Ρίο Φέρντιναντ - Βλέπω το θάνατό σου

Στα 38 δεν θυμίζει σε τίποτα τον τύπο που ήταν ικανός να διαλύσει την καριέρα του... γιατί μπορούσε. Θα καταλάβεις όμως, και το λόγο που ρίσκαρε τα πάντα, για το τίποτα, όταν ήταν εκ των καλύτερων αμυντικών της γενιάς του και ένα από τα καλύτερα centerbacks, στην ιστορία της Αγγλίας. Να ξεκινήσουμε;

Η μητέρα του, Janice (από την Ιρλανδία) πρόσεχε παιδιά, ενώ ο πατέρας του, Julian (από τη Santa Lucia) ήταν ράφτης. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Απέκτησαν μαζί δυο παιδιά, τον Rio (7/11/1978, ειρήσθω εν παρόδω το όνομα το διάλεξε ο Julian, εμπνευσμένος από το Rio Grande) και τον κατά επτά χρόνια νεότερο, Anton. Μεγάλωσαν παρέα με τα τρία κορίτσια του Julian, από προηγούμενες σχέσεις, συν το κορίτσι και το αγόρι της Janice, από προηγούμενο γάμο. Σύνολο, επτά παιδιά.

"Οι γονείς μου δούλευαν ατελείωτα για να είναι σίγουροι πως θα έχουμε να φάμε κάθε μέρα, πως θα μπορούν να μας αγοράσουν κάποια όμορφα πράγματα, αλλά περνούσα καλά. Ήταν παιδιά όταν έγιναν γονείς. Μεγαλώσαμε μαζί, ωστόσο υπήρχαν διακριτά όρια, όπως υπήρχε σεβασμός. Τώρα ασεβείς άνθρωποι αποκτούν παιδιά και τα κάνουν ασεβή. Είναι φαύλος κύκλος. Πλέον, παιδιά μπαίνουν σε ξένα σπίτια, περνούν δίπλα από τους γονείς και σκοτώνουν άλλα παιδιά, ενώ κοιμούνται στο κρεβάτι τους. Τότε, η ατμόσφαιρα της κοινότητας ήταν τόσο καλή που ξυπνούσα κάθε μέρα και δεν είχα κατάθλιψη ή δεν ένιωθα απελπισμένος. Ήθελα να βγω από το σπίτι και να πάω να παίξω ποδόσφαιρο, να βρω τους φίλους μου και να κάνουμε παρέα. Σε όλο αυτό, υπήρχε ένας σκοπός". Και ο σκοπός, εκείνη την περίοδο ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχε.

Η huffingtonpost.co.uk τον κάλεσε, το Νοέμβριο του 2016 μαζί με τον Gavin Rose, παιδικό του φίλο και προπονητή στο Dulwich Hamlet Football Club, να... επιστρέψει στα παιδικά του χρόνια, στo Friary Estate. Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι "στόχος μου ήταν να παίξω ποδόσφαιρο και να γίνω επαγγελματίας, στο όποιο επίπεδο. Το μόνο που ήθελα ήταν να ζω από αυτό και προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνταν ό,τι έκανα, μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, χρόνο με το χρόνο". Δεν εντυπωσιάστηκες από την πρωτοτυπία του λόγου του; Κάνε λίγη υπομονή, γιατί αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ο Gavin τον ρώτησε αν θυμάται κάτι συγκεκριμένο ως τη μεγαλύτερη πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει τότε.

Δέκατα δευτερολέπτου αργότερα, ο Ferdinand είπε πως "υπήρχαν αλκοολικοί στο κτίριο, ναρκομανείς, ο όροφος πάνω από το διαμέρισμα μας ήταν στην πράξη... η φωλιά των ναρκωτικών. Πάντα άκουγες κάποιον να τσακώνεται, κόσμο να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες, να βγαίνει από τους ανελκυστήρες. Συνήθως είχαμε την όποια μορφή καβγά, τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα -αν όχι περισσότερες. Κάθε μέρα γινόταν κάτι και όταν είσαι παιδί, βρίσκεις και κάτι το αστείο σε όλο αυτό. Θυμάμαι ερχόταν ο προπονητής του ποδοσφαίρου να με πάρει και όλοι οι φίλοι μου μαζεύονταν γύρω από το αυτοκίνητο -είχε Mercedes. Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες και έως τότε δεν ήξερα κάποιον που να κλειδώνει τις πόρτες του αυτοκινήτου. Τις απασφάλιζε για εμένα και όταν έμπαινα μου έλεγε "για το Θεό Rio, δεν ήξερα τι μπορεί να μου συμβεί".

Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε κάποιες δεκάδες φορές πριν καταλάβει ότι "η περιοχή στην οποία ζω θεωρείται κακή. Για εμένα ήταν μια γειτονιά, με πολλά παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, τα οποία συναντιόμασταν μετά το σχολείο και παίζαμε έως την ώρα του δείπνου". Η φωνή της μητέρας του είχε γίνει γνωστή σε όλο το χιλιόμετρο. Ήταν το... σήμα πως τα παιδιά έπρεπε να επιστρέψουν σπίτια τους. "Αποκτήσαμε την ευφυΐα του δρόμου, αλλά και την αίσθηση των αξιών" είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του, το 2007 (Rio: My story).

Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, εκείνος δεν ένιωθε να φοβάται για τη ζωή του. Φοβόταν μόνο, τα σκυλιά και "ότι δεν θα καταφέρω να γίνω ποδοσφαιριστής. Για αυτό και δεν άφηνα τίποτα να μπει στη μέση. Για αυτό και πάντα είχα την πειθαρχία που χρειαζόμουν, ώστε να σιγουρευτώ πως θα πάω στην ώρα μου στην προπόνηση και θα κάνω ό,τι άλλο χρειαζόταν, ώστε να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Χρειαζόμουν 2-2.30 ώρες για να πάω από το σχολείο στην προπόνηση. Έπρεπε να πάρω συγκεκριμένο λεωφορείο και συγκεκριμένο τρένο, συγκεκριμένες ώρες. Αν έχανα ένα, καταστρεφόμουν. Ξέρω πολλούς παίκτες που είχαν μεγαλύτερα προσόντα από εμένα εκείνη την εποχή, αλλά χάθηκαν στους πειρασμούς". Η πρώτη του ομάδα ήταν η Eltham Town. το πρώτο του είδωλο, ο John Barnes, ενώ ήθελε να μοιάσει και στους Mike Tyson και Diego Maradona. Οι Queens Park Rangers, Charlton, Millwall, Chelsea και Middlesbrough οι πρώτες ομάδες που τον κάλεσαν για δοκιμαστικά.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ ΕΙΧΑΝ ΔΕΙ ΠΟΛΛΑ

Στα 11 ήταν που ο προπονητής του, David Goodwin του είπε πως "θα σε φωνάζω Pelé, γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζεις", ως επιθετικός μέσος, μολονότι όλοι έβλεπαν πως είχε τις ικανότητες για να γίνει center-back. Στα 11 ήταν και που βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με το άψυχο κορμί μιας νεαρής κοπέλας, στις σκάλες της διπλανής πολυκατοικίας, η οποία είχε δολοφονηθεί με μαχαιριές. Στη γειτονιά ήταν καθημερινό φαινόμενο οι τσακωμοί, τα ναρκωτικά, καταστάσεις από αυτές που μπορούν να "τραβήξουν" στο βούρκο τους νέα παιδιά. Ναι, η πρόκληση ήταν να μην παρασυρθεί.

"Ο Gavin και εγώ ήμασταν τυχεροί, κατ' αρχάς γιατί είχαμε ένα στόχο, ένα κοινό στόχο που ήταν το ποδόσφαιρο και δεύτερον επειδή είχαμε δυνατούς γονείς. Ήξερα πως αν παραστρατήσω, θα έπρεπε όταν επιστρέψω σπίτι να εξηγήσω στους γονείς μου τι συνέβη. Και ειδικά στη μητέρα μου (σ.σ. στο σχολείο, όποτε έκανε σκανδαλιά... συνερχόταν και μόνο στην προειδοποίηση πως ο διευθυντής θα τηλεφωνήσει στη Janice). Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Όταν έχεις στόχο, όταν θέτεις κάποιον ρεαλιστικό στόχο που αφορά κάτι που σου αρέσει, κάτι που απολαμβάνεις, οφείλεις να επικεντρώνεσαι σε αυτόν και στο πώς θα τον υλοποιήσεις. Αυτό βοηθά. Αυτό βοήθησε εμένα. Με σταμάτησε από το να πάρω λάθος δρόμους. Χωρίς στόχο, δεν υπάρχει αρχή μέση και τέλος στη ζωή. Κάνεις κύκλους. Όταν έχεις στόχο, καλείσαι να κάνεις τα βήματα προς αυτόν".

Στο Camelot Primary School λάτρεψε τα μαθηματικά και πειραματίστηκε με την υποκριτική, σε μια παραγωγή του Bugsy Malone. "Ως παιδί βαριόμουν εύκολα και πάντα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Ίσως για αυτό μου άρεσε πολύ να διανύω μεγάλες αποστάσεις: για να γνωρίζω νέους ανθρώπους. Όταν οι γονείς μου με ρώτησαν σε ποιο γυμνάσιο θα ήθελα να πάω, δεν διάλεξα κάποιο της περιοχής μου, αλλά το Blackheath Blue Coats, όπου έπρεπε να κάνω μια πολύ μεγάλη διαδρομή με το λεωφορείο. Σε αυτές τις διαδρομές γνώρισα πολλούς ανθρώπους και έγινα πολύ καλύτερος, στις κοινωνικές μου σχέσεις".

Στο ίδιο σχολείο πήγαινε ο Stephen Lawrence, ένας μαύρος έφηβος που δολοφονήθηκε το απόγευμα της 22ης Απριλίου του 1993, ενώ περίμενε το λεωφορείο. Οι αντιδράσεις ενάντια στις ρατσιστικές νοοτροπίες του Λονδίνου ήταν τέτοιες που οδήγησαν σε αλλαγές και της νομοθεσίας επί των εγκλημάτων μίσους. Για την ιστορία, οι δολοφόνοι καταδικάστηκαν το 2012. Ο Lawrence ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Ferdinand "αλλά κάναμε πλάκες μαζί. Ήταν ωραίος τύπος. Φίλος, ο οποίος είχε στόχο για τη ζωή του. Ήθελε να κάνει κάτι, να γίνει κάτι. Μια μέρα έφτασαν στα αυτιά μου ψίθυροι ότι κάτι του είχε συμβεί. Λίγο μετά, μάθαμε πως είχε δολοφονηθεί. Ήμασταν πολλοί εκείνοι που λέγαμε πως όταν είσαι νεαρός μαύρος, δεν μπορείς να κυκλοφορείς με άνεση στο Eltham, μόνος τα βράδια". Ναι, υπήρχε ένταση, αλλά δεν περιμέναμε πως θα συμβεί κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον ότι θα αφορά κάποιον φίλο μας". Χρόνια αργότερα (το 2013) κάλεσε (ως VIP guests) τους γονείς και τα αδέλφια του αδικοχαμένου Stephen, σε φιλανθρωπικό παιχνίδι, στο Old Trafford.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ

Για να συνέλθει, για να μη σκέφτεται ό,τι τον πονούσε "και πόσο εύκολα τα όνειρα σου μπορούν να γκρεμιστούν", έκανε ό,τι ήξερε καλύτερα: δεν άφησε κενή ώρα στο ημερήσιο πρόγραμμα του. "Είχα δηλώσει συμμετοχή σε πρόγραμμα για ενόργανη γυμναστική και στα 11 με πλησίασε κάποιος για να μου προσφέρει υποτροφία στο Central School of Ballet", που ήταν επίσης, σε μεγάλη απόσταση από το σπίτι. Άλλο που δεν ήθελε. Πρόσθεσε άλλες δυο διαδρομές με λεωφορείο (έως το κέντρο του Λονδίνου), στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα του. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, οι προπονήσεις μπαλέτου έγιναν και τέσσερις.

"Στην τάξη του υπήρχαν τρία αγόρια από το Peckham. Ο Quang, ο Wayne που ήταν λίγο άτακτος και ο λατρεμένος Rio" θυμάται η Cecilia Darker, εκ των καθηγητριών που είχε "έκαναν προπονήσεις μαζί με μικροσκοπικά κορίτσια από καλές περιοχές του Λονδίνου και ταίριαξαν απόλυτα, από την πρώτη στιγμή. Ίσως να βοήθησε προς αυτό η αυστηρή Ρωσίδα δασκάλα που είχε -δεν ανεχόταν πολλά, πολλά. Εγώ τους έκανα δημιουργικό χορό, στον οποίον χρησιμοποιούσαν ό,τι είχαν μάθει από το μπαλέτο. Ο Rio απολάμβανε να πηδά ψηλά και να προσγειώνεται απαλά. Έκανε και λίγο τον ηθοποιό! Στο τέλος κάθε έτους, είχαμε συναντήσεις με τις μητέρες των παιδιών. Η δική του μας είπε "δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί κάνει δοκιμαστικές προπονήσεις ποδοσφαίρου, σε διάφορες ομάδες". Της εξηγήσαμε πως θα ήταν χρήσιμο να επικεντρώσει το παιδί στο ποδόσφαιρο, γιατί έχει περισσότερα χρήματα"! Λογικό.

Προφανώς να 'χεις καταλάβει ότι στη γειτονιά που μεγάλωσε, δεν αποδέχονταν... ακριβώς τα αγόρια που έκαναν μπαλέτο. Δεν το είχε πει σε κανέναν εξ όσων τον ήξεραν ως καλό ποδοσφαιριστή και... εκπαιδευόμενο στο king fu από τον πατέρα του. "Στους φίλους μου είχα πει ότι κάνω μαθήματα χορού, έως την ημέρα που με κάλεσαν να μετάσχω σε παράσταση στο Sadler's Wells Theater και σκέφτηκα ότι είχε έλθει η ώρα να αποκαλυφθώ. Σκεφτόμουν πως "αν καταφέρω να πω ότι κάνω μπαλέτο στα μεγαλύτερα παιδιά με τα οποία έπαιζα ποδόσφαιρο, τότε θα μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα". Μέχρι τα 13 μου, όλοι ήξεραν την αλήθεια και πια δεν με ένοιαζε τι είχαν να σχολιάσουν".

Έως τα 15 ασχολείτο παράλληλα με το στίβο, την υποκριτική στο σχολείο, το τένις, το μπαλέτο και το ποδόσφαιρο. Ίσως και για να μη σκέφτεται το χωρισμό των γονιών του. Ο Julian είχε φύγει από το σπίτι, αλλά όχι και από τη γειτονιά. Φρόντιζε πάντα να είναι κοντά στα παιδιά του, να τους πηγαίνει στις προπονήσεις, να παίζει μαζί τους στο πάρκο. Ο Rio είχε μετακομίσει με τον Anton και τη μητέρα τους, σε ένα τριάρι, έως ότου η Janice παντρεύτηκε ξανά το 1993 και έγινε νέα μετακόμιση, σε μεγαλύτερο σπίτι.

Πίσω όμως, στα 15 σε μια από τις διαδρομές για το γήπεδο "μου εξομολογήθηκε πως είχε φτάσει πολύ κοντά στο να εγκαταλείψει τη χώρα και να επιστρέψει στην πατρίδα του, αλλά έμεινε για εμάς". Βλέποντας τον Rio εξοντωμένο "με έπιασε μια μέρα και μου είπε πως αν συνεχίσω να τα κάνω όλα, το σώμα μου θα καταρρεύσει και μου σύστησε να διαλέξω ένα σπορ από το οποίο θα μπορούσα να ζήσω. Για να είμαι ειλικρινής, την πιο σκληρή δουλειά την έκανα στο μπαλέτο. Είχα φτάσει στο σημείο να κάνω τέσσερις προπονήσεις την εβδομάδα και κατάλαβα ότι θα ήταν πιο δύσκολο να διακριθώ εκεί, από ό,τι στο ποδόσφαιρο. Η Ρωσίδα δασκάλα που είχα, μου είχε εξηγήσει πως οι προσαγωγοί μου είναι μικροί για να γίνω κορυφαίος στο μπαλέτο".

Διάλεξε που λες, το ποδόσφαιρο και τον Γενάρη του 1994, υπέγραψε στη West Ham το πρώτο... χαρτί που έγινε επαγγελματικό συμβόλαιο το Νοέμβριο του 1995. Ξόδεψε όλο το bonus στο πρώτο του αυτοκίνητο (Ford Fiesta), για το οποίο χρειάστηκε και δάνειο 3.000 ευρώ από τη μητέρα του. Τον είχε επιλέξει ο πατέρας του Frank Lampard, Frank Snr, ο οποίος ήταν τότε "κατάσκοπος" του συλλόγου. Τέσσερα χρόνια μετά, έγινε ο νεαρότερος σε ηλικία αμυντικός της Αγγλίας. Το 2002 έθεσε νέα δεδομένα, όταν πήγε στη Manchester United ως ο πιο ακριβοπληρωμένος αμυντικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τον Μάρτιο του 2008 φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο για τα "τρία λιοντάρια". Δυο μήνες αργότερα, σήκωσε το τρόπαιο του Champions League.

Πάμε ξανά πίσω "στην περίοδο που περνούσαμε καλά, αν και τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δηλαδή, στην οικογένεια μου δεν είχαμε την άνεση να αποκτούμε ό,τι επιθυμούσαμε, τη στιγμή που το θέλαμε. Θυμάμαι να ζητώ κάτι που είχα ανάγκη από Σεπτέμβρη, μήπως και καταφέρουν να μου το αγοράσουν οι γονείς μου για τα γενέθλια μου. Αλλά να σου πω και κάτι; Δεν είχα μάθει αλλιώς, οπότε δεν είχα πρόβλημα. Ήμουν χαρούμενο παιδί. Επίσης, ναι, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, από την άλλη όμως, έχω δει πολύ πιο σκληρές καταστάσεις. Ανθρώπους να αυτοκτονούν, να δολοφονούνται, να είναι νεκροί στα κλιμακοστάσια, νέες γυναίκες να εκπορνεύονται ή να τις βιάζουν".

Συγκριτικά λοιπόν, με όλα αυτά, ήταν μια χαρά. "Ξέρεις τι δεν θα ξεχάσω ποτέ; Στις συζητήσεις που κάναμε με τους συμπαίκτες μου, όταν ήμασταν παιδιά, λέγαμε πάντα πως "αν τα καταφέρω, δεν θα ξεπουλήσω τους φίλους μου. Ούτε θα τους ξεχάσω". Στα μέρη μου αυτή η νοοτροπία μεγαλώνει μέσα σου, όσο μεγαλώνεις και εσύ. Για αυτό και όταν έφτιαξαν τα πράγματα, δεν ήθελα να απολαμβάνω μόνος τους καρπούς".

Στα 16 τον κάλεσαν στην αντίστοιχο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. "Μου έδωσαν ένα σάκο γεμάτο με φανέλες, φόρμες, σορτσάκια. Τα μοίρασα στους φίλους μου, όταν επέστρεψα σπίτι. Όλη η γειτονιά περπατούσε με το εθνόσημο στο στήθος". Ήταν ακόμα παιδί "όταν άρχισαν οι πόρτες των clubs να ανοίγουν μόλις εμφανιζόμουν, να δέχομαι κεράσματα, να 'χω ό,τι θέλω, χωρίς να χρειάζεται να πληρώνω".

Την ίδια περίοδο βέβαια "με σταματούσαν όλη την ώρα οι αστυνομικοί στο δρόμο, για να μου κάνουν έλεγχο στοιχείων. Μου είχε δώσει η West Ham ένα ωραίο αυτοκίνητο, όταν δεν με ήξερε κανείς στην περιοχή. Το χρώμα του δέρματος μου προφανώς δεν ταίριαζε με τη μάρκα του αυτοκινήτου και η αστυνομία με ρωτούσε "πού βρήκες τα χρήματα να αγοράσεις αυτό το αμάξι; Στην αρχή γελούσα και τους έλεγα πως δεν έκανα κάτι κακό. Σύντομα εκνευρίστηκα". Ευτυχώς για εκείνον, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα, μήνα με τον μήνα τον γνώριζε και περισσότερος κόσμος.

Σου πετούν πολλά λεφτά στα πόδια, αλλά δεν σου έλεγαν πώς πρέπει να διαχειριστείς την καριέρα σου

Τότε ήταν που άρχισε να το "χάνει". "Από τα 17 έως τα 20 είχα τα πάντα. Λεφτά, φίλους, γυναίκες". Είχε συνδεθεί με πολλές celebrities -και μη. "Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, εννοώ από τα 30 ευρώ την εβδομάδα, έφτασα γρήγορα στις κάποιες χιλιάδες και από εκεί στο να μπορώ να αποκτήσω ό,τι ήθελα. Με καλούσαν στα εγκαίνια νέων clubs, με καλούσαν παντού" και εκείνος δεν χαλούσε χατίρια. Τον Σεπτέμβριο του 1997 διεγράφη από την εθνική (επρόκειτο να γίνει ο νεαρότερος διεθνής της Αγγλίας, μετά τον Duncan Edwards), διότι είχε συλληφθεί να οδηγεί μεθυσμένος μια εβδομάδα πριν το παιχνίδι για τα προκριματικά του World Cup (με τη Μολδαβία). Του αφαίρεσαν το δίπλωμα για ένα χρόνο. Δυο μήνες μετά, έκανε το ντεμπούτο του σε φιλικό με το Camerοon και ο Glenn Hoddle τον διάλεξε για το World Cup της Γαλλίας, το 1998. Ήταν η χρονιά που πήρε στη μητέρα του ένα πεντάρι, αξίας 350.000 ευρώ. "Τα υπάρχοντα μας χώρεσαν όλα... στο μπροστά δωμάτιο", είχε σχολιάσει.

Στη Γαλλία ζέστανε τον πάγκο. Και υπήρχε λόγος. "Δεν έδιναν τότε, οδηγίες προς ναυτιλομένους. Σου πετούσαν πολλά λεφτά στα πόδια, δώρα, τα πάντα και έπρεπε να το διαχειριστείς μόνος σου. Μόνο που δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ο Michael Owen για παράδειγμα, ο οποίος επίσης κλήθηκε στη Γαλλία και έβαλε θεαματικό γκολ στα δίχτυα της Αργεντινής, δεν ήθελε να βγαίνει, να διασκεδάζει. Και όσοι ήταν γύρω του, τον καθοδηγούσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Εγώ ήμουν η άλλη πλευρά του νομίσματος. Όλα είχαν γίνει τόσο εύκολα. Επειδή δεν είχα ανάλογες ευκαιρίες μικρότερος, τις εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο και έχασα το στόχο μου".

Η γνωριμία με τη γυναίκα του

Αποκλείστηκε από τον Kevin Keegan εν όψει του Euro2000, με τα tabloids να αποκαλύπτουν σεξουαλικό σκάνδαλο που αφορούσε και... καταγραφή των γεγονότων σε κάμερα, σε διακοπές στην Αγία Νάπα, παρέα με τους Lampard και Dyer. Λίγους μήνες μετά, έφυγε από τη West Ham με προορισμό τη Leeds United, για το ποσό των 20.8 εκατ. ευρώ, το μεγαλύτερο που είχε δοθεί ποτέ στην Αγγλία για αμυντικό. Παρένθεση: τον είχε ζητήσει και ο Ferguson στη Manchester United, αλλά η West Ham ήθελε ως αντάλλαγμα τον David Beckham.

"Έβαλα τον εαυτό μου σε πολλές δυσάρεστες καταστάσεις, έκανα πολλά λάθη, αλλά θα σου πω ότι αν γύριζα πίσω το χρόνο, θα έκανα τα ίδια ακριβώς. Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου". Επειδή κατάλαβε ωστόσο, πως το κακό είχε παραγίνει αφιέρωσε όλο του το καλοκαίρι "στη δουλειά μου. Σταμάτησα τις εξόδους και έκανα σκληρές προπονήσεις. Ήταν θέμα πειθαρχίας. Έπρεπε να επιβληθώ ξανά στον εαυτό μου. Ήταν θέμα επιλογής μεταξύ του ποδοσφαίρου και της δόξας". Διάλεξε το ποδόσφαιρο. "Θα το διάλεγα πάντα, γιατί δεν ξεκίνησα να παίζω για τη δόξα".

Ως προς αυτό, βοήθησε η γνωριμία του με την Rebecca Ellison, η οποία εργαζόταν το 2000 ως λογίστρια. Τους σύστησε κοινός φίλος, στο μπαρ Sugar Reef του Λονδίνου. "Την πλησίασα και της είπα "μπορείς να μου γράψεις σε αυτό το χαρτί τον αριθμό του τηλεφώνου σου;". Με κοίταξε περίεργα και μου είπε "παρακαλώ;". Επανέλαβα τη φράση και μου είπε "μπα, είσαι μια χαρά". Εκείνος πείσμωσε, συνέχισε να τη διεκδικεί και την "έριξε".

Στις 27 Νοεμβρίου του 2000 ένα άλλο έγκλημα που αφορούσε την περιοχή στην οποία μεγάλωσε τάραξε για μία ακόμη φορά όλη την Αγγλία. Ήταν η δολοφονία του Damiola Taylor, η οικογένεια του οποίου είχε μετακομίσει λίγους μήνες νωρίτερα στην Αγγλία από τη Νιγηρία, προκειμένου να αντιμετωπίσει πρόβλημα υγείας μέλους της. Οι κάμερες της CCTV έδειξαν το δράστη να χτυπά το παιδί στο δεξί μηρό, με σπασμένο μπουκάλι. Έτρεξε να διαφύγει, προσπάθησε να ανέβει μια σκάλα, αλλά σωριάστηκε στο έδαφος και αιμορραγούσε για 30 λεπτά, πριν εμφανιστεί ασθενοφόρο και τον μεταφέρει στο νοσοκομείο, όπου κατέληξε 10 ημέρες πριν γίνει 11 χρόνων. Οι γονείς του σύστησαν το "Respect a life, not a knife", στο οποίο ο Ferdinand έσπευσε να βοηθήσει. Στο πλαίσιο της προσφοράς του, είχε συναντηθεί με τον Tony Blair. Οκτώ χρόνια μετά τη δολοφονία του Damiola, πέθανε η μητέρα του από ανακοπή καρδιάς. Ο δολοφόνος του 11χρονου καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 2006.

"Για εμένα ήταν κάτι το φυσικό να πάρω μέρος σε όποια κίνηση γινόταν, ώστε να λυθούν τα προβλήματα της περιοχής μου" είχε εξηγήσει το Δεκέμβριο του 2009, οπότε παρουσίασε το δικό του ίδρυμα (Rio Ferdinand Foundation), με στόχο να βοηθήσει τους νέους που ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές, να αναπτύξουν τις ικανότητες τους και να βρουν δουλειές στους χώρους του αθλητισμού και της ψυχαγωγίας. Ο απώτερος στόχος είναι αυτοί οι νέοι να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους, αναφέροντας και επιλύοντας σημαντικά προσωπικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα.

"Πάντα έλεγα στους φίλους μου πως θα είμαι κοντά στη γειτονιά. Όπου και αν ζω, όσα χρήματα και αν έχω. Επέστρεφα και επιστρέφω συχνά να βοηθήσω. Ομολογώ πως πολλοί είναι τεμπέληδες. Πιστεύουν ότι όλα είναι εύκολα. Ουδείς όμως, γίνεται επιτυχημένος στο οτιδήποτε, χωρίς σκληρή δουλειά, πειθαρχία και θυσίες. Αυτό θέλω να περάσω στα παιδιά και να τους βεβαιώσω πως υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ".

ΥΠΟΤΡΟΠΕΣ, ΜΕΘΥΣΙΑ, ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Τον Οκτώβριο του 2001, λίγες ημέρες πριν το κρίσιμο ματς της Αγγλίας για τα προκριματικά του World Cup με την Ελλάδα, ξεπόρτισε για να επισκεφτεί strip clubs του Λονδίνου, μαζί με τον Ashley Cole και τον Paolo Vernazza. Και ουδείς θα το μάθαινε, αν ο τελευταίος δεν έβρισκε ληστή στο σπίτι του, στην επιστροφή του το ξημέρωμα και αν ο ληστής δεν τον μαχαίρωνε. Ο Ferdinand αρνήθηκε να δώσει κατάθεση στην αστυνομία, διότι φοβήθηκε πως αυτό θα είναι όντως, το τέλος της καριέρας του. Δυο χρόνια μετά, κλήθηκε να παραστεί στο δικαστήριο δυο φορές, την ίδια ημέρα. Μια για μια κλήση που είχε πάρει, επειδή ξεπέρασε το όριο ταχύτητας και μια ως μάρτυρας σε υπόθεση για απόπειρα βιασμού και απαγωγή. Μεταξύ αυτών που άκουσε ο δικαστής ήταν πως ο Rio είχε πηδήξει στην οροφή αυτοκινήτου, μεθυσμένος, είχε παρενοχλήσει ουκ ολίγες κοπέλες σε clubs και έκανε παρέα με σοβαρούς εγκληματίες.

Παρ' όλα αυτά, η Rebecca συμφώνησε να ζήσει με τον Rio, στο σπίτι του στο Cheshire, όπου παρέμειναν και μετά την... ανάδειξη του σε πιο ακριβοπληρωμένο Βρετανό και αμυντικό του κόσμου, το 2002, οπότε η Manchester United έδωσε 40 εκατ. ευρώ. Προηγήθηκαν οι εντυπωσιακές εμφανίσεις στο World Cup της ίδιας χρονιάς.

Το 2003 η δημοτική αρχή αποφάσισε να του προσθέσει μια μπλε πλάκα, στο κτίριο στο οποίο μεγάλωσε, στην περιοχή όπου ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, ως αναγνώριση της προσφοράς του. Εκείνη την ημέρα, είχε δηλώσει ότι "οι νέοι της περιοχής έχουν πρόσβαση σε όπλα και ναρκωτικά και οι δάσκαλοι της περιοχής ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά, για ψίχουλα. Θεωρώ τον εαυτό μου ως εργαλείο που θα ανοίξει τα μάτια κάποιων ανθρώπων και την προσοχή που χρειάζονται όσοι μεγαλώνουν σε δύσκολες περιοχές. Ξέρω πως πολλά παιδιά νιώθουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο, πως αν δεν γίνουν ποδοσφαιριστές ή rapper δεν έχουν μέλλον. Υπάρχουν δρόμοι. Αρκεί να θελήσουν να τους δουν".

Το 2003 ήταν και η χρονιά που... απέδρασε από τη διαδικασία αιφνίδιου ντόπινγκ κοντρόλ. Η συνέπεια ήταν να τιμωρηθεί με απουσία οκτώ μηνών από τα ματς της Manchester United, με τον Sir Alex Ferguson να γίνεται έξαλλος και να γράφει στο βιβλίο που εξέδωσε μια δεκαετία αργότερα πως "οι υπεύθυνοι για τον έλεγχο έκαναν λάθος τη δουλειά τους και η τιμωρία ήταν βάναυση". Επιβεβαίωσε πως ο Ferdinand είχε ενημερωθεί για τον έλεγχο και παρ' όλα αυτά έφυγε από το γήπεδο, χωρίς να δώσει δείγμα, αλλά κατά τον Sir "οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να είναι διαρκώς κοντά του, έως ότου δώσει το δείγμα", κάτι που έγινε με καθυστέρηση 24 ωρών. Το όλο σκηνικό του στοίχισε τη θέση του στο Euro2004. Τι σχολίασε; "Όταν κάνεις ένα λάθος, πρώτα κοιτάς τον εαυτό σου. Έχασα χρόνο που δεν μπορεί να μου επιστραφεί, αλλά δεν μείωσε την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο".

Το 2006 απέκτησε το πρώτο του παιδί: τον Lorenz. Ακολούθησαν άλλα δυο (η Sian και ο Jeremiah), πριν το μαγικό γάμο του με την Rebecca, το 2009. Η γυναίκα του δεν ήταν socialité "είχε τη δική της δουλειά. Τη δική της προσωπικότητα και δεν πρέπει να είχε πλησιάσει σε γήπεδο που δεν έπαιζα. Θεωρούσαμε χάσιμο χρόνου και ενέργειας να ασχολούμαστε με ό,τι ασχολούνται συνήθως οι γυναίκες ποδοσφαιριστών". Για αυτό και τα καλοκαίρια, παραθέριζαν σε τροχόσπιτο, στην Ουαλία ή πήγαιναν στα πεθερικά του.

"Πάντα έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει ο γάμος, ίσως γιατί δεν είχαν παντρευτεί ποτέ οι γονείς μου, αλλά και επειδή δεν ήξερα και πολλούς που να 'χουν παντρευτεί. Έφτασα όμως, στο σημείο που σκέφτηκα ότι αγαπώ τη σύντροφο μου, αγαπώ τα παιδιά μου, οπότε είχε έλθει η ώρα να δεσμευθώ". Το 2007 έδωσε στο γιο του, Lorenz το κουτί με το δαχτυλίδι και το πήγε εκείνος στη μητέρα του, η οποία είχε μείνει άναυδη. Στο γάμο, το 2009, ήταν large. Μίσθωσε jets για να μεταφέρουν τους καλεσμένους στο Peter Island, ένα ιδιωτικό θέρετρο στις Παρθένες Νήσους.

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΥ "ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Τον Μάρτιο του 2010 η εθνική αφαίρεσε από τον περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον John Terry, γιατί φήμες τον ήθελαν να 'χει συνάψει σχέσεις με το μοντέλο Vanessa Perroncel, πρώην σύντροφο του τότε συμπαίκτη του στην Chelsea, Wayne Bridge. Για επόμενο αρχηγό οι Άγγλοι επέλεξαν τον Ferdinand, ο οποίος δυο μήνες μετά εμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο της Sunday Mirror. Ο λόγος δεν αφορούσε την καριέρα του ως παίκτη, αλλά αυτή ως εραστή. Η Carly Storey είχε δώσει τα ντοκουμέντα που είχε στην κατοχή της και αποδείκνυαν πως διατηρούσε 13χρονη σχέση με τον ποδοσφαιριστή, έναντι 20.000 ευρώ. Το δημοσίευμα αυτό έφερε σε σύγκρουση δυο άρθρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πιο συγκεκριμένα το Άρθρο 10, για το δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση, με το Άρθρο 8 για το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή.

Παρεμπιπτόντως, ο Ferdinand δήλωσε ότι δεν είχε δει την εν λόγω κυρία την τελευταία εξαετία και... περπάτησε τη δικαστική οδό. Η απόφαση εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011 και δεν τον δικαίωσε, με τον δικαστή να κρίνει ότι "ήταν δικαιολογημένο δημόσιο ενδιαφέρον για την εκτός έδρας συμπεριφορά του τότε αρχηγού της εθνικής Αγγλίας και η συζήτηση για την καταλληλότητα του για τον σημαντικό ρόλο του πρεσβευτή της χώρας. Από το 2006 προέβαλε τον εαυτό του ως παράδειγμα προς μίμηση για τα νέα παιδιά, ως πιστός σύντροφος και αφοσιωμένος πατέρας και έτσι κέρδισε το θαυμασμό και το σεβασμό του κόσμου. Αυτή όμως, δεν ήταν η αλήθεια και δεν άξιζε την εκτίμηση που έλαβε, όπως φαίνεται από το δημοσίευμα. Είναι υπεύθυνος για όσα του συμβαίνουν, οπότε η αίτηση του απορρίπτεται". Με την ευκαιρία, βγήκαν στη φόρα στοιχεία για άλλες δέκα εξωσυζυγικές σχέσεις. Η Rebecca όμως, ήταν πάντα εκεί. Δίπλα του.

Την ίδια χρονιά και για την ακρίβεια τον Σεπτέμβριο του 2010, ο Rio McFarlane δολοφονήθηκε, καθ' οδόν για την κηδεία φίλου του που είχε χάσει τη ζωή του σε δυστύχημα με μηχανή. Ο 18χρονος ήταν ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, από το Peckham και φίλος του Ferdinand, ο οποίος ενημέρωσε μέσω του BBC πως "ο φόβος δεν μπορεί πια να αποτελεί δικαιολογία που σταματά τους ανθρώπους από το να αναφέρουν ένα φόνο. Γνωρίζω την οικογένεια από τότε που ήμουν παιδί. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έμαθα τα νέα. Κάποιος πρέπει να είδε τι έγινε, γιατί την ώρα του φόνου υπήρχαν πολλά παιδιά στην περιοχή". Με την παρέμβαση του Ferdinand, η αστυνομία έκανε πιο εντατικές τις έρευνες. Διαπιστώθηκε πως το όπλο κρατούσε ένας έμπορος ναρκωτικών. Είχε στόχο έναν τύπο που καθόταν μέσα σε αυτοκίνητο, δίπλα από το οποίο έτυχε να περνά ο 18χρονος.

Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι γαμ... περίπατος στο πάρκο, εν συγκρίσει με το να πεις στα παιδιά σου ότι η μητέρα τους δεν θα επιστρέψει

Το 2014, όταν ο Ferdinand πήγε στους Queen Park Rangers μετακόμισαν στο Λονδίνο. Ένα χρόνο αργότερα, η Rebecca διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Πέθανε μέσα σε δέκα εβδομάδες. Ήταν 34 χρόνων. "Τα παιδιά μου ήταν 9, 7 και 4 και έπρεπε να τους εξηγήσω με λόγια που θα μπορούσαν να καταλάβουν, χωρίς να φοβηθούν ότι δεν θα ξαναέβλεπαν τη μητέρα τους. Ελπίζω να το έκανα με τρόπο, ώστε όταν επιστρέφουν σε εκείνη την ημέρα να λένε πως ο πατέρας τους έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, δεδομένων των συνθηκών. Διαπίστωσα πως το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι γαμ... περίπατος στο πάρκο, εν συγκρίσει με το να πεις στα παιδιά σου ότι η μητέρα τους δεν θα επιστρέψει. Δεν έχω κάνει κάτι άλλο που να είναι τόσο σκληρό, που να με έχει "αδειάσει" τόσο ψυχολογικά και που να με έχει δοκιμάσει επί της ουσίας, ως άνθρωπο".

Η πρώτη φορά που αναφέρθηκε στο πόσο άλλαξε η ζωή του, με την απώλεια της "αδελφής ψυχής" του, ήταν στις 31/5, λίγες εβδομάδες μετά το "χαμό" της Rebecca. Έγραψε τις σκέψεις του και μεταξύ άλλων σημείωσε πως "οι ποδοσφαιριστές συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στην απουσία από ένα σημαντικό ματς, λόγω τραυματισμού, σαν να είναι το τέλος του κόσμου. Πιστέψτε με. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να "χάνεις" τη γυναίκα σου και τη μητέρα των παιδιών σου, από καρκίνο, σε τόσο νεαρή ηλικία. Ήταν πολύ θαρραλέα γυναίκα, πολύ ιδιωτικός άνθρωπος που δεν άφησε να φανεί τίποτα από όσα περνούσε στα media, όταν έδινε τη μάχη για τη ζωή της". Η ομάδα του αγωνιζόταν για την παραμονή της στην κατηγορία, όταν εκείνος πήγε στον προπονητή του και του είπε να τον ξεχάσει. "Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ένοχος που απείχα από τη μάχη για τη σωτηρία, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που δεν είχα πει τίποτα στους συμπαίκτες μου. Ώσπου μια μέρα, ζήτησα από τον γιατρό του συλλόγου να τους εξηγήσει τι συμβαίνει". Τον στήριξαν όλοι. Τον κατάλαβαν όλοι.

"Έλειπα από το σπίτι τη μισή ημέρα. Ξυπνούσα, έτρωγα με την οικογένεια μου, πήγαινα τα παιδιά στο σχολείο και μετά στην προπόνηση. Όλα τα άλλα, τα έκανε η Rebecca. Δεν είχα ιδέα πώς είναι μια μέρα με τα παιδιά. Δεν ήξερα πού είναι τα παπούτσια τους ή τα ρούχα τους. Μετά, αρχίζεις να πηγαίνεις στο πάρκο με τα παιδιά, έρχονται γονείς και σε ρωτούν αν μπορούν να πάρουν το γιο σου σπίτι τους ή αν ο γιος σου μπορεί να φέρει δικό του φίλο στο σπίτι μας. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Τα είχε αναλάβει η Rebecca και πάντα μου έλεγε πως όταν αποσυρθώ από την ενεργό δράση, θα έχουμε χρόνο να κάνουμε όλοι μαζί πράγματα που δεν μπορούσαμε, λόγω των υποχρεώσεων μου.". Η ζωή όμως, τα έφερε αλλιώς. Στα δύο χρόνια που ακολούθησαν, συνέβησαν πολλά και σημαντικά, τα οποία εξομολογήθηκε στο BBC, σε αυτό που έγινε ντοκιμαντέρ διάρκειας μιας ώρας, με τίτλο "Being mum and dad". Ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής.

"Τις τελευταίες ημέρες της στο σπίτι, προσπάθησε να μου μιλήσει για όσα περνούσε, για τους φόβους της. Τη σταμάτησα. Δεν ήθελα να ακούσω λέξη. Της είπα "όλα θα πάνε μια χαρά". Δεν πήγαν. Οι προτεραιότητες του άλλαξαν, κρέμασε τη φανέλα του τέσσερις μήνες μετά το θάνατο της Rebecca και αφοσιώθηκε στα παιδιά του. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνταν με αυτά "χωρίς διάλειμμα, γιατί αν σταματούσα θα σκεφτόμουν την απώλεια, ότι τα παιδιά μου "έχασαν" τη μητέρα τους" και οι συνέπειες θα ήταν κακές για όλους. Ομολόγησε με λυγμούς ότι αναζήτησε τρόπους να βοηθήσει τα παιδιά "και διαπίστωσα πως ο Lorenz δεν άφηνε περιθώρια. Αυτό με διέλυσε. Θέλω να τους βοηθήσω, ώστε να μπορούν να μιλούν για ό,τι συνέβη, για ό,τι νιώθουν, ώστε να μπορώ να καταλάβω αν είναι καλά. Μέχρι τώρα δεν κατέστη δυνατό. Αναφέρονται στις αναμνήσεις τους, όχι όμως και στα συναισθήματα τους".

Κατάλαβα γιατί αυτοκτονούν οι άνθρωποι

Εκείνος αποφάσισε να μιλά για τη Rebecca με τους φίλους του. Άλλωστε οι φίλοι του ήταν πάντα το μέσο αποσυμπίεσης που είχε. "Μιλώ για στιγμές που περάσαμε μαζί, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω τον πρώτο χρόνο. Πλέον μπορώ να λέω ότι μας κοιτά από ψηλά και λέει "τα πας μια χαρά". Παραδέχθηκε πως υπήρξαν στιγμές που το μόνο που ήθελε ήταν να κάθεται, άπραγος, στο σπίτι του. "Τα παιδιά πήγαιναν για ύπνο και ήμουν μόνος. Δεν ήθελα να κοιμηθώ, αλλά δεν ήθελα και να σκέφτομαι. Τότε ξεκίνησαν τα προβλήματα". Τι εννοεί;

"Ποτέ δεν καταλάβαινα αυτούς που αυτοκτονούν. Διάβαζα στις εφημερίδες για αυτόχειρες και αναρωτιόμουν "πώς το κάνουν", ότι είναι πολύ εγωιστές. Ώσπου έφτασα στο σημείο να τους καταλάβω. Αντιλήφθηκα πώς ο κόσμος φτάνει στο ναδίρ, να ζει σε ένα σκοτεινό μέρος. Μετά κοιτούσα τα παιδιά μου και κατέληγα στο ότι δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό. Δεν λέω ότι το σκέφτηκα, αλλά πέρασα κατάθλιψη και είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που είχα δίπλα μου".

Οι γονείς του και τα πεθερικά του σύστησαν το "fight club", όπως ονόμασαν την ομάδα που "έφτιαξαν", ώστε να βοηθήσουν τον άνθρωπο τους να εκδηλωθεί. Να πενθήσει. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση ήταν "πώς πενθείς όταν είσαι άνδρας;". Εκείνος παραδέχθηκε ότι "το πρώτο ουσιαστικό βήμα που έκανα, ήταν όταν άρχισα να συζητώ το ενδεχόμενο να πάω σε ομαδική ψυχοθεραπεία". Ξεκίνησε από το ταξίδι του στο Belfast, για να συναντήσει τον Darren Clarke, αθλητή του γκολφ, ο οποίος είχε "χάσει" τη σύζυγο του, το 2006. "Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν "πιστεύεις θα ήθελε να σε βλέπει να υποφέρεις; Ή να γελάς με τη ψυχή σου, ώστε τα παιδιά σου να ξέρουν πως δεν προσποιείσαι;". Τον διαβεβαίωσε πως "υπάρχει ζωή εκεί έξω, υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αγαπημένου σου ανθρώπου".

Εξήγησε πως δεν του ήταν εύκολο να έλθει σε επαφή με το συναίσθημα του, να αφήσει τον εαυτό του να κλάψει "γιατί δεν τα κάναμε αυτά στη γειτονιά που μεγάλωσα", πριν αποκαλύψει ότι ο κύριος λόγος που έβαλε τον εαυτό του στη διαδικασία του ντοκιμαντέρ ήταν "για να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο να ξεπεράσει τη θλίψη της απώλειας. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο διάστημα πένθους. Ο καθένας το βιώνει με το δικό του τρόπο, τους δικούς του ρυθμούς".

Τον ρώτησαν αν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο να βρει μια νέα σύντροφο."Έχω συναντήσει χήρους πατέρες που βρήκαν νέα σύντροφο σε δυο μήνες. Δεν μπορείς να κρίνεις τους ανθρώπους για το πώς νιώθουν. Ναι, ήμουν από αυτούς που έκριναν τους πάντες. Δεν το κάνω πια", σχολίασε όπως χάιδευε τη βέρα του. Όχι, δεν την έχει βγάλει. "Μου συνέβησαν διάφορα στη ζωή, από αυτά που σε αναγκάζουν να προχωρήσεις, να συνεχίσεις να προσπαθείς. Αλλά στο θέμα της βέρας, δεν πιστεύω ότι με κρατά πίσω και δεν με βλέπω να τη βγάζω". Οι φήμες τον θέλουν να βγαίνει με την Kate Wright, πρωταγωνίστρια σε σκηνοθετημένο reality που έχει κερδίσει και βραβείο BAFTA. Δεν επιβεβαίωσε, γιατί θέλησε να προφυλάξει τα παιδιά του. Την ώρα της προβολής του ντοκιμαντέρ στο Twitter γινόταν χαμός, στο #BeingMumAndDad, με χιλιάδες κόσμου να στέλνουν μηνύματα με ευχές και στήριξη. Τους ευχαρίστησε με το κάτωθι post, από το Παρίσι όπου πήγε τα παιδιά του, μετά την προβολή.

Πηγές: BBC, Τhe Guardian, Daily Mail, Τelegraph.