Υπάρχουν 1000+1 κοσμητικά επίθετα τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει ή τουλάχιστον να προσεγγίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό που πρεσβεύει στην ιστορία του "βασιλιά των σπορ" ο Ζινεντίν Ζιντάν (ας μην ξεχνάμε/ξεχνάτε ότι πρόκειται για τον κορυφαίο Ευρωπαΐο ποδοσφαιριστή στα πρώτα 50 χρόνια από την ίδρυση της UEFA, όπως αναδείχτηκε σε ηλεκτρονική ψηφοφορία το 2004 όπου άφησε πίσω του Κρόιφ και Μπεκενμπάουερ), ωστόσο ας ξεκινήσουμε με μερικά που του έχουν προσάψει μερικοί από τους εκλεκτούς συναδέλφους του.

Για τον Τιερί Ανρί ο οποίος τον χόρτασε ως συμπαίκτη στην Εθνική Γαλλίας (αντάμωσαν και στη Γιουβέντους στο πολύ σύντομο πέρασμα του "Τιτί" από το Πιεμόντε) ήταν ο "Θεός", για τον Πελέ ήταν "Άρχοντας" και για τον... πρόδρομό του σε Γιουβέντους και εθνική ομάδα, Μισέλ Πλατινί, ο Ζιζού ήταν απλά "Ο Βασιλιάς". Όσο για μία από τις μεγαλύτερες βεντέτες των ευρωπαϊκών γηπέδων τα τελευταία δέκα χρόνια, τον "πολύ" Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς " Ο Ζιντάν ήταν από αλλον πλανήτη. Όταν κατέβαινε στο χορτάρι οι άλλοι 10 τύποι που ήταν στην ομάδα του γινόντουσαν ξαφνικά καλύτεροι. Είναι τόσο απλό".

Τόσο απλός και ταυτόχρονα τόσο σύνθετος ήταν και ο ίδιος Ζιντάν, αν αναλογιστεί κανείς ότι είχε αμέτρητους τρόπους για να ξεδιπλώσει το ταλέντο, τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του πάνω στο χορτάρι σε βαθμό που προκαλούσε πονοκεφάλους στους αντιπάλους και την ίδια στιγμή τα έκανε όλα να φαίνονται εξαιρετικά απλά, προφανώς για να διευκολύνονται και να αποχωρούν ευεργετημένοι στο τέλος κάθε ποδοσφαιρικής βραδιάς οι συμπαίκτες του. Μπορεί πάντως εν έτει 2014 και σχεδόν οκτώ χρόνια από το τελευταίο επίσημο ματς στην καριέρα του να φαντάζουν όλα ειδυλλιακά και παραμυθένια, ωστόσο ΔΕΝ ήταν.

Το ταλέντο (έμφυτο γαρ) ήταν πάντα εκεί για τον Ζιντάν όμως για να φτάσει εκεί που έφτασε και να βλέπει το πρόσωπό του στο κάδρο των "μεγάλων της στρογγυλής Θεάς" το μπόλιασε με τόνους ιδρώτα.

Τίποτα δεν του δόθηκε, τίποτα δεν του χαρίστηκε, τίποτα δεν του στρώθηκε στα πόδια του. Το πάλεψε, το πίστεψε, το κυνήγησε και τελικά κατάφερε μετά από 17 χρόνια επαγγελματικής καριέρας να κάνει πραγματικότητα αυτό που για όλους τους κοινούς θνητούς μοιάζει με όνειρο...

Να θεωρείται αυτό που στην πατρίδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, την Αγγλία, αποκαλούν "True Legend", δηλαδή πραγματικός θρύλος. Γράψαμε όμως σε μερικές αράδες παραπάνω πως το μονοπάτι προς τη δόξα ήταν αρκετά ανηφορικό και αυτό το διαπίστωσε από τα πρώτα βήματα της ζωής του πριν ακόμα κυλήσει στο αίμα του το "μικρόβιο" της στρογγυλής Θεάς.

Γεννήθηκε το 1972 στο Καστελάν της Μασσαλίας (όντας ο νεότερος από τα πέντε συνολικά παιδιά της οικογένειας) με τους γονείς του Σμαΐλ και Μαλίκα να έχουν αφήσει την Βόρεια Αλγερία το 1953, λίγο πριν το ξεκίνημα του Αλγερινού πολέμου, και να βρίσκουν καταφύγιο ως μετανάστες στη Γαλλία. Ο πατέρας του δούλευε ως αποθηκάριοςκαι νυχτοφύλακας σε πολυκατάστημα και η μητέρα του μεγάλωσε στο σπίτι και τα πέντε παιδιά της οικογένειας, με το ζευγάρι να καταφέρνει να τα βγάζει πέρα υπό αντίξοες συνθήκες: σε μία γειτονιά φημισμένη για τον υψηλό βαθμό εγκληματικότητας και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.

Στο Καστελάν και σε ηλικία μόλις πέντε ετών κλώτησε για πρώτη φορά το τόπι ο μικρός "Ζιζού", στα 10 του εντάχτηκε στην ομάδα junior της περιοχής US Saint-Henri, ενώ ενάμιση χρόνο αργότερα μετακόμισε στην SO Septèmes-les-Vallons όταν ο προπονητής της έπεισε τον διευθυντή της ομάδας να "γραπώσει" το νεαρό φυντάνι.

Εκεί έμεινε μέχρι την ηλικία των 14, για να πάρει μέρος το 1986 σε ένα προπονητικό καμπ που κράτησε τρεις ημέρες, υπό την αιγίδα της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, και εκεί να θαμπώσει τον σκάουτ της ομάδας των Καννών και παλιό άσο, Ζαν Βορό, που έκανε εισήγηση στους παράγοντες της ομάδας για να αποκτηθεί χωρίς χρονοτριβή.

Πίστεψαν στην αξία του και δικαιώθηκαν για την στήριξή τους

Κάπου εκεί μπορεί κάποιος να βάλει την πρώτη κουκίδα και να πει πως το ταξίδι του Ζιντάν προς τον κόσμο το ποδοσφαίρου είχε ξεκινήσει. Μόνο που δεν είχε first-class ticket αλλά χρειαζόταν να φτάνει σε υψηλά standards απόδοσης για να νικάει όχι μόνο τους αντιπάλους πάνω στο χορτάρι αλλά και τους ανεγκέφαλους έξω από αυτό που δεν μπορούσαν να "αποδεχτούν" την αλγερινή καταγωγή του και τον έβλεπαν -με το δικό τους φτωχό μυαλό- ως παίκτη δεύτερης κατηγορίας.

Ο ίδιος πάντως έκανε άκρως εντυπωσιακό ξεκίνημα, καθώς από εκεί που μοιραζόταν έναν ξενώνα μαζί με άλλα 20 παιδιά της ακαδημίας (είχε ήδη αφήσει τους δικούς του για να ακολουθήσει το όνειρο) δέχτηκε την καθόλα τιμητική πρόταση από τον διευθυντή των Καννών και πήγε να μείνει με την οικογένειά του.

Με τους ανθρώπους της ομάδας να τον περιβάλλουν με αγάπη πιστεύοντας πως είχαν στα χέρια τους ένα ακατέργαστο διαμάντι, ο Ζιντάν αντλούσε μεγάλη ψυχική δύναμη ώστε να υπομένει πολλά: ακόμα και τις προσβολές που άκουγε για την οικογένειά του πάνω στο χορτάρι και έξω από αυτό.

Κάποιες φορές δεν άντεχε, "έσπαγε" και έτρωγε τιμωρίες (όπως για παράδειγμα όταν έριξε μπουνιά σε αντίπαλο επειδή κορόιδεψε την καταγωγή του ή όταν επιτέθηκε φραστικά σε θεατές που προσέβαλαν τους Αλγερινούς γονείς του), με τον πρώτο του προπονητή Ζαν Βορό να τον ενθαρρύνει από τη δική του πλευρά να διοχετεύει αυτό το θυμό και αυτή την επιθετικότητα μέσα στο παιχνίδι...

Το επόμενο βήμα στην καριέρα του άκουγε στο όνομα Μπορντό, με τους Γιρονδίνους να είναι το σπίτι του από το 1992 μέχρι το 1996, σε μία τετρατία όπου συντελέστηκε η πρώτη και σημαντικότερη ποδοσφαιρική του ωρίμανση. Στην τελευταία του σεζόν εντός των συνόρων οδήγησε τη Μπορντό ως τον τελικό του Κυπέλλου UEFA όπου έχασε το τρόπαιο σε διπλούς αγώνες από την πανίσχυρη Μπάγερν Μονάχου, με τη φήμη του πάντως να έχει ταξιδέψει στην Αγγλία μέσω της σύραγγας της Μάγχης έναν χρόνο νωρίτερα.

Τότε τρεις αγγλικές ομάδες είχαν την ευκαιρία να κερδίσουν τον πρώτο αριθμό του λαχείου αλλά προτίμησαν να πετάξουν την τύχη τους στα σκουπίδια.

Η μία από αυτές ήταν η Μπλάκμπερν καθώς όταν ο Κένι Νταγλκλίς εξέφρασε την επιθυμία να πάρει "πακέτο" από τη Μπορντό Ζιντάν και Ντουγκαρί η απάντηση που πήρε από τον πρόεδρο και ιδιοκτήτη Τζακ Γουόκερ ήταν επική: "Γιατί θες να υπογράψουμε τον Σέργουντ όταν έχουμε τον Τιμ Σέργουντ;" Παρόμοιο ποδοσφαιρικό έγκλημα διέπραξε και η Νιούκαστλ λίγους μήνες αργότερα, καθώς τους προτάθηκε ο Ζιντάν από μάνατζερ έναντι 1,2 εκατομμυρίων λιρών και εκείνοι τον απέρριψαν αφότου πρώτα τον είδαν από κοντά, με την αιτιολογία πως "δεν είναι αρκετά καλός για το αγγλικό ποδόσφαιρο".

Ακόμα πάντως και πιο πετυχημένη ομάδα επί εποχής Premier League, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχε προσπεράσει "ελαφρά τη καρδία" την περίπτωσή του λίγα χρόνια νωρίτερα, με τον νεοφερμένο στο "Ολντ Τράφορντ" Καντονά να τον προτείνει στον Φέργκιουσον αλλά εκείνον να κάνει κίνηση για άλλον παίκτη. Anyway που λένε και οι Άγγλοι, ο Ζιντάν δεν έγινε ποτέ Καντονά, δεν μετακόμισε στην Αγγλία, αλλά το 1996 έχοντας για "προίκα" το βραβείο το καλύτερου παίκτη της χρονιάς στη Ligue 1 έκανε το άλμα στη Γιουβέντους.

Το να παίρνεις μεταγραφή στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι και των πολλών σπουδαίων άσων εκείνης της εποχής (Ντελ Πιέρο, Βιέρι, Μπόκσιτς μερικοί μόνο από αυτούς) δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, όμως ο Ζιντάν ήταν καταδικασμένος να πρωταγωνιστήσει. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε η συλλογή τροπαίων που έκανε για μία πενταετία στο Τορίνο. Πήρε δύο σερί πρωταθλήματα, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό, ήταν φιναλίστ σε δύο συνεχόμενους τελικούς Champions League ενώ σε ατομικό επίπεδο σάρωσε τα πάντα: δύο φορές κορυφαίος παίκτης στον κόσμο για τη FIFA, 1 Χρυσή Μπάλα, 1 χρονιά καλύτερος παίκτης της Serie A, δύο χρονιές καλύτερος ξένος παίκτης της Serie A...

Στα 29 του και δέκα χρόνια μετά το πρώτο του επίσημο γκολ στις Κάννες, ο Ζιντάν είχε φτάσει στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ σε ατομικό επίπεδο οπότε ήταν και η πλέον κατάλληλη στιγμή για να προστεθεί το τελευταίο κομμάτι στο παζλ της εκθαμβωτικής καριέρας του. Και τι κομμάτι... Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε ξεκινήσει έναν χρόνο νωρίτερα (πληρώνοντας την εξωπραγματική ρήτρα του Λουίς Φίγκο στη Μπαρτσελόνα) την προσπάθεια υλοποίησης ενός μεγαλεπήβολου project (λέγε με γκαλάκτικος) και στο πλαίσιο αυτό ο Φλορεντίνο Πέρεθ πραγματοποίησε την ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών, δίνοντας 75.000.000 ευρώ στη Γιούβε για τον Ζιντάν.

Και μπορεί η Ρεάλ να είχε ονειρευτεί ακόμα περισσότερα μεγαλεία με την παρουσία στην ίδια ομάδα των Φίγκο, Ζιντάν, Ρονάλντο και Μπέκαμ ωστόσο ο Γάλλος άσος μόνο υπερήφανος μπορεί να αισθάνεται για την ισπανική πενταετία του. Κατέκτησε μία φορά τη La Liga, χάρισε στη Ρεάλ το 9ο διαμάντι στο στέμα της με το καλύτερο γκολ σε τελικό Champions League κόντρα στη Λεβερκούζεν όπου είδε τη μπάλα να έρχεται από τον... ουρανό και την έστειλε με ασύλληπτο μονοκόμματο στα δίχτυα, ψηφίστηκε κορυφαίος παίκτης στον κόσμο για 3η φορά από τη FIFA ενώ είδε συμπαίκτες και 80.000 κόσμο να τον αποθεώνουν στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του σε συλλογικό επίπεδο κόντρα στη Βιγιαρεάλ.

"Ευχαριστούμε για τη μαγεία", έγραφε ένα πανό που υψώθηκε προς τιμήν του στο ματς και η αλήθεια είναι πως αυτό το πανό θα μπορούσε να σηκωθεί σε πάρα πολλά γήπεδα της Ευρώπης που αγωνίστηκε ο Ζιντάν, ακόμα και από φιλάθλους που θαύμασαν ως παίκτη "αντίπαλης" ομάδας τον Γάλλο σταρ.

Και αν όλοι οι παραπάνω τίτλοι φαντάζουν βουνό για όποιον φιλοδοξεί να ξεπεράσει τον Ζιντάν στη συνείδηση των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων, φανταστείτε να βάλουμε στην εξίσωση και τα κατορθώματα του μοναδικού "χορευτή" με τη φανέλα της εθνικής Γαλλίας. Εκεί που ο Ζιντάν μετατράπηκε σε... άτλαντας παίρνοντας ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες του και οδηγώντας το με τα γκολ του, την κλάση του και την προσωπικότητά του στον 7ο ουρανό της ευτυχίας.

Η φανέλα με το Νο 10 έγινε ουσιαστικά κτήμα του από το 1995 που ανέλαβε το ρόλο του playmaker των "τρικολόρ" μετά τον εξοστρακισμό του τιμωρημένου Καντονά και στο πρώτο Μουντιάλ της καριέρας του, το 1998, προσέφερε ένα εντυπωσιακό σόου. Στη φάση των ομίλων έγινε ο πρώτος Γάλλος παίκτης που αντίκρυσε κόκκινη κάρτα σε Παγκόσμιο Κύπελλο όμως οι μεγάλοι παίκτες φαίνονται στα μεγάλα ματς και ο Ζιζού ήταν ακριβώς τέτοιας πάστας παίκτης. Στον τελικό κόντρα στη Βραζιλία πέτυχε δύο γκολ-καρμπόν με κεφαλιές μετά από ισάριθμες εκτελέσεις κόρνερ και με τα πρώτα του γκολ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου οδήγησε τους "τρικολόρ" στον πρώτο μουντιαλικό τους τίτλο.

Είδωλά του οι Παπέν και Φραντσέσκολι, ξεπέρασε τον Πλατινί

Το παιδί που στις αρχές της δεκαετίας έδινε αγώνα για να "ενσωματωθεί" στη γαλλική κοινωνία και να μην αντιμετωπίζεται ως "παρακατιανός" λόγω της αλγερινής καταγωγής του και που βίωσε τον ρατσισμό στο πετσί του σε πολύ τρυφερή ηλικία, έπαιρνε γλυκιά εκδίκηση. Και τι καλύτερο από το να γίνεσαι εθνικός ήρωας και να βγάζεις πάνω από 1.000.000 Γάλλους στην ακριβότερη λεωφόρο της Ευρώπης (Σανζ Ελιζέ) για να γιορτάσουν, την ώρα που η εικόνα του αντανακλούσε μέσω προζέκτορα στην Αψίδα του Θριάμβου με τις λέξεις "Merci Zizou".

Δύο χρόνια αργότερα η Γαλλία έκανε το "νταμπλ" παίρνοντας κα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, με τον Ζιντάν να αναδεικνύεται MVP της διοργάνωσης, ενώ το 2002 ο τραυματισμός του ήταν ουσιαστικά ο κυριότερος λόγος που η Γαλλία δεν μπόρεσε να περάσει ούτε από τη φάση των ομίλων του Μουντιάλ. Μετά τον αποκλεισμό στα προημιτελικά του Euro 2004 από την Ελλάδα, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη διεθνή δράση, όμως τελικά αποδείχτηκε πως η αγάπη του για τη φανέλα με το εθνόσημο ήταν πολύ μεγάλη.

Έτσι, στο κάλεσμα του Ρεϊμόν Ντομενέκ να βοηθήσει τους "τρικολόρ" να πάνε στο Μουντιάλ του 2006 ανταποκρίθηκε θετικά ως ταπεινός στρατιώτης και αφού την βοήθησε ως έμπειρος στρατηγός να φτάσει στα γήπεδα της Γερμανίας ανέλαβε για μία ακόμα φορά να ηγηθεί της εθνικής προσπάθειας. Στο τελευταίο μάλιστα τουρνουά της καριέρας του έμελε να κάνει τα πιο μεστά παιχνίδια του, για να πάρει από το χεράκι την εθνική Γαλλίας και να την οδηγήσει στον τελικό. Την παραμονή έλαβε μία ακόμα τιμητική διάκριση, καθώς ανακηρύχτηκε ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης, ενώ στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του φρόντισε να δώσει μία αξέχαστη παράσταση.

Πρώτα έγραψε ιστορία καθώς με το πέναλτι που ευστόχησε έγινε μόλις ο 4ος στην ιστορία των Μουντιάλ που σκόραρε σε δύο διαφορετικούς τελικούς (μαζί του στο κλειστό αυτό κλαμπ οι Πελέ, Μπράιτνερ και Βαβά) και έπειτα έριξε... σκιά στο φινάλε μίας λαμπρής καριέρας με την αποβολή του για τη διάσημη κουτουλιά στον Μάρκο Ματεράτσι. Αυτή η ενέργεια έχει μείνει στη μνήμη του κόσμου περισσότερο και από τους Ιταλούς που σήκωσαν το τρόπαιο στο φινάλε, με τον ίδιο από την πλευρά του να παραδέχεται πως μετάνιωσε (πέρα από ένα μικρό πρόστιμο υποχρεώθηκε σε κοινωνική εργασία για 3 ημέρες) αλλά να μην ζητάει ποτέ συγγνώμη από τον Μάρκο Ματεράτσι. Βλέπετε, ο Ιταλός είχε "τσιγκλήσει" τον Γάλλο με κάποια ανάρμοστη έκφραση για την αδερφή του και ο άκρως ευαίσθητος σε θέματα οικογένειας Ζιντάν απέδειξε πως κυλάει αίμα στις φλέβες του και πως είναι και αυτός άνθρωπος.

Με τα προτερήματα και τα ελατώμματά του. Αυτό άλλωστε του το αναγνώρισαν και οι Γάλλοι που μετά την αρχική κριτική τους στη συνέχεια τον συγχώρεσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό για την κόκκινη που πιθανότατα στέρησε από τη Γαλλία το δεύτερο Μουντιάλ της ιστορίας της. Στο τελευταίο μάλιστα ματς της καριέρας του.

Το μόνο που σου μένει είναι η εικόνα του Ζιζού με τη μπάλα να κολλάει στα πόδια του και η αίσθηση ότι αποζημιώθηκες και με το παραπάνω για τη 1,5 ώρα που αφιέρωσες για να τον δεις. Τόσο απλά!