Ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη επίθεση της Super League Σουρωτή μετά τις πρώτες 12 αγωνιστικές. Και ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός σκοράρει λιγότερο από ποτέ τα τελευταία οκτώ χρόνια και έχει πάρει τα λιγότερα γκολ της οκταετίας απ'τους σέντερ-φορ του, ενώ βασίζεται πάρα πολύ στις στημένες φάσεις.

Τι μπορεί να γίνει στην επίθεση και ποιος ο ρόλος του Μπεν; Τι χρειάζεται πίσω απ’τον Φορτούνη, γιατί είναι απαραίτητος ο Ανσαριφάρντ; Πόσο αχρείαστο και καταστροφικό θα ήταν ένα 4-4-2; Πριν πάρουμε απαντήσεις για όλα, πάμε να ρίξουμε πρώτα μια αναλυτική ματιά στο τι συμβαίνει στον φετινό Ολυμπιακό.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ

Ξεκινάμε απ'την επίθεση όλων των ομάδων και τις μέχρι τώρα επιδόσεις τους στο πρωτάθλημα. Ώρα για τη ματιά στα γκολ και τα expected goals. Όπως έχουμε ξαναπεί τα xGoals είναι ο δείκτης των γκολ που θα έπρεπε να "πετύχει" μια ομάδα με βάση τις ευκαιρίες που έχει δημιουργήσει.

Με λίγα λόγια, τα xGoals μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δείκτης "δημιουργίας" και τα γκολ ως δείκτης “αποτελεσματικότητας”. Στο επόμενο γράφημα τα έχουμε μαζί για όλες τις ομάδες της Super League. Εννοείται πως στα γκολ των ομάδων δεν μετράμε αυτά που έχουν έρθει με πέναλτι ή με αυτογκόλ των αντιπάλων.

Ακόμα και χωρίς τα πέναλτι (5), οι ερυθρόλευκοι έχουν την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, με 19 γκολ. Όσον αφορά την απειλή στην επίθεση, ο Ολυμπιακός είναι λίγο πιο πίσω απ'τον ΠΑΟΚ (22.5-23.5) στις κόκκινες μπάρες xGoals.

Όπως βλέπετε και στο γράφημα, οι περισσότερες ομάδες και ειδικά οι μεγάλοι έχουν πετύχει αρκετά λιγότερα γκολ απ'αυτά που θα έπρεπε με βάση τις ευκαιρίες που έχουν φτιάξει. Τρανταχτή απόδειξη του χαμηλού επιπέδου των παικτών στο ελληνικό πρωτάθλημα: δεν μπορούν να βάλουν τα γκολ που πρέπει, πολύ απλά γιατί εκτελούν χειρότερα απ'τον μέσο όρο.

ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΙΣΑ ΓΚΟΛ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Επιστρέφουμε στον Ολυμπιακό. Η ομάδα του Λεμονή έχει την καλύτερη επίθεση, με 24 γκολ, 19 χωρίς τα πέναλτι. Το τρομερό είναι πως για να το πετύχουν αυτό οι ερυθρόλευκοι βασίζονται περισσότερο από ποτέ στις στημένες φάσεις.

Πάμε να το δούμε αναλυτικά. Στα γραφήματα που ακολουθούν έχουμε τις επιδόσεις του Ολυμπιακού στα οκτώ τελευταία πρωταθλήματα. Πρώτο στο γράφημα το φετινό πρωτάθλημα και ακολουθούν κατά σειρά όλες οι σεζόν μέχρι το πρώτο πρωτάθλημα της δεκαετίας το 2011.

Η κόκκινη “πίτα” έχει τα γκολ σε open play, η σκούρα μπλε αυτά από στημένες φάσεις, η ανοιχτή μπλε τα πέναλτι και η γαλάζια τα αυτογκόλ. Ιδού.

Σ’αυτές τις πρώτες 12 αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός σημειώνει μόνο το 50% των γκολ του στο open play, στην κανονική ροή του αγώνα. Κι αυτό το 50% είναι το μικρότερο ποσοστό απ’το 2011 μέχρι και σήμερα. Στις επτά προηγούμενες σεζόν το χαμηλότερο ποσοστό ήταν το 64%, που σημειώθηκε το 2014 και το 2016.

Ποτέ άλλοτε τα τελευταία επτά πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός δεν έπαιρνε τόσο λίγα γκολ απ'την κανονική ροή του αγώνα. Και όπως είναι φυσικό, ποτέ άλλοτε δεν έχει τόσο μεγάλο ποσοστό τερμάτων από στημένες φάσεις (29%) και πέναλτι (21%). Οι ερυθρόλευκοι απειλούν πολύ στα στημένα επί Λεμονή και είναι χαρακτηριστικό πως με αυτόν στον πάγκο έχουν σκοράρει από στημένη φάση σε τέσσερα απ'τα επτά παιχνίδια πρωταθλήματος.

Χωρίς τα γκολ απ’τα στημένα ο Ολυμπιακός δεν κάνει μεγάλη διαφορά στην επίθεση. Οι ερυθρόλευκοι έχουν 12 γκολ στο open play, όσα έχουν ΠΑΟΚ, Παναιτωλικός και Πανιώνιος, ένα λιγότερο απ'την ΑΕΚ και ένα περισσότερο απ'τον ΠΑΣ. Τη διαφορά στην επίθεση την ανοίγουν υπέρ του Ολυμπιακού οι στημένες φάσεις: επτά γκολ έχουν εκεί οι ερυθρόλευκοι, ενώ καμία απ'τις ομάδες της πρώτης επτάδας δεν έχει πάνω από τρία.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΓΚΟΛ ΕΠΙ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

Παρόλα αυτά, έστω και με γκολ από στημένες φάσεις, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη επίθεση. Όμως, καλύτερος απ’τους άλλους δεν σημαίνει απαραίτητα καλός. Μπορεί σ’αυτό το σημείο του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός να έχει βάλει τα περισσότερα γκολ (και να έχει τη 2η καλύτερη απειλή στην επίθεση πίσω απ’τον ΠΑΟΚ), αλλά πως τα πάει αν συγκριθεί με τον εαυτό του;

Ξανά, την απάντηση μας τη δίνει μια ματιά στις επιδόσεις των ερυθρόλευκων στα τελευταία επτά πρωταθλήματα. Στο επόμενο γράφημα έχουμε τα γκολ που σημειώνει ο Ολυμπιακός ανά αγώνα, απ’το 2011 μέχρι και σήμερα, χωρίς τα πέναλτι και τα αυτογκόλ. Η διακεκομμένη οριζόντια γραμμή υποδηλώνει τον μέσο όρο αυτής της οκταετίας.

Η περσινή ήταν η χειρότερη χρονιά επιθετικά, με μόλις 1.8 non-penalty γκολ ανά παιχνίδι. Και φέτος, ο Ολυμπιακός είναι κάτω απ’αυτόν τον πήχη, με μόλις 1.6 non-penalty γκολ σε κάθε ματς, όπως δείχνει η τελευταία μπάρα στο γράφημα, η πιο κοντή απ’όλες. Επίδοση αρκετή για να του δίνει την καλύτερη επίδοση φέτος στη Super League, αλλά η χειρότερη της οκταετίας με βάση τα δικά του στάνταρ, μακριά απ’τους αριθμούς που πλησίαζαν και ξεπερνούσαν τα δύο γκολ ανά παιχνίδι.

ΜΟΝΟ ΤΕΣΣΕΡΑ ΓΚΟΛ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ: ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ-ΣΑΒΙΟΛΑ ΕΙΧΑΝ 20

Καλύτερος των πρώτων 12 αγωνιστικών ο Ολυμπιακός, αλλά όχι καλός για τα δικά του στάνταρ. Κι όταν μιλάμε για επίθεση και γκολ, για απειλή και αποτελεσματικότητα, δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω απ’την κουβέντα τους σέντερ φορ. Πόσο μάλλον τώρα, που η κουβέντα στον Ολυμπιακό γίνεται γύρω απ’το όνομα του Τζούρτζεβιτς και του Ανσαριφάρντ και τα πρωτοσέλιδα έχουν τρελαθεί με τον Σέρβο μετά το γκολ που σημείωσε στην Κέρκυρα.

Πριν κάνουμε την ποδοσφαιρική κουβέντα, μια απαραίτητη ματιά στους αριθμούς. Μετρήσαμε πόσα γκολ είχε βάλει ο Ολυμπιακός στις πρώτες 12 αγωνιστικές των προηγούμενων πρωταθλημάτων και πόσα απ’αυτά είχαν έρθει απ’τους σέντερ-φορ των ερυθρόλευκων, πάντα χωρίς να μετράμε τα πέναλτι. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά.

Απ’το πρώτο πρωτάθλημα επί Μαρινάκη μέχρι και σήμερα, ποτέ ο Ολυμπιακός δεν είχε τόσα λίγα γκολ στις πρώτες 12 αγωνιστικές και δεν είχε πάρει τόσα λίγα απ’τους σέντερ φορ του. Ο Ανσαριφάρντ έχει τρία γκολ, άλλο ένα έβαλε ο Τζούρτζεβιτς, ενώ Εμενίκε και Μπεν δεν έχουν ακόμα βρει δίχτυα στην Super League.

Το 2011 Πάντελιτς, Μιραλάς και Μήτρογλου είχαν 12 γκολ, το 2012 ο Τζεμπούρ πήρε τη θέση του Μήτρογλου και μαζί με τους άλλους δύο είχαν 20 γκολ απ’τα 26 του Ολυμπιακού. Το 2013 ο Μιραλάς αποχώρησε και ο Μήτρογλου με τον Τζεμπούρ είχαν μαζί 14 γκολ, ενώ το 2014 έσπασαν τα κοντέρ: συνολικά 36 γκολ οι ερυθρόλευκοι, 20 γκολ ο Μήτρογλου με τον Σαβιόλα. Το 2014 ο (δανεικός πια) Μήτρογλου μαζί με Διαμαντάκο και Μπενίτεθ είχαν οκτώ γκολ, ενώ το 2015 σκόραρε μόνο ο Ιντέγε (5 γκολ), αλλά ήταν η χρονιά που είχε πάρει φωτιά ο Φορτούνης, ενώ πέρυσι ο Ιντέγε είχε 10 γκολ μόνος του.

ΦΤΑΙΕΙ Η ΟΜΑΔΑ Ή ΟΙ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ

Ποτέ άλλοτε τόσο λίγα γκολ συνολικά (19), ποτέ άλλοτε μόνο τέσσερα από τους σέντερ-φορ. Και το ερώτημα πλέον παραπέμπει σε κότες και αυγά. Ο Ολυμπιακός βάζει λιγότερα γκολ από ποτέ επειδή δεν σκοράρουν οι σέντερ φορ του ή οι σέντερ φορ δεν σκοράρουν επειδή ο Ολυμπιακός δεν δημιουργεί/απειλεί όσο συνήθιζε;

Και τα δύο, γιατί δεν μιλάμε για κότες και αυγά, δεν χρειάζεται να διαλέξουμε ένα απ’τα δύο. Ισχύουν και τα δύο.

Ναι, είναι σαφές πως το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός μπήκε στη σεζόν με τέσσερις φορ, που κανείς τους δεν είχε χαρακτηριστικά καθαρού στράικερ, επιθετικού με πολλά γκολ.

Ο Ανσαριφάρντ πλήρης φορ κορυφής, μπαλάτος, με συμμετοχή, με τεχνική, αλλά όχι γκολτζής. Ο (κανονικός) Εμενίκε γρήγορος, εκρηκτικός, αλλά πιο κατάλληλος να παίξει στην κόντρα. Ο Τζούρτεβιτς γκολτζης στη Σερβία, αλλά με επιθετικό δίπλα του, σε 4-4-2, στον χώρο: άγουρος και μάλλον άτεχνος για να παίξει μόνος του στην κορυφή. Ο Μπεν κι αυτός πλήρης, με καλή κίνηση, καλά τελειώματα, αλλά όχι σωματοδομή που παραπέμπει σε φορ που θα παίξει μόνος του στην κορυφή.

Ναι, κανείς τους δεν έχει το στιλ του “παίζω μόνος μου στην κορυφή, βγαίνω πρώτος στην μπάλα στις σέντρες, τα κάνω όλα και συμφέρω”.

Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να σκεφτούμε σε τι ομάδα παίζουν. Με τον Χάσι είδαμε αντεπιθέσεις, είδαμε ευκαιρίες όταν ο Ολυμπιακός έβρισκε χώρους, αλλά μεγάλη δυσκολία απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Με τον Λεμονή το πρόγραμμα και οι δυσκολίες καθυστέρησαν αρκετά τη βελτίωση στο επιθετικό κομμάτι, που ούτως ή άλλως είναι δύσκολη όταν δεν έχεις και ασφάλεια στην άμυνα.

Το αποτέλεσμα είναι πως πραγματικά γεμάτο, καλό επιθετικά παιχνίδι απ’τον Ολυμπιακό σε ρόλο πρωτοβουλίας είδαμε μόνο απέναντι στον Λεβαδειακό. Εκεί ναι, μπορεί να υπάρχουν παράπονα απ’την αποτελεσματικότητα των σέντερ-φορ και συγκεκριμένα του Ανσαριφάρντ. Αλλά ποιος μπορεί να πει πως συνολικά ο Ολυμπιακός λειτουργεί όπως πρέπει στην επίθεση και το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν έχει κάποιον να τα βάλει;

Η ευθύνη μοιράζεται σε παίκτες και λειτουργία της ομάδας. Δεν φταίνε μόνο οι σέντερ φορ, αλλά σίγουρα θα βοηθούσαν περισσότερο αν ήταν από μόνοι τους πιο αποτελεσματικοί.

ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ: ΜΠΕΝ, ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΤΩΝ ΦΟΡ

Λύση; Μια μαγική κίνηση δεν υπάρχει, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια ομάδα που είναι αεροπλάνο που φτιάχνεται ενώ είναι στον αέρα: ο Λεμονής προσπαθεί να βελτιώσει τη λειτουργία ενός συνόλου ταυτόχρονα με αγωνιστικές υποχρεώσεις και αναγκαιότητα αποτελέσματος σχεδόν σε κάθε αγώνα.

Τίποτα δεν αλλάζει μονομιάς, αλλά μπορούμε να συζητήσουμε μερικά πράγματα.

Μοχάμεντ Μπεν: Ο 28χρονος ξεκίνησε τη σεζόν πετώντας, αλλά μετά ο Χάσι τον ξέχασε: τόσο που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για την εξαφάνισή του απ’το παιχνίδι με τον Αστέρα κιόλας. Λίγοι το θυμούνται, αλλά ο Λεμονής ξεκίνησε βασικό τον Μπεν στο πρώτο του εγχώριο παιχνίδι μετά την επιστροφή του στο λιμάνι.

Στο ματς με τον Ατρόμητο ο Μπεν ξεκίνησε στα αριστερά της επίθεσης, αλλά αποχώρησε τραυματίας μόλις στο 13’. Η κίνηση τότε του Λεμονή δείχνει ξεκάθαρη πρόθεση να προσθέσει έναν παίκτη που μπορεί να έρθει απ’το πλάι και να εκτελέσει εντός περιοχής, που ξέρει καλά να κινείται ως δεύτερος επιθετικός που έρχεται απ’τα άκρα, να γίνει ένας ακόμα finisher.

Από τη Δευτέρα, μετά το ματς στην Κέρκυρα όπου ξεκίνησε η παράνοια για 4-4-2, συζητήσαμε πως ο Μπεν είναι μια κίνηση που μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα. Μεσολάβησε το ματς του Κυπέλλου, ο Μπεν επέστρεψε και κάτι μου λέει πως δεν θα αργήσει ο Λεμονής να τον χρησιμοποιήσει στον ρόλο που τον προόριζε εξ αρχής.

Ας μην ξεχνάμε πως αυτόν τον ρόλο ο Μπεν τον έχει παίξει με τον Ανσαριφάρντ και στον Πανιώνιο.

Κώστας Φορτούνης: Ο Μπεν δεν είναι ο μοναδικός που μπορεί να προσθέσει γκολ. Τη χρονιά που ο Ιντέγε σκόραρε λίγο και κυρίως στα δεύτερα ημίχρονα και στην κόντρα, ο Φορτούνης πατούσε περιοχή και σκόραρε ασταμάτητα.

Πως; Έβρισκε χώρο στην πλάτη του Ιντέγε και είχε πίσω του “πλάτες” που δεν τον ανάγκαζαν να κατεβαίνει χαμηλά για να συμμετέχει στην οργάνωση των επιθέσεων: το 2015-16 είχε Μιλιβόγεβιτς-Κασάμι, πέρυσι είχε Μιλιβόγεβιτς-Μάρτινς.

Όμως, Ιντέγε-Μιλιβόγεβιτς αποχώρησαν, ο Μάρτινς “χάθηκε” και ο Φορτούνης απομακρύνθηκε πολύ απ’τους χώρους του σκοραρίσματος. Τι χρειάζεται για να επανέλθει ξανά εκεί: μια ομάδα που δεν τον χρειάζεται διαρκώς χαμηλά στο γήπεδο, “βοηθούς” στο χτίσιμο των επιθέσεων και στα απειλητικά μέτρα με την μπάλα.

Δεν του το προσφέρει αυτό ένα δίδυμο Ρομαό-Ταχτσίδης: το παιχνίδι πρωτοβουλίας και τα ανοιχτά μέτρα αντέχουν μόνο έναν απ’τους δύο στο γήπεδο, στο 6. Ο Φορτούνης θέλει πίσω του κάποιον να κάνει αυτό που έκαναν Κασάμι-Μάρτινς στο 8: τρεξίματα για να μικρύνουν οι χώροι, συμμετοχή στην ανάπτυξη από χαμηλά.

Ο Λεμονής πρέπει να δει ποιος απ’τους Οφόε, Μάρτινς και Ανδρούτσο μπορεί κάθε φορά να κάνει τη δουλειά. Αν πιστεύει τον Οφόε μόνο στο 10, ας διαλέξει ανάμεσα στους άλλους δύο. Θυμίζω πως ο Ανδρούτσος έδωσε πολλά στο κάθετο παιχνίδι στην πρεμιέρα με την ΑΕΛ, πριν τον φάει η μαρμάγκα του Χάσι και η χρησιμοποίηση απ΄τον Λεμονή σε ανασταλτικούς ρόλους στα πλάγια στο Champions League.

Με αυτούς ως πλάτη, τον Φορτούνη στο 10 και τον Μπεν να έρχεται ως 2ος φορ απ’το ένα άκρο, μένει μια θέση. Καρσελά ή Μάριν είναι το δίλημμα, οι Σεμπά-Πάρντο έχουν κουράσει, κυρίως γιατί ξέρουμε πια τι μπορούν να δώσουν και σε ποιες αγωνιστικές συνθήκες.

Με τους μπακ να δίνουν πλάτος στην επίθεση, το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό είναι φέρει παίκτες κοντά στον άξονα, να χτίσει συνεργασίες στις παρυφές της κορυφής για να μπει μέσα, όχι για να βγάλει την μπάλα στο πλάι για μία ακόμα σέντρα.

Όποιος έχει χρόνο, ας κάτσει να δει τα φετινά highlights των ερυθρολεύκων. Πόσες ευκαιρίες πιστεύετε θα δείτε να έρχονται από σέντρες στην κανονική ροή του αγώνα; Η συντριπτική πλειοψηφία των γκολ/καλών ευκαιριών είναι κάθετες συνεργασίες, 1-2 στις παρυφές της περιοχής.

Ο ΤΖΟΥΡΤΖΕΒΙΤΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ 4-4-2

Όσο πρωτοσέλιδα κι αν κέρδισε ο Τζούρτζεβιτς για την ανενόχλητη εκτέλεση στη Βέροια, ο φορ που έχει τα στοιχεία για να υπηρετήσει αυτό το στιλ παιχνιδιού είναι ο Ανσαριφάρντ. Ο Ιρανός μπορεί να θεωρείται χασογκόλης για τις τρεις εκτελέσεις με τον Λεβαδειακό, αλλά στη Βέροια ήταν ξανά καλός στη δημιουργία των φάσεων.

Ο έρμος ο Λεμονής το είπε χθες: “Εσείς σταθήκατε στο γκολ, αλλά ήταν κι άλλος παίκτης πολύ καλός”. Τι να κάνει, να πει ευθέως σε όλους τους ρεπόρτερ ότι είναι επικίνδυνα υπερβολικοί και επιφανειακοί; Προφανώς και θέλει γκολ απ’τον Ανσαριφάρντ, αλλά παίρνει ήδη πράγματα απ’αυτόν.

Πράγματα που ο Τζούρτζεβιτς δεν έχει πείσει πως μπορεί να δώσει παίζοντας μόνος του στην κορυφή. Είναι αφελές να λέμε “ε τότε ας παίξει 4-4-2”. Με ποιους κεντρικούς χαφ, με ποιον ρόλο στον Φορτούνη και για ποιον λόγο; Για να γίνει ο Ολυμπιακός η ομάδα που θα σεντράρει ακατάπαυστα σε δύο παίκτες στην περιοχή;

Ή για να δούμε την πανδαισία ποδοσφαίρου που είχαμε χορτάσει όταν ο Μπέντο έπαιξε 4-4-2 πέρυσι στη Λάρισα και ο Ολυμπιακός έχασε 1-0;

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ας είμαστε σοβαροί. Κι ας κρατήσουμε και κάτι τελευταίο. Ο Ολυμπιακός καλείται να βελτιωθεί επιθετικά χωρίς να έχει λύσει το αμυντικό του πρόβλημα. Ρίξτε μια ματιά.

Βλέπετε το σήμα του Ολυμπιακού που είναι πιο ψηλά απ’όλες τις άλλες ομάδες του πρωταθλήματος; Είναι εκεί γιατί οι ευκαιρίες που δέχονται οι ερυθρόλευκοι είναι οι πιο επικίνδυνες στην Super League μετά τις 12 πρώτες αγωνιστικές.

Μάλλον δεν είναι καλή ιδέα να αφαιρέσεις χαφ για να βάλεις έναν ακόμα φορ σε μια ομάδα που κάθε αγωνιστική “χαρίζει” καλές ευκαιρίες, ακόμα κι όταν παίζει με τη Κέρκυρα, και εύχεται να τη σώσει ο Προτό και η χαμηλή ποιότητα των αντιπάλων επιθετικών.