Τον Ιούλιο του 2010 τάραξε τα νερά στο ελληνικό μπάσκετ. Στα 28 του χρόνια, έφυγε από τον Παναθηναϊκό για τον αιώνιο αντίπαλο. Τον Ολυμπιακό. Ήθελε απλά να πάρει το πρωτάθλημα από την Αθήνα και να το στείλει στον Πειραιά. Είχε ένα όνειρο και το έκανε πραγματικότητα. Όχι μόνο μία, αλλά τρεις φορές. Και να ήταν μόνο αυτό... Φορώντας την αγαπημένη του ερυθρόλευκη φανέλα πήγε σε άλλους τέσσερις τελικούς στην EuroLeague και ως MVP του Final Four σήκωσε δύο κούπες.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια ο σπουδαίος αυτός παίκτης έγινε θρύλος. Όχι μόνο του Ολυμπιακού, όχι μόνο του ελληνικού, αλλά ολόκληρου του ευρωπαϊκού μπάσκετμπολ. Ακόμα είναι εδώ και στα 37 του χρόνια βρίσκει τρόπο να γράφει ιστορία... Σπάει τα κοντέρ, οι χιλιάδες πόντοι που έχει βάλει τον έχουν φέρει στην κορυφή. Κι αν για το μπάσκετ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αυτή η δεκαετία έπρεπε να έχει ένα ονοματεπώνυμο, ε δεν τίθεται θέμα. Δεν υπάρχει συζήτηση.

Είναι η δεκαετία "ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ".

Συνέντευξη στον Σπύρο Καβαλιεράτο και τον Αλέξανδρο Τρίγκα

"Ήταν παραμυθένια η κατάκτηση της EuroLeague το 2012, αλλά η δικαίωση για μένα ήρθε όταν πήραμε το πρωτάθλημα", λέει γυρνώντας πίσω το χρόνο. Και παρότι έχει καταφέρει όσα κανείς άλλος τη δεκαετία που φεύγει, παραμένει προσγειωμένος. Ταπεινός όσο δεν πάει, θα λέγαμε. "Αν είμαι ο βασιλιάς της δεκαετίας; Δεν θα το πω εγώ, δεν νιώθω άνετα να μιλάω για τον εαυτό μου. Αν είμαι ή όχι βασιλιάς, ας το πουν οι άλλοι".

Αυτός ακριβώς είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Όταν βρίσκεται στο παρκέ, νιώθει άτρωτος. Έξω απ' αυτό, είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Και κάνοντας την αναδρομή όσων πέτυχε από το 2010 ως το 2019, γίνεται όσο ποτέ άλλοτε συναισθηματικός. "Όταν συμβαίνουν τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνεις. Όταν κοιτάς πίσω, γίνεσαι συναισθηματικός", παραδέχεται και νιώθει υπερήφανος που έκανε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Όπως έκαναν το 1987 οι παλιότεροι. Και δεν λησμονεί να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο. "Αυτοί με πίστεψαν, αυτοί με εμπιστεύτηκαν και ένα μερίδιο όσων έχω πετύχει, ανήκει σε αυτούς".

- Το βράδυ της 11ης Ιουλίου 2010 ανακοινώθηκε η απόκτησή σου από τον Ολυμπιακό. Στο μυαλό πολλών αυτή είναι η μεγαλύτερη αθλητική απόφαση της ζωής σου. Εσύ το βλέπεις ως τέτοια;

"Σίγουρα ήταν μια πολύ μεγάλη απόφαση, απόλυτα συνειδητή. Για πολλούς δύσκολη, όπως και για μένα. Ήξερα όμως τι έκανα".

- Λες ότι ήξερες τι έκανες τότε, υπολόγιζες όμως τι θα ακολουθήσει; Είχες στο μυαλό σου μία τέτοια συνέχεια και συνέπεια;

"Όχι, δεν θα σου πω ψέματα. Μην λέμε ψέματα. Πήρα αυτή την απόφαση, στόχος μου ήταν να πάρουμε ένα πρωτάθλημα στην τριετία, για την οποία είχα υπογράψει τότε. Αυτό ήθελα: ένα πρωτάθλημα. Όπως ξέρουμε, τότε ο Ολυμπιακός είχε πολλά χρόνια να κατακτήσει κάτι, αντικειμενικά ο πιο ρεαλιστικός στόχος ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος, όχι η EuroLeague. Αυτό ήταν ένα κίνητρο για μένα, να χτίσουμε μια καλή ομάδα για να πάρουμε τον τίτλο στην Ελλάδα. Δεν φανταζόμουν ότι θα παίζουμε σε τελικούς της EuroLeague και θα είμαστε σε θέση να τους διεκδικούμε. Δεν είχα τότε στο μυαλό μου τίποτα απ' όσα προέκυψαν: ότι θα γίνουμε μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, ότι θα φτάσουμε στο σημείο να παίζουμε σε Διηπειρωτικό. Με ρόστερ που δεν πλησιάζουν καν τις μεγάλες ομάδες της EuroLeague".

- Να τα πάρουμε από την αρχή: Η πρώτη σεζόν στον Ολυμπιακό δεν σε δικαιώνει απόλυτα, ο Παναθηναϊκός κατακτά την EuroLeague και το Πρωτάθλημα. Κλονίστηκες;

"Όταν κάτι δεν πάει καλά, η φιλοσοφία μου είναι να προσπαθήσω να κάνω τα πράγματα να πάνε καλά. Οπότε πάνω σε αυτό θα σου πω πολύ απλά ότι δεν κλονίστηκα. Δεν είμαι της λογικής να τα παρατήσω ή να αφήσω κάτι στη μοίρα του. Δεν θα πω ότι απέτυχα. Θα δουλέψω. Είχα τριετές συμβόλαιο, όχι μονοετές. Οπότε στόχος ήταν σε αυτά τα τρία χρόνια να κάνω την ευχή και τον στόχο μου πραγματικότητα και να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό".

- Την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός κατακτά δύο τίτλους, ο Ολυμπιακός μειώνει δραματικά το μπάτζετ. Αποφασίστηκε να ξεκινήσει επί της ουσίας από το μηδέν. Πέρασε καθόλου από το μυαλό σου ότι για άλλα πράγματα ήρθες, κι άλλα προέκυψαν στην πορεία;

"Από το μυαλό μου πέρασαν διάφορα πράγματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φοβήθηκα. Απλώς, προσπάθησα να μην σκέφτομαι τίποτα, παρά μόνο να δουλεύω σκληρά και να αφήσω τα πράγματα να έρθουν μόνα τους. Δεν έκανα ούτε μεγάλα όνειρα, ούτε μεγάλες σκέψεις. Σου είπα, αυτό που ήθελα ήταν μέσα σε αυτή την -πρώτη- τριετία, να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα. Δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο. Όταν άλλαξε η ομάδα, προσπάθησα κάθε φορά να δουλεύω όλο και περισσότερο και να βελτιωθούμε όλοι μαζί, ως σύνολο. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή, παρά μόνο η σκληρή δουλειά. Σκοπός πάντα είναι να δημιουργήσεις κάτι, με τα πράγματα που έχεις, όχι με αυτά που δεν έχεις. Ήταν κάτι πολύ πιο δύσκολο από αυτό που περίμενα, αλλά εγώ έπρεπε να το κάνω".

Δεν με πήρε ποτέ από κάτω...

- Πάμε μετά στη δεύτερη σεζόν στον Ολυμπιακό, όπου παιζόταν την τελευταία αγωνιστική της regular season η πρόκριση στην επόμενη φάση. Εκεί, πώς το αντιμετώπισες; Ήταν μια ομολογουμένως περίεργη κατάσταση αυτή.

"Δεν είπα κάτι. Δεν μου αρέσει να μιλάω ή να λέω πολλά, θέλω να είμαι στο γήπεδο και να παίζω μπάσκετ. Να δείχνω μέσα στο γήπεδο, όσα θέλω. Απλά ήθελα να κάνω όσα περνούσαν από το χέρι μου, για να είναι πετυχημένη η ομάδα. Δεν σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Δεν με πήρε ποτέ από κάτω. Απλά είχα στο μυαλό μου ότι από την στιγμή που η ομάδα ήταν έτσι, θα έπρεπε να κάνω περισσότερα για να είμαστε επιτυχημένοι".

- Κι η σεζόν καταλήγει όπως θυμούνται όλοι στην Κωνσταντινούπολη. Έχεις μιλήσει εκατοντάδες φορές για την τελευταία φάση του τελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αλήθεια, πόσες φορές την έχεις δει εσύ;

"Τα παιδιά μου τις βλέπουν τέτοιες φάσεις. Εγώ δεν τα βλέπω αυτά...".

- Σε έχουν ρωτήσει ποτέ κάτι για αυτό;

"Όχι, δεν με έχουν ρωτήσει κάτι πάνω στο παιχνίδι με βάση αυτό που βλέπουν. Απλά τα έχω πετύχει να παρακολουθούν στο Youtube τις φάσεις μου ή κάποια άλλα πράγματα, στιγμές από το Final Four. Μόνο τότε κάθομαι κι εγώ να δω".

- Υπάρχει κάποια φάση που έχουν δει περισσότερο;

"Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, δεν είναι μία φάση ή ένα παιχνίδι. Βλέπουν διάφορα στιγμιότυπά μου. Τους αρέσει το άθλημα, παίζουν κιόλας. Από μόνα τους το κάνουν. Όχι μόνο εμένα, τους αρέσει πολύ για παράδειγμα το ΝΒΑ. Βλέπουν στιγμιότυπα".

- Έχει τύχει ποτέ να σε πιάσουν μετά στο σπίτι και να σου σχολιάσουν μια φάση ή την απόδοσή σου;

"Συμβαίνει να με βλέπουν στο σπίτι μετά τους αγώνες και να μου λένε "μπαμπά σήμερα δεν έπαιξες καλά" ή "μπαμπά σήμερα ήσουν πολύ καλός". Όχι να μου πουν γιατί έκανα ή δεν έκανα κάτι στο παιχνίδι".

- Είχες πει μια ατάκα στα αποδυτήρια στους συμπαίκτες σου: "Ζήστε το αυτό, μπορεί να μην έχουμε άλλη ευκαιρία". Όταν εν τέλει τα καταφέρατε, ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που είχες αρχικά ονειρευτεί να πετύχεις με τον Ολυμπιακό;

"Αυτό το είπα πριν από τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά ήταν μια τεράστια ευκαιρία. Έτσι το έβλεπα, γιατί έτσι ήταν. Ποτέ δεν ξέρεις γενικά αν και πότε θα έχεις άλλη ευκαιρία ή δυνατότητα να διεκδικήσεις ένα τόσο μεγάλο τρόπαιο. Όπως σου ανέφερα νωρίτερα όμως, στόχος μου ήταν ένα πρωτάθλημα. Ξαφνικά όμως βρεθήκαμε σε σημείο να διεκδικούμε τον τίτλο της EuroLeague. Κανένας δεν το περίμενε αυτό, ούτε εγώ ο ίδιος. Δεν θα σου πω ψέματα για αυτό. Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα, που είχαμε έναν αγώνα μπροστά μας για να γίνουμε οι Πρωταθλητές Ευρώπης. Έπρεπε να αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία. Είχα λίγη παραπάνω εμπειρία από τα άλλα παιδιά, κι έτσι ήθελα να τους δώσω να καταλάβουν πόσο σημαντικές ήταν εκείνες οι στιγμές".

Παραμυθένιο αυτό που κάναμε στην Κωνσταντινούπολη

- Μετά την Κωνσταντινούπολη έρχεται ο τίτλος του πρωταθλητή στην Ελλάδα, κι ένα χρόνο αργότερα η δεύτερη σερί κατάκτηση της EuroLeague. Στο Λονδίνο σκέφτηκες καθόλου ότι "πέτυχα ό,τι ήθελα και παραπάνω"; Ήταν ενός είδους δικαίωση όλο αυτό για σένα;

" Όταν πήραμε την EuroLeague στην Κωνσταντινούπολη, ήταν κάτι το παραμυθένιο. Στα δικά μου μάτια, η δικαίωση ήρθε με το πρωτάθλημα. Τα υπόλοιπα ήταν απλά παραμυθένια. Δεν τα είχα στο μυαλό μου, ούτε υπολόγιζα ότι θα τα καταφέρουμε με μία τόσο καινούργια ομάδα, με νεαρούς παίκτες. Ας μην γελιόμαστε, ήταν κάτι που ουδείς περίμενε. Ούτε καν, ίσως, να φτάσουμε μέχρι τα playoffs. Παλεύαμε για να περάσουμε από τη μία φάση στην επόμενη. Μετά το πρωτάθλημα του 2012 ένιωσα το συναίσθημα της επιτυχίας. Όταν πήραμε την EuroLeague στο Λονδίνο, ζούσα την στιγμή και απολάμβανα ό,τι γινόταν. Το διασκεδάζαμε όλοι, είχαμε σπουδαία ομάδα".

- Είπες τη λέξη "παραμυθένιο". Αυτό που έχεις ζήσει από την πρώτη μέρα που πάτησες το πόδι σου στο γήπεδο τι είναι; Παραμύθι; Μύθος; Πώς θα το χαρακτήριζες, γιατί δεδομένα αυτό που θα αφήσεις πίσω σου είναι κάτι μυθικό.

"Ειλικρινά δεν μπορώ να το δω έτσι γιατί είμαι ακόμη στο γήπεδο και παίζω. Απολαμβάνω την στιγμή, διασκεδάζω με αυτό που κάνω. Νιώθω ευλογημένος που μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα. Δεν περίμενα ποτέ να φτάσω σε αυτό το σημείο όταν ξεκινούσα. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι να παίζω και να κάνω αυτό που αγαπάω τόσο. Η αγάπη μου για το μπάσκετ ξεπερνάει τα πάντα. Ίσως είναι λίγο κοινότοπο αυτό που θα πω, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο μου αρέσει και πόσο αγαπάω αυτό που κάνω. Όπως επίσης πόσες ώρες, πόσες μέρες, πόσα χρόνια έχω σπαταλήσει. Αυτό έχει να κάνει τόσο με το πνευματικό, όσο και με το σωματικό. Σκέφτομαι όλη την ώρα πώς μπορώ να γίνω καλύτερος και να βοηθήσω την ομάδα, πώς μπορούμε όλοι μαζί να γίνουμε καλύτεροι ως σύνολο. Η μεγαλύτερη ευλογία για μένα είναι να μου λένε ότι έχω εμπνεύσει κάποιους να ασχοληθούν με το άθλημα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις μικρά παιδιά να παίζουν μπάσκετ και να σου λένε ότι εσύ είσαι η αφορμή για αυτό. Δεν συγκρίνεται με τίποτα, ούτε με τίτλους, ούτε με κάτι άλλο. Τότε καταλαβαίνω ότι, όπως λέω και στη γυναίκα μου, ότι κάτι έχω πετύχει. Τότε αισθάνομαι αυτή την εσωτερική ευφορία, να αντιληφθώ πόσα έχω πετύχει. Μου αρέσει τόσο πολύ το μπάσκετ, ζω τόσο έντονα κάθε στιγμή, που δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω γιατί είμαι ακόμη ενεργός. Είναι ακόμη κομμάτι της καθημερινότητάς μου".

- Πέρα από τις μεγάλες επιτυχίες, υπάρχουν κι οι στιγμές που τελειώνουν με άσχημο τρόπο. Όπως για παράδειγμα οι δύο τελικοί το 2015 και το 2017.

(μας διακόπτει) "Ξέρεις κάτι; Είναι τεράστιο όλο αυτό που έχουμε πετύχει. Όλοι μιλάνε μόνο για την Κωνσταντινούπολη και το Λονδίνο, αλλά αυτό που καταφέραμε επίσης σε Μαδρίτη και Κωνσταντινούπολη είναι πολύ μεγάλο. Σκέψου το λίγο: παίξαμε δύο τελικούς στην έδρα του αντιπάλου. Δεν ήταν ουδέτερο γήπεδο".

- Τόσο το 2015 όσο και το 2017, ο Ολυμπιακός έχασε στον τελικό κι ο κόσμος έψαχνε τι έφταιγε και δεν ήρθαν οι τίτλοι. Καλομάθατε τους πάντες. Είναι κι αυτό μια "κατάκτηση", ομολογουμένως.

"Βέβαια, έτσι είναι. Όταν παίρνεις την EuroLeague δύο φορές, πόσω μάλλον σε διαδοχικές σεζόν, ο κόσμος σκέφτεται την τρίτη και την τέταρτη. Κι εμείς αυτό θέλαμε, αλλά παίζει κι ο άλλος. Υπάρχουν οι καλές κι οι κακές στιγμές, πρέπει να το σκεφτόμαστε όλοι αυτό. Μπορεί ο αντίπαλος να βάλει ένα μεγάλο καλάθι, κι εσύ όχι. Μπορεί αυτό το σουτ που ένα χρόνο πριν έβαλες εσύ, τώρα να στο βάλει ο αντίπαλος. Το να έχει μια ομάδα τέτοια διάρκεια είναι κάτι σπουδαίο. Σκέψου ότι είχαμε τρεις διαφορετικούς προπονητές (Ντούσαν Ίβκοβιτς, Γιώργος Μπαρτζώκας, Γιάννης Σφαιρόπουλος), πολλές αλλαγές παικτών. Η ομάδα ποτέ δεν ήταν ίδια, αν εξαιρέσεις τρία ή τέσσερα παιδιά. Πάρε για παράδειγμα τη Ρεάλ Μαδρίτης, δες πόσα χρόνια παίζουν όλοι αυτοί μαζί. Αυτό που κάναμε εμείς, ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Ανά δύο χρόνια έπρεπε να βάλουμε άλλους στην εξίσωση. Έφευγε ένα σημαντικό κομμάτι κι ερχόταν ένα άλλο, το οποίο αφορούσε σε παίκτη που δεν ήταν έτοιμος και "ψημένος" από αυτό το επίπεδο. Οπότε ξεκινούσαμε πάλι από την αρχή. Ήταν παίκτες που έρχονταν από πιο μικρές ομάδες κι εμείς προσπαθούσαμε να τους βοηθήσουμε να εξελιχθούν. Μιλάμε για κάτι τρομερά δύσκολο. Ο κόσμος δεν το σκέφτεται αυτό όταν βλέπει έναν αγώνα. Είναι κάτι πολύ δύσκολο. Δεν το λέω αυτό για να ευλογήσω τα γένια της ομάδας, αλλά γιατί έτσι είναι το πράγμα. Είναι διαφορετικό να έχεις έναν προπονητή για πολλά χρόνια και απλά να κάνεις προσθαφαιρέσεις, κι άλλο να έχεις ένα σταθερό πρόγραμμα και απλά να εντάξεις παίκτες σε αυτό. Η ομάδα έδειξε τρομερή διάρκεια, με συνεχόμενους τίτλους και τελικούς".

- Μήπως μετά το "Γκαλόσημο" πρέπει να αρχίσει η κουβέντα για το "Σπανουλόσημο";

(γελάει) "Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Όποιος έφυγε από τον Ολυμπιακό αυτή την επταετία, από το 2011 έως το 2018, έφυγε με πολύ μεγάλο συμβόλαιο, με τίτλους, με σπουδαίες εμπειρίες. Βλέπεις ότι πλέον αυτοί οι παίκτες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της EuroLeague και βοηθούν άλλες ομάδες να φτάσουν ψηλά. Πραγματικά, ήταν μια επταετία μαγική".

ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΥΤ ΣΤΟ ΟΑΚΑ

- Δύο φορές το τρόπαιο της EuroLeague από τη μία, δύο μεγάλα σουτ στο ΟΑΚΑ (στους τελικούς του 2016) από την άλλη. Ουσιαστικά απέναντι στον Παναθηναϊκό έκανες αυτό που όλα τα παιδιά ονειρεύονται: να κρίνουν έναν τίτλο με δικό τους σουτ στο φινάλε. Μπορείς να βάλεις στη ζυγαριά αυτά τα δύο;

"Ήταν δύο φοβερές στιγμές. Η κάθε στιγμή έχει τη δική της αίγλη. Το να πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός μέσα στο ΟΑΚΑ, σε ένα γήπεδο που πάντα ήταν πολύ δύσκολο και είχε χρόνια για να κερδίσει, ήταν κάτι μαγικό. Πάντα θα το θυμόμαστε".

- Μίλησες για "κάτι μαγικό", για "παραμύθι". Σε βλέπουμε πιο συναισθηματικό απ' ό,τι συνήθως...

"Ξέρεις γιατί είμαι πιο συναισθηματικός; Όταν γυρίζεις τον χρόνο πίσω και βλέπεις τι έχεις κάνει και κάτω από ποιες συνθήκες, αντιλαμβάνεσαι τι έχει συμβεί. Όταν τρέχει η σεζόν, δεν το καταλαβαίνεις αυτό. Αν καθίσεις να σκεφτείς τι έχει συμβεί, κατανοείς κάποια πράγματα που είναι πολύ σημαντικά κι έχουν στιγματίσει τόσο εμάς τους ίδιους όσο και τον κόσμο. Δεν είναι μόνο όμορφες στιγμές όμως, δεν έχει μόνο χαρά όλο αυτό. Έχουμε χάσει τελικούς, έχουμε χάσει τίτλους. Είναι στιγμές που σε οδηγούν στην επόμενη".

- Η συνέχεια παραμένει σπουδαία, παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός σταματάει να κατακτά τίτλους τα τελευταία χρόνια. Έχεις δημιουργήσει μαζί με την ομάδα μια κληρονομιά, το legacy που λένε. Μπήκαν λάβαρα στο ΣΕΦ, που δεν υπήρχαν. Πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να είναι κρεμασμένα κι άλλα λάβαρα;

(σηκώνει το βλέμμα του, κοντοστέκεται για λίγο) "Σίγουρα θα μπορούσε, αλλά με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε να μην έχει τίποτα. Όταν το πάμε έτσι, πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα γινόταν αν δεν είχαμε κατακτήσει την EuroLeague σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο, για παράδειγμα, ή τα πρωταθλήματα. Αυτό που πετύχαμε ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Ο Παναθηναϊκός της προηγούμενης δεκαετίας ήταν μια ομάδα με τεράστιο προϋπολογισμό, έπαιρνε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην Ευρώπη. Σε αυτή τη δεκαετία βλέπουμε τη Ρεάλ Μαδρίτης να έχει αντίστοιχο προϋπολογισμό, εξαιρετικούς παίκτες και τον ίδιο προπονητή, κι έχει πάρει δύο τίτλους. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει πάρει επίσης δύο φορές την EuroLeague".

- Επειδή έχεις μεγαλουργήσει τόσο σε αυτή όσο και στην προηγούμενη δεκαετία, αυτή που τελειώνει σε μερικές ημέρες, θεωρείς ότι ήταν πιο δύσκολη;

"Κάθε δεκαετία έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας. Μπορεί να έχει πέσει κάπως η ποιότητα, αλλά έχει ανέβει ο ανταγωνισμός. Είναι πολλές οι καλές ομάδες, αλλά δεν βγαίνουν οι παίκτες που υπήρχαν τα πιο παλιά χρόνια. Για μένα, όπως έχω ξαναπεί, έχει σημασία με ποιον και υπό ποιες συνθήκες κατακτάς έναν τίτλο. Δηλαδή, μπορεί να πάρεις πέντε πρωταθλήματα με μια ομάδα που έχει συνηθίσει να τα παίρνει, να πάρεις ένα πρωτάθλημα με μια ομάδα που δεν το έχει συνηθίσει και να είναι μεγαλύτερο πράγμα. Το ίδιο ισχύει με την EuroLeague. Έχει σημασία όλο αυτό. Όταν πάρεις τίτλο και ξαναπάς σε τελικό την επόμενη χρονιά, αυτόματα αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία και αξία. Όταν παίζεις τελικούς είναι δεδομένα κάτι μεγάλο, αλλά πρέπει να κατακτήσεις το τρόπαιο για να νιώσεις όλη τη χαρά και να περάσει αυτό στον σύλλογο".

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ "SPANOULIS MENTALITY"

- Κι έχεις φτάσει στο σημείο να γράφεις ιστορία: Σύντομα θα είσαι πρώτος σε πόντους, ενώ είσαι ήδη πρώτος σε αξιολόγηση και σε ασίστ. Κι έχεις φάει το ξύλο της αρκούδας για να το πετύχεις, βάσει του τρόπου με τον οποίο παίζεις.

"Ακόμη και με τον Ερυθρό Αστέρα, πριν μερικές ημέρες έφαγα πολύ ξύλο. (γελάει) Λένε πολλοί ότι έχω εκτελέσει πολλές βολές στην καριέρα μου, αλλά μπορούσα πραγματικά να έχω εκτελέσει ακόμη περισσότερες βάσει του πώς παίζω και τι ξύλο έχω φάει. Πιστεύω ότι όλα έγιναν, κάνοντας αυτό που αγαπάω με τη λογική ότι θέλω να νικήσω σε κάθε παιχνίδι. Ποτέ δεν κοίταξα τα νούμερά μου, με τη λογική του πόσα σουτ κάνω, πόσα βάζω, πόσες ασίστ έχω, πόσα λάθη έχω κάνει. Δεν με νοιάζουν αυτά. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κερδίσω. Για να το κάνεις αυτό, επειδή το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, πρέπει να βάλεις και τους άλλους στο παιχνίδι. Ειλικρινά, θα μπορούσα να έχω πολλούς περισσότερους πόντους, αν δεν σκεφτόμουν να βάλω τους συμπαίκτες μου στο παιχνίδι. Κι αντίστοιχα, πολύ λιγότερα λάθη, αν δεν σκεφτόμουν να τους βάλω στο παιχνίδι. Πολλές φορές έχω στο μυαλό μου να πάρω μια προσπάθεια, αλλά πάντα υπολογίζω ότι κάποιος μπορεί να μην έχει σουτάρει. Όλα τα κάνω με πρόθεση να μπουν όλοι στο παιχνίδι".

- Τι τίτλο θα έβαζες σε αυτό το τεράστιο επίτευγμα;

"Είναι κάτι σημαντικό γιατί όλοι αυτοί οι πόντοι που έχω βάλει έχουν οδηγήσει σε τίτλους, κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Πάντα είχα την εμπιστοσύνη των προέδρων, των προπονητών και των συμπαικτών μου, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα. Φέτος, θα προτιμούσα να περάσουμε στα playoffs, από το να σπάσω αυτό το ρεκόρ".

- Η ταυτότητα λέει ότι γεννήθηκες στις 7 Αυγούστου 1982. Δηλαδή 37 και κάτι... ψιλά. Εσύ πόσο νιώθεις;

"Είναι όλη αυτή η δουλειά που έχω κάνει από μικρό παιδί. Έχω δουλέψει ασύλληπτα. Είναι η αγάπη μου γι αυτό που κάνω, ότι προσέχω πάρα πολύ σε όλα. Τη διατροφή μου, τον ύπνο μου, το σώμα μου. Κι είναι μαζί η δίψα μου για ανταγωνισμό και το να νιώθω σημαντικός για την ομάδα μου. Σίγουρα είναι και το DNA, το μυϊκό μου σύστημα έχει βοηθήσει επίσης".

- Ξέρεις κάτι όμως; Όσοι έχουν μιλήσει για σένα, το πρώτο που λένε είναι για το πνευματικό σου κομμάτι. Αυτό ξεχωρίζουν. Να το πούμε "Spanoulis Mentality" κατά το "Mamba Mentality";

(γελάει) "Έχω τη δική μου φιλοσοφία για αυτό. Βάζω πολύ ψηλά τον πήχη, είμαι τελειoμανής. Πολλές φορές αυτό μου κάνει κακό στην προσωπική μου ζωή. Γιατί είναι πραγματικά πολλές οι φορές που δεν κοιμάμαι, κάθομαι και σκέφτομαι για τα παιχνίδια. Δοκιμάζω τα όριά μου, πολλές φορές".

Στην Ελλάδα έχουμε εμπάθεια με την ηλικία

- Το κοντέρ γράφει 4.000+ πόντους και... έχουμε ακόμα. Μια πάσα όμως είναι πιο σημαντική;

"Την Κωνσταντινούπολη λες ε; Είναι αυτό που σου είπα πριν, ποτέ δεν σκέφτομαι ότι πρέπει ντε και καλά να βάλω εγώ το καλάθι. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κερδίσει η ομάδα μου, κι αν δω τον συμπαίκτη μου σε καλύτερο σημείο ή σε καλύτερη κατάσταση από μένα, εννοείται πως θα τον εμπιστευτώ. Πόσω μάλλον στην προκειμένη περίπτωση, που ήταν εκεί ο Γιώργος (Πρίντεζης) και πήρε ένα "δικό του" σουτ".

- Με τι θα άλλαζες τους χιλιάδες πόντους που έχεις πετύχει στην EuroLeague;

"Με την πρόκριση στα playoffs. Μία ομαδική επιτυχία, οτιδήποτε έχει να κάνει με το καλό της ομάδας, θα το άλλαζα. Τα ρεκόρ είναι προσωπικά, αλλά αυτό που προέχει για μένα είναι η επιτυχία της ομάδας".

- Ποιος θέλεις να είναι ο επόμενος τίτλος σου;

"Όταν είσαι σε μια ομάδα, αγωνίζεσαι πάντα για να κατακτήσεις τίτλους. Ο τίτλος δεν είναι μόνο να σηκώσεις την EuroLeague, ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο, αλλά και να υπερβείς τα όριά σου. Αυτή την στιγμή, έτσι όπως είναι στην κατάταξη η ομάδα, κάτι πάρα πολύ σημαντικό για την ομάδα θα είναι να περάσουμε στα playoffs. Αυτό για μένα, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, θα είναι τίτλος η πρόκριση. Θα είναι κάτι πολύ δύσκολο, αλλά γι αυτό είμαστε εδώ και για αυτό θα συνεχίσουμε να παλεύουμε".

- Πάει αυτή η δεκαετία, τελείωσε. Θα υπάρξει κι άλλη μία για τον Βασίλη Σπανούλη στα παρκέ;

"Όσο μπορώ να παίζω και να βοηθάω την ομάδα μου, όσο νιώθω καλά και είμαι υγιής θα είμαι στο γήπεδο. Δεν κοιτάζω μακριά, πηγαίνω χρόνο με τον χρόνο. Θέλω να ευχαριστιέμαι κάθε αγώνα. Όταν καταλάβω ότι δεν μπορώ, θα το πω ότι δεν μπορώ. Δεν αργεί αυτή η μέρα, δεν ξέρω πότε θα είναι. Κάποτε θα γίνει κι αυτό. Όταν έρθει, θα σας το πω" (γελάει)

- Πότε βάζεις το όριο για σένα; Ποια είναι η λεπτή γραμμή για σένα;

"Θα παίζω μέχρι όσο νιώθω καλά και μπορώ να βοηθάω την ομάδα μου. Αν νιώσω ότι δεν μπορώ να κάνω καλό στην ομάδα, θα σταματήσω. Δεν θέλω να παίζω απλά για να παίζω, θέλω να παίζω, να είμαι σημαντικός και να κερδίζω".

- Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω: έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε πόσο θα παίζεις ακόμη; Στο λέω αφενός γιατί είναι μια συζήτηση που κρατάει χρόνια, αφετέρου βλέπουμε για παράδειγμα τον Λουίς Σκόλα να πλησιάζει τα σαράντα και να αποθεώνεται, να μην συζητιέται ότι είναι μεγάλος και πρέπει να σταματήσει.

"Έχεις δίκιο σε αυτό. Ακούω αυτή την ερώτηση εδώ και έξι χρόνια, από τα 33 μου. Όχι μόνο πόσο θα παίζω. Κι άλλα. Ότι έχω μεγαλώσει, ότι έχω γεράσει. Ότι πρέπει να παίζω λιγότερο. Δηλαδή αποφασίζουν οι άλλοι πόσο θα παίξω; Ο μεγαλύτερος καθρέφτης για τον κάθε αθλητή είναι το γήπεδο, κι ο εκάστοτε προπονητής θα αποφασίσει τι ρόλο θα έχει ο παίκτης στην ομάδα. Ο θεατής σίγουρα έχει άποψη και κρίση, που είναι σεβαστές. Πρέπει όμως πάντα να κοιτάμε το γήπεδο. Έχουμε μια εμπάθεια με την ηλικία στην Ελλάδα".

- Τι ρόλο έχουν παίξει στη δική σου πορεία κι εξέλιξη, στην πραγματοποίηση των ονείρων σου ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος;

"Είναι οι άνθρωποι που με πίστεψαν, με εμπιστεύτηκαν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι με έφεραν στον Ολυμπιακό, αλλά και με το ότι η ομάδα χτίστηκε γύρω μου. Σε πολύ δύσκολες εποχές κατάφεραν να δαπανήσουν χρήματα για να κρατήσουν εμένα κι άλλα παιδιά εδώ. Παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν, πάντα θέλουν να έχουν την ομάδα ψηλά. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους από τότε που ήρθα στον Ολυμπιακό, μαζί πετύχαμε όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα. Είναι οι πρωτεργάτες της ομάδας, όλα ξεκινούν από τη διοίκηση. Σίγουρα ένα μερίδιο όσων έχω πετύχει, τους ανήκει. Με εμπιστεύτηκαν και τους ευχαριστώ για αυτό. Το εκτιμώ ότι σε δύσκολες εποχές, μάτωσαν οικονομικά για να έχουν την ομάδα σε ανταγωνιστικό επίπεδο και να είμαστε σε θέση να διεκδικούμε τίτλους".

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΕΙ

- Απωθημένα υπάρχουν; Κι αναφέρομαι στην Εθνική. Ή θεωρείς ότι τα έκανες όλα την προηγούμενη δεκαετία και δεν υπάρχει κάτι;

"Καταφέραμε να πάρουμε τρία μετάλλια με την Εθνική. Απ' όλα όσα έχω κάνει, αυτό που μου λείπει είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Γι αυτό, εγώ έβγαλα τα μάτια μου. Στο ματς με την Αργεντινή το 2008. Ήταν στα χέρια μου να γίνει αυτό. Είναι κάτι που μου λείπει. Στη ζωή όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα".

- Δεύτερη ερώτηση για απωθημένα. Το ΝΒΑ είναι; Θα το προσπαθούσες;

"Πήγα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Επειδή, όπως όλα τα παιδιά, είχα ένα όνειρο να παίξω στο ΝΒΑ, έγινε μια τελείως λάθος συνεννόηση ανάμεσα στον προπονητή και τον General Manager. Δεν ρώτησα τίποτα, δεν ήξερα πού πήγαινα. Αν το έκανα ξανά, θα πήγαινα σε πιο σωστή και ευρωπαϊκή ομάδα".

- Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

"Θα έπαιζα πάλι τον πέμπτο τελικό με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ το 2017 και τους δύο τελικούς της EuroLeague σε Μαδρίτη (2015) και Κωνσταντινούπολη (2017). Πιστεύω με τη Ρεάλ Μαδρίτης είχαμε πολύ περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στη Φενέρμπαχτσε. Τότε, η Φενέρμπαχτσε ήταν σε τρομερή κατάσταση κι έπαιζε μπροστά σε 17.000 οπαδούς της. Με όποιον και να έπαιζε, δεν θα έχανε. Για ουδέτερο γήπεδο δεν το συζητάω, θα είχαμε πολύ περισσότερες πιθανότητες".

- Πώς σου φαίνεται που ο Λούκα Ντόντσιτς έχει εσένα για ήρωα; Ένα... παιδί, που σε ηλικία 20 ετών κάνει ό,τι θέλει στο ΝΒΑ.

"Είναι τιμητικό. Δεν είναι όποιος κι όποιος, είναι ένα φαινόμενο. Παίκτης που βγαίνει κάθε πενήντα χρόνια. Όταν ακούς ένα παιδί σαν τον Λούκα Ντόντσιτς να μιλάει έτσι για σένα, δεν μπορεί παρά να είναι τιμητικό. Νιώθω πολύ περήφανος για αυτό. Είναι μια ηθική ανταμοιβή για όλες τις ώρες που έχω δουλέψει κι έχω περάσει στο γήπεδο και το γυμναστήριο".

- Με αφορμή τα πολλά μεγάλα σουτ που έχεις βάλει στη διάρκεια της καριέρας σου, στα social media κυκλοφορεί συχνά η άποψη πως τρία είναι τα πράγματα που είναι αναπόφευκτα: ο θάνατος, οι φόροι και το μεγάλο σουτ του Βασίλη Σπανούλη.

"Έτσι όπως το λένε, είναι τιμητικό. Δείχνει και μου θυμίζει ότι έχω βάλει πολλά σουτ, αλλά το να χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις για μένα προφανώς το κάνουν για να με τιμήσουν. Τους ευχαριστώ. Μακάρι να βάλω κι άλλα και να συνεχίσουν να το λένε".

- Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα promo της EuroLeague παρουσιαζόσουν ως ο βασιλιάς με το στέμμα. Είναι εικόνα - αποτύπωμα της δεκαετίας; Είναι κάπως... σπανουλική αυτή η δεκαετία.

(γελάει) "Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, δεν νιώθω άνετα. Εμένα μου αρέσει να παίζω. Οι άλλοι πρέπει να μιλάνε για μένα, όχι εγώ για τον εαυτό μου. Αν είμαι ή όχι βασιλιάς, ας το πουν οι άλλοι".

Το legacy του Βασίλη Σπανούλη είναι τεράστιο! Είναι ο παίκτης - συνώνυμο της σκληρής δουλειάς, της αυτοπεποίθησης και της αποφασιστικότητας. Χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι πιθανότητες για να πετύχει. Ποιος άλλωστε μπορεί να παραγνωρίσει πως το καλοκαίρι του 2010, αψήφησε τις... πιθανότητες και επέλεξε έναν (πιο) δύσκολο δρόμο για να φτάσει στην κορυφή. Ξεκίνησε από το "μηδέν" και κατάφερε να γράψει ιστορία. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο άνθρωπος της δεκαετίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Κι ως τέτοιος θα μνημονεύεται για πάντα. Είναι ο θρύλος του Θρύλου!

Photo Credits: Φραντζέσκα Watkinson

Πλάνα - Μοντάζ: Χρήστος Πανάγος - Φραντζέσκα Watkinson