Ζάχος Αφρουδάκης: O "Kόκκινος Διάβολος" του Απόλλωνα Σμύρνης

Η οικογένεια Αφρουδάκη έχει γράψει ξεχωριστή ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως έχει καταφέρει να γίνει συνώνυμο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, αφήνοντας μία σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Ο Γιώργος, ο Ζάχος και ο Χρήστος Αφρουδάκης επέλεξαν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα, γράφοντας με "χρυσά γράμματα" το όνομά τους στην ιστορία του ελληνικού πόλο.

Ο Γιώργος αποχώρησε απ’ τη δράση το καλοκαίρι του 2016. Ένα χρόνο αργότερα, έρχεται η σειρά του Ζάχου να κρεμάσει το σκουφάκι του. Ωστόσο, όλα όσα κατάφερε μέσα στην πισίνα δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Ο 37χρονος -πλέον- πολίστας είδε το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Πανηγύρισε, ως παίκτης του Απόλλωνα Σμύρνης, την άνοδο στην Α1 πόλο ανδρών.

Είδε, δηλαδή, την ομάδα της καρδιάς του να ολοκληρώνει έναν μικρό άθλο. Μία ομάδα που ο ίδιος, μαζί με τα αδέρφια του, δημιούργησαν πριν από τέσσερα χρόνια, θέλοντας να κάνουν πραγματικότητα την επιθυμία του παππού τους. Κι όχι μόνο έφεραν εις πέρας την αποστολή, αλλά, πλέον, έχουν θέσει ως στόχο να διατηρήσουν τον Απόλλωνα στην κορυφαία εθνική κατηγορία και παράλληλα να τον μετατρέψουν σε μία υπολογίσιμη δύναμη.

Με αφορμή το σπουδαίο επίτευγμα, ο Ζάχος Αφρουδάκης μιλάει στο Sport24.gr για το "happy end", όπως το χαρακτηρίζει, της καριέρας του. Αναλύει τους λόγους που "δέθηκε" με τον Απόλλωνα, τονίζει πως του ήταν αδύνατον να υποστηρίξει μία μεγάλη ελληνική ομάδα, ενώ κάνει ειδική μνεία στη δημιουργία του κολυμβητήριου στη Ριζούπολη, το οποίο "είναι πιο σημαντικό ακόμη κι απ' την άνοδο στην Α1".

Παράλληλα, μιλάει για τη σχέση με τα αδέρφια του, απαντά στο αν ζήλεψε ποτέ τις επιτυχίες τους, χαρακτηρίζει "προέκταση της οικογένειάς του" τη Βουλιαγμένη, ενώ αποκαλύπτει τη μεγάλη αγάπη του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία υποστηρίζει φανατικά γιατί βρήκε στην αγγλική ομάδα πολλά στοιχεία του εαυτού του.

Καταρχάς, θέλω να μου πεις λίγα λόγια για την προσπάθεια που γίνεται στον Απόλλωνα.

"Είμαστε μία οικογένεια που λατρεύουμε τον αθλητισμό. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα αθλήματα. Από μικροί είμαστε Απολλωνιστές γιατί η καταγωγή του παππού μας ήταν απ’ τη Σμύρνη. Είναι η ομάδα της προσφυγιάς. Ως οικογένεια έχουμε το... αγγλικό μοντέλο στο μυαλό μας. Δηλαδή, ακολουθούμε την ομάδα μας, απ’ όπου κι αν έρχεται. Δυστυχώς στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού οι περισσότεροι υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Αντίθετα, στην Αγγλία βλέπεις γεμάτα γήπεδα μέχρι και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Ο καθένας στηρίζει την ομάδα της περιοχής του.

Όσον αφορά στον Απόλλωνα, πρόκειται για μία ταλαιπωρημένη ομάδα. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύει κι η ιστορία της, αφού πρόκειται για έναν προσφυγικό σύλλογο. Όταν ήρθε η ομάδα στην Ελλάδα, ύστερα απ’ την Μικρασιατική καταστροφή, έγινε ένα σημαντικό λάθος, το οποίο αναγνωρίζουν οι περισσότεροι Απολλωνιστές. Το γήπεδο έγινε στη Ριζούπολη παρά το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων ζούσε στην Καισαριανή και το Βύρωνα. Το συγκεκριμένο γεγονός είχε ως αποτέλεσμα, χρόνο με το χρόνο, η ομάδα να χάσει τους οπαδούς της.

Προσωπικά, θυμάμαι, ως πιτσιρικάς, να πηγαίνω στο γήπεδο και να είναι γεμάτο. Χρόνο με το χρόνο, σε συνδυασμό με κάποιες άσχημες χρονιές του ποδοσφαιρικού τμήματος, ο κόσμος μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα, πολλά νέα παιδιά της περιοχής άρχισαν να 'διαιρούνται' στις μεγάλες ομάδες, οι οποίες είναι πόλος έλξης λόγω των επιτυχιών.

Πριν από αρκετά χρόνια, ο παππούς μας, κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης, μας ζήτησε, κάποια στιγμή, να δημιουργήσουμε ένα τμήμα υδατοσφαίρισης στον Απόλλωνα. Έτσι, ύστερα από πρωτοβουλία -κυρίως- του Γιώργου βάλαμε μπροστά το σχέδιο πριν από περίπου τέσσερα χρόνια. Το κίνητρό μας ήταν να μην χαθεί ο Απόλλων, διότι, κάποια στιγμή, το ποδοσφαιρικό τμήμα είχε φτάσει μέχρι τις ερασιτεχνικές κατηγορίες και κινδύνευε με αφανισμό.

Ξεκινήσαμε, ως ομάδα, απ’ την 4η εθνική κατηγορία, με αθλητές κυρίως παιδιά που αγωνίζονταν μαζί μας στη Βουλιαγμένη και μέσα σε τέσσερα χρόνια καταφέραμε να την οδηγήσουμε στην Α1. Το δύσκολο, βέβαια, είναι η διάρκεια και γι’ αυτό θα παλέψουμε τα επόμενα χρόνια".

Περιέγραψε μου τα συναισθήματά σου μετά την άνοδο του Απόλλωνα στην Α1.

"Πέρυσι είχαμε ένα ατυχές αποτέλεσμα με τον Απόλλωνα, καθώς δεν καταφέραμε να ανέβουμε στην Α1 την τελευταία αγωνιστική. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα φέτος να αγωνιστώ με την ομάδα της καρδιάς μου και να την βοηθήσω να ανέβει στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού πόλο. Αποτελούσε έναν... οικογενειακό στόχο. Ήθελα κι εγώ απ’ την πλευρά μου να συνεισφέρω, πέρα από διοικητικά και αγωνιστικά για να θυμάμαι πως αποτέλεσα μέλος της ομάδας που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α1. Βέβαια, τη φετινή χρονιά κατάλαβα πως το να είσαι παράγοντας είναι όντως πιο δύσκολο απ’ το να είσαι παίκτης (σ.σ. γέλια)".

Πόσο δύσκολο ήταν για έναν αθλητή του επιπέδου σου να αγωνιστεί σε χαμηλότερη κατηγορία;

"Ήταν μία εύκολη απόφαση. Η αλήθεια είναι πως η κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ τον αθλητισμό και δη το πόλο, με αποτέλεσμα η ‘ψαλίδα’ μεταξύ της Α1 και της Α2 να έχει κλείσει σημαντικά. Το θετικό είναι πως, πλέον, υπάρχουν ομάδες που δουλεύουν τις υποδομές τους. Παλαιότερα στις μικρότερες κατηγορίες αγωνίζονταν... γερόλυκοι και παιδιά που είτε είχαν ξεμείνει από στόχους, είτε δεν μπορούσαν να σταθούν στο κορυφαίο επίπεδο. Πλέον, αυτό δεν ισχύει.

Έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια να δημιουργηθούν αξιόλογες ακαδημίες και να αναδειχθούν νέα παιδιά, το οποίο σημαίνει πως τόσο στην Α2 όσο και σε χαμηλότερες κατηγορίες υπάρχουν ομάδες επιπέδου. Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν ήταν μία δύσκολη απόφαση να αγωνιστών με τον Απόλλωνα στην Α2. Δεν το σκέφτηκα -σχεδόν- καθόλου και δεν με ένοιαζε κιόλας. Στόχος μου ήταν να ανέβει ο Απόλλων στην Α1. Ούτως ή άλλως, παρότι έκανα πάνω από 25 χρόνια πρωταθλητισμό, για εμένα το πόλο ήταν, πάνω απ’ όλα, τρόπος ζωής. Άλλωστε, στον αθλητισμό λίγες είναι οι καλές στιγμές".

Ο Γιώργος πώς ήταν ως παράγοντας τη φετινή σεζόν; Πώς τον έζησες;

"Ήταν αρκετά αγχωμένος. Φέτος, όπως σου προείπα, κατάφερα να δω κι απ’ τις δύο όψεις το νόμισμα. Άλλωστε, αυτός ήταν κι ένας απ’ τους λόγους που αποφάσισα να αγωνιστώ με τον Απόλλωνα. Είχα τόσο άγχος την περυσινή χρονιά που είπα πως δεν πρόκειται να ξαναπεράσω κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον, όχι ως εξωτερικός παρατηρητής. Ήθελα να το ζήσω από μέσα".

Παράλληλα, έχετε δημιουργήσει και μία πολύ καλή ακαδημία.

"Ναι, είμαστε υπερήφανοι γιατί, συγχρόνως με την άνοδο της ομάδας στην Α1, καταφέραμε να δημιουργήσουμε στη Ριζούπολη, κάτω απ’ τη θύρα 8 του γηπέδου, ένα μικρό κολυμβητήριο. Στόχος μας είναι να φέρουμε τα παιδιά κοντά στο πόλο και να βγάλουμε τα νέα... Απολλωνάκια. Θεωρώ μεγαλύτερη επιτυχία την κατασκευή του κολυμβητήριου ακόμη κι απ’ την άνοδο στην Α1. Ελπίζω και εύχομαι να είναι ένα έργο που θα μείνει για πάντα και θα το θυμούνται όλοι οι Απολλωνιστές.

Το να ανέβει μία ομάδα στην Α1 δεν είναι δύσκολο. Το έχουμε δει το συγκεκριμένο εγχείρημα και στο παρελθόν από άλλες ομάδες. Το δύσκολο είναι η παραμονή στο κορυφαίο επίπεδο. Θέλουμε ο Απόλλων να γίνει μία σταθερή δύναμη του ελληνικού πόλο. Επίσης, είναι πολύ όμορφο το γεγονός πως για πρώτη φορά απ’ το 1891, δύο τμήματα του Απόλλωνα θα βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία, αφού και η ποδοσφαιρική ομάδα πανηγύρισε την άνοδο στη Super League".

Δεν θα μπορούσα να υποστηρίζω μεγάλη ομάδα

Ως παιδιά, πόσο δύσκολο ήταν να παραμείνετε Απολλωνιστές, ειδικά σε μία περίοδο που ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον;

"Η αλήθεια είναι πως έχουμε φάει πολύ... δούλεμα στα παιδιά μας χρόνια. Θυμάμαι, χάραζα το θρανίο και έγραφα ‘Απόλλων’ και όλοι γνώριζαν πως ήμουν εγώ. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να παραμείνει Απόλλων. Ωστόσο, όταν γυρίζω πίσω και σκέφτομαι το παιδικά μου χρόνια, τα οποία ήταν συνυφασμένα με τον Απόλλωνα, αισθάνομαι δικαιωμένος. Δεν αλλάζω με τίποτα τη χαρά που ένιωθα όταν παίρναμε ένα θετικό αποτέλεσμα απέναντι στις μεγάλες ομάδες. Ήταν οι μοναδικές ημέρες που ξυπνούσα πιο νωρίς για να πάω στο σχολείο (σ.σ. γέλια). Βέβαια, όπως σου είπα και προηγουμένως, οι πίκρες στον αθλητισμό είναι περισσότερες. Όμως, συμβιβάζεσαι με το γεγονός πως αυτή είναι η ομάδα σου.

Θυμάμαι, το 1995, ήμουν 1η Λυκείου και πήγα στη Λιβαδειά, παρότι την επόμενη ημέρα έδινα εξετάσεις, προκειμένου να δω τον Απόλλωνα που με νίκη θα έβγαινε Ευρώπη. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να υποστηρίζω μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα γιατί θεωρώ πως είναι λάθος όλο το στήσιμο του αθλητισμού. Με καλύπτει το γεγονός πως υποστηρίζω την ομάδα των προγόνων μου. Με εκφράζει αυτό που εκπροσωπεί ο Απόλλων. Δεν επρόκειτο να γίνω μία ομάδα επειδή πήρε ένα πρωτάθλημα. Ούτε εγώ, ούτε τα αδέρφια μου. Όταν ανέλαβε ο κ. Βελλής την ομάδα μάς είχε πιάσει μία... τρέλα και πηγαίναμε σε όλα τα γήπεδα. Είχαμε αποκτήσει τεράστιο κίνητρο να βρισκόμαστε κοντά στην ομάδα. Επίσης, σε προσωπικό επίπεδο, μάς βοήθησε απεριόριστα με το τμήμα του πόλο. Αν δεν υπήρχε αυτός, τότε το τμήμα του πόλο θα ήταν απλά μία ιδέα. Οι Απολλωνιστές οφείλουν πολλά στον κ. Βελλή. Είναι ντόμπρος και ρομαντικός άνθρωπος".

Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία οικογένεια που το αγαπημένο άθλημα είναι το πόλο και παράλληλα και τα τρία παιδιά να ασχολούνται επαγγελματικά με το άθλημα;

"Πραγματικά ήταν αστείο το γεγονός πως ξυπνούσαμε μαζί, πηγαίναμε παρέα στην προπόνηση και επιστρέφαμε μαζί σπίτι. Όταν πήρε ο καθένας τον δρόμο του και φύγαμε απ’ το πατρικό μας το ίδιο διαφορετικά, γιατί είναι σύνηθες αδέρφια να ασχολούνται μ’ ένα άθλημα. Βέβαια, ήταν αρκετά περίεργο όταν παίζαμε αντίπαλοι. Όμως, λόγω της κούρασης, του άγχους και του κινήτρου, εκείνη την ώρα δεν το σκεφτόμασταν συναισθηματικά. Το δύσκολο ήταν πριν και μετά, καθώς κι η διαχείριση, αφού, όπως είναι λογικό, κάποιος θα έχανε και κάποιος θα κέρδιζε. Ήταν λεπτές οι ισορροπίες".

Συνυπήρξατε κι οι τρεις στη Βουλιαγμένη. Είχατε αναπτύξει κώδικες επικοινωνίας μέσα στο νερό;

"Ναι, σίγουρα. Ειδικά με τον Γιώργο, που παίξαμε προς στο τέλος της καριέρας μας και στον Παναθηναϊκό μαζί, ένιωθα πως μπορούσα να συνεννοηθώ. Καταλάβαινα την επόμενη κίνησή του. Υπήρχε διαφορετικός κώδικας επικοινωνίας κι αυτό μας βοηθούσε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού".

Στα πρώτα βήματα της καριέρας σου πανηγύρισες τον ευρωπαϊκό τίτλο με τη Βουλιαγμένη. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό το επίτευγμα;

"Πρόκειται για μία τεράστια επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού. Εγώ είχα συμμετοχή στην ομάδα, παρότι ήμουν ακόμα στο σχολείο. Μπορεί να μην είχα πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά τότε ήταν πολύ σημαντικό να αποτελείς έστω μέλος αυτής της ομάδας. Δεν σου κρύβω πως για να αποτελέσω κομμάτι αυτής της ομάδας είχα ανέβει και κατέβει αρκετά... βουνά. Είχα ξεπεράσει πολλά παιδιά της ηλικίας μου. Η συγκεκριμένη επιτυχία ήταν οδηγός για αρκετά παιδιά προκειμένου να ασχοληθούν με το πόλο, ειδικά απ’ την στιγμή που κατακτήσαμε το τρόπαιο μόνο με γηγενείς παίκτες. Αυτός ο τίτλος με βοήθησε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό.

Συνήθως, σε μία οικογένεια, όταν ξεχωρίζει ένα παιδί, είναι πιο εύκολο για τα υπόλοιπα να απογοητευθούν και να παραιτηθούν. Ο Γιώργος κι ο Χρήστος έφτασαν σε ένα top επίπεδο. Έγιναν παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Αντίθετα, εμένα ο συγκεκριμένος τίτλος με κράτησε προκειμένου να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ για 25 συναπτά έτη. Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ ανταγωνιστικός. Πάντα χαιρόμουν με τις επιτυχίες των αδερφών μου. Μπορεί να μην κατάφερα να αγωνιστώ ποτέ στην Εθνική Ανδρών, αλλά κάνω 22 χρόνια πρωταθλητισμό. Είναι δύσκολο διότι μιλάμε για ένα ερασιτεχνικό άθλημα, αλλά, παράλληλα, αποδεικνύει πως είχα ένα δυνατό χαρακτήρα".

Δεν είδα ποτέ ανταγωνιστικά τα αδέρφια μου, πάντα χαιρόμουν για τις επιτυχίες τους

Είπες προηγουμένως πως "χαιρόμουν με τις επιτυχίες των αδερφών μου". Υπήρξε κάποια στιγμή που να τους ζήλεψες ή ένιωθες πάντα χαρά για τα κατορθώματά τους;

"Δεν υπήρξα ποτέ ανταγωνιστικός. Ίσως να είναι κι ένα αρνητικό του χαρακτήρα μου, αλλά δεν το έβλεπα ποτέ ανταγωνιστικά. Πάντα χαιρόμουν, πάντα ήθελα το καλύτερο γι’ αυτούς και πάντα είχα άγχος προκειμένου να τα πάνε καλά. Επειδή ήμουν μέσα στο πόλο, αισθανόμουν πως συμμετείχα κι εγώ στις επιτυχίες τους".

Τι είναι για εσένα η Βουλιαγμένη, τόσο ως τόπος όσο κι ως ομάδα;

"Η Βουλιαγμένη είναι η... προέκταση της οικογένειάς μου. Εδώ μεγαλώσαμε, στον Όμιλο πήγαμε σε ηλικία εφτά ετών κι εγώ, προσωπικά, έφυγα απ’ τη Βουλιαγμένη στα 29 μου. Για 22 χρόνια ήμουν σπίτι-προπόνηση, προπόνηση-σπίτι. Παλαιότερα, χαριτολογώντας, λέγαμε πως είμαστε... χωριάτες γιατί είναι τόσο όμορφο το μέρος, κάναμε τόσες ώρες προπόνηση, που δεν είχες το κουράγιο να πας κάπου αλλού μετά. Πολλές φορές νιώθαμε πως είμαστε σε νησί. Παρόλο που φέτος θα είμαστε "αντίπαλοι" με τη Βουλιαγμένη λόγω του Απόλλωνα, εγώ δεν μπορώ να το δω έτσι. Ποτέ δεν ένιωσα αντίπαλος της Βουλιαγμένης, ακόμα κι όταν έπαιξα στο Φάληρο ή τον Παναθηναϊκό. Για εμένα ο Απόλλων κι η Βουλιαγμένη είναι ταυτόσημες έννοιες".

Σε τι επίπεδο θεωρείς πως βρίσκεται το ελληνικό πόλο; Έχει κάνει βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια;

"Το ελληνικό πόλο ήταν, είναι και θα είναι πάντα σε πολύ υψηλά επίπεδα και στάνταρ σε σχέση μ’ οτιδήποτε άλλο γίνεται στην Ελλάδα. Το καλό είναι πως βλέπω νέα παιδιά να ασχολούνται όλο και περισσότερο με το άθλημα. Πριν από ένα μήνα έγινε ένα διεθνές τουρνουά για παιδιά από εννιά έως έντεκα ετών στην Αθήνα και μου έκανε εντύπωση πως ήρθε μία ομάδα απ’ τη Λάρισα, η ΝΕ Λαρίσης, με 40 παιδάκια. Η αλήθεια είναι πως στην εποχή μας δεν ασχολούνταν τόσο πολλά παιδάκια. Πλέον, όμως, αρκετοί γονείς έχουν στείλει τα παιδιά τους στο πόλο. Το σίγουρο είναι πως η Ελλάδα δεν σταματάει να παράγει ταλέντα".

Γιατί πιστεύεις πως το πόλο δεν έχει την προβολή που του αξίζει;

"Καταλαβαίνω πως το πόλο δεν ‘πουλάει’ όσο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, αλλά αν είχε τη βοήθεια που έχουν τα δύο προαναφερθέντα αθλήματα, τότε η Ελλάδα θα είχε περισσότερες επιτυχίες και διακρίσεις. Σίγουρα, στο θέμα του promotion έχει μεγάλη ευθύνη κι η Ομοσπονδία. Δυστυχώς δεν υπάρχουν κίνητρα γι’ αυτά τα παιδιά. Όταν πήγαινα σχολείο, ξυπνούσα απ’ τις 5:30 και πήγαινα να κάνω προπόνηση στις 6:00 στο ανοιχτό κολυμβητήριο. Πλέον, δεν είναι εύκολο για τους γονείς, λόγω και της οικονομικής κρίσης, να κάνουν τέτοιες θυσίες. Το μοναδικό θετικό, σε σχέση με τη δική μας εποχή, είναι πως πλέον παίρνουν υποτροφίες και πηγαίνουν στις ΗΠΑ".

Απ' την πλευρά σας, τι μπορείτε να κάνετε εσείς οι αθλητές;

"Για να κάνουμε και χιούμορ, την καλύτερη κίνηση έκανε ο Κοκκινάκης που πήγε στο Survivor (σ.σ. γέλια). Γενικά, οι άνθρωποι που ασχολούνται με το πόλο είναι δυναμικοί χαρακτήρες. Διαφορετικά είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες της προπόνησης, αλλά και των αγώνων. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σου πω ότι αρκετές κορυφαίες ισπανικές ομάδες στο ποδόσφαιρο προσλαμβάνουν πρώην πολίστες. Κορυφαίο παράδειγμα είναι ο Μανουέλ Εστιάρτε, ο οποίος αποτελεί στενό συνεργάτη του Πεπ Γκουαρδιόλα απ’ το 2008 μέχρι και σήμερα.

Δυστυχώς, όπως λέμε, ο πολίστας πεθαίνει δύο φορές. Τη δεύτερη φορά είναι αναγκασμένος να δημιουργήσει απ’ το μηδέν μία νέα ζωή, αφού τα χρήματα που έχει αποκτήσει απ’ το πόλο δεν είναι ικανά για να τον ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής του. Κανείς, όσο καλός κι αν είναι, μπορεί να λύσει το θέμα της διαβίωσής του. Δεν είναι όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Γι’ αυτό το λόγο δεν βλέπεις και πολλούς πολίστες σε θέση-κλειδιά".

Θα ήθελες τα παιδιά σας να ασχοληθούν με το πόλο;

"Κοίταξε, είναι μία ωραία ερώτηση. Προς το παρόν, ο Γιώργος, που είναι κι ο μοναδικός απ’ τους τρεις μας που έχει κάνει παιδιά, έχει δείξει πως δεν θα ήθελε τα παιδιά του να ασχοληθούν με το πόλο. Ο γονιός, όπως καταλαβαίνεις, θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Προσωπικά, δεν το έχω σκεφτεί. Συνήθως το σκέφτεσαι όταν κάνεις παιδιά".

Βρήκα στη Γιουνάιτεντ πολλά στοιχεία του εαυτού μου

Ασχολείσαι με άλλα σπορ; Παρακολουθείς ποδόσφαιρο, μπάσκετ;

"Παρακολουθώ τα πάντα. Ειδικά ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Μ’ ενδιαφέρουν όλα τα αθλήματα. Είμαι φίλαθλος. Βέβαια, λατρεύω την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Γενικά, έχω έναν τρόπο ζωής που είναι παντού ο ίδιος. Προσωπικά, έγινα Γιουνάιτεντ όχι επειδή μεγάλωσα στα... στενά του Μάντσεστερ, αλλά εξαιτίας της μεγάλης ανατροπής που έκανε στον τελικό του Champions League κόντρα στην Μπάγερν το 1999. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Καταρχάς, θεωρώ τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον πιο επιτυχημένο προπονητή όλων των εποχών σε όλα τα αθλήματα. Ο Φέργκιουσον κατάφερε, παρά την ηλικία του, να έχει διάρκεια ως προπονητής.

Οι καλοί προπονητές βρίσκουν το μυστικό της επιτυχίας, μένουν σε αυτό και μετά από κάποια χρόνια επειδή γίνονται εγωιστές παύουν να εξελίσσονται με αποτέλεσμα να τους ξεπεράσει το ίδιο το άθλημα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Αντίθετα, ο Φέργκιουσον μπορούσε να μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε χρονιάς. Άλλαζε στυλ, ήταν κυνηγός ταλέντων και έκανε μεταγραφές που έμειναν στην ιστορία. Στο μυαλό μου, η Γιουνάιτεντ θυμίζει τη Βουλιαγμένη. Το 'μπέμπηδες' ήταν ψευδώνυμο και των δύο ομάδων. Παράλληλα και οι δύο στηρίζονταν και στηρίζονται σε νέους παίκτες απ’ τις ακαδημίες τους.

Βλέπεις τώρα, για παράδειγμα, πως στη Γιουνάιτεντ αγωνίζονται ο Λίνγκαρντ, ο Ράσφορντ κι ο Σμόλινγκ. Επίσης, μ’ αρέσει το promotion της ομάδας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη φανέλα με το Νο.7. Τέλος, μ’ αρέσει πολύ και το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα. Βέβαια, πέρυσι, πόνεσαν τα μάτια μας με τον Μουρίνιο (σ.σ γέλια). Γενικά, βρήκα στη Γιουνάιτεντ πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Ίσως, να ήθελα να είμαι και με μία μεγάλη ομάδα. Βέβαια, ο Απόλλων είναι μεγάλη ομάδα".

Η περυσινή ήταν η τελευταία σεζόν στις πισίνες; Έχεις αποφασίσει να σταματήσεις;

"Όπως σου είπα και πριν, ο αθλητής πεθαίνει δύο φορές. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να είχα σταματήσει από πέρυσι, όταν ο Απόλλων δεν κατάφερε να ανέβει στην Α1. Όμως, δύο-τρεις ημέρες μετά το αρνητικό αποτέλεσμα απέκτησα ένα τρομερό κίνητρο να αγωνιστώ γι’ ακόμα μία σεζόν, αυτή τη φορά με το σκουφάκι του Απόλλωνα. Ήθελα να έχω ένα ιδανικό φινάλε με την ομάδα της καρδιάς μου, όπως και συνέβη.

Είναι ωραίο να έχεις happy end στην καριέρα σου. Νομίζω, πλέον, πως δύσκολα θα βρω κίνητρο να συνεχίσω γι’ ακόμα μία σεζόν. Είμαι 37 ετών και παίζω απ’ τα 16 στην Α1. Θέλω να δώσω την ευκαιρία σε νέα παιδιά να αποκτήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται να αφήσω τον αθλητισμό. Αυτές είναι οι σκέψεις μου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Άλλωστε, ποτέ δεν πίστευα πως θα παίξω στον Απόλλωνα. Τελικά, τα κατάφερα (σ.σ. γέλια)".

Σε περίπτωση, λοιπόν, που σταματήσεις, πώς θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος;

"Πάντα ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θέλω να με θυμάται ο κόσμος. Θέλω να με θυμάται όπως ήμουν. Με τα καλά, τα κακά, τα θετικά, τα αρνητικά... Έκανα κάτι που μου άρεσε. Ποτέ δεν κοίταζα να αρέσω στους άλλους. Το έκανα με την καρδιά μου".

Photo Credits: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson