Σήμερα κλείνει τα 50 του χρόνια και όμως παραμένει το ίδιο παθιασμένος με το ποδόσφαιρο και με τη νίκη, όσο και όταν ξεκινούσε επαγγελματικά το άθλημα στον Απόλλωνα της Αθήνας, το 1988. Πόσο άλλαξε ο Θανάσης Κολιτσιδάκης από εκείνη την εποχή, μέχρι τις μέρες μας; Εμφανισιακά πολύ. Μαλλί χαίτη τότε, πιο αγριεμένη φάτσα, μάλλον για να φοβίζει τους αντίπαλους επιθετικούς. Και νομίζω πως το έκανε πολύ επιτυχημένα, καθώς σε όποια ομάδα πήγε, έκατσε χρόνια, διακρίθηκε, έπαιξε πολλά ματς, έδωσε τα πάντα.

Μπορείς να πεις πολλά για τον ποδοσφαιριστή Κολιτσιδάκη. Ότι στηρίχτηκε στη δύναμη και όχι στην τεχνική, ότι ήταν πιο σκληρός μερικές φορές στο παιχνίδι του από όσο θα «έπρεπε». Κολιτσίδας δηλαδή, στους αντιπάλους. Όπως ήταν και το κανονικό επώνυμο του, πριν το αλλάξουν οι προ-παπούδες του για διάφορους λόγους.

Κανείς όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει πως δεν μάτωνε τη φανέλα, δεν δούλευε, δεν ίδρωνε σε κάθε προπόνηση, σε κάθε ματς. Και αυτό είναι το βασικό παράσημο στην καριέρα του. Αυτό και η δικαίωση που ένιωσε όταν το 1994 πήγε στον Παναθηναϊκό και άκουσε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να του λέει «Ξέρεις εγώ δε σε ήθελα, ο Όσιμ με πίεσε να σε πάρουμε. Για να δω τι θα κάνεις».

Και τελικά έκανε αρκετά. Μέχρι και ημιτελικό Champions League έπαιξε. Τα περισσότερα τα θυμάται σήμερα μαζί μας στο Sport24.gr, στη σημαδιακή ηλικία των 50 ετών. Τα οποία θα τα γιορτάσει με τα τρία παιδιά του που υπεραγαπά. Ένας Μακεδόνας που ρίζωσε στην Κρήτη, λόγω του ΟΦΗ, αφού πέρασε από το "πανεπιστήμιο" της Ριζούπολης και το "κολέγιο" της Παιανίας.

Μιλάει και για τον σημερινό Παναθηναϊκό, που τον στεναχωρεί και ενίοτε τον θυμώνει. «Δε μπορώ να βλέπω αυτή την εικόνα στην Ευρώπη, ρε φίλε. Με θυμώνει, πως να στο πω»; Δεν θέλησε να πει τίποτα παραπάνω για την αποχώρηση του από το πλευρό του Νιόπλια, προς μηνός από τον πάγκο του ΟΦΗ. Αποχώρηση που προφανώς τον πίκρανε. Ας είναι. Χρόνια πολλά Θανάση. Και στα 100 το ίδιο πάθος θα έχεις, είναι σίγουρο.

"Καμία ομάδα δεν την είδα ως αρπαχτή"

-Έχεις κρητικό επώνυμο, γεννήθηκες στη Μακεδονία και έπαιξες μπάλα πρώτη φορά σε επαγγελματικό επίπεδο στην Αθήνα. Πως το κατάφερες όλο αυτό;

"(Γέλια) Με έχουν ρωτήσει ξανά για την καταγωγή μου. Όχι, δεν είμαι από την Κρήτη. Οι παππούδες ήταν Μικρασιάτες. Εγώ γεννήθηκα και έπαιξα μπάλα στον Σταυρό Θεσσαλονίκης και από εκεί έφυγα και κατέβηκα στον Απόλλωνα, την χρονιά που επέστρεψε η ομάδα στην Πρώτη Εθνική".

-Τυχαία;

"Ναι, με είδε κάποιος «κατάσκοπος» του Απόλλωνα και με έφερε να δοκιμαστώ. Και στο τρίτο φιλικό μου είπαν να υπογράψω".

-Και έμεινες πέντε χρόνια. Ήταν εύκολο για ένα παιδί από την επαρχία να έρθει στην Αθήνα και να πιάσει αμέσως;

"Κοίταξε, εμένα μου άρεσε η Αθήνα. Δεν ένιωθα σαν ψάρι έξω από το νερό. Προσαρμόστηκα αμέσως και στην ομάδα και στην πόλη. Να φανταστείς μέσα σε έξι μήνες έπαιξα βασικός στον Απόλλωνα. Δέθηκα με το σύλλογο, δεν το είδα ως αρπαχτή και το ένα έφερε το άλλο. Σε κάθε ομάδα δεν το είδα ως αρπαχτή, γι’ αυτό και είμαι μάλλον ο μοναδικός παίκτης που έχει πάνω από 100 συμμετοχές με τρεις διαφορετικές ομάδες στην Πρώτη Εθνική. Και ο μοναδικός που έπαιξα Εθνική, ενώ ήμουν σε μικρή ομάδα (Απόλλων) και καθόλου όταν πήγα στον Παναθηναϊκό»!

-Πώς έγινε αυτό;

"Ε, πέσαμε μετά το Μουντιάλ του 94 πάνω στην ανανέωση της Εθνικής και μας πήρε η μπάλα σχεδόν όλους".

Τα είχα βρει σε όλα με την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς

-Τι στόχο είχες στον Απόλλωνα;

"Να πάρω μεταγραφή σε μεγαλύτερο σύλλογο. Να κάνω πρωταθλητισμό".

-Και έτσι ήρθε ο Παναθηναϊκός;

"Όχι, πρώτα ήρθε η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς και του Μελισσανίδη. Αρχές της δεκαετίας του 1990, νομίζω το 1992, είχαμε κάνει ραντεβού στη γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, συμφωνήσαμε σε όλα και…"

-Και τι έγινε;

"Δεν τα βρήκε η ΑΕΚ με τον Απόλλωνα. Ήθελε περισσότερα χρήματα ο Αλαμάνος, η ΑΕΚ δεν τα έδωσε, εγώ δεν ήμουν ελεύθερος και έμεινα στη Ριζούπολη. Εγώ ήθελα να πάω φυσικά στην ΑΕΚ, ήταν πολύ δυνατή τότε".

-Και απογοητεύτηκες;

"Όχι, ποτέ δεν απογοητεύομαι. Γι’ αυτό και πήγα μετά στον Παναθηναϊκό. Δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα και ήρθε η μεταγραφή".

Παιδικό όνειρο ήταν να παίξω στον ΠΑΟΚ

-Ήταν παιδικό όνειρο να πας στον Παναθηναϊκό;

"Όχι. Παιδικό όνειρο ήταν να παίξω στον ΠΑΟΚ, γιατί αυτή την ομάδα υποστήριζα. Άλλωστε και η ομάδα μου στο χωριό, ΠΑΟΚ Σταυρού λεγόταν. Το είχα πει όταν πήγα στον Παναθηναϊκό. Μιλάμε για γαλατικό χωριό (γέλια). Όλοι ΠΑΟΚ ήμασταν εκεί. Μετά όμως και δέθηκα με τον Παναθηναϊκό και αγαπήθηκα πολύ από τον κόσμο και εγώ τους αγάπησα. Την έχω πάντα μέσα μου πολύ ψηλά, την υποστηρίζω ακόμη".

-Πες μας λοιπόν πως προέκυψε η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό;

"Υπάρχει ένα φοβερό παράδοξο στη δική μου περίπτωση. Έκανα τη μεταγραφή ενώ είχα σπασμένο πόδι. Γύψος, πατερίτσες κτλ. Σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο για εμένα, έμαθα ότι με θέλουν οι πράσινοι και χάρηκα απίστευτα. Τότε στον Παναθηναϊκό είχαν θέματα στην άμυνα, έφευγαν κάποιοι παίκτες, με τον Μαυρίδη υπήρχε ένα ζήτημα και θα αποχωρούσε. Ο Όσιμ έψαχνε αμυντικό, εμένα ζήτησε από τον Πρόεδρο και μετά έγινε το ραντεβού. Βαρδινογιάννης και Αλαμάνος τα είχαν βρει στα χρήματα. Μεταγραφή με γύψο έκανα".

-Να σε ρωτήσω κάτι άλλο…

"Πριν με ρωτήσεις να σου πω κάτι που δεν έχω πει ποτέ και ίσως σε ενδιαφέρει. Όταν πήγα στο γραφείο του Βαρδινογιάννη για να υπογράψω, μου είπε κάτι αξέχαστο για μένα: «Ξέρεις Θανάση, εγώ δε σε ήθελα στην ομάδα. Ο Όσιμ με πίεσε και με έπεισε να σε πάρω». Και του λέω «Πρόεδρε, έτσι πρέπει να γίνεται και θα σου αποδείξω πως δικαίως με ήθελε ο προπονητής». Νομίζω ότι άλλαξε άποψη με τα χρόνια".

-Ντεμπούτο πότε έκανες;

"Λίγο καιρό μετά είχα ξεπεράσει το θέμα του τραυματισμού μου, αλλά ακόμη δεν ήμουν έτοιμος στο 100%. Και παίζαμε με την ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια, ματς που ήμουν εκτός αποστολής. Ο Όσιμ μου είπε να πάω στο ξενοδοχείο ανήμερα του αγώνα, για να μπαίνω σιγά-σιγά στο κλίμα της ομάδας. Μάλιστα το προηγούμενο βράδυ είχα βγει κιόλας, αφού ήταν δεδομένο πως δεν θα παίξω. Τελικά λίγη ώρα πριν το ντέρμπι ήρθε ο Μάικ Γαλάκος, βοηθός του Όσιμ τότε και με ρώτησε αν μπορώ να παίξω. «Εννοείται πως μπορώ», του είπα και έτσι μπήκα από το πουθενά στην ενδεκάδα. Χάσαμε το ματς, αλλά ατομικά πήγα καλά, για τόσο ξαφνικό, να μπω να παίξω χωρίς να είμαι καν στην αποστολή και με αποχή μηνών".

-Ούτε στον Παναθηναϊκό ψαρωμένος;

"Μα τα παιδιά τα ήξερα από την Εθνική, δεν με αντιμετώπισαν ως «νεούδι», ούτε υπήρχε περίοδος προσαρμογής".

Ο Χουάν έδωσε αυτά που έλειπαν απ'τον Όσιμ

-Τι θυμάσαι από τα χρόνια σου στον Παναθηναϊκό;

"Ήταν μαγικά χρόνια. Τα καλύτερα της ζωής μου σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Πρωταθλήματα, Ευρώπη, διακρίσεις. Ήμασταν μία παρέα, πραγματική ομάδα, κανείς δεν το έπαιζε σταρ. Ο Ρότσα το είχε καταλάβει αυτό και πόνταρε στο καλό κλίμα. Δεν άλλαξε τίποτα. Είχαμε τρομερό γυμναστή τον Βαμβακά, η ομάδα απίστευτα προπονημένη, οι παίκτες ποιοτικότατοι".

-Γιατί η ομάδα του Όσιμ ενώ έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, δεν έφερε επιτυχίες, ενώ η ομάδα του Ρότσα έκανε σπουδαία πορεία;

"Γιατί ο Χουάν έδωσε τα στοιχεία που έλειπαν από τον Όσιμ. Αγκάλιασε τους παίκτες, τους μίλησε στην ψυχή τους, τους έβγαλε το φιλότιμο. Κάτι που δεν έκανε ο Όσιμ, ο οποίος ήταν πιο απόμακρος, δεν τα πήγαινε καλά με τις βεντέτες, με τους παίκτες γενικότερα. Ο Ρότσα έφτιαξε τις σχέσεις όλων μεταξύ τους, ήρθε και κούμπωσε απόλυτα στο κλίμα της ομάδας. Και κάναμε τέτοια πορεία το 1996, ενώ παράλληλα πήραμε και το πρωτάθλημα στην Ελλάδα".

-Δυο λόγια για τον Γιώργο Βαρδινογιάννη; Τι στυλ είχε;

"Επιβλητικό. Ήταν δυναμικός χαρακτήρας, κάπου τον σεβόμασταν και τον φοβόμασταν. Να ξέρεις κάνει καλό να φοβάσαι και λίγο τον πρόεδρο σου. Οι παίκτες είμαστε παιδιά και θέλουμε και το βούρδουλα μερικές φορές (γέλια). Ο Καπετάνιος ερχόταν πριν τα μεγάλα ματς και μας μιλούσε, μας έφτιαχνε ψυχολογικά, έταζε πριμ, ακόμη και στο ημίχρονο ερχόταν στα ντέρμπι και μας πόρωνε. Τώρα για αυτά που ακούγονταν τότε, ότι έδινε ενδεκάδα στον προπονητή και γενικά ότι παρενέβαινε δεν το γνωρίζω και σίγουρα δε γινόταν μπροστά μας, αν γινόταν. Πολύ ισχυρή προσωπικότητα".

-Μεγαλύτερη στιγμή;

«Ο ημιτελικός με τον Άγιαξ, το διπλό στο Άμστερνταμ το 1996. Χάσαμε στη ρεβάνς, αλλά μιλάμε για έναν αντίπαλο μεγαθήριο. Να είμαστε δίκαιοι, πέρασε η καλύτερη ομάδα. Αλλά θα μπορούσαμε να πάμε και εμείς, γιατί τα δώσαμε όλα. Ήταν μία ευκαιρία, που δεν την αρπάξαμε, καθώς ήταν ανώτερος ο αντίπαλος".

-Ο σημερινός Παναθηναϊκός σε στεναχωρεί, που ευρωπαϊκά δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι;

"Με στεναχωρεί, με θυμώνει, όλα. Είναι πολύ δυσάρεστο όλο αυτό. Να βλέπεις αυτή την ομάδα να δέχεται τρία γκολ από μία μέτρια έως καλή βελγική ομάδα. Πάντα ο Παναθηναϊκός έκανε καλές πορείες στην Ευρώπη και τώρα βλέπουμε αυτή την εικόνα. Δεν είμαι μέσα στην ομάδα και δεν ξέρω τι συμβαίνει. Λυπάμαι για αυτή την κακή αγωνιστική παρουσία στην Ευρώπη. Και θα ήθελα να έχει περισσότερους Έλληνες παίκτες. Όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, όλες οι ομάδες. Ο Έλληνας παίκτης είναι η βάση μιας ομάδας, τελεία".

-Να γυρίσουμε στα δικά σου. Πως αντιμετώπιζες τα ντέρμπι;

«Αν έχανα δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω, αν νικούσα αισθανόμουν ο καλύτερος της πόλης. Νιώθαμε περισσότερο πάθος πριν και κατά τη διάρκεια του ντέρμπι, αλλά δεν χάναμε το μυαλό μας. Αυτό που πάντα σκεφτόμουν, ήταν να μεταδώσω το πάθος μου και στους υπόλοιπους συμπαίκτες μου. Και νομίζω το πετύχαινα".

-Πιο δύσκολος αντίπαλος;

"Ο Ίλια Ίβιτς και ο Ντέμης Νικολαϊδης".

Ο Βαρδινογιάννης μου είχε πει πως το 1996 έπρεπε να στηρίξει περισσότερο την ομάδα, δεν τη βοήθησε σωστά

-Το 1998 γιατί έφυγες από τον Παναθηναϊκό;

"Γιατί δεν μου ανανέωσαν το συμβόλαιο. Δεν ήταν δική μου επιλογή".

-Εσύ έζησες τη χρυσή περίοδο, αλλά και την αρχή των δύσκολων χρόνων.

"Ναι πολύ δύσκολη περίοδος και απότομη. Μετά το θρίαμβο του 1996, φάγαμε την κατραπακιά λίγους μήνες μετά με αποκλεισμούς στην Ευρώπη, από τα προκριματικά. Είχαν φύγει κάποιοι βασικοί παίκτες και δεν αντικαταστάθηκαν επάξια. Ο Πρόεδρος δεν τα ζύγισε καλά τα πράγματα και δεν ενίσχυσε την ομάδα. Άλλωστε το παραδέχθηκε και ο ίδιος, όταν τον είδα μετά από χρόνια και μιλήσαμε για εκείνη την περίοδο. «Δεν βοήθησα σωστά την ομάδα τότε. Έπρεπε να τη στηρίξω περισσότερο», μου είχε πει. Παράλληλα ξεπήδησε και ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη και του Μπάγεβιτς, πήραν παικταράδες και κυριάρχησαν".

-Εσύ λοιπόν γυρίζεις το 1998 στον Απόλλωνα για ένα εξάμηνο και μετά ο ΟΦΗ. Μίλησε μας για εκείνη την αλλαγή στη ζωή σου.

"Είχαμε κάνει ένα παιχνίδι ΟΦΗ-Απόλλων 0-1 με φοβερό παιχνίδι από όλους και από εμένα. Με είδαν και με ζήτησαν. Περίμενα πρόταση από τον ΠΑΟΚ, δεν ήρθε ποτέ και κατέληξα στον ΟΦΗ, όπου έμεινα έξι χρόνια και νομίζω όλα ήταν καλά και γεμάτα. Μου άρεσαν οι εγκαταστάσεις, το περιβάλλον, η ηρεμία, υπήρχε κόσμος και χρήμα. Μιλάμε δηλαδή για μία μεγάλη ομάδα. Καμία σχέση με το σήμερα που λείπουν τα χρήματα. Παραμένει μεγάλος σύλλογος, με φοβερό κόσμο, αλλά δεν έχει ακόμη την ίδια δυναμική. Όπως σου είπα δεν έψαχνα την αρπαχτή ποτέ, είδα λοιπόν πολύ καλές συνθήκες και αμέσως είπα το ναι".

-Απόφαση που σημάδεψε τη ζωή σου, καθώς έμεινες στην Κρήτη για πάντα;

"(Γέλια) Ισχύει. Δέθηκα με τον κόσμο του ΟΦΗ, εδώ στην Κρήτη έκανα μετά τα πρώτα μου προπονητικά βήματα. Θυμίζω πως έπαιξα ως τα 39, με τον Σκάζνι να μου ζητάει να παίξω και άλλο γιατί άντεχα και έδινα τα πάντα. Και εδώ έκανα οικογένεια".

-Θες να μας μιλήσεις για την πρόσφατη λύση της συνεργασίας σου με τον ΟΦΗ; Ήσουν βοηθός προπονητή, δίπλα στον Νιόπλια.

"Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, γιατί παραμένω στην οικογένεια του ΟΦΗ, ως τεχνικός διευθυντής των Ακαδημιών του ΟΦΗ ’94 και δεν είναι η στιγμή να πω περισσότερα. Χάρηκα πάντως που ανεβάσαμε την ομάδα το καλοκαίρι, από την Γ’ Εθνική στη Β’ Εθνική".

-Σου αρέσει η δουλειά του προπονητή;

"Ναι, πολύ. Σαφώς είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι προπονητής, αντί να είσαι παίκτης, ωστόσο είναι πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. Έχεις να διαχειριστείς τόσους παίκτες, τα ΜΜΕ, τον Πρόεδρο, τους οπαδούς, θέλει γερό στομάχι και μεγάλη γνώση".

-Άρα θα το συνεχίσεις;

"Ναι, φυσικά. Αυτό θέλω και έχω στόχο να δουλέψω σε ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό. Αυτό είναι το μεράκι μου και ελπίζω να το πετύχω. Θέλω πίεση, άγχος, όλα αυτά που ακούγονται μαζοχιστικά, αλλά μου αρέσουν. Δε μπορώ την ηρεμία".

-Τώρα που πενηνταρίζεις κάνεις αναδρομή στο παρελθόν;

"Ναι, αμέ. Ήταν ωραία χρόνια, είχα επιτυχίες, έκανα οικογένεια, έχω τρία παιδάκια που είναι τα πάντα για εμένα. Μπορεί να πέρασαν γρήγορα, αλλά ήταν γεμάτα. Και κοιτάζουμε στα επόμενα πενήντα".