Ήταν Ο loser. Ο προπονητής που δεν ήξερε να "διαβάζει" το παιχνίδι των αντιπάλων, που δεν είχε συστήματα, που δεν γνώριζε πώς να διαχειριστεί τους παίκτες του, πολλώ δε πώς να τους επιβληθεί. Αυτά τον Μάιο του 2014. Ένα χρόνο αργότερα, ο Πάμπλο Λάσο θα έκλεινε το στόμα όλων όσων τον έστησαν στον τοίχο, όσων τον αμφισβήτησαν ως προπονητή και ως άνθρωπο. Αξιοποίησε κατά τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο τις... μετρημένες ημέρες του στη Ρεάλ Μαδρίτης ( μη ξεχνάτε πως γλίτωσε το καλοκαίρι του 2014 την απόλυση... λόγω του θανάτου του Ντι Στέφανο -και της αδυναμίας του Φλορεντίνο Πέρεθ να ασχοληθεί με οτιδήποτε, πέραν του πένθους του). Πέτυχε αυτό που στην Ισπανία χαρακτηρίζουν poker. Δηλαδή, σήκωσε ό,τι κούπα υπήρχε διαθέσιμη, εντός και εκτός συνόρων. Και τώρα μάλλον ουδείς τον αμφισβητεί. Σίγουρα δεν τον αμφισβητούν οι συνάδελφοι του, στη Euroleague που τον προτίμησαν για "κόουτς της χρονιάς" .

Η ιστορία μας δεν ξεκινά από το 1984, οπότε ξεκίνησε η καριέρα του, ως παίκτη. Αυτή μπορείτε να τη μάθετε, με ένα κλικ εδώ . Ξεκινά από το 1995, οπότε έφυγε από τη "βασίλισσα" ο Άρβιντας Σαμπόνις, ως πρωταθλητής Ευρώπης. Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα Ευρώπης της Ρεάλ, έπειτα από 15 χρόνια... προσπάθειας, με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να δείχνει το δρόμο προς την κορυφή. Στα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την προηγούμενη στέψη, οι Μαδριλένοι είχαν θρηνήσει την απώλεια του Φερνάντο Μαρτίν (1989), του Ιγνάθιο Πινέδο (1991), του Ντράζεν Πέτροβιτς (1993). Η ομάδα που είχε νικήσει τον Ολυμπιακό στη Σαραγόσα, δεν απογείωσε ακριβώς το μπάσκετ. ΟΚ, είχε τον Σαμπόνις και τον Αρλάουκας, αλλά γύρω τους υπήρχαν ρολίστες (Λάσα, Σάντος Γκαρθία Κολ, Μάρτιν Φερέρ), τύποι που δεν θα έπαιζαν βασικοί σε άλλη μεγάλη ομάδα της Ευρώπης. Στη Ρεάλ ωστόσο, ήξεραν ακριβώς ποιος είναι ο ρόλος τους, τι έπρεπε να κάνουν και πότε.

Μέσα σε 20 χρόνια, η "βασίλισσα" έζησε ουκ ολίγες κρίσεις.

Μετά τον "Ζοτς", εμφανίστηκαν οι Μάλκοβιτς, Μεσίνα, Σκαριόλο, ενώ στο ρόστερ αναγράφηκαν τα ονόματα των Μποντιρόγκα, Τζόρτζεβιτς, Μπούλοκ, Λόπεζ, Σμιθ, Τόμιτς. Και όλοι είχαν αποτύχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. για να σας το εξηγήσουμε με αριθμούς, σε 19 χρόνια δεν σήκωσε έστω μια φορά το Copa Del Rey, το 1997 πήρε το Saporta και το 2007 το Eurocup. Εντός συνόρων, κάτι γινόταν (αναδείχθηκε πρωταθλήτρια το 2000, το 2005, το 2007, το 2013), αλλά έξω από την Ισπανία "κολλούσε" πάντα στην προσπάθεια. Εμφάνιζε μια εγγενή αδυναμία να ανταγωνιστεί ομάδες, όπως ήταν η Κίντερ, η Τιμσίστεμ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η Μακάμπι και κάθε καλοκαίρι άλλαζε εν πολλοίς όλους τους παίκτες -ενώ κάποιες σεζόν έφτασε να χρησιμοποιεί έως και 20.

Πώς έγινε ξανά η Ρεάλ ανταγωνιστική; Με την άφιξη του Πάμπλο Λάσο, το 2011.

Τον Ιούνιο εκείνου του έτους, οι Μαδριλένοι θα ανακοίνωναν πως ο νέος προπονητής της ομάδας, θα ήταν ο Λάσο. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή στο Final Four, για πρώτη φορά έπειτα από 16 χρόνια και η αποτυχία πρόκρισης στον τελικό -όπου την άφησε η Μακάμπι. Η εκπληκτική ομάδα που είχε φτιάξει ο Μεσίνα (η 12αδα ξεκινούσε από τον Πριγκιόνι και τη συμπλήρωναν οι Μίροτιτς, Βιδάλ και Μπέγκιτς), με ένα καράβι λεφτά, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Όχι μόνο στην Ευρώπη. Στη Liga Endesa αποκλείστηκε από την Μπιλμπάο, στα ημιτελικά. Ο Φελίπε Ρέγιες ήταν με το ένα πόδι έξω από την πρωτεύουσα, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ είχε σχεδόν συμφωνήσει με το Μάλαγα και αμφότεροι είχαν απηυδήσει με το χαρακτήρα του Ιταλού κόουτς, ο οποίος έκανε επιθέσεις σε όλους, μέσω των media, για τις εμφανίσεις τους.

Και τότε ήταν που οι διοικούντες τον οργανισμό προσέγγισαν τον Λάσο. Κίνηση που είχε χαρακτηριστεί ως ρίσκο, δεδομένης της μικρής εμπειρίας που είχε, ως προπονητής σε κορυφαίο επίπεδο (είχε κοουτσάρει την Καστέλο, τη Βαλένθια, την Καντάμπρια και τη Γκιπουθκόα). Για να κάνει ακόμα πιο έντονες τις αντιδράσεις, η πρώτη απόφαση που πήρε ήταν να αφήσει σχεδόν τα πάντα, ίδια. Δεν άλλαξε παρά τα ελάχιστα, από το σύνολο που είχε αναπτύξει σύνδρομο κομπλεξισμού εναντίον της Μπαρτσελόνα (έχανε με 20 και 30 πόντους) και που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ελπίδα. Όπως λοιπόν, οι δημοσιογράφοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους, εκείνος φρόντισε ώστε να μείνει στην πόλη ο Ροντρίγκεθ (γεγονός που δεν ήταν και το πιο απλό στον πλανήτη, δεδομένου ότι στην πρώτη σεζόν με την επιστροφή του από το ΝΒΑ, του είχαν δοθεί πολύ λίγες ευκαιρίες). Η επόμενη... ζαριά αφορούσε έναν παίκτη που ήταν γνωστός ως αχαλίνωτος, ο οποίος έως τότε έπαιζε ως "δυάρι", διότι κανείς κόουτς δεν τον εμπιστευόταν με την μπάλα στα χέρια, να παίρνει τις αποφάσεις. Ήταν ο Σέρχιο Γιουλ. Πρόσθεσε στην περιφέρεια ένα παιδί από την Γκραν Κανάρια (Τζέισι Κάρολ), ένα από το NCAA (Κάιλ Σίνγκλερ), δυο αμυντικούς (Μαρτίνας Πότσιους, Κάρλος Σουάρεθ) και στη φροντ λάιν συμπλήρωσε μόνο τον Βελίτσκοβιτς. Τι κατάφερε; Να πάρει το Copa Del Rey, για πρώτη φορά έπειτα από 19 χρόνια, το SuperCopa, ενώ πανηγύρισε νίκη επί των "μπλαουγκράνα" στο Sant Jordi. Πρωτάθλημα δεν έκανε δικό της, αλλά κέρδισε το θαυμασμό του κόσμου, για το στιλ του παιχνιδιού. Φυσικά, οι επικριτές είχαν κάτι να πουν. Πως είναι τόσο soft, που τους... τρώνε λάχανο στην Ευρώπη. Ο Λάσο δεν είχε ολοκληρώσει.

Το καλοκαίρι του 2012, καλεί στη Ρεάλ τους Τρέμελ Ντάρντεν, Κάρλος Σουάρεθ και Ντοντάι Ντρέιπερ, παίκτες που δεν ήταν σταρ, αλλά συμπλήρωναν το παζλ που είχε στο μυαλό του. "Έχασε" τον Τόμιτς (πήγε στους... άλλους) και κάλεσε τον Μάρκους Σλότερ από τη Βαγιαδολίδ με τον Ράφα Χετσμάιχερ από τη Σαραγόσα, να δημιουργήσουν δίδυμο πύργων. Δεν το ομολογούσε, αλλά το κρυφό του όνειρο ήταν να καταφέρει να πείσει τον Ρούντι Φερνάντεθ να γίνει όχι μόνο παίκτης της "βασίλισσας", αλλά ο franchise player. Είχε συμπληρώσει τέσσερα χρόνια στο ΝΒΑ, προκοπή δεν είχε δει (είδε τραυματισμούς στον ώμο και τη μέση), οπότε "πάτησε" στο ανταγωνιστικό του χαρακτήρα του. Και δικαιώθηκε! Το αποτέλεσμα ήταν να αποκλειστεί από τον τελικό του Copa del Rey, στη δεύτερη παράταση, αλλά πήρε ο πρωτάθλημα, στα πέντε ματς, από την Μπαρτσελόνα. Παρεμπιπτόντως, πέρασε πάνω από τους "μπλαουγκράνα", για το πρώτο Final Four έπειτα από 18 χρόνια (ή το 2ο σε 28). Στο Λονδίνο, συνέχισε το σερί των επιτυχιών επί της "Μπάρσα", αλλά είχε την ατυχία να πέσει πάνω στο θαύμα του Ολυμπιακού, που αν θυμάστε γύρισε από το 10-27... για το back to back, με τον Βασίλη Σπανούλη να κάνει το πιο επικό παιχνίδι -μέχρι το επόμενο.

Εξυπακούεται πως ασκείται δριμεία κριτική -άλλωστε, πρόκειται για άλλη μια αποτυχία, σαν και αυτές που ζούσαν όλοι οι προηγούμενοι. Το γεγονός ότι η ομάδα έπαιζε καλό μπάσκετ πέρασε σε δεύτερη μοίρα, γιατί όλα κρίνονται και εκ του αποτελέσματος και αυτό ήθελε τη Ρεάλ να μένει για μια ακόμη χρονιά μακριά από την κορυφή της Ευρώπης. Το αυτό θα συνέβαινε και ένα χρόνο αργότερα, οπότε η Ρεάλ έφτασε στο Final Four του Μιλάνου με θεαματικό μπάσκετ, εντυπωσιακά σερί και ως το απόλυτο φαβορί, για να παραδοθεί στη Μακάμπι, στην παράταση. Εκεί οπότε αποδείχθηκε ότι όσο χρήσιμο είναι να αφήνεις μεν, τους παίκτες σου να πάρουν πρωτοβουλίες, όταν φτάνουν όλα στην πιο κρίσιμη ώρα θα πρέπει να υπάρχει σύστημα πάνω στο οποίο μπορούν να στηριχθούν -και ει δυνατόν, παίκτες με ψυχή.

Έως τον Γενάρη του 2014, οπότε η διοίκηση έδωσε στον Λάσο επέκταση συμβολαίου, έως το 2016 (έναντι 1.6 εκατ. ευρώ), η "βασίλισσα" διέγραφε δαιμονιώδη πορεία, που περιέλαβε και το ιστορικό 23-0 για σερί (ξεπέρασε το 30-0, με τις επιτυχίες για το Copa del Rey και το ασύλληπτο σουτ του Γιουλ, στην εκπνοή του τελικού με την Μπαρτσελόνα), ενώ η μόνη ήττα ήταν από την ΤΣΣΚΑ, στην τέταρτη αγωνιστική του ΤΟΡ16. Στο μεσοδιάστημα, οι Μαδριλένοι έπαιζαν εκπληκτική άμυνα, έκλεβαν, έτρεχαν και πρόσφεραν σκορ και θέαμα, με τον Μίροτιτς να είναι εκ των ηγετών, ομοίως και ο Ρούντι και δίπλα τους να βρίσκονται οι Γιουλ, Ντρέιπερ, Ντάρντεν, Σλότερ, Ρέγιες, Κάρολ κλπ. Ο Λάσο έδειχνε να τους εμπιστεύεται τυφλά και είχε κάθε λόγο να το κάνει, όπως ο καθένας έβρισκε τον τρόπο να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του και όλοι ήταν κάτω από την ομάδα. Ο Ιωάννης Μπουρούσης είχε αναλάβει τα ριμπάουντ και βρέθηκε στην καλύτερη φάση της καριέρας του, ο Σαλάχ Μεζρί δεν έπαιζε πολύ, αλλά όσο έπαιζε, πρόσφερε πολλά. Γενικότερα, δεν υπήρχε κάποιος που δεν είχε φτάσει στο πικ του.

Ώσπου όλοι μαζί αποφάσισαν να προκαλέσουν το κάρμα.

Την τελευταία αγωνιστική του ΤΟΡ16, η Ρεάλ μπορούσε να επιλέξει αντίπαλο. Αν νικούσε τη Ζάλγκιρις θα έπαιζε με τον Παναθηναϊκό. Αν έχανε, θα έβρισκε μπροστά της τον Ολυμπιακό. Και τι έκανε; Έως την τελευταία περίοδο έπαιξε εξαιρετικά. Στην τελευταία πράξη, ο Τζάστιν Ντέντμον έγινε ήρωας και η Ζάλγκιρις πανηγύρισε την πρώτη νίκη, έπειτα από επτά σερί ήττες! Η Marca θα έγραφε πως "ξεκάθαρα έγινε επιλογή" και πηγές από την Ισπανία θα αποκάλυπταν ότι κατόπιν προτροπής της διοίκησης, έγινε ψηφοφορία στα αποδυτήρια -και η πλειοψηφία διάλεξε τους "ερυθρόλευκους". Στη σειρά των πέντε ματς, οι Μαδριλένοι αποδείχθηκαν καλύτεροι και συμπλήρωσαν το κουαρτέτο του Μιλάνου.

Όλοι έλεγαν πως είχε έλθει η ώρα για σόου. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε στον ημιτελικό, κατά το 100-62 επί της "Μπάρσα", με τη διαφορά να είναι η μεγαλύτερη που είχε σημειωθεί ποτέ σε Final Four. Στον τελικό τους περίμενε η "ομάδα του λαού" που εκμεταλλεύτηκε... το ψυχολογικό της ΤΣΣΚΑ στην τελική διαδικασία. Όλοι σκέφτηκαν πως είχε έλθει η ώρα για το noventa. Σκέφτηκαν λάθος. Κάτι που δεν φάνηκε από την αρχή, οπότε οι Μαδριλένοι εμφάνισαν ό,τι σε κάθε άλλο ματς της χρονιάς. Σκόραραν τρίποντα, πήραν ριμπάουντ, προηγήθηκαν με 10 πόντους και... τότε ήλθε η κατολίσθηση. Οι Ντέβιν Σμιθ, Ρίκι Χίκμαν και Άλεξ Τάιους είχαν τακτοποιηθεί. Ο Τάιρις Ράις όχι, για να ηγηθεί της επιστροφής των Ισραηλινών στην κορυφή της Ευρώπης (98-86 στην παράταση) και να αναδειχθεί MVP. Βοήθησε βέβαια, και το... κρύψιμο των Μίροτιτς και Ρούντι στο φινάλε, με τον Φερνάντεθ να 'χει μείνει απελπιστικά μόνος.

Στο κέντρο της Μαδρίτης είχε ήδη στηθεί σταυρός και περίμενε τη σταύρωση του Λάσο, ο οποίος κρίθηκε 100% υπεύθυνος για τη νέα αποτυχία. Ο Μίροτιτς ανακοίνωσε πως φεύγει για το ΝΒΑ, μετά εξαφανίστηκε από τα playoffs της Ισπανίας και η Μπαρτσελόνα βρήκε την ευκαιρία για να πανηγυρίσει την κούπα στην Ισπανία. Δεν υπήρχε κάποιος που δεν έγραψε για το τέλος μιας εποχής, στη Ρεάλ, όπως και ότι ο Βάσκος προπονητής είχε χάσει τους παίκτες του. Ότι αυτοί δεν του έδιναν την παραμικρή σημασία -μιλούσε, μιλούσε, αλλά κανείς δεν άκουγε. Τότε ήταν που άρχισε το σίριαλ "Μένει ή φεύγει ο Λάσο", το οποίο διήρκεσε μήνες . Ενδεχομένως να κατέληγε και στην αποχώρηση του κόουτς (σίγουρα έγινε πόλεμος νεύρων, με τους ιθύνοντες να απολύουν τους βοηθούς του, ελπίζοντας πως αυτή η κίνηση θα οδηγήσει στην παραίτηση του χεντ κόουτς), αν δεν πέθαινε ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο και βυθιζόταν η χώρα σε πένθος, με τον Φλορεντίνο Πέρεθ να έχει κατακερματισθεί από τον πόνο και να εξηγεί -σε ερώτηση για το τι θα γίνει με τον προπονητή του μπάσκετ- πως "δεν με νοιάζει τίποτα. Πενθώ. Θα σας πω λοιπόν, για να με αφήσετε ήσυχο ότι μένει ο Λάσο". Παρένθεση: όπως ενημερώνουν Ισπανοί δημοσιογράφοι, ο Φώτης Κατσικάρης είχε προσκληθεί από τον Πέρεθ, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο της συνεργασίας τους και ήταν κρυμμένος σε ξενοδοχείο της Μαδρίτης, πριν ειδοποιεί πως η συνάντηση δεν θα γίνει ποτέ.

Της σεζόν, προηγήθηκε η μεγαλύτερη αποτυχία της Ισπανίας σε διεθνείς διοργανώσεις: ο αποκλεισμός από το Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη επί των εδαφών της, στα προημιτελικά. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, τη συναισθηματική φόρτιση -μαζί και την κόπωση- των διεθνών. Στα των ανανεωτικών κινήσεων, ο Λάσο άφησε τους Ντάρντεν και Ντρέιπερ, κάλεσε τους Νοτσιόνι, Ματσιούλις και Αγιόν (για να είμαστε ειλικρινείς, ο τελευταίος προέκυψε... τυχαία -για να μην τον πάρει η Μπαρτσελόνα, τον απέκτησε η Ρεάλ), με την εκκίνηση να μην έχει την παραμικρή σχέση με εκείνη του 2013. Αυτή τη φορά, οι Μαδριλένοι, αν και υπερπλήρεις, έδειχναν ευάλωτοι, έχαναν ματς και δεν πρόσφεραν αφειδώς θέαμα. Παρ' όλα αυτά, το Copa del Rey το πήραν ξανά και ο Λάσο πήρε τα πάνω του. Μαζί του και όλοι οι παίκτες του. Χωρίς να αποθεώνεται, η "βασίλισσα" κατάφερε να προκριθεί στο δικό της Final Four και παρά την πίεση (του "εντός έδρας" και του "πρέπει"), σκόρπισε τη Φενέρμπαχτσε στον ημιτελικό.

Πόσοι ένιωσαν βέβαιοι πως δεν θα επαναληφθεί... το τραγικό του Μιλάνου; Ούτε το 5%. Γιατί οι φαν τα είχαν δει πια όλα από αυτήν την ομάδα. Ήξεραν πως αν δεν δουν τους παίκτες να παίρνουν την κούπα στα χέρια τους, δεν επρόκειτο να πιστέψουν πως είναι ικανοί να τα καταφέρουν. Πολλώ δε, εναντίον του κακού τους δαίμονα: του Ολυμπιακού. Το βράδυ της 17ης Μαΐου, ο Λάσο δεν είχε περιθώρια για λάθος. Ούτε οι παίκτες του. Και χάρη στον Νοτσιόνι, τον Κάρολ και τον Ματσιούλις το όνειρο του ένατου ευρωπαϊκού στέμματος, έγινε γεγονός. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αυτός ο οργανισμός τα είχε όλα (λεφτά, παίκτες, ταλέντο). Ήταν όμως, η πρώτη σε μια 20ετία που τα αξιοποίησε όπως έπρεπε. Αν έλειπε κάτι ήταν η εμπιστοσύνη των αφεντικών, σε κάποιον προπονητή που δεν είχε καταφέρει να λάμψει στην πρώτη του χρονιά. Που δεν αμφισβητήθηκε (έως εξευτελίστηκε), όταν δεν έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης την ομάδα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά, ο Λάσο. Και πριν τον Λάσο, ο Αλμπέρτο Ερέρος, ο οποίος τον στήριξε, όταν όλοι οι άλλοι ήθελαν να τον ρίξουν στον λάκκο των λεόντων. Ο GM της ομάδας, είχε τον Λάσο συγκάτοικο, τότε που και οι δύο ήταν νέοι και εν ενεργεία παίκτες. μαζί είχαν ζήσει πολλά και αν μη τι άλλο, ο θρυλικός Ισπανός παίκτης ήξερε από τι είναι φτιαγμένο το φιλαράκι του. Πόνταρε επάνω του και δεν έχασε. Παράλληλα, απέδειξε τη σημασία της υπομονής.

Όταν πια είχε τελειώσει τη δουλειά του (στη Euroleague, διότι μετά θα "σκούπιζε" και την Μπαρτσελόνα, καθ' οδόν για την κορυφή της Ισπανίας), θα μαρτυρούσε πως " καθόμουν πριν μερικές ημέρες και έτρωγα με την οικογένεια μου και συζητούσαμε για τους φίλους του γιου μου από το σχολείο. Και μου είπε ο γιος μου ότι δεν περίμενε να μείνουμε τόσο καιρό στη Μαδρίτη. Ποιος; Ο ίδιος μου ο γιος!". Μετά, θα τόνιζε ότι " ξέρετε και οι 13 παίκτες που έχουμε είναι σταρ. Το σημαντικό όμως είναι να γίνουν ομάδα. Αυτό προσπάθησα. Διότι μόνο αν γίνει αυτό κερδίζεις τον σεβασμό και έχει αξία η δουλειά σου. Για αυτό και τώρα είμαι πολύ περήφανος που είμαστε πρωταθλητές".

Αν ένιωθε ποτέ να τον κυνηγά το παρελθόν του; Να τον στοιχειώνει; " Δεν είμαι άνθρωπος που μένει στο τι έχει γίνει. Μου αρέσει να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, με κουράγιο. Ούτως ή άλλως είμαι άνθρωπος που προτιμώ να μένω στην καθημερινότητα και να μην βλέπω τόσο μακριά, ή τόσο πίσω. Μας πλήγωσαν οι χαμένοι τελικοί, για αυτό και τώρα είμαστε πολύ χαρούμενοι. Αν με ρωτάτε όμως, θα σας πω ότι αυτός ο τίτλος δεν είναι σημαντικότερος από την δουλειά που κάνουμε κάθε μέρα. Έρχονταν οι παίκτες και μου έλεγαν 'Πάμπλο, σ' ευχαριστώ'. Απίστευτο! Τους απάντησα πως "εγώ πρέπει να σας λέω ευχαριστώ, για την προσπάθεια σας όλη τη χρονιά, για το γεγονός ότι μείναμε ενωμένοι. Ακόμα και στα δύσκολα". Άλλωστε αυτό έλεγα στους παίκτες μου όλη τη χρονιά: να μείνουμε ενωμένοι. Για αυτό τους αξίζουν τα συγχαρητήρια".

Related content

Τώρα που τα πήρε όλα, προφανώς και νιώθει πιο ανάλαφρος. Ή μήπως όχι; " Δεν είμαι ευχαριστημένος. Ποτέ δεν θα είμαι.Έτσι είμαι. Έτσι είναι η Ρεάλ. Πρόκειται γιαομάδα που κυνηγάει όλους τους στόχους και καμιά φορά η επίτευξη τους μοιάζει περισσότερο με ανακούφιση, παρά με ευτυχία. Ξέρω όμως, τι σημαίνει "Ρεάλ. Μεγάλωσα βλέποντας τον Κλίφορντ Λιουκ και τον Κορμπαλάν. Στη συνέχεια έπαιξα κιόλας με τη φανέλα της. Γνωρίζω καλά την αξία της συγκεκριμένης ομάδας" και για αυτό θα συνεχίσει να προσπαθεί να την τιμά με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και αν αυτοί που σήμερα τον αγκαλιάζουν, χθες (πέρυσι) δεν ήθελαν να τον βλέπουν. Όπως είπε, ξέρει πολύ καλά που βρίσκεται. Το κυριότερο όμως, είναι πως ξέρει ποιος είναι.