"Τρωτός Άτρωτος": Κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη - Η σκληρή Νίκαια, η Ευγενία, ο Ιωαννίδης, ο Γκάλης, οι δημοσιογράφοι και το μεγάλο μυστικό

Διαθέσιμη στα βιβλιοπωλεία και στο διαδίκτυο μέσω eshop είναι από την Τετάρτη (23/10) η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη με τίτλο "Τρωτός Άτρωτος". Συγγραφέας είναι ο Παντελής Βλαχόπουλος, δημοσιογράφος και διευθυντής του SPORT24, ενώ το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "ΔΙΟΠΤΡΑ".

Ο "Δράκος" του παγκόσμιου μπάσκετ διηγήθηκε στα στούντιο της 24MEDIA και τον Παντελή Βλαχόπουλο, όλη την πορεία της μυθιστορηματικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια του στην οδό Πάτμου 24 στη Νίκαια, έως την καταξίωση και τις μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής ομάδας.

Η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη αποτελεί μία βουτιά στην αθλητική ιστορία της χώρας και είναι ένα μάθημα ζωής από έναν άνθρωπο που όσες φορές έπεσε άλλες τόσες σηκώθηκε.

Ο "Δράκος" συνοψίζει σε αυτό το βιβλίο όλη του την ζωή. Πώς γνώρισε τον άνθρωπο της ζωής του την Ευγενία Τζεφεράκου, πώς κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, τις σχέσεις του με τους Ιωαννίδη, Μάλκοβιτς, Γκάλη, Σπανούλη και Διαμαντίδη. Πώς διαχειρίστηκε την άδικη κριτική από τους δημοσιογράφους μετά τα F4 με τον Άρη και την σοβαρή ασθένεια του, την οποία ανακάλυψε στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο 2 "Ενας πρωταθλητής ζει μέσα σε μια φούσκα" και πώς προσέγγισε για πρώτη φορά την σύζυγό του Ευγενία Τζεφεράκου:

"Το μάτι σου έπεφτε κατευθείαν πάνω της. Ξεχώριζε από τα άλλα κορίτσια που έπαιζαν δίπλα της. Μια κούκλα ήταν και παραμένει. Ήταν ένα ωραίο κορίτσι με μακριά μαλλιά, ψηλό και αδύνατο, που μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Τζένη τη φώναζαν τότε... Ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο του Κορυδαλλού κι εκείνη στο Γυμνάσιο της Αγίας Βαρβάρας, στο Αιγάλεω. Ήμουνμαθητής της ΣΤ ́ Γυμνασίου, δηλαδή της σημερινής Γ ́ Λυκείου, κι εκείνη μία τάξη μικρότερη. Την είδα σ’ έναν αγώνα βόλεϊ του σχολικού πρωταθλήματος. Είχαμε αγώνες βόλεϊ και μπάσκετ εκείνη τη μέρα. Η ομάδα της έπαιζε βόλεϊ και ακολουθούσε το δικό μου ματς. Έμεινε να με δει, παρόλο που δεν γνωριζόμασταν. Τελείωσαν τα παιχνίδια και φύγαμε για τα σπίτια μας χωρίς να επικοινωνήσουμε. Χαθήκαμε, αλλά ευτυχώς όχι για πάντα. Η τύχη μού χαμογέλασε ξανά κι εκείνο το όμορφο κορίτσι εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Την είδα στο γήπεδο του Πλάτωνα. Είχε έρθει για προπόνηση με την Αρτέμιδα Κορυδαλλού, μια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό στο βόλεϊ. Δεν είχε έρθει για μένα —αν και πολύ θα το ήθελα—, αλλά επειδή της άρεσε το βόλεϊ. Προσπαθούσα να βρω έναν διακριτικό τρόπο να έρθω σε επαφή μαζί της. Σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει με τη βοήθεια κάποιας φίλης της.Την κοπέλα του συμπαίκτη μου, του Κώστα Πετρίδη, τη Λίτσα Πέππα. Δεν έχασα χρόνο και του πρότεινα να της πει να πάμε μια βόλτα όλοι μαζί με την Ευγενία, την Τζένη Τζεφεράκου. Λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη κρυάδα. Μου είπε: «Ξέρεις κάτι; Δεν θέλει να βγούμε». Διατήρησα την ψυχραιμία μου. Σκεφτόμουν: «Παναγιώτη, μη σκας. Ούτε η πρώτη γυναίκα είναι ούτε η τελευταία». Κούνια που με κούναγε. Πίστευα ότι υπήρχαν κι άλλες κοπέλες από την ομάδα του βόλεϊ που θα μπορούσα να βγω μαζί τους, που θα τους άρεσε να ήταν μαζί μου. Κι έτσι έγινε. Βγήκα με ένα άλλο κορίτσι και λίγο αργότερα με μια άλλη αθλήτρια. Ήταν μια ενέργεια που θύμιζε «zone press» και ήθελα να τη φέρω κοντά μου με κάθε τρόπο. Ε, αυτή η τακτική ήταν αλάνθαστη"

Απόσπασμα από το κεφάλαιο 6 "Εκδρομή στην ευτυχία" και για την άδικη κριτική που του άσκησαν οι δημοσιογράφοι μετά το ματς με την Μακάμπι στο F4 του Μονάχου το 1989:

"Ο αγώνας με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ άρχισε ικανοποιητικά για εμάς και, παρόλο που ο Νικ δεν ήταν τόσο καλός, βρήκαμε λύσεις. Στην ανάπαυλα ο κόουτς Ιωαννίδης μάς εξηγούσε πώς θα ενεργοποιούσαμε τον Γκάλη, τους τρόπους δηλαδή με τους οποίους θα ελευθερωνόταν από το μαρκάρισμα του Σιμς και του Μπάρλοου, που είχαν αναλάβει να τον περιορίσουν. Για την αψιμαχία μου με τον Αμερικανό Κέβιν Μαγκί —όταν προσπάθησα να υπερασπιστώ τον Βασίλη Λυπηρίδη— έχω ήδη εξηγήσει τι έγινε. Ίσως ακόμα και σήμερα κάποιοι να πιστεύουν ότι αν δεν είχα αντιδράσει έτσι, θα είχαμε νικήσει. Ό,τι και να πεις για κάτι που εκ των πραγμάτων δεν διαπιστώνεται, έχεις δίκιο. Η δική μου άποψη είναι ότι χάσαμε τον ρυθμό μας, την καλή ενέργεια του πρώτου ημιχρόνου. Άλλαξε το παιχνίδι και έπρεπε να κάνουμε μια αναπροσαρμογή και να παίξουμε διαφορετικά. Δεν βγήκαν οι επιλογές μας, γίναμε προβλέψιμοι και δεν καταφέραμε να σταματήσουμε τον Μαγκί, ο οποίος ήταν άπαιχτος εκείνη τη βραδιά. Δεν σταμάτησε λεπτό το πελέκημα. Οι αντίπαλοί μας είχαν περισσότερες επιλογές κοντά στο καλάθι και τελικά νίκησαν 99-86. Επιπλέον πιστεύω ότι ήμασταν η μοναδική ομάδα που μπορούσε να κοντράρει και να νικήσει τη Γιουγκοπλάστικα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και ότι, αν είχαμε προκριθεί στον τελικό, ίσως να είχαμε κατακτήσει το Πρωταθλητριών. Την είχαμε νικήσει εντός και εκτός στην κανονική διάρκεια και είχε φανεί πως μας ταίριαζε ως αντίπαλος, παρά το γεγονός ότι είχε μεγαλόσωμους παίκτες. Δεν ήταν τόσο σκληροί μέσα στη ρακέτα. Τότε δέχτηκα σκληρή κριτική από τον δημοσιογράφο Φίλιππο Συρίγο —κατά τη διάρκεια της περιγραφής του στη μετάδοση της ΕΡΤ— για τη φάση με τον Μαγκί. Αλλά και οι εφημερίδες στην Ελλάδα με περίμεναν στη γωνία. Στην ουσία μού επέρριψαν την ευθύνη της ήττας. Με πείραξε, αλλά δεν τους μίλησα και δεν μπήκα στη διαδικασία να τους αλλάξω γνώμη. Ούτε καν να τους απαντήσω. Υπήρχαν φορές που αισθανόμουν αδικημένος και στεναχωριόμουν. Όμως τα κρατούσα μέσα μου και δεν εκτροχιάστηκα από τον στόχο μου. Έτσι ένιωθα με την κριτική που μου ασκούσε ο Συρίγος από τότε που ήμουν στον Ιωνικό. Είχε μιλήσει πολύ άσχημα και υποτιμητικά για μένα όταν έπαιζα με την Εθνική το 1983 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στη Γαλλία. Έμαθα ότι φίλαθλοι του Ιωνικού τον είχαν πάρει ακόμα και τηλέφωνο να διαμαρτυρηθούν για αυτό. Δεν του είπα κάτι. Ούτε καν όταν τον πρότεινα να είναι υπεύθυνος Τύπου στην Εθνική ομάδα το 2004".

Απόσπασμα από το κεφάλαιο 17 "Ζητιάνος ή Πρωθυπουργός" στο οποίο ο Παναγιώτης Γιαννάκης περιγράφει πώς πονούσε όταν οι παίκτες του τον πετούσαν στον αέρα μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 2005:

"Κάποιος με ρώτησε: «Τι θα ήθελες τώρα να κάνεις;» και απάντησα: «ένα μασάζ και να ξεκουραστώ». Τόσο κουρα σμένος ήμουν. Αυτό το τουρνουά ήταν το πιο δύσκολο της καριέρας μου. Στη διάρκειά του δεν μπορούσα να φάω. Πονούσα όταν έτρωγα. Επίσης δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή ένιωθα ενοχλήσεις σε όλο το κορμί μου. Δεν ήξερα τον λόγο. Πάνω στους αγώνες μου προέκυψε. Ασχολήθηκα με αυτό όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα κι εκείνη τη στιγμή αφοσιώθηκα στην προσπάθειά μας. Το κύπελλο ήταν το επιστέγασμα αυτής της μεγάλης παρουσίας και τότε καταφέραμε να γιορτάσουμε και για τον ημιτελικό. Ήμουν ευτυχισμένος, και ακόμα περισσότερο όταν μεπέταξαν στον αέρα τα παιδιά. Μεγάλη τιμή μου έκαναν. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο συναίσθημα που βίωσα ως άνθρωπος μετά τα παιδιά μου. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι έκανα κάτι γι’ αυτούς, κι εκείνοι αναγνώρισαν ότι συμμετείχα σε κάποιο κομμάτι της επιτυχίας τους. Σφιγγόμουν επειδή πονούσα σύγκορμος, αλλά το συναίσθημα ήταν τόσο μεγάλο που ξεπερνούσε τους πόνους μου. Πόνος και ευτυχία έγιναν ένα μέσα μου, συμπορεύτηκαν. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν μη σπάσω στα δύο. Εκείνη την περίοδο έτρωγα μόνο ψητό κρέας. Πονούσα όταν κατάπινα το φαγητό. Κανείς δεν το έμαθε μέχρι τώρα. Το ήξεραν οι γιατροί μου και η οικογένειά μου. Ωστόσο, τότε δεν ήξερα τι αρρώστια είχα, παρά μόνο ότι δεν άντεχα να φάω και να κοιμηθώ. Μου προκαλούσαν και τα δύο πόνο. Ήταν ένα πρόβλημα υγείας που εκδηλώθηκε μέσα στο τουρνουά και το παντρεύτηκα".

Η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη, "Τρωτός Άτρωτος", κυκλοφορεί σήμερα (23/10) από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Χορηγός το SPORT24.

Εδώ μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο.