Ροναλντίνιο, το χαμόγελο των γηπέδων

Ο Ροναλντίνιο κρέμασε τα παπούτσια του. Αυτή ήταν η ανακοίνωση του αδερφού του και εκπροσώπου του, Ρομπέρτο Ασίς Μορέιρα, όπως την διαβάσαμε πριν λίγα 24ωρα. Παρά το γεγονός ότι στην ουσία ο Ρόνι είχε "αποσυρθεί" εδώ και δυο χρόνια, αφού δεν αγωνιζόταν σε κάποια ομάδα, η είδηση μας έκανε να νιώσουμε περίεργα. Και αυτό διότι ο τρόπος με τον οποίο κατανόησε ο Βραζιλιάνος το άθλημα στη διάρκεια της καριέρας του, δεν σταμάτησε να μας θυμίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ' όλα διασκέδαση και θέαμα και όχι "μπίζνα". Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μας άφησε ο πρώην πλέον παίκτης ομάδων όπως η Παρί, η Μπάρτσα, η Μίλαν και φυσικά η "σελεσάο". Το πλατύ του χαμόγελο - σήμα κατατεθέν του - και η εκπληκτική του τεχνική κατάρτιση, μας χάρισαν αξέχαστες στιγμές ποδοσφαιρικής "ποίησης" στο χορτάρι, ενώ η πηγαία χαρά του κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα, τον έκανε αγαπητό σε όλους τους φιλάθλους, σε μια σπάνια περίπτωση παίκτη που δεν δημιούργησε "εχθρούς", ακόμα και ανάμεσα στους οπαδούς των αντιπάλων. Η καθολική αποδοχή χαρακτήρισε το πέρασμά του από τα γήπεδα, παρά το γεγονός ότι δεν "αφοσιώθηκε" αποκλειστικά στη μπάλα, αλλά αφέθηκε - απόλυτα συνειδητοποιημένα - στις "παράπλευρες" απολαύσεις της ζωής, διασκεδάζοντας πάντοτε ό,τι και αν έκανε, στον υπερθετικό βαθμό.

Είναι αρκετοί εκείνοι που τον κατηγόρησαν γι' αυτό, θεωρώντας ότι δεν υπήρξε "σωστός" επαγγελματίας και κατ' επέκταση, ότι δεν πρόσφερε όσα θα μπορούσε στις ομάδες του και στο ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι ο Ρόνι διέγραψε τη δική του πορεία, έχοντας ξεκάθαρο μέσα του ότι η μπάλα δεν θα γινόταν ποτέ αυτοσκοπός για τον ίδιο. Γνώριζε τα προτερήματά του, ήξερε ότι οι δυνατότητές του ήταν απεριόριστες, αφού το έμφυτο ταλέντο του τον προόριζε για μεγάλα και ξεχωριστά πράγματα, όμως δεν ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει στο βωμό μιας ακόμα μεγαλύτερης καριέρας, τις πολύ σημαντικές για τον χαρακτήρα του, "χαρές" της ζωής. Για αρκετά χρόνια κατάφερε να συνδυάσει και τα δυο στο υψηλότατο επίπεδο, χωρίς όμως ποτέ να προβληματιστεί ιδιαίτερα για τη διατήρησή του στην κορυφή ή ακόμα και για τη διάρκεια της απόδοσής του. Δεν νοιάστηκε ποτέ να προσέξει (να διαφυλάξει αν προτιμάτε) την φυσική του κατάσταση, αφού για τον ίδιο το σημαντικό δεν ήταν η προπόνηση, αλλά η "παράσταση". Και από τέτοιες, για να είμαστε ειλικρινείς, μας χόρτασε! Ο Ροναλντίνιο είχε φροντίσει από πολύ μικρός να δείξει το αστείρευτο ταλέντο του, εντυπωσιάζοντας τους πάντες.

Με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν σε αγώνα με τη Μαρσέιγ το 2002 στο "Παρκ ντε Πρενς" (AP Photo/Francois Mori)

Μόλις σε ηλικία δεκατριών ετών, σε ένα παιχνίδι με αντίπαλους μια παρέα συνομήλικων πιτσιρικάδων, κατάφερε να τους φιλοδωρήσει με 23 (!) γκολ. "Εντάξει, ήταν για τα πανηγύρια και φρόντισα να τους το δείξω, αλλά έτσι κι αλλιώς, ποτέ ξανά δεν στάθηκε τόσο εύκολο να σκοράρω απέναντι σε άλλη ομάδα", θυμάται ο ίδιος για εκείνη την ιστορική στιγμή, πριν ακόμα ξεκινήσει η μεγάλη καριέρα του και ενώ ακόμα αγωνιζόταν στις ακαδημίες της Γκρέμιο. Τα παιδικά του είδωλα κατέστησαν σαφές το στιλ του ποδοσφαίρου που του άρεσε. Από τον Ριβελίνο, τον Μαραντόνα και τον Ρομάριο, μέχρι τους Ριβάλντο και Ρονάλντο, ήταν προφανές ότι το θέαμα, η δημιουργία και φυσικά τα γκολ, αποτελούσαν για τον ίδιο το προσωπικό του "όραμα" και όνειρο για το μέλλον. Περνώντας στην εφηβεία, ο Ρόνι (που στο μεταξύ από Ρονάλντο τον φώναζαν Ροναλντίνιο Γκαούσο από το Πόρτο Αλέγκρε, για να μην τον μπερδεύουν με τον άλλο Ροναλντίνιο, δηλαδή τον γνωστό Ρονάλντο, το "φαινόμενο") φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας U17, με την οποία κατέκτησε το Μουντιάλ U17 το 1997 στην Αίγυπτο. Αμέσως μετά, στα 18 του, προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα της "Imortal Tricolor", όπου έμεινε για μια τριετία.

Τον Ιανουάριο του 2001 η Παρί Σεν Ζερμέν ανακοίνωσε την συμφωνία της με τον Ρόνι, ο οποίος θα υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο με τον γαλλικό σύλλογο το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Η διοίκηση της Γκρέμιο δεν συμφώνησε με αυτή την εξέλιξη, υποστηρίζοντας ότι ο παίκτης ήταν δικός της και δεν είχε το δικαίωμα να υπογράψει πουθενά χωρίς την συγκατάθεσή της, η υπόθεση έφτασε στην FIFA και τελικά η διεθνής ομοσπονδία επέτρεψε την μετακίνηση, υποχρεώνοντας όμως την Παρί να πληρώσει 5 εκατομμύρια ευρώ στους Βραζιλιάνους. Στο Παρίσι ο Ρόνι πήρε ευκαιρίες και μπόρεσε να δείξει δείγματα της αξίας του, όμως παράλληλα είχαμε και τις πρώτες κόντρες για την εξωγηπεδική του ζωή. Πρώτος απ' όλους, ήταν ο προπονητής του, Λουίς Φερναντέζ, που τον κατηγόρησε για "νυχτοπερπατήματα". Και αν πιστέψουμε τα όσα αποκάλυψε αρκετά χρόνια αργότερα ο συμπαίκτης του στην Παρί, Ζερόμ Λερουά, ο Ροναλντίνιο είχε ήδη αρχίσει να εφαρμόζει τις δικές του "αρχές" στο ποδόσφαιρο! Διηγείται λοιπόν ο Λερουά σε προπέρσινη συνέντευξή του στο περιοδικό SFR Sport: "Ο Ρόνι δεν έκανε προπόνηση καμία ημέρα της εβδομάδας και παρουσιαζόταν κατευθείαν την Παρασκευή, ώστε να παίξει το Σάββατο"!

Η επίσημη παρουσίαση του Ρόνι στη Μπαρτσελόνα από τον Λαπόρτα τον Ιούλιο του 2003 (AP Photo/Cesar Rangel)

Σύμφωνα με τον Γάλλο, ο Βραζιλιάνος έκανε μόνο την τελευταία προπόνηση πριν τα επίσημα ματς μαζί με την υπόλοιπη ομάδα και το εκπληκτικό ήταν πως έδειχνε κάθε φορά να βρίσκεται σε τρομερή φόρμα! Τις υπόλοιπες μέρες έφτανε στο προπονητικό κέντρο φορώντας πάντα γυαλιά ηλίου, έβαζε τα ρούχα του και πήγαινε γραμμή στο τραπέζι του μασάζ για να... κοιμηθεί! Ήταν φανερό πως εμφανιζόταν σχεδόν πάντοτε μετά από ξενύχτι και προφανές - σύμφωνα με τα λόγια του Λερουά - πως ήθελε να αντιγράψει τις συνήθειες του Ρομάριο, που εκείνη την εποχή ήταν το μεγάλο αστέρι του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου: "Νομίζω ότι ο Ρόνι δεν είχε την απαραίτητη ξεκούραση που χρειάζονται οι επαγγελματίες παίκτες, έτσι ώστε ο οργανισμός τους να ανανεώνεται και αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που δεν μπόρεσε να έχει διάρκεια στην καριέρα του", κατέληξε στις δηλώσεις του για τον πρώην συμπαίκτη του ο Γάλλος. Ένας άλλος Γάλλος πάντως, ο τεχνικός της Παρί, Φερναντέζ, φρόντισε να καταστήσει σαφές στη διοίκηση ότι δεν ήταν διατεθειμένος να ανεχθεί την συμπεριφορά του Ρόνι. Ο Βραζιλιάνος, από την πλευρά του, βρήκε "πάτημα" στην 11η θέση που κατέλαβε τελικά η Παρί τη σεζόν 2002/03 (μένοντας εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων) και ζήτησε μεταγραφή.

Ενώ αυτά συνέβαιναν στο Παρίσι, την ίδια στιγμή στη Βαρκελώνη, οι "μπαλουγκράνα" είχαν εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στον σύλλογο. Ένας από τους υποψήφιους, ο Τζουάν Λαπόρτα, στις προεκλογικές του εξαγγελίες, είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους-μέλη, την μεταγραφή ενός παίκτη παγκόσμιας εμβέλειας, στην περίπτωση που κέρδιζε τον θώκο. Ο Λαπόρτα, ο οποίος τελικά τον Ιούνιο εξελέγη πανηγυρικά, είχε στο μυαλό του τον Ντέιβιντ Μπέκαμ της Μάντσεστερ. Όμως τον πρόλαβε ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος πήρε τον Άγγλο στη Ρεάλ Μαδρίτης, μεγαλώνοντας την "συλλογή" των galácticos. Έτσι λοιπόν, ο Λαπόρτα, κατέφυγε στο Plan B και κοντραρίστηκε με την Γιουνάιτεντ, η οποία επίσης ήθελε να αποκτήσει τον Ροναλντίνιο, ακριβώς για να καλύψει το κενό που είχε αφήσει πίσω του ο Μπέκαμ. Τελικά η Μπαρτσελόνα ανέβασε την προσφορά της στους Γάλλους και ήταν εκείνη που απέσπασε την υπογραφή του παίκτη, έναντι του ποσού των 30 εκ. ευρώ. Η άφιξη του Ρόνι στη Βαρκελώνη σκόρπισε ενθουσιασμό στις τάξεις των culés, οι οποίοι περνούσαν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας τους. Η ομάδα ήταν βυθισμένη σε αγωνιστική και οικονομική κρίση και δεν είχε κατακτήσει ούτε έναν τίτλο την τελευταία τετραετία. Η έλευση του Λαπόρτα είχε γεμίσει ελπίδες τους φίλους της Μπαρτσελόνα, που στο πρόσωπό του έβλεπαν την είσοδο της ομάδας σε μια νέα εποχή.

Με αντίπαλο τον Μπέκαμ σε clásico του 2006 στο "Μπερναμπέου". Η αποτυχημένη προσπάθεια του Λαπόρτα να φέρει τον Άγγλο στη Βαρκελώνη, οδήγησε τελικά στην απόκτηση του Ρόνι (AP Photo/Bernat Armangue)

Ο Ροναλντίνιο, από την άλλη μεριά, ενσάρκωνε το όραμα των φιλάθλων της Μπάρτσα για κάτι όμορφο και μεγάλο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ήταν ο νέος τους "απόστολος", από εκείνους που διαχρονικά εμφανίζονταν στον σύλλογο κάθε φορά που η παρακμή έζωνε στον κλοιό της την Ciudad Condal. Ένας σύγχρονος Κουμπάλα ή Κρόιφ, ένας ποδοσφαιρικός προφήτης. Και ο Ρόνι δεν τους απογοήτευσε. Όταν έφτασε στη Βαρκελώνη, οι "μπλαουγκράνα" είχαν τερματίσει την προηγούμενη σεζόν (2002/03) στην 6η θέση, 22 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης! Στην πρώτη του χρονιά, ο χαμογελαστός Βραζιλιάνος πέτυχε 14 γκολ στην Πριμέρα (πρώτος σκόρερ των culés μαζί με τον Σαβιόλα) και η Μπάρτσα τερμάτισε στη δεύτερη θέση, πάνω από τη Ρεάλ και πίσω μόνο από τη Βαλένθια, παίρνοντας το εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League. Το σημαντικότερο όμως από όλα, ήταν ότι ο Ρόνι επανέφερε στο "Καμπ Νόου" το κέφι, τον ενθουσιασμό, τη διασκέδαση, τη φαντασία, μεταφέροντας το δικό του χαμόγελο σε όλες τις κερκίδες και ξεσηκώνοντας τους ποδοσφαιρόφιλους σε όλο τον κόσμο με τις επινοήσεις και τις δημιουργίες του μέσα στα γήπεδα. Ένα σύγχρονος μάγος που μιλούσε στη μπάλα και εκείνη τον υπάκουε υπνωτισμένη, με τον ίδιο τρόπο που οι κινήσεις και οι ενέργειές του "υπνώτιζαν" το κοινό που τον έβλεπε είτε ζωντανά, είτε από την τηλεόραση.

Το βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο του, αλλά και η κλάση του παγκόσμιου πρωταθλητή (είχε κατακτήσει το Μουντιάλ του 2002 με τη "σελεσάο" ως μέλος των τριών "Ρ", της φοβερής και τρομερής τριάδας της Βραζιλίας, μαζί με τους Ρονάλντο και Ριβάλντο), καθόρισαν ολόκληρη την πορεία της Μπαρτσελόνα από τότε μέχρι σήμερα, αφού ήταν εκείνος που άλλαξε τελείως τη ρότα των "μπλαουγκράνα" από τα λιμνάζοντα νερά στα οποία είχαν βρεθεί τα προηγούμενα χρόνια, χαράσσοντας νέα πορεία προς το όμορφο ποδόσφαιρο και τους τίτλους και ετοιμάζοντας το έδαφος για την πλήρη επικράτηση της Pep Team, αμέσως μόλις έφυγε από την Καταλονία για την Ιταλία και το Μιλάνο. Ο ίδιος λέει ότι ήταν δική του απόφαση να αλλάξει ομάδα το καλοκαίρι του 2008, κάτι για το οποίο στη συνέχεια μετάνιωσε, η αλήθεια όμως μάλλον είναι λίγο διαφορετική. Ήταν ο ίδιος ο Γουαρδιόλα εκείνος που ζήτησε την παραχώρησή του, επειδή θεωρούσε ότι ο Βραζιλιάνος, εκτός του ότι είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του στην ομάδα, αποτελούσε κακή επιρροή για τον Μέσι λόγω της εξωγηπεδικής του ζωής (κάτι που συνέβη και με τον Ντέκο). Πριν πάντως αναχωρήσει από τη Βαρκελώνη, ο Ρόνι πρόλαβε να αφήσει φαρδιά πλατιά τα διαπιστευτήριά του, οδηγώντας την Μπάρτσα στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων (2005 & 2006), αλλά και - το κυριότερο - στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Η Εθνική Βραζιλίας πριν τον τελικό του Μουντιάλ του 2002. Πάνω από αριστερά: Λούσιο, Εντμίλσον, Ρόκε Ζούνιορ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Μάρκος, Κακά, Βαμπέτα, Άντερσον, Ντίντα. Κάτω από αριστερά: Ροναλντίνιο, Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Κλέμπερσον, Ριβάλντο, Καφού, Ζούνιορ, Ρικαρντίνιο, Λουιζάο (AP Photo/Luca Bruno)

Αν πάντως κάποιος θελήσει να απομονώσει ένα και μόνο highlight από την πενταετία του Ρόνι στη Βαρκελώνη, νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσετε ότι θα πρέπει να ανατρέξει στο βράδυ της 8ης Μαρτίου του 2005, στον επαναληπτικό αγώνα της φάσης των "16" του Champions League, ανάμεσα στην Τσέλσι και την Μπαρτσελόνα. Οι "μπλαουγκράνα" μπορεί να αποκλείστηκαν από τη συνέχεια λόγω της ήττας τους με 4-2, όμως εκείνο που επινόησε ο Ροναλντίνιο στο 38' της συνάντησης ούτε είχε προηγούμενο, ούτε θα έχει και επόμενο. Ήταν σαν ο Βραζιλιάνος να είχε τηλεχειριστήριο στα χέρια του και μόλις δέχτηκε τη μπάλα έξω από την περιοχή του Τσεχ, να πάτησε το "pause". Έχοντας αφήσει τη μπάλα μπροστά του, ακίνητη, χωρίς να ασχολείται μαζί της, έκανε μια από τις πλέον εξωπραγματικές προσποιήσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Άρχισε να πατάει το χορτάρι θυμίζοντας κάποιον που σβήνει τσιγάρο στο έδαφος. Την ίδια στιγμή όλοι οι παίκτες της Τσέλσι σταμάτησαν σαν υπνωτισμένοι, προσπαθώντας να αντιληφθούν τί ακριβώς έκανε ο τύπος απέναντί τους. Και τότε, με τον χρόνο "μηδενισμένο", ο Ρόνι εξαπέλυσε από το πουθενά ένα ευθύβολο μυτάκι, στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα. A dream come true, ένα πραγματικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα, μια προσωπική ποδοσφαιρική ραψωδία που θα μνημονεύεται για πάντα!

Οι συνήθειες βέβαια του Βραζιλιάνου, δεν άλλαξαν στη Βαρκελώνη. Τα πάρτι και οι φιέστες δεν σταμάτησαν, απλά συμμαζεύτηκαν σε κάποιο βαθμό. Ο Τσέμα Κορμπέγια, φροντιστής για πολλά χρόνια στην ομάδα, έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του, ότι ο Ρόνι, μετά από νίκες και καλές εμφανίσεις, άναβε πάντα ένα πούρο Cohiba για να χαλαρώσει! Φυσικά δεν έχανε ευκαιρία για ξεφάντωμα, τόσο στη Βαρκελώνη, όσο και στη Βραζιλία. Διηγούνται ότι το 2007, μετά από έναν αγώνα της "σελεσάο", ο Ρομπίνιο, παίκτης τότε της Ρεάλ Μαδρίτης, είχε οργανώσει μια φιέστα, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι είχαν κράξει άγρια τους ποδοσφαιριστές για το "απαγορευμένο" ωράριο, αφού το πάρτι είχε ξεκινήσει το βράδυ της Πέμπτης και είχε ολοκληρωθεί το μεσημέρι της Παρασκευής! Ο Ρόνι, πρωταγωνιστής στο ξεσάλωμα, είχε βγει από τον χώρο της διασκέδασης στις 11 το πρωί, κρυμμένος μέσα στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, για να μην γίνει αντιληπτός από τους δημοσιογράφους που περίμεναν απ' έξω! Μόλις επέστρεψε στη Βαρκελώνη, ο Ράικαρντ - που είχε πληροφορηθεί τα καθέκαστα - τον άφησε εκτός αποστολής από το επόμενο παιχνίδι. Το πιο "πικάντικο" όμως από εκείνη τη βραδιά, ήταν - όπως διέρρευσε αρκετές μέρες αργότερα - ότι οι παίκτες της "σελεσάο" είχαν ζητήσει τουλάχιστον 40 προφυλακτικά κατά τη διάρκεια της γιορτής!

Ο Ροναλντίνιο έχει πετύχει το γκολ της καριέρας του στο "Στάμφορντ Μπριτζ" επί της Τσέλσι (8/3/2005) και πανηγυρίζει έξαλλα μαζί με τον Ετό (AP Photo/Dave Caulkin)

Ο Ροναλντίνιο υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους παίκτες που έχουν περάσει ποτέ από τη Βαρκελώνη. Ήταν ένα πραγματικό είδωλο για τους πάντες. Για τους συμπαίκτες του, για τους φιλάθλους και κυρίως για τα μικρά παιδιά. Ήταν οι μικρές συμπτώσεις εκείνες που τον οδήγησαν στη δική του "Γη της Επαγγελίας", αφού είναι κοινή παραδοχή ότι με την "μπλαουγκράνα" φανέλα έπαιξε την καλύτερη μπάλα της καριέρας του. Και όλα αυτά επειδή η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία επίσης τον διεκδίκησε το καλοκαίρι του 2003, για να τον προσθέσει στη λίστα των galácticos, έχοντας κάνει μεγαλύτερη προσφορά από την Μπαρτσελόνα, είχε σκοπό να τον αφήσει για έναν ακόμα χρόνο στην Παρί και μετά να τον φέρει στην Ισπανία. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε ο αντιπρόεδρος τότε του Λαπόρτα, Σάντρο Ροσέλ (που συνεργαζόταν με την ΝΙΚΕ και πραγματοποιούσε όλες τις επαφές στη Βραζιλία) και έπεισε τον παίκτη να αγνοήσει τις υπόλοιπες προτάσεις και να υπογράψει στην Μπάρτσα. Ο Ρόνι αποθεώθηκε κατά την άφιξή του στο El Prat, το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, από χιλιάδες culés και η σχέση αγάπης μαζί του δεν σταμάτησε ποτέ. Το καλοκαίρι του 2010, όταν μπήκε στο "Καμπ Νόου" ως παίκτης πλέον της Μίλαν για να αγωνιστεί στο τουρνουά "Joan Gamper", έζησε για μια ακόμα φορά τις εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου, ενώ ο αρχηγός των "μπλαουγκράνα", Κάρλες Πουγιόλ, τον έβαλε να ποζάρει με την υπόλοιπη ομάδα της Μπάρτσα στην αναμνηστική φωτογραφία.

Στη διάρκεια της πενταετίας του στη Βαρκελώνη, ο Ρόνι πρόσφερε - εκτός από το παιχνίδι του - μια ακόμα πολύτιμη υπηρεσία στους "μπλαουγκράνα", αφού από την πρώτη μέρα που ο νεαρός τότε Μέσι προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, ο Βραζιλιάνος τον πήρε υπό την "προστασία" του. Ο "Ντίνιο" μπορεί να ήταν τότε ο απόλυτος σούπερ σταρ των culés, αλλά ήταν και εκείνος που είχε καταλάβει πόσο λαμπρό διαγραφόταν το μέλλον του Λέο. Όταν πλέον είχε συνειδητοποιήσει πως θα έφευγε, κάλεσε κοντά του τον Αργεντίνο - όπως διηγήθηκε ο ίσιος ο Μέσι σε συνέντευξή του στην Barca TV - και του είπε ότι ήθελε να πάρει εκείνος τη φανέλα με το νούμερο 10, να είναι εκείνος ο διάδοχός του. "Δέχτηκα την πρότασή του και πήρα το 10, βγάζοντας από το μυαλό μου όσα είχε πετύχει φορώντας την, γιατί αλλιώς, από σεβασμό και μόνο, θα έπρεπε να αρνηθώ", θυμάται ο Λέο. Μια άλλη ιστορία που αποκάλυψε ο Μέσι από εκείνα τα χρόνια, είναι η εξής: "Όλοι οι νέοι, που προερχόμασταν από την Μπαρτσελόνα Β, στα αποδυτήρια καθόμασταν πάντοτε απέναντι από τους παλιούς. Η αίθουσα των αποδυτηρίων σχηματίζει ένα πέταλο και εμείς ήμασταν από τη μια μεριά. Μια μέρα, ο Ρόνι με φώναξε, μου είπε να καθίσω δίπλα του και μου εξήγησε ότι πλέον δεν χρειαζόταν να βρίσκομαι απέναντι. Του εξήγησα ότι ήμουν μια χαρά στη θέση μου, αλλά εκείνος σχεδόν με υποχρέωσε να μείνω δίπλα του". Η σχέση τους παραμένει στενή και φιλική, ενώ ο Λέο έχει δηλώσει ότι "δεν μου άρεσε ο τρόπος που έφυγε από την ομάδα, δεν του άξιζε κάτι τέτοιο".

Μέσι και Ροναλντίνιο πανηγυρίζουν ένα γκολ της Μπαρτσελόνα μαζί με τον Ινιέστα. Ο Βραζιλιάνος και ο Αργεντίνος είχαν αναπτύξει μια πολύ στενή φιλική σχέση (AP Photo/Manu Fernandez)

Η πρώτη τετραετία του Ρόνι στην Μπαρτσελόνα, ήταν ονειρική. Συνολικά πέτυχε 94 τέρματα και μοίρασε 52 ασίστ, κατακτώντας 2 πρωταθλήματα, 2 ισπανικά Σούπερ Καπ και ένα Champions League. Το 2005 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα και έναν χρόνο αργότερα, με την κατάκτηση του ChL, έγινε μόλις ο έβδομος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου που έχει κατακτήσει Μουντιάλ, Champions League και Χρυσή Μπάλα. Στην τελευταία του σεζόν, είχε διάφορους μυϊκούς τραυματισμούς, μένοντας αρκετό καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης. Εκεί ήταν που κατηγορήθηκε ότι δεν πρόσεχε τον εαυτό του και με τα συνεχόμενα νυχτοπερπατήματα δεν βοηθούσε το σώμα του στην αποθεραπεία και την αποκατάσταση. Τον Μάιο του 2008, ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος Λαπόρτα που δήλωσε στους δημοσιογράφους πως ο Ρόνι χρειαζόταν μια καινούργια πρόκληση στην καριέρα του. Ο ερχομός του Γουαρδιόλα επέσπευσε τις εξελίξεις και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, αφού απέρριψε μια πρόταση της Μάντσεστερ Σίτι, υπέγραψε τελικά τριετές συμβόλαιο με την Μίλαν. Ξεκίνησε καλά την πρώτη του σεζόν, όμως λίγους μήνες αργότερα, άρχισε να φαίνεται η έλλειψη καλής φυσικής κατάστασης και ο Ρόνι έχασε την θέση του στην ενδεκάδα, μένοντας στον πάγκο και δεχόμενος κριτική από τα ΜΜΕ της Ιταλίας, αλλά και από τον ίδιο τον προπονητή του, Κάρλο Αντσελότι.

"Η παρακμή του Ροναλντίνιο δεν με εκπλήσσει. Για το ταλέντο του δεν μπορώ να πω το παραμικρό, όμως η φυσική του κατάσταση δεν τον βοηθάει καθόλου", είχε δηλώσει ο Ιταλός κόουτς. Ήταν τελικά εκείνο το αστείρευτο ταλέντο και προφανώς ο ποδοσφαιρικός εγωισμός του Βραζιλιάνου, που τον έκαναν να παρουσιάσει τον καλύτερο εαυτό του στη δεύτερη σεζόν του με τους "ροσονέρι" (2009/10), όταν πέτυχε συνολικά 15 γκολ και μοίρασε 19 ασίστ! Οι καλές εμφανίσεις όμως δεν συνεχίστηκαν και η τελευταία του σεζόν δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στη Μίλαν. Τον Ιανουάριο του 2011 παραχωρήθηκε στην Φλαμένγκο και έτσι τελείωσε ο ευρωπαϊκός κύκλος του. Το τελευταίο "επεισόδιο" στο Μιλάνο, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το πάρτι που διοργάνωσε ο ίδιος σε σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου της πόλης, πριν το ντέρμπι με την Ίντερ. Η φιέστα διήρκεσε τρεις ολόκληρες μέρες (!) και καλεσμένοι ήταν φίλοι του Ρόνι και μοντέλα. Υπολογίζεται ότι ξόδεψε 75.000 ευρώ, όμως όταν στο ντέρμπι η Μίλαν ηττήθηκε 2-0, οι φίλαθλοι τον ξεφώνησαν, θεωρώντας τον ως τον κύριο υπεύθυνο της κακής εμφάνισης της ομάδας τους. Ο Ροναλντίνιο αναχώρησε λοιπόν από την Ιταλία, έξι μήνες πριν οι "ροσονέρι" κατακτήσουν το πρώτο τους scudetto μετά από 7 ολόκληρα χρόνια.

Τουρνουά Τζουάν Γκάμπερ, Βαρκελώνη, Αύγουστος 2010. Το ματς έχει ολοκληρωθεί, η Μπάρτσα έχει πάρει το τρόπαιο από τη Μίλαν στα πέναλτι και ο Πουγιόλ φέρνει τον Ρόνι για να ποζάρει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα.

Στη Βραζιλία πλέον, ο Ρόνι κατέκτησε με την Φλαμένγκο το Campeonato Carioca (τοπικό πρωτάθλημα του διαμερίσματος του Ρίο ντε Τζανέιρο), αλλά σημείωσε και μια έξαρση στις εξωγηπεδικές του "δραστηριότητες". Ήταν φανερό, ότι ευρισκόμενος πλέον στην ίδια την πατρίδα της σάμπα και έχοντας χάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την επαγγελματική του "ταυτότητα", αυτό που τον ενδιέφερε, ήταν να παίζει μόνο για να διασκεδάζει και να διασκεδάζει όσο βρισκόταν εκτός γηπέδου. Τα "παραπτώματα" έγιναν όλο και πιο συχνά και τελικά η διοίκηση της Φλαμένγκο τον κάλεσε σε απολογία για την συμπεριφορά του, ειδικότερα από τη στιγμή που τα χρήματα που έπαιρνε από τον σύλλογο, ήταν πάρα πολλά (5 εκατομμύρια ευρώ). Εκεί, του ζήτησαν να "μαζευτεί" και να αφοσιωθεί περισσότερο στη δουλειά του, έτσι ώστε να σταματήσει και ο Τύπος να ασχολείται συνεχώς μαζί του. Η απάντησή του ήταν επική: "Μπορώ να αγοράσω την ντισκοτέκ που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μου και να ζητήσουμε από τον Δήμο να μου δώσει άδεια για να κατασκευάσω ένα υπόγειο τούνελ που θα οδηγεί από το σαλόνι μου κατευθείαν μέσα στην ντίσκο, λέγοντας ότι το θέλω για λόγους ασφαλείας"!!! Κόκκαλο οι διοικητικοί της Φλαμένγκο, που φυσικά, μόλις συνήλθαν, απέρριψαν ασυζητητί την πρόταση του παίκτη.

Τελικά ο Ρόνι, τον Μάιο του 2012 έφυγε από την ομάδα, επειδή του χρωστούσαν χρήματα και λίγες μέρες αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με την Ατλέτικο Μινέιρο. Παίζοντας ξανά ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, ο "Ντίνιο" οδήγησε τους "albinegri" στη δεύτερη θέση του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος και υπήρξε μεγάλος πρωταγωνιστής στην πορεία τους στο Copa Libertadores, όπου με τέσσερα γκολ και επτά ασίστ, βοήθησε τα μέγιστα στην κατάκτηση του τροπαίου (πρώτου στην ιστορία του συλλόγου). Τον Ιούλιο του 2014 η Μινέιρο πήρε και την Recopa Sudamericana (το αντίστοιχο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της Λατινικής Αμερικής), νικώντας στον διπλό τελικό την Λανούς. Αμέσως μετά, όλοι οι παίκτες της ομάδας πήραν λίγες μέρες άδεια, όμως όταν επέστρεψαν στις προπονήσεις, ο Ρόνι ήταν εξαφανισμένος. Οι προσπάθειες των ανθρώπων του συλλόγου να τον εντοπίσουν, απέβησαν άκαρπες, μέχρι που μια μέρα, είδαν τη φωτογραφία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πού αλλού; Μα σε ένα πάρτι! Αμέσως μετά παρουσιάστηκε στα γραφεία της Μινέιρο, ο αδερφός του, Ρομπέρτο και συμφώνησε τη λύση της συνεργασίας τους! Επόμενος σταθμός για τον Ρόνι ήταν η Κερέταρο στο Μεξικό. Εκεί πραγματοποίησε μεγάλες εμφανίσεις και κέρδισε την αγάπη και αναγνώριση των φιλάθλων της ομάδας του.

Ο Ροναλντίνιο με τη Χρυσή Μπάλα, ως ο κορυφαίος παίκτης για το 2005 (AP Photo/Christophe Ena)

Στο Μεξικό έζησε και μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα του. Σε ένα εκτός έδρας ματς της Κερέταρο με την Αμέρικα, στις 18 Απριλίου του 2015 στο "Estadio Azteca", οι φιλοξενούμενοι νίκησαν 0-4 με τον Ρόνι να πετυχαίνει δυο τέρματα και τους φίλαθλους της Αμέρικα να τον αποθεώνουν στο τέλος του παιχνιδιού. Ήταν η δεύτερη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Η πρώτη - και σαφώς η πιο σημαντική - είχε προηγηθεί δέκα χρόνια πριν, στις 19 Νοεμβρίου του 2005, σε clásico της Μπαρτσελόνα μέσα στη Μαδρίτη. Οι "μπαλουγκράνα" είχαν επιβληθεί 0-3 με δυο γκολ του Ροναλντίνιο και το "Μπερναμπέου" είχε χαρίσει το ζεστό χειροκρότημά του στον Βραζιλιάνο, κάτι που συνέβαινε για μόλις δεύτερη φορά στην ιστορία των αναμετρήσεων των δυο "αιωνίων" της Ισπανίας (η πρώτη ήταν με τον Μαραντόνα). Τον Ιούνιο του 2015, ο Ρόνι αποχαιρέτησε την Κερέταρο και το Μεξικό και επέστρεψε στη Βραζιλία, όπου συμφώνησε για συνεργασία ενάμιση χρόνου με την Φλουμινένσε. Δυόμιση μήνες αργότερα, ζήτησε από τη διοίκηση της "Φλου" να διακόψει το συμβόλαιό του, επειδή "δεν ένιωθε στην κατάσταση που θα έπρεπε και θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει αυτά που θα ήθελε". Αυτή ήταν και η τελευταία παρουσία του μάγου από το Πόρτο Αλέγκρε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η επίσημη ανακοίνωση του τέλους της αγωνιστικής καριέρας του Ρόνι ήρθε πριν λίγες μέρες, μέσω του αδερφού του, Ρομπέρτο.

Ο Ροναλντίνιο έγραψε τη δική του ιστορία και το σίγουρο είναι ότι θα μνημονεύεται πάντοτε ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ανέδειξε ποτέ το ποδόσφαιρο σε παγκόσμια κλίμακα. Μπορεί να μην είχε τη συνέπεια και τη συνέχεια άλλων μεγάλων προσωπικοτήτων του αθλήματος, όμως οι εμπνεύσεις του, τόσο σε επίπεδο δημιουργίας, όσο και σε εκτέλεσης, άφησαν εποχή. Ένα εκπληκτικό δεκάρι που μπορούσε όμως να αγωνιστεί άνετα και ως εξτρέμ και ως σέντερ φορ, έχοντας και τα δυο πόδια, με την μοναδική ικανότητα να "μιλάει" στη μπάλα και να την στέλνει εκεί που ήθελε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, σπεσιαλίστας στα φάουλ και στα πέναλτι, με φινέτσα, στιλ και φαντασία, με μοναδική αίσθηση της απόλαυσης του παιχνιδιού και καταλυτική παρουσία στην ομορφιά των κινήσεων μέσα στο γήπεδο. Πάνω απ' όλα όμως, εκείνο που χαρακτήρισε το πέρασμά του από το ποδόσφαιρο, ήταν το πλατύ του χαμόγελο, η αγάπη του και η αθωότητα μαζί για τη μαγεία της χαράς που μπορούν να αισθανθούν και να κατανοήσουν μόνο οι πραγματικοί εραστές της μπάλας. Θα τον θυμόμαστε ως έναν από τους πολύ μεγάλους και ξεχωριστούς, γιατί κέρδισε πανάξια τη θέση του ανάμεσα στην αφρόκρεμα του αθλήματος, δείχνοντας με τα όσα πέτυχε και με τον τρόπο που τα πέτυχε, ότι τα όνειρα βγαίνουν αληθινά, αρκεί να ξέρεις πώς να τα "ερμηνεύσεις". Και η ερμηνεία που έδωσε ο Ρόνι στα δικά του ποδοσφαιρικά όνειρα, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι η πραγματική μαγεία μπορεί κάλλιστα να χωρέσει σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο...

Πηγές: As, Mundo Deportivo, futbolred.com, futebolatino.lance.com.br, theplayerstribune.com, dilofutbol.com, somosinvictos.com, metropolitano.gal, biobiochile.cl, laliga.es

* Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Manu Fernandez

Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Ροναλντίνιο