Πού χάθηκες κι εσύ, Τζόζεφ Ενακαρίρε;

Ήταν διεθνής με την εθνική Νιγηρίας και μάλιστα κάμποσες φορές, είχε φορέσει την φανέλα σημαντικών ποδοσφαιρικών συλλόγων και όταν ήρθε στην χώρα μας το καλοκαίρι του 2007 για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, η αλήθεια είναι πως υπήρχαν προσδοκίες για την αφεντιά του και πως μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά στο ανασταλτικό κομμάτι. Είτε ως δεξί μπακ είτε ως σέντερ μπακ έβγαζε το ψωμί του και έχτισε την καριέρα του, αλλά τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν είδαμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Η στήλη "Πού χάθηκες κι εσύ;" επιστρέφει και αυτή την φορά αναζητά τα ίχνη και ψηλαφίζει την ποδοσφαιρική διαδρομή ενός παίκτη που πέρασε και δεν... ακούμπησε από την Ελλάδα και στο "τριφύλλι" ανήκει στην κατηγορία με τα βαριά παλτά. Όχι ότι δεν είχε δυνατότητες, κάθε άλλο, τουλάχιστον με βάση το παρελθόν του, αλλά στην Ελλάδα πρόλαβε να παίξει όλα κι όλα πέντε παιχνίδια. Ένα πρόβλημα στο γόνατό του και μια διαφωνία για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση, στάθηκε αφορμή για να έρθει πρόωρα το "αντίο" μαζί του και μαζί να πλανάται το ερώτημα για το αν θα μπορούσε να προσφέρει.

Ο Ενακαρίρε με το αρκετά καλό βιογραφικό ήρθε στην Ελλάδα την περίοδο που ήταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού ο Ζοζέ Πεσέιρο, ο οποίος τον ήξερε από την Πορτογαλία, όμως δεν θα έχει να υπερηφανεύεται και στα εγγόνια του για την επιλογή που έκανε. Καλό είναι όμως να τα πάρουμε από την αρχή και να δούμε όλη την καριέρα του μέχρι να καταφθάσει στην πατρίδα μας, αλλά και τι έκανε μετά την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό. Το "πριν" έχει υλικό για τον Νιγηριανό αμυντικό, το "μετά" περιλαμβάνει πολλά ερωτηματικά και όχι άδικα.

Τα ποιοτικά χρόνια με τη Σταντάρ Λιέγης, η μετεγγραφή στη Σπόρτινγκ και ο τελικός του Κυπέλλου UEFA

Γεννημένος στις 6 Νοεμβρίου 1982 στο Γουόρι της Νιγηρίας, ασχολήθηκε και εκείνος από μικρή ηλικία με το ποδόσφαιρο όπως και πολλοί συμπατριώτες του, θέλοντας να βρει μέσω αυτού διέξοδο από τη μιζέρια και να ανοίξει τα "φτερά" του, φτιάχνοντας τη ζωή του σε χώρες πιο προηγμένες και με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Ρέιντζερς Ιντερνάσιοναλ το 1998 και δεν άργησε να τον ανακαλύψει το τμήμα σκάουτινγκ της Σταντάρ Λιέγης, η οποία τον έκανε δικό της την 1η Ιουλίου 1999 με ελεύθερη μετεγγραφή.

Με την φανέλα της μέχρι πρότινος ομάδας του Γιάννη Μανιάτη, πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις και έπαιξε μέχρι το 2004, πραγματοποιώντας 75 συμμετοχές στο πρωτάθλημα και σημειώνοντας ένα τέρμα. Η Σπόρτινγκ Λισσαβώνας τον έβαλε στο μάτι, καθώς η αλήθεια είναι πως εντυπωσίαζε και τον ενέταξε στο δυναμικό της τον Ιούλιο του 2004, δίνοντας ένα ποσό λίγο πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ. Με τα "λιοντάρια" υπέγραψε συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας, αλλά δεν έμελλε να μείνει πάνω από ένα χρόνο και ο λόγος ήταν πως πήρε νέα μετεγγραφή, αυτή την φορά για την Ουκρανία και την Ντινάμο Κιέβου, η οποία δαπάνησε για την αφεντιά του 4.500.000 ευρώ για να τον φέρει στην πρωτεύουσα.

Με την Σπόρτινγκ έπαιζε βασικός και έγραψε 19 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, με τους Ουκρανούς να εντυπωσιάζονται και να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Το μέλλον έδειξε ότι μάλλον τα κλαίνε τα λεφτά τους, μιας και η επένδυση που έγινε γι' αυτόν, ουδέποτε βγήκε στο χορτάρι. Στην Πορτογαλία είχε προπονητή τον Πεσέιρο και μάλιστα έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου UEFΑ το 2005 με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, με το τρόπαιο όμως να καταλήγει στους Ρώσους με 3-1. Πάντως, για τον ίδιο ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για την καριέρα του, το να παίξει δηλαδή στον τελικό μιας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Στο "Ζοζέ Αλβαλάδε" έμεινε μια σεζόν και μετά ήρθε η ουκρανική πρόκληση.

Εκεί έπαιζε ελάχιστα ως καθόλου, δεν προσαρμόστηκε ποτέ, δεν ταίριαξε και δεν κόλλησε ποτέ με την κατάσταση που συνάντησε στην ομάδα του Κιέβου, για να έρθουν στην συνέχεια οι δανεισμοί, ένας εκ των οποίων αφορούσε τον Παναθηναϊκό. Πρώτα όμως έπαιξε μια σεζόν στο Σαμπιονά με τους "Γιρονδίνους" της Μπορντό, μετρώντας 16 εμφανίσεις και μόλις ολοκληρώθηκε η συμφωνία επέστρεψε στην Ουκρανία όπου αναζητήθηκε ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του, αφού δεν θα έμενε στην Ντινάμο. Τότε, ο Πεσέιρο αποφάσισε να επενδύσει σε έναν παίκτη που ήξερε καλά από την Πορτογαλία και που θεωρούσε ότι είχε τα φόντα να συμβάλει στην "θωράκιση" της πράσινης οπισθοφυλακής. Αμ δε...

Οι μόλις πέντε συμμετοχές με τον Παναθηναϊκό και η παρουσία σε αιώνιο ντέρμπι στη Λεωφόρο

Τον διαβάσαμε Ενακαχίρε και Ενακαρχίρε, αλλά μαθεύτηκε τελικά πως είναι Ενακαρίρε. Όχι βέβαια ότι αυτό είχε και πολύ μεγάλη σημασία. Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε 225.000 ευρώ στους Ουκρανούς για να τους τον παραχωρήσουν δανεικό και το deal επιτεύχθηκε. Έξι μήνες μετά, θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής στην ομάδα που είχε τα δικαιώματά του, έχοντας προλάβει να παίξει πέντε παιχνίδια με την πράσινη φανέλα. Δυο για το πρωτάθλημα, δυο για το Κύπελλο UEFA και ένα για το Κύπελλο Ελλάδας. Τον Ιανουάριο του 2008, λόγω της μικρής προσφοράς του και όχι μόνο, δεν συνέχισε στην Ελλάδα και αποτέλεσε μια μακρινή ανάμνηση και το όνομά του μνημονεύεται σε κάθε αφιέρωμα για παίκτες που ήρθαν και δεν έκαναν το παραμικρό. Επάξια βρίσκεται σε αυτή τη λίστα και μάλιστα σε περίοπτη θέση.

Μπορεί μάλιστα να έπαιξε μόλις δυο φορές σε ματς πρωταθλήματος, αλλά πρόλαβε να συμμετάσχει σε αιώνιο ντέρμπι. Στις 2 Σεπτεμβρίου 2007, ο Παναθηναϊκός φιλοξένησε τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο στην πρεμιέρα και το ματς έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα, με τον Ενακαρίρε να παίζει σε όλο το 90λεπτο. Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι έβγαλε... μάτια, αφού στο 18' ο Κοβάτσεβιτς τον νίκησε στον αέρα, αλλά η κεφαλιά του πέρασε άουτ, ενώ τέσσερα λεπτά μετά έκανε τραγικό λάθος, ο Λούα Λούα τσίμπησε την μπάλα, πέρασε και τον Μάλαρτζ, αλλά το πλασέ του από πλάγια θέση βρήκε το δοκάρι του Αυστριακού γκολκίπερ. Το δεύτερο ματς που έπαιξε, ήταν στις 23 του ίδιου μήνα με τον Εργοτέλη στο Παγκρήτιο, όπου ο Παναθηναϊκός νίκησε 3-0.

Στο Κύπελλο, ο Νιγηριανός είχε παίξει 90 λεπτά στο νικηφόρο 3-1 με τον Εθνικό Αστέρα στην Καισαριανή στις 31 Ιουλίου 2007 και άλλα δυο 90λεπτα στην Ευρώπη. Πρώτα, στο 2-1 του Παναθηναϊκού στην Μπρατισλάβα με την Αρτμέντια (20/09/2007) και στο 1-0 του "τριφυλλιού" στη Δανία με την Κοπεγχάγη (8/11/2007). Θα έχει τουλάχιστον να το λέει ότι έφυγε αήττητος από τους "πράσινους", αφού σε κανένα από τα πέντε ματς δεν γνώρισε την ήττα, μετρώντας τέσσερις νίκες και μια ισοπαλία. Τα προβλήματα στο γόνατό του όμως, δεν του επέτρεψαν να είναι αυτός που θέλει και σίγουρα επηρέασαν και τη μετέπειτα ποδοσφαιρική του καριέρα, η οποία ήταν... ανύπαρκτη.

Ο Ενακαρίρε μπήκε για αρκετό διάστημα στα... πιτς και στις 7 Δεκεμβρίου βγήκαν τα αποτελέσματα ύστερα από δυο εβδομάδες ενοχλήσεων και έδειξαν πως θα έπρεπε να υποβληθεί σε αρθροσκόπηση και θα χρειαζόταν να μείνει για αρκετά μεγαλύτερο διάστημα εκτός δράσης. Αν και όλα έδειχναν πως με την θεραπεία που ακολουθούσε. θα μπορούσε σταδιακά να ενταχθεί στον κανονικό ρυθμό των προπονήσεων, τα πράγματα πήραν αρνητική τροπή. Οι εξετάσεις έδειξαν χονδροπάθεια στην επιγονατίδα του αριστερού ποδιού και ο ίδιος μόλις πληροφορήθηκε τα νέα, ζήτησε άδεια για να μεταβεί στο Βέλγιο και να εξεταστεί εκ νέου από ειδικό γιατρό σε τέτοιου είδους παθήσεις. Ο Παναθηναϊκός είχε αντιρρήσεις σχετικά με το πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ο παίκτης το θέμα του τραυματισμού του, ο Ενακαρίρε ήθελε να κάνει την επέμβαση άμεσα και αυτή ήταν η αρχή του τέλους...

Τα 4,5 χρόνια στην αφάνεια, το πέρασμα από το Σαν Μαρίνο και ο τελευταίος σταθμός στη Λετονία

Μετά τον Παναθηναϊκό, η καριέρα του δεν πήρε απλά την κατιούσα, αλλά ουσιαστικά δεν υπήρχε. Τα ίχνη του χάθηκαν, δεν έπαιζε σε καμία ομάδα και για μια τετραετία, ίσως και λίγο παραπάνω, δεν αγωνιζόταν πουθενά. Το όνομα Ενακαρίρε δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη και κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έκανε όλο αυτό το διάστημα της αποχής του. Έκανε κάποιες προσπάθειες για να ενταχθεί στη Μετς (Γαλλία), στην Κότμπους (Γερμανία) και την Οντένσε (Δανία), όμως όλες στέφθηκαν από αποτυχία και καμία ομάδα δεν του προσέφερε συμβόλαιο συνεργασίας. Μέχρι το καλοκαίρι του 2012, όπου υπέγραψε για ένα μήνα με τη Λα Φιορίτα από την... ποδοσφαιρομάνα του Σαν Μαρίνο, η οποία είχε κληρωθεί να αντιμετωπίσει στα προκριματικά του Europa League την Μέταλουργκς Λιεπάγιας από τη Λετονία.

Μετά το Σαν Μαρίνο, πήγε στη Λετονία και την Νταουγκάβα, παίζοντας όλες κι όλες δυο φορές και αποχώρησε τέσσερις μήνες αργότερα. Από την 1η Ιουλίου 2013 κανείς δεν ξέρει τι απέγινε ποδοσφαιρικά, διότι δεν βρέθηκε άλλη ομάδα για να τον εντάξει στο δυναμικό της. Το "τριφύλλι" ήταν ο τελευταίος σοβαρός σταθμός της καριέρας του, ασχέτως αν έπαιξε ελάχιστα. Από το 2008 και μετά, αν και τότε ήταν μόλις 26 ετών, ποδοσφαιριστής Ενακαρίρε ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ. Μη λησμονεί κάποιος ότι έπαιξε και στην εθνική ομάδα της Νιγηρίας 22 φορές και πέτυχε δυο γκολ, έχοντας συμμετοχή σε δυο Κύπελλα Εθνών Αφρικής, το 2004 και το 2006. Μάλιστα, στο δεύτερο ήταν βασικότατο στέλεχος και η χώρα του τερμάτισε στην 3η θέση, δεχόμενη μόλις τρία τέρματα σε όλο το τουρνουά.

Κανείς δεν γνωρίζει αν είχε τα φόντα να κάνει κάτι πραγματικά σημαντικό στην καριέρα του. Η πορεία του πριν έρθει στην Ελλάδα, έδειξε πως μπορούσε να σταθεί σε ένα αρκετά καλό επίπεδο. Το πρόβλημα του τραυματισμού του στο γόνατο αποτέλεσε και το ουσιαστικό τέλος του. Πολλοί παίκτες έχουν χαθεί έτσι και αρκετοί άλλοι έχουν επιστρέψει δριμύτεροι και ίσως καλύτεροι απ' ό,τι πριν χτυπήσουν. Είναι και στην ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου, πόση δύναμη έχει για να αφήσει πίσω του μια άσχημη περίοδο και να επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδά του. Στην περίπτωση του Ενακαρίρε, ίσχυσε το άσχημο σενάριο, αυτό που αποτελεί εφιάλτη για τους περισσότερους αθλητές...