Εάν υπάρχει ένας τερματοφύλακας στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου που δεν χρειάζεται συστάσεις ακόμα και για τους πολύ νεαρούς σε ηλικία που δεν τον πρόλαβαν εν δράσει ή τους ελάχιστα μυημένους στον "βασιλιά των σπορ", τότε η τιμή αυτή ανήκει δικαιωματικά στον Όλιβερ Καν. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι θεωρείται από ειδικούς και μη ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών στη θέση του, ούτε ότι είναι από τους πλέον επιτυχημένους με αμέτρητους ομαδικούς τίτλους και ζηλευτές ατομικές διακρίσεις, αλλά ότι καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα προηγούμενα με ένα προφίλ που ίσως να μην υπάρχει όμοιό του στο παγκόσμιο στερέωμα.

Ουσιαστικά οι λέξεις "δυναμικός" και "επιθετικός" είναι πολύ soft, μετριοπαθείς και... ευγενικές για να παρουσιάσει κανείς τον εκρηκτικό χαρακτήρα και το φλογερό ταμπεραμέντο του "Όλι", με τον άλλοτε φύλακα-άγγελο της Μπάγερν Μονάχου και της εθνικής Γερμανίας να μην έχει κανένα ταίρι με όσον αφορά στην επιβλητική του παρουσία μέσα στη μεγάλη περιοχή και στις κόντρες του με αντιπάλους αλλά και συμπαίκτες.

Το θερμό τετ-α-τετ που είχε σε ματς της Bundesliga Μπάγερν-Βέρντερ Βρέμης με τον (πρώτο σκόρερ σε τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου και συμπαίκτη του για πολλά χρόνια στην "Νάσιοναλμαντσαφτ") Μίροσλαβ Κλόζε, η επίθεση στο... αυτί του Χάικο Χέρλιχ σε αγώνα με τη Ντόρτμουντ και ο καυγάς του με τον Τόμας Μπρντάριτς απέναντι στη Λεβερκούζεν είναι περιστατικά που έχουν αφήσει εποχή, όπως άλλωστε και η στιγμή που ο Καν δεν λογάριαζε τίποτα και κανέναν και τα έβαζε ακόμα και με τον συμπαίκτη του στους Βαυαρούς, Άντι Χέρτσογκ!

Ήταν τόσο ιδιαίτερη, μοναδική και ασυναγώνιστη η ιδιοσυγκρασία και η ψυχοσύνθεσή του Γερμανού άσου ώστε να κερδίσει με το... σπαθί του αρκετά εντυπωσιακά προσωνύμια που τον συνοδεύουν ακόμα και μετά την απόφασή του να ρίξει τίτλους τέλους. Τα μίντια τον ονόμασαν "Der Titan" ("Τιτάνας") και "Τζέγκινς Καν" ενώ ο κόσμος του χάρισε το ακόμα πιο ευρηματικό παρατσούκλι "Vol-kahn-o" (από τη λεξη volcano) που παραπέμπει σε... ηφαίστειο.

Αυτή μάλιστα η παρομοίωση είναι καθόλα αντιπροσωπευτική αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, σχεδόν επτά χρόνια από την αποχώρησή του από τη ενεργό δράση, εξακολουθεί να είναι ηφαιστειώδης στις τοποθετήσεις του. Όπως για παράδειγμα αυτή που έκανε πριν μερικούς μήνες όταν κλήθηκε να σχολιάσει το ποδόσφαιρο εν έτει 2015.

"Το ποδόσφαιρο του σήμερα μου μοιάζει με μπαλέτο. Οι ποδοσφαιριστές μόλις τους ακουμπάς αρχίζουν να κλαίνε. Παραπονιούνται για τη "σκληρή ζωή" τους μετά από 3 σερί ματς αλλά όταν δίνουν συνεντεύξεις είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί στον κόσμο. Για αυτό μου αρέσουν τύποι όπως ο Τόμας Μίλερ και ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς.

Σκληροί άνθρωποι που παλεύουν και σχεδόν ρίχνουν μπουνιές μέσα στο γήπεδο. Υπάρχουν αυτοί που δεν τους εκτιμούν και τους περιφρονούν όμως τουλάχιστον είναι άτομα που λένε μπροστά στις κάμερες αυτό που σκέφτονται πραγματικά και όχι αυτό που ο κόσμος θα ήθελε να ακούσει.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν οι ποδοσφαιριστές είναι ακόμα άνδρες ή μόνο γυναικούλες", δήλωσε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του στη Bild επιβεβαιώνοντας το.. αυτονόητο, ότι δηλαδή ένας παίκτης-θρύλος όπως ο Όλιβερ Καν δεν περιορίζεται, δεν λογοκρίνεται, δεν φιμώνεται, δεν μπαίνει σε καλούπια. Έτσι άλλωστε ήταν και στα 21 ολόκληρα χρόνια της σπουδαίας ποδοσφαιρικής του διαδρομής... Το Sport24.gr παίρνει αφορμή από τα σημερινά 46α γενέθλια του Γερμανού πρώην άσου των γηπέδων και σας παρουσιάζει μερικούς από τους σημαντικότερους σταθμούς μίας ολόφωτης και "γεμάτης" καριέρας.

Ο Όλιβερ Ρολφ Καν όπως είναι το πλήρες όνομά του γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1969 στην Καρλσρούη και είναι γιος του Ρολφ και της Μόνικα Καν. Σε ηλικία μόλις έξι ετών εντάχτηκε στις ακαδημίες της Καρλσρούης ακολουθώντας ουσιαστικά τα χνάρια του πατέρα του ο οποίος είχε ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα παίζοντας για την ομάδα της γενέτειράς του από το 1962 μέχρι το 1965.

Ο μικρός Όλιβερ έκανε τα πρώτα του βήματα παίζοντας σε άλλες θέσεις, πριν ανακαλύψει ότι ήταν πολύ καλύτερος κάτω από τα γκολπόστ και πως φορώντας τα γάντια είχε μεγαλύτερες προοπτικές για καριέρα. Πέρασε από όλες τις "μικρές" ομάδες της Καρλσρούης "γράφοντας" χιλιάδες ώρες προπόνησης για πάνω από μία δεκαετία και τελικά η σεζόν 1987-88 έφερε την πρώτη γλυκιά ανταμοιβή για τους κόπους του καθώς υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και έγινε ουσιαστικά ο back-up γκολκίπερ πίσω από τον βασικό και αναντικατάστατο εκείνη την εποχή Αλεξάντερ Φάμουλα.

Η 27η Νοεμβρίου του 1987 είναι η πρώτη ξεχωριστή ημερομηνία για την οποία μπορεί να κοιτάζει πίσω με καμάρι και συγκίνηση καθώς πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Bundesliga με τη φανέλα της Καρλσρούης, στο άνετο 4-0 επί της Κολωνίας, ωστόσο ήταν το 1990 η χρονιά που πήρε ουσιαστικά το βάπτισμα του πυρός. Μετά από τέσσερις μόλις συμμετοχές στην πρώτη του τριετία ήταν ο τότε προπονητής του Βίνφριντ Σάφερ που αποφάσισε να εμπιστευτεί τα νιάτα και το ταλέντο του και να του δώσει θέση βασικού έναντι του Φάμουλα, με τον ξανθομάλλη άσο να αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά και όχι μόνο να κάνει κτήμα του τη φανέλα με το Νο 1 αλλά να μετατρέπεται σιγά σιγά -με όπλο την πανίσχυρη προσωπικότητά του και την νοοτροπία νικητή- σε έναν ηγέτη για την ομάδα του πάνω στο χορτάρι.

Εκτόξευση μέσω UEFA για τον πλανήτη... Μπάγερν

Οι αριθμοί του τα λένε όλα: από τα 22 ματς σε όλες τις διοργανώσεις το 1990-91 εκτοξεύτηκε στις 39 συμμετοχές σε κάθε μία από τις δύο επόμενες σεζόν ενώ το αποκορύφωμα ήρθε το 1993-94 όταν υπερασπίστηκε την εστία της ομάδας του 44 φορές, εκ των οποίων οι 10 ήταν για το Κύπελλο UEFA! Η Καρλσρούη απέκλεισε κατά σειρά Αϊντχόφεν, Βαλένθια (έχασε 3-0 στο "Μεστάγια" αλλά πέτυχε μία από τις πιο επικές ανατροπές στην ιστορία του θεσμού θριαμβεύοντας με 7-0 στη ρεβάνς σε ένα ματς που πήρε την ονομασία "Το θαύμα του Wildparkstadion" από τα γερμανικά ΜΜΕ), Μπορντό και Μποαβίστα, και χρειάστηκε να λειτουργήσει εις βάρος της ο νόμος του εκτός έδρας γκολ στους δύο αγώνες με την Αούστρια Ζάλτσμπουργκ για να μείνει εκτός του τελικού του Κυπέλλου UEFA... Έστω και έτσι όμως το άστρο του Καν είχε ήδη φτάσει ψηλά και η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα του 25χρονου πλέον τερματοφύλακα είχε φτάσει.

Στη νεά του ομάδα ο Καν έσμιξε με παίκτες κλάσης όπως οι Λόταρ Ματέους (αρχηγός), Τόμας Χέλμερ (υπαρχηγός), Μάρκους Μπάμπελ, Ντίτμαρ Χάμαν, Μεχμέτ Σολ, Αλεξάντερ Τζίκλερ αλλά και τους Ζαν-Πιερ Παπέν, Εμίλ Κονσταντίνοφ και Σαμουέλ Κουφούρ και στο φινάλε της πρώτης του σεζόν αναδείχτηκε καλύτερος τερματοφύλακας της χρονιάς, τίτλος που αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς πως οι Βαυαροί απογοήτευσαν συνολικά τερματίζοντας 6οι (!), πίσω από Ντόρτμουντ, Βέρντερ Βρέμης, Φράιμπουργκ, Καϊζερσλάουτερν και Γκλάντμπαχ.

Η ανώμαλη προσγείωση έφερε στο Μόναχο τον Ότο Ρεχάγκελ μετά από 14 χρόνια του "Χερ Ότο" στην τεχνική ηγεσία της Βέρντερ Βρέμης ενώ ταυτόχρονα η διοίκηση της Μπάγερν ενίσχυσε την ομάδα με την προσθήκη του Γιούργκεν Κλίνσμαν αλλά και των Χέρτσογκ, Στρουντζ και Σφόρτσα. Η εγχώρια αντεπίθεση όμως δεν ήρθε ποτέ για τους Βαυαρούς, με τον προπονητή να τσακώνεται με τη... μισή ομάδα από νωρίς και το δεύτερο μισό της σεζόν να τους βρίσκει σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Η λύση δόθηκε τελικά με την απομάκρυνση Ρεχάγκελ και την αντικατάστασή του λίγο πριν το φινάλε από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος οδήγησε τη Μπάγερν στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA με δύο νίκες κόντρα στη Μπορντό (2-0 εντός και 3-1 εκτός) και στη 2η θέση στο πρωτάθλημα πίσω από τη Ντόρτμουντ που έπαιρνε το 2ο σερί πρωτάθλημα.

Μετά την ευρωπαϊκή κούπα που ήταν και η πρώτη του με τη Μπάγερν, ο Όλιβερ Καν γεύτηκε έναν χρόνο αργότερα και το νέκταρ της κατάκτησης του γερμανικού πρωταθλήματος και του Λιγκ Καπ (Μάριο Μπάσλερ και Κάρστεν Γιάνκερ είχαν προστεθεί στο ρόστερ εκείνη τη σεζόν) ενώ για δεύτερη φορά στην καριέρα του απονεμήθηκε ο τίτλος του Γερμανού Γκολκίπερ της Χρονιάς.

Το 1997-98 ο Όλιβερ Καν δεν μπόρεσε να κάνει το back-to-back καθώς ο τίτλος κατέληξε στην Κάιζερσλαουτερν που είχε μόλις ανέβει στη Bundesliga από τη δεύτερη κατηγορία (πιο γλυκιά ρεβάνς δεν θα μπορούσε να είχε ονειρευτεί ο Ρεχάγκελ όταν έφυγε κακήν κακώς από το Μόναχο), όμως δεν έμεινε με άδεια χέρια καθώς πανηγύρισε το πρώτο του Κύπελλο Γερμανίας με τη νίκη 2-1 επί της Ντούισμπουργκ.

Έναν χρόνο αργότερα ο Όλιβερ Καν βρέθηκε να συμμετέχει στο μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του μέχρι τότε, με τους Γερμανούς να φτάνουν στον τελικό του Champions League στις 26 Μαΐου 1999 και να αντιμετωπίζουν στο "Camp Nou" τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Σε ένα ματς που σύμφωνα με τον Καν στην αυτοβιογραφία του "η Μπάγερν γνώρισε την μεγαλύτερη και πιο αναπάντεχη ήττα στην ιστορία του ποδοσφαίρου".

Και η αλήθεια είναι πως η άποψή του έχει πολλούς υποστηρικτές καθώς το φινάλε του τελικού ήταν ακατάλληλο για καρδιακούς και από τις δύο πλευρές. Η Μπάγερν του Ότμαρ Χίτσφλεντ είχε μπει στη θέση του οδηγού από το 6ο μόλις λεπτά με την απευθείας εκτέλεση φάουλ του Μπάσλερ και έδειχνε κυρίαρχη σε όλο το 90ο λεπτο έχοντας μάλιστα και δύο δοκάρια, ωστόσο στις καθυστερήσεις οι Άγγλοι βάλθηκαν να... εκθέσουν τον συμπατριώτη τους Γκάρι Λίνεκερ και την ιστορική του πλεον φράση πως "Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται από 22 παίκτες, και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί".

Από κόρνερ του Μπέκαμ και κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι από τον Σέριγχαμ, ο Νορβηγός βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή και με κοντινή προβολή έστειλε τη μπάλα στον ουρανό των διχτύων της Μπάγερν στο 93ο λεπτό και ταυτόχρονα τους οπαδούς της Μάντσεστερ στα ουράνια και τους Βαυαρούς στα τάρταρα . Η εικόνα του περίλυπου Λόταρ Ματέους (είχε γίνει αλλαγή λίγο πριν το φινάλε) ο οποίος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του αλλά και του διαιτητή Πιερλουίτζι Κολίνα να προσπαθεί να σηκώσει τον αποκαμωμένο Σαμουέλ Κουφούρ από το χορτάρι είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές του σοκαριστικού εφιάλτη που βίωναν Βαυαροί, με τον Όλιβερ Καν να θυμάται:

"Είχαμε το ένα χέρι μας στο Κύπελλο και ξαφνικά συνέβη κάτι που δεν μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν ήμασταν συγκεντρωμένοι όπως θα έπρεπε να είμαστε. Το κάθε παιχνίδι διαρκεί 90 λεπτά και όχι 85 ή 88. Κάποιοι παίκτες πήγαν για ύπνο, κάποιοι παίκτες πήγαν στο πάρτι που διοργανώνεται μετά τον τελικό, εγώ ήμουν με τους γονείς μου, κοιτώντας το τραπέζι. Ήταν ένα τεράστιο σοκ για μας. Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει το Champions League για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια. Ήταν η πιο σκληρή, η πιο άσχημη, η πιο δραματική ήττα που θυμάμαι. Χρειαστήκαμε έναν χρόνο για να διαχειριστούμε την απώλεια του τροπαίου".

Δύο χρόνια αργότερα η Μπάγερ και ο Όλιβερ Καν αποζημιώθηκαν για όλα τα άσχημα συναισθήματα που ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι στη Βαρκελώνη καθώς μέσα σε τέσσερις ημέρες πανηγύρισαν την κατάκτηση δύο τίτλων και μάλιστα με συγκλονιστικό τρόπο. Η αρχή έγινε εντός των συνόρων, στις 19 Μαΐου 2001, όταν η ομάδα του Μονάχου κατέκτησε το τρίτο της συνεχόμενο πρωτάθλημα με γκολ... buzzer beater.

ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός Πάτρικ Άντερσον έκανε το 1-1 στο 94ο λεπτό και έστεψε πρωταθλήτρια την ομάδα του .

Όπως ξαφνικά και βίαια, σχεδόν απάνθρωπα, της είχαν αρπάξει το Champions League μέσα από τα χέρια της έτσι και εκείνη έπαιρνε με τον ίδιο σκληρό τροπο τη μπουκιά μέσα από το στόμα της Σάλκε! Εκείνη η σεζόν-όνειρο ολοκληρώθηκε μάλιστα για τη Μπάγερν με το "κερασάκι στην τούρτα" που δεν ήταν άλλο από το "τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά". Ήταν η χαμένη το 1982 κόντρα στην Άστον Βίλα, το 1987 απέναντι στην Πόρτο και το 1999 πέφτοντας "θύμα" της πολυμήχανης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όμως το 2001 ήξερε πως ήταν η σειρά της και το όνειρο του 4ου Champions League δεν έπαιρνε άλλη αναβολή.

Αντίπαλος στο "San Siro" ήταν η Βαλένθια, μία ομάδα που προερχόταν και αυτή από χαμένο τελικό Champions League και μάλιστα είχε πιο νωπές τις μνήμες αφού έναν χρόνο νωρίτερα είχε ηττηθεί στο Παρίσι με 3-0 από τη Ρεάλ. Οι δύο ομάδες αναδείχτηκαν ισόπαλες 1-1 σε κανονική διάρκεια και παράταση μετά τα εύστοχα πέναλτι των Μεντιέτα (3') και Έφενμπεργκ (50') και στη ρωσική ρουλέτα ο Καν ήταν ο μεγάλος νικητής στην άτυπη κόντρα του με έναν ακόμα σπουδαίο κίπερ των ευρωπαϊκών γηπέδων, τον Σαντιάγο Κανιθάρες.

Ο Ισπανός απέκρουσε το πέναλτι του Άντερσον και είδε τον Πάουλο Σέρτζιο να στέλνει τη μπάλα πάνω από το δοκάρι όμως ο Καν είχε περισσότερους άσους στο μανίκι του: απέκρουσε το 3ο κατά σειρά πέναλτι της Βαλένθια του Ζάχοβιτς, το 4ο του Καρμπόνι και το 7ο και τελευταίο του Πελεγκρίνο , βάζοντας έτσι φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στο βαρύτιμο τρόπαιο.

"Είχαμε πολλή πίεση τότε, πιστεύω ότι η ομάδα μας είχε πιάσει την κορυφή όσον αφορά στα στάνταρντς που μπορούσε να φτάσει. Εαν δεν είχαμε πάρει τον τίτλο με τη Βαλένθια στο Μιλάνο το 2001 νομίζω ότι τα πράγματα θα είχαν γίνει πολύ δύσκολα μετά επειδή παίκτες όπως ο Στέφαν Έφενμπεργκ, ο Τζιοβάνι Έλμπερ και ο Βιθέντε Λιζαραζού βρίσκονταν ήδη στο τοπ της απόδοσής τους. Ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία για εκείνη τη γενιά. Έπρεπε μάλιστα να αντιμετωπίσουμε τη Βαλένθια, μία ομάδα που είχε χάσει το Champions League έναν χρόνο πριν, συνεπώς ήταν και για αυτούς η τελευταία ευκαιρία.

Θυμάμαι τη στιγμή της απόκρουσης του πέναλτι του Πελεγκρίνο όπου ο Σαντιάγο Κανιθάρες κατέρρευσε στη γραμμή του άουτ και άρχισε να κλαίει. Μπορούσα να καταλάβω πως ένιωθε καθώς είχα βιώσει κάτι παρόμοιο το 1999" . Λόγια 100% αληθινά και φιλοσοφημένα από έναν παίκτη που δύο χρόνια πριν είχε βρεθεί εκείνος στην πλευρά των χαμένων σε μία βραδιά που όπως έχει παραδεχτεί ο Πίτερ Σμάιχελ " ούτε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα μπορούσε να είχε γράψει ένα τέτοιο παραμύθι όπως η εξέλιξη του τελικού με τη Μπάγερν". Εάν λοιπόν ήταν δύσκολο ακόμα και για τον διάσημο Δανό συγγραφέα να επινοήσει ένα τέτοιο φινάλε μπορεί να αντιληφθεί κανείς τον πόνο που ένιωσε στο πετσί του ο Καν και τα ψυχικά αποθέματα που επιστράτευσε για να ξανασηκωθεί γρήγορα στα πόδια του, να ανακτήσει τη χαμένη αυτοπεποίθηση και να ξαναδρασκελίσει στο μονοπάτι των επιτυχιών.

Των επιτυχιών που συνεχίστηκαν για αυτόν το 2001 με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με τη Μπάγερν κόντρα στη Μπόκα Τζούνιορς!

Την 1η Σεπτεμβρίου 2001 ο Όλιβερ Καν είδε και πάλι να τον στοιχειώνουν αγγλικοί εφιάλτες καθώς η Γερμανία γνώρισε έναν ιστορικό διασυρμό από την Αγγλία μέσα στο Μόναχο με 5-1 (για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2002), με τον έμπειρο κίπερ να παραμένει όμως δυνατός και ατσάλινος και το καλοκαίρι του 2002 να ετοιμάζεται για το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο ως βασικός κίπερ των "πάντσερ".

Μίας ομάδας που ναι μεν δεν θύμιζε σε τίποτα αυτή προηγούμενων διοργανώσεων (π.χ αυτής του 1990 όπου ξεχείλιζε από ταλέντο και πήρε το Μουντιάλ ή εκείνης του 1996 που είχε αρκετούς παίκτες με έντονη προσωπικότητα και κατέκτησε το Euro) αλλά με πολλούς παίκτες-εργάτες και με τον Καν να μοιάζει ανίκητος κάτω από τα δοκάρια έφτασε μέχρι τον τελικό. Στα έξι παιχνίδια που έδωσε μέχρι να βρεθεί στη Γιοκοχάμα, η εστία της παραβιάστηκε μόλις μία φορά (!) και ο Όλιβερ Καν έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία της εθνικής Γερμανίας που κρατούσε ανέπαφη την εστία του σε πέντε ματς σε μία τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δυστυχώς η μοίρα ήταν αδυσώπητη απέναντί του στον τελικό αφού έμελε από δικό του ολέθριο λάθος να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση της Βραζιλίας. Σε ένα ισορροπημένο ματς μέχρι τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου ο Καν (ο οποίος αντιμετώπιζε και ένα πρόβλημα τραυματισμού σε δάχτυλο του δεξιού του χεριού) έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του μετά από σουτ του Ριβάλντο εκτός περιοχής και έδωσε την ευκαιρία στον Ρονάλντο να σκοράρει στο 67' . Ήταν η αρχή του τέλους για τη Γερμανία η οποία μετά από το λάθος του αρχηγού και ηγέτη της παρέδωσε τα όπλα, δεχόμενη και δεύτερο γκολ από το "φαινόμενο" στο 79'. "Ήταν το μοναδικό λάθος που έκανα σε επτά παιχνίδια και δυστυχώς τιμωρήθηκα σκληρά", δήλωνε απαρηγόρητος μετά τον τελικό ο Καν.

Ανεξάρτητα πάντως από την άσχημη βραδιά του κόντρα στη "σελεσάο" είχε κάνει ένα εκπληκτικό τουρνουά και αυτό του αναγνωρίστηκε με το παραπάνω καθώς όχι μόνο πήρε το "Lev Yashin Award", το βραβείο δηλαδή για τον κορυφαίο κίπερ της διοργάνωσης, αλλά και τη Χρυσή Μπάλα για τον κορυφαίο παίκτη του Μουντιάλ του 2002.

Ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός μέχρι στιγμής τερματοφύλακας στην ιστορία του Μουντιάλ ο οποίος παίρνει το συγκεκριμένο βραβείο το οποίο θεσπίστηκε από το 1978 και μετά ενώ λίγους μήνες αργότερα κατέλαβε την τιμητική 2η θέση στην ψηφοφορία της FIFA για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς (ανάμεσα στον 1ο Ρονάλντο και στον 3ο Ζινεντίν Ζιντάν) και την τρίτη σε αυτήν του γαλλικού περιοδικού "France Football" για τη Χρυσή Μπάλα (πίσω από Ρονάλντο και Ρομπέρτο Κάρλος)

Άρχοντας των τίτλων με τους Βαυαρούς

Οι διακρίσεις όμως και οι επιτυχίες για τον Όλιβερ Καν δεν σταμάτησαν ούτε στη δύση της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Παρέμεινε ακλόνητος κάτω από την εστία της Μπάγερν με την οποία κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα Γερμανίας στις έξι σεζόν που ακολούθησαν μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ενώ σε εθνικό επίπεδο πήρε μέρος ως βασικός στο Euro 2004 και ως αναπληρωματικός του Γενς Λέμαν στο Μουντιάλ του 2006 που φιλοξένησε η πατρίδα του. Μετά τη 2η θέση τέσσερα χρόνια νωρίτερα ο Καν πρόσθεσε στη συλλογή του και ένα χάλκινο μετάλλιο με τη νίκη στον μικρό τελικό επί της Πορτογαλίας, όπου στην 86η και τελευταία διεθνή του συμμετοχή αγωνίστηκε ως βασικός φορώντας για 49η φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού (του το παραχώρησε ο Μπάλακ).

Ακόμα και σε αυτό το ματς πάντως ο Καν δεν ήθελε με τίποτα να χάσει: δέχτηκε γκολ στο 33ο λεπτό από τον Τροχόφσκι όμως στη συνέχεια πραγματοποίησε αρκετές επεμβάσεις για να έρθει τελικά η ισοφάριση στο 51ο λεπτό από τον Μίροσλαβ Κλόζε όπου διαμόρφωσε και το τελικό 1-1.

Φυσικά η στιγμή που σείστηκε όλο το γήπεδο και λύγισε ακόμα και ο "βράχος" Καν ήταν στο 75ο λεπτό όταν έδωσε τη θέση του στον Μίχαελ Ρένσινγκ, για να ακολουθήσει ένα standing ovation που όμοιό του δύσκολα να έχει ξανασυμβεί . Ο Γερμανός θρύλος έκανε το γύρο του θριάμβου υπό τους ήχους του "Time to Say Goodbye" και όταν άφησε το χορτάρι και μπήκε στη φυσούνα με κατεύθυνση τα αποδυτήρια, το κοινό συνέχισε για 1 λεπτό να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του.

"Είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς αθλητές που έχουν επηρεάσει το ποδόσφαιρο", δήλωνε εκείνες τις στιγμές ο Γιούργκεν Κλίνσμαν, την ώρα που ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Γερμανίας Γιόακιμ Λεβ συμπλήρωνε: "Ήταν ένας σπουδαίος αποχαιρετισμός προς τον Όλιβερ. Το άξιζε".

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ακριβώς για την περίσταση ο Καν είχε φορέσει μία φανέλα στην οποία ήταν τυπωμένα πάνω της γύρω στα 5.500 ονοματεπώνυμα μεγάλων θαυμαστών του, με τον καθένα από αυτούς να πληρώνει 149 ευρώ για τη συγκέντρωση χρημάτων που θα δίνονταν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ακόμα και στο φινάλε του ο "Βασιλιάς Όλι" έδειξε πως ήταν ένας και μοναδικός...

Οι 10 συλλεκτικές ατάκες του Όλιβερ Καν

✔ "Δεν είναι σωστό να υποστηρίζει κανείς πως οι τίτλοι είναι το μοναδικό πράγμα που μένει σε μία καριέρα. Ποιό είναι το νόημα αν έχεις πάρει 10.000 τίτλους αλλά είσαι ηλίθιο άτομο; Κανένα" (Ο Καν μιλάει για τις αξίες στη ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή)

✔ "Δεν υπήρχε κανείς εκεί για να πανηγυρίσω οπότε αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω το σημαιάκι του κόρνερ" (Η εξήγησή του για το γεγονός ότι ξερίζωσε το σημαιάκι του κόρνερ μετά το φινάλε ενός αγώνα)

✔ "Πίστευα ότι ο τερματοφύλακας μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του στην περιοχή" (Μετά από προώθησή του σε αντίπαλη περιοχή στο τέλος αγώνα όπου βρήκε τη μπάλα με το χέρι και αποβλήθηκε)

✔ "Θα μπορούσα να βάλω μία σάκα μπροστά στην εστία και να είχαμε δεχτεί λιγότερα τέρματα" (Η αναφορά του στην ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας με 5-1 από την Αγγλία μέσα στο Μόναχο)

✔ "Θα πρέπει να σκοράρεις στο πρώτο σου παιχνίδι ως αρχηγός της εθνικής Γερμανίας" (Δικαιολογώντας το αυτογκόλ του στη νίκη της Γερμανίας με 7-1 επί του Ισραήλ)

✔ "Κάθε γκολ που δεχόμαστε αποτελεί προσβολή για μένα" (Για τα νέα κίνητρα που βρίσκει για να παίζει ποδόσφαιρο)

✔ "Θα πρέπει να πάρουμε έναν τερματοφύλακα. Δεν πρόκειται να πάρουμε κάποιον τίτλο με αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή" (Η απάντησή του σε ερώτηση για το ποιά είναι η θέση που χρειάζεται ενίσχυση η Μπάγερν...)

✔ "Κριτική" (Ερωτηθείς για το τι περιμένει τη νέα χρονιά ως παίκτης της Μπάγερν)

✔ "Άκουσα ότι ήμασταν πρώτοι στον πίνακα όσον αφορά στο fair παιχνίδι και έπρεπε να αντιδράσω" (για την κίτρινη κάρτα που δέχτηκε επειδή αντιμίλησε σε διαιτητή)

✔ "Διψάμε να πάμε στο Αμβούργο. Όλο το στάδιο θα είναι εναντίον μας. Όλη η Γερμανία θα είναι εναντίον μας. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό" (για τα κίνητρα της Μπάγερν πριν από ντέρμπι με το Αμβούργο)

Οι τίτλοι του Όλιβερ Καν:

➔ 8 πρωταθλήματα Γερμανίας: 1996–97, 1998–99, 1999–2000, 2000–01, 2002–03, 2004–05, 2005–06, 2007–08

➔ 6 Κύπελλα Γερμανίας: 1997–98, 1999–2000, 2002–03, 2004–05, 2005–06, 2007–08

➔ 6 Λιγκ Καπ Γερμανίας: 1997, 1998, 1999, 2000, 2004, 2007

➔ 1 Champions League: 2000–01

➔ 1 Κύπελλο UEFA: 1995–96

➔ 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2001

➔ 1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1996

Ατομικές Διακρίσεις:

✔ Κορυφαίος γκολκίπερ στη Bundesliga: 1994, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002

✔ Κορυφαίος γκολκίπερ στον κόσμο για την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου: 1999, 2001, 2002

✔ Κορυφαίος Ευρωπαίος γκολκίπερ: 1999, 2000, 2001, 2002

✔ Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη Γερμανία: 2000, 2001

✔ Τρίτη θέση στη ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα: 2001, 2002

✔ Κορυφαίος ποδοσφαιριστής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002

✔ Κορυφαίος γκολκίπερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002

✔ Μέλος της All-Star Team στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002

✔ Δεύτερος καλύτερος παίκτης στον κόσμο στην ψηφοφορία της FIFA το 2002

Ο θρυλικός Όλιβερ Καν εν δράσει: