Η πάλη είναι ένα από τα αθλήματα που παραμένουν σταθερά στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, η χώρα μας στη σύγχρονη έκδοση των Αγώνων έχει καταφέρει να χτίσει τη δική της παράδοση και να κατακτήσει πολλά μετάλλια στην ελληνορωμαϊκή πάλη.

Όχι, όμως και στην ελευθέρα. Το συγκεκριμένο είδος πάλης γνώρισε μεγάλη άνθηση και διαδόθηκε από τον πρωτοπαλαιστή Παράσχο Μπόρα από την περίοδο του μεσοπολέμου. Κορυφαίος έλληνας παλαιστής υπήρξε ένας μαθητής του Παράσχου Μπόρα, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας 1980.

Όλα τα παραπάνω θέλει να αλλάξει ένα παιδί που στα 20 του χρόνια έχει κατακτήσει πολλά μετάλλια στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες. Ο λόγος φυσικά για τον Γιώργος Πιλίδη ο οποίος έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του χρυσού παιδιού της ελληνικής πάλης.

Ο 20χρονος Παγκόσμιος πρωταθλητής μίλησε στο Sport24.gr για τη μέχρι στιγμής πορεία του στο άθλημα, τους στόχους του σε αυτό, αλλά και την επιθυμία του βαδίσει στα χνάρια του Khabib Nurmagomedov στοχεύοντας στην κατάκτηση της ζώνης του UFC.

Μία διαδρομή που άρχισε στο ταπί πριν από πολλά χρόνια. «Όλα άρχισαν από αρκετά μικρή ηλικία. Για την ακρίβεια ήμουν πέντε χρονών όταν είχα την πρώτη μου επαφή με την πάλη. Ξεκίνησα λόγω του παππού μου, ο οποίος ήταν παλαιστής στη Σοβιετική Ένωση και μετέφερε το μικρόβιο στο γιο του. Όλοι στην οικογένεια ήταν πρωταθλητές σε πανελλήνιο επίπεδο, αλλά κανείς τους δεν είχε διακρίσεις εκτός συνόρων. Το όνειρο του παππού το έκανα πραγματικότητα εγώ! Αυτό ήταν και το κίνητρό μου μέχρι τώρα, αλλά και αυτό που συνεχίζω να έχω . Θέλω να τον κάνω υπερήφανο» .

Θέλω το χρυσό στους Ολυμπιακούς

Η μοίρα τα έφερε έτσι να κάνει τον πρώτο του αγώνα σε ένα μέρος από το οποίο ξεκίνησαν πολλοί αθλητές, όπως ο Μπάμπης Χολίδης. «Ένας από τους αγώνες που θυμάμαι έντονα ήταν ένα φιλικό τουρνουά που έγινε στον σύλλογο Άτλας Καλλιθέας. Μάλιστα, τότε βραβεύτηκα ως καλύτερος αθλητής της διοργανώσης» είπε και φυσικά η επόμενη ερώτηση ήρθε αυθόρμητα. Είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με κάποιον από όλους τους μεγάλους αθλητές της ελληνορωμαϊκής πάλης; Είχε κάποιον ως πρότυπο; «Να σας πω την αλήθεια δεν είχα κάποιον Έλληνα αθλητή ως πρότυπο. Αυτός που θαυμάζω είναι ο χρυσός Ολυμπιακονίκης του Ρίο, Σοσλάν Ραμόνοβ. Αυτόν παρακολουθώ και θέλω να κάνω ότι και εκείνος. Να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό είναι άλλωστε που λείπει από την ιστορία της ελευθέρας πάλης στην Ελλάδα»

Τι είναι όμως αυτό που θαυμάζει από τον Ραμόνοβ. «Ήταν ένας αθλητής που θαύμαζα από μικρός. Κοίταγα τα βίντεο του και ήθελα να γίνω σαν αυτόν. Προσπαθούσα να πάρω πράγματα από εκείνον. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να περνάμε πολλές ώρες μαζί στις προπονήσεις στην Οσετία και πλέον έχω την τιμή να δουλεύουμε μαζί ως παρτενέρ»

Όπως είναι φυσικό ένα παιδί 20χρονών μπορεί να διακρίνει τη σημασία που έχουν πλέον αυτές οι προπονήσεις για τη βελτίωση του. «Μπορεί να ακουστεί κάπως, αλλά πιστεύω ξεκάθαρα, ότι εάν δεν έκανα αυτές τις προπονήσεις δεν θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα! Δεν θα ήμουν εγώ»

Βέβαια το να πηγαίνει το εξωτερικό για προετοιμασία δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Αυτό είναι μια αλήθεια. Πρέπει να πηγαίνω στο εξωτερικό για να φτάσω στο επίπεδο που θέλω και που μπορώ και για να συμβεί αυτό έχω την πολύτιμη βοήθεια από τον χορηγό μου, την Stoiximan. Είμαι πολύ χαρούμενος που ανήκω σ' αυτή την ομάδα. Μου καλύπτουν ότι χρειάζομαι. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι , αλλά και η ψυχολογική υποστήριξη, δηλαδή ότι κάποιος είδε τις προσπάθειες μου και με επιβραβεύει. Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Νιώθω ως μέλος μια οικογένειας»

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο περνά κάθε μέρα πολλές ώρες πάνω στο ταπί, αλλά και έξω από αυτό. «Η μέρα μου ξεκινάει στις 6:15 με ένα τρέξιμο στο γήπεδο η στο βουνό. Μετά ακολουθεί πρωινό και λίγη ξεκούραση. Στις 11 είναι η επόμενη προπόνηση που περιλαμβάνει δουλειά στο ταπί. Μετά ξανά φαγητό και ύπνος μέχρι τις 6 το απόγευμα όταν επιστρέφω στο γυμναστήριο για την τελευταία προπόνηση με φυσική κατάσταση» αυτή είναι η καθημερινή ρουτίνα του αλλά δεν παραπονιέται «όταν υπάρχει θελήσει και ένας στόχος όλα τα προβλήματα δεν φαίνονται, αλλά δεν θα πω ότι θα με χάλαγαν καλύτερες συνθήκες».

Η πορεία του πιτσιρικά από τον Ασπρόπυργο μέχρι σήμερα συνοδεύεται από μία τεράστια συγκομιδή μεταλλίων. Το 2015 ήταν τρίτος ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Παίδων και δεύτερος στο Παγκόσμιο. Το 2016 ανέβηκε στην κορυφή του ευρωπαϊκού, ενώ ήταν πάλι δεύτερος στο Παγκόσμιο. Ένα χρόνο αργότερα έκανε το back to back στο ευρωπαϊκό και ήταν τρίτος στο Παγκόσμιο.

Η άνοδος ηλικιακής κατηγορίας και το γεγονός ότι τα έβαζε με αθλητές 3-4 χρόνια μεγαλύτερούς του δεν τον απασχολούσε αφού τα μετάλλια συνέχιζαν να έρχονταν κατά ριπάς. Εκείνος όμως έχει επικεντρωθεί σε ένα: «Θέλω να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Αυτό είναι το όνειρο μου» είπε χωρίς περιστροφές.

Ακούγοντας τον να το λέει με τόση σιγουριά και αυτοπεποίθηση για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά καταλάβαμε αμέσως ότι δεν του αρέσει να χάνει και στόχος του πάντα είναι η κορυφή. «Δεν μπορώ να αφιερώσω των ζωή μου για μια τρίτη ή δεύτερη θέση. Μπορεί για κάποιους αυτό να είναι αρκετό αλλά για μένα όχι. Θέλω την πρωτιά, γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη διάκριση για έναν αθλητή».

Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτή την περίοδο θα πάλευε για να εξασφαλίσει την πρόκριση στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της ζωής του. Ο κορονοϊός είχε όμως άλλα σχέδια. «Εντάξει σίγουρα με επηρέασε όλο αυτό, αλλά σίγουρα μου έκανε καλό. Ήμουν τραυματίας και πλέον είμαι απόλυτα καλά για να συνεχίσω τις προπονήσεις μου και να φτάσω στο καλύτερο δυνατό επίπεδο όταν θα μας επιτρέψουν να αγωνιστούμε ξανά»

Ξέρει άλλωστε και ο ίδιος ότι εκείνο που είναι περισσότερο σημαντικό απ’ όλα είναι η υγεία του. «Η πάλη είναι πολύ δύσκολο άθλημα. Μπορεί να προετοιμάζεσαι τέσσερα χρόνια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ένας μικρός τραυματισμός να σου στερήσει τη συμμετοχή, και να χάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, το παραμικρό λάθος μπορεί να σου κοστίσει όλο τον αγώνα».

Να κατακτήσω τη ζώνη του UFC

Άλλωστε, πριν από λίγους μήνες είχε έναν σοβαρό τραυματισμό ο οποίος παραλίγο να του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή. «Ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο Γεωργιανός αντίπαλός μου κατά τη διάρκεια του αγώνα με μια λαβή από χαμηλά μου έκανε μεγάλη ζημιά. Μου έφυγαν τρεις σπόνδυλοι από τη μέση την ώρα του αγώνα και δύο από το σβέρκο. Νόμιζα ότι μετά από αυτόν τον αγώνα, δεν θα μπορέσω ούτε να περπατήσω. Μετά το τέλος του -σημειωτέον ότι κέρδισα- οι γιατροί που με είδαν αναρωτήθηκαν πως περπατάω. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τρόμαξα πολύ, το ένα πόδι μου δεν το ένιωθα καθόλου. Και τρόμαξα όχι τόσο για τον αθλητισμό, αλλά πίστεψα πράγματι ότι δεν θα μπορέσω να ξαναπερπατήσω. Ήταν μια στιγμή που με έφερε στα όρια μου, αλλά με τις κατάλληλες θεραπείες ευτυχώς το ξεπέρασα»

Παρά το γεγονός ότι έχει περάσει δύσκολα και ότι έχει βάλει ψηλά τον πήχη για τη συνέχεια της καριέρας του στην πάλη, το μέλλον του θέλει να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Όταν αποφασίσει ότι η πάλη έχει τελειώσει για εκείνον έχει αποφασίσει ήδη για το επόμενο βήμα.

"Θα πάω στο MMA θέλω να αγωνιστώ στο UFC και να κατακτήσω τη ζώνη του UFC. Η Πάλη είναι η καλύτερη βάση άλλωστε. Αυτό θέλω να κάνω" απαντά χωρίς καν να το σκεφτεί και με μία ανάσα μας αποκαλύπτει το μεγάλο του πρότυπο: «Khabib Nurmagomedov».

Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Με όλα όσα διαβάσατε παραπάνω έχετε πάρει μία καλή γεύση για τον αθλητή Γιώργο Πιλίδη. Πάμε τώρα να γνωρίσουμε τον 20χρονο που κρύβεται πίσω από τον παγκόσμιο πρωταθλητή.

Όπως θα μπορούσατε εύκολα να φανταστείτε του αρέσει να φτάνει τον εαυτό του στα άκρα για αυτό και απολαμβάνει να κάνει extreme sports. Από τα αγαπημένα του είναι η πτώση με αλεξίπτωτο, ενώ απολαμβάνει να πηγαίνει για ψάρεμα.

Σπάνια θα καθίσει πίσω από μία οθόνη για να δει μία ταινία ή μία σειρά και όταν το κάνει συνήθως θα πρόκειται για κάποιο θρίλερ. Αντίθετα, ακούει αρκετή μουσική και μάλιστα όχι από εκείνη που ακούν παιδιά της ηλικίας του. Ακούει παραδοσιακή και κλασική μουσική συνήθως.

Αν θα του δινόταν η ευκαιρία για να ζήσει κάπου αλλού τότε αυτό θα το έκανε για να πάει στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Μαϊάμι. Πάντοτε όμως θέλει να έχει δίπλα του τους δικούς του ανθρώπους. Εκείνοι είναι το στήριγμα του σε όλη αυτή την πορεία και ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να τους ευχαριστήσει που πάντοτε είναι εκεί για εκείνον.