν άρχιζε η προπόνηση... εμφανιζόταν κάποιος άλλος. "Μισούσα τη διαδικασία. Πάντα", είχε γράψει στο βιβλίο του (με τίτλο "Outrageous"). Όταν δεν είχε δουλειά, όταν δεν είχε παιχνίδια, χαλάρωνε. Περνούσε τη μέρα του σε έναν καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση ή έκανε ποδήλατο. Αλλά και όταν είχε ματς, αραχτός ήταν. Εκτός και αν είχε μια μεγάλη πρόκληση μπροστά του. Έναν άλλον Bobby Lee Hurt να... τακτοποιήσει. "Πίστευε πως μπορεί να κάνει ό,τι ήθελε, χωρίς να δουλέψει για αυτό" είχε σχολιάσει ο Smith, "ήταν τόσο καλός σε όσα μπορούσε να κάνει που στο τέλος, υποχώρησαν και οι προπονητές του". Μπορεί να έχανε προπονήσεις, δεν έχανε όμως, ποτέ τα τρία ομαδικά γεύματα της ημέρας.

"Σε ένα ζύγισμα, η βελόνα έδειξε 138 κιλά" θυμάται ο πρώην συμπαίκτης του, Mark Cahill, "μέχρι τώρα λέω στους πάντες πως ο Charles ήταν καλύτερος αθλητής -υπό την έννοια της ταχύτητας, της δύναμης, της ευκινησίας και της ευστροφίας- από τον Bo Jackson, γιατί ο Bo ήταν 34 κιλά πιο αδύνατος"! Την ίδια ώρα, όποτε έμπαινε σε μια αίθουσα έκανε αισθητή την παρουσία του. Όχι μόνο λόγω της σωματοδομής του. Λόγω του χαρακτήρα του. "Σε έκανε να αισθάνεσαι πως είσαι ο μόνος ζωντανός άνθρωπος στο δωμάτιο" λέει ο Greg Turner, ένας άλλον πρώην συμπαίκτης του, "αυτό που έκανε πάντα με τους ανθρώπους είναι φαινομενικό". Μόλις τον πλησίαζε κάποιος, άρχιζε τα χαχανητά και τις πλάκες. Όταν ετίθετο ωστόσο, κάποιο σοβαρό θέμα, ωρίμαζε σε μηδενικό χρόνο. Το μπάσκετ ή για την ακρίβεια, τα αποτελέσματα των κολεγιακών αγώνων, δεν ήταν στη λίστα του με τα σοβαρά ζητήματα.

Για αυτό και ενώ ηγήθηκε της SEC (Southeastern Conference) στα ριμπάουντ, για τρεις διαδοχικές χρονιές, η ομάδα του (Tigers) υπέστη περισσότερες ήττες από αυτές... που δικαιολογούσε το ρόστερ. Το ρεκόρ στην πρώτη διετία του Sir ήταν 29-27 και στην τρίτη χρονιά, έγινε ένα με τον Person για να σπρώξουν τους άλλους στο 2011 και στην πρώτη εμφάνιση του σχολείου, σε NCAA Tournament. Αναδείχθηκε και καλύτερος παίκτης της περιφέρειας. Οι "Τίγρεις" τέθηκαν εκτός στον πρώτο γύρο (από το Richmond). "Ο Charles ήταν τεμπέλης" είχε εξηγήσει ο Johny Newman, σταρ του Richmond "όταν η μπάλα βρισκόταν στη μεριά του, δεν πήγαινε να μαρκάρει τον παίκτη του".

Το Sports Illustrated τον είχε χαρακτηρίσει "έναν παιδικό ιπποπόταμο που πηδά και κάνει πιρουέτες". Ακολούθησαν φωτογραφίες, στις οποίες εμφανιζόταν να τρώει ολόκληρα κοτόπουλα, περισσότερες από μία πίτσες. Θα λέγατε πως είχε αποφασίσει να ρουφήξει έως το μεδούλι την εμπειρία του φοιτητή, σε ό,τι αφορούσε τις δραστηριότητες εκτός της αιθούσης. Για αυτό και τον λάτρευαν όλοι "με το 99% των φοιτητών να είναι λευκοί. Ήταν εκπληκτικό να βλέπεις τους πάντες να τον αποδέχονται, να τον αγκαλιάζουν, να τον αγαπούν", διαβεβαίωσαν όσοι ήταν δίπλα του. Ναι, απολάμβανε συμπεριφοράς που δεν είχαν οι λιγότερο ευλογημένοι με κάποιο ταλέντο, μαύροι.

Μετά την τρίτη του χρονιά, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Νότο και να δοκιμάσει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Αυτό του να παίξει στο ΝΒΑ. Δήλωσε συμμετοχή στο ΝΒΑ draft και όταν... έφυγαν από τη μέση οι Hakeem Olajuwon, Sam Bowie, Michael Jordan και Sam Perkins, είχε έλθει η ώρα των Sixers να διαλέξουν. Τον φώναξαν και τον υπέγραψαν για τέσσερα χρόνια και 2 εκατ. δολ. Ανήμερα της επιλογής, ο GM του οργανισμού, Pat Williams είχε πει πως "είναι τόσο χοντρός, που έχει "ανοίξει" και την μπανιέρα του".

Όταν σοβαρεύτηκε, ομολόγησε ότι "ανησυχούσαμε για το βάρος του και τον τρόπο που δούλευε. Κάποιοι έλεγαν πως θα φάει τον εαυτό του. Είχε τη φήμη ότι κάνει τη ζωή των προπονητών δύσκολη. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν πήγε στην Ολυμπιακή ομάδα, το 1984. Δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τον Bobby Knight" και τον "έκοψε" πριν "πετάξει" η αποστολή για το Los Angeles. Τότε όμως, αποφάσισε να προσπεράσει το τέταρτο έτος στο πανεπιστήμιο και να δοκιμάσει το ΝΒΑ. Ο Williams ολοκλήρωσε, εξηγώντας πως "όταν τέθηκε το θέμα "μπορεί να παίξει;" σε ψηφοφορία, ομόφωνα είπαμε πως "ναι" και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από εκεί και να διαχειριστούμε ό,τι άλλο προκύψει, όποτε προκύψει".

Αυτό που δεν ήξερε ο GM ήταν πως ο Barkley είχε πάθει πανικό, όταν άκουσε ότι θα τον διαλέξουν οι Sixers -για λίγα χρήματα, γιατί δεν είχαν χώρο στο salary cap. Για να γλιτώσει, έτρωγε όλο το βράδυ και πριν το ζύγισμα είχε πάρει 8 κιλά! Τζάμπα όμως, έκαψε η λάμπα, γιατί και οι 76ers τον διάλεξαν και "καθάρισαν" χώρο, για να του δώσουν 2 εκατ. δολ.

Υπήρξαν πολλοί που αμφισβήτησαν τη δυνατότητα που είχε να προσαρμοστεί άμεσα, δεδομένου ότι μέσα του παρέμενε πάντα παιδί και δεν ήταν και ο μεγαλύτερος εργάτης του κόσμου. "Ήμουν τεμπέλης. Αλλά δεν ξέρεις ότι είσαι τεμπέλης, έως ότου περάσεις στο επόμενο επίπεδο. Εκεί, το επίπεδο της τεμπελιάς σου ορίζει το επίπεδο της επιτυχίας σου. Όχι. Σκεφτείτε. Ήμουν 136 κιλά και έκανα ό,τι ήθελα στη SEC, στα ριμπάουντ. Πού να σκεφτώ ότι ήμουν τεμπέλης;", αναρωτήθηκε στο ESPN πέρυσι, σε ένα αφιέρωμα του μέσου στη ζωή του.

Διαβάστε επίσης, αυτό: Ο μαθητής Charles Barkley

Εξυπακούεται πως δεν έπαιζε πολύ και επειδή αδυνατούσε να καταλάβει το "γιατί", είπε να ρωτήσει την ομάδα που είχε τους Moses Malone, Julius Erving και Maurice Cheeks, για "κορμό". O Malone του έδωσε την πλέον ξεκάθαρη απάντηση: "Επειδή είσαι χοντρός και τεμπέλης". Τότε άρχισε να χάνει βάρος. Ως rookie σηκώθηκε 22 φορές από τον πάγκο και είχε χρόνο συμμετοχής μικρότερο των 29 λεπτών. Είχε 14π. και 8.6 ριμπ. ανά αγώνα και είδε τους Olajuwon και Jordan να γίνονται All Stars. Η άρνηση του να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του, είχε κάνει έξαλλους τους προπονητές του στους 76ers. Έγιναν πιο έξαλλοι από ό,τι είχαν νιώσει οι κόουτς στο κολέγιο. Τσακώθηκε με όλους. Πρώτα με τον Billy Cunningham, τον προπονητή που βρήκε στους Sixers. Μετά με όλον τον κόσμο -και η αιτία ήταν οι δηλώσεις του μετά τα ματς.

Εκείνος απαντούσε "δεν είμαι υποχρεωμένος να ενθουσιάζω τα πλήθη, αλλά να κάνω τη δουλειά μου. Ο Larry Bird είναι ο πιο εκνευριστικός αντίπαλος που είχα ποτέ. Δεν έχω δει άλλον, που να είναι τόσο αλαζόνας. Αλλά το υποστηρίζει. Και μπορώ να το σεβαστώ αυτό. Έχω την εντύπωση πως οι φαν που μου επιτίθενται, με σέβονται. Αν δεν με σέβονται... τι να πω; Κάποιοι άνθρωποι είναι αδαής". Και κάπως έτσι, άρχισε να γίνεται τίτλοι. Το 1987 είχε πει "οι Sixers είναι μια κακή ομάδα που πρέπει να παίξει τέλεια, για να νικήσει" και τιμωρήθηκε με 3000 δολάρια. Έδωσε λίγα περισσότερα, όταν έφτυσε οπαδό, κατά τη διάρκεια αγώνα. Όπως πάλευε να φτάσει σε εκείνον που τον έβριζε, χτύπησε άθελα του, μια κοπέλα. Της ζήτησε συγγνώμη και μετά δήλωσε "αν παίζω με συναίσθημα, είμαι hotdog. ΟΚ, δεν με ενοχλεί, γιατί ξέρω πως αν δεν παίξω με συναίσθημα δεν θα πλησιάσω τις δυνατότητες μου. Αν δεν μιλάω την ώρα που παίζω, δεν θα παίξω σωστά".

Το συναίσθημα ήταν που τον βοηθούσε να νικά πιο ψηλούς, πιο μυώδεις power forwards, αλλά κάποια πράγματα δεν άλλαζαν. "Είχαμε προπόνηση και μπήκε στο γήπεδο, με ένα σάντουϊτς στα χέρια, κάθισε στον πάγκο και άρχισε να τρώει" λέει ο Rick Mahorn, ένας από τους πιο στενούς φίλους του Barkley στην ομάδα, "όλοι ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Εκείνος φορούσε ακόμα το τζιν και το T-Shirt. Τον είδε ο προπονητής μας, ο Jimmy Lynam, τον πλησίασε και του είπε "πρέπει να προπονηθείς". Εκείνος του απάντησε "τι είναι αυτό που θες; Το θες τώρα ή στα παιχνίδια;". Οργισμένος ο κόουτς του απάντησε "fucking Charles, το θέλω κάθε μέρα".

Ο Pat Croce, ο οποίος τότε ήταν γυμναστής και μετά έγινε πρόεδρος και ιδιοκτήτης της ομάδας, τον θυμόταν να φλερτάρει τις γυμνάστριες και δίπλα του να "λιώνουν" στο στατικό ποδήλατο ο Malone και ο Julius Erving. Θυμάται και να εμφανίζεται ντελιβεράς στο γήπεδο, για να του δώσει πίτσες. Οι πίτσες, τα αναψυκτικά και τα σίριαλ στην τηλεόραση ήταν τα αγαπημένα του. Είχε τεράστιο ταλέντο. Του το έλεγα και του εξηγούσα πως έπρεπε να προσπαθήσει λίγο, να σηκώσει βάρη, να τρέξει στο διάδρομο". Τι απάντηση εισέπραττε; "Get the fuck away from me".

Η φώτιση ήλθε όταν σε ένα ματς ήθελε να κυριαρχήσει στα ριμπάουντ, αλλά δεν είχε δυνάμεις. Τότε κατάλαβε ότι έπρεπε να προσπαθήσει. Μη φανταστείτε. Δεν το τερμάτισε. Τη χρονιά που έφυγε από τη Philadelphia ο Malone, ηγήθηκε της λίγκας στα ριμπάουντ (14.6 ανά αγώνα). Γενικά όμως, στην καριέρα του αμφισβητούσε πάντα τη βασική αρχή των προπονητών που θέλει τη διαθεσιμότητα (στις προπονήσεις) να είναι εξίσου σημαντική με τη δυνατότητα. "Ποτέ δεν στήριξε αυτά που του έδωσε ο Θεός" εξήγησε ο Croce, "απλά τα χρησιμοποίησε", στα 16 χρόνια που ήταν στο ΝΒΑ (11 φορές ήταν All Star, το 1993 ήταν MVP και υπήρξε ο πρώτος σκόρερ της αυθεντικής Dream Team -μεταξύ πολλών άλλων.

Διαβάστε επίσης, αυτό: Η κορυφαία σεζόν της καριέρας του

Το 1992 προοριζόταν για τους Lakers. Ήταν στα καλύτερα του και ο Magic Johsnon είχε αποσυρθεί. Ο μάνατζερ του, τον είχε ενημερώσει πως είναι οριστικό. Δεν είχε υπολογίσει στο ότι οι Sixers θα τα γκρέμιζαν όλα, την τελευταία στιγμή, για να τον στείλουν στους Suns. Θα συμφωνείτε πως και μόνο η σκέψη του τι μπορούσε να συμβεί αν κατέληγε στους "Λιμνανθρώπους" είναι εντυπωσιακή. Και αν σε αυτά που λέει, είναι ειλικρινής (λέει ό,τι πιστεύει), δεν φάνηκε ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, αφού σε όλες τις προβληματικές περιόδους αντί να καθίσει να δουλέψει, ξεσπούσε σε άλλους. Συνήθως έλεγε πως δεν τον σέβονται. Στο μυαλό του, όλοι οι άλλοι είχαν το πρόβλημα και άργησε πολύ να καταλάβει ότι "η δική μου συμπεριφορά ήταν τελικά, το θέμα".

Αυτό το ταμπεραμέντο ήταν ο λόγος που "λέρωσε" τρεις φορές το ποινικό του μητρώο, όσες και οι φορές που συνελήφθη. "Έσπασε" τη μύτη οπαδού, στο Milwaukee το 1991 (είπε ότι ο φαν είχε επιχειρήσει να τον χτυπήσει στο πρόσωπο), χτύπησε τύπο που του είχε πετάξει πάγο σε μπαρ, το 1997 και τον "τσάκωσαν" να οδηγεί υπό την επήρεια, το 2008, όταν είπε "παραβίασα το Stop γιατί το κορίτσι δίπλα μου είχε τάξει στοματικό έρωτα και βιαζόμουν". Δεν γλίτωσε τις τρεις ημέρες στη φυλακή. Αργότερα, παραδέχθηκε πως είχε πρόβλημα με το τζόγο και ότι είχε χάσει εκατομμύρια στο Las Vegas.

Σε κάποιο σημείο, αποφάσισε να προωθήσει την εκπαίδευση, τη δύναμη της γνώσης, παρέχοντας σε παιδιά που ήταν σαν και αυτόν την ευκαιρία να κάνουν κάτι με τη ζωή τους -μέσω δωρεών εκατομμυρίων δολαρίων. "Μας βάζουν σε ένα κουτί, στο οποίο μπορούμε να γίνουμε μόνο αθλητές ή διασκεδαστές. Τα λευκά παιδιά μεγαλώνουν, με τη σκέψη πως μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν. Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί. Τα μαύρα παιδιά, δεν σκέφτονται έτσι. Στόχος μου είναι να σκεφτούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν τους μιλούσα για τα σπορ, μιλούσα για όλα τα άλλα, γιατί έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν γιατροί, από το να παίξουν στο ΝΒΑ".

Ο επιχειρηματικός του σύμβουλος είναι ένας λευκός άνδρας και λέγεται Glenn Guthrie. Είναι ο πατέρας που δεν είχε. Πριν κάποια χρόνια του είπε να προσλάβει έναν μαύρο λογιστή. "Οι λευκοί προσλαμβάνουν φίλους και οικογένεια. Εγώ προκαλώ τους λευκούς φίλους μου, να προσλάβουν μαύρους. Δεν είναι θέμα ρατσισμού. Αν όμως, προσλαμβάνεις μόνο οικογένεια και φίλους, οι μειονότητες δεν μπορούν να έχουν οικονομικές ευκαιρίες". Ένα από τα βασικά "πιστεύω" που 'χει, είναι ότι "πρέπει να παίξεις με τα χαρτιά που σου δίνει η ζωή", αλλά προσθέτει πως "πρέπει να είσαι προσεχτικός, για να βγάλεις ό,τι καλύτερο μπορείς από αυτό. Όταν δεν έχεις χρήματα να φας, δεν μπορείς να κάνεις 2-3 παιδιά". Ξέρει πως ο κόσμος ακούει, ό,τι θέλει να ακούσει και πλέον αναγνωρίζει ότι πολλές φορές έκανε λάθος επιλογή λέξεων. "Για αυτό και λέω ό,τι νιώθω και αν χρειαστεί να στο εξηγήσω λίγο καλύτερα, θα το κάνω".

Εν κατακλείδι "έχω ζήσει μια απίστευτη ζωή. Πέτυχα πολλά. Όταν μεγαλώνεις στα projects, στο Leeds της Alabama δεν πιστεύεις πως θα έχεις τη ζωή μου". Όταν αποσύρθηκε, επέλεξε να δουλέψει για το ΤΝΤ, από το να πάει στο NBC, γιατί ο ιδιοκτήτης του σταθμού του είχε υποσχεθεί πως θα μπορεί να μιλά για κοινωνικά ζητήματα. Ακόμα και σήμερα έχει τη συνήθεια να μαζεύει τα πεταμένα πράγματα που βρίσκει γύρω του, να καθαρίζει ό,τι βρωμιά εντοπίζει το βλέμμα του. Παρά τα όσα του καταλογίζουν, αυτά δεν είναι τα μόνο που τον συνδέουν με το παρελθόν του, πράγμα που προσπαθεί να θυμίζει όποτε έχει την ευκαιρία. Πάντα με τον δικό του τρόπο.

Κάποιες από τις μοναδικές του ατάκες

"Όσο είμαι ο κορυφαίος της περιφέρειας στα ριμπάουντ, οι βαθμοί μου δεν είναι πρόβλημα" -όταν ήταν στο Auburn.

"Δεν είχα καταλάβει πως ο Θεός φορά το Νο23 των Bulls".

"Είμαι δίγλωσσος: μιλώ βρώμικα... και αγγλικά".

"Είμαι χάλια, αλλά περνάω ωραία".

"Ο κόσμος έχει πολλούς ηλίθιους. Μη γίνεις ένας ακόμα".

"Γιατί οι καραφλοί αφήνουν μούσια; Όταν άρχισα να καραφλιάζω, το αντιμετώπισα ως άνδρας"!

"Αν τα "αν" ήταν δώρα, κάθε μέρα θα ήταν Χριστούγεννα".

"Mπορεί να λανθάνω, αλλά δεν είμαι ποτέ λάθος".

"Δεν με νοιάζει τι πιστεύουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι".

"Η μόνη διαφορά μεταξύ ενός καλού σουτ και ενός κακού, είναι πως το πρώτο μπαίνει μέσα στο καλάθι".

"Εξαγοράζομαι! Αν μου δώσουν πολλά, μπορώ να δουλέψω για την Klan".

"Μπορείς να μιλάς, χωρίς να λες λέξη. Αλλά δεν θέλω ποτέ να γίνω τέτοιος τύπος".

"Κάτι παιδιά από το σχολείο, υπέγραψαν συμβόλαια 70 εκατ. δολ. Damn. Σιχαίνομαι τη μητέρα μου, που με έκανε πολύ νωρίς".

"Ένα πράγμα στον κόσμο είναι πιο ευχάριστο να κάνεις ξανά και ξανά μετά από το σεξ: Το σεξ!!!"

"Το Phoenix δεν είναι άσχημη πόλη. Άλλωστε εκεί μπορώ να παίζω γκολφ κάθε μέρα" -όταν έγινε ανταλλαγή.

"Θα μπορούσα να την μηνύσω για προσβολή προσωπικότητας, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν έχει δική της" -όταν η Tonya Harding αυτοχαρακτηρίστηκε Barkley του ice skating"

"Ευτυχώς με αντιμετώπισαν ως σούπερ σταρ. Ενώ στους άλλους έδωσαν μακαρόνια και νερό, σε μένα πρόσφεραν μακαρόνια και γάλα" -όταν έμεινε στο κρατητήριο τέσσερις ημέρες, στο Milwaukee (γιατί είχε χτυπήσει άνθρωπο που... πίστευε ότι τον κοιτούσε περίεργα).

"Κάθε φορά που σκέφτομαι να αλλάξω πάνα στο παιδί μου, τρέχω λίγο πιο γρήγορα, πηδάω λίγο πιο ψηλά για να διασφαλίσω ότι θα μπορώ να πληρώνω κουβερνάντα".

"Η ψυχική ηρεμία και γαλήνη δεν ωφελούν σε τίποτα. Το παν στη ζωή είναι να κερδίζεις και να σε πληρώνουν"

" Τι ξέρω για την Κούβα; Ότι ο αρχηγός του κράτους είναι ένας άσχημος τύπος με μουστάκι και χαρακωμένο πρόσωπο, ο οποίος καπνίζει συνεχώς πούρα και εκτοξεύει απειλές" -όταν η Dream Team επρόκειτο να συναντήσει την Κούβα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνη, το 1992.

"Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι οι 50 ασχημότεροι άνθρωποι του κόσμου θα μπορούσαν να μαζευτούν στον ίδιο χώρο" -όταν οι 50 κορυφαίοι στην ιστορία του ΝΒΑ, είχαν φωτογράφιση.

"Αγαπώ την Νέα Υόρκη επειδή μου δίνεται η ευκαιρία να οπλοφορώ".

"Επιτέλους, βρέθηκε και ένας άνθρωπος με μεγαλύτερο πισινό από μένα στο ΝΒΑ"- όταν ο Rick Mahorn πήρε 15 κιλλά.

"Δεν έχουμε ανάγκη τους διαιτητές. Υπάρχουν, επειδή πρέπει να έχουν και οι λευκοί ένα ρόλο στο ΝΒΑ. Αφού όλοι οι καλοί παίκτες είναι μαύροι, οι καλοί διαιτητές πρέπει να είναι λευκοί".

"Η γιαγιά μου θα θύμωνε αν δεν αντιδρούσα. Τι θα έλεγε μετά για τον εγγονό της;".

"Ελπίζω η κόρη μου να μην βγει ραντεβού πριν μπω στο Hall of Fame, γιατί έτσι δεν θα πρέπει να σκοτώσω κάποιον, πριν την είσοδο μου".

"Αν δεν έπαιρνα τρία εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για να καρφώνω σε μία μπασκέτα, οι άνθρωποι που με συναντούσαν θα άλλαζαν πεζοδρόμιο".

"Θυμάμαι να κάθομαι στον πάγκο των Rockets και να λέω στον εαυτό μου "ναι, πρέπει να αποσυρθείς". Μετά, έρχονταν και μου έδιναν 9 εκατ. δολ. και απαντούσα "έχεις στυλό;".

"Είμαι ακριβώς ό,τι χρειάζεται η Αμερική: ένας ακόμα άνεργος μαύρος" -όταν αποσύρθηκε.

"Αllen Iverson. Ελπίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ".

"Δεν είμαι ίνδαλμα. Επειδή καρφώνω, δεν σημαίνει πως θα ήταν χρήσιμο να μεγαλώσω τα παιδιά σας. Εσείς πρέπει να είστε οι ήρωες των παιδιών σας".

"Ένα δεδομένο για τους ανθρώπους που 'χεις γύρω σου, όταν είσαι διάσημος, είναι πως πρέπει να πληρώνεις τους λογαριασμούς του, ώστε να μην διαφωνούν μαζί σου... γιατί θέλουν να πληρώνεις".

"Κάποιες φορές, αυτό το φως στο τέλος του τούνελ... είναι τρένο".

"Η οικογένεια μου, μου επιτέθηκε, λέγοντας μου πως ο Bush είναι μόνο για τους πλούσιους. Τότε τους θύμισα πως... κι εγώ πλούσιος είμαι"!

"Το κύριο είναι να χαλαρώσεις και να αφήσεις το ταλέντο σου να κάνει τη δουλειά".

"Αυτό που με ενδιαφέρει, το όνειρο μου είναι να περνούν καλά οι άνθρωποι όταν βλέπουν μπάσκετ. Δεν είναι εκκλησία. Δεν είναι σοβαρό".

"Ξέρεις πως όλα πάνε κατά διαβόλου, όταν ο καλύτερος γκολφέρ είναι μαύρος (Woods) και ο καλύτερος ράπερ, λευκός (Eminem)".

"Δεν πίστευα ποτέ σε εκείνους που με λάτρευαν. Ούτε σε αυτούς που με μισούσαν. Ευτυχώς, είχα την ικανότητα να αφήνω το παιχνίδι στο γήπεδο".

"Αυτά είναι τα νέα μου παπούτσια. Είναι καλά παπούτσια. Δεν θα σε κάνουν πλούσιο, σαν και εμένα. Ούτε να μπορείς να κάνεις τα δικά μου άλματα και σίγουρα δεν θα σε κάνουν όσο όμορφος είμαι εγώ. Απλά θα έχεις τα παπούτσια που έχω και εγώ".

"Τα jump shots είναι σαν ωραία κορίτσια".

Κάποιες από τις μοναδικές ατάκες... για αυτόν

Michael Jordan: " Η στιγμή που θυμάμαι, είναι ένα ματς στη Philly, για τα playoffs. Ήμουν σε καλή μέρα και εκείνος ούρλιαζε "ποιος παίζει άμυνα σε αυτόν τον τύπο; Κάποιος πρέπει να πάει πάνω του! Εγώ είμαι πάνω του!". Στις αλλαγές έπεσε πάνω μου. Δεν ήξερα ότι μπορεί να παίξει άμυνα. Τεχνικά τα είχε κάνει όλα σωστά, για τύπος που δεν είχε ιδέα από άμυνα. Άρχισα να γελάω και τον ρώτησα... ποιος του τα είχε μάθει αυτά. Τελικά, τον πέρασα. Αλλά ο τύπος αυτός πάντα αναλάμβανε τις προκλήσεις, ακόμα και όταν ήξερε πως δεν έχει τις απαντήσεις".

Wayne Tisdale: "Είναι το 8ο θαύμα του κόσμου".

Scottie Pippen: "Μου χρωστά μια συγγνώμη, που ήλθε να παίξει με το χοντρό κώλο του".

Frank Layden (πρόεδρος των Jazz): " Ο Sigmund Freud θα πεταγόταν έξω από τον τάφο του, για να εξετάσει τον Charles".

Karl Malone: "Πείτε ό,τι θέλετε για τον Charles. Όταν σου λέει πως θα κάνει κάτι, είτε θα το κάνει, είτε όχι".

Maureen Barkley (σύζυγος): "Ο Charles μιλά αρκετά και για τους δυο μας".

Phil Taylor: "O Charles είναι το παιδί που σε πιάνει από το χέρι και σε πηγαίνει στον τοίχο που έβαψε, με Magic Marker. Η ειλικρίνεια του είναι τόσο αφοπλιστική, που δεν μπορείς να εκνευριστείς μαζί του".

Paul Westphal: "Μόνο ένας τύπος κατάφερε να γίνει ο Elvis. Το ίδιο ισχύει για τον Charles".

Jack McCallum: "Eίναι ο άνθρωπος που μπορεί να γίνει ο καλύτερος πρεσβευτής της Αμερικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο εν δυνάμει μεγαλύτερος εφιάλτης. Ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει μια γκριμάτσα, χαμόγελο σε δέκατα δευτερολέπτου. Δεν πάει πουθενά χωρίς να κάνει ένα νέο φίλο".

Pat Williams (πρόεδρος των Magic): "Είναι ο περίεργος θείος που κλειδώνεις στη σοφίτα, όταν μαζεύεται η οικογένεια στο σπίτι".

Mychal Thompson: "Δεν μπορείς να τον μετακινήσεις, γιατί έχει χαμηλό κέντρο βάρους. Και με αυτό εννοώ πως έχει μεγάλο κώλο. Χωρίς αμφιβολία, ο κώλος του θα μπορούσε να νικήσει σε κάθε σχετικό διαγωνισμό, στον οποίον θα εμφανιζόταν".

Robert Parish: "Όταν γέρνει επάνω σου, είναι σαν να σε λιώνει η σκουπιδιάρα".

Horace Grant: "Αυτό που τον κάνει τόσο σκληρό, είναι ο μεγάλος κώλος του".

LeBron James: "O Charles Barkley πρέπει να σκάσει".

David DuPree: "Αν του κάνεις μια ερώτηση, η μόνη απάντηση που δεν θα πάρεις είναι "ουδέν σχόλιο". Είναι ένα ζωντανό σχόλιο".

Chris Ford: "Τον αγαπώ γιατί είναι πολύ ειλικρινής. Μπορείς να δεις τις σκέψεις του να φεύγουν από το μυαλό του και να βγαίνουν από το στόμα του, χωρίς να κάνουν κάποια στάση".

Gabrielle Union: "Είναι ο τύπος που επιμένει να πάει σε μια λέσχη βιβλίου, χωρίς να έχει διαβάσει το βιβλίο, αλλά παρ' όλα αυτά θέλει να κυριαρχήσει στη συζήτηση".

Μark Halsel: "Mε πέταξε κάτω με το αριστερό χέρι και κάρφωσε με το δεξί. Σκέφτηκα πως δεν θέλει να τον διακόπτουν. Και ότι θέλω να γίνουμε φίλοι".

Derek Smith: "Είναι ο μεγαλύτερος φαν του εαυτού του".