Πριν μερικούς μήνες ο Αντώνης Κωνσταντινίδης βρισκόταν στην ηλιόλουστη Λευκωσία. Ομοσπονδιακός προπονητής και πρωταθλητής. Τα τρία από τα τελευταία τέσσερα χρόνια τουλάχιστον. Τώρα βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, στην συνήθως συννεφιασμένη Τάργκου Ζίου, μια μικρή πόλη 80.000 κατοίκων που αποτελεί πέρασμα για την Τρανσιλβανία. Τι δουλειά όμως έχει ένας Κύπριος προπονητής κοντά στην πόλη του Κόμη Δράκουλα;

"Ήταν κάτι που έψαχνα για αρκετό καιρό" παραδέχτηκε ο 41χρονος προπονητής, που είχε πάρει εδώ και αρκετό καιρό τη μεγάλη απόφαση να συνεχίσει την καριέρα του μακριά από τη Μεγαλόνησο. "Τα πράγματα στην Κύπρο είναι δύσκολα" υπογράμμισε αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση που επικρατεί, αλλά και στις γενικότερες συνθήκες που μαστίζουν το πρωτάθλημα μπάσκετ.

Για αυτό και δεν τον ενδιαφέρει η αλλαγή περιβάλλοντος. Η ομάδα του η Ενέρτζια έχει έδρα μια μικρή ρουμάνικη πόλη, που βρέχεται από τον ποταμό Ζίου. Ο χορηγός, μια εταιρία παραγωγής ενέργειας, βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά στο ακόμη μικρότερο Ροβινάρι, που με τα βίας ξεπερνά τους 10.000 κατοίκους. Ο καιρός, ο τρόπος ζωής, όλα είναι διαφορετικά. Ειδικά για έναν άνθρωπο που πήρε το δρόμο της ξενιτιάς αφήνοντας την οικογένεια του πίσω. Δύσκολο; Ναι. Απαγορευτικό; Όχι.

Ήμουν τόσο διψασμένος. Θα πήγαινα οπουδήποτε. Το 'χα αποφασίσει

Αυτό που δεν μπορεί να "χωνέψει" με τίποτα είναι οι αποστάσεις. "Η αντίστοιχη εθνική οδός δεν ξεπερνά τα 130 χιλιόμετρα. Όλες οι υπόλοιπες διαδρομές είναι σε κακούς δρόμους και ορεινές περιοχές" εξηγεί. Και η Ενέρτζια καλείται να δίνει αρκετούς εκτός έδρας αγώνες τόσο για το πρωτάθλημα, όσο και το Eurochallenge, στο οποίο μετέχει φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της. Έπαθλο από την περσινή έκπληξη, την κατάκτηση του κυπέλλου Ρουμανίας. Σημαντικό επίτευγμα για μια ομάδα που δεν είχε τερματίσει ποτέ ψηλότερα από την 8η θέση.

Το κύπελλο, όμως, όπως αποδείχτηκε δεν ήταν τίποτα. Φέτος η ομάδα από το Ροβινιάρι τερμάτισε στην 4η θέση της κανονικής περιόδου και έχει παράλληλα προκριθεί στο φάιναλ-φορ του Eurochallenge. Κι όμως! Η μικρή ρουμάνικη ομάδα με τον Κύπριο προπονητή νίκησε ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και τώρα προετοιμάζεται για τον ημιτελικό που θα γίνει στις 24 Απριλίου. Και τώρα αρχίζουν τα άσχημα μαντάτα: επόμενος αντίπαλος είναι η πανίσχυρη Τραμπζονσπόρ του Νέναντ Μάρκοβιτς, που φιλοξενεί μάλιστα τη διοργάνωση στην Τραπεζούντα.

"Έχουμε κερδίσει και καλύτερες ομάδες" φώναξε όμως ο Αντώνης Κωνσταντινίδης από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, σαν να ήθελε να το ακούσει κι αυτός. Οι Τούρκοι διαθέτουν έμπειρους παίκτες όπως ο Τούτκου Ατσίκ, ο Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς, ο πρώην παίκτης του Άρη Σον Μάρσαλ και ο διεθνής Βούλγαρος φόργουορντ με την εμπειρία από την ACB, Κάλογιαν Ιβάνοφ. Το ότι η Ενέρτζια, πάντως, έχει κερδίσει και καλύτερες ομάδες δεν είναι ψέμματα. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς έχει επικρατήσει της πρωταθλήτριας Πλοέστι, της ομάδας που έχει στις τάξεις της τον Μιχάλη Πελεκάνο, η οποία μάλιστα έφτασε ως τους "32" του Eurocup, αλλά και παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Λουκόιλ Ακαντέμικ, η "πάμπλουτη" Αστάνα (με παίκτες όπως ο Τζέρι Τζόνσον, ο Νίκλας Κάνερ-Μέντλεϊ, ο Λούκσα Άντριτς και ο Πάτρικ Καλάθης) και η ΛεΜάν.

Οι Γάλλοι ήταν μάλιστα το εμπόδιο που ξεπέρασαν στους "8". Κέρδισαν με 84-60 στο γήπεδο τους και πήραν την πρόκριση με μια τιμητική ήττα με 79-68 στη Γαλλία. Όχι κι άσχημα για μια πρωτάρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις που άφησε εκτός μια ομάδα με παίκτες όπως ο πρώην "Καταλανός" και Μιλανέζος, Σι Τζέι Ουάλας, αλλά και ο ΝΒΑερ Ροντρίγκ Μπομπουά.

Η Ενέρτζια από τη μεριά της έχει ένα μπάτζετ ανάλογο με αυτό που θα χαρακτήριζε "μικρή" μια ελληνική ομάδα προ 7ετίας. Ο Αντώνης Κωνσταντινίδης κατάφερε, όμως, με πολύ καλές επιλογές να συνθέσει μια ομάδα με καλή χημεία. Για να το πετύχει στράφηκε στην αγορά που ήξερε καλύτερα από τον καθένα: την κυπριακή. "Είμαι τυχερός γιατί έχουμε στην ομάδα αρκετούς παίκτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, οπότε ήταν εύκολο για τα παιδιά να προσαρμοστούν και να καταλάβουν αμέσως την φιλοσοφία μου".

Επέλεξε λοιπόν έναν Έλληνα, τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη, μαζί με τον οποίο κατέκτησε πέρσι το πρωτάθλημα με το ΑΠΟΕΛ, τον γκαρντ Πόρτερ Τρουπέ (επίσης στο ΑΠΟΕΛ) και τον Τσέχο σουίνγκμαν Μιχάλ Κρέμεν. Είχε επίσης αντιμετωπίσει πολλάκις τον Λούις Ντάρμπι που αγωνίστηκε στον Κεραυνό, ενώ πρόσθεσε και έναν Αμερικανό που πέρασε από το ελληνικό πρωτάθλημα (και την ΑΕΚ), τον Λαμόντ Μακ. Το ρόστερ συμπληρώνουν ένας ακόμη Μαυροβούνιος (Νεμάνια Μιλόσεβιτς), δύο Αμερικανοί (Ουάτσον και Σάλιβαν), δύο Ισραηλινοί (Κάρπελς και Ταλ), ένας Τούρκος (Ακτάς) και ο κορμός των Ρουμάνων παικτών.

Το μυστικό της επιτυχίας έγκειται στην αγωνιστική προσέγγιση του Αντώνη Κωνσταντινίδη. Εξάλλου το μπάσκετ της Κύπρου, μοιάζει αρκετά με το ελληνικό και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παιχνίδι του μισού γηπέδου. "Για αυτό επιβιώσαμε. Προσωπικά μου αρέσει το σετ μπάσκετ. Να διαβάζουμε στο μισό γήπεδο και να τρέχουμε μόνο όταν έχουμε την ευκαιρία. Παράλληλα είμαστε από τις ομάδες που βάζουν τη μπάλα μες στο καλάθι και αυτός μας διαφοροποιεί σε σχέση με τις άλλες ομάδες του πρωταθλήματος. Αυτό κάνει τη διαφορά, διότι κατά τα άλλα είμαστε μια ομάδα με σχετικά μικρό rotation". Και δίνει το στίγμα της φιλοσοφίας του τονίζοντας ότι "πάντα στο μυαλό μας είναι πρώτα η άμυνα και μετά η επίθεση"

Η ομάδα από το Ροβινιάρι των 10.000 κατοίκων, δηλαδή, κατέθεσε μια διαφορετική πρόταση, που αρχικά συγκρούστηκε με το στυλ της συγκεκριμένης χώρας. "Το ρουμάνικο είναι ένα πρωτάθλημα των γκαρντ: με πολύ pick-n-roll και πολλά σουτ τριών πόντων".

Το επίπεδο του πρωταθλήματος, πάντως, είναι πολύ υψηλότερο από αυτό που φανταζόμαστε. "Θα έλεγα ότι έπεται των παραδοσιακών πρωταθλημάτων της Ευρώπης, του ισπανικού, του τούρκικου, του ρωσικού, του γερμανικού, του γαλλικού και του ελληνικού" σχολιάζει αρχικά και συνεχίσει παραθέτοντας τα πειστήρια: "πλέον έρχονται αρκετά καλοί ξένοι. Φέτος αγωνίζονται δύο Έλληνες παίκτες με εμπειρία από την Ευρωλίγκα, ο Πελεκάνος και ο Γλυνιαδάκης. Υπάρχουν καλοί γηγενείς παίκτες, περίπου 20 παίκτες καλού επιπέδου που είναι μοιρασμένοι στις ομάδες και γενικότερα υπάρχει εξαιρετική οργάνωση, χορηγοί, γεμάτα γήπεδα. Και από άποψη δημοτικότητας το μπάσκετ πλέον φτάνει τα επίπεδα του ποδοσφαίρου, κάτι που είναι εντυπωσιακό. Παράλληλα η Πλοέστι έφτασε στους "32" του Eurocup, ενώ η εθνική έχασε στο τελευταίο παιχνίδι την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα".

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε είχε τραγουδήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος, αν και τα τελευταία χρόνια η βορειότερη βαλκανική χώρα έχει οργωθεί από ραγδαίες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Έτσι συμβαίνει συνήθως σε μια χώρα που μέχρι τα τέλη του '80 ζούσε κάτω από την ομπρέλα του κομμουνισμού. "Είναι η χώρα των αντιθέσεων. Σαν να μιλάμε για δύο χώρες διαφορετικές. Ο νότος είναι 100% Βαλκάνια, ενώ ο Βορράς μοιάζει περισσότερο με χώρα της κεντρικής Ευρώπης, έχει πόλεις που παραπέμπουν στη Βιέννη και στο Παρίσι".

Η αθλητική κουλτούρα, ωστόσο, είναι ποτισμένη στο DNA των Ρουμάνων. "Αν το ζήσεις μόνο τότε θα το καταλάβεις" υπερθεμάτισε ο Αντώνης Κωνσταντινίδης, που ξεκίνησε να σχολιάζει ένα θέμα που τον είχε απασχολήσει πριν πάρει το αεροπλάνο και ξενιτευτεί από την Κύπρο. Στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα ο αθλητισμός ήταν αναπόσπαστο μέρος του τρόπου ζωής. Έτσι και στη Ρουμανία. "Είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Περιμένουν το Σαββατοκύριακο για να δουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, χάντμπολ, όλα τα σπορ". Οπότε βρήκε κι έδεσε.

Σεζόν 2013-14. Το ΑΠΟΕΛ έχτιζε την πορεία του προς τον τίτλο. Ήταν η πρώτη φορά που ο Αντώνης Κωνσταντινίδης άκουσε για την Ενέρτζια. Συζήτησε για πρώτη φορά με τους ανθρώπους της ομάδας, αλλά επέλεξε να παραμείνει στην Κύπρο. Το καλοκαίρι δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Είχε προηγηθεί μια φιλολογική συζήτηση με τον Άρη, αλλά δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει μια τέτοια ευκαιρία, για κάτι που δεν ήταν χειροπιαστό. "Πήρα το αεροπλάνο, είδα από κοντά την κατάσταση και είπα αμέσως το "ναι" εξηγεί και συνεχίζει με πάσα ειλικρίνεια: "το έψαχνα 2-3 χρόνια. Ένιωθα έτοιμος και δυνατός για κάτι τέτοιο".

Δεν ήταν εύκολο όμως. Ποτέ δεν είναι εύκολο. Το μεγάλο πρόβλημα για τον Αντώνη Κωνσταντινίδη δεν ήταν ότι δεν είχε γεμάτο βιογραφικό, ούτε τον τρόμαζε η παρθενική εμπειρία στο εξωτερικό. Το δικό του "μείον" ήταν η καταγωγή. "Δεν είναι εύκολο για κάποιον που είναι Κύπριος προπονητής. Υπάρχει δυσπιστία γιατί το κυπριακό μπάσκετ δεν είναι διαδεδομένο. Η εθνικότητα ήταν το πρόβλημα για μένα, όχι το βιογραφικό μου ή οι γνώσεις μου".

Στα 41 του χρόνια εξάλλου είχε πετύχει πολλά. Είχε αγωνιστεί στην αντίστοιχη Α1 της Κύπρου (Ομόνοια, Αχιλλέα Αγρού και Αχιλλέα Καϊμακλίου) ως το 1992, είχε προπονήσει για λίγο στην Ελλάδα (Σούρμενα) και είχε ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του στη Μεγαλόνησο στα τμήματα υποδομής της ΠΑΕΕΚ και της Ομόνοιας. Το 2003 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ομόνοιας Λευκωσίας και εν συνεχεία κατέκτησε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα με την Έθα Έγκωμης. Αυτό το κατόρθωμα τον έφερε στο τιμόνι της Εθνικής Γυναικών και της Εθνικής Ανδρών, αλλά και στο ΑΠΟΕΛ από το 2012 ως το καλοκαίρι που μας πέρασε. Γεμάτο βιογραφικό που τον βοήθησε να κάνει το επόμενο βήμα και να γίνει ο πρώτος Κύπριος προπονητής που καθοδηγεί ευρωπαϊκή ομάδα. Ο δεύτερος μετά τον Λίνο Γαβριήλ (Ετουάλ Σπορτίβ στην Τυνησία) που κάνει καριέρα στο εξωτερικό.

Όπως παραδέχεται όμως "το δύσκολο ήταν να γίνει η αρχή". Την οποία δεν φοβήθηκε ποτέ. Για έναν απλό λόγο: "Το αγαπάω το μπάσκετ. Είναι η αρρώστια μου. Ήρθαν τα αποτελέσματα και νιώθω ότι έπιασα την ευκαιρία από τα μαλλιά".

Τι κρύβεται στο μέλλον πίσω από τα Καρπάθια; Η Ενέρτζια στο τέλος του μήνα θα παίξει στο φάιναλ-φορ του Eurochallenge και θα προσπαθήσει να κλείσει την -ήδη- πιο επιτυχημένη χρονιά της ιστορία της με την καλύτερη θέση στα playoffs. Ο ίδιος ο Αντώνης Κωνσταντινίδης, που έχει ένα χρόνο συμβόλαιο, θα επανεξετάσει το μέλλον του. Θα ρίξει και μια ματιά στην Ελλάδα "που είναι πάντα στο μυαλό μου. Είναι ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα και όλα είναι πιο εύκολα λόγω της γλώσσας". Δεν αγχώνεται όμως. Προέχει το επόμενο ματς με την Ενέρτζια. Η επόμενη προπόνηση. "Έχω υπομονή. Είναι στόχος η διεθνής καριέρα, αλλά δεν με αγχώνει".

Προς το παρών συνεχίζει τη ζωή του στην Τρανσιλβανία, όπου περνάει όλη του την ημέρα με το μπάσκετ. Η οικογένεια του έχει μείνει στην Κύπρο και όπως λέει χαμηλόφωνα "αυτή η κατάσταση με βοήθησε να βελτιωθώ, αφού δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. Όλη μέρα μπάσκετ". Όταν δεν είναι στο γήπεδο, στο πούλμαν ή μπροστά από τον υπολογιστή βλέποντας παιχνίδια, συχνάζει στο El Greco που άνοιξαν δύο Έλληνες, ή κάνει παρέα με τον Κύπριο ποδοσφαιριστή Παρασκευά Χρήστου που αγωνίζεται στην Παντουρί. Απολαμβάνει την -έστω και δύσκολη- αρχή.

Να τι κάνει ένας Κύπριος προπονητής σε μια μικρή ρουμανική πόλη.