Δημήτρης Κωνσταντινίδης: Αργύρης Πεδουλάκης

Βραχεία κεφαλή, αλλά ο Πεδουλάκης κερδίζει. Δεν έχει να κάνει με το φινάλε του ημερολογιακού 2013. Αυτό είναι απλά το ξεκίνημα της τρέχουσας σεζόν (και) στο μπάσκετ. Ο Μάϊος και ο Ιούνιος μπορεί να είναι μια πολύ διαφορετική υπόθεση. Το ξέρουμε καλά το έχουμε δει πολλές φορές, το εμπεδώσαμε και τον Ιούνιο που μας πέρασε.

Όχι, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι πιο βαρύ από την Ευρωλίγκα. Οι τελικοί του μπορεί και να είναι ακόμα πιο απαιτητικοί στο πνευματικό-ψυχολογικό κομμάτι από ένα φάϊναλ φορ Ευρωλίγκας, αλλά, όχι, η ευρωπαϊκή κούπα είναι πάντα το άγιο δισκοπότηρο. Κάθε ομάδα για αυτά τα αστέρια στη φανέλα της καμαρώνει περισσότερο.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης όμως έχει κάθε λόγο να νιώθει υπέροχα ακριβώς γι αυτό. Για το πρωτάθλημα. Όχι ότι αν μπορούσε να διεκδικήσει και την Ευρωλίγκα θα τα έβαζε στη ζυγαριά, αλλά αυτό που κατάφερε δεν ήταν ένα απλό πρωτάθλημα. Θα ήταν πχ για τον Ομπράντοβιτς, αλλά όχι για τον Πεδουλάκη. Ας σκεφτούμε απλά που ήταν πέρυσι τέτοια εποχή ο κόουτς του Παναθηναϊκού. Κοντά στην (μεγάλη) πόρτα την οποία είχε διαβεί το καλοκαίρι αλλά με... διαφορετική κατεύθυνση. Αρχές Φεβρουαρίου ήρθε το κύπελλο που άρχισε να αλλάζει το χαρτί γι αυτόν και την ομάδα του. Συγκρίθηκε με τον “θρύλο” Ζοτς, πάλεψε, μάτωσε και στο τέλος κέρδισε πειστικότατα τον (πανάξιο) πρωταθλητή Ευρώπης και . Η τελευταία κουβέντα ήταν δικιά του. Και αυτή την εποχή δείχνει ότι έχει μπόλικες ζωές για ξόδεμα.

Έβαλε το χέρι (αρκετά) βαθιά στην τσέπη ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για να γυρίσει το χαρτί; Όντως, αλλά όποιος πιστεύει ότι είναι εύκολο να φτιάχνεις ομάδα πρωταθλητισμού μέσα στην σεζόν αλλαζοντάς τη κατά τα 10/12 με το πιστόλι στον κρόταφο, δεν έχει προσεγγίσει τον αθλητισμό ούτε μέσω παιχνιδιούmanager.

Αντώνης Καρπετόπουλος: Γιώργος Κατίδης

Λίγοι θα τον θυμόσαστε, αλλά ήταν κι αυτός ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα του 2013. Ένας φασιστικός χαιρετισμός του, μετά από ένα γκολ που πέτυχε στο ματς ΑΕΚ - Βέροια, τον οποίο έκανε έχοντας σκοπό, όπως είπε, «να σηκωθεί όλο το γήπεδο όρθιο να χειροκροτήσει», πληρώθηκε με την προβλεπόμενη βαριά τιμωρία αποκλεισμού του από όλες τις Εθνικές ομάδες.

Ο Κατίδης έχασε την ευκαιρία να παίξει το περασμένο καλοκαίρι στο παγκόσμιο Νέων στην Τουρκία, εκεί όπου οι συμπαίκτες του έφτασαν στους «16», έφυγε από την Ελλάδα και βρήκε καταφύγιο στη Νοβάρα, φαίνεται να έχει μετανιώσει για την επιπολαιότητα του, μολονότι μια σχετική ελαφράδα την κουβαλάει στο αίμα του – απόδειξη ότι θέλοντας να στείλει μέσω twitter τις ευχές του, πρόσφατα τα μπέρδεψε γράφοντας ότι εύχεται «καλές γιορτές και τραγικές στιγμές (!!!) σε όλους και στις οικογένειες τους».

Η ιστορία του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι δύσκολο να κάνεις μια σπουδαία καριέρα χωρίς λίγη παιδεία και πως δεν αρκεί να σε φροντίζουν και να σεπροσέχουν, ως μεγάλο ταλέντο, σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες για να γίνεις σοβαρός επαγγελματίας. Οι δικαιολογίες του («δεν ήξερα τι συμβόλιζε ο χαιρετισμός κτλ») έκαναν ακόμα περισσότερο ανυπόφορη τη σαχλαμάρα του, η οποία ήταν και η μεγαλύτερη απόδειξη για το είδος της διοικητικής αποσύνθεσης που χαρακτήριζε την περσινή ΑΕΚ.

Εχει ταλέντο ο Κατίδης και μπορεί ακόμα να σώσει την καριέρα του. Αλλά ας αφήσει στην άκρη τα social media κι ας δουλέψει παραπάνω στη Νοβάρα: στους καλούς παίκτες οι κουταμάρες συγχωρούνται ευκολότερα. Και μέσα στο 2014 ας ανοίξει και κανένα βιβλίο. Κακό δεν κάνει…

Ηλίας Ευταξίας: Βασίλης Σπανούλης

Back to back ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ και υποβιβασμός της ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Τα δύο σημαντικότερα γεγονότα του 2013. Η διαφορά είναι πως για την περίπτωση της Ένωσης δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο να αναλάβει την ευθύνη (δεν είναι ο Μπουγαΐδης, δεν είναι ο οπαδός που του είπαν να μπει μέσα για να τη ρίξει), ενώ αντίθετα στο έπος του Ολυμπιακού υπάρχει ΕΝΑ που λάμπει περισσότερο από την ίδια την Ευρωλίγκα και το τρόπαιο της: Ο Βασίλης Σπανούλης.

Ο τρεις φορές MVP της Ευρωλίγκα! Ο άνθρωπος που έφυγε από την πρώτη ομάδα της Ευρώπης για να δημιουργήσει μία δική του, από το μηδέν και τα κατάφερε, όχι μία αλλά δύο φορές. Απ-έδειξε πως είναι κορυφαίος αθλητής, οδηγώντας μία ομάδα παιδιών σε δύο ιστορικές στιγμές για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, κόντρα σε όλους και όσους που πίστευαν πως έκανε τα πάντα για τα λεφτά. Με την μπάλα δική του όποτε αυτή έκαιγε και χωρίς να προκαλέσει ποτέ και κανέναν. Πάντα εκεί στα δύσκολα, χωρίς πολλά λόγια, καλοκαίρια και χειμώνες μέσα σε ένα γήπεδο.

Γιατί η δόξα δεν αγοράζεται και ο Σπανούλης έχει τόση που μπορεί να ξεκινήσει να χαρίζει, σε όποιον θέλει. Στον Ολυμπιακό, στην Εθνική ή να την κρατήσει για τα παιδιά του που γεννιούνται με δώρο μία Ευρωλίγκα. Τα αρκουδάκια για τον Kill Bill της Ευρώπης είναι ξεπερασμένα και εύκολα. Ο Βασίλης είναι για τα δύσκολα.

Παντελής Διαμαντόπουλος: Ο Βασίλης Σπανούλης

Το πρόσωπο της χρονιάς, πρέπει να είναι παίκτης. Το πρόσωπο της χρονιάς, πρέπει να ιδρώνει. Να ηγείται, να υπακούει και να παρασύρει. Να "σηκώνει στις πλάτες" τους συμπαίκτες του, να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των προπονητών και να κουβαλάει όσο ψηλότερα γίνεται, τα όνειρα των φιλάθλων του. Να είναι στην... πρώτη γραμμή, να μην φεύγει από το χαράκωμα. Να ζητάει την μπάλα, όταν αυτή καίει και να κάνει το καλύτερο δυνατό. Να αποτελεί υπόδειγμα εντός και εκτός γραμμών. Να είναι παράδειγμα για τους νέους, να μπορεί να γίνει ίνδαλμα στους πιτσιρικάδες.

Να βγάζει τα λεφτά του και να... ταξιδεύει την σημαία της χώρας του. Να λαβώνεται και να σηκώνεται για να συνεχίσει την μάχη. Να μην πετάει ποτέ την ασπίδα, να μην γυρνάει ποτέ την πλάτη. Να είναι πρώτος στην γιορτή, αλλά και πρώτος στην δύσκολη στιγμή, εκεί που θα πρέπει να πει κάτι για να ηρεμήσουν όλοι. Να έχει πάνω του, τους στόχους μιας εθνικής και να γνωρίζει ότι ακόμη κι αν δεν πραγματοποιηθούν, όλοι θα πρέπει να μείνουν αγαπημένοι! Να μην βαριέται να σηκώνει κούπες, να μην σταματά να είναι νικητής. Ο Βασίλης Σπανούλης...

Κώστας Βαϊμάκης: Ο Γιάννης Αναστασίου

Το εύκολο είναι να διαλέξεις για τη χρονιά που φεύγει τον Μήτρογλου, τον Ρομπέρτο, τον Μίτσελ ή κάποιον άλλον από τον Ολυμπιακό. Εκεί, όλα «εύκολα» ήταν, σε αντίθεση με τις δυσκολίες του Παναθηναϊκού, που δεν είχε λεφτά το καλοκαίρι, δεν είχε ρόστερ, δεν είχε Ευρώπη και όλα έμοιαζαν σχεδόν ακατόρθωτα.

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό πράσινο τοπίο, εμφανίστηκε ο Γιάννης Αναστασίου, ένας πρωτάρης προπονητής, με φιλοδοξίες και όρεξη να πετύχει. Δεν μας έταξε μεγαλεία, αντίθετα μας υποσχέθηκε ότι θα φτιάξει μια ομάδα που θα προσπαθεί, θα παίζει ωραία μπάλα, θα τα δίνει όλα είτε κερδίζει είτε χάνει. Μας ζήτησε μόνο λίγο χρόνο για να ετοιμαστεί όλο αυτό και να δέσουν οι παίκτες που διάλεξε παρέα με τον Νίκο Νταμπίζα, έναν επίσης πρωτάρη τεχνικό διευθυντή που έπρεπε με λίγα λεφτά να κάνει πολλά πράγματα.

Δεν μας είπε ψέματα ή υπερβολές ο Αναστασίου. Ο Παναθηναϊκός πλέον παίζει ωραία μπάλα, είναι ένα ενδιαφέρον ποδοσφαιρικό πρότζεκτ στα ολλανδικά πρότυπα, έχει δυναμική και «υπόσχεται» καλύτερο δεύτερο γύρο. Όχι κι άσχημα για έναν 40χρονο ρούκι προπονητή, ο οποίος τον Ιούλιο, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, είχε 15 Νέους και 5-6 «μεγάλους» όλους κι όλους να δουλέψει...

Στέφανος Κούμπης: Γιάννης Αντετοκούμπο

Ο νεαρός με το δύσκολο όνομα, σύμφωνα με τους Αμερικανούς σπορτκάστερς του ΝΒΑ, κατάφερε στα 19 χρόνια του να έχει μια διαδρομή που τον οδήγησε στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών ως μπασκετμπολίστα, αλλά πολύ εύκολα η οικογενειακή του ιστορία θα μπορούσε να γίνει θέμα κινηματογραφικής ταινίας.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο μπήκε στη ζωή του μέσου Έλληνα, τις μέρες που ήταν να φύγει για να πιάσει την τύχη του από τα μαλλιά, όπως και έγινε.

Οι γονείς έφυγαν από τη Νιγηρία για μια καλύτερη ζωή και μέσω Τουρκίας, έφτασαν στην Ελλάδα και βρέθηκαν στα Σεπόλια. Πούλησαν μικροαντικείμενα στους δρόμους, όπως και ο Γιάννης που γεννήθηκε εδώ, μέχρι που βρέθηκε με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια, στο γυμναστήριο στου Ζωγράφου, στον Φιλαθλητικό και από εκεί στους Μιλγουόκι Μπακς, μιλώντας για την Ελλάδα, που δεν ήταν πάντα καλή μαζί του.

Στον αθλητισμό καταγράφονται οι υπερβάσεις και μετράει η διάρκεια. Ο νεαρός Ελληνονιγηριανός έκανε την υπέρβαση. Είναι πολύς και μακρύς ο δρόμος για τη διάρκεια. Μακάρι και σε 3 και σε 5 και σε 10 ή 15 χρόνια να γράφουμε ακόμα για τον μεγάλο αθλητή – μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούμπο.

Κώστας Καίσαρης: Κώστας Μήτρογλου

Στα 19 του χρόνια κάνει μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Έρχεται από τη Γερμανία, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, χωρίς να ξέρει καλά τη γλώσσα. Το ταλέντο του εμφανές. Όπως και η αδυναμία του να ενταχθεί στο σ΄νολο και να λειτουργήσει ομαδικά.

Στα τρία χρόνια που ακολουθούν, προπονητές αλλάζουν στον Ολυμπιακό, αλλά κανείς δεν τον εμπιστεύεται. Φεύγει δανεικός για τον Πανιώνιο. Το δανεικός, τις περισσότερες φορές στο ποδόσφαιρο, σημαίνει και αγύριστος. Πράγματι, αντί να επιστρέψει από τη Νέα Σμύρνη, μετακομίζει στο Περιστέρι. Στον ένα χρόνο στον Ατρόμητο, δείχνει και είναι βελτιωμένος. Καλύτερος. Επιστρέφει. Ξανά μανά τα ίδια. Στον πάγκο τις περισσότερες φορές να βλέπει να σκοράρει ο Τζεμπούρ. Με τον Αλγερινό να βγαίνει εκτός ομάδας, νιώθει το καλοκαίρι ότι αυτή είναι η ευκαιρία του. Για πρώτη φορά, έστω και στην περίοδο της προετοιμασίας, είναι ο βασικός φορ.

Όχι για πολύ όμως, καθώς πέφτουν τα τσιμέντα για το Σαβιόλα. Ξανά-μανά αναπληρωματικός. Στην αρχή τον παίρνει από κάτω. έχει φτάσει τα 25 και παίζει εξήμισι χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά σε υψηλό επίπεδο δεν τον εμπιστεύεται κανείς. Ούτε ο Σάντος, στην Εθνική Ομάδα.

Ο άνθρωπος ωριμάζει. Οι αθλητές εξελίσσονται. Δουλεύουν και γίνονται καλύτεροι. Στον Μήτρογλου, η μετάβαση από την αμφισβήτηση στην καθιέρωση και στην καταξίωση δεν έγινε σταδιακά. Δεν ήταν κάτι το νορμάλ. Το φυσιολογικό. Με τον Μήτρογλου, λες και κάποιος πάτησε το κουμπί. Μέσα σε τέσσερις μήνες δεν έγινε μόνο το πρόσωπο της χρονιάς, αλλά ο νο 1 Έλληνας ποδοσφαιριστής. Το ταλέντου είναι τελικά τόσο υψηλού επιπέδου που δεν τον άφησε να χαθεί.

Γιάννης Φιλέρης: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας

Πήρε μια ομάδα, που ήταν στην κορυφή. Όπως λένε το πιο δύσκολο δεν είναι να φτάσεις εκεί, αλλά να ...παραμείνεις. Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ, όχι μόνο το κατάφερε, αλλά στο φάιναλ-φορ του Λονδίνου θαυμάστηκε απ' όλους και κατέκτησε το δεύτερο συνεχόμενο τρόπαιο της Ευρωλίγκας, σημειώνοντας στον τελικό 100 πόντους. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι το πρόσωπο της χρονιάς, γιατί στα 48 του χρόνια, αντιπροσωπεύει την σπουδαία γενιά των Ελλήνων προπονητών, που σιγά-σιγά αρχίζει και “κυριεύει” το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Συγκροτημένος, σεμνός, πεισματάρης, δεν “καβάλησε καλάμι”, το αντίθετο. Είχε εμπιστοσύνη στη δουλειά του, στις ιδέες του, στο μπασκετικό του σχέδιο. Ίσως γιατί δεν βρέθηκε ξαφνικά σαν καπετάνιος σε ένα μεγάλο καράβι, αλλά επειδή έχτισε την καριέρα του πέτρα την πέτρα. Ξεκινώντας από τα χαμηλά, συνεχίζοντας στα πιο ψηλά και φτάνοντας ώριμος και έτοιμος στο κορυφαίο επίπεδο.

Έχοντας γνωρίσει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι Έλληνες προπονητές, κάνοντας την μύγα ξύγκι, για να φτιάξουν αξιοπρεπείς ομάδες, η άνεση του Ολυμπιακού τού έδωσε ευχέρεια στις κινήσεις, αλλά και την μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει την αξία του. Στο Λονδίνο, ο Ολυμπιακός πήρε μέσα σε δυο ημέρες δυο διαφορετικά είδη μπάσκετ. Θυμηθείτε: 69-52 την ΤΣΣΚΑ και 100-88 την Ρεάλ.

Έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτάει το “ιερό δισκοπότηρο” και το 2013 του ανήκει. Ενδεχομένως και το ... 2014!

Νίκη Μπάκουλη: Βασίλης Σπανούλης

Με όλον τον σεβασμό στον Σπύρο Γιαννιώτη, από τη στιγμή που ο ίδιος είπε πως "θα ψήφιζα τον Σπανούλη σίγουρα -για κορυφαίο αθλητή το 2013. Πέρσι, φέτος και γενικά έχει μία τρομερή πορεία στο μπάσκετ. Θα τον ψήφιζα σίγουρα", δεν νομίζω πως έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω. Πρόκειται για τον τρεις φορές MVP της Euroleague, εκ των οποίων οι δύο ήταν back to back, όπως οδηγούσε τον Ολυμπιακό στο repeat. Υπ' όψιν, στην Ισπανία όπου αν μη τι άλλο ξέρουν να εκτιμούν το μπάσκετ, κυκλοφορεί ως "εφιάλτης". Όχι βέβαια, ότι αυτό σημαίνει κάτι για τα δικά μας δεδομένα, αλλά λέμε...

Θοδωρής Κουνάδης: Κώστας Μήτρογλου

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ ιστορίες σαν αυτή που πρωταγωνίστησε ο Κώστας Μήτρογλου μέσα στο 2013. Ιστορίες που σπάνε τα δεσμά της μιζέριας και της γκρίνιας και δημιουργούν ήρωες που γίνονται αφίσες στα παιδικά δωμάτια.

Μέσα σ’ ένα τρίμηνο, ο Μήτρογλου κέρδισε με το "πιστόλι" του όλα αυτά που ο ίδιος είχε στερήσει από τον εαυτό του. Ταλέντο αδιαμφισβήτητο αλλά παρατημένο σε κάποια γωνιά στο Ρέντη. Προπονητές που περνούσαν χωρίς να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Και η έλευση του σούπερ σταρ Σαβιόλα το καλοκαίρι, φάνταζε ως ταφόπλακα στην ερυθρόλευκη καριέρα του.

Ωστόσο έβαλε κάτω το κεφάλι, δούλεψε και άρπαξε την τελευταία ευκαιρία που του δόθηκε από τον Ολυμπιακό. 22 γκολ σε 80 ημέρες, απανωτά χατ-τρικ, ηγέτης της Εθνικής στα μπαράζ με τη Ρουμανία. Επιδόσεις βγαλμένες από τις ιστορίες του Ερίκ Καστέλ. Αναμένουμε με αγωνία τα επόμενα τεύχη!

Μάνος Μίχαλος: Γιάννης Αντετοκούνμπο

Δεν έχουν σημασία οι πόντοι που βάζει στο ΝΒΑ, δεν παίζουν κανένα ρόλο οι εντυπώσεις που αφήνει στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού, ούτε το γεγονός ότι είναι ένας Έλληνας που αποφάσισε να δοκιμάσει πραγματικά τις δυνάμεις του κόντρα στους καλύτερους του αθλήματος. Όλα, αρχίζουν και τελειώνουν στην ιστορία του. Στα δύσκολα χρόνια, στο ρατσισμό, στις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής προς το πρόσωπο του, στο μάθημα που δίνει σε όλους μας ότι δεν υπάρχουν δύσκολες ζωές, υπάρχουν άνθρωποι που τις αλλάζουν.

Ο Γιάννης άφησε την Ελλάδα, άφησε τα άσχημα της χώρας που γεννήθηκε, τα ωραία που αγάπησε στην πατρίδα του, για να δοκιμάσει κάτι μεγαλύτερο, να ζήσει αυτό που ονειρεύτηκε ή τέλος πάντων το όνειρο που βρήκε στο δρόμο (διπλής) του. Ναι, άλλοι πήραν Ευρωλίγκα για δεύτερη σερί χρονιά, Έλληνες προπονητές βρέθηκαν στην κορυφή της Ευρώπης και Εθνικές ομάδες θα παίξουν με τις καλύτερες του κόσμου το καλοκαίρι. Ο Αντετοκούνμπο όμως, έκανε κάτι που δεν συμβαίνει κάθε χρόνο: Μας έβαλε στη θέση μας.

Στέλιος Χαρτζουλάκης: Κώστας Μήτρογλου

Άξιος θαυμασμού είναι ο Κώστας Μήτρογλου για όσα έχει επιτύχει φέτος, όχι μόνο για τα γκολ που έχει βάλει και για τα ασύλληπτά νούμερά του, αλλά κυρίως για το γεγονός πως έδειξε σημάδια τεράστιας ωριμότητας σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό άλλωστε ήταν και το μεγαλύτερο επίτευγμά του μέσα στο 2013, καθώς το ταλέντο του και η δεινότητά του στο σκοράρισμα "έβγαζαν μάτια" εδώ και πέντε χρόνια.

Φέτος όμως αποφάσισε (και κατάφερε) να περάσει από το "είμαι ένας ταλαντούχος επιθετικός" σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό που αποκαλείται "ολοκληρωμένος επιθετικός". Ίσως ο Μίτσελ να είναι αυτός που τον εμπνέει στο να δουλεύει περισσότερο και του βγάζει τον... καλό του εαυτό. Ή ίσως, πατώντας πλέον στα 25, αναλογίστηκε πως αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία να δείξει σε ολόκληρη την Ευρώπη ποιος πραγματικά είναι.

Σημασία έχει ότι τα κατάφερε. Είναι ο αρχισκόρερ του πρωταθλητή Ελλάδος Ολυμπιακού, ένας από τους βασικότερους λόγους που η Εθνική θα βρεθεί στο Μουντιάλ, ενώ έχει στα σκαριά και μία μεταγραφή-ρεκόρ σε μεγάλο σύλλογο της Ευρώπης. Το περίμενε κανείς αυτό, τέτοιο καιρό πέρυσι;

Στέφανος Τριαντάφυλλος: Γιάννης Αντετοκούνμπο

Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και κυρίως όλα αυτά που πέτυχε μες στο 2013 ξεπερνούν στα στενά αθλητικά πλαίσια. Από την οικονομική ανέχεια και την εξαθλίωση έφτασε στο Νο15 του ντραφτ και στους Μιλγούοκι Μπακς. Ήταν ένα παιδί χωρίς διαβατήριο, αλλά όχι χωρίς πατρίδα. Πατρίδα του είναι η Ελλάδα. Εδώ μεγάλωσε, εδώ πήγε σχολείο, μέχρι το καλοκαίρι ήταν η μοναδική χώρα που είχε γνωρίσει. Αισθάνεται Έλληνας και αυτό προσωπικά μου αρκεί. Άλλο που φρόντισε να το αποδείξει το καλοκαίρι αφενός φορώντας το εθνόσημο στο πρωτάθλημα Νέων, κι αφετέρου υψώνοντας την γαλανόλευκη την ημέρα του ντραφτ.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έστειλε μήνυμα μια εποχή, που φτάσαμε να αμφιβάλουμε μέχρι και για τα αυτονόητα. Το ότι έγινε ο Έλληνας που παίζει πεντάδα στο ΝΒΑ, περνάει χειροπέδες στον Carmelo Anthony, πρωταγωνιστεί στο Top-10, ταπώνει τον Durant και θεωρείται ο αγαπημένος πρωτοεμφανιζόμενος των Αμερικάνων, ισοδυναμεί απλά με το γράψιμο της ιστορίας. Ή τουλάχιστον του προλόγου.

Θανάσης Κρεκούκιας: Σεραφείμ Παπάνογλου

Τον Σεραφείμ Παπάνογλου ψηφίζει ο Θανάσης ΚρεκούκιαςΓια να είμαι ειλικρινής, θα επέλεγα τον Γιάννη Ταμουρίδη, τον πρώτο Έλληνα ποδηλάτη που αγωνίστηκε ποτέ σε ομάδα Pro Tour, τον πρώτο που πήρε μέρος σε έναν από τους τρεις μεγάλους Γύρους (Ιταλία), τον πρώτο που μπήκε εκεί στην πρώτη δεκάδα ενός ετάπ αντιμετωπίζοντας τα «θηρία» του αθλήματος. Όμως αυτό που έκαναν πριν λίγες μέρες ο Παπάνογλου και οι συμπαίκτες του στον Σπόρτινγκ, δεν είναι μόνο μια χειρονομία fair play, αλλά η ίδια η ομορφιά και η ουσία του αθλητισμού.

Με τον αντίπαλό τους Γιάννη Ντιπ να μεταφέρεται με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, χτυπημένος στο κεφάλι από έναν κάδο σκουπιδιών που εκσφενδόνισαν οι ανεγκέφαλοι της εξέδρας λίγα δευτερόλεπτα πριν ολοκληρωθεί το ντέρμπι κορυφής της Γ’ Εθνικής μπάσκετ ανάμεσα στον Σπόρτινγκ και τον Προμηθέα και τους φιλοξενούμενους να προηγούνται με έναν πόντο, οι παίκτες του Αλέξη Καρατζά προτίμησαν να μην εκδηλώσουν την τελευταία επίθεση, παρά το γεγονός ότι έτσι θα έχαναν την ευκαιρία να πάρουν μια σημαντικότατη νίκη και να μείνουν μόνοι τους στην κορυφή της βαθμολογίας.

Ο Παπάνογλου κράτησε στα χέρια του την μπάλα μέχρι να μηδενίσει το χρονόμετρο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα δυνατό χαστούκι στη βία και τους εκπροσώπους της στα γήπεδα. Όχι, δεν ήταν «αυτονόητο» αυτό που έκανε η ομάδα του Σπόρτινγκ. Ήταν επιλογή βγαλμένη μέσα από την ψυχή δώδεκα αθλητών και ενός προπονητή που (απ)έδειξαν πρώτον, πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αλληλεγγύης και δεύτερον, πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς γιατί κάνει (πρωτ)αθλητισμό. Εύγε!

Θοδωρής Δημητρόπουλος: Σπύρος Γιαννιώτης

Κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε και να προσπαθήσουμε αληθινά να εκτιμήσουμε πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό που έχουμε στο πρόσωπο του Σπύρου Γιαννιώτη. Ένα πρόσωπο το οποίο κιόλας δεν κρύβει τους άθλους που έχει φέρει εις πέρας ο Έλληνας κολυμβητής, μοιάζει σκληραγωγημένο, μοιάζει όντως με το πρόσωπο ενός άντρα που κολυμπάει τις δυσκολότερες διαδρομές ανοιχτής θάλασσας, ξανά και ξανά, και που δεν τα παρατάει ποτέ. Όπως στο παγκόσμιο της Βαρκελώνης, στον αγώνα των 10 χιλιομέτρων, που ο Γιαννιώτης κέρδισε για 2η φορά (κάτι ούτως ή άλλως αδιανόητα δύσκολο) παρότι ξεκίνησε μένοντας αρκετά πίσω, παρότι στο φορτσάρισμα του τελευταίου γύρου κατάπιε νερό, παρότι στα 33 σου το να υπερασπίζεσαι έναν τέτοιο τίτλο δεν είναι κάτι που μοιάζει σαν συνηθισμένη αφήγηση. Το φυσιολογικό είναι πως σαν κάθε άλλο σπουδαίο ενός αθλήματος, ο Γιαννιώτης θα βιώνε τη φυσική φθορά μετά την απώλεια του μεταλλίου στο Λονδίνο το '12, όμως εκείνος επέστρεψε με μια ακόμα νίκη. "Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που φανταζόμουν," είχε πει φέτος το καλοκαίρι μιλώντας στο SPORT24. Στα 33 του, ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία παγκόσμιος πρωταθλητής ανοικτής θάλασσας, ο Γιαννιώτης ακούγεται γεμάτος, ικανοποιημένος, αλλά ποτέ χορτασμένος. Το 2014 έχει πανευρωπαϊκό στο Βερολίνο.